Uitladder
Dinsdag 4 maart: Waitress. Film. Vera Zienema, 21.00 Woensdag 5 maart: Aletta Jacobslezing 2008 door Heleen Mees. Academiegebouw, 20.00 Donderdag 6 maart: Ciske de Rat, musical. Martiniplaza, 20.00 Vrijdag 7 maart: Dirty Laundry meets Wicked Jazz Sounds. News Café, 23.00 Zaterdag 8 maart: Ronde van Groningen. Wielerwedstrijd over 160 km. Rijksweg, 11.00 Zondag 9 maart: Finale Rode Oortjes Festival. Platformtheater. Maandag 10 maart: Javier Guzman, cabaret. Stadsschouwburg, 20.15 Woensdag 12 maart: Scapino Ballet Rotterdam. Stadsschouwburg, 20.15 Donderdag 13 maart: Ellen ten Damme. Simplon, 21.00 Vrijdag 14 maart: Lopend Vuur Pitch. Diverse optredens. Vera, 21.00
Student Korrespondent
Maandag 3 maart: Pakhuis Quiz. Het Pakhuis, 20.30
Shopping
Door Rebecca Lessard (Canada)
door Lisa Rosing
Zaterdag 15 maart: Fool for Love. Toneel. Grand Theatre, 20.30 Zondag 16 maart: Stadsparklopen. Atletiekbaan Stadspark, 10.00
Vrijdag 21 maart: Lefties Soul Connection. Simplon, 21.00 Zaterdag 22 maart: Club Pepper. Latin House Sessions. Huize Maas, 23.00 Zondag 23 maart: Vive La Fête. Oosterpoort, 20.30 Maandag 24 maart: Michael Clayton, film. RKZ Bios, 21.00 Dinsdag 25 maart: Het Huis van de Moskee. Theater. Het Kruithuis, 20.30 Donderdag 27 maart: Minerva Dans Met Mij! Dansen in de Pudding. Puddingfabriek, 00.00
I paid for it all, and realized at the cash that there were no plastic bags. In Montreal, we are only just starting to
Rebecca Lessard is a twenty-year-old exchange student from Concordia University in Montreal, Canada.
Instead, I tried to fit everything into my flimsy plastic bags from the market. They weighed about 100 pounds, and though my fingers were almost bleeding, I began the 10-minute walk home. As bags Fourteen hours later broke, I put their contents into I woke up to chirping the other, already full bags. birds and blue skies. Then they broke too. First I lost It was a beautiful day. the wine, and found myself And, the lights were stan-ding in a purple puddle back on. I was starving, of broken glass. Then I lost the so I went out in search of oil, which I slipped on. Everysome food. After walkthing went flying. There were Rebecca Lessard enjoying her first meal in Groningen. ing for about 10 minutes apples across the street, onions I found a market. There were fresh fruits and vegeta- in the bike path, and boxes of tea soaking in the oil. bles, meat, fish, cheeses, and bread. I stocked up and was on my way home, when I realized I had nothing When I was about to abandon 30 euro worth of grocerto cook with, like oil, salt, or spices. But what was sup- ies in search of some help, a lady stopped on her biposed to be a quick stop at the grocery store turned into cycle. She was carrying bags full of diapers and other a much bigger ordeal. A bottle of wine, to celebrate my things, but she was able to empty one of them, which arrival (they were on sale for 3.99 euro! I couldn’t say she kindly gave to me. So finally, my groceries and I did no), and of course I needed tea, milk, eggs, juice, rice, manage to get home– but I had to go back out to buy pasta… some more oil and wine.
Zondag 17 februari 2008
Dagboek,van een maagd
Donderdag 20 maart: Amsterdams Kleinkunst Festival, cabaret. Usva, 20.30
get rid of plastic bags at grocery stores. I usually bring a bag with me when I go shopping, but I had been so excited to go outside and see the town that I hadn’t thought about it. I didn’t want to seem like a rude Canadian who doesn’t care about the environment so I didn’t ask for any bags.
Lief dagboek,
Dinsdag 18 maart: Route 66, roadmusical. Stadsschouwburg, 20.15 Woensdag 19 maart: From The Shade, concert. Vera, 22.30
I hadn’t slept in almost three days when my train pulled into the Groningen station. The taxi ride to my student house is therefore a bit of a blur, but we finally found the house, which doesn’t have an address, after going around in circles for 20 minutes. Of course, the very first thing I did in my new Groningen apartment was blow the fuse. It was those stupid converters I had bought for two dollars each in Canada. I tried to plug in my computer, and the plug started sparking. Then all the lights went out.
Altijd als ik in de trein naar Groningen reis, hoop ik uitzicht te hebben op een appetijtelijke jongen om oogcontact mee te maken. Een beetje oefenen met flirten kan geen kwaad. Ook vandaag denk ik wel de juiste coupé te hebben uitgekozen, maar al snel kijk ik alleen nog maar in mijn paperback om niet me niet te vergapen aan de slapende stelletjes en jonge kinderen in het zicht. Jij komt een paar stations later naast me zitten, maar ik neem niet de moeite om te naar je te kijken. Ik dacht zelfs even dat je een meisje was, totdat je kuchte en ook een boek uit je rugzak viste. Je gaat verzitten en ineens voel ik jouw stevige biceps tegen mijn arm. Ik schuif ook maar wat dichter naar je toe en het voelt onverwacht intiem, zo zij aan zij. Op deze manier zitten we meer dan een half uur naast
elkaar en ik kan mezelf er net van weerhouden mijn hoofd op je schouder te leggen en te doen alsof ik je al jaren ken. Misschien is het alleen zo in mijn gedachten, maar het lijkt alsof we spreken met kleine bewegingen en voorzichtige blikken naar elkaars handen. We zitten inmiddels zo dicht tegen elkaar aan dat ik je warmte door je trui heen voel. Mijn ogen blijven over de letters van het opengeslagen boek gaan, maar ik heb geen idee wat ik lees. Ik fantaseer dat ik de moed heb zachtjes de hand te strelen, die je op de leuning van de stoel hebt gelegd. Dan schrik ik op van je plotse beweging. Je draait je van mij weg alsof je mijn gedachten hebt kunnen lezen. Ik voel mijn wangen branden. Je pakt je telefoon uit je broekzak en opent het klepje. Vanaf het oplichtende schermpje lachen jij en je prachtige vriendin mij toe voordat je haar smsje opent.
Zaterdag 29 maart: Dansspektakel. Voormalig Universiteitstheater, 20.15
(advertenties)
12 Groninger Studentenkrant
Nadruk
Colofon
Inhoud
Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN www.studentenkrant.org ISSN 09270237
Gesprek
De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RUG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.
Achtergrond
Voorzitter: Mechteld Giesen (06- 48794318), Penningmeester: Ineke Berenpas (06-22732407), Acquisitie & PR: Jeroen van der Laan (06-26959465) en Joanne Wesselo (0641737982) bestuur@ studentenkrant.org
Apart'ja
Persis Bekkering, Ricardo Berentsen, Dieke de Boer, Iris Brookman, Julia Gielingh, Emily Jacometti, Marjet Janssen, Laura Kroes, Maaike Piscaer, Karlijn Profijt, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Herwin Thole, Jesper Verhoef, Mieke de Waard, Wanda van der Zee
Door Emily Jacometti
Redactie
Vormgeving
Opinie
Fotografie
Jan Luursema (www.janluursema.nl) Hanne van der Velde (www.hannev.nl) Ewoud Rooks (www.erooks.nl Liza Wijma
Het gebeurt niet vaak dat een Groningse student naar de Olympische Spelen gaat. Epke Zonderland gaat dit zeer waarschijnlijk lukken. De student Geneeskunde is bovendien de eerste Nederlandse turner sinds 1928 op de Spelen. De Studentenkrant sprak in Heerenveen met de rasechte Fries over zijn medaillekansen, studie en meer.
Pagina 4
Internationaal studentenhuis Aan het Winschoterdiep staat een voormalig kantoorpand waar tegenwoordig buitenlandse studenten in worden ondergebracht. Dit gigantische studentenhuis wordt gerund door twee studenten. Naast een goedkope kamer een een kleine vergoeding levert dit Ruben Tamminga en Jasper Kok ook de nodige sterke verhalen op.
Pagina 6/7
In de verhouding docent-student kunnen heel wat problemen optreden. Want wat doe je als je een klacht wil indienen over een docent en dezelfde docent in de Examencommissie blijkt te zitten? Wanneer je docent de ex van een vriendin is? Of wanneer de docent alle kritiek van de Opleidingscommissie naast zich neer legt?
Pagina 10
Studerend supermodel Mariska van der Zee heeft niet zomaar een bijbaan. Waar andere studenten als schoonmaker of helpdesker hun geld verdienen, doet zij dat op de catwalk. Op haar dertiende werd ze ontdekt door een scout, en sindsdien vliegt ze de hele wereld over. Nu is Van der Zee begonnen aan een nieuwe uitdaging, de studie IB/IO.
Hoofdredactie
Roza Freriks (06-16437744) en Jan Luursema (0625035306) hoofdredactie@ studentenkrant.org
Pagina 3
Epke Zonderland
Student vs. Docent
Uitgespreid Stichtingsbestuur
Groninger Studentenkrant Maart 2008
Pasfototerreur Eindelijk, voor het eerst in tien jaar sta ik leuk op een pasfoto. Mijn ogen zijn open, ik kijk niet scheel en heb geen drie onderkinnen! Goed gehumeurd ga ik naar het gemeentehuis om mijn paspoort te vernieuwen. Na een slaapverwekkend lange wachttijd verschijnt mijn nummer op het scherm. Bij de balie zit een oudere dame strontchagrijnig voor zich uit te staren. Voor ik kan gaan zitten blaft ze al: ‘Waar kom je voor?’ Vriendelijk glimlach ik en geef haar mijn pasfoto en ID-bewijs. Onmiddellijk pakt ze haar voorbeeldvelletje erbij en speurt naar fouten in mijn foto. Na een lange stilte kijkt ze omhoog met een duivelse grijns op haar gezicht. ‘Uw haar zit niet achter uw oren, deze foto is afgekeurd.’ Ik probeer nog te protesteren en uit te leggen dat je een pony niet achter je oren kunt douwen, maar de discussie is voorbij. Haar missie is geslaagd, namelijk het leven van anderen om haar heen net zo miserabel maken als dat van haarzelf. Daar ben je immers ambtenaar voor, toch? Ongelukkig druip ik af, wetend dat ik nu voor de derde keer nieuwe pasfoto’s zal moeten maken á tien euro per keer.
En dan moet je ook weer een ochtend vrij nemen en opnieuw uren in de rij staan bij dezelfde chagrijnige ambtenaar. De week daarop sleep ik me opnieuw in mijn trainingsbroek naar de lange rij voor officiële documenten. Maar in plaats van de dame die mij al twee keer ‘geholpen’ had zit er iemand anders; een bekende! Mijn oude klasgenoot van mijn middelbare school die iedereen het leven zuur maakte, Frank. Hij was nogal een lui typje en zonder twijfel de grootste pestkop ooit. In de pauzes pestte hij jongere kinderen door met eten te gooien, te schelden en brandende sigarettenpeuken naar mooie meisjes te schieten. Frank, je raadt het al, is nu ambtenaar. Zijn grootste ambitie is dat hij zich ooit omhoog kan likken tot rasechte pestkop en een baan krijgt bij de belastingdienst. Omdat je als je bij de overheid werkt niet wordt beloond naar verdienste, maar op basis van leeftijd is hij nog even lui als altijd. Elk jaar krabbelt hij weer een schaal omhoog en hij kan tot op de cent uitrekenen wat hij over veertig jaar verdient. Frank is een echt schaaldier geworden, maar hij is mijn hoop in bange dagen en bureaucratisch
geneuzel. Frank zit onderuitgezakt op een stoel achter het loketje verveeld voor zich uit te staren. Ik leg hem de situatie uit en geef hem de nieuwe pasfoto’s. Hij werpt er één blik op en zucht. Ik kon toch niet verwachten dat ie dit zou goedkeuren? Je ziet een stukje tand op de foto. Vol onbegrip keek ik hem aan; waar heeft hij het over? Maar kijkend door zijn vergrootglas zie ik wat hij bedoelt. Je zag aan de één kant toch zeker bijna een millimeter van mijn voortand. Weer afgekeurd! Volledig gefrustreerd vroeg ik hem of hij ook zo geïrriteerd was over de nieuwe wet waarbij mensen niet meer lachend op een pasfoto mogen staan. Heel Nederland staat als een soort crimineel op de foto. Maar Frank is stiekem wel blij met deze nieuwe wet. Hij vindt het ‘leedvermaak’ dat mensen hun halve dag bij de balie staan te wachten en dat hij de macht heeft ze weer naar huis te sturen.Mijn mond viel open: de gemeente is er toch om jou te helpen? Wanneer gaan die ambtenaren nou gewoon werken voor hun geld? Ik zou graag mijn freedentsmile terug willen hebben en weer kunnen lachen in mijn leven EN op mijn pasfoto!
