SK oktober 2007

Colofon

Inhoud

Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN www.studentenkrant.org ISSN 09270237

Gesprek

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Stichtingsbestuur

Voorzitter: Mechteld Giesen (06- 48794318), Penningmeester: Ineke Berenpas (06-22732407), Acquisitie & PR: Jeroen van der Laan (06-26959465) en Amerins Westra (0638045934)

Achtergrond

Uitgespreid

Cultuur

Roza Freriks (06-16437744) en Jan Luursema (0625035306) hoofdredactie@studentenkrant.org

Jan Luursema, Hanne van der Velde, Ester Westerhuis, Liz Wijma, Wanda van der Zee

Vormgeving

Maxim Laurijssen

Medewerkers Jacob Creuzfeld Peter Valkema

“Het komt maar zelden voor dat ik een zin afmaak/ en je maakt mij echt niks wijs/ het noodlot is een raadsel en het gaat als volgt/ het kost je niks en toch altijd prijs.”

Welkom in de wereld van Spinvis.

Pagina 4

Discriminatie bij kamerzoeken Derdejaars rechten Sarwara Mazari versus huisbaas Klaas de Jong.

Hoe een buitenlandse achternaam het in het hoogseizoen vrijwel onmogelijk lijkt te maken een nieuwe kamer te vinden. Met undercover onderzoek door de Studentenkrant op www.kamernet.nl.

Pagina 6/7

Bijzondere bijbaantjes Bijbaantjes als vakkenvullen of callcenterwerk, bijna iedere student heeft er wel ervaring mee. Maar wat zijn nou de leukere bijbaantjes? De Studentenkrant zocht het uit en speelde mee met een croupier, beklom de Martinitoren en sprak met een naaktmodel.

Pagina 9

Noorderlicht

Opinie

Redactie

Fotografie

Pagina 3

Spinvis

Eens in de twee jaar is de Noorderlicht fotomanifestatie in de stad. De tentoonstelling van dit jaar heeft religie als thema. De Studentenkrant bekeek de hoofdtentoonstelling in de Der Aa-kerk en was onder de indruk van de ontroerende en soms schokkende beelden.

Hoofdredactie

Dieke de Boer, Iris Brookman, Ricus Dullaert, Emily Jacometti, Marjet Janssen, Laura Kroes, Maaike Piscaer, Karlijn Profijt, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Jesper Verhoef, Marije van Vilsteren, Pieter Visser, Ester Westerhuis, Amerins Westra, Hans van der Woude, Wanda van der Zee

Studentenkrant Oktober 2007

Surf naar www.studentenkrant.org voor meer nieuws over het Groninger studentenleven. Lees de laatste berichten, columns en spannende recensies.

Huisstijl RUG bizarre verkwisting

Met veel bombarie presenteerde de Groningse universiteit bij de opening van het academisch jaar officieel haar nieuwe huisstijl. Het nieuwe logo is eenvoudig en hip, de naam Rijksuniversiteit Groningen voortaan in kleine letters gespeld. De afkorting RUG komt er niet meer in voor. Het ontwerpbureau wrijft zich in de handen van genot: easy money. Met het hele project zijn honderdduizenden euro’s gemoeid.

Geld dat gebruikt had kunnen worden voor goede leslokalen voor de studenten, die nu regelmatig les krijgen in bioscopen. Of om het onderwijs te verbeteren en daarmee de ‘zesjes-cultuur’ in ieder geval in Groningen de kop in te drukken.

Liever kiezen de beleidsbepalers dus voor een nieuw logo. Een logo dat tevens veranderd moet worden op pennen, truien, briefpapier, het vloerkleed in het Academiegebouw en op de website. Tot 1 januari 2008 kunnen faculteiten hun materiaal met oud logo opmaken. Op welke wijze is nog even de vraag. De RUG-shop strooit met kortingen op truien en shirts, maar hoe maak je

bijvoorbeeld papier op? Krijgt elke student bij een meerkeuze tentamen nu plotsklaps drie blaadjes om nog wat extra aantekeningen te maken? Belangrijker: hoe valt dit te verwachten extra verbruik (lees: verspilling) te rijmen met het milieuvriendelijke karakter waar de RUG zich graag op laat voorstaan?

Op deze manier lijkt dat laatste eerder een lege huls.

De beweegredenen voor de overstap zijn even onnozel als slecht beargumenteerd. Allereerst was er de reden dat het nieuwe logo moderner is. De slash erin moet vooruitgang symboliseren, het spreekwoordelijke vizier op de toekomst richten. Let wel: we hebben het hier over de universiteit die met haar rijke geschiedenis pronkt gelijk een pauw met zijn veren. Onder meer Aletta Jacobs, Wubbo Ockels en Wim Duisenberg worden op de webpagina voor aankomende studenten aangeprezen als beroemde alumni. Bij een dergelijke historie hoort in mijn optiek eerder schoonheid dan eenvoud, en mooier is het logo niet geworden. Natuurlijk valt

over smaak te twisten, maar als de gesymboliseerde vooruitgang een half miljoen kost sta ik liever stil.

Een andere reden voor de nieuwe huisstijl was de schokkende ontdekking dat de afkorting RUG in het Engels vloerkleed betekende. Dit zou buitenlandse studenten dusdanig afschrikken dat ze Groningen links zouden laten liggen. Alsof er ook maar één dacht dat deze universiteit gespecialiseerd was in het maken van hoogpolig tapijt en Perzische kleden. Ja, hoorde ik een cynicus zeggen in de wandelgangen: ‘Ik snap het wel, sommige afkortingen schrikken af. Waarom denk je dat de Katholieke Universiteit Tilburg haar naam gewijzigd heeft?’ De ironie is begrijpelijk, want in een tijd waarin universiteiten door de overheid worden gekort laat de RUG zich van haar slechtste kant zien. De nieuwe stijl staat niet gelijk aan vooruitgang, maar aan een bizarre verkwisting.

Door Jesper Verhoef

Drukwerk

Coverfoto Jan Luursema

Webmaster

Maxim Laurijssen

2 Groninger Studentenkrant

Strip door Peter Valkema

Grafische Industrie de Marne

Entree

Grijze spencer Grijze haren Op zoek naar de dromerige wereld van Spinvis ‘Nog een keer!’ roept een blonde kleuter vanuit het publiek. ‘Nog een keer, nog een keer, zeggen ze’, mompelt Spinvis meewarig op het podium. Hij zit daar als éénmansorkest op een eilandje van instrumenten en prutst ontspannen aan de knoppen om het geheel kloppend te krijgen. Een zucht van ontroering gaat door de zaal, wanneer de kleuter begint te zingen; ‘Kom hier Rosa, je bent m’n zusje, je bent m’n zusje.’ Dromerige weemoed alom bij Spinvis.

Door Roza Freriks Fotografie Jan Luursema Opeens was hij er, Spinvis. Na jaren van experimenteren kwam in 2002 zijn eerste album ‘Spinvis’ uit. De dromerige liedjes sloegen in als een bom, pers en publiek omarmden de inmiddels 47-jarige huisvader uit Nieuwegein. Erik de Jong, zoals de artiest in werkelijkheid heet, maakt indruk met teksten als; ‘voor ik vergeet / dat ik jarig was en een tic-tac in mijn neusgat had toen we naar Zeeland zijn gegaan / voor ik vergeet / Koninginnedag en wie toen mijn vrienden zijn geweest, ’ uit het nummer ‘Voor ik vergeet.’ Het lijkt één en al nostalgie.

‘Zo was ik als kind al’, verklaart hij zijn stijl. ‘Dan keek ik naar een sneeuwvlok die op de grond smolt, weg voor altijd.

Daar werd ik een beetje droevig van. Ik ben altijd wel een beetje droevig. Het is een soort weemoed. Dat is niet erg, het is een hele sterke inspiratiebron.’ Toch stoort het begrip ‘nostalgie’ hem. ‘Dat neigt naar valse romantiek. Ik maak iets voor levende mensen, nostalgie draagt in zich dat het vroeger beter was.’ Dit neemt niet weg dat zijn nummers vooral over ‘vroeger’ gaan. ‘Twaalf, dertien, veertien is de magische leeftijd voor je artistieke ego’, legt hij uit. ‘Daarom grijp ik steeds terug op die tijd, de zomer van 1974.’

Hij vertelt rustig, genuanceerd. Zijn grote bos grijze krullen beweegt mee met zijn hoofd, dat hij ietwat schuin houdt terwijl hij spreekt. Met zijn grijze spencer en verlegen houding

past hij perfect in het beeld dat in de media van hem ontstaan is; dat van de wereldvreemde huisman die op zijn zolderkamertje wonderlijke meesterwerken maakt. ‘De media heeft een karikatuurbeeld nodig, dat kan niet te subtiel. Ze hebben het dan over Nieuwegein als slapende nieuwbouwwijk waar op één kamertje nog licht brandt’, vertelt hij lachend. ‘Alleen muziek is nou eenmaal niet genoeg, er moet iets met je aan de hand zijn, of dat nou drugsgebruik of necrofilie is. Bij mij is dat die zolderkamer in een nieuwbouwwijk geworden. Terwijl volgens mij tachtig procent van alle hiphop op dat soort plaatsen gemaakt wordt.’

Ondanks deze nuchtere visie, blijft het in de muzikale wereld van Spinvis één en al dromerigheid. Kan hij eigenlijk wel omgaan met de werkelijkheid van tandenpoetsen en poepluiers? ‘Als je kinderen krijgt wordt je inderdaad keihard met de realiteit geconfronteerd’, beaamt hij.

‘Een baby dwingt discipline af, je kunt dan niet meer in bed blijven liggen. Ik voed mijn kinderen op maar zij hebben mij ook opgevoed. Ik blowde vroeger te veel om het conservatorium af te maken.

