SK 2003-10

punt

stand

Flyer handboek Flyer-verspreiders van Nederland, verenigt u! We zijn de meesters der frustratie! Wat maakt het uit dat we iedereen irriteren met onze overbodige boodschap, dat studenten geen behoefte hebben aan ons materiaal, en dat de universiteit de troep moet opruimen. We hebben het recht informatie uit te delen aan mensen die daar geen behoefte aan hebben. We moeten de student bereiken!

De boodschap is niet belangrijk.

Het belangrijkste is dat je je flyers kwijtraakt, ongeacht het onderwerp. Laat je zien en horen. Schreeuw je publiek bij elkaar door het onderwerp tot vervelens toe in de oren van studenten te tetteren.

Maak geen gebruik van de volstrekte willekeur die je conculegas wat betreft slachtoffers hanteren. Zoek vooral degenen die oogcontact zoeken met willekeurige studenten en daardoor zijn of haar blik langs jou laten glijden. Duik bovenop ze als een havik en bestook ze met de interessante flyers die we zo zorgvuldig hebben gedrukt van hun eigen geld.

De studenten die hun aanvallers weten te ontwijken door diep adem te halen, zijn of haar handen weg te stoppen en snel met de blik op oneindig door de hal te rennen, zijn moeilijker te bereiken. Probeer deze harteloze studenten te laten struikelen, bied aan ze overeind te helpen en druk ze direct drie flyers in de hand.

Om de concurrentie voor te zijn kun je je verplaatsten naar de buitengronden van universiteiten. Hierbij is voorbereiding het hele werk. Besteed een volledige dag in het obscure gebouwtje van je studenten-, studie-, of sportvereniging om gaatjes in flyers te maken om ze daarna aan elastiekjes te binden. Strik een aantal medevereniginggangers om al deze flyers aan fietssturen te bevestigen. Vergeet vooral niet de schoonmaakdienst in te lichten dat er aan het eind van de dag heel wat werk op hen te wachten licht.

Gaat nu heen en flyert tot de straten alle kleuren van de regenboog gepasseerd hebben!

Ingrid Wolfslag

2

OPINIE

Jehova's van het marxistisch sloganisme Het gebeurt me wel vaker: enigszins gehaast om nog op tijd te zijn voor een verplicht werkcollege op de Harmonie, struin ik op de ingang af als ik opeens tegengehouden wordt door een stel Jehova's Getuigen. Hoewel, bij nadere inzien blijkt het te gaan om Internationale Socialisten die trachten hun krantje aan de man te brengen. Ik ben gevangen in de fuik die zij regelmatig opzetten in het gangetje voor de ingang van het Harmoniegebouw. Terwijl ik nog mijn best doe om langs de opdringerige colporteurs te komen, hoor ik een van hen een leus schreeuwen die overduidelijk om weerwoord vraagt.

Ja hoor, het is weer gebeurd, ik ben gestrand in een oeverloze discussie met de IS'ers.

Dat er verschil van mening heerst is voor mij geen probleem. Dat anderen graag mensen willen overtuigen van hun mening, hoe

haaks die ook op de mijne staat, ook niet. Er ontstaat echter een probleem als je in een situatie terechtkomt waarin 'overtuigen' beter vervangen kan worden door 'bekeren'.

DAVID HOF

waarheid al duidelijk geformuleerd. Wij, verdorven en onderdrukkende westerlingen, moeten zorgen dat de wereldrevolutie zo snel mogelijk baan zal breken.

Ben je toevallig een andere mening toegedaan, praat dan maar raak. De IS'er zal geduldig luisteren en wéér aan zijn verhandeling beginnen, zonder dat jouw argumenten daar ook maar iets aan hebben veranderd. Want waarom zou de IS'er zich laten overtuigen, als hij de absolute waarheid van het doctrinair-marxistische sloganisme in pacht heeft?

Ik verbaas mij over de ideologie David Hof schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: van de IS. Het is nonsens dat er ooit een Grote Proletarische d.hof@student.rug.nl Wereldrevolutie zal uitbreken. Het stuit me ook tegen de borst dat zij Want net als bij Jehova's is er voor de onderdrukten en arbeiders geen ruimte voor enige twijfel aan opkomen zonder te weten wat het eigen gelijk. Ooit, in de 19e echte onderdukking is en zonder eeuw, toen Marx zijn kluizenaars- te weten hoe de meeste arbeiders bestaan in Britse bibliotheken denken en zonder te weten waar sleet en daar het 'licht' zag, is de deze op hopen. Het vele, en een-

voudig duidbare, gefluit van de gemiddelde bouwvakker geeft overduidelijk aan dat die arbeiders interesses op een heel ander vlak hebben. Daarnaast verdenk ik deze revolutie-predikers ervan dat ze over tien jaar net zo goed een vette baan hebben en hun ideologie afkopen door lid te worden van Greenpeace en een zeer bescheiden deel van hun riante salaris aan de Novib te doneren.

Het ergste is echter dat zij niet aan hun zaak durven te twijfelen. Ze zien hun standpunten als de enige juiste en vanuit dat dogmatisme zwelgen zij in hun eigen ideologie.

Het zou een stuk leuker worden als zij niet meer rücksichtlos hun gelijk probeerden te halen. Wie weet laat ik me dan nog wel een keer 'vangen' en koop ik een krantje.

Naastenliefde volgens het CDA "Gij zult de Heer uw God beminnen met geheel uw hart, geheel uw ziel en geheel uw verstand.

Dit is het voornaamste en eerste gebod.

nog wat aan. Dat is pas naastenliefde!

Pak een zielige Afrikaan bij de hand, stop hem wat geld toe, rijd hem naar Schiphol en vergeet hem niet vlak voor vertrek nog even toe te fluisteren: "Je mag wel

Het tweede, daarmee gelijkwaardig: Gij zult uw naaste beminnen als uzelf.

Aan deze twee geboden hangt heel de Wet en de Profeten."

CHRIS WIND

Daarom wil ik u, beminde gelovigen, vandaag vragen om tijdens de collecte wat extra geld in het mandje te doen. Niet voor de asielzoekers, maar voor de heer Van Fessem. Na zijn dood zal een permanent verblijf in de hel waarschijnlijk zijn lot zijn. Dat gunnen we niemand, zelfs de heer van Fessem niet. Ook hij heeft recht op geluk, en dus ook op een plek in het Paradijs. Maar twee keer per jaar een weekje moet genoeg zijn, toch? Amen.

(Evangelie volgens Matteus)

Beminde gelovigen, Het is al eeuwen lang bekend: de bijbel goed interpreteren is een kunst die eigenlijk niemand verstaat. Zelfs de simpelste zinnetjes blijken voor de grootste verwarringen te zorgen. "Gij zult u naaste beminnen gelijk uzelf."

Klinkt simpel, maar de problemen beginnen al bij het woord 'naaste'. Wie beschouwt u als uw naaste? Uw gezin, uw buren, uw landgenoten, of de gehele wereld? Zegt u het maar.

Christelijke naastenliefde, het klinkt prachtig, maar in de praktijk stelt het geen donder voor. "Zijn wij niet trots op een godsdienst die ons leert, dat wij als mensen allen broeders zijn? En toch ik vraag u: waar blijft de broederzin, behalve in toespraken, die zo 'mooi' worden gevonden?"

Domela Nieuwenhuis predikte het al in 1877. Ik kan u vandaag nog steeds hetzelfde vragen.

Gelukkig is tegenwoordig, na de heidenen van Paars, het CDA weer aan de macht: een nieuwe kans voor de naastenliefde! CDA Kamerlid Van Fessem toonde vorige maand al het christelijke gezicht van het CDA. Hij riep alle Nederlanders op geld in te zamelen voor uitgeprocedeerde asielzoekers. "Je moet als burger de knop omzetten en zeggen: kom, ik neem je bij de arm, we zamelen geld in voor je terugkeer. Dan kun je vervolgens twee keer per jaar bij ons op vakantie komen" aldus Van Fessem.

Het CDA vindt, aldus de Volkskrant, "het plan van christelijke naastenliefde getuigen."

Slim bedacht, want het is immers zonde om te collecteren voor Afrika en al dat geld in die bodemloze waterputten van Novib en Unicef te zien verdwijnen. Nee, dan kun je beter geld inzamelen voor de uitzetting van asielzoekers, daar heb je zelf tenminste ook

alle ernst: is dit werkelijk wat we tegenwoordig onder naastenliefde verstaan? En welke buitenlander wil er nu in Godsnaam twee keer per jaar naar Nederland op vakantie? Denkt van Fessem dat asielzoekers hier eigenlijk alleen naar toe komen voor een bezoekje aan de Keukenhof?

Chris Wind schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: c.f.wind@student.rug.nl terugkomen, maar alleen voor een vakantie. Als je even rust nodig hebt vanwege de stress die honger, oorlog en vervolging met zich meebrengen, dan vlieg je gewoon voor een weekje terug naar Nederland. Even bijkomen is altijd lekker. Tot ziens!" Ik vraag u

?

Broeder Chris

Wat denk je zelf i n Reacties

en meningen kun je kwijt op redactie@studentenkrant.org

Wees to the point. Hou het bij voorkeur onder de 250 woorden.

Langere stukken in overleg met de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor brieven indien nodig in te korten.

GROTE ROZENSTRAAT 23 - 9712 TG - GRONINGEN - 050-3635519 - WWW.STUDENTENKRANT.ORG - ISSN 09270237 - ADVERTENTIES WILLEMIJN KAPPERS - 06-23229223 De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

STICHTINGSBESTUUR voorzitter Vincent Hoen (06-22218226), acquisitie en pr Willemijn Kappers (06-23229223) en Ellen Hesselink (06-20605161), penningmeester Tim de Boer (06-21875965) HOOFDREDACTIE Joep Schenk (j.schenk.1@student.rug.nl, 06-28404587) en Chris Wind (c.f.wind@student.rug.nl, 06-19848645) EINDREDACTIE Malou Willemars REDACTIE Niels Bakker, Jorg Bressers, Paul van Daalen, David Hof, Erik Hofstra, Cornelie de Jong, Peter Keizer, Floortje Smit, Maarten Vink, Jeffrey Weller, Malou Willemars en Ingrid Wolfslag FOTOGRAFIE Pepijn van den Broeke, Sebastiaan Pouyet, Koen Rengers en Jeffrey Weller ILLUSTRATIES: Folker VORMGEVING Jeffrey Weller MEDEWERKERS Ariane Kleijwegt, Jan Willem Navis, Joris Wes en Jibbe Willems DRUKWERK Donkel en Donkel Drachten

C

L

F

N

het G

ESPREK

Sluiter staat met beide benen op de grond

'Je moet er voor waken dat je niet verwaand wordt'

HIJ

VLOEKTE, TIERDE EN GOOIDE RACKETS KAPOT ALS HIJ WEER EENS VAN ZIJN BROER VERLOOR, EN DURFDE DAT ZIJN OUDERS NIET TE VERTELLEN.