Bas Geukes, Jan Luursema
Medewerkers Peter Valkema
Drukwerk
Grafische Industrie de Marne
Ewoud Rooks
Webmaster vacature
2 Groninger Studentenkrant
voor meer nieuws over het Groninger studentenleven. Bekijk de laatste berichten, foto’s, columns en spannende recensies.
Door Peter Valkema
Coverfoto
Surf ook naar www.studentenkrant.org
Entree
‘Ik werd nooit een mietje gevonden’ Student Epke Zonderland naar Olympische Spelen Het imago van het turnen is in Nederland niet erg hoog. Als het aan Epke Zonderland ligt verandert dit rap. Deze RUG-student plaatste zich verrassend voor de Olympische Spelen. Met veel enthousiasme vertelt hij over zijn succes, het leven naast het turnen en zijn toekomstplannen. ‘Ik zie mezelf de beste van de wereld worden.’ Door Jesper Verhoef en Wanda van der Zee Fotografie: Jan Luursema
tijd die je hebt.’ Ondanks alle mediaaandacht en het drukke trainingsprogramma heeft Zonderland ook nog tijd voor zijn studie Geneeskunde aan de RUG. Hier valt hij onder de topsportregeling, waardoor hij twee jaar extra recht op studiefinanciering heeft. Zelf is Zonderland erg enthousiast over de studie; ‘Alleen mijn trainer is er minder blij mee. Ik vind zelf dat het goed is om niet altijd met één ding bezig te zijn, zo blijf ik ook onder de mensen komen.’ Voor de verplichte colleges moet hij regelmatig van zijn woonplaats Heerenveen naar Groningen. Naast de topsport en studie heeft Zonderland zelfs tijd voor een vriendin. ‘Mijn relatie loopt Vanwege een schouderblessure kan Zonderland de komende weken alleen krachttraining doen. lekker. Mijn vriendin woont in Groningen en ik zie haar twee à drie keer per week.’ Zijn vriendin heeft om van te leven. Het is gewoon niet zo commercieel als voetgeen problemen met zijn bekendheid: ‘Ze heeft het kunnen bal.’ Zo heeft hij zelf een sponsorauto geregeld bij de lokale meemaken op het Univé Gymgala, waar allemaal gillende autodealer. Inmiddels krijgt hij veel uitnodigingen die geld opleveren: ‘Binnenkort ben ik bij de heropening van een meiden me stonden op te wachten.’ Het drukke programma doet ons afvragen of Zonderland ziekenhuis.’
‘Ik heb vroeger één keer tegen mijn ouders gezegd dat ik wilde stoppen. De begeleiding is twee weken minder streng geweest en toen vond ik het weer leuk.’ Bij de komende Olympische Spelen in China komt turner Epke Zonderland (21) uit op het onderdeel rekstok. Hij is de eerste mannelijke turner sinds 1928 die voor Nederland naar de Spelen mag. Na deze bijzondere kwalificatie hebben dagbladen, lokale media en tijdschriften de aandacht op hem gevestigd. Trots: ‘Ik ben gevraagd om, met onder andere Marleen Veldhuis en Theo Bos, ambassadeur van de Spelen voor de NS te worden. Zo zullen onze foto’s rond die tijd op diverse stations hangen. Het is een grote eer hiervoor gevraagd te worden.’ Zichtbaar geniet Zonderland van zijn nieuwe status. Interviews als deze zijn voor de student Geneeskunde aan de orde van de dag. Zijn enthousiasme over de kwalificatie voor Peking straalt dan ook van hem af: ‘Vanaf mijn zesde heb ik hier naartoe gewerkt’. Op het afgelopen wereldkampioenschap was hij op zijn specialiteit rekstok al vierde en voor Peking zet hij dan ook hoog in: ‘Ik ga voor de medailles.’ Voor de toekomst is hij nog duidelijker: ‘Ik zie mezelf de beste van de wereld worden.’ Het is duidelijk dat er een ambitieuze sportman tegenover ons zit. In de aanloop naar de Olympische Spelen in China heeft hij zijn trainingsuren opgevoerd naar 30 uur per week. Hij houdt het vol door veel te slapen en vooral door leuke dingen ernaast te blijven doen. Zo houdt hij van windsurfen, is hij laatst nog op wintersport geweest met zijn familie, heeft hij het trompetspelen weer opgepakt en is hij begonnen zichzelf gitaar te leren spelen. Voor vrienden blijft wel minder tijd over: ‘Je wordt wat selectiever door de krappe
Het gesprek
ooit overwogen heeft te stoppen. ‘Ik heb vroeger één keer tegen mijn ouders gezegd dat ik wilde stoppen. De begeleiding is twee weken minder streng geweest en toen vond ik het weer leuk.’ Zonderland vertelt dat hij nooit bewust voor turnen heeft gekozen: ‘Ik ging als vierjarige mee naar de gymles van mijn zus. Ik heb een paar keer meegedaan en het bleek al snel dat ik er veel talent voor had.’ Ook zijn beide broers (Herre en Johan, red.) turnen op hoog niveau. Heeft hij zich als jongen die turnt nooit een buitenbeentje gevoeld? ‘Ik kon ook met voetballen best goed meekomen. Het was niet zo dat ik een mietje werd gevonden.’
Uiteraard komt ook het onderwerp doping ter tafel. Zonderland is niet bang voor oneerlijke concurrentie van gedrogeerde tegenstanders: ‘Er wordt goed gecontroleerd op doping bij turnwedstrijden en er is nog nooit iemand betrapt. Ja, alleen iemand die een jointje had gerookt. Coördinatie is bij turnen belangrijker dan spierkracht en uithoudingsvermogen. Nee, geen doping voor mij.’ Voorlopig draait alles om de Olympische Spelen, maar ook voor de verdere toekomst heeft Zonderland plannen. ‘Na Peking ga ik gewoon weer verder trainen.’ Hij hoopt een jaar in Amerika te kunnen turnen en studeren met een beurs. Mocht dit niet doorgaan dan heeft hij nog andere uitdagingen. Zo wil hij een nieuw turnelement bedenken voor zijn oefening. Zonderland lachend: ‘Als je later een boekje openslaat, dat er dan “De Zonderland” in staat.’ Of dit lukt of niet, de jonge Fries wil doorgaan tot aan de Olympische Spelen van Londen in 2012. ‘Het lijkt me gaaf daar als Nederlands team te staan,’ maar daarvoor is de spoeling goede turners nu nog te dun. Naast Zonderland kunnen slechts Jeffrey Wammes en Yuri van Gelder mee met de wereldtop. Zij wisten zich echter niet te plaatsen voor de komende Spelen. Zonderland: ‘Ze gaan er professioneel mee om, maar ze zijn natuurlijk stikjaloers op mij. Dat weet ik wel zeker!’
‘Uiteindelijk heeft het turnen me heel veel opgeleverd en was het de opofferingen waard’, aldus Zonderland. Maar het turnen is geen vetpot, zo levert een wereldbekerwedstrijd ‘maar’ 1000 euro op als je eerste wordt. ‘Turnen is voor mij heel lang hobby geweest, pas als je heel goed wordt verdien je er genoeg mee
Groninger Studentenkrant 3
‘Geen glibberige structuur, maar een mooie gemêleerde soep’
Op z’n Hollands de winter door Wanneer we het Noorderpoortcollege bij de Euroborg binnen stappen komt de geur van snert en stamppot ons al tegemoet. Hier vinden dit jaar de wereldkampioenschappen snertkoken en stamppotkoken plaats. Met grote manden vol ingrediënten komen de deelnemers binnen. De wedstrijd kan beginnen.
ereen kan zich gewoon aanmelden, je hoeft helemaal geen topkok te zijn om aan deze WK’s mee te doen. Één van de deelnemers: ‘Dit is pas de vierde keer in m`n hele leven dat ik snert kook. Ik doe gewoon mee voor de lol. Het is heel gezellig om met z`n allen te koken en het schort dat je krijgt is ook leuk.’ De gerechten worden door een professionele jury beoordeeld. Deze bestaat uit vijf leden, drie van hen zijn koks, waaronder Johan Klein Gebbink, kok van het Nederlands
Door Iris Brookman en Marjet Janssen Foto: Hanne van der Velde In twee grote keukens staan de deelnemers ijverig in hun grote pannen vol groente, aardappelen en worst te roeren. Wat iedereen precies in zijn snert en stamppot verwerkt verschilt sterk. De deelnemers voeren direct verhitte discussies over de vraag of er nu wel of geen wortels en aardappelen in de snert moeten, en of de rookworst van te voren in de soep moet om de soep op smaak te brengen of later, zodat de smaak van de worst zelf niet verdwijnt. Ruim vijfhonderd mensen kwamen kijken en proeven hoe de koks het er vanaf brachten. De drieënveertig deelnemers komen uit heel Nederland en omstreken, er doet zelfs een Française mee. Voorzitter van de organisatie Henk van der Velde vindt dit niet verwonderlijk. ‘Eerder hebben we al Oostenrijkse, Noorse, Argentijnse en zelf Australische snert gehad. Maar het WK blijft in Groningen. Dat hebben we zo in het contract gezet, want waar kun je een WK snert- en stamppotkoken nu beter houden dan hier in Groningen? Dat hoort toch een beetje zo.’ Ied-
Twee mannen
Karlijn
Afgelopen zondag. Ik liep terug naar huis van een heerlijke zondagmiddag kroeghangen toen ik werd aangesproken door een vrouw van rond de veertig. Ze zag er warrig uit en keek een beetje schichtig om zich heen. Maar het was geen zwerver, ze zag er verzorgd uit. Ze vroeg of ik haar advies kon geven. Met de veronderstelling dat ze mij om de weg ging vragen, bleef ik netjes stil staan. In plaats van het niet kunnen vinden van een adres/ straatnaam/ postcode/ restaurant, kwam mevrouw met een ander probleem. Ze was namelijk met twee mannen naar bed gegaan zonder voorbehoedsmiddel. En nu had ze iemand nodig die haar over de drempel duwde om stappen te ondernemen. Wat moest ze doen? Als een echte verstandig opgevoede dochter van mijn moeder, vertelde ik haar dat ze naar de dokter moest gaan. Niet dat ik niet werd overrompeld werd door haar vraag: ik vroeg me ernstig af of er iemand ergens achter een boom vandaan zou komen rennen met een ´candid camera´yell. Aangezien dit uitbleef besloot ik er serieus op in te gaan. ´Maar dan moet ik het gaan vertellen´, was haar tegenspraak. ´U vertelt het nu toch ook aan mij?’, ´Ja, maar jou ken ik niet´. Nee, daar zit iets in. Oké, even nadenken. ´Een andere dokter dan? Of een huisartsenpost?’ Daar had ze nog niet aan gedacht, wat een goed idee. Maar had ik dan nooit zoiets meegemaakt? Dat ik zo erg met iets zat en er voor naar een dokter moest? Eh.. Nee.. Maar die mensen zijn daar voor opgeleid, het is hun baan en bovendien zijn ze vast wel wat gewend. Blijkbaar had ik haar hiermee overtuigd, want daarmee was het gesprek beëindigd. Een bedankje kon er niet meer van af, een vlugge glimlach wel.