Ik heb van mijn twintiger jaren niet zo veel herinneringen, er is veel weg. Er zijn nog wel scènes, van muziek, meisjes en bandjes. Maar het grote plaatje…’

Wat hij in de tussentijd gedaan heeft, blijft dan ook wat onduidelijk. ‘Ik sorteerde ’s nachts post bij de PTT, daar waren wel meer kunstenaars en dichters aangespoeld die alleen van hun kunst niet konden leven. Overdag was ik dan bezig met demo’s en muziek, deed ook wel wat voor reclames.’ Vrienden gingen een steeds burgerlijker leven leiden, maar De Jong ambieerde niets anders

‘Muziek heeft geen nut’

dan muziek. ‘Het is een soort dwangneurose. Ik ben gewoon dolgelukkig als ik muziek kan maken, het gaat me niet om het succes en dergelijke. Wanneer in je eentje op je kamer je ideeën vorm krijgen, dan is dat het mooiste wat er is.’

Schrijft hij zijn muziek dan nog altijd onder invloed? ‘Nee’, benadrukt hij plotseling heel duidelijk, ‘nu doe ik dat niet meer. Stoned zijn met een baby is pervers, misdadig. Dus dat kind was mijn redding, ik stopte toen met blowen. Tot dan toe had ik allen een plank onaffe meesterwerken.’

Blijkbaar kwam het daarna ergens dan toch tot ‘Spinvis’. ‘De belangrijkste stap was om zelf ook te gaan zingen. Gruwelijk was dat. Het is verschrikkelijk om je eigen stem te horen.

Maar uiteindelijk hoef je alleen maar die gêne te overwinnen. Mijn stem was zo slecht, terecht kreeg ik heel veel kritiek op mijn eerste plaat.’ Nu kan het hem weinig meer schelen. ‘Als je een goede stem wilt, koop dan Borsato, ik ben meer een verteller.’

Hij vertelt ons in zijn teksten over de alledaagse wereld, heftige emoties worden hierbij niet benoemd. ‘Nederlandstalige teksten gaan vaak ten onder aan grote woorden als liefde, dood en eeuwigheid. Ik probeer het daarom klein te houden.

Vanuit de kleine wereld valt heel veel uit te leggen.’

Wat hij dan precies uit wil leggen weet hij niet. ‘Ik heb vooral heel veel plezier in het maken’, legt hij uit. ‘Ik schrijf op wat ik hoor, zet het in elkaar, noem het een liedje. Maar wat wil het zeggen? Ik vind het al mooi als mensen er troost aan hebben, of in de auto op vakantie meezingen. Dan ben je op magische wijze samen met je publiek. Ik wil niemand vertellen hoe de wereld in elkaar zit, daar weet ik niets van.’

Maar één ding weet hij uit eigen ervaring wel; ‘Denk niet aan de doelmatigheid van dingen, doe niets omdat het ‘nut’ heeft. Muziek heeft geen nut. Alles heeft al een functie, hou je daarom vooral bezig met wat geen functie heeft. Dat is beter voor alles om je heen.’

Het gesprek

Groninger Studentenkrant 3

Eindelijk pachter gevonden voor Golden Fust

Kooistra-methode berucht Café het Golden Fust, ooit de trots van de Poelestraat, gaat na jarenlange sluiting weer open.

Lange tijd kon er geen pachter gevonden worden, wellicht vanwege de eigenaar van de panden, Sjoerd Kooistra. Het Golden Fust moet oppassen niet het slachtoffer te worden van de zogenaamde Kooistra-methode.

Door Ricus Dullaert Foto: Liz Wijma In het hartje van het Groninger uitgaanscentrum staan twee panden nu al meer dan twee jaar leeg. De lege aanblik van het Golden Fust en de Zotte Lotte, beiden oude Vindicatbolwerken, ontsiert de verder bruisende Poelestraat. Binnenkort verandert de situatie. Peter Giezen, uitbater van de Negende Cirkel en de Rumba, gaat het Golden Fust in zijn oude glorie herstellen. Bedrijfsleider wordt Lianne Bijleveld, vorig jaar nog lid van het KEI-bestuur. ‘Het is de bedoeling dat we rond oud en nieuw opengaan. Het heeft iets langer geduurd in verband met de verbouwing. Als het Golden Fust eenmaal loopt, willen we ook de Zotte Lotte weer open hebben. Daar zou dan weer een andere bedrijfsleider in komen’, aldus Bijleveld.

Het is - gezien de toplocatie - vreemd dat het zo lang heeft geduurd voordat er iemand bereid werd gevonden de cafés te pachten. Het wordt begrijpelijker als we naar de eigenaar van de panden kijken: het is de Groningse ondernemer Sjoerd Kooistra. Ondanks het bezit van bijna veertig horecapanden in Groningen (de bekendste is wel de Drie Gezusters) heeft Kooistra geen goede naam in en buiten de

stad. Dit komt vooral door de zogenaamde Kooistra-methode, waarmee de Groninger enkele jaren geleden berucht werd. De ondernemer verpachtte zijn panden, inclusief inboedel en personeel, voor extreem hoge sommen. Kon de pachter deze niet betalen, werd hij zonder pardon op straat gezet, waarna Kooistra iemand anders in het pand zette. Voorbeelden van deze aanpak zijn het Pakhuis en de Brasserie. Kooistra zelf heeft altijd ontkend op die manier met zijn pachters om te gaan.

Formeel is de handelswijze van de Groninger niet illegaal; toch is hij al meerdere malen voor de rechter gekomen.

Twee jaar geleden werd hij veroordeeld tot het betalen van 450.000 euro na het faillissement van een aantal horeca-zaken. De rechter oordeelde dat Kooistra verantwoordelijk was voor de failliete zaken. Kooistra zelf zei dat hij zwaar onder druk werd gezet door curator Leendert Hooites, die vaker als toezichthouder op heeft getreden bij failliete zaken van de horeca-ondernemer.

Blijkbaar is de relatie tussen Hooites en Kooistra sindsdien

Formeel is de handelswijze van de Groninger niet illegaal niet al te best, want de laatste kondigde vorige maand aan de curator aan te klagen. Peter Fousert, Hooites’ advocaat, weet echter niet precies waarom. ‘We hebben nog niets gezien. Tot die tijd kunnen wij er niets over zeggen.’ Hooites en Fousert zijn nog bezig met de afwikkeling van het faillissement van Kooistra’s vlaggenschip de Drie Gezusters enkele jaren geleden, en kijken ook naar de rol van Heineken bij het faillissement van enkele cafés. ‘Het zou kunnen dat Heineken afspraken had met Kooistra, waardoor die kortingen in zijn eigen zak stak in plaats van het aan de pachter te geven’, aldus Fousert. Hierdoor zouden de consumpties in de Groninger horeca ook weer duurder zijn geworden.

Al met al is het geen wonder dat het Golden Fust en de Zotte Lotte twee jaar hebben leeggestaan. De vroegere homokroeg The Mac, ook eigendom van Kooistra, gaat zelfs helemaal niet meer open; er worden studentenkamers in gebouwd.

De nieuwe pachter van het Golden Fust, Peter Giezen, weet echter waar hij aan begint. Hij pacht op dit moment al de Negende Cirkel en de Rumba, beiden eigendom van Kooistra. Lianne Bijleveld: ‘Giezen heeft gewoon goede afspraken met Kooistra.’ Het is te hopen dat Giezen - en daarmee de cafés in de Poelestraat - niet het nieuwste slachtoffer van de Kooistra-methode wordt.

Foute achternaam maakt het vinden van een kamer vrijwel onmogelijk Het vinden van een kamer is nooit makkelijk. Wanneer je dan ook nog een ‘foute’ achternaam hebt, blijkt het helemaal een ramp, ondervond Sarwara Mazari. Huisbaas Klaas de Jong geeft het ruiterlijk toe: ‘Ik wil geen buitenlanders in mijn kamers.’

Discriminatie op kamermarkt niet zeuren, heb dan snel het gevoel dat ik me aanstel. Maar ik heb echt het idee dat het niet klopt.’

Dat het verhaal van Mazari niet zomaar als ‘aanstellerij’ valt af te doen blijkt uit de opvattingen van huisbaas Klaas de

Door Roza Freriks Foto: Liz Wijma Discriminatie. De dikke Van Dale is er duidelijk over en spreekt van; ‘negatieve beoordeling en behandeling van iets, iemand of een groep op grond van bepaalde, niet ter zake doende kernmerken als ras, huidskleur, sekse, geaardheid e.d.’ In de praktijk is dit begrip veel lastiger te duiden. ‘Over discriminatie bij het zoeken van kamers hebben we geen klachten binnen gekregen. Dat wil niet zeggen dat het niet voorkomt, alleen dat het niet gemeld wordt’, verduidelijkt Sanne Smid van het Discriminatie Meldpunt Groningen (DMG). ‘Het heeft vaak alleen met een gevoel te maken, maar is lastig te bewijzen.’

Precies dat gevoel bekroop Sarwara Mazari deze zomer, toen zij na dertig keer reageren op studentenkamers op www. kamernet.nl slechts één keer was uitgenodigd. Een bod op een kamer op marktplaats, van honderd euro méér dan de vraagprijs liep ook op niets uit. ‘Volgens mij schrikken mensen echt van mijn achternaam. Ik durf ook geen foto te sturen, dan weet ik zeker dat ik gediscrimineerd word.’

