SK 2004-03 by Groninger Studentenkrant

punt

stand

OPINIE

Schrijvuh? Geloof het of niet, maar sinds kort bestaat het: www.briefopbestelling.nl. De initiatiefneemster van de website verwacht er veel van. Nederlanders kunnen namelijk geen fatsoenlijke brief meer schrijven, denkt ze. We kunnen geen sollicitatiebrief meer schrijven, een CV opstellen is erg moeilijk, aan een rouwbrief beginnen we niet meer en zelfs liefdesbrieven krijgen we niet meer uit onze pen. Het ligt allemaal aan de oprukkende cultuur van chatten en e-mail zou een einde maken aan de taalbeheersing. Een cv verwordt tot een kordaat: ,,ik hep MaVo'' en een liefdesbrief bevat weinig meer dan: ,,Damz! 1 luv u'' Logisch dat de taalfout oprukt. De gemiddelde Nederlander vindt het foutloos schrijven van een zin totaal niet belangrijk. Niemand windt zich er nog over op wanneer blijkt dat Marietje ontzettend benieuwt is naar mijn antwoord. ’Als je maar begreipt wat ik bedoel', luidt de slappe verdediging van het deel van de samenleving dat het niet zo nauw neemt met taal. Het vervelende is echter dat deze dommige mensen de wedstrijd lijken te gaan winnen. Zelfs de kranten, ooit onneembare vestingen vol taalpuristen, staan tegenwoordig vol met fouten. Ook de immer foutloze column van Joris Wes in de SK werd vorige maand plotseling ontsierd door taal- en spellingsfouten. Zo test de SK tot ongenoegen van Joris 'coffeshops' en ‘caffetaria's’ en zitten er vastgeroeste 'mederwerkers' op de RuG. Voorts doet de heer Wes aan ‘neukuh’… Het kan dus niet lang meer duren voor ook ik de meeste afgrijselijke fouten ga maken. Snel ingrijpen is dus vereist. De jeugd redden we door het schrijfonderwijs weer een prominente plaats op scholen te geven. De spellingscorrectie in het tekstverwerkingsprogramma Word dient verboden te worden, om het niveau van de huidige generatie enigszins op te krikken. Verder pleit ik ervoor bij ieder hip type dat meent in een breezâh-achtig taaltje te moeten schrijven, bij geconstateerde overtreding een vinger af te hakken. Paul van Daalen

Zernike, Zernike en nog eens Zernike Dagelijks fietsen duizenden studenten vanuit hun gezellige kamers in of rondom de binnenstad naar een troosteloze uithoek van Groningen waar zij, omgeven door klei en de heerlijke geur van nijverheid van de CSM en de SuikerUnie, zich wijden aan hun studie. Ook voor veel van hun sportieve activiteiten zijn ze aangewezen op een sportcentrum dat zich in deze uithoek bevindt. Deze gruwelijk lelijke universitaire buitenwijk draagt de exotische naam Zernikecomplex. Er zijn echter maar weinig studenten die weten dat Zernike de uitvinder was van de fasecontrastmicroscoop, die hem een Nobelprijs heeft opgeleverd. Helemaal onwaarschijnlijk is het dat er studenten zijn die weten hoe dat ding werkt. Dit heeft tot gevolg dat dagelijks duizenden en duizenden mensen met de naam Zernike geconfronteerd worden terwijl zij geen flauw

idee hebben wie die kerel was! Naar mijn idee is dit niet echt een eervolle manier om iemand hulde te bewijzen voor het winnen van de Nobelprijs. Ik weet niet wiens DAVID HOF

was de naam van de uitvinder van de fasecontrastmicroscoop voor eeuwig te doen voortleven. Ga maar na: er is een Zernikecollege, de lelijke buitenwijk van de universiteit heet Zernike en daar bevinden zich dan nog eens de Zernikeborg en het Zernikegebouw, bereikbaar via de Zernikelaan of het Zernikeplein.

‘Onderhand heet bijna alles in Groningen naar die beste man!’

David Hof schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: d.hof@student.rug.nl Onderdehand heet bijna alles in idee het was om alles in Groningen naar die beste man! Op Groningen naar Zernike te vernoe- dit moment leeft hij dus enkel en men maar waarschijnlijk was er alleen voort in de vorm van een eerder sprake van een enorme naam waarbij bijna iedereen moet ideeënarmoede bij het verzinnen denken aan een of andere planeet van nieuwe straat- en gebouwna- of iets anders vaags (hoewel, er men dan dat het echt de bedoeling schijnt dus echt een meteoor naar

Zernike genoemd te zijn, de dwangneurose om alles naar hem te vernoemen blijft dus niet beperkt tot deze aardbol). Ik zou het dan ook een goed idee vinden als Zernike ergens een standbeeld zou krijgen, bijvoorbeeld voor het Academiegebouw en daaronder graag een klein opschrift met een verklarende tekst over wat hij wel niet voor geniale uitvinding heeft gedaan. Alle andere gebouwen, straten, colleges, en wat al niet meer kunnen dan gewoon simpele saaie namen krijgen die iedereen tenminste snapt. Als niet tot deze stap wordt overgegaan zal het, vrees ik, niet lang meer duren of Groningen heet voortaan Zernikestad of, voor de internationale profilering, Zernike-City.

David Hof

Mars mag nog even in ijskast Een kaal rood rotsachtig landschap; temperaturen die kunnen dalen tot zo'n 125 graden onder nul. Het is er gortdroog en zuurstof is nauwelijks aanwezig. Oost Siberië klinkt bij het horen van deze feiten tien keer aantrekkelijker als bestemming. Toch zijn alle ogen gericht op Mars, want Mars is hot. MAARTEN VINK

Maarten Vink schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: maarten_vink@hotmail.com Het bericht dat er inderdaad water is geweest op Mars moet bij de Mars Society Nederland tot grote vreugde hebben geleid. Deze club wil namelijk dat er permanente bewoning komt op Mars. Gewoon een broeikaseffect veroorzaken zodat te temperatuur wat stijgt, en een CO2-masker dragen, dan is het daar best uit te houden volgens de leden. De eerste gebouwen zijn reeds ontworpen. Natuurlijk geven de leden van de Mars Society aan dat de reizen

naar de planeet goed zijn voor het wetenschappelijk onderzoek, maar de uitdaging en de toekomst van de mensheid blijken de belangrijkste drijfveren te zijn. Er moet een Marsiaanse Nieuwe Wereld ontstaan, waarin we het beste van de aarde meenemen. Een ander opvallend onderdeel in de oprichtingsverklaring van de Mars Society is de verwachting dat internationale samenwerking op Mars kan leiden tot eenzelfde samenwerking op aarde. Een nobel streven, maar daar is tot nu

‘Het wordt filevliegen naar Mars’ toe weinig van te zien. Het wordt filevliegen naar Mars. De Europese en Amerikaanse ruimteorganisaties stuurden afzonderlijk van elkaar een ruimterobotje naar de planeet die is vernoemd naar de God van de oorlog. Het wachten is nu op het moment dat de Russen en Chinezen zover zijn dat ze een prestigeobject naar boven schieten.

President Kennedy scoorde goed toen hij een paar jaar eerder de maanvlucht aankondigde. "Dat kan beter", moeten de heren en dames in Washington dan ook gedacht hebben bij het uitstippelen van de campagne voor de komende presidentverkiezing. Mars is daarin een belangrijk thema. Met de uitspraak "It's time for the human race to enter the solar system" kondigde President Bush een nieuw ruimteprogramma waarbij een bemensde vlucht naar Mars op het programma staat. Het kost wel wat, maar dan heeft de president wel zijn eigen Kennedymoment.

Natuurlijk is wetenschappelijk onderzoek in de ruimte belangrijk. Maar clubjes van volwassenen die hun jongensdroom nooit achter zich hebben kunnen laten, en landen die elk afzonderlijk met een prestigeobject een vlag willen planten op Mars kunnen beter met beide benen op de grond blijven staan. Er is hier beneden nog genoeg te doen.

? Maarten Vink

Wat denk je zelf

Reacties en meningen kun je kwijt op redactie@studentenkrant.org

Wees to the point. Hou het bij voorkeur onder de 250 woorden. Langere stukken in overleg met de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor brieven indien nodig in te korten.

De ruimte scoort. Miljoenen mensen zaten in 1969 aan de buis gekluisterd toen Neil Armstrong voet zette op het maanlandschap.

- Webpoll De stelling van de afgelopen maand was:

Toiletten in Groningse cafés zijn smerig

UITSLAG 1. 2. 3. 4.

Eens (71%) Wel nadat ik ben geweest (14%) Oneens (9%) Geen idee (6%)

Ga naar www.studentenkrant.org en stem op de stelling van maart:

Na mijn studie neem ik elke baan aan

St. Walburgstraat 22C - 9712 HX - GRONINGEN - 050-3635519 - WWW.STUDENTENKRANT.ORG - ISSN 09270237 - ADVERTENTIES WILLEMIJN KAPPERS - 06-23229223 De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

STICHTINGSBESTUUR voorzitter Vincent Hoen (06-22218226), acquisitie en pr Willemijn Kappers (06-23229223) en Ellen Hesselink (06-20605161), penningmeester Tim de Boer (06-21875965) HOOFDREDACTIE Joep Schenk (j.schenk.1@student.rug.nl, 06-28404587) en Chris Wind (c.f.wind@student.rug.nl, 06-19848645) EINDREDACTIE Joep Schenk, Maarten Vink en Chris Wind REDACTIE Niels Bakker, Jorg Bressers, Eline Bosman, Paul van Daalen, David Hof, Peter Keizer, Sjoerd Otter, Walter Schirm, Floortje Smit, Bart Jan Teunisse, Maarten Vink, Jeffrey Weller en Ingrid Wolfslag FOTOGRAFIE Sebastiaan Pouyet, Koen Rengers en Jeffrey Weller ILLUSTRATIES: Folker VORMGEVING Jeffrey Weller MEDEWERKERS Niek Hollander, Ariane Kleijwegt, Joris Wes en Jibbe Willems DRUKWERK Drukkerij 1984

het G

ESPREK

Fun Lovin’ Criminals gehuld in nevelen

‘Prima spul hoor, die Nederwiet’

egel één van de levensfilosofie volgens de Fun Lovin' Criminals: 'Don't give a fuck.' Het klinkt misschien niet al te diepzinnig, maar de kleine criminelen uit New York staan wel voor hun woorden. Een wel erg vrijblijvende nieuwe CD, een concert vol kleine slordigheden en een weinig serieus interview: De Fun Lovin' Criminals traden op in de Oosterpoort en de SK sprak met de oprichter (samen met zanger Huey Morgan) en bassist/toetsenist/blazer van de Criminals, Brian 'Fast' Leiser, over wiet, Star Wars en afvalverwerking. Nee, geen foto's. En alleen een 'quick talk'. Het enigszins gestresste gedrag van de manager voorspelt weinig goeds, maar gelukkig doet Fast recht aan de reputatie van de Fun Lovin