Elftal. Daarnaast is er een jurylid dat gespecialiseerd is in ‘ouderwetse’ Groninger maaltijden, Janet Wesseldijk-Bos; juryvoorzitter Jan Dales is handelaar in peulvruchten. De jury let behalve op de geur en smaak van de snert en stamppotten ook op de hygiëne, de ingrediënten, het uiterlijk, de originaliteit en de presentatie van de kookkunsten van de deelnemers. Om vier uur staan de mooi gedekte tafeltjes klaar en gaat de jury voor een laatste keer bij de deelnemers langs. Menthe Groefsema wordt, na al twaalf keer eerder een poging te hebben gedaan, met haar ‘mooie egale snert, mooi groen van kleur,’ tot wereldkampioen gekozen. ‘Geen glibberige structuur, maar een mooie gemêleerde soep waarin alle componenten herkenbaar naar voren komen,’ aldus de juryvoorzitter. Dominique Maréchal mag de prijs voor beste amateur in ontvangst nemen. En de gelukkige Werner Drent mag zich vanaf nu wereldkampioen stamppotkoken noemen. Deze kok won de strijd met een origineel culinair hoogstandje door een uitgeholde winterpeen te vullen met een perfecte hutspot, deze te omwinden met spek en dat in de oven te doen. Oud-Hollandse klasse.
De kwestie Kosovo Vòòr het ter perse gaan van deze krant stonden de dagbladen vol met nieuws over Servië en Kosovo. Zondag 17 februari heeft Kosovo eenzijdig de onafhankelijkheid van Servië uitgeroepen. De Studentenkrant sprak met de Servische AIO Dejan Petrovic over de kwestie. Door Persis Bekkering
Terwijl ik de laatste meters verbaasd, maar wel tevreden (best een verantwoord advies al zeg ik het zelf), naar huis liep, bleef er nog één vraag door mijn hoofd spoken. Zie ik er dan zo losbandig uit?
In een vergaderzaal van de afdeling Biofysische Chemie van de RUG vertelt Dejan Petrovic over Servië, Kosovo en Nederland. Hij bestelt nog snel één gram van een onbegrijpelijk chemisch stofje – in codetaal. Petrovic is AIO in Groningen, sinds april vorig jaar. ‘Het was niet mijn droom om hier naartoe te komen, maar ik wilde ervaren hoe het was om in het Westen te leven. Dit was mijn kans om iets van de wereld te zien en levensstijlen te vergelijken.’ Hij is aardig te spreken over Nederland. ‘De Nederlandse samenleving heeft het vermogen buitenlanders snel te assimileren.’ Hiermee bedoelt hij dat Nederlanders hem welwillend hebben ontvangen en dat hij zich snel geen vreemde meer voelde. Hij heeft het naar zijn zin. Natuurlijk gaat het gesprek direct over de huidige toestand in zijn vaderland, Servië. ‘Ik volg het nieuws een paar keer per dag. Aangezien ik me niet in het centrum van de gebeurtenissen bevind, lees ik wel vier of vijf verschillende kranten. Zo probeer ik het ware verhaal te krijgen. Daarnaast spreek ik mijn familie iedere dag.’
Door Karlijn Profijt
Met Nederlanders praat Petrovic niet zo veel over de
4 Groninger Studentenkrant
situatie. ‘De mensen hier begrijpen niet goed wat er aan de hand is, of ze zijn er nauwelijks in geïnteresseerd. Dat is ook wel logisch, want de gebeurtenissen hebben geen directe invloed op het leven hier.’ Wat doet de situatie met hem zelf? ‘Over Kosovo heb ik sterke gevoelens. Duizend jaar geleden is Servië daar geboren. Toen werd de Servische orthodox-christelijke kerk onafhankelijk van de Byzantische orthodoxe kerk. Het is de plaats waar onze identiteit is geboren. Erkenning van Kosovo zou verraad zijn, een verloochening van onze voorouders.’
‘Erkenning van Kosovo zou verraad zijn, een verloochening van onze voorouders’ Het dagelijks leven is in zijn thuisland op dit moment niet erg veranderd. Tot nu toe heeft de strijd zich vooral op diplomatiek niveau afgespeeld, afgezien van enkele demonstraties. Die lijken op televisie heel groot, maar het grootste deel van de burgers merkt daar niets van. In de harten speelt er echter veel af. De mensen voelen teleurstelling, ze zijn stil. De steun voor toetreding tot de EU is afgenomen, en daarmee de populariteit van de nieuwe president Tadic. ‘Maar de mensen zullen op de normale weg voortleven.’ Over de toekomst is Petrovic onzeker. ‘Niemand kan dat voorspellen. Voor mij persoonlijk verwacht ik niet veel verandering voor mijn leven in Nederland, welke houding de overheid ook heeft ten opzichte van Kosovo.’ Dat houdt dus in dat Petrovic de komende jaren zijn promotieonderzoek in Nederland af zal maken. Opeens is de tijd om. Hij geeft een hand. Hij loopt weer terug naar het laboratorium, naar zijn chemische stofjes.
Nieuws & Achtergrond, Column
Do you sprech Español? Het grootste internationale studentenhuis van Groningen ligt aan het Winschoterdiep en is te herkennen aan de vrolijke Aziaten die dag en nacht voor het gebouw bezig zijn om hun kinderfietsjes onder controle te krijgen. Het 340 kamers tellende voormalige KPN-kantoor heeft de uitstraling van een communistische bunker, maar daar lijkt de omvangrijke studentenpopulatie zich gelukkig niet aan te storen. Door Bart Melief Foto: Hanne van der Velde In de hal schiet een klein donker vrouwtje in fel roze pyjama voorbij tegen de achtergrond van een lege receptiebalie; haar nachtkleding en witte tijgersloffen vormen samen met de lange, destijds voor ambtenaren ontworpen gangen een ongekend surrealistische compositie. De Housing Office laat het pand runnen door vier ‘studentmanagers’ die zelf in het pand wonen en naar eigen zeggen de functie van troubleshooter met hart en ziel vervullen. Zo is Ruben Tamminga (21) nooit te beroerd om dronken Bulgaren die op hun pizza liggen te slapen een stofzuiger in de handen te drukken en kan je Jasper Kok (27) bellen voor verwijzing naar de eerste hulp wanneer de combinatie van excessief alcoholgebruik en gebrek aan fietservaring je te machtig is geworden. Verder kan Ruben zijn creatieve talenten helemaal kwijt in de door hem vervaardigde verbodsborden, waarmee hij de gemiddelde goedlachse Oriëntaal tracht te overtuigen van het feit dat toiletpotten in dit deel van Europa bedoeld zijn om op te zitten en niet om op te staan. De wereldvreemdheid van sommige gasten heeft bij de studentmanagers het vermoeden doen ontstaan dat in bepaalde landen tot ver na het achtiende levensjaar borstvoeding gegeven wordt. Hoewel de in september nieuw ingerichte gemeenschappelijke ruimtes in moordend tempo zijn leeggeroofd ter verfraaiing van enkele individuele kamers, gedraagt de internationale goegemeente zich vrij voorbeeldig. ‘In het begin hadden we echt wel wat opstartproblemen hoor’ vertelt
Tamminga. ‘Zo hadden Britse en Spaanse vrouwen op een gegeven moment met maandverband, tampons en een overdaad aan ontlasting een dusdanig ranzige rioolblokkade gecreëerd dat zelfs de met spoed ingeschakelde Chef riolering weigerde aan de slag te gaan’. Als beloning voor hun werk kunnen de studentmanagers naast 350 euro maandloon rekenen op een bijna gratis kamer, ongelimiteerde paringsmogelijkheden met onschuldige Oost-Europese blondines en een onuitputtelijke verzameling vakantieadressen in alle uithoeken van de wereld. Desgevraagd geven verschillende buitenlandse studenten aan het erg naar hun zin te hebben in het Winschoterpand.
staat. Haar vriendin Irene wil vervolgens een tirade beginnen over de ranzige culinaire gewoontes van bepaalde etnische minderheden, maar wordt helaas de mond gesnoerd door Carla. Vanaf de eerste verdieping zijn euforische kreten te horen. Bij nadere inspectie blijkt het om een pingpongtafel te gaan, waaromheen zes Chinezen druk bezig zijn om met houten plankjes en een licht balletje alle over hen bestaande vooroordelen in stand te houden. Over het algemeen hebben ook zij het erg naar hun zin in hun tijdelijke onderkomen, hoewel de 21-jarige Mo de huurprijs van 320 euro te hoog en
Ruben Tamminga en Jasper Kok, student managers in het internationale studentenhuis aan het Winschoterdiep.
Zo is de Letse Sintija (21) erg tevreden over de service van haar studentmanager en amuseert de Oerfinse pokerface Otto (21) zich elke avond urenlang in de aan zijn favoriete kaartspel gewijde kamer. Aan de andere kant van het complex bevindt zich een Spaanstalige enclave, alwaar Mexicanen en Spanjaarden gezamenlijk en in een gemoedelijke sfeer de vooruitgang van hun Engelse taalvaardigheid tot een minimum proberen te beperken. Carla (23) uit Spanje vertelt dat zij en haar vrienden soms grote diners organiseren waarbij telkens de keuken van een ander land centraal
zijn TV te klein vindt. In strijd met waarschijnlijk elk onderdeel van de Chinese cultuur vragen we hem recht op de man of Chinezen inderdaad de gewoonte hebben om zich staand op een toiletpot te ontlasten. De jongen legt verbouwereerd uit dat deze positie inderdaad prevaleert in zijn thuisland, maar dat de toiletten er zich door hun afwijkende vorm wel beter voor lenen dan de in Nederland gebruikte constructies. Cultuurschoksgewijs scheiden onze wegen en breekt het einde aan van een leerzame dag in het internationale studentenhuis.
Als je het niet voor het milieu doet, doe het dan voor de chocola De kranten staan er vol van en er lopen allerlei acties om het milieu te verbeteren. Het broeikaseffect is duidelijk merkbaar en de angst voor een Nederland dat onder water verdwijnt groeit. Al Gore maakt een film, de Nederlandse overheid streeft naar 100% duurzaam in 2010. Wat doet de Groningse student?
deren van de milieuvervuiling. ‘Studenten willen vaak wel groene stroom, maar weten niet hoe ze dat moeten regelen met hun huisbaas, wij helpen daarbij.’ Ook als je geen woon-
Door Marjet Janssen In het kader van de milieuvervuiling en het daaraan gebonden smelten van de poolkappen heeft het SMOG (Studenten Milieu Overleg Groningen) in samenwerking met Greenchoice (een energieleverancier die 100 procent duurzame groene stroom levert) de taak op zich genomen de Groningse student milieubewust te maken. Op www.groenestudent.nl kun je via het SMOG een brief naar je huisbaas sturen waarin je vraagt om groene stroom. Wanneer je huisbaas ermee instemt en jij dus werkelijk op groene stroom gaat leven, krijg je behalve de milieusparende groene stroom ook nog een gadgetbox, met daarin vooral veel eerlijke Tony Chocolonely Chocolade.
ruimte van een huisbaas huurt, maar bijvoorbeeld van een woningcoöperatie of als je zelf je eigen stroom regelt kun je jezelf op de eerdergenoemde website aanmelden voor groene stroom. Je denkt misschien dat het nemen van groene stroom niet zoveel bijdraagt, maar volgens Bruins maakt het wel degelijk een verschil: ‘We zijn de actie begonnen omdat we denken dat het helpt.’
