SK 2003-12

2

OPINIE

punt

stand Wat er had kunnen gebeuren Zielepieten

De meeste mensen zijn onwaarschijnlijk zielig. De afgelopen weken werd dat maar weer eens bevestigd, zowel op nationaal als op internationaal niveau.

Allereerst was daar natuurlijk Nederland-Schotland, of beter gezegd: de onwaarschijnlijk harde klap recht in de smoelen van al die zielige persoontjes die het nodig vonden het Nederlands Elftal maandenlang af te schilderen als een stelletje ongemotiveerde volgevreten luilakken.

Waren we maar wat meer als de Schotten met hun passie en doorzettingsvermogen, denken de zielige mensen. Dat zou inderdaad te gek zijn, je helemaal kapot vechten en dan volkomen worden afgeslacht door een stel 'verwende miljonairs'. De zelfhaat spat er vanaf wanneer half Nederland het weer eens nodig vindt Seedorf uit te fluiten. In Nieuwe Revu probeerde Karel Glastra van Loon na afloop van de wedstrijd een verklaring te geven voor onze haat jegens Seedorf. Hij concludeerde dat Seedorf een typisch voorbeeld is van de algehele neergang van onze maatschappij. Seedorf is sneu, maar wij zijn minimaal even sneu, aldus Glastra van Loon. Ik kan hem maar deels gelijk geven: Seedorf lijdt, net als wij allemaal, aan een redelijk ernstige vorm van arrogantie.

Maar met die arrogantie zijn we al eeuwen lang succesvol. Daar heeft Ajax zijn vele prijzen aan te danken en Nederland een deel van haar rijkdom.

Als Seedorf representatief zou zijn voor onze huidige volksaard, zou het trouwens helemaal nog niet zo slecht gaan met ons landje. Seedorf heeft een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, geeft veel om anderen en heeft verdomd veel lef. Niet bepaald kwaliteiten die Nederlanders op het moment in ruime mate bezitten. Premier Balkenende bezit geen van deze drie kwaliteiten, dus wat mij betreft: Seedorf for president!

Over 'representatief voor algehele neergang van een maatschappij' gesproken: wie dezer weken het nieuws over Michael Jackson heeft gevolgd, moet toch toegeven dat wij het met Seedorf nog prima getroffen hebben, toch? Ik bedoel maar te zeggen: wanneer één persoon representatief kan zijn voor de neergang van een maatschappij, dan is het met de VS waarschijnlijk snel gedaan. Als afsluiting dan maar een tip voor alle zieligerds zonder zelfkritiek, van meneer Jackson himself: "I'm starting with the man in the mirror, I'm asking him to change his ways." Take that, zielepieten!

Chris Wind

Onlangs kwam het opmerkelijke bericht in het nieuws dat een aanslag op onze minister-president was verijdeld.

Niet hoofdzakelijk opmerkelijk omdat enkele weken eerder een ontvoering van PSV-spits Kezman ook al was verijdeld, maar vooral opmerkelijk omdat het gaat over iets dat helemaal niet gebeurd is. Namelijk, een moordaanslag op premier Balkenende. Het gaat over iets dat had kunnen gebeuren! En als we het gaan hebben over wat er allemaal had of zal kunnen gebeuren, dan kunnen we nog wel even doorgaan. Dus wat mij betreft mag dergelijke verslaggeving voortaan achterwege blijven. Dit soort berichten hebben maar één gevolg: het ontstaan van angst.

Sinds de moord op Pim Fortuyn zijn we volgens mij een beetje bang geworden. Bijna elke be-

kende Nederlander heeft inmiddels al een kogelbrief thuisgekregen van één of andere linkse radicaal. En alle Moslims zijn, sinds de beeldenstorm van Al Q’aida, potentiële terroristen. Wat daarom JORG BRESSERS

Jorg Bressers schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: jorginho99@hotmail.com wel lekker meegenomen is, is dat de man-die-bijna-Balkenende-vermoordde in ieder geval van Turkse komaf is (Marokkaans in de volksmond), want het lijkt me toch niet onbelangrijk om de mogelijke

gevolgen van het overschot aan zwartjoekels in Nederland niet te lichtzinnig op te nemen. Immers, een terroristische aanslag zou in principe altijd in het verschiet kunnen liggen.

Natuurlijk ben ik me terdege bewust van het feit dat mensen vanuit een heersende onvrede vreemde dingen kunnen doen.

Maar ik denk niet dat we een voorschot moeten gaan nemen op wat er zou kunnen gaan gebeuren.

Stille tochten bijvoorbeeld, hebben een heel betrokken karakter wanneer deze worden gehouden om andere mensen te steunen, maar ze worden eng als ze worden gehouden om dingen te gaan voorkomen die zouden kunnen gaan gebeuren. Dan zijn mensen alleen nog maar bezig met het nadenken over mogelijke moordenaars, verkrachters, extremisten en andere veroorzakers van angst. En dat zijn altijd minderhe-

den, dus Marokkanen, of in ieder geval mensen met een donkere huidskleur, of tenminste met donker krullend haar, of toch zeker met een slag in hun haar.

Nederland is een veilig land.

Waarom zouden we ons banger laten maken dan nodig is?. Overal wonen gekken, overal is ruzie en overal vallen doden, misschien zelfs wel in Capelle aan den IJssel. Ja, de Turkse man die naar Jan-Peter had willen gaan, had een mes bij zich, en ja, hij had ook een strafblad. Uiteindelijk gebeurde er niks, omdat de politie haar taak voor de vorm eens adequaat uitvoerde. Na verhoor bleek de man verward en verminderd toerekeningsvatbaar. Het zou toch zo kunnen zijn dat hij die zondag gewoon het vlees wilde komen snijden? Zo vaak is Jan-Peter namelijk niet thuis. En wat had er dan allemaal kunnen gebeuren?

Wist u dat types als Bush worden weggestemd?

Het was weer een hectische toestand, een aantal weken geleden in Londen. President Bush was geland op het eiland voor de kust van Europa en dat zou Europa weten ook. De spandoeken met 'Bush Moordenaar' konden weer uit de kast en de anti-Amerikaanse leuzen werden weer naar hartelust geschreeuwd.

Toegegeven, de man had met zijn presidentiële helikopter het prachtige groene gras van Hare Majesteit de Koningin aldaar vernield en dat valt niet goed te praten. Toch is dat alleen geen reden om de man zo hard aan te pakken. Een beetje Pokon wil tenslotte nog wel eens wonderen verrichten aan een slecht gazon.

Bij navraag bleek dit ook niet het geval. Nee, de mensen -zo vertelden ze aan de gretig toegestroomde pers - wilden die verschrikkelijke Bush nog eens duidelijk vertellen dat hij een vieze vuile oorlogshitser was. En dat hij Irak onterecht had aangevallen. En niet alleen hij, ook zijn grote vriend Tony behoorde tot het kliekje schorem dat altijd maar weer ten

strijde wil trekken. En dat ze dus helemaal fout zaten. En… nou ja, u kent het wel. Er waren trouwens al een stuk minder mensen op de been dan in maart, vóórdat de hele militaire operatie begon. Het weer zat tenslotte ook niet echt mee.

Grappig genoeg was op een inmiddels enige bekendheid genietend internetdagboek uit Irak daags na de demonstraties het volgende te lezen: "tell your friends in London that G in Baghdad would have appreciated them much more if they had demonstrated against the atrocities of Saddam. And if you could ask them when will be the next demonstration to support the people of North Korea, the democratic republic of Congo and Iran?"

Een uitspraak van waarschijnlijk zo maar iemand in Irak. Maar wel een uitspraak die pijnlijk duidelijk maakt hoe scheef de vele Europese demonstranten redeneren.

Vertegenwoordigen deze mensen nou de vooruitstrevende en (vooruit, linkse) intelligentsia van Europa? Amerika is beslist geen

De Groninger Studentenkrant wil haar fotograaf Koen Rengers en zijn vrouw hartelijk feliciteren met de geboorte van hun zoon

KEO

lief land en Bush is geen aardige meneer. Maar bij iedere scheet die Bush laat, lopen de massa's te hoop op straat, terwijl leiders in PAUL VAN DAALEN

Paul van Daalen schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: p.v.van.daalen@student.rug.nl Noord-Korea, Iran en China, om er maar eens een paar te noemen, rustig hun misdaden kunnen blijven begaan. Misschien stuurt Amnesty International een keer een kaartje en zegt ons aller Jaap eens iets van 'foei!' op één van zijn beleefdheidsbezoekjes, maar daar houdt het wel mee op.

Dan kies ik toch liever de kwade

zijde van de VS die ondanks alles inzetten op democratie in landen.

Of zoals Bush het zelf begin november zei: "Many Middle Eastern governments now understand that military dictatorship and theocratic rule are a straight, smooth highway to nowhere. Even when these nations have vast natural resources, they do not respect or develop their greatest resources, the talent and energy of men and women working and living in freedom. The good and capable people of the Middle East all deserve responsible leadership. For too long, many people in that region have been victims and subjects, they deserve to be active citizens."

Wist u trouwens dat de active citizens van de VS types als Bush, als ze niet meer gepruimd worden, wegstemmen? Democratie, noemen ze dat. Zodra de leiders in landen als Noord-Korea, de 'democratische' republiek Congo en Iran kunnen worden weggestemd, ga ik mee demonstreren tegen Bush. Als het mooi weer is, natuurlijk.

?

Wat denk je zelf Reacties en meningen kun je kwijt op redactie@studentenkrant.org

Wees to the point. Hou het bij voorkeur onder de 250 woorden.

Langere stukken in overleg met de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor brieven indien nodig in te korten.

Veel geluk !

GROTE ROZENSTRAAT 23 - 9712 TG - GRONINGEN - 050-3635519 - WWW.STUDENTENKRANT.ORG - ISSN 09270237 - ADVERTENTIES WILLEMIJN KAPPERS - 06-23229223 De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

STICHTINGSBESTUUR voorzitter Vincent Hoen (06-22218226), acquisitie en pr Willemijn Kappers (06-23229223) en Ellen Hesselink (06-20605161), penningmeester Tim de Boer (06-21875965) HOOFDREDACTIE Joep Schenk (j.schenk.1@student.rug.nl, 06-28404587) en Chris Wind (c.f.wind@student.rug.nl, 06-19848645) EINDREDACTIE Joep Schenk en Jeffrey Weller REDACTIE Niels Bakker, Jorg Bressers, Paul van Daalen, David Hof, Erik Hofstra, Cornelie de Jong, Peter Keizer, Floortje Smit, Maarten Vink, Jeffrey Weller en Ingrid Wolfslag FOTOGRAFIE Pepijn van den Broeke, Sebastiaan Pouyet, Koen Rengers en Jeffrey Weller ILLUSTRATIES: Folker VORMGEVING Jeffrey Weller MEDEWERKERS Ariane Kleijwegt, Jan Willem Navis, Joris Wes en Jibbe Willems DRUKWERK Donkel en Donkel Drachten

C

L

F

N

het G

ESPREK

Kamadeeldra kotst op hoogdravende cultuur

‘Ik verkoop gewoon mijn werk’

K

amadeeldra speelde.