Haar enige hospiteeravond was geen succes. ‘Ik sprak daar met twee meisjes. Met de één was het gezellig, maar die ander keek mij niet eens aan en heeft geen woord met me gewisseld. Iets later kwam er een ander meisje langs; blond haar, Hollands. Die ander focuste gelijk op haar.’ De studente rechten kiest haar bewoordingen aarzelend. ‘Ik wil

4 Groninger Studentenkrant

meisje naar het toilet moet?’ Hij kan zich wel voorstellen dat mensen dit als discriminatie ervaren, ‘maar als jij van een Nigeriaanse baas vijf keer geen loon uitbetaald krijgt, ga je toch ook naar een Nederlander?’

‘Het is een clichébeeld van buitenlanders, dat ze onbetrouwbaar zijn’, bevestigt Mazari. ‘Mijn vorige huisbazen zeiden ook altijd: ‘Wat fijn dat je de huur op tijd betaalt.’ Het voorbeeld geeft duidelijk aan hoe vooroordelen vooral ongemerkt hun invloed uitoefenen. ‘De flyers die overal op de universiteit worden uitgedeeld, krijg ik nooit. Ook al loop ik Nederlands sprekend langs. Het verbaast me dat mensen op universitair niveau toch onbewust discrimineren.’

‘Sinds ik elf jaar geleden vanuit Afghanistan naar Nederland ben gevlucht, heb ik me zo erg aangepast dan ik mezelf bijna kwijt raakte’, vervolgt ze. ‘Ik draag geen hoofddoek of niqaab, ga alleen over straat. Ik ben niet anders dan medestudenten. Behalve aan mijn uiterlijk of accent kun je aan niets merken dat ik ‘anders’ ben. Wat wil je nog meer dat ik doe?’

Jong.‘Als er keus zat is, dan nodig ik een meisje met zo’n achternaam niet uit.’ Wanneer bewoners van zijn huizen op zoek gaan naar een nieuwe huisgenoot, krijgen ze de boodschap mee dat dit geen buitenlander mag zijn. ‘Ik heb geen problemen met Duitsers of Engelsen enzo’, verweert hij zich, ‘maar ik heb slechte ervaringen met kleurlingen. Dat is geen discriminatie, ik heb gewoon te vaak betalingsproblemen gehad. Ik moest er telkens achteraan, met incassobureaus en al.’

Al snel blijken ook andere argumenten mee te spelen.

‘Buitenlanders hebben toch andere kookgewoontes, dus dan gaat het hele huis stinken. Dan gaan vier Nederlanders verhuizen omdat er één Nigeriaan zit. Ook hebben ze andere toiletgewoontes. Ze maken bijvoorbeeld hun achterwerk niet met wc-papier maar met water schoon, daar wordt je wc niet frisser van. Wat zou jij ervan vinden als je daar als

Even later verontschuldigt ze zich. ‘Ik wil niet klagen. Ik ben heel blij dat ik in Nederland woon, het is een tolerant land.’

Maar een kamer heeft ze nog altijd niet.

De namen Sarwara Mazari en Klaas de Jong zijn op verzoek van de geïnterviewden gefingeerd.

Fatima vs. Karin De Studentenkrant heeft eind september de proef op de som genomen en is onder twee verschillende namen met twee vrijwel identieke profielen gaan reageren op aangeboden kamers op www.kamernet.nl. Onder beide namen hebben we twintig keer gereageerd. ‘Karin de Boer’ werd vier keer uitgenodigd, ‘Fatima Abdulla’ mocht aanvankelijk één keer langs komen. Later werd Fatima alsnog uitgenodigd om te kijken naar een kamer, nadat we als Karin hadden aangegeven niet langer geïnteresseerd te zijn.

Nieuws & Achtergrond

‘Goed overleg met de gemeente is belangrijker dan vergunningen’

Column

Frustrerende fondsenwervers

Nieuwe vrienden ‘Ik ga dit weekend maar naar mijn ouders, ik heb hier toch nog geen vrienden.’ Dat hoorde ik een studiegenoot achter mij zeggen tijdens het laatste college op vrijdag. Hoe triest het ook klinkt, het is wel de realiteit. Als eerstejaars heb je het nu eenmaal niet makkelijk. Je woont net op jezelf, in een nieuwe stad waar je nog weinig of geen mensen kent, ver van je vertrouwde omgeving, familie en vrienden. Je kunt natuurlijk elke vrijdag steevast een hutkoffer met was meeslepen naar college en daarna zo snel mogelijk op de trein te stappen.

Om vervolgens pas maandagochtend terug te komen en de rest van de week overleven op tupperwarebakjes gevuld door je moeder. Je tijd kom je door met studeren, MSN’en met je vrienden en tv kijken. Totdat het godzijdank weer vrijdag is.

Straatverkopers in de Herestraat, we komen ze allemaal wel eens tegen.

De meeste voorbijgangers zijn deze zogenaamde colporteurs liever kwijt dan rijk. Enkele jaren terug kondigde de gemeente Groningen aan ze aan te pakken, maar in de praktijk staan ze nog dagelijks in het centrum. Is hier sprake van een typisch Nederlands stukje gedogen?

Toch zou ik dit persoonlijk niet aanraden. Je studentenleven schijnt namelijk de leukste tijd van je leven te zijn. Iets wat ik overigens best beangstigend vind klinken, houdt het dan straks gewoon op? Dat je elke dag vol heimwee terugdenkt aan de tijd waarin je elke nacht dronken thuiskwam, de tijd dat het wc-papier áltijd op was en je elke dag mocht genieten van de technobass van je buurman (een gipsen wandje houdt nu eenmaal niet zoveel geluid tegen). Maar om er überhaupt zo’n tijd van te kunnen maken is er sprake van een basisbehoefte: vrienden.

Door Emily Jacometti en Jesper Verhoef Feitelijk druisen de belangen van straatverkopers in tegen die van het winkelend publiek, dat geen prijs stelt op een verkooppraatje. Zeker niet in een drukke Herestraat. Drie Groningse promotiebedrijven reageren. HotNetworkz geeft aan het centrum links te laten liggen als locatie, omdat er al teveel verkoopteams staan. Ook TriplePro geeft aan om dezelfde reden het centrum te mijden, maar ook omdat de gemeente het bedrijf geen vergunning heeft verstrekt. Hoe komt het dan dat andere bedrijven die vergunning wel krijgen? Vestigingsmanager Broers: ‘Er is niet echt sprake van een voorkeursbehandeling, het is meer een kwestie van netwerken’. Streetmarketing-bureau Pepperminds staat wel geregeld in de Herestraat. Directeur Van Nol: ‘Goed overleg met de gemeente is belangrijk, belangrijker dan vergunningen.’ Daarnaast wijst hij op het recht van vrijheid van meningsuiting en een breder belang: ‘De gemeente kan ons niet van de kaart vegen, we dienen namelijk ook een maatschappelijk doel: charitatieve instellingen kunnen op deze wijze (jonge) donateurs werven.’ Binnen zijn bedrijf zelf zijn gedragsregels, maar ook tussen bedrijven onderling. Zo moet er vijftig meter tussen verkoopteams staan en moeten mensen de ruimte krijgen nee te zeggen.

In een korte reactie onderscheidt de gemeente Groningen expliciet twee soorten straatverkoop. Allereerst bestaan er vormen van ‘collecteren’ (waaronder ook het werven van donateurs valt), waarvoor een vergunning nodig is, die op straat aan bijvoorbeeld de stadswacht ook getoond moet kunnen worden.

Dan zijn er nog vormen van ‘venten’, zoals het inschrijven van krantenabonnees. ‘Dit laten we vrij’, aldus de gemeente. Er is geen vergunning voor nodig, de dagbladen kunnen zich namelijk beroepen op de vrijheid van meningsuiting in de grondwet.

Van de gemeente valt er dus geen actie te verwachten om van de lastpakken af te komen, schimmige regels of niet. Voorlopig is het aan de studenten zelf om de verkoopteams te blijven ontwijken.

Vrienden ‘maken’. Hoe doe je dat? Natuurlijk word je gestimuleerd om mee te doen aan de KEI-week en mee te gaan op introductiekampen.

Iets wat ik heb gedaan, en vooral het eerste is me erg goed bevallen; ik zie mijn KEI-groepje nog elke week en we hebben zelfs een eigen hyves.

Toch lijkt het allemaal zo kunstmatig. Je wordt met willekeurige mensen in een groepje gezet; ‘Zo. En nu is het gezellig.’ Gek genoeg werkt dat op dat moment ook zo. Voordat ik het wist stond ik te jumpen op de Grote Markt en mee te zingen met Hilbrand Nawijn.

Maar dat is het dan. Nu begint mijn echte leven en wil ik ook wel iets meer. Ik onderneem zoveel mogelijk: schrijven voor de Studentenkrant, langsgaan bij Loesje, BOMmen, een Usva-cursus ‘Moderne dans voor beginners’ en op ik ben al druk op zoek naar een bijbaantje. Mijn huisgenootje merkte al lovend op dat ik zoveel nieuwe dingen probeer, iets wat zij echt niet durfde toen zij hier als eerstejaars kwam wonen.

De eerste weken vliegen voorbij en ik hoef me niet te vervelen. Ik heb een geweldige tijd en ik begin me zelfs al thuis te voelen. Maar toch voelt het af en toe ook gewoon hartstikke kut.

Een fondsenwerver aan het werk in de Herestraat.

Foto: Hanne van der Velde

Hindernisbaan Herestraat Teams bestaande uit net iets té knappe verkopers proberen een breed scala aan producten in de maag van voorbijgangers te splitsen. De verkooptechnieken worden steeds agressiever en een vriendelijk ‘nee dank je’ is in de meeste gevallen niet meer voldoende om de vasthoudende verkopers af te poeieren. Maar Om jullie een beetje op weg te helpen heeft de Studentenkrant hieronder vijf van de meest originele of effectieve ontwijkingsmanoeuvres op een rijtje gezet:

3.