TEGENWOORDIG

Z

ijn uitschakeling in de tweede ronde van het Challenger toernooi in Martiniplaza is een tegenvaller. Twee dubbele fouten, aan het begin van de wedstrijd en aan het begin van de tiebreak in de tweede set, doen de Rotterdammer de das om tegen het Zweedse servicekanon Johansson. Roemloos verdwijnt de 'topattractie', zoals Sluiter steevast door de Groningse organisatie werd genoemd, van het toneel.

Het verlies lijkt Sluiter niet veel te doen. Als hij van de baan komt blijft hij lachen tegen de fans, er is alle tijd voor een handtekening of een foto. Op de persconferentie komt de teleurstelling even bovendrijven. "Ik had hier graag zondag in de finale gestaan voor een volle zaal. Maar ja, dat zat er vanavond niet in. Heel erg is dat niet, want ik weet dat ik volgende week zo weer in de halve finale kan staan."

Van een ATP-toernooi dan, en niet van de Challengers, zoals hier. Dit zijn eigenlijk toernooien die de nummer 56 van de wereld niet meer hoeft te spelen. Het station van de Challenger toernooien, een 'klasse' lager dan de ATP, is hij allang gepasseerd. Maar toernooidirecteur Stanley Franker had een publiekstrekker nodig, en vond Sluiter die zich aan het voorbereiden was op de laatste indoortoernooien van het seizoen.

Nog vier weken, vier toernooien.

Dan heeft hij eindelijk vakantie.

IS

RAEMON SLUITER (25)

"Daar ben ik echt aan toe. Het seizoen is lang en zwaar geweest.

Je moet het zien als een serie van honderd buikspieroefeningen. Als je bij nummer negentig bent dan gaat het branden. Die laatste tien zijn de laatste vier weken van het seizoen." Wat niet betekent dat hij rustig naar de vakantie toewerkt.

"Ik heb nog een duidelijk doel voor de komende maand: de eerste vijftig van de wereld halen. Daar ben ik vlak bij, nu sta ik 56e op de wereldranglijst, en er komen nog een paar indoortoernooien waarin ik de kwartfinale of de halve finale moet kunnen halen." Zijn vroegtijdige uitschakeling in Groningen maakt daarvoor niets uit: op het lager aangeschreven Challenger toernooi had hij de finale moeten halen om iets op te kunnen schieten op de wereldranglijst.

Het verlies valt dus niet heel zwaar. Dat was vroeger wel anders, in de jaren dat hij leerde tennissen van zijn vijf jaar oudere broer. Die nam hem op een dag mee naar de tennisbaan, en vanaf dat moment speelden ze elke dag wedstrijdjes. En hij verloor vaak in het begin, heel vaak. "Ik kon écht niet tegen mijn verlies. Ik was een onuitstaanbaar ventje, met waardeloos gedrag. Vloeken, tieren, met rackets gooien."

"Dan stond ik even later weer thuis onderaan de trap en durfde ik niet naar boven om mijn ouders te vertellen dat ik wéér een racket had kapotgemaakt. Daarvoor heb ik ook wel eens een tik op mijn billen gehad. En terecht, want zo'n

BLIJ ALS HIJ ZIJN FAMILIE WEER EENS KAN ZIEN.

racket kost wel tweeëneenhalve meier. Ze hebben aardig wat met me te stellen gehad, wat dat betreft."

Rond zijn vijftiende verdween de agressie. "Op af en toe een scheldwoordje na, maar dat hoort erbij. Ik begon te beseffen dat ik met mijn gedrag voor lul stond.

Mensen wilden niet meer op de baan naast me tennissen om dat ik zo stond te schreeuwen en te doen. Mijn broer heeft me er ook bij geholpen. Als je zo door gaat dan spelen we niet meer, waarschuwde hij dan. Nou, dat was voor mij natuurlijk het ergste wat er is."

Zijn talent was intussen ontdekt, en met Peter Wessels won hij het jeugd-toernooi van Roland Garros en won hij de World Youth Cup met het 'junioren-Daviscupteam'.

Er kwam een sponsor, en nadat hij z'n HAVO-diploma op zak had leek echt mogelijk te worden, wat hij in de voorgaande jaren zo vaak gehoord had: dat hij wel eens zijn brood zou kunnen gaan verdienen met tennis. "Daarvoor was het een voorwaarde dat ik ervaring op ging doen in het buitenland. Dus ik ben met een coach gaan reizen. De Satellite toernooien af, in Tunesië, Portugal, overal en nergens."

"Hoe dat was? Niet fantastisch hoor. Ik ben een echt familiemens, en dan is het moeilijk als je ineens het hele jaar bij ze weg bent. En op de toernooien moet je het maar uitzoeken, het wordt niet voor niets de 'jungle van de tenniswereld' genoemd. Sta je daar in Tunesië

op een slecht onderhouden tennispark: 'hier heb je drie ballen, daar is baan zeven, zoek het maar uit'.

Geen scheidsrechter, geen lijnrechter, niks de eerste ronden. Er werden dus bij het leven punten gejat. Nee, dat was best zwaar."

"Maar ik had wel succes: ik vloog door de ranking. Na een jaar stond ik al in de top vijfhonderd, wat best lastig is met vijftienhonderd man op de wereldranglijst. En toen kon ik Challengers spelen, zoals hier.

Dan is het toch allemaal goed georganiseerd, er zijn voldoende lijnrechters en ballenjongens, je zit in een goed hotel." En het werd alleen maar beter, toen na verloop van tijd de eerste ATP-toernooien volgden. "Je wordt echt verwend, je moet er wel voor waken dat je niet verwaand wordt. Ik ben niet arrogant, en zal het nooit worden, maar je betrapt jezelf er wel eens op dat je gaat zeuren als er geen minibar in je kamer zit. Shit, moet je naar het tankstation. Een vriend van mij ging een keer mee naar een toernooi op Bermuda. Zaten we in een prachtig vijfsterrenhotel, boven op een klip, echt super-deluxe. Maar ik was daar het jaar ervoor al geweest en ik kwam daar gewoon om te tennissen, het was voor mij al gewoon. En hij keek echt zijn ogen uit, en vroeg me hoe ik me hier in godsnaam op tennis kon concentreren."

"Wat ik in die begindagen ook één keer heb gedaan, maar nooit meer, is een hotel boeken toen ik me had geplaatst voor het hoofdtoernooi van Rotterdam. Dat hotel

was bij wijze van spreken nog verder van Ahoy' af dan mijn ouderlijk huis. Dat doe ik nooit meer, wanneer je het hele seizoen in hotels en vliegtuigen zit, ben je juist blij dat je bij je vrienden en familie kan zijn. Het is allemaal mooi en leuk, maar na een tijdje gaat het je tegenstaan. Alleen als het heel ver is, zoals nu in Groningen, dan niet. Maar zelfs al speel ik in Maastricht, ik rij na de wedstrijd naar Rotterdam."

Een Davis Cup wedstrijd is dan ook een welkome afwisseling na weken singles spelen. "Het Nederlandse publiek is altijd enthousiast, en ik kan met alle spelers geweldig opschieten. Ik ben een sociaal mens, dan is het fijn als je in een team speelt. We kennen elkaar door en door, op de toernooien trek je toch naar elkaar toe als Nederlanders. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, en dan is het fijn dat je mensen hebt om mee op te trekken. Je hebt iemand om mee op stap te gaan als je uitgeschakeld bent, zoals nu. Of dat kan? Tuurlijk, ken jij een sporter die nooit een biertje drinkt?

Martin Drent misschien? Ik heb veel mooie verhalen gehoord over het Groninger uitgaansleven, vooral van de Groningse fans die altijd met de Davis Cup meereizen. 'Je moet echt eens komen, zeggen ze steeds. Nu ben ik er eindelijk, en ik ben heel benieuwd. Waar ik heen ga? Geen idee, ik zie het wel."

Tekst: Jan-Willem Navis Foto’s: Jan-Willem Navis en Sjef Weller

jibbe Ardooie Soms kom je op plekken waar je niet dood gevonden wil worden.

Levend ook niet, maar levend heb je de kans nog om er weg te komen. Je moet er toch niet aan denken je eeuwigheid te spenderen in, ik noem maar wat, Diemen of Assen? Dorpen waar de depressiviteit vanaf dampt als urinegeur van een ziekenfondsbejaarde. Zo moest ik in Ardooie zijn, de anus van West-Vlaanderen, het vleesgeworden verdriet van België. Een dorp dat bestaat uit aaneengeregen lappen aardappelveld waarover een gele mist hangt: de uitstoot van de regionale ijskastenfabriek. Tussen de velden is tamelijk willekeurig een weg geploegd waarover vrachtwagens van de lokale aardappelkistenassemblageonderneming hun vracht vervoeren.

Ardooie, wie kent het niet, ingeklemd tussen Roesselare, Aalt en Tielt ligt het op zijn eigen wijze charmant te wezen. Het is zo'n dorp waardoor je Dutroux opeens begrijpt, vergeeft zelfs. Zo'n dorp waarvoor de psychiatrie de diagnoses 'psychopathisch', 'schizofreen' en 'claustrofobisch' heeft uitgevonden. Typisch zo'n dorp waarvan je verwacht er je grote liefde te ontmoeten, juist omdat dát nou het laatste is wat je verwacht.

Ik zag haar in Frituur Geert, een omgebouwde bouwkeet aan de rand van het dorp, vlak bij de snelweg die naar de wereld leidt. Een frietkot waar je nog echte Vlaamse delicatessen kan verkrijgen, zoals garnalenkroketjes, Bickyburgers, beverrat. Het was de derde dinsdag in september, ze droeg een zomerrokje en krabde zachtjes aan haar buik. Ze lachte om een grapje in haar hoofd, afwezig. Zij was de enige serveerster, ik de enige klant. Zij stond daar niet voor mij, dus ik moest wel voor haar gekomen zijn. Niet voor de koffie in ieder geval, te slap en te duur. Ze deed alsof ze me niet zag. Misschien zag ze me echt niet.

Op een servetje stelde ik, naar analogie van de miljoenennota, mijn eigen tientjesnota op. De broekriem diende aangehaald, bezuinigd zou er worden. Maar waarop? Niet op anticonceptie.

Als het kabinet de pil uit het ziekenfonds haalt voor vrouwen ouder dan eenentwintig, ben ik genoodzaakt de post condoomgebruik een hogere subsidie toe te kennen. Op de achterkant plande ik karaktermoord op Balkenende, maar liet het idee snel varen. In het justitiële klimaat van nu krijg je voor karaktermoord ook levenslang. Het begon al met al een verloren dag te worden in Ardooie.

Het begon al te schemeren en opeens scheen alles me nutteloos toe. De koude koffie, de ware liefde, de uitgelopen inkt op het servetje. Ik was al vergeten waarom ik in Ardooie moest zijn.

Ik verliet Frituur Geert en stapte de provinciale weg op, richting Nederland, de zonsondergang tegemoet. Het begon te waaien.

De zomer stierf een zachte dood en ik zag dat het goed was. Ik ben klaar voor de herfst.

