Voetbal ook belangrijk onderdeel Nederlandse cultuur
punt
stand
2
OPINIE
Slampampers Wie denken die hoogleraren wel niet dat ze zijn? Ons arme studenten bekritiseren omdat we niet hard genoeg zouden werken? Mijn luie reet! Ja, lieve leeskindertjes, u ziet het goed: diegene die voor u in de collegezaal dagelijks tot zwetens toe staat te zwoegen, vindt dat u lui bent. En bovendien bent u een profiteur, want u betaalt veel te weinig collegegeld. Slampampers. Waar ik het over heb? Ach, ik las toevallig het een en ander, tijdens een van mijn drie wakkere uren temidden van mijn vijf dagelijkse schoonheidsslaapjes in een Vrij Nederland die ik per Ebay vanuit België heb laten importeren omdat gewoon naar de supermarkt gaan me te goedkoop is. Volgens het betreffende artikel vindt 71 procent van de Nederlandse hoogleraren dat wij studenten harder moeten werken. En bijna 40 procent wil dat het collegegeld 'drastisch verhoogd' wordt. Da's minder dan de helft, maar nog altijd te veel, lijkt me. Je zou je bijna afvragen of onze dierbare leermeesters zelf wel gestudeerd hebben. Maar goed, ik kan natuurlijk het te verwachten verhaal gaan afsteken over hoe arm we wel niet zijn. En ik kan nog wel wat kratten met cijfers leeggooien over het toenemende aantal studenten met stressverschijnselen, omdat ze, ondanks de druk van een prestatiedwangsysteem dat een of andere gek ooit schijnt te hebben bedacht, toch proberen wat meer ontwikkeling te genieten dan een enkel op studie gericht studentenleven zou kunnen bieden. Maar dat wilde ik hier niet doen. Er springt me namelijk een andere storende factor in het oog. Namelijk: hoe laten deze wensen van onze honorabele hoogleraren zich combineren? Immers, wie meer collegegeld moet betalen, moet er een actiever arbeidsleven op nahouden en komt dus minder toe aan studie. En andersom: wie meer tijd wil besteden aan zijn studie zal toch wat uurtjes werk moeten schrappen, waardoor… Ach het lijkt me inmiddels wel duidelijk. Ik word hier zo moe van. Ik denk dat ik maar weer even ga slapen. Sjef Weller
Voetbal staat de laatste tijd een beetje in een kwaad daglicht. Sportief gezien valt het Nederlandse voetbal tegen: het Nederlands elftal heeft zich met hangen en wurgen geplaatst voor Euro 2004, in de Champions League doen de Nederlandse clubs het niet heel erg briljant en veel clubs zitten in financiële problemen en moeten aankloppen bij de gemeente. Dit tot terecht ongenoegen van mensen die niets met voetbal hebben. En recentelijk hebben een zooitje randdebielen in Amsterdam de reputatie van voetbal helemaal bezoedeld door op het complex De Toekomst het veld te bestormen en enkele spelers van het tweede elftal van Feyenoord te molesteren. Tijd voor een voetbalwet naar Engels voorbeeld zou ik zeggen. In Groot-Brittannië is het betreden van het veld ten strengste verboden en wordt het gelijk bestraft met een jarenlang stadionverbod in combinatie met een mel-
dingsplicht bij het lokale politiebureau tijdens wedstrijden van het favoriete team van de overtreder. En deze wet wordt ook nageleefd. Verder is puntenaftrek bij het betrokken team ook geen slecht idee. Deze 'supporters' moeten beseffen dat hun acties ook hun team schaden. Bart jan Teunisse
Bart Jan Teunisse schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: bart_jan_teunisse@hotmail.com Deze maatregelen zullen waarschijnlijk geen einde betekenen van het hooliganism, maar het zal zeker een verbetering zijn van de huidige situatie in Nederland. De goede naam van het
Nederlandse voetbal wordt namelijk kapot gemaakt en dat is doodzonde. Voetbal gaat mij natuurlijk persoonlijk aan het hart, maar het is ook een belangrijk onderdeel van de Nederlandse cultuur. Veel mensen zien in de bovenstaande problemen een goede reden om het voetbal, althans het profvoetbal, helemaal af te schaffen. Aan de ene kant kan ik dat wel begrijpen, aan de andere kant kan ik me er ook een beetje aan ergeren. Deze mensen gaan voorbij aan het feit dat de meeste supporters zich net zo zitten te ergeren en te schamen voor het gedrag van hun 'medesupporters' als de rest van Nederland. Hier geldt zoals bij zoveel zaken: het is een kleine groep die het voor de rest verpest. De reden waarom ik me aan die mening kan ergeren is dat er bij velen ook een zekere minachting bij zit. Voetbal is een volkssport en het geweld erom heen zou toch een reden zijn om het niet als een verrijking voor de Nederlandse cultuur te zien. Dat kan zo zijn, maar het geweld rond-
om voetbal is een maatschappelijk probleem. Als er geen voetbal was, dan zou het wel plaatsvinden bij basketbal- of hockeywedstrijden. Dat mensen niets met de sport hebben en vinden dat er veel te veel aandacht aan wordt geschonken, dat is allemaal prima, maar het neerkijken op voetbal en haar liefhebbers gaat mij te ver. Zoals op het NRC-forum een anonieme Groningse student vond dat het voetbal moest worden afgeschaft aangezien hij elk weekend 12.000 randdebielen richting het Oosterparkstadion zag lopen. Hoe weet hij dat het allemaal randdebielen zijn? Hij is er blijkbaar nog nooit geweest. Het is elitair dédain wat er uitspreekt. Jammer voor hem, maar op dit moment is voetbal net zo'n belangrijk onderdeel van de Nederlandse cultuur als Rembrandts Nachtwacht, de Elfstedentocht of in de file staan. En de Nachtwacht is ook vaak beschadigd door vandalen, maar nog steeds te bezichtigen in volle glorie.
Anders Moberg houdt van knäckebröd Eerst studeer je en dan néém je een baan. Gouden bergen werden er beloofd aan studenten die zich eind jaren negentig meldden aan de poorten van universiteiten en hogescholen in Nederland. Nu de arbeidsmarkt voor velen lonkt, zijn de banen echter schaars en wil het kabinet ook tot overmaat van ramp ouderen onze banen bezet laten houden. PAUL VAN DAALEN
die vroeger Billy´s en Svens verkocht. Kortom: het is weer eens recessie. Studenten zwaaien af met hun papiertje, maar vinden geen werk. Langzaam vullen de Groninger cafés zich met afgestudeerden die hun uitkering komen verzuipen. Het huidige kabinet jast er in hoog tempo maatregelen door, in een poging die boel weer enigszins in het gareel te trekken.
‘Cafés vullen zich met afgestudeerden die hun uitkering verzuipen’
Paul van Daalen schrijft dit artikel op eigen titel. Reacties mailen naar: p.v.van.daalen@student.rug.nl Eind jaren negentig was het nog dolle pret. Iedereen denderde gierend achter de heren Kok, Zalm en consorten aan. In bedrijven als Newconomy werd fluitend geïnvesteerd en Nina Brink was een gerespecteerde zakenvrouw. Anno 2004 zit Zalm er nog steeds, heet zijn hulpje Balkenende, is de KLM opeens Frans en moet onze nationale grootgrutter uit het slop worden getrokken door één of ander Zweeds Knäckebrödfiguur
Zo moeten onze pappa's en mamma's als het aan CDA-vazal De Geus ligt allemaal tot hun 65e doorwerken. Oude mensen zijn namelijk duur. Ze werken niet meer, maar eten en drinken nog wel. Bovendien moet deze groep binnen afzienbare tijd aan kostbare medicijnen, kunstknieën en chemokuren. Het kabinet, niet vies van een rekensommetje,vindt dat het goedkoper is mensen tot hun 65e door te laten werken.
met een heuse vergrijzingsgolf te maken krijgt, is het geen slecht idee om ouderen wat langer te laten doorwerken. Iemand rond zijn zestigste afschrijven is totaal onnodig. Mensen zijn over het algemeen op die leeftijd nog prima in staat om werk te verrichten. Het is daarom ook onzinnig en bovendien onbetaalbaar om deze mensen, zoals de sociale partners voorstelden, op hun 62e met pensioen te versturen. Groot nadeel is alleen wel, dat deze krasse knarren onze banen bezet houden. Maar ook dat
nadeel heeft zijn Cruyffiaanse voordeel. Het doorwerken van ouderen tot hun 65e zorgt voor ervoor dat de kosten gespreid worden. Met andere woorden: onze generatie hoeft niet geheel en al krom te liggen om de pensioenen en de gezondheidszorg van de grijze golf te bekostigen. Dan wil ik best even wachten op die passende baan, want één ding is zeker: met pensioen gaan doen ze, die ouderen. Bovendien: het is een stuk makkelijker om je handje op te houden bij pappa's en mamma's die een baan hebben. Jouw baan.
?
Wat denk je zelf Reacties en meningen kun je kwijt op redactie@studentenkrant.org
Wees to the point. Hou het bij voorkeur onder de 250 woorden. Langere stukken in overleg met de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor brieven indien nodig in te korten.