Het oude vertrouwde ‘Ik ben aan het bellen!’ Vergeet voor deze move niet je mobiele telefoon uit je zak te halen en demonstratief aan je oor te plaatsen. Brabbel iets onverstaanbaars als ‘ja mam..’ en haal je schouders op naar de beteuterde verkoper.

1.

Wanneer een verkoper je aanspreekt reageer dan in je beste Duitse accent met ‘Was sagen Sie bitte?’ Grote kans dat je een verbouwereerde verkoper zal zien die zijn uiterste best doet zijn middelbare-school-Duits op te diepen. Tegen de tijd dat hij wat terug stamelt ben je al meters ver weg.

5.

Voor de brakke luie student is er ook een oplossing.

Trek je oude trainingsbroek aan, haal de Nike Air Max uit de kast, zet een zonnebril en pet op je hoofd en slenter rustig naar de supermarkt. Vergeet vooral te douchen zodat de bierwalm om je heen de verkopers op veilige afstand houdt. Succes gegarandeerd.

2.

Voor de minder creatieve, maar erg effectieve studenten onder ons, brul bij elke verkoper zo hard mogelijk ‘Ik ben al lid/ donateur’. Wetend dat er bij jou bijster weinig te halen valt zullen ze je probleemloos laten passeren.

Nieuws & Achtergrond

Door Karlijn Profijt

4.

Voor de sportievelingen, gebruik deze kans als alternatieve fitness: beweeg je met grote omtrekkende bewegingen om de verkoopteams heen. Zet er flink de pas in, zodat wanneer je dan toch gespot wordt door een verkoper, deze niet in staat zal zijn je in te halen.

Want het kost zoveel energie. Jezelf voorstellen, bewijzen, je van je beste kant laten zien, aardig en leuk zijn tegen iedereen. Maar soms ben ik niet aardig. En af en toe voel ik me helemaal niet zo vrolijk. En onzeker ben ik stiekem ook. Want je doet het toch allemaal maar in je eentje. En dat is af en toe best confronterend; want je komt erachter dat je niet alles en iedereen geweldig vindt en dat ook zelf niet altijd bent. Dan wil ik het liefst naar mijn oude vrienden en mijn oude stad, om mijn nieuwe vrienden en mijn nieuwe stad eens even flink in de grond te boren. Lucht lekker op. Toch draait het om één onvermijdelijk voorwaarde. Tijd. Want daarmee bouw je vertrouwen op, zodat je jezelf van je ware kant kan laten zien. Of dit positief uitpakt is natuurlijk nog een verassing, maar het helpt wel bij de selectie van de mensen die je dan echt ‘vrienden’ kunt noemen. En hopelijk noemen zij jou dan ook vriend, anders wordt het zo zielig.

Vrienden of nog geen vrienden. Ik heb genoeg telefoonnummers opgespaard om een flink aantal avonden mee door te komen.

Dit weekend blijf ik thuis.

Groninger Studentenkrant 5

GELD VERDIENEN? Waarom zou je vakken vullen, callcenterwerk doen of om zes uur je nest uit om kranten te bezorgen? Dat bijbaantjes niet saai hoeven te zijn, bewijzen deze studenten. Zij verdienen hun geld als pitspoes, torenwachter en croupier. De Studenkrant keek mee.

Gymlerares Katja (26 jaar) is gymlerares op een basisschool. Dit bijbaantje komt niet zomaar ergens vandaan, ze heeft namelijk eerst de ALO gedaan en studeert nu Orthopedagogiek. Via haar vorige studie kwam ze dus aan dit bijbaantje.

De verdiensten zijn zeer goed, Katja verdient namelijk maar liefst 12 euro per uur. En het enige minpunt dat ze aan het geven van gymles kan bedenken, is het klaarzetten van de toestellen. Klinkt als het perfecte bijbaantje! Je moet natuurlijk wel van kinderen houden, want je zit een paar uur per week (in je eentje) met een groep vierjarigen ‘opgescheept’.

Gelukkig is dit voor Katja absoluut geen probleem, en haalt ze veel voldoening uit het lesgeven aan de kinderen. Ze vindt het vooral fijn dat de kinderen echt wat leren van haar gymlessen. Als Katja een les gaat geven, moet ze eerst ongeveer een half uur van tevoren aanwezig zijn om alle toestellen, matten en rekken klaar te zetten zodat de kinderen gelijk als ze binnenkomen kunnen beginnen aan de les. Meestal wordt er dan begonnen met een warming-up, waarna uitleg volgt over wat ze gaan doen in de les. Dan worden de kinderen verdeeld in groepjes en kunnen ze zelfstandig aan de slag gaan. Hou je van sport én van kinderen, dan moet je dit bijbaantje dus zeker in je achterhoofd houden!

Spijbelaarbeller ‘Goedenavond, avondopleiding Noorderpoortcollege, met Dorien.’

Dorien Herder, tweedejaars studente Nederlands, belt de spijbelaars van het Noorderpoortcollege. Aan deze school proberen leerlingen van alle niveaus hun diploma van één of meerdere vakken te behalen, omdat het hen op de gangbare manier niet is gelukt. Voor velen is de leerplicht niet meer van kracht. Nakomen, straf; het mag allemaal niet. De leerlingen zijn over het algemeen nogal ongemotiveerd. Een mooi voorbeeld is het door de leerlingen zelf ingevoerde academisch half uurtje. Iedereen komt namelijk doodleuk na een half uur de klas binnendruppelen.

Dorien heeft als taak alle absenten op te nemen en die persoonlijk te bellen. De spijbelaars worden doodgegooid met de bekende clichés. ‘Wat vind je belangrijker: je school of je ontspanning?’ ‘En waarom ga je niet eerst je diploma halen en dan op zoek naar een beter betaalde baan?’ Heel vaak krijgt ze ouders aan de telefoon die ervan overtuigd zijn dat hun zoon of dochter toch echt op school is.

‘En tja, als ik ze dan iedere week opbel, krijgen zij ook wel hun vermoedens.’

Doriens functie is nieuw op de school.

Behalve dat ze inmiddels zelf al een begrip is onder de leerlingen, heeft ze een lijstje met de beruchte namen. ‘Er is zelfs een keer een jongen in mijn kamer gekomen om te vragen of ik niet meer wilde bellen, want dan zou zijn vader achter zijn dubbele leven komen.’ Of haar werk effect heeft, weet men niet.

‘Al zou het maar bij vier of vijf mensen helpen, dat scheelt toch weer wat.’

Croupier word je niet zomaar. Bij je sollicitatie wordt je rekenvaardigheid en kennis van vreemde talen getest. En dat zijn niet de enige eisen. Zo moet je lang genoeg zijn om goed achter een Black Jack tafel te passen en moeten je handen groot genoeg zijn om een stek van twintig fiches vast te houden. Je leert om deze fiches op een behendige manier in keurige stapeltjes van vijf voor de speler neer te leggen. Eenmaal aangenomen wordt er van je verwacht dat je een cursus inclusief stage van zes weken volgt en deze succesvol afsluit door het behalen van een examen. IO/IB studente Leonie van der Laan is een van de gelukkigen die dit examen heeft gehaald, ze werkt nu al bijna een jaar in het casino.

‘De eerste keer alleen aan tafel vond ik

Cr

Tips voor het vinden van een b t Schrijf je in bij een (studenten) uitzendbureau. t Wees (vooral) in het begin van je dienstverband niet te kieskeurig over het soort werk dat je moet doen. Als je alles aanpakt word je een populaire collega die veel van anderen gedaan krijgt en de leukste klusjes krijgt. t Wees flexibel en neem veel werk aan (veel werk is veel geld). t Hierdoor zal een uitzendbureau jou als eerste bellen als er leuke baantjes beschikbaar zijn.

t een de de ver bet plic te dit

Tekst: Dieke de Boer, Ricus Du

Naaktmodel

Het poseren als model voor kunstenaars is e maal als je hiervoor volledig uit de kleren moe lijk wat studenten die zich op deze manier b en zo een aardig zakcentje opstrijken. De bijb bij studenten die een sterke betrokkenheid b nieuwd zijn naar de manier waarop schilder lichaam weergeven. Vera Rietveldt (student voor het kunstencentrum in Groningen en ve uitstralen als model, je kan niet als een zak hoo cursusruimte gaat zitten en zo makkelijk je ge schilt natuurlijk per kunstwerk hoe lang de po worden, soms moeten de modellen elke tien m bij een beeldhouwwerk zitten ze wel eens twee tuum in de meest vreemde lichaamshoudinge wel eens spierpijn heeft na het poseren antwoo heb wel eens een verrekte kuitspier gehad, m mag je zelf aangeven wanneer je wilt pauzere Vera weinig last: ‘in het begin is het natuurlijk iedereen elk putje ziet maar nu vind ik dat he De naaktmodellen bij het kunstencentrum kri om uit de kleren te gaan en rollen meestal via-

HOE KAN HET OOK ANDERS doodeng. Mensen vertrouwen toch hun geld aan je toe en fouten mogen natuurlijk niet gemaakt worden. Gelukkig liepen er genoeg tablemanagers rond die een oogje in het zeil hielden. Je moet altijd scherp blijven, maar kaarten delen en uitbetalingen doen gaan nu bijna als vanzelf.’ Leonie heeft het er nog steeds naar haar zin: ‘Ik heb leuke collega’s, een goed salaris en geen avond is hetzelfde.