In de letterlijke zin van het woord: als twee kinderen stonden ze op het podium van een bijna volle stadsschouwburg. Het waren geen verlegen kinderen: “KOEIEKUT - PAARDENLUL, KOEIEKUT - PAARDENLUL!” "Schitterende woordklanken ja, 'de vrouw met de kletsnatte burqa', wow, daar zit toch een prachtige lading in?!" Een gesprek met de meesters van het absurdisme: dichter Jules Deelder en striptekenaar Luc Zeebroek (Kamagurka).

"Het zal vanavond gaan over jazz en paddestoelen, want het is herfst. Maar misschien komen juist heel andere zaken aan bod, bij dit tweetal weet je het maar nooit." Zo berichtte de site van de stadsschouwburg over de voorstelling van Kamadeeldra. Ze hadden het bij het rechte eind: bij deze heren weet je het nooit.

Er is geen paddestoel over het toneel gevlogen en ook op jazz is maar weinig ingegaan. Afgezien van Deelders logische redenering: "Jazz is van de negers in Amerika, die negers kwamen uit Afrika, en werden met Nederlandse boten naar Amerika gebracht, dus zonder de Nederlanders zou er nu geen jazz bestaan." Deelder en Kamagurka brachten een show met afwisseling. Jaren '20-achtige stomme films met de meest bizarre onderwerpen (De Paal: "O nee, ik zie een paal! Als ik er maar niet tegenaan loop!") werden authentiek door live ensemble van muziek voorzien. Deelder droeg

gedichten voor uit eigen werk waarbij tegelijkertijd op de achtergrond Kamagurka achter een simpel tekentafeltje zijn zo kenmerkende tekenstijl uitte. Sketches met af en toe flinke improvisatie, losse grappen en zang moesten het publiek een krappe 1,5 uur vermaken. Deelder: "Ja, dat zingen dat vind ik kut. Behalve als ik het zelf doe. Het is iets nieuws voor mij, en daar gaat het ook om, je moet verwarring stichten. 'Hè, Deelder zingt toch niet?!' Rot op!

Mensen zijn altijd zo bezig met etiketten plakken: dàt hoort in dit hokje en dàt hoort in dat hokje. Als ik merk dat mensen ons in een hokje hebben gestopt dan ga ik weer wat anders doen. Nu zingen dus."

Het gesprek vindt plaats in het kleine cafeetje van de schouwburg. De heren nemen ruim hun tijd en gaan geregeld met lachsalvo's in elkaar op. Eigenlijk gedragen ze zich niet anders dan op het toneel. "We kennen elkaar al lang.

Tien jaar geleden heb ik, hier in Groningen trouwens, in zo'n tweedehands boekenwinkeltje Jules z'n werk gevonden. Daarna kwamen we elkaar wel eens tegen op poëziefestivals en zo." "Hoe we elkaar uiteindelijk echt ontmoet hadden, dat was in Brugge! Met die maffe Japanse fietsjes…"

Deelder komt door zijn enthousiasme niet uit zijn woorden, maar Kamagurka weet precies waar hij het over heeft. Deelder vervolgt: "Dat was een paar jaar geleden toen Brugge cultureel hoofdstad van Europa was. Nou dat jaar daarvoor was Rotterdam dat en ik

dacht, als nachtburgemeester van Rotterdam, laat ik eens kijken wat ze er in Brugge van maken. Maar ja joh, dat sloeg helemaal nergens op. Een maffe bedoening. Er was een gids, en dat was Luc, aan wie ik vroeg waar ik heen moest voor iets leuks. 'Kom mee naar Gent', zei hij."

De heren hebben het niet zo op de 'hoogdravende cultuur'. "Ja natuurlijk kotsen we daarop, dat is nogal duidelijk", zegt Deelder, bijna verbaasd dat die vraag hem gesteld wordt. Het blijkt ook wel

aan het onconventionele einde van hun voorstelling, die niet unaniem in goede aarde viel bij het publiek. "Dat interesseert me niks, dan rot je toch op." aldus Deelder.

De heren hadden deze voorstelling namelijk voor het eerst een commercieel gedeelte er aan toegevoegd. "Nee we willen geen applaus, we willen dat jullie onze cd's kopen", riep Kamagurka vastbesloten naar het publiek, waarna twee dozen met cd's het podium op werden gesleept. Het publiek wist er geen raad mee, pas na enkele minuten durfde een meisje

van een jaar of 24 uit het midden van de middelste rij naar het podium te komen, en kocht een cd met de paraaf van Deelder en een tekening van Kamagurka. Het duurde maar en het duurde maar, enkelen kochten een cd, maar de meesten verlieten onder geroezemoes de zaal. De podiummeesters gooiden de doeken omhoog en begonnen alvast met het afbreken van de geluidsinstallatie.

Deelder en Kamagurka schenen er niets van te merken en gingen gewoon door met de verkoop.

Deelder neemt een slok van z'n gin-tonic en vraagt: "Moet ik me daar voor schamen dan? Ik verkoop gewoon míjn werk, dat is de essentie, dat heb ik altijd gedaan, met mijn boeken ook."

Ook Kamagurka ziet geen reden om zich te generen: "Het gaat gewoon om het theater, daar mag je niet aan komen. En als je dan ineens zoiets doet, ja, dan zullen de mensen dat misschien zien als schnabbelen of als iets ordinairs dat niet strookt met het instituut theater. Ik vond het eigenlijk wel tof zo, dat gaan we morgen weer doen Jules!" "Zeker weten", beaamt Deelder.

Tijdens Het gesprek blijkt dat de heren behoorlijk politiek geëngageerd zijn. Verwijten naar dat kut-CDA van Balkenende ('het toppunt van wansmaak') en 'die lul van justitie' worden niet onder stoelen of banken geschoven. "De Nederlanders hebben zich ware NSB'ers getoond met de oorlog tegen Irak", zegt Deelder beslist.

"En met die Bush aan de macht, die man is alleen maar bezig

iedereen bang te maken met z'n praatjes over terrorisme. Maar door die oorlogen van hem wakkert hij het alleen maar aan.

Daar gaat het om, die angst die overal wordt gezaaid. Ineens voelt iedereen zich onveilig! Onveilig, hallo, zijn ze zo belangrijk dan?!

De angst zorgt er alleen maar voor dat de mensen alles slikken.

Overal camera's en preventief fouilleren? Ja, 'tuurlijk, dat is veel veiliger!" Men kan wel stellen dat uitgerekend de stad van de nachtburgemeester in deze trend voorop loopt. "Wat ik zou doen als ze me wilden fouilleren? Dat ligt er een beetje aan of ik wat bij me heb. Ja, dan zou ik ze helemaal omver lullen denk ik."

In de voorstelling was van deze politieke fermheid weinig terug te zien. Kamagurka: "Nee, het zit niet in het stuk, althans niet al te veel.

Dat wordt al veel te vaak gedaan.

Bovendien, ons publiek komt niet naar ons toe voor een bevestiging van wat zij al denken. Aan de andere kant komt het toch wel terug in het stuk. We hebben het over een zelfmoordterrorist die onverrichter zake terugkeert naar huis ("Heb je nog gekookt schat?"

"Ehm ja, maar ik had je eigenlijk niet verwacht." -red) en over een vrouw met een 'kletsnatte burqa'.

We proberen de mensen dus op een andere manier te verrassen.

Absurdisme zonder nonsens zeg maar."

Tekst en foto’s: Joep Schenk Kamadeeldra toert nog tot en met mei door Nederland en België

4

R E P O R TA G E Uiteenlopende verhalen over Israëlisch-Palestijns conflict

‘Een vrij schokkende beleving’ Vorige maand werden in Groningen twee bijeenkomsten georganiseerd over het IsraëlischPalestijns conflict. Drie studenten uit Israël op rondreis deden onze stad aan, evenals Anja Meulenbelt, auteur en senator voor de SP in de Eerste Kamer.

Allemaal vertellen ze over hun persoonlijke ervaringen in Israël en geven ze hun verschillende visies op het voortwoekerende conflict.

De drie Israëlische studenten

spreken een klein publiek toe in de Senaatskamer in het Academiegebouw. Gili, Dan en Adir zijn naar Nederland gekomen voor de particuliere organisatie Israel at Heart, dat tot doel heeft een beter begrip voor de Israëlische zaak in de westerse media te creëren.

Ze benadrukken dat ze ‘een normaal leven leiden, zoals iedere andere student’. Maar hoe normaal is het, als je twee (Gili) of drie jaar (Dan en Adir) in actieve dienst moet en vervolgens opgeroepen kan worden als reservist? Dit

overkwam Dan, die zijn dienstplicht bij de parachutisten heeft vervuld. Hij werd tijdens een college gebeld, en kreeg te verstaan dat hij zich onmiddellijk moest melden. Even later patrouilleerden hij en zijn collega's in de Westbank, op zoek naar een zeventienjarige terrorist met een bomvest.

Adir zat bij de inlichtingendienst van de luchtmacht, hij ‘zette kruisjes op de doelen’ die door gevechtshelikopters uitgeschakeld moesten worden, de zogenaamde targeted killings. Vertellen de twee mannen nog veel over hun diensttijd, Gili vertelt liever over de toevallige ontmoeting met een Filippijnse jood op het busstation.

Omdat de jongen, voor de eerste keer op bezoek in Israël, de laatste bus gemist had, krijgt hij een lift van Gili. Gili's moeder nodigt hem zelfs te logeren uit. "Ik schrok me dood, want hoe kun je nou een totale vreemdeling uitnodigen?"

Nu is de Filippino naar Israël geëmigreerd en zelfs geadopteerd door Gili's ouders.

De verhalen van de drie studenten maken indruk op het publiek, want het zijn inderdaad verhalen die je niet vaak op tv ziet. Toch komt er kritiek tijdens de discussie. De muur is geen muur, maar een hek, zo stellen de Israëli's. Deze mening wordt duidelijk niet door iedereen gedeeld. De vragen uit het publiek worden uitgebreid beantwoord en de Israëlische studenten blijken over veel parate cijferkennis te beschikken. Daarbij laten ze het niet na hun visie op de zaak te benadrukken. Het protest tegen de targeted killings van een groep Israëlische piloten wordt door Gili afgezwakt met het argument dat er ‘maar drie piloten in actieve dienst bijzaten’. Alle drie de studenten nemen de dood van onschuldige burgers bij deze acties voor lief, want de acties worden immers ‘uiterst nauw-

keurig’ uitgevoerd.

Een heel ander beeld van de situatie in Israël geeft Anja Meulenbelt ruim een week later op een door de SP georganiseerde bijeenkomst. Sinds 1994 is zij voor Kifaia actief, een stichting die jonge slachtoffers van de Intifada helpt revalideren. Ze gaat vijf keer per jaar naar de Gazastrook. Haar ervaringen legt ze vast in boeken en foto's: "Ik kan mensen af en toe wel slaan als ze me niet geloven".

Tien jaar geleden is ze voor het eerst met een Joodse vriend naar Israël gegaan, maar ze had al snel het gevoel dat wat er verteld werd, helemaal niet klopte. Voor Artsen zonder Grenzen ging ze enige tijd later voor het eerst naar de Gazastrook, wat een ‘vrij schokkende beleving’ was.

Meulenbelt vertelt over een Palestijnse collega die door zijn voet werd geschoten op weg naar het revalidatiecentrum. Of de vernedering waaraan Palestijnen worden onderworpen als ze via een Israëlisch checkpoint moeten reizen. "Je kunt mensen niet op blijven sluiten zonder middelen van bestaan", zegt ze over de bouw van de muur die de Palestijnse gebieden van de Israëlische zal scheiden. "Omdat

de Palestijnen door niemand beschermd worden, vallen ze terug op aanslagen." Toch is Meulenbelt optimistisch over een eventuele oplossing van het conflict. Het protest van de piloten ziet zij als een teken dat er een kentering gaande is. "Er komen steeds meer dienstweigeraars, behalve de piloten ook mensen van de Shin-Beth (de Israëlische geheime dienst, red.). Niet uit liefde voor de Palestijnen, maar uit liefde voor hun eigen volk."

Het beeld dat geschetst wordt in media vindt Meulenbelt beter dan vroeger. "Maar er gebeurt veel meer dan je hier in de kranten leest. Journalisten spreken van een relatieve rust terwijl de Israëli's gewoon doorgaan met mensen opblazen.” Tijdens de discussie is eigenlijk niemand het echt oneens met Meulenbelt, op één oude man na. Zijn opmerking ‘dat ze nog steeds over de kruistochten zeiken, onze dierbare moslims’ zorgt voor opschudding en hoon onder het publiek. Hem wordt het woord dan ook snel ontnomen.

Sebastiaan Pouyet en David Hof Foto’s: Sebastiaan Pouyet

Groningse eetgelegenheden beschreven en beoordeeld

Door Peter Keizer

Uitgekauwd

Steak café Pappa Joe Folkingestraat 46

De meest culturele straat van Groningen heeft er een eetcafé bij. In de Folkingestraat zit sinds kort tussen de Italiaan en Marokkaan, onder een grote luifel, een Amerikaan verscholen. Pappa Joe is een stoer 'all American' steak café, althans zo is het ingericht. De eigenaar heet eigenlijk Jan en bedacht de naam van het café tijdens een rondreis in Amerika: "Het klinkt zo lekker".

Pappa Joe is een eetcafé zonder veel poespas. Bar aan het begin, ronde tafeltjes eromheen en de groepstafels achteraan. De houten meubelen, kaarsjes en rokende grill zorgen voor een oergezellige atmosfeer. Als we onze plek hebben gevonden, een rond tafeltje tegenover de bar, kunnen de eerste drankjes al worden besteld.

De bediening is er snel bij, maar erg druk is het dan ook niet voor een donderdagavond. Omdat nog even moet worden gewacht op de

Foto: Sebastiaan Pouyet

laatkomers, besluiten we alvast wat brood met kruidenboter te bestellen (of Garlic Bread, zoals dat hier heet). Het brood moet alleen nog wel even bij een buurman worden gehaald. Dat kan dus nog wel even duren. Als vergoe-

ding wordt ons een gratis bakje warme tortilla chips met rode saus voorgeschoteld. Daar zeggen wij als echte Hollanders natuurlijk geen nee tegen. Zonder klagen wachten we daarom geduldig op de broodjes, die even later met

een goedgevuld bakje kruidenboter (bijna gesmolten) wordt geserveerd.

"Burgers, grill & beers" vullen het menu van Pappa Joe. De specialiteit van een Amerikaan is natuurlijk de burger en die heeft

Pappa Joe dan ook in zes smaken (allemaal 5,75 euro). De burgers zijn rijkelijk belegd met sla, uien, kaas en tomaat. Wij besluiten de Pappa Joe Special ("for the adventurous") en een Burger di Parma (met een flinke stoot knoflook) te bestellen. Een vaasje bier is iets aan de prij-zige kant; 2,10 euro.

De burgers van Pappa Joe zijn zoals je ze verwacht. Geen schamele, slappe burger zoals van de fast-food Amerikaan, maar een stevig stuk vlees van 200 gram dat nauwelijks in je mond past. Hoewel de serveerster is vergeten te vragen hoe we de burger het liefst hebben, smaakt de medium gebakken barbecuemaal ons goed. Het eten wordt geserveerd op een flinke snijplank, die helaas te groot is voor de kleine ronde tafeltjes. En hoewel er bestek bij geleverd wordt, wordt ons een poging om de burger netjes naar binnen te werken direct door de serveerster afgeraden: "Je mag hier met je handen eten, hoor."

FEATURE Groningen blijft vooralsnog de enige studentenstad zonder mensa

'Zonder subsidie is het niet rendabel' Het VOS (Vooruitstrevend Overleg Studenten) propageerde er in mei van dit jaar lustig op los. Een van haar hoofdpunten van de campagne vormde de mensa-kwestie. Een restauratieve voorziening in de binnenstad, speciaal voor studenten. Die moest maar weer eens terugkomen, vond het VOS, en ze vroeg aan de Groningse student: 'Heb jij ook genoeg van diepvriespizza's?'

Ja, daar hadden de studenten inderdaad genoeg van. Het VOS won de verkiezingen en zit nu met 7 zetels in de universiteitsraad. En…waar blijft die mensa?

De RuG is de enige universiteit in Nederland zonder een mensa. Dat is op z'n minst opvallend te noemen. Zeker als je nagaat dat de universiteit van Wageningen met een kleine vijfduizend studenten (een kwart van het aantal Groningse studenten) er zelfs 3 heeft. "Het VOS vindt het belangrijk dat er wel een komt, in de binnenstad. Voor studenten, die tegenwoordig ook vaak 's avonds college hebben of voor hun studie de computer in de UB nodig hebben, moet het mogelijk zijn snel, goedkoop, voedzaam en lekker te eten", aldus Fenneke van Doesum, raadslid van het VOS. De fractie ontving vele positieve reacties op haar plannen en is nu bezig met een onderzoek naar de mogelijkheden van zo'n mensa. Er is een speciale enquête ontwikkeld waarmee het VOS wil peilen wat de student precies wil en de fractie is al in gesprek met het cateringbedrijf van de RuG. Tot 1999 had Groningen wel een mensa. Die werd eerst gerund in de Oosterstraat bij de Vera, maar vond later onderdak in het

Harmoniegebouw. Echter, doordat steeds minder studenten hier gebruik van wilden maken is deze uiteindelijk opgedoekt. "Het eten was gewoon niet lekker", zegt Maarten de Vuyst in het U-blad van 3 februari 2000 (de Universiteitskrant van Utrecht), toentertijd student-lid van de universiteitsraad en nauw betrokken bij het besluit. "De smakeloze maaltijden zorgden voor een slecht imago. Je ging er niet voor je plezier tafelen.

Er kwamen veel te weinig studenten."

Ook in Leiden viel om dezelfde reden het doek voor de mensa, daar al in 1998. De heer G.M. Schipperheijn, stafmedewerker inkoop van het cateringbedrijf van de Universiteit van Leiden (UL) legt uit: "Ja dat kwam door dat oubollige, ouderwetse imago dat de mensa had gekregen. Studenten kwamen er niet meer, de omzet liep terug en toen is 'De Bak' opgedoekt." Maar in tegenstelling tot de RuG, die het bij sluiting van de mensa hield, investeerde de UL in drie nieuwe mensa's. "Zo'n voorziening moet je toch aanbieden aan studenten, als cateringbedrijf moet je gewoon de expertise in huis hebben om dat te realiseren." Het cateringbedrijf verkoopt nu 85.000 warme maaltijden per jaar.

Ook Marco van Bodegraven, cateringmanager van de Universiteit van Amsterdam, vindt dat eigenlijk in elke studentenstad wel een mensa moet zijn. "Wij hebben ze al vanaf net na de Tweede Wereldoorlog denk ik." De UvA heeft twee mensa's waar gegeten kan worden. Ongeveer 1300 mensen maken daar dagelijks gebruik van: 800 voor een lunch

HUMANITAS heeft al samen met het VOS en Eling om de tafel gezeten, maar vooralsnog zit er geen schot in de zaak. "Tja, vrijwilligers, daar kunnen we eigenlijk heel weinig mee. Wij zijn een cateringbedrijf en we hebben een naam hoog te houden. Daarbij moeten we ook rekening houden met de strenge regelgeving", wuift

De Harmonie kantine: voorlopig nog steeds iedere avond gesloten

Gerben van Dijk: "Het zit hier altijd propvol. Dit is een openbaar gebouw dus behalve studenten en personeel van de universiteit komen er ook mensen van omliggende bedrijven of senioren uit de buurt." Ook hier ligt de prijs van een basismenu zo rond de 3 euro, voor een wat luxere maaltijd moet je 4,50 euro neertellen.

Tegenwoordig heeft iedere universiteit in Nederland een aparte cateringafdeling, een bedrijf op zich dus, die ook zorg draagt voor de mensa. Het cateringbedrijf wordt door de universiteit gesubsidieerd, op die manier kan studenten voor een lage prijs een basispakket worden

"Zonder subsidie is voor ons een mensa niet rendabel", aldus Geert Eling, algemeen directeur van het facilitair bedrijf van de RuG. "Je moet rekening houden met twee dingen. Ten eerste zal het personeel van de mensa uitbetaald moeten worden volgens de CAO van het universitair onderwijs. Die ligt al hoger dan de HORECA CAO (in de avonduren betekent dat 200% uitbetaling - red.). Ten tweede moeten we behoorlijk investeren om zo'n mensa van geschikt materieel en bevoorrading te voorzien."

Er zijn plannen om de mensa draaiende te laten houden door vrijwilligers. Vrijwilligersvereniging

Eling het initiatief weg. Wanneer de uitslag van de VOS-enquête bekend is zullen de partijen wederom om de tafel gaan zitten.

Misschien zou het VOS in de tussentijd eens contact op kunnen nemen met de studentenverenigingen. Vindicat heeft bijvoorbeeld tot in de jaren '80 nog een openbare mensa gehad.