Criminals. Hij is uitermate vriendelijk, deelt blikjes Coke uit en heeft grote verhalen nog voor de eerste vraag gesteld is. De kamer die ons toebedeeld is voor het interview vindt hij niet gezellig genoeg, dus verhuizen we naar de veel comfortabelere artiestenkleedkamer. Hij begint met het aanbieden van zijn excuses voor het afzeggen van een eerder gepland concert in de Oosterpoort. "We hadden paspoort problemen. Huey had zijn paspoort opgestuurd om het te laten vernieuwen en hij kreeg het pas teruggestuurd op de dag dat we moesten vertrekken. Vandaar dat we het concert moesten uitstellen. We zeggen eigenlijk nooit concerten af, dus vandaar dat we ook per se alsnog wilden komen." Voor de Fun Lovin Criminals is het al de derde keer dat ze optreden in Groningen. "Ja, we komen hier graag. We komen sowieso graag

in Nederland." Met een grote glimlach op zijn gezicht tovert hij een zak wiet uit zijn broekzak tevoorschijn en begint een forse joint te draaien. "Nee, nee, nee, niet alleen hierom hoor, er zijn heel veel redenen, al is dit wel de belangrijkste. Alhoewel, een vriend van ons uit Maui op Hawaii levert ons altijd prima Nederwiet. Iemand stuurt hem altijd Nederlandse marihuana-zaadjes en hij kweekt ze op Hawaii. Is prima spul hoor, net zo sterk als dit." Het past allemaal prima bij de reputatie van de Criminals. Wie Fast hier ziet zitten, beseft onmiddellijk dat de coolheid van de Fun Lovin' Criminals niet gespeeld is. Deze heren zijn echt zo relaxed als ze zich voordoen. Onder invloed van grote hoeveelheid marihuana, dat wel. Naast de pure joint die Fast tijdens het interview opsteekt, rookt hij tijdens het concert niet

minder dan zes joints. Maar hard werken doen ze echt wel, volgens Fast. "We doen zo'n vijf shows per week, meestal drie op een rij, een dag rust, en dan nog twee concerten. Een enkele keer doen we zelfs tien of elf shows op rij, da's behoorlijk hardcore, toch?" Heb je dan nog wel vrije tijd over tijdens zo'n tour? "Ja hoor, al is het niet veel. We komen net terug uit Dublin, waar we vier dagen hebben doorgebracht en dat was te gek." Terwijl Fast antwoord geeft, kijkt iemand nieuwsgierig om het hoekje van de deur en loopt vervolgens naar binnen. Fast kijkt op. "Hey, what's up Mateo," zegt hij en geeft zijn joint aan hem. "Dit is Mateo Difontaine, onze DJ. Hij hoort bij de familie." Dat de Criminals ook een afvalverwerkingsbedrijf en een platenlabel genaamd DiFontaine bezitten, kan geen toeval zijn. "Nee dat klopt, zijn grootvader had een afvalverwerkingsbedrijf. Toen wij ons eerste platencontract kregen, hebben we dat bedrijf opgekocht. OK, het is alleen maar een vuilniswagen en een kleine garage, maar wij vonden het een prachtig bedrijf. Echt New Yorks. Normaal moet je een week wachten voordat je afval wordt opgehaald, en als je een restaurant bezit ofzo, dan gaat dat stinken. DiFontaine kon je altijd bellen, dag en nacht, en dan kwam hij je afval ophalen. En als je hem niet betaalde, dan kwam hij gewoon terug en dumpte het afval voor je deur. Fantastisch, toch?" De liefde voor New York, en dan vooral het ruige straatleven, is altijd onderdeel geweest van de muziek van de Criminals. De meeste verhalen in hun nummers zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen. Hun liefde voor maffiaen andere criminele praktijken is zeker geen pose. Zanger Huey zat drie maal in de gevangenis voordat hij doorbrak met Fun Lovin Criminals. Het harde leven in New York drukt een zwaar stempel op hun muziek, al werd dat tot voor kort op een erg luchtige manier gepresenteerd. Op hun nieuwe album 'Welcome to Poppy's' is de sfeer echter een stuk donkerder dan voorheen. Is New York zo veel minder leuk geworden de laatste jaren? Ja, vind Fast, al blijkt dat verrassend genoeg niets met 11 september te maken te hebben. "Je mag echt nergens meer roken, man! Iedereen staat buiten te paffen en de stad is één grote bende, overal liggen peuken op straat. Onze burgemeester Bloomberg is een eikel. Al onze vrijheid is weg. Over straat lopen met een vette spliff in je mond kan allang niet meer." Dus het heeft echt niks te maken met de terroristen? "Jawel, alleen is Bloomberg net zo goed een terrorist. Het zijn allemaal terroristen, man!" Fast lijkt, onder invloed van DJ Mateo's aanwezigheid en de consumptie van een flinke joint, wat joliger te wor-

den. Zijn antwoorden beginnen langzaam aan minder serieus te worden en hij begint midden in een antwoord een discussie over Star Wars die alleen voor hem en Mateo te volgen is. Ze genieten zichtbaar van de verwarring die ze aanrichten. Opeens besluit Fast ons zijn levensfilosofie uit de doeken te doen. "Kijk, ik heb drie regels die je moet volgen om een beter leven te hebben. Nummer één: don't give a fuck. Nummer twee: alles is je eigen schuld. Nummer drie: Als je iets goeds vindt, houdt het dan vast. Raak je het namelijk kwijt, dan is het je eigen schuld." Nog één keer lukt het om Fast een serieus antwoord te ontlokken, op de vraag of het hem dwarszit dat ze waarschijnlijk nooit meer een megahit als 'Scooby Snacks' zullen scoren. "Nee hoor. Scooby Snacks heeft ons in één klap bekend gemaakt. Da's mooi, maar het betekent ook dat we eigenlijk nooit veel groter kunnen worden, behalve wanneer we ons zouden gaan richten op huisvrouwen ofzo. We proberen het ook helemaal niet. Wat gebeurt, gebeurt. Toen 'Scooby Snacks' uitkwam, was het gangster image net heel hip. Weet je wel, New York, maffia, dat soort shit. Dat was gewoon mazzel. Het was niet eens een concept of plan, we woonden allemaal in New York, werkten in nachtclubs. Voor ons was het allemaal realiteit." En daar besluit Fast het qua serieuze antwoorden maar bij te laten. Gevraagd naar nieuwe 'side-projects', begint hij over sideprojects van side-projects van side-projects die in de steigers staan en ligt vervolgens samen met Mateo dubbel om zijn eigen flauwigheid. Nog één poging dan. Wat vond hij van de hele ophef over Janet Jackson's blote borst in Amerika? "Ach, best grappig, maar persoonlijk krijg ik het bij niemand van de Jackson familie echt warm." Regel één van de levensfilosofie volgens de Criminals blijkt uiteindelijk de belangrijkste. Tijdens het concert die avond spelen ze 'Blues for Suckers': "if you can't live a life full of strife, just say oops! And jump through hoops, and get to the end of the line." Tekst: Chris Wind Foto’s: Koen Rengers

R E P O R TA G E Jibbe

Clean Air No De smerigste geur die ik ken komt van sigaretten. Even voor de duidelijkheid, voordat de roze longblaasjesmaffia astmatisch begint te kreunen van erkenning, ik bedoel niet de witomhulde ambrozijnstaafjes zelf. Dat zijn stokjes puur genot, telkens twintig vreugdevolle beloften in een kartonnen doosje. Vrienden die niets méér van je vragen dan af en toe een inhalige kus. Met een gloeiende punt waarin we het vuur herkennen dat Prometheus van de goden stal en in een rietstengel verborgen naar de mensheid bracht. Vervolgens werden de mensen gestraft met Pandora, de eerste vrouw, waarna uit nieuwsgierigheid naar Pandora's doosje orale seks flink in zwang raakte. En daar krijg je pas écht wetenschappelijk bewezen kanker in je mond van. Dat was allemaal vóór Adam en Eva, die zoals bekend - niet aan orale seks deden, want Eva vond dat gehap tussen de druivenbladeren maar niets, en waarom zou Adam z'n best doen als hij er niets voor terugkreeg? Enfin, het moge duidelijk zijn: de sigaret en ik, wij mogen elkaar wel. Ik zal de rook die als een niet aflatend orgasme uit mijn fallisch gevormde vriend opkringelt dus niet misprijzend besnuffelen. De stank die ik bedoel komt na de laatste trek. En, voordat de liga van nuffige nestverschoonsters me tot haar gelederen rekent, ik heb het hier niet over de peukgeur. Niet over de overvolle ochtendasbak die het aroma van een vorige nacht verspreidt. Noem me een romanticus, maar die lucht staat voor het laatste stukje gisteren dat nog niet vervlogen is. Nee, het venijn zit in de filter. Een goede roker weet zijn sigaret op het goede moment te doven. Het laatste trekje dient in de sigaret te blijven, de merknaam nog leesbaar op het papier. De etiquette van de sigarettenroker schrijft een buffer tussen filter en tabak voor. Want de stank van een smeulende filter is voor de neus wat de krassende nagel op een schoolbord voor het oor is. Weerzinwekkend, misselijkmakend, geschoren schaamhaar te berge rijzend. De Nederlandse Spoor Beweging heeft dan ook één kapitale fout gemaakt in haar collaboratie met de antirooklobby, en dat is de introductie van de rookzuil. De rokende reiziger trapt zijn sigaret niet meer als vanouds uit, maar moet zijn nog brandende peuk in de paal gooien. Op droge dagen blijven die peuken smeulen en zo verandert de rookzuil in een manshoge rokende filter, een walmpilaar die een letterlijke rookzuil vormt. En als de dagen droger worden, zal de stank zich on-draaglijk doordringend over de sporen verspreiden. Dan zullen alleen nog de verstokte rokers, de paria's van nu, het aandurven per trein te reizen. Het genoot-schap voor gezonde luchtwegen zal zich per file en langs overvolle vluchtwegen moeten verplaatsen. De roker zal zijn plek in de publieke ruimte terugveroveren. Want als we het niet samen kunnen oplossen, dan doen we het toch zelf?