R E P O R TA G E Psychedelische paddestoelen: alle feiten op een rijtje

4

Paddo’s in het Stadspark "Ieder mens is op ieder moment in staat om zich alles wat er ooit met hem gebeurd is te herinneren en om alles dat overal in het universum gebeurt waar te nemen", schrijft Aldous Huxley in 1954 in het essay 'The Doors of Perception'. Klinkt alsof de beste man ze even niet meer helemaal op een rijtje heeft en dat klopt. Huxley beschreef een mescaline-trip om zijn publiek kennis te laten maken met zijn ideeën over geestverruiming.

Blijkbaar deed hij dat zo overtuigend, dat zijn essay een cultstatus kreeg. De Doors ontleenden hun bandnaam zelfs aan het boek en fans probeerden Huxleys voorbeeld te volgen.

Eerst met LSD, maar meer en meer met behulp van hallucinerende paddestoelen. Omdat die net zo goed werken, én omdat je ze zelf kunt gaan plukken. In het Noorderplantsoen, of het Stadspark bijvoorbeeld.

De werkzame stof van paddo's is psilocybine. Deze hallucinerende stof komt qua structuur en werking sterk overeen met de mescaline die Huxley gebruikte. Het spul

komt uit de pyotecactus, een stof waar de Azteken zeer enthousiast hun rituelen mee begeleidden.

Ook over de christenen wordt beweerd dat ze de nodige paddo's hebben gebruikt om de uitvoering van de rituelen wat transcendenter te maken en over Boeddha wordt gezegd dat hij zich constant in hogere sferen bevond, mede door zijn grote kennis van de in de buurt groeiende paddestoelen. Hoewel het gebruik van paddo's al een eeuwenoude historie heeft, is het gebruik in de westerse wereld sinds 1970 toegenomen als natuurlijk en makkelijk te verkrijgen alternatief voor LSD. Het leukste aan paddo's is dat ze gewoon in het plantsoen, de berm, het weiland of anders wel in het bos kunnen groeien. Juist doordat de paddestoelen ook in het wild voorkomen, is het voor de overheid vrij moeilijk om paddo's te verbieden. Het beleid is op het moment zo, dat verse paddo's legaal zijn en gedroogde paddo's illegaal. Het hallucinerend effect van beiden is echter hetzelfde, alleen moet er van droge paddo's meer worden geconsumeerd omdat er geen vocht meer in zit.

De paddo's die je in de smartshop koopt, zijn dus even goed als de paddestoelen die je uit het bos haalt. Helaas is het zoeken naar paddo's voor de leek een gevaarlijke opgave. Elke paddozoeker zegt dat het geheim van paddo's zoeken, het vinden van de juiste paddestoel is. En hoewel hier natuurlijk geen spelt tussen te krijgen is, klinkt het simpeler dan het is. Er zijn veel verschillende soorten paddo's, met nog meer verschillende namen, waardoor het er allemaal niet duidelijker op wordt. Twee van de meest gebruikte paddo's zijn het kaalkopje en de cubenis. Omdat het eten van een verkeerde paddo in sommige gevallen de dood tot gevolg kan hebben, raad ik de onervaren,

maar wel enthousiaste paddozoeker aan om de paddovangst, net zoals een goede sportvisser dat doet, aan het eind van het vermakelijke uitje maar gewoon weg te gooien. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn verse paddo's er het gehele jaar door.

De vochtige omstandigheden in de herfst zijn voor veel paddosoorten wel optimaal, maar ook buiten dit seizoen kunnen paddo's overleven en daar komt nog bij dat veel paddo's tegenwoordig worden gekweekt.

Wie dus liever het zekere voor het onzekere neemt, moet in een smartshop zijn. Groningen heeft vier smartshops, waarvan degene in de Steentilstraat een headshop is, wat neer komt op een ruim assortiment van leuke frutseltjes, vitamines, afrodiserende zaken, energiepillen en natuurlijk verse paddo's en truffels.

En wie bij het openen van zijn deuren van perceptie nog steeds zijn twijfels heeft, moet je rekening houden met de volgende zaken.

Gebruik paddo's nooit met andere drugs of alcohol. Neem paddo's in een vertrouwde omgeving met mensen die je vertrouwd voorkomen. Zorg ervoor dat je in een goede fysieke en geestelijke

conditie bent: kortom voel je geweldig om je nog beter te gaan voelen. Aangezien niet elk mens "hetzelfde bewustzijn" bezit, valt niet precies te zeggen in welke staat de paddo de gebruiker zal brengen, omdat het uitgangspunt steeds anders is. Hierdoor is het theoretisch mogelijk, dat datgene wat een paddogebruiker als een overweldigende trip ervaart, voor een bepaalde niet-gebruiker de normale staat van het bewustzijn is. Het enige dat vast staat is dat er veranderingen optreden in de zintuiglijke waarnemingen.

Ter geruststelling: paddo's zijn niet verslavend. Er zijn natuurlijk wel mensen die geestelijk verslaafd aan paddo's raken, maar er bestaan tenslotte ook mensen die verslaafd raken aan modeltreintjes. En wie zich na het eten van paddo's toch niet erg op zijn gemak voelt, kan het best onthouden dat het gebruik van paddo's je glucosespiegel verlaagt. Mocht je experiment dus omslaan in een nare ervaring, drink dan een glaasje sinaasappelsap. Als het goed is, kom je dan weer "terug" in het voor jou vertrouwde bewustzijn.

Tekst: Cornelie de Jong Foto’s: Sebastiaan Pouyet

Groningse eetgelegenheden beschreven en beoordeeld

Uitgekauwd

De Groene Weyde Nieuwe Ebbingestraat 149

Door Maarten Vink er een aparte geur aan de saus over dit laatste gerecht.

Zijn er dan helemaal geen minpunten? Toch wel. Wat muziek betreft gaat het wel echt alle kanten op. Van een jazzy muzakje via Manu Chao naar iets wat aanvankelijk lijkt op het Nederlandstalige levenslied maar uiteindelijk een folkloristisch lied in een Oost-Europees klinkende taal blijkt te zijn. Bovendien is een biljarttafel ombouwen tot grote eettafel leuk bedacht, maar funest voor lange benen.

Foto: Sebastiaan Pouyet

"Are you tokking to me?", kakelt de scharrelkip je verwijtend toe vanaf de menukaart van eetcafé De Groene Weyde aan de Nieuwe Ebbingestraat. Misschien is er een melige avond met veel drank voorafgegaan, misschien heeft de chef-kok een apart gevoel voor humor, in ieder geval denken ze bij de Groene Weyde leuk te zijn.

Zo bestel je bijvoorbeeld 'Mijn naam is kaas', als je warme brie, gevuld met noten, geserveerd met een honing-amandelsaus wilt hebben.

Of je de humor nu wel of niet kunt waarderen, wat er geserveerd wordt is zeker de moeite waard, zeker voor een eetcafé, dat 's middags lijkt op een stamcafé waar je

hoogstens een uitsmijter kunt bestellen. "Het lijkt wel haute cuisine", roept een tafelgenoot uit als hem het gerecht Ollekebollekerubesolleke, oftewel gevulde schnitzelrolletjes, geserveerd wordt. "Dat wordt dus weer langs de FEBO vanavond." Andere gerechten, zoals de kabeljauwfilet met zeewolf ('Er een potje van maken'), vielen in de smaak, al zat

En wat de bediening betreft, ach ja, laten we maar zeggen: alle begin is moeilijk. Een serveerster die op de vraag wat een glas rode huiswijn kost antwoordt "Tja, eeh, één euro veertig, denk ik, zo ongeveer…ik werk hier pas net", terwijl ze met een angstige blik in haar ogen rondkijkt of er een collega in de buurt is, heeft ook zijn charmes…

FEATURE

EK reizen is zeker geen vakantie Katrijn De Ronde en Minte Kamphuis, beiden Geschiedenis studenten aan de RuG, hebben afgelopen zomer meegedaan aan het eerste EK reizen. Een reis van Amsterdam naar Venetië, en via Montenegro naar de onontdekte schoonheid Albanië met uiteindelijk Athene als einddoel om van daar weer terug te keren naar Amsterdam.

Veelal liftend, maar ook met bus, trein en vliegtuig hebben ze deze afstand binnen 30 dagen afgelegd. Met de constante drive om 'de punten' bij elkaar te krijgen ontmoetten ze vele mensen, leuke en minder leuke. De twee wonnen het kampioenschap en mogen volgend jaar gratis naar het eindstation van het WK Reizen (dit jaar Indonesië).

"Já, dat is júllie schuld!" verklaart Minte (22), op de vraag waarom ze mee gingen doen aan het EK. "Minte las het artikel over het EK reizen in de Groninger Studentenkrant van voor de zomer en daar waren we eigenlijk wel in geïnteresseerd.

We wilden sowieso ergens heen, goedkoop, liftend via Oost-Europa, prima", legt Katrijn (24) uit. "Nu hadden we zeg maar één doel: Athene. De rest zouden we wel zien", voegt Minte toe. "Waarom 'Team Piggelmee'? Piggelmee, dat stond toevallig op Katrijns koffiekop. We waren misschien wel een beetje melig, ja. Toen we ons aangemeld hadden, bleek dat er maar drie andere teams waren. Ergens wel sneu, 4 teams, thuis in Groningen nam niemand ons ook serieus.

Daar kwam trouwens wel verandering in toen we uiteindelijk gewonnen hadden!"

"In het begin, zeker de eerste week, waren we heel erg bezig met punten halen, maar dat kan dus niet. Dat is te gestresst. Toch moet je er rekening mee blijven

Hoe speel je een EK reizen?

Tijdens de reis moeten de teams punten scoren. Binnen enkele categorieën, zoals 'Ontspanning' en 'Wijze van vervoer', of 'Vriendschap' en 'Contact met de lokale bevolking' is er een heel aantal activiteiten opgesomd waarmee de punten kunnen worden verdiend. Zo scoor je bijvoorbeeld met het bijwonen van een bruiloft (1 punt) of het bezoeken van een gevangene in de lokale gevangenis (1 punt), maar ook als je kan aantonen dat je een nacht in een boomhut hebt geslapen, dat je met de kano hebt gevaren of dat je een potje hebt gevoetbald levert dat punten op. Zo moeten er tenminste 100 punten worden behaald om door te gaan naar de finale. houden en dat betekent dóórgaan, je bent niet echt op vakantie, maar je maakt een reis." De reis verliep grotendeels liftend. "Eigenlijk is liften geen goede manier om zo'n kampioenschap te doen. Omdat je geen planning kunt maken, kun je er niet van op aan. En plannen blijft een heel erg belangrijk onderdeel in dit kampioenschap.

Zeker omdat je er voor moet zorgen dat die punten binnen zijn, binnen 30 dagen", aldus Katrijn.

Ze kijkt een beetje verbaasd als er word gevraagd of liften niet gevaarlijk was voor twee meisjes: "We hebben 30 liften gehad ofzo, daarvan is er 1 misgegaan, in Italië." Minte: "We waren op weg naar Venetië, tenminste dat dachten we, maar op een gegeven moment kwamen we erachter dat de auto totaal de verkeerde kant op ging. 'Mister Touchy' en zijn twee vrienden

gingen op een gegeven ogenblik een biertje drinken, toen hebben we de tassen gepakt en zijn weggegaan."

