SK juni 2008

Opinie

Brede basis of gelijk in het diepe?

Aan de student die meer wil weten De verkeerde studie gekozen? Tal van studenten vragen zich dat af. Of ze in hun eerste jaar zitten of hun zoveelste, de vraag is, met een enkele uitzondering daargelaten, onvermijdelijk.

Ik heb geleerd aan een studie te denken als ware het een gesprek. Door rechten te studeren neem je deel aan juridische gesprekken en door economie te studeren, ga je in gesprek met economen.

Zit je in een gesprek dan mag je je zelf best zo nu en dan afvragen of dat gesprek voor jou klopt. Ik doe dat ook terwijl ik toch al een tijd meega in het gesprek van economen. Dan kan je je afvragen waarom je al die moeite neemt om bijvoorbeeld het jargon van dat gesprek je eigen te maken. Wat moet je ermee? Veel studenten denken instrumenteel over hun opleiding. Ze willen het diploma om er meer te verdienen in de arbeidsmarkt. Denk je zo dan lijkt veel van wat je moet doen in een opleiding zinloos. Wat heb je eraan?

Het kan anders. Veel studenten zouden gelukkiger kunnen zijn als ze hun verwachtingen zouden aanpassen, en universiteiten zouden zich meer op het ideaal van een academische vorming kunnen richten. Ik reageer nu op een aantal feiten, zoals het feit dat 33% van de eindexamenkandidaten niet goed weet wat te studeren (onderzoek metrix lab), dat 20% van de eerste jaars van studie veranderen, het verlies aan studie tijd en studiefinanciering op de koop toenemend, en, belangrijk voor de instrumenteel gemotiveerde studenten, meer dan 30% van de afgestudeerden na 5 jaar iets anders doen dan waarvoor ze gestudeerd hebben. Vertel ik je verder dat een belangrijk deel van de stof die je nu leert, je nooit zal gebruiken in je werk, dan zou je kunnen concluderen dat wat je nu doet zinloos is. Maar dat is de verkeerde conclusie, tenminste als je het vormende karakter van acade-

Rookpauze Na twee slaapverwekkende uren sleep je je murw geslagen richting de uitgang van de faculteit. Het enige lichtpuntje van je dag is binnen handbereik; de rookpauze. In een blauwe walm van nicotine staan al je maten al gehaast een teershot naar binnen te hijsen. Waar je vroeger nog overal mocht roken wordt je als roker ondertussen steeds meer verketterd. Hoewel de rokers een groot deel van de staatskas spekken met hun opgehoeste accijnzen is de staat een landelijke campagne begonnen tegen de verstokte paffers.

Al getergd door de nieuwe regelgeving doe je buiten in de zeikende regen een wanhopige poging om een doorweekt sigaretje op te steken. Het straatbeeld bij de faculteit wordt gesierd door rillende rokers die tegen het gebouw aan staan gedrukt om te schuilen voor de neerstortende nattigheid. Veel erger

Wil jij het komend studiejaar bestuurservaring opdoen naast je studie?

Brede bachelor onzalig idee

Dat vormende aspect van wetenschappelijk onderwijs wordt benadrukt in de zogenaamde liberal arts benadering. De gedachte achter deze benadering vindt haar oorsprong in de Griekse oudheid, en ligt ten grondslag aan het liberal arts onderwijs in Groot-Brittanië en de Verenigde Staten en inmiddels ook in Nederland. Je kiest dan niet voor een specifieke opleiding, maar voor een studie aan een college (of university college zoals we het hier noemen). De bedoeling van die studie is dat je jezelf ontwikkelt, dat je kennis opdoet van allerlei disciplines, dat je leert waarom die kennis ertoe doet, en dat je jezelf vormt als burger, als mens. Je bestudeert wiskunde om je hersenen te trainen, je leest romans om het gevoelsleven te onderzoeken, je beoefent een kunst om de rechterhelft van de hersenen te prikkelen en je bestudeert natuurkunde omdat het belangrijk is om te weten hoe de wereld werkt. En dat alles op academisch niveau, kritisch, onderzoekend, in gesprek met klassieke teksten en inspirerende docenten.

Een groot deel van de Nederlandse scholieren zit dezer dagen te zwoegen op hun eindexamens. Als ze het halen is het feest, maar de toekomst is er geenszins mee gegarandeerd. Velen twijfelen over hun hierna te volgen studie: wat te doen? Vaker dan eens lijken scholieren uiteindelijk in de gauwigheid iets te kiezen; hoe anders te verklaren dat er elk jaar weer tientallen procenten eerstejaars met hun studie stoppen? De afgelopen maanden pleitten diverse mensen dan ook voor het uitstellen van een definitieve studiekeuze tot na het eerste studiejaar. Feitelijk behelst dit voorstel de invoering van de zogenaamde brede bachelor, waarin de eerstejaars veel vrije ruimte zelf mag invullen, naast een vrij breed verplicht programma. De interesse van studenten zou hierdoor behouden blijven en bijgevolg wordt de zesjescultuur de kop ingedrukt.

In zo’n studie begin je pas later te kiezen, om dan echt gericht te studeren voor bijvoorbeeld rechten, medicijnen, communicatie of economie. In dat ideaal studeer je niet met het oog op een concrete activiteit later, maar met het oog op de eigen ontwikkeling. Het is op basis van dat ideaal dat bijvoorbeeld de Academia Vitae in Deventer en het University College van de Universiteit Utrecht hun programma hebben samengesteld.

Dit vraagt om een andere houding van de student. Ontdek de schat aan kennis en inzichten die de wetenschappen maar ook de kunsten jou te bieden hebben.

Laat je prikkelen en uitdagen. Sapere aude.

Arjo Klamer is decaan van de Academia Vitae te Deventer en hoogleraar in de culturele economie aan de Erasmus Universiteit.

kan het niet worden, zou je denken.

Maar onder het mom van ‘kick ‘m when they’re down’ heeft de Hanzehogeschool naar een nieuwe gadget gegrepen. Sinds kort hangt er bij de ingang van het Hanzegebouw een Mosquito.

De Mosquito is een soort kastje dat een hoge, uiterst irritante toon produceert die alleen hoorbaar is voor mensen onder de 25 jaar.

De Hanze bedacht deze maatregel omdat het natuurlijk een asociaal aangezicht is om studenten bij de ingang van de Academie voor Sociale Studies te zien staan. Waar de slimme koppen bij de Hanze echter niet aan hebben gedacht is de hinderlijke bijwerkingen voor de andere studenten van onder de 25 jaar.

De ingang van de school veranderde al snel in een soort oorlogsgebied waar studenten met handen tegen het hoofd gedrukt en in pijn vertrokken gezichten zo snel mogelijk langs renden. De toon

Nadelige gevolgen van deze uitgestelde keuze zijn er echter te over. Als de stof in het eerste studiejaar algemener gehouden wordt, impliceert dit automatisch dat de verdieping er in slechts twee jaar bachelor doorheen gejaagd moet worden, wat simpelweg te kort is. Daarbij is het nogal goedkoop enkel algemene en keuzevakken in het eerste jaar in te plannen om de studenten te pleasen. Zo krijgen zij geen goed beeld van wat studie uiteindelijk inhoudt.

Hoeveel verband hebben bijvoorbeeld minoren werkelijk met de hoofdstudie?

Daarbij komt dat de brede academische vorming, waar voorstanders van de brede bachelor de mond vol van hebben, feitelijk al gegeven hoort te zijn op de middelbare school. De eerste paar jaren daar zijn er op gericht de leerlingen voor veel vakken een goede basis te bieden. Na al die jaren grasduinen in de wetenschappen is het juist aan het hoger onderwijs eindelijk eens goed de diepte in te gaan.

bleek zelfs zo irritant te zijn dat deze tientallen meters verderop in de collegezalen nog steeds te horen was. Het duurde even voor de briljante professoren de oorzaak van de falende aandacht van de studenten konden vinden.

Ook het protest van onze rode kameraden van de SP leek lange tijd aan dovemansoren gericht, of in dit geval toon-dove-oren. Maar het collectief van oudjes bezweek uiteindelijk toch voor de protesten van hun pupillen die massaal begonnen te klagen over hoofdpijn, veroorzaakt door de Mosquito.

Met tegenzin heeft de Hanze het paardenmiddel om het leven van rokers nog iets moeilijker te maken verwijderd van de gevel. Nu begrijp ik dat de amateur-ambtenaren van de Hanze staan te springen om de regeltjes opgelegd van boven af uit te voeren. Maar het verketteren van de roker begint toch verdacht veel te lijken op een heksenjacht. Nog even en we rennen met hooivorken en

De taak van het voortgezet onderwijs wordt ook onderschat wat betreft de begeleiding bij het maken van de juiste toekomstkeuze. Studenten die starten op het hoger onderwijs hebben respectievelijk vijf (havo) en zes (VWO) jaar onderwijs gevolgd aan een middelbare school, en ook daar was ruimte voor begeleiding. Op elke school loopt een decaan rond die de tieners probeert te helpen een goede studiekeuze te maken. Dat dit op de ene school beter gebeurt dan op de andere moge misschien waar zijn, het is geen reden het uiteindelijke keuzemoment voor een studie dan maar op te schuiven tot na het eerste jaar studeren.

De enige goede manier om eerstejaars studenten te prikkelen is goed onderwijs te geven: capabele mensen voor de collegezaal is het halve werk. Het is onzalig hen algemene vakken te laten geven, terwijl juist zij mensen kunnen enthousiasmeren voor de diepgaandere stof. Als nieuwe studenten de studie zelfs dan niks vinden, is het juist goed ze te laten switchen naar iets geheel anders.

Wat deze studenten dán gaan doen is primair hun eigen verantwoordelijkheid. Je kan niet verwachten dat de studie die bij je past je als een gebraden duif in je mond vliegt: je moet er werk voor verzetten. Zoek op het internet en het hele programma staat online, inclusief uitgebreid verhaal wat welk vak inhoudt. Anders gezegd, hou (aankomende) studenten voor: het is jouw studie, jouw toekomst hangt er vanaf.

Slechts door studenten het werkelijke belang in te laten zien van die keuze, zullen ze hem meer afgewogen maken.

Uiteraard is hierbij begeleiding welkom, maar docenten en gemotiveerde studenten vermoeien met een algemeen eerste jaar zal slechts averechts werken.

Jesper Verhoef is redacteur van de Groninger Studentenkrant en student Communicatie- en Informatiewetenschappen.

fakkels al scheldend achter de eerste beste barbaar aan die nog het gore lef heeft een peuk op te steken.

Laat die rokende stakkers toch eens met rust! Als die mensen zich nou massaal de dood in willen paffen dan is dat hun eigen keus. Naast het feit dat je als overheid niet zo moet betuttelen, scheelt het ook nog eens in gezondheidskosten als het overgrote deel van de rokers onder de grond verdwijnt.