Wellicht hebben ze er oren naar om een dergelijke voorziening opnieuw op te zetten. Desalniettemin lijkt het realiseren van een mensa zonder subsidie van de universiteit een bijna onmogelijke taak.

Tekst en foto: Joep Schenk

Spreken is zilver, hijgen is goud

DE GRONINGSE INDIAAN

Een ‘echte’ klimwand

De mensa bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam loopt minstens net zo goed volgens manager

aangeboden. Het is aan de universiteit hoe uitgebreid het basispakket moet zijn. De RuG heeft besloten dat dat basispakket bestaat uit koffie, thee, en een broodje ham of kaas. De RuG heeft al duidelijk gemaakt dat het in ieder geval niet van plan is om dit basispakket uit te breiden met warme maaltijden.

Apart’ja gaat op zoek naar de vreemde kanten van studerend Groningen. Deze maand:

Apart’ja

De meeste studenten houden er wel een bijbaantje op na om zich een beetje luxe te kunnen veroorloven. Callcentra, afwassen, schoonmaken of achter de bar zijn gangbare werkzaamheden. Een enkele student verdient geld met een wat exotischer bijbaantje. Doodskistdrager, limo-chauffeur of in het geval van Willemijn erotische masseuse en sekslijn telefoniste.

en 500 voor een diner. Voor 3 euro heb je al een simpel menu met vlees (of vis of vegetarisch), aardappelen en groente. Wil je er een biertje bij? Dan kost je dat 1,36 euro.

Willemijn, bijna afgestudeerd aan het HBO, had 2 jaar terug geld nodig en was op zoek naar een leuk bijbaantje, een baantje dat iets anders zou zijn dan normaal.

"Een ex-vriend van mij raadde me aan om voor een sekslijn te gaan werken, omdat dat zeer goed verdiende. Het leek mij een heel spannend idee. Via een advertentie in de Telegraaf kwam ik bij een sekslijn terecht waarbij ik gewoon thuis kon werken. Aanvankelijk Foto: Maarten de Kok

had ik het niet zo druk, omdat ik door de zenuwen mijn welkomstboodschap veel te zakelijk had ingesproken. De eigenaar van de sekslijn vond het eerst wel grappig, maar raadde me aan wat meer sexy over te komen door de telefoon."

Willemijn zette zich over haar zenuwen heen en wist zo aardig wat bellers binnen te halen. Het verdiende ook niet verkeerd, minimaal 20 euro netto per uur. Het meest gewilde karakter was Lucy, ‘een sensueel doch onschuldig meisje met rood haar en een klein tenger lichaam’. “Zij was vooral gewild bij stoere grote mannen. Zo werd ik één van meest gebelde meisjes van die sekslijn."

Lang werkte Willemijn echter niet voor de sekslijn, na drie maanden hield ze ermee op. Ze bleef geïntrigeerd door dit soort werk en besloot te gaan solliciteren bij een erotische massagesalon. "Samen met een vriendin, die meeging voor mentale ondersteuning ben ik

in één dag een aantal zaken in de regio langsgegaan. Bij de eerste massagesalon was de eigenaar een getatoeëerde motorrijder die zijn dames continu naakt liet rondlopen. Ook moesten ze wiskeytjes voor hem halen. Dat leek me niets.

De tweede zaak was me weer veel te chique, vooral rijke zakenlui kwamen daar. De derde zaak was een seksclub waar de meeste klanten echte Groningse stoere kerels waren, bouwvakkers en truckers enzo. Erg gezellig maar ook een beetje eng."

Pas bij de vierde massagesalon had Willemijn een goed gevoel.

"De eigenaresse legde me duidelijk uit wat er precies van mij verwacht werd en de sfeer stond me erg aan." Willemijn was de enige studente die er werkte. "De meeste meisjes hebben een zware levensgeschiedenis of zijn hier illegaal. Ze zijn aardig, maar ook keihard en eerlijk. Dat bevalt me wel, vergeleken met andere vrouwen die vaak achterbaks zijn."

Een erotische massage houdt voor Willemijn in dat ze, meestal naakt, aan een klant een massage geeft en ook een soort toneelstukje speelt. Verder dan dat gaat ze echter niet. Seks met een klant is voor haar uit den boze. "Er zijn wel meisjes die verder gaan en als een klant er naar vraagt speel ik ze door naar één van die meisjes.

Voor mij is het geld leuk, maar ik doe het vooral voor de spanning.

Mijn grootste probleem is echter wel dat ik vaak te kieskeurig ben wat klanten betreft. Hele lelijke kerels doe ik niet, zodat ik lange tijd niets te doen heb en geen geld verdien."

Willemijn werkt de laatste tijd niet veel meer, maar denkt nog niet aan stoppen. "Ik weet nog niet of ik mijn huidige HBO-opleiding zal afmaken óf dat ik een studie aan de RUG ga volgen. Voor dat laatste heb ik geld nodig."

Bart Jan Teunisse

6

FIJNE KERST

Hoofdredactio

Alle dagen kerst Ontelbare lichtpuntjes verschijnen aan de hemel. Kerstbomen overwoekeren stad en land. Het collegejaar is nog zeer jong. Maar eigenlijk kan het niet vroeg genoeg beginnen. In de kerstperiode wordt er meer geconsumeerd.

Winkeliers maken zo een grotere omzet waardoor toeleveranciers op hun beurt ook meer kunnen afzetten. Dat betekent dat het

dan altijd beter zal gaan met de economie. Elk weldenkend mens zou dus tot de conclusie moeten komen dat het altijd kerst zou moeten zijn. Natuurlijk moeten er dan doorlopend aanzienlijke hoeveelheden cadeautjes gekocht worden.

Anders is het voor nul en generlei waarde voor onze economie.

een mooie gedachte. Eigenlijk zou het daarom altijd kerst moeten zijn.

Maar tegenwoordig is het eigenlijk niet zo bijzonder meer. Circa 2000 jaar geleden werd er zoals velen nog weten een bijzonder kerstkind geboren. Daardoor is 25 december vanaf die tijd een bijzondere dag. Zoals elke dag worden er ook op 25 december nog steeds kinderen geboren. Veronderstel dat kerstkinderen per definitie bijzonder zouden zijn. De conclusie luid dan: het zou altijd kerst moeten zijn.

Bij het lezen van dit sprookje vergeet men de oorspronkelijke functie die het kerstfeest had. In een ver verleden was de kersttijd niet een concept om zoveel mogelijk producten aan de man te brengen.

Het was een periode van bezinning en van gezellig samenzijn.

Oorlogen werden onderbroken met een kerstbestand.

Armen en daklozen kregen een kerstdiner aangeboden en iedereen was gelukkig en tevreden.

De kerstgedachte was

!

N I W

B

este lezers. Het was me het jaartje weer; terrorisme hier, terrorisme daar.We zijn daarom blij dat de fijne dagen spoedig aan zullen breken. De avonden vallen vroeg, het is koud op straat, maar binnen in ieders huis heeft men elkaar weer gevonden.

Studenten hebben hun kot verlaten en zoeken de warmte in hun ouderlijk huis, alwaar moeders de versgebraden rollade snijden en vaders de laatste hand leggen aan het dekken van de tafel. Kerst, de stabiele factor in ons wervelende leven. Met kerst komt men weer tot de essentie, een mooie boom met ballen en een piek, heerlijk. Een periode van rust, respect, reflectie, geven en nemen.

Maar ik vraag me af of kerstkinderen werkelijk zo bijzonder zijn. Ikzelf ben een kerstkind en aangezien ik vrij bescheiden ben heb ik niet bepaald de illusie dat mijn geboortedatum zo veelzeggend is. Anders zou astrologie net zo goed tot wetenschap verheven kunnen worden. Dat kan ik uiteraard niet goedkeuren.

Verdraagzaamheid beste lezers, verdraagzaamheid in de wereld: dat is wat de Studentenkrant u wil bezingen in liederen zo helder als de oude appelsap van Appelsientje. Zoals u

Tot slot mijn afsluitende wetenschappelijk verantwoorde vraag aan alle studenten van Groningen voor op een even saaie als koude winteravond: 'Moet het alle dagen feest zijn?'

Films voo De tien beste films om de kerstvakantie mee door te komen. Een compilatie van video/dvd en bioscoop: 10. Santa Clause 2 (video): In Santa Clause 2 moet de kerstman (Tim Allen) binnen een bepaalde tijd een vrouw aan zijn zijde hebben om de 'kertsmanclausule' te voltooien.

Sjoerd Otter

Kerstpuzzel

We zijn hier bij de SK de kwaadsten niet. Om dat te bewijzen hebben we deze maand voor jullie een heuse kerstpuzzel waar prachtige prijzen mee te winnen zijn. Als je de kruiswoord hebt voltooid, vul je de corresponderende letters in de witte vakjes onder ‘Oplossing’ in. Om vervolgens kans te maken op een van die fantastische DVD-rip softwarepakketten, mail je je oplossing naar redactie@studentenkrant.org, en wie weet ben je straks een van de gelukkige prijswinnaars. Meer details over de te winnen prijzen vind je op www.studentenkrant.org (klik op de kerstpuzzelbanner). Veel succes!

Horizontaal 1. Ander woord voor coïtus, 4. Domme bewoner van het kerststalletje, 8. Vanaf 1 januari is Nederland een: Niet Rook Omgeving (afk.), 10. Gronings voor goed: das ….. ja, 11.

Hulpmateriaal voor een boer, 14. De krant waar je nu een puzzel in maakt, 15. Als een meisje ja zegt dan bedoelt ze…, 16. &, 17. Ssst. Hier wordt gestudeerd! 18. Het omgekeerde van eb, 19. Pragmatisme in de seksuele voorkeur, 20. Deze organisatie houdt voet bij stuk nu, 21. Eerste letter van het alfabet, 22. Zesentwintigste letter van het alfabet, 25 & 26. Samen vormen deze letters één deel van de Heilige drie-eenheid.

2

1

3

5

4

8

7

6

9. Charlie's Angels Full Throttle (video): 'Angels' Dylan (Drew Barrymore), Natalie (Cameron Diaz) en Alex (Lucy Liu) hebben hun handen weer vol aan een nieuwe klus van Charlie.

10

13

12

11

15

14

8. De schippers van de Kameleon (video): Wie kent ze niet, de boeken over de avonturen die Hielke en Sietse Klinkhamer beleven op het Friese platteland.

16

17

18

19

20

21

7. Old School (video): In Old School richt een stel 'oude' mannen een eigen dispuut op. Het dispuut wordt, geheel tegen de zin van de universiteit, een enorm succes. Grote feesten en goeie humor staan centraal in deze film.

