Colofon Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN http://www.studentenkrant.org ISSN 09270237 De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.
Stichtingsbestuur Voorzitter: Nico van Benthem (0647230571), acquisitie en pr: Judith Harleman (06-42164770) en Femke de Haan (06-48371857), penningmeester: Björn Oortman (06-41371063) bestuur@studentenkrant.org
Hoofdredactie Harold Duitscher (06-26456183) en Moniek Steenbergen (06-43434048) hoofdredactie@studentenkrant.org
Inhoud
Studentenkrant Oktober 2005
Gesprek Interview met grappenmakende bad boy Javier Guzman
PAGINA 3
Hij was betrokken bij een vechtpartij in Amsterdam en gaf als eerste een conference op Sinterklaasavond. Hans van der Woude ging in gesprek met cabaretier Javier Guzman over vervreemding, Geert Wilders en de pijn van het Nederlander zijn. Hield hij zijn handen thuis of ging hij ook met onze verslaggever op de vuist?
Nieuws
CWI geeft studenten een schop onder de kont
PAGINA 5
Je bent afgestudeerd. En dan? Tja, je kunt je melden bij de schoenenwinkel. Op last van het CWI. Of je kunt op eigen houtje je carrière aanzwengelen. Zosia Kooi ging op onderzoek uit.
Uitgespreid Wansmaak
PAGINA 6/7
Als een café met barmannen in korte broeken, Schlagermuziek en actiefilms jouw ding zijn, dan is deze Uitgespreid voor jou! De SK trok de Lederhosen aan in het Germaanse Schlagercircuit, bezatte zich in kroegen waar nog kleedjes op tafels lagen en onderzocht in welke creaties de Groningse fashionvictims zich hulden. Lang leve de wansmaak!
Cultuur
Bordspelfanaten
PAGINA 9
Altijd al gedroomd in de sandalen van Julius Caesar te staan? Je bent niet de enige. Wekelijks komen diehard bordspelspelers tezamen in café Walrus om met hun tinnen soldaatjes veldslagen uit te vechten, om Catan te koloniseren en gecalculeerde risico’s te nemen in een ouderwets potje Risk. Bart Jan Teunisse speelde een avondje mee.
Eindredactie Jan Luursema, Sebastiaan Pouyet, Jelmer van der Schaaf
Get ready for WANSMAAK!!!
Zie pagina’s 6 en 7
Redactie Eveline Bijlsma, Jorg Bressers, Deirdre Das, Margriet van Dijken, Ricus Dullaert, Laura van Eerten, Frieda Hamster, Dienke Keizer, Peter Keizer, Zosia Kooi, Christiaan Kooistra, Nanda Millenaar, Bart Jan Teunisse, Rutger Uittenbogaard, Sjef Weller, Dafne Wiegers, Hans van der Woude
Fotografie Jan Luursema, Sebastiaan Pouyet en Sjef Weller
Fotografie: Sjef Weller
Vormgeving Sjef Weller
Medewerkers Renée van Groenestein, Jasper de Weerd
Drukwerk Drukkerij 1984
Coverfoto Jan Luursema
Webmaster Peter Keizer
Door Sebastiaan Pouyet 2 Groninger Studentenkrant
Entree
Cabaretier Javier Guzman hekelt maatschappij
‘Ik wil mensen aan het denken zetten’
Door Hans van der Woude Fotografie: Sebastiaan Pouyet
Op Sinterklaasavond mag dit jaar de televisie uitblijven. De Sinterklaasconference van Javier Guzman die langzaam aan een traditie aan het worden was krijgt geen vervolg. Guzman treedt in plaats daarvan gewoon op in het land met zijn show Ton Zuur. Javier Guzman haalde dit jaar op een opmerkelijke manier het landelijke nieuws. Dit keer niet vanwege een goede show of een leuke filmrol, maar omdat hij in elkaar was geslagen in een café aan de Zeedijk in Amsterdam na een avondje stappen. Een onvervalst staaltje van zinloos geweld. Laat dit nou net één van de onderwerpen zijn die de innemende cabaretier in zijn show Ton Zuur aansnijdt. Na het voorval werd hij door de media al snel van slachtoffer tot dader gebombardeerd. Hij zou een kwade dronk en losse handjes hebben. Hij is zelf overtuigd van zijn onschuld en beseft zich dat hij zich in een kwetsbare positie bevindt als bekende Nederlander. Hij wil daarom ook zijn privé-leven voor zichzelf te houden: ‘Mensen moeten mij beoordelen op mijn werk, niet op mijn privé-leven.’ Hij zegt wel door het voorval en de nasleep veranderd te zijn: ‘Ik heb meer schijt gekregen aan wat de mensen van me denken.’ Toch zat de cabaretier er behoorlijk doorheen na het incident en besloot hij om er een tijdje tussenuit te gaan. Inmiddels heeft Guzman zijn show Ton Zuur weer opgepakt en maandag 14 en dinsdag 15 november stond hij tweemaal in een uitverkochte Stadsschouwburg. Het onderwerp zinloos geweld zit nog steeds in de voorstelling. Hij neemt hierbij het spotje van de overheid: hoe te reageren op zinloos geweld, op hilarische wijze op de hak. Hij heeft er naar eigen zeggen niets aan veranderd sinds zijn eigen ervaring. ‘Het gaat om het onderwerp, niet om mij,’ aldus Guzman. Toch schuwt Guzman niet, om zijn persoonlijke ervaring met zinloos geweld uit de weg te gaan. Tijdens een onderwerp over mensen die er alles aan doen om maar met hun kop op tv te komen: ‘Natuurlijk probeer ik ook wel eens op een leuke manier in het nieuws te komen.’ Het centrale thema in de show is de vervreemding van mensen, van zichzelf en van elkaar, doordat de maatschappij alsmaar ingewikkelder lijkt te worden en de mensen steeds minder goed weten wat ze met hun leven aan moeten. Een herkenbaar thema voor velen. Zeker ook voor de vele aanwezige studenten, waaronder ondergetekende, die zich ook vaak genoeg afvragen waar ze eigenlijk nou helemaal mee bezig zijn. Guzman hangt dit thema op aan het verhaal van Ton Zuur. Ton Zuur stond met een klein berichtje in de krant, omdat hij een record had gebroken. Hij is degene die het langst dood in zijn huis heeft gelegen in Nederland zonder dat iemand het door had: 2,5 jaar. De buren hadden ook niets door. Ze vonden dat het altijd wel erg naar multicultureel voedsel rook. Guzman: ‘Oh, dus dood vlees ruikt naar shoarma!’
terug, maar van een echte rode draad is geen sprake. Guzman is een behendige stand up comedian en hij vuurt dan ook ene na de andere grap af op zijn publiek. De voorstelling heeft daarom ook meer weg van een lange stand up comedy show dan van een echte cabaretvoorstelling. Hij snijdt zeer veel maatschappelijke onderwerpen aan: van de bureaucratie bij het gemeenteloket tot aartsluie stadswachten en van telemarketeers die je het bloed onder de nagels vandaan halen tot het belachelijk grote aanbod van strijkijzers bij de Mediamarkt. Dit alles om ons zijn maatschappijkritiek te tonen. Hij gaat niet in op de actualiteit. ‘Ik heb in try-outs wel de actualiteit er bij gehaald, maar dat sloeg niet aan. Actualiteit pas niet in deze show. Dit is een puur maatschappijkritische show’, aldus de geëngageerde cabaretier. Door het behandelen van al deze onderwerpen ontstaat vaak een gevoel van herkenning en denk je met weemoed terug aan de tijd dat je iemands telefoonnummer nog uit je hoofd wist en dat je nog naar je telefoon moest lopen om iemand te bellen. Zijn kritiek is raak en duidelijk, maar hij komt niet met een duidelijke visie over hoe de maatschappij er wel uit zou moeten zien. Hij weet het ook niet echt. Hij weet alleen dat het allemaal een stuk minder ingewikkeld zou moeten zijn.