Nu ben ik zelf meer dan twee jaar geleden gestopt met roken. Toen ik op een avond mijn tweede pakje van die dag had leeg gerookt besloot ik er een punt achter te zetten. Daarnaast hebben de geintjes van de Hanze waarschijnlijk bar weinig effect op mij. Ten eerste ben ik een ongelofelijke stijfkop en ten tweede ben ik sinds een maand ouder dan 25. Tijd om uit protest bij de ingang van de Hanze weer eens een peukje op te steken.

Door Emily Jacometti Door Peter Valkema

BESTUUR GEZOCHT

misch onderwijs onder ogen ziet.

Solliciteer dan nu naar een uitdagende bestuursfunctie bij de Groninger Studentenkrant!

Wij zijn op zoek naar: Voorzitter Penningmeester Acquisitie & PR Interesse? Neem dan contact op via bestuur@studentenkrant.org

2 Groninger Studentenkrant

Opinie

Bert Visscher knetterhard terug Op negentienjarige leeftijd werd Bert Visscher bij alle theaterscholen waar hij auditie deed afgewezen.

‘Ze vonden me een ongeleid projectiel. De toneelschool in Utrecht noemde me zelfs totaal talentloos, ze konden er helemaal niets mee.’

Inmiddels kent heel Nederland Visscher als succesvol cabaretier.

zaal. Dan hoor ik mijn technici grinniken en dan weet je dat je een stomme fout hebt gemaakt.’

De belangstelling voor Visschers cabaretvoorstellingen is onverminderd groot, overal waar hij komt trekt hij volle zalen. Hij merkt op: ‘In de zaal heb je altijd wel iemand die denkt dat ‘ie leuker is dan jij. Maar ach die heb je binnen een minuut stil. En als het vervelend wordt zeg ik: “Ga dan naar buiten, krijg je van mij straks je geld terug.” Maar het aantal bijdehante of bibberende mensen op de voorste rij valt wel mee. Mensen lopen dan ook niet snel weg, hoewel ik

had. ‘Toen ik gebeld werd of ik met Jack meeging naar Talpa zei ik binnen een tiende seconde nee. Ik ga niet naar De Mol of Van de Ende: ik wil eigen baas blijven. En Jack Spijkerman heeft inmiddels natuurlijk spijt als haren op z’n hoofd. Dat zal hij nooit zeggen, maar dat is wel zo. Maar even goede vrienden, al loopt ie in zijn blote kont door het Vondelpark: dat is toch zijn keus.’

Visscher heeft nooit spijt gehad van zijn beslissing om bij de publieke omroep te blijven. ‘De commerciëlen maken liefdeloze tv, daar ga ik niet mee in zee. ’s Nachts kijk ik wel eens de herhaling van de Gouden Kooi, of op zondag van

Door Emily Jacometti en Jesper Verhoef Foto: Hanne van der Velde ‘De grootste misvatting die mensen hebben over mij is dat ze denken dat ik altijd grappig ben’, vertelt Visscher (47). ‘Dan kom ik op een feestje en dan denkt iedereen: ha, nou wordt het gezellig. Als ik dan rustig in een hoekje mijn drankje aan het drinken ben, denken mensen dat er iets mis met me is.’

Grappig is Visscher in elk geval wel op de bühne. Hij heeft ondertussen al tien solo-shows op zijn naam staan. Toch is het elke keer weer een uitdaging om een nieuwe show in elkaar te zetten. ‘Het maken van een nieuwe show is altijd stressen. Ik heb een begindatum nodig, daar moet ik me aan houden. Als het echt niet wil lukken heb ik nog wel ‘ns de neiging mijn impresariaat te bellen voor uitstel. Dan zeggen ze altijd: “Je gaat sowieso naar de eerste try-out, al lees je een boek voor.” Dat helpt me aan ‘t werk te gaan.’

Niet alles wat Visscher bedenkt haalt de uiteindelijke show.

‘Die eerste try-out is verschrikkelijk!’ roept hij uit. ‘Alles gaat mis, je struikelt over dingen, er sodemietert van alles om, ik ben mijn tekst kwijt, dan denk ik altijd: “Dat wordt helemaal niks”.’ De eerste try-out duurt meestal drie uur, waarvan hij er aan het eind van de avond al rigoureus drie kwartier uithaalt. ‘Soms zijn er dingen bij die echt slecht zijn’ grinnikt hij. ‘Dan lacht er niemand en dan duurt dat nummer nog vijf minuten.’

‘Als je naar mijn show toegaat dan weet je goddomme toch dat je niet naar een correct iemand gaat?’

De grote stroom cabaretiers die Nederland overspoelt doet Visscher weinig. ‘Ik ben niet jaloers op het succes van jonge collega’s. Misschien zou ik dat wel hebben als ik altijd naar Goes moest voor optredens, maar nu niet.’ Is er dan geen sprake van een over-kill? Visscher haalt zijn schouders op: ‘Het filtert zichzelf wel uit. Als er publiek voor is mag iedereen zijn gang gaan. Wel jammer is dat ze het kleine circuit niet meer meemaken. Ik heb vroeger in holen gespeeld; mijn god, dat de tralies dichtgingen voor de bar. Of dat ik zelf moest vragen of de flipperkast tijdens mijn optreden uit mocht. De jongeren nu hebben wat dat betreft wel luxe.’

Bert Visscher staat bekend om zijn drukke gedrag, wordt hij niet af en toe gek van zichzelf? ‘Nee hoor, ik kan ook rustig in Italië op het dakterras liggen met een boek. Heerlijk. In mijn publieke optredens is dat wel anders, als ik met Matthijs van Nieuwkerk in De wereld draait door aan tafel zit zijn we af en toe iets te enthousiast. Dan staat de producer regelmatig bij de camera wild te gebaren dat we rustiger moeten praten. Bij het terugkijken van mijn eigen show denk ik ook wel eens: “Oh Visscher!” Technici in de zaal zeggen later dat het dan toch wel erg hard ging.’ Visscher vervolgt: ‘Mensen om je heen die je alleen maar geweldig vinden, daar heb je geen sodemieter aan. Soms is de kritiek van vrienden en mijn impresariaat niet mals. Dan ga ik wel eens met een geknakt koppie naar huis, denkend: “Zal ik er niet gewoon mee stoppen?”’

Visscher vervolgt over zijn show: ‘Je denkt dat ik heel veel improviseer, maar eigenlijk staat alles van de tevoren al vast.

Zelfs sommige opmerkingen uit het publiek zijn afgesproken werk en worden gemaakt door technici. Af en toe voeg ik iets toe speciaal voor een avond, maar het meeste blijft hetzelfde. Je moet mensen gewoon het gevoel geven dat die ene avond bijzonder is.’ Het gaat ook wel eens fout: ‘Dan loop je binnen en roep je enthousiast: “Leuk hier in Ridderkerk.” Sta je ergens in Almelo, dan blijft het wel erg stil in de

Het gesprek

‘In de zaal heb je altijd wel iemand die denkt dat ‘ie leuker is dan jij’ laatst wel een mail kreeg van een gepikeerde gast die zei dat ik gevloekt had op de Heer. Hij had al mijn dvd’s weggeflikkerd, wou me nooit meer zien. Ik zeg nooit volop godverdomme tijdens een show, maar wel thuis als ik me stoot: godver-klere-tyfus! Maar als je naar mijn show toegaat dan weet je goddomme toch dat je niet naar een correct iemand gaat?’.

Tijdens zijn carrière heeft hij verschillende aanbiedingen ge-

die klus-, plantjes- en tuinprogramma’s: alsof we een stelletje mongolen zijn die helemaal niets kunnen. Die programma’s behandelen ons als debielen.’

Na zijn huidige show ’Stoffe Jongens’, die in juli 2009 stopt, gaat Visscher met het Zuidelijk theater de bühne op. Met ongeveer 20 acteurs en cabaretiers als Viggo Waas en Joep van Deudekom spelen ze de show In 80 dagen om de wereld, naar het verhaal van Jules Vernes. Visscher: ‘Het wordt een krankzinnige voorstelling, met luchtballonnen en vliegtuigen.’ Komt zijn pensioen met deze samenwerking in zicht?

Visscher lachend: ‘Stel ik word ergens geboekt waar ze me in de kleine zaal zetten waarin ik nog maar optreed voor veertig mensen, dan is het ook gewoon echt voorbij. Dan ga ik wel weer iets anders doen.’ Zover is het nog niet: ‘Ben je gek. Visscher komt knetterhard terug! Afscheid nemen doe je in je eentje.’

Groninger Studentenkrant 3

U-raad: aanwinst of aanfluiting?

De afgelopen maand is er flink campagne gevoerd door de universiteitsraadfracties. Kilo’s flyers, ijsjes en suikerspinnen zijn er uitgedeeld. Er is keihard gevochten om de steun van de student. Inmiddels zijn de meeste posters verwijderd of afgebladderd, de tentjes op het Harmonieplein ingepakt en is de gekte voorbij.

Door Persis Bekkering Foto: Hanne van der Velde Voor wie de uitslag nog niet wist: het SOG behaalde met acht zetels een klinkende overwinning. De GSb en Calimero kregen er twee. Bijna veertig procent van de studenten heeft gestemd. Hoewel deze opkomst hoger ligt dan het landelijk gemiddelde (sommige steden halen de twintig procent nog niet eens), is dit percentage niet denderend hoog.

Deze opkomst heeft niet alleen te maken met laksheid van studenten. Wat ook meespeelt is het beeld van de universiteitsraad. De gemiddelde student denkt dat fractieleden carrièretijgers zijn die er plezier in scheppen onhaalbare plannen voor te dragen, en niet serieus genomen worden door het College van Bestuur. Dat beeld enthousiasmeert niet om je stem uit te brengen. In hoeverre klopt dit beeld?

over de raad schrijven. Interessanter en betrouwbaarder is natuurlijk de ervaring van de fractieleden. Na de nodige promotiepraatjes van de verschillende partijen aangehoord te hebben, laten ze toch wat meer sentimenten zien. Anne van Schellen, fractielid van Calimero: ‘Het college behandelt de door ons voorgedragen punten heel serieus. Als je met een goed uitgewerkt verhaal aankomt dan kun je echt wat bereiken.’ Linda Lak, fractievoorzitter van het SOG, bevestigt dit. ‘De nieuwe ideeën van het SOG afgelopen jaar lagen bovendien in de lijn van het beleid van het CvB, zoals zelfwerkzaamheid en internationalisering. Wij komen met een praktisch punt, waarvan de achterliggende argumentatie aansluit bij hun focus. Dan bereik je ook veel.’ Lak legt uit dat studentenpolitiek niet betekent dat je altijd je hakken in het zand zet, want dan bereik je niets. ‘Je moet soms ook pragmatische stappen zetten in besluiten, om zoveel mogelijk voor je partij eruit te halen.’ Polderen en compromissen sluiten, daar lijkt het op.

Zijn beide raadsleden echt zo optimistisch, zelfs na bijna een jaar meedraaien? Van Schellen: ‘Als het college het niet eens is met je voorstel, dan moet je hele goede argumenten hebben om iets erdoor te krijgen.’ Soms krijgen ze, ondanks goede onderbouwing, toch direct een ‘nee’ op het rekest. ‘Ik

met successen. ‘Tentamenhal af in 2009!’ (SOG en GSb) ‘Zes miljoen extra naar onderwijs!’ (SOG en GSb) ‘Student-assistentschappen toegankelijker’ (GSb). Toch vallen hier nog wat kritische noten bij te plaatsen. De tentamenhal staat er nog niet. En zoals dat wel vaker gaat met bouwprojecten, is er vertraging. Bovendien blijkt de capaciteit van deze hal alsnog te klein, zodat er is besloten ook ’s avonds te tentamineren, om dit probleem op te vangen. En wie heeft nou eigenlijk die zes miljoen bereikt? Lak: ‘Dit is een punt van discussie. Het SOG is eerst met het standpunt gekomen en heeft alles uitgewerkt. De GSb heeft uiteraard haar fiat gegeven.

Wie stemt er nou niet voor meer geld?’ Je kunt elkaar niet verbieden dergelijke successen op de site te plaatsen, vindt ze. Dit geldt ook voor de tentamenhal. Het succes rondom het student-assistentschap blijkt bij nader inzien erg vaag.

‘Er is toegezegd dat de universiteit gaat kijken naar de procedures rondom student-assistenten’, aldus de website van de GSb. Toch is te veel kritiek niet op zijn plaats. Het is erg moei-

‘Wie stemt er nou niet voor meer geld?’

Harmoniemodel Om een reëel beeld te krijgen van de werkelijke invloed van de universiteitsraad is er allereerst een dosis algemene informatie nodig. De universiteitsraad, ook wel U-raad genoemd, is het hoogste medezeggenschapsorgaan van de universiteit.

Deze raad bestaat voor de helft (twaalf personen) uit personeelsleden en voor de helft uit studenten. Ieder jaar zijn er verkiezingen voor de studentenfracties en elke twee jaar voor de personeelsfracties. Eens in de maand vergadert de U-raad met het College van Bestuur (CvB). Elke maand bestaat uit een cyclus van commissievergaderingen en overleg waarvan de zojuist genoemde vergadering het sluitstuk is.

Over veel agendapunten is dan al genoeg vergaderd, dus

‘Het blijft werken in de marge’ wordt er alleen een besluit genomen. Soms wordt er nog wel gediscussieerd, volgens een strak schema van vergaderrondes. Het College werkt volgens het zogenaamde harmoniemodel. Dit model is uniek voor Nederland en geeft de raad meer invloed dan elders. Door middel van dit model tracht het college zoveel mogelijk op één lijn te komen met de fracties. Hoewel de raad niet op alle punten instemmingsrecht heeft, mag zij wel – of in ieder geval een delegatie van raadsleden – over alles meepraten. De studentenfracties dragen dus niet alleen plannen voor uit hun verkiezingsprogramma, maar denken ook mee over het beleid van de RUG en geven het college advies inzake allerhande onderwerpen.

Polderen Tot zover de informatieve kant. Dat willen zeggen: wat websites en de optimistische persberichten van de RUG

Colofon De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RUG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Stichtingsbestuur Voorzitter: Mechteld Giesen (06-48794318), Penning-

4 Groninger Studentenkrant

meester: Ineke Berenpas (06-22732407), Acquisitie & PR: Jeroen van der Laan (06-26959465) en Joanne Wesselo (06-41737982) bestuur@studentenkrant. org

Hoofdredactie

Roza Freriks (06-16437744) en Jan Luursema (0625035306) hoofdredactie@studentenkrant.org

Redactie

Persis Bekkering, Ricardo Berentsen, Dieke de Boer, Iris Brookman, Carolien Bruil, Julia Gielingh, Emi-

krijg wel vaker een nee dan ik zou willen. Het blijft werken in de marge.’ Ook Lak moet enige desillusie toegeven. ‘Besluitvorming gaat erg langzaam. Daarnaast is het teleurstellend als je zelf een goed idee hebt dat niet landt.’

In andere gevallen gaat het juist te snel. In de kwestie rondom de ingangseis voor minoren, afgelopen december, wilde het CvB direct met een eis komen. ‘Ik wilde daar nog wel even mee wachten. Door de snelheid waarmee opeens beslist moest worden, stonden wij met de rug tegen de muur.

Dat was wel een moment van desillusie.’ De fractieleider van het SOG vindt dat de U-raad meer invloed mag krijgen, omdat veel van het beleid op studenten is gericht. ‘Toch moet je uitkijken voor de overlegmolen door teveel medezeggenschap.’

Successen De fracties claimen op hun sites in grote letters hele lijsten

lijk om te laten zien wat de fracties doen en hoe de U-raad functioneert, omdat het abstract en ingewikkeld is. Maar ze verzetten bergen werk. De raadsvergadering van eind mei, waar overigens publiek altijd welkom is, bewees dat wel.

De studenten stelden over uiteenlopende onderwerpen vragen en bevestigden standpunten. Saillant detail is dat Frans Zwarts, rector magnificus, wel lijfelijk, maar niet mentaal aanwezig was; hij had tot zes uur ’s nachts een borrel bijgewoond en viel regelmatig in slaap. Collegevoorzitter Simon Kuipers gaf echter adequaat antwoord op alle vragen uit de studentenhoek. Hij deed duidelijk moeite om met iedereen tot een compromis te komen. Jammer voor de U-raad dat de gemiddelde student hier geen weet van heeft, zodat het beeld van de fracties als roependen in de woestijn blijft bestaan.

ly Jacometti, Bart Melief, Maaike Piscaer, Anke van Ravensteijn, Simone Steenbeek, Herwin Thole, Jesper Verhoef, Wanda van der Zee, Merel Zeilstra

Medewerkers

De Groninger Studentenkrant

Drukwerk

zoekt voor het komende collegejaar nieuwe redacteuren.

Fotografie

Coverfoto

Jan Luursema (www.janluursema.nl) Hanne van der Velde (www.hannev.nl) Ewoud Rooks (www.erooks.nl) Wanda van der Zee

Vormgeving Jan Luursema

Peter Valkema

Grafische Industrie de Marne Hanne van der Velde

Webmaster vacature

Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN www.studentenkrant.org ISSN 09270237

Ben jij nieuwsgierig, heb je een oog voor nieuws en vind je schrijven leuk?

Kom dan bij de leukste krant van Groningen! Ook zoeken we een nieuwe webmaster en een bestuur.

Stuur je sollicitatie naar hoofdredactie@ studentenkrant.org. Als je nog vragen hebt kan je ook naar dit adres mailen.

Nieuws & Achtergrond

Studenten in de put ‘Het liefst hadden we de Grote Markt helemaal opengelegd’, aldus Mirte van Geffen, eerstejaars studente archeologie. Samen met ruim dertig andere eerstejaars helpt zij bij de proefopgraving aan de oostkant van de Grote Markt. De studenten spelen een belangrijke rol bij de archeologische ontdekkingen, zonder hen zou er veel minder kunnen gebeuren.

De proefopgraving lijkt voor een leek vooral op een grote vierkante bouwput. Het gepiep van metaaldetectors en de grote metalen overkapping verraden dat er meer aan de

De huidige proefopgraving moet ook uitwijzen wat er over is van het Scholtenhuis, het pand dat tijdens de Tweede Wereldoorlog in handen van de Duitse Sicherheidsdienst (SD) is geweest. Er moet worden besloten of er tijdens de verbouwing van de oostwand rekening wordt gehouden met het Scholtenhuis. ‘Dat kun je één keer doen, daarna is hij weg en hoef je er niet meer over na te denken,’ aldus Kortekaas.

Als er wordt besloten niks met de funderingen te doen dan zal de opgraving dichtgegooid worden en het Scholtenhuis onder de nieuwe bebouwing verdwijnen.

Aan aandacht voor de opgraving ontbreekt het niet. Elke vrijdag om twaalf uur houdt Kortekaas een praatje voor het publiek bij de opgraving. Hij vertelt over de vondsten van de week. Hier zijn gemiddeld ruim tachtig mensen bij.

Door Carolien Lindeman Foto: Jan Luursema Als eerstejaars sta je er niet zomaar bij, vertelt Van Geffen: ‘Het is hup, schep in je handen en je doet gewoon mee.’ Twee andere eerstejaars, Merel Feenstra en Diana Spiekhout, vertellen dat ze aan het begin van hun studie al hadden gehoopt op de Grote Markt. Deze proefopgraving is niet de enige plek waar studenten archeologie actief aan meehelpen. Zo zijn er opgravingen in Helpermaar en in de Piccardthof, maar de opgraving midden in de stad op de Grote Markt is volgens Van Geffen ‘wel heel bijzonder’.

De opgraving is een klein voorproefje van wat er in 2009 staat te gebeuren. Dan wordt de hele stoep aan de oostkant van de Grote Markt opengelegd, van de Sint Jansstraat tot aan de Oosterstraat. Dat is het begin van de verbouwing van de oostwand van de Grote Markt.

Door de voorlopige opgraving kan Kortekaas bepalen hoe de uitgebreidere opgraving in 2009 eruit zal gaan zien en hoeveel geld het gaat kosten. De geruchten dat het project langer zou gaan duren drukt hij snel de kop in. Alles verloopt volgens schema en zijn voorlopige berekeningen voor de uiteindelijke opgraving komen juist positief uit.

Opvallend aan de opgraving is dat het recht voor de deur van de sociëteit van Vindicat gebeurt, Mutua Fides. Het ligt voor de hand dat de studentenvereniging er niet blij mee is dat er voor hun deur een diepe kuil ligt. Anne Korsten, rector van Vindicat, geeft toe dat het ‘uitzicht er iets minder op is geworden’, maar dat dat maar een maandje duurt.

Studenten archeologie in de proefopgraving op de Grote Markt.

hand is. Van Geffen vertelt dat de opgraving onder andere botmateriaal, scherven aardewerk en een oud toilet heeft opgeleverd. Eerdere berichten dat het oudste toilet van Groningen was gevonden blijken niet waar te zijn. ‘We hebben ze ouder, al vanaf de dertiende eeuw’, licht stadsarcheoloog Gert Kortekaas toe.

Bovendien, zo vertelt Thijs Duyzings, sociëtatis en daarmee de directeur van het gebouw, pleegt de gemeente goed overleg met Vindicat. Zo is er bijvoorbeeld een speciaal looppad aangelegd voor leveranciers. Met de overlast van de opgraving, die bij het verschijnen van deze krant overigens afgerond is, en de verbouwing volgend jaar is voor Vindicat wel te leven.

Korsten wijst erop dat Vindicat en de gemeente uiteindelijk hetzelfde doel hebben: ‘Een mooie nieuwe oostzijde en een verbetering van de stad.’

Flexibele bachelor maar geen flexibele mensen De invoering van de flexibele bachelor heeft voor veel onrust gezorgd bij de Faculteit der Wiskunde en Natuurwetenschappen. De twee oudste studieverenigingen kregen te maken met het nieuw opgerichte βasic. ‘De samenwerking sloeg om in een concurrentiestrijd.’

Door Herwin Thole ‘Het is zonde van een jaar hard werken en van het werk van twee besturen voor ons,’ zegt Alex van der Bie, oud-bestuurslid van de Fysisch Mathematische Faculteitsvereniging (FMF). Twee jaar geleden richtte zijn bestuur samen met de Chemische Binding (CB) de nieuwe vereniging βasic op. De invoering van de flexibele bachelor betekende namelijk dat het eerste halfjaar van de opleidingen natuurkunde, sterrenkunde, wiskunde en scheikunde zijn samengevoegd. ‘βasic moest in eerste instantie de boekenverkoop en het introductiekamp gaan verzorgen voor studenten van de nieuwe opleiding Natuurwetenschappen en Technologie.

De FMF en CB zouden langzaam kleiner worden en na drie jaar ophouden te bestaan.’

Maar het liep anders. ‘Tijdens de oprichting van βasic besloot de CB alsnog de vereniging voor Scheikunde te blijven’, zegt de huidige voorzitter van de FMF, Erik Duisterwinkel.

‘Van opheffing wilde de Algemene Ledenvergadering van de CB niet weten. De FMF heeft haar plannen toen gewijzigd omdat zij op korte termijn niet volwaardig zou worden vervangen.’ Van der Bie zag het met lede ogen aan. ‘Het oorspronkelijke idee van βasic is weg. De ontstane situatie is voor niemand leuk.’

Hoewel je het niet zou verwachten meent Erwin Beens, voorzitter van βasic, dat het logisch is dat de FMF en CB zijn blijven bestaan. ‘Beide verenigingen bestaan al tientallen jaren en hebben een eigen cultuur ontwikkeld. Leden willen graag dingen doen met alléén schei- of natuurkundigen.

Daarom is besloten tegengas te geven aan het concept van βasic als één grote vereniging voor iedereen.’

Nieuws & Achtergrond

foto: Ewoud Rooks

‘Ik vind het heel erg belachelijk. Maar ik heb er niks meer mee te maken. Ik doe nu andere dingen’ Door de gewijzigde plannen was het einde zoek op de faculteit. Niemand wist wat precies de nieuwe rol van βasic moest worden. Ondertussen kwamen de verenigingen in elkaars vaarwater met de ledenverdeling. De verhoudingen tussen de drie verenigingen verslechterden. ‘βasic wilde onafhankelijker geworden’, vertelt Arjan Geersing, voorzitter van de CB. ‘Ze wilden een eigen verenigingsblaadje en meer commissies. Er was geen sprake meer van een vriendschappelijke samenwerking maar van een concurrentiestrijd.

Uiteindelijk heeft het opleidingsbestuur in moeten grijpen.’

Op initiatief van het bestuur van het Opleidingsinstituut is een nieuwe structuur opgezet. Hiermee zijn hopelijk de

problemen met de ledenverdeling opgelost. ‘βasic moet nu een vereniging zijn voor het eerste halfjaar’, zegt Duisterwinkel. ‘Bovendien moet βasic een samenwerkingsplatform vormen tussen de FMF, de CB en de studievereniging voor technische natuurkunde, Professor Francken.’ Beens bevestigt die lezing. ‘Er moest een werkend systeem komen zodat de drie verenigingen genoeg leden krijgen en meer samenwerken. Het is de bedoeling dat zaken als een almanak of een symposium in de toekomst gezamenlijk tot stand komen.’

De drie voorzitters menen dat βasic voldoende bestaansrecht heeft in de nieuwe opzet. ‘Als samenwerkingsorgaan kan βasic een nuttige rol vervullen’, meent Beens. ‘Bovendien moet iemand de boekenverkoop doen. Omdat de verenigingen er onderling niet uitkomen is een onafhankelijk orgaan nodig dat de boeken regelt.’ En Van der Bie? Hij vindt het jammer dat het werk in zijn bestuursjaar eigenlijk voor niets is geweest. ‘Ik vind het heel erg belachelijk. Maar ik heb er niks meer mee te maken. Ik doe nu andere dingen.’

Groninger Studentenkrant 5

Uitgespreid

De Negende Cirkel

3

Glijend en klunend moet je je bij de negende cirkel een weg banen door plassen bier en, ik vrees, urine.

De rij voor de stinkende toiletten is nog verassend lang als ik halverwege piekuur besluit om de staat van de heilige hokjes eens te gaan checken.

In de hoek zie je de aangekoekte plekken van een dagenoud mengsel van bier en een gerecyclede lunch van een eerdere bezoeker. De deur van het mannentoilet staat open en vanuit de rij voor de damestoiletten heb je een mooi uitzicht op de pisbakken van de mannen. Een bezwete corpsbal doet verwoede pogingen een Picasso op de muur te sprayen. Het wekt alleen maar ergernissen op van zijn clubgenoten die wel in de trog weten te mikken. ‘Hé gast, rechtdoor! Mafketel’, moppert zijn maat.

De rij van de damestoiletten schuifelt in een slakkengangetje door en zowel mijn geduld als mijn blaas staan na 20 minuten wachten op ontploffen. Je zou denken in die staat niet heel kieskeurig te zijn, maar toch is de eerste aanblik van het toilet even schrikken. Beelden van derdewereldlanden doemen op in je gedachten en een gat in de grond lijkt opeens minder onhygiënisch dat deze bacteriekwekerij. Terwijl je tot je enkels door het bier waadt trek je de diepbekraste deur achter je dicht.

Toiletpapier is ver te zoeken en de bril is te ranzig voor woorden. Als je het toilet hebt gezien snap je ook gelijk wáárom de negende circel een piekuur heeft ingesteld. Want met een flinke scheut alcohol in je mik ben je niet meer zo kieskeurig en lijkt alles mooier. De kleine vieze ruimte krijgt van mij een dikke onvoldoende. Sporadisch schoonmaken zou hier geen overbodige luxe zijn.

Toilettentest

De Tapperij De Tapperij is voor mij een tent om een avond te eindigen. Een tent waar ik pas naar toe ga als er al de nodige drankjes genuttigd zijn, en het eigenlijk tijd is om naar huis te gaan. Toen ik voor de verandering rond half één op een woensdagavond het kroegje binnenstapte, waren mijn metgezellen en ik dan ook de eerste gasten!

Desalniettemin was het pleepapier in het eerste damestoilet zo vroeg op de avond al op. Tot mijn vreugde zag ik in het tweede hokje nog een half rolletje. Al snel realiseerde ik mij dat de restjes papier nog ongeveer drie wc beurten zullen meegaan, wat betekent dat bijna alle bezoekers na mij de broek na het plassen meteen weer zullen moeten ophijsen.

De bril is gemakkelijk te beoordelen, want die ontbrak simpelweg. Dit kan tot gevaarlijke situaties leiden. Stel: een meisje heeft enkele drankjes teveel op en ze heeft even een rust momentje op de wc nodig. Zonder goed te kijken ploft ze neer, want staand plassen, al hangend boven de pot, is geen optie meer als je al moeite hebt met recht lopen. Terecht gekomen in de pot, is een nat achterwerk onvermijdelijk en is het zelfs niet ondenkbaar dat het beschonken meisje in haar geheel komt vast te zitten. Kortom, hoogst onpraktisch!

Wel zorgen een paar vermakelijke teksten voor een beetje ‘entertainment’, na je wc-bezoekje weet je gelukkig wel dat ‘Chantal van Ronnie houdt’. De wc’s in De Tapperij krijgen net geen voldoende, maar de leuke barman met zijn prachtige bruine krullen en uitstekende muzieksmaak maakt een hoop goed. Zo blijft deze kroeg een aanrader voor een laatste drankje wat later op de avond, wanneer de matige hygiëne van de wc’s de gemiddelde student waarschijnlijk niet meer zoveel kan schelen.

5

Tekst: Roza Freriks, Julia Gielingh, Emily Jacometti,Anke van Ravensteijn, Simone Steenbeek, Merel Zeilstra

S

De toiletten van de Shadrak stonden bekend als een nachtelijke hel. De kleine ruimtes waren ronduit smerig, de ranzige geur die er hing werd ook nog eens versterkt door het feit dat de twee toiletten regelmatig overliepen, waardoor de twee zeikhokjes veranderen in een zondvloed van kots en uitwerpselen.

Van zoiets eenvoudigs als voldoende wc-papier was al helemaal geen sprake; het mag een wonder heten dat er ondanks al dat leed nog zulke lange rijen stonden.

Sinds kort heeft de kroeg echter een glansrijke comeback gemaakt. Waar eerst de herentoiletten zaten kunnen nu de dames hun behoefte doen. De vier witte ruimes zijn schoon, voorzien van voldoende wc-papier en kunnen zelfs op slot. Er hangt zowaar zelfs een heerlijke geur, waardoor het toilet weer precies is waar je op hoopt. Een plaats om voor de ruime spiegels even bij te komen, voor je je weer in de zweterig dansende massa rondom de roemruchte paal in de kelder van de kroeg stort.

De grote SKToilettentest Iedereen stelt het moment tijdens het stappen zo lang mogelijk uit, maar tal van uurtjes en een boel biertjes later moet het moment er toch eens van komen: een bezoekje aan het toilet. Heel af en toe is dat geen probleem, maar in sommige kroegen kun je het gerust plassen met hindernissen noemen. De lange rijen, het tekort aan wc-papier of de afwezigheid van een wcbril kunnen zo’n bezoekje een stuk minder aangenaam maken.

De Negende Cirkel heeft het smerigste toilet van de geteste kroegen. Bij De Toeter kan je je gerust op de bril neervlijen, deze kroeg komt als schoonste uit deze test.

pand48 Zo sfeervol als de rest van pand48 is verlicht, zo hard knalt de TL-bak in de wc van deze semi-hippe tent je tegemoet. In het damestoilet hangt aan de rechtermuur een immense spiegel, wat op zich een zeer positief puntje is. Vooral wanneer je als chickon-a-mission even die secuur gematchte regel-outfit wilt checken.

Wie is er echter op ‘t briljante idee gekomen om hier een tl-bak boven te hangen waar je ‘u’ tegen zegt? Het confrontatiegehalte wordt hier even naar een hoger plan getild. Als je zonet nog dacht er even lekker handig bij te hangen op een van de lounge-banken, krijg je hier een onovertroffen vlaag van ‘tjezus-wat-zit-die-makeup-scheef-en-waar-kan-ik-deze meeëters-uitknijpen’ te pakken.

De UB-wc verlichting is er niets bij, zullen we maar zeggen. Als je

deze koude wa gelukkig wel m en een noodui schoon en in he ma. Hier is ech én droogappar wassen. En er positief puntje. sen je tanden o je schoen in gl pakken.

8 De Kar

6,7

In ‘t Vaatje is slechts één wc voor de dames aanwezig, en dit vind ik meteen het grootste minpunt.

Ongemakkelijk situaties zijn hierdoor namelijk onvermijdelijk. Stel je wil, of erger nog, je moet, even goed de tijd nemen voor een bezoekje aan de plee. Wanneer je net lekker zit, hoor je een tweede persoon de wc binnenkomen. Je weet nu dat diegene op jou aan het wachten is en de druk om op te schieten wordt hoger en hoger. Dit kan leiden tot een afgeraffeld pleebezoek, wat een bezoeker een onvoldaan gevoel kan geven.

Maar de wc zelf is geslaagd voor de test. Er is namelijk veel wcpapier aanwezig, een ontzettend groot pluspunt. Zelfs bezoekers die het tot de vroege uurtjes uithouden, zullen naar alle waarschijnlijkheid nog een stukje papier kunnen bemachtigen. Ook durfde ik me zelfs aan de wc bril te wagen en ben ik lekker gaan zitten, iets wat ik zelden doe in een café. Het speelde wel mee dat de avond nog jong was, en er door de weinige bezoekers er nog geen enkel druppeltje vocht op de wc bril te ontdekken was. Verder was het interieur simpel, maar voldoende. Er hing ook een frisse geur, waardoor ik niet de neiging had zo snel mogelijk weer weg te willen. Je hoeft in dit studentencafé niet bang te zijn voor buitensporig onhygiënische taferelen, en daarom scoort ‘t Vaatje in onze test een dikke voldoende!

Iedere kroeg krijgt het toilet dat bij hem past. De Kar is een degelijke danstent; grote spiegels aan de wand om de staat van je heupwiegen en beschonken maatgevoel in te checken, alternatieve muziek waarop het heel gemakkelijk dansen is. De dansvloer staat dan ook altijd relatief vroeg vol, wie zich er doorheen weet te wurmen komt uit bij de wc’s. Die voldoen aardig aan de gestelde eisen, de degelijke toiletten zijn redelijk schoon en redelijk ruim.

Het ruikt er best aardig, al geven de inlegkruisje die uit de prullenbakken steken het geheel een wat minder hygiënische aanblik. Wat dan wel weer erg handig is, is het blok waar je glazen op kunt zetten; het scheelt heel wat gebroken stukken glas op de grond waar je afgestroopte broekspijpen of poezelige hakjes in kunen verdwijnen. Grote prettig donkere spiegels en ruime wasbakken geven voldoende gelegenheid de make-up nog eens bij te werken, zonder dat je door verlichting met te veel realiteitszin direct met al je wallen geconfronteerd wordt. Een al te hoge notering verdienen deze toiletten echter niet, want ook hier heerst een schrijnend gebrek aan toiletpapier.

‘t Vaatje

7

De Warhol is terug in Groningen. Aan de Papengang 6 vind je een trendy kroeg met luxe toiletten. Het loopt nog niet storm, maar of dat aan de wc’s ligt?

De twee grote damestoiletten bereik je via een ruime hal met twee wasbakken. De plees zijn midden in de nacht niet superschoon meer, maar voor een Gronings toilet kan het ermee door. Oké, er ligt pleepapier op de vloer en er zitten wat spetters op de wc-bril, maar hangen boven de pot moet je als vrouw ongeveer overal in de stad. Pluspunt is dat er nog genoeg wc-papier is.

De herenplee is een stuk minder nadat een dronken bezoeker in de wc een braakje heeft gelegd. De gele brokken en het zure slijm sieren het maagdelijke wit van de toiletpot, wat geen appetijtelijk gezicht is. Voor een grote boodschap is dit toilet vannacht niet meer geschikt. De urinoirs zijn redelijk schoon en er is genoeg pleepapier.

De wc’s in de Warhol zijn behoorlijk schoon, al had er bij de heren een doekje door de plee gehaald kunnen worden. Verder zijn er geen rijen voor de plee en dat maakt de Warhol heel acceptabel voor een snel plasje midden in de nacht!

7,5 Warhol

De Toeter

ashand in je gezicht te boven bent kun je verder met een gerust hart plassen, er is een brandblusser itgang te vinden in dit toilet. De wc’s zijn ook erg et hokje zelf is de verlichting dan wel weer best prihter weer geen spiegel te vinden.... Wel een wasbak raat per hokkie, zodat je lekker privé je tengels kan is een randje waar je je glas op kwijt kan, ook een . Heb je tenminste niet dat gelazer met een glas tusof een half biertje dat van de wc-rol-houder droogjes lijdt. Al met al heb je bij pand48 een prima plee te

Wat zijn nou voorwaarden waar een kroegtoilet aan moet voldoen voor een goede beoordeling? Een gebrek aan kotsplekken is een goede start. We kunnen ook wel zonder de ranzige geur van verschraald bier en andere onaangename luchtjes. Je gaat natuurlijk helemaal de punten in als je als kroeg ook nog zorgt voor voldoende pleepapier, zodat je wanneer je rond half zes in de ochtend nog eens naar de wc strompelt niet wanhopig hoeft te bedelen om tissues bij andere kroegbezoekers. De Toeter biedt dit alles en meer, deze strebertjes hebben het niet gelaten bij schone vloeren, zeep en toiletpapier. Op een doorsnee avond ruikt het toilet er nog altijd fris dankzij de overvloed aan luchtverfrissers.

Het toilet is zeer vrouwvriendelijk ingericht

9 met genoeg ruimte om eens flink te roddelen over je aankomende verovering of wekelijkse scharrel en er zijn zelfs twee spiegels om de make-up nog eens bij te werken. Misschien komt het door de locatie van De Toeter, net buiten het centrum, of hun clientèle, veel studentengroepen en dertig plus. De staat van de toilet is in elk geval niet daggebonden en de hokjes zijn op een drukke kroegquiz woensdag of een bomvolle dronken zaterdag net zo schoon als op een laffe dinsdag. Het enige wat nog mist is een condoom- en/ of een tamponautomaat voor het maximale aantal punten.

Maar in deze staat komt de kroeg boven aan de puntentelling te staan met een ruime negen.

Foto’s: Ewoud Rooks, Simone Steenbeek, Hanne van der Velde, Wanda van der Zee

Toilettentest

7

Uitgespreid

Shadrak

Vieze Fokkers in De Badkamer ‘Wat zijn we toch ook vieze fokkers met zijn allen en maar gewoon doorgaan met slopen, hoe kunnen we? Hoe durven we?’ Backstage hangen Willie Wartaal, Vieze Fur, P. Fabergé en producer Bas Bron lekker onderuit. Er wordt flink geouwehoerd. De Jeugd Van Tegenwoordig trad 16 mei op in de Simplon en deed een boekje open over mode, de badkamer en rolmodellen.

Door Joyce Hondong en Simone Steenbeek ‘Het leek onmogelijk, maar we hebben toch nog dingen geleerd’, vertelt Bron over ‘De Machine’. ‘Het is beter dan het eerste album.’ Fur voegt toe: ‘Net als wasmiddelenreclames.

Eerst zijn ze al goed en dan komen ze met iets nieuws en zeggen: “Nu nog beter, microfilters…”’ Wartaal: ‘Had ik al gezegd dat ik een videoclip wil dat we in een laken springen en dan tijdens het rappen vuil moeten ontwijken?’ Fabergé: ‘Dan komen we er uit en dan zijn we heel vies geworden.’

Wartaal: ‘Dan eindigen we om schoon te worden…’ Alle vier in koor: ‘In de badkamer!’

Met oogschaduw, lippenstift, oorbellen en naveltruitjes voor mannen’, vertelt Fabergé. Wartaal zegt quasi-serieus: ‘Dan kan je correct ‘No Homo’ komen, maar dan wel je vrouwelijke kant uiten. Je kan dan zeggen: “Hé, ik kom wel in een topje, maar ‘No Homo’!” Daarom is dit kledingmerk een ware uitkomst.’ Fabergé zegt lachend: ‘Wij spelen graag in op gaten in de markt en we spelen sowieso graag in gaten.’

Onder de naam Le le heeft Fabergé het Engelstalige nummer ‘Breakfast’ uitgebracht. Wartaal: ‘Het is een vet nummer, namelijk opgenomen in de badkamer.’ Fabergé: ‘Net als De Jeugd is het ook dansbaar, geniaal en platvoers. Zoals de badkamer. We hebben vooral aspiraties om Amerikaans geld te pakken. In welke taal dat gebeurt maakt niet zoveel uit. Er is een album uit, ‘Flage’, dat gekocht kan worden met Engels, Nederlands, Amerikaans, Frans, Duits én Roemeens geld.’ Volgens Wartaal is er geen andere taal dan de Nederlandse taal, dus een overstap naar het Engels blijft voor De Jeugd voorlopig uit.

Wartaal presenteert het programma Villa Live voor kinderen tussen 8 en 14 jaar. ‘Ik wil geen rolmodel zijn, maar vooral tegen die kindjes zeggen dat ze geen rolmodellen moeten hebben en zichzelf moeten zijn en kankerhard moeten komen in hun eentje. Niet kijken naar iemand anders, want alles wat

een ander doet kan jijzelf drie keer beter.’ Fabergé vult aan: ‘Als je dan een voorbeeld wilt nemen aan iemand, dan gewoon je ouders, die ook best dope zijn.’ Wartaal getuigt van enige zelfreflectie: ‘Luisteren naar die twee volwassen die door je huis heen lopen en niet naar Willie Wartaal want Willie Wartaal is gek. Mijn vader en mijn moeder vinden mijn teksten heel grappig, aangezien ik ze regelmatig geld geef.

Geld komt van die teksten en ze zijn er superdown mee. Zou ik dat niet doen, dan zouden ze waarschijnlijk mijn muziek verafschuweren’, lacht Wartaal. ‘Het is kunst, hé! Mijn ouders zijn allang blij dat ik geen pillen verkoop onder een brug, in de lift of in de badkamer. Nee, in de badkamer zijn ze gratis.’ Fabergé zegt lachend: ‘Daar liggen ze gewoon op een schaaltje naast het zeeppompje en de handdoekjes.’

De Jeugd heeft ook nog een boodschap voor de fans. Fabergé: ‘Als jullie me in het echt zien, geef me drugs en geen injectienaald met The Gift.’ Fur voegt toe: ‘Of iets snuifbaars of slikbaars.’ En Wartaal? ‘Ik wil zeggen dat ik van iedereen hou en liefde is het mooiste wat er is. Als je me zoekt, kan je me vinden in de badkamer.’

Kijk op www.studentenkrant.org voor een fotospecial met backstagefoto’s en meer foto’s van het optreden.

‘De badkamer als creatieve broedplaats: een plaats waar schoon en vies door elkaar heen geworden kan zijn’ Waar slaat het nummer Kerk op en vindt De Jeugd zichzelf heilig? Fabergé legt uit: ‘De aanheid tussen ons drieën, die is heilig.’ Fur vertelt: ‘Voor de rest is er niks heilig. Behalve huisjes. Die zijn er om afgebroken te worden of om er badkamers in te installeren. Eigenlijk zou iedereen gewoon een kont moeten neuken. Die boodschap wil ik verspreiden met een nummer over de badkamer.’ Volgens Bron kan dat wel eens een heel album worden. Fabergé voegt daaraan toe: ‘De badkamer als creatieve broedplaats: een plaats waar schoon en vies door elkaar heen geworden kan zijn.’ Fur zegt: ‘Weet je dat het nummer 06-badkamer bestaat?’ Hij belt het nummer en spreekt de voicemail in: ‘Je spreekt met Vieze Fur van De Jeugd Van Tegenwoordig. Wist je dat jouw nummer 06-badkamer is? Bel terug want je hebt een prijs gewonnen.

Kijk ff goed naar je knopjes, 06-badkamer. Meisje, je weet niet half hoe. Dankjewel.’

Na sneakers heeft De Jeugd ook andere ambities in de mode.

‘We komen met een kledingmerk dat ‘No Homo’ gaat heten.

(Advertenties)

Vieze Fur aan het crowdsurfen tijdens het optreden van De Jeugd van Tegenwoordig in Simplon.

Foto: Jan Luursema

De Groninger Studentenkrant zoekt voor haar site een enthousiaste nieuwe

WEBMASTER. Lijkt het jou leuk om een nieuwssite gericht op studenten te bouwen en vorm te geven, reageer dan snel.

Voor meer informatie kan je natuurlijk ook altijd contact met ons opnemen.

Mail naar hoofdredactie@studentenkrant.org, of bel 06-25035306 (Jan Luursema) www.studentenkrant.org

8 Groninger Studentenkrant

Cultuur

Een beetje Bruce Lee in Groningen ‘Ga niet daar waar het pad je leidt, ga daar waar geen pad is en maak je eigen weg.’ Dit is het motto van de mixed martial arts (MMA) vereniging Deltaserat in Groningen.

Trainer Nabil Abdi laat ons zien wat deze sport precies inhoudt.

Na de conditietraining beginnen de gevechtstrainingen waarbij ons wordt verteld dat het echt niet gevaarlijk is. Als

Abdi. Naast de vaardigheden die hij bij zijn studie (International business and management) had opgedaan, moest Nabil Abdi nog veel leren. ‘Ik heb pedagogische lessen gekregen van mijn trainers over hoe ik mensen moet trainen. Daarnaast heb ik de anatomie van het lichaam bestudeerd en EHBO-cursussen gevolgd.’

Maar wat maakt deze vereniging anders dan andere in

even later dan toch de mondbitjes, toques, scheenbeschermers en bokshandschoenen te voorschijn komen zetten we vraagtekens bij deze bewering . ‘Dit zijn alleen maar preventiemiddelen’, stelt Wabe Bakker ons gerust. Hij is anderhalf jaar lid van Deltaserat en is erg tevreden over de trainingen. ‘Je kunt er echt je energie in kwijt, als je er een paar hebt gemist dan merk je echt dat je minder goed meekomt.’ En inderdaad: de sport leert je niet om te vechten, maar leert je hoe om te gaan met geweld en om kalm te blijven in gevaarlijke situaties.

Zelf een sportvereniging oprichten is niet makkelijk, zegt

Nederland? Niet alleen is de hoofdtrainer een student, de manier van trainen verschilt ook erg, aldus Abdi. ‘Mijn trainers willen altijd veel respect, ik wil natuurlijk ook dat mijn leerlingen me respecteren en ik respecteer hen ook. Maar daarnaast ben ik ook gewoon student en wil ik hun vriend zijn. Ik houd de trainingen heel informeel.’ De trainingsoefeningen zijn ook niet zoals in elke dojo. ‘Vaak worden elke keer dezelfde trainingen gegeven, steeds dezelfde oefeningen. Ik probeer elke keer weer een nieuwe training met nieuwe oefeningen te maken zodat de leerlingen zich echt ontwikkelen.’

in hoog tempo voor te doen. Alle trainingen worden in het Engels gegeven omdat er veel internationale studenten zijn.

Deltaserat is dan ook de eerste internationale sportvereniging in Groningen.

Door Iris Brookman Foto: Ewoud Rooks Op zesjarige leeftijd kwam Nabil Abdi in aanraking met vechtsporten door het kijken naar films met Bruce Lee. ‘Ik probeerde al zijn acties uit op mijn broertje. Later ben ik verschillende vechtsporten gaan beoefenen totdat ik bij MMA uitkwam. Toen ik in Groningen kwam was er helemaal geen plaats om deze sport te beoefenen. Dus besloot ik samen met andere studenten onze eigen vereniging op te zetten.’ Zo ontstond Deltaserat. De vereniging is nu drie jaar aangesloten bij de ACLO en heeft tachtig leden. Binnenkort wordt besloten of ze permanent in het programma van de ACLO worden opgenomen.

MMA is een sport die het beste van andere vechtsporten als worstelen, judo, kickboksen en jiujitsu combineert. Veel beoefenaars van MMA hebben dan ook eerst aan een andere vechtsport gedaan maar kiezen later toch voor MMA omdat dit meerdere aspecten van vechtsporten bevat. Je traint op grondgevechten, staande gevechten en ‘dichtbijgevechten’ zoals bij het worstelen.

Wanneer we de dojo in de ACLO binnenstappen, zien we studenten al worstelend op de grond liggen. Zij komen voor de cursus, de training voor de gevorderden begint iets later.

We zien al snel allemaal bezweette studenten rondjes rennen, springen en oefeningen doen waarbij ze als een soort roofdier naar elkaar sluipen. Midden tussen de leerlingen staat Nabil Abdi Engelse termen te roepen en elke oefening

Gluren bij..

Van Blue Monk tot Erotique ‘Mozart had het niet zo gedaan’, aldus de docent Arrangement. We lopen een dagje mee met Dorothee Swellengrebel, tweedejaars student op het Prins Claus Conservatorium, waar ze de opleiding Docent Muziek doet.

Na de pianoles moeten we meteen al weer door naar de volgende les: arrangeren (het geschikt maken van een muziekstuk voor andere instrumenten). De studenten zitten met z’n vieren rond de vleugel waar de docent de arrangementen ontleedt: ‘Mozart had het niet zo gedaan, maar gelukkig heb je tegenwoordig moderne fluiten en een goed orkest.’ Over het arrangement van Swellengrebel (een bewerking van ‘Erotique’ van Grieg) is hij minder tevreden. ‘Wil je me een lol

Door Jan Luursema Foto: Wanda van der Zee We ontmoeten Dorothee Swellengrebel deze donderdag om half twaalf bij haar thuis. Een mooi tijdstip om met studie of college te beginnen voor de gemiddelde student zou je zeggen. Deze conservatoriumstudent zat die ochtend echter al om half acht achter haar computer om een lessenserie te schrijven voor middelbare scholieren op de school waar ze een dag per week stage loopt.

We lopen rustig naar het conservatorium, op honderd meter van haar huis, voor de eerste les van de dag; een half uurtje piano. Op de gang zitten andere studenten achter piano’s die geen geluid maken, althans, alleen de pianist zelf hoort de klanken door de aangesloten koptelefoon. In het leslokaal is het een gezellige boel.

Twee studenten zijn al bezig onder begeleiding van de docent, en even later druppelt er nog een vierde binnen. Swellengrebel eet ondertussen een broodje en neemt nog even haar bladmuziek door. Als het haar beurt is speelt en zingt ze de klassieker ‘When a man loves a woman’, onder de enthousiaste aanmoedigingen van de pianodocent. Die is tevreden over haar spel en zegt dat ze de beoordeling over een paar weken wel zal halen.

Sport & Gluren bij

doen en het niet driestemmig opschrijven? Je maakt het onnodig moeilijk voor jezelf.’ Later vertelt de conservatoriumstudent de kritiek wel te begrijpen, maar ze vindt het toch irritant: ‘Het heeft me al een uur of tien gekost en het gaat me nu nog zeker zoveel tijd kosten, mede door het moeilijke computerprogramma dat we moeten gebruiken.’

Na het arrangeren denkt de conservatoriumstudent

even pauze te hebben, maar als ze in de kantine op de klok kijkt blijkt dat we alweer naar de volgende les moeten. Het gaat er redelijk hectisch aan toe. Deze hectiek komt volgens haar mede doordat er in de planning van de lessen niet echt rekening wordt gehouden met aansluitende lessen. De ontspannen sfeer op het conservatorium maakt echter veel goed. Zou het komen door de aangename klanken van muziek die je door het hele gebouw hoort?

De gitaarles is de laatste les vandaag. Hij wordt gegeven door Winfred, een echte muzikant volgens Swellengrebel. Ze zit in het gevorderdengroepje, maar heeft het instrument nog niet zo goed onder de knie als de andere drie studenten. Haar hoofd wordt van de inspanning steeds roder en een lichte vloek weet ze niet te onderdrukken. Winfred zit er relaxt bij terwijl het groepje van vier min of meer harmonieus ‘Blue Monk’ op hun gitaren pingelt en improviseert. We mogen zelfs nog meedoen aan een leuke klapoefening, bedoeld om het samenspel van de groep te verbeteren.

Na de lessen lopen we weer terug naar huis en na een kopje thee nemen we afscheid van de muziekdocent in spe, die over een paar minuten een privézangles moet geven aan een scholier. Daarna moet ze weer hard verder werken aan haar huiswerk, het is duidelijk dat je voor het conservatorium honderd procent inzet nodig hebt.