Het enige nadeel dat ik zou kunnen verzinnen is dat sommige gasten hun boosheid over verloren geld nog wel eens op de dealer af kunnen reageren, maar zoiets moet je gewoon niet al te serieus opvatten. Al met al ben ik dus zeer tevreden over mijn bijbaantje!’

roupier

bijbaan

Populairste bijbanen

Als je een vaste bijbaan vindt via n uitzendbureau, is het belangrijk om CAO van dat uitzendbureau en van bedrijfstak waarin je werkt eens te rgelijken. Vaak is deze laatste CAO ter voor jou. Het uitzendbureau is vercht om na 26 weken deze CAO over nemen. Controleer dus ook goed of gebeurt!

t t t t t

Ontslagen?

Kijk voor informatie over ontslagrecht op www.studentenkrant.org

Horecamedewerker Kledingverkoper Callcenter medewerker Schoonamker verzorgingsmedewerker

Best verdienende t t t t t

Overblijfkracht Dagjeswerk Zwartwerken in de horeca Callcenter medewerker Administratief werk

Pitspoes De TT in Assen. Asfalt, snelle motoren en...pitspoezen!

Hoewel het niet voor iedereen is weggelegd, zijn er genoeg Groningse studentes die een bijbaantje hebben als glamourbabe. De 21jarige Maret Ensing werkt al drie jaar als pitspoes.

‘Wij noemen het liever promotiemedewerker, omdat we ook op bijvoorbeeld horeca-evenementen staan.’

De vierdejaars Facility Management ging toen ze met het werk begon gelijk aan de slag op de TT, samen met haar zus. ‘Je staat met een paraplu naast de coureurs, aan het eind geef je bloemen en je moet natuurlijk vaak op de foto. Ik heb ondertussen al voor Yamaha, Suzuki en Honda gewerkt.’ Is het geen bezwaar om in uitdagende kleding te lopen? ‘Je loopt de hele dag rond in een pakje van je team, meestal gewoon een topje. Het is niet zo dat ik latex moet dragen of iets dergelijks. Dat zou ik ook niet doen. Ik wil wel leuk gekleed zijn, niet ordinair.’

Als ze aan het werk is staat Maret er niet alleen voor.

‘We zijn altijd met een groep meiden, heel gezellig.’ De meeste mensen in haar team studeren, of zijn al klaar met hun studie. ‘We worden soms gezien als mooie meisjes zonder inhoud, maar bijna iedereen heeft z’n HBO-diploma.’

Hoewel ze het als promotiemedewerker erg naar haar zin heeft, is Maret niet van plan carrière te gaan maken in de motorwereld. ‘Het werk is erg leuk, ik kom op veel plekken waar ik anders nooit geweest was, maar het blijft een bijbaantje.’

ullaert, Laura Kroes, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Marije van Vilsteren, Wanda van der Zee

een vak apart. En heleet. Toch zijn er behoorbloot durven te geven baan is vooral favoriet bij kunst voelen en bers en kunstenaars hun KCM) is naaktmodel ertelt: ‘Je moet wel iets oi in het midden van de eld verdienen.’ Het verose vastgehouden moet minuten wisselen maar e uur lang in adamskosen. Op de vraag of Vera ordt ze lachend ‘nou ik maar over het algemeen en.’ Van schaamte heeft k wel even wennen dat elemaal niet erg meer’. ijgen tien euro per uur -via in het vak.

Fotografie: Jan Luursema en Liz Wijma

Torenwachter Sinds de heropening van de martinitoren - 9 juni - werkt Lute Feenstra, student Vastgoedkunde, hier als torenwachter. Met dit baantje is hij verantwoordelijk voor de veiligheid van de toren en de mensen, verder zit hij hier voor het vermaken en informeren van de bezoekers.

In het verleden zijn er een aantal mensen van de toren afgesprongen, hierdoor is de toren van oktober tot juni gesloten geweest. Er zijn kooien en gaas geplaatst op plaatsen waar mensen buiten staan. De veiligheid wordt door Lute in de gaten gehouden door middel van camerabeelden, zo mogen mensen niet roken op de toren vanwege brandgevaar en kinderen willen nog wel eens in de tralies apenkooi spelen.

Werken op de martinitoren is koud, de wind giert door de toren en de temperatuur wordt steeds lager. ‘Op het moment valt het nog wel mee, maar zodra het echt koud gaat worden ga ik in een verwarmde stoel zitten met een blaaskacheltje voor me’. In de zomer is het ontzettend druk, zo´n honderden mensen per dag besluiten om de toren te beklimmen, nu begint het wat rustiger te worden. ‘Dan moet je jezelf wel weten te vermaken’.

Het leukste aan zijn werk vindt Lute de rondleidingen aan kinderen en mensen die oprecht geïnteresseerd zijn; ‘deze mensen zijn heel verguld met een rondleiding’.

Het smerigste aan mijn werk? Dat de Martinitoren de grootste pispaal van Groningen is. Na het weekend stinkt het zo erg dat ik soms op de eerste verdieping – 18 meter hoogte – de weeïge geur nog kan ruiken!

Apart’ja

Geen gewinkel zonder gerinkel Is deze heilsoldaat wel heilig?

Tekst: Anke van Ravensteijn Foto: Jan Luursema

Wie kent hem niet? De oude, tandenloze opa van het zogenaamde Leger des Heils.

Je kan geen stap richting de Hennes doen of je hebt die rinkelende spaarpot onder je neus. En o wee als je niets aan het heilige fonds doneert, dan heb je sowieso een paar duivelse blikken van de edelmoedige grootvader te incasseren.

Maar is deze nobele figuur wel zo eerlijk als hij eruit ziet?

Want voor welk fonds staat meneer daar eigenlijk met dat groezelige blikkie te rammelen?

aard alle centen in eigen zak steekt om zijn aow’tje een riante boost te geven. Het is enigszins verwarrend maar Wildeman staat voor het Noordelijk Heilsleger te collecteren. Een conservatieve vereniging die op kleine schaal kerkelijke bijeenkomsten organiseert in de immer gezellige keet ‘de Driehoek’. Volgens mevrouw Kroese van het echte Leger des Heils hoort Wildeman ‘absoluut niet bij onze Internationale organisatie van het Leger des Heils, die zich inzet voor de minder bedeelden in onze samenleving.’

Het zal Wildeman allemaal een worst wezen, hij heeft geen idee hoeveel geld hij per dag ophaalt en doet gewoon zijn werk, net als zijn ‘vrienden van de bloe-

‘Goedemiddag dames en heren, uw bijdrage’, deze tekst klinkt menig student met UB- danwel shopmissie bekend in de oren. Al 32 jaar staat Jacob Wildeman te collecteren voor het hogere doel. Op alle dagen behalve de maandag is hij te vinden rond de Grote markt. Wij treffen de beste man voor de Wonder Woman waar hij nog ietwat slaperig in het ochtendzonnetje voor de zoveelste keer zijn groene bus heen en weer schudt. Het bekende geluid doet nog een tikkeltje hol aan maar dat zal volgens Wildeman aan het einde van de middag wel anders klinken. Op de vraag of hij een favoriet collectepunt heeft, murmelt hij: ‘Neu, ik schuif gewoon met de zon mee en in de winter als het kouder wordt trek ik een extra onderbroek aan.’

Maar voor wie staat hij daar nu elke dag opnieuw en bovendien geheel vrijwillig om centjes te soebatten?

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is het Leger des Heils níet het goede doel waar de opbrengst naar toegaat. Toch is het ook niet zo dat de oude grijs-

(Advertenties)

8 Groninger Studentenkrant

menkraam.’ Bij de vraag of meneer ook hobby’s heeft, lichten zijn oogjes even op achter de zware jampotglazen. ‘Televisie!’ krast hij. Favoriet zijn ‘De rijdende rechter’ en voor de uitzending van Prinsjesdag gaat de oude heilssoldaat ook altijd even goed zitten, maar eigenlijk ‘springt hij het liefst van zender naar zender’.

Een echte toegewijde prediker van het ‘hogere woord’ kunnen we onze zappende senior dan ook niet noemen, om de vaalgele editie van ‘de Heilsboodschap’ moeten we namelijk zelf vragen. Desalniettemin is meneer Wildeman een van de fanatiekste bejaarden van de Groninger binnenstad die van ons nu ook een welverdiend eurotje in de bus geschoven krijgt.

Over geloof en conflict, extase en exces

Noorderlicht: Act of Faith De veertiende editie van de Noorderlicht Fotomanifestatie is geopend.

Met ‘Act of Faith’ belicht Noorderlicht niet alleen een maatschappelijk thema, ook wordt de aandacht gevestigd op de fotografie als ‘geëngageerd verhalend medium’.

Een indrukwekkende expositie die de bezoeker achterlaat met vragen over de verschillende verhoudingen in de wereld. Een enkeling vindt de tentoonstelling zelfs té overweldigend en houdt de schokkende beelden voor gezien.

Door Laura Kroes Foto: David Farrell

Tekst: Karlijn Profijt Foto: Jan Luursema

Grunnen rocks

Mag geloof of moet geloof? Het geloof verbindt mensen, maar verdeelt ze ook. Gelovigen hebben onvermijdelijk te maken met een wereld vol andersgelovigen en ongelovigen.

In een actuele voorstelling geven zo´n 130 fotografen uit binnen- en buitenland in meer dan vijfhonderd foto’s een indrukwekkend documentair beeld.

Opvallend is dat er geen namen of titels bij de foto´s staan, waardoor de bezoeker volledig vrijgelaten wordt gelaten in zijn/ haar associatie bij een foto. De verschillende foto’s hangen kriskras door elkaar; een Nederlands gezin dat gezamenlijk krentenbrood eet aan tafel tegenover een totaal verminkt meisje dat zuur in haar gezicht heeft gekregen om

Cultuur

moslima’s met ieder een huishoudelijk artikel voor hun hoofd en die van een jonge moslima die enerzijds wordt afgebeeld in een burka en anderzijds in een moderne outfit die ze alleen thuis mag dragen. Verminkingen, verbrandingen, beelden van de Ku Klux Klan.