Lang geen gekke redenering van het kabinet. Aangezien ons land
- Webpoll De stelling van de afgelopen maand was:
VOS en SOG kunnen maar beter fuseren
UITSLAG 1. Wie en wie? (36%) 2. Nee, dat nooit (28%) 3. Kan me echt niet schelen (28%) 4. Eens, ze verschillen niets meer (8%)
Ga naar www.studentenkrant.org en stem op de stelling van mei:
Ik ga ook frauderen met mijn OV
St. Walburgstraat 22C - 9712 HX - GRONINGEN - 050-3635519 - WWW.STUDENTENKRANT.ORG - ISSN 09270237 - ADVERTENTIES WILLEMIJN KAPPERS - 06-23229223 De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.
STICHTINGSBESTUUR voorzitter Vincent Hoen (06-22218226), acquisitie en pr Willemijn Kappers (06-23229223) en Ellen Hesselink (06-20605161), penningmeester Tim de Boer (06-21875965) HOOFDREDACTIE Joep Schenk (j.schenk.1@student.rug.nl, 06-28404587) en Chris Wind (c.f.wind@student.rug.nl, 06-19848645) EINDREDACTIE Joep Schenk, Maarten Vink en Chris Wind REDACTIE Niels Bakker, Jorg Bressers, Eline Bosman, Paul van Daalen, Frieda Hamster, David Hof, Peter Keizer, Sjoerd Otter, Walter Schirm, Floortje Smit, Moniek Steenbergen, Bart Jan Teunisse, Rutger Uittenbogaard, Maarten Vink, Jeffrey Weller en Ingrid Wolfslag FOTOGRAFIE Sebastiaan Pouyet, Koen Rengers en Jeffrey Weller COVERFOTO: Jeffrey Weller ILLUSTRATIES: Folker VORMGEVING Marjolein Schutrups en Jeffrey Weller MEDEWERKERS Niek Hollander, Ariane Kleijwegt, Joris Wes en Jibbe Willems DRUKWERK Drukkerij 1984
C
L
F
N
het G
ESPREK
Extince doet het graag rustig aan
'Ik stress niet, je weet toch!' album, 'Vitamine E', kwam drie jaar geleden uit. Ook tussen zijn eerste en tweede album zat een periode van drie jaar. "Meestal duik ik pas de studio in als ik zeg maar het er over eens ben met de muzikanten welke muziek en welke beats het gaan worden. De studio is eigenlijk de laatste fase. De meeste tijd gaat zitten in het plaatje compleet maken, weet je. Je hebt van die nummers waarover je naderhand besluit dat die er niet op komen, je weet toch. Of ik schrijf bijvoorbeeld teksten waarvan ik zeg van nee, weet je, die gaan de prullenbak in. En waarom het ook lang duurt is omdat ik niet stress, je weet toch. Maar de business draait nu wel steeds sneller. Eigenlijk kun je het je op een gegeven moment niet meer permitteren om te lang op je te laten wachten." Extince is zich zeker bewust van het feit dat een carrière tegenwoordig snel voorbij kan zijn als je niet genoeg van je laat horen. Uit angst hiervoor komen steeds meer rappers tegenwoordig bijna jaarlijks met een nieuw album. "Nou dat weet ik niet, is dat zo? Tsja, het kan sneller inderdaad, maar ik had gewoon niet echt haast, weet je. Ik zit niet stil hoor, ik schrijf wel dingen. Maar ik denk vaak: ach, daar heb je toch niks aan of dat gaat toch niet boeien en dan laat ik het maar liggen."
K
om bij Extince niet aan met te serieuze vragen. Hij houdt het namelijk graag relaxed. Zijn laatste album, 'Tweede Jeugd', is net uit, en klinkt nog speelser, geestiger en relaxter dan zijn vorige albums. De eerste single 'Voorprogramma' was al een voorteken: "Ik ben relaxed als een onbewoond eiland, dus probeer me nou niet te koloniseren." Extince lijkt lekker in zijn vel te zitten. Op Koninginnedag stond hij in Vera en gaf hij, naar eigen zeggen, 'de dopeste show tot nu toe dit jaar.' De Studentenkrant sprak hem de dag erna en ontdekte dat Extince praat zoals ie rapt. Snel, grappig en, inderdaad, toch relaxed. Je weet toch! Extince, in een vorig, anoniem, leven bekend als Peter Kops, geniet duidelijk nog na van het concert van de avond ervoor. Hij raakt niet uitgepraat over de sfeer en de service in Vera. Vooral het
feit dat Vera haar eigen mini-hotel heeft, bevalt Extince wel. "Je weet wel, lig je lekker in je bedje boven bij Vera, beetje TV te kijken en dan is het tijd, wordt je geroepen, naar beneden en optreden. Echt dope, met alles d'r op en d'r aan, de douches hygiënisch, je weet toch." Je Tweede Jeugd bevalt je wel? "Ja, dat gaat goed. Ik heb een nieuw management. Nieuwe studio, nieuwe muzikanten. Eigenlijk is het een nieuwe start." Vandaar de titel voor je nieuwe album? "Ja ook, onder andere. Je kan het op meerdere manieren opvatten, weet je. Mijn eerste jeugd zie ik zeg maar als Engelstalig, en mijn tweede jeugd is Nederlandstalig. Ik heb van '85 tot '95 Engelstalig gedaan en toen ben ik overgestapt op het Nederlands." Relaxed Dat Extince relaxed is, klinkt niet alleen door in zijn teksten. Hij nam uitgebreid de tijd voor het maken van een nieuw CD. Zijn tweede
Inspiratie Je haalt je inspiratie uit het dagelijks leven. Hoe gaat dat? "Nou ja, iedereen maakt dingen mee, toch?" Klopt, maar hoe gaat het in zijn werk? Je hoort wat, je bedenkt wat, en je schrijft het op? "Ik schrijf mijn teksten op de fiets, in de auto, overal eigenlijk, je weet toch." En met schrijven bedoel je in een kladblokje? "Nou nee, in een telefoon. Gewoon opslaan bij de sms-berichtjes, je weet toch." En de woordgrapjes, zijn die echt allemaal van jezelf? "Nee, soms hoor ik wel eens wat en dan vraag ik zo van: hé, kan ik dat gebruiken in mijn tekst? En dan zeggen ze bijna altijd van: ja, tuurlijk! Waarom niet, weet je wel. Maar meestal komt het gewoon in mijn hoofd op." Dat Extince zijn teksten op de raarste plekken bedenkt en schrijft is deels uit noodzaak. "Ik kan niet een studio ingaan en daar ter plekke teksten gaan schrijven. Bij ons is het zo, als wij een studio boeken, dan heb je maar een bepaald aantal uren. De klok tikt door, weet je wel. Dan ga je niet op
je gemak zitten schrijven. In landen als Amerika, Duitsland en Frankrijk is dat heel anders, daar betalen ze veel grotere voorschotten, omdat er veel meer CD's worden verkocht." Kwaliteit En wat vindt Extince van de concurrentie? Hij loopt zelf al een behoorlijk tijdje rond, maar in tegenstelling tot sommige collega's is hij niet echt cynisch over de hedendaagse hiphop. "Vroeger, zeg maar rond '85, had je ook kwaliteit én rotzooi. Alles ontwikkelt. Ik kan niet zeggen dat het nu beter is of slechter. Als je luistert naar Kanye West bijvoorbeeld, die shit is dik, weet je. En vroeger had je Public Enemy, dat was ook vet." Kwaliteit is er altijd, ja toch? Maar hoe zit het met de sfeer? "Tsja, die is anders, weet je. Vandaag de dag is het meer gangsterism, iedereen is 'thugged out'. Vroeger was iedereen een robot, weet je wel, electric boogie. In die zin was het wel wat leuker. De tijd van breakdance en electric boogie, dat was toch wel mijn tijd, weet je.
Maar dat is een persoonlijk ding, die kids van 16 die denken daar nu natuurlijk heel anders over." Extince past wel op met het zeggen van controversiële dingen. Hij houdt het graag lekker luchtig, op een stevige woordenruzie met collega-rappers als Def P en Brainpower na dan. Misschien is dat de Brabantse afkomst. Goed, hij doet aan "braggadocio" (voor de leken: opscheppen, héél véél opscheppen) op bijna al zijn nummers ("Zonder te overdrijven mijn flow dreef over"), maar het klinkt nooit als serieuze arrogantie. Aan politieke of sociale issues waagt hij zich al helemaal niet. "Politiek, tsja, ik kijk wel journaal enzo, maar ik gebruik het niet echt in mijn nummers. Het is toch altijd een beetje hetzelfde. Ik wil mensen geen hoofdpijn bezorgen. En ik wil zelf ook geen hoofdpijn krijgen. Ik wil gewoon leuke muziek maken."
Tekst: Chris Wind Foto’s: Sjef Weller
Jibbe Scrabble "Hectisch. Zo zou ik het beschrijven. Het is hectisch hierboven. Het begon natuurlijk met Juliana. Pa wilde haar verwelkomen met een defilé, met engelen en cherubijntjes, tamboerijntjes en Hendrix op 'n Gibson Les Paul, de hele reutemeteut en santenkraan. Maar madam doe-maar-normaal liep bij binnenkomst direct door naar haar kamer en liet Vader voor wat 'Ie was. Verder wordt de deur hier de laatste tijd werkelijk platgelopen door zelfmoordaanslagers die allemaal hun weet-ik-veel-hoeveelenzeventig maagden op komen eisen. Maar we krijgen sinds een jaar of veertig zo weinig volwassen maagden binnen dat we onmogelijk aan de vraag kunnen voldoen. En minderjarig, daar doen we hier niet aan, het is België niet. Dat levert veel beteuterde gezichten op, dat kan ik je wel vertellen. Toch jammer dat ik dat trucje met dat brood en die vis niet met maagden kan uitvoeren. Maar het lijkt alsof het Pa allemaal niet zoveel kan schelen. Hij sombert de laatste tijd nogal. Sinds een Britse wiskundige heeft uitgerekend dat de kans dat Hij bestaat 67% is, loopt Hij een beetje met zijn ziel onder de arm. Hij heeft een groot vertrouwen in de wetenschap en die kans van 33% dat hij niet bestaat zit hem nogal dwars. Volgens mij zit 'Ie gewoon in z'n midlife en lost het zichzelf allemaal wel op. Ik zei nog gooi d'r gewoon weer een wondertje tegenaan, zorg dat Arjan Erkel vrijkomt of zo, maar volgens Hem willen de mensen niet meer in wonderen geloven. Als 'Ie al zoiets doet denken ze dat ze het zelf hebben gedaan. Maar hij zou het proberen. Zelf ben ik met heel andere dingen bezig. Ik keek reikhalzend uit naar de release van The Passion, die hier pas een week na Pasen werd uitgebracht. Wat betreft populaire cultuur lopen we hier toch altijd een beetje achter. Pa denkt nog altijd dat Bach de height of fashion is. Ik ben benieuwd hoe ik er in de film van af kom, al weet ik niet of mijn verhaal bij Mel wel in goede handen is. Ik ben toch meer van de andere wang en zo, en als ik Gibsons werk bekijk valt me toch altijd het kleine arsenaal wapens op waarmee hij ten strijde trekt tegen deze of gene. Een arsenaal waarmee een willekeurige Palestijnse splintergroepering in de zevende hemel zou zijn. Maar goed, het blijft vleiend als er zelfs tweeduizend jaar later nog aan je wordt gedacht, al is het door iemand die relitechnisch niet helemaal in mijn hoekje zit. Ik bedoel, ik ben Joods en Gibson is, eh, een soort van katholiek dacht ik. Niet dat het uitmaakt, hierboven is iedereen welkom, zolang het niet van die enge grefo's zijn. Of countryzangeressen. Wat dat betreft hebben we sinds Pim d'r is een strikt asielbeleid. Maar ik moet ervandoor, scrabbelen met Lola Ferrari. Hectisch. Ik noem het hectisch.
R E P O R TA G E
4
IBG en NS negeren OV-Jaarkaartfraude De hele week gratis reizen, wie wil dit nou niet? Voor studenten die geen genoegen nemen met alleen een week- óf een weekend-OV is het vrij eenvoudig om met deze pas te frauderen en er voor te zorgen dat ze inderdaad zeven dagen per week, 52 weken per jaar gratis on tour zijn. Dat dit dan ook gebeurd willen de NS en de IBG niet ontkennen, toch voelen beide instanties zich niet geroepen er iets aan te doen.
om naar de politie te gaan en ik had al een heel excuusverhaal zitten verzinnen, maar ze deden helemaal niet moeilijk ofzo. Je hoeft alleen een handtekening op een formulier te zetten en zij zetten er een stempel op." Vanaf september dit jaar heeft hij geen recht meer op een OV, maar met zijn oude kaart zal hij dan toch nog tot en met december gratis kunnen reizen. "Die treinkaartjes zijn
wel een kaartje in de trein kopen." Mirjam, vorig jaar afgestudeerd aan Minerva, is helemaal niet bang. Ook zij reist op een zogenaamde 'zoekgeraakte' pas: "Dat ik gepakt wordt is gewoon onmogelijk. Ik heb alleen wel gehoord dat er een systeem bestaat dat gestolen of zoek geraakte OVkaarten kan herkennen, maar er wordt bijna niet gescand, ik heb
De meest voorkomende vormen van OV- fraude zijn reizen met vervalste kaarten, het bezitten van een week én een weekendkaart of het onrechtmatig bezitten van een OV-Jaarkaart (dat wil zeggen na de vier jaren studiefinanciering en de eventuele drie opvolgende jaren lening). Bij de eerste vorm wordt met behulp van goede hard- en software een pas simpelweg gekopieerd, maar voor de oplettende conducteur is zo'n kaart toch makkelijk te onderscheiden van een echte. Bij de andere twee manieren ligt dat anders, aangezien de reiziger hier nu eenmaal met een officiële pas treint. Het werkt simpel, de bijna afgestudeerde student doet aangifte van diefstal van zijn OV, terwijl deze natuurlijk niet gestolen is. Hierna komt de student in het bezit van twee kaarten (de IBG stuurt immers een nieuwe). De nieuwe kaart wordt netjes ingeleverd, wanneer de IBG er aan het einde van de studie om vraagt en de student kan de rest van het jaar nog steeds gratis reizen met zijn 'gestolen' kaart. Mark, tweedejaars rechtenstudent, is recentelijk naar het politiebureau geweest om zijn OV als gestolen op te geven: "Ik was echt verbaasd! Ik was vrij zenuwachtig
gewoon veel te duur. Ik reis vaak op en neer naar Rotterdam. Die dertig euro die ik moest betalen voor m'n nieuwe OV heb ik er dan al heel snel uit. Voor een enkeltje Groningen- Rotterdam zonder korting ben je namelijk al bijna dertig euro kwijt. Voor dat geld kan je ook minstens naar Londen vliegen!" Ook Brenda, derdejaars psychologiestudente, heeft, een paar jaar geleden, fraude gepleegd met haar OV. Ze had destijds een weekend-OV en wilde er eigenlijk ook wel een week-OV bij. "Ik gaf mijn weekend-OV op als gestolen en liet daarna m'n nieuwe weekend-OV omzetten in een weekOV." Brenda is niet bang om gepakt te worden. "Alleen als ze aan zouden komen zetten met scanapparaten zou ik wel een beetje bang worden. Dan zou ik
dat zelf ook nog nooit meegemaakt, dus daar ben ik niet bang voor." Haar tweelingzus, die dezelfde initialen heeft en op hetzelfde adres woont als zijzelf, had wel recht op een OV aan het begin van dit studiejaar. Mirjam gaf toen bij de politie aan dat ze haar (niet bestaande) OV kwijt was geraakt. Na tien dagen kon ze een nieuwe kaart ophalen, op naam van haar zus. Wat doet de NS hier tegen? Als deze fraude op grotere schaal wordt toegepast moet de schade voor dit vervoersbedrijf enorm zijn. Flore Kraaijeveld, woordvoerster van de NS, vertelt dat de IBG een contract heeft getekend met de gezamenlijke openbaar vervoerbedrijven: "Deze bedrijven krijgen een bedrag van de IBG en deze mag in ruil daarvoor OV-
kaarten uitgeven. Doordat de IBG de kaarten uit geeft, zijn zij er ook verantwoordelijk voor. Wij registreren niets wat te maken heeft met OV-fraude, maar ik denk ook niet dat deze vorm van fraude op grote schaal voorkomt." De vraag welke partij er het hardst door OVfraude wordt getroffen weet ze niet te beantwoorden: "Wij zijn vast één van die partijen, maar ik weet niet wie de grootste gedupeerde zal zijn." Het is de verantwoordelijkheid van de IBG dus. Daniël Blok, persvoorlichter van de Informatie Beheer Groep reageert verrast: "We weten wel dat er op een aantal manieren gefraudeerd wordt met de kaart, hoe, dat kan ik natuurlijk niet zeggen, om mensen niet op ideeën te brengen, maar nee, op OV-fraude controleren wij niet. Bij eventuele fraude is de NS de gedupeerde partij en als er geconstateerd wordt dat er op grote schaal misbruik van de OVJaarkaart wordt gemaakt, dan is het de NS die aangifte zal doen. Wij zijn niet de partij die maatregelen zal nemen. De IBG is er natuurlijk niet om studenten op te sporen." Zolang de NS en de IBG de verantwoordelijkheid op elkaar afschuiven zal de fraude onverminderd doorgaan. Maar voor de studenten die nu en masse naar het politiebureau gaan om een 'extra' kaart te verkrijgen, bedenk wel dat áls je gepakt wordt je veroordeeld kan worden voor een strafbaar feit, waar in theorie een half jaar gevangenisstraf op staat. In de praktijk kom je er waarschijnlijk met een boete wegens zwartrijden vanaf. Door Moniek Steenbergen en Joep Schenk De namen Brenda, Mark en Miriam zijn op verzoek van de geïnterviewden verzonnen.
Groningse eetgelegenheden beschreven en beoordeeld
Door Frieda Hamster
Sinds een kleine vier weken zit aan de A-weg een nieuwe eetgelegenheid: Tacos. Wie verwacht hier een traditioneel Mexicaanse cantina aan te treffen heeft het mis. Het is een trendy bar die lijkt op een aquarium. Binnen is het ruim ingericht en is er geen enkel attribuut teveel, felle kleuren (rood en oranje) zetten de toon. Er staan een paar tafels en in
Uitgekauwd de bestelling niet werd opgenomen aan de tafel maar dat je zelf bij de keuken moet bestellen en ook direct moet afrekenen. De keuze was minimaal: er was slechts één menu (met daarin drie verschillende taco's) en verder stonden op de menukaart losse taco's en verscheidene drankjes. Wij kozen voor het menu, met daarin taco's quesadilla (gesmolten kaas), carnitas (gemarineerde reepjes biologisch vlees) en papas y chorizo Foto: Sjef Weller (aardappel chorizo en kaas). Dit het midden is een soort eetbar te alles werd geserveerd met een vinden. De keuken aan het begin sausje en versgeperste jus d'orFoto: Sebastiaan Pouyet van de bar is geheel open, waarange, alles bij elkaar 9,95 euro. door je gelijk kunt zien of het alle- Andere taco's waren Hongos (padmaal wel hygiënisch is. Volgens de denstoelenmelange) en Pescado eigenares bevordert dit de klan- (pittig gekruide vis). dizie. Na een klein half uurtje wachten in Omdat het een mooie dag was de zon werden de taco's namen we plaats op het terras dat geserveerd. Het was even passen uitkijkt op de A-weg. Na de en meten met zes grote borden op menukaart geïnspecteerd te een kleine terrastafel omdat de hebben kwamen we erachter dat borden van de vorige gasten er
Tacos Astraat 14
nog stonden, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij het brengen van de taco's keken we enigszins verbaasd op. Bij het woord taco dachten wij aan harde dingen in plaats van de geserveerde wraps, een soort pannenkoekjes. Maar na uitleg bleken taco's gevulde en dichtgeslagen wraps te zijn, weer wat geleerd. Binnen no time waren de taco's op en onze handen wit. Hoewel er ook bestek bijgeleverd werd kan je deze tacos net zo goed met je handen eten. Het eten smaakte goed; de carnitas was verreweg onze favoriet. De kaas-taco daarentegen was een beetje simpel en had weinig smaak. Maar voor 9,95 was ons vitaminepeil weer op niveau en hadden we goed gegeten. Toch voelden we later op de avond onze magen alweer knorren. Voor mensen met een gezonde eetlust is het geen aanrader.
FEATURE
Bevrijdingsfestival in teken van uitgeprocedeerden
‘Je mag ze best aanraken, hoor’ gedrukt.."
IS’ers in discussie met corpsballen
Ook dit jaar weer vond het Bevrijdingsfestival plaats op de drafbaan in het stadspark. Maar anders dan de voorgaande edities moet de argeloze bezoeker op weg naar het hoofdpodium zich eerst een weg banen door een haag van stalletjes. Het anders zo rustige weggetje door het stadspark gonst van de drukte. Aan het begin van de weg delen krakers gratis eten uit, een stuk verderop staan mensen in de rij voor een hamburgerkar. Even lijkt het er op dat de harde wind greep krijgt op een wolk Sponge Bob ballonnen. De fragiele verkoopster die achter de ballonnen schuilgaat zet zich schrap tot de wind weer gaat liggen. 'Vrijheid is kiezen én delen', dat is het thema van de viering van de bevrijding dit jaar. De invulling van dit thema heeft een opvallend politiek tintje. De aandacht gaat vooral uit naar de vluchtelingenproblematiek. Zo kruisen Femke Halsema en Hilbrand Nawijn 's middags de spreekwoordelijke degens tijdens een debat over het
Onder het motto 'Van Harte Pardon' voert de werkgroep A Long Walk to Freed o m ? ? ? actie tegen het vluchtelingenbeleid van minister Verdonk. Via een vriend is Sjoerd betrokken geraakt bij de werkgroep. Foto: Sebastiaan Pouyet Maar waarom voert hij vluchtelingenbeleid. Daarvoor had eigenlijk actie op zijn vrije dag? onze eigen minister-president Jan "Het beleid van Verdonk is Peter Balkenende al de landelijke ontzettend fout, het is symaftrap voor de Nationale viering boolpolitiek van de VVD om kievan Bevrijdingsdag gegeven. Niet zers te trekken. Voor die 26.000 alleen prominenten uit de lanmensenlevens ben ik best bereid delijke politiek grepen de kans om om een dag hier te staan", zo hun stem te laten horen. Langs de antwoordt hij. route naar de drafbaan hebben zich verschillende Groningse In februari heeft Sjoerd belangengroepen genesteld. De meegelopen met een protestmars Studentenkrant kwam twee geënvan Groningen naar Den Haag. gageerde studenten tegen die hun "Tijdens die tocht heb ik verschildag liever doorbrachten achter lende uitgeprocedeerde asielzoeeen standje dan op de drafbaan. kers leren kennen. Een Chinese jongen bijvoorbeeld, die al tien jaar Het bezoek van Balkenende is in Nederland verblijft. Hij studeert Sjoerd Oostrik (22), student nu Sociale Geografie aan de RuG Geschiedenis, niet ontgaan. Hij en is een van de 26.000 mensen staat namens de werkgroep A die terug zou moeten. Maar hij kan Long Walk to Freedom??? bij een helemaal niet terug, want China van de stands die opgesteld staan erkent geen vluchtelingen." Hij wil langs de route naar het hoofdpodimensen vooral duidelijk maken um. Achter Sjoerd hangt een vlag wat het betekent om vluchteling te met een logo in de vorm van een zijn. "Het merendeel van de uitgegroot rood hart. "Een van onze procedeerde asielzoekers komt uit mensen kon Balkenende nog een instabiele landen zoals Iran en folder in de hand drukken voordat Afghanistan. Het beeld dat hij door de beveiliging vluchtelingen economische getegen een lukszoekers zijn is te absurd voor vuilnisbak woorden. Het zijn geen misdadiwerd gers." Het negatieve beeld
Apart’ja DE GRONINGSE INDIAAN
van vluchtelingen dat Sjoerd wil bijstellen wordt geïllustreerd door een voorval met twee jonge feestgangers die terug kwamen van het festival. "Zij weigerden te geloven dat twee van mijn medeactivisten die goed Nederlands spreken, vluchtelingen zijn. Ik zei: je mag ze wel aanraken hoor, het zijn ook maar mensen. Een moment later hingen ze om de twee vluchtelingen heen." Glimlachend: "Ik geloof dat ze behoorlijk zat waren." Naast de stand van ‘Van Harte Pardon’ zijn Internationale Socialisten in een heftige discussie verwikkeld met een groepje corpsballen. Verderop, bij Humanitas, lopen de gemoederen minder hoog op. Omgeven door kleurige ballonnen vertelt Clementine Degener (23) waarom ze vrijwilliger is geworden bij Humanitas. De tafel waar ze achter staat is bezaaid met folders. "Ik wilde iets doen naast mijn studie andragogiek. Het leek me leuk iets te doen bij Humanitas, omdat je bij dit werk nieuwe mensen leert kennen en in aanraking komt met andere culturen." Clementine is net terug van een zeven maanden durend verblijf in Zuid-Afrika. Ze heeft daar stage
Net als Sjoerd heeft ze veel moeite met het huidige Nederlandse vluchtelingenbeleid. "De mensen die straks weggestuurd worden zijn niet vrij, maar vogelvrij. Ze worden zo gedwongen de illegaliteit in te gaan." Clementine is dan ook in het geheel niet ontevreden met de concurrentie van ‘Van Harte Pardon’. "Er komen hier wel af en toe mensen met vragen, maar de stand van ‘Van Harte Pardon’ is veel populairder. Maar dat geeft niet, ik sta achter hun protest." En voelt Clementine zich eigenlijk wel vrij in Nederland? "In ZuidAfrika heb ik de druk van onvrijheid en onveiligheid ervaren. Hier in Nederland voel ik me heel vrij, ik kan doen en laten wat ik wil. Maar ik zit wel bij de groep die zich vrij kán voelen." Sebastiaan Pouyet
Foto: Sjef Weller
Apart’ja gaat op zoek naar de vreemde kanten van Groningen. Deze maand:
SOG doorboort VOS! Het was je misschien al opgevallen: de universitaire verkiezingsstrijd tussen VOS en SOG is in volle gang. Aangezien de Studentenkrant het SOG als buurman heeft in het universitaire pand aan de Sint Walburgstraat, zien en horen wij nog wel eens wat. Zo kwamen wij er kort geleden achter dat het SOG er wel hele lugubere methoden op na houdt om haar medewerkers te motiveren. Aan de muur in hun werkkamer hangt een lief knuffelvosje. Niks mis mee, ware het niet dat het arme beestje met een broodmes doorboord is. De SK vroeg het SOG om een reactie.
Foto: Sebastiaan Pouyet
gelopen bij een ontwikkelingsproject. "Ik vind dat de sfeer in Nederland erg verslechterd is tijdens mijn stage. Mensen hebben nu ongelooflijk snel hun oordeel klaar over bijvoorbeeld vluchtelingen. Het werk bij Humanitas is voor mij eigenlijk een manier om tegen het huidige klimaat in te gaan."
Een gespietste vos aan de muur, leg eens uit? Marjolein Gorissen, fractievoorzitter: "Oh, dat is maar een grap!" Een grap? Het is dus niet bedoeld als extra motivatie vanwege de verkiezingen? "Nee hoor, die vos hangt er al een jaar. We hebben bij de laatste twee fractiepresentatie-borrels een fles
wijn en een vos van VOS cadeau gekregen. Die vossen hangen nu dus aan de muur. Wij hebben er voor de grap een mes in gestoken." Behoorlijk gruwelijk, toch? "Mwah, er kwam laatst wel iemand van VOS binnen en die schrok zich inderdaad lam. Trouwens, hoe zijn jullie hier achter gekomen?" Euh, jullie deur stond open en we zagen de vos hangen, zodoende. "Aha, stelletje spionnen! Misschien moeten we de deuren voortaan maar dichthouden!" Enkele minuten na ons gesprek belt Marjolein nog even terug. Of we nog een foto nodig hebben voor het stuk. Ik moet beschaamd toegeven dat we die stiekem al genomen hebben toen de SOG medewerkers aan het pauzeren waren. "Nou ja, zeg," reageert Marjolein quasi-verontwaardigd, "van je buren moet je het hebben!" Chris Wind
6
20 JAARGANGEN SK
Een selectie ui De Studentenkrant heeft wat te vieren! Vanwege ons vierde lustrum presenteren wij deze maand een selectie van enkele grappige en opvallende artikelen, foto’s en cartoons van de afgelopen 20 jaar. Ooit voortgekomen uit de SORUG, het hedendaagse SOG, is de Studentenkrant uitgegroeid tot een onafhankelijk maandelijks verschijnende krant. De Studentenkrant is zelfs nog twee jaargangen landelijk verspreid, in 1990 en 1991, maar dat bleek ietsje te hoog gegrepen. Binnen de Groninger studentenwereld is de krant echter uitgegroeid tot een vaste waarde. Aan de bovenkant van Uitgespreid ziet u enkele voorpagina’s van de Studentenkrant zoals die er in de eerste vijftien jaar uitzag. In 2001 zijn wij overgegaan op een full-colour voorkant, zoals je onderaan kunt zien. Linksboven zie je de allereerste Studentenkrant zoals die verscheen in 1985, rechtsonder het laatste exemplaar van mei 2004. Goed, we hadden jullie ook enkele goede inhoudelijke stukken kunnen voorschotelen, maar het is feest, dus we hebben het licht en luchtig gehouden. De hoofdredactie
Foto: Bronwyn Swasbrick
UIT G
E S P R E I D
it 20 jaar Studentenkrant
ADVERTENTIES
8
TOMMY HILFIGER . GANT STATE OF ART . TENSON RIVERWOODS . CUM LAUDE CORNELIANI . GENTILUOMO
Rijksstraatweg 196, 9752 BR Haren Tel 050 - 5345945 www.flashman.nl
Ogen en oren gezocht!! Voor de stichting Tijsrust (TIJdelijke Studieruimte Studerenden) zijn wij voor de komende maanden op zoek naar studenten die met z'n tweeën, 2 weken lang, 24 uur per dag op een leegstaand pand in de provincie Groningen passen. Daarvoor ontvang je per persoon een vergoeding van 450 euro. De werkzaamheden houden in dat je een aantal keren per dag een ronde loopt om te zien of alles in orde is. Het is essentieel dat iemand aanwezig is. Ben je geïnteresseerd of weet je betrouwbare mensen die dit zouden willen doen, neem dan contact op met de stichting Tijsrust. Tel: 030 2540502, mail: sander@hod.nl.
JE AUTORIJBEWIJS NOG HALEN??????
VERKEERSSCHOOL ANDRÉ KEIZER 30 rijlessen + 1 praktijkexamen 1095,00 euro ( indien nodig 1 gratis herexamen ) LET OP : BIJ ONS DUREN DE RIJLESSEN 60 MINUTEN!!!!!!!!!! BEL VOOR INFO 0598-323131 b.g.g 06-53580448 www.verkeersschoolkeizer.nl KWALITEIT VOOR EEN BETAALBARE PRIJS BIJ ONZE BOVAG 3-STERREN RIJSCHOOL
www.studentenkrant.org
CULTUUR Ambitieus kunstenaarsnetwerk opgezet
Groningse kunstscene verenigd in Nieuwe Garde
Groningen is op cultureel gebied al jaren een bruisende stad. Dankzij festivals als Noorderslag, Noorderzon en Swingin'Groningen of de verschillende tentoonstellingen in het Groninger Museum valt er hier altijd wel wat te doen of te zien. Om de creatieve mogelijkheden in Groningen te vergroten is er nu een netwerk voor jonge kunstenaars opgezet genaamd 'De Nieuwe Garde'. De officiële kick-off van het netwerk vond plaats in het prachtige Coop Himmelb(l)au paviljoen van het Groninger Museum op de avond van woensdag 21 april. Voor de kick-off waren 400 creatievelingen en vrienden uitgenodigd. Dat het om een netwerkbijeenkomst ging werd al snel duidelijk. Elke bezoeker kreeg een congresachtig naamkaartje waarop men een zelfportretje kon tekenen en weergeven wat voor ieder persoon zijn 'ding' was. Daarbij kreeg men twee kleine plastic zakjes. Een was leeg, de andere was gevuld met fiches met een nummer erop. Op deze manier hoefde je geen visitekaartjes uit te wisselen, daar waren de fiches voor. Bij de ingang werd de bezoekers ook nog een willekeurig voor-
werp in de handen gedrukt. Sommigen liepen rond met een klein stukje plastic pijp of een dopje, de ongelukkigen moesten de hele avond een fietswiel of een plank meedragen. Gelukkig voor hen was er al snel een groepje kunstenaressen aanwezig die spontaan en met behulp van tape de verschillende voorwerpen combineerden tot een kunstwerk. Wat het was of waar het voor gebruikt kon worden was niet helemaal duidelijk, maar er kon mee gereden worden. De opening van de avond verliep vrij chaotisch. Het was de bedoeling dat er werd geopend met een kunsthistorische quiz die werd uitgevochten tussen een team bestaand uit vertegenwoordigers van de 'Nieuwe Garde' en een team van vertegenwoordigers van de oude garde. Echter, door slechte akoestiek of slechte geluidstechniek, of een combinatie van de twee was er niet of nauwelijks wat te horen wat de presentatoren of de quizdeelnemers zeiden, zelfs als je slechts enkele meters van ze afstond. De presentatoren riepen meerdere keren op of het publiek muisstil kon zijn, maar met vierhonderd man in de zaal was dat onbegonnen werk. Veel bezoekers begonnen noodgedwongen
Recensies
Eamon - I don't want you back Hij is slechts negentien lentes jong, zong als negenjarige al in de DooWop groep van zijn vader in Madison Square Garden in New York, ontmoette op zijn vijftiende producer Milk Dee, die al samenwerkte met grote namen als Janet Jackson, Sinnead O'Connor en Mary J. Blige, maakte met hem het vijftien songs tellende album I don't want you back en heeft momenteel een wereldhit met het tekstueel grove Fuck it. Eamon Doyle is zijn naam en zijn ster is rijzende. Dat zijn album dankzij de ongenuanceerde straattaal met een ouderlijk advies-sticker is versierd zal niemand verbazen, maar dat de jonge Eamon een heel eigen stijl weet neer te zetten is een prettige verrassing. Met een mix van hiphop, doowop en een ouderwetse funk geeft de blanke Eamon met zijn debuutalbum blijk van een ongekende muzikale wasdom. Zo zoetsappig de muziek ook mag klinken, zo grof predikt, rapt en zingt hij zijn teksten. Een wolfje in schaapskleren zullen we maar
toen al met netwerken. Het idee voor het kunstenaarsnetwerk is afgelopen zomer ontstaan en was onder andere geïnspireerd door een soortgelijk netwerk, de 'Jonge Honden' uit Amsterdam. Een van de oprichters van 'De Nieuwe Garde', oud-student communicatie Rutger Middendorp, had twee jaar als bestuurslid voor dat netwerk gewerkt. 'Jonge Honden' was echter bedoeld om ideeën uit te wisselen tussen reclamemakers, waarvan er in Amsterdam veel zijn. Volgens medeoprichtster Gabriël de Graauw, oud-studente journalistiek en nu part-time communicatiemedewerkster, was 'De Nieuwe Garde' bedoeld voor alle creatieve geesten in en rondom Groningen. "In Groningen zijn maar zes reclamebureaus, dus dat had weinig zin. Nee, ons netwerk is bedoeld voor alle creatieve mensen in Groningen, zoals fotografen, schrijvers, muzikanten en beeldende kunstenaars. We hadden het er al een tijdje over dat het een goed idee zou zijn om zo'n netwerk voor kunstenaars in Groningen op te richten. Sinds afgelopen zomer zijn we er structureel aan gaan werken om dat voor elkaar te krijgen. Elke week vergaderen we en zij we druk met het zoeken van sponsors." De bedoeling van het netwerk is dat de vele kunstenaars en andere creatievelingen in de regio een makkelijke manier hebben om met elkaar in contact te komen. "Het gaat er niet alleen om dat men ideeën kan uitwisselen. Een schrijver bijvoorbeeld heeft voor een stuk of een boek een goede fotograaf nodig, in ons bestand kan hij er dan snel een vinden, of hij maakt op één van onze avonden kennis met een fotograaf.' De reacties van de oude garde op het initiatief van de jonge kunstenaars waren over het algemeen positief. Gabriël: "Enkelen hebben ons zelfs met een beetje geld ondersteund. In principe is 'De Nieuwe Garde' niet alleen voor jonge kunstenaars. Iedereen met
creatieve gedachten, variërend van twee tot tachtig jaar, is bij ons welkom. Al is een kind van twee meer geïnteresseerd in eten dan in kunst, denk ik." Na de kick-off komt 'De Nieuwe Garde' minimaal één keer per maand bij elkaar. Bij deze borrels kunnen steeds veertig á vijftig mensen aanwezig zijn die naar gastsprekers over uiteenlopende onderwerpen luisteren. Daarna gaan ze netwerken. Bij de eerste bijeenkomst, op maandag 3 mei, was de gastspreker Martijn Aslander, die heel toepasselijk workshops geeft in de kunst van het verbinden (netwerken bouwen). Volgens Gabriël verliep de avond nog niet helemaal vlekkeloos, maar was het wel erg gezellig. "Het ging goed, maar we hebben nog wat te leren. We gaan onze website ook nog flink ver-
beteren en uitbreiden met een goede mailinglist." Over het verloop van de kick-off had Gabriël geen mening. "Ik had het de hele dag zo druk met dingen regelen dat alles mij een beetje ontgaan is. Toen iemand mij vroeg of ik mij vermaakte, dacht ik: geen idee." De plannen van 'De Nieuwe Garde' zijn ambitieus en kunnen zeker een verrijking zijn voor de Groningse kunstscene, maar een enkeling had toch wat twijfels over de haalbaarheid ervan. Columniste Jakobien Groeneveld: "Het idee voor het netwerk is erg leuk, maar als je vierhonderd kunstenaars bij elkaar zet, dan zet je vierhonderd grote ego's bij elkaar die niets liever doen dan over zichzelf praten. Hoe moeten die gaan netwerken?" Tekst: Bart Jan Teunisse Foto’s: Koen Rengers
Wolf in schaapskleren zeggen, want dezelfde Eamon stemde in met het muzikale antwoord op hit Fuck It. In Fuck It reageert hij zich op niet mis te verstane wijze af op zijn ex-vriendinnetje "Fuck all those kisses/they didnt mean jack/Fuck you, you hoe, I don't want you back" Inmiddels heeft dat zogenaamde vriendinnetje genaamd Frankee haar antwoord al uitgebracht, Fuck you right back, met een keihard antwoord op Eamon's klachten én op de muziek van Fuck It. En uitgerekend dat is niet zo raar, want het was nou juist het management van Eamon dat Frankee selecteerde om het nummer te zingen. En Eamon keurde de teksten voor de release persoonlijk goed, al kende hij haar helemaal niet, zo gaf hij later toe. Daar kan Boris nog wat van leren. Van deze wolf. Jorg Bressers
Kill Bill 1 & 2 Soundtracks Eerlijk gezegd zijn soundtracks niet echt mijn ding. Vaak zijn het compilaties zonder enige samenhang. Binnen de context van de film werkt dat misschien, omdat de nummers dan een bepaalde functie hebben, maar zonder de film is er meestal geen touw aan vast te knopen. De paar nummers die dan de moeite waard zijn, kun je beter downloaden. Gelukkig kan het ook anders, zo bewees Tarantino zo'n tien jaar geleden. Met de soundtrack voor Pulp Fiction, en in iets mindere mate Reservoir Dogs, zette hij een nieuwe standaard neer. Obscure liedjes uit de oude doos afgewisseld met stukjes dialoog uit de film: niks speciaals eigenlijk, ware het niet dat de gekozen
nummers (en dialogen) stuk voor stuk ijzersterk waren. De soundtracks van Kill Bill zijn beide nog veel vreemder dan de al obscure voorgangers. De stukjes dialoog en obscure liedjes zijn gebleven. Ditmaal is er echter ook ruimte voor échte filmmuziek. Op de soundtrack van Kill Bill 1 zijn meerdere, meest Aziatisch getinte, instrumentaaltjes van RZA (producer/rapper van de Wu Tang Clan) te horen. Op Kill Bill 2 is de sfeer meer Mexicaans en zijn de instrumentaaltjes van de hand van de soundtrack-meester: Ennio Morricone. Hoewel Morricones nummers niet nieuw zijn, behoren deze nummers wel tot de absolute hoogtepunten van de soundtrack. Wat ook gebleven is, is de bizarre mix van cult en schoonheid. 'Bang Bang (My Baby Shot Me Down)' op Kill Bill 1 is adembenemend, Malcolm McLarens' remake van de Zombies klassieker 'About Her' op Kill Bill 2 alleen maar cult. Nog steeds ideaal voor coole feestjes, die Tarantino. Chris Wind
SPORT
Handbalsters V&S gedegradeerd uit eerste divisie
10
'We lieten hier en daar wat punten liggen' “Het Is soms mis-schien wel te gezellig", geeft Henk-Jan Drijver toe. De trainer houdt nauwlettend de prestaties van 'zijn' dames in de gaten, terwijl de ballen in de sporthal in Lewenborg over en weer gaan. De meiden, voornamelijk studentes, van handbalvereniging V&S hebben het afgelopen jaar mogen proeven van de eerste divisie, nadat aan het eind van het seizoen ervoor vrijwel een voltallig eerste team opstapte. Nu is het vrouwenhandbalteam gedegradeerd naar de hoofdklasse. "Dat wordt sowieso heel moeilijk komend jaar."
De training lijkt een wat gelaten sfeertje te hebben. Immers, de kaarten voor dit handbalseizoen zijn reeds geschud, de wedstrijden gespeeld en de degradatie is een feit. Er wordt veel gelachen tijdens de warming up, en een van de keepsters houdt het na een keertje de zaal op en neer lopen voor gezien. Na de warming up roepen de meiden om een potje rugby, maar Henk-Jan heeft andere plannen. "Als we nu gaan rugbyen, krijgen we geheid blessures. We gaan voetballen." Hij
draait zich om en licht toe: "Er komt een voetbaltoernooitje, waarvoor we ook zijn gevraagd om mee te doen. Maar dan moeten we er wel even op trainen, want we willen natuurlijk niet afgaan." et lijkt zo misschien meer wat te hebben van een gezelligheidsclubje dan een voormalig eerste divisionist, maar niets is minder waar. Hoewel, er mag dan drie keer per week anderhalf uur getraind worden en de dames mogen het afgelopen seizoen dan wekelijks stad en land hebben afgereisd om hun wedstrijden af te werken, de fun-factor blijft nadrukkelijk aanwezig. Dat is goed te zien tijdens, maar nog beter na de training. De semi-professionele handbalsters zijn dan weer meiden, die 'gezellig' in het halletje van het sporthonk samen een peukje roken, omdat het in de kantine niet mag. Vervolgens wordt in de kantine nog even nagebabbeld en worden afspraken gemaakt voor koninginnedag, wanneer het voltallige team is uitgenodigd om op de Vismarkt te verschijnen, en voor de zondag erop, want er moet nog geoefend worden voor de Nijmeegse wandelvierdaagse die er weer aan zit te komen. Ook handbalster Mariska Schutrups, studente Toerisme aan de Hanzehogeschool, geeft toe dat de meiden het misschien wel te goed kunnen vinden met elkaar. "We hebben een stamkroeg waar we na de wed-
strijden vaak een biertje gaan drinken. Maar ook buiten de trainingen en wedstrijden om doen we heel veel leuke dingen samen en maken we uitstapjes en zo. Het was het afgelopen jaar zo gezellig, dat we hier en daar wat punten hebben laten liggen." Aan de gezelligheid heeft het echter niet gelegen, bedenkt de coach zich. Volgens hem was de ploeg simpelweg te onervaren voor de eerste divisie. "Eind vorig jaar gingen er zeven ervaren handbalsters weg, waardoor er nog maar vier over bleven." Het resultaat was dat er een stuk of tien dames tevoorschijn moesten worden getoverd, die er in ieder geval voor zouden zorgen dat de ploeg kon blijven bestaan. Anders dan hun voorgangers waren dit geen meiden diep in de twintig of ergens in de dertig, maar jonge studentes en een enkele scholiere. "De gemiddelde leeftijd is nu twintig jaar", illustreert de coach. "De oudste in het huidige team is 25 jaar, vorig jaar was de jongste 23."
afgelopen seizoen hebben klaargespeeld. Het is inderdaad opmerkelijk hoe gezellig deze groep het heeft, maar dat betekent ook dat de meiden op het veld heel veel voor elkaar over hebben. En dat zie je niet vaak bij een groep die nog maar zo kort bij elkaar is." Volgens de trainer was de degradatie dan ook, ondanks de relatieve onervarenheid van de groep, helemaal niet nodig geweest. "De speelsters zijn enorm vooruit gegaan dit jaar. We hebben het alleen in enkele wedstrijden laten liggen. Dan kom je terecht in de hoek waar de klappen vallen en dan treedt toch een bepaalde sportwet in werking." Maar of het, inmiddels stuk sterkere, handbalteam volgend jaar hoge ogen gaat gooien in de noordelijke Hoofdklasse A valt nog maar te bezien, meent de trainer.
"Handbal op dit niveau vind ik veel lastiger dan in de tactisch ingestelde eerste divisie. Volgend seizoen zal het meer gaan om vechten en karakter. Bovendien hebben de dames een nieuwe trainer nodig, want ik stop ermee." Alsof ze Drijvers gesprek heeft gehoord, komt de teambegeleidster binnen met goed nieuws. Het eerste vrouwenteam van V&S heeft namelijk een nieuwe trainer, of in ieder geval, daar begint het op te lijken. Wie het is, mag nog niet gezegd worden, maar 'het is een goede en de besprekingen zijn bijna rond'. Zou het dan allemaal nog goed komen? Ach, de meiden zien het wel. Eerst maar gezellig een biertje drinken in de kantine. Tekst en foto’s: Sjef Weller
De trainer houdt de dames daarom de hand boven het hoofd. "Met hun ervaring - sommigen kwamen uit een hoofdklasse, anderen speelden nog lager - is het fantastisch wat ze het
Bloopers Rutger Uittenbogaard Iedereen maakt wel eens een foutje toch? De één weliswaar wat minder dan de ander, maar vergissen is menselijk. Het wordt pas pijnlijk als je fouten zichtbaar worden. Bijvoorbeeld als je struikelt midden op de Grote Markt, dan kunnen de wangen al gauw rood aanlopen, helemaal als je beseft dat er camera's op je gericht staan. Natuurlijk hebben de meeste wel eens televisiebloopers gezien. Sommige zijn echt hilarisch. Gelukkig kent deze wereld mensen die er hun hobby van maken om deze bloopers te documenteren.
www.moviebloopers.com is daar een voorbeeld van. Op deze site worden films, ingedeeld per genre, bekritiseerd op alle gemaakte fouten en bloopers. Vele van de foutjes zijn klein, maar de kritische kijker heeft ze toch gezien. Een voorbeeld: het verdwijnen van een kogelgat in een ruit in Terminator II. Een andere vergelijkbare site is www.moviemistakes.com. www.continuitycorner.com heeft net als de andere sites bloopers uit films, maar heeft als extra een
clichéverzameling. Een hele bekende daarvan is dat alle telefoonnummers in films met 555 beginnen. Sommige films zijn echter niet goed doordacht voordat ze gefilmd werden. Er zijn bloopersites die aandacht hebben voor slechts één film. http://www.egosystem.com/starwars/bloopers.htm bijvoorbeeld is een site die zich geheel heeft gericht op de bloopers van Starwars. Op www.slipups.com hebben onze hobby-blooperverzamelaars het nog groter aangepakt. Naast filmbloopers zijn er ook bloopers van de TV, bloopers uit boeken en
vreemde quotes. Zo blijken series als Friends en The Simpsons voor een hele waslijst bloopers en voornamelijk fouten te zorgen (respectievelijk 130 en 146). Helaas krijg je geen beelden te zien van de fouten en bloopers, maar slechts de beschrijving ervan. De quotes op deze pagina zijn veruit het grappigst van de hele site. Van vele bekende sterren en politici zijn de versprekingen gedocumenteerd. Het zal vele van jullie niet verbazen dat George W.
Bush de lijst aanvoert. Maar met uitspraken als "I think they have misunderestimated me." of "The problem with the French is that they don't have a word for entrepreneur." is dat ook niet moeilijk voor te stellen.
FILM Out of time loom als een glas rosé op een terras Eén blik van Matt Whitlock (Denzel Washington) zegt eigenlijk alles over Out of Time. Op het moment dat hij zich realiseert dat hij gruwelijk belazerd is en daardoor diep in de problemen zit, spert hij alleen zijn ogen wijd open. In plaats van de blinde paniek waar een normaal mens last van zou krijgen, borrelt bij hem de onrust onder de oppervlakte. Hij is cool. Hij regelt het wel. Out of Time heeft de loomheid van een glas rosé op een terras. De
thriller, die in het begin vermomd is als een soort relatiedrama, kabbelt rustig voort. Regisseur Carl Franklin neemt de tijd om alle belangrijke inwoners van het zonnige Banyan Key, Florida te introduceren. Matt Whitlock is de gerespecteerde politiecommandant van het stadje. Hij ligt in scheiding met zijn bloedmooie vrouw (Eva Mendes), die voor haar werk als inspecteur naar Miami is verhuisd. Ondertussen heeft hij een verhouding met de getrouwde Ann (Sanaa Lathan).
Dan duiken er opeens twee verkoolde lijken op, verdwijnt 485.000 dollar aan drugsgeld en beseft Whitlock dat al het bewijsmateriaal in zijn richting zal wijzen. Om te voorkomen dat hij als onschuldige achter de tralies verdwijnt, moet hij zijn bijna-ex-vrouw een stapje voor blijven bij haar onderzoek naar de moorden èn de FBI te slim af zijn. Voorspelbare afloop? Zeker. Vervelend? Nee. Bij het jongleerspel van Whitlock is het namelijk niet de vraag óf, maar hoe hij de ballen in de lucht houdt. De vereiste slimmigheidjes en spelletjes blufpoker leveren een paar ingenieuze scènes op. Zo moet Whitlock in een kamer vol agenten ongemerkt een lijst met telefoonnummers onderscheppen uit de fax èn ervoor zorgen dat zijn nummer op miraculeuze wijze van die lijst verdwijnt. Hoe onmogelijk dit mag klinken, het lukt Whitlock en het script blijft nog geloofwaardig ook.
die zowaar echt grappig is, fijn acteerwerk en een klassieke spanningsopbouw, waarbij er op het einde wat wordt geschoten. Een typische lentefilm. Nee, er valt weinig te zeuren over Out of Time. Natuurlijk had zo'n thriller zweteriger en broeieriger kunnen zijn. Of er hadden brute achtervolgingen in kunnen zitten. En zo had Washington ook helemaal kunnen doordraaien toen bij hem het kwartje viel. Maar dan was het aangename, slome sfeertje weg geweest. Out of Time mag dan
geen baanbrekende plotwendingen bieden, gelukkig is het ook vrij van onaangename verrassingen. Voor de liefhebber van films met een getergde politieagent of het lome gevoel van een drankje in de zon, is het een rustig avondje uit zonder risico. Floortje Smit Out of time draait vanaf 20 mei in Pathé.
Bovendien zijn alle ingrediënten aanwezig voor een aangenaam middagje studieontwijkend gedrag: beelden van zonnig Florida, een sidekick (een lijkschouwer)
Remake Starsky & Hutch vakkundige formulefilm Geen serie uit de jaren '70 of er is de laatste jaren wel een film naar gemaakt. De trend is kopiëren; het publiek heeft een hang naar vroeger. Bij voorkeur wordt alles daarbij overgoten met een dikke laag spot, want de blik op het verleden kan niet ironisch genoeg zijn. Ook Starsky en Hutch zijn nieuw leven ingeblazen door de geldmachine van Hollywood. De casting van Ben Stiller en Owen Wilson voor de hoofdrollen blijkt een slimme zet. Starsky & Hutch, naar de gelijknamige politieserie, legt de flirt met de seventies met name in de soundtrack, die louter gevuld is met discokrakers. Maar ook in de prachtige kostuums, kapsels, zonnebrillen en auto's uit die tijd. Het hele uiterlijk van de film moet de kijker ervan overtuigen in de jaren '70 te zijn beland, maar dat in samenwerking met videotheek Sleaze
er wél vanuit een modern perspectief naar wordt gekeken. Een andere aanwijzing hiervoor vormen de acteurs. Starsky en Hutch worden gespeeld door Ben Stiller en Owen Wilson, twee typische komieken van deze tijd: een knappe kop en gladde humor doen bij hen het werk. Ze zien er stoer, schattig èn enigszins klungelig uit, een combinatie die het doorgaans goed doet bij het publiek. Regisseur Todd Philips maakt van deze wetenschap slim gebruik, door van zijn Starsky en Hutch niet de rauwe, onverschrokken kerels te maken die Paul Michael Glaser en David Soul in de serie speelden. Stiller en Wilson zijn eerder clowneske agenten, die door hun hoofdcommissaris geregeld op het matje worden geroepen.
Bijvoorbeeld wanneer ze, om informatie los te krijgen, in de gevangenis, homo-erotische kunstjes opvoeren voor een gedetineerde. Of als Starsky een paard doodt terwijl hij de vangst van een auto vol drugs verwacht.
Naast de remake van een serie is er nog een geijkte formule die in Starsky & Hutch wordt ingezet, namelijk die van de buddyfilm. Die luidt: zet twee agenten met contrasterende eigenschappen
DVD
releases
Echt sterke grappen levert dit verder overigens niet op, maar gelukkig wijkt Philips snel af van de simpele tegenstelling om Stiller en Wilson maatjes te laten worden. Eén keer wordt hun harmonie daarna nog verstoord: na weer een incident worden ze uit hun functie gezet en verwijt Hutchinson
Starsky verraad. In alles is de serie Starsky & Hutch gemaakt tot een film van deze tijd. Niet alleen krijgen we de seventies door een roze bril te zien, ook wordt, door de komische inslag van het duo Stiller en Wilson, de draak gestoken met de oude Starsky en Hutch. Dat gebeurt in een vakkundige formulefilm die als voornaamste doel heeft de kassa's te doen rinkelen. Een vervolg kan niet uitblijven. Aan het eind van de film komen de oude Starsky en Hutch nog even opdraven, om de fakkel, in de vorm van Starsky's rode auto, letterlijk over te dragen aan hun jongere broertjes. Feitelijk moet Starsky & Hutch dan nog beginnen. Niels Bakker Starsky & Hutch is te zien in Camera en Pathé.
Passionele nachten met flamenco danseres 101 Reykjavik
Peter Keizer
tegenover elkaar en laat ze samen een misdrijf oplossen. Starsky is een braaf moederskindje dat handelt volgens de letter van de wet; Hutchinson wordt aan het begin van de film gearresteerd tijdens een bankoverval. 'Een undercoveroperatie', bijt hij zijn commissaris dan toe.
Hlynur is een 30-jarige IJslander die nog bij zijn moeder woont. Deze wereldvreemde en werkloze jongen brengt z'n dag door met masturberen en internetten. 's Avonds drinkt hij met vrienden en weet altijd met een meid in bed te eindigen (hoe?). Maar het interesseert hem allemaal niets. 'Get a life!'. "What is life?". Hlynur doet denken aan de eeuwige student in Amerikaanse tienerfilms. Maar voor hem verandert alles als een Spaanse vriendin bij moeder en zoon intrekt. Lola Milagros is een flamenco danseres en staat in vuur en vlam. Zo veel passie, daar kan zelfs de norse blik van Hlynur niet tegenop. Hij raakt verliefd en eindigt uiteindelijk in een passionele vrijpartij met de Spaanse. Maar dan blijkt dat Lola niet alleen op Hlynur valt, maar ook een oogje op z'n moeder heeft. '101 Reykjavik' is een erg leuke film, vol droge humor. Engels ondertiteld
The Big Kahuna Kevin Spacey, Danny DeVito en Peter Facinelli zijn gladde verkopers. De drie hebben een hotelkamer gehuurd tijdens een congres, om zakenmannen hun val in te lokken. Er staat ze maar een doel voor ogen: een deal sluiten met 'the big kahuna'. Spacey is een gedreven verkoper die alles op alles zet om de grote vis binnen te halen. DeVito is een oude rot en is het geklaag van zijn collega meer dan zat. Groentje Facinelli wordt door Spacey constant onder druk gezet om het belang van de zaak boven zijn christelijke overtuiging te zetten. Maar daar heeft de gereformeerde handelsverkoper veel moeite mee. 'The Big Kahuna' is een lange dialoog tussen drie acteurs op een hotelkamer. De film doet snel denken aan 'Tape', dat door de saaie gesprekken weinig boeiend was. Hoewel 'Kahuna' vol geweldig acteerwerk zit, lijken zelfs deze sterren een dergelijke film niet te kunnen redden.
NADRUK
12
JORIS WES
Oh nee, KUT! Ik heet Joris van der Vliet Wist je dat wanneer een moppie zich laat doorblaffen door een kerel uit de Blauwe Engel met chlamydia aan zijn snikkel de kans op overdracht 50% is. Omgekeerd is die kans ongeveer 25%. Wat is de wereld toch heerlijk verdeeld, nietwaar mannen?! Maar wist je ook dat door middel van orale seks zowel mannen als vrouwen een gonorroe-infectie in de keel kunnen krijgen. Ik vroeg me altijd al af hoe 't kwam dat zoveel verenigingsvrouwen altijd zo hees waren…! Over de doden en soa's mag je geen grappen maken, zeggen vrienden altijd. En ik merk ook wel dat als ik over soa's begin een aantal mensen altijd heel stil wordt en maar ergens anders gaat staan. Zelf kan ik nooit zo goed tegen zulke onwetendheid, en moet 't juist wel weten. Daarom ben ik anderhalf jaar geleden toch maar door de soa-wasstraat gegaan. Ik wilde me testen op Chlamydia, Gonorroe en hoe heet die andere ziekte ook al weer……oh, ja…HIV.
Bij de GGD tegenover het AZG kun je gratis en anoniem een HIVtest doen. Gratis was 'ie, maar niet geheel anoniem. Als je deze anonieme test bij de GGD doet, wordt je achternaam vervangen door een andere naam. Ik belde de GGD en mijn nieuwe naam was Joris van der Vliet, en ik vond Joris van der Vliet ook best wel lekker klinken. Op D-Day ging ik naar de GGD en nam plaats in een afgeladen wachtkamer. Iedereen was naaiend gespannen, en we zaten allemaal van die tuinbladen te 'lezen' om elkaar maar te ontwijken. Ik keek een meisje aan; "Kut, had ik daar niet in een dronken bui wat mee gehad! Wat doet ze hier in vredesnaam! Op een gegeven moment dacht ik alle aanwezige vrouwen wel een keer in m'n mandje te hebben gehad. Ik zat mezelf helemaal gek te draaien tot de stilte werd verbroken door de intercom; "Meneer van der Vliet, balie graag!". Vervolgens stonden alle kerels op en liepen richting balie. Tien se-
conden later arriveerden Jasper, Bram, Martijn, Roderick, Frank en Joris van der Vliet bij de balie. "Wat is uw naam?", vroeg de dame achter de balie als eerste aan mij. Ik antwoordde dom en eerlijk; " Joris Wes". Vervolgens zei ze; "Joris Wes, zei je, die zie ik zo gauw niet…….. "Oh nee, kut, ik heet Joris van der Vliet", corrigeerde ik met zweet op m'n voorhoofd. Verbaasd zag ik Bram van der Vliet opkijken, zoekend naar een stukje herkenning en barstte toen in lachen uit tegen de anderen: "Héé Joris Wes, van die column!". In een roes werd later bloed afgenomen en de uitslag zou binnen een paar dagen bekend zijn. Na dit debacle had ik alleen nog de test op chlamydia en gonorroe te gaan. Ik haastte me naar de wachtkamer van de Soa-poli in het AZG. Ik zat hier alleen in de wachtkamer, en ik voelde me toen echt wel een kansloze Harrie. Het leek alsof de hele wereld buiten gezond was, en alleen Joris Wes
met een druiper in de wachtkamer zat! Tien minuten later werd ik door de dokter opgehaald om mee te lopen naar z'n kamer. Hij deed de deur open en daar stond in de hoek van de kamer een engel. Maar dan wel een blonde engel met hele dikke tieten en een lekker kontje. De dokter zei; "Joris, dit is Monika, de co-assistente, zij zal de ingreep verrichten". Verder zal ik jullie de genante details besparen, maar een wat-
tenstaafje in een semi-stijve piemel proppen, doet toch echt wel pijn. De uitslag zou een aantal dagen later volgen. Na deze test ging ik 3 uur later naar de UB om te studeren. Ik ging gewoon lukraak op de 2e ergens zitten, legde m'n spullen neer en keek naar mijn blonde voluptueuze buurvrouw, en ik dacht; "KUT!!!" Ps een aantal dagen later werd Joris van der Vliet APKgoedgekeurd!
STUDENTENCORRESPONDENTEN Lauwe bitterballen en de koektrommel van To Drees MONTREAL Terwijl in Nederland de laatste oranjefans lallend hun weg naar huis vinden, begint voor overzeese Hollanders het feest pas vorm te krijgen. En wel met een receptie in het Ritz-Carlton Hotel op uitnodiging van de consul. Koninginnedag 2004: komt ze eindelijk naar Groningen, zit ik aan de andere kant van de plas. Vergezeld van mijn pas aangekomen en nog bejetlagde moeder en een nieuwsgierige huisgenoot sluit ik aan in de lange rij genodigden. Want, zoals het ons volk betaamt, laten wij een gratis drank- en vreetfestijn niet zomaar aan ons voorbij gaan. Dit moet ik meemaken. Voetje voor voetje schuifelen we voort, netjes onze buurt afwachtend. Want iedereen is hier gelijk en krijgt enkele seconden 'quality time' van de Nederlandse consul. Even maakt een vlaag van lichte paniek zich van mij meester. Hoe leg ik de Franse verstekeling aan mijn zijde uit? Guillaume voelt mijn zorgen feilloos aan, steekt een arm door de mijne en zegt: "I'm your boyfriend". Hij heeft zijn naam mee, dat scheelt. Eenmaal binnen laat ik de nieuwe indrukken op mij inwerken.
Oranjebitter, kaassoufflées en lauwe bitterballen uit de magnetron. Vol verwachting staat deze 65-plus-zaal de consul op te wachten, de drie hoogbejaarde, zwaar gedecoreerde Canadese oorlogsveteranen op een ereplaats. Geen Koninginnedag zonder Wilhelmus, dat, hoe toepasselijk, op oranje papier wordt uitgedeeld. Dan betreedt een klein gedrongen ventje het podium om van achter zijn katheder het verzameld volk toe te spreken. Hij heeft namens ons Nederlanders in den vreemde de Koningin een telegram gestuurd om haar te condoleren met het overlijden van haar moeder. Deze man spreekt traag, formeel en monotoon. Ik lijk teruggeslingerd naar de tijd van Willem Drees. Dit uitsluitend blanke gezelschap heeft geen idee hoe Nederland er tegenwoordig bijligt, zo schiet door mijn hoofd. Ook de magere catering die ik wat beschaamd aan Guillaume presenteer - als Fransman had hij natuurlijk een uitgebreid buffet verwacht - doet me denken aan die bekende anekdote over de koekjestrommel van To Drees. Het is één van die grappige toevalligheden van de geschiedenis die menig historisch docent zijn zaal ongeïnteresseerde studenten voorhoudt
om ze uit hun slaap te houden. Waarom kreeg Nederland na de Tweede Wereldoorlog een groter stuk uit de Marshall-taart dan Italië, waar de oorlogsschade beduidend groter was? Een Amerikaanse delegatie die de schade moest vaststellen kreeg in Italië een dusdanig groot, van Roomse pracht en praal voorzien onthaal, dat die later dan gepland in Nederland aankwam. En dat was op een zondag. Den Haag zat potdicht, waarop de toenmalige premier zijn gasten dan maar thuis in de rijtjeswoning liet verwelkomen, waar de vrouw des huizes de heren koffie en een mariakaakje uit de koektrommel serveerde. Een staaltje meesterlijke polderdiplomatie die de Amerikanen er direct van overtuigde dat dit uitgemergelde land een extra portie naoorlogse hulp nodig had. Het koningsgezinde gezelschap waarin ik mij bevind, lijkt in die vijftig jaar niets veranderd en houdt krampachtig vast aan een Nederland uit vervlogen tijden. Wat kan het ook anders als eeuwige vreemdeling verstoken van volk en vaderland? Zo moeten ook de Marokkanen in Nederland zich voelen. En terwijl in het straatbeeld van Casablanca het naveltruitje tegenwoordig domineert, houden de Berbers in Nederland vast aan tradities uit een voorbij verleden. In het hoofd van de immigrant blijft het vaderland voor eeuwig zoals het er bij vertrek bijlag. Ariane Kleijwegt
ADVERTENTIES