SK februari 2006

Colofon Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN http://www.studentenkrant.org ISSN 09270237

Inhoud

Hij pijnigt schaatsers met directe vragen en versloeg Nederlandse schaatsglorie van Calgary tot Salt Lake City. Christiaan Kooistra en Harold Duitscher vroegen de flamboyante schaatscommentator naar de komende Winterspelen. ‘Het is toch klote als je van tevoren weet wie gaat winnen’.

Nieuws

Stichtingsbestuur

Uitgespreid Groningen: kunststad

Hier komen de christenen

PAGINA 5

Christelijke studenten, zijn ze er nog? Jazeker, er zijn maarliefst vijf christelijke studentenverenigingen in Groningen. Met activiteiten als Bid & Breakfast en Godsquad winnen ze steeds meer leden. Ricus Dullaert licht de verschillende christelijke studentenverenigingen toe.

Voorzitter: Nico van Benthem (0647230571), acquisitie en pr: Judith Harleman (06-42164770) en Femke de Haan (06-48371857), penningmeester: Björn Oortman (06-41371063) bestuur@studentenkrant.org

Harold Duitscher (06-26456183) en Moniek Steenbergen (06-43434048) hoofdredactie@studentenkrant.org

PAGINA 3

Gesprek Gesprek met schaatsfanaat Henk Kok

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Hoofdredactie

Studentenkrant Februari 2006

PAGINA 6/7

Iedereen kent het Groninger Museum. Maar naast de modernistische blokkendoos valt er nog meer te beleven op kunstzinnig gebied. De Groninger Studentenkrant bekijkt deze maand de kunstzinnige kant van Groningen. De middenpagina toont een kleurrijk palet aan hippe Groningse kunst, van kunst op straat tot miniatuurmusea.

Sport

Basketbaltalent Merlijn van der Meulen Hij traint onder Ton Boot en speelt in de top van het Nederlandse basketbal. Maar in de spaarzame uurtjes buiten het ballen door een netje gooien moet Merlijn van der Meulen hard aan de studie. Christiaan Kooistra sprak met deze student Fysiotherapie.

PAGINA 8

Eindredactie Jan Luursema, Sebastiaan Pouyet

Redactie

Fotostrip

Eveline Bijlsma, Deirdre Das, Margriet van Dijken, Ricus Dullaert, Laura van Eerten, Frieda Hamster, Peter Keizer, Zosia Kooi, Christiaan Kooistra, Bart Jan Teunisse, Rutger Uittenbogaard, Sjef Weller, Dafne Wiegers, Hans van der Woude

Fotografie Jan Luursema, Sebastiaan Pouyet en Sjef Weller

Vormgeving Sjef Weller

Medewerkers David ten Cate, Jasper de Weerd

Drukwerk Drukkerij 1984

Coverfoto Sjef Weller

Webmaster Peter Keizer

www.studentenkrant.org

Door Sebastiaan Pouyet 2 Groninger Studentenkrant

Entree

Henk Kok volgt schaatsen dit jaar gewoon op de bank

‘Je mag me stenigen als Marianne Timmer wint’

Door Harold Duitscher en Christiaan Kooistra Foto: Sjef Weller

Henk Kok. Zijn naam zal bij velen niet bekend klinken, zijn stem des te meer. Tijdens de dweilpauzes van schaatswedstrijden vuurt hij namelijk als freelance journalist voor de NOS, zijn vragen af op de schaatsenrijders. Verder werkt Kok voor RTV Noord en Langs de Lijn (Radio 1, red.). Als verslaggever maakte hij alle Olympische Spelen mee vanaf 1988 in Calgary. Maar vanwege een verjongingskuur bij de NOS volgt hij Turijn 2006 vanaf de bank in zijn woonplaats Veendam. Alle tijd dus voor een voorbeschouwing op de komende Olympische Spelen.

Henk Kok is een gepassioneerd schaatsliefhebber. Dat blijkt wel als hij erover praat. ‘Behalve verslaggever, ben ik ook supporter.’ Vooral voor Marianne Timmer heeft hij een zwak. Het mooiste olympische moment dat Kok meemaakte is dan ook niet één van de drie gouden plakken van Yvonne van Gennip in Calgary, maar de eerste gouden plak van Marianne Timmer op de 1500 meter in Nagano 1998. ‘Met Marianne heb ik een bijzondere band, omdat ik haar natuurlijk al van kleins af aan heb meegemaakt. Dat is het voordeel van werken bij een regionale omroep. Je ziet de hele ontwikkeling. Vooral die blik in haar ogen toen ze de finishlijn passeerde, die verbazing: ‘dit kan niet waar zijn.’

Prachtig. Bij de huldiging kon ze het nóg niet beseffen.’

Die goede verstandhouding tussen Timmer en Kok is wederzijds. Timmer stond namelijk als één van de eersten aan het ziekbed van de journalist toen hij wakker werd na een zware operatie. Dat schept natuurlijk bepaalde verplichtingen. ‘Ik ben nu al begonnen met het bidden voor een binnenbaan voor Timmer. Ik ben namelijk bang dat Marianne inhoud tekort komt om vol door te gaan op de laatste meters van de 1.000. Dan is zo’n binnenbaan heerlijk.’ Kok vreest echter met grote vreze dat ze net buiten de prijzen valt. ‘Maar ik mag gestenigd worden als ze goud wint.’

Door de toenemende internationale concurrentie is het moeilijk te voorspellen wie er in de prijzen gaat vallen in Turijn. Aan voorspellingen waagt Kok zich dan ook niet. ‘Tuurlijk willen we goud winnen, maar het is toch klote als je van tevoren al precies kunt invullen wie wat gaat winnen? Bovendien betekent meer concurrentie ook een grotere uitstraling.

Daar wordt geld mee verdiend. Ik geloof dat Gianni Romme 400.000 euro per jaar verdient. Ongeacht zijn prestatie.’

Voor de verslaggever zelf heeft de toenemende internationale concurrentie ook een leuk neveneffect. ‘Buitenlanders zijn al die aandacht van de media niet gewend. Sterker nog, ze zijn gewoon blij om een keer geïnterviewd te worden. In Amerika weet bijvoorbeeld bijna niemand wie Chad Hedrick is. Maar ook met de Nederlanders is het prettig werken.

Zeker als je dat vergelijkt met voetballers. Schaatsers verschijnen keurig netjes voor de camera na de rit en tijdens de dweilpauzes. Dat hoort erbij. Bovendien zijn schaatsers veel opener en eerlijker in hun antwoorden. Ach, en al die mediatraining kun je wel omzeilen door creatieve vragen te stellen.’

