Colofon Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX GRONINGEN http://www.studentenkrant.org ISSN 09270237 De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 7000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.
Stichtingsbestuur Voorzitter: Nico van Benthem (0647230571), acquisitie en pr: Renée van Groenestein (06-46710401) en Femke de Haan (06-48371857), penningmeester: Björn Oortman (06-41371063) bestuur@studentenkrant.org
Hoofdredactie Harold Duitscher (06-26456183) en Moniek Steenbergen (06-43434048) hoofdredactie@studentenkrant.org
Inhoud
Studentenkrant Mei 2006
Gesprek Gesprek met JOVD-voorzitter Klaas-Jeroen Terwal
PAGINA 3
Hij sprak zich uit voor Mark Rutte als nieuwe leider van de VVD. Klaas-Jeroen Terwal neemt geen blad voor de mond als het gaat om uitspraken over de politiek en de VVD. Redacteuren Eveline Bijlsma en Harold Duitscher gingen met hem in gesprek over de politiek en de richtingenstrijd binnen de VVD. ‘Ayaan Hirsi Ali hoeft voor mij niet terug te keren in de Tweede Kamer.’
Nieuws
Johan Stellingwerf: de misdadige AIO
PAGINA 5
Politie en Justitie openden een klopjacht op hem; de 25 jarige Johan Stellingwerf, werkzaam als assistent in opleiding aan de faculteit Bedrijfskunde. De RuG verbood in paniek aan alle medewerkers commentaar over hem te geven. De Studentenkrant ging op onderzoek uit en schetste een profiel van de zedenmisdrijver in te strakke shirtjes.
Uitgespreid Low Budget
PAGINA 6/7
Money makes the world go round. Alleen beschik je er als student nooit genoeg over. Bier, eten en de huur doen de maandelijkse stufi als sneeuw voor de zon verdwijnen. De Studentenkrant ging op onderzoek uit en zette de beste tips om trucs om meer uit je geld te halen. En je hoeft er niet eens een wurglening bij Lenen.nl voor af te sluiten.
Sport
Varsity 2006: Bier en graskluiten in overvloed
PAGINA 8
Ook in 2006 was het weer vooral traditioneel gezellig op de Varsity. Op de meest bekende -en beruchte- roeiwedstrijd van Nederland vlogen de kluiten gras de deelnemers weer om de oren en vloeide het bier weer rijkelijk. Christiaan Kooistra maakte een verslag van de dag. ‘Wat is dit godallemachtig Jezus mooi!’
Eindredactie Jan Luursema, Sebastiaan Pouyet, Jelmer van der Schaaf
Redactie
Fotostrip
Eveline Bijlsma, Deirdre Das, Margriet van Dijken, Ricus Dullaert, Laura van Eerten, Frieda Hamster, Peter Keizer, Zosia Kooi, Christiaan Kooistra, Jan Postma, Bart Jan Teunisse, Rutger Uittenbogaard, Sjef Weller, Dafne Wiegers, Hans van der Woude
Fotografie Jan Luursema, Sebastiaan Pouyet en Sjef Weller
Vormgeving Sjef Weller
Medewerkers Jacob Creuzfeld
Drukwerk Drukkerij 1984
Coverfoto Sebastiaan Pouyet
Webmaster Peter Keizer
www.studentenkrant.org
Door Sebastiaan Pouyet 2 Groninger Studentenkrant
Entree
Voorzitter JOVD staat vierkant achter Rutte
‘Ik heb de eerste twee jaar de kop van m’n romp gezopen’
Door Eveline Bijlsma en Harold Duitscher Fotografie: Sebastiaan Pouyet
Hij verwacht weinig van het Groninger college, vindt D66 een ‘pain in the ass’ en verkiest ideologie (Rutte) boven stemmen trekken (Verdonk). Klaas-JJeroen Terwal (25), voorzitter van de Jongeren Organisatie Vrijheid en Democratie (JOVD), vertelt over de standpunten van zijn ‘clubje’. 'Wij durven dingen aan te snijden.' De JOVD is in 1949 opgericht door een dertigtal jonge liberalen. Sinds 2000 is de JOVD de officiële jongerenorganisatie van de VVD en zij telt momenteel zo’n 1600 leden. De organisatie opereert onafhankelijk van de VVD en kan dus van mening verschillen met de partij. Sinds november vorig jaar is Terwal, geboren en getogen Groninger, de voorzitter van het hoofdbestuur van de JOVD. Toen hij in 2000 zijn studie Internationale Organisaties begon, werd hij actief binnen de organisatie. In 2002 kwam hij in het afdelingsbestuur. Hij lacht als hij terugdenkt aan hun ludieke PR-stunt destijds. ‘We hadden boxershorts met daarop ‘keihard de rechtste’ laten drukken en strings met ‘no strings attached’. Als voorzitter van de grootste afdeling viel Terwal op en anderhalf jaar later werd hij vice-voorzitter van het landelijk bestuur. Toen de voorzitter opstapte kon hij doorstromen. De JOVD wil de liberale filosofie onder jongeren verspreiden en politieke discussies bevorderen. Hebben zij ook invloed op de VVD? ‘Onze invloed op de partij is indirect. We kunnen makkelijker dingen aan de kaak stellen, omdat we geen coalitiebelangen hebben en geen rekening hoeven te houden met kiezers. Zo was de JOVD al in de jaren zeventig voor abortus en het legaliseren van softdrugs. Zoiets wordt dan later in de VVD aangestipt. Maar die invloed is natuurlijk moeilijk meetbaar.’ De media weten ook dat de JOVD het niet bij politiek correcte praatjes houdt. Terwal wordt dan ook regelmatig om zijn mening gevraagd over zaken binnen de VVD. Enkele weken geleden liet hij in Nova en in het NOS-journaal weten dat het hoofdbestuur van de JOVD kandidaat-lijsttrekker Rutte steunt, ook ooit voorzitter van de JOVD. De JOVD afdelingen in Maastricht en Nijmegen waren hier niet over te spreken. Zij zijn van mening dat de organisatie haar onafhankelijkheid kwijtraakt door een keuze te maken. ‘Ik vind het juist van lef getuigen een keuze te maken in de strijd. We hebben het met het hoofdbestuur erover gehad en besloten dat het liberalisme bij Rutte in betere handen is. Het feit dat we nu problemen zouden kunnen krijgen met Rita Verdonk als zij lijsttrekker wordt, vind ik juist een teken van afhankelijkheid. Bovendien kan Verdonk wel tegen een stootje.’ ‘Met Rutte weet je wat voor vlees je in de kuip hebt’, verklaart Terwal de keuze van het hoofdbestuur. ‘Hij verdedigt ook onze standpunten, is JOVDer in hart en nieren. Hij is jong, gedreven en ambitieus. Hij heeft een goede visie op hoe het verder moet in Nederland, bijvoorbeeld op economisch gebied. Verdonk komt met een oneliner als ‘iedereen moet weer blij zijn als hij naar zijn loonstrookje kijkt’, maar Rutte heeft daadwerkelijk ideeën om Nederland sterk te maken in de concurrentie met de Verenigde Staten en Zuidoost-Azië. En dat is ook belangrijk voor jongeren, die zich nu voor het eerst in jaren weer zorgen gaan maken of ze het wel beter zullen krijgen dan hun ouders.’ Terwal ziet de lijsttrekkersrace als een richtingenstrijd. Rutte is een bindende factor, Verdonk polariseert. ‘En dat schiet niet op, want je moet van Nederland één samenleving maken. Polarisatie, bijvoorbeeld tussen allochtonen en autochtonen, is niet constructief. Ik ben het met haar eens dat allochtonen Nederlands moeten leren spreken en kennis moeten nemen van onze cultuur. Maar we moeten ook openstaan voor ingeburgerde allochtonen. Het is toch belachelijk dat Fatima nog steeds Marije boven haar sollicitatiebrief moet zetten om een baan te krijgen. We mogen ook Het gesprek
best iets verwachten van autochtone burgers.’ Terwal is zich ervan bewust dat Verdonk waarschijnlijk meer stemmen kan trekken dan Rutte. “Hoewel Rutte meer stemmen kan winnen op links. Verdonk zou hier een gat laten liggen.” Hij prefereert principes en idealen boven een stemmenkanon. ‘Ik vind ideologie belangrijker dan het aantal zetels dat de VVD zou kunnen krijgen. Rutte kan onze standpunten beter realiseren. Liever in de oppositie met Rutte als lijsttrekker dan 38 zetels onder Verdonk’ De vraag is of Rutte het goed zal doen bij studenten. De staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap heeft snode plannen. Hij vindt dat studenten maximaal anderhalf jaar langer over hun studie mogen doen. Daarna moeten ze de kosten voor hun opleiding zelf dragen en kan het collegegeld oplopen tot zo’n 4500 euro. Deze plannen staan de steun van Terwal in ieder geval niet in de weg. ‘Ik ben het met Rutte eens. Studenten kunnen ervoor kiezen op het terras te gaan hangen. Ik heb zelf ook de eerste twee jaar m’n kop van m’n romp gezopen, maar moet de overheid daarvoor betalen? De leningsmogelijkheden worden ook uitgebreid, zodat activiteiten naast je studie niet onder druk komen te staan.’ Ook met Verdonk als lijsttrekker ziet het er niet naar uit dat de VVD de grootste partij wordt. ‘Dat zal de PvdA zijn. Tsja, een coalitie met de PvdA… dat zit er niet in denk ik. Bos heeft een leuke kop en is goed gebekt, maar je hoort verder weinig van hem. Zijn boek zou eigenlijk ‘Dit land kan zoveel beter, ik weet alleen niet hoe’ moeten heten.’ Mocht het na de verkiezingen toch tot een coalitie tussen VVD en CDA komen dan dit keer graag zonder D66: ‘Die zijn een pain in the ass. Pechtold kan wel vinden dat de Haagse politiek ‘vuil en vunzig’ is, maar dat zeg je gewoon niet!’ Terwal heeft nog wel wat ideeën voor de verkiezingen in 2007. ‘Types als Joost Eerdmans en Marco Pastors zijn wat mij betreft van harte welkom bij de VVD, zolang ze de lijn van de partij onderschrijven. Waar zij voor staan bevalt me wel. Ze zeggen duidelijk waar het op staat en komen met concrete oplossingen voor problemen.’ Sommige Tweede Kamer-leden hoeft hij niet terug te zien. ‘Ze zou een briljant documentairemaakster of columniste zijn, maar Ayaan Hirsi Ali hoeft naar mijn mening niet terug te keren als kamerlid.’ Enkele maanden gelden hadden Hirsi Ali en partijcoryfee Hans Wiegel een conflict over het afschaffen van het bijzonder onderwijs. Terwal deed hierover gepeperde uitspraken. Hirsi Ali plaatste zijn uitspraken op haar weblog: ‘Ik sta geheel
aan de kant van Wiegel. Hij heeft volkomen gelijk als hij zegt dat Hirsi Ali een wig drijft tussen allochtonen en autochtonen. De manier waarop ze tekeergaat, die toonhoogte! Tweede-Kamerleden moeten rekening houden met de gevolgen van hun uitspraken.’ De JOVD ziet graag jongeren op de lijst, en heeft in Groningen gelobbyt voor kandidaat Lenneke van Mameren, die nu in de gemeenteraad zit. Maar van het college verwacht Terwal weinig. ‘Bar weinig. Groningen is het Havana aan het Reitdiep. Ik verwacht dat het voor auto’s nog moeilijker wordt om de binnenstad te bereiken, dat de parkeertarieven hoger worden en ik verwacht dat de middenklasse de dupe wordt van de lokale inkomensnivellering. Alleen de lage inkomens profiteren ervan.’ ‘Ik vind dat de bureaucratie in Groningen wel een onsje minder kan. Vroeger kreeg een caféhouder gelijk een boete als de stoeltjes van zijn terras een centimeter te ver op de stoep stonden. Toen is het op een convenant gegooid, als ze het netjes hielden was het prima. Dat werkt uitstekend, maar ik ben bang dat er aan dit soort regels getornd gaat worden. Ik hoop ook dat het college wat aan de woningmarkt voor studenten gaan doen. Het kan toch niet dat er in het begin van het jaar nog mensen kamperen in het stadspark?’ Terwal wil maar een jaar voorzitter zijn. ‘Dat heb ik in het begin meteen gezegd, anders gaat mijn studie naar de klote.’ Of hij zijn voorzitterschap bij de JOVD ziet als een springplank voor een carrière binnen de VVD? ‘Dat weet ik nog niet. Je ziet nu de mooie kanten, dineetjes met ministers en dat soort dingen. Maar het is keihard werken in de politiek, kamerleden draaien enorm veel uren. En het kan heel hard zijn. Kijk naar Van Aartsen. Het is een goed politicus, met een goede visie, maar hij staat de mensen niet aan en kan het veld ruimen. Maar juist dat maakt de politiek flexibel en dynamisch. Maar of ik het wil… mijn interesse ligt er, ik sluit het niet uit.’ Met twee tassen onder de arm vertrekt Terwal na het gesprek naar Den Haag. Hij brengt er meestal de week door, omdat het pand van de JOVD in de hofstad zit. De voorzitter heeft het druk, en moet op de meest onstudentikoze tijden aantreden. ‘Ik ben blij dat mijn afspraak met Mark Rutte morgenochtend een half uurtje is verzet’, lacht hij, en haast zich naar het station.
Groninger Studentenkrant 3
Spookachtig lustrum Studium Generale
‘Bert Visscher gaat niet achter een gordijn staan’
Door Zosia Kooi Fotografie: Jan Luursema
Zegt een duivel tegen een zombie: ‘Ik heb er wel vertrouwen in.’ Dit is niet het begin van een slechte horrorgrap, maar het gesprek tussen twee volwassen mannen aan het begin van een avond vol spanning en sensatie. Studium Generale sluit vanavond zijn lustrum af met een spookachtig themafeest. Er zijn twaalf groepen van twaalf mensen die twaalf kamers zullen bezoeken om een beetje op te snuiven van wetenschap, kunst en debat. Studium Generale (SG) heeft dit jaar zijn twaalfde lustrum. Om dit heugelijke feit te vieren zijn er één maand lang verschillende activiteiten op touw gezet rond het thema: Spanning en sensatie. Elke dinsdagavond in april was er bijvoorbeeld een lezing over de zintuigen. Hoe het werkt om te horen, zien, voelen en proeven, was daarbij de centrale vraag. Maar ook kon men deze maand lunchbijeenkomsten bezoeken waar jonge supertalenten, zoals topsporters en muzikanten, hun verhaal deden. En vanavond eindigde het lustrum dan met een verrassend en spannend eindfeest. De Studentenkrant was erbij. Vrijdagavond, negen uur. Een beetje giebelend verzamelen mensen zich onderaan de A-kerk in groepjes van trollen, zombies en vampiers. Ik sluit me aan bij de duivels.