Lekker garnalen pellen na je studie

‘Ik ben niet het type voor een uitkering’ Met je bul op zak fulltime garnalen pellen? Staatssecretaris Mark Rutte van Sociale Zaken (VVD) vindt dit een prima plan. Pas afgestudeerden moeten volgens hem niet meer automatisch een bijstandsuitkering kunnen krijgen. Zij moeten baantjes 'aan de onderkant van de arbeidsmarkt' aannemen als zij direct na hun studie geen passend werk kunnen vinden. De bijstandsuitkeringen voor de pas afgestudeerden drukken namelijk zwaar op de financiën van de grote studentensteden.

zaak zijn als afgestudeerden thuis blijven zitten. Het lijkt me ook niet gunstig om te solliciteren vanuit de bijstand. Het is altijd beter om te laten zien dat je wel wilt werken.”

Nederland heeft ongeveer 350.000 werklozen waaronder 10 tot 15 procent een HBO- of universitaire opleiding heeft gehad. Hoeveel van deze mensen net is afgestudeerd is echter nog niet bekend. De Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) geeft toe dat het voor afgestudeerden in het huidige economische klimaat moeilijk is om een baan te vinden. Maar, zo verklaart LSVbvoorzitter Floris van Eijk op de site van de bond: "Studenten Folker Visser doen juist alles om de bijstand te sollicitatiebrief of omgang met een computer. Toen ik mij in de jaren omzeilen.” '80 zelf op de arbeidsmarkt begaf De Groningse wethouder Koen en collega's zag sneuvelen Schuiling van Sociale Zaken zegt realiseerde ik me hoe belangrijk enthousiast te zijn over het plan het is een groep het gevoel te van Rutte: "Afgestudeerden moet geven dat zij niet vergeten wordt. je, net als andere werklozen, zo Aandacht geven aan mensen is snel mogelijk een arbeidsritme zeer belangrijk. Er moeten praktilaten opbouwen", zegt hij. sche zaken worden aangepakt. Binnenkort gaat er dan ook een Jongeren die met schulden zitten, nieuw project van start in omdat zij veel mobiel gebeld Groningen. Jongeren die geen hebben bijvoorbeeld, komen zeer baan kunnen vinden moeten zich moeilijk aan de bak." melden bij de sociale werkvoorziening. "We helpen de jongeren Het gaat hier om een groep van gedurende zes weken met een 750 jongeren tussen de 18 en 23 aantal praktische zaken. Bijvoor- jaar die in de bijstand zitten. "Dit beeld met het schrijven van een zijn natuurlijk niet alleen studen-

"Ik ben het op zich eens met Rutte: werk is werk. Bovendien denk ik dat je van ieder baantje weer wat nieuws kan leren", aldus Jasmijn Melse. Zij studeerde Internationale Organisaties en was in mei klaar met haar studie. Zij wisselde werk als reisleidster af met werken in de kiosk op het station. "Mijn baan als reisleidster had duidelijk meer aanzien in mijn omgeving dan het werken in de kiosk. Afgestudeerd zijn en in de kiosk werken doe je blijkbaar niet. Ik heb daar geen problemen mee. Ik ben niet het type om een uitkering aan te vragen. Wat ik wel als probleem zie is dat ik eigenlijk de baan van een ander inpik. Als een werkgever kan kiezen neemt hij liever mij aan dan de laagopgeleide allochtoon", zegt Jasmijn. ten", verklaart Schuiling. "Het aantal pas afgestudeerden onder deze groep is zeer beperkt. Afgestudeerden aan de RuG of Hanzehogeschool lijken hun weg wel te kunnen vinden.” Pas afgestudeerden die geen goede baan kunnen vinden, kiezen er vaak voor om hun bijbaantje aan te houden of studeren door om na een extra studie een betere kans op de arbeidsmarkt te maken. "Het lijkt me vrij normaal dat je werkt voor je geld", zegt Nanco Schuiten die in oktober zijn studie bedrijfskunde afrondde en nu fulltime in een callcenter werkt. "Het zou geen goede

Het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO) waarschuwt voor deze negatieve bijeffecten en voorspelt gedrang onderaan de arbeidsmarkt. Zij zien meer heil in het instellen van een maximum periode dat studenten gebruik kunnen maken van de bijstand in combinatie met een sollicitatieplicht. "Het instellen van een maximum periode is moeilijk. Iedereen heeft recht op een uitkering", zegt Schuiling hierover. "Ik ben natuurlijk wettelijk niet bevoegd om een maximumperiode in te stellen." Eline Bosman

Groningse eetgelegenheden beschreven en beoordeeld

Door Paul van Daalen

Foto: Sjef Weller

Nu de oorlog op de Balkan al weer even achter ons ligt en Milosevic zijn laatste dagen in Scheveningen slijt, is het vast ook wel weer veilig bij de Balkan Grill aan de Oosterstraat. Door een paar grote uithangborden op te hangen probeert het restaurant de blik van hongerige passanten vast te houden. Dat valt op deze locatie om een paar redenen niet mee. Ten eerste: Buslijnen 3, 6, 11 en wat nog meer langskomt, geven vlak

Uitgekauwd beantwoord ziet alvorens binnen te stappen. Zeker bij een tent die je met de woorden Balkan én Grill onwillekeurig doet denken aan het recente, hete verleden van een bepaalde Europese streek, neemt een behoedzaam mens liever het zekere voor het onzekere. Het was dus veilig. Toegegeven, het bord 'alle grillgerechten halve prijs' lokt studenten ook sowieso wat harder eetgelegenheden in. Denk daarbij bijvoorbeeld eens voor de Balkan Grill even extra aan het knusse 'Napoli', waar de gas teneinde zich met een grote pizza's ook voor half geld van zwaai de dito Markt op te werken. eigenaar wisselen en er met gemak een tafel voor tien in de Opletten dus. Ten tweede: Foto:even Sebastiaan Pouyet verderop bevindt zich de Febo. voormalige bezemkast past. Dat is Niet goed, maar wel eten. En ten bij de Balkan Grill alvast niet het derde en zonder meer belangrijk- geval. Het restaurant is vrijwel ste: De Balkan Grill bevindt zich op leeg, de zitplaatsen zijn ruim en de eerste verdieping. Het grote aan de zijkanten mag je zelfs nadeel van restaurants die op de onder oranje dakpannen plaatsneeerste verdieping zitten is dat het men. De knappe vrouwelijke ober onmogelijk is om eerst even naar is van de weeromstuit zelf maar binnen te kijken. Ziet het er gezel- een hapje gaan eten, maar veert lig uit? Wat voor volk zit er? gedienstig op bij de binnenkomst Vragen die je graag even eerst van clientèle. Aan de muur hangt

Balkan Grill Oosterstraat 11A

de Mona Lisa en op de placemats staat een typisch Balkan-tafereel: Het Bruiloftsmaal van Brueghel. Gerustgesteld door zo'n groot feest der herkenning wordt er massaal vlees en een pilsje Hertog Jan uit een flesje - besteld. Dat vlees, bijvoorbeeld varkensvlees op spies, een karbonade, gehaktschijf of spek is best lekker. Punt. Desgewenst mag er bij het vlees een lekkere salade met veel feta genuttigd worden. Meisje ober vraagt dat zelfs expliciet. Budgettip: niet toegeven aan glimlachende vrouwelijke obers! Voor 12,50 euro (exclusief salade) krijg je namelijk een menu van drie gangen, dat zelfs de meeste hongerige vreetschuren stil zal weten te krijgen. En als je ervoor zorgt dat je geen tafelgenoten meeneemt die er een sardonisch genoegen in scheppen om voor te rekenen wat dat ook al weer in guldens kostte, is de Balkan Grill ook met een studentenbeurs best te doen.

FEATURE

Rode rozen met een kaartje van God Gehuld in grijs gespoten lappen en met een tulband van aluminiumfolie trekt een levend standbeeld als eerste de aandacht. Een passant kijkt om en blijft even staan. Een aarzelende student stapt met een roos in de aanslag op een voorbijganger af. "Mag ik je een roos aanbieden in Gods naam?"

hebben, neemt bij een aantal aangesprokenen de verbazing het over van de interesse voor het onwankelbare geloof van de evangelist. Een van de studenten beaamt dat: "Het is toch verbazend dat iemand van mijn leeftijd zo'n blind vertrouwen kan hebben in iets of iemand die hij niet eens kan zien?" Er zijn studenten die helemaal

ene kant een ijzersterk geloof in God en aan de andere een rotsvast vertrouwen in de wetenschap. Met vragen als ‘Jij gelooft. Waarom?’, ‘Hoe moet dat dan met de evolutietheorie?’ en ‘Waarom zijn er dan allemaal ziektes in de wereld?’ lijkt het alsof de aangesproken student een rationele verklaring zoekt voor de steun die de evangelist zoekt bij zijn of haar god. De evangelisten weten niet goed hoe ze erop moeten reageren.

‘Dat het sinaasappelkistje niet meer werkt, weet iedereen.’

In het midden voor de trap van het Academiegebouw staat een grote bak gevuld met rozen. Terwijl het Academieplein volstroomt, beginnen onwennige evangelisten aan hun taak. Zesdejaars rechtenstudent Renny Bosch van de Evangelisatie Actie Commissie van de christelijke studentenvereniging Ichthus en coördinator van de in februari gehouden rozenactie: "We hebben kaartjes met een boodschap van God aan rozen bevestigd, die we aanbieden aan voorbijlopende studenten om met hen van gedachten te wisselen over het geloof."

geen behoefte hebben aan ‘die evangelist en zijn kaartje’. Een aantal reageert met een luid ‘nee!’ en loopt snel door. Een van de evangelisten, Johannes Nijenhuis, lid van Ichthus en vierdejaars student Personeel en Arbeid aan de Hanzehogeschool, merkt op: "Bij ons bij het Zernike begon er zelfs iemand te schelden en dan denk je echt: nou zeg, dat hoeft nou ook weer niet." Bosch: "Op het Academieplein loop je het risico dat je mensen stoort, omdat ze naar college moeten. Dan wil je soms niet aangesproken worden, dat kan ik me best voorstellen."

De reacties op de rozenactie lopen sterk uiteen. Sommige studenten discussiëren geïnteresseerd met hun evangeliserende medestudent, bijvoorbeeld over het nut van het geloof en de zin van het christen-zijn. Na een tijdje met een van de evangelisten gesproken te

Anderen blijven uit beleefdheid staan: "Je hebt net een roos gekregen en dan wil je iemand niet voor het hoofd stoten." Een van de discussies die losbarsten, ontaardt in een debat met aan de

Apart’ja DE GRONINGSE INDIAAN

Negatieve reacties zijn altijd moeilijk, volgens Bosch. "Als iemand negatief reageert, dan voel je teleurstelling. Je hoopt dat die van korte duur is. Dan bedenk je je samen met God dat die mensen er nog niet aan toe zijn, dat ze er niet mee bezig zijn. Bij het evangeliseren is het niet zo dat het direct op de evangelisatiedag moet gebeuren. Als het die dag niet gebeurt, dan is dat niet het einde." Volgens evangelisten is het geen kwestie van moeten, maar van willen. Nijenhuis: "Evangeliseren is geen zieltjes winnen. Dat kan niet. Als ik op een sinaasappelkistje op de Vismarkt ga staan en daar het woord van God ga verkondigen, kijkt iedereen

me aan met een blik van ‘Die is gek!’. We evangeliseren omdat we vinden dat het christelijke geloof zo belangrijk is dat we het graag uitdragen in een ongedwongen sfeer." Dat het sinaasappelkistje niet meer werkt, weet iedereen. Met een levend standbeeld en een roos proberen evangelisten de achterliggende boodschap

Jomanda zwijgt, Noorden spreekt

Het Dagblad reageerde hiermee op het besluit van de Inspectie voor de Gezondheidszorg om Jomanda te laten vervolgen in verband met haar betrokkenheid bij de dood van de actrice. Hoofdredacteur Pieter Sijpersma ligt echter niet wakker van de aantijgingen. Hij noemt het onzinnig en zegt niet bang te zijn voor gerechtelijke stappen.

groep klaagde begin deze maand het Dagblad van het Noorden aan, aangezien er een hoofdredactioneel commentaar was geplaatst met felle kritiek op de gebedsgenezeres.

Tekst: Ingrid Wolfslag Foto’s: Sjef Weller

Apart’ja gaat op zoek naar de vreemde kanten van Groningen. Deze maand:

haar kanker te nemen.

Het bestaat, 'de Jomanda werkgroep', en sterker nog, de groep komt uit deze regio. De aloude wijsheid 'hoe noordelijker je komt hoe nuchterder de mensen' kunnen we dus wel vergeten. De Jomanda werk-

aantrekkelijk te maken. Als ware het een flyeractie overhandigen evangeliserende studenten hun boodschap aan iedereen. Dan is de bak leeg, op een enkele verlepte roos na. Het Academieplein ligt er weer verlaten bij. De evangelisatieactie zit erop.

De werkgroep eist een rectificatie. Komt die er niet, dan stapt ze naar de rechter. Het Dagblad van het Noorden stelde dat Jomanda destijds Sylvia Millecam de dood zou hebben ingejaagd, door haar te adviseren geen medicatie tegen

Een maand na het overlijden van Millecam in 2001 sprak de Groninger Studentenkrant met de gebedsgenezeres en toen al verwierp ze elke verantwoordelijkheid met betrekking tot Millecams overlijden: "Sylvia heeft toen een keuze gemaakt. Geen artsen meer. Vergis je niet, Sylvia was een ontzettend slimme meid, maar haar besluit stond vast. Ze heeft een boodschap willen uitdragen: de medische wetenschap is niet de enige uitweg." Hier houdt ze nog steeds aan vast, zoals op haar

site www.jomanda.nl te lezen valt. Tevens waarschuwt ze daar voor de leugenachtige media: "Jomanda is niet verantwoordelijk voor hetgeen er over haar in de pers verschijnt!" Over de meest recente zaak met de Jomanda werkgroep heeft ze zich echter nog niet uitgelaten. Het medium houdt haar mond, aangezien Moeder Maria haar heeft gevraagd te zwijgen 'als boetedoening voor Nederland' tot 29 maart, 21:00 uur. Dat levert op zich best leuke beelden op, zoals het interview met het NOS journaal, waarin de gebedsgenezeres met behulp van pen en papier haar punt wist te maken. Jomanda mag zich, in deze zwijgzame tijden, maar wat rijk rekenen met zo'n fijne werkgroep uit het noorden die het voor haar opneemt.

Joep Schenk

TOILETSPREAD 6 'Het ruikt naar chloor, maar het is er goor'

Pleetest De Groninger horeca had een naam hoog te houden waar het de ultieme ranzigheid in hun toiletten betrof. De urine, stront en kots waren alomtegenwoordig, Hygiëne was ver te zoeken. Had? Was? Betrof? Ja! Of de ogen van het Studentenkrant testteam waren nevelig van de drank of de cafés, kroegen en drankhollen hebben daadwerkelijk hun hygiënische leven gebeterd.

Twee jaar geleden trok het studentenkrant testteam er al eens op uit om de om de wc's in de Groninger binnenstad aan een kritische doch rechtvaardige keuring te onderwerpen. De resultaten waren onthutsend. Slechts een enkele kroeg haalde een voldoende. De meeste tenten namen het echter niet zo nauw met de properheid. Een regen van dikke onvoldoen-

des was het terechte gevolg. In 2004 gaat het al stukken beter. Dat neemt niet weg dat sommige etablissementen nog veel te leren hebben en belanden in de categorie:

'Te smerig voor woorden' Sally O Briens: Misschien een beetje flauw, maar het testteam stapte op een mooie maandag binnen. De bezoekers worden op deze avond normaliter met een shovel naar binnen geschoven onder het motto: er kan nog meer bij. Daar zou de brandweer eens naar moeten kijken. Eén ding is zeker: de toiletten zullen niet uitbranden. Trekt uw laarzen aan in de Sally's want het is waden in het toiletblok. Minstens tien centimeter staat er. De rijen zijn niet van de lucht en de deuren kunnen niet op slot. Het is een bende en een schande. Maar ja… bier voor vijftig cent! Cijfer: 1 Shadrak: De benedenverdieping herbergt twee toiletetablissementen. De herenplee is niets meer dan een pisbak en is altijd ranzig. De tweede is voorzien van een luxe porseleinen pot, voorzien van fleurige strontslingers. Je handen wassen is lastig. Ze passen nog net onder het kraantje, maar met zeep wassen en drogen is er niet bij. De aankleding verdient een dikke plus. Die bestaat uit een joekel van

een fotocollage met lekkere wijven erop. ,,Altijd leuk met een leuter in de hand", meent een mannelijk testteamlid. Cijfer: 3

'Onvoldoende' Blauwe Engel: De recente verbouwing heeft de Blauwe Engel dan wel twee draaibarren opgeleverd, een bril op het vrouwentoilet ging de begroting kennelijk te boven. Verder slingeren er tamponhoesjes, staan er rijen en rochelt men vrolijk in het rond. Niet zo fijn, die Blauwe Engel. Cijfer: 4

jeswand die zo in een vinex-woning geplaatst had kunnen worden getuigt van weinig fantasie. Schoon is het echter wel bij Het feest. De feestvierders zijn zelfs een toiletborstel rijk. Een op slot gedraaid hokje waar mannen hun grote boodschap kwijt horen te kunnen zorgt echter voor puntenaftrek. "En het handendroogapparaat is ook kapot", klaagt een mannelijk testteamlid met druipende handen. Cijfer: 7 Ome Ko

hun leven gebeterd. Eindigde de kroeg twee jaar terug nog roemloos als laatste, dit jaar staat men zomaar ex aequo eerste. Een grondige verbouwing van de toiletten is goed uitgepakt. De toiletten zijn met name aan de dameszijde zeer schoon. Men levert kussentjestoiletpapier en er zijn fonteintjes in de wc's zelf. Volop privacy dus bij het handen

Rumba: Wat ruikt het schoon bij die Rumba zeg. Een alles bedekkende geur van schoonmaakmiddelen doet ons vermoeden dat er bij de Rumba veel gespoten, maar weinig onder de rand gepoetst wordt. "Het ruikt naar chloor, maar het is er goor", aldus een dichtend mannelijk testteamlid, nadat hij de proef op de som had genomen. Cijfer: 4 Pakhuis: Rood in het halletje, groen in de plees. In het pakhuis doen ze leuk met kleuren. Creatieve geesten, dat moet gezegd. Maar van de schone zijn ze niet echt. De toiletten laten een oude en viezige indruk na. "De blower blowt koude lucht. Dat is goed!", meent een vrouwelijk testteamlid die er verstand van heeft. Cijfer: 5

wassen. Een ontbrekende spiegel in het herentoilet zorgt ervoor de Negende Cirkel nét geen echte topkwalificatie bereikt. Cijfer: 8 Tekst: Paul van Daalen Testteam: Eline Bosman Paul van Daalen David Hof Joep Schenk Maarten Vink Ome Sjef Weller Malou Willemars Chris Wind en zijn vrouwen

'Voldoende' De Spieghel: De schoolborden met de krijtjes doen nog altijd goed dienst bij de Spieghel. De dames WC's boven zijn bovendien voorzien van fijne kijkgaatjes, zodat je in de gaten kunt houden of je voorganger wel een beetje opschiet met haar boodschap. Qua properheid mag er in de Spieghel ook nog wel wat meer gepoetst worden. En waar is de zeep om onze handjes mee te wassen? Toch net voldoende, want ja, die krijtjes hè. Cijfer: 6 Opera: De Opera heeft twee kleine knusse WC's die lekker naar bloemetjes ruiken. Het geheel maakt een schone indruk, maar ook niet meer dan dat. Het testteam heeft de indruk dat de Opera weinig bezocht wordt en daarom garant staat voor schone toiletten. "Laatste ronde", sprak de barman van de Opera, die het welletjes vond. Cijfer: 7 Het Feest: Bij een danstent met van die feestelijke barlui met van die feestelijke fluitjes verwacht het testteam een feestelijk toilet. Dat valt tegen. Een saaie tegelt-

Ome Ko heeft zijn poets- en borstelwerk goed verricht. Schoon. Goed. Cijfer: 7

Fotografie: Sjef Weller

'Winnaars' Molly Mallone's In de Molly's wordt gefeest. Daar hoort een natuurlijk een drankje of wat bij. En nog maar een paar. En dan naar de WC's. Wat een pret. Genoeg pisbak voor heren, genoeg af te sluiten compartimenten voor de dames En…. het ruikt schoon, ís schoon en het is ook goed verlicht. Handen wassen doe je met zeep. Dat is ook nog eens voorhanden. Eén kritische opmerking: de Molly's vraagt nog altijd vijf gulden voor een condoom. Tsja… Voor een gelegenheid met een dergelijke pisdichtheid zeer goed. Cijfer: 8 De Negende Cirkel Ere wie ere toekomt: de mensen van de Negende Cirkel hebben

Foto: Bronwyn Swasbrick

UIT G

E S P R E I D

Al 18 jaar toiletjuffrouw op het station

'Ik ben de goedkoopste van Nederland' Toiletjuffrouwen, ze lijken het onderspit te delven. Steeds vaker staren die onpersoonlijke wcautomaten je zouteloos aan: 'inworp 50 eurocent, gepast betalen'. Toch zijn er nog enkele toiletbeambten te vinden in Groningen. Zo zit al 18 jaar dezelfde toiletjuffrouw op het hoofdstation van Groningen. Ze is niet bang om haar baan kwijt te raken: "Binnenkort komen er ook hier automaten, maar we blijven er gewoon bij zitten hoor." 'We' is in dit geval de toiletjuffrouw en haar dochter. Sinds een tijdje wordt ook zij ingeleid in het vak. De toiletjuffrouw, die liever niet haar

Foto: Sebastiaan Pouyet

WC-wijsheden Herentoilet "Welke Vindi wil in zijn kontje geboord worden? Vindimoeders mogen ook hoor." "Here I sit and hesitate, shall I shit or masturbate?" "Jos Verstappen for president." "Zeg nooit nee tegen een kale snee." "Al pist het Aids-virus nog zo snel, Durex achterhaalt het wel." "De OB is toch speciaal voor HBO dildo's?" "VAP = Grap" ---- "Pas maar op. Straks ontslaat mijn pa jouw pa nog." "Here I sit, broken hearted. Had to

schoonmaakspullen inkopen, wat er van die 30 cent overblijft kan ik dan in mijn eigen zak steken." Het is niet altijd even druk op het stationstoilet: "Januari is een slechte maand he, nu begint het weer een beetje aan te trekken, en zeker vrijdags is het druk." Op die dag vertrekt half studerend Groningen weer huiswaarts, toch is ze met die bezoekers niet echt blij: "Dan hebben ze al gedronken in de trein of thuis en dan hebben ze zo'n grote bek, maar dan schreeuw ik gewoon terug, dat laat ik niet op me zitten." Mannenof vrouwenbezoek maakt haar overigens niet uit: "Vrouwen zijn net zo smerig." Tekst: Joep Schenk

De toiletfilosoof

shit, but only farted." "Save mice, eat pussy." "Feel stoned, feel high. Fuck a duck and try to fly." "Bij brand: kijk omhoog." (Met op het plafond:) "Alleen bij brand, sukkel!" Damestoilet "If you want a cold surprise, pull the chain before you rise" (Op de onderkant van de wc-bril) "HĂŠ wat doe jij hier?" "I love Tim" "I love Pieter" "I love Mark-Jan"

Folker Visser

Foto: Sebastiaan Pouyet

naam geeft en ook niet gefotografeerd wil worden ("De televisie en andere kranten vroegen me ook al, maar ik hoef niet zo in the picture te staan, laat mij gewoon mijn werk doen.") heeft zelf ook haar moeder opgevolgd, een waar familieambacht dus. Maar in die tijd is er niet veel veranderd zegt ze: "Nee, het gaat gewoon z'n gangetje he." Maar de prijs is toch veel hoger geworden? "Nou dat vind ik niet hoor. Ik ben de goedkoopste stationstoiletjuffrouw van Nederland," zegt ze stellig. Toegegeven, de 30 eurocent die de juffrouw vraagt is tegenwoordig al 'goedkoop' voor een toiletbezoek. "Ik pacht dit werk van de NS, en ik moet natuurlijk de

Foto: Sebastiaan Pouyet

ADVERTENTIES

www.studentenkrant.org

CULTUUR Rooie Oortjes van hoog, maar Fries, niveau Op muzikaal cultureel gebied valt er aan het begin van ieder nieuw jaar een hoop te beleven in Groningen. Natuurlijk begint het jaar altijd spetterend met Eurosonic en Noorderslag, maar ook de daarop volgende weken is er altijd wel wat te zien. Wat te denken van het 'Rooie Oortjes Festival', al twintig jaar een toonaangevend festival voor nieuw talent in het Noorden. Ook dit jaar was het festival een succes, al werd pijnlijk duidelijk dat het tegenwoordig flink zoeken is naar Gronings talent.

Het festival vond plaats in het Platformtheater op een koude zondagavond. De sfeer was uiterst relaxed, vrienden en familie van bands mengden zich met andere muziekliefhebbers, vele joints gingen rond en werden zelfs aan wildvreemden aangeboden. Er werd omgeroepen dat dit de twintigste editie van het Festival was en daarom kon men een biertje krijgen tegen de goedkope, haast vooroorlogse prijs, van één Euro, hetgeen de gezelligheid alleen maar deed toenemen. Zestien bands deden mee aan de voorrondes, waarvan de beste vier

plus één wildcard doorgingen naar de finale. Al in het beginstadium werden alle Groningse formaties uitgeschakeld. Alle vijf de bands die doorgingen kwamen uit Friesland, slechts één bandlid van Melanocaster was woonachtig in Groningen. Opmerkelijk voor zo'n typisch Gronings festival. Een verklaring kan misschien worden gevonden in het feit dat er in Friesland veel meer van dit soort festivals plaatsvinden in dorpen en op scholen. Niet alleen werd het festival gedomineerd door de Friezen, ook qua muziekstijl was één soort dominant: harde gitaarrock. Nu is er niets tegen harde gitaarrock, maar het zou voor de afwisseling misschien wat leuker zijn geweest als er bijvoorbeeld een hiphopact of een meer 'poppy' bandje hadden meegedaan. Belangrijkste voorbeelden van die harde gitaarrock waren de eerste band, Melanocaster, en de laatste band, 'Organ X' Elke band kreeg 20 minuten de tijd om het beste van zichzelf te laten zien en horen. Melanocaster mocht het spits afbijten. De vier heren stonden strak in het pak op het podium, waardoor ze de uitstraling hadden van een typische jaren zestig Beat-band. Hun muziek liet zich naar eigen zeggen omschrijven als 'Britpoprock geïnspireerd door bands als 'The Strokes' en 'The Hives'.' Hun nummers werden technisch vaardig en in een snel tempo gespeeld, waardoor de 20 minuten die ze voor hun optreden hadden, snel

Recensies

Oomph! Wahrheit oder Pflicht Sinds de heren van Rammstein met hun ongenuanceerde recht-toe-rechtaan-metal, seksistische teksten en indrukwekkende live-shows de wereld schokken en zelfs Nena haar revival viert lijkt Nederland eindelijk klaar voor de muziek van onze oosterburen. Zoals er in ons kikkerland veel meer onder de zon is dan Frans Bauer, zo is er in Duitsland veel meer dan Schlagers. Onlangs kwam het inmiddels achtste album van de formatie Oomph! uit, Wahrheit oder Pflicht, vergezeld van de bijzonder aanstekelijke single Augen auf. Een single die zonder problemen een plaats in onze hitparades moet kunnen verwerven. Oomph! maakt heel strakke metal als waren de heren de Duitstalige kinderen van Rob Zombie, de muzikale geestesbroeders van Rammstein en trouwe fans van Tool en Nine Inch Nails. Hoewel op één of andere manier geen Duitse metalband muziek lijkt te kunnen maken zonder dat gebruik wordt

voorbij leken te gaan. Toch miste de band originaliteit. De laatste band die meedeed, 'Organ X', was met een gemiddelde leeftijd van dertig jaar de oudste. Vier dagen voor aanvang van de finale had de band een nieuwe drummer gekregen, maar dat viel nauwelijks te horen. Net als in de voorronde speelde 'Organ X' harde en strakke poprock, vergelijkbaar met 'Skunk Anansie' of 'Anouk'. Frontvrouw Janneke heeft een uitstekende stem en een prima uitstraling. Vergeleken met 'Frozen Blue Crystal' en 'In Limbo' miste de band echter wat originaliteit. De inspiratie moest dus vooral van de jeugd komen. De meest jeugdige band, 'No Compromise' combineerde strak gespeelde gitaarriffs met een podiumuitstraling die het deed voorkomen alsof ze al twintig jaar samen op tournee waren. Het was goed om eens een keer een metalband te zien waarvan de zanger daadwerkelijk goed kon zingen in plaats van te gillen als een varken voor de slacht. 'Frozen Blue Crystal' had in de voorronde de wildcard gekregen en een blijvende indruk op het publiek gemaakt door een opblaaspop te betrekken in hun podiumact. Het viel niet helemaal in goede aarde bij de jury, maar zij zag het door de vingers door het te uit te leggen als 'jonge hondenmentaliteit.' Zanger Douwe Kool zag het vooral als een generatieconflict. "We dachten dat 'Rooie Oortjes' iets te maken had met de erotische stripserie, we wilden zelfs twee strippers bij ons optreden laten dansen, maar dat hebben we maar achterwege gelaten. Jongere mensen vonden het grappig, oudere niet zo heel erg." De band maakte een frisse indruk en speelde erg enthousiast. Jammer genoeg waren ze iets

minder strak dan in de voorronde, waardoor ze niet veel kans maakten om te winnen. Er viel echter niet te ontkennen dat 'Frozen Blue Crystal' veel potentie heeft. Na 'No Compromise' was het de beurt aan 'In Limbo', de meest originele band van de avond. 'In Limbo' speelt alleen met akoestische gitaren, zonder drums of basgitaar. De band had vergeleken met de andere finalisten duidelijk iets anders te bieden. Zanger Folkert Stuiver, die zijn verjaardag tijdens het festival mocht vieren, omschreef zijn muziek als 'akoestische emo-rock.' Vergelijkingen met andere bands konden niet echt gemaakt worden, omdat puur akoestische muziek in dit genre vrij zeldzaam is. Folkert had een uitstekende en zeer volwassen stem waar veel emotie in zat. Hij heeft dezelfde zangkwaliteiten als Chris Cornell, voormalig zanger van Soundgarden en tegenwoordig frontman van Audioslave. Folkert lijkt een natuurtalent, zangles heeft hij volgens eigen zeggen nooit gehad. "Ik ben wel van plan zangles te gaan volgen, puur voor de techniek. Na een uur optreden krijg ik vaak last van m'n keel." De rest van de band, naast de zanger bestaand uit twee gitaristen, speelde technisch goed en had, net als de meeste voorgaande bands, een uitstraling alsof ze op het podium geboren waren. Algemene conclusie was dat het niveau weer hoog was, zeker voor een 'beginnende bandjes festival'. Twee medewerkers van het 'Rooie Oortjes' festival, Hans en garderobemeisje Monique, von-

den het niveau in voorgaande jaren echter net iets hoger. Na de laatste act kon het publiek genieten van een reggae band, terwijl de jury in beraad ging. Gelet zou worden op techniek, originaliteit, en factor 'X' oftewel het moeilijk te vangen begrip uitstraling. Nadat de reggaeband een uur had gespeeld, was het tijd voor de uitslag. 'In Limbo' won, volkomen terecht. Voor de jarige zanger Folkert was het die avond dubbel feest. Tekst: Bart Jan Teunisse Foto’s: Peter Keizer

Knap staaltje jatwerk gemaakt van synthesizers, stoort dat geenzins bij Oomph! Hier en daar klinkt het album ietwat te mat, te gelikt, maar stevige beukers als Tausend neue Lugen en Wenn du weinst of het gevoeligere Der Strom geven aan dat Oomph! wel degelijk wat in huis heeft. Met Wahrheit oder Pflicht treedt Oomph! definitief uit de schaduw van Rammstein en verdient het een alarmschijf op de grote radiostations met Augen auf. Het is al een tijd terug dat een fatsoenlijke metalplaat regelmatig op de radio te horen was, maar deze drie mannen uit Bochum hebben er één gemaakt. Prognose: Augen auf wordt top 30 hitje, Oomph! speelt dit jaar op Pinkpop en/of Lowlands. Jorg Bressers

DJ Dangermouse The Grey Album Alsof platenmaatschappijen het al niet moeilijk genoeg hebben. Al decennia lang moeten ze achter al die stoute hiphopartiesten aan die zonder te betalen muziek pikken. En tot overmaat van ramp hadden ze de laatste jaren ook nog zware concurrentie van de Napsters en Kazaas van deze wereld. DJ Dangermouse kende echter geen medelijden. Hij combineerde de a cappella tracks van Jay Z's recente Black Album met samples en beats van het White Album van de Beatles en noemde dit knappe staaltje jatwerk, u raadt het al, The Grey Album. Platenmaatschappij EMI, in bezit van de rechten van het White Album, reageerde woedend en stuurde brieven naar winkels en websites

die de plaat aanboden. Sympathisanten van de DJ besloten tot het uitroepen van Grey Tuesday. Op dinsdag 24 februari kon het album de gehele dag van 170 verschillende sites gratis opgehaald worden. Binnen 24 uur was het album 100.000 maal gedownload. Vraag is natuurlijk of het album meer is dan alleen een protest tegen copyright regels. Het antwoord is een overduidelijk 'ja'. While My Guitar Gently Weeps wordt ingenieus gecombineerd met What More Can I Say, en 99 Problems, als origineel al een stevige track, wordt nog een stukje harder door de gitaarriff van Helter Skelter. Sommige nummers lijken wel iets te haastig in elkaar gezet, waardoor niet alles even goed werkt. Toch is dit, als statement en als artistiek product, nu al één van de belangrijkere platen van het jaar. En gratis, al zul je wel even moeten zoeken op internet.

Chris Wind

SPORT

Elastieken: de rek is eruit

OMmen, circuittraining, aerobics…Zwéét willen ze ruiken bij het sportcentrum. Hoewel studenten doorgaans doodsbang zijn om ook maar een alinea teveel te leren, blijkt fysiéke inspanning erg populair. In de namiddag trekken studenten massaal richting Zernike om tijdens de algemene uren hun eetlust te vergroten en tailles te verkleinen. Inmiddels zie je echter door o.a. het BOMmen het bos niet meer. Tijd voor een kennismaking met een andere bodytraining.

Regelmatig schalt de term 'elastieken' door de wandelgangen van de ACLO. Hoewel het woord associaties oproept van kleine meisjes op het schoolplein, blijkt het zich juist onder grote meisjes in groeiende belangstelling te mogen verheugen. Wel is de naam iets hipper. Studentes ontdekken 'bodyfit'. Donderdagmiddag, 12.00 uur. Zaal 1 stroomt langzaam

vol. Als we kunnen garanderen dat we geen kippenstront aan onze schoenen hebben, mogen ook wij naar binnen. De eerste aanblik toont een hoop matjes en andere attributen, evenveel jonge dames en in de hoek nog een paar mannen van middelbare leeftijd. De warming-up kan beginnen. De energieke drill sergeant Peter Zweistra geeft door middel van korte maar heldere commando's aan welke ledematen er op welke manier moeten worden geprikkeld. Onder begeleiding van opzwepende muziek wordt op hoog tempo heen en weer gesprongen. 'Die billen naar beneden!' en 'Armen in de lucht!' klinkt het door de zaal. Het is inmiddels 10 minuten later, maar er is nog geen rekkertje te zien. Is dit eigenlijk wel de juiste zaal? Een kwartier na aanvang komen de elastieken, of ‘dynabands’, eindelijk tevoorschijn. Fraaie neongroene exemplaren. De intensiteit van de training wordt opgeschroefd. Peter blijkt in staat het toerental van zijn cd-speler te kunnen verstellen: het was al geen slaapliedje, maar nu wordt het helemaal aanstekelijk. Zichtbaar enthousiast demonstreert hij diverse posities waarin de neongroene weerstand overwonnen dient te worden. Je kunt verbazingwekkend veel doen met zo'n elastiek. De training vervolgt horizontaal; krijg je mooie dijen van. Rood als een

tomaat staart een meisje naar de klok. Het moet nu niet veel langer duren. Het is 12.45 als Peter eindelijk het eindsignaal geeft. Applaus is het antwoord. Moe maar voldaan pakken de participanten hun biezen.

Waar komt die populariteit ineens vandaan? Eerstejaars pedagogiek Inge zoekt de verklaring in de hoge amusementswaarde: "Het speelse element is erg leuk. Hier gebruik je allerlei voorwerpen, bij BOMmen niet." Marianne, derdejaars rechtenstudente, voegt toe: "Het tijdstip is goed, je doet wat aan je conditie en je wordt nog sterker ook." Ook het sociale aspect blijkt een factor van betekenis: "We gaan er met z'n vieren heen en dat is reuze gezellig", aldus Marianne. Maar als je gezelligheid zoekt kun je toch veel beter gaan BOMmen? Dan kun je met zijn honderden tegelijk gezellig doen. Maar juist die massaliteit wordt verafschuwd blijkt uit de reacties van verschillende elastiekers. Ook Anka, derdejaars rechtenstudent, denkt er zo over. Enkele weken geleden is ze met de sport begonnen, "Het grote voordeel van bodyfit is juist die kleinschaligheid. Ik hou van solosporten en dit is goed voor de spieren. Voor mijn conditie hoef ik het niet te doen, dan kan ik beter gaan joggen."

Maar bij BOMmen moet je toch ook bewegen op muziek? Daar komen veel meer jongens op af. "BOMmen is hoofdzakelijk gericht op de conditie. Bij bodyfit draait het echter ook om kracht. Als jongens kracht willen, gaan ze wel met halters in de weer", voegt Peter toe. Hijzelf beschouwt bodyfit helemaal niet als meisjesachtig, maar kan niet echt wakker liggen van dit imago. "Als het onder de heren net zo populair zou worden als onder de dames, zouden er eigenlijk extra uren moeten komen." Een grotere zaal lijkt geen oplossing. "Het zou ten koste gaan van het toezicht en dat wil ik niet", zegt Peter. Niet omdat hij de studenten niet vertrouwt, maar om het blessurerisico: "Je moet de oefeningen wel goed uitvoeren, zo'n elastiek is best zwaar." De kleinschaligheid draagt ertoe bij dat het contact met de sporters veel groter is dan bij BOMmen. Tijdens het elastieken loopt Peter dan ook regelmatig door de zaal om aanwijzingen te geven. Dit vindt hij het leuke ervan, want er ontstaat een wisselwerking: "Het enthousiasme van de studenten is groot, anders waren ze er ook niet. Da's het voordeel van de vrije uren."

Je wordt er sterker van, er is een speels element, gezelligheid, en het stikt er van de sportieve vrouwen. Waarom blijven de mannetjesstudenten in godsnaam weg? Peter denkt het antwoord te weten: "Het is de associatie met dans hè, vinden ze meisjesachtig."

Zal het elastieken aan haar eigen populariteit ten onder gaan? Aan de jongens zal het in ieder geval niet liggen. De

Eigenlijk blijkt het algemene uur dus slechts uit drie algemene kwartiertjes te bestaan. "Dat is alleen 's middags het geval", zegt Peter. "Dit tijdstip is eigenlijk bedoeld om personeelsleden de gelegenheid te geven in de lunchpauze te sporten. Een heel uur zou dan te lang zijn." De latere uren blijken wel degelijk te zijn volgepland. Niet alleen qua tijd, maar ook qua deelnemers. Door de toenemende populariteit van bodyfit ontstaat er zo langzamerhand een huisvestingsprobleem: "Met negentig mensen tegelijk is het wel wat benauwd", aldus Peter.

hippe naam zal niet genoeg zijn om ze over te halen, want de associatie met dans of kleine meisjes op het schoolplein blijft. De elastiekende studentes kunnen opgelucht adem halen. Tekst: Walter Schirm en Joep Schenk Foto’s: Koen Rengers

www.fanclubs.nu Door Walter Schirm Voor de vierde keer nat geregend en gedumpt door mijn vriendin sta ik op de groenteafdeling te klooien met zo'n plastic zakje dat niet open wil. Mijn goudvis is dood, mijn tentamen ging kut en de gratis koffie is weer es niet te zuipen. Ik voel me ellendig. Het was een lieve vis. Mijn leven is een tranendal, terwijl ik alleen maar een beetje aardig gevonden wil worden. Hoe meer ik dat probeer, hoe meer mensen ik kwijtraak. En dat zakje wil nog steeds niet open. Huiswaarts gekeerd zoek ik troost achter de

computer, zoals zoveel eenzame kerels. Op zoek naar kameraadschap surf ik langs diverse digitale fanclubs. Als je je online aanmeldt krijg je een password en kan je met anderen chatten over de superioriteit van jullie gezamenlijke idool. Je zou er kunnen afspreken om samen naar concerten of wedstrijden te gaan. Heerlijk lijkt me dat! Plotseling lees ik dit: "Je bent zelf een ster!" en "Het voelt heerlijk om een fanclub te hebben die jou als ster behandelt." Zo had ik het nog

niet bekeken. Ik ben beland op www.fanclubs.nu, een site voor idolen, door idolen. Vlug lees ik verder. De tekst leert dat hoewel mensen het liefst beminnen en bemind worden, zij al eeuwen voor elkaar zijn bang gemaakt. Deze site leert hoe we die angst kunnen overwinnen en het pure genot hervinden door volgens bepaalde spelregels te leven. De schrijver waarschuwt dat het 'fanclubspel' alleen maar werkt als je zelf ook een toegewijde fan van ánderen bent. Tijdens wekelijkse bijeenkomsten leer je elkaar onvoorwaardelijk te steunen. Hier wordt de energie geharmoniseerd

en de zelfverheerlijking voorgelezen. Als de behoefte bestaat kan ook 'de krachtcentrale' worden gedaan. Het ene moment sta je op de groenteafdeling te klooien met een zakje dat niet open wil, het andere moment sta je op het punt jezelf te verheerlijken "in de overvloed die de harmonische perfectie van het universum je rijkelijk schenkt." Wat een bof dat ik uitgerekend op déze site terecht gekomen ben. Ik ga me

gauw aanmelden. Het vereist wel dat ik het instructieweekend meemaak en het handboek koop, maar die zullen mijn fans me vast voor een vriendenprijsje aanbieden. Mijn dag is weer helemaal goed.

FILM

Iñárritu grijpt kijker opnieuw bij de keel 'De Mexicaanse Tarantino' werd hij genoemd na zijn eerste film Amores Perros. Als je dan hoort dat Alejandro González Iñárritu's nieuwste creatie 21 Grams heet, moet je haast wel aan een hippe, snelle drugsfilm denken. Fout! De 21 gram uit de titel verwijst naar het gewicht van de ziel: volgens de Amerikaanse arts Duncan McDougall verliest een mens op het moment dat hij sterft precies dat aantal grammen. Wie zich niet helemaal open stelt voor 21 Grams, kan wel eens op meer manieren verrast worden. Zelfs al heb je Amores Perros gezien, verwacht je van Iñárritu dat verhaallijnen door elkaar heen lopen en weet je dat het uitgangspunt hetzelfde is als in zijn vorige film - een auto-ongeluk verbindt drie verschillende mensen met elkaar -, dan nog maak je een compleet verkeerde voorstelling van de film. Of misschien wel juist daardoor. Jawel, het gebruik van de handheld camera is hetzelfde. Iñárritu

heeft ook grotendeels dezelfde crew gebruikt als waarmee hij Amores Perros maakte. En toch voelt de film heel anders. De kleuren zijn groenbruin, fletser en duisterder dan in zijn eerste film. De muziek voelt tragischer. De korrel grover. De montage trager. Al bij de eerste shots weet je dat deze film nog rauwer is dan Iñárritu's toch al schrijnende debuut. Het is een van de weinige dingen die je in het eerste uur zeker weet. Iñárritu heeft het verhaal compleet aan flarden geknipt, zodat je niet door hebt wat de chronologische volgorde van de scènes is. De man die in het eerste shot op de rand van een bed zit - een vrouw er slapend achter - zie je later terug in een ziekenhuis. Slangetjes, machines: het ziet er slecht voor hem uit. Weer later zie je hem opnieuw in het ziekenhuis, nu aan de beterende hand. Maar het ziekenhuis lijkt niet hetzelfde. En de vrouw uit het eerste shot is niet zijn vriendin, toch? Is het een ex? Een latere vriendin? Een onenight-stand? Als je denkt te weten

hoe het in elkaar zit, blijkt alles toch weer anders. Toch blijf je ademloos kijken, wat zeker ook de verdienste van de acteurs is. Het huilen van gebroken moeder Naomi Watts (Oscarnominatie) is hartverscheurend echt, net als de woede van de door God verlaten bekeerling Benicio Del Torres (weer een Oscarnominatie) en het zoekende van de wetenschapper Sean Penn (Oscarwinnaar, maar voor Mystic River). Alle drie hebben ze hun wilde leven - zelfbewust of noodgedwongen - ingeruild voor een braaf bestaan. Als in een Griekse tragedie laat Iñárritu het noodlot al hun goede voornemens in de war schoppen. Natuurlijk zijn de afwisselende flashbacks en -forwards op den duur frustrerend, maar dat is ook Iñárritu's bedoeling. Hij heeft de gedachten van de drie hoofdpersonen in de blender gegooid. Hun leven ligt net zo aan gruzelementen als de film en dan doet het er niet meer toe wat eerst kwam en wat later. Bovendien snappen zij ook niet wat er nu precies

gebeurd is. Op een vreemde manier zorgt deze structuur er in combinatie met het acteerwerk voor dat je je juist met het drietal identificeert. Waar je bij Amores Perros nog naar een geniaal opgezet, hip, kleurrijk verhaal over vreemden zat te kijken, komt zijn volwassen broertje angstaanjagend dichtbij. Bovendien kun je een ding wel verwachten van Iñárritu: op het toppunt van verwarring vallen alle stukjes op zijn plaats. Na Amores

Perros en zijn bijdrage aan 11'09''01 - September 11 laat hij met 21 Grams opnieuw zien hoe hij het medium film en de verwachtingen van het publiek kan manipuleren om de kijker bij de keel te grijpen. Dat hij dat in zijn volgende film weer doet, daar kun je wèl zeker van zijn. ‘21 Grams’ draait vanaf 1 april in Images. Floortje Smit

Disney moet zich schamen voor flauw vluggertje The Haunted Mansion is Walt Disney's variant van de griezelfilm die zich in een verlaten landhuis afspeelt. Dat betekent dat het leuk moet blijven voor het hele gezin. Muisstil was de zaal tijdens de vertoning van The Haunted Mansion. De enige geluiden kwamen van het knisperen met een zakje chips en het kauwen op popcorn, en ja, zo heel af en toe kon je iemand zacht horen grinniken. Zelfs Eddie Murphy is blijkbaar niet meer in staat hordes bioscoopgangers te laten schaterlachen. De breedgebekte komiek maakte in de jaren '80 furore met de platte maar scherpe humor van de Beverly Hills Cop trilogie, om daarna zijn opwachting te maken in heel redelijke komedies als The Nutty Professor (1996) en Bowfinger (1999). Maar sinds de eeuwwisseling zit het slop er in. Rollen in

in samenwerking met videotheek Sleaze

flops als I spy (2002) en Showtime (2002) werden voorafgegaan door slechts één spaarzaam hoogtepunt: de stem van de ezel Donkey in de animatiefilm Shrek (2001). De ironie wil dat Shrek een parodie bracht op het soort film dat The Haunted Mansion is: een Disneysprookje. Net als een andere recente productie uit de Disneystal (Pirates of the Caribbean, 2003) is The Haunted Mansion gebaseerd op een attractie in het beroemde Disney World. Murphy speelt Jim Evers, een gelikte makelaar die met zijn vrouw Sara (Marsha Thomason) een tweemanszaakje runt. Hij prijst zijn waar aan met de slogan 'Evers sells you a house forever.' Evers heeft het drukker met zijn werk dan met zijn gezin. De verjaardag van zijn vrouw mist hij om een opdracht binnen te slepen. En zelfs als hij een weekendje weg-

gaat met de kinderen, wipt hij op de heenweg toch nog even ergens langs. 'Twintig minuutjes maar', roept hij naar de achterbank. Het kleine half uur loopt echter flink uit: het statige landhuis Gracie Mansion, dat zo gecopieerd zou kunnen zijn uit het decor van de klassieke horrorfilm The Haunting (1963), blijkt een vloek te dragen. Die mag Evers met vrouw en kinderen zien te verbreken. Deze magere, weinig originele plot blijkt de basis voor een film die heel veel dingen tegelijk wil zijn. Een spannend griezelverhaal voor jong en oud. Een vlotte komedie waarin Murphy nog eens zijn kunstje mag doen. En een moralistisch drama dat de traditionele gezinswaarden aanprijst. Het grootste probleem van The Haunted Mansion schuilt er niet eens in dat deze drie speerpunten elkaar moeilijk verdragen. Het was bijvoorbeeld een slimme

zet Murphy te vragen voor de hoofdrol, omdat hij als geen ander past bij de combinatie van spanning, humor en familiesentimenten. Vanaf de eerste scène wordt bovendien duidelijk dat de afdeling art direction in dit opzicht prima werk heeft afgeleverd: Gracie Mansion is vormgegeven als een spookhuis, maar net niet donker en macaber genoeg om echt angst in te kunnen boezemen. Als een griezelsprookje in de Efteling dus, en daarmee aanvaardbaar voor het hele gezin. Maar helaas blijkt het uiterlijk van de film het enige waaraan zoveel aandacht werd besteed. De rest van de crew ging met aanzienlijk minder inspiratie te werk. Het valt Murphy, met de stroef lopende, flauwe dialogen die hem door scenarioschrijver Martin Berebaum in de mond worden gelegd, nauwelijks aan te rekenen dat hij het publiek niet aan het lachen krijgt, en de actie-

DVD

releases

The Haunted Mansion. Regie: Rob Minkoff. Met: Eddie Murphy, Terence Stamp, Nathaniel Parker, Marsha Thomason. Te zien vanaf 25 maart in Pathé. Niels Bakker

De Elvis van de porno The John Holmes Story

Peter Keizer

scènes zijn zo traag dat zelfs ouderen zich zouden vervelen. De moraal van een vader die niet genoeg aandacht aan zijn gezin besteed is inmiddels dermate uit de tijd dat het niet eens meer een cliché genoemd kan worden. Je kunt Disney op basis hiervan verwijten niet te weten wat er in de wereld speelt, maar ik houd het liever op een gebrek aan goed uitgewerkte ideeën. Dat is eigenlijk nog veel erger. Een prestigieus filmbedrijf als Walt Disney zou zich moeten schamen voor gemakzuchtig in elkaar gedraaide vluggertjes als The Haunted Mansion.

'The John Holmes Story' is een één uur durende docu over het leven van een pornokoning. John Holmes was in de jaren zeventig een zegen voor de porno-industrie. Zijn 30 cm lange geslachtsdeel en zijn rol als pornodetective Johnny Wadd maakten hem wereldberoemd. Hij verscheen in 2400 pornofilms en had, naar eigen zeggen, seks met meer dan tienduizend vrouwen. John Holmes was een echte 'cash cow' voor de porno-industrie. Maar het geld verdween net zo snel als hij het verdiende. Midden jaren zeventig ontdekte John drugs en al snel wist hij zijn gehele vermogen op te snuiven. Behalve zijn geld verloor hij ook zijn potentie. Eind jaren zeventig was van de pornokoning niets meer over dan een junkie. Holmes raakte bevriend met gangster Eddie Nash en ging dealen voor de Wonderland Gang. Waar de

The Wonderland Murders

onthullende documentaire over Holmes eindigt, gaat 'The Wonderland Murders' verder. John (hier gespeeld door Val Kilmer) is geld schuldig aan de Wonderland Gang en geeft ze, als vergoeding, toegang tot de Hollywood villa van Eddie Nash. Nash, die na de roof Holmes snel wist te vinden, gebruikt hem om wraak te nemen op de Wonderland Gang. En zo raakt een expornoster betrokken bij een viervoudige moord, die nu nog steeds bekend staat als de grootste slachtpartij van LA. Het verhaal van Holmes leidde tot verschillende films, waaronder 'Boogie Nights' (Dirk Diggler). 'The John Holmes Story' en 'Wonderland' laten echter het ware verhaal zien van de pornokoning die ten onder ging aan drugs.

NADRUK

JORIS WES

ADVERTENTIES

Gierensd kaal /Tisis nu 05:14 en ben net trug van een Savonds snoeihard zuipuh, en ik kan je verzekren; Ik ben gierensd kaal. Ik moete zelf mijn vinger vasthoude om de djuiste toetes in te tiepen. De deadeline vor dit stukjee is morgen, of eigenlijk vandaag dondersdag. Ikk weet totaal niet… Ik ga je nu dan maar vertelle waar ik hebb gedronken, maar veurdat HAHAHAHA IK toets veur in; ik tieyp zelfs as een kakker!!!!!! dichtgetimmerde typvindi ben ik, mooie geilebaas!! He dat brengt me op idee: ik ga even ff masturberen!!joepie!!!!! ben zo trug. KUT IK KAN NIET, HO WACHT ZET FF HOOFDLETTERKNOP UIT; ik kan niet komuh, ik bedoel ben gewoonm te kaal. Godverdomme, na ja dan maare morgen. Ik vind datt veeel meer vrouwe anaal is moeten proberenn. Ze proberen t niet eens, enas je t ze vraagr, zetten ze latijd die verontwaardige vrouweblik op met szoiets van: rot us op verve-

lende onhygienische corpsgast. Maar ik zeg je zellfs de mooiste vrouwuh zijn vervalle vieze flescontainers. Ik vind Dat er meer open gepraat mmoete kmunnen worden over anale sex. Dan zal dit land er veeel vreduger uit ziejn, as mensen gwoon is proberenn wat ze eignlijk denkte wille doen kunnen. Dat klinkt toch heele mooi.. vindt je niet dan?? Vrrouwenn uit studderend groningn; denk de voolgende keer dat je aanaal bezug bent alllemaall aaan joris wes!!!!Laats was ik op politbar en vroeg ene moppie mij of ik dei joriswes was van die stukjes, want ze vondt me altijd zo'n verlegen jongen! Ze kon nie bgrijpen dat ik dat datwas. Maar ik ben echt well een gecvoeklige jongen, hhoorf! Er zitteb heel veel romantische gevoekens in mij, maarmaar alleen ik kan r niet bij. Ze zitten te diep(geil) Maar ik ben romatisch. Ech wel. Ik zou 1 meisje heel gelukig kunne maken. Ik zou romantisch poetische poezie(geil…) voorlezen. Ik zou haar aanbidden en beminnnen. Ik zou haaarmeeneme

naar mooie zwitserse gebergten waar ik in tirolerpak op zon' lange hoorn een romantich nummer voor haar blaas. maar wat ik vandaaagg ook hoordet wasdat 80% van alle promiedamesclubje 1,2 van de vindibar maagd zou zijn. Das zonde ttoch!!!!!! Zel loppuh elkaar in huuis keihard allleeen mar te bevredigen.Wacht kom zo trug! Breng me op ideeeNog 1X probern!! Wat ben ik ook een echt een falendklaarkomkonijn! Doe morgen andeswel!!Ik leess net dat 80 prosen nog maagd ies. Das best wel nietnoodig! Ze wachtte gewoonop een prins met veel doekoes en dubbel en langeachtrenaame! Wat datt laatse betreffede komik zeker nie in aanbieding. Maar ik ben wel gevoelig!!!!!das wat ik te bieden heb voorvrouwtjes in dezemooie wwereld!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! PS: Lees net wat ik vannacht geschreven heb en ik ben het met je eens; ik ben een dikke debiel!!

STUDENTENCORRESPONDENTEN 'Party on, dude!' GLASGOW - Het leven van een internationaal student is moeilijk. Naar welk feestje zou ik vandaag gaan? Na een kort belletje met een Zweedse vriend, ben ik weer helemaal 'up-to-date' over de party mogelijkheden op de campus. Deze Zweed doet zijn best zich op te werken tot de nachtburgemeester van de universiteitscampus en weet daarom van elk feest iets af. De ideale informatiebron dus. Je kunt hem wel alleen 's avonds bellen. Voor vijf uur is zijn kater te groot om de telefoon op te nemen. 'Exchange students' zijn feest verslaafd. Bijna elke dag in week is het raak. Avond aan avond stromen keukens en gangen op de campus vol met internationale studenten. Voor het gemak worden de rookmelders maar even losgeschroefd, want zo'n alarm is alleen maar lastig. Alle feestjes worden volgens hetzelfde eenvoudige recept georganiseerd: BYOB! 'Bring Your Own Beers!' Wel zo goedkoop. Maar let er wel op dat je de meegebrachte waar niet uit het oog verliest.

Onbewaakte alcohol is namelijk van iedereen. Je kunt het maar beter de hele tijd bij je dragen. Het is een moeilijke keus vandaag. Een Frans feestje misschien? Veel wijn, aardige en trotse mensen, een goed gevoel voor humor en gegarandeerd weinig domme Amerikanen over de vloer. Dat klinkt aantrekkelijk. Of toch maar naar een Spaans feest? Niet echt mijn soort feestje. De Spanjaard snuift cocaïne in het ene neusgat, speed in de andere en heeft een liter goedkope whisky in de hand. De keuken staat vol met schreeuwende gasten zonder kennis van de Engelse taal. -Of ze hier colleges kunnen volgen? Ik zou het niet weten.- Er kan daarentegen wel altijd iets onverwachts en leuks gebeuren. Uiteindelijk zal mijn keuze niet zoveel uitmaken. De avonden eindigen altijd hetzelfde. In dronkenschap krijg ik steeds weer dezelfde vragen over Nederland. 'Hoe zit dat nou precies met die coffeeshops?' 'Als hoeren legaal zijn, ga je dan ook elke week een keertje langs?' 'Euthanasie is legaal bij jullie, hè? Wanneer maak je je oma af?' Ik

word er moe van! Zes maanden lang heb ik bij elk feestje geduldig geprobeerd het Nederlandse beleid uit te leggen. Maar bij de volgende party kon ik het hele verhaal weer herhalen. Sinds kort doe ik dat niet meer. Ik vertik het. Ik zeg gewoon wat ze willen horen. Of het liefst lekker aangedikt. Legale hoeren? 'Ja, natuurlijk! Elke dag ga ik naar de hoeren, maar dat gaat wel vervelen hoor, op een gegeven moment heb je ze allemaal gehad. Soms neem ik voor de grap zo'n overjarige uitgezakte dikke negerin, da's best wel geil, joh!' Euthanasie? 'Ach, ik weet niet waar jullie zo'n probleem van maken. Vorig jaar hebben we met de hele familie bij oma de stekker er uitgetrokken. Tja, ze werd een beetje lastig, hè? Ik weet het nog goed want die ochtend moest ik eerst mijn vriendin even ophalen bij de abortuskliniek (Nee… Het was nog maar haar 3e keer.). En naderhand zijn we met de hele familie even lekker de coffeeshop ingedoken!' Die ogen. Hun ongeloof. Heerlijk! Niek Hollander

Lichtontvlambare Quebecois MONTREAL - Wie niet goed oplet loopt er straal voorbij. Maar op de hoek, waar Maisonneuve St. Marc kruist schijnt 24 uur per dag, zeven dagen per week het schemerlicht van de jaren vijftig verlichting op kniehoogte de straat in. Daar tussen de kelderraampjes leidt een wenteltrap naar de beste en meest authentieke 'diner' van Montreal. Met een beetje fantasie waan je je er in een naoorlogse werkelijkheid. Een vergeelde Audrey Hepburn beziet haar domein vanaf de wand achter de bar. Haar uitzicht beperkt zich tot enkele vierkante meters waarbinnen acht dubbelzijdige banken geklemd staan; tussen iedere rij een tafel inclusief verchroomde jukebox. Het ruikt er naar vers gebakken poutine, een lokale variant op 'patat speciaal' bereid met grote brokken cheddar kaas, en het

is er altijd druk want de hamburgers, milkshakes en andere vettigheid genieten faam in dit deel van de stad. Studenten, vrachtwagenchauffeurs, plaatselijke gekken en alcoholisten nuttigen tevreden hun bestelde hap zonder een onvertogen woord. Blik gericht op het televisiescherm bij de bar waar, bij wijze van hoge uitzondering, geen ijshockey te zien is. Vanavond staat in het teken van de oscars en Canada maakt een kans. Correctie: Quebec maakt een kans want het gaat hier om een franstalige film, geheel geproduceerd door Quebecois. Je moet zorgvuldig zijn in die dingen want Quebecois zijn licht ontvlambare wezentjes als het de kwestie Quebec-Canada betreft. Het is nog maar negen jaar geleden dat een werkelijke afscheiding heel reëel leek. In een referendum bepaalde een nipte meerderheid op het laatste moment toch een ander

verloop van de geschiedenis. Een economisch en strategisch besluit wat onverlet laat dat nationalistische gevoelens heel diep geworteld zijn in dit Franse eiland dat zich aan alle kanten bedreigd voelt door anglofone 'invasion barbares'. En dat is nu precies de titel van de bejubelde film die inderdaad een oscar voor beste buitenlandse film won. Helaas voor Thekla Reuten, die in blijde verwachting van haar Tweeling toch het onderspit moest delven. De barbaarse invasies sleepte Canada's eerste oscar binnen. En dat is dan wel geen politieke overwinning maar toch een bevestiging van een overtuiging die veel Quebecois delen. Het is de culturele superioriteit van een bij elkaar geraapt zooitje immigranten dat zijn identiteit ontleent aan het Frankrijk van de zeventiende eeuw. Ariane Kleijwegt

@ To internet & to socialize www.internetcafe-groningen.nl info@internetcafe-groningen.nl Turfsingel 94 | 050-3113090 @ Opening hours: From 12 o'clock in the afternoon until 1 o'clock in the morning, seven days a week @ Location: The Internet Cafe Groningen is located downtown Groningen at Turfsingel 94, about 200 metres from the city theater. @ Services: Our establishment is an integration of two branch es. Upon entering our café it looks like an plain old café. A closer inspection will reveal a pooltable and 15 computers. In the computer area everything is available for consumer use: Broadband Internet connection, CD-burner, printers, webcam etc, In contrary to many other Internetcafe's it is allowed to use your own floppy's an CD-ROM's. It is also possible to install your own programs on our computers.

Foto: Pepijn van den Broeke