Deze beelden zijn zo indrukwekkend dat het tot gevolg kan hebben dat bij de bezoeker het idee blijft hangen dat elke vorm van geloof ook daadwerkelijk eindigt in verbrande lichamen en afgehakte ledematen. Naast mij hoor ik een bezoeker tegen haar vriendin zeggen; ‘Het is niet een kwestie van je ogen sluiten en de wereld niet willen zien, maar dit is genoeg, ik wacht buiten op je.’

dat ze een huwelijksaanzoek weigerde.

Er waren zeer indrukwekkende beelden bij: verminking, verbranding, een klein jongetje in legerkostuum die met grote ogen de camera inkijkt met een foto van zijn vader in de hand. Wim Melis, de samensteller van de tentoonstelling, wil met Act of Faith naar eigen zeggen een waarschuwing afgeven. ‘Geloof kan omslaan in verlies aan respect voor de ander’, zei hij onlangs in de Volkskrant. En dit beeld blijft de bezoeker bij.

Het verlies van respect en de beperking van vrijheid worden nadrukkelijk gedocumenteerd in deze enorme fotoreeks.

Dat het geloof daarentegen ook mensen verbindt en aanzet tot naastenliefde, wordt door de grove beelden onderdrukt.

Mij zijn voornamelijk beelden bijgebleven als die van drie

Nevententoonstellingen en het activiteitenprogramma Naast de hoofdtentoonstelling in de Der Aakerk zijn er diverse nevententoonstellingen. In de Noorderlicht fotogalerie is ‘Children of Abraham’ te bezichtigen, een verslag van Magnumfotograaf Abbas, over godsdiensten en de rol van het geloof in de maatschappij. Bij het CBK is ‘Material World’ te zien, hierin staat de vraag centraal: ‘Wat aanbidden wij in de seculiere maatschappij?’ Hiernaast haken zo’n veertig galerieën in de stad en provincie in op het thema.

Het thema van de manifestatie is een veelbesproken onderwerp. Hier wordt onder meer in lezingen, debatten, boekpresentaties, interviews en seminars aandacht aan geschonken.

Vijfentwintig oktober gaat de film ‘Jesus camp’ in première, een opmerkelijke en schokkende documentaire over het christelijke kinderkamp ‘Kids on Fire’. Fotojournaliste Lana Slezic praat 6 oktober in een openbaar interview met Emile Fallaux (hoofdredacteur Vrij Nederland) over haar periode in Afghanistan, na de verdrijving van de Taliban. Van haar hand verscheen het fotoboek ‘Forsaken’.

De Noorderlicht fotomanifestatie ‘Act of Faith’ duurt tot en met 28 oktober. Het volledige programma staat op: www.noorderlicht.com

Een zoet avondje Henkus ‘We hebben geen covers nodig om te scoren’. Al horen we bekende zinnen als ‘You gotta have faith’ en ‘You ain’t no friend of mine’, die duidelijk niet door de mannen zijn geschreven, voor de rest zijn het allemaal eigen nummers. Speciaal voor vanavond in een akoestisch jasje.

Zaterdag speelde de band nog op het uitverkochte Eemspopfestival, vandaag treedt de band op in het knusse Café Marleen. Geen onbekend terrein: ze spelen hier zeker één keer per jaar. Vanavond hebben ze de versterkers thuisgelaten, om de geluidsoverlast te beperken mag er alleen akoestisch gespeeld worden.

Iets wat de nummers zeker geen kwaad doet: het zijn overwegend liefdesliedjes en het is duidelijk dat JanHenk zijn inspiratie vooral uit zijn eigen leven haalt.

De sfeer is intiem; er druppelen af en toe wat mensen binnen, maar erg druk wordt het niet. Het publiek is gevarieerd: van student tot vijftiger. Volgens Jan-Henk komt dit door de liedjes, die allemaal erg toegankelijk zijn en een heel verschillend publiek aantrekken.

Henkus bestaat uit zanger Jan-Henk de Groot, Michael Nieuwenweg (bas), Dennis Elderman (drums), Jasper Blokzijl (toetsen, zang) en Allard Gosens (gitaar, zang).

In 2002 wint Jan-Henk als Henkus de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer/ songwriter en als band winnen ze de 3FM Demo Award. Ze staan in het voorprogramma van De Dijk, Twarres en van Dik Hout en er komen twee singles en

een album uit.

Helaas is het succes van korte duur, ook al blijft de band stug doorspelen. ‘Te veel en te vaak,’ beseft Jan-Henk achteraf. ‘De magie was uitgewerkt’. Mede hierom besluit de band er een tijdje mee te stoppen.

Een jaar geleden krijgt Henkus echter weer naamsbekendheid. Hun nummer ‘Phoney’ wordt gebruikt voor de Nederlandse versie van een grote YouTube hit: het ‘Free Hugs’filmpje. De single wordt geen hit, maar het spoort de band wel aan om weer te beginnen met spelen en nieuwe nummers te schrijven. Wel wil de band het van nu af aan anders doen; ‘Gaan voor de kwaliteit in plaats van de kwantiteit.’

De stem van Henk-Jan klinkt vanavond helder en zuiver en het is duidelijk te merken dat de muzikanten van het conservatorium komen. Over de techniek en het geluid is niets negatiefs te melden, het komt muzikaal heel professioneel over.

Tussendoor vertelt Henk-Jan iets over de achtergrond van het nummer en maakt wat grapjes, wat aanslaat bij het publiek. De band heeft er lol in en lijkt oprecht te genieten. Minpuntje is wel dat de teksten af en toe niet echt origineel zijn; ‘Sandy loves me just like apple pie’, ‘She’s the girl.’ Het mag wel iets minder zoetsappig. Naarmate de avond vordert beginnen de nummers meer op elkaar te lijken, maar wellicht is dit te wijten aan het gebrek aan versterkers. De mensen om mij heen luisteren vooral naar de muziek en de tekst, ook de die hard fan die de band overal volgt blijft rustig op zijn kruk zitten. Het feestje blijft uit, maar voor een rustige zondagavond is het een prima tijdverdrijf.

Groninger Studentenkrant 9

Damesbasketbal op topniveau in Groningen ‘Stay low, stay low!’ Klinkt door de sporthal Vinkhuizen wanneer wij daar binnen lopen. De achttienjarige Rachel RoubehieFissa, studerend aan de Rijksuniversiteit Groningen basketbalt in dit op eredivisieniveau spelend damesteam van Celeritas-Donar. Vier à vijf keer per week trainen de dames met elkaar, Rachel gaat daarnaast ook nog naar de trai-ningen voor het Nederlands Damesteam. Alles voor de sport?

‘Als ik het met school een keer erg druk heb zeg ik wel mijn training af, school gaat voor.’ Voor feestjes blijft geen tijd meer over.

Door Iris Brookman en Marjet Janssen Toen we haar vroegen of ze mee wilde werken aan een artikel in de studentenkrant was Rachel erg enthousiast, er is namelijk maar weinig aandacht voor het damesbasketbal in Nederland. Daardoor zit er nu maar weinig geld in de sport; het is niet te vergelijken met voetbal waar bijna ieder team genoeg geld voor een eigen verzorger heeft. Al speelt Rachels team op eredivisieniveau, dit soort luxe hebben ze niet. Bij een wedstrijd gaat alleen de coach, een scout en de teammanager mee. Gelukkig zijn er ook maar weinig blessures vertelt Rachel; ‘Er wordt wel eens een vinger

10 Groninger Studentenkrant

Foto: Hanne van der Velde

gekneusd, maar ik heb nog nooit iets echt ernstigs meegemaakt.’

Op haar zevende is Rachel begonnen met basketbal in haar woonplaats Leeuwarden, en op 14-jarige leeftijd stapte ze over naar de club Celeritas-Donar. Deze club speelde op

hoger niveau en hier had ze dus meer kans zich te ontwikkelen als basketbalster. Tegenwoordig speelt Rachel niet alleen basketbal in haar clubteam, maar ook in het Nederlands damesbasketbalteam. In de zomer van 2007 kwam ze uit voor Oranje onder de 18 op het EK in Roemenië waar Nederland elfde werd. En ook nu traint ze nog eens in de twee weken met het Nederlands damesteam.

Dit jaar is ze begonnen met de studie Sociologie in Groningen, met haar drukke basketballeven lastig te combineren. Ze traint vier keer per week anderhalf uur lang, en eens in de twee weken zelfs vijf keer per week. Op de avonden dat ze niet hoeft te trainen plant ze haar studie.

Rachel: ‘Als ik niet aan het basketballen ben moet ik met mijn studie bezig, dat is wel zwaar, maar als ik het met school een keer erg druk heb zeg ik wel mijn training af, school gaat voor.’

En wat komt er dan van de rest het studentenleven? Uitgaan is er voor Rachel eigenlijk niet bij: ‘Vaak moet ik feestjes afzeggen omdat ik moet basketballen, en voor mijn vriendinnen heb ik ook niet zoveel tijd, dat is wel jammer.’

Ze is overigens niet de enige studente in haar team, bijna het hele team bestaat uit studentes.

Er spelen twee Amerikaanse dames in het team die niet studeren niet, maar de rest van haar team studeert in Groningen.

Omdat er twee Amerikaanse dames in het team spelen gaat de hele training in het Engels, Rachel heeft hier niet zoveel moeite mee: ‘Bijna alles wat de trainer zegt zijn basketbaltermen, die ken ik ook allemaal in het Engels, dus ik begrijp het wel.’ De communicatie buiten het veld met de buitenlandse dames vindt ze soms wel moeilijk want ‘Engels is niet mijn sterkste punt.’