Volgens Evelien Bruins van het SMOG kan de Groningse student op deze manier zeker bijdragen aan het vermin-
Hoe groen is groene stroom? Groene stroom is inmiddels zo populair geworden dat alle
Nieuws & Achtergrond
foto: Jan Luursema
energieleveranciers in Nederland het leveren. Sommige van deze leveranciers produceren hun eigen groene stroom, anderen kopen het in. Groene stroom is elektriciteit die is opgewekt uit duurzame bronnen, zoals water, wind, zon en biomassa. Een duurzame bron is een bron die niet uitgeput raakt en geen luchtverontreinigende stoffen uitstoot. Hoewel groene stroom wel echt groene stroom is, en dus minder schadelijk voor het milieu dan grijze stroom is niet alle groene stroom even groen. Wanneer er namelijk elektriciteit wordt opgewekt uit zonlicht, wind of water komen er geen schadelijke stoffen vrij. Maar bij het opwekken van elektriciteit uit biomassa is men er nog niet zeker van of dit proces, waarbij geen CO² vrijkomt, echt zonder het ontstaan van schadelijke gassen gaat. Op het stroometiket van je energieleverancier kun je zien hoe groen de groene stroom is die zij leveren. Hoe groen is de gemiddelde student? Minder dan de helft van de 20 ondervraagde Groningse studenten houdt bij het dagelijks leven rekening met het verbruik van energie en water, bijvoorbeeld door korter te douchen, of de wasmachine minder te gebruiken.. Toch vindt meer dan de helft van diezelfde studenten zichzelf wel milieubewust. Ze zeggen wel eerlijk dat het letten op het verbruik waarschijnlijk komt uit financiële overwegingen. ‘Ik vind mezelf niet milieubewust, maar uit mijn antwoorden blijkt toch wel enige milieubewustheid, waarschijnlijk is het vooral geldbewustheid.’ Het is niet moeilijk rekening te houden met het milieu tijdens je dagelijkse bezigheden. Douche bijvoorbeeld niet langer dan 10 minuten en spaar je was op totdat je een hele trommel vol hebt. Laat de wasmachine niet draaien voor twee spijkerbroeken, maar verzamel met je huisgenoten alle was zodat de wasmachine goedgevuld aan het werk gaat.
Groninger Studentenkrant 5
Student vs. Docent Studenten en docenten werken intensief samen en daarbij kunnen de nodige problemen ontstaan. Van een relatie met je docent, tot bemiddelingspogingen door de coördinator van de opleiding en van dubbelfuncties binnen de controlerende organen tot de strijd van de LSVb voor de rechten van de student. Tekst: Mieke de Waard, Dieke de Boer, Roza Freriks, Iris Brookman, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Herwin Thole
Het boek van Bax Het vak Pragmatiek van de heer M.M.H. Bax is berucht bij eerstejaars Nederlands en Communicatie- en Informatiewetenschappen (CIW). Jarenlang gebruikte de docent als literatuur zijn eigen boek, ‘Een Spiegel van de Geest’. ‘Een hel,’ noemt een afgestudeerde student Nederlands het werk. ‘Het is geen studieboek, het gaat veel te diep voor een inleiding en is geschreven in Couperiaanse taal. Volgens mij is het niet eens bedoeld om te begrijpen. Aan het begin van de collegereeks vertelde hij met trots: dit is een vak waar 75% van de studenten op zakt.’
‘Een hel, veel te diep en geschreven in Couperiaanse taal’ De opleidingscommissie (OC) 2003-2004 van Nederlands kreeg dan ook talloze klachten binnen over het vak; de evaluatieformulieren stonden vol opmerkingen dat het boek te moeilijk was en de uitleg onduidelijk. Een lid van de OC uit dat jaar vertelt hoe binnen de commissie alle vragen van het tentamen grondig geanalyseerd werden en de commissie tenslotte in een twintig pagina’s tellend verslag tot de conclusie kwam dat dit tentamen echt te moeilijk was voor eerstejaars. ‘Ik ken iemand die er acht keer voor is gezakt en het vervolgvak met een negen heeft gehaald.’ ‘Dit leidde er tenslotte toe dat er door twee docenten uit de OC een brief naar de Examencommissie van Nederlands is geschreven, waarna het boek niet meer gebruikt zou worden,’ vervolgt ze. ‘Het is weergaloos goed geschreven, echt een tour de force, maar niet geschikt voor eerstejaars.’ Groot is haar verbazing wanneer ze er een paar jaar
Doctor Love Een relatie beginnen met je docent, daar kan heel wat gedoe door ontstaan. Hij, als docent, in een machtspositie, en jij, als simpele student… Maar dat hoeft niet. Als je geen les meer van hem hebt bijvoorbeeld, dan is het eigenlijk gewoon ‘zomaar’ iemand. Dit was het geval bij Merel (22), die twee jaar lang een relatie had met haar vijfentwintig jaar oudere docent. ‘Toen we een relatie kregen had ik al geen les meer van hem, en dat heb ik daarna ook nooit meer gehad, dus daar zijn geen problemen over ontstaan. Of ik ook een relatie met hem was begonnen als ik toen nog wel les van hem had gehad? Nee, dat denk ik eigenlijk niet. Ik had er in ieder geval langer over nagedacht.’ Maar hoe gebeurt zoiets, hoe krijg je een relatie met een docent? ‘Toen ik nog college bij hem volgde, zag ik hem in de pauze wel eens buiten zitten te roken, en op een gegeven moment ben ik naast hem gaan zitten. We praatten daarna vaak de hele pauze, het klikte gewoon. Later zijn we een keer uit eten gegaan, en zo
later achter komt dat de heer Bax weliswaar gebruik maakt van een ander boek, maar nog altijd grote delen van zijn eigen werk in de syllabus heeft opgenomen. Studenten uit verschillende jaren geven aan dat het tentamen nog altijd voor het grootste deel gebaseerd is op zijn eigen werk. Het is dan ook geen wonder dat een aanzienlijk deel van de studenten het vak nog altijd niet haalt. ‘Mensen zakken nog steeds ten onrechte,’ concludeert het oud-OC-lid stellig. ‘De lage slagingspercentages zijn nog altijd een punt van zorg,’ erkent de heer Mazeland, voorzitter van de OC van CIW. ‘Er is destijds inderdaad overleg geweest over het leerboek en gezocht naar een ander leerboek, wat zich meer richt op overzicht. Er komen nu nog delen van ‘Een Spiegel van de Geest’ terug in de syllabus, maar die vrijheid om dieper op de stof in te gaan heeft de docent natuurlijk wel.’ Dat het tentamen zich nog altijd vooral richt op de stof uit ‘Een Spiegel van de Geest’, wil hij niet direct onderstrepen. ‘De laatste keer dat ik een tentamen Pragmatiek zag, was twee à drie jaar geleden.’ ‘Wij zijn absoluut ongelukkig dat zo veel studenten zakken, maar proberen in goed overleg de zaken te veranderen,’ verduidelijkt Mazeland. ‘Wij zijn nu op verschillende manieren serieus in gesprek met de heer Bax.’ Maar vindt hij niet dat deze verbeteringen nu al wel erg lang zonder resultaat blijven? ‘Die conclusie laat ik aan u over,’ is zijn reactie.
In conflict met je docent Als student kan je op verschillende manieren in conflict komen met je docent. Zo kan je je geïntimideerd of onheus bejegend voelen, of te maken krijgen met agressie of discriminatie door een docent. Ook kunnen er conflicten ontstaan met een scriptiebegeleider of kan er sprake zijn van discussie over een cijfer. Jooske de Haseth, studentendecaan bij de RUG, vertelt: ‘Dit zijn vaak vervelende gevallen, vooral doordat je als student vaak afhankelijk bent van een docent omdat je een vak bij hem of haar volgt, waardoor de docent in een machtspositie komt te staan. Vaak is trouwens een goed gesprek met de betreffende docent al genoeg om een conflict op te lossen.’ De Haseth vertelt dat je bij een conflict het beste het eerst naar de studieadviseur van jouw opleiding kan gaan. Die is ingebed in de opleiding en staat het dichtst bij. Maar je kan ook naar een studentendecaan stappen, die werkt namelijk onafhankelijk van de universiteit, is objectief en heeft een vertrouwensfunctie. De Haseth: ‘De beste strategie hangt vooral af van de aard van het conflict.’ En hoe zit het dan met de Opleidingscommissie? ‘De OC wordt alleen ingeschakeld bij structurele problemen, dus als er meerdere klachten zouden binnenkomen over een bepaalde docent. Maar dit is bijna nooit het geval.’
College van Beroep voor de Examens Mocht je nog een stapje verder willen gaan en je wilt in beroep gaan tegen een beslissing van de examencommissie of van een docent, dan kan dat bij het College van Beroep voor de Examens (CBE). Binnen vier weken nadat je de beslissing binnen hebt, bijvoorbeeld de toekenning van een cijfer, kun je een brief sturen naar het CBE. In eerste instantie zal een schikkingspoging gedaan worden. Dit leidt tot een gesprek tussen de examencommissie en de student. Indien de partijen het niet eens worden en het gesprek niet tot een schikking leidt, houdt het CBE een zitting. Hierin kunnen beide partijen hun verhaal houden en zullen vragen gesteld worden. ‘Advocaten zijn zelden aanwezig. Het komt wel eens voor dat studenten één
‘De zittingen zijn openbaar, dus in principe kan je je hele jaarclub meenemen’ van hun ouders of een rechtenstudent meenemen. De zittingen zijn openbaar, dus in principe kan je je hele jaarclub meenemen’, vertelt Chris Noordzij, secretaris CBE. Hierna beraadt het College zich – achter gesloten deuren – en neemt een beslissing. Op de vraag of het zin heeft om in beroep te gaan, antwoordt Noordzij: ‘Het gebeurt regelmatig dat de student wint, maar dit hangt uiteraard van de situatie af.’
Hanze Studenten van de Hanzehogeschool kunnen bij drie commissies hun verhaal kwijt; de Commissie Ongewenste Omgangsvormen, de Klokkenluidersregeling en het College van Beroep voor Studenten (CBS). Wabbe de Vries, ambtelijk secretaris van een aantal commissies met betrekking tot de rechtsbescherming van de student, legt uit dat bij het CBS studenten in beroep kunnen die het bijvoorbeeld oneens zijn met het Bindend Studie Advies (BSA) of een beslissing van de Examencommissie over bijvoorbeeld fraude. Voor andere klachten wacht hen vooral een lange hiërarchische weg, die begint bij de docent en via de coördinator, de teamleider en de ‘dean’ van de opleiding uiteindelijk uitkomt bij het College van Bestuur. ‘Het is moeilijk te zeggen of dat altijd zin heeft, maar het is zeker van belang die moeilijk en complexe weg te proberen.’ Een echte ‘klachtencommissie’ mist volgens De Vries. ‘Het zou dan om een volledig onafhankelijk orgaan moeten gaan, onder voorzitterschap van een extern persoon, meester in de rechten. Er zouden ook geen personeelsleden zitting mogen hebben die al zitting hebben in andere commissies, en er zou een student lid moeten zijn.’ Voorlopig is een dergelijk orgaan echter zowel voor de Hanze als de RUG toekomstmuziek. (DdB, RF & LR)
Foto: Ewoud Rooks
De exacte plannen worden nu door het ministerie uitgewerkt, waarbij er veel overleg plaats vindt met studentenorganisaties zoals de LSVb. ‘Zoals het er nu uitziet, gaat het gaat om een loket in de instelling waar je met een klacht naar toe kunt,’ verduidelijkt Lisa Westerveld, voorzitter van de bond. ‘Daar sturen je dan naar de juiste commissie door,’. Over veranderingen rondom de Examencommissies wordt ook stevig onderhandeld. ‘Op dit moment kom je, wanneer je het gevoel hebt dat een docent de pik op je heeft, al snel in een spiraal terecht waar je heel moeilijk uit komt, een meer onafhankelijke Examencommissie zou die situatie zeer verbeteren.’ Om dit te bereiken zouden er in de eerst plaats meer externe leden in kunnen worden opgenomen. Verder zou er een mogelijkheid gecreëerd kunnen worden via dat loket een brief naar de Examencommissie te sturen, waarbij wordt aan gegeven dat de betrokken docent niet in zijn functie als lid van die commissie betrokken mag worden bij de behandeling van de klacht. Westerveld geeft toe dat zo’n docent in de praktijk vaak toch wel te weten zou komen dat er binnen de commissie over hem gesproken is. ‘Toch zou dit voor veel studenten wel de drempel verlagen in beroep te gaan.’