Wie schaatsen reduceert tot een paar rondjes rijden heeft aan Henk Kok een kwaaie. ‘Er komt een hoop bij kijken. Al die jongens die op ’t ijs staan, zijn slim in wat ze doen.’ De verslaggever doelt onder andere op Chad Hedrick die zich vlak voor een wereldbekerwedstijd in Heerenveen, met opzet, in de vingers sneed. ‘Er was net een dweilpauze geweest en dan is het ijs nog nat. Er moest verband om zijn vinger en daardoor heeft het ijs meer tijd om op te drogen en dan kun je dus sneller schaatsen.

Sportintellect. Ook mentaal is het zwaar. Reken er maar op dat Wotherspoon die val in Salt Lake tijdens de Olympische Spelen van 2002 meeneemt naar Turijn. Zoals hij ook die val van het afgelopen WK sprint in Heerenveen meeneemt.’

Bij schaatsen gaat het echter niet alleen om sportintellect, hard trainen en de juiste indeling van de race. De factor geluk speelt ook een rol. ‘Met de tien kilometer is het erg belangrijk tegen wie je loot en wanneer. Als je in het laatste paar zit, heb je een grotere kans om te winnen, omdat je je kunt Het gesprek

richten op de tijden van je tegenstanders. De concurrentie is zo groot dat zelfs een race over 10 kilometer op tienden van seconden beslist kan worden.’ Kok verwacht wel dat de kans op olympisch goud voor Nederland het grootst is op de tien kilometer. ‘Hedrick, Kramer en Verheyen zijn dé favorieten. Maar ook de Noren en Bob de Jong kunnen er met het goud vandoor gaan.’ Maar gevraagd naar de ijskoning en ijskoningin van Turijn noemt hij toch de Amerikaan Chad Hedrick (‘heel intelligent’) en de Canadese Cindy Klassen (‘ontzettend sterk’). Voor de Nederlandse equipe ziet hij afgaande op het huidige seizoen buiten de tien kilometer weinig glorie in Turijn weggelegd.

De hele situatie rondom Erben Wennemars, die vier weken voor het begin van Turijn heeft gebroken met zijn trainer Jac Orie, kan Kok wel verklaren.

‘Wennemars heeft alles gewonnen, behalve olympisch goud. Dit seizoen is hij niet in vorm. En hij is dan typisch zo’n persoon die als het niet draait, gaat ‘panikeren’, zoals de Belgen dat zo mooi zeggen. Maar Orie heeft gewoon zoiets van: ik kan niet werken met iemand die geen vertrouwen heeft in mijn werkwijze. Kijk, wereldkampioen en Europees kampioen is

mooi, maar olympisch kampioen blijf je je hele leven. Voor eeuwig en altijd. Daarom is het ook zo belangrijk voor een sporter olympisch kampioen te worden.’

Wereldtitels, wereldbekerwedstrijden – alles verbleekt bij die ene olympische medaille. ‘Gerard van Velde gaat niet naar de Spelen, maar zijn gouden medaille van vier jaar eerder maakt die klap een stuk beter te verdragen. Zijn vriendin zei letterlijk: ‘je hebt er al eentje.’ De impact die een Olympiade maakt op sporters, verslaggevers en publiek moet niet worden onderschat. ‘De Olympische Spelen zijn echt het allergrootst. Voor ons telt eigenlijk alleen het schaatsen, maar voor landen als Duitsland en Canada gaat het om veel en veel meer. Skiën, bobsleeën, ijshockey. Als Nederlandse verslaggever ben je alleen zo gefocust op schaatsen dat je overdag van de andere sporten haast niets meepikt.’ Dat het olympische dorp een soort lustoord van feestende wintersporters is, ontkent Kok. Maar: ‘Degenen die klaar zijn met hun wedstrijden bouwen flinke feestpartijen in dat Holland Heineken House. Daar wordt stevig gezopen. Of de sportjournalisten dat ook doen? Nee, daar hebben ze het veel te druk voor!’

Groninger Studentenkrant 3

Groningers crossen door oorlogsgebieden en woestijn

‘We moeten geen kaarten vergeten!’

Door Harold Duitscher

Het lijkt gekkenwerk. In een oude bus van Amsterdam naar Dakar rijden, door oorlogsgebieden, woestijn en temperaturen van boven de veertig graden. Toch willen drie Groningse studenten het hem flikken.

Justin Bodewitz, Roelant Snoek en Wouter Lengkeek durven het avontuur aan. Binnen drie tot vier weken willen ze meer dan 7000 kilometer in een oude Volkswagen T3 uit 1989 afleggen. In het kader van de AmsterdamDakar Challenge nemen ze deel aan het waagstuk. Maar daar stopt het avontuur nog niet. Vervolgens is het de bedoeling om het busje naar een school in Gambia te brengen, waar het gebruikt zal worden om de kinderen van een plaatselijke school te vervoeren.

De Amsterdam-Dakar Challenge is een soort variant op de fameuze ParijsDakar rally die ieder jaar gehouden wordt. Het verschil is dat deze race geen speeltje van rijkaards is die voor de leuk Noord-Afrika doorcrossen.

Het is juist de bedoeling om met een minimaal budget de route af te leggen. De auto mag niet meer waard zijn dan een schamele 500 Euro en er mag voor maximaal 150 euro aan het vehikel gesleuteld worden. Mede door deze regels lijkt het voor het team een hachelijke onderneming. Al het geld voor de onderneming moet van de sponsors komen. Zoals de banden bijvoorbeeld.

‘Mijn ouders vonden dat ik hartstikke gek was om het te doen’, zegt Bodewitz. ‘Er loopt geen enkele weddenschap dat we het wél halen.’ Dat de auto het bij een testrit bij Assen al begaf deed weinig om het vertrouwen in het project te vergroten. Er moet nog van alles gebeuren om de auto rijklaar te maken. ‘We moeten inderdaad geen zaken als kaarten vergeten’, lacht Snoek. Afgezien van de mechanische zorgen is het parcours zelf ook niet ongevaarlijk. In Mauritanië is onlangs nog een staatsgreep gepleegd, in de Westelijke Sahara zijn gewelddadige spanningen tussen rebellen en het Marokkaanse leger en roversbendes maken het de route onveilig. In de begroting is ook een speciale plek ingeruimd voor smeergeld, zodat douanebeambten omgekocht kunnen worden wanneer de ploeg eenmaal in Afrika is. Daarnaast moet het drietal tegen een heel scala aan tropische ziekten worden ingeënt. Voor de veiligheid rijden de wagens in een colonne, om zo de grootste gevaren van het woeste Noord-Afrikaanse landschap te trotseren. Als de groep in de Sahara terecht komt moet er op een gids worden vertrouwd. ‘En misschien nemen we een knuppel mee’, lacht Snoek. In totaal gaan er zes groepen van start in de Amsterdam-Dakar Challenge.

Bij Marokko houden de wegen op, en begint de ware uitdaging voor het gezelschap. Tot en met Casablanca verwachten de drie heren geen moeilijkheden. Een echte vaste route is er niet, maar er zijn weinig alternatieve routes. Van belang is het in ieder geval om in een groep te blijven.

De mannen blijven in ieder geval ver weg van de lokale cuisine. ‘Bij het eten nemen we geen enkel risico.

We hebben van een andere ploeg gehoord die bij een plaatselijk dorpje gingen eten en die kregen daar al snel reuze spijt van’, zegt Bodewitz. Het besturen van de bus nemen de drie om beurten voor hun rekening. ‘We zijn al redelijk ervaren’, lacht Snoek.

‘We hebben een paar keer offterrain gereden’. Door de mechanische problemen liep het drietal een test in Amsterdam mis. De auto was simpelweg nog niet op tijd klaar.

Gevraagd naar de belangrijkste beweegreden noemen Bodewitz en Snoek het avontuur. Maar de bus bij de school afleveren zou de grootste beloning zijn van hun hachelijke inspanning. Enige realiteitszin hebben de heren echter wel. ‘Als we Afrika halen zijn we al blij.’

4 Groninger Studentenkrant

‘Mijn ouders vinden me hartstikke gek’

FNV hekelt ‘gordijnhaakjes maken’ FNV-leider Agnes Jongerius is het oneens met de plannen van gemeente Groningen om jongeren tot dertig jaar verplicht te laten werken voor een uitkering. Volgens haar kan het niet door de beugel dat afgestudeerden zonder baan gordijnhaakjes moeten maken om een uitkering te ontvangen. In het kader van het project Groningen@work moeten jongeren die aanspraak willen maken op een uitkering daar onbetaald werk voor leveren. Ondermeer de Groninger Studentenbond is daar fel op tegen. Donderdag zestien februari wordt er in Huis de Beurs een debat over het Groningen@work programma georganiseerd.

Naast Jongerius zullen VVD-wethouder Koen Schuiling en diverse Groningse gemeenteraadsfractievoorzitters de degens over Groningen@work kruisen. (HD)

Raad wil meer inspraak oostzijde Grote Markt Nadat al eerder een referendum over de toekomst van de oostwand van de Grote Markt was gehouden, vindt een meerderheid van de gemeenteraad dat er meer inspraak van de burgers over de plannen moet komen. De raad is van mening dat er uit verschillende ontwerpen gekozen moet worden door de Groningers zelf. In mei of juni zouden de Groningers hun mening over diverse plannen moeten kunnen geven, aldus het college van Burgemeester en Wethouders. Een meerderheid van de raad vindt echter dat de besluitvorming over de oostzijde veel te lang op zich laat wachten en wil dat de Groningers zich in een enquête kunnen uitspreken. Bij de plannen voor de oostzijde zou vooral Vindicat met de gevolgen daarvan te maken krijgen. (HD)

Nieuws & Achtergrond

Bidden met een biertje

Christelijke studentenverenigingen winnen steeds meer zieltjes

Door Ricus Dullaert Foto: Jan Luursema

Het vijftal christelijke studentenverenigingen dat Groningen telt doet het de afgelopen jaren steeds beter. Toch blijft het vaak onduidelijk welke verenigingen er zijn en wat ze nu eigenlijk doen. De Studentenkrant ging voor de niet christelijke studenten op onderzoek.

Groningen telt vijf christelijke studentenverenigingen, die als voornaamste doel hebben hun leden te sterken in hun geloof. Maar dit is uiteraard niet de enige functie van de studentenverenigingen: minstens zo belangrijk is hun sociale functie. Deze wordt in de eerste plaats verzorgd door de bijbelkringen, groepen van acht tot tien man die een keer per week bijeenkomen om samen te eten en stukken uit de Bijbel te bestuderen. Je zou het een soort religieuze jaarclubjes kunnen noemen. Daarnaast mag de wekelijkse borrel uiteraard niet op het programma ontbreken, waar duidelijk wordt dat de christelijke studenten zeker geen geheelonthouders zijn. Ad Tempus Vitae (ATV)-voorzitter Douwe Dijkstra: ‘Je mag iemand natuurlijk wel op zijn gedrag wijzen, maar aan de andere kant gaan we geen schoolmeestertje spelen. Het blijft je eigen verantwoordelijkheid. Heel soms drinkt iemand wel iets te veel, maar dat overkomt iedereen.’

Apart’ja

De gereformeerde HBO-vereniging ATV is niet de enige die gezelligheid hoog in het vaandel heeft staan: de interkerkelijke Navigators hebben deze uitspraak zelfs letterlijk genomen. In hun logo valt naast een Bijbel, een zeil en de vlag van Groningen een biertje te bespeuren, maar wel onder het teken van het Kruis. Net als Ichthus. ‘Het mooie van Ichthus is dat je op allerlei niveau’s met de vereniging bezig kan zijn’, zegt Ichthus-secretaris Wijnand de Jong. ‘Je kan je beperken tot je bijbelkring, of je kan elke donderdag vooraan staan bij de borrel.’ Dit vrije karakter komt ook tot uitdrukking in het toelatingsbeleid: ‘Iedereen, of hij nu protestant of katholiek, christelijk of niet-christelijk, is welkom.’

De Gereformeerde Studentenvereniging Groningen (GSV) heeft een soortgelijk doel, en heeft dit uitgewerkt in vier speerpunten: ze noemen zich christelijk, sociaal, studentikoos en intellectueel. Dit laatste slaat op het feit dat het een universitaire vereniging is, en dus alleen toegankelijk voor universiteitsstudenten. Zij maken echter geen aanspraak op de benaming ‘intellectueel’, en hebben deze vervangen door het meer aansprekende woord ‘actief’. Hun activiteiten vinden plaats op de sociëteit aan de Hereweg 40, waar elke donderdag soosavond gehouden wordt.

Tenslotte hebben we nog de kleine maar knusse vereniging CSFR, de Civitas Studiosorum in Fundamento Reformato.

Deze landelijke gereformeerde vereniging wordt in Groningen gerepresenteerd door het dispuut Yir‘at ‘Adonay, wiens zevenenzeventig leden in dezelfde buurt wonen. Hun borrels vinden meestal plaats in een van de dispuutshuizen; daarnaast houdt Yir, zoals het voor het gemak wordt afgekort, regelmatig amicitia-avonden.

De christelijke verenigingen bidden ook gezamenlijk; hiervoor hebben ze hun krachten gebundeld in het OCSG. Dit staat voor het Overleg van Christelijke Studentenverenigingen in Groningen. Sinds januari organiseert deze samen met StudentLife een wekelijkse bidsessie in Huis de Beurs: StandUp! Hier wordt onder andere gebeden voor de Groningse studentenwereld en voor het welslagen van andere christelijke initiatieven. Ook kunnen studenten die het moeilijk hebben in een één-op-één gebed voor zich laten bidden.

Het moge duidelijk zijn dat voor veel studenten de al 2000 jaar oude christelijke boodschap nog lang niet is achterhaald. De landelijk trend laat dan ook zien dat de evangelische verenigingen blijven groeien. Waarschijnlijk

Doe maar die iPod! Veel mensen krijgen hun mailbox volgespamd met mailtjes van sites waar gratis zooi wordt aangeboden. Zo ook een mail die leidt naar een site waar goede doelen te steunen zijn voor een klein bedrag. Krijg je nog een paar mensen zo gek om te reageren, dan zou je volgens de site een iPod krijgen. Echt waar?

‘Dus klikt allen op: http://www.doemaardieipod.nl/index.php?r=5841 en haal ook zo’n praktisch bijna gratis iPod en steun een goed doel ofzo :D (wel graag ook via DIE urldingesdinkiewebsitepagina gaan, anders heb ik er geen bal aan :P).’

Dafne Wiegers

De site www.doemaardie.nl ziet er professioneel uit. Op de beginpagina staat meteen een kopie van een erg positief persbericht over het initiatief. Na even doorklikken blijkt dat het bericht afkomstig is van Nieuwsbank.nl. Het nieuwsbericht is een ingezonden bericht, staat daar. Ingezonden door, jawel, Doemaardieipod.nl.

Nieuws & Achtergrond

kunnen de gezelligheidsverenigingen hun christelijke broeders als geduchte concurrenten omarmen.

De aanwijzingen op de site zijn duidelijk. Eerst zoek je een iPod uit (wil je een duurdere iPod, dan heb je meer vrienden nodig die zich ook aanmelden). Vervolgens ‘maak je gebruik van één van onze partner-aanbiedingen’. Partners zijn bijvoorbeeld de Staatsloterij en Dell. Maar wát ze aanbieden kun je nu nog niet zien. Als je dat gedaan hebt moet je een aantal vrienden zover zien te krijgen dat ze zich ook aanmelden op de site. Heb je genoeg vrienden, dan krijg je die iPod thuis gestuurd.

Ik besloot me ook aan te melden. Ik koos voor de iPod shuffle van 512 MB en las de voorwaarden. Die waren best interessant. Zo behoudt Doemaardie.nl het recht iedere voltooide aanbieding te weigeren ongeacht de reden. Ik gaf aan dat ik Pietje Puk was, woonachtig aan de Pukkenlaan 453, en meteen had Pietje zijn eigen account. Het blijkt dat er aardig wat geld uitgegeven moet worden bij de ‘partners’. Pietje besluit drie betaalde proefabonnementen af te sluiten bij 123tijdschrift.nl. Pietje kiest zijn favoriete tijdschriften ‘Jan’, ‘Barbieclub’ en ‘Maxim’. Hier moet Pietje echter zijn bankrekeningnummer invullen, en aangezien Pietje niet echt bestaat, houdt het hier op.

Dan maar die vriendin bellen die zich had aangemeld voor het Aids-fonds. Zij blijkt de iPod nog niet gekregen te hebben, want Doemaardie.nl moet eerst bij het Aidsfonds nagaan of ze zich wel daadwerkelijk heeft aangemeld. ‘En dat kan wel een maand duren’.

Als je besluit met de site in zee te gaan is het in ieder geval belangrijk dat je goed de voorwaarden leest. Het komt bijvoorbeeld heel precies via welke links je wat bestelt bij de ‘partners’. Je kunt je gerust aanmelden op de site, en dan kijken of je op de aanbiedingen in wilt gaan. Als je de dingen die aangeboden worden niet echt nodig hebt, kun je beter gewoon zelf een iPod kopen, want de aanbiedingen zijn vaak nogal prijzig.

Op internet zijn er wel positieve reacties te vinden op het initiatief: ‘Eerst geloofde ik het niet maar nu heb ik dus toch een iPod gekregen! Echt relaxed!’ Maar wie zegt dat een bedrijf dat zijn eigen krantenberichten schrijft niet ook zijn eigen positieve reacties schrijft?

Groninger Studentenkrant 5

‘Ik kan nooit op stap’

Van der Meulen combineert MPC Capitals met studie

Door Christiaan Kooistra Fotografie: Jan Luursema

Studie en topsport. Voor velen is het een onmogelijke combinatie. Maar de 19-jjarige Merlijn van der Meulen weet zijn studie fysiotherapie vooralsnog prima te combineren met zijn basketbalcarrière bij MPC Capitals. Zijn geheim? ‘Tussen de trainingen door dood ik de tijd met studeren.’

Het eerste van MPC Capitals haal je niet zomaar. De basketbalclub speelt namelijk in de Nederlandse Eredivisie en is de grote favoriet, naast Amsterdam en Den Bosch, voor de nationale titel. ‘Ik train per dag ongeveer vier uur. Die uren zijn verspreid over de dag. Tussen de trainingen door zit ik bij mijn broer vaak te studeren. In het weekend speel ik dan twee wedstrijden. Vaak één voor het jeugdteam van de Capitals en één voor de hoofdselectie. Ik kan inderdaad niet zo vaak op stap. Dat geeft niet, want ik ben sowieso niet zo’n stapper.’

De combinatie studie/topsport verloopt dan ook soepeltjes. Van der Meulen krijgt ook ondersteuning vanuit de Hanze Hogeschool. ‘Ik heb daar een speciale topsportregeling getroffen, waardoor ik bijvoorbeeld een beurs krijg. De combinatie fysiotherapie en basketbal is altijd goed gegaan, maar de laatste tijd lukt mij dat een stuk minder. Ik wil bijvoorbeeld mijn stage in de zomer lopen, omdat dat beter uitkomt met mijn trainingsprogramma, maar ze doen daar heel moeilijk over.’

Een keuze maken tussen sport en studie vindt de derdejaarsstudent lastig. ‘Ik probeer het zoveel mogelijk te combineren. Ik wil een vol-

waardige Eredivisiespeler zijn. Dan moet je hard trainen, maar van basketbal kan ik niet leven. Dus die studie heb ik dan achter de hand.’

Op 12-jarige leeftijd begint Van der Meulen serieus met een bal te stuiteren. ‘In mijn woonplaats Roden werd een sportstimuleringsprogramma gehouden. Eén van die sporten was basketbal en dat vond ik ontzettend leuk.’ Een lidmaatschap bij de plaatselijke basketbalclub kon dan ook niet uitblijven. ‘Vervolgens ben ik geselecteerd door ‘talentcentrum basketbal’ en daarna benaderd door het juniorenteam van Donar. In maart 2005 ben ik door Albert van der Ark bij het eerste van MPC Capitals gehaald.’

Met Albert van der Ark is meteen de drijvende kracht achter de recente successen van de Capitals genoemd. De ex-international, is tegenwoordig bestuurslid Technische Zaken. In die functie trok hij kampioenencoach Ton Boot naar de club.

Daarnaast werd de jeugdopleiding gestroomlijnd waardoor bijvoorbeeld Van der Meulen nu in de hoofdselectie zit. Toch hoeft de Hanze-student niet op een voorkeursbehandeling te rekenen. Sterker nog, hoewel de student bij de hoofdselectie zit, heeft hij nog geen officiële wedstrijd gespeeld voor de Capitals. Ook staat Van der Meulen nog niet op de loonlijst van de Groningse basketbalclub. Opvallend, omdat leeftijds- en ploeggenoot Sjoerd Poels wel loon krijgt, terwijl ook Poels vooral de bank warm houdt. Van der Meulen: ‘Ik stoor me daar niet aan. Sjoerd is vanuit Den Bosch hier naar toe gehaald, dus daar kan dan wel iets tegenover staan.’

De student fysiotherapie telt zijn zegeningen. ‘Met een trainer als Ton Boot heb je het best van het allerbeste. Daar leer ik veel van. Het trainingsniveau is ook erg hoog doordat we zoveel goede spelers hebben. Wat Boot vooral doet is hameren op je gedrag en de mentale aspecten. Hij kweekt echt een winnaarsmentaliteit.’

Die mentaliteit is nodig om te slagen bij een club als MPC Capitals. De basketbalclub, die ooit werd opgericht als gymnastiek- en schermvereniging van Vindicat, kent een rijke historie. Een groot succes is de landstitel van 1982. Daarna komt de klad er wat in, maar dat verandert met de komst van hoofdtrainer Ton Boot naar Groningen in 2003. De basketbalploeg walst in dat seizoen over iedere tegenstander heen en brengt de felbegeerde landstitel weer naar Groningen.

De Grote Markt, waar het kampioensfeest wordt gevierd, is met 12.000 mensen afgeladen vol. Het jaar daarop wordt de ploeg verrassend uitgeschakeld in de kwartfinale van de Play-Offs.

Dit seizoen is de Groningse basketbalploeg niet goed begonnen. De ploeg werd snel uit de nationale beker geknikkerd en ook Europees wist het team van coach Boot weinig potten te breken. De student fysiotherapie heeft daar wel een verklaring voor. ‘We zijn dit jaar met veel nieuwe spelers gestart. Als team moet je naar elkaar toegroeien.’ Dat lijkt inmiddels te zijn gebeurd, want de laatste paar weken weten de Capitals weer meerdere wedstrijden achter elkaar te winnen.

In goed draaiende teams wordt jong talent vaker speeltijd gegund. Nadert daarmee ook de kans op de echte doorbraak in de hoofdmacht? Van der Meulen: ‘Ik hoop dit jaar wel door te breken, maar het is afwachten. Er staan zijn nog een hoop goede en ervaren jongens voor mijn positie. Mijn positie is die van passing forward/guard: een soort van spelverdeler. Ik kan echt genieten van een mooie assist, maar uiteindelijk wil ik wel gewoon winnen hoor. Winnen, daar gaat ’t om.’

8 Groninger Studentenkrant

Sport

Het NNT speelt De getemde feeks

Antifeminisme krijgt de handen op elkaar

Het is eigenlijk ondenkbaar dat in deze tijd van girlpower en feminisme een stuk als ‘De getemde feeks’ op de planken van de Stadsschouwburg kan staan. Maar bekogeling met rotte eieren en boegeroep bleven uit. Een staande ovatie was op 22 januari het antwoord van het publiek op de laatste monoloog van hoofdpersoon Katharina. Ze pleitte in haar speech voor de taak van het vrouwelijk geslacht: ‘Een vrouw is er om haar man lief te hebben en te dienen. Mijn knieën zijn bereid te buigen.’

‘The Taming of the Shrew’ is één van de eerste komedies van William Shakespeare. Het Noord Nederlands Toneel verbeeldt op hedendaagse wijze deze vrouwonvriendelijke komedie over het gevecht in de liefde, tussen de sluwe Petruchio (Ludo Hoogmartens) en de niet op haar mondje gevallen Katharina (Lotje van Lunteren). Het verhaal speelt zich af in Padua. De rijke koopman Baptista is de vader van twee dochters met behoorlijk uiteenlopende karakters: de sletterige Bianca, waar elke man van Padua voor in de rij staat om mee te trouwen en Katharina. Zij is de oudste dochter met zo’n grote bek dat ze de mannen eerder afstoot dan aantrekt. Baptista is niet van plan zijn jongste dochter uit te huwelijken voor Katharina aan de man is. De aanbidders van Bianca proberen daarom andere mannen lekker te maken voor Katharina, door ze met de goudstaven van Baptista te verblinden. Ze vinden Petruchio bereid om met de bazige dochter te trouwen, in ruil voor een flinke bruidsschat weliswaar.

Brallende blaaskaken Het NNT is met haar versie van De Feeks zeer trouw gebleven aan de originele tekst van Shakespeare. De uitvoering is echter sterk gemoderniseerd. Het decor van een vrolijk beschilderde muur met twee opengewerkte klapdeuren voegt op wat sfeer na weinig toe aan het geheel. In de tijd van Shakespeare is het verhaal gebaseerd op de leefwereld van rijke kooplieden. Het NNT zet deze rijkaards eigentijds neer als een uitermate ballerig gezelschap. Dit levert veel hilariteit op. De aanbidders die dingen naar de hand van Bianca, doen hun uiterste best om in de smaak te vallen bij Baptista. Ze verzamelen zich voortdurend rondom de welgestelde man, om tijdens een inhoudsloos gesprek al sigaren rokend aan hun sherry te nippen. Een nieuw gezicht wordt pas in de groep opgenomen als deze nadrukkelijk voorgesteld wordt aan Baptista en door de stoffige oude man

wordt geaccepteerd. De heren verplaatsen zich bij elkaar geklit over het toneel, om een zojuist toegelaten nieuweling (en elkaar) de hand te schudden. De lachwekkende vertoning verloopt onder luid rumoer, waar de woorden ‘leuk, leuk’ en ‘leuk’ als enige verstaanbare klanken bovenuit komen. In het verder onverstaanbare gebral tussen de heren is hier en daar alleen een ‘rabarber’ op te vangen. Dit is de scène waarin onder andere Petruchio zich aandient en verkondigt de uitdaging aan te gaan om Katharina te temmen en te huwen. De twee toekomstige tortelduifjes worden alleen achter gelaten, terwijl de blaaskaken zich van het podium verwijderen om hertenbiefstuk en de ‘vorig jaar hartstikke trendy’ kwarteleitjes te nuttigen.

De schoongewassen furie De razende Katharina laat zich in de scènes samen met Petruchio vrij snel de mond snoeren. Haar echtgenoot, die bijna te laat voor de huwelijksvoltrekking was, wint door psychologische spelletjes en chantage het respect van de feeks. Tijdens een geheel onverwachte wending in het voornamelijk hilarische toneelspel, is het publiek getuige van een intiem moment tussen Petruchio en Katharina. In de eindeloos durende scène wordt de feeks letterlijk van haar laatste restje furie schoongewassen. De essentie van de liefdesgeschiedenis wordt door het publiek ongemakkelijk op stoelen schuivend en kuchend opgenomen. De voelbare spanning wordt even verbroken wanneer de herboren Katharina bij het aankleden verstrikt raakt in haar jurk. Aan de zaal ontsnapt een opgelucht gelach.

Meesters van het toneel De toeschouwers in de Stadsschouwburg lijken weinig moeite te hebben met de antifeministische les van het verhaal. Het NNT heeft met de uitvoering van de komedie de nadruk niet heel sterk gelegd op de ontwikkeling van Katharina. Aan het begin komt de hoofdrolspeelster nauwelijks aan bod. Op het toneel draait het voornamelijk om de begeerlijke Bianca en haar aanbidders. Het einde krijgt een plotselinge wending waarin overduidelijk de boodschap van de komedie wordt uitgelicht. Een gewaagde zet die lijnrecht tegenover het eerste half uur van de voorstelling lijkt te staan. Het komische schouwspel van de ballen overschaduwt de moraal van het verhaal.

De bekrompen gedachtegang uit de tijd van Shakespeare nemen we voor lief. Hij is nu eenmaal de meester van het toneel en het Noord Nederlands Toneel is een gewaardeerd toneelgezelschap. Daar kan een stuk als De Feeks blijkbaar weinig aan veranderen.

Het NNT gaat met ‘De getemde Feeks’ in de maand februari op tournee door het hele land. Van 14 t/m 18 maart is het stuk opnieuw te zien in de Stadsschouwburg in Groningen. Kijk voor aanvangstijden en meer informatie op www.nnt.nl.

Uitladder

Door Laura van Eerten Foto: Karel Zwaneveld

Februari Vrijdag 3-002: Psykultdelic, Kult, 23.00 Zaterdag 4-002: Voorronde Dj-CContest, USVA, 20.00 Zondag 5-002: Internationaal Filmfestival, Images en Vera, 10.00 Maandag 6-002: Lunchconcert, Prins Claus Conservatorium, 13.00 Dinsdag 7-002: Film ‘Murderball’, Vera Zienema, 21.00 Woensdag 8-002: Giphart, Chabot en Bril, Oosterpoort, 20.15 Donderdag 9-002: 80’s & 90’s Muziek, &Zo, 23.00 Vrijdag 10-002: Herbie & the Boogiemaster, Huis de Beurs, 16.00 Zaterdag 11-002: Finale Dj-CContest, USVA, 20.30 Zondag 12-002: Smullen: Funk/Soul, de Pudding, 21.00 Maandag 13-002: International Night, Sally O’Briens, 23.00 Dinsdag 14-002: Tangosalon, Christiaans, 21.00 Woensdag 15-002: Paranormale avond, Jannes v/d Wal, 20.00 Donderdag 16-002: zZz + Voicst, Vera, 21.30 Vrijdag 17-002: The Opposites + DJ TLM, Simplon, 21.00 Zaterdag 18-002: Turks Fruit de Musical, Thtr. de Klinker, 20.00 Zondag 19-002: Spin Off 2006: Breakdance, Simplon, 14.00 Maandag 20-002: Jazz jamsessie, de Spieghel, 21.00 Dinsdag 21-002: Film: ‘Yes’, Vera Zienema, 21.00 Woensdag 22-002: Murphy’s Quiznight, Café de Toeter, 20.00 Donderdag 23-002: Thursday Night Lounge, O’Ceallaigh, 21.00 Vrijdag 24-002: Slagerij van Kampen, Oosterpoort, 20.15 Zaterdag 25-002: Schweppes Freak Show, de Pudding, 21.00 Zondag 26-002: Bierproefavond, Café de Toeter, 20.00 Maandag 27-002: Kunstexcursie, Bushalte perron A, 16.00 Dinsdag 28-002: Jesus Christ Superstar, Theater Geert Teis, 20.00

(Advertentie)

Cultuur

Groninger Studentenkrant 9

Opinie

Studenten zijn meer dan campinggasten

Finn van Leeuwen

Student en Stad zit inmiddels twaalf jaar in de gemeenteraad van Groningen. In twaalf jaar is duidelijk geworden dat, hoewel de meeste partijen het zullen ontkennen, niemand meer echt om Student en Stad heen kan. Maar al te vaak wordt Student en Stad echter verweten niets meer dan een belangenbehartiger te zijn voor een wel heel specifieke doelgroep: studenten.

Is dit terecht? Wordt Student en Stad pas wakker wanneer er over studenten wordt gesproken en heeft het dus geen mening over onderwerpen als de economische ontwikkeling van de stad, zorg en de financiën van de gemeente? Niets is minder waar. Zonder Student en Stad zouden de gemeente, de Rijksuniversiteit en de Hanzehogeschool nog steeds langs elkaar heen werken. Nu werken ze samen aan de ontwikkeling van een kennisintensievere economie en stemmen ze hun beleid op elkaar af. Dat is niet alleen positief voor studenten, maar voor de hele Groningse economie.

Waarom hebben studenten in Groningen dan eigenlijk een eigen partij in de gemeenteraad nodig? Wat is de meerwaarde?

Helemaal als een groot deel van de zaken waar Student en Stad zich mee bezig houdt in de raad gaan over onderwerpen waar andere partijen zich ook al mee bezig houden?

Studenten worden door veel Groningers maar al te vaak gezien als campinggasten. Vervelende jongeren die hier tijdelijk rondhangen, voor veel overlast zorgen en vervolgens de stad weer verlaten. Van vervelende campinggasten kun je niet verwachten dat

ze iets bijdragen aan de stad, dus moet alles in het werk worden gesteld om hen onder controle te houden. Dat was de visie van het overgrote deel van de gemeenteraad twaalf jaar geleden. Student en Stad is opgericht om deze misstand recht te zetten. Primair in het belang van de studenten zelf, maar zeker ook om als studenten en stadjers samen Groningen te kunnen verbeteren.

Studenten zijn voor de lokale politiek een makkelijke zondebok.

Wanneer studenten op een bepaald moment tijdens hun studie stemmen op een lokale partij, is de kans groot dat ze vier jaar

‘Waarom hebben studenten eigenlijk een eigen partij in de raad nodig?’ later de stad uit zijn. Als partij Groningen hoef je dus niet echt aan klantvriendelijkheid te doen. Je kiezers zullen immers vrijwel nooit een tweede keer op je hoeven te stemmen. Dit is precies de reden dat studenten tot 1994 in het verdomhoekje werden geplaatst. Het is makkelijk om studenten overal de schuld van te geven, om maar een wit voetje te halen bij de rest van de Groningse bevolking. Zoals gezegd, een makkelijke zondebok.