Guzmans decor is ingericht op de manier zoals hij denkt dat Ton Zuurs huis er van binnen moeten hebben uitgezien. Een ranzige keuken met verdwaalde drankflessen en stapels post. Guzman maakt verder weinig gebruik van het podium. ‘Ik probeer zo minimalistisch mogelijk te zijn. In mijn vorige show had ik alleen een koelkast op het podium. Als ik het heb over een grote muur vol met strijkijzers, dan ga ik er van uit dat het publiek die daar ook ziet staan. Daar heb ik geen attributen voor nodig. Ik zal mij ook nooit verkleden of een pruik opzetten. Ik geloof daar niet in.’ Hij haalt Ton Zuur in het begin van zijn show aan om zijn verbazing te tonen over het feit dat zoiets mogelijk is in ons land. Bovendien toont hij ook zijn eigen angst om te eindigen als Ton Zuur. Helemaal verlaten en vergeten door iedereen. Gedurende zijn show grijpt hij af en toe op Ton
Het publiek reageert positief op zijn show, maar de mensen liggen niet dubbel van het lachen. Bezoekster Anne Korsten is eveneens positief: ‘Hij was scherp en hij wist me echt te raken. De vette lach bleef bij mij achterwege, maar toch vond ik dat hij goede grappen maakte. Hij probeerde in ieder geval niet makkelijk te scoren met seksgrappen, zoals bijvoorbeeld Hans Teeuwen.’ Zijn grappen zijn inderdaad leuk, maar echt raken doet hij je niet. Zijn kritiek op de maatschappij is vaak terecht en zoals al eerder gezegd herkenbaar. Maar wat mist is dat hij je echt aan het denken zet over deze maatschappij. Dat je naar huis gaat met het gevoel van shit: in wat voor land leven wij in hemelsnaam? Nu overheerste de gedachte dat het eigenlijk ook wel komisch is hoe debiel we
Het gesprek
af en toe bezig zijn in dit land. Guzman mist een echte visie in zijn show, terwijl hij toch echt wel een uitgesproken mening heeft. Bijvoorbeeld over politieke onderwerpen als de inval van Amerika in Irak en integratie: ‘De invallen van Amerika in Afghanistan en Irak zijn een voorbeeld van Westerse arrogantie. Democratie breng je niet naar een land, zoiets moet zich ontwikkelen.’ Over Wilders en Hirsi Ali is hij ook duidelijk: ‘Die mensen lossen helemaal niets op. Ze zijn alleen maar op zoek naar een zondebok en zorgen alleen maar voor toenemende polarisatie.’ Dit soort scherpte heeft hij niet in zijn show, die toch vooral een leuk avondje uit is en dat is toch niet echt Guzmans intentie. Hij wil de mensen juist wel aan het denken zetten. Wellicht gebeurt dat in zijn volgende show die zal gaan over verslavingen. ‘Het zal niet alleen gaan over de ‘standaardverslavingen’ als alcoholverslaving of drugsverslaving, maar juist meer over verslavingen als internetverslaving en koopverslaving. Verslavingen waar mensen zichzelf niet zo bewust van zijn. Ik wil de mensen aan het denken zetten en ze confronteren met hun problemen.’
Groninger Studentenkrant 3
Een lekkere hap voor een goed gevoel
‘In de Happietaria eet je voor de allerarmsten’
Door Nanda Millenaar Foto: Jan Luursema
Op 24 november open de elfde Happietaria in Groningen. Gevestigd in het pand waar voorheen Chinees restaurant Ni Hao gevestigd was aan de Hereweg, brengt de Happietaria goedkope maaltijden voor het goede doel. Nadat de vorige editie een groot succes was, hoopt de organisatie dit jaar opnieuw op een goede omzet. Dit jaar krijgt Groningen alweer zijn elfde Happietaria. Het restaurant wordt gerund door christelijk studenten van diverse christelijke studentenverenigingen. De Happietaria is een onderdeel van hulporganisatie Happy Gift. Ieder jaar organiseert Happy Gift in samenwerking met christelijke studentenverenigingen Happietaria’s in studentensteden door heel Nederland. Het restaurant heeft een maand de tijd om zoveel mogelijk geld op te halen voor projecten in ontwikkelingslanden. Iedereen werkt er vrijwillig, ook de koks. ‘De koks zijn geen studenten hoor, dat zijn professionals. We moeten natuurlijk wel de kwaliteit van het eten waarborgen’, vertelt Aart-Jan Klok, student bedrijfskunde en dit jaar voorzitter van de Happietaria in Groningen. Happietaria Groningen speelt zich dit jaar af in een voormalig Chinees restaurant. Het bruggetje over de vijver bij de ingang leidt naar een zaal met bordeauxrood tapijt. De muren zijn beschilderd met Aziatische dames in kleurrijke gewaden die fruit plukken. ‘We hebben geluk dat we dit pand mogen gebruiken. De sfeer sluit mooi aan bij de projecten die we dit jaar steunen’, aldus Klok. Het menu van de Happietaria bestaat uit Aziatische hapjes en ‘gewone’ Hollandse gerechten. Zo staat er op het menu onder meer gele rijst met kip en zoetzure gembersaus en romige pasta met pesto en zalm. ‘Als voorgerecht hebben we onder andere pindasoep. Het schijnt heel lekker te zijn, maar zo vind ik het niet klinken’, lacht Klok.