Katrijn: "Verder is liften echt prima te doen, daarmee ontmoet je veel mensen." En dat was eigenlijk ook de doelstelling van dit kampioenschap: in aanraking komen met andere mensen en culturen om daar begrip en tolerantie voor te kweken. "Wat dat betreft heb ik nog het meest geleerd van Nicola en z'n broer." Katrijn legt uit: "Toen we na bijna drie weken reizen in Montenegro aankwamen was ons geld op." Door allerlei moeilijkheden met pinautomaten en lege rekeningen konden de twee pas 's avonds laat op een lugubere parkeerplaats Kroatische Kuna's omgewisseld voor Servisch geld.

"Toen kwam er weer iemand naar ons toelopen. 'Do you need help?'

'No No' ik wilde hem zo snel mo-gelijk af-poeieren. Niet nog zo'n lastig figuur, dacht

ik", vertelt Minte. "Maar toen ben ik er later toch achteraangegaan", zegt Katrijn triomfantelijk. "Hulp konden we wel gebruiken, want we moesten ergens slapen. Dat bleek een goeie zet, want Andrija reed ons naar zijn broer Nicola en daar mochten we overnachten.

Beide jongemannen hadden gediend in het Servische leger en toen vroeg Nicola mij: 'Hoe zien jullie Serviërs?' We hebben veel gepraat die avond, ik denk dat ik nu een veel genuanceerder beeld heb van de Servische situatie in de oorlog."

Vanuit Servië werd de reis voortgezet naar Albanië. "Albanië kán gewoon", roept Minte. "Het wordt wel door iedereen afgeraden, maar het kan. Het is een soort jungle van Europa. Niets is geregeld of gecontroleerd. De Albaniërs zelf begrepen ons ook niet, ze snapten gewoon niet dat we in Albanië wilden blijven, vonden dat we naar Griekenland of Italië moesten

gaan!"

Maar Griekenland moest toch aangedaan worden, het team moest immers Athene zien te bereiken. Dat lukte zonder veel tegenslagen. De honderd punten waren binnen. Op 31 augustus riep de jury team Piggelmee uit tot winnaar: Minte en Katrijn waren er het best in geslaagd om contact te krijgen met de bevolking van de streken waar ze tussen het liften door neerstreken. Minte: "Uiteindelijk was het echt een hele zware reis, maar het was zeker de moeite waard. En het verplicht halen van die punten? Ach, uiteindelijk was dat wel prima. Anders hadden we misschien nooit Nicola ontmoet."

Zie www.ekreizen.nl, e-dagboek Team Piggelmee.

Joep Schenk

Apart’ja gaat op zoek naar de vreemde kanten van studerend Groningen. Deze maand:

Apart’ja

Internationale concurrentie voor Moti

DE GRONINGSE INDIAAN

straatartiest aan durft gaan, moet dus van goede huize komen, of net nieuw zijn in Groningen. De groep 'artiesten' die eind september hun opwachting maakten op de Vismarkt behoorde absoluut tot de tweede ca-tegorie. Terwijl Moti zijn rock co-vers ten gehore bracht, begonnen deze jongeren een bizarre show op te voeren. Op de arabische noten van een dwarsfluit begon een volledig groen gekleed (en geverfd) meisje een ratelslang-act op te voeren. Al snel -Straatartiesten heb je overal.

Doordat de meesten een vaste plek hebben., worden ze op een gegeven moment zelfs onderdeel van het straatbeeld.

Wat is Groningen bijvoorbeeld zonder Moti Rymarczuk, de troubadour van Vismarkt? Het feit dat hij tegelijkertijd gitaar speelt, drumt en zingt, trekt al veel aandacht en sinds hij verEen ‘echte’ klimwand

sterkt is gaan spelen is er helemaal geen ontkomen aan. Erg is dat niet, want zijn optredens zijn meestal heel behoorlijk. Bij veel Groningers is hij zelfs zo populair dat hij een extra zakcentje kan verdienen met het verkopen van zijn eigen CD's. Een ware professional dus.

Wie de concurrentie met deze Foto: Maarten de Kok

mengden zich meer mensen uit de groep in het dansritueel.

De winkelende Groningers, niet bepaald gewend aan extraverte vertoningen, bleven vol verbazing staan. Voor even was Moti vergeten. Wat was hier aan de hand?

Een doorgedraaide New Age sekte? Het resultaat van een geslaagde ontsnappingspoging uit jeugdinrichting 'het Poortje'? Een steeds grotere groep mensen verzamelden zich rondom de groep dansers en muzikanten, maar de dwarsfluitkoffer, die strategisch was neergezet om mensen te verleiden een kleine bijdrage te doneren, bleef angstvallig leeg. Een Groninger wil best wat aparts zien, maar een bijdrage blijft toch voorbehouden aan de 'bekende' straat-

muzikanten.

Na een klein uurtje hield de groep het voor gezien en verdween net zo onverwachts als ze gekomen was. Het publiek werd in verbazing achtergelaten. De opbrengst van de geimproviseerde rituele dansvoorstelling was welgeteld anderhalve euro. Moti had van het spektakel niets gemerkt.

Misschien was het hem opgevallen dat er wat minder mensen bleven staan, maar zijn opbrengst zal er niet onder hebben geleden. Van de groep is nadien niets meer vernomen. Het verhaal gaat dat de groep geen banden met sektes heeft, maar uit internationale studenten bestaat.

Over verblijfplaats en de achterliggende gedachte van de voorstelling tast men nog in het duister. Of er een vervolg komt op de eerste show is ook nog onbekend. Hou de Vismarkt de komende tijd in de gaten….

Chris Wind

6

HET IMAGO VAN GRONINGEN

Een Chinees wil ook wel eens wad

Internationale stud

Why the fuck are the Hoeveel internationale studenten kiezen eigenlijk bewust voor een studie in Groningen? De stad is prachtig, maar wereldwijd net zo bekend als Frans Bauer: niet dus. Toch komen er ieder jaar weer vele 'internationals' naar Groningen. Gedwongen, geen andere keuze, Harvard zat al vol, of werkelijk gekozen als favoriete studiestad? De SK ondervroeg de bewoners van internationaal studentenhuis 'De Ruige Hoek' en stelde een top 5 samen van 'beste redenen voor een studie in Groningen':

5 4 3

Mijn universiteit gaf me geen andere mogelijkheden Ik wilde Nederlands leren!

Ik wilde mijn Engels verbeteren

2

Mijn universiteit zei dat de RUG heel goed was

1

Mijn vrienden die hier waren geweest, kwamen terug met hele enthousiaste verhalen

De nummers 3 en 5 mogen dan niet echt voor Groningen spreken, de nummers één en twee zijn zeer bemoedigend. Met de reputatie van de RUG en de Stad zit het in het buitenland blijkbaar wel goed.

Maar liefst 30% van de ondervraagden liet weten Groningen te hebben gekozen vanwege de goede verhalen van de terugkomers. Tot slot nog een top 5 van alternatieve redenen voor enkele 'internationals' om naar Groningen te komen:

Folker Visser

Als je een willekeurige student vraagt waarom hij graag in het buitenland wil studeren, krijg je vaak te horen dat hij 'zijn horizon wil verbreden'. De een doelt daarbij op het leren van een taal, de ander vindt zijn c.v. leuker met een jaartje buitenland erop en weer anderen zien het als de ultieme manier om flink de beest uit te hangen, zonder dat vrienden en kennissen er schande van spreken.

De Chinees Bo Zhao (28) uit Chongqing wil zijn horizon verbreden in de meest serieuze zin van het

woord. Zijn studie is zijn leven, en hij heeft er alles voor over om een topjurist te worden. Bo woont hier bijna een jaar en volgt een master internationaal recht. De keuze om juist deze studie te volgen in Groningen is omdat internationaal recht hier hoog staat aangeschreven.

Maar wie denkt dat Bo zich iedere dag opsluit op zijn studentenkamer om te leren, heeft het mis. Als het even kan gaat hij op stap. Niet naar de kroegen in de Poelestraat, maar de natuur in. Een andere reden om naar Groningen te komen was namelijk de natuur in het noorden

van de provincie. En daarbij dacht hij niet aan het clichébeeld van koeien, tulpen en boeren met klompen, maar de Waddenzee en de Waddeneilanden, waarover hij in China veel heeft gelezen. Hij is al een paar keer naar Lauwersoog en Schiermonnikoog geweest om er te genieten van het uitzicht van zandplaten en zeehondjes. En voor hij terug naar China gaat, wil hij per se nog eens wadlopen.

Maar hij heeft nog een reden om voor een Nederlandse universiteit te kiezen. Hij vertelt dat de voorwaarde om in een veilig land te leven een

zeer belangrijke rol heeft gespeeld.

Een veronderstelling die haaks staat op de mening van veel Nederlanders, die zich de laatste jaren voor politiek zijn gaan interesseren. Bo: "In veel westerse landen is de haat jegens buitenlanders na 11 september 2001 toegenomen.

Er zijn verhalen bekend over Chinese studenten in den vreemde die door racisten werden beroofd of vermoord, meestal in rijke, westerse landen, maar nooit in Nederland."

"Mijn eerste kennismaking met de vriendelijkheid van Nederlanders had ik ruim een jaar geleden, toen ik vanaf het centraal station naar mijn

appartement in Helpman liep onderweg verdwaalde."

Hij woonde toen nog maar net Groningen. Het regende, het w negen uur 's avonds en het storm Het enige dat hij bij zich had was e Nederlandstalige kaar van de St Daar kwam hij niet ver mee: vocabulaire was niet veel groter d 'goedemorgen' en 'dankjewel'.

"Toen stopte er een Nederland man op de fiets vlak voor me en dat hij me een half uur geleden oo had zien dolen. Toen ik hem verte dat ik was verdwaald en hem op kaart liet zien waar ik naar toe moe was hij zo aardig om mij een lift a

Juweel van het Ons pronkjuweel staat toch een beetje bekend als een agrarische nederzetting ergens in het Noorden, waar je als Randstedeling niks te zoeken hebt. Tenzij je komt studeren natuurlijk. Dan blijkt Groningen ineens toch wel gezellig.

De studenten die hier zitten, zijn over het algemeen wel te spreken over hun stad. Omdat alles hier op kruipafstand is, omdat zo'n beetje iedereen die hier studeert op kamers woont en omdat de kroegen open blijven tot in de rest van de stad weer wekkers beginnen te rinkelen. Oudere jongeren herinneren zich hun bezoekjes aan de Benzinebar, roemen Havenzicht en weten nog goed hoe ze de uitgang van de Drie niet konden vinden. Met dat uitgaansleven zit het dus wel goed, maar overtreft de stad de overige studentensteden ook op andere gebieden?

De beste studies?