Wat kan Student en Stad als relatief kleine partij doen aan dit politieke klimaat? Sinds de oprichting van Student en Stad stem-

men iedere verkiezing meer mensen op de partij. Ook de partijen die in het verleden verantwoordelijk waren voor het instandhouden van studentonvriendelijke regels proberen met studenten op de lijst de Groningse student te paaien en beginnen hun stemgedrag te veranderen. Op zich zegt dit genoeg. Om een voorbeeld te noemen: zonder ons initiatief was de stop op het aantal toegestane studentenhuizen in de stad een paar jaar geleden niet opgeheven en was de kamernood dus veel groter geweest dan hij nu is.

Dat brengt mij echter terug tot de eerder gestelde vraag, waarom Student en Stad zélf dan noodzakelijk is. Als andere partijen hun beleid immers meer gaan afstellen op studenten is een specifieke studentenpartij toch niet meer nodig? Het antwoord is eigenlijk vrij simpel. Student en Stad is altijd de aanjager geweest van een studentvriendelijk en toekomstgericht beleid in Groningen. Om in de gemeenteraad iets te besluiten heb je echter politieke steun nodig. Politieke partijen steunen niet graag een voorstel waarmee een andere partij kan scoren. De angst onder partijen om studenten van zich te distantiëren is echter veel groter geworden nu Student en Stad een reële bedreiging voor hen vormt. Je zou kunnen zeggen dat de aanwezigheid van Student en Stad alleen al er voor zorgt dat de gemeenteraad vaker studentvriendelijke beslissingen neemt. Dat is in mijn ogen het belangrijkste bestaansrecht van Student en Stad.

De hamvraag is echter niet wat het bestaansrecht van Student en Stad is, maar waarom het noodzakelijk was dat Student en Stad werd opgericht om ruim twintig procent van de Groningse bevolking uit het verdomhoekje te halen. Als je het mij vraagt is het hard nodig dat die ruim dertigduizend Groningers ook de komende jaren niet worden genegeerd.

Finn van Leeuwen is lijsttrekker van Student en Stad

(Advertenties)

10 Groninger Studentenkrant

Opinie/Achtergrond

Recensies CD

Film

DVD

Game

In samenwerking met videotheek Sleaze

Door Sjef Weller

Door Peter Keizer The Darkness – One Way Ticket to Hell…and Back Door Bart Jan Teunisse One Way Ticket to Hell…and Back is het tweede album van de Britse rockband The Darkness. De vrolijke rockers uit het provinciaalse Lowenstoft debuteerden in 2003 met Permission to Land. De single I Believe in a Thing Called Love van dit album werd wereldwijd een grote hit.

De band werd ten onrechte aangezien voor een glamrockband. The Darkness is naar eigen zeggen geïnspireerd door hardrock grootheden als AC/DC, Led Zeppelin en Queen. Vooral de falsetto stem van zanger Justin Hawkins doet erg aan de stijl van Queen denken. Niet vreemd, aangezien de producer van Queen aan dit album heeft meegewerkt.

The Darkness probeert de beste elementen van jaren 70 hardrock weer terug te brengen en op One Way ticket to Hell zijn de juiste elementen aanwezig: stampende, simpele ritmes, vette gitaarriffjes en solo’s die nogal over the top kunnen zijn.

Erg origineel is het allemaal niet. Het is maar de vraag of deze cd weer een grote hit zal opleveren, want echt goede nummers zitten er niet tussen.

Maar dat is helemaal niet erg. Alle nummers worden lekker strak en enthousiast gespeeld, zoals het eerste nummer One Way Ticket, dat lekker rockt.

Ook staat er op het album een hilarische en snelle rockcover van het aloude en typisch Engelse liedje English Country Garden.

One Way Ticket to Hell…and Back is gewoon een lekker rockalbum, niets meer, niets minder, die je het beste hard kan aanzetten in de auto (zolang er maar geen flitspalen op de route staan). *** (3/5) Infadels - We’re Not The Infadels Door Moniek Steenbergen.

De Britse mannen van Infadels hebben het afgelopen half jaar veel indruk gemaakt met hun concerten.

Zo speelden ze met groot succes op Lowlands, London Calling en op Eurosonic ging het dak van Huize Maas eraf tijdens hun optreden. Momenteel is de clip van de single Can't Get Enough veel te zien.

Deze clip is opgenomen tijdens het Tomatina festival in het Spaanse Buñol, waar iedereen elkaar naar hartelust met tomaten bekogelt.

Het debuutalbum We’re Not The Infadels staat vol met catchy electropop, vermengd met funk en rock.

Naar eigen zeggen worden ze beïnvloed door onder andere Kraftwerk, The White Stripes en The Rolling Stones, maar je hoort voornamelijk invloeden van bands als The Strokes en LCD Soundsystem. De nummers zijn stuk voor stuk erg pakkend en dansbaar, met name dankzij de zanglijnen en de electrogroove. Bovendien zijn de gitaarriffs erg funky.

Vooral de nummers Girl that Speaks No Words en Reality TV vragen om de repeatknop. De elf tracks zijn erg divers, hierdoor blijft het album boeien.

Petje af, voor een debuutalbum is het super. Tel daarbij op het gegeven dat ze weer eens iets anders te bieden hebben dan veel veilige clichématige rockbands en slappe, oppervlakkige dance-acts. Ze maken een kans een grote naam te worden.

De band bestaat niet uit een bijeengeraapt zooitje: de leden zaten bij elkaar op de middelbare school en zijn al meer dan acht jaar ‘best mates’. Ze zijn allemaal ontslagen, omdat ze meer met de band bezig waren dan met hun werk. En terecht. Hun missie om zoveel mogelijk te spelen kan daardoor nog beter volbracht worden. Infadels gaat in maart en april door Nederland toeren. Gaat dat zien! **** (4/5) Recensies

Match Point Door Margriet van Dijken

Woody Allen is terug. De regisseur die bijna al zijn films laat afspelen in New York, kiest ditmaal voor Londen als setting. Het verhaal speelt zich af rondom de voormalige tennisprof Chris Wilton (Jonathan Rhys Meyers). Deze jongeman van lage komaf gaat aan de slag als tennisleraar bij een chique tennisclub. Hier raakt hij bevriend met welgestelde Tom Hewett. Via Tom infiltreert Chris steeds dieper in de rijke familie Hewett. Hij knoopt een relatie aan met Toms zus Chloe ( Emily Mortimer). Door zijn nieuwe vrienden liggen geld en succes binnen handbereik. Hij trouwt met Chloe en krijgt een leidinggevende functie binnen het bedrijf van haar vader. Chris heeft alles goed voor elkaar, maar raakt geobsedeerd door de mooie Nola (Scarlett Johansson), de verloofde van zijn nieuwe zwager. Chris en Nola krijgen een affaire, maar dan wordt Chris voor het blok gezet: kiest hij voor lust of luxe?

De cast zet de karakters op rustige wijze neer. Voor Allen dit keer geen neuroot als hoofdpersoon, maar een koele kikker. Jonathan Rhys Meyers vertolkt zijn getergde personage op briljante wijze. Hij speelt op subtiele wijze een koele, berekende man.

Rijzende Hollywoodster Scarlett Johansson zet Nola neer als een verleidelijke dame. Dit ligt er soms echter iets te dik op. Voortdurend bevochtigt ze haar lippen en neemt ze zwoel een trekje van haar sigaret. De chemie tussen de beide spelers is echter duidelijk aanwezig, wat de film veel goed doet.

Match Point begint als een drama, maar naarmate het verhaal vordert krijgt de film het karakter van een thriller. Er wordt tijdens de film een zekere spanning opgebouwd, die wordt versterkt door de begeleidende operamuziek in de film. De rode draad door het verhaal is de grote rol van geluk in het leven. In de openingsscène van de film krijgt de kijker een tennisbal te zien die heen en weer over het net vliegt. Op het moment dat de bal het net raakt wordt er gezegd: 'With a little luck it goes forward and you win. Or maybe it doesn´t and you lose.' Hiermee is de toon van de film gezet. Chris is van lage komaf, maar door een grote dosis geluk beland hij in de upper-class van Engeland. Het balletje valt voor hem voortdurend aan de goede kant van het net. De vraag in de film is echter voor hoe lang. **** (4/5)

The Machinist Het is even schrikken en je vraagt je af hoe gek je moet zijn om het te doen.

Christian Bale (American Psycho, Batman Begins) viel ruim 30 kilo af voor zijn rol als Trevor Reznik in 'The Machinist'.

Een wandelend lijk. Walging is het eerste dat je voelt als je hem ziet. Donkere en lege ogen, ingevallen gezicht en bleke huid. De uitgemergelde Bale maakt de film des te klemmender.

Trevor heeft elk contact met de realiteit verloren, dat zie je meteen. Hij heeft een jaar lang niet geslapen en dat begint hem parten te spelen. Een gruwelijk voorval op de werkvloer, veroorzaakt door zijn onoplettendheid, is het begin van een reeks vreemde incidenten. Memobriefjes met galgje-figuurtjes verschijnen, een collega verdwijnt en een vriendin blijkt nooit te hebben bestaan. Trevor heeft het gevoel door iedereen voor de gek te worden gehouden. Angst en paranoia nemen zijn leven over en langzamerhand begint een gevecht om de realiteit. Gebeurt het allemaal echt of zijn het enkel waanbeelden? De nachtmerrie van Trevor laat je griezelen tot het eind. Het uiterlijk van de film en het camerawerk zorgen voor de juiste sfeer. In combinatie met het talent van Bale is The Machinist dan ook een psychologische thriller van de bovenste plank.

Ridge Racer 6 (Xbox 360)

Na het succesvolle uitstapje op de PSP is Ridge Racer weer helemaal terug. Nu is het ook op de nieuwe Xbox 360 scheuren en driften geblazen.

Ontwikkelaar Namco heeft het dit keer iets anders aangepakt: in single player mode baan je jezelf een weg door het Ridge Racer universum, een web aan routes waar je zelf je lijn kunt uitstippelen.

Daarnaast kun je het ook off- en online opnemen tegen je vrienden. Maar terwijl de beelden haarscherp zijn, zijn de bochten dat niet. En laat je die juist nodig hebben om je boostmeter te vullen, zodat je die nummer 1 opzij kunt schuiven.

Hierdoor moet je nu opeens gaan denken bij dit spel, waar dat voorheen juist uit den boze was.

Ridge Racer 6 is vermakelijk, maar niet langer geschikt voor fans van het hersenloze scheur- en slipwerk. *** (3/5) Mario Kart DS (DS)

**** (4/5) Bombon - El Perro De 52-jarige werkloze monteur Juan neemt je mee op een reis door Patagonië. De charmante hoofdrolspeler is een van de slachtoffers van de economische crisis in Argentinië. Juan Villages werd, net als in de film, na twintig jaar dienst in een tankstation ontslagen. In Bombon reist hij in zijn oude auto door het land, om handgemaakte messen te slijten aan passanten.

Hoewel het hem niet meezit, behoudt de monteur zijn eeuwige glimlach. Het kan dan ook niet anders of zijn positieve instelling wordt beloond.

Na een dame te hebben geholpen met haar auto, krijgt hij als dank een imposante spierwitte hond mee naar huis. De grote Mastiff raakt al snel bevriend met Juan en introduceert hem in de wereld van de hondenshows. Het vreemde koppel wordt ontdekt door hondentrainer Walter Donado, die een gouden toekomst ziet voor de viervoeter.

Bij de eerste aanblik van Juan ga je al met hem meeleven, maar wanneer Bombon (zoals de hond heet) zijn eerste prijs wint huil je helemaal tranen met tuiten van geluk. Je voelt je onderdeel van het team: Bombon, Juan en jij. Samen zitten jullie in de auto, samen ga je de nieuwe wereld tegemoet.

Juan is het stralende centrum van deze road movie. Het mag dan niet erg aantrekkelijk klinken, een film over een monteur en zijn hond, Bombon is echter een hartverwarmende film die het leven van deze werkloze Argentijn op een bijzondere manier weet weer te geven. *** (3/5)

'Iet'sa Mário!' Jawel, Mario doet weer Nintendo's tweeschermige portable aan, en niet onverdienstelijk. Een understatement? Ja. Fans van de serie hoeven we niets uit te leggen, maar voor de nieuwkomers; het principe is als volgt. Je racet over koddige tracks uit het Mariouniversum en van tevoren is nooit te voorspellen wie er gaat winnen. Je bent dan ook maar voor een klein gedeelte afhankelijk van je stuurmanskunsten - belangrijker zijn de gadgets die je onderweg oppikt om het leven van je tegenstanders mee zuur te maken.

Met tig nieuwe èn oude circuits zul je je niet snel vervelen en dankzij de WiFi-onlinemogelijkheid zit je nooit verlegen om menselijke tegenstanders.

Misschien wel de beste Mario Kart ooit. ***** (5/5) Call of Duty 2 (Xbox 360)

Kruip in de huid van een oorlogsheld en knal de Duitsers aan flarden in WO2-taferelen. Schiet je een weg door de vele missies en strijd aan de kant van de Russen, Britten en Yankees.

CoD2 zet op sublieme wijze de hectische en chaotische sfeer neer die bij een oorloggame hoort, en sleept je er helemaal in mee.

Maar na het doorspelen van de fantastische enkelspeler campagne, vallen de meerspeler onderdelen offline wel erg tegen. We missen vooral een coöp-mogelijkheid, hoewel de 4-speler splitscreen modus wel een leuke toevoeging is. **** (4/5) Groninger Studentenkrant 11