Zijn relaties tussen docenten en studenten eigenlijk niet verboden? Marijke Dam, vertrouwenspersoon bij de RUG: ‘Daarover heeft de universiteit geen specifieke regels opgesteld. Wel is het zo, dat een relatie tussen docent en student een soort afhankelijkheidsrelatie is, wat gevoelig ligt, en waar altijd zorgvuldig mee om moet worden gegaan. Een docent moet onafhankelijk kunnen zijn, maar dat kan hij natuurlijk zelf ook wel bedenken. Op het moment dat een docent niet meer onafhankelijk en objectief kan werken, moet hij aan de bel trekken.’ (LR)
Om de druk op de Examencommissies op te voeren zal het ministerie als belangrijke eis in het hervormde accreditatiestelsel (gepland voor 2009) voor het hoger onderwijs ook de onafhankelijkheid van de commissie opnemen. Ten slotte wordt nagedacht over plannen de Opleidingscommissie meer toezicht te laten houden op het functioneren van de Examencommissie. (RF)
(De naam Merel is gefingeerd op verzoek van de geïnterviewde.)
Roos van der Ploeg is de laatste om onredelijk te zijn. Een docent en student moeten samen op een volwassen manier naar een goed eindresultaat kunnen werken. Dat mag je toch verwachten in de masterfase van een studie. Maar een onwelwillende docent geschiedenis dacht daar anders over. ‘Ze had vanaf het begin af aan de pik op me’, vertelt de masterstudent geschiedenis. ‘Bij het eerste college zat het al niet lekker tussen ons.’ Ondanks gemene toespelingen bleef ze hard werken en had ze alle opdrachten keurig op tijd ingeleverd. Maar bij het afsluitende essay ging het mis. ‘Ze gaf me een onvoldoende op de eerste versie. Vervolgens heb ik al haar commentaar verwerkt, maar ik had alsnog een onvoldoende. Ze wilde me ook niet vertellen of ik een twee of een vijf had. Ze weigerde mij een cijfer te geven.’ Van der Ploeg vroeg een gesprek aan met de docent om opheldering te vragen. ‘Ik vond dat zij mij niet duidelijk kon maken wat ik fout deed. Haar reactie was dat ik te dom was voor haar vakgebied.’ Uiteindelijk besloot Van der Ploeg om het vak maar te laten zitten. ‘Naar de examencommissie gaan had weinig zin, omdat alles op persoonlijke redenen gebaseerd was. Ze mocht mij gewoon niet.’ Tegenwoordig komen ze elkaar af en toe tegen op de universiteit, maar erg hartelijk zijn de ontmoetingen niet. ‘Als we samen in de lift staan, kijkt ze de andere kant op. Ik vraag me af waar je als docent dan mee bezig bent.’ (HT) (De naam Roos van der Ploeg is gefingeerd op verzoek van de geïnterviewde.)
Iedereen heeft het wel eens meegemaakt, een opdracht waar je hard voor hebt gewerkt wordt veel minder goed beoordeeld dan je had verwacht. Na vergelijken van je werk met dat van je studiegenoten blijkt dat je echt te weinig punten hebt gekregen. Als je zeker weet dat je wordt benadeeld, wat doe je dan naast een ontzettende pest krijgen aan de betreffende docent? De studiegenoten van rechten student Marina, lieten zich gemakkelijk afwimpelen door hun docent maar zij niet. Ze had namelijk van dezelfde docent bij bestuursrecht geleerd dat je in zo’n geval in hoger beroep kunt gaan. Je werk wordt dan nog eens gecontroleerd door onafhankelijke personen. Dit deed ze dan ook toen ze het niet eens was met de beoordeling. ‘Toen ik het kamertje binnenkwam waar de personen zouden zitten die mijn werk opnieuw zouden inzien werd ik gewoon helemaal rood. Daar zat namelijk dezelfde docent die mijn werk eerder had beoordeeld samen met een collega. Hij zei dat ik maar even op de gang moest gaan wachten, dan zou hij wel even overleggen met zijn collega. Toen ik terug kwam zei hij dat ze samen hadden besloten dat ik geen extra punten zou krijgen voor mijn werk.’ Voor zover die onafhankelijke personen. Het blijkt echter dat dit vaker voorkomt. Het kan namelijk zo zijn dat er maar één docent is om een bepaald vak te examineren. Dit zou natuurlijk nooit mogen gebeuren, hoe kun je als student nu nog eerlijk in beroep gaan tegen de beoordeling van een docent, als je weer tegenover dezelfde docent komt te staan? (IB) (De naam Marina is gefingeerd op verzoek van de geïnterviewde.)
Willem liep tegen deze ‘Verhoeven-fuik’ op bij de beoordeling van zijn essay. In eerste instantie werd zijn paper afgekeurd met een 5 en een rits verbeteringen die nodig waren om zijn ‘product’ op te schroeven naar een voldoende. Na ijverig herstel, herschrijf en verbeterwerk viel de uiteindelijk beoordeling Willem nogal rauw op z’n dakje. Er prijkte wéér een 5 op zijn titelblad. Willem liet het er niet bij zitten en ging verhaal halen bij zijn docent, meneer Verhoeven dus. Deze deelde hem mee dat de eerste versie achteraf eigenlijk niet meer dan een 4 waard was geweest, en dat er met deze 5 een einde was gekomen aan Willem’s poging om het essay te halen. De mening van Willem: ‘Als Verhoeven je niet gemotiveerd genoeg vindt, maakt ‘ie je af! En door de zeer dubieuze functieverdeling binnen American Studies, kom je altijd weer bij hem terecht.’ (AvR)
Het beruchte probleem van de ‘dubbele petten’ komt de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) maar al te bekend voor. Regelmatig krijgen ze via hun studentenlijn klachten binnen van studenten die niet bij hun Examencommissie in beroep durven te gaan, omdat de docent waarmee ze een conflict hebben er deel van uit maakt. Een ander heikel punt is dat studenten vaak überhaupt niet goed weten waar ze eigenlijk met welk probleem naar toe moeten. Er is echter verandering op til. In november presenteerde minister Plasterk zijn ‘strategische agenda,’ een vierjarenplan voor het hoger onderwijs. Hierin staat onder andere dat er één loket gaat komen voor de rechtsbescherming van de studenten. Verder geeft de minister aan dat er in de toekomst ook externen in de Examencommissie kunnen worden opgenomen.
begon het.’ Wat nog wel lastig is, is dat Merels vriendinnen nog altijd college volgen bij de betreffende docent. Voor hen is de omgang met hun leraar daardoor een beetje ongemakkelijk, want hun docent is de ex van Merel, en niet zomaar een docent. ‘Ik heb nu trouwens ook nog les van vrienden en collega’s van hem, daar ben ik eigenlijk niet zo blij mee. Maar goed, daar is niet zoveel aan te doen.’
Rare regels bij Rechten
Het fenomeen dubbelfunctie is ook één van de onterechte situaties waar je als student mee te maken kunt krijgen. Dit overkwam Willem van Nieuwhoven, student American Studies. Hij raakte verstrikt in de bureaucratie van deze opleiding. Professor Verhoeven bekleedde allereerst de functie van leraar, daarnaast die van Voorzitter van het Afdelingsbestuur en ten derde maakte deze docent ook nog deel uit van de Examencommisie. Dit bevestigt ook het secretariaat van American Studies. Als klap op de vuurpijl blijkt dat zijn wederhelft, mevrouw Verhoeven, ook nog de Voorzitter is van de opleidingscommissie. Niet echt wat je noemt een onafhankelijke opleidingsopbouw.
LSVb vecht voor jouw recht
De heer Bax wilde helaas zelf geen verdere reactie geven dan; ‘dat er bij mijn weten geen sprake is van een probleem en, mocht er wel sprake zijn van een probleem, dat aan de orde gesteld dient te worden via de daartoe geëigende kanalen, bijvoorbeeld de Opleidingscommissie en dat de Studentenkrant, hoe zeer gewaardeerd ook, niet het aangewezen middel is om een eventueel probleem op te lossen.’ (RF)
‘Ze had de pik op me’
Verhoeven-fuik
Laksheid docent
Hoewel studenten berucht staan om hun nalatigheid, kunnen docenten hier ook in uitblinken. Dit werd duidelijk bij het derdejaarsvak ‘Onderzoekscollege Oude Geschiedenis’, een vak Griekse en Latijnse taal en cultuur (GLTC) en Geschiedenis. Dit vak werd gegeven door dr. W. M. Jongman. Studenten moesten gedurende september tot en met december aan een paper werken, en de hoofdpunten hieruit in december presenteren. Wat was er aan de hand? Een van de studenten vertelt: ‘Om te beginnen was er geen studiehandleiding. Wij hadden geen idee wat er van ons verwacht werd, en aan welke eisen ons onderzoek moest voldoen. Daarnaast hebben we maar vijf of zes keer college gehad en, op een enkele keer na, geen literatuur gekregen. Het meest vervelend was, dat de data waarop we moesten presenteren steeds verschoven werden. Dit kregen we een week voor de afgesproken data te horen. Waarom, dat was niet duidelijk. Uiteindelijk heeft hij ze pas in de tentamenperiode in februari door laten gaan.’ Een andere studente vertelt dat ze alles zelf heeft moeten uitzoeken en voortdurend telefoontjes heeft moeten plegen en de docent achterna mailen om iets te weten te komen over het vak. ‘Dat is natuurlijk niet de bedoeling’, oordeelt ze. Al aan het begin van het semester stuurde een student een brief naar de Onderwijscommissie (OC) van Grieks en Latijn. Vervolgens is Jongman meerdere malen aangespoord om in ieder geval een studiehandleiding te maken, maar dit was tevergeefs. Er is niets veranderd. (MdW)
Bedreiging? Het plan was om nog vijf punten vrije ruimte op te vullen met een leuk vak bij American Studies. Marjan Berger, student Informatieen Communicatiewetenschappen, botste echter met haar docent, wat er na een reeks wederzijdse irritaties op uit liep dat de docent naar de coördinator van de opleiding stapte omdat zij zich door Berger bedreigd voelde. Berger had het tentamen niet gehaald en voelde zich bij de nabespreking totaal niet serieus genomen. ‘Ik ben bij de bespreking van essayvragen een soort discussie gewend. Maar dit was zitten en luisteren.’ Vragen van de studenten stelde de docent volgens Berger niet op prijs. ‘Ze ‘ssshte’ me zelfs!’ In de deuropening zei ze tegen de docent dat ze nog een persoonlijk gesprek wilde. Daarop duwde de docent haar opzij en liep weg. Groot was haar verbazing toen een gesprek toch plaatsvond, maar met mevrouw Winters, de coördinator van American Studies, erbij. De docent bleek zich lijfelijk bedreigd te hebben gevoeld en wilde niet meer alleen met Berger in één kamer zijn. ‘Ik had over haar heen getorend, wat vrij logisch is, want ik ben twee koppen groter en vrij fors.’ De kleinere, meer frêle docent voelde zich in een hoek gedrukt. Na bemiddeling van Winters beloofde de do-
cent het hertentamen objectief te beoordelen. Eenmaal met z’n tweeën op de gang gaf ze Berger echter duidelijk te verstaan dat ze maar beter een ander vak kon gaan volgen. ‘Als een leraar zo de pik op je heeft, kun je zo’n vak niet meer halen, dus liep ik een half jaar studievertraging op.’ Winters heeft achteraf het gevoel dat ze allebei ‘een beetje hadden moeten chillen. De docent voelde zich geïntimideerd,’ legt ze uit. ‘Ik denk niet dat dat terecht was, ik denk niet dat er echt iets vervelends was gebeurd. Marjan is soms wat drammerig, maar een leuke meid.’ Ze wijt het conflict vooral aan een cultuurverschil tussen de Amerikaanse docent en de Hollandse student. ‘Marjan had tijdens die bespreking het gevoel niet gehoord te worden, de docent dat Marjan haar steeds onderbrak en niet luisterde. De deuropening heeft er niet aan bijgedragen.’ De coördinator gelooft niet dat de docent de opmerking op de gang gemaakt heeft, ‘maar als dat inderdaad zo is gebeurd, vind ik dat natuurlijk niet kunnen.’ Achteraf gezien denkt Winters dat Berger op dat moment het beste contact had kunnen zoeken met de studieadviseur van haar eigen opleiding. ‘Dan had Marjan voor dat hertentamen misschien nog wel een andere docent kunnen krijgen.’ (RF) (De naam Marjan Berger is op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd. Omdat het niet mogelijk was de docent op tijd zelf te spreken is er voor gekozen haar niet bij naam te noemen.)
