SK januari 2008

Colofon

Inhoud

Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN www.studentenkrant.org ISSN 09270237

Gesprek

Stichtingsbestuur

Voorzitter: Mechteld Giesen (06- 48794318), Penningmeester: Ineke Berenpas (06-22732407), Acquisitie & PR: Jeroen van der Laan (06-26959465) en Amerins Westra (0638045934) bestuur@ studentenkrant.org

Hoofdredactie

Achtergrond

Gluren bij

Door Emily Jacometti

Dieke de Boer, Iris Brookman, Emily Jacometti, Marjet Janssen, Laura Kroes, Maaike Piscaer, Karlijn Profijt, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Jesper Verhoef, Amerins Westra, Wanda van der Zee

Fotografie

Vormgeving

Bas Geukes, Jan Luursema

Medewerkers

Zosia Kooi, Peter Valkema

Opinie

Jan Luursema (www.janluursema.nl) Hanne van der Velde (www.hannev.nl) Liza Wijma

Pagina 3

Relnicht Ramiro Het RTL5-programma ‘Project Catwalk’ was een daverend succes mede door de Groningse ontwerper Ramiro. Prominent aanwezig, roddelend, ruziemakend en bitchend op zijn concurrenten gaf hij smaak aan het programma. De Studentenkrant vist naar nieuwe roddels in een gesprek met Ramiro.

Pagina 4

Studentenkamers te duur Hoewel de kamerprijzen van de meeste studenten alleen maar stijgen kwam kamer.nl met verrassende onderzoeksresultaten. Kamers zijn volgens het bureau goedkoper geworden. Maar waarom merk je dit niet in je portemonnee? En kloppen deze beweringen wel of is het onderzoek onzin?

Pagina 9

Kunst in de lift

Cultuur

Roza Freriks (0616437744) en Jan Luursema (06-25035306) hoofdredactie@ studentenkrant.org

Redactie

N Ru ieu br we ie k!

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RUG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Studentenkrant Januari 2008

Letterlijk en figuurlijk: kunst in de lift. De kunstacademie Minerva heeft een opdracht van het Martini ziekenhuis aangenomen. Studenten moeten een kunstwerk ontwerpen voor in de lift. Het leukste ontwerp wordt uiteindelijk echt uitgevoerd.

Pagina 9

Vissen met een bioloog 2008 brengt ook bij de Studentenkrant veranderingen en we beginnen dit jaar goed met een splinternieuwe rubriek! Vanaf nu kijken we elke maand 24 uur mee in het leven van een student. Deze maand mag bioloog Niels Rijneveld de spits afbijten.

‘Mijn kleine feministje’ ‘Mijn kleine feministje’, zo noemt mijn vriend mij heel liefkozend. Misschien heeft ie wel een klein beetje gelijk. Tot mijn verbazing lopen er op de universiteit meer meisjes dan jongens rond. Meer vrouwen dan mannen halen hun diploma en met hogere cijfers dan hun mannelijke medestudenten. Ik dacht dus dat de arbeidsmarkt wel overspoeld zou worden door talentvolle vrouwen, toch? Maar helaas is de praktijk net effe iets anders. Uit cijfers blijkt dat in Nederland vrouwen minder dan vier procent van de topfuncties vervullen. Daarmee staat Nederland samen met Pakistan op de allerlaatste plek op de wereldranglijst. Glansrijke toekomst…

Aan die toekomst zitten nog wat haken en ogen. Eerst moet je als vrouw kiezen tussen werken of een gezin. Als je kiest voor kinderen kun je een topcarrière wel vergeten, de oplossing van minister Plasterk?

Kinderen niet uitstellen, maar al beginnen aan de kleine mormels als je nog op de universiteit zit. De minister wil dan nog wel crèches beginnen zodat ik een paar uur per dag dat kind daar kan dumpen. Is die man nou helemaal van de pot gerukt?

Waar haalt dat lulletje rozewater zijn ideeën vandaan? Alsof mijn vriend met

mega-bindingsangst zijn avondje stappen met zijn maten gaat inleveren voor poepluiers!

Geen kinderen dus, dan kan je je altijd nog richten op je carrière. Maar wanneer je dat doet, dan zijn er nog wel een paar kleine factoren waar je rekening mee moet houden. Om te beginnen heb je als vrouw minder kans om aangenomen te worden.

Als je dan tóch je voet tussen de deur weet te krijgen, heb je minder kans op promotie dan je mannelijke collega’s, moet je vechten tegen het glazen plafond en het old-boys-network. Wanneer je dit weet te overwinnen, dan nog: vrouwen aan de top zijn vaak kinderloos en ongehuwd, want meer verdienen dan je man verhoogt de kans op een echtscheiding. En als je ál deze dingen achter je kunt laten, zul je nog altijd 18% minder verdienen dan een man voor dezelfde baan. Dat betekent dat alle vrouwen in Nederland effectief vanaf half oktober gratis werken! Het is fantastisch.

Ik begrijp dat een aantal jongens, tenminste diegenen die zich tot hier door het artikel hebben geworsteld, waarschijnlijk met hun hoofd schudden en denken dat het typisch ‘vrouwengezeik’ is. Prima,

voor deze lezers zal ik het omdraaien en uitleggen wat de vóórdelen voor mannen zijn als er in Nederland een cultuuromslag plaatsvindt en vrouwen echt gaan werken.

Ten eerste behalen ondernemingen met vrouwen in het management een hoger rendement dan bedrijven waar geen vrouwen aan de top staan. Meer vrouwen in hoge functies betekent dus economische groei en meer winst voor bedrijven. Verder kost het glazen plafond en vrouwen die minder werken, de staat naar schatting 10 miljard euro per jaar. Met dat bedrag kun je in één klap alle problemen in het onderwijs én de zorg aanpakken. Als meer vrouwen een carrière kunnen maken dan kan Nederland concurreren met oprukkende landen als China en India. De leeftijdsverwachting van vrouwen ligt ook nog eens een stuk hoger, dus ze kunnen langer doorwerken.

En voor de mannen die nog steeds niet overtuigd zijn, denk hier dan eens over na; wanneer jouw vrouw of vriendin een leuke leidinggevende functie heeft waar ze de hele dag mensen kan rondcommanderen, denk je dan niet dat ze jou wat minder aan je kop zal zeiken?

Drukwerk

Grafische Industrie de Marne

Coverfoto Jan Luursema

Webmaster vacature

Door Peter Valkema

2 Groninger Studentenkrant

Entree

Bekende Neger? Absoluut!

De catwalk blijft lonken voor Ramiro Sinds de 39-jarige Ramiro Koeiman uit Groningen meedeed aan het tvprogramma Project Catwalk is hij een Bekende Nederlander. Nou ja, hij is in ieder geval een Bekende Groninger. Hij was een opvallende verschijning door zijn felle uitspraken, ruzies met medekandidaten en het feit dat hij werd neergezet als ‘valse relnicht’.

in een bepaalde hoek heeft gezet. ‘Ze konden een aantal verschillende invalshoeken kiezen en ze hebben deze gekozen.

Ze wilden mij typeren als de valse relnicht en dat hebben ze gedaan’. RTL heeft dus bewust bepaalde beelden en momenten weggelaten, om het verhaal kloppend te maken: ‘We

modewereld niet alleen of je de goede papieren hebt, want die heeft Ramiro: ‘Het is niet alleen kennis, maar je moet ook up to date blijven. Je moet collecties volgen. Je moet de mode voelen. Door Project Catwalk heb ik mijn gevoel voor mode teruggevonden.’

Door Maaike Piscaer en Lisa Rosing Fotografie: Jan Luursema Hij lag voortdurend overhoop met medeontwerper Janice.

Dit beschrijft Ramiro als het dieptepunt van de show: ‘Op een gegeven moment kon ik mezelf echt niet meer beheersen en wilde ik hem het liefste een linkse verkopen. Ik ben naar de programmamakers gestapt om te vragen of ik er dan zou worden uitgezet. Dat was het geval.’ Maar Ramiro ziet ook de voordelen van zijn prominente rol als drama-queen: ‘Zoals ik ben neergezet door RTL, als valse relnicht, daar heb ik veel meer aan gehad dan wanneer ik als stil muisje was neergezet.’In het programma Project Catwalk, dat is uitgezonden op RTL 4, streden twaalf onbekende ontwerpers om de hoofdprijs, die uiteindelijk werd gewonnen door Django.

Zijn collectie is te zien in het januarinummer van modemagazine ELLE. Ook kreeg Django 15.000 euro om een eigen collectie te ontwerpen, die tijdens de Amsterdam Fashion Week wordt geshowd.

De prijs die de kandidaten hiervoor betaalden was wel dat ze 24 uur per dag werden gevolgd door camera’s. Het feit blijft dat er uiteindelijk een entertainmentshow neergezet moest worden, en er kijkers moesten worden getrokken. Dat er hierdoor wat met beelden moest worden gespeeld is dan ook geen verrassing achteraf, en dat besefte Ramiro maar al te goed: ‘In Groningen zeggen we altijd: als je voor regen

bidt, moet je ook door de modder lopen. Ze willen tv maken en dat hoort erbij.’

Maar hoeveel is er nou eigenlijk aan de werkelijkheid gesleuteld? Is Ramiro echt zo’n valse relnicht als heel Nederland denkt? ‘Natuurlijk wordt het beeld op tv altijd een beetje verdraaid, maar je ziet me toch wel zoals ik ben’, aldus Ramiro. ‘Als je je echt voordoet zoals je bent, kan het beeld dat van je gegeven wordt nooit heel erg afwijken. Ik ben tijdens de hele show mezelf gebleven, waardoor het beeld redelijk klopt.’ Wel vindt Ramiro dat RTL het hele verhaal

Het gesprek

hebben bijvoorbeeld ook veel gelachen, maar dat wordt niet uitgezonden.’ Het is dan ook om deze reden dat hij mensen op het hart wil drukken niet zomaar een mening te vormen over iemand, alleen maar afgaand op tv-beelden. ‘Je mag alleen een mening over mij hebben als je me ook echt kent, je weet namelijk nooit of het zo in elkaar is gezet door de programmamakers. Hoe zou jij het vinden, met 24 uur per dag een camera op je hoofd?’

Dat laatste heeft de ontwerper wel als voordeel opgeleverd dat zijn naam door heel Nederland bekend is. ‘Televisie heeft me een heel breed publiek gegeven. Zonder de show was alles voor mij veel moeilijker geweest.’ ‘Project Catwalk was

voor mij echt een test of ik het ontwerpen nog in me had. Ik ben zeven jaar uit de business geweest. Dat was een bewuste keuze. Daarvoor had ik in de VS gewerkt voor Mattel, van de Barbiepoppen. Eind ’99 kwam ik weer terug naar Nederland, puur uit heimwee, ik miste mijn familie en vrienden.

In Nederland heb ik toen gesolliciteerd bij de KLM, als steward, ik wilde de wereld zien. Dit was goed voor mijn ontwikkeling, maar slecht voor mijn ‘resume’. Mijn laatste baan was dan ook hier in Groningen, als winkelmanager bij T for Telecom in de Herestraat.’ Blijkbaar telt het in de

‘Ze wilden mij typeren als de valse relnicht’ Dat was voor Ramiro dan ook belangrijker dan het winnen van de show. ‘Dat ik voor de finale ben afgevallen vond ik jammer, maar terecht. De personen die overbleven waren ook echt goed. Daarbij had ik mijn doel al bereikt: ik wist dat ik het nog kon en ik had het gevoel weer gevonden.

Voor mezelf heb ik ook gewonnen.’ Dat laatste blijkt wel uit het feit dat Ramiro al druk bezig is met het ontwerpen van een couturelijn, die volgend jaar juni of juli af zal zijn en zal bestaan uit 21 ontwerpen. Daarnaast is hij bezig met losse dingen, zoals promotiejurken voor bijvoorbeeld Bridget Maasland en het maken van een jurk voor één van de Idolskandidaten. Kortom: Ramiro timmert flink aan de weg in mode-Nederland. Maar voelt hij zich al een beetje een BNer? ‘Bekende Neger? Absoluut’, giechelt Ramiro. ‘Bekende Nederlander, dat niet. Ik ben misschien wel de bekendste persoon uit Project Catwalk. Of ik nog een BN-er wordt?

Misschien. Dat komt nog wel door de show.’

Helaas voor Groningen heeft deze BN-er in spé besloten zijn geluk te gaan beproeven in de Randstad. Dit doet hij omdat het westen nu eenmaal meer ontplooiingsmogelijkheden biedt voor een modeontwerper dan het hoge noorden. Dat betekent echter niet dat hij het nuchtere Grunn niet zal missen. ‘Ik pas misschien niet zo goed in Groningen, maar het is wel echt mijn stad. Ik ben wel nuchter genoeg om hier te blijven. Je moet gewoon doen waar je zin in hebt en dat doe ik ook. Ik ging vroeger altijd al heel uitbundig over straat.

Ook nu nog. Als ik in de winter ’s avonds een zonnebril op heb, merk ik dat iedereen me aanstaart. Nou en, denk ik dan.

Mensen in Groningen willen niet opvallen, iedereen draagt hier bijvoorbeeld dezelfde winterjas.’ Het is hier moeilijker om door te breken als ontwerper. ‘Maar ik kom terug hoor’, belooft Ramiro ons grinnikend. ‘Ik heb hier in Groningen een klein motortje achter me. In de Randstad staat een hele grote op me te wachten. Dan kan ik echt opstijgen en later weer terugkomen naar Groningen.’ Hij wil dan ook in Groningen zijn eerste show presenteren. ‘Er moet meer gebeuren in Groningen. En je kunt de zoveelste zijn in Amsterdam, maar in Groningen ben je de eerste.’

Het is duidelijk, als het aan Ramiro ligt, zullen we in de toekomst nog veel van hem horen hier in Groningen. Een eigen salon openen lijkt hem helemaal geweldig. ‘Ik hoop uiteindelijk een eigen couturelijn te ontwerpen, compleet met accessoires en alles. Dan kan ik een vrouw van top tot teen kleden en heb ik tevreden klanten. Ik denk dat ik me dan helemaal compleet en totaal gelukkig voel.’

Groninger Studentenkrant 3

Kamer.nl maakt zich er goedkoop van af Volgens een onderzoek van kamer.nl zouden de huurprijzen van studentenkamers in 2007 maar liefst 17% goedkoper geworden zijn in vergelijking met 2006. De Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) heeft echter haar twijfels bij dit onderzoek en benadrukt dat de situatie lang niet zo rooskleurig is.

Door Laura Kroes Foto: Jan Luursema

2007 is opnieuw een jaar geweest waarin veel studenten grote moeite hadden om een kamer te vinden in de stad waar ze studeren. Het aanbod blijft ver achter bij de vraag.

LSVb voorzitter Lisa Westerveld: ‘Een huurprijs van onder de 200 euro is iets waar heel veel studenten alleen maar

In de afgelopen kamernoodenquête kwam de GSb zelfs een kamer van 5 m² tegen waar een student 270 euro per maand voor moest betalen.

Volgens het onderzoek van kamer.nl staat Groningen op de vijfde plaats met een gemiddelde prijs van 15 euro per m².

Hiermee is ze 12% gedaald ten opzichte van 2006. Waar die daling vandaan komt kunnen ze bij kamer.nl echter niet zo goed uitleggen. ‘Het blijft een beetje gissen,’ geeft Tim van de Putten, mederwerker van kamer.nl, toe. ‘We hebben een database met prijzen en die blijken gedaald te zijn. Maar we weten niet echt waar die daling vandaan komt.’ Zo zou de daling bijvoorbeeld kunnen komen doordat kamer.nl ook de prijzen van antikraak-kamers meeneemt in hun berekeningen.

De Groninger Studentenbond (GSb) spreekt de uitkomsten van het onderzoek dan ook tegen, uit de resultaten van hun eigen kamerprijs- en kamernoodenquête is gebleken dat de prijzen gelijk zijn gebleven of zelfs licht gestegen. De gemiddelde prijs voor een kamer is 300 euro per 17/18 m². Dit komt neer op een prijs van 17 euro pr m². In de afgelopen kamernoodenquête (oktober 2007) kwam de GSb zelfs een kamer van 5 m² tegen waar een student 270 euro per maand (inclusief servicekosten) voor moest betalen.

De GSb beaamt dit standpunt, en probeert studenten zoveel mogelijk te ondersteunen bij studiegerichte zaken.

Bij het GSb Studentensteunpunt kunnen studenten terecht met vragen, klachten en problemen over studiefinanciering, onderwijs, huisvesting en bijbaantjes. Volgens Wimar Hebels, secretaris van de Gsb, komen er per week zo’n vier à vijf klachten binnen van studenten, waaronder ook veel klachten over de huurprijs. Hebels: ‘Helaas hebben veel studenten moeite met het voeren van een proces tegen hun huisbaas. Ondanks dat studenten juridisch in hun gelijk staan, zijn ze vaak bang voor de stappen die een huisbaas kan ondernemen. Er is echter gebleken dat de studenten die hun te hoge huurprijs aankaarten bij de huurcommissie een slagingskans van 95% hebben.’

Om de situatie verder te gaan verbeteren wil de GSb huurteams gaan inzetten. Dit concept bestaat al enige tijd in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Het houdt in dat er mensen langskomen bij studentenkamers om ze op te meten en de prijs te berekenen aan de hand van het puntenstelsel. Hiermee kan er worden nagegaan of de student recht heeft op een lagere huurprijs.

van kunnen dromen.’ De LSVb benadrukt dat de problemen nog steeds aanzienlijk zijn en dat er in 2008 veel moet gebeuren om de huisvesting van studenten in goede banen te leiden.

Ook wordt er ieder jaar een verkiezing georganiseerd voor de huisjesmelker van het jaar. Deze verkiezing vindt half januari plaats en zal bepalen welke huisbaas het slechtst omgaat met zijn of haar huurders. Want ondanks het optimisme van kamer.nl, zijn er nog heel wat misstanden die deze activistische studenten aan de kaak willen blijven stellen.

Explosief onderzoek door Groninger studenten Heel Nederland staat de laatste dag van 2007 in de rij bij vuurwerkverkopers. Verlekkerd kijken kleine jochies aan de hand van hun vader naar de ladingen vuurwerk achter de toonbank. Boven hun hoofdjes hangt een uitgebreid stelsel van waterleidingen en kleine douchekopjes. De verplichte sprinklerinstallaties zouden in het geval van een brand echter wel eens een explosie van waterstofgas kunnen veroorzaken, suggereert onderzoek door studenten uit Groningen.

Door Roza Freriks 13 mei 2000 vindt in Enschede een grote ramp plaats.

Door een ontploffing in een loods vol vuurwerk komen 23 mensen om het leven, raken er 950 gewond en wordt

de omringende woonwijk verwoest. Op deze ramp volgt in 2002 het vuurwerkbesluit, waarin de regels rondom de opslag en verkoop van vuurwerk flink zijn aangescherpt en sprinklers verplicht worden gesteld rondom opslagplaatsen en verkooppunten.

Het profielwerkstuk dat de Groninger studenten Wouter Kamp en Theo Zuidhof in het laatste jaar van het VWO maakten, suggereert echter dat die sprinklers voor zeer gevaarlijke situaties kunnen zorgen. Zij deden onderzoek naar de oorzaken van de vuurwerkramp en kwamen tot de conclusie dat in Enschede een waterstofexplosie plaats vond, doordat bluswater van de brandweer reageerde met magnesium uit ijsfonteinen. Zij eindigen met het dringende advies dat ‘de sprinklerinstallaties, die in de afgelopen jaren verplicht zijn aangebracht in vuurwerkopslagplaatsen moeten worden weggehaald, en dat er een ander blusmiddel dan water voor in de plaats komt.’

Anne Schoonen, derdejaars student Scheikunde aan de RUG, is na het doorlezen van hun verslag niet erg overtuigd van het scenario dat de vuurwerkramp een waterstoframp was. ‘Wel hebben ze aangetoond dat als er onedele metalen aanwezig zijn in vuurwerk, deze in combinatie met water zorgen voor het ontstaan van waterstof, een explosief gas.

Dus dat water een gevaarlijk blusmiddel is waar onedele metalen aanwezig zijn.’