Folker Visser

Uit jaarlijks onderzoek van Elsevier blijkt dat studenten uit Groningen, Twente en Maastricht in 2002 het het meest tevreden waren over hun academische studie. Dit jaar deden in totaal

7094 studenten aan Nederla universteiten en 2446 stud aan hogescholen mee aan telefonische enquête, waarin vijftig vragen werden ge Vragen over de kwaliteit va opleiding, maar ook vragen bijvoorbeeld de beschikbaa van computers en zitplaatsen bibliotheek en over de m waarop stages geregeld word De topstudies in Groningen volgens de studenten onder farmacie, biologie en heelkunde, scheikunde en matica. Daarmee is de Rug van de drie grote winnaars vorig jaar: vijf van de zestie oordeelde studies kregen eerste plaats.

De verschillende opleidingen den verdeeld in de catego economie/recht, gezond natuur, gedrag en maatsch letteren en techniek. Om he beetje overzichtelijk te ho heeft Elsevier alleen gekeken studies die op meer pla aangeboden worden, re groot zijn, en waarvan progamma met elkaar vergelijken is. Aan Finoegr heeft Elsevier bijvoorbeeld boodschap.

UIT G

ESPREID ENQUÊTE

enten

y comin'?

5

Ik dacht dat de lokale voetbalclub wel wat 'support' kon gebruiken

4 3

Mijn eerste keuze was eigenlijk Utrecht.

2

a Ik had wat gehoord over Amsterdam en wilde zien wat er van waar was b Ik had het idee dat Groningen dichtbij Amsterdam lag Het is niet zo ver van Finland.

Da Weeeeed…

1

roningen is….

'Er gaat niets boven Groningen' prijkt het op de internetsite van Groningen. Onder deze slogan moet Groningen uit het economische slop getrokken worden. Groningen moet op de kaart worden gezet als aantrekkelijke stad, als 'dè metropool van het Noorden'. De stad 'heeft alles', en naast het feit dat Groningen 'honderdzestig kroegen (…) en gezellige terrasjes' rijk is, is Groningen bovendien 'de jongste stad van Nederland' en speelt kunst en architectuur een grote rol. Dat klinkt allemaal erg mooi, maar wat vinden studenten er eigenlijk van?

Waarom hebben zij juist Groningen gekozen om naar toe te gaan? Uit gemakzucht omdat ze toevallig in de buurt woonden, omdat een bepaalde studie alleen hier wordt aangeboden, of heeft echt het imago van Groningen als 'gezellige stad' de doorslag gegeven? En bovendien, blijven

der dan 5% van de ondervraagden genoemd. Groningen als feeststad is duidelijk de overheersende associatie van de meeste studenten, getuige andere hoge noteringen als 'levendig', 'bruisend', 'drank' en 'bier'. Party on, Groningen!

Wat ook opvalt zijn de redelijk

An English version of this article can be found at www.studentenkrant.org

en

t in was de. een tad. zijn dan

dse zei k al elde de est, aan

te bieden en mij naar huis te brengen. Daarvoor fietste hij een half uur om! Is dat niet geweldig?"

Op de vraag of er ook nadelen aan wonen in Nederland en Nederlanders zijn verbonden, antwoordt hij na lang nadenken: 'De trappen, die zijn hier ontzettend smal, met name in studentenhuizen.

En wat de Nederlanders koken is ook niet altijd even lekker, heb ik al eens ondervonden." Dan schiet hij in de lach: "En tsja, jullie zijn soms wel héél erg eerlijk als ik vraag wat jullie ergens van vinden…"

Erik Hofstra

Noorden?

andse enten n een n ruim steld. an de over arheid in de manier den. n zijn meer tandinforg een s van n beeen

werorieën dheid, appij, et een ouden n naar atsen delijk het te ristiek geen

De meeste kamers?

De Landelijke Studenten Vakbond benadert de studentensteden op een andere manier. Elk jaar kijkt de vakbond hoe het gesteld is met de woningnood in de verschillende studentensteden.

Door te informeren bij studentenhuisvesters komen ze tot een aantal conclusies, waarvan de meeste niet echt schokkend zijn: in Amsterdam is het sinds jaar en dag ondoenlijk om een kamer te vinden en de wachttijd bedraagt er inmiddels 30 maanden. Wat dat betreft kun je dus beter in Enschede of Leiden gaan wonen: daar ben je na een maand of vier onder de pannen. Groningen is een middenmoter, met een minimale wachttijd van zes maanden.

Het imago van Groningen als stad waar het makkelijk is om een kamer te vinden, is dus allang behoorlijk achterhaald. En dat terwijl het ruime kameraanbod vier jaar geleden voor veel studenten nog reden was om hun geluk in het Noorden te beproeven.

Malou Willemars

Bepaalde studie

Leuke stad

de studenten dan ook hier na hun studie, of is Groningen nu ook weer niet zo aantrekkelijk? De SK hield een enquête onder 263 studenten verspreid over 7 faculteiten en 2 HBO instellingen waaruit enkele duidelijke conclusies konden worden getrokken.

Bij het doornemen van de enquête werd één ding al heel snel duidelijk. Gezellig, dat is het sleutelwoord voor Groningen.

Maar liefst 68% van de geënquêteerden noteerde, op het verzoek om Groningen samen te vatten in drie trefwoorden, 'gezellig' of 'gezelligheid'. Het verschil met de rest van de genoemde trefwoorden is enorm. De nummer twee, knus/gemoedelijk/klein/compact/ dorps, scoort 'slechts' 32%.

Gezellig is het dus zeker, maar zijn er ook wat serieuzere associaties met Groningen? Niet echt. Pas op nummer vijf vinden we het steekwoord 'studeren'. Slechts 1 student associeerde Groningen met 'goede universiteit. 'Stappen', 'feest' en 'leuk' scoren dan beduidend hoger. Ook opvallend is de lage positie van 'cultuur'.

Groningen staat toch bekend als culturele hoofdstad van het noorden, maar 'cultuur' wordt door min-

Ja

Nee

Dicht bij ouderlijk huis

grote verschillen tussen vrouwelijke en mannelijke studenten.

Ruim 85% van de ondervraagde vrouwen associeerde Groningen met 'gezellig', tegenover 54% van de mannen.

Mannen vinden Groningen dus zeker wel 'gezellig', maar nog lang niet zo gezellig als de vrouwen.

Maar er zijn andere grote verschillen. Waar bij vrouwen 'winkelen' in 9% van de gevallen wordt genoemd, komt deze associatie bij mannen helemaal niet op. Het omgekeerde geldt voor de termen 'fiets', 'Martinitoren' en 'FC Groningen'. Deze drie werden alleen door de heren opgemerkt.

Overigens hebben mannen het nog wel eens over mooie vrouwen, maar hebben vrouwen het nooit over mooie mannen. Kortom: vrouwen hebben het vooral gezellig met elkaar en niet met mannen.

Hoewel de trefwoorden 'gezelligheid', 'stappen/feest' en dergelijke hoog scoren, blijken de redenen om Groningen als studiestad te kiezen wel serieuzer. De meeste van de ondervraagde studenten hebben Groningen gekozen 'vanwege een bepaalde studie' (mannen en vrouwen beide 50%), dit echter wel in com-

Weet niet

Foto: Sebastiaan Pouyet

binatie met 'vanwege de leuke stad' (ook beiden 50%). Wel degelijk zijn er studenten die in Groningen studeren om dat dat nu eenmaal in de buurt was. Het blijkt dat mannen net iets meer gebonden zijn aan de schone Ommelanden dan de vrouwen:

Groningen, een echte studentenstad dus, volgens de geënquêteerde studenten, maar is Groningen ook interessant na de studie? Nee, het grootste deel vertrekt. 61% Van de studenten zal na de studie linea recta emigreren uit het afgelegen noorden.

26% van de mannen en 23% van de vrouwen komt uit Groningen zelf of uit de omgeving.

Alternatieve redenen om naar Groningen te gaan waren er ook: 'Groningen was het vérst van mijn ouderlijk huis vandaan!' Terwijl een student uit St. Annaparochie het juist 'verdomde naar de Randstad te vertrekken!' Een ander koos na lange beraadslaging uiteindelijk Groningen 'vanwege het goedkope bier en de late sluitingstijden van de cafés.' Met name vrouwen gaan nog wel eens hun partner achterna.

Vrouwen zijn hier nog resoluter in dan mannen: 70% gaat heen.

Bovendien is opvallend dat mannen (20%) het vaker 'niet weten' dan vrouwen (10%) of ze willen blijven of niet. Slechts 22% van de studenten geeft aan te willen blijven in Groningen, opvallend is dat dik driekwart hiervan uit Groningen zelf of uit de omgeving komt.

Joep Schenk en Chris Wind Lees de volledige enquêteuitslag na op www.studentenkrant.org

ADVERTENTIES

8

Het UNIVERSITEITSTHEATER zoekt voorstellingsmanagers (ca 8 uur p/w) Een uitdagende functie in een gezellige werkomgeving met veel ruimte om te leren en je talenten te ontwikkelen.

Als voorstellingsmanager werk je onder leiding van een professional in een jong team dat verantwoordelijk is voor de programmering van het Universiteitstheater. Voor je werkzaamheden betaalt het Universiteitstheater een vrijwilligersvergoeding.

Ben jij student met veel affiniteit voor theater en ben jij bereid om je minstens 1 jaar in te zetten? Neem dan voor meer informatie contact op met het Universiteitstheater.

Marieke Vegt (050 5779549, na 20:00 uur) Hanka Otte (050 5273796, na 19:00 uur)

www.studentenkrant.org

CULTUUR Zeventiende Groninger Studenten Cabaret Festival

Waar blijven de topcabaretiers?

Op 22, 23 en 24 oktober zal in de Stadsschouwburg de zeventiende editie van het Groninger Studenten Cabaret Festival (GSCF) plaatsvinden. Een festival dat in 1987 begon als een amateuristisch initiatief, is inmiddels uitgegroeid tot het grootste studentencabaretfestival van het land. En is, niet onbelangrijk, ieder jaar binnen no time volledig uitverkocht, want heel studerend Groningen wil de topcabaretiers van morgen alvast gezien hebben.

Publiek genoeg dus, maar waar blijven de topcabaretiers?

Het Groninger Studenten Cabaret Festival heeft in de loop der jaren al een aantal grote namen voortgebracht: Arthur Umbgrove, Theo Maassen, Mike Boddé met Thomas van Luyn (vooral bekend geworden door hun typetjes in Kopspijkers) en Jochem Myjer trekken door het hele land volle zalen met hun avondvullende programma's. Het GSCF bleek voor hen de ideale opmaat voor een succesvolle carrière als cabaretier.

De laatste jaren echter lijken steeds minder cabaretiers voldoende gebruik te kunnen maken van de Groninger springplank.

Vele winnaars lijken te belanden in de grote poel der vergetelheid. De Studentenkrant stelde een aantal cabaretkenners één prangende vraag: Waarom brengt het Groninger Studenten Cabaret Festival de laatste jaren, in tegenstelling tot andere festivals, geen grote succesvolle winnaars meer voort?

Hans Lansink (Jurylid veertiende GSCF, Hans Lansink Theaterbureau): "Volgens mij heeft dat niks te maken met het Groninger Festival.

Je moet het bekijken op langere termijn, doorbreken doe je nou eenmaal niet in een jaar. Vaak is het zo dat de winnaars van de andere grote festivals

(Leiden, Rotterdam en Amsterdam, red.) eerst een opleiding hebben genoten alvoor ze meedoen aan een cabaretfestival, dan mag je in Groningen al niet meer meedoen, dan ben je geen student meer. Dat speelt natuurlijk wel mee, iedereen is jong en nog niet door de wol geverfd.

Maar zo slecht is het niveau helemaal niet in Groningen! Anne Jan en Sofie wonnen in Rotterdam het Cameretten, maar haalden in Groningen niet eens de finale, dat is dus het omgekeerde."

Marijke Josephus Jitta (Voorzitter veertiende GSCF, Student): "Eerlijk gezegd vind ik eigenlijk dat het GSCF helemaal niet zoveel grote winnaars heeft gehad. Zelfs Jochem Myjer, de laatste grote naam, kennen een heleboel mensen niet. Maar ik heb ook niet het idee dat andere festivals nou overlopen van grote winnaars. Het zou ook raar zijn als er alleen maar topcabaretiers opstonden.

Een echte topper zie je maar zelden."

betreft had bijvoorbeeld het 15e GSCF juist twee heel goede winnaars (Delfts Blok, Renee van Bavel, red.). Je moet dit festival meer als een opleiding zien voor talenten die zich nog moeten ontwikkelen. Nou, misschien dat de toenemende studiedruk een reden zou kunnen zijn waardoor studenten hun tijd minder snel in cabaret steken. Momenteel komt van geen enkel festival een echt grote naam, het is een soort van vervlakking, niemand springt er nog écht boven uit.

Overigens stond Delfts Blok vorig jaar wel mooi vijf dagen op rij in de Kleine Komedie!"

De deelnemers van het 17e Groninger Studenten Cabaret zijn: Timo Septer, Nicolien Opdam, Doosjeskikker, Neveneffecten, Lot de Witte en Roel C. Verburg.

Ook dit jaar wordt in samenwerking met de Stadsschouwburg Groningen de Week van het Groninger Studenten Cabaret

georganiseerd. Dit houdt in dat de vier dagen voor het festival alle winnaars van de vier grote cabaret festivals in Nederland in het Kruithuis van de Schouwburg staan. Meer info: www.gscf.nl

14 oktober is er van 12 tot 14 een extra voorverkoopdag.

Jorg Bressers

Delfts Blok won op het vijftiende GSCF de juryprijs

‘Delfts Blok stond wel mooi vijf dagen in de Kleine Komedie’

Angelique Finkers (Jurylid vijftiende GSCF, Impresario): "Het grote verschil zit natuurlijk in het feit dat in Groningen alleen studenten mogen meedoen. Dat zijn vaak jonge deelnemers, die in totaal misschien twintig minuten op een podium kunnen praten, omdat ze verder helemaal geen ervaring hebben.

En dat is uiteindelijk toch waar het allemaal om draait. Marc-Marie Huijbregts had al jaren op het podium gestaan voordat hij aan Camaretten meedeed, en won.

Een festival moet ook een beetje geluk hebben met de inschrijvingen, ieder festival heeft wel eens een slecht of juist een heel goed jaar."

Bart van Rossenberg (Voorzitter zestiende GSCF, Student): "Wat mij

Delfts Blok

Recensies

Het zwarte ‘White Album’ Chris Wind Outkast Love Below

Speakerboxxx/The

Dat hiphop volwassen is geworden in de laatste tien jaar zal niemand zijn ontgaan. Hiphop is, net als rock, een grensoverschreidend en onontkoombaar fenomeen geworden. Net als bij rock heeft dat ook zijn negatieve consequenties: de groei van het genre heeft ook de commerciele piranha's wakker gemaakt. Hiphop is al lang geleden veranderd in een marketingvehikel. De 'zichtbare' MTV-hiphop is als junkfood: lekker, maar altijd hetzelfde en voor de fijnproever biedt het weinig voldoening. Toch is er geen reden voor bezorgdheid. Integendeel. Hiphop lijkt, net als rock eind jaren ‘60, te zijn begonnen aan haar experimentele, psychedelische fase.

Missy Elliot maakt een album over XTC, Common neemt zijn laatste

album op in de Electric Ladyland Studio van Jimi Hendrix, The Roots vermengen hun hiphop meer en meer met psychedelica en de releases van Def Jux, één van de belangrijkste underground labels van het moment, zitten vol sonische experimenten en paranoia.

Om de vergelijking met rock helemaal af te maken ontbrak tot nu toe nog slechts één ding: een "White Album" van de hiphop. Een ambitieus dubbelalbum waarop alles samenkomt: heden, verleden en toekomst. Een album vol chaos, experimenteerdrift en vooral geniale nummers. Een album dat van begin tot eind blijft boeien en iedere luisterbeurt alleen maar aan kwaliteit lijkt te winnen. Hiphop heeft vanaf deze maand zo'n album.

Speakerboxxx/The Love Below, het nieuwe album van Outkast, of beter gezegd twee solo-albums van beide leden samengevoegd in één hoesje, is misschien niet het allerbeste hiphopalbum ooit gemaakt, maar waarschijnlijk wel het meest verbazingwekkende. Kun je hiphop mengen met kerkkoren en -orgels, drum 'n bass, jazz, onversneden P-funk, Sinatra, Prince, Hendrix en pure waanzin? Dat kan. Kun je 140(!!) minuten ambitie, experimenteerdrift en genialiteit samenvoegen tot een logisch geheel? Nee, dat kan dus niet. En dus schrijft vrijwel elke recensent hetzelfde: Dit had een

klassieker kunnen zijn, wanneer de heren samen een enkel album hadden gemaakt. Onzin!

Natuurlijk is het album chaotisch en onsamenhangend.

Vreemd. Komisch. En soms is het idee beter dan de de uitvoering. Maar deze heren verdienen niks dan lof. Ik heb de volle 140 minuten kwijlend zitten luisteren, verrukt van zoveel creativiteit, humor en originaliteit.

Deze CD moet je gewoon kopen, in je CD speler schuiven en wekenlang op repeat zetten. Hou de volgorde van de platenmaatschappij aan en begin met Big Boi's CD, Speakerboxxx. Al na het eerste nummer, Ghettomusick, een volkomen op hol geslagen technohiphopjunglesoulfunk-experiment, ben je buiten adem en dan heb je nog 135 minuten te gaan.

Big Boi's CD is het kortst en nog het makkelijkst te volgen. Hoe

vreemd de muziek en de tempowisselingen soms ook zijn, het blijft dicht bij de vorige albums van Outkast. Andre 3000's CD is van een geheel andere orde en maakt ook meteen duidelijk waarom hij het initatief nam om tijdelijk uit elkaar te gaan. Andre laat (hiphop) los en gaat los. Meestal klinkt het resultaat geniaal, zoals in 'Hey Ya', 'Spread' en 'Take Off Your Cool'.

Soms is het ook gewoon bijna niet te volgen, zoals in de big bandachtige opener 'Love Hater', waar Andre klinkt als een stonede Sinatra. Outkast zoekt de grenzen van de zwarte muziek op en durft ze zelfs te overschrijden. Hopelijk wordt deze moedige poging over een aantal jaren werkelijk op waarde geschat.

SPORT 10 Capoeira is een gemeenschapsgebeuren Capoeira, in de Van Dale komt dit woord niet voor en bij de ACLO kunnen ze het nog niet aanbieden, maar daar zal binnenkort toch wel verandering in komen.

Deze traditionele Braziliaanse sport cq. dans cq. acrobatiek wint namelijk bijzonder snel aan populariteit. De meeste mensen kennen de acrobatische dans van een televisiereclame voor mobiele telefoons van Finse makelij. Maar als je tegenwoordig op een mooie zomerse avond in het Vondelpark komt, of zowaar in ons eigen Noorderplantsoen, kan het je gebeuren dat je terechtkomt in een enthousiast zingende, dansende en muziekmakende menigte.

Want Capoeira is niet alleen dansen, het is een cultuur met een bijzonder harmonisch gemeenschapsgevoel.

En sinds afgelopen jaar is het ook in de Usva te beoefenen.

De geschiedschrijving over Capoeira is niet eenduidig. Vele legendes over deze oude sport doen de ronde. Voor haar oorsprong moeten we terug naar de zestiende eeuw, toen Brazilië door Portugal werd gekoloniseerd. De Portugezen importeerden slaven uit West-Afrika.

Naar alle waarschijnlijkheid hebben deze slaven Capoeira naar Brazilië meegenomen. Op de plantages mochten de slaven soms hun culturele uitingen voortzetten en daaronder viel ook het beoefenen van deze traditionele dans.

Er wordt vaak gesuggereerd dat de slaven op deze manier hun vechtkunsten konden trainen zonder dat de plantageopzichter het in de gaten had. Toch is het waarschijnlijker dat de dans zich pas als vechtkunst ontwikkelde in de 'quilombos', de door ontsnapte slaven gestichte dorpjes in de Braziliaanse wouden.

Het was in de twintigste eeuw dat Capoeira een negatieve bijklank heeft gekregen. Vele criminele 'gangs' maakten gebruik van Capoeira technieken om de grote steden van Brazilië onveilig te maken. Zij waren het die de kunst van het vechten en het gebruik van wapens (met name messen en stokken) bijzonder goed

beheersten. Een Capoeirista werd al gauw bestempeld als crimineel.

Pas de laatste vijftig jaar heeft de sport aan populariteit gewonnen en in 1974 werd zij zelfs erkend als de nationale sport van Brazilië.

Alles in de Roda Er zijn twee soorten Capoeira, 'Regional' en 'Angola'. De eerste is wat sneller en agressiever dan de tweede. Toch moet men bij hedendaags Capoeira, wat toch voornamelijk de Regional variant is, niet denken aan een echte vechtsport. Het is namelijk niet de bedoeling dat de twee spelers elkaar (hard) raken. Capoeira is een dans tussen twee personen die zich in de Roda (uit te spreken als 'Hoda'), dat is binnen een kring van mensen, bevinden.

De dans is puur geïmproviseerd, maar er wordt wel gebruik gemaakt van een aantal basisbewegingen. Naarmate men er meer vaardigheid in heeft kunnen de basisbewegingen uitgebreid worden tot een scala van acrobatische manoeuvres waarmee men de tegenspeler het zo moeilijk mogelijk maakt. Dat wil zeggen dat de tegenspeler wordt uitgedaagd om een even imposante vertoning te geven om de harmonische balans tussen beiden te behouden.

Een Capoeirista is een meester in de eigen oriëntatie, heeft totale controle over het lichaam en kan feilloos de tegenspeler aanvoelen om daar vervolgens direct op reageren. Om de Roda staat een kring van mensen en hoewel er altijd maar twee dansers zijn worden deze mensen ook zeker in het spel betrokken, zij maken namelijk muziek, klappen in de handen en zingen traditionele Capoeiraliederen. Daar komt bij dat als een van de spelers uitgeput opgeeft hij of zij iemand uit de kring aantikt die vervolgens de Roda moet betreden om zijn kunsten te laten zien. Zo kan Capoeira eindeloos doorgaan en gaat het in feite niet om het winnen, maar om het groepsgebeuren op zich.

Lendore uit Aruba), Capoeiraleraar bij de Usva, is 4 jaar geleden begonnen met Capoeira.

Omdat hij het een bijzonder mooie en spectaculaire dans vond, maar met name omdat hij op zoek was naar het spirituele. "Capoeira doe je voor jezelf, het is in principe geen sport, want je kan niks 'winnen'. Er worden trouwens wel wedstrijden georganiseerd enzo, maar dat haalt naar mijn idee de essentie van Capoeira weg. Het is de harmonie met de omgeving, de natuur en de goden, die belangrijk voor mij is."

Annelies de Raaf, 3e jaars Pedagogische wetenschappen heeft haar eigen ideeën over Capoeira: "Nou ik vind het echt wel een sport hoor, absoluut, je bent zo bezig met je lichaam en je krijgt er ook zoveel energie van."

Annelies heeft drie jaar geleden een jaar in Brazilië gewoond, daar heeft ze Capoeira leren kennen, "Ik volg nu voor het eerst echt les in Capoeira, maar ik kén het ritme.

In Brazilië kom je het veel op straat tegen en ook al 'kom ik van buiten', je wordt er vanzelf bij betrokken. Het is zo'n gemeenschapsgebeuren!"

Ook Judith Wissing, 2e jaars Kunst Cultuur en Media, volgt de cursus bij de Usva. "Ik had Capoeira wel eens gezien, ja ook bij die reclame, en ik wilde sporten, maar sowieso geen teamsport. Ik zie het in de eerste plaats als een sport, het spirituele komt er meer bij. Trouwens van hardlopen kan je ook in een trance raken, en dat wordt ook gezien als een sport." Voor Annelies is het duidelijk: "Toen ik vanuit Brazilië terug in Nederland kwam was alles weer zo afstandelijk, Capoeira is spontaan, dat zou goed voor Nederland zijn!"

Iedere zondag tussen 15.00 en 17.00 uur geven capoeirista’s een showcase buiten in de Folkingedwarsstraat.

Surf voor meer informatie over de lessen naar www.usva.nl

Sport, dans of religie?

Espirito (Bernardo Rolando

Tekst: Joep Schenk Fotografie: Koen Rengers

Roken wordt horror Door Sjef Weller Ze hebben het niet makkelijk, die arme rokers van tegenwoordig. Nergens ben je nog veilig voor de stickers op een pakje sigaretten of shag, en het had maar weinig gescheeld of rokershol bij uitstek, het café, was verheven tot een glinsterend spiegelpaleis waar de lelijkheid van bezoekers nu eens niet werd verbloemd door een grauwe sluier.

Met man en macht lobbyde de horeca voor behoud van hun grootste publiektrekker, waarbij retorische grootheden onder de tappers hun argumenten samen-

vatten met een 'het hoort er nu eenmaal bij'. Tsja, dat zou een hooligan ook zeggen over het gezellige robbertje vechten bij een voetbalwedstrijd.

Er zijn meer overeenkomsten tussen rokers en hooligans, of liever gezegd in de aanpak ervan.

Want zoals we gewend zijn van onze geliefde overheid, zijn de maatregelen eerder halfslachtig dan daadkrachtig te noemen. Kijk nou eens naar de sticker op je pakje sigaretten; 'Roken is

dodelijk', dat wisten we al, en van 'Stoppen met roken vermindert de kans op dodelijke hart- en longziekten' ligt een roker nou niet bepaald wakker. Bovendien lokt dit soort etiketjes parodieën uit van vaak niet al te begaafde grappenmakers, zoals je op http://forum.kicken.fm/topic.cgi?forum=35&topic=140 kunt zien.

Zo zielig zijn de rokers dus ook weer niet, afgezien van de sporadische btw-verhogingen, die toch niet zo opvallen in onze inflatiecultuur. Alhoewel. Over pakweg een jaar worden mogelijk

alsnog angstaanjagende plaatjes op tabaksproducten geplakt. Helaas is de EU er nog niet helemaal uit welke plaatjes dat moeten gaan worden, dus mag iedereen met een frisse kijk op horror-aangelegenheden zijn suggesties toesturen.

Wij doen alvast een duit in het zakje. Werp een blik op http://users.skynet.be/putje/longenpics.htm en je raakt van je leven geen sigaret meer aan, behalve om 'm te doven wellicht. En voor mensen met een goede internet

verbinding raden we http://www.tiscali.be/NL/broa/video_more.asp?cat=pub&page=6 aan, waar je door hilarische reclamespotjes wordt uitgelegd waarom je nou niet moet gaan roken, of juist wel. Zo is iedereen tevreden.

FILM Verbluffend spelletje met argeloos publiek Als een sirene lokt Ludivine Sagnier mannen de bioscoop in.

Op de poster van Swimming Pool ligt ze aan de rand van een zwembad, de ogen gesloten, in een piepkleine bikini. Zonlicht glijdt langs haar lichaam. Het is meer dan een goedkoop lokkertje: lust -zo laat François Ozon in zijn nieuwste film zien- drijft mensen.

Meer dan dat is de poster een voorproefje van het spel dat Ozon speelt met zijn toeschouwers. Hij vermomt een ingewikkeld verhaal over de schemerzone tussen waarheid en illusie als een rechtlijnige film. Niets is wat het lijkt. Dit

gegeven wordt uitgewerkt tot in het promotiemateriaal: zo leek Swimming Pool in de eerste uitgebrachte trailer een geile, Franse film met veel naakt, in de tweede een onheilspellend moordverhaal.

Eigenlijk is de film beide.

Lust is gebaseerd op fantasie: je ziet dingen die er niet hoeven te zijn. Sarah Morton (Charlotte Rampling), een verzuurde detectiveschrijfster van middelbare leeftijd, lijkt aan beide gebrek te hebben. Ze worstelt met een nieuw avontuur van 'haar' inspecteur Dorwell, maar de inspiratie is weg. Bovendien, zo legt ze haar uitgever en (geheime?) liefde uit, wil ze wat anders schrijven, iets persoonlijks. Hij biedt haar zijn zomerhuisje in Frankrijk aan om tot rust te komen.

Daar verdwijnt het writer's block: alles wat Morton ziet, gebruikt ze voor haar boek. De rust duurt echter niet lang. De onverwachte komst van Julie (Ludivine Sagnier), de dochter van de uitgever, gooit het door haar zorgvuldig gecreëerde wereldje op

zijn kop. Julies gewoontes -uitgaan en 's nachts dronken thuiskomen en hard muziek draaien of luidruchtige seks bedrijven met mannen die eigenlijk te oud voor haar zijnirriteren Morton in eerste instantie mateloos.

Zo stijf als Morton was in het regenachtige Londen, blijft ze niet. De rollen worden langzaam omgedraaid, of liever: Morton gaat zich steeds meer gedragen als het meisje. Vrijwel meteen na haar aankomst gooit ze haar lowfat yoghurt met candarel in de vuilnisbak en gaat zich te buiten aan profiterolles, sigaretten en drank.

Ze zwemt, terwijl ze eerder nuffig verkondigde een hekel te hebben aan zwembaden. Ze heeft zelfs seks in de kamer van Julie en kopieert haar dagboek schaamteloos om te gebruiken voor haar boek. Is ze jaloers op de Française? Gebruikt ze haar alleen als materiaal? Of maakt Julie een kant in haar wakker die ze jarenlang weggestopt heeft?

De twee vrouwen raken verwikkeld in een haat-liefde-ver-

houding die vreemder wordt als er een dode valt.

En dan komt Ozon met zijn uitsmijter. Hoewel hij in de hele film geen geheim van zijn spelletjes maakt, komt het toch als een klap. In één shot weet hij de film opnieuw op losse schroeven te zetten. De aanwijzingen waren er wel, maar toch ben ik er met open ogen ingestonken. Voor een filmmaker die dát kan, zonder onbegrijpelijk te worden, kan ik alleen maar

respect hebben.

Floortje Smit Swimming Pool draait momenteel in Images Regie: François Ozon Met: Charles Dance, Michel Fau, Marc Fayolle, Jean-Marie Lamour, Jean-Claude Lecas, Mireille Mossé, Charlotte Rampling, Ludivine Sagnier

Afghanen herbeleven vlucht naar de vrijheid In this world is de tweede semi-documentaire van Michael Winterbottom die dit jaar in de bioscopen wordt uitgebracht. Eerder verscheen 24 Hour Party People, een aanstekelijk, liefdevol en hilarisch portret van de Manchester muziekscene in de jaren '70 en '80. Om In this world valt minder te lachen.

En dat is ook helemaal niet de bedoeling.

Winterbottom brengt de reis in beeld die twee vluchtelingen van Peshawar, op de grens van Afghanistan met Pakistan, naar Londen maken. Als hoofdrolspelers contracteerden Winterbottom en scenarioschrijver Tony Grisoni twee voormalig vluchtelingen uit Afghanistan. Jamal en Enayat spelen in de film als acteurs hun eigen vlucht na.

in samenwerking met videotheek Sleaze

Tegen de achtergrond van hun reis wordt er veel plaats ingeruimd om de landen te tonen die de jongens doorkruisen. Zo ontstaat een prachtig beeld van de veranderende landschappen en de geleidelijke overgang van de oosterse naar de westerse cultuur.

Tevens zijn deze momenten de rustpunten van de film, die worden begeleid door de dramatische en tegelijkertijd subtiele muziek van de Italiaanse Dario Marianelli en zo des te meer contrasteren met de rauwheid van de scènes waarin Jamal en Enayat hun barre tocht voortzetten.

Winterbottom laat net als in eerdere films zien dat hij meer en meer de perfecte balans weet te vinden tussen ingetogen en melodramatisch filmen. In zijn

beelden zit een ongekende intensiteit. Ze ademen zowel zijn woede en verdriet over de mensensmokkel als de wanhoop van de vluchtelingen die niet anders kunnen dan op deze wijze naar een betere toekomst vluchten. Misschien is In this world nog het best op te vatten als een ferme aanklacht tegen westerse regeringen die uit alle macht de komst van meer immigranten proberen te verhinderen en daarmee indirect de mensensmokkel stimuleren.

Om deze boodschap zo geloofwaardig mogelijk te maken, is In this world in veel opzichten opgezet als een 'echte' documentaire.

Documentaire-achtig is alleen al het (digitale) camerawerk.

Omdat er handmatig gefilmd wordt krijg je het idee dat Jamal

DVD

releases

Echt beklemmend is de rit in de laadruimte van een vrachtwagen. Winterbottom laat alleen het wanhopige geschreeuw van de inzittenden horen. Heel af en toe komt het krijsende gezichtje van een baby voorbij, de verstikkingsdood nabij.

Effectbejag? Misschien. Toch gaat Winterbottom geen moment echt over de schreef, omdat hij aannemelijk maakt dat het bij een werkelijke vlucht-

poging niet anders zou gaan.

Het probleem van films als In this world, die schipperen tussen film en documentaire, blijft echter dat je niet goed weet waar je ze moet plaatsen.

Winterbottom lijkt de keuze tussen de beide disciplines ook met opzet niet te maken, omdat hij zo het beste van twee werelden kan combineren, met optimaal effect als resultaat. In this world is daarmee geloofwaardig van de eerste tot de laatste minuut.

Niels Bakker In this world. Regie: Michael Winterbottom. Met: Jamal Udin Torabi, Enayatullah. Te zien: vanaf 16 oktober.

Overvloed aan hilariteit met weinig woorden Love Liza

Peter Keizer

en Enayat een documentaire over zichzelf aan het maken zijn.

Zo krijg je als kijker niets te zien als ze in het pikkedonker de goedbewaakte Turkse grens oversteken. Op de achtergrond klinken enkel de geweerschoten die worden gelost als de grenswachten onraad ruiken, voorzien van hun oplichtende zoeklampen.

Wilson worstelt met zijn leven na de zelfmoord van zijn vrouw Liza. Hij zit in een diepe put en kan geen uitweg meer vinden. De vondst van de afscheidsbrief van zijn vrouw maakt het hem er niet gemakkelijker op. De angst om achter haar werkelijke motivatie te komen, weerhoudt hem ervan de brief te openen. Wilson raakt in een depressie en probeert van alles om de realiteit te ontlopen. Van benzine snuiven tot afstandsbestuurbare vliegtuigjes. Philip Seymour Hoffman (o.a.

Magnolia) weet het hopeloze gedrag van Wilson op een zeer realistische en soms humoristische manier te verwoorden. Een film over depressies en wanhoopsdaden klinkt misschien niet als een 'gezellig middagje uit'. 'Love Liza' is echter een prachtige, oprechte film en (door het acteerwerk van Hoffman) absoluut het kijken waard.

The man without a past Bij aankomst op het treinstation van Helsinki valt een Finse man in slaap, om vervolgens door een stel pubers het ziekenhuis in te worden geslagen.

Hoewel de dokters hem dood verklaren, weet de man op een Frankenstein-achtige manier weer tot leven te komen. Even de neus rechtzetten; en op zoek naar een nieuw bestaan! De Finse man lijdt aan geheugenverlies, maar wordt gelukkig opgevangen door een stel containerbewoners. Als hij weer enigszins hersteld is van zijn verwondingen, besluit de Fin het containerdorp nieuw leven in te blazen. Bij het Leger des Heils weet hij niet alleen een leuke vriendin, maar ook een Rock & Roll band te regelen. 'The man without a past' is een film met weinig woorden, maar met een overvloed humor en Je kende ‘m ongetwijfeldaan al alsdroge de Martinitoren, maarhilarische hier in Groningen spreken we liever d’Olle Grieze.

Voor de gewone momenten.

Eenvan aanrader voor Jiskefet-fans.

Hollander: dat betekent zoiets als ‘ouwe grijsaard’.

Foto: Sjef

NADRUK JORIS WES

FOLKER

Tripperdetrip!

Dear Red Shoe Diaries, I am a female exchange student from England and from now on I will not have sex with Vindies anymore. Last Monday I had a really bad encounter with two of them.

Earlier that night I went to Sally's with all my IBS-friends to have a good time. I hadn't been out for quite a while, so I was feeling a little bit horny. In other words; I really wanted to fuck! Before midnight I already snugged 5 blokes, but they all didn't want to go home yet. I didn't want to go home either. I just wanted doggy style in an alley. I had dreams about that for days. I dreamed that a guy was taking me from behind in a dirty and smelly alley. He was pulling my hair, rubbing my tits, giving me a manual clitoral orgasm and spanking me like I was never spanked before. In summary; my dream-god was doing me hard!

Later that night all my friends left, but I still wasn't satisfied, if you know what I mean. I decided to find my

12

real dream-god in a bar called 't Vaatje. I went there because it is a bar where all the field hockey players come to, so maybe they could show me a trick or two with their own stick. As I enter the bar I saw two blokes in hockey clothes at the end of the bar. I walked up to them and said; "Hi there, nice sticks". They both were really drunk and one of them said; "Do you wanna play a game in my bed?" "Ok, let's shag at your place,” I answered. He gave me a surprised look and the other one said; "Let's flip a coin over it."

"Fine by me," I replied. "Ok, if it's head Valentijn will do you," he said.

"If it's tail Lodewijk will give you unknown pleasure," Valentijn interrupted. "It's all good to me, just flip the coin while I go for a piss and when I come back we'll go," I said.

After I came back Lodewijk gave me a smile and said; "Let's go babe!"

"Let the good times roll," I thought to myself. He grabbed and carried me towards the window, so I had a really great view over the Oosterstraat.

He took me from behind and like in the rap song Lodewijk was doing it and doing it and doing it well, doing it and doing it and doing it well! At one moment he stopped and gave me little kisses on my bottom and legs. After that he started again, but now it felt a little bit different. Still it was a very, very nice feeling, and the view with all the drunken people going home alone was an extra stimulating factor. I felt that my orgasm was coming closer and closer, and just when I was about to peak I heard the front door being opened and down there in the middle of the street I saw Lodewijk waving and smiling! I turned my head and Valentijn said; "Hello there!"

When we arrived at his place Lodewijk opened his door and let me go in first. After he closed the door he suddenly ripped off my blouse.

Kisses,

Leer meer over paddo’s op pagina 4.

ADVERTENTIES

Ronda Jeremy

STUDENTENCORRESPONDENT De intifada in Canada MONTREAL - Ik drink "Bubble Tea", het raarste drankje dat ik ooit heb gezien, in een internetcafé in Chinatown. Overgewaaid uit Taiwan is dit 'the newest thing' onder Aziatische jongeren. Een soort milkshake van thee met melk met onderin ronde winegum-achtige snoepjes die je via een extra groot rietje van een centimeter doorsnee je mond in zuigt. De snoepjes heten eigenlijk buba's maar zijn verengelst tot 'bubbles'. Een vreemde mierzoete sensatie.

Chinatown zelf is precies zoals ik het me had voorgesteld. Ook zonder de typisch Chinese goudrode poort beschilderd met karakteristieke leeuwenkoppen zou ik hebben geweten waar ik beland ben. Het chaotische gekrioel van Aziaten die zich een weg banen tussen de vele kraampjes met exotische vruchten en vreemde wondermiddeltjes is alleszeggend. Dit is zonder enige twijfel een andere wereld dan die ik twee straten geleden bezocht. Ieder district in deze stad heeft zo zijn eigen charme. Montreal herbergt een diversiteit aan culturen die, hoe uiteenlopend ook, vlak naast elkaar bestaan. Concordia University op zichzelf is daar een mooi voorbeeld van. Ik wist niet dat op een universiteit zoveel verschillende verenigingen konden zijn als op deze. Of we het nu over Joden, Armenen, Oezbekistanen of Iraki's hebben, ze hebben hier allemaal een eigen 'Students Union'.

Canada mag dan van oorsprong een immigrantenstaat zijn, dat betekent niet dat iedereen hier altijd even gemoedelijk naast elkaar leeft.

Het Midden-Oosten conflict is ook

hier actueel. Concordia heeft dat vorig jaar aan den lijve ondervonden, toen de universiteit Netanyahu uitnodigde om een lezing te geven in Montreal. Hevige protesten en opstootjes maakten het optreden van de oud-premier van Israël onmogelijk. Het bleek de aanleiding voor een langdurig conflict tussen moslims en joodse studenten. In een poging deze ontwikkelingen een halt toe te roepen, verbood de rector elke vorm van discussie over het Midden-Oosten conflict op en rond de beide campusterreinen. Dat bleek een grote fout. Meer demonstraties volgden en de universiteit werd in het hele land beschuldigd van het schenden van de vrijheid van meningsuiting.

Het heeft de reputatie van de universiteit geschonden, maar naar mijn idee de onderlinge saamhorigheid versterkt. De buitenwereld moet en zal van het tegendeel overtuigd worden.

Studentenblaadjes en verenigingen roepen om het hardst dat het begin van een nieuw collegejaar daar de beste aanleiding toe is.

Het is vreemd om als buitenstaander midden in deze affaire te vallen.

Ik heb er immers niets van meegekregen, maar het leeft hier veel meer dan ik gewend ben.

Groningen is wat dat betreft een wit en weinig divers eiland. Directe confrontaties met medestudenten over politieke kwesties zijn in Groningen uitzonderlijk. Hiér in Montreal is dat onontkoombaar.

Twee weken terug stond ik samen met een Duitse medestudent in de rij voor een Mc Gill freshmen's party (Mc Gill is de tweede Engelstalige universiteit hier; erg prestigieus)

toen we aan de praat raakte met een jongen naast ons. Hij was duidelijk niet Quebequoi en dus vroeg ik waar hij vandaan kwam.

Zoals dat gaat reageerde hij met een wedervraag en dus moest ik raden waar dat was. Omdat hij er Arabisch uitzag begon ik, een wilde gok, met Libanon. Fout. Egypte, Jordanië, allemaal fout. Hij gaf me een hint en zij dat het land wel grensde aan deze staten. Dus ik: "Oh, Israel".

Dat bleek niet zo handig van me. De jongen, die Palestijns bleek te zijn, reageerde meteen lichtelijk agressief. Omdat we naast elkaar geklemd stonden bleef het daar niet bij. Hij vroeg mijn buurman waar hij vandaan kwam en zodra duidelijk was dat hij Duits was begon de Palestijn teksten uit te kramen waarin Hitler geadoreerd werd.

Omdat ik niets meer met deze jongen te maken wilde hebben draaide ik me om waarop hij met zijn wijsvinger in mijn schouder begon te prikken terwijl hij riep: "You are a Jew, I can tell, you're Jewish!"

Ik heb me nog nooit in mijn leven Joods gevoeld maar daar, rond middernacht op de stoep van een 'fancy' nachtclub leek ik me voor het eerst bewust van een gedeelte van mijn afkomst. Ik realiseerde me dat hoogopgeleide academisch geschoolde mensen van mijn generatie zo meegesleept worden in een conflict dat ze medestudenten beledigen, discrimineren of eenvoudigweg negeren. Het is absurd, maar aan de orde van de dag in deze stad.

Ariane Kleijwegt

@ To internet & to socialize www.internetcafe-groningen.nl info@internetcafe-groningen.nl Turfsingel 94 | 050-3113090 @ Opening hours: From 12 o'clock in the afternoon until 1 o'clock in the morning, seven days a week @ Location: The Internet Cafe Groningen is located downtown Groningen at Turfsingel 94, about 200 metres from the city theater. @ Services: Our establishment is an integration of two branch es. Upon entering our café it looks like an plain old café. A closer inspection will reveal a pooltable and 15 computers. In the computer area everything is available for consumer use: Broadband Internet connection, CD-burner, printers, webcam etc, In contrary to many other Internetcafe's it is allowed to use your own floppy's an CD-ROM's. It is also possible to install your own programs on our computers.

Foto: Pepijn van den Broeke