Groninger Studentenkrant 9

Apart’ja Door Anke van Ravensteijn Foto: Ewoud Rooks

Nachtburgemeester nooit dronken Henkie Barkruk, Henkie Stoel of Henkie Terras zijn bijnamen van de enige echte nachtburgemeester van Groningen. Sinds jaar en dag struint deze oude baas alle hoeken van de Groningse binnenstad af om aan elke bar een neutje naar binnen te gieten. En altijd zonder kater, vertelt Henk Levy. ‘Ik ben nooit ziek, heb nooit hoofdpijn en ben nooit chagrijnig’.

in burger, en ik.’ Voor deze belangrijke functie wordt hij naar eigen zeggen betaald door de gemeente. Daarnaast strijkt hij ook een aardig zakcentje van 450 euro per maand op van meneer Swinkels, de eigenaar van Bavaria, omdat Henkie dankzij zijn fenomenale gelob-

by regelde dat ‘tien jaar geleden zowel Vindicat als Albertus Bavaria-bier gingen drinken’.

We duiken ook nog even de geschiedenis in. Henkie vertelt trots dat hij de 49e elfstedentocht heeft uitgereden. ‘Ik zag eruit als Pipo de Clown, met vaseline op de oortjes en een rode neus.’ Op de vraag of hij toen ook al jenevertjes dronk om warm te blijven glimlacht Henk even.

‘Ik had wel zo’n zeemlap daar beneden’, grinnikt hij wijzend naar z’n edele delen. Verder heeft de senior veertig jaar lang een zaak in horeca-meubilair gehad en dan rol je natuurlijk vanzelf in het barkrukken testen.

‘Er zijn ‘s nachts vier agenten in burger, en ik’

Een waanzinnig idee daarom, om voor deze rubriek deze café-vriend eens te ondervragen. Maar hoe snor je in hemelsnaam deze van kroeg naar kroeg hoppende grijsaard op? Na een speurtocht door de Kromme Elleboog vinden we onze oude vriend uiteindelijk in één van zijn favoriete kroegen, café Flip. Gehuld in de eeuwige stofjas, die bijna net zoveel jaren telt als Henkie zelf, maakt hij een babbeltje met de kroegbaas. Vlak voordat ik met mijn vragen begin, drukt deze hem nog even broederlijk ‘gewoon liegen, hè’ op ‘t hart en begint hij een tweede glaasje jenever in te schenken.

Andere hobby’s van Henkie zijn de drie geitjes die hij in de buurt van de grachten op een weiland heeft staan. ‘Annemiek, Anna en Annie, vernoemd naar een paar meisjes die ik ken uit de Wolthoorn.’ Eén keer heeft Henkie samengewoond, twintig jaar geleden, met een politieagente. ‘Na vijf jaar was ‘t klaar, toen wilde ze kinderen.’

Vanaf dat moment stiefelt onze horecafossiel elke nacht na een stuk of vijftien jenevertjes moe maar voldaan terug naar z’n bed in de Taco Mesdagstraat.

Henkie besluit: ‘Ik word nooit dronken, alleen als ik op bed lig ben ik bewusteloos’.

De titel ‘nachtburgemeester’ kreeg Henk negen jaar geleden in het programma Zomervogels. ‘Toen kwamen die lui uit Hilversum met hun camera’s en die flauwekul’, vertelt Henkie. ‘Ze liepen van tien tot één met me mee, en toen waren ze moe.’ Onze barbejaarde zelf gaat rustig door tot een uurtje of vier, vijf ’s nachts.

‘Ik begin om drie uur ’s middags met een daghap in de ‘Drie Gezusters’ en vanaf dan wissel ik elke tien á vijftien minuten van kroeg.’

Om acht uur slurpt de zeventigjarige Henkie z’n eerste jonge jenevertje weg en vanaf dan is hij het wakend oog binnen de grachten. ‘Er zijn ’s nachts vier agenten

(advertentie)

Emily

Flirten Flirten verleer je. Flirten was al nooit echt aan mij besteed. Als ík je leuk vind dan merk je dat echt wel. Ik staar, tot je er nerveus van wordt. Sta met mijn vriendinnen uitgebreid naar je te wijzen en de gratis drankjes vliegen je om de oren. Wat nou hard to get? In dat opzicht ben ik net een kerel; subtiele hints pik ik niet op, dus als je met mij wilt flirten denk dan spandoek-grote signalen graag.

Laatst stond ik in de kroeg met een aantal vrienden gezellig rosétjes te rammen en flink te roddelen. Naast mij zat een vaste klant van de kroeg ongegeneerd de hele avond in mijn decolleté te gluren. Onze meidenavond trok ook de aandacht van de niet onaantrekkelijke barman, die opvallend snel was met onze bestelling. Ook hij stond te smoezen met zijn maten achter de bar en naarmate de avond vorderde werden de steelse blikken steeds frequenter. Complimentjes volgden de gratis drankjes op en klanten aan de andere kant van de bar werden botweg genegeerd. Maar aangezien de barman de hele avond bleef loensen naar het blondje naast mij zocht ik er niets achter.

De avond vorderde en mijn buurman bleef onbeschaamd naar mijn borsten loeren. De gedachte kwam in me op dat hij zich waarschijnlijk nét bedenkt dat-ie nog melk moet halen. In de hoop de aandacht van de ouwe sok naast mij af te leiden startte ik een gesprek met de barman. Binnen no-time hadden we een gezamenlijke hobby gevonden: watersport. Het sporten vooral niet te letterlijk, watersport is vooral relaxen met wat biertjes en bruin bakken. De

10 Groninger Studentenkrant

barkeeper stelde echter enthousiast voor om eens samen te gaan zeilen. Enthousiast stemde ik in mijn oneindige naïviteit toe om eens met z’n allen het water op te gaan. Leuk toch, een groepsuitje?

Het gegiechel van mijn vriendinnetjes achter mijn rug negeerde ik; achteraf een duidelijk waarschuwingssignaal.

Na het uitwisselen van telefoonnummers riep de glunderende barman triomfantelijk: ‘Gaan wij binnenkort eens gezellig samen op stap, dat is dan een afspraakje!’ Mijn mond zakte open van verbazing. Dat was niet de bedoeling!

Bij de aanblik van mijn ontredderde uitdrukking nam het gelach achter mijn rug lawine-achtige proporties aan. Mijn vriendinnen bulderden van het lachen, zichzelf op de dijen slaand om mijn stommiteit. Stukjes pinda sproeiden als een regen uit de mond van het blondje: ‘Een date! Nou Emily, dat zal je vriend leuk vinden!’ Hoe kon ik dat niet doorhebben? Bij het schuifelende lijk naast mij aan de bar was het in elk geval duidelijk. Dat is het voordeel van borststarende boerenpummels; je weet wat ze willen. Blijkbaar had de barman de hele avond, door mij onopgemerkte, subtiele hints laten vallen in zijn allerbeste flirtpoging. Ik vind het niet erg op deze wijze voor enig entertainment te zorgen, maar een waarschuwing van één van mijn single vriendinnetjes was leuk geweest.

Want bij thuiskomst kon mijn vriend minder lachen om mijn aankomende afspraakje. Sinds ik in een vaste relatie zit heb ik nog nooit zoveel gedate.

Door Emily Jacometti

Apart'ja & Column

v

Recensies Website

DVD

Film

Whatiwatch.net Door Ricardo Berentsen

Rambo Door Ricardo Berentsen

Drillbit Taylor Door Ricardo Berentsen

Ik ben nogal een filmfan, laten we dat voorop stellen.

Ik heb daarbij ook nog eens de obsessie tot in detail bij te houden wellke elke films ik gezien heb. Daar komt Whatiwatch.net om de hoek kijken. Films die je hebt gezien kan je per medium (bioscoop, dvd, tv enz.) en datum invoeren. Voor een hobby project is de website behoorlijk uitgebreid. Niet alleen datum en medium zijn in te voeren. Je kan ook nog eens het aantal minuten dat de film duurt, de regisseur en je cijfer registreren.

Zo krijg je niet alleen een gedetailleerd lijstje met de films die je hebt gezien - met één klik staan ook een aantal statistieken voor je neus; staafdiagrammen die bijhouden hoeveel films je wanneer per maand ziet, het totaal aantal kijkminuten per maand en bijvoorbeeld uit welke decennia de films die bekeken zijn komen.

Nu heeft een beetje filmfan vaak ook een redelijke voorraad originele dvd’s op zijn of haar kamertje liggen. Ook daar is inmiddels aan gedacht. Het is sinds kort mogelijk om je eigen collectie in te voeren.

Wil je dit ook nog eens allemaal met de buitenwereld delen, dan zijn er twee mogelijkheden. Om met je mede filmgeeks films af te zeiken of de hemel in te prijzen is er onlangs een forum gelanceerd dat vrij redelijk bezocht wordt. Er is ook nog de export functie, waarbij een notepaddocumentje wordt aangemaakt van de films die je hebt gezien inclusief forumcode, welke je dan dus op een willekeurig forum kan posten.

De site is misschien niet voor een breed publiek bedoeld (Ik bedoel, wie houdt nou precies bij wanneer hij of zij welke film heeft gezien), maar voor mensen die een Moviemeter of IMDB account te beperkt vinden, is dit een erg goed alternatief.

Rambo. Een begrip. Een legende. Een held. En een half jaar geleden vonden we hem terug in Thailand. Een groep missionarissen heeft hem namelijk nodig om de oversteek naar Burma te maken om slachtoffers van de Junta van spirituele en medische hulp te voorzien. So far so good, totdat de groep gevangen wordt genomen. De thuisbasis stuurt een aantal huurlingen om de groep te redden; dat gaat niet lukken zonder Rambo’s hulp.

What you see is what you get gaat hard op voor deze film.

Nergens lijkt ook maar de pretentie door te schemeren dat Stallone hier meer mee heeft willen doen dan vermaken. En vermaakt word je. De dialogen zijn lachwekkend slecht (iets waar je de film toch niet om kijkt).

Maar de actie is geweldig. Stallone laat niets, maar dan ook niets aan de verbeelding over. We zien ledematen in het rond vliegen, hoofden uit elkaar spatten en doorboord door pijlen. Het verhaal staat volledig in dienst van de actie en het lijkt alsof Stallone een excuus zocht om zoveel mogelijk geweld in een film te stoppen.

De inleiding was, vooral voor een Rambo film, iets te lang, maar wanneer Rambo op gang komt is het een grote thrill ride, waarbij de film zelfs nog wel iets langer had mogen duren.

Stallone heeft bewezen dat Rambo nog altijd niet dood is. Maar wat mij betreft mag hij het wel bij deze laatste Rambo film houden.

Puber zijn. Hier om gaat het opnieuw om in deze Appatow (Superbad) productie. Dit keer hebben we niet te maken met vuilbekkende, naar seks snakkende seniors in High School, maar met onzekere nerdjes die enorm tegen hun eerste dag High School opzien. Dat bleek terecht, want de eerste schooldag worden ze flink in de zeik genomen door twee ouderejaars. Omdat dat nou niet echt snel lijkt te gaan veranderen, komt een van de drie op het briljante idee een bodyguard in te huren.