22

23

24

25

26

Verticaal 1. Wit en koud vallend uit de lucht, 2. De Hoop-Scheffer vond het helemaal niet…… om Bush een kusje op z'n billen te geven, 3. Knock-out, 5. Zaliger Gedachte, 6. Populaire serie Canon fotocamera's, 7. Niet vies maar…, 12. De moeder van Jezus, 18 13. De zoon van Maria, 23. De Groningse voetbalploeg, 24.

Groningen behoort volgens Bush niet tot de ……. van het kwaad.

Oplossing: 2

17

10

16

7

3

24

21

14

6. Pietje Bell (video): Pietje Bell weet als geen ander met kattekwaad de stad op stelten te zetten. Dat is de reden dat hij nog steeds de voorpagina van de krant haalt. Sommigen spreken er schande van, maar anderen vinden hem een held.

UIT G

ESPREID

onele Kerstwens

Kerstmenu Voor één à twee personen

van ons gewend bent proberen wij dat te bewerkstelligen door onze scherpe opinies, diepgaande reportages en interessante gesprekken met markante personen, maar ook willen wij begrip kweken met rubrieken als Apart'ja, de Groningse indiaan. Natuurlijk is het niet altijd ernst wat de klok slaat, daarom bieden we u ook een bijzondere kerstpuzzel aan waarbij leuke prijzen zijn te winnen. Bovendien vindt u in deze speciale kersteditie een lekker recept voor als u toch alleen de kerst moet doorbrengen.

Ons rest niets anders dan u fijne dagen te wensen, waarin u hopelijk nog even tijd vindt om tot bezinning te komen.

Grijp deze kans, want voordat u het weet bent u weer verwikkeld in die ontzettend belangrijke dingen als tentamens en de orde van de dag.

Namens de SK-redactie, Joep Schenk en Chris Wind

r tijdens de vakantie 5. Jeux D'enfants (bioscoop): De achtjarige Julien en Sophie zijn vriendjes door dik en dun, maatjes voor het leven. Om de problemen in hun leven te vergeten, dagen ze elkaar constant uit: durf je of durf je niet.

Leuke film in de trant van Amélie.

1. Finding Nemo (bioscoop): Schandelijk laat in de Nederlandse bioscopen, de leukste animatiefilm van dit moment: Finding Nemo. Nemo is verdwaald en zijn vader riskeert vinnen en leven om hem terug te vinden.

4. Bruce Almighty (video): Bruce verwijt God dat hij hem in de steek heeft gelaten. Als hij Hem keer op keer blijft verwijten dat zijn leven de verkeerde kant op is gegaan, besluit God om de in zelfmedelijden zwelgende Bruce eens een lesje te leren.

Peter Keizer

Zit je ook dit jaar weer alleen thuis met kerst?

Niet getreurd! Verwen jezelf met het enige echte SK kerstmenu!

Voorgerecht: Gebakken Brood met Ham & Kaas Dit voorafje ontstond tijdens de Franse Revolutie, als protest tegen de hoge graanprijzen.

Sindsdien is het gerecht niet meer weg te denken uit het traditionele Franse kerstdiner.

Benodigdheden: Twee plakjes oud brood Ham Kaas Bereidingswijze: Smeer de plakjes brood in met boter. Bak ze vervolgens aan beide kanten aan in een koekenpan. Beleg de gebakken broodjes met enkele plakjes ham en kaas, en eventueel een stukje komkommer.

Gegarandeerd genieten!

Hoofdgerecht: My name is Blue, Gordon Bleu Natuurlijk mag het gevulde gevogelte, hét Britse traditionele kerstgerecht, niet ontbreken op het kerstmenu. Maar er kleven wel wat praktische bezwaren aan. Het vullen van de kalkoen vergt zeer onaangename en onhygiënische handelingen, in je eentje kun je zo'n hele vogel toch nooit op (zonde van je geld dus) en wie beschikt er nog over een goede oven? Daarom dit originele en heerlijke alternatief.

Benodigdheden: 1 Gordon Bleu (bij voorkeur kalkoen, maar kip voldoet ook prima) 1 blokje boter Peper en zout Bereiding Smelt het blokje boter in een koekenpan. Bak de Gordon Bleu niet te kort, maar zeker ook niet te lang. Kruid het vlees met peper en zout. Voilá! Het feestelijke hoofdgerecht is klaar. Eventueel opdienen met gebakken krieltjes en sperziebonen uit blik en garneren met een stukje tomaat.

dien zéér smakelijk.

Benodigdheden: Een pak vanillevla Een pak chocoladevla Een spuitbus slagroom Bereidingswijze: De kneep van dit overheerlijke toetje zit 'm in het begin: schenk de vanillevla met de linkerhand en de chocoladevla met de rechterhand op een gecontroleerde manier tegelijk in het gereedstaande schaaltje.

Op deze manier ontstaan een vanille- en een chocoladekant in het schaaltje. Neem vervolgens de slagroomspuitbus ter hand en plaats een statig hoopje slagroom. Het toetje wordt extra feestelijk door wat hagelslag op het geheel te strooien.

Steek vervolgens twee of drie sterretjes in het dessert, steek deze aan en klaar: een feestelijk kersttoetje om heerlijk van te genieten.

Sebastiaan Pouyet

Nagerecht: Vlaverrassing Dit is een oer-Hollands recept uit grootmoeders tijd, in een handomdraai klaar en boven-

3. Lord of the Rings III (bioscoop): Return of the King, het laatste deel van de trilogie van Tolkien. Vanaf 17 december in de bioscopen in Nederland.

2. Love Actually (bioscoop): De scenarist van Four Weddings, Notting Hill en Bridget Jones brengt nu de ultieme romantische komedie: maar liefst tien liefdesverhalen in één film.

Folker Visser

ADVERTENTIES

8

Bowling & Partycentrum Gedempte Kattendiep 4

050 - 3120695

www.studentenkrant.org

CULTUUR Candy’s harde landing in Hollandse klei Candy Dulfer is weer even terug in Nederland, na optredens in Japan en de Verenigde Staten, studiosessies met Prince en een serie europese concerten met gastoptredens van Maceo Parker. Die landing in de Hollandse klei moet hard geweest zijn, getuige haar eerste concert in de Oosterpoort.

Het is leuk om weer in Nederland te zijn. Die opmerking kwam onverwacht, aan het einde van het concert. Want aan het begin was Candy Dulfer aan het klagen over het Nederlandse publiek, dat niet genoeg singletjes kocht om haar in de vaart der hitlijsten omhoog te werken. Da's in Amerika wel anders, vertelde ze een nummer eerder. Want daar stond ze nu dan wel op drie, maar vorige week nog op één in de top 40. Ze liet achterwege dat het om de jazzlijst ging, maar het zegt wel wat. De grote schare Candy-fans woont niet in Nederland of Europa, maar in de VS, en vooral Azië.

En zo gaat je wereldtournee via Blue Note in Tokio en Key Club aan The Strip in Hollywood naar de kleine zaal van de Oosterpoort en theater de Muzeval aan de Boermarkeweg in Emmen.

Het optreden in Groningen op 21 november was het eerste in haar geboorteland na een maandje in Japan en de VS, en een mooi opwarmertje voor de show in Paradiso, een dag later. Niet al te laat naar bed toe dus, half elf is een prima tijd na twee uur jazzy muziek met altsaxofoon.

Want daar ging het om: Dulfer en haar saxofoon. Begeleid door slechts een drummer, bassist, gitarist en een toetsenist, versierd met animaties op een videoscherm en een geniaal eenvoudige lichtshow. Een rijtje blauwe en rode spotjes, een zoeklicht en vijf ronddraaiende bestuurbare lampen zijn genoeg om een afwisselende show uit te lichten, daarvoor is

geen lichtplan van Jan des Bouvrie nodig.

De beelden op het videoscherm - woorden, stadsgezichten en vormen passen bij de muzikale ontwikkeling die Dulfer heeft ingezet. Clips horen erbij als je aansluiting zoekt bij de dansmuziek. En die zoekt ze; afgelopen zomer trad ze al op met dj Ronald Molendijk. Het is geen onverstandige keuze, in die tak van muziek vallen nog

Parsons en van Maceo Parker tot Chaka Khan.

Da's heel wat anders dan een druilerige vrijdagavond in de kleine zaal van de Groningse Oosterpoort. Gelukkig wel een intieme plek, net als veel van de jazzclubs waar ze speelde, maar geen plek waar je nachten van droomt. En dat was te merken. Veel plezier leek ze niet te beleven aan haar eerste show in eigen land. Niet omdat het concert slecht was, integendeel. De kleine band is van grote kwaliteit, en liet dat onder aanvoering van Dulfer horen, met technisch perfecte solo's en strakke nummers.

Waarachtig van cd-kwaliteit, maar zonder bezieling.

Die was er maar even, toen Dulfer het laatste nummer aankondigde en het publiek liet weten dat het daar toch echt te vroeg voor was. Want ook al reageerden ze lang lauw, de toeschouwers genoten wel van de jazzdance en de ontroerende soulnummers die Candy blies en zong. Want zingen kan ze ook, en veel beter dan nummers aan elkaar praten. Haar aankondigingen waren op de Amerikaanse jazzdiner-leest geschoeid en haalden vooral het tempo eruit.

genoeg muzikale leemten te vullen. Dat Candy dat kan, moge bekend zijn. Haar talent om te praten met haar saxofoon is grandioos. Vraag maar aan Prince.

Die laste op het laatste moment het voorprogramma van la Dulfer af en kreeg een briefje met de tekst "you just missed your chance to see a girl play off her ass on the sax". Ze werd door Prince uitgenodigd voor een bluessolo, de rest is geschiedenis, met bijrollen van Lenny Kravitz tot Alan

Het was dan ook goed dat het optreden in de kleine zaal was en niet in de grote.

Candy Dulfer is geen popster, ze heeft de entertainende vaardigheden van haar vader niet meegekregen. Want dat deel van het DNA was al bestemd voor haar saxtalent. Candy is een ambachtsvrouw, misschien wel een van de besten in de wereld in haar gilde. Dat vakmanschap komt het beste tot haar recht in een intieme, kleine zaal. Al is het maar omdat je haar magische oogopslag gezien moet hebben, wanneer ze haar ogen opgelucht opent na weer een geslaagde, ontroerende solo.

Tekst: Jan-Willem Navis Foto: Pepijn van den Broeke

‘Bruisend’ nieuwjaar Een maand van tevoren zouden de plannen voor Oud-en-Nieuw feesten in Groningen toch al wel bekend moeten zijn. Maar een willekeurige greep uit het Groninger uitgaanscircuit doet anders vermoeden.

Huize Maas, News Cafe, AABC danscafé en The Palace houden vast aan de vertrouwde formule: het zuipfeest. Waarom zou je een simpel te organiseren feest dat mensen leuk vinden en dat geld oplevert, veranderen? Ook Sally O'Briens blijft bij een vaste formule. Was er vorig jaar sprake van een seventies thema, dit jaar komen er twee bands spelen, die het feest een sixties sfeer moeten geven. Ook benieuwd wat ze volgend jaar gaan doen?