Mocht je de topbasketbalsters van Groningen een keer willen aanmoedigen: woensdag 23 oktober spelen zij om 20:15 tegen de Perik Jumpers, en zaterdag 3 november om 19:00 tegen STOLGrasshoppers. Beide wedstrijden vinden plaats in de sporthal Vinkhuizen te Groningen.

Sport

v

Recensies Film

CD

DVD

In samenwerking met videotheek Sleaze

Pete Philly & Perquisite - Mystery Repeats Door Wanda van der Zee

Death Sentence Door Lisa Rosing

Perfect Stranger Door Pieter Vissser

‘Als hiphop een sweater was, zouden Pete Philly en Perquisite eruit gegroeid zijn’, aldus Pete Philly en Perquisite zelf. Het moge dan ook duidelijk zijn, deze twee doen hun eigen ding. De muzikanten lijken op muzikaal gebied voor elkaar gemaakt, de rhymes van Pete Philly versmelten prachtig met de beats van Perquisite. Na een succesdebuut is het moeilijk het publiek tevreden te houden met een tweede album, Pete Philly en Perquisite slagen daar zonder moeite in. Het album Mystery Repeats is geïnspireerder, volwassener en klinkt minstens zo lekker als hun eerste album Mindstate. Het is een echte must have voor de hiphopliefhebber, en veel anderen zullen ook snel verkocht zijn. Om de opnames te voltooien trok het duo zich terug op een boerderijtje in de Franse Vogezen, dit heeft zeker invloed gehad op de muziek.

Jazzy zwoele ritmes en laid back sounds zorgen voor een heerlijk ‘go with the flow’ zomergevoel. De combinatie van 2-step, drum ‘n bass met afrobeat, flamenco en andere buitenlandse invloeden dragen daar zonder twijfel aan bij. Luisterend naar de teksten passeren serieuze kwesties de revue. De ontspannen en positieve sound relativeert de zieleroerselen goed. Het bekende schoppen tegen de maatschappij wordt je niet als zware kost voorgeschoteld, maar in de vorm van lichte en soepele muziek. Of je nou veel te doen hebt of niet, als je naar nummers als Mellow en de single Time Flies luistert dan wil je alleen nog maar relaxen. Ja, als je dit plaatje op zet is de lang verwachte zomer van 2007 alsnog begonnen.

Wraak kan zoet zijn. Maar niet altijd. En daar is deze film het bewijs van. Nick Hume (gespeeld door Kevin Bacon) lijkt het perfecte leven te hebben: gelukkig getrouwd, twee zoons, leuke baan. Dit eindigt allemaal heel plotseling als Nick en zijn zoon Brandon terugrijden na een ijshockeywedstrijd en nog even gaan tanken. Terwijl Nick aan het tanken is, gaat Brandon binnen wat te drinken halen. Op dat moment rent een groep gewapende mannen het tankstation binnen en moet Nick hulpeloos toekijken hoe met een manchetmes de keel van zijn zoon wordt doorgesneden. Het blijkt later dat Brandon het slachtoffer was van een initiatieritueel van een criminele gang.

Om er ook bij te mogen horen en een ‘echte man’ genoemd te mogen worden, moet elk aspirant-lid van de gang eerst een willekeurige persoon vermoorden. Nadat Brandon die avond overlijdt in het ziekenhuis, wijst Nick in het politiebureau de dader aan, maar besluit later in de rechtszaal toch om te verklaren dat het een andere jongen was. In plaats daarvan neemt de door wraakgevoelens getergde vader het heft in eigen handen. Hij neemt er geen genoegen mee dat de moordenaar van zijn zoon waarschijnlijk voor maar een paar jaar achter de tralies verdwijnt. Hoewel hij geen vastomlijnd plan in zijn hoofd heeft, besluit Nick de dader persoonlijk een bezoekje te brengen. Het draait uiteindelijk uit op een gevecht tussen beiden, en om zichzelf te beschermen steekt Nick de jongen neer. Nu draaien de rollen om en willen de gangsters wraak nemen. Op het moment dat zijn gezin in gevaar komt draait Nick volledig door, waardoor hij aan het einde van de film is getransformeerd tot een bizarre versie van zichzelf, of van wat hij ooit was, alleen dan in Rambo-stijl.

Halle Berry, in de rol van een perfecte vreemdeling zullen we maar zeggen, wordt in deze film wreed beroofd van een goede vriendin. De waarschijnlijke moordenaar is het hoofd van een groot bedrijf die er, naast zijn vrouw, nog enkele sappeltjes op nahoudt. Niet bepaald netjes natuurlijk en omdat Rowena Price (Berry) dit ook vindt besluit ze undercover te gaan werken bij het bedrijf van Harrison Hill (Bruce Willis). Oh, en natuurlijk is ze niet al te blij met het feit dat haar vriendin is vermoord.

Met dit gegeven lijkt het een vermakelijke thriller in wording, helemaal met een meedogenloze Bruce in de hoofdrol. Echter, de film komt nogal traag op gang en eigenlijk wil er ook niet echt veel vaart in komen.

Behalve dan het eind, maar daarover later meer. In de loop van de film komen logischerwijs enkele karakters naar voren die het een en ander met de moord te maken lijken te hebben. Ook blijken, heel cliché, sommige mensen niet te zijn wie ze lijken te zijn. Dit maakt de film er al wat vermakelijker op.

Maar goed, hier zittend merk ik dat er verder weinig bijzonders over de film is te vertellen. Het is een nogal standaard recept en ook wordt hier nogal een standaard invulling aan gegeven. De acteerprestaties zijn ok, vooral Giovanni Ribisi als de ietwat vreemde en onbetrouwbare sidekick Miles is leuk neergezet. Willis is onverstoorbaar en nors als altijd en Berry gooit haar schoonheid in de strijd. Dit maakt dat je toch blijft kijken en als je dan aan het eind denkt: ‘Is dit het nu al?’ staat je opeens een bijzondere plotwending te wachten, en dat is nu juist wat de film dat extra beetje geeft om hem hier aan te raden. Kortom, een standaard maar leuke thriller met een eind dat op z’n zachtst gezegd verrassend is te noemen.

Fiction Plane - Left side of the brain Door Amerins Westra Left side of the brain is het nieuwe album van Fiction Plane, en het eerste album bij het platenlabel Bieler Bros Records.

De band bestaat uit Joe Sumner, inderdaad de zoon van Sting, Seton Daunt en Pete Wilhoit.

Bij het maken van dit album heeft Fiction Plane hulp gekregen van producer Paul Corkett, de man achter onder andere Radiohead en Björk.

Dit album laat duidelijk zien dat Joe Sumner zijn talenten heeft meegekregen van zijn vader. Wel is te merken dat Fiction Plane wil laten zien dat ze helemaal hun eigen stijl volgen. En vooral, dat de band niet wordt beïnvloedt door Sting. In alle nummers is de gitaar duidelijk te horen, zelfs tijdens het wat rustige nummer Left side of the brain blijf je de drums en gitaar goed horen.

Door de diversiteit aan nummers op het album kan je merken dat de band veel in huis heeft. Ik denk dat we dus nog veel meer van Fiction Plane zullen horen.

Het album is een verzameling van heerlijke liedjes waarop je even lekker uit je plaat kunt gaan. Ook komt dit album goed van pas om je afwas van een paar weken bij te werken. Daarnaast is het ook gewoon heerlijk om naar te luisteren. Oftewel: zeker een aanrader, en absoluut een must voor in je cd speler of voor op je Ipod!

Recensies

Hoewel in eerste instantie de film niet grappig bedoeld lijkt te zijn, is het op sommige momenten toch bijna onmogelijk om je lachen in te houden. Neem de scène dat Nick zijn hoofd kaalscheert om zich klaar te maken voor zijn laatste (zelf)moord-actie. Of de scène dat Nick, met zijn ziekenhuis-outfit nog aan en het verband nog om zijn hoofd, is ontsnapt uit het ziekenhuis en door de regen naar huis strompelt. Deze momenten worden zo overdreven in beeld gebracht, met ‘meeslepende’ muziek eronder, dat het niet meer realistisch is. Maar misschien heeft de regisseur (James Wan, die ook Saw regisseerde) dit wel juist zo bedoeld.

Wat verder niet ongenoemd mag blijven en ook heel wat humor toevoegt aan het geheel, is de rol van John Goodman (vooral bekend als Dan in de tv-serie Roseanne) als geflipte wapenhandelaar. Dit kan niet serieus bedoeld zijn. Groot en ontzagwekkend zit hij achter zijn bureau, maar intussen wordt zijn bril wel bijeengehouden door pleisters en is hij bedekt met zweet. Als hij dan ook nog komt met oneliners als: “Go with God, and a bag full of guns,” is het plaatje compleet.

Het idee van de film is leuk, en het verhaal met het wraakmotief als leidraad wordt tot op zekere hoogte goed uitgewerkt. De regisseur had alleen beter een keuze moeten maken tussen drama, actie of komedie.

Nu komt het neer op een beetje van alles, en dus een beetje van niks.

Blood Diamond Door Maaike Piscaer Blood Diamond gaat over Danny Archer (Leonardo DiCaprio), een smokkelaar die gespecialiseerd is in het verkopen van zogenaamde bloed-diamanten: diamanten die in ruil voor wapens verkregen zijn. Zijn leven krijgt een intrigerende wending wanneer hij in de gevangenis in aanraking komt met Solomon Vandy (Djimon Hounsou). Hier komt het Archer ter ore dat Solomon een reusachtige diamant heeft gevonden en ver weg in Afrika heeft verstopt. Archer koopt Solomon vrij en samen gaan ze op zoek naar de steen.

De diamant moet voor Archer zijn kaartje uit de ellende van Afrika worden, maar voor Solomon is deze steen de manier om zijn familie weer bij elkaar te krijgen. Zo worden de twee levens met elkaar vervlochten, wat resulteert in een spannende strijd de diamand te vinden voordat de rebellenlegers hem in handen krijgen.

Het verhaal wordt bijzonder realistisch verfilmd, wat geregeld resulteert in harde en confronterende beelden.

Iedereen heeft op het nieuws wel eens gehoord over de gruwelen die de rebellengroepen in Afrika begaan.

Maar als je plotseling ziet hoe de handen van onschuldige kinderen worden afgehakt ‘just to make a statement’, lijkt het allemaal toch wat dichterbij te komen.

En juist dit maakt Blood Diamond zo goed: er worden geen doekjes om gewonden. Maar zoals het bij iedere Hollywoodfilm gaat is het altijd maar weer de vraag in hoeverre deze film onze ogen werkelijk heeft geopend.

Hoewel er zeker een duidelijke boodschap in de film zit, blijft het een gelikte productie en duurt het niet langer dan het uitdrukken van de tv voordat je de zielige kindsoldaatjes in Afrika al weer vergeten bent. Hoe dan ook, Blood Diamond is een spectaculaire film met een perfecte balans tussen actie, avontuur en drama. Een regelrechte aanrader.

Groninger Studentenkrant 11

Maandag 1 Oktober: Stitch ’n Bitch, Kult, 19:30 Dinsdag 2 Oktober: Palestina of Israël? Lezing door arabist, Café Philos, 20:00 Woensdag 3 Oktober: UMCG klassiek concert, UMCG, 19:30

Student Korespondent

Uitladder

Oktober Donderdag 4 Oktober: Open Blues Sessie o.l.v. Bob Houwen, Café De Hertog, 21:00 Vrijdag 5 Oktober: The Partysquad, The Palace, 23:00 Zaterdag 6 Oktober: Club Pepper, Huize Maas, 23:00 Zondag 7 Oktober: Leven&Zo de Beurs, Martiniplaza Maandag 8 Oktober: Fish solo (voormalig Marillion zanger), De Oosterpoort, 20:30 Dinsdag 9 Oktober: Proza Proeven i.s.m. Uitgeverij Passage, USVA, 20:30 Woensdag 10 Oktober: Comedy Café, door EDQ. Huis de Beurs, 21:00 Donderdag 11 Oktober: Dozer + Brain Police, Vera Centrum voor de Popcultuur Vrijdag 12 Oktober: Got Skillz, voorronde Hip Hop Dance Battle. The Palace.

Zaterdag 13 Oktober: Dana Winner, Belgische zangeres, Martiniplaza, 20:15 Zondag 14 Oktober: 4 Mijl van Groningen, start: Hortus Haren. Finish: Vismarkt.

Rome Stiekem vergeet je de droom die je aan het verwezenlijken bent zodra je bent geland. Er moet nou eenmaal altijd wel geplast, gegeten, gedronken en geslapen worden. Het is warm, dus je wilt naar koeler, het is laat, dus je wilt naar bed. Maar af en toe, zoals vandaag, schrik je even wakker. Op het moment dat de pot mij van het kastje naar de ketel en de muur stuurt denk ik ineens: wat ongelofelijk fijn dat dit gebeurt, dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben en dat ik hier gewoon loop. Ik sta stil, adem, besef me: mijn semester is begonnen. Ik woon in Rome!

Wat is het prachtig al je dagelijkse dingen te mogen doen tussen mensen uit een ander land en zo langzaam te ontdekken hoe zij hun dagelijkse dingen doen. Om acht uur ’s ochtends gaat mijn sveglia, mijn testa bonkt door de goedkope wijn die niet alleen tijdens de pasta werd gedronken, het liefst blijf ik in bed, ik draai me om… In Nederland kan slapen wat ik wil! Ik moet mijn nauwelijks noemenswaardige Italiaans verbeteren, wil ik in staat zijn mijn colleges te kunnen volgen! Ik rol uit bed, sleep me naar de douche en word wakker. Ik ga naar mijn gratis cursus Italiaans, die me, ook al blijf ik lang en blond, meer en meer een deel uit laat maken van deze stad, van dit land. Vertrouwd gehaast volgt en om 08.35 stap ik mijn deur uit en zie in mijn rechterooghoek Emmanuel aankomen. Emmanuel komt uit Zwitserland, hij woont 200 meter verderop. Ook hij leert gratis Italiaans, heeft geen Vespa en wil niet met de bus. Samen lopen we elke ochtend twintig minuten naar de universiteit, maar we spreken iets eerder dan nodig af om in de bar onder mijn palazzo een caffè en een cornetto te nuttigen, zoals de ‘echte’ Italianen doen.

Maandag 15 Oktober: Jamsessie o.l.v. Wil Schmall, USVA, 21:30

Woensdag 17 Oktober: New York comes to Groningen, Jazz. De Oosterpoort, 20:30 Donderdag 18 Oktober: Volksmuziek uit Oost-Europa, De Oosterpoort, 20:15 Vrijdag 19 Oktober: Bert van de Brink Trio, USVA, 20:30

Tekst: Stijn Buiter

Dinsdag 16 Oktober: Silje Nergaard, Noorse jazzzangeres. De Oosterpoort, 20:30

Het is nog maar september, in oktober begint het collegejaar, tot die tijd leren we - alle buitenlandse studenten die tot de cursus zijn toegelaten - Italiaans.

In het lokaal, parliamo Italiano. Er wordt op de deur geklopt: of we allemaal het gebouw zo snel mogelijk willen verlaten. Op de gang horen we dat er twee bommeldingen zijn, gelaten lopen we naar buiten: allemaal hebben we het gevoel dat dit ‘er nou eenmaal bij hoort’, generatie terrorisme èn we hebben lekker vrij!

Buiten wordt besloten wat de plannen zijn vandaag. Ik drink één drankje mee en ga naar huis. ’s Nachts ga ik op avontuur met mijn Italiaanse huisgenoten, we kopen wijn en drinken buiten, op de Piazza Trilussa. Het wordt laat, later, laatst. Ik ben zo blij dat ik hier mag zijn! We lachen, ik soms op gevoel omdat het Italiaans me te snel gaat, ‘later als ik groot ben…’ denk ik keer op keer. We blijven nog lang en zien wel waar ons schip strandt, morgen is morgen, nu is adesso. Ik rol m’n bed in.. Ik rol m’n bed uit, sta onder de douche, drink koffie en leer, leer woorden en grammatica, maar boven alles leer ik mensen, ik kijk, ruik, voel en proef. Word omringd, het voelt zo echt dat ik soms vergeet te genieten van de droom...

Zaterdag 20 Oktober: Krachtstroom, Joost van Bellen met rock, house en electro. Simplon.

Zondag 21 Oktober: Live Muziek jaren ’70, ’80 en ’90. Café Big Brothers, 21:00

Lief dagboek, dinsdag 4 september

Maandag 22 Oktober: Johan Goossens + Paulien Cornelisse, cabaret.

Kruithuis, 20:30

Vroeger geloofde ik in de prins op het witte paard. Stiekem geloof ik nog steeds in de prins op het witte paard.

Misschien ben ik daarom een verstokte maagdelijke single.

Het studiejaar is begonnen. In de KEI-week heb ik nauwelijks leuke jongens ontmoet, alleen maar mensen die zich klemzuipen en dansen op liedjes waar veel tieten in voorkomen, daar kan ik met mijn bescheiden cup C niet tegenop.

Dinsdag 23 Oktober: Daniel Arends + Thijs Maas, cabaret. Kruithuis, 20:30 Weonsdag 24 Oktober: Studentendiscussiecafé ism. Studium Generale.

USVA, 20:00 Donderdag 25 Oktober: Groninger Studenten Cabaret Festival: Halve Finale. Stadsschouwburg, 20:15 Vrijdag 26 Oktober: Martial Arts Games, internationale wedstrijden.

Kardinge, Hele dag.

Zaterdag 27 Oktober: Cabaretbal, Stadsschouwburg, 20:15

Maandag 29 Oktober: Gula, voorstelling over de 7 hoofdzonden.

Stadsschouwburg, 20:15 Dinsdag 30 Oktober: Freek de Jonge, Try-out. Stadsschouwburg, 20:15.

Woensdag 31 Oktober: Battle of the Poets i.s.m. Flanor. USVA, 20:30

12 Groninger Studentenkrant

donderdag 13 september Dagboek van een maagd

Door Pieter Visser

Zondag 28 Oktober: Rhythm of the Dance, tapdansen. Martiniplaza, 20:15

Uit onderzoek is gebleken: Van alle jongeren onder 25 jaar heeft ruim de helft seks gehad met gemiddeld vier verschillende partners, op een gemiddelde leeftijd van 17,1 jaar.

58% van de meisjes heeft een vaste relatie achter de rug op hun 25e met

een gemiddelde duur van 2,4 jaar.

Meisjes geven als reden voor hun maagdelijkheid dat het een bewuste keuze is terwijl jongens vaak aangeven nog niemand te hebben gevonden die seks met ze wil hebben.

De 17,1 jaar ga ik niet meer halen, ik ben inmiddels al 20 en ga me een beetje zorgen maken. Het is géén bewuste keuze, misschien ben ik mannelijker dan ik dacht. zaterdag 22 september Volgens mij heb je voor hospiteren ook sex-appeal nodig. Drie kamers verder maar geen succes. Zelfs wanneer ik naar mijn idee hartstikke ‘leuk’ overkwam, kreeg een negatieve reactie.

‘Sorry, je bent het niet geworden want we willen ook graag eens samen koken.

Je bent vegetariër, dat is zo lastig.’

Nou, dan blijf ik wel in mijn vieze flat wonen, inclusief idealen.

Nadruk