Met een beperkt budget blijkt dat geen gemakkelijke taak, maar uiteindelijk vinden ze een ‘geschikte’ kandidaat; een zwerver die het niet zo nauw neemt met de waarheid (Owen Wilson). Hij ziet het vooral als een makkelijke manier om zijn droom te bekostigen: naar het noorden van Canada emigreren.

CD Jason Mraz - We sing, we dance, we steal things Door Julia Gielingh Jason Mraz, een Amerikaanse singer-songwriter, is klein begonnen. Met djembé, akoestische gitaar en honingzoete stem veroverde hij de harten van de mensen in een club in San Diego. Sinds die begintijd heeft Mr. AZ, zoals zijn bijnaam luidt, veel albums gemaakt: dit is zijn zesde.

De instelling van Mraz is nogal opmerkelijk: hij wil geen ophef, geen publiciteit en zegt tegen praktisch alle (publicitaire) aanvragen nee. Juist zo lijkt Mraz zich volledig op zijn muziek te kunnen richten. Met succes: deze alternatieve manier van aanpak heeft Mraz (Slavisch voor ‘bevriezing’, hoe ironisch) al beroemd gemaakt in de Verenigde Staten, Azië en Australië.

De eerste nummers van het album komen romantische en diep over, maar de toon blijft voornamelijk zomers en fris. Zo heeft het nummer ‘Dynamo of volition’ een lekker hip hop-ritme erin en kun je moeilijk stil blijven zitten.

Tien van de twaalf songs zijn bijna filosofisch en doen het goed als achtergrondmuziek. Heerlijk voor als je een keer in de zon zit, op je dakterras, met een koud biertje en studie ontwijkend gedrag vertoond. Als je naar de teksten luistert hoor je heerlijke muziek over betere tijden, vol hoop. De boodschap is dat iedereen liefde nodig heeft. Jason Mraz heeft geduld en produceert zijn muziek met zorg en liefde en dat hoor je op dit album. Een echte aanrader als je van een combinatie van jazz, poëtiek en hip hop houdt.

Mr.AZ is stealing hearts.

Recensies

BOEK Allard Schröder - De econome Door Jesper Verhoef In de nieuwe roman van Allard Schröder, ‘De econome’, draait alles om controle. Of beter gezegd: het verliezen daarvan.

Nadat hoofdpersoon Linde, consultant van beroep, lifter Silbering meeneemt lijkt niks meer hetzelfde. Haar leven maakt nog maar een bleke indruk: het is een decor van een stuk dat ze zelf niet snapt. Silbering lijkt plotsklaps overal in haar leven op te duiken; het voelt ‘alsof haar bewegingen door het vizier van een scherpschuttergeweer gevolgd worden.’ Op haar vlucht hiervoor wordt de lezer meegenomen in een wereld tussen leven en dood, tussen feit en fictie. De onheilspellende boodschap is duidelijk: er staat iets te gebeuren, de dreiging van onheil is alom aanwezig.

In eerste instantie doet dit boek erg denken aan ‘Het gouden ei’ van Tim Krabbé. Het beklemt je, laat je niet los, is als een sigaret die je niet gedoofd krijgt: wegleggen is zinloos. Naarmate het verhaal vordert worden echter steeds meer losse eindjes zichtbaar. De waanvoorstellingen c.q. belevenissen van Linde krijgen een absurd karakter, en worden van lieverlee maar verklaard door de ‘ziekte van Silbering’: de man waar Linde halverwege het verhaal bij intrekt en die er een duistere levenswandel op nahoudt. De spanningsboog blijft door deze elementen weliswaar op scherp staan, maar het verhaal verliest zijn geloofwaardigheid; te veel zaken verwijzen opzichtig naar Lindes aanstaande dood. Het is alsof Schröder zijn lezer een puzzel voorlegt waarvan hij wil dat deze onopgelost blijft, maar vervolgens wél met allerlei stukjes gaat schuiven. In plaats van extra schwung aan het verhaal te geven, bereikt de auteur hiermee het tegendeel: de climax is voorspelbaar en laat de lezer onbevredigd achter.

Laten we beginnen bij het begin, is de film grappig? Nou ja, er zitten een paar dijenkletsers tussen, maar over het geheel valt het nog wel tegen met de lachsalvo’s. Vaak heb je tijdens het kijken van de film het gevoel dat je de grap in een andere film eerder hebt gezien. Als de drieeenheid bijvoorbeeld op de vlucht is voor hun aartsvijanden, is er tijdens de ontsnapping ineens wel tijd voor twee mooie, in hun achtertuin zonnende dames. Ferris Bueller anyone?

Het acteerwerk valt het ook tegen. Het is vrij duidelijk dat de drie hoofdrolspelers nog niet veel acteerervaring hebben. Ze komen houterig over, waardoor grappen vaak hun doel missen. Voor Wilson lijkt dit een herhaling van zijn rol in You, Me and Dupree, waarin hij ook al een ongeïnteresseerde nietsnut speelde, die het uiteindelijk toch allemaal niet zo slecht bedoelde.

Want ook al lijkt Drillbit in het begin een egoïstische lomperik, naarmate de film vordert begint het geweten te knagen, iets wat je al kilometers van te voren aan zag komen. De hoofdrolspeler van de film was gewoonweg niet grappig. Sterker nog, hij gaf de film zelfs een nare depressieve bijsmaak.

Seth Rogen (Knocked Up), de schrijver van het screenplay, leverde een heel andere film af dan we van hem en Appatow gewend zijn. Het is een brave en voorspelbare film geworden, die qua humor nergens doet denken aan het erg grappige Superbad. De karakters zijn te stereotype (in tegenstelling tot Superbad) om met ze mee te kunnen leven, waardoor de grappen minder overkomen.

Eigenlijk is de film in de verzadigde-high-school-comedy markt volledig overbodig, maar ondanks dat, is de film meer dan één ster waard, want blij vlagen tovert hij best een glimlach op je gezicht.

Groninger Studentenkrant 11

De Uitsmijter

Technootjes met Andre Galuzzi Al sinds 2001 is ‘Technootjes’ hét minimalfeest van Groningen.

Aanvankelijk werd geprobeerd op deze feesten drie DJ’s een podium te bieden, maar tegenwoordig gaan ze er voor één grote naam binnen te halen.

Frankfurt en Berlijn, waar vele kleine DJ’s groot zijn geworden. De redactieleden kunnen niet stil blijven staan, de minimal van Galluzzi voel je door je hele lijf.

Naarmate de uren verstrijken wordt de muziek harder en sneller. De gasten druipen van het zweet en de zonnebrillen worden goed gebruikt om eventueel vergrote pupillen te verbergen. Iedereen om ons heen heeft een glimlach van hier tot Verweggistan. Wij genieten van de nacht, maar dat neemt niet weg dat de eerste nachtdieren het feest al tegen een uur of drie verlaten. ‘Ik ben minimal-moe’, aldus één van de gasten. Voor de rest

waren alle feestgangers zeer tevreden en bekaf van het vele gedans. Rond half acht raakt de dansvloer steeds leger, een deel blijft zoenend achter. Buiten is iedereen nogal wazig van de alcohol. Een aantal die-hards gaat door naar de afters, die nog tot diep in de middag duren. Wij houden het voor gezien, associëren de afterparty’s na de verhalen die we erover gehoord hebben vooral met drugshoofden. Technootjes was overall wel meer dan geslaagd. Met zwaarvermoeide benen en een heel goed gevoel gaan we weer op weg naar huis. Dit soort feestjes willen wij meer.

Door Julia Gielingh Dit keer moet Andre Galluzzi in een vijf uur durende set groot publiek trekken, en daarbij vermaken ook DJ K.Cee en DJ Miquel, één van de oprichters, de bezoekers van dit regelmatig terugkerende feest in Simplon.

Onze aandacht is in elk geval getrokken.

Het is al gezellig druk buiten wanneer we om een uur of één aan komen lopen op het Boterdiep. De eerste mensen kijken opgewekt om zich heen en we voelen de gezonde spanning, alsof je zelf moet optreden. We lopen naar binnen, hangen onze jas op en bestellen ons eerste drankje in de grote zaal. DJ K.Cee trakteert ons op een lekker setje van twee uur. Het is nog niet erg druk, maar het is duidelijk dat iedereen er zin in heeft.

Al tijdens ons eerste rondje boven komen we de eerste bekenden tegen. Dat is het fijne aan Simplon; het is one big happy family.

Wanneer we weer naar beneden gaan wordt de grote zaal net overgenomen door de meester. Het publiek juicht wanneer om kwart over twee een intrigerende donkere jongen het podium bestijgt. André Galluzzi is al vanaf 1989 aan het draaien in de party-scene van

foto: www.dimitrireining.nl

Dagboek,van een maagd

Lief dagboek,

een dronken schaap en als snel vervangen we dansen bij Janssen door cola drinken in het café om de hoek.

Ik drink geen alcohol en hij heeft een auto, iets waar ik natuurlijk als een blok voor val.

20 mei Het is zo stil in mijn liefdesleven. Wat zeg ik, ik heb geen liefdesleven. In tijden van zulke emotionele drooglegging gat ik teren op herinneringen.

Op de derde overgeslagen dansles neemt hij me mee naar het strand. Het is donker en het regent. Toch lijkt het romantisch, samen hand in hand lopen op een duister strand. We gaan in het zand zitten en hij kijkt me diep in de ogen. Zenuwachtig zeg ik: “O, o, nu gaan we zeker zoenen?” En heb meteen spijt dat ik dat er uit flapte. Hij lijkt niet van zijn stuk gebracht en leunt naar me toe. Gadverdamme! Een natte spons heeft zich in mijn mond gewurmd en begint pirouetjes te draaien. Hij leunt weer terug en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik weet mijn grimas in een zure glimlach te dringen en sta snel op om naar zijn auto te lopen. Zwijgend rijden we terug. Ik heb hem nooit meer gezien.

Het is 2004, ik ben zestien en op zoek naar een nieuwe hobby. Waarom weet ik niet meer maar ik besluit dat stijldansen mijn nieuwe passie wordt.

Ik schrijf me in bij dansschool Janssen, tien minuten rijden met mijn veel te felgele scooter.

De danslessen lijken aanvankelijk een ramp. Er zijn veel te veel dansers voor de te kleine zaal en tachtig procent is vrouw. Hierdoor leer ik de eerste vijf weken vooral dansen als man.

Maar dan is daar Erik. Charmeur eerste klasse.

Waarom hij op dansles is gegaan, is vrij snel duidelijk. Hij heeft namelijk het ritmegevoel van

(advertenties)

12 Groninger Studentenkrant

Nadruk