Daarnaast zijn er ook kroegen en organisaties die wat uitgebreidere nieuwjaarsfeesten geven. Simplon organiseert "Oud en Nieuw Party". In samenwerking met Zapclub, Grover Pop, Channel Zero en Studio Frank & Lisa wordt er naar eigen zeggen "een knalfeest" gegeven om het nieuwe jaar in te luiden.

Een heus thema - 'Doe eens raar met je haar?' moet ervoor zorgen dat het een kleurrijk en wild geheel wordt.

Dan is er het immer terugkerende feest in Martiniplaza georganiseerd door de Gemeente Groningen. Het is bedoeld om "jongeren van de straat te houden". Een groots opgezet feest voor iedereen, van alle leeftijden. Maar toch wel het meest bedoeld voor tieners die er bij de echte kroegen niet in komen. "Studenten zijn ook welkom hoor!" zegt de organisator met klem. Maar om als student tussen de zwaar opgemaakte en schaars geklede tieners te staan, klinkt niet echt aantrekkelijk. De kans is vrij groot dat je overspoeld wordt met verzoeken om alcoholische versnaperingen voor de lieverds te halen, omdat er een streng alcoholbeleid is tijdens de "Megadance into 2004", zoals het feest heet.

Je moet overal zoals gebruikelijk kaartjes voor kopen, die je bij "de bekende voorverkoopadressen" kan krijgen of gewoon bij de kroeg zelf. De meeste kroegen en organisaties vragen tussen de tien en vijftien euro voor een kaartje. De financiële uitschieter in het gezelschap is het AABC danscafé. Daar vraagt men maar liefst 25 euro voor een kaartje.

Bij bijna alle kroegen kun je vanaf half 1 terecht. Er zijn twee uitzonderingen. Sally O'Briens opent zijn deuren om elf uur en Simplon om twaalf uur.

Er blijkt bitter weinig op stapel te staan wat nieuwjaarsfeesten betreft. Wat er op stapel staat is erop gericht om zuipgrage studenten te vermaken met voorgebakken formules. Enkele uitzonderingen daar gelaten is de originaliteit in de "bruisende" stad Groningen ver te zoeken dit jaar.

Ingrid Wolfslag

Recensies

Muziek waar je het stiekem warm van krijgt Audiotransparent untitled Langzaam wordt het buiten steeds donkerder en de kou dwingt je eigenlijk om thuis in je behaaglijk warme studentenkamertje te blijven, een flinke pot koffie te zetten en met een goede hoeveelheid sigaretten binnen handbereik een boek van klaagkoning Brusselmans te lezen. Maar nu is er Audiotransparent. Deze Groningse formatie maakt geen pretentieus garage-gerammel of dodelijk vermoeiende drie-akkoorden-neopunk, maar muziek. Pure muziek.

Het naamloze debuutalbum van de zes heren van Audiotransparent bevat tien nummers in een geheel eigen, beheerste stijl. Allemaal heel gevoelige nummers waarin het aan kracht niet ontbreekt. Een kracht die vooral wordt ontleend aan de steeds terugkerende viool, maar ook aan de karakteristieke zang van Wouter Touw. Nummers als 'nothing all around', 'two sides' en 'cross a river' doen denken aan bands als The Counting Crowes en 16 down, of aan Black Sabbaths 'Planet

Caravan'.

De opbouw van het album is naar mijn smaak niet erg sterk met het wat trage, ruim zeven minuten durende, openingsnummer 'turn over' en een kort instrumentaal nummer halverwege de plaat, dat beter aan het eind tot z'n recht zou komen. Maar wel nog vlak voor de nummers 'your god' en 'fin'. Deze twee nummers zijn eigenlijk één lang nummer en beslaan in totaal meer dan tien minuten.

Live een geweldige afsluiter, maar sterk verkort zou het op het album pas een echt juweeltje zijn.

Audiotransparent zegt zelf geïnspireerd te zijn door bands als Radiohead, Sparklehorse en dEUS. Maar waar het ook op lijkt, of hoe ze ook zouden willen klinken; het zal me jeuken. Ze maken muziek waar je het stiekem heerlijk warm van krijgt en dat is heel knap van deze jonge muzikanten. Jorg Bressers

Jay-Z The Black Album Sommige artiesten hadden lang geleden al met pensioen moeten gaan. Michael Jackson bijvoorbeeld. Of Stevie Wonder.

The Rolling Stones. Bonnie St. Clair. Maar voor al deze artiesten geldt: stoppen kunnen ze niet. Ze beseffen vast wel dat hun tijd over is, maar weigeren het te accepteren. Het is blijkbaar moeilijk, zo niet onmogelijk, om op het hoogtepunt te stoppen.

Het vereist een grote zelfkennis om te kunnen toegeven dat je op je top zit. Toch zijn er enkelingen die dat kunnen. Jay-Z is er sinds deze maand één van. Zijn 'Black Album' is volgens eigen zeggen zijn laatste. Ordinaire publiciteitsstunt of de waarheid, feit is dat het album in alles

klinkt als een laatste album. Niet alleen heeft vrijwel ieder nummer een andere (top)producer, maar zijn de teksten net wat doordachter en dieper dan normaal.

En dat was nu net waar het bij Jay-Z nog wel eens aan schortte. Waanzinnige flow, behoorlijke beats, maar matige teksten, dat vat Jay-Z's albums tot nu toe wel aardig samen. Op zijn laatste album durft Jay-Z gelukkig eens wat meer en rapt niet alleen over geld, macht en roem, maar ook over zijn familie, zijn jeugd en -meest verassend- over zijn keuze voor de mainstream te gaan: "I dumbed down for my audience/And doubled my dollars/They criticize me for it/Yet they all yell "Holla"/If skills sold/Truth be told/I'd probably be/Lyricly/Talib Kweli/Truthfully/I wanna rhyme like/Common Sense/(But I did five Mil)/I ain't been rhymin like Common since." Jay-Z draait er ditmaal niet omheen: dit album is commercieel tot op het bot en Jay weigert zich daarvoor te schamen. Dat is ook wat waard. Minimaal 'five Mil' welteverstaan.

Chris Wind

SPORT

Minimale aandacht voor bloedfanatieke badmintonners

10

‘Badminton heeft last van camping-imago’ Nog geen jaar geleden promoveerde AMOR 1, het studenten badmintonteam van Groningen, naar de 1e divisie.

Nog nooit had een Gronings team zo hoog gespeeld. Tijd voor een wekelijkse kolom in het sportkatern van het Dagblad, dachten ze. Maar de regionale pers bleek niet geïnteresseerd in de verrichtingen van de badmintonners. Keihard trainen ze, drie keer drie uur per week, om vervolgens in de anonimiteit hun wedstrijden te spelen. Tijd dus om eens wat recht te zetten en AMOR 1 in de schijnwerpers te zetten.

Vergeleken met de aandacht die een sport als schaatsen in de media krijgt, komt een sport als badminton er bekaaid vanaf.

Geheel onterecht, want badminton is na voetbal de meest gespeelde sport op aarde. En wie het gebrek aan media-aandacht wijdt aan het feit dat badminton geen TV-sport is, heeft het ook goed mis. Tijdens de Olympische Spelen van 1992, het eerste jaar dat badminton een Olympische sport was, keken 1,1 miljard(!) mensen naar de wedstrijden. Hoe komt het dan toch dat badminton in Nederland zo weinig aandacht krijgt?

Volgens Jasper van der Wouden, bestuurslid externe betrekkingen van AMOR (Alles Met Ons Racket), heeft badminton veel last van een camping-imago: "Veel mensen beschouwen badminton toch vooral als een leuk spelletje."

Rik Wilbers, één van de spelers van het eerste team, beaamt dat: "Je hebt badminton en 'campington', zoals ik dat meestal noem, en mensen halen die twee dingen

door elkaar. Daardoor krijgen ze het idee dat badminton simpel is en helemaal niet vermoeiend. Dat imago klopt helemaal niet, want badminton is na boksen de meest vermoeiende sport van allemaal."

Trainer Wouter van den Hoogen vindt het vooral vreemd dat de aandacht voor badminton in het Noorden nog minimaler is dan in de rest van het land. "Ik heb ook andere teams getraind en daar was het heel normaal dat je achteraf verslag deed aan regionale journalisten", aldus van den Hoogen. "Ik heb zelfs wel live verslag gedaan van wedstrijden voor lokale radio-omroepen." Een echte verklaring kan ook hij niet geven, althans niet voor Groningen. "Het gebrek aan aandacht in Friesland snap ik nog wel. Daar hebben ze hun eigen sporten. Er moeten daar minimaal twee a's in elke sport zitten om populair te zijn: kaatsen, schaatsen. Misschien moeten we er over na denken badminton te veranderen in baadminton ofzo."

Hoewel het gebrek aan aandacht ze best een beetje dwars lijkt te zitten, gaan spelers en trainer er onderhand vrij laconiek mee om.

Ze hebben ook weinig keuze.

Jasper van der Wouden heeft enkele malen contact gezocht met het Dagblad van het Noorden, maar kreeg steeds nul op het rekest. "Ze zijn gewoon echt niet geïnteresseerd", aldus van der Wouden. "Hun standaard antwoord was iets in de trant van 'ja, als we aandacht moeten besteden aan elke sportclub die boven de middelmaat uitsteekt…' Uiteindelijk heb ik het toen maar opgegeven."

De laconieke houding is gelukkig niet terug te vinden tijdens het

sporten. Spelers en trainer zijn bloedfanatiek. Dat moet ook wel, want naast de circa 9 uur die ze per week kwijt zijn aan trainingen, moeten ze ook nog het hele land door reizen voor de competitie.

Trainer Van den Hoogen schat dat het hem en de spelers zo'n 20 uur per week kost. "Ik ben erg prestatiegericht en eis dat ook van mijn spelers. We trainen hard, ik houd ervan om ze flink af te beulen.

Gelukkig zijn mijn spelers al erg fanatiek van zichzelf. Naast de 9

uur training per week doen de meeste spelers ook nog vrijwel elke dag aan krachttraining. Dat is belangrijk, want badminton is redelijk blessuregevoelig door de snelle bewegingen en het vele achteruitlopen." Op het moment dat de trainer zijn verhaal doet over blessures en het fanatisme van zijn spelers, klinkt een ijzingwekkende kreet van achter uit de zaal. Een speler grijpt naar zijn hoofd en laat zichzelf op de grond vallen. Bloed loopt langs zijn slaap

naar beneden. Hij is hard geraakt door het racket van zijn medespeelster en wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. Alsof de woorden van de trainer nog wat kracht moest worden bijgezet. Aandacht of niet, de badmintonners van AMOR blijven fanatiek doorspelen.

Chris Wind Foto’s: Sebastiaan Pouyet

Internetsites liggen op straat Door Joep Schenk Je hoeft niet lang te zoeken naar internetadressen als je zo maar eens even door de stad loopt. Geen lantaarn of verkeersbordpaal wordt ontzien.

Stickers, ze zijn overal. De Studentenkrant maakte een selectie van de interessantste sites.

Turn.to/wakkereburgers is een site waarvan op het eerste gezicht niet echt duidelijk is wat ze willen.

Maar da's eigenlijk ook niet erg.

Poëzie, columns en verhalen uit Paraguay kan je daar vinden, maar ook een volledige online ver-

sie van het bekende boek 'Uit je bol', ofwel 'de Nederlandse drugsbijbel' van Hans Plomp, waarin op heldere wijze de werking van drugs wordt uitgelegd.

Kijk ook even bij 'site van maand'.

Op een regenpijp in de Boteringestraat wordt je gevraagd of je de wereld niet eens wilt gaan verbeteren: www.moveyourass.tv. De site is leuk in elkaar gezet. Zo kun je je bijvoorbeeld met behulp van twee cursussen een beetje praktisch idealisme bijbrengen. Daarnaast is er een ideale vacature-

bank te vinden met een overzicht van organisaties die jou de mogelijkheid geven te werken over de hele wereld op het gebied van internationale samenwerking en duurzame ontwikkeling. Je kan aangeven in welk werelddeel je wat voor werk (betaald of vrijwillig) zou willen doen en de database zoekt de mogelijkheden voor je uit.

Dan zijn er nog stream-video reportages van reporters uit Ethiopië, Uganda en Zuid-Afrika.

Al met al wel een heel professionele site, maar af en toe ook een beetje kinderlijk.

Het gros van al die stickers gaat

over bandjes en festivals en dergelijke.

Zo lijkt ook Outway zo'n mainstream naam voor een of ander bandje. Maar als je toch de moeite neemt de site www.outway.nl te bezoeken zal je zien dat het hier ergens anders over gaat. Namelijk de Coming out. Het is een informatieve site over homoseksualiteit en biseksualiteit onder jongeren: holebi's genoemd. Verhalen van holebi's zijn te lezen, vragen over

homoseksualiteit kan je er stellen en een hele waslijst van links en adressen over dit onderwerp kan je vinden op deze degelijke goed georganiseerde site.

FILM

Familie gevangen in homevideo's Capturing the Friedmans lijkt een documentaire over pedofilie en het bezit van kinderporno, maar houdt op de achtergrond een spiegel voor aan de Amerikaanse maatschappij. Regisseur Andrew Jarecki stuurt de kijker het bos in als het gaat om de feiten.

De grenzen tussen speelfilm en documentaire liggen niet zover uit elkaar, wordt wel eens gezegd. In This World, eerder dit jaar op deze plaats besproken, gaf hiervan een sprekend voorbeeld. Michael Winterbottom kondigde zijn Gouden Beer winnaar aan als fictie, maar zijn speelfilm had zulke nauwe banden met de werkelijkheid en leek zoveel op een documentaire, dat je hem tijdens het kijken ook als zodanig ging beschouwen. Dat het evengoed andersom kan, laat Capturing the Friedmans zien. De debuutfilm van Andrew Jarecki is een documentaire, maar zit zo vernuftig in elkaar dat je de geschetste werkelijkheid gaat wantrouwen.

Capturing the Friedmans vertelt het verhaal van een Amerikaanse familie die in 1987 verwikkeld raakt in een groot schandaal.

Vader Arnold en zoon Jesse Friedman worden opgepakt en beschuldigd van het bezit van kinderporno en seksueel misbruik van jonge kinderen. In de documentaire is het 2001 en blikken de betrokkenen terug op de gebeur-

tenissen. Jarecki vermengt interviews met familieleden, vermeende slachtoffers, opsporingsambtenaren en deskundigen met door de familie gedraaide homevideo's. Terwijl uit de gesprekken steeds meer elkaar weersprekende verhalen naar boven komen, leggen de archiefbeelden de ondergang van de familie

Friedman op ontluisterende wijze bloot. Het zijn taferelen die zich er normaal gesproken niet voor lenen op een familievideo vastgelegd te worden. Goud dus in handen van de documentairemaker.

Jarecki slaagt erin te laten zien dat

er vaak meerdere waarheden naast elkaar bestaan, en dat verhalen al snel het risico lopen te worden opgeblazen en uitvergroot. De familie Friedman is in Capturing the Friedmans naast dader ook slachtoffer, al mag de kijker proberen uit te maken in hoeverre de wijzer naar één van beide kanten doorslaat. Duidelijk

is wel dat de onderzoeksmethoden van sommige gerechtsdienaren behoorlijk tekortschieten, en niet alle slachtoffers even overtuigend zijn in hun rol. Dat sommige van de geïnterviewden meer lijken te acteren dan dat ze de waarheid vertellen, maakt het er niet makkelijker op een eindoordeel uit te spreken. Maar daar is Jarecki ook niet op uit.

Capturing the Friedmans opende dit jaar IDFA, het Internationaal Documentaire Festival in Amsterdam. De documentaire was daar geselecteerd voor USA Today, een speciaal programma met films die een kritisch antwoord gaven op de Amerikaanse politiek van de laatste tijd. In Jarecki's film proef je op de achtergrond ook een commentaar op de maatschappij. Op de sensatiezucht van de media, die de feiten opblazen tot ze een schokkend verhaal hebben. Op het Amerikaanse rechtssysteem, dat niet functioneert vanwege de juryrechtspraak en omdat sommige opsporingsambtenaren sterk sturende vragen stellen. En op de Amerikaanse burger, die zich hierdoor sterk laat beïnvloeden en zo de realiteit uit het oog verliest.

Een heldere boodschap heeft de documentaire dus wel. Deze wordt met de nodige subtiliteit gebracht.

Wat dat betreft geeft Capturing the Friedmans overtuigender maatschappijkritiek dan megaklapper Bowling for Columbine een jaar geleden, omdat het filmisch briljante betoog van Michael Moore op veel punten ongenuanceerd en slecht onderbouwd was. Bovendien stond Moore al klaar met alle antwoorden op de politieke kwesties die hij aansneed. Het knappe van Capturing the Friedmans is juist dat de film vraagtekens plaatst, en je daarmee aan het denken zet. Jarecki bereikt met een verhaal over een pedofile man die zijn gezin ten onder ziet gaan zo uiteindelijk een sterker effect.

Niels Bakker Capturing the Friedmans Regie: Andrew Jarecki. Met: Arnold Friedman, Jesse Friedman, Elaine Friedman, David Friedman, Howard Friedman.

Te zien: vanaf 11 december in Images.

In This World draait vanaf 18 december in Images.

Man met geheim heeft niks te verbergen Soms realiseer je je in de bioscoop opeens dat je naar een boekverfilming zit te kijken. Het zijn kleine dingen: een verhaallijn die niet helemaal uitgewerkt is, karakters die slecht uit de verf komen, een symbool dat typisch 'literair' is. Ik vind dat niet kwalijk: als een filmmaker bepaalde aspecten benadrukt, kan hij een ander verhaal vertellen dan het boek. Misschien een beter verhaal.

Ik zal het eerlijk bekennen: ik heb The Human Stain van Philip Roth niet gelezen. Door de gelijknamige film ken ik het verhaal: hoogleraar klassieke letteren Coleman Silk (Anthony Hopkins) draagt het grootste deel van zijn leven al een

in samenwerking met videotheek Sleaze

geheim met zich mee. De eerste drie kwartier van de film merk je daar niets van. We zien hoe Silk wordt ontslagen vanwege vermeend racisme, hoe hij bevriend raakt met een jonge, eenzame schrijver (Gary Sinise) en hoe hij een relatie krijgt met de 32-jarige schoonmaakster van de universiteit (Nicole Kidman). De vraag waar het allemaal heen gaat, dringt zich met de minuut sterker op. Net als je je erbij neergelegd hebt dat het een verhaal is over eenzame zielen die elkaar vinden, komt de waarheid via flashbacks aan het licht: Coleman Silk is zelf van Afro-Amerikaanse afkomst.

De omslag is nogal abrupt. "Kan zoiets?" vroeg ik me meteen af.

Of was dit voor de schrijver een

middel om iets duidelijk te maken? Kun je zo'n boek dan wel verfilmen? En is Antony Hopkins, zo'n bekend en vooral blank gezicht, hier dan wel op zijn plaats? Zijn jongere alterego in de flashbacks (Wentworth Miller) overtuigt bijvoorbeeld meer.

Het lukt de acteurs gedeeltelijk die aanvankelijke verbazing weg te werken. Daardoor veranderen de karakters van ondoorgrondelijk opeens in eendimensionaal. De verlegen glimlachende Hopkins is gereduceerd tot 'Man met Geheim', de verleidster Kidman is niet meer dan neurotisch trailertrash, de derde grote rol, de beste vriend van Silk, is te veel en Sinise mag pas op het einde zijn plaats als hoofdrol-

DVD

releases

Door die oppervlakkigheid is de diepte in het verhaal ook verdwenen. De rode draad die door de film loopt, de Monica Lewinsky-affaire, blijft onverklaarbaar.

De regisseur probeert door middel van een tamme kraai in een kooi ("Een kraai die niet meer weet dat hij een kraai is", verklaart Kidman de verstoting van het beest door zijn soortgenoten) het traag ontspinnende liefdesverhaal nog een extra laag 'verkeerde lichaamsproblematiek' toe te voegen, maar het is al te laat.

Losse verhaallijnen zitten er niet in. Het zijn zelfs niet de onafheid van de hoofdpersonen en de onbegrijpelijke of overduidelijke

symboliek die me storen. Het is het gevoel van onrust: er zit meer in dit verhaal. Het gaat dieper, er zit meer achter deze karakters. Helaas geeft de regisseur (Robert Benton) je geen kans om het bovenste laagje eraf te krabben. Hij vond het boek blijkbaar zo mooi dat hij alles in zijn film wilde stoppen en daardoor gaat veel verloren.

Misschien moet ik toch het boek maar lezen.

Floortje Smit The Human stain Regie: Robert Benton Met: Anthony Hopkins, Gary Sinise, Nicole Kidman.

Vanaf 4 december in Images.

Bloedmooie film over gefrustreerde vampier Far from Heaven

Peter Keizer

speler weer innemen.

Far from Heaven speelt zich af in 1957. Bruin behang, groene stoelen en oranje tafeltjes; de familie Whitaker heeft het helemaal voor elkaar. Cathy probeert de perfecte vrouw te zijn. Haar leven bestaat uit zorgen voor de kinderen en het organiseren van de betere society feestjes. Haar luxueuze leventje valt echter in duigen als ze ontdekt dat haar man homofiel is. Wanneer ze haar hart uitstort bij haar enige echte vriend, de zwarte tuinman, begint het balletje pas echt te rollen. Roddels en leugens vernietigen het rooskleurige leven van Cathy. Als ze tot op het bot wordt vernederd door haar 'vriendinnen' is voor Cathy de grens bereikt.

Far from Heaven is een ontroerende film over racisme, liefde en het perfecte gezinsleven in de jaren '50. Een echt meesterwerk.

Getting my brother laid Mein Bruder der Vampir (zoals de film origineel heet) draait om de veertienjarige Nic en haar geestelijk gehandicapte broer Josch. Nic is geobsedeerd door seks en vindt dat 'het' maar eens moet gebeuren. Als beide stiekem door het zolderraam gluren om hun vrijende broer Mike te zien, raakt ook Josch (de Prins der Duisternis) geobsedeerd door seks. Hij is inmiddels 30 jaar en heeft wel zin in een stevige vrijpartij. Hij wordt opslag verliefd op Mikes nieuwe vriendin Nadine.

Hoewel Nadine eerst schrikt van de man met de cape en vampiertandjes, raakt ze al snel gecharmeerd door zijn obsessie voor haar. Mike ziet het hele gebeuren niet zitten en besluit daarom zijn broer te helpen. Mein Bruder der Vampir is eenalkomische en bloedmooie film over Je kende ‘m ongetwijfeld als de Martinitoren, maar hier in Groningen spreken we liever d’Olle Grieze. Voor de gewone 'de eerste keer'.van Aanrader!

Hollander: dat betekent zoiets als ‘ouwe grijsaard’.

Foto: Sjef

NADRUK Het is traditie om na vijf jaar Grote Markt 27 de oogkleppen tijdelijk te verwijderen en met de jaarclub af te reizen naar een stukje ongerepte natuur. Aan deze traditie wilde ik graag meedoen, en ik heb me samen met twee anderen een jaar geleden opgeofferd om voor de anderen een schitterende trip te regelen. En zo geschiedde het; Jaarclub Skål ging begin vorige maand op lustrumreis!

Ons vliegtuig zou zaterdagochtend om 7 uur al ready for take-off zijn, dus hadden we twee mogelijkheden.

Of we zouden de hele avond moeten doortrekken en dus snoeihard drinken in Amsterdam, of we zouden snoeihard gaan drinken in Amsterdam en de hele avond moeten doortrekken. We kozen voor de hele avond snoeihard doordrinken in Amsterdam, en zo checkten om 6 uur 's ochtends twaalf ranzige, ongedouchte en uit de bek stinkende galbakken in.

Na het inchecken was het moment daar om de bestemming te onthullen: "Heren, de lustrumcie heeft gekozen voor de Maya-route!

De komende twee weken zullen we een prachtige rondreis maken door Mexico, Guatemala en Belize.

Onthoud wel dat de medicijnen die jullie gekregen hebben bescherming bieden tegen malaria, geelzucht, difterie, tetanus en polio, maar dus niet tegen elke vorm van soa whatsoever." Een clubgenoot reageerde: "Het is niet jaarclub Skål, maar juist de Mexicanen, Guatemalezen en die mooie gekken uit Belize die zich de komende tijd zorgen moeten maken over soa's.”

We haden mazzel dat er zich in ons

12

JORIS WES

STUDENTENCORRESPONDENT

Lustrumreis

The Quest For Beauty

gezelschap een vliegangsthomo bevond, zodat voor het moment van opstijgen er al 11 vingers in z'n oor zaten. Ook werd bij elke turbulentie keihard "Mayday, mayday, we're going down!" geroepen. Zelfs fluisterden we zachtjes in z'n oor: "Hé poepzak, zie je die moslim in stoel 34F, wat zou er toch in dat koffertje zitten?!"

Gelukkig voor ons moesten we twee keer overstappen en wel in Londen en Miami. Hierdoor kregen we een goed beeld van de angst van onze vliegheld tijdens het opstijgen en vliegen zelf en de opluchting na het landen. En zelfs na het landen was hij er nog steeds niet gerust op: "Kijk maar wat er in Tenerife is gebeurd, ik heb er gewoon geen zin in dat één of andere KLM-nerd ons in de flank ramt, omdat hij op tijd wil zijn voor z'n wekelijkse pijpbeurt."

Eenmaal aangekomen in het schitterende Cancun, kreeg onze vliegangstohomo ineens weer de teksten die we van hem gewend waren: "Hééé, valt er hier nog wat te neukuhhh?"

We werden afgehaald door onze reisleidster, die ons de komende twee weken de drie landen zou laten zien. Al gelijk werd een potje gemaakt voor de vrijgezel die haar het eerst uit elkaar zou trekken. Die avond zijn we gelijk met haar gaan drinken in het geile Cancun, maar al snel bleek onze reisleidster niet zo geil als Cancun. "Godverdomme, die frigide ijshoer houdt gewoon niet van 23 centimeter Vindi-staal", was een kreet die veel te horen was die nacht.

De volgende dag verbleven we nog een dag in de stad, waar ik het

FOLKER

mooiste strand in mijn 24 viriele levensjaren heb mogen aanschouwen. Met onze vB'tjes aan, koud bier onder de armen en allemaal gehuld in een te fout kermesseachtige hawai-shirt, liepen we op het parelwitte strand onze vliegangsthomo z'n piemel achterna op zoek naar de 'lekkeruh wijvuh'.

Toen de moppies waren gespot, hebben we heel discreet 2 cm ruimte tussen hun plek en die van ons gelaten. "Do you come here often?" klonk best lekker in het engels. De zon was felheet, het bier vrieskoud. Jaarclub Skål werd katjelam. De moppies gingen verontwaardigd weg en werden nog heel discreet begroet: "Hoeruhhh!"

Wat overbleef waren 12 lamme kaaskoplichamen, die zich vergaten in te smeren. Vijf uur later stapten 12 rooie kreeften in de bus richting hun bounty-verblijf. Liters aftersun waren niet genoeg om de pijn te doen verdwijnen, zodat tijdens het eten niet alleen 24 opgezwollen enkels en scheenbenen waren ingepakt met één of andere Mexicaanse zalftjak, maar ook 12 paar voetzolen kennis mochten maken met tweedegraads brandwonden.

We stonden aan de vooravond van onze rondreis annex jungletocht en een betere voorbereiding hadden we ons niet kunnen wensen. Nog net voordat iedereen naar bed ging en de pijn wegschreeuwde, en de verbrandingen er bij mij voor zorgde dat ik m'n bewustzijn verloor, werd ik nog gebeld door onze reisleidster of wij allemaal wel goed schoeisel hadden om de reis aan te vangen. Het liefst leren bergschoenen voor de tocht door het toch wel ruige deel van de omgeving….

GLASGOW - "Waar zijn ze dan?" roep ik uit, met lichte wanhoop in mijn stem. Het blijft stil. Het gemixte gezelschap van vrienden dat bij me op de bank zit (twee Zweden, een Duitser en een Fransman) blijft gehypnotiseerd naar de zoveelste herhaling van Friends op de Britse tv kijken. "Hey, lads!

Where are they?!" De mooie Schotse vrouw moet toch ergens zijn?

Voordat ik vertrok kreeg ik het van iedereen te horen. De vele verhalen over Schotland. Dat het hier altijd zou regenen. Dat de meeste mannen hier hun eerste seksuele ervaring hebben met schapen. En dat de vrouwen hier meer op die schapen lijken dan op vrouwen. 'Scotland: Where the men are brave and where the sheep are scared…'

Aanvankelijk hield ik al deze verhalen op vuige roddels. Gemene roddels uit het internationale circuit om dat sympathieke land boven het arrogante Engeland een minderwaardigheidscomplex aan te praten. Nu, na een verblijf van een aantal maanden, weet ik dat het hier gelukkig niet altijd regent. En ik heb helaas nog niet de moed gehad om een Schot naar zijn eerste seksuele ervaring te vragen. Maar over het uiterlijk van de Schotse vrouw bleken zelfs de ergste verhalen een understatement.

Niet dat het mijn vrienden iets interesseert. Zij hebben een lekkere blonde Zweedse, of een wulpse Française smachtend in het thuisland. Maar ze zijn wel geïntrigeerd door deze bizarre speling der natuur. Als ware amateur-biologen laten we onze theorieën er op los. Duizenden jaren eilandbewoning heeft de 'gene-pool' niet goed gedaan. Het heeft tot degeneratie geleid. Vooral het uiterlijk heeft daar onder te leiden gehad.

Verder doet zich nog een ander verschijnsel voor dat wij amateurbiologen onder elkaar 'adaptatie' noemen. Omdat het gezicht van de Schotse vrouw door de eeuwen heen zoveel aantrekkingskracht heeft verloren, proberen de vrouwen hier de aandacht naar andere delen van het lichaam te verleggen. Zelfs in de meest barre Schotse nachten gaan de vrouwen gekleed in een rokje van postzegelformaat en hun tieten ingesnoerd in het topje van hun kleine zusje, op weg naar de clubs en pubs. Hier zuipen ze zich dan klem om vervolgens de eerste de beste vent te bespringen.

"Fancy a shag?" Het trieste gevolg is dat de vrouwen naast hun uiterlijk ook nog eens hun klasse, style en zichzelf verloren hebben.

"Maar ze moeten toch ergens zijn?" zeg ik tegen mijn versufte vrienden op de bank. "Je ziet ze namelijk wel af en toe lopen", leg ik uit, "Ergens moeten deze meiden uitgaan. En dat gaan wij uitvinden. Wij gaan op zoek naar de bron!" Alleen de Duitser roept enthousiast: "Yeah!!"

Afgelopen zaterdag had ik ze dan eindelijk allemaal zo ver. We gingen zoveel mogelijk pubs en clubs af op zoek naar de 'natural beauty'. De meisjes die, onaangetast door hun biologische omgeving, de schoonheid zelve zijn. Het was een missie gedoemd te mislukken. Doodmoe en aardig aangeschoten staan we om 2 uur teleurgesteld voor een snacktent. We hebben tientallen uitgaansgelegenheden bezocht en de bron niet gevonden.

Net op het moment dat de Duitser en ik de handdoek in de ring willen gooien, ziet hij haar lopen, het mooie Schotse meisje met 'style'. "Come on, let's follow her", roept hij. En als ware detectives, zeg maar Derrick en zijn hulpje, schaduwen we haar in de hoop dat ze ons naar de bron leidt. Het meisje duikt plotseling een steegje in. Als we om hoek gluren zien we dan eindelijk de bron.

De schoonheid zit gehurkt te pissen achter een afvalcontainer.

Niek Hollander

ADVERTENTIE

Foto: Pepijn van den Broeke