4 Groninger Studentenkrant
De prijzen die voor het eten worden gerekend dekken de kostprijs. Bij de kassa bepalen mensen zelf wat ze bovenop de basisprijs betalen als gift. Ze krijgen hiervan ook een aparte bon, zodat ze de gift bij de belasting kunnen declareren. ‘Helaas ligt de prijs van de maaltijden iets hoger dan de werkelijke kostprijs, dit omdat we ons moeten houden aan de marktconforme prijzen van de horeca. Anders wordt het oneerlijke concurrentie, vertelt Klok. Door premies en subsidies wordt de opbrengst vervolgens nagenoeg verdrievoudigd. Dit jaar heeft de Happietaria Groningen gekozen voor drie onderwijsprojecten in Azië. Ze doneren aan TEAR-Fund voor een project in India voor Engelstalig onderwijs op basisscholen. Woord&Daad krijgt geld voor een vakopleidingsschool in Bangladesh. In Thailand steunt de Happietaria Groningen ZOA-Vluchtelingenzorg, dat het geld gebruikt voor de bouw van scholen en onderwijs in Birmese vluchtelingenkampen op de Thais-Birmese grens. ‘We kiezen altijd projecten voor gezondheidszorg of onderwijs, omdat deze een structurele bijdrage geven aan het leven van mensen in ontwikkelingslanden. Voedselhulp is eenmalig en niet structureel. Het onderwijs is bedoeld voor de allerarmsten, zodat ze een toekomstperspectief krijgen.’ Dit jaar is gekozen voor onderwijs omdat het studenten volgens Klok motiveert zich in te zetten voor het goede doel. ‘Je volgt zelf ook onderwijs en dan heb je toch meer feeling met de projecten waar we nu voor werken.’ Het geld dat de restaurants ophalen gaat naar christelijke goede doelen. ‘Natuurlijk speelt het idee van naastenliefde wel een rol, maar we willen ook gewoon als mensen andere mensen helpen. Het is geen evangelisatie project.’ In het onderwijs dat wordt gegeven speelt het christelijke element wel een rol. ‘Het verschilt per project hoe duidelijk dit element aanwezig is, maar het gaat wel om christelijk onderwijs.’ Klok vindt het zelf geen probleem om moslims en boeddhisten onderwijs met een christelijke inslag te geven. ‘Je geeft de allerarmsten onderwijs, kinderen van wie de ouders op het land werken. Deze kinderen krijgen geen kansen en bovendien wordt de ouders om toestemming gevraagd. Het gaat erom dat je mensen helpt, niet om de manier waarop je ze helpt.’ Voor informatie en reserveren: www.happietariagroningen.nl
Mannen leuteren beter dan vrouwen Mannelijke studenten kletsen makkelijker dan hun vrouwelijke medestudenten. Dit blijkt uit de eerste studieresultaten van het nieuwe keuzevak Leuteren. Bij dit vak draait het om het nut van nutteloze kennis. De resultaten van het keuzevak, dat op www.koffieleut.nl online te volgen is, toont een aantal opmerkelijke verschillen tussen studenten en onderwijsinstellingen. Mannen scoren bijvoorbeeld met gemiddeld een ruime 6 beduidend beter dan de dames met een krappe 5,4%. De Erasmus Universiteit Rotterdam staat aan top, op de voet gevolgd door de Rietveld Academie in Amsterdam. Studenten aan de Hogeschool INHOLLAND en Hogeschool Thorbecke kunnen nog wat bijles gebruiken. Zij scoren met een 4,5 onder het gemiddelde. (MS)
Gratis Studentenkalender In de maand december wordt de SK studentenkalender 2006 onder zo'n 200.000 studenten in heel Nederland verspreid. In Groningen zijn dit er 10.000. Deze kalender is een deurposter met daarop o.a. studentenacties, handige telefoonnummers en leuke info zoals cocktailrecepten en data van verschillende evenementen. Ook beschikt de kalender over veel schrijfruimte en is daardoor ideaal voor het noteren van afspraken, of voor een schoonmaakrooster. Ook staat er op de kalender per maand aangegeven wanneer de studiefinanciering wordt overgemaakt. Er is een vrouwen- en een manneneditie verkrijgbaar die je gratis kunt meepakken uit één van de SK-displays die op de universiteiten en hogescholen komen te staan. De kalender wordt ook verstrekt via verschillende studentenverenigingen. (MS) Nieuws
CWI geeft afgestudeerden een schop onder hun kont
‘Je wordt niet meer verzorgd van de wieg tot het graf’
Door Zosia Kooi
Het behalen van je diploma blijkt in de praktijk geen garantie voor het krijgen van een baan. Daarom hebben afgelopen jaar alleen al driehonderd WO-aafgestudeerden zich gemeld bij het CWI in Groningen om een uitkering aan te vragen. Maar in plaats van een makkelijke manier om geld te innen, wordt het CWI steeds meer een schop onder de kont om werk te zoeken. Sinds 2004 is er voor jongeren tot 23 jaar het project Groningen@Work. Deelnemers aan dit project moeten zes weken lang verplicht twintig uur in de week werken. Iedereen krijgt hetzelfde eenvoudige productiewerk toebedeeld, ongeacht het opleidingsniveau. Daarnaast is er de mogelijkheid om workshops te volgen, onder andere in sollicitatiebrieven schrijven. ‘En juist bij studenten blijken deze workshops hard nodig, want het zijn niet de academici die de beste sollicitatiebrieven schrijven’, benadrukt Frans Pattisapakoly van het CWI. Pas na deze zes weken komen deelnemers in aanmerking voor een uitkering, maar meestal hebben ze voor die tijd al zelf ander werk gevonden. Het doel van het project is dan ook om jongeren zo snel mogelijk aan het werk te krijgen, maar het heeft ook een preventieve werking: Het stimuleert mensen om zelf actief te gaan zoeken. ‘Studenten zoeken toch liever een baantje dan dat ze gordijnhaakjes in elkaar moeten zetten,’ verklaart Pattisapakoly.
Apart’ja
Nu is het nog zo dat afgestudeerden van 23 jaar en ouder buiten het project vallen. Zij zijn bij een uitkeringaanvraag verplicht om elke beschikbare baan aan te pakken. Dit kan van alles zijn. Ook schoonmaken of lopende-
bandwerk bijvoorbeeld. Er wordt ook hier niet gekeken naar opleidingsniveau of werkervaring. ‘Het is gewoon wettelijk bepaald dat iedereen algemeen geaccepteerde arbeid moet verrichten, ongeacht zijn achtergrond’, legt Pattisapakoly uit. ‘Vroeger werd alles je in de schoot geworpen. Daar is nu gewoon niet genoeg geld meer voor. We krijgen per jaar een bepaald budget van de staat en als we meer uitgeven worden wij er op afgerekend. Het geld moet toch ergens vandaan komen en dat gaat dan weer ten koste van iets anders. Je wordt niet meer verzorgd van de wieg tot het graf.’ Het motto van het CWI is dan ook: ‘Mensen moeten zo kort mogelijk van een uitkering afhankelijk zijn. Een uitkering is een vangnet, geen hangnet. Als je kunt werken, moet je ook werken.’ Na het grote succes van Groningen@Work ligt er een voorstel klaar om de leeftijdsgroep van dit project uit te breiden. Als het voorstel werkelijkheid wordt zullen alle aanvragers tot 30 jaar verplicht er aan mee moeten doen. Dit betekent dat vrijwel alle afgestudeerde studenten tot deze groep gaan behoren. Vooral uit de hoek van de Jonge Socialisten (JS) is er flink geprotesteerd tegen de huidige opzet van dit plan. ‘Ze moeten meer vertrouwen in de studenten hebben. Geef ze een kans. Geef ze een periode om te solliciteren, instromen kan altijd na die periode nog’, aldus Paul Zeer, voorzitter van de JS. Volgens hem kunnen de meeste studenten wel binnen een half jaar op eigen houtje aan een baan komen.‘Groningen@Work is niet negatief, het is bedoeld als hulp. Maar het is zonde van het geld als de verkeerde mensen geholpen worden.’ Hier is het CWI het niet mee eens. ‘Dat is te algemeen gedacht. Het verschilt heel erg per branche of er op dat moment werk te krijgen is. Daarnaast is er in Groningen nu eenmaal een minder grote arbeidsmarkt dan in het westen
van het land. Daardoor is er hier een grote groep hoger opgeleiden die werkeloos is.’ Bovendien krijgen ze bij het CWI vooral positieve reacties. ‘Mensen vinden het wel nuttig. Het is een prima combinatie van werken en leren. Normaal hebben studenten het tijdens hun afstudeerfase erg druk gehad en vallen daarna in een diep gat. Nu bouwen ze meteen een dagelijks ritme op.’ Het idee van een vrijblijvende sollicitatieperiode krijgt dus geen steun bij het CWI. ‘Van uitstel komt afstel!’ Zeer kan zich hier niet in vinden. Hij denkt wel dat studenten hard werken om een baan te vinden. ‘Ik zou het zelf ook vreselijk vinden om de hele dag thuis voor de tv te moeten hangen.’
Zwarte Piet voor punten Pepernoten, speculaas en een oude man met een baard die op een paard over de daken rijdt. Jawel, het is weer Sinterklaas. Grote kindervriend en enige katholiek die zelfs bij protestanten door de beugel kan. Natuurlijk zijn ook de Pietermannen weer van de partij. De doornen in het oog van politiek-ccorrect Nederland blijken zelfs te studeren!
toch wel eng is naast een echte Zwarte Piet te zitten. De angst om in een zak meegenomen te worden naar Spanje is klaarblijkelijk behoorlijk aanwezig. De Pieten knutselen in de OB niet alleen voor de blije kindergezichtjes. Ze krijgen namelijk ook een pragmatischer beloning: studiepunten! ‘Per dag krijgen we één studiepunt. We kunnen hier per persoon maximaal twee dagen staan, zodat we niet ons hele vak hier op halen.
Door Ricus Dullaert Foto: Jan Luursema
Bijkomend voordeel is dat we de college’s niet hoeven te volgen.’ De Pieten en de knutselaars lijken er in ieder geval wel plezier in te hebben; enthousiast wordt er met de kinderen gespeeld. En de punten zijn mooi meegenomen: ‘Het is wel leuk om te doen, en zo hoef ik gelukkig geen presentatie te houden!’ Later ziet deze verslaggever de Pieten nog even buiten staan; ook zij hebben behoefte aan hun dagelijkse portie nicotine.
Hoewel het heerlijk avondje gestaag nadert, wordt deze verslaggever toch verrast door twee Pieten die vlakbij het Academiegebouw een sigaretje staan te roken. Na enige navraag blijken het twee studenten MTRO (Middelbaar Toeristisch en Recreatief Onderwijs), die in de nabijgelegen Openbare Bibliotheek als Knutselpieten de kinderen vermaken. In de kelder van de Openbare Bibliotheek is het huis van Sinterklaas nagebouwd. Naast een grote stoel is daar hier ook het uitnodigende bed van de Sint te vinden, wat ons wel even een wenkbrauw doet optrekken, maar goed. De Sint is niet voor niets de grote kindervriend. De Goedheiligman zelf is niet aanwezig; hij zal op 3 december nog even langskomen, maar daarna is hij natuurlijk weer druk bezig met het rondbrengen van alle pakjes. Gelukkig voor de kleintjes zijn er wel vier Knutselpieten, geholpen door vier andere studenten MTRO. De laatsten doen het meeste knutselwerk, omdat het voor de kinderen Achtergrond
Groninger Studentenkrant 5
‘Op het podium ga ik los’
Underground Danceclass Company is op zoek naar ‘feeling’
Door Eveline Bijlsma Foto: Jan Luursema
‘Run for cover, motherfucker!’ Hiphopmuziek knalt uit de speakers in het kleine zaaltje op de bovenste verdieping van sportcentrum Springs. Zestien zenuwachtige kandidaten voeren geconcentreerd de hun zojuist bijgebrachte choreografie uit. De Studentenkrant was erbij toen zij zaterdag 19 november auditie deden voor een plaats in Xvibe, een van de zes crews van de Underground Danceclass Company (UDC). Er rest X-vvibe nog heel wat werk, want hiphop is zo hip nog niet in Groningen. UDC is de enige dansschool in Groningen die gespecialiseerd is in hiphop, funk, breakdance, streetdance en clipdance. Daarnaast heeft UDC ook zes crews. Dit zijn speciaal getrainde teams die regelmatig optredens verzorgen, zoals dit jaar op het dansfeest Sensation. Ze gaan ook alle zes binnenkort naar het Nederlands Kampioenschap Streetdance in Den Bosch. In totaal deden vijftig kandidaten auditie om crewmember bij Xvibe te worden. Zij werden beoordeeld door een zeskoppige jury, waarvan de leden allemaal zelf bij een crew zitten of lesgeven bij UDC. Rebecca Fisher, zelf lid van X-vibe, helpt vandaag met het beoordelen van de kandidaten. De 22-jarige studente orthopedagogiek is niet ontevreden over het niveau. In haar beoordeling kijkt ze naar wat de kandidaten in hun mars hebben en let daarbij vooral op uitstraling. ‘Ik zie wel eens
8 Groninger Studentenkrant
iemand op het podium staan en dan denk ik: vind jij het eigenlijk wel leuk om te dansen? Het leuke aan dansen vind ik dat ik even iemand anders kan zijn dan in het dagelijks leven. Op het podium ga ik los, en dat straal ik ook uit. Maar bij de kandidaten vandaag zijn we vooral op zoek naar die ‘feeling’.’ De Israelische Edan Gorlicki (23) behoort tot een van de vijf mannelijke kandidaten die auditie doet. Hij is jarenlang hiphop-leraar geweest en heeft, zo zegt hij, over de hele wereld gedanst. Hij woont tijdelijk in Groningen omdat hij bij een project van de moderne dansgroep Galili danst. ‘Ik ben hedendaags modern danser, maar wil graag hiphop erbij doen, voor de lol eigenlijk.’ Sylvia Roede, nog maar zestien jaar, wil ook graag hiphoppen bij X-vibe. ‘Ze dansen ook voor TMF en MTV enzo’, glundert ze. De auditie wordt geleid door Luciano Tawikarja (25), die de kandidaten de choreografie bijbrengt. Tawikarja begon eind jaren negentig als docent streetdance bij Springs. Zo’n drie jaar geleden vatte hij met een aantal vrienden het plan op om UDC op te richten, waarvan hij nu het artistieke gedeelte leidt. De lessen van UDC vinden nog steeds plaats in Springs, maar de dansschool is bezig met een verhuizing naar de kelder van het pand. Daar hoeven ze hun lesruimte niet meer te delen met de docenten van Springs. UDC draait goed en heeft inmiddels meer dan 250 leerlingen, waarvan het merendeel student is. ‘Breakdance komt echt uit de straten van New York’, vertelt Tawikarja. ‘Begin jaren negentig kwam het naar Nederland via videoclips en de laatste jaren is vooral internet een belangrijk medium. Daar halen wij onze inspiratie vandaan en brengen op deze manier de feeling over op onze leerlingen.’ Breakdance is een onderdeel van de hiphopcultuur die in de jaren ’70 in de wijk The Bronx ontstond in New York. Streetdance en funk zijn afgeleiden van breakdance. Bij clipdance, wat UDC ook aanbiedt, leer je moves à la Justin Timberlake en Usher.
‘Hiphop leeft meer in de randstad dan hier in het Noorden’, zegt Tawikarja. Toch is er wel een soort van undergroundscene. ‘Er worden hiphopfeestjes gegeven in Vera en Simplon, waar ook gasten van buiten de stad naartoe komen. Daar komen vooral breakers bij elkaar. Ze kijken een beetje op UDC neer, ze vinden dat we te commercieel zijn. Dat is misschien een beetje jaloezie, ja. We proberen gewoon te laten zien wat we kunnen.’ Na overleg laat de jury de beste kandidaten een keer proeftrainen en optreden. Hiervan zullen er nog een aantal afvallen. Roede en Gorlicki behoren beide tot de groep gelukkigen. Gorlicki wordt sowieso aangenomen, maar over Roede uit Tawikarja nog wat twijfels. Hij wil graag zien hoe zij het doet tijdens een optreden. Zelf hoeft Tawikarja niet meer in de belangstelling te staan. ‘Ik ben op m’n 22e uit de scene gestapt. Nu wil ik liever mensen verder helpen.’
Sport
Strijd op leven en dood op karton
‘Ik speel met Romeinen en Grieken, die zijn goedkoper’
Een koude, regenachtige donderdagavond. Het schaarse winkelende publiek schuifelt ingedoken richting huis of naar de rij voor de bioscoop. In café De Walrus aan de Pelsterstraat is het echter behoorlijk druk en warm. Het café is gevuld met de leden van zowel Go-vvereniging Groningen als die van spellenvereniging VCG Rabenhaubt en die laten zich niet tegenhouden door vervelend weer voor een gezellig potje Kolonisten van Catan. VCG Rabenhaubt, voluit Vereniging ter bevordering van Conflictsimulatie Groningen Rabenhaubt (vernoemd naar de Duitse huurling die in 1672 Groningen beschermde tegen de Bommen Berend, de bisschop van Münster) viert over een jaar haar vierde lustrum en biedt zolang al onderdak voor verschillende liefhebbers van bord –en kaartspellen. Elke donderdag – en zondagavond verzamelen de leden zich in café De Walrus om te kiezen uit een heel scala van bord –en kaartspellen. Secretaris Peter: ‘Wel, eigenlijk is zondag onze officiële dag, dan is het ook het drukst. Donderdag is het de dag van de Go-vereniging, maar die zijn zo aardig dat we daarbij mogen zitten om te spelen, als er ruimte is tenminste.’ Zondagavond zijn inderdaad de rollen omgedraaid. Aan slechts één tafeltje spelen twee jongens een spelletje Go. Aan de andere tafels in het café wordt o.a. het oude Chinese spel Majong gespeeld, één groepje speelt het onder studenten redelijk bekende Kolonisten van Catan, iets verder proberen vier mannen een Vikingstad op te bouwen, terwijl bij de tafel ernaast elke speler zijn eigen 19e eeuwse treinimperium beheert. De vereniging werd in 1987 opgericht door enkele fans van Table Top Wargaming (hiermee worden veldslagen nagespeeld met tinnen soldaatjes van meestal 15 millimeter hoog) en Role Playing. Peter: ‘De oprichters wilden de mogelijkheden vergroten om tegen elkaar en anderen te kunnen spelen, vandaar deze vereniging. Ik speel zelf het liefst spellen als bijvoorbeeld Kolonisten van Catan of Risk, maar er is voor elk wat wils binnen de vereniging. Sommigen houden meer van kaartspelen als Magic, er zijn leden die ook aan Live Role Playing doen en enkelen die veldslagen met tinnen figuurtjes spelen. Die laatste groep
speelt niet altijd, het kost nogal wat tijd om het op te zetten, maar we proberen het meer te stimuleren.’ Auke, de penningmeester, is zelf een enthousiaste eigenaar van verscheidene legers. Helaas heeft hij deze avond geen leger mee, maar speelt hij een variatie van Kolonisten. ‘Als ik geweten had dat je vanavond zou komen kijken had ik wel wat geregeld.’Auke verzamelt en schildert per jaar enkele honderden figuurtjes, grotendeels uit de periode van de Oudheid. ‘Ik schilder per jaar zo’n 100 elementen. Elk element bestaat uit twee tot vier figuurtjes. Ik ben pas uitgeschilderd als ik sterf.’ Met een glimlach vertelt Auke dat hij tot deze hobby is verleid door een vriend. ‘Ik begon met een leger uit het oude Carthago van 25 millimeter hoog. Ik speel haast alleen met legers afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, zoals de Grieken en Romeinen, met figuurtjes van 15 millimeter hoog. Die zijn namelijk wat goedkoper.’ De leden zijn grotendeels mannen, maar zowel donderdag als zondag speelt er een groepje vrouwen enthousiast mee. Ook zijn er onder hen
‘Tegen je verlies kunnen is niet het probleem, genaaid worden wel’ enkele studenten. Voorzitster Gerda, die naar eigen zeggen door de vereniging ‘verleid’ was na een avondje Kolonisten van Catan in café Marleen: ‘We hebben wel enkele studenten onder de leden, maar we proberen er meer te werven. Vaak hebben we in de KEI-week een open avond voor studenten. Afgelopen KEI-week was die avond echter niet zo handig gepland, namelijk op maandag aan het eind van de KEI-week, daardoor was het niet zo druk. Maar we zijn blij met onze gemêleerde groep, variërend in de leeftijd van 18 tot 55.’ Of de leden met zoveel spellen nog wel goed tegen hun verlies kunnen? Daniël, die aan de winnende hand is bij een spelletje Kolonisten, reageert laconiek: ‘Ach, tegen je verlies kunnen is niet het probleem, genaaid worden wel.’
Uitladder
Door Bart Jan Teunisse Foto: Sjef Weller
December Zaterdag 3-112: Clash, Oosterpoort, 21.00 Zondag 4-112: AA & the Doctors, café Koster,16.00 Maandag 5-112: Kunstmarokkanen t/m 11 Dec., Remonstrantse Kerk, 12.00 Dinsdag 6-112: Jong en onschuldig (NNT), De Machinefabriek, 20.30 Woensdag 7-112: Iva Nova (meiden folkpunk uit St. Petersburg), ORKZ, 22.00 Donderdag 8-112: Nada Surf + Howie Beck, 22.30 Vrijdag 9-112: Schlagerparade in Hengelo, Expo Center, 20.00 Zaterdag 10-112: Relax + support Findel, Oosterpoort, 20.30 Zondag 11-112: Singer/songwriter Jeroen de Jong, café Marleen, 22.00 Maandag 12-112: Jazzsessie, De Spieghel, 22.00 Dinsdag 13-112: Winter City, Grote Markt, 12.00 Woensdag 14-112: Five Easy Pieces (theater), Usva, 20.30 Vrijdag 16-112: Ramroosjes (Heideroosjes), Vera, 21.30 Zaterdag 17: Technootjes, Simplon, 0.00 Zondag 18-112: Good morning DJ, Brasserie Groen, 12.00 Maandag 19-112: Daithi Rua (Ierse singer/songwriter), O’Ceallaigh, 21.30 Woensdag 21-112: Literariteitenkabinet, Usva, 20.30 Vrijdag 23-112: Dance & Chill Night, The Mac, 22.00 Zaterdag 24 -112: Hi 5, Kroeg van Klaas, 23.00 Zondag 25-112: Traditional Music Session, O’Ceallaigh, 17.00 Maandag 26-112: Wallace & Gromit (animatiefilm), ORKZbios, 21.00 Woensdag 28-112: After Work Lounge & Jazz, café Kult, 17.30 Zaterdag 31-112: Zion oud&nieuw feest, geheime locatie, 0.00 (Advertentie)
Cultuur
Groninger Studentenkrant 9
Opinie Floris-Jan de Graeff
Wij draaien, U haat! In George Orwell’s 1984 zijn alle inwoners van Oceania verplicht om elke dag twee minuten lang te haten. In maniakale bewoordingen vallen zij dan hun volksvijand nummer een, Goldstein, aan, opgejut door Big Brother. Het lijkt erop dat de huidige Goldstein Rita Verdonk heet, die aangevallen moet worden door hersenloze onderdanen. Alleen is hun leider niet Big Brother, maar is het een even gezichtsloos monster dat bepaalt wat u moet denken: ons politiek-m media complex. Even leek het alsof de vijfde colonne van krakers, beroepsactivisten, GroenLinksers en ander aanverwant slag eindelijk zijn kwaadaardige stem verloren had. Maar nee hoor. Nadat een magazijn kogels van links al eerder holocaustspook Fortuyn om zeep hadden geholpen, zo wordt nu het verbale pistool gericht op Rita Verdonk. Eeuwig geweten Freek de Jonge en geschiedvervalser Geert Mak sluiten zich aan bij clubjes die Verdonk dood door schuld verwijten. Half Groningen hangt vol met posters die op schandelijke wijze de minister de dood van een groep illegalen verwijt. Terwijl de werkelijke dader een Libische illegaal is en zijn o zo getraumatiseerde (zo getraumatiseerd om de bewakers met biljartkeus te lijf te gaan)
medegevangenen hun nieuwe cellen al weer in de hens steken. Tel daar de ongetwijfeld ook buitengewoon getraumatiseerde Algerijnse terreurverdachte ook maar bij op. Het zou van eenzelfde onzinnigheid getuigen om de minister van Verkeer en Waterstaat dood door schuld te verwijten als iemand met 180 per uur tegen een boom knalt in het donker. Had de minister maar extra lantaarnpalen moeten plaatsen! Voor de asielfundamentalisten is het kennelijk onbegrijpelijk dat het de schuld van een illegaal is dat elf van zijn lotgenoten de dood in werden gejaagd. Nee, het was uiteraard een wanhoopsdaad van de arme illegaal. Een golf van hysterie overgolfde de media, waarin mentaal labiele Poolse aspergeplukkers Nederland vervloekten, farizeërs als Mohammed Rabae en een aantal pelotons welzijnsstrijders vooral de ‘onmenselijkheid’ van Rita Verdonks beleid wilden benadrukken. Om het taalgebruik van Geert Mak te hanteren: de kelders gingen open en de haat spoot eruit. Jan Marijnissen vond in Nova dat Verdonk kickte op haar bedreigingen. Nou is het als groot proletarisch roerganger voor Jan Marijnissen natuurlijk ondenkbaar om door gesubsidieerd gajes te worden bedreigd en besmeurd, maar ik denk dat zij er helemaal niet op kickt om bedreigd te worden. Ik ben benieuwd hoe lang Jan Marijnissen gaat kicken op bedreigingen van groepen Lonsdale-jongeren die het geweld niet schuwen. Enfin, pogingen van de rechtsstaat om een einde aan deze terreur te maken worden ernstig bekritiseerd. De gotspe van het jaar is wellicht dat GroenLinks het weghalen van haatposters tegen Verdonk een beknotting van de vrijheid van meningsuiting vindt. Tegelijkertijd dienden de geitenwollen sokkenbroerders in Rotterdam een motie van wantrouwen in tegen
wethouder Marco Pastors, omdat die zich ‘kwetsend’ tegen moslims had uitgelaten. Hypocrieter kan het bijna niet. Kennelijk mag het lasterlijk smaden van een minister wel, maar pittige kritiek op een ‘achtergestelde’ minderheid is natuurlijk ‘verboten’! Als dit de vrijheid van meningsuiting van GroenLinks is, dan is holocaustontkenning ook okay. En nu roept zelfs het Sinterklaasjournaal op tot een generaal pardon. Kinderen worden gedwongen om rondjes op de voordeur te plaatsen, zodat allochtone illegaal Zwarte Piet bij hen mag komen slapen, in plaats van uitgezet te worden. Goede mensen wonen in de Generaal Pardonlaan, slechte mensen moeten een kruis op hun deur zetten als ze vinden dat de Nederlandse rechtspraak gelijk heeft. Het is nog net geen swastika. Gebruik kinderen als ze nog kneedbaar zijn, nietwaar? Een betere reden om de NPS op te heffen lijkt er mijns inziens niet te bestaan. Het meest belachelijke aan dit hele verhaal is dat het allang geen 26.000 gezichten meer zijn. In werkelijkheid mogen veel meer ‘schrijnende gevallen’ in Nederland blijven, en zijn het er bij lange na geen 26.000. Maar zoals Orwell al zei: 'Ignorance is Strength!' Of het nou de NPS is met zijn Sinterklaaspropaganda, Llink met zijn belachelijke gezever over het belang van 'idealisme en duurzaamheid' (het is de facto de EO voor geitenwollen sokken) of het orgasme dat Clairy Polak welhaast kreeg bij een item met de strekking dat links weer in was; het credo is WIJ DENKEN VOOR U! WIJ WETEN WAT GOED VOOR U IS! Ik verlang naar een Nederlands Foxnews. Floris-Jan de Graeff is publicist en student Bedrijfskunde, Economie en Germanistiek
Bizarre stages: ‘Ghanese verplegers zijn liever lui dan moe’ Door Frieda Hamster
Stagelopen kan behoorlijk saai zijn; geestdodende klusjes doen en geregelde tijden waardoor je je flexibele studentenleven even gedag moet zeggen. Toch zijn er nog wel spannende stageplekken te vinden. De Studentenkrant sprak met twee studenten die een bizarre stage beleefden: Marjolein Hensens (25) en Natascha Kraayenvanger (23). Marjolein, studente Verpleegkunde aan de Hanzehogeschool, is in april 2005 naar Ghana vertrokken om daar haar afstudeerstage te lopen in een ziekenhuis. In het midden van Ghana (Pechiman) werkte zij in Holy Family Hospital; een ziekenhuis met 153 bedden. Vijf maanden woonde ze in een appartement bij het ziekenhuis. Ze had water, een douche en elektriciteit tot haar beschikking, voorzieningen die veel Ghanezen zich niet kunnen permitteren. ‘Het was een heftige periode, waarin ik ook nog een lichte vorm van malaria heb opgelopen’, vertelt ze. ‘Ik werkte voornamelijk op de
eerste hulp, waar eigenlijk geen middelen waren. Alles was heel basic. Niet zoals in Nederland waar van alles klaar ligt.’ Een zuurstoftank was bijvoorbeeld maandenlang leeg. Ook zorgden de familieleden, in plaats van de verpleegkundigen, voor de patiënten in het ziekenhuis. ‘Het was een hele omslag. Ik werd nagekeken op straat, zo van: Hé, een blanke! Vaak werd mij om geld gevraagd en wilde iedereen mij te vriend zijn.’ In Ghana hebben verpleegkundigen veel status en wordt er tegen ze opgekeken, terwijl veel van hen in Ghana te laag opgeleid zijn. ‘Mensen komen vaak te overlijden vanwege onkunde, maar ook vanwege laksheid. Verpleegkundigen zijn liever lui dan moe’, aldus Marjolein. Er kwam bijvoorbeeld een man op de eerste hulp met ademhalingsproblemen. Marjolein wilde hem meteen beademen. De verpleegkundigen weigerden, omdat hij maar eerder met zijn klachten bij hen had moeten komen. ‘God heeft het zo gewild’, gaven de verpleegkundigen als reactie op zijn dood. ‘Ik was verbouwereerd’, vertelt Marjolein. Later heeft ze wel een jongen gered, door haar snelle handelen. ‘Ik wilde altijd al naar India’, vertelt Natascha. Ze is net afgestudeerd in Godsdienstwetenschap/Antropologie aan de RuG. Via haar ouders kwam ze terecht bij de gemeenschap Auroville in Tamil Nadu, een deelstaat ten
Zuidoosten van India. Auroville is een nieuwe religieuze gemeenschap met 17.000 inwoners. De in 1968 opgerichte stad wil een plek zijn waar mensen uit de hele wereld in harmonie leven. Aurovilianen noemen het de stad van de toekomst, waarin verschillende nationaliteiten samen wonen. Tijdens haar verblijf, van september tot december 2004, woonde Natascha in een hostel binnen in de gemeenschap. Ze vond Aurovillianen erg op zichzelf gericht en kil. ‘Ze passeerden elkaar op straat zonder begroeting of lach. Toen ik op een gegeven moment bijeenkomsten van Aurovilianen ging bijwonen, keken sommige van hen mij aan met een blik van: ‘Wie ben jij?’ Niemand zocht echter contact. Dat vond ik erg vreemd.’ Natascha was ook aanwezig ten tijde van de Tsunami. ‘Op één van mijn laatste dagen was ik op weg naar het strand en rende tussen de menigte van mensen terug naar hoger gelegen gebied, weg van de onheilspellende zee. Er waren geen Aurovilianen omgekomen, maar er waren wel veel huizen verwoest.’ Samen met vele anderen heeft Natascha hulp geboden, zoals het verzamelen van dekens en kleding, aan degenen die het nodig hadden. ‘Helaas ging drie dagen na de ramp mijn vlucht terug, ik had meer hulp willen bieden. Maar aan de andere kant wilde ik dolgraag weer naar huis.’
(Advertenties)
10 Groninger Studentenkrant
Opinie/Achtergrond
Recensies CD
Film
DVD
Game
In samenwerking met videotheek Sleaze (Gedempte Kattendiep 11)
Oasis: Don’t Believe The Thruth Door Rutger Uittenbogaard Zondagmiddag, je bent niet brak maar jouw biologische klok zegt je wel dat je lui bent. Nergens zin in, gewoon lekker op de bank hangen. Het kan nu nog beter. Voordat je achterover leunt, zet eerst de nieuwe cd van Oasis op, ‘Don’t believe the truth’. Dit nieuwe album bevat twaalf nieuwe nummers die bijna allemaal weer zo’n typisch Oasis geluid hebben. Maar dat betekent niet dat het niks nieuws biedt, het zijn toch echt twaalf nieuwe nummers. De Gallaghers hebben hun gevoel voor goede rock nog niet verloren, en geven het couchsurfen een voldaan gevoel. Je voelt je niet langer schuldig over het niets doen, je bent immers naar deze cd aan het luisteren en aan het hopen dat het regenen niet stopt tijdens deze ervaring. Een nummer als ‘Let there be love’ is zo lekker rustig dat het draaien van een joint eigenlijk niet meer nodig is. Een haast euforisch gevoel overkomt je tijdens dit lied en je vraagt je af in welk jaar we nu leven. En daar zit de kracht van dit album. Ondanks dat alle nummers nieuw zijn, zijn ze wel bijna allemaal tijdloos. Je hippie ouders zullen stiekem genieten als ze merken dat jij naar deze muziek luistert. Het zijn allemaal redelijk rustige nummers hoewel ‘Mucky fingers’ en ‘Love like a bomb’ je toch bijna in beweging brengen. En ‘The meaning of soul’ is je zondagse portie fitness, vandaar dat het slechts 1.44 minuut duurt. Al met al heb jij geen excuus meer om je op een zondag te vervelen. **** (4/5) Oceansize: Everyone into Position Door Bart Jan Teunisse De laatste paar jaar komt de beste gitaarrock weer uit Groot-Brittanië. Vrolijke glamourrock als van The Darkness, of de muziek van de Kaiser Chiefs of Franz Ferdinand die het afgelopen jaar rock weer dansbaar hebben gemaakt. Ook de wat minder bekende Oceansize is begin dit najaar met het uitstekende ‘Everyone in Position’gekomen. Dit is het tweede volledige album van de in 1998 opgerichte band uit Manchester. Hun debuutalbum ‘Effloresce’ uit 2003 sloeg in als een bom en de band werd vergeleken met metalgrootheden als Tool en Faith No More. ‘Oceansize wil blijkbaar echter niet als een Tool kloon bekend staan en ging voor ‘Everyone in Position’anders te werk. De nummers klinken iets meer gestructureerd en ook wat zachter dan op ‘Effloresce’. Frontman Mike Vennart zingt op ‘Everyone in Position’ ook stuk meer ingetogen en minder schreeuwerig dan op de voorgaande plaat. Bijvoorbeeld in het nummer ‘No Tommorow’ waarop hij vol emotie, maar toch nog vrij rustig zijn hart uitstort. Ruige gitaarriffs zijn er gelukkig af en toe nog wel, zoals in ‘A Hommage to a Shame’, de band blijft grotendeels meer ingetogen. Vergelijkingen met Tool zullen er wel blijven, maar dat is helemaal niet erg. Net als Tool speelt Oceansize lastige drumritmes, simpele maar doeltreffende gitaarriffjes en veranderen ze zonder moeite halverwege een liedje de structuur ervan. Elk nummer heeft ook een psychedelisch tintje, waardoor je af en toe door weg wordt gevoerd. De nummers op ‘Everyone in Position’ zijn misschien niet al te snel te doorgronden, maar je zult haast geen liedje willen skippen op deze plaat. Alleen het het laatste nummer ‘Ornament/ The Last Wrongs’ is iets te vaag en langdradig, maar dat is maar een heel klein smetje op een uitstekend album. **** (4/5) Recensies
The Constant Gardener Door Sebastiaan Pouyet
Als een film in zowel Pathé als Images draait, dan weet je dat je te maken hebt met een bijzondere film. The Constant Gardener is geregisseerd door Fernando Meirelles, die met Cidade de Deus uit 2002 talloze prijzen (onder andere een Oscarnominatie) en lovende kritieken in de wacht sleepte. The Constant Gardener speelt zich voor het grootste deel af in Kenia, waar de Britse diplomaat Justin Quayle (Ralph Fiennes) en zijn vrouw Tessa (Rachel Weisz) een gelukkig leven als expats leiden. Met de name de buitenopnames in Kenia zijn de moeite waard: Het Keniaanse landschap en de inwoners worden in felle kleuren in beeld gebracht en de cameravoering doet sterk denken aan een documentaire. De Europese scènes zijn juist weer conventioneel en rustig. Aan de hand van flashbacks komt de kijker stukje bij beetje meer te weten over de hoofdpersonages, Tessa en Justin. Tekenend is het moment wanneer de twee elkaar voor het eerst ontmoeten, tijdens een lezing van Justin op de universiteit. Na afloop van de lezing wordt Tessa bijna door emoties overmand wanneer ze van leer trekt tegen het buitenlandbeleid van de Britse regering, die Justin vertegenwoordigd. De kalme diplomaat raakt met haar in gesprek, brengt haar naar huis en belandt bij haar in bed. Op een ingetogen en integere manier diept regisseur Meirelles de relatie en de karakters van de twee hoofdpersonages uit. De kalme, beheerste Justin en de gepassioneerde, impulsieve Tessa worden uitstekend uitgebeeld door Fiennes en Weisz. De film opent met een afscheidsscène op het vliegveld van Nairobi, waar Tessa samen met haar collega Arnold Bluhm (Hubert Koundé) op een binnenlandse vlucht stapt richting een vluchtelingenkamp. Het is de laatste keer dat Justin haar levend ziet, enkele dagen later wordt Tessa vermoord aangetroffen. Haar reisgenoot, Arnold, is spoorloos. De ontredderde Justin komt er langzaam achter dat zijn vrouw een deel van haar leven voor hem verborgen hield. De politie gaat er van uit dat de moord op Tessa een crime passionel was, gepleegd door haar veronderstelde minnaar Arnold. De flashbacks maken duidelijk dat het huwelijk onder spanning stond. Nadat het kind van Justin en Tessa de geboorte niet overleeft, stort Tessa zich op welzijnswerk voor HIV slachtoffers en Justin brengt vooral veel tijd door met tuinieren. De twee groeien steeds verder uit elkaar. Door subtiele dialogen en handelingen van de personages ontstaat een vreemde, broeierige sfeer. Dit wordt versterkt door de cameravoering: Meirelles kiest er voor om op kritieke momenten extreme, schokkerige close-ups of gekantelde beelden te gebruiken. Het vertrouwen in Tessa van Justin en ook de kijker wordt op voortdurend op de proef gesteld. Zo is The Constant Gardener zowel een liefdesverhaal dat doet denken aan bijvoorbeeld Eternal Sunshine of the Spotless Mind en als een politiek geëngageerde thriller in de trant van The Interpreter. The Constant Gardener is een broeierige, spannende maar ook poëtische en gevoelige film die je zeker niet mag missen. ***** (5/5)
Whisky Door Peter Keizer
Xbox 360: to buy or not to buy? Door Sjef Weller
Vier jaar geleden debuteerden Juan Pablo Rebella en Pablo Stoll met ’25 Watts’, een film over jongens die zich te pletter vervelen in Montevideo. ’25 Watts’ werd gemaakt voor slechts 25 duizend dollar en werden op het International Film Festival in Rotterdam bekroond met een Tiger Award en een door de jongerenjury uitgereikte Moviezone Award. Het was voor het eerst dat een film uit Uruguay in Nederland werd uitgebracht. Hun tweede film, vernoemd naar het woord dat in Uruguay wordt gebruikt om mensen te laten lachen voor een foto, gaat over twee ouderen die zich in hun dagelijkse routine stierlijk vervelen. Het verhaal speelt zich af in de oude sokkenfabriek van Jacobo Köller. Jacobo en zijn rechterhand Marta ontmoeten elkaar elke ochtend voor de fa-briek. Samen doorstaan ze dag in dag uit hetzelfde ritueel bij het opstarten van de machines. Als Jacobo’s jongere broer langskomt vanuit Brazilië, vraagt hij Marta een paar dagen zijn vrouw te spelen. Ze stemt toe en hoewel het nephuwelijk (compleet met huwelijksfoto) een pijnlijke aangelegenheid lijkt te worden, verloopt het weekend heel anders. ‘Whisky’ is een bitterzoete komedie waarbij ontzettend goed gebruik wordt gemaakt van lange shots, blikken en stille momenten. Heerlijk subtiel.
Het wordt een spannend jaar voor liefhebbers van videogames. Maar liefst drie nieuwe consoles staan in de planning, waarbij Microsoft de primeur heeft. Op het moment van verschijnen van deze krant staan duizenden mensen in Nederland in de rij voor hun favoriete gameszaak om een Xbox 360 te bemachtigen. De SK testte deze nieuwe krachtpatser uitvoerig. Hieronder zetten we de feiten op een rijtje.
**** (4/5) Le Conseguenze dell'amore Door Peter Keizer In een Zwitsers hotel zit zakenman Titta Di Girolamo (Toni Servillo) alleen aan een tafeltje in de hoek. Hetzelfde tafeltje waar hij de afgelopen acht jaar elke dag heeft gezeten. Waarom hij daar zit is niet duidelijk. Hij rookt en wacht. Het is een serieuze man, met grijs haar en een bril. In zijn peperdure Italiaanse pak lijkt hij ijzig koel. ‘Het enige frivole aan mij is mijn naam.’ Beetje bij beetje begint het verhaal van de 50-er zich te onthullen. Elke week krijgt Di Girolamo een koffer vol met geld, bestemd voor een Italiaanse bank. Het is zijn taak het geld te storten. Daarbuiten kan hij hotel niet verlaten; afwijken van zijn routine is levensgevaarlijk. Om de tijd te doden neemt hij elke woensdagochtend een shot heroïne en flirt met de veel jongere serveerster Sofia. Iedereen heeft geheimen en heeft duurt even voordat je erachter komt wat Di Giolamo’s geheimen zijn. In de tussentijd worden het verhaal en de spanning langzaam opgebouwd. De sfeer wordt uitstekend neergezet door de muziek, precieze camerabewegingen en de pokerface van Di Girolamo. Dit is geen standaard maffiaverhaal, maar een elegante film vol drama en spanning. Zeker gaan kijken! **** (4/5)
De nieuwe Xbox overklast zijn voorganger op alle fronten. Ook qua uiterlijk. Met de 360 wil je gezien worden. Het witte apparaat is stijlvol vormgegeven en komt rechtopstaand het best tot zijn recht. Draadloze controllers zijn standaard bij de duurdere versie: ze hebben veel weg van de populaire zwarte S-controller van de originele Xbox, maar zijn iets kleiner en lichter. En wit natuurlijk. Ze liggen prima in de hand en hebben zelfs onze voorkeur boven de bekende PS2-controller. Er zijn ook bedrade controllers beschikbaar (goedkoper), die je tevens als pc-controller kunt gebruiken door ze op de usb-poort aan te sluiten. Naast een hoop pk's vind je in elke 360 standaard een ethernetadapter onder de motorkap. Hiermee kun je tegen gamers over de hele wereld (of gewoon je vrienden natuurlijk) online ten strijde trekken, maar ook kun je er game-uitbreidingen mee downloaden en zelfs complete minispelletjes van het net plukken (tegen betaling). Al is de console nog zo snel, de games achterhalen 'm wel. Maar met die games zit het wel snor. Direct op dag 1 komt al een vijftiental spellen uit, met als hoogtepunten het platformactiespel Kameo, shooters Perfect Dark Zero, Quake 4 en Call of Duty 2, en niet te vergeten het racespektakel dat Project Gotham Racing 3 heet. In de loop van december en januari kun je nog een scheepslading verwachten, met onder meer de tennistopper Topspin 2. Het nieuwe apparaat is in twee varianten verkrijgbaar. Het 'goedkope' Core System, met de console, een bedrade controller en aansluitingskabels, kost 299 euro. Daarnaast is er het Xbox 360 System, met als extra's een draadloze controller, een harde schijf van 20 GB, headset, Ethernetkabel en een mini afstandsbediening, dit alles voor 399 euro. Welke variant je kiest, hangt voornamelijk samen met de vraag of je de harddisk nodig hebt. Wil je alleen maar (nieuwe) games spelen, dan kun je beter voor het Core System kiezen, in combinatie met een Memory unit voor 34,99 euro. De 360 is een gaaf apparaat. Maar of je hem nu moet kopen? Lastig. Microsoft heeft nu al de nodige prijsverlagingen op de agenda staan. Ook biedt de Xbox 360 niet zo'n nieuwe game-ervaring als we hadden gehoopt. De vernieuwingen zie je vooral terug in de beeldkwaliteit en een perfect uitgebalanceerde online mogelijkheid. Ons advies: wacht nog maar even, het zal je een hoop euro's schelen. Lees de uitgebreide bespreking op www.studentenkrant.org *** (3/5) Groninger Studentenkrant 11