‘Mensen uit de wedstrijd beuken is het leukst’ De pakken en helmen kunnen weer uit de kast. Nu de Amerikaanse american football-competitie is afgesloten met de Super Bowl begint in Nederland het nieuwe seizoen. Leeft de sport eigenlijk in Groningen? Door Herwin Thole Fotografie: Ewoud Rooks Zijn het mietjes? Zijn het woestelingen? De grote mannen in pakken die op elkaar inbeuken roepen veel weerstand op bij de voetbalminnende Nederlander. De sport doet primitief aan vergeleken bij de sierlijke bewegingen van het voetbal. Toch heeft american football een trouwe schare fans. ‘Veel mensen zijn geïnteresseerd in het spelletje, maar bijna niemand weet dat het in Groningen bestaat’, zegt Georg Kramer, wedstrijdsecretaris van de Groningen Giants. Al acht jaar traint de ploeg twee keer per week op Sportpark de Esserberg in Haren. ‘Ongeveer tweederde van de spelers is student. Verder lopen er een paar grote negers rond die vaak in de sportschool hangen.’ Kramer, derdejaars student International Business & Management, is inmiddels berucht in de competitie. Hij staat bekend als een verdediger die tegenstanders genadeloos
neerhaalt. ‘Mijn mooiste wedstrijd was toen ik twee mensen uit de wedstrijd beukte. De quarterback moest het veld zelfs uit met een enkelblessure.’ Zelf kwam Kramer met de sport in aanraking tijdens een highschooljaar in de Verenigde Staten. ‘Toen ik terugkwam wilde ik het spelen in Nederland. Inmiddels doe ik het een paar jaar en gaat het tackelen me goed af. Ik heb ook geworsteld in de VS en daardoor weet ik hoe ik een tegenstander vast moet pakken.’
De Amerikaanse invloed is in het team sowieso goed te merken. Er spelen slechts enkele Amerikanen bij de Giants, maar tijdens een training zijn ze luid en duidelijk aanwezig. ‘We proberen Amerikaanse uitwisselingsstudenten te werven, omdat zij veel kennis bezitten’, zegt Stijn Froeling, voorzitter van de club. ‘Bovendien kunnen zij football spelen tijdens hun tijd in Groningen. Zo is het een win-win situatie.’ Froeling is inmiddels meer dan een jaar voorzitter na een roerige periode bij de club. ‘Er is drie jaar lang amper bestuur geweest. Leden betaalden geen contributie en zodoende hadden we behoorlijk wat schulden opgebouwd. Dat moesten we eerst op orde krijgen.’ Sindsdien zijn de Giants opgebloeid en hebben ze dit jaar dertig procent meer leden. Het jeugdteam mocht zich vorig seizoen kampioen van Nederland noemen. Veel van die jeugdspelers zijn nu doorgestroomd naar het hoofdteam. Is american football echt een primitieve sport? Froeling is het daar niet mee eens. ‘Het is juist een tactisch spelletje waarin je als team moet proberen steeds enkele meters vooruit te knokken. Als ik een steek laat vallen, heeft de jongen achter mij een probleem.’ Dat het teamelement belangrijk is, blijkt tijdens de training. Wanneer een speler een oefening verkeerd uitvoert moet het hele team push-ups doen. ‘Het spelen in teamverband verbroedert’, gaat Froeling verder. ‘Je komt in aanraking met mensen uit andere culturen die je anders nooit zou tegenkomen. Niemand wordt uitgesloten in deze sport. De dikke jongens die vroeger als laatste werden gekozen bij gym kunnen bij ons uitgroeien tot goede spelers.’
(Advertenties)
De Groninger Studentenkrant is op zoek naar een
WEBMASTER en een
LAYOUTER Ook nieuwe (web)redacteuren zijn altijd welkom! Voor meer informatie bel/ mail de hoofdredactie: hoofdredactie@studentenkrant.org 06-25035306 (Jan) 06-16437744 (Roza) www.studentenkrant.org
8 Groninger Studentenkrant
Sport
Internationaal Filmfestival Rotterdam in Groningen Het Internationaal FilmFestival Rotterdam (IFFR) heeft sinds een aantal jaar een kleinere editie in Groningen. Minder films en minder bezoekers, maar daarom niet minder interessant. Er werden dit jaar door Images, Vera en het Grand Theatre in vier dagen tijd 50 films in 70 voorstellingen vertoond.
Je kon misschien minder films zien dan in Rotterdam, maar de meeste belangrijke films waren vertegenwoordigd. Ik besloot dus naar Paranoid Park te gaan. De film vertelt over een jonge skater die betrokken raakt bij de moord op een
was nummer drie Mio Fratello e Figlio Unico. De complete lijst staat op de website van het festival. De sfeer was erg goed, al was er nooit echt dat festivalgevoel. Vooral de drukte maakte het gezellig om tijdens die
Door Ricardo Berentsen Naast kleinere films van zowel gevestigde regisseurs als aankomende talenten, zijn er ook een aantal van de grootste internationale kaskrakers vertoond. Het IFFR in Groningen was een groot succes. Er was een lichte steiging in het bezoekersaantal te zien; kwamen er vorig jaar nog 6800 mensen op af, dit jaar steeg dat naar 7200 bezoekers. Alle voorstellingen waren zo goed als uitverkocht. Voor het einde van het festival was al te merken dat het goed liep. Volgens een medewerkster van Images was er rond tien uur ’s ochtends al een rij ontstaan bijna tot de Negende Cirkel. Ook de reserveringslijnen waren die dag constant bezet. Ik werd toch angstig dat mijn favoriet, Paranoid Park, misschien al uitverkocht zou zijn. De medewerkster van Images kon mij wat dit betreft gelukkig gerust stellen, en na enige moeite wist ik toch de kaartjes te bemachtigen. De openingsfilm van dit jaar was Mio Fratello e Figlio Unico. Een film over het volwassen worden van twee broers in het Italië van de jaren zestig en zeventig. De reacties waren zeer positief; met een uiteindelijk cijfer van 4.24 uit 5 staat deze film uiteindelijk op de derde plaats in de publieksenquête. Als afsluitende film was er gekozen voor de Groningse premiere van I’m Not There, maar de reacties bleken minder positief dan voor de openingsfilm.
Still uit Paranoid Park (2007)
beveiligingsbeambte. De regisseur schotelde ons erg mooie beelden voor met een interessant verhaal dat niet chronologisch wordt verteld. Een aardige toevoeging was dat voor aanvang van elke film kaartjes werden uitgedeeld waarop je het cijfer van de film kon aangeven. Uiteindelijk werd hieruit een lijst samengesteld met de best gewaardeerde films van het festival. Op nummer een is Juno terecht gekomen, een luchtige film over tienerzwangerschap die zeker de moeite waard is, de tweede plaats was voor Lars and the Real Girl (de verrassingsfilm), een film over een sociaal afgesloten man die een relatie opbouwd met een siliconen pop, en, zoals al gezegd,
vier dagen naar Images te gaan; naast de films natuurlijk. De doelgroep verbaasde me eigenlijk. Ik had toch zeker meer jongeren verwacht tijdens de voorstellingen, maar ik zag veel bezoekers van middelbare leeftijd. Dat terwijl Groningen toch min of meer een studentenstad is. Ook volgend jaar ben ik er weer bij, maar als je echt de sfeer van het IFFR wil proeven zul je naar mijn mening toch echt moeten afreizen naar Rotterdam. Zijn de films het belangrijkste en heb je geen zin in drie uur reizen, dan is Groningen een erg goed alternatief.
Gluren bij..
Van BEER tot BoWa Wie denkt dat het leven van een bestuurslid alleen uit feesten bestaat heeft het mis. Nou ja, gedeeltelijk mis dan. ‘s Ochtends vroeg om half negen sta ik met de slaap nog m’n in ogen voor het huis van Niels van Doorn te wachten, klaar om samen naar roeivereniging Aegir te fietsen.
Daarnaast is hij verantwoordelijk voor alle horeca en consumptie en dat is leuk. ‘Als je een goede baromzet draait, weet je dat je het goed doet’, aldus Niels. Omdat het donderdag is en de leden vanavond kunnen eten op Aegir, moeten er inkopen gedaan worden. Samen met de kookcie scheuren we rond een uurtje of vier in de limo van het bestuur richting de Makro. Spaghetti Bolognese staat er vandaag op het menu. Naast kilo’s gehakt, tomaten, uitjes en paprika’s worden
tiatieven!’ Hoewel Niels’ taken in de keuken veelal beperkt zijn tot ‘even proeven’, is hij het vandaag die de spaghettisaus naar een hoger niveau tilt. ‘Ik ben niet tevreden’, stelt hij ernstig na het proeven van de saus, ‘te weinig smaak’. En als een ware chef gaat hij in de weer met bussen kruiden om de rode saus een echt Italiaans tintje te geven. En het resultaat mag er wezen! Na uren van voorbereiding worden vele bordjes dampende spaghetti samen met salade en stokbrood aan de
Door Maaike Piscaer Als ik Niels (22, student International Business & Management) bel om te vertellen dat ik gearriveerd ben, krijg ik een slaperige stem aan de lijn: ‘shit, verkeerd gesnoozed, je belt me wakker.’ Terwijl ik in de ‘studentikoze’ GK (in de meest ruime zin van het woord) van ‘Huize Peter in de bak’ wacht, springt Niels onder de douche, om een kwartiertje later met de tandpasta letterlijk nog op de lippen samen met mij naar Aegir te racen. Moet je als bestuurslid altijd zo vroeg op? ‘Nou, niet altijd’, antwoord Niels. ‘Er moeten altijd twee bestuursleden om negen uur aanwezig zijn om het gebouw te openen, de rest is er voor elf uur.’ Hoewel Niels vandaag pas later aanwezig hoefde te zijn, moest hij lege kratten en fusten klaarzetten voor de drankauto die om negen uur komt. Daarnaast staat er om half tien een rijles op het programma. Niels wil graag de BoWa (de uitschuifbare botenwagen) besturen en moet zijn rijbewijs CE (vrachtauto plus aanhangwagen) daarvoor nog halen. Na de rijles die – op een schoonheidsfoutje na – uitstekend ging, fietsen we terug naar Aegir. De rest van de dag is vooral ‘linker neusgat, rechter neusgat’, aldus medebestuurslid Simon. Niet dus. De BEER (bier- en eetrekening) moet morgen de deur uit en Niels heeft nog aardig wat gegevens in te vullen. Het maken van deze rekeningen is zijn voornaamste taak op Aegir.
Cultuur & Gluren bij
Niels van Doorn, Fiscus II van Aegir.
er ook wat andere spulletjes ingeslagen. ‘Even een paar flesjes apfelkorn meenemen, das lekker voor in de wagen.’ Omdat Niels als Fiscus II ook de kookcie aanstuurt heeft hij vaak een flinke vinger in de pap in de beslissing wat er die avond gegeten gaat worden, ‘maar de meiden komen meestal zelf met leuke ini-
Foto: Jan Luursema
hongerige roeiers uitgeserveerd. Na het afstrepen van de eters zit Niels zijn dagtaak erop. Na twaalf uur hard werken kan er eindelijk flink gezopen worden! Gelukkig heeft hij vandaag geen nuchtershift waardoor de dobbelstenen ten tonele kunnen komen om een mooi potje te mexxen!
Groninger Studentenkrant 9
Apart’ja Door Emily Jacometti Foto: Ewoud Rooks
Model wordt studiebol De studiefinanciering is geen vetpot en je vaders zakken zijn ook niet eindeloos diep. Dus ergens tussen het feesten en studeren door zul je nog wat extra centen bij elkaar moeten zien te harken. Als je dan toch moet werken, dan het liefst natuurlijk een baantje waar je zo min mogelijk hoeft te doen en zoveel mogelijk van de wereld krijgt te zien. Betaald welteverstaan, goed betaald.
‘Ik werkte in Tokyo, Sidney, Milaan en Parijs, de hele mikmak zeg maar.’ Na een aantal jaar fulltime in het buitenland te hebben gewerkt heeft ze zich nu op het studeren gestort. Van der Zee studeert Internationale Betrekkingen en Internationale Organisatie (IB/IO) en daarnaast is ze nog parttime model. Dit druist behoorlijk in tegen het bestaande stereotype dat modellen domme blondjes zijn. Dat is hier niet het geval, Van der Zee heeft haar VWO afgerond en studeert nu dus. Volgens haar is het bijbaantje prima te combineren met haar studie. Wij willen natuurlijk vooral weten wat het oplevert, maar hier is ze minder open over: ‘Het verschilt per opdracht wat je verdient, zo verdien je bijvoorbeeld voor Vogue helemaal niets omdat het ook goed is voor jouw portfolio.’ Verder is ze geen commercieel model, dus doet ze minder dingen zoals cataloguswerk, waar toch vooral het grote geld in zit. Om zich op haar studie te kunnen focussen probeert ze te wisselen en werk te vinden in Duitsland. ‘Ik heb net in Hamburg met mijn boek langs allerlei agencies geleurd.’ Op straat zou je haar zo voorbij lopen, ze is wel mooi maar verre van opvallend. Toch staat ze zelfverzekerd voor de camera en kan de fotograaf een paar mooie foto’s schieten. Dat ze een prof is zie je onmiddellijk wanneer de fotograaf zijn camera te voorschijn haalt. Terwijl hij nog loopt te prutsen met zijn lens neemt het model al automatisch een pose aan. De fotograaf schiet wat plaatjes van haar en Van der Zee kletst rustig door. ‘Op het VWO werkt de school vaak wel mee en mag je nog wel wat klassen missen maar dat is nu niet meer zo. Ik heb zelfs de casting voor de Fashion Week gemist. Dat is toch wel het belangrijkste in de modewereld. Maar ja tentamens gaan voor he?’
Met hun droombaan in het achterhoofd staan vijftienjarige meisjes drie rijen dik bij modellenbureaus te wachten om ontdekt te worden. Hollands Next Top Model kan alle inschrijvingen niet meer aan. Want wie wil dat nou niet, het Academiegebouw uitslenteren en op een vliegtuig springen voor een weekendje Milaan. Mariska van der Zee heeft dit daadwerkelijk bereikt. Op haar dertiende werd ze ‘ontdekt’ op straat door een scout. De middelbare school kneep op de juiste momenten een oogje toe en Van der Zee reisde als puber al de hele wereld over.
(advertentie)
Karma
Anke
Een beetje verward, onzeker, sikkeneurig zijn de eerste gevoelens die bij je opkomen. Een kleine rondgang langs het periodieke gehannes levert ook geen antwoord op. Nee, dat was twee weken geleden al. Toch werd ik net zeker weten wakker in het bed van m’n vriendje zonder de welbekende ‘polonaise aan mijn lijf’! Meneer is al opgestaan en komt met koffie binnen. Gedouched en wel. Zo vervliegt ook de hoop op een beetje waterballet. Je weet dat dit moment gaat komen. Je wéet dat als je al een tijd iets met elkaar hebt, dat je dan niet per se ook nog elke ochtend frivool hoeft te vozen. Maar toch, als het moment daar is, voelt het toch wel een beetje als de ‘kouwe kermis’. Ok, ‘t was de tweede nacht op rij en gisteravond was het ook gewoon ‘gezellig’. Maar toch blijft er een knagend gevoel over.
Met behulp van wat vrouwelijk intuitie over de waarschijnlijke stand van het sexpeil van deze bruistabletten doe ik de opmerking af met een onschuldig glimlachje Zonder seks en zonder goed humeur stap ik de deur uit. De hele dag blijft de voosvrije ochtend maar een beetje in m’n hoofd morrelen, op zoek naar
10 Groninger Studentenkrant
een wél bevredigende verklaring. Later, als ik met wat Ako-aanbiedingen in de trein zit stuit ik op een artikel over ‘Karma’. ‘Het is de wet van ‘actie en reactie’, legt een spiritueel mormel uit, ‘een gunstige handeling heeft van nature gunstige gevolgen voor degene die de handeling verricht, en slechte (amorele) acties hebben slechte of onplezierige gevolgen.’ Onplezierige gevolgen! Daar staat het!! Mijn eureka-momentje laat het ingedutte Drentse stel naast me, die net hun eerste thuisgemaakte bammetjes achter de kiezen hebben, ook niet ongemoeid. ‘Jíj kijkt opeens blij!’ krast meneer Ingedut. Met behulp van wat vrouwelijk intuitie over de waarschijnlijke stand van het sexpeil van deze bruistabletten doe ik de opmerking af met een onschuldig glimlachje. Hún hoogtepunt van het jaar is vermóedelijk de immer gemütliche huishoudbeurs, waar ze met hun winkel-trolley-wagen-geval naar op weg zijn. Anyway, een slechte, amorele, handeling dus. Wat heb ik misdaan dat mij dit ochtendje jeu door de neus werd geboord? Is pindakaas snaaien van je huisgenoten ook een amorele actie? Of het leugentje tegen je oma dat het kaartje uit Oostenrijk echt élk moment kan komen? Heb wel ook een vogel doodgereden laatst, heel zielig, de veertjes zaten op de voorruit geplakt. Zou díe dan mijn ochtendje joligheid op z’n geveugelde geweten hebben? Door Anke van Ravensteijn
Apart'ja & Column
v
Recensies CD
DVD
Film
Lenny Kravitz - It’s time for a love revolution Door Jesper Verhoef
Superbad Door Ricardo Berentsen
Rendition Door Iris Brookman en Marjet Janssen
Met zijn nieuwe album ‘It’s time for a love revolution’ laat Lenny Kravitz na twee mindere cd’s weer zijn absolute klasse horen. In veertien herkenbare nummers presenteert hij zichzelf zoals we hem kennen: met warme, swingende rocknummers creëert hij een sfeer als ware je live bij zijn optreden in een kroegje. Veel gitaren, redelijk eenvoudige melodieën en daardoor extra mogelijkheden tot uithalen met zijn stem zijn hier de ingrediënten voor. De simpele teksten (It’s gettin’ heavy, but I’m steady , so come on and rock steady) van Kravitz op het album storen niet. Eerder lijkt hij hierdoor de focus volledig op het muzikale gedeelte te leggen. Juist dit blijkt een sterk punt: de up-tempo nummers in combinatie met her en der een gitaar- of drumsolo zijn de hele cd door sterk. De wat zwaarmoedigere nummers en ballads, zoals degene waarin Kravitz zich vertwijfeld afvraagt waarom z’n vader hem verliet, zorgen voor een welkome afwisseling.
Een film over twee high school-studenten die vlak voor de universiteit nog seks willen hebben riekt natuurlijk naar American Pie. Gelukkig valt dat heel erg mee. De film heeft niet alleen platte grappen (het woord ‘fuck’ valt maar liefst 1.6 keer per minuut), maar heeft ook thema’s die belangrijk zijn in het leven van een puber; vriendschap en vrouwen.
De eerste tien minuten denk je misschien ‘waar gaat dit heen’, maar de explosie die op dat moment volgt stelt een reeks van gebeurtenissen in gang die je tot het eind van de film in zijn greep houdt. In Noord-Afrika wordt een aanslag gepleegd op een politiechef en hierbij wordt onbedoeld een CIA-agent vermoord. Wat er hierna gebeurt is voor menigeen niet voor te stellen. Corrine Withman (Meryl Streep), hoofd van de CIA en een emotieloze bitch, doet er alles aan om de daders te arresteren.
Enig punt van kritiek is dat de nummers onderling redelijke gelijkenissen tonen. Criticasters zullen zeggen: er is niets nieuws onder de zon. Misschien, maar ligt kracht per se in vernieuwing? Kravitz laat zien van niet: op oud succes voortborduren met nieuw enthousiasme levert nog steeds prachtige platen op. Of het album een echte love revolution zal ontketenen is twijfelachtig, maar Kravitz’ ster straalt op dit album zoals in zijn gloriedagen; een knappe prestatie voor een reeds gearriveerde ster.
The Postponers - The Concept Door Julia Gielingh De Groningse/ Friese band the Postponers houdt van uitstellen. Het begint allemaal in mei 2005. J.B. Dazen vormt een bandje waarin hij zelf zingt en gitaar speelt; Jan Pieter Wijbenga speelt basgitaar en Jair Wassink de drums. J.B. Dazen schrijft de songs zelf. The Postponers maken muziek in de sfeer van Muse en The Beatles, het klinkt allemaal redelijk zwaar. Het melancholische staat in sterk contrast met de scherpe hoge gitaarnoten en de de funky groove die ook in de muziek van The Postponers zitten. De liefde speelt de hoofdrol in de meeste nummers. Na het eerste nummer ‘We love you’ krijg ik er zin in. Het klinkt typisch eind jaren zestig Beatles-achtig; lekkere Britpop. Daarna wordt de muziek wat dramatischer en dromeriger. De stem van J.B. Dazen klinkt helder en kwetsbaar. Naast het toch wel heftige gitaarwerk ligt zijn stem goed in het gehoor. Daarna komt indierock; de band is van veel markten thuis. Tot nu toe een aangenaam album met variatie en veel nummers die swingen. Zelf vind ik het een pluspunt dat de leadzanger niet al de nummers alleen zingt; de tweede stem wordt gedoseerd ingezet, waardoor de muziek spannend blijft. De teksten zijn doordringend en je wilt goed horen wat Dazen zingt. Zijn stem wordt goed ondersteunt door gitaren en de drum, de band vormt echt een geheel. Mijn conclusie: een heerlijke swing-CD met een serieus tintje, een must voor de Radiohead en Muse-fans. Ik ga hem nog vaak draaien!
