SK decmeber 2007 by Groninger Studentenkrant

Colofon

Inhoud

Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN www.studentenkrant.org ISSN 09270237

Gesprek

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RUG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Stichtingsbestuur

Voorzitter: Mechteld Giesen (06- 48794318), Penningmeester: Ineke Berenpas (06-22732407), Acquisitie & PR: Jeroen van der Laan (06-26959465) en Amerins Westra (0638045934) bestuur@studentenkrant. org

Uitgespreid

Dieke de Boer, Iris Brookman, Emily Jacometti, Marjet Janssen, Laura Kroes, Maaike Piscaer, Karlijn Profijt, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Jesper Verhoef, Ester Westerhuis, Amerins Westra, Wanda van der Zee

Door Emily Jacometti

Redactie

Peter Valkema

Bas Geukes, Jan Luursema

Opinie

Fotografie

Vormgeving

Diep onder het UMCG komt de fenollucht je tegemoet. Hier in de snijzaal worden menselijke lijken geprepareerd, zodat steeds weer nieuwe generaties studenten het menselijk lichaam tot in de details kunnen bestuderen. Hoofdpreparateur Klaas van Linschoten legt uit hoe dat in zijn werk gaat.

Pagina 5

Medicijnenonderzoek Wie een aspirientje slikt staat er niet bij stil dat het middel keer op keer op is getest voordat het verkocht mocht worden. Wie zich aanmeldt voor dit soort medicijnonderzoeken kan hier flink geld mee verdienen. Onze redacteur stelde zich bloot aan de farmaceutische industrie om er zelf achter te komen wat de risico’s zijn.

Pagina 6/7

Goede voornemens

Zelfverdediging ‘Oog om oog, tand om tand’ het lijkt zo simpel, maar dat is het niet in Nederland. Dankzij de wet mag je wanneer je een inbreker in je huis op heterdaad betrapt deze niet met grof geweld het huis uit flikkeren. Erger nog, je mag helemaal geen fysiek geweld gebruiken. Wat mag je dan wel? De beste man een kopje koffie en een koekje serveren terwijl hij de breedbeeld de trap aftilt? Of moet je misschien aanbieden om te helpen de zware meubels naar zijn busje te verslepen? Het Nederlandse beleid verschilt nogal van andere landen, zoals de VS. In Amerika mag de eerste de beste redneck een volledig magazijn kogels legen op een willekeurige voorbijganger die per ongeluk twee tenen op zijn land zet. In Nederland wordt de regelgeving nu versoepeld. Lijdzaam toekijken is verleden tijd en iedereen heeft het recht om zichzelf te verdedigen.

Medewerkers

Jan Luursema (www.janluursema.nl) Hanne van der Velde (www.hannev.nl) Liza Wijma

Pagina 4

Nu het einde van 2007 in zicht komt is het tijd de balans op te maken. En uiteraard weer hoge doelen te stellen voor het komende jaar. Als je nu even deze genuanceerde test maakt, weet je precies welke goede voornemens op jou van toepassing zijn. En wordt het ongetwijfeld een gelukkig nieuwjaar.

Hoofdredactie

Roza Freriks (06-16437744) en Jan Luursema (0625035306) hoofdredactie@studentenkrant.org

Bij gemeentepolitiek kun je denken aan eeuwige gezapige debatten over het aantal fietsenrekken. Van dit soort gezelligheid blijkt geen sprake tijdens het interview met Betty de Boer, fractievoorzitter van de VVD in Groningen. Zij voert keiharde oppositie tegen het linkse colllege van PvdA, Groenlinks en SP.

In de snijzaal

Achtergrond

Pagina 3

Betty de Boer

Studentenkrant December 2007

De regelgeving is echter nogal vaag en laat flink wat ruimte voor interpretatie. Vooral wanneer het gaat over de mate waarin je geweld mag toepassen zijn de meningen verdeeld. De regel is nu dat je evenveel geweld mag gebruiken als dat je

ontvangt. Dus als iemand jou slaat mag je terugslaan. Oke, je mag een inbreker dus een roei voor zijn hoofd verkopen, mits hij jou eerst slaat. Maar hoe zit het dan bij verkrachting? Volgens de wet mag je wanneer er een vreemde kerel van een meter of twee in jouw woonkamer staat hem niet preventief neerhoeken met de honkbalknuppel die je onder je bed bewaart. Je moet dus technisch wachten tot hij jou verkracht. Dan pas heb je het recht om je honkbalknuppel in zijn hol te douwen. Ik vind het uitermate verwarrend. Daarin ik ben niet de enige; zonder duidelijke regelgeving ontstaan er rare situaties. Zo is bij-voorbeeld een vriend van mij opgepakt nadat zijn fiets gejat was. Aangezien het zijn achtste fiets was die maand was hij uitermate gefrustreerd. Toen hij zijn ge-stolen fiets een dag later zag staan bedacht hij zich ook geen moment. De student besloot om de duidelijk overbelaste en onderbezette politie een handje te helpen. Hij bestelde een kop koffie in het tegen-overliggende café en wachtte geduldig op de fietsendief. De dief kwam enkele uren later en de student greep onmiddellijk de ongewassen

junk in zijn nekvel. Gewapend met dief, fiets en eigendomsbewijs toog hij naar het politiebureau. Maar in plaats van de fietsendief in te rekenen werd de student onmiddellijk opgepakt en aangeklaagd voor mishandeling en vrijheidsberoving. De politie trok zich niets aan van de smeekbede van de jongen en het eigendomsbewijs van de fiets. De junk had immers geen fysiek geweld gebruikt en dus geen aanleiding tot arrest gegeven. De fietsendief werd op vrije voeten gesteld en stond vijf minuten later inclusief fiets weer buiten. De student bracht een nacht in de cel door en kreeg een aantekening op zijn nieuwverworven strafblad. Duidelijk een gevalletje van vage regelgeving en slecht inschattingsvermogen van de Nederlandse ambtenaar. Eerlijk gezegd zal het me allemaal een worst wezen hoeveel geweld je mag gebruiken en wanneer je in je recht staat. Het zal me jeuken of ik een áántekening op een strafblad krijg of een nacht in de cel moet doorbrengen. Wanneer ik een inbreker in het holst van de nacht ontdek in mijn woonkamer volg ik het advies van mijn vader op. ‘Eerst met je honkbalknuppel erop slaan, en dan later vragen stellen.’

Eindredactie Jesper Verhoef

Drukwerk

Grafische Industrie de Marne

Coverfoto Jan Luursema

Webmaster vacature

Door Peter Valkema

2 Groninger Studentenkrant

Entree

‘Wallage is aan vervanging toe’ Een gesprek met VVD-fractievoorzitter Betty de Boer De VVD, dat is voor oude lullen. Mannen ver in de zestig, strak in driedelig grijs en een buik die over de broekrand puilt. Onder het genot van sigaren wordt in achterkamertjes politiek bedreven. In Groningen klopt dit stereotype van geen kant. De VVD-fractievoorzitter is namelijk een vlotte en spontane dame: Betty de Boer. Om krasse uitspaken over het politieke leven, haar ideeën omtrent het imago van de VVD en andere zaken zit ze niet verlegen. ‘Samenwerking met de SP is niet uit te sluiten.’ Wie zei dat gemeentepolitiek saai is?

doet een boekje open: ‘Het komt voor dat mensen die solliciteren bij de gemeente in hun brief zeggen actief te zijn voor de PvdA. Dat is toch niet gezond?’ Ook over Wallage, vanaf 1998 burgemeester in Groningen, geeft De Boer ongezouten haar mening: ‘Wallage is als voorzitter van de raadsvergadering aan vervanging toe. In de raadsvergadering neemt hij het op voor het college. Als het college een motie naast zich neerlegt, verdedigt Wallage het college door aan te geven dat het college zijn eigen bevoegdheden heeft. Hij zou het college er juist op moeten

Op de vraag of de VVD specifieke band met de studenten in de stad heeft zegt De Boer: ‘Nee, niet echt, hoewel er wel studenten op de lijst voor de verkiezingen stonden.’ Daarnaast wijst ze op de politieke jongerenorganisatie van de VVD, de JOVD, die erg actief in Groningen is. ‘Studenten verrijken de stad’, aldus De Boer. Toch brengt deze import ook problemen met zich mee, zoals een te dichte bevolking

‘Ik denk niet dat er door dit plan een extra kolencentrale in de Eemshaven hoeft te komen, ja toch?’

Door Emily Jacometti en Jesper Verhoef Foto: Hanne van der Velde In het gemeentehuis worden we ontvangen door Betty de Boer (1971), sinds een jaar fractievoorzitter van de VVD in de Groningse gemeenteraad. Haar kantoor ligt pal aan de straat en kijkt uit op studenten die door de regen langs sloffen. Over haar bureau verspreid liggen verschillende paperassen, beleidsstukken en het Dagblad van het Noorden. ‘Drie kwartier, zullen we dat afspreken?’ vraagt ze over de lengte van het interview. Het is duidelijk dat we een drukbezette vrouw spreken. Naast haar raadswerk heeft ze namelijk ook nog een eigen adviespraktijk waarmee ze 20 tot 30 uur in de week mee bezig is. Toch is ze enthousiast over haar positie bij de VVD en wil ze graag haar verhaal kwijt over het politieke leven in Groningen. Als Fries meisje belandde De Boer hier voor haar studie rechten aan de universiteit. Over haar studietijd in Groningen is ze kort en krachtig: ‘een hele mooie tijd’. Aan het eind van haar studie werd ze lid van de VVD, wat uiteindelijk tot het fractievoorzitterschap van nu heeft geleid. En dat als frisse dertiger, botst dat niet met het beeld van de club van oude mannen met sigaren? ‘Dat imago moeten we kwijt’, antwoordt De Boer. De Boers doel voor de komende periode is vanaf het begin van het gesprek duidelijk: keiharde oppositie voeren tegen het linkse college bestaande uit PvdA, Groenlinks en SP. Ze geeft toe dat het lastig is tegenstand te bieden aan dit blok, dat een ruime meerderheid in de gemeenteraad heeft. ‘Ze beslissen alles met z’n drieën. Soms denk ik: verhuur die raadzaal maar, echt gedebatteerd wordt er niet. Ze willen zich vooral profileren om het profileren.’ Dat de PvdA machtig is in Groningen is een understatement. De Boer

rassen op de Grote Markt in de winter. De Boer: ‘Alleen omdat GroenLinks zegt: “De branders kosten energie.” Dat is ook zo, maar door schotten wordt dat minder. Ik denk niet dat er door dit plan een extra kolencentrale in de Eemshaven hoeft te komen, ja toch?’ Grootste ontevredenheid van De Boer is vooral het proces wat tot dit besluit heeft geleid. ‘Ondernemers sturen zelf brieven en verzoeken, maar er wordt amper naar gekeken. De partijen leggen de wil van bewoners zonder nadenken naast zich neer. Politiek credo luidt: “Wij weten wat goed voor u is.” Dit betekent dat wanneer je iets gedaan wil krijgen je gewoon niet hier kunt aankloppen, dat is kortzichtig beleid!’ De rol van de gemeente bij de besluitvorming vindt de Boer betuttelend: ‘Initiatieven uit de samenleving worden niet gehonoreerd’

aanspreken dat die moties van de raad uitvoert. Dit is voor de democratie de dood in de pot.’ De Boer vervolgt: ‘Daarnaast staat Wallage het debat ook wel eens in de weg door geen interrupties toe te staan. Dit vind ik een kwalijke zaak. Aangezien de burgemeester wettelijk voorzitter is van de raad, zou aanwijzing van een technisch voorzitter uit de gemeenteraad tijdens raadsvergaderingen mijn voorkeur hebben.’ Dat De Boer de hegemonie van de PvdA in Groningen zat is, moge duidelijk zijn. Zo zegt ze over een eventuele samenwerking met de SP: ‘Dat is niet uit te sluiten, als je niet om elkaar heen kunt, waarom niet? In Haarlem zitten de SP en VVD ook samen in de gemeenteraad’ Hoewel de VVD dus hard moet knokken in de gemeenteraad, zegt De Boer wel volop plannen te hebben. Zo wilde de VVD het verhoogde terrasplein op het Poeleplein weg hebben. De Boer: ‘Ondernemers waren het er mee eens, net als bezoekers, die amper weten bij welk café ze nu drinken. Maar het college zegt: “Nee hoor, doen we niet, het is kunst”.’ Een ander voorstel dat het niet haalde waren de zogenaamde winterterrassen, ofwel het verwarmen van ter-

van studenten in een bepaalde wijk. Om dit te voorkomen is een regel ingevoerd die ervoor moet zorgen dat maximaal 25% van de bewoners in een wijk student is. Dit moet de diversiteit van de stad bevorderen en de overlast doen afnemen. De Boer is echter sceptisch over deze regeling. Over studenten die veelal in de Schilderswijk wonen zegt ze: ‘Ik kan me voorstellen dat je je daar als authentieke bewoner minder thuis voelt, maar spreiding kun je lastig sturen. De gemeente moet gewoon voor meer studentenwoningen zorgen, om het tekort van 1200 stuks te verhelpen.’ Wanneer we haar vragen naar haar mening over de kwestie Verdonk, die recent uit de VVD werd gezet, blijft De Boer rustig. In Groningen zijn weinig opzeggingen van leden geweest en ook zijzelf ‘stond meer achter Rutte’. Op lokaal niveau is überhaupt weinig gevaar van andere rechtse partijen zoals die van Wilders, erkent De Boer. ‘Het Noorden is misschien te nuchter voor Wilders, hij zou hier niet zo groot worden.’ Over de problemen die de VVD landelijk ondervindt, wil De Boer zich niet te veel uitspreken: liever richt ze zich op lokale aangelegenheden. Wel wil ze kwijt: ‘Het is lastig dat de VVD landelijk niet meer regeert. Je hebt geen een-tweetjes meer met Den Haag. Je kunt niet meer direct een bewindsman aanspreken.’ Lachend: ‘We zijn echter ook niet meer verantwoordelijk voor het huidige beleid, dat voelt wel prettig.’ Na een rondleiding door het stadhuis nemen we afscheid. Met een grote glimlach zegt De Boer: ‘En wel lid worden van de JOVD hoor!’

(Advertenties)

De Groninger Studentenkrant is op zoek naar een WEBMASTER: Lijkt het jou leuk om een nieuwssite gericht op studenten vorm te geven en te onderhouden, reageer dan snel. Tevens zoeken we nog WEBREDACTEUREN die www.studentenkrant.org regelmatig van nieuwe inhoud willen voorzien. Voor meer informatie kan je de hoofdredactie mailen: hoofdredactie@studentenkrant.org

Het gesprek

Groninger Studentenkrant 3

‘Ik ben barman, geen politieagent’ Rookverbod geldt binnenkort ook in Groninger cafés Bij een drankje in het café hoort een sigaret, zo vinden veel studenten. Toch geldt vanaf juli 2008 in alle Nederlandse horecagelegenheden onverbiddelijk een rookverbod. Reden voor de Studentenkrant om eens te peilen wat de mensen in de Groninger cafés hier eigenlijk van vinden. Want betekent het rookverbod niet een enorm klantenverlies?

eentje achter de bar, en ik kan daardoor geen pauze nemen. Dan kan ik dus de hele avond niet roken. Ze is het duidelijk niet eens met de maatregelen rondom het rookverbod. ‘Ik snap het dat je in restaurants niet meer mag roken, en in de trein. Maar op het station niet mogen roken, vind ik weer zo’n onzin! Ik vraag me af waar dit gaat eindigen.’

Door Lisa Rosing Foto: Liz Wijma In Café de Minnaar bij het Noorderplantsoen blijken de meningen hierover uiteen te lopen. Achter de bar staat de bijna afgestudeerde Simone van der Heide, zij schat dat tachtig procent van haar vaste klanten rookt. ‘Bij elk groepje mensen rookt altijd wel iemand. Ik denk dat een deel van deze rokers liever thuis blijft als het rookverbod wordt ingevoerd. Ikzelf misschien ook wel.’ Simone blijkt een fervent rookster. Het pakje sigaretten dat naast haar op de bar ligt, blijft steeds binnen handbereik. Het rookverbod wordt voor haar dus een probleem: ‘Ik sta hier in mijn

De eis van de overheid is dat er in horecagelegenheden alleen nog maar gerookt mag worden in speciale, afgesloten ruimtes. Het personeel mag daar niet bedienen. Simone vindt dat er zo al snel sprake is van oneerlijke concurrentie: ‘De Minnaar is een klein café, er is hier geen mogelijkheid om afgesloten ruimtes te creëren. De enige mogelijkheid voor ons is om buiten te zorgen voor terrasverwarming, zodat mensen daar kunnen roken. We hebben vorig jaar meegedaan aan het experiment van de gemeente met win-

terterrassen, maar dat mislukte omdat we van de gemeente geen schotten mochten neerzetten.’ En zonder schotten is het niet mogelijk om terrasverwarming te realiseren.

‘Ik denk dat een deel van deze rokers straks liever thuis blijft’ Bij uitgaansgelegenheid Het Vaatje in de Poelestraat kampen ze met hetzelfde probleem: het café is zo klein dat er onmogelijk een afgesloten ruimte gecreëerd kan worden. De barman vertelt dat Het Vaatje daarom voor een winterterras met heaters zal zorgen. ‘Ik denk zelf dat het wel mee zal vallen met het klantenverlies. Als de mensen willen roken, kunnen ze gewoon even naar buiten. Ik hoop dat er na verloop van tijd een soort sociale controle ontstaat, zodat mensen die binnen toch een sigaret opsteken, daarop worden gewezen door andere cafébezoekers. Want dat lijkt me een groot probleem: het barpersoneel kan niet als politieagent gaan optreden. Ik ben barman, geen politieagent.’ Om haar vaste klanten te behouden heeft Café de Minnaar een paar leuke acties bedacht. De eigenares, Anja Wassenaar, vertelt: ‘We bieden onze vaste klanten een cursus stoppen met roken aan. Verder zijn we bezig met andere ludieke acties. Toch denk ik dat de meeste mensen wel blijven komen. We hebben hier een grote vaste klantenkring, en er is veel sociale interactie. Ik ga de uitdaging graag aan!’

Wetenschap met een fenolluchtje In de kelder van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) bevindt zich de snijzaal van de Rijksuniversiteit Groningen. In deze grote, lichte zaal worden practica gegeven aan studenten. Om dit mogelijk te maken moeten eerst de ter beschikking gestelde lichamen geprepareerd worden. Omringd door fenolgeur vertelt hoofdpreparateur Klaas van Linschoten zijn verhaal.

chamen van mensen die zich beschikbaar stellen geschikt, ze mogen bijvoorbeeld niet verminkt zijn door een autoongeluk.’ Bij alle lichamen wordt eerst het bloed vervangen door conserveringsvloeistof. Dit zorgt ervoor dat het lichaam een donkerdere kleur krijgt dan normaal. Daarna moet het een jaar in een zogenaamd fenolbad. Dit is ook de oorzaak van de onaangename geur die je al ruikt wanneer je in de gang naar de snijzaal loopt. Dit fenolbad is bacteriedodend en zorgt ervoor dat de lichamen langer meegaan. Als het lichaam na tien à vijftien jaar niet meer bruikbaar is wordt

doordat je elkaar onbedoeld wel een beetje gek zit te maken. Bijvoorbeeld de verhalen die je hoort over dat mensen flauwvallen.’ Uit het verhaal van Klaas van Linschoten blijkt dat dit maar zelden voorkomt. ‘In elke groep die voor het eerst in de snijzaal komt worden er altijd wel een paar studenten niet goed, die nemen we dan mee naar de gang, geven we wat water, ze keren daarna altijd weer terug in de snijzaal. In het ergste geval valt er iemand echt flauw maar

Door Iris Brookman Fotografie: Hanne van der Velde In deze snijzaal heeft hoofdpreparateur Klaas van Linschoten de leiding. In tegenstelling tot het enge mannetje dat je misschien zou verwachten is het een nuchtere man die vol trots over ‘zijn’ snijzaal vertelt. Samen met zijn collega’s

prepareert hij de lichamen zodat studenten er goed mee kunnen werken. Want zelf in lichamen snijden mogen niet alle studenten. Dit omdat er veel te veel studenten zijn in verhouding tot beschikbare lichamen. ‘Je moet je voorstellen dat het prepareren van een lichaam ook wel eventjes duurt’, vertelt Van Linschoten. ‘Daarnaast zijn niet alle li-

4 Groninger Studentenkrant

het naar het crematorium gebracht. Elk jaar krijgen tien studenten de mogelijkheid om de preparateurs te helpen door zelf lichamen te prepareren. ‘Dit is de enige manier voor de studenten om een mes in handen te krijgen en de studenten melden zich er dan ook in grote groepen voor aan’, weet de preparateur. Studenten Geneeskunde, Tandheelkunde, Mondhygiëne, Life Sciences, Bewegingswetenschappen en operatieassistenten krijgen de kans om met de geprepareerde lichamen te werken. Daarnaast worden er in de snijzaal postacademische cursussen gegeven door en voor bijvoorbeeld chirurgen. Van Linschoten vindt het erg positief dat de RUG beschikt over deze snijzaal: ‘Het is erg belangrijk dat studenten ook met echte mensen werken en zien dat er toch wel een verschil is met de platte plaatjes in het boek.’ De lichamen worden allen op verschillende manieren geprepareerd. Sommige zo dat de spieren of zenuwen van de arm duidelijk zichtbaar zijn, andere zo dat de rugspieren goed te zien zijn. Ook zijn er lichamen waarbij alle buikspieren opzij te leggen zijn, de borstkas verwijderbaar is en het hart uitneembaar. Dit allemaal zodat het hele lichaam goed te bestuderen is. Hoewel studenten het vaak erg interessant vinden, zien ze toch wel op tegen het eerste bezoek aan de snijzaal. Geneeskunde student Lisa: ‘Het leek me erg interessant en ik keek er erg naar uit. Maar toen het moment dichterbij kwam kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. Misschien

dat is ongeveer één keer per jaar. Er staat ook altijd iemand stand-by voor dit soort gevallen. Toch is het ons nog altijd gelukt om alle studenten uiteindelijk weer terug te krijgen in de snijzaal.’ Veel studenten valt het achteraf dan ook mee. Student Bewegingswetenschappen Kasper: ‘Van te voren is het wel een beetje eng, je weet niet wat je onder die groene doeken kunt verwachten en de geur is ook niet echt aangenaam. Maar als je de lichamen eenmaal ziet valt het erg mee. Ze lijken niet meer echt menselijk en als je eenmaal aan het werk bent denk je er vaak ook niet meer bij na.’

Nieuws & Achtergrond

Slikkend rijk worden Daar sta ik dan met m’n koffertje voor het opnamecentrum van PRA International, klaar om in minder dan vijf dagen 600 euro te gaan verdienen. Twijfels schieten door me heen. Zodadelijk komen ze met enorme spuiten of word ik er kotsmisselijk van. Is dit het allemaal wel waard? ‘Doorzetten meid’ denk ik, ‘je kent alleen maar positieve verhalen.’ En met knikkende knieën bel ik aan: ‘Hoi, ik kom voor onderzoek 073241.’ Door Maaike Piscaer Foto: Jan Luursema In ons land werken er per jaar zo’n 360.000 mensen mee aan alle soorten van medisch wetenschappelijk onderzoek. Van die groep zijn er 46.000 proefpersonen van geneesmiddelen. Deze groep is naar eigen ervaring zeer heterogeen. Van arme studenten die het geld goed kunnen gebruiken tot advocaten ‘die het wel eens willen meemaken’ en van Belgen die geen belasting over het verdiende bedrag hoeven te betalen tot verveelde huismoeders. Op de vraag of je je wel of niet wilt laten lenen voor dit proefkonijnschap zijn de meningen sterk verdeeld. Ook tijdens mijn eigen opnameperiode is dit het gesprek van de dag. Omdat voor een groot aantal deelnemers dit hun tweede, tiende, of zelfs 32e (!) onderzoek is, is het niet vreemd dat zij menen een geldboompje gevonden te hebben. ‘Veel geld voor lekker niks doen. Heerlijk toch?!’.

mee te doen met medicijntesten. ‘Ik heb ook goede verhalen gehoord. Maar zelf nooit meer.’ De kans op bijwerkingen is voor veel mensen dé reden om niet mee te doen aan dergelijke medicijntesten. Maar hoe groot is nu eigenlijk de kans dat je ergens last van krijgt? Volgens dr. Frits Moolenaar, docent Farmacotherapie bij de opleiding Farmacie aan de RUG, is deze kans zeker aanwezig, ‘maar dat is ook niet meer dan logisch. Het doel van die onderzoeken is niet om te kijken of het middel werkt – dat weet men allang – maar om te kijken wat de bijwerkingen zijn.’ Dat er bij een groep van 1000

‘Je komt letterlijk na de apen en honden’ altijd twee of drie bijzitten die (ernstige) bijwerkingen krijgen is dan geen onverwacht gegeven. ‘Zelf bij een doodnormaal middel als aspirine weet men dat meer dan 17 % van de gebruikers last krijgt van bijwerkingen.’ Toch meent Moolenaar dat er over het algemeen weinig mensen zijn die last krijgen van de testen. ‘Veel van mijn studenten doen mee aan dit soort onderzoeken en geen van hen heeft ooit iets vervelends meegemaakt.’ Hij is dan ook zeer content met deze manier van medicijntesten en ziet geen reden tot veranderingen. ‘Het is in Nederland allemaal zeer goed geregeld’, aldus Moolenaar. ‘Mensen die worden opgenomen worden constant in de gaten gehouden, nog honderd keer beter dan in een ziekenhuis. De voorwaarden waaronder deze testcentra werken zijn zo strikt dat het echt allemaal absoluut veilig is.’ Het beeld dat dr. Moolenaar schets wordt ondersteund door wetenschappelijk directeur Willem Jan Drijfhout van PRA International in Zuidlaren. Volgens hem komt op de 2.500 deelnemers ‘één of twee keer per jaar’ een ernstige bijwerking voor, ‘maar blijvend letsel hebben we nooit meegemaakt’. Helaas is dit niet altijd een garantie. Dit bleek wel uit een medisch onderzoek in Groot-Brittannië vorig jaar. Zes mannen testten daar een nieuw middel tegen chronische ontstekingen en leukemie.

Column Door Karlijn Profijt

Zweten ‘Nog 7... nog 6.. nog 5.. nog 80..!’ Sinds kort ben ik er mee begonnen: sporten bij de Aclo. Aan het begin van het studiejaar viel er een brief op mijn deurmat: ‘Voor maar 47 euro het hele jaar fitness’. Geen geld, toch? Bovendien een goede motivatie om het sportieve leven weer op te pakken, want ik begon een beetje roestig te worden van al dat studeren. Niet dat ik vroeger nu zo’n sportfanaat was, integendeel. Eerder anti-sport. Op school was ik vroeger bang voor de bal. Meestal werd ik bij teamsporten als één na laatste gekozen. Terecht, want ik bakte er niks van. Ik was dan ook zielsgelukkig toen het verplichte gymmen voorbij was. Twee jaar heb ik vrijwel niks uitgevoerd op sportgebied, al reken ik discodansen en horecawerk nog steeds tot een van de meest intensieve bezigheden. Alles werd anders toen ik twee jaar geleden in een kleine stad vlakbij Londen au pair werd. Ineens zeeën met vrije tijd en géén idee wat ik er mee moest. Het noodlot sloeg toe. Er bleek een sportschool om de hoek, ik kreeg gratis spotschoenen, er was geen weg meer terug. Ik werd lid. Die beslissing heeft mijn leven veranderd: sporten bleek namelijk verslavend te zijn en dat heb ik geweten ook. Gelukkig bleek afkicken ook niet al te moeilijk en het mooie weer en het vele feesten hielp daar wel bij. Na de zomer ging ik hoogstens een keer in de week hardlopen. Afbouwen. Tot nu dus. Want ik heb het, en samen met mij vele anderen, ontdekt: de vrije uren op de Aclo. Het begon nog vrij rustig met BOMmen: met honderd meiden zweten in een enorme gymzaal. Op keiharde muziek, die zo af en toe even flink versneld wordt, als extra steuntje. Na een warming-up worden er wat oefeningen op de grond gedaan en wordt er vooral aandacht besteed aan de billen, buik en benen. De natte droom van menige mannelijke student, al zijn die toch flink in de minderheid tijdens zo´n uur. Ook heb ik een keer Body Fit geprobeerd; met wat gewichten en een matje, in een kleinere zaal met een grote spiegel. Mijn tip: vermijd vooral dat laatste: het ziet er gewoon écht niet charmant uit.

‘Niet stoppen, niet stoppen!, Doorgaan, en Zakken! Dieper! Nog dieper!’

Voor Nikki Brand (19), studente Journalistiek in Zwolle, was het allemaal helaas niet zo heerlijk. Zij heeft vorige maand meegedaan aan een vruchtbaarheidsonderzoek van Dinox. Voor dat onderzoek zou ze veertien dagen moeten worden opgenomen en iedere ochtend een injectie in haar baarmoeder krijgen. Na de derde injectie kreeg Nikki echter heftige hartkloppingen en steeg haar bloeddruk gigantisch. Ze werd naar de huisarts gebracht en moest direct stoppen met het onderzoek. Hoewel nog niet duidelijk is of de bijwerkingen door het middel komen denkt ze zelf van wel. ‘Ik weet dat ik niet helemaal 100% gezond ben en heb dit ook aangegeven bij de medische voorkeuring, maar volgens Dinox was dit geen probleem. Waarschijnlijk heeft het middel de bijwerkingen opgewekt. Daardoor heb ik nu nog steeds regelmatig hartkloppingen.’ Ondanks dat ze nog wel een deel van het vergoedingsbedrag heeft gekregen, heeft Dinox de zaak volgens haar niet erg netjes afgehandeld. ‘Ze waren niet onvriendelijk, maar wel onprofessioneel. Ze waren dit kennelijk niet gewend en deden tegenover de huisarts alsof ze nergens iets van af wisten.’ Ondanks haar eigen slechte ervaring raadt Nikki niet iedereen af

Nieuws & Achtergrond

Enkele uren na inname van het middel zwollen de hoofden van de proefpersonen op. Ze vielen om, ze braakten en hun orgaanfuncties vielen uit. Een van de deelnemers heeft lymfenklierkanker gekregen en de anderen hebben nog steeds last van concentratiestoornissen en chronische vermoeidheid. Artsen hebben gewaarschuwd dat hun auto-immuunsysteem ernstig is aangetast. Opvallend is dat veel mensen die in de farmaceutische industrie werken zelf nooit aan een medicijn onderzoek zouden meewerken. Deze mensen – die omdat ze nog in deze sector werken anoniem wensen te blijven – vinden dat je je lichaam ‘onnodig bloot stelt aan risico’s.’ Het hele doel van zo’n onderzoek is om bijwerkingen te vinden, je stelt jezelf dus bloot aan mogelijk giftige stoffen. ‘Je komt letterlijk na de apen en honden.’ Toch vinden ook zij dat ieder verhaal twee kanten heeft: ‘De mensheid is er bij gebaat en zonder proefpersonen zijn er natuurlijk ook geen medicijnen. De vraag is alleen in hoeverre jij er aan wilt meewerken.’

Een aantal weken geleden ging ik naïef met twee huisgenootjes op een donderdagmiddag mee naar Body Pump. ‘Het is best pittig hoor’, waarschuwde een van hen me nog. Maar het mocht niet baten. Na een uur kwam ik volledig doorweekt van het zweet, hijgend en met een knalrood hoofd terug in de kleedkamer. Dit had weinig meer te maken met ‘even een uurtje lekker bewegen’. Nee, dit was het echte werk. Gedrild door een megagrote gespierde neger, een soort commando-trainer die je drilt als een beginnende soldaat, werk je aan spieren waarvan je niet wist dat je ze überhaupt had. Met behulp van matjes, een step, halters, gewichten en enkelbanden ga je tot het uiterste. In één ruk door, zonder enige pauze, terwijl er constant beukende beats uit de boxen komen. De sergeant zweept zijn manschappen op: ‘Niet stoppen, niet stoppen!’, ‘Doorgaan’, en ‘Zakken! Dieper! Nog dieper!’ Hij zegt het op een toon dat je niet eens aan stoppen durft te denken, ook al sterf je van de dorst of doet je hele lichaam pijn. Hij is de instructeur, de baas. Wij doen wat hij zegt. Terwijl ik moe maar voldaan door de regen naar mijn fiets stap, en het geschreeuw en de muziek uit het zaaltje achter mij laat, vraag ik mij af hoe het toch mogelijk is dat er iemand zo gek is om dit allemaal uit vrije wil te doen. Ten eerste ziet het er belachelijk uit, ten tweede is het op het moment zelf helemaal niet leuk. Maar je doet het toch. Vreemd. En jij niet alleen: als een stelletje schapen staan we daar met ons rode hoofd te zweten. En waarom? Omdat het achteraf zó heerlijk is en het gewoon goed voor je geweten is. Ook al zie je nu al op tegen de volgende keer; je kunt wel mooi tegen je vriendinnen zeggen: ‘Ik heb zo´n ongelooflijke spierpijn, jij dan?’

Groninger Studentenkrant 5

Tips

Ben je tevreden met 2

Voornemens staan er helaas vooral om bekend dat niemand ze uiteindelijk uit lijkt te voeren. Een maand na het stellen van het voornemen, blijkt 36% van de enthousiastelingen al weer terug te vallen in hun slechte gewoontes. Mocht je dit jaar wel van plan zijn vol te houden, dan zijn hier een aantal tips.

NEE

Wees eerlijk tegenover jezelf. Ben je echt van plan vanaf nu te gaan sporten en te gaan lijnen? Wanneer je het niet echt wilt, wordt het uiteindelijk alleen maar een teleurstelling en zul je een volgende keer nog minder gemotiveerd zijn. Heb jij de zesjesmentaliteit?

Wees realistisch. Niemand krijgt het voor elkaar opeens dagelijks van acht tot zes te studeren, als je iedere avond uit wilt blijven gaan.

Maak je voornemen publiek. Als je iederen bezweert dat je minder uit gaat geven, zul je niet zomaar gaan winkelen met vriendinnen. Je kunt vrienden ook vragen je eraan te houden. Beloon jezelf. Minder roken levert niet direct resultaat op maar is wel direct erg vervelend. Probeer het dus toch leuk te maken. Je kunt ook kiezen voor een passende straf wanneer het niet gelukt is. Wees je ervan bewust welke situaties het slechte gedrag uitlokken. Dus vergeet je vooral je sleutels wannneer je haast hebt, let dan in die situatie extra op.

Drink je veel?

Ken jij de omroepberichten van 22.00 uur in de UB uit je hoofd?

NEE

Weet jij waar de UB zich bevindt?

NEE

JA JA

NEE

Ben jij de schrijver van de nieuwe UB-WCtekst?

VOORNEMEN: Ontwikkel een sociaal leven. Ga bejaarden duwen, bekeer je tot een willekeurig geloof o word de nieuwe kroegslet.

Studeer je überhaupt?

NEE

Echt?

VOORNEMEN: Uit je schrijftalent eens bij de Studentenkrant. Meld je aan!

VOOR doe en verb

NEE

Elk jaar hetzelfde gezeik, dit jaar wordt het anders, vanaf 1 januari wordt het anders! Geen twĳfel mogelĳk, dit jaar ga je het goed aanpakken! Je hebt je goede voornemens. Na de laatste oliebol die je om 4 uur ’s nachts wegstouwt begin je goed. Vanaf 1 januari, dan wordt alles anders.

Wat doe je wel?

Wow, jij studeert echt. Heb je ook al eens na gedacht over je toekomst na je studie?

Commissies, bestuur en andere CV-building

Filosoferend luieren op de bank

NEE

VOORNEMEN: Pluk ook de dag!

Leuk, zo’n roze wolk. Laten we nou eens eerlĳk zĳn, wie houdt zich aan zĳn nieuwjaarsvoornemens? Niemand toch? Ja, je probeert het wel, maar het gaat toch nooit lang goed. De volgende februari liggen alle voornemens vaak samen met de kerstboom al bĳ het grofvuil. Iedereen in de familie is weer begonnen met roken sinds je moeder je vader achter de schuur betrapte. En als er één schaap over de dam is gooit iedereen zĳn voornemens er hardhollend achteraan. Je rookt weer als een ketter, vloekt als een bouwvakker en drinkt als een trucker. Je stem is pertinent schor en je trainingsbroek moet binnenkort operatief verwĳderd worden. Maar dat is niet het ergste. Al deze dingen kun je nog tegenover jezelf, je naaste omgeving en je familie verantwoorden. Deze zaken kun je nog wĳten aan je studentenleven.

vo o

VOORNEMEN: Bezoek eens een Open Dag of een beurs en laat je manipuleren door een gelikte studieadviseur.

Maar er is een uitzondering, en die uitzondering is in mĳn geval mĳn gewicht. Mĳn spĳkerbroek past niet meer na al het snoepgoed wat ik heb verstouwd met Sinterklaas en kerst. Maar hulp is nabĳ! Op mĳn studentenkamer ligt het boek van Sonja Bakker wat m’n moeder me zo attent cadeau heeft gedaan al klaar. De hele vakantie loopt ze al te hinten dat ik misschien niet een tweede keer moet opscheppen of niet teveel moet snoepen. Maar waarom zou ik luisteren? Ik heb me immers voorgenomen om vanaf 1 januari streng te gaan lĳnen (en ﬂink te sporten natuurlĳk). En zo heeft iedereen zĳn achillespees wanneer het aankomt op voornemens. Mĳn voornemens zĳn afgelopen jaar niet gelukt, 2 januari gaf ik al op. Maar niet dit jaar. Dit jaar wordt het anders, dit jaar gaat het goed, 1 januari begin ik (echt waar)!

VOORNEMEN: Proﬁt van je CV en vind late goede baan waarme je torenhoge studiesc kunt afbetalen.

VOORNEMEN: Breek twee benen en trek WA-Jong

2007?

Goede voornemens? ‘Me reet!’

Helaas behoort u niet tot de doelgroep van deze test

Enquête onder studenten Heb je goede voornemens? Ja 35% Nee 65% Had je vorig jaar goede voornemens? Ja 44% Nee 56%

NEE

Rook je? Ooit onveilige seks gehad?

NEE Is het gelukt?

of .

50% 36% 8%

Verder werden onder andere genoemd: beter met geld omgaan, niet meer nagelbĳten, met vrienden op vakantie en het huis opknappen.

Geprobeerd te stoppen? Wel ooit spannende seks gehad?

Bel de GGD: NEE

030 - 2523004

Sport je?

VOORNEMEN: Zoek een verantwoorde en gezonde verslaving, seks bijvoorbeeld. Of sla de hand aan jezelf.

NEE

RNEMEN: deze test beter je leven

teer er een ee je chuld .

Gezondheid Studie Sport

Zeik niet, Boeiend!!

NEE

JA JA

Indien ‘ja’, lukten die? Ja 52% Nee 48%

De goede voornemens top drie

Heb je de studiekabinetten al ontdekt? Snoep je verstandig?

NEE

VOORNEMEN: Blijf dapper weerstand bieden aan de gezondheidsterreur

VOORNEMEN: Ga eens leven en geniet!

Welke krant lees jij?

De Dag of Spits

Dagblad van het Noorden

Volkskrant of het NRC

VOORNEMEN: Voel je niet te verheven boven de rest van Nederland. Durf ook eens te genieten van De Gouden Kooi. Verder raden we je aan te komen schrijven bij de Studentenkrant; dé kwaliteitskrant van Groningen.

VOORNEMEN: Jij leeft van hype tot hype. Kijk eens verder dan je neus langs is en vorm je eigen mening.

VOORNEMEN: Jij zit hier in Groningen volledig op je plek. Tijd voor huisje, boompje, beestje.

Gemaakt door: Roza “raakt nooit meer iets kwijt” Freriks

Marjet “gaat ook gezond leren koken” Janssen Wanda “wordt een planwonder” van der Zee Emily “gaat lijnen en sporten” Jacometti

Dieke “ik doe niet aan voornemens” de Boer

De Hel van het Noorden

‘Deze wedstrijd is niet voor mietjes’ Het weerbericht is duidelijk. Zaterdag 24 november wordt het een fraaie dag met zon. Maandag 26 belooft ook een mooie dag te worden. Maar de tussenliggende zondag wordt een gure en opstandige dag. De Hel van het Noorden doet haar naam weer eer aan: het belooft een helse wedstrijd te worden. Door Dieke de Boer Fotografie: Jan Luursema De Hel van het Noorden is een roeiwedstrijd, georganiseerd door de Groninger Studenten Roeivereniging Aegir. Het Eemskanaal vormt het strijdtoneel van de dag. De Hel is een ware hel mede door de barre weersomstandigheden in november. Mist, regen, snijdende wind; het kan allemaal. Daarbij is zes kilometer lang. Heel lang, want het is

al gauw goed voor een half uurtje bikkelen op het water. Toch wagen de 357 ingeschreven boten zich aan de dertigste editie van deze achtervolgingsrace. Voor velen is dit een belangrijk meetpunt voor het komende seizoen. Vooral met de Olympische Zomerspelen in het vooruitzicht, komen er veel toppers om zichzelf te bewijzen. Aangekomen bij Aegir maken we kennis met de wereld van het wedstrijdroeien. Volgeladen botenwagens van roeiverenigingen uit het hele land zijn naar het noorden afgereisd. Terwijl de verschillende besturen in rafelige jasjes ronddartelen, moeten de roeiers zich wegen bij het secretariaat. Mannelijke lichte roeiers moeten onder de 72,5 kilo zijn. Toch komt het regelmatig voor dat ze hier net boven zitten en dan moeten ze het laatste uur gehuld in regenpak flink veel gewicht eruit zweten. Om half twee roeien de eerste roeiers tien kilometer op naar de start. ‘Roei maar als laatste op, want dat is beter voor de concentratie’, tipt een coach nog snel zijn roeiers. We kijken een middagje mee met het bestuur van Gyas, de andere Groningse Studenten Roeivereniging. Gyas heeft al een succesvolle ochtend achter de rug door Rogier Blink. Blink staat binnen Gyas bekend als een ware beuker en deze ochtend heeft het gewerkt. In de twee-zonder-stuurman heeft hij met Mitchel Steenman van roeivereniging Skadi geblikt. Heeft hij hiermee bewezen dat hij een plek verdient in de Holland 8? Om drie uur starten alle middagonderdelen. Met tussen-

Foto: Hanne van der Velde

posen van enkele seconden starten de boten achter elkaar aan. Pal tegen de wind in ploegen ze zich door het ijskoude water. De praeses van Okeanos tippelt op haar hakjes naar de verenigingslimousine. Even later hangt ze uit het raam haar roeiers toe te schreeuwen. De meeste toeschouwers hebben het minder riant voor elkaar. Tegen weer en wind in trappend op de pedalen proberen zij de bikkels aan te moedigen met kreten als ‘Aller Gyas!’ Marten Hoeksema, praeses van Gyas, vertelt dat Blink die ochtend zijn coach niet kon verstaan en ‘Wat zeg je?’ naar de kant riep. ‘Man, hij moest gewoon doortrappen!’ Met het snot voor de ogen komen de roeiers doodmoe bij de finish aan. Een stoet schreeuwende mensen en limousines komt tegelijk aan. ‘Die is dood’, constateert de coach van een jeugdroeister die liggend gefinisht is. De middagheat eindigt met een extra jubileumnummer: de twee-met-stuurman. Met alleen twee inschrijvingen van Aegir en Argo wordt dit een corporaal feestje. De duisternis valt en eenzaam verdwijnen de skiffjes achter de horizon. Zij roeien de laatste vier kilometers terug naar het clubhuis van Aegir. Een vlot vol eerstejaars Aegirleden legt aan. Zij waren de zogenaamde ‘vlothonden’ van vandaag en hadden als taak alle gefinishte boten te noteren. Bibberend druipen ook zij af, op weg naar een warme douche. Roeitermen voor beginners, om indruk te maken op de kade Blikken = eerste prijs winnen. In de roeiwereld bestaan geen tweede en derde prijzen Holland 8 = de boot met acht roeiers die deze zomer op de Olympische Spelen in Peking voor Nederland uitkomt Middagheat = middagprogramma Oproeien = naar de start roeien Skiffje = eenpersoonsboot Vlothonden = de mensen op de startvlotten die het programma coördineren

(Advertenties)

8 Groninger Studentenkrant

Sport

De Mug-wat?

Literair broederschap laat zien dat literatuur anders kan De Mugwumps. Tja, hoe omschrijf je ze? Een literair collectief of broederschap, woordkunstenaars of dichters. Zelf willen ze het liefst gewoon schrijvers genoemd worden. Dat is een breder begrip, en zo worden ze niet gelijk in het hokje van poëzie (dus: saai, onbegrijpelijk, oninteressant) geduwd. De Studentenkrant bezocht hun show ‘Zapliteratuur’ in de Usva, om zelf te ervaren hoe de vier jongens laten zien ‘dat literatuur anders kan’. Door Lisa Rosing Het gezelschap bestaat uit vier leden: Bert van Beek, Dennis Gaens, Oscar Wyers, en Boris Yland. Ze staan naast elkaar op het podium, en om de beurt barsten ze los in vloeiende, ritmische monologen of dialogen. Maar er rijmt natuurlijk niks. Ook laten de jongens vier filmpjes zien, gemaakt in samenwerking met andere kunstenaars die iets hebben gedaan met hun teksten. En op een gegeven moment worden er twee maskers te voorschijn gehaald, waarna een soort poëtische dialoog op gang komt. Het wordt al snel duidelijk dat er hier geen sprake is van een standaard poëzievoordracht. ‘We brengen niet alleen literatuur, maar ook filmpjes ten tonele. Het zijn steeds korte stukjes. Doordat we met zijn vieren zijn, kunnen we afwisselen en daardoor de aandacht beter vasthouden. Dit is een voordeel voor ons. Het is fijn dat we op deze manier de mogelijkheid hebben om iets nieuws te proberen.’

Door Roza Freriks Foto: Hanne van der Velde

Grunnen Rocks

Hoewel de show de naam ‘Zapliteratuur’ draagt, is van een vaststaande volgorde en samenstelling van de voordrachten

Cultuur

geen sprake. ‘We proberen te reageren op het publiek. Als we merken dat het publiek enthousiast wordt bij een bepaald soort tekst of onderwerp, proberen we dat in de rest van de show meer naar voren te laten komen.’ Omdat de show er juist om draait literatuur toegankelijker te maken, is het moeilijk om te experimenteren met onbekendere zaken als het surrealisme. Boris: ‘Ik probeer de laatste tijd wat nieuwe stukjes te bedenken in een absurde, surrealistische stijl. Dat interesseert mij wel. Maar ik moet toch proberen om een balans te zoeken tussen toegankelijkheid en surrealisme.’ Ondanks de bedenkingen die ik had toen ik de term ‘literair genootschap’ hoorde, heb ik me goed vermaakt. De Mugwumps hebben charisma, er is duidelijk zichtbare chemie tussen hen vieren, ze zijn grappig, en het belangrijkste: ze kunnen schrijven! Je moet je aandacht er goed bijhouden, dat wel, voordat je het weet laat je je meevoeren door het ritme en de ‘flow’ van de voorgedragen teksten. Sommige teksten waren ook inderdaad iets te abstract voor mij, maar

Foto: Hanne van der Velde

dat is natuurlijk persoonlijk. Als afsluiting volgt een gedeelte uit een stukje genaamd ‘Boekenvloed’ van Boris, wat ik persoonlijk erg leuk vond, en waarin hij op zoek is naar een cadeau voor een goede vriend in de boekwinkel. Maar het wil niet echt lukken: ‘Hoe,’ schreeuw ik door de winkel, ‘kan ik zo ooit kiezen?’ Naast ons laten een oudere dame in een te strakke kuitbroek en een kale man in roze polo hun boeken vallen. De glimlach van de medewerkster hapert. `Mijnheer, u zoekt iets bijzonders?’ zegt ze terwijl ze hurkt. `Een echt mooi werk?’ Ze raapt de boeken bij elkaar en geeft ze aan de dame en de man. ‘Een cadeau voor een goede vriend? En u zoekt al zo lang.’ Ik knik als een bezetene. `Ik weet precies wat u zoekt, mijnheer, komt u maar mee.’

Re-Bop Unit

Heerlijke Jazz voor de liefhebber Jazz is een lifestyle, zeggen ze, terwijl ze lachend refereren aan hun bestaan vol optredens, lol, beginnende bekendheid en meisjes. Toch zien de vijf conservatoriumstudenten ReBop Unit als een zeer serieus project. ‘Jazz is niet iets om beroemd mee te worden, maar wij worden dat wel.’ Wanneer je ze hoort spelen geloof je het zo. Hier zijn topmuzikanten bezig die met overdonderende nonchalance een prettige chaos neerzetten. Aan een zanger heeft dit gezelschap gevorderde muzikanten geen behoefte. ‘Zingen doen we alleen als we dronken zijn,’ antwoorden ze lachend. ‘Je ziet dan al snel dat de groep ondergeschikt wordt aan een zanger, terwijl wij allemaal solisten met een eigen stem zijn.’ Op het podium van café De Spieghel lijken al die aparte geluiden aanvankelijk volledig onnavolgbaar en totaal onsamenhangend, maar schijn bedriegt. Wanneer de hele band zijn adem inhoudt, tot alleen de sax op zijn

tenen staand een spetterende solo weggeeft, om dan weer als één man van een funk naar bossanova ritme terug te knallen, blijkt hoe perfect alle leden op elkaar zijn ingespeeld. Het publiek barst na het kunststukje in enthousiast gejoel uit en zelfs het meisje vooraan, dat aanvankelijk nog wat geschrokken en verwilderd van het podium wegkeek, kan het niet laten stralend te lachen.

Om tot dergelijke muzikale prestaties te komen wordt hard gerepeteerd. Wat ook al geen kwaad kan, is dat Catalin (saxofoon), George (gitaar), Jeegug (contrabas), Dhani (toetsen) en Zulham (drums) al een behoorlijke muzikale opleiding achter de rug hadden. Vanuit Roemenië, Indonesië en Korea kwamen ze vervolgens naar Groningen om zich aan het Prins Claus Conservatorium te verdiepen in jazz. Eenmaal hier gesetteld stelde café De Spieghel de studenten voor een keer te komen spelen, en zo werd snel Re-Bop Unit geformeerd. ‘De naam is een variatie op Be-Bop, de jazz-stroming uit de jaren ‘40/’50. Maar wij zijn anders; fris, sterk en

spannend. Jazz is de basis zijn maar we laten ons beïnvloeden door onze eigen culturen en combineren verschillende stijlen.’ Al snel traden de studenten steeds vaker op, wat vervolgens uitmondde in het winnen van het project ‘The artistry of Dick Oatts’. Zij wonnen hiermee de kans een album op te nemen, wat 8 december uitkomt. ‘Wij worden beroemd’, zeggen ze, serieuzer dan tijdens het grootste deel van het gesprek. Deze verhuizing naar onze uithoek mag onlogisch lijken, maar George en Catalin zijn erg enthousiast. ‘We volgen hier een heel goed programma met docenten uit New York. Het niveau is echt hoog. New York komt naar Groningen, haha.’ Dat het hier in het Noorden saai zou zijn, begrijpen ze ook al niet. ‘We gaan graag uit hier. Er gebeurt hier van alles.’ Uitdagend kijken ze ons aan, om de stilte lang te laten duren. Hun spreekstijl lijkt verdacht veel op hun manier van spelen, waarin constant met verwachtingen gespeeld wordt waardoor nooit helemaal is te voorspellen wat er zo direct weer te horen is. ‘Muziek is als een dialoog en op het podium gebeurt steeds weer iets anders. Jazz is vrije muziek, we willen niet alles structureren.’ Ook voor de toekomst willen ze zich niet vastleggen. ‘We willen hier nog wel een paar jaar blijven, maar het is moeilijk iets over de toekomst te zeggen’, aarzelt Catalin. ‘Deze mix, die samen muziek maakt, lijkt een beetje op een relatie. We zijn veel samen, het werkt goed. En zolang de chemie blijft bestaan, gaan we door.’ Zaterdag 8 december presenteert Re-Bop Unit haar eerste cd, 20.30 uur in de Usva.

Groninger Studentenkrant 9

Apart’ja Door Emily Jacometti Foto: Jan Luursema

De Heer en de Afwas Bij de gedachte aan een christelijke vereniging komen beelden van schriele jongetjes in wortelbroeken met beslagen brillenglazen spontaan opborrelen. Grijze muisjes die zich krampachtig aan hun bijbel vastklampen en een wanhopige poging doen een sociaal leven op te bouwen via een christelijke vereniging. Want als je vrijwillig lid word van een christelijke vereniging is er iets mis met je, geloof is voor nerds! Toch?

wordt een psalm voorgelezen en de groepjes worden gevormd. Gewapend met een afwassponsje en een adres gaan ze in groepjes van drie op pad. De Studentenkrant mag mee met het groepje van Ruben, de extern van het bestuur. Iedereen gaat enthousiast op pad, behalve een speciale commissie die achter blijft om te bidden voor een goed verloop van de afwasactie. Maar de Navigators gaan ook met hun tijd mee. Als een groepje graag wil dat de commissie voor hen bidt kunnen ze sms’en met een specifiek verzoek. Aangekomen bij ons afwasadres, een Albertushuis, wordt eerst nogal lauw gereageerd op de komst van de Navigators. Toch zijn ze wel blij met de gratis hulp. ‘We hebben twee keukens hoor’, wordt er gelijk baldadig geroepen. Na verloop van tijd komen de huisgenoten nieuwsgierig hun neus om de hoek steken. Ze vragen zich af waarom de Navigators deze actie hebben bedacht. Albertianen en Navigators kletsen gezellig over allerlei zaken en er wordt flink wat afgelachen. Over het geloof gaat het eigenlijk helemaal niet. Wanneer de

afwassers na een paar uur het huis weer uitrollen overwegen een aantal huisgenoten zelfs de uitnodiging aan te nemen om mee te gaan naar de borrel van de vereniging. De sfeer is gezellig en bij terugkomst blijken bewoners uit andere studentenhuizen de uitnodiging van hun afwassers wel te hebben aangenomen. Er wordt flink gedronken en gekletst, de Navigators timmeren hard aan de weg. Met succes blijkt, want in zes jaar is hun ledenaantal gestegen van 21 naar 352 leden. Om deze groei vol te houden verzinnen de Navigators steeds meer acties. Zo hebben ze het ambitieuze plan om op 20 december op de Vismarkt een kerstdiner te geven voor leden, maar ook voor voorbijgangers. Mocht je nou volgend jaar geen zin hebben in afwas kun je je volgend jaar ook weer aanmelden voor deze actie. De leden nemen hun eigen schuursponsjes en een boel gezelligheid mee. Wie had dat gezocht achter de christelijke vereniging?

De Navigators proberen van dit beeld af te komen met een originele actie. Ook dit jaar grijpen de leden weer naar hun afwasborstel als gereedschap ter verspreiding van het geloof. Leonie van het bestuur vertelt ons dat 42 studentenhuizen hun afwas de laatste weken hebben opgespaard. De leden zullen deze adressen bezoeken om de vaat te doen in de hoop een gesprek te kunnen beginnen over het geloof. Bij binnenkomst in de Molly’s, het tijdelijke onderkomen van de Navigators, is het al druk. Zo’n 180 leden zijn uitgerukt om de vieze afwas in studentenhuizen aan te pakken. Overal lopen hippe jongens en meisjes rond, de nerds zijn ver te zoeken. Het bestuur is net zoals bij andere verenigingen goed te herkennen aan hun giletjes. Wanneer je verwacht dat je een stamelend grijs muisje met een bijbel aan je deur krijgt vergis je je lelijk. Deze jongens en meiden zijn zelfs speciaal getraind om het gesprek over geloof aan te gaan. De sfeer is gemoedelijk en je merkt alleen dat dit een christelijke vereniging is wanneer de groep begint te zingen en te bidden ter voorbereiding op de actie. Er

Door Anke van Ravensteijn

Opinie

(advertentie)

Zuiderzeelijn Vrijdag 16 november zette het Kabinet definitief een streep door de Zuiderzeelijn. Hiermee is de kans op de langverwachte fatsoenlijke treinverbinding van het Noorden met de Randstad nihil geworden. Met de aanleg van de Zuiderzeelijn zou de reistijd tussen Groningen en Amsterdam verkort worden van 147 minuten naar 84 minuten, een tijdwinst van meer dan een uur. Eindelijk zou de Randstad dichterbij komen en zou je niet langer ‘helemaal (terug) naar Groningen’ te hoeven. Twaalf jaar lang is er actie gevoerd voor de verwezenlijking van deze ‘opening van het Noorden’ vanwege de grote voordelen van de spoorlijn. Inmiddels is het investeringsbedrag van 2,73 miljard beschikbaar en nu neemt CDA-minister Eurlings het bizarre besluit om geen cent in deze verbinding te investeren. Met flinterdunne argumenten, zoals het aanhalen van de mening van een enkele Deense professor, de heer Flutbjerg, weigert hij het Noorden tegemoet te komen. Deze professor laat namelijk weten dat elke complexe infrastructuur een factor 5 duurder wordt dan waarvoor hij

10 Groninger Studentenkrant

in de boeken staat. Zoals de voorzitter van de actiegroep ‘Hier trekken we de lijn’, Hans Haerkens zegt: ‘Als je zijn leer strikt zou aanhangen, verkeerden we nog in de fase van trekschuit en de paardentram.’ Als je het mij vraagt heeft minister Eurlings niet genoeg interesse in de economische situatie van het Noorden. Drie dagen na het besluit laat de minister namelijk weten wel 4,5 miljard uit te trekken voor spoorverbeteringen in de rest van Nederland. Het Noorden wordt dus genadeloos overgeslagen. Dit is volkomen onterecht. Denk aan de Oost-Groningse aardgasbaten waar heel Nederland van profiteert. Tegelijkertijd is dit gebied een van de minst ontwikkelde regio’s van ons land. Met de aanleg van de Zuiderzeelijn is nu de mogelijkheid aanwezig om een snelle aansluiting met het Westen te genereren, dé kans om de regio uit zijn economische isolement te halen. Toch wordt deze mogelijkheid de noordelijke provincies misgund. Behalve dat dit dus tegen economische ontwikkeling en sociale rechtvaardiging indruist, negeert Eurlings hiermee ook de regeringsverklaring van het huidige Kabinet. Hier in staat letterlijk te lezen dat ‘de afspraken met de noordelijke provincies met betrekking tot de Zuiderzeelijn dienen te worden nagekomen.’ Respectloos en zonder blik naar de toekomst stapt Eurlings nu over deze verklaring heen, zonder met een degelijk alternatief te komen. Het bewijs dat de politicus de meest provinciale blik heeft die niet verder reikt dan het randje van de Randstad.

Apart'ja

Recensies DVD

Film

The Last King of Scotland Door Lisa Rosing

The Eagles – Long road out of Eden Door Jesper Verhoef

Saw IV Door Laura Kroes

Idi Amin, die de bijnaam ‘de slachter van Afrika’ draagt, kwam in de jaren zeventig als dictator aan de macht in Oeganda. Tijdens zijn dictatorschap kwamen ongeveer 300.000 mensen om het leven. Er doen veel wilde verhalen de ronde over de veelbesproken leider, maar of ze waar zijn? Zo zou Amin de hoofden van door hem geëxecuteerde militaire leiders in de vriezer bewaard hebben, om op tafel te zetten als gasten kwamen eten. De jonge Schot Nicholas Garrigan komt per toeval in contact met de man, als hij naar Oeganda vertrekt om als dokter in een klein ziekenhuisje te gaan werken. Amin is zo onder de indruk van Garrigan’s moed en besluitvaardigheid, dat hij hem vraagt om zijn persoonlijke lijfarts te worden. Ondanks Nicholas’ oorspronkelijke bedenkingen stemt hij uiteindelijk toch in, overdonderd als hij is door het charisma en de gastvrijheid van de dictator. Maar na een tijdje blijkt Amin ook een andere, wrede kant te hebben. Nicholas wil vluchten, maar of Amin hem nu nog laat gaan? Het bijzondere aan deze film is dat je als kijker ook bevangen wordt door het charisma van Idi Amin, en van acteur Forest Whitaker. Hoewel je ergens in je achterhoofd weet dat hij duizenden mensen heeft afgemaakt, ga je hem toch aardig vinden en snap je oh zo goed waarom Nicholas zich zo laat meeslepen door de man. Een feel good movie is het zeker niet, maar wel een film die je twee uur lang aan de buis gekluisterd houdt.

Met hun nieuwe album Long road out of Eden zijn The Eagles na lange afwezigheid terug. Ruzie hield de Amerikaanse band van een nieuw album af, waardoor de fans het met eeuwige rockklassiekers als Hotel California moesten doen. De verwachtingen voor de nieuwe dubbel-cd waren dan ook hooggespannen. Onterecht, zo blijkt. De band lijkt drukker geweest met het maken van politiek-correcte nummers en softe lovesongs dan goede rockmuziek. Teksten als I dreamed there was no war doen het misschien goed in het huidige Amerika maar stellen muzikaal weinig voor. En was het niet zo dat rockbands zich vooral bezig (moeten) houden met drank, drugs en prachtige vrouwen? In plaats daarvan gooit het viertal er echter nog maar een klimaatvriendelijk lied als No more walks in the wood doorheen. Schoenmaker blijf bij je leest, zou je zeggen.

De schedel wordt doorgezaagd, de hersenen verwijderd, de romp opengesneden en stuk voor stuk worden de organen verwijderd. De autopsie van de overleden ‘Jigsaw Killer’ (Tobin Bell) is een uiterst bloedige en afzichtelijke gebeurtenis. Dit is de openingsscène van Saw IV: shockerend én provocerend. Tijdens de autopsie wordt in de maag van Jigsaw een cassettebandje gevonden met daarop de woorden: ‘The games have just begun’, hoewel Jigsaw en zijn partner Amanda (Shawnee Smith) dood zijn. Zo’n veertig bezoekers houden het hier voor gezien en verlaten de zaal. Het spel begint zodra de politie kort daarna de overblijfselen van detective Kerry vindt, ze is vermoord in een val die is opgezet door Amanda Young in Saw III. FBI agenten Perez (Athena Karkanis) en Strahm (Scott Patterson) leiden al snel af dat Amanda hulp moet hebben gehad bij het plaatsen van Kerry in de val, dit betekent dat Jigsaw nog een andere leerling heeft. Een leerling die nog in leven is. Perez, Strahm en voormalig detective Hoffman (Costas Mandylor) starten het onderzoek en proberen de puzzel op te lossen. Die nacht wordt SWAT-lid Rigg (Lyriq Bent) aangevallen en blijkt hij onderdeel van Jigsaw’s spel te zijn. Hij krijgt negentig minuten om, behalve zijn eigen leven, het leven van een oude vriend te redden. Rigg moet in deze cruciale negentig minuten verschillende tests ondergaan, afgrijselijke handelingen verrichten en raadsels oplossen. Hij dient te zien wat Jigsaw ziet, voelen wat Jigsaw voelt en redden zoals Jigsaw redt, alleen dan zal Rigg slagen. De reeks Saw films bevat, naast het shockerende element, goede ingrediënten voor succes. De rol als briljante, sadistische psychopaat is Tobin Bell op het lijf geschreven. Bovendien zijn de beweegredenen achter de gruweldaden van de hoofdrolspeler niet ondoordacht.

Pas in de weinige rocknummers komt het bekende rauwe stemgeluid van zanger Glenn Frey tot zijn recht, en waan je je weer in de gloriedagen van de band. Heel even maar, want enkele minuten later komt er weer een zoetsappig liefdesnummer voorbij. Het beste voorbeeld is de single How long met de tekst Bye bye baby, rock yourself to sleep. En laat dat nou precies zijn wat veel voormalige fans bij dit teleurstellende album zullen doen.

Roisin Murphy - Overpowered Door Ester Westerhuis Killing Me Softly Door Maaike Piscaer Killing me softly is de verfilming van ‘Bezeten van mij’, een thriller over obsessieve liefde van het Britse schrijversechtpaar Nicci French. De Amerikaanse Alice (Heather Graham) woont samen met haar man Jake in het bruisende Londen en lijdt een volmaakt en stabiel leven. Op een ochtend loopt ze op straat de mysterieuze Adam Tallis (Joseph Fiennes) tegen het lijf. Vanaf dat moment verandert haar leven compleet. Ze kan de aantrekkingskracht van de mysterieuze Adam niet weerstaan en ze ruilt haar veilige wereld met Jake in voor een heftige romance met Adam, waar grensverleggende hartstocht de boventoon voert. Al snel blijkt dat Alice helemaal niks van Adam af weet.

In een wanhopige zoektocht zijn verleden te achterhalen, blijkt dat je sommige dingen beter niet kunt weten… De film ‘Killing me softly’ is geen letterlijke vertaling van het boek ‘Bezeten van mij’, maar hij vertoont wel veel overeenkomsten. Het boek beschrijft het ‘erotische’ verhaal met uitgebreide beschrijvingen, terwijl de film alles in snelle vaart vertelt. Hierdoor gaat het verhaal af en toe iets te snel en is de paniek rondom het verleden van Adam niet helemaal duidelijk. Toch zijn zowel de film als het boek een echte aanrader: je wordt van af het begin tot het eind meegesleept in een gevaarlijke obsessieve liefde, waar niet uit te ontsnappen valt.

Recensies

Na het eerste solo album van de voormalige Molokozangeres Roisin Murphy waren de reacties wisselend. Het experimentele geluid werd door de ene muziekkenner als enerverend en door de andere als chaotisch ervaren. Het nieuwe album van deze house-diva is echter met groot enthousiasme en lovende reacties ontvangen. De eerste single Overpowered was een lekker opwarmertje, maar doet de rest van deze cd geen eer aan. De tweede hit Let me know geeft echter al een beter beeld van wat we kunnen verwachten van de overige elf nummers. Veel upbeatriedeltjes, echo’s en veel stemvariatie. Een swingende plaat is het zeker te noemen. Roisin heeft disco en ouderwetse house willen terugbrengen op haar nieuwe album, echter wel in een modern jasje. Vooral in nummers als Body Language en Cry baby is de grove beat van de jaren tachtig terug te vinden. Movie Star en Dear Miami geven een prachtige weergave van de ruige kwaliteiten van de synthesizer en zijn hierdoor wel de meest vette nummers van het album. Voor de wat emotionelere momenten zijn daar Scarlett Ribbons, over de band tussen vader en dochter en Primitive, over de beestachtige aard van ieder mens. Naast het wat zoetsappige Scarlett Ribbons, is de rest van de nummers een groot succes. Met een discobol in je kamer en een fruitige cocktail in je hand bouw je zelfs in je eentje een groovy party! En heb je nog eens stylingstips nodig? Neem een voorbeeld aan Roisin, want met haar couture-outfits overstemt ze zelfs kameleon Madonna.

De ‘Jigsaw Killer’ kiest slachtoffers die in zijn optiek het leven eigenlijk niet verdienen. Zijn zorgvuldig gekozen slachtoffers worden vaak wakker in een ruimte waarin ze vermoedelijk sterven, tenzij ze bereid zijn een gruwelijke, masochistische opdracht te vervullen waarmee ze aantonen dat ze de wil hebben om verder te leven. Saw IV is een typische handen-voor-je-ogen film. Afschrikwekkende scènes met doorgespieste lichamen, dichtgenaaide ogen, afgescheurde lichaamsdelen en uitgestoken ogen worden niet geschroomd. In dit vierde deel van Saw komen verschillende personages, gebeurtenissen en verwijzingen terug uit de eerder uitgebrachte films. Hierdoor is voorkennis van de eerdere Saw films niet onbelangrijk. Saw IV weet de kijker te boeien, hoewel de filosofie wat meer naar de achtergrond is verdwenen en het verrassende effect ontbreekt. Het grote aantal weglopers uit de bioscoop bewijst dat de reeks Saw films lang niet bij iedereen geliefd is. En wie geen fan is, kan zich beter de moeite besparen. De liefhebbers van Saw hoeven echter niet bang te zijn dat het spel van Jigsaw nu voorgoed is uitgespeeld, de regisseur heeft al bekend gemaakt dat er ook een vijfde en zesde deel worden gemaakt.

Groninger Studentenkrant 11

Eenmaal thuis gekomen aan de Kwattaweg na een betrekkelijk vermoeiende week plof ik in de hangmat. Gewapend met de krant De Ware Tijd en iPod trek ik mijn welverdiende Parbo pilsje open. Terwijl Second Hands News van Fleetwood Mac door mijn hoofd heen klinkt lees ik de artikelen die op een totaal andere wijze zijn geschreven dan ik gewend ben in Ne-derland. De gedachten die door mijn hoofd heen razen zijn dat ik weer gigantisch veel zin heb in het weekend. We gaan weer een onvergetelijke trip maken met huisbaas Premchand. Zoals gewoonlijk is de trip weer goed verzorgd, is er genoeg eten om een heel weeshuis mee te voeden en vloeit de drank weer rijkelijk. Wat natuurlijk de hoogste prioriteit heeft is het natuurschoon dat we gaan zien. Welke wilde beesten gaan we deze keer zien? Zijn het kaaimannen, brulapen of weer vogelspinnen zoals de vorige keer, of zit er deze keer toch een boomcobra bij? De wilde beesten die je normaal in Nederland alleen in de dierentuin achter een stuk glas zou zien, zie je hier zonder enige omheining op ongeveer vier meter afstand.

als je op trip gaat komt inmiddels wel een beetje m’n neus uit. Zowel letterlijk als figuurlijk, want als je vier uur lang over de Oranjeweg hobbelt heb je bij aankomst de halve bauxietgroeve in je neus zitten. Iets wat je voor lief moet nemen en wat zeker opweegt tegen al het moois wat je elke keer weer ziet.

Het enige waar ik tegenop zie is de heenreis naar het eiland dat even voorbij Tonka eiland ligt. De ellenlange bauxietweg waar je elke keer overheen moet

Eenmaal weer terug op aarde, want ik was even in slaap gevallen in de hangmat, wordt het toch wel tijd om te gaan eten. De dag ervoor heb ik boodschappen

Kerst en Oud & Nieuw Zondag 23 December: Koopzondag. Centrum Groningen, 12.00 –17.00 Maandag 24 December: Studentenkerkdienst, Kerstavond. Martinikerk, 23.00 Dinsdag 25 December: Lunchconcert Studenten Jazz. Prins Claus Conservatorium, 13.00 Dinsdag 25 December: Piano, Roel Tempelaar. Huis de Beurs, 17.00 Dinsdag 25 December: Cabaretdiner, m.m.v. cabaretgroep Huiswijn. De Gruneger Sproak, 19.00 Dinsdag 25 December: Urban Master Presents: Champagne. The Palace, 23.00 Woensdag 26 December: Tentoonstelling, Russische Sprookjes, Volksverhalen en Legenden. Groninger Museum Woensdag 26 December: Comedy Café. Huis de Beurs, 21.00 Woensdag 26 December: Happy Wednesday. Café De Doos, 21.00

gedaan bij de Choi’s, een supermarkt die te vergelijken is met een Albert Heijn 4 filiaal (voor de kenners). De faciliteiten in het huis zijn prima en koken gaat dan ook erg goed. Waar ik ook erg content mee ben is het koffiezetapparaat en dat ik de goede soort koffie inmiddels gevonden heb bij de Choi’s. Het apparaat pruttelt er elke ochtend ook vrolijk op los, iets wat mij steeds weer als muziek in de oren klinkt wanneer ik mij gereed maak voor m’n stage. Even onder de (altijd koude) douche, kleren aan, koffie drinken en in de bus springen. De bus waar je nog knusser op elkaar zit dan lijn 15 naar Zernike. Het enige vervelende hiervan is dat er geen staanplaatsen zijn maar ze scheuren wel net zoals in Groningen. In dit verkeer, dat altijd een chaos is, ben ik blij dat ik weer veilig aankom op m’n stageplek. Maar dat heeft ook wel weer z’n charmes, erg mis ik het lage land aan de Noordzee en de Waddenzee niet, hier in het land waar de vruchten zoals mango’s en papaja’s, te kust en te keur op de centrale markt liggen te pronken. Paul Riedstra doet de studie Communicatiesysteemontwikkeling en loopt stage in Suriname bij Stichting Wetenschappelijke Informatie. Voor meer informatie over zijn gebeurtenissen en foto’s kan je kijken op www.paulriedstra.nl

Lief dagboek, Woensdag 17 oktober

Dagboek van een maagd

Student Korrespondent Door Paul Riedstra

Uitladder

Suriname

We slapen samen. Letterlijk. We zijn allebei nog maagd en het is erg zoeken hoe ver we willen gaan. Ik vind het niet erg, het is allemaal zo opwindend. Dit heb ik nog niet meegemaakt, ik leef in een roes. De zoektocht is helaas snel beëindigd wanneer ik bij hem ga logeren, ik word namelijk terstond ongesteld. En niet zo’n beetje ook. Ik sta onder de kleine douche in zijn studentenhuis, de deur kan niet op slot. Als een rode derriedouche verander ik de badkamer in een bloedbad. Maandag 22 oktober Mijn vriendinnen begrijpen het niet. ‘Hoe kun je nachtenlang bij hem slapen zonder seks te hebben?’ Hij laat mij het tempo bepalen., en ik heb nou eenmaal iets tegen ‘zomaar’ met iemand naar bed gaan. Vooral de eerste keer. Vrijdag 19 oktober

Krullenbol moet naar college maar we hebben niet echt veel geslapen. Ik ben ook niet van plan tegelijk met hem op te staan, ik hoef pas om half drie op werkcollege te zijn. Langzaam doezel ik weer weg. Ineens krijg ik een zoen, hoe laat is het nu? Twaalf uur. ‘En je college dan?’ ‘Ja, je hebt nou eenmaal een slechte invloed op mijn studie.’ Grapjas. Ik bedenk me ineens dat ik vandaag een presentatie moet geven voor mijn werkgroep, en dat ik de PowerPoint nog helemaal moet maken. Toch val ik weer in slaap, deze jongen put me uit. Weer schrik ik wakker. Door de gordijnen komt verdacht veel daglicht. Ik kijk op de klok en zie dat het half twee is. Ik haast me uit bed, neem niet meer de moeite om te douchen, schiet mijn kleren aan terwijl hij me passief ligt aan te kijken. Binnen tien minuten zit ik achter de computer op de faculteit, waar ik puur op adrenaline een presentatie maak en even later geef. In de lift na het werkcollege zegt een medestudent: ‘Jouw presentaties zijn altijd zo duidelijk en voorbereid, en je staat er zo zelfverzekerd bij. Hoe doe je dat toch?’

Half negen ‘s ochtends, de wekker gaat.

Woensdag 26 December: Wereldmuziek, Open Traditionele Ierse Sessie. O´Ceallaigh Irish Pub, 21.00 Woensdag 26 December: Jamsessie, Gerrits Vrije Hand Kerstspecial. Het Pakhuis, 22.00 Maandag 31 December: Oudejaarsconference, Jan Jaap van der Wal. Stadsschouwburg, 16.00 Maandag 31 December: New Years Party. Martini Plaza Maandag 31 December: Fout & Nieuw. Simplon, 01.00

Door Karlijn Profijt

Maandag 31 December: Club Pepper. Huize Maas, 23.00 Maandag 31 December: New Years Eve Bubble Pop Show. Puddingfabriek, 01.00 Maandag 31 December: Salsa Oud & Nieuw. Casa de la Trova, 00.30 Maandag 31 December: Oud & Nieuw Party, NO-07 No more. Café de Toeter, 00.30 Maandag 31 December: Oud & Nieuw, diverse dj´s. Pand 48, 00.30 Dinsdag 1 Januari: New Years After Party 2008. Molly Malone´s, 06.30

12 Groninger Studentenkrant

De Groninger Studentenkrant Zoekt nieuwe schrijvers, een webmaster en fotografen! Heb jij zin om te schrijven voor de leukste krant van Groningen, en/ of om onze website te vullen met nieuws? Kan je omgaan met een spiegelreflexcamera? Ben je gemotiveerd en wil je graag ervaring opdoen bij een krant? Kom bij de SK! Heb je interesse: mail naar hoofdredactie@studentenkrant.org of bel 06-25035306/ 06-16437744. Nadruk