Bij het overheidsbeleid plaatst Schoonen dan ook kanttekeningen. ‘De brandveiligheidsvoorschriften zouden op z’n minst onderscheid moeten maken tussen vuurwerk met onedele metalen en vuurwerk zonder onedele metalen.’

Dit onderscheid is in het vuurwerkbesluit echter niet te vinden. De peperdure sprinklers boven de toonbank lijken daarom zinloos, zelfs gevaarlijk. Huib Timmerman van LPCB, de organisatie die de exacte voorschriften voor de sprinklers ontwikkeld heeft is niet onder de indruk van het risico. ‘Wanneer er brand ontstaat’, legt de specialist uit, ‘genereert het kleinste vonkje al zoveel warmte dat de sprinklers direct aanslaan.’ Het vuurwerk en de metalen daarin zelf worden daarom volgens hem niet blootgesteld aan de brand. De reactie waarbij waterstofgas vrij komt zal dan niet snel optreden. ‘Ik wil niet zeggen dat dit nooit zal gebeuren, maar we gaan er vanuit dat het niet gebeurt’, besluit hij.

Specifieke testen zijn er echter nooit gedaan. ‘Om deze theorie wordt in de branche gelachen,’ vervolgt Timmerman,

4 Groninger Studentenkrant

‘en omdat het zo onwaarschijnlijk lijkt is er nooit een echt onderzoek gedaan. We doen dit al dertig jaar en hebben

Foto: Liz Wijma

nooit slechte ervaringen gehad.’ Toch blijft de vraag staan waarom er niet gekozen is voor een ander blusmiddel zoals schuim, zoals Kamp en Zuidhof suggereerden. ‘Toen we dertig jaar geleden begonnen hebben we voor de techniek gekozen die toen beschikbaar was. En water is nog steeds het goedkoopst, over het algemeen het betrouwbaarst en het meest aanwezig.’ Heeft dan sinds de jaren zeventig niemand geopperd daar een ander blusmiddel voor te kiezen?

‘Nee, dat is niet gebeurd.’ Voorlopig blijven de buizen en douchekoppen dus gewoon hangen, of het nou gevaarlijk is of niet.

Nieuws & Achtergrond

Van Rutte tot Plasterk

De proefballonnetjes en de protesten Het collegeld gaat vanaf komend studiejaar elk jaar omhoog, telkens met 22 euro. Het idee is met dit geld lerarensalarissen te verhogen. Boze studentenreacties alom. Wat hebben zij hier zelf aan? Een terugblik op recente jaren leert dat studenten meer dan eens tegen Haagse plannen te hoop liepen: vaak succesvol.

Door Jesper Verhoef Het onderwijs werd de afgelopen decennia overspoeld door veranderingen: het Studiehuis, het Nieuwe Leren en het invoeren van het VMBO. In de wereld van het hoger onderwijs (universiteiten en hogescholen) veranderde er echter hoegenaamd niks. Een terugblik op het recente verleden leert dat van alle voorgenomen ideeën, mede onder druk van studentenprotesten, weinig terechtgekomen is.

Het voorjaar van 2005 lijkt een hoogtepunt van studentenonrust te markeren. Begin maart bezet een kleine groep studenten het Maagdenhuis in Amsterdam uit protest tegen Rutte’s voornemen leerrechten in te voeren. Eind april volgt een grote demonstratie in Den Haag tegen diezelfde plannen. Het idee van Rutte, op dat moment staatssecretaris van onderwijs, was simpel: middels de leerrechten krijgen studenten voortaan een soort tegoedbon om onderwijs in te kopen bij een universiteit of hogeschool naar keuze. Wie te lang over zijn studie zou doen, zou veel (meer) collegegeld moeten gaan betalen. Niet gek dus dat juist studenten op hun achterste benen stonden: de term ‘Oprutte!’ op spandoeken bleek snel gevonden.

De leerrechten zouden het echter nooit halen. Doordat Rutte medio 2006 als lijsttrekker van de VVD werd gekozen, kwam het voorstel op de lange baan terecht. Verloren verkiezingen eind november van vooral de VVD betekenden het einde van de zittende coalitie (VVD, CDA en D66) en daarmee van Rutte’s geesteskindje. Met de komst van het nieuwe kabinet bestaande uit PvdA, CDA en de ChristenUnie leek er op het gebied van hoger onderwijs een frisse wind te gaan waaien: Plasterk verscheen als minister van Onderwijs ten tonele.

Als professor en columnist alom gerespecteerd.

De voorstellen die Plasterk tot op heden heeft geopperd zijn echter slecht gevallen in studentenland. Naast de al genoemde collegegeldverhoging (vanaf studiejaar 2008/ 2009 elk jaar 22 euro erbij) spuide minster Plasterk van Onderwijs recent nog een ander idee dat in slechte aarde viel. Hij opperde dat stoppen na de bachelor normaal moet worden, daar dit voldoende zou zijn voor toetreding tot de arbeidsmarkt. Het collegegeld van een masteropleiding zou derhalve omhoog kunnen: dit laat studenten meer nadenken of deze voor hen wel een meerwaarde heeft. Met het extra geld kan het onderwijs (in de breedte: ook middelbaar onderwijs etcetera) verbeterd kunnen worden. Niet bepaald een concrete belofte, en zeker niet één waar studenten direct iets aan hebben. Zij reageerden dan ook boos. Hulp kwam van de Tweede Kamer, die niks in de plannen van de minister zag.

Minister Plasterk mag het uitleggen.

De schrik sloeg studenten helemaal om het hart toen in oktober bleek dat het afschaffen van de studiefinanciering een optie leek voor Plasterk om geld vrij te krijgen voor het verhogen van lerarensalarissen. De Tweede Kamer reageerde snel: mocht hij dit ook maar proberen voor te leggen, het antwoord zou nee zijn.

Ondanks de genoemde afgeschoten plannen, is het evident dat er nog veranderingen op stapel staan. De verfoeide zesjescultuur in Nederland en het peil van het onderwijs in het algemeen, waar zelfs premier Balkenende woorden aan

Column

Geluk Af en toe heb ik er last van. Misschien wel eens minder vaak dan ik zou willen en ook zou moeten. Alleen, je kunt het nu eenmaal niet altijd afdwingen, meestal overkomt het je.

Het gekke is dat het gevoel mij op de meest vreemde en meest onverwachte momenten overvalt. Ik heb het, in andere vormen, wel vaker. Dan is het meestal te wijten aan meer voor de hand liggende oorzaken.

Muziek bijvoorbeeld. Kippenvel, koude rillingen, een wazige blik. Maar ook het halen van een tentamen, het weerzien van een goede vriend na een lange tijd, nieuwe kleren kopen, een melancholische treinrit.

Toch is het niet te vergelijken met dat éne, niet te bevatten, onbeschrijfelijke gevoel. En dat terwijl we in een maatschappij leven waarin alles mogelijk is en ook

Achtergrond & Column

Foto: Jan Luursema (archief)

vuil maakt, rijmen maar moeilijk met het toenemende belang van een kenniseconomie in Nederland. Het lijkt dan ook waarschijnlijk dat Plasterk in het nieuw begonnen jaar wederom met nieuwe ideeën komt om het hoger onderwijs te veranderen. Met plannen waar misschien dan wel politieke steun voor is, zoals ook met het verhogen van het collegegeld. Een blik op het verleden levert slechts de vraag op: welk konijn kunnen studenten(organisaties) dan weer uit de hoed toveren om onwelgevallige veranderingen tegen te gaan?

álles aanwezig is. Alles waar we, zo rond de feestdagen, mee worden geconfronteerd: schoon drinkwater, vrede, onderwijs, geld. Ook al hebben we volgens Jan Jaap van der Wal heel wat te klagen in Nederland en met name over de huidige maatschappij, eigenlijk moeten we gewoon niet zeiken en een keer beseffen wat we wél hebben.

‘Kut. Ik ben gelukkig.’

Laatst liep ik door stad, op de zondag voor Oud en Nieuw. Mijn voornemen om mijn museumkaart voor de laatste keer dit jaar te misbruiken, veranderde drastisch na het zien van een grote rij voor de kassa.

Ik besloot er een slentermiddag van te maken. Tot mijn grote verbazing bleek een aantal winkels open te zijn (na al 3 koopzondagen te hebben gehad vroeg ik

mij alleen nog maar af: ‘waarom in vredesnaam?’ en ik kon mijzelf niet bedwingen even ergens binnen te stappen. De winkels waren bijna uitgestorven, op een aantal andere verbaasde voorbijgangers en verveelde, nagelbijtende verkoopsters na. Eindelijk een keer rustig rondsnuffelen zonder opdringerige koopjesjagers en schreeuwende kinderen om me heen. Gewoon op mijn gemak, tussen de boeken, in mijn eentje. Onverwachts en daardoor alleen maar leuker. Genietend van de rust en mede dankzij het observeren van de mensen om mij heen was het daar ineens. Het gevoel waarvan het lijkt alsof we het niet toe durven geven.

Alsof het iets is waar we ons voor moeten schamen.

Want stel je eens voor dat we het hardop uitspreken.

Dan valt er ineens niets meer te klagen. Misschien dat ik het daarom wel dacht: ‘Kut. Ik ben gelukkig.’

Door Karlijn Profijt

Groninger Studentenkrant 5

Bestemming: Fotografie Met talent kom je er wel, of je nou een diploma of niet. Mike Nicholaassen (24) groeide thuis met twee belangrijke invloeden op: muziek en fotografie. Van die combinatie heeft hij nu, op eigen kracht, zijn beroep gemaakt. Hij begon met de opleiding Fotografie aan het Technische College Ede. Naar eigen zeggen was het ‘helse ellende’.

Maar één ding was zeker: ‘Mike moest en zou popfotograaf worden’. Iets wat tegen werd gewerkt op school: ‘Ze beweerden dat ik er nooit in zou slagen, grote concerten waren maar voor een aantal mensen weggelegd.’ Graphic Design in Den Bosch werd de tweede poging. Daar draaide het voornamelijk om de aanwezigheid, veel nieuwe technieken leren deed Mike daar dan ook niet. ‘Toen ik in mijn eerste week de docente Fotografie uit moest leggen waarom het diafragma getal groter werd naarmate de opening verkleinde vermoedde ik al dat er iets mis was’. Ervaring opdoen kon echter wel, na twee keer een half jaar stage te hebben gelopen bij Hans Peter van Velthoven had Mike de hele Nederlandse muziekwereld leren kennen en een handig netwerk opgebouwd. Toen hij terug kwam van zijn tweede half jaar stage in het vierde jaar, bleek dat Mike een Word toets had gemist. Bovendien bleek een sportregeling niet goed te zijn verlopen. Het half jaar lichamelijke opvoeding dat hij gemist had door zijn deelname aan het WK in Rusland met het Nederlandse ijshockeyteam moest ingehaald worden. Nog een jaar studeren was geen optie, dus besloot Mike er mee te stoppen.

Geen diploma dus, maar wel voldoende ervaring en het talent om door te gaan. Het opgebouwde netwerk kwam goed van pas en stapje voor stapje bouwde hij zijn portfolio op. Nu worden zijn inspanningen beloond en wordt hij ingehuurd door o.a. Upmusic en Jack Daniëls. Artiesten die hij heeft mogen fotograferen zijn Rammstein, Marilyn Manson, R.E.M. en Danko Jones. En dat is nog maar het begin. Zonder papiertje, maar mét de passie en de liefde.

(KP)

Studeren? Waaro

De tentamens komen er weer aan, en de UB zit weer vol. Honderden s zodat ze hun opleiding succesvol kunnen afronden. En dán begint het verdient bakken met geld en weet eindelijk waarvoor je al die jaren zo Maar sluit dit beeld eigenlijk wel aan bij de werkelijkheid?

Zo af en toen hoor je schrikbarende geluiden over afgestudeerden die aansluit. Stel dat datzelfde straks jou overkomt?

Je vindt misschien wel een baan, maar niets dat je tijdens je studie heb gen om de functie te kunnen uitoefenen. Of nog erger, je vind helemaa

Gelukkig valt dit allemaal wel mee; uit onderzoek van het Researchce bleken dat 82% van de betaald werkende afgestudeerde HBO-student en vindt dat hun werk voldoende tot zelfs goed aansluit bij hun opleid na hun studie. Ook WO-studenten hoeven zich geen zorgen te maken een opleiding met goede tot zeer goede aansluitende arbeidsmarktper kans groot dat je toch een baan vindt. Het percentage werkloze afgestu afgestudeerde WO-studenten is dit zelfs slechts 4%.

Reden genoeg dus om hard door te studeren de komende weken?

Bestemming: Autowereld

Het is stiekem de angst van iedere student op het punt van afstuderen. Vers met je bul op straat staan om dan te merken dat eigenlijk niemand op je staat te wachten. Het overkwam Natascha Blok, toen zij in 2003 Organisationele Communicatie en later de specialisatie evenementen-, beurzen- en congressenorganisatie had afgerond en merkte dat de banen dun gezaaid waren. ‘Ik maakte me wel zorgen, heb verschrikkelijk veel open sollicitaties verstuurd. Op een gegeven moment was ik zo ver dat ik vooral graag werkervaring wilde, ook als ik er niet voor betaald kreeg.’

Er volgde een periode van anderhalf jaar waarin ze een aantal vrijwillige stages deed, en financieel rondkwam met behulp van een uitkering en bijbaantjes. ‘Ik kwam bij die stages terecht via contacten uit mijn studie, kennissen van mijn ouders. Ik heb het wel geprobeerd zonder die kruiwagen, maar dat lukte niet. En ach, als je eenmaal aan het werk bent moet je het toch zelf doen.’

Na een stage in Duitsland bij de beursafdeling van Audi kwam Blok ten slotte terecht bij haar huidige baan. Ze werkt nu voor Donkervoort Automobielen, waar ze beursen en evenementen organiseert. In de fabriek komen bijvoorbeeld goede klanten van banken die dan een dagje ‘fun’ en ‘pamperen’ krijgen; zo mogen ze als bijrijder mee op het circuit voor een snelle testronde.

Over de omgeving waar ze nu verkeerd heeft ze wat dubbele gevoelens. ‘Het organiseren van de evenementen vind ik heel erg leuk. Maar van het commerciële management en marketingwereldje houd ik me een beetje afzijdig. Dat is toch wel oppervlakkig, veel ‘blabla’. Alles wordt heel mooi neergezet, het gaat erom jezelf heel goed te verkopen. Ik ben zelf toch meer van ‘niet zo veel kletsen, maar doen’.’

Dat de autobranche een mannenwereld is, deert haar daarentegen niet. ‘Het is geen garage waar naakte vrouwen aan de muur hangen. Maar je moet als vrouw wel tegen een stootje kunnen, er worden wel opmerkingen of grapjes gemaakt die (JL) tegen het schuine aan zijn. Als je dan de eerste dag met een rood hoofd rondloopt, kun je het zwaar krijgen.’

(RF)

Bestemming: Ghana Bestemming: Farmaciebedrijf Soms kom je er tijdens je studie achter wat je éigenlijk leuk vindt om te doen. Dit overkwam de vierentwintigjarige Maarten de Vries, die nu fulltime werkt als rayonmanager bij een farmaciebedrijf in Den Haag. Maar de studie die hij heeft afgerond, was iets heel anders: ‘Ik heb Bestuurskunde en Overheidsmanagement gestudeerd aan de Thorbecke-academie in Leeuwarden. Het kwam eigenlijk vooral door het bijbaantje dat ik tijdens mijn studie had, als callcenter-medewerker, dat ik erachter kwam dat ik geïnteresseerd ben in de commerciële kant van het leven.’ Je zou De Vries kunnen bestempelen als de ideale student, want hij was zeer actief binnen én buiten zijn studie: ‘Ik wil niet opscheppen, maar ik was goed in het callcenter-werk, ik vond en vind het leuk om dingen te verkopen, om mensen de meerwaarde van bepaalde producten te laten inzien. Waar het om gaat, is dat je die meerwaarde eerst zelf ziet.’ Uiteindelijk klom De Vries op tot manager bij het callcenter. Verder zat hij buiten zijn studie bij studentenroeivereniging Aegir en studeerde hij een half jaar aan de Côte d’Azur, met een Erasmus-beurs. Maar ook met betrekking tot zijn studie zat hij niet stil: ‘Eén van de belangrijkste redenen dat ik mijn studie toch heb afgemaakt, is dat ik actief was bij mijn studievereniging. Met een aantal studiegenoten heb ik een helemaal nieuwe studievereniging opgezet, en daar had ik heel veel lol in.’ Het leuke aan zijn huidige baan vindt de actieveling het contact met mensen: ‘Daar gaat het om bij een commerciële baan. En je moet interesse hebben in mensen. Er is ook nog wel een verband met mijn studie aan te wijzen, want daarbij ging het, net als in mijn huidige baan, om maatschappelijke vraagstukken en maatschappelijke relevantie.

Ik ben heel blij dat ik door mijn bijbaantje erachter ben gekomen wat ik eigenlijk leuk vind, maar ik denk dat mensen uiteindelijk altijd wel uitkomen bij wat (JL) ze willen doen. Het is vooral belangrijk om naast je studie dingen te ondernemen.’ Een wijze les. (LR)

Door: Iris Brookman

Op je zestiende je levenspad voorspellen. Wie kan dat? Voor veel studenten blijft het lastig en onvoorspelbaar wat ze de rest van hun leven willen gaan. Het leek Tessa Terlouw (21) altijd al leuk om ‘met mensen te werken’ en SPH (Sociaal Pedagogische Hulpverlening) leek daarom ook de uitgelezen studie. Achteraf besefte ze dat ze dat ze eigenlijk helemaal geen goed beeld had van wat de studie nu precies inhield, maar in die vier jaar studeren is ze naar eigen zeggen volledig in de rol van Sociaal pedagogisch hulpverlener gegroeid. ‘Het lastige aan deze studie is echter dat hij ontzettend breed is. Dus wat die rol van hulpverlener nou precies inhoudt, dat is variabel’.

Daarom is ze na haar studie begonnen met uitzendwerk bij bureau ‘De baanbrekers’.

‘Dit gaf me de kans om op veel verschillende soorten instellingen een kijkje te nemen.

Bovendien doe je veel ervaring op, want als je ergens een dienst komt overnemen draai je meteen op volle kracht mee’. Dit werk vond ze ontzettend leuk, maar ergens knaagde het.

In haar derde jaar heeft ze tien maanden in Ghana stage gelopen en daarna kwam de heimwee opzetten. Daarom zit ze op dit moment weer voor zes maanden in Ghana, waar ze bij een straatmeidenproject actief is. ‘Als ik weer terug ben weet ik nog niet precies wat ik wil gaan doen.

Wat ik wel weet is dat ik niet mijn hele leven in de hulpverlening wil blijven hangen.

Dit omdat ik niet denk dat ik hier voor altijd voldoening uit kan halen, maar ook vanwege de financiële kant, als hulpverlener verdien je nu eenmaal niet erg veel. Dus wie weet komt er nog een universitaire studie aan’. Maar eerst maar weer eens terug naar huis!

(KP)

Roza Freriks

Bas Geukes

Marjet Janssen

Jan

om ook alweer?!

studenten blokken voor het behalen van hun studiepunten t echte leven. Je krijgt de baan waarvoor je gestudeerd hebt, o hard hebt gestudeerd. onmogelijk een baan kunnen vinden die bij hun studie

bt geleerd kun je toepassen en je moet zelfs nog een cursus volal geen baan en staat met je netjes ingelijste diploma op straat.

entrum voor Onderwijs en Arbeidsmarkt te Maastricht is geten een functie op HBO-niveau uitoefent. 77% van die studentding. Deze studenten zijn dus allemaal prima terecht gekomen n over hun toekomst. Ruim 60% van de WO-studenten doet rspectieven. En ook wanneer je niet bij deze 60% hoort is de udeerde HBO-studenten ligt namelijk maar op 6% en bij de (MJ & IB)

Bestemming: ING

Dat je na een studie Wijsbegeerte niet de rest van je leven tussen oude Griekse teksten hoeft te slijten, bewijst Hilje de Boer (26). Zij bevindt zich niet langer tussen grijzende professoren, maar tussen de krijtstreep pakken. Ze bemachtigde een traineeship bij ING, waar ze de komende jaren wordt klaargestoomd voor een mooie functie bij deze bank. Dit klinkt misschien niet direct als een logische keuze voor een filosoof, maar voor De Boer past deze richting perfect. Al tijdens haar studie merkte ze dat ze meer richting het bedrijfsleven werd getrokken, toen ze een jaar KEI-bestuur deed. ‘Filosofie is een geweldige studie,’ vertelt ze enthousiast, ‘maar daarna kun je vooral lesgeven of het onderzoek in. Beide kanten wilde ik niet.’ Daarom volgde ze de masterstudie ‘Filosofie in bedrijf’ aan de VU en bezocht ze een hele reeks bedrijvendagen, business-courses en masterclasses. Bij Fortis lachten ze haar uit: ‘Wat kom je hier doen? vroegen ze me,’ maar bij ING waren ze wel enthousiast. ‘De sfeer was er heel anders; heel openminded en sympathiek.’

Diversiteit stellen ze daar wel op prijs, wat blijkt uit het feit dat ze samenwerkt met oudstudenten Chinees en Egyptologie. ‘Wij proberen onze collega’s daar ook van bewust te laten worden, dat bedrijven met een meer heterogene groep werknemers beter presteren.

Dat lukt nog niet altijd goed. We hebben nu twee workshops georganiseerd, maar bewustwording creëren duurt lang.’ De filosoof in haar komt ook naar boven wanneer ze spreekt over ‘management vanuit normen en waarden’. ‘Nu licht ik een afdeling door op efficiëntie en effectiviteit. Daarvoor doe ik met iedereen interviews. Voor filosofie is dan weinig ruimte,’ geeft ze toe, ‘maar er moet wel veel bij worden nagedacht.’ Daarin zitten voor haar toch de overeenkomsten met haar studie; het gaat er om problemen scherp te overzien en antwoorden te vinden die niet direct voor de hand liggen.

Ze had dan ook geen andere studie zoals Bedrijfskunde willen doen. ‘Ik heb daar vakken gevolgd in mijn vrije ruimte, maar miste de kritische kijk van Filosofie.’ Volgens haar kun je ook met studies met een minder grote baankans een heel eind komen. ‘Het gaat er om dat je kunt zeggen waarom je keuzes maakt, dan kom je er wel.’ Toch gaat dat voor haar niet helemaal op; het kostte haar ooit heel wat getwijfel en omzwervingen om bij Wijsbegeerte uit te komen. ‘Maar dat zeg je dan op een sollicitatiegesprek net een beetje anders.’

(RF) Hilje de Boer (links) in 2004 met het KEI-bestuur

Bestemming: Promotie De prototype student Sterrenkunde gaat na zijn of haar afstuderen promotieonderzoek doen. De helft hiervan gaat vervolgens een postdoctorale opleiding doen, om zichzelf daarna professor te mogen noemen. Hugo Buddelmeijer is zo’n prototype student. ‘Ik ben nu bezig met mijn promotieonderzoek, dat vier jaar zal duren. Ik mag mezelf dus nog geen professor noemen.’ Officieel doet Buddelmeijer dit onderzoek in dienst van de universiteit, want hij ontvangt salaris. Als AIO (Assistent In Opleiding) moet hij zich ook met onderwijs bezig houden, namelijk het begeleiden van studenten Sterrenkunde en bijvoorbeeld het nakijken van opdrachten en het beantwoorden van vragen.

Buddelmeijer heeft één probleempje als hij nog hoogleraar wil worden: ‘Om professor te kunnen worden moet je in het buitenland gewerkt hebben. Ik ben steeds in Groningen gebleven, dus als ik nog naar het buitenland wil, moet ik mijn postdoc ergens anders doen. Maar mijn vriendin studeert hier Psychologie, en ik ga niet naar het buitenland als zij hier blijft. Ach, het is een afvalrace, de meesten haken ergens af, en voor mij zou dat dan hier zijn. Ik zie wel waar ik terechtkom.’ Sterrenkundestudenten kunnen op uiteenlopende werkplekken terechtkomen: ‘Sommigen gaan werken bij het KNMI, om iets met weerkunde te doen. Of je komt terecht in de consultancy, of de IT-wereld, waar het vooral gaat om het verwerken van data.’ Het beeld dat de meeste mensen hebben over sterrenkundigen dat ze de hele dag door een telescoop naar de sterren zitten te staren blijkt overigens niet te kloppen: ‘De meeste sterrenkundigen zitten altijd achter de computer, ze kijken nooit zelf naar de sterren.

Andere mensen bedienen de grote telescopen. Bij sterrenkunde is nog veel onontdekt, waardoor er veel te veel gegevens zijn, een explosie aan data, en dat moet allemaal worden verwerkt.

Het gaat dus vooral om getallen, niet om plaatjes. De reden dat ik deze studie ben gaan doen is ook uit nieuwsgierigheid naar het onontdekte, daar kan je (LW) veel interessante vragen over stellen.’

(LR)

Luursema

Karlijn Profijt

Anke van Ravensteijn

Lisa Rosing

Column: Toekomst Het woord toekomst is een woord waar ik altijd tegengestelde kriebels van krijg. Aan de ene kant is de toekomst zo groot, breed en eindeloos. Alles kan altijd nog en je kan ‘m inrichten zoals je zelf wilt. Aan de andere kant, wat doe je als je niet zou weten wat je met deze zee van tijd moet beginnen? In tegenstelling tot mensen om me heen die met een soort Tom Tom door hun studie heen fietsen, meestal met bestemming ‘Baker Mackenzie’ of ‘hoogste startsalaris London’, heb ik qua toekomst zeer weinig richtingsgevoel. Af en toe zou ik best dat prettig-in-het-gehoor-liggende stemmetje van een navigatiesysteem willen horen, die me veilig en snel langs alle wegopbrekingen en flitspalen van de studie zou loodsen.

Simpelweg ‘slaat u hier rechtsaf’ bij het kiezen van vakken bijvoorbeeld, zodat ik mezelf niet keer op keer de heg instuur. Dan is er echter nog altijd het grootste probleem, wat moet ik dan invullen bij ‘plaats van bestemming’?

Net als zovelen die, onder het mom van ‘nadenken over wat ik wil’ een jaartje zuipend op een Australisch strand doorbrengen, ben ook ik na de middelbare school een jaartje met mezelf gaan brainstormen in verre, zonnige oorden. Maar om nou te zeggen dat ik terug kwam en het licht had gezien, nou nee. Na een jaartje met Rechten te hebben aangemodderd ben ik toch maar overgestapt naar IB/ IO, en daar heb je het meteen al, lekker breed!

Gelukkig blijk ik niet de enige te zijn, 10,7 % van de WO studenten switcht van studie in het eerste jaar. Met mijn studiewissel was ik echter eigenlijk nog verder van huis, je kan er namelijk clichématig, fijn ‘alle kanten mee op’.

Echt ontzettend handig voor zo’n GPS-loos persoon als ik! Toch hoop ik dat ik in de toekomst op een beetje leuk eindstation uit zal komen, zo’n plaats waar vandaan ik een ansichtkaartje met ‘het is hier fantaaastisssch’ richting meneer Tom Tom kan sturen.

(AvR)

Liz Wijma

‘Nu alleen nog leren remmen’ Koreanen begeven zich op glad ijs De winter is in volle gang. Niet alleen horen daar traditiegetrouw Kerst, Oud en Nieuw en oliebollen bij, ook schaatsen is in Nederland niet weg te denken. Hoewel door de hoge temperaturen sinds jaar en dag amper op natuurijs geschaatst kan worden, biedt de ijsbaan Kardinge uitkomst. Een twintigtal studenten volgt daar een cursus schaatsen bij de ACLO.

staat gereed. Opvallend is dat het grootste deel van het groepje uit vrouwen bestaat, net als op de rest van de baan.

Aan de zijkant staat voorzitter Bram Daamen van studentenschaatsvereniging Tjas met een bakje thee toe te kijken.

Een reden voor het feit dat er meer vrouwen schaatsen weet

bezig, elk ongeveer tien minuten durend. Trainster Margriet Middelkoop: ‘Jullie schaatsen teveel met je benen, je moet ook je armen gebruiken.’ Terwijl ze dit zegt klapt er een meisje zachtjes tegen de boarding. ‘Nou alleen nog even leren remmen’, giechelt ze. Middelkoop na de trai-

Door Jesper Verhoef Foto: Jan Luursema Wie het internationale schaatsen op tv volgt, weet dat Nederlanders al decennia lang internationale topprestaties leveren: de sport wordt vaker dan eens ‘een Hollandse aangelegenheid’ genoemd. Des te meer vallen de twee Zuid-Koreanen op die naast de ijsbaan in Kardinge hun schaatsen onderbinden. Ze zijn gekomen voor de ACLOcursus schaatsen voor beginners. Jeonghyun Park, student Business management, zegt dat ze toch genoeg tijd naast hun studie hebben om dit te doen. Daarnaast is schaatsen

‘Jullie schaatsen teveel met je benen, je moet ook je armen gebruiken!’ in Zuid-Korea erg duur, valt zijn landgenote Shinhyung Kim hem bij. Leuk vinden ze de cursus tot dusver zeker, al gaan de vorderingen slechts ‘step by step’.

Al vlak nadat de twee het ijs op zijn gegaan, begint hun ACLO-training. Een groepje van ongeveer twintig man

Shinhyung Kim glijdt voorzichtig over het ijs van Kardinge

hij niet. Lachend: ‘Hoewel, misschien sinds ik voorzitter ben…’ Dat schaatsen populair is, moge duidelijk zijn: Tjas heeft inmiddels 470 leden. De vereniging rekent een tarief van €25,- per jaar, waarvoor elke week twee uur getraind kan worden. Vooral het vinden van trainers is moeilijk, aldus de voorzitter. ‘Je moet het voor je plezier doen, als je maar enthousiast bent.’

Ondertussen zijn de ACLO-cursisten druk met oefeningen

ning: ‘Het niveau is erg wisselend, daardoor zijn het vooral basisdingen die we doen.’ De ACLO-cursisten hebben dan al de schaatsen omgeruild voor hun normale schoeisel, daar het uur trainen erop zit. Studente Annemarieke Spijker: ‘Ik vind de cursus wel leuk, en heb al veel geleerd.’ Of ze een vervolg aan het schaatsen gaat geven is echter onzeker: ander cursussen trekken haar ook wel. Want schaatsen, tja, dat blijft toch vooral leuk voor die koude wintermaanden.

(Advertenties)

8 Groninger Studentenkrant

Sport

Kunst in de lift

‘Kunstenaar ben je of dat ben je niet’ Als er één plek in Groningen nonstop met cultuur bezig is, is het wel Kunstacademie Minerva. Iedere student loopt of fietst er wel eens langs en ziet een groepje in Waterlooplein-kleding-gehulde studenten buiten een sigaretje roken. Het lijkt bijna dat er niets zinnigs achter deze muren gebeurt, maar niets is minder waar. De Studentenkrant gaat een dagje cultuurhappen bij acht Minerva-studenten.

Door Dieke de Boer Bij Minerva is de normale gang van zaken dat iedere student gemiddeld met vier à vijf werken tegelijk bezig is. De meeste opdrachten zijn vrij en autonoom, wat inhoudt dat de leerlingen alleen werken en geen rekening hoeven te houden met de uiteindelijke toepassing van het kunstwerk. Na vier jaar bikkelen op deze school mag je jezelf dan kunstenaar noemen. Voelt vierdejaars studente Mihaela Banc zich ook zo? ‘Kunstenaar ben je of dat ben je niet. Na vier jaar Kunstacademie kan ik dat alleen nog steeds niet over mezelf zeggen.’

Gluren bij..

Frits Hesseling, coördinator projectbureau aan de Academie Minerva, krijgt jaarlijks van veel bedrijven opdrachten om kunst te ontwerpen voor hun bedrijf. Dit maal heeft hij een opdracht aangenomen van het Martini Ziekenhuis te Groningen. Dit ziekenhuis verhuisde eind december en wil graag kunst in hun liften verwerken. Enkele derde- en vierdejaars studenten werden uitgenodigd om zich over deze opdracht van een echte opdrachtgever te buigen.

R E D D E R D R O O M O O R D

Vijf tot en met negen november was de projectweek. In deze week moesten de ideeën geboren worden. Elf leerlingen deden een poging, maar drie kregen maar niet de juiste inspiratie. De acht creatievelingen van vandaag hebben allemaal een eureka-moment mogen beleven. ‘Plots zie je die lift voor je met dát erin en dát ga je dan uitwerken’, legt studente Karina Bakx uit. De acht komen op 29 november bijeen in het oude Martini Ziekenhuis. Ironisch genoeg moeten we met de lift naar de afdeling slaapgerelateerde stoornissen, waar een ruimte is gereserveerd voor de presentaties.

vloer en filmpjes met mechanisch draaiende limoenen; dat zijn de ideeën waar deze studenten doodleuk en zonder enige vorm van arrogantie mee komen.

Na beraadslaging van de jury worden de winnaars bekendgemaakt in een hoekje van de welkomsthal. Marleen Andela

Alfred Thies verwelkomt de studenten. Hij is binnen de kunstcommissie verantwoordelijk voor de liften. Als de studenten vragen om een kopietje, zet Thies zichzelf prachtig als manager neer. ‘Oh, ik weet niet of ik het kopieerapparaat kan vinden, want dat doet mijn secretaresse altijd.’

Terwijl Thies het kopieerapparaat zoekt, zitten de studenten nagelbijtend en aan hun haren draaiend het laatste halve uur uit. De koffiekopjes bewegen zich trillend naar ieders mond.

De achthoofdige jury, waaronder de voorzitter van de Raad van Bestuur Jack Thiadens, druppelt fashionably late binnen. Dit vermindert hun interesse zeker niet, want aandachtig luisteren ze naar de originele ideeën. Bij het opleuken van een lift denkt een doorsnee a-creatieve student al gauw aan een schildersdoek vol moderne kunst spetters. Deze studenten denken echter een stapje verder. Palindromen, een lichtkrant met Pacman aan de bovenkant van de lift, kaboutertjes verkleed als dokters, een oplichtende

Sylvia Dijkstra is één van de winnaars. Haar idee is om tijdens het stijgen en dalen van de lift letters te laten zien van palindromen. Deze woorden moeten gekoppeld zijn aan de afdelingen. Door het raam kan de liftbezoeker de palindromen in de schacht lezen.

Marleen Andela is de andere gelukkige.

Zij wil een vloer aanleggen die langzaam oplicht als er mensen op staan.

en Sylvia Dijkstra zijn de gelukkigen van wie de plannen zullen worden onderzocht op financiële en technische haalbaarheid. Alle studenten krijgen als dank voor hun moeite een glazen transparant gelaserd beeldje van het Martiniziekenhuis mee. Gewaagd om dit aan Kunstacademiestudenten te geven. Ze zijn het er over eens dat dit kunst met een kleine k is.

Een ochtendje visjes kijken In de nieuwe rubriek ‘Gluren bij’ volgt de Studentenkrant een dag lang een Groningse student op de voet. Hoeveel tijd gaat er op aan de studie en wat houdt ze nog meer bezig? Deze keer Niels Rijneveld, masterstudent Biologie. ‘TV zachter, ik moet me nu concentreren!’

neveld tot de school de gewenste vorm aanneemt, iets wat lang op zich laat wachten. Om half twaalf: ‘Wat een waardeloze morgen is dit’. Ook na de lunch weigeren de vissen mee te werken. Uit verveling start de student een spelletje hartenjagen op de computer op, maar ook hier heeft hij weinig succes. Het erge, aldus Rijneveld, is dat zulke dagen geregeld voorkomen: wachten, wachten, wachten, maar nul resultaat.

door Jesper Verhoef Om half tien ’s ochtends fiets ik samen met Niels Rijneveld (21) naar het Biologisch Centrum in Haren, waar hij aan zijn masteronderzoek bezig is. Verplichte aanwezigheid bestaat hierbij niet, waardoor hij veel vrijheid kent. Lachend: ‘Gisteren had ik ijsvrij.’

Aangekomen laat Rijneveld me, na een kop koffie, zijn onderzoek zien. In een proefopstelling probeert hij te ontdekken of een school forellen in een ruitvorm zwemt, wat hydrodynamisch voordeel op zou leveren. Hiertoe doet hij zes forellen in een soort aquarium, waarin via een machine het water in beweging gezet kan worden. ‘De maatschappelijke waarde is natuurlijk laag’, zegt Rijneveld terwijl hij het water harder laat stromen, ‘maar daarvoor moet je ook geen biologie studeren.’ Later, meer relativerend: ‘Ik wil maar zeggen dat de meeste masteronderzoeken voortkomen uit interesse, en voornamelijk tot doel het hebben te ‘leren’ onderzoeken.’

Terwijl de vissen harder gaan zwemmen wacht Rij-

Cultuur & Gluren bij

De vissenkom van Niels Rijneveld (eigen foto)

Rond tweeën hakt Rijneveld de knoop door: het is mooi geweest voor vandaag. Met wind in de rug fietsen we naar zijn kamer, in de Hoendiepflat. ‘Sporten komt morgen wel’, zegt Niels, onderwijl zijn compu-

ter aandoend voor zijn passie: pokeren. Al na een half uurtje klinkt de eerste vreugdekreet: ‘Yes, yes, yes!

Honderd dollar!’ Het is duidelijk, dit gaat niet om niks, zeker als Rijneveld me even later toebijt: ‘TV zachter, ik moet me nu concentreren!’

De uren vliegen rap voorbij; om half zes komt een huisgenoot Rijneveld roepen om avondeten te kopen.

Iets dat hij en z’n ganggenoten elke dag samen doen.

Vandaag wordt besloten tot boerenkool, die met z’n allen verorberd wordt.

Ondertussen vliegen de grappen heen en weer over tafel. Over de worst: ‘Mag ik je voorstellen?

Worst, Hans Worst.’ Rijneveld voert het hoogste woord, waarop een huisgenote met een lach verzucht: ‘Je mág ook naar je kamer hoor, Niels.’

Na het eten gaat de TV in de huiskamer aan.

Een kandidaat wint vijf euro bij Deal or no deal, jolijt in de huiskamer.

Rijneveld: ‘Wat een sukkel zeg!’ Na vervolgens de gewonnen Europacup wedstrijd van AZ gezien te hebben, neemt deze verslaggever met een handdruk afscheid van Rijneveld, die iets later naar een verjaardag moet.

De mislukte ochtend lijkt hij lang vergeten, morgen weer een dag.

Groninger Studentenkrant 9

‘Grote zus’ waakt over vrouwen uit Nepal ‘Didi, zo werd ik genoemd door alle jongens van het huis waar ik vrijwilligerswerk deed.’ Wike Been (24) studeert Population Studies en is voorzitter van Stichting Didi, die in juli 2007 van start ging. Samen met tien andere studentes verzamelt ze geld om in Nepal een huis te bouwen voor slachtoffers van de vrouwenhandel. ‘Didi betekent ‘grote zus’ in het Nepalees. Wij willen een grote zus zijn voor al die vrouwen.’

voorbeeld doordat ze een eigen bedrijfje zijn begonnen.’

De uitvoering van het project wordt door een lokale vrouwenorganisatie gedaan. ‘Zij kennen het land en de problematiek beter. Daar hebben wij geen verstand van en dus moeten wij ons er ook niet mee bemoeien.’ Wel werkt Didi nauw samen met deze organisatie, Ideal Women Development Centre (IWDC). De stichting heeft bijvoorbeeld inspraak over de besteding van het geld.

Vrouwenhandel is een wereldwijd probleem. ‘Helaas ook in Nederland’, erkent Been. ‘Maar we concentreren ons toch op Nepal. In de regio waar wij werken zijn nog geen andere hulporganisaties actief, terwijl het probleem erg schrijnend is.’ De stichting wil daarnaast een bijdrage leveren aan de Nederlandse maatschappij. ‘We willen het probleem onder de aandacht brengen en een stukje bewust-

wording creëren.’ Dit doen ze door creatieve inzamelingsacties, zoals benefietconcerten en high tea’s en deelname aan lezingen.

Het kost de meiden veel tijd naast hun studie. Toch wordt het groepje vrijwilligers bij de Stichting steeds groter. Ze doen dit dan ook ‘for the long run’. In het najaar van 2008 hoopt Didi van start te kunnen gaan met het project, maar dat is slechts het begin. ‘We rekenen erop dat het sowieso nog drie jaar duurt voordat het gehele project is afgerond.

En daarna kunnen zich altijd nieuwe projecten voordoen.

Het moet echter niet zo worden dat we projecten gaan uitzoeken om als stichting te blijven bestaan. Waar een probleem bestaat, willen wij graag bijspringen.’

Voor meer informatie: www.stichtingdidi.nl

Door Zosia Kooi Been maakte vorig jaar een rondreis in India. In Nepal bleef ze twee maanden om vrijwilligerswerk te doen. De problemen die ze daar zag, inspireerde haar om eenmaal teruggekeerd in Nederland een stichting op te richten.

In het Nepalese tehuis waar Been vrijwillig werkte, kregen straatjongens onderdak, eten en scholing. Binnen een paar maanden tijd zag je het resultaat, van schoffies tot kansrijke kinderen. Dat wil de stichting nu ook voor vrouwen waarmaken. En dan vooral voor vrouwen die slachtoffer zijn geworden van de vrouwenhandel. ‘In de berg- en plattelandsdorpjes van Nepal worden meisjes op jonge leeftijd geronseld en daarna meegenomen naar de grote stad, waar ze gedwongen worden tot prostitutie. Als ze later terugkeren, wil de familie niks meer met ze te maken hebben. Er rust een stigma op ze.’ De vrouwen raken dan van de regen in de drup. ‘Om te overleven moeten ze weer de prostitutie in.’

Met het project Women’s Enpowerment Nepal worden deze vrouwen van de straat gehaald en in een huis geplaatst. Daar krijgen ze voedsel en mogen ze cursussen volgen. ‘Het is de bedoeling dat die vrouwen na anderhalf jaar tijd als economisch zelfstandigen het huis verlaten, bij-

Wike Been tussen medewerkers van het IWDC en vrouwen die door deze organisatie ondersteund worden. (eigen foto)

(advertenties)

De Groninger Studentenkrant is op zoek naar een

WEBMASTER:

Lijkt het jou leuk om een nieuwssite gericht op studenten vorm te geven en te onderhouden, reageer dan snel.

Tevens zoeken we nog WEBREDACTEUREN die www.studentenkrant.org regelmatig van nieuwe inhoud willen voorzien.

Voor meer informatie kan je de hoofdredactie mailen: hoofdredactie@ studentenkrant.org

10 Groninger Studentenkrant

Achtergrond

v

Recensies DVD

CD

Film

The Motorcycle Diaries Door Laura Kroes

Flip Kowlier - Een man van 31 Door Amerins Westra

American Gangster Door Iris Brookman

The Motorcycle Diaries verfilmt de tocht van Ernesto ‘Che’ Guevara en Alberto Granada door Zuid-Amerika.

Twee avontuurlijke jonge mannen die zich nog niet bewust zijn van de sociale misstanden op hun continent.

De tocht begint in het voorjaar van 1952. Guevara (Gael García Bernal) vertrekt samen met Granada (Rodrigo De la Serna) per motor van Buenos Aires naar het uiterste zuiden van Zuid-Amerika. Vandaar gaan ze naar Chili, Peru en Colombia, om ten in het noorden bij Venezuela uit te komen. De reis wordt beschreven aan de hand van Guevara’s dagboeken, verfilmd door de Braziliaanse regisseur Walter Salles.

Guevara en Granada beginnen hun reis als welgestelde studenten, maar omdat hun motor al snel uit elkaar valt, begeven ze zich steeds armer, bijna bedelend, tussen de laagste sociale klassen. Guevara kijkt en luistert; boeren die vanwege communistische ideeën van hun land zijn verdreven, een Indiaanse vrouw die vertelt hoe moeilijk het is in leven te blijven, en artsen die hij in een leprozenkolonie in Peru ontmoet. Achter zijn geconcentreerde blik lijkt de empathie en de kwaadheid voortdurend te groeien. Het engagement ontstaat, wat de reden is voor de gewelddadige revoluties waaraan hij later deelnam in Cuba en Bolivia.

The Motorcycle Diaries is een adembenemend mooie film, waarin de schoonheid van Zuid-Amerika volop tot zijn recht komt. Daarnaast slaagt de regisseur erin om de man die later zou prijken op ontelbare posters en Tshirts neer te zetten als een jongen van vlees en bloed – verlegen, gevoelig, een slechte danser. Een eenvoudige film waarin de sympathie van de jonge Guevara voor de mensen die hij onderweg ontmoet, op een bewonderenswaardige, zuivere wijze wordt getoond.

Een man van 31 is de nieuwe CD van de Vlaamse zanger Flip Kowlier. Deze CD is het vierde album van de Vlaming.

Flip Kowlier heeft op verschillende festivals zoals Rock Werchter opgetreden.

Een man van 31 bevat de typische liedjes van de zanger.

Met zijn rustige stem komt de CD als geroepen na een hysterische dag. Ook als je even wilt lachen kom je met de CD aan je trekken. Door het Vlaamse accent worden de woorden verdraaid. En als je Vlaams niet zo goed is kan je de betekenis van de teksten vrij interpreteren.

Maar oké, even terug naar de CD zelf. Het liedje ‘Niemand’ is een heerlijk liefdesliedje. Hij blijft werkelijk de hele dag in je hoofd zitten. Helaas zorgt dat dan weer voor genante momenten in de supermarkt. Dit liefdesliedje zou zo op de soundtrack van de Belgische versie van ‘Alles is Liefde’ kunnen staan. De CD is zeker een aanrader als je van Spinvisachtige muziek houdt, hij heeft hetzelfde sfeertje. Maar soms begrijp je de teksten zelfs nog minder dan bij Spinvis. Je kan deze CD ook goed gebruiken als achtergrondmuziek bij een heerlijk etentje of juist als je een magazine aan het lezen bent.

Toch moet je wel echt van deze muziek houden of van Vlaamse accentjes houden, anders houd je het niet uit bij deze CD.

Ridley Scott, regisseur van onder andere ‘Gladiator’ en ‘Kingdom of Heaven’, heeft in deze film twee topacteurs bij elkaar gekregen. Russell Crowe en Denzel Washington spelen het goede en het slechte in deze op een waar gebeurd verhaal gebaseerde maffiafilm. Een goede combinatie voor een echte klassieker.

Ocean’s Thirteen Door Anke van Ravensteijn Reuben Tishkoff (Elliot Gould) is na al zijn avonturen met Danny Ocean (George Clooney) en zijn mannen terug in het vak waar hij goed in is, het bouwen van casino’s.

Samen met hotelmagnaat Willy Banks (Al Pacino) is hij een enorm casino-hotel aan het bouwen in Las Vegas.

Hij wordt echter bedrogen door Banks en dit schiet hem in het verkeerde keelgat. Een hartaanval voor Reuben is het gevolg. Danny Ocean en zijn maten zijn hierdoor zeer ontstemd en zweren Banks terug te pakken voor het verraad van hun vriend. Ze bedenken een ambitieus plan om het hotel en casino van Banks op de openingsavond totaal leeg te plunderen. Dit lukt echter niet zonder de hulp van hun grootste vijand, Terry Benedict (Andy Garcia). Hij wil zijn oude tegenstanders best helpen, maar hij heeft wel een speciaal verzoek. Dit gegeven maakt het plan nog moeilijker, maar Ocean en zijn mannen hebben geen keus en gaan vol goede moed aan de slag.

In 2001 bracht Steven Soderbergh ons Ocean’s Eleven, een remake van de gelijknamige film uit 1960. De film was een groot succes en in 2004 volgde het tweede deel, passend genaamd Ocean’s Twelve. Dit vervolg kon niet tippen aan het eerste deel, mede door een warrig scenario. Nu worden we dus getrakteerd op alweer het derde deel uit de serie en ditmaal keren de mannen terug naar bekend terrein, Las Vegas. Ook dit deel haalt het niveau van Ocean’s Eleven niet, maar is nog altijd beter dan het tweede deel. Het script is niet erg sterk en zit vol met ongeloofwaardige acties en gaten in het plot. Het is wel fijn dat vrijwel alle acteurs uit de vorige delen terugkeren in hun rollen en met acteurs al George Clooney en Brad Pitt zit je dan natuurlijk nooit verkeerd.

Recensies

Frank Lucas, gespeeld door Denzel Washington, is de bodyguard en chauffeur van de legendarische drugshandelaar Bumpy Johnson. Als deze eind jaren zestig overlijdt breekt in Harlem, New York chaos uit. Iedereen wil Bumpy’s positie overnemen. Doordat Frank Lucas alle kneepjes van het vak heeft geleerd van Bumpy is hij is staat die positie over te nemen. Vervolgens start hij zijn eigen drugshandel door zelf naar de jungle van Vietnam af te reizen en daar pure heroïne te halen. Als de heroïne aankomt in Amerika verhandelt Frank Lucas deze in New York met behulp van z’n familie. ‘Blue Magic’ heet de heroïne die puurder en goedkoper is dan elk ander. Binnen de kortste keren is heel New York onder invloed en is drugsgebruik het grootste probleem in New York. Het feit dat Frank Lucas zelf al zijn zaken regelt en niks door anderen laat doen maakt het verhaal een stuk aantrekkelijker. Het geeft het cliché van een maffiaverhaal weer een originele wending.

BOEK

Paulo Coelho - De Zahir Door Laura Kroes Paulo Coelho - De Zahir Door Laura Kroes

De ik-figuur in De Zahir is al jaren gelukkig getrouwd met Esther, een oorlogscorrespondente. Op een dag is zij echter spoorloos verdwenen en ze laat de schrijver met vele vragen achter. Is zij ontvoerd, vermoord of simpelweg gevlucht uit het alledaagse bestaan dat zij met de schrijver leidde?

De zahir is datgene wat je gedachten en je leven volledig beheerst. Esther vertrekt zonder aankondiging of afscheid, het leven van de schrijver gaat verder maar staat nog elke dag in het teken van zijn verdwenen vrouw. Voor de schrijver verandert Esther in zijn zahir.

Tussen het verdwijnen en de uiteindelijke hereniging van de twee geliefden gebeurt er eigenlijk niet zoveel.

Naast de fysieke zoektocht gaat de schrijver vooral op zoek naar zichzelf. Talloze levenswijsheden passeren de revue en stimuleren de lezer om een kijkje te nemen in zijn of haar eigen leven.

Het gaat in dit boek niet zozeer om de inhoud van het verhaal zelf, maar vooral om de boodschap die Coelho ermee wil verkondigen. En daar is hij uitermate bedreven in. Voor mensen die openstaan voor zijn gedachten is elk boek van Coelho weer een lust voor het oog. Voor De Zahir moet je de tijd nemen. Je kruipt in het hoofd van de schrijver, voelt de wanhoop in de zoektocht naar zijn vrouw en weet tot op de laatste pagina niet hoe die tocht zal eindigen.

Aan de andere kant is daar Richie Roberts. Russell Crowe speelt deze goudeerlijke politieagent waarvan we bijna vergeten waren dat ze toen toch wel bestonden. Als hij bijna een miljoen dollar aan zwart geld in een auto vindt en inlevert keren zijn collega’s zich tegen hem. Hij ziet het niet meer zitten om bij de politie te blijven. Maar dan krijgt hij de kans om met een eigen team het drugsprobleem aan te pakken. Samen met een team van eerlijke politie agenten gaat hij de strijd aan met de New Yorkse drugshandelaren.

Ondertussen blijf je op het puntje van je stoel zitten als langzaam de twee verhaallijnen samenkomen en de film op een eind loopt. Zal het goede of deze keer verrassend het slechte overwinnen? Zeker is dat het niet een einde is wat je zult verwachten.

Met deze combinatie van regisseur en acteurs heb je al snel hoge verwachtingen bij de film. Of hieraan wordt voldaan is altijd nog maar de vraag natuurlijk. Een goede film is het geworden, helaas niet de klassieker waarop velen hoopten. Het verhaal van een politieagent die de strijd aangaat met de top van de drugshandel lijkt cliché, maar vanwege zijn originele wendingen blijft het toch verassend. Hierdoor en door het goede acteerwerk houdt de film je de hele tijd geboeid. Een film die je zeker moet gaan zien.

Groninger Studentenkrant 11

We schrijven vrijdag 3 augustus 2007. Daar zit ik dan, in de auto op weg naar Denemarken. In Nederland ben ik nog slaperig, in Duitsland word ik al wat meer gespannen en zo ergens tussen Hamburg en Odense beland ik in een regelrechte crisis: waarom moet ik nou weer zo moeilijk doen en een half jaar naar het buitenland gaan? En waarom heb ik ook alweer een land gekozen waar ik nog nooit geweest ben?

Op maandag, als mijn taalcursus begint, weet ik het weer. Mensen leren kennen, kijken of je jezelf kunt redden in je eentje in een vreemde omgeving, een enorm once-in-a-lifetime avontuur tegemoet gaan…

De contacten met alle internationale studenten zijn zó gemaakt en worden door de vele feestjes en andere gezelligheden al snel uitgediept, een unieke ervaring. Zo rond november bevond ik mezelf in een zelfde soort crisis als in de auto op weg naar Kopenhagen: wil ik hier niet permanent blijven? Denen worden wel eens vergeleken met een fles ketchup: in het begin loopt het allemaal wat stroefjes maar als ze eenmaal op gang komen… En eenmaal op gang blééf er maar ketchup uit die fles denderen! Zonde om dan de dop erop te doen en de fles weer om te draaien toch?

Natuurlijk waren er nog meer redenen, bijvoorbeeld

dat mijn innige wens om weer met Guus Meeuwis mee te blèren in de kroeg (ik studeer in Tilburg, mag ik?) gecompenseerd werd door het feit dat ze in Kopenhagen misschien geen Guus Meeuwis hebben, maar wél rookvrije café’s. Ook zeven euro voor een biertje valt best te overzien zolang je maar een fantastisch

Rianne de Heer (links)

leuke avond hebt gehad, zoals het ook prima is dat Denen altijd Deens praten, ook als er buitenlanders bij zijn. Als ze eenmaal op Engels overschakelen, lijkt het

Rianne de Heer is een derdejaars studente Sociologie aan de Universiteit van Tilburg en studeerde een half jaar aan de Universiteit van Kopenhagen.

Januari

Lief dagboek, Woensdag 21 november

Vrijdag 11 Januari: Theatersport Ulteam, Voormalig Universiteitstheater. 20.15 Zaterdag 12 Januari: Noorderslag Festival, De Oosterpoort, 20.00 Zondag 13 Januari: Murphy’s Quiz Night, Café de Toeter, 19.00 Maandag 14 Januari: NY Comes to Groningen, Jazz Masterclass, Prins Claus conservatorium, 14.00 Dinsdag 15 Januari: Live! Jazz, Café de Spieghel, 22.30 Woensdag 16 Januari: Rock & Roll Night, Het Pakhuis, 21.00 Donderdag 17 Januari: De Kaukakische Krijtkring, Noord Nederlands Toneel, Stadsschouwburg, 20.15 Vrijdag 18 Januari: De Noorderlijke Motorbeurs, Martiniplaza.

Zaterdag 19 Januari: Masterclass Cabaret, Theo Nijland, Kruithuis, 20.30 Zondag 20 Januari: 3e Stadsparkloop, Atletiekbaan Stadspark, 10.00 Maandag 21 Januari: Stranger than Fiction, film, Oude Rkz bios, 21.00

namelijk net alsof ze nooit anders gedaan hebben. Het ganse halve jaar heb ik mijn fietslampjes op mijn fiets laten zitten en ze zijn niet gejat, duidelijk een voordeel.

De criminaliteitscijfers in Denemarken behoren tot de laagste van Europa en dat geloof ik direct gezien de gehoorzaamheid aan de wet van de Denen. Niemand fietst zonder licht, niemand loopt door rood en geen Deen heeft iemand achterop zijn fiets. Je leest het goed: het ultieme voorbeeld van het enorme geregel door de Deense overheid is dat je niemand op je bagagedrager mag hebben zitten.

Maar ook dit voordeel (zoals elke, volgens Cruijff) heb z’n nadeel: eigenlijk is het ook maar saai om alle regels te volgen... Dus nu ik weer in Nederland ben aangekomen ga ik radicaal terugveranderen naar de oude Nederlandse mij en geen rood licht gaat ontkomen aan mijn niet te stoppen tred! Ik ben er namelijk van overtuigd dat die ketchup netjes bovenin die fles blijft, zodat als ik terugkom in Denemarken het rode spul weer soepel uit de fles zal stromen.

Dagboek van een maagd

Student Korrespondent Door Rianne de Heer

Uitladder

Denemarken

De twijfel heeft toegeslagen. Wat is dit voor een vriendje? We leren elkaar helemaal niet beter kennen en áls we praten hebben we echt andere opvattingen over alles. Niet dat we ruzie maken, maar het is allemaal zo passief en vreemd. Hoe kun je je lichaam aan iemand toevertrouwen die je helemaal niet kent? Daar komt nog eens bij dat hij eigenlijk alleen ’s avonds af wil spreken, en dat pik ik niet. Overdag ben ik nog veel leuker, al zeg ik het zelf.

Donderdag 13 december Ik heb hem nauwelijks meer gezien.

Eigenlijk heb ik er ook niet veel behoefte aan. Als een ware rationele dame maak ik een lijstje met redenen om het níet uit te maken: 1) Hij is best wel leuk.

2) Het is leuk om een vriendje te

hebben.

3) Niemand is perfect.

4) …

Nee, verder kom ik niet.

Zaterdag 29 december 2007 Ik ben een weekje bij familie geweest.

Onverwachts kon ik met mijn tante uitgebreid praten over mijn ‘relatie’, hoewel ik het echt niet zo zou noemen.

Vrijdag 4 januari Ik zit bij hem op de bank. We hebben samen gekookt maar het smaakt niet. Ik schat dat er tien centimeter afstand tussen ons is, maar het voelt alsof ik in een andere kamer zit. We kijken een actiefilm op televisie samen met zijn huisgenoot.

Dit is zo ongemakkelijk. Ik probeer rustig te blijven en mijn gedachten op een rijtje te zetten. Zodadelijk ga ik gewoon naar huis en is het voorbij. Hij rekt zich uit en maakt aanstalten om naar bed te gaan.

Niet te geloven, hij denkt echt dat ik hem gewoon als een hondje zal volgen. Demonstratief loop ik naar de gang en trek mijn jas aan. Even later sta ik buiten, hij heeft me eruit gelaten maar niets gezegd. Wat ingewikkeld allemaal, alles wat ik denk en vind maalt in mijn hoofd maar ik heb het er niet met hem over gehad. Is het nu uit?

Dinsdag 22 Januari: Kapitalisme en het goede leven, Dwars-Diep debat, Usva, 20.00 Woensdag 23 Januari: Midsummernightsdream, toneel, Stadsschouwburg, 19.30 Donderdag 24 Januari: Noir, EP-presentatie, Vera, 21.00 Vrijdag 25 Januari: African Dance Night, Platformtheater, 23.00 Zaterdag 26 Januari: Best of the 90’s, Simplon, 23.00

Door Karlijn Profijt

Zondag 27 Januari: TT Darttoernooi, Café de Toeter, 15.00 Maandag 28 Januari: Ciné Club: Coup de torchon, Images, 19.30 Dinsdag 29 Januari: Lebbis regisseert, Toneel, De Machinefabriek, 20.30 Woensdag 30 Januari: Battle of the Poets, i.s.m. Flanor, Usva, 20.30 Donderdag 31 Januari: Wolves in the Throne Room, Vera, 22.30

12 Groninger Studentenkrant

De Groninger Studentenkrant Zoekt nieuwe schrijvers, een webmaster en fotografen!

Heb jij zin om te schrijven voor de leukste krant van Groningen, en/ of om onze website te vullen met nieuws? Kan je omgaan met een spiegelreflexcamera? Ben je gemotiveerd en wil je graag ervaring opdoen bij een krant? Kom bij de SK! Heb je interesse? Mail naar hoofdredactie@studentenkrant.org of bel 06-25035306/ 06-16437744.

Nadruk