Recensies
Seth (Jonah Hill) en Evan (Michael Cera) zullen na de examens allebei naar een andere universiteit gaan. Om voor het einde van de middelbare school toch nog de meisjes van hun dromen in bed te krijgen besluiten ze om voor de drank te zorgen op een feestje van een van die meiden; want, zoals Seth zegt: ‘You know when you hear girls say ‘Ah man, I was so shit-faced last night, I shouldn’t have fucked that guy?’ We could be that mistake!’ De planning loopt natuurlijk totaal in het honderd doordat ze moeten vertrouwen op de enige persoon met een fake ID die ze kennen: Fogell. Fogell wordt tijdens het kopen van de drank overvallen en opgepakt door twee corrupte agenten, erg grappige bijrollen van Seth Rogen (de schrijver van het verhaal) en Bill Hader. De situaties en grappen die zich voordoen zijn hard en pijnlijk, maar juist daardoor realistisch en eerlijk. Ik kreeg nooit het gevoel dat ik naar een American Piekopie aan het kijken was, onder andere doordat de situaties niet zó raar waren dat ik me niet meer in de personages kon verplaatsen. Een heerlijke film om met je vrienden en een krat bier op de bank te kijken.
BOEK René Appel Schone handen Door Maaike Piscaer ‘Schone handen’ vertelt het verhaal van Sylvia en Eddie, die hun leventjes ogenschijnlijk goed voor elkaar lijken te hebben: twee leuke kinderen, een villa in Amsterdam-Zuid en aan geld geen gebrek. Maar aan dat geld kleeft een levensgroot probleem: het is verkregen in het criminele circuit, waar Eddie zijn weg goed in weet te vinden. Sylvia heeft dit altijd geweten en geaccepteerd, maar na een aantal bedreigende confrontaties begint haar geweten te knagen en beseft ze dat het zo niet langer kan. Samen met haar kinderen probeert ze haar leven met Eddie te ontvluchten. Echter, ook Sylvia weet dat Eddie haar nooit zomaar zal laten gaan, ze weet immers te veel… De kracht van het boek is dat je je uitzonderlijk goed kunt inleven in de hoofdpersonen. De personages zijn mensen zoals jij en ik, die moeten zien te overleven in uitzonderlijke situaties. Het zijn geen ultieme slechteriken of helden, elk karakter heeft zijn zwakke kanten. Hierdoor kun je als lezer voor elk karakter wel enige sympathie opbrengen, ook al doen ze niet altijd de fraaiste dingen. Je ontkomt er niet aan om je in te leven in hoofdpersoon Sylvia en jezelf de vraag te stellen hoe jij zou handelen als je in haar schoenen stond. Klein puntje van kritiek is dat de verhaal redelijk voorspelbaar is en het plot niet erg nieuw is. Toch blijf je als lezer aan het boek gekluisterd om steeds aandachtig verder te lezen, benieuwd of Sylvia ooit echt weg zal kunnen komen.
Hierdoor wordt de nachtmerrie van elke islamitische Amerikaan waarheid voor Anwar El-Ibrahimi (Omar Metwally). Wanneer hij terugkomt van een conferentie in Zuid-Afrika wordt hij op de luchthaven door de CIA onderschept en beschuldigd van terrorisme. Zijn gezin staat tevergeefs bij de gate op hem te wachten. Reese
Witherspoon speelt de zwangere Isabella, de vrouw van Anwar. Dit doet ze erg overtuigend. Wanneer ze er alles aan doet om haar man terug te vinden pinken wij een traantje weg. Regisseur Gavin Hood heeft in deze film een geweldige cast bij elkaar weten te krijgen. Jake Gyllenhaal die onder andere een hoofdrol vertolkte in ‘The day after tomorrow’ en ‘Brokeback Mountain’, speelt Douglas Freeman, een jonge politieagent, en misschien wel de enige die Anwar El-Ibrahimi kan redden. Als Anwar stug blijft volhouden onschuldig te zijn wordt hij naar Afrika gebracht en wat je daar te zien krijgt is soms niet even prettig. Van terrorisme verdachte personen worden niet zacht aangepakt. Door middel van de wreedste martelingen wordt geprobeerd informatie te verkrijgen. Dit levert schokkende beelden op. Dan komt ook de jonge Douglas Freeman in aanraking met Anwar. Als hoofd van het onderzoek naar de dood van zijn collega CIAagent moet ook hij de martelingen bijwonen. Als jonge agent heeft is hij hier nog nooit mee in aanraking geweest en zijn geweten begint dan ook op te spelen. Gavin Hood laat echter niet alleen het anti-terrorismebeleid van de Verenigde Staten zien. Hij heeft het ook aangedurfd om het leven van een terrorist te verfilmen. Zo duikt hij diep in het leven van Omar. Wat zijn iemands motieven om zulke drastische beslissingen te nemen en over te gaan tot terrorisme? In deze film wordt dit erg sterk neergezet, een verhaal dat erg realistisch overkomt. De Jihad-bijeenkomsten die Gavin Hood in zijn film toont zijn erg indrukwekkend en beangstigend tegelijk. Naar het einde van de film toe wordt alles langzaam duidelijk, althans dat denk je, want dan blijkt alles toch net even anders af te lopen. Dit houdt de film tot het laatste moment spannend. Echt een aanrader met sterke verhaallijnen en goed acteerwerk, die je weer eens aan het denken zet over de handelswijzen van de VS en terrorisme.
Groninger Studentenkrant 11
Uitladder
Dinsdag 4 maart: Waitress. Film. Vera Zienema, 21.00 Woensdag 5 maart: Aletta Jacobslezing 2008 door Heleen Mees. Academiegebouw, 20.00 Donderdag 6 maart: Ciske de Rat, musical. Martiniplaza, 20.00 Vrijdag 7 maart: Dirty Laundry meets Wicked Jazz Sounds. News Café, 23.00 Zaterdag 8 maart: Ronde van Groningen. Wielerwedstrijd over 160 km. Rijksweg, 11.00 Zondag 9 maart: Finale Rode Oortjes Festival. Platformtheater. Maandag 10 maart: Javier Guzman, cabaret. Stadsschouwburg, 20.15 Woensdag 12 maart: Scapino Ballet Rotterdam. Stadsschouwburg, 20.15 Donderdag 13 maart: Ellen ten Damme. Simplon, 21.00 Vrijdag 14 maart: Lopend Vuur Pitch. Diverse optredens. Vera, 21.00
Student Korrespondent
Maandag 3 maart: Pakhuis Quiz. Het Pakhuis, 20.30
Shopping
Door Rebecca Lessard (Canada)
door Lisa Rosing
Zaterdag 15 maart: Fool for Love. Toneel. Grand Theatre, 20.30 Zondag 16 maart: Stadsparklopen. Atletiekbaan Stadspark, 10.00
Vrijdag 21 maart: Lefties Soul Connection. Simplon, 21.00 Zaterdag 22 maart: Club Pepper. Latin House Sessions. Huize Maas, 23.00 Zondag 23 maart: Vive La Fête. Oosterpoort, 20.30 Maandag 24 maart: Michael Clayton, film. RKZ Bios, 21.00 Dinsdag 25 maart: Het Huis van de Moskee. Theater. Het Kruithuis, 20.30 Donderdag 27 maart: Minerva Dans Met Mij! Dansen in de Pudding. Puddingfabriek, 00.00
I paid for it all, and realized at the cash that there were no plastic bags. In Montreal, we are only just starting to
Rebecca Lessard is a twenty-year-old exchange student from Concordia University in Montreal, Canada.
Instead, I tried to fit everything into my flimsy plastic bags from the market. They weighed about 100 pounds, and though my fingers were almost bleeding, I began the 10-minute walk home. As bags Fourteen hours later broke, I put their contents into I woke up to chirping the other, already full bags. birds and blue skies. Then they broke too. First I lost It was a beautiful day. the wine, and found myself And, the lights were stan-ding in a purple puddle back on. I was starving, of broken glass. Then I lost the so I went out in search of oil, which I slipped on. Everysome food. After walkthing went flying. There were Rebecca Lessard enjoying her first meal in Groningen. ing for about 10 minutes apples across the street, onions I found a market. There were fresh fruits and vegeta- in the bike path, and boxes of tea soaking in the oil. bles, meat, fish, cheeses, and bread. I stocked up and was on my way home, when I realized I had nothing When I was about to abandon 30 euro worth of grocerto cook with, like oil, salt, or spices. But what was sup- ies in search of some help, a lady stopped on her biposed to be a quick stop at the grocery store turned into cycle. She was carrying bags full of diapers and other a much bigger ordeal. A bottle of wine, to celebrate my things, but she was able to empty one of them, which arrival (they were on sale for 3.99 euro! I couldn’t say she kindly gave to me. So finally, my groceries and I did no), and of course I needed tea, milk, eggs, juice, rice, manage to get home– but I had to go back out to buy pasta… some more oil and wine.
Zondag 17 februari 2008
Dagboek,van een maagd
Donderdag 20 maart: Amsterdams Kleinkunst Festival, cabaret. Usva, 20.30
get rid of plastic bags at grocery stores. I usually bring a bag with me when I go shopping, but I had been so excited to go outside and see the town that I hadn’t thought about it. I didn’t want to seem like a rude Canadian who doesn’t care about the environment so I didn’t ask for any bags.
Lief dagboek,
Dinsdag 18 maart: Route 66, roadmusical. Stadsschouwburg, 20.15 Woensdag 19 maart: From The Shade, concert. Vera, 22.30
I hadn’t slept in almost three days when my train pulled into the Groningen station. The taxi ride to my student house is therefore a bit of a blur, but we finally found the house, which doesn’t have an address, after going around in circles for 20 minutes. Of course, the very first thing I did in my new Groningen apartment was blow the fuse. It was those stupid converters I had bought for two dollars each in Canada. I tried to plug in my computer, and the plug started sparking. Then all the lights went out.
Altijd als ik in de trein naar Groningen reis, hoop ik uitzicht te hebben op een appetijtelijke jongen om oogcontact mee te maken. Een beetje oefenen met flirten kan geen kwaad. Ook vandaag denk ik wel de juiste coupé te hebben uitgekozen, maar al snel kijk ik alleen nog maar in mijn paperback om niet me niet te vergapen aan de slapende stelletjes en jonge kinderen in het zicht. Jij komt een paar stations later naast me zitten, maar ik neem niet de moeite om te naar je te kijken. Ik dacht zelfs even dat je een meisje was, totdat je kuchte en ook een boek uit je rugzak viste. Je gaat verzitten en ineens voel ik jouw stevige biceps tegen mijn arm. Ik schuif ook maar wat dichter naar je toe en het voelt onverwacht intiem, zo zij aan zij. Op deze manier zitten we meer dan een half uur naast
elkaar en ik kan mezelf er net van weerhouden mijn hoofd op je schouder te leggen en te doen alsof ik je al jaren ken. Misschien is het alleen zo in mijn gedachten, maar het lijkt alsof we spreken met kleine bewegingen en voorzichtige blikken naar elkaars handen. We zitten inmiddels zo dicht tegen elkaar aan dat ik je warmte door je trui heen voel. Mijn ogen blijven over de letters van het opengeslagen boek gaan, maar ik heb geen idee wat ik lees. Ik fantaseer dat ik de moed heb zachtjes de hand te strelen, die je op de leuning van de stoel hebt gelegd. Dan schrik ik op van je plotse beweging. Je draait je van mij weg alsof je mijn gedachten hebt kunnen lezen. Ik voel mijn wangen branden. Je pakt je telefoon uit je broekzak en opent het klepje. Vanaf het oplichtende schermpje lachen jij en je prachtige vriendin mij toe voordat je haar smsje opent.
Zaterdag 29 maart: Dansspektakel. Voormalig Universiteitstheater, 20.15
(advertenties)
12 Groninger Studentenkrant
Nadruk