De locatie van het feest is tot nu toe geheim gebleven. Gidsen geschminkt en verkleed als spookachtige figuren brengen eindelijk de verlossing. Zij leiden ons naar de USVA, waar we begroet worden door een vuurspuwende meneer. Bij binnenkomst moeten wij onze mobiele telefoons en horloges inleveren. ‘Tijd speelt vanavond geen rol.’ Kort daarop vertelt onze gids Margje Rupert aan mij en mijn mede-duivels dat we moeten opschieten, want we hebben een strak tijdschema. Lachend beginnen wij onze tocht door de twaalf ruimtes. De kamers brengen ons totaal verschillende ervaringen. Wij dansen de tango met de Argentijnse Tangoclub, hebben een goed gesprek over sex met Elsa Nijhof en produceren een huiveringwekkende gil met een stemcoach. De reacties uit de groep zijn zeer positief. Ze hebben het allemaal naar hun zin. Deelnemer Edwin van Dijk kan niet vertellen wat het leukste onderwerp was, maar wel wat hij minder geslaagd vond. In één van de kamers heeft zogenaamd een auto-ongeluk plaatsgevonden. Het is de bedoeling dat wij als groep te hulp schieten. Duivels dat wij zijn, spelen we meer ramptoerist dan EHBO-er. ‘Je moet 112 bellen’, roept iemand van ons. Een ander onderdeel van het programma is het raden van de mystery guest. Elke groep krijgt tien vragen om te achterhalen, wie toch die meneer of mevrouw is die achter het gordijn verstopt zit. Eén van de groepen denkt Bert Visscher. Totdat iemand opmerkt dat Bert Visscher niet zo gek is om een hele avond achter een gordijn te gaan zitten. Gelukkig kan de echte mystery guest, dichter des vaderlands Driek van Wissen, er achteraf wel om lachen. Hij sluit de avond af met een spookachtig gedicht.
Korte terugblik na zestig jaar SG Al zestig jaar organiseren zij lezingen, debatten en excursies voor studenten en stadjers. SG is ondertussen al in verschillende studentensteden terug te vinden, maar het is allemaal hier in Groningen begonnen. Paul Termeer, hoofd van het bureau Studium Generale, blikt met ons terug. Hoe is het allemaal begonnen? ‘Na de oorlog waren er een aantal verontruste hoogleraren die zich zo hadden geschaamd voor het gedrag van de docenten en studenten in oorlogstijd, dat ze met dit initiatief meer maatschappelijk besef wilde creëren.’ Wat willen jullie bereiken? ‘Studenten verleiden tot een leuke aanvulling op hun studie en de kennis van de maatschappij verbreden. Ons publiek is heel divers en bestaat voor ongeveer zestig procent uit stadjers en veertig procent uit studenten.’ Is de belangstelling nog even groot als zestig jaar geleden? ‘Ja, we trekken nog altijd bomvolle zalen. We mogen niet klagen.’ Wat is het meest aparte, bijzondere wat jullie georganiseerd hebben? ‘Een paar jaar geleden hadden we een bizar banket met aparte gerechten zoals schorpioenen en insecten.’ Is er ook wel eens een activiteit geflopt? Termeer begint te lachen. ‘Ja, de lunchbijeenkomst waar ik net vandaan kom. Daar kwam maar een tiental mensen op af.’ Wat is de kracht van Studium Generale? Termeer antwoordt resoluut: ‘De leergierigheid van de mensen.’ Vanaf september heeft SG weer een nieuw programma aan activiteiten. Voor meer info: www.rug.nl/studium
4 Groninger Studentenkrant
Verenigingen uitgecoket Het achtuurjournaal werd er zelfs mee gehaald; studentenverenigingen Albertus Magnus en Vindicat introduceren een drugstest voor hun leden. De twee grootste studentenverenigingen in Groningen, Vindicat en Albertus Magnus, voeren een drugstest in. Ze willen zo harddrugsgebruik binnen de verenigingen voorkomen. De test wordt alleen ingezet bij verdenking van drugsgebruik. De leden zijn verplicht mee te werken aan de test. De verenigingen hebben interne rechtssystemen die het gebruik van harddrugs verbieden. Bij Albertus volgt bij overtreding royement, bij Vindicat een schorsing van maximaal drie maanden. De ledenvergadering van Vindicat moet het gebruik van de test nog wel officieel goedkeuren. Het initiatief is afkomstig van de bekende Groninger toxicoloog Donald Uges, die tevens voorzitter is van de Adviescommissie Introductietijden van de Rijksuniversiteit Groningen. Uges maakt zich zorgen over het toenemend gebruik van met name cocaïne. Volgens hem beperkt cokegebruik zich niet alleen maar tot popsterren en snelle beursjongens. ‘Het probleem reikt veel verder dan de studentenwereld. Het komt overal voor: van advocaten tot voetbalsupporters.’Volgens Uges zorgen cokegebruikers voor problemen in grote groepen als studentenverenigingen. ‘Gebruikers verzamelen altijd vriendjes om zich heen die dan ook gaan gebruiken. Je moet dat aanpakken voor het een groot probleem wordt. Gelukkig hebben de studentenverenigingen dat nu opgepakt.’ Vice-voorzitter Jori Kreule van Albertus hoopt dat van het invoeren van de drugstest een preventieve werking uitgaat. ‘We hebben nog nooit iemand hoeven royeren, maar het zou naïef zijn om te denken dat cokegebruik niet voorkomt bij ons. We hopen dat van de test een afschrikwekkende werking uitgaat. Iedereen is er nu van op de hoogte dat wij harddrugsgebruik niet tolereren.’ Binnen de verenigingswereld wordt er afwisselend gereageerd op de plannen. ‘Je houdt het hier echt niet mee tegen. Bovendien snuiven de meeste mensen als ze achter het andere geslacht aangaan of naar de discotheek gaan, echt niet op de vereniging’, zegt een mannelijk Albertus-lid. Een vrouwelijk lid van Vindicat vindt het wel een goed idee. ‘Het is een goed signaal. Of ik gebruikers binnen Vindicat ken? Voor jou een vraag, voor mij een weet!’ (HD)
Nieuws & Achtergrond
Johan Stellingwerf grote onbekende bij bedrijfskunde
Zedenmisdrijver in een te strak shirtje
Door Harold Duitscher
Hij leek een doodnormale assistent in opleiding aan de faculteit bedrijfskunde van de RuG. Naast zijn werk aan de universiteit was hij ook fotomodel. Maar achter deze façade ging een brute zedenmisdadiger schuil. Johan Frederik Stellingwerf groeide in een mum van tijd uit tot een inmiddels internationaal gezochte misdadiger. Op internet gingen binnen de kortste keren de wildste verhalen over Stellingwerf de ronde. Oud-leerlingen van hem vertelden op weblogs over zijn lessen op middelbare school, vermeende bekenden van hem deden hun zegje en weblog GeenStijl plaatste uitgebreide mug-shots van hem op de site. Stellingwerf stond naast zijn werk aan de RuG en de Vrije Universiteit ook ingeschreven als model bij modellenbureau met de ironische naam Anti-Models. Hoewel het modellenbureau al snel de pagina met zijn portfolio verwijderde, GeenStijl plaatste al snel zijn portfolio op hun site.
Apart’ja
Stellingwerf wordt gezocht voor diverse ‘ernstige zedenmisdrijven’. In het Parool deden bekenden van de 25-jarige Stellingwerf hun verhaal over hem. ‘Het was altijd al een rotjong. Hij vond het leuk om andere kinderen op te sluiten in de kast’, zo vertelt een buurman. Ook blijkt dat Stellingwerf vele uren in de sportschool doorbrengt om zijn fysiek op te pompen. Daarnaast werkte hij kort als leraar economie op de Christelijke Scholengemeenschap Buitenveldert, waar hij wegens slecht functioneren werd ontslagen. Leerlingen vertelden tegenover RTV Noord Holland dat Stellingwerf gekleed in strakke shirtjes met zijn spieren pronkte en achter de vrouwelijke leerlingen aanzat.
Johan Stellingwerf is afkomstig uit een advocatengezin uit Leiden. Volgens medeleerlingen uit zijn middelbare schooltijd kon Stellingwerf het altijd Johan Stellingwerf volgens de politie (uiterst links) en modellenbureau Anti-Models. goed met leraren vinden maar kon hij ook agressief uit de hoek komen. De 1 meter 95 lange is in ieder geval nooit iets bijzonders opgevallen. Ook al niet omdat hij zich Stellingwerf zocht ook werk als portier, maar kon daar geen betrekking in weinig vertoonde. De laatste weken al helemaal niet.’ Ook studenten aan vinden. Horecabazen noemen hem een vreemd figuur, die altijd in zijn een- de faculteit zeggen nog nooit van hem gehoord te hebben of hem rond te tje uitging. Daar zou hij ook zijn slachtoffers hebben ontmoet. Gezien de zien lopen aan de faculteit. Stellingwerf werd midden november als proernst van de misdrijven achtte de politie het noodzakelijk om Stellingwerf movendus aangesteld. Aan de Vrije Universiteit te Amsterdam was van de met naam en toenaam en herkenbare foto in een opsporingsbericht te veraanstelling van Stellingwerf in Groningen niets bekend. Hij zou zelfs nooit melden. Voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis. zijn komen opdagen aan de Amsterdamse universiteit. Aan de RuG leidde de situatie rondom Stellingwerf tot paniek. Medewerkers van de faculteit bedrijfskunde werden door hun decaan opgedragen niets over hem naar buiten te brengen en de communicatie aan de afdeling communicatie over te laten, die verder vooral zweeg. Klaarblijkelijk vreesde de RuG dat de commotie om Stellingwerf de universiteit negatieve publiciteit zou bezorgen. Tot nog toe hebben medewerkers van de faculteit hun mond gehouden. Stellingwerf was geen grote bekende in het Groningse uitgaanscircuit. Ook aan de faculteit was hij weinig bekend. ‘Hij zal als assistent in opleiding vooral in de boeken gezeten hebben’, aldus woordvoerder Piet Bouma. ‘Ons
Volgens de politie slaat Stellingwerf vooral toe in kroegen en discotheken in de regio Amsterdam en Leiden, waar hij zijn slachtoffers benaderde. Stellingwerf is nog altijd op vrije voeten en inmiddels geldt voor hem een Europees opsporingsbericht. Politie en justitie, die al lange tijd naar de man op zoek zijn, willen niet zeggen hoeveel vrouwen hij zou hebben misbruikt. ‘Maar we beschouwen de man als zeer gevaarlijk. We sluiten ook niet uit dat hij meer slachtoffers maakte dan tot nu toe bekend is.’
No more parties!
Tekst: Rutger Uittenbogaard Foto: Sjef Weller
Ieder jaar komen er honderden buitenlandse studenten naar Groningen, voor een semester of een heel jaar. En net als Nederlandse studenten komt slechts een klein aantal van hen hierheen om hard te studeren en alle tentamens in één keer te halen.
Nieuws & Achtergrond
De universiteit mag zich dan willen profileren als internationaal kenniscentrum waar het studeren voorop staat, de werkelijkheid is toch dat de buitenlandse studenten daar niet voor naar de Martinistad komen. De grote meerderheid vindt de coffeeshops en het nachtleven hier net iets belangrijker dan dat tentamen morgenochtend om negen uur. In de elf studentenhuizen die er speciaal voor deze buitenlandse studenten zijn, werden dan ook regelmatig feestjes georganiseerd. Zo ook in het weekend van 25 maart. Op de vrijdag was er een feest aan de Blekerslaan en de dag daarna op het pand aan de Plutolaan. Maar wat een leuk feestweekend had moeten worden werd voor velen een teleurstelling. Het feest op vrijdag aan de Blekerslaan liep namelijk gewelddadig uit de hand. Het brandalarm werd ingeslagen en er werd met de brandslang door de gangen gespoten. Toen de politie en brandweer kwamen om een einde aan het feest te maken werden deze beledigd en lastig gevallen door dronken studenten. Naar aanleiding hiervan besloot de voorzitter van het Housing Office, dat de huizen beheert, tot het einde van het jaar geen feesten meer te organiseren. Het al geplande feest op zaterdag aan de Plutolaan
ging nog wel door. Er waren bands zoals Changa Project en enkele honderden studenten, waarvan velen niet op de hoogte waren van de gebeurtenissen de nacht ervoor. Het feest aan de Plutolaan was wel een geslaagd feest en ook de bewonerscommissie was erg te spreken over het rustige verloop en de schoonmaak na afloop. Het wangedrag van de buitenlandse studenten aan de Blekerslaan kan echter voor de buitenlandse studenten nog wel een vervelend staartje krijgen.
De vraag is namelijk of er volgend jaar nog überhaupt feesten op de panden van de Housing Office zullen zijn. Er gaan geruchten dat het bestuur van het Housing Office heeft besloten feesten na het wangedrag van de buitenlandse studenten voorgoed te verbieden. Er zal volgend jaar namelijk een extra pand komen met ruimte voor meer dan 300 studenten. Dit zal betekenen dat de panden simpelweg te klein zijn om feesten te kunnen houden voor al deze studenten. Het enige wat er dan op zit is te feesten in de bars tussen alle Nederlandse studenten. Een leuke vorm van integratie. Groninger Studentenkrant 5
Met je blote reet het water in
'Wat is dit godallemachtig Jezus mooi!'
Door Christiaan Kooistra Foto: Jan Luursema
Bier, roeien en vechten. Drie woorden die de Varsity al sinds 1878 kenmerken. De jaarlijks terugkerende roeiwedstrijd tussen studenten vond dit jaar plaats op zondag 9 april aan het Amsterdam-RRijnkanaal. En de Studentenkrant was erbij. ‘Aaah, flikker op met die kutvragen!’ De inwoners van Houten, de startplaats van de Varsity en gelegen op een steenworp afstand van Utrecht, zijn er inmiddels aan gewend geraakt: de jaarlijkse invasie van studenten en andere belangstellenden voor de Varsity. Vele honderden toeschouwers hebben dit jaar de fiets gekozen als vervoersmiddel. De bestuursleden van de deelnemende roeiverenigingen weten echter dat maar één vervoersmiddel gepast is: de limousine. De Amerikaanse sleeën hebben de meest uiteenlopende kleuren, van paars tot wit en alles wat daar tussenin zit. De meeste mensen moeten zich echter behelpen met het openbaar vervoer. Bussen rijden af en aan om de duizenden bezoekers op de plaats van bestemming te brengen. Die plaats is een honderden meters lange grasstrook van ongeveer veertig meter breedte. Aan de ene kant is een slootje. Daar kunnen mannen massaal hun blaas legen. Aan de andere kant ligt het honderd meter brede Amsterdam-Rijnkanaal. Hét strijdtoneel voor de Varsity, die dit jaar voor de 123e keer gehouden wordt. De Varsity kent dus een rijke historie. Het begon ooit in 1878 als het Nederlandse equivalent van de toen al befaamde boatrace tussen de Engelse universiteiten van Oxford en Cambridge. De Nederlandse wedstrijd werd gehouden tussen de enige twee studentenroeiverenigingen die op dat moment bestonden: Njord (Leiden) en Laga (Delft). Later zijn daar vijf andere corporale roeiverenigingen bijgekomen, waaronder Aegir uit Groningen. De wedstrijd groeide in de jaren ’30 uit tot een corporaal drank- en vechtfestijn, waarbij de roeiprestaties naar de achtergrond verdwenen. De gezonde balans tussen folklore (lees: zuipen met een rieten hoedje op je hoofd) en topsport, ging te veel hangen naar folklore. En dus werd in de jaren ’70 de beslissing genomen om ook knorren toe te laten tot de wedstrijd, zodat het niveau omhoog ging. In 1980 kregen de corpsleden de rekening gepresenteerd. Knorrenvereniging Orca won de belangrijkste race:
de Oude Vier. In tegenstelling tot wat de traditie voorschrijft, bood ‘Knorca’ echter geen kroegjool aan. Een schande! De overwinnaars werden vervolgens bekogeld met bierflessen. De verhouding tussen knorren en ballen bleek ook in 2004 nog erg gespannen. Tien leden van het Delftsche Corps trapten toen een weerloze Amsterdammer in elkaar en gooiden hem vervolgens in bewusteloze toestand het water in. Het slachtoffer kon ternauwernood gered worden. Maar volgens velen was dit een uit de hand gelopen incident, want vechten hoort ook een beetje bij de traditie van de Varsity. Immers, gezelligheid kent geen grenzen. Die traditie is ook vandaag de dag nog springlevend. Dat blijkt ook als we over het terrein lopen. Via de boxen spreekt de speaker waarschuwende woorden: ‘vechten alleen toegestaan, 1-tegen-1.’ Het is dan al drie uur in de middag en meeste studenten hebben al flink wat bier op. Hoewel de finales al om 14:00 zijn begonnen, kijken de meeste toeschouwers toch meer naar het gebeuren om de race heen. Rieten hoedjes, bamboestokjes, dronken idioten, maar vooral het ‘Oud-Hollandsche kluitje gooien’, trekt veel bekijks. Aegir weet hier de eer van Groningen goed hoog te houden. Zowel meiden als mannen werken zich het zweet uit de naad om pollen van de grond los te trekken en deze vervolgens naar een stel randstedelingen te gooien. Op een gegeven moment moet een Aegir-meisje een voltreffer incasseren. Ze druipt af met een bloedneus. Rond de klok van vijf begint dan hét moment waar de Varsity uiteindelijk om draait: de ‘Race der Oude Vieren.’ De graskant en de tribunes zijn nu afgeladen vol. Via een groot videoscherm aan de overkant van het Amsterdam-Rijnkanaal kunnen we al snel beelden zien van de wedstrijd, terwijl de roeiers nog twee kilometer verwijderd zijn. Skadi uit Rotterdam ligt op dat moment al ver voor op de rest van het veld. Een voorsprong die ze niet meer afstaan gedurende de rest van de race. In een tijd van 9.39.79 passeren de Rotterdammers onder luid gejuich als eersten de streep.
de streep als eerste passeert: tientallen fans trotseren de kou en duiken het water in. Maar de fotograaf en ik dreigen de ontkledingspartijen mis te lopen, want wij staan bij de finish, terwijl iedereen zich juist honderd meter verderop van de kleding ontdoet. Zodoende dreigen we een paar typische Varsity ‘kiekjes’ mis te lopen. Gelukkig heeft ook een fan van Skadi de boot gemist en hij begint zich pal naast ons uit te kleden. ‘Wat is dit godallemachtig Jezus mooi!’, schreeuwt hij. Het publiek schuifelt ondertussen uiteen om een vrije doorgang naar het kanaal te bieden aan de Rotterdamse student. Dolblij zingt hij: ‘Skaaaa-die wint de Var-si-ty, Skaaaa-die wint de Var-si-ty , om vervolgens onder luide aanmoedigingen in het ijskoude water te duiken, zoals het hoort.
De speaker had nét voor de start van de ‘Race der Oude Vieren’ de bezoekers al een advies gegeven. ‘Het water is drie graden. Maar ik zou u allen af willen raden dit als reden te gebruiken om af te zien van het vieren van de overwinning op de gepaste traditionele manier. Duikt u gewoon, ontbloot en met das, het water in.’ En aan die oproep werd massaal gehoor gegeven op het moment dat Skadi (Advertenties)
8 Groninger Studentenkrant
Sport
Klassieke premières in een kraakpand
Op een paar kilometer afstand van het centrum van de stad bevindt zich een bijzonder zelfvoorzienend cultureel eiland, het Oude Rooms Katholieke Ziekenhuis (ORKZ). In het ooit grootste kraakpand van Nederland wonen op dit moment zo’n 250 mensen. Naast woonruimte is er een café, eethuisje, oefenruimte, expositieruimte en een heuse bioscoop gevestigd. Alles wordt vrijwillig gerund en onderhouden door de bewoners van het pand. De Studentenkrant onderzocht hoe het afgelegen filmhuisje zich staande houdt in de concurrentiestrijd. Het rooms-katholieke ziekenhuis, gebouwd in 1925 aan de Emmastraat, was wegens gebrek aan capaciteit genoodzaakt zijn deuren te sluiten. In 1979 werd het leegstaande monumentale pand in het bezit genomen door een groep krakers. Sindsdien is het RKZ uitgegroeid tot een autonoom woon-werkpand met een eigen bestuur, onderhoudscommissie en een technische dienst. Een voormalige kapel van het ziekenhuis is omgebouwd tot het huidige filmhuis. De knusse zaal is ingericht met afgekeurde bioscoopstoelen van Pathé, waar overigens niets over te klagen valt. In de projectiekamer ratelt een antieke projector die 25 jaar geleden tweedehands op de kop getikt is door voorgangers van de huidige organisatie. Met het witte doek en de subtiele verlichting erbij doet de RKZbios qua uiterlijk zeker niet onder voor andere filmhuizen in de stad. Lollies en verlanglijstjes De ingang van de zaal vind je via het café naast de hoofdingang van het pand, makkelijk bereikbaar voor degenen die het RKZ minder frequent bezoeken. Naast het bakje met lollies wordt je door één van de vrijwilligers achter de balie bij de kaart- en drankverkoop ontvangen. De filmorganisatie bestaat uit zo’n 14 RKZ-bewoners die maandelijks bijeenkomen. Van tevoren wordt de filmkrant doorgespit en iedereen kan ideeën spuien en zijn voorkeur uitspreken voor bepaalde art-house films. Met poppodium Vera, dat ook wekelijks een filmavond organiseert, worden gezamenlijke vergaderingen gehouden over het verlanglijstje van beide filmhuizen. De programma´s worden zo op elkaar afgestemd dat er geen overlap ontstaat in de te vertonen films. Met Images is er niet een dergelijk contact. ‘Meestal kunnen we wel voorspellen welke films Images gaat draaien’ legt Sander uit, één van de organisatoren van de RKZbios. ‘Images kan films lang vasthouden en wil voorkomen dat de wij de betreffende film ook op het witte doek laten zien’. Waarom Images daar problemen mee heeft is Sander ook
niet helemaal duidelijk:’Ik zie ons niet als concurrentie van Images’. Zo kan het voor het RKZ wel eens lastig zijn om een film die ze graag willen hebben naar hun filmhuisje te krijgen. Sander: ‘Voor de distributeurs is het gewoonweg ook minder aantrekkelijk om een film maar twee keer te vertonen in een kleine bioscoop als deze’. Klassieke premières Het filmhuis is geopend op zaterdag- en maandagavond, waarop achtereenvolgens dezelfde film te zien is. De bios is één van de weinige voorzieningen van het RKZ dat veel ‘buitenpanders’ trekt, zoals de niet-bewoners genoemd worden. Er komen volgens de organisatoren meestal juist meer mensen van buiten op het filmprogramma af dan bewoners van het pand zelf. Het programma van de RKZbios is opgenomen in verschillende uitagenda’s en mensen blijken goed in de gaten te houden wat er draait. Een uitverkochte zaal is daarom ook minst zeldzaam. Op maandag 10 april was de opkomst echter betrekkelijk laag voor de film-noir ‘The Woman in The Window’. Het was even wennen aan het kleurloze beeld maar het deed de film niet minder boeien, integendeel. Het verhaal speelt zich af rond de decadente professor Wanley. Na het vertrek van zijn vrouw en kinderen voor een korte vakantie, verzeilt Wanley in een uit de hand gelopen avontuur. Door in te gaan op het aanbod van een mooie vrouw ontstaat een ongelukkig misverstand waarin de professor haar minnaar vermoordt. Eén van zijn vrienden onderzoekt de moordzaak en betrekt professor Wanley bij het oplossen ervan. Wanley gedraagt zich voor het moderne filmpubliek buitengewoon opvallend en had in een hedendaagse film nooit de dans kunnen ontspringen. Nadat de professor door zijn onhandige gedrag echt niet meer lijkt te kunnen ontsnappen, loopt het verhaal alsnog met een sisser af. Een echte klassieker dus. De art-house films die vertoond worden in het RKZ zijn overigens niet allemaal zwartwit, The Woman in The Window uit 1945 was een duidelijke uitzondering. Over het algemeen worden meer recent uitgebrachte films geprogrammeerd. In april was er in samenwerking met Vera extra belangstelling voor Aziatische films in het kader van het CinemAsia festival. De vertoonde films beleefden vrijwel allemaal hun Nederlandse première. Vlak voor we de filmzaal verlaten wijst Sander ons nog op een bijzonder detail dat de vroegere functie van de bioscoop verraadt. ‘Bijna niemand weet het, zelfs vrijwilligers van de filmorganisatie valt het zelden op.’ Met de verlichting aan kun je als je goed kijkt boven de projectiekamer de overblijfselen van een oude muurschildering ontwaren. ‘Jezus kijkt zo altijd met ons mee’, grapt Sander. Misschien is dat wel het grootste geheim van dit charmante filmhuis.
Meer informatie en het filmprogramma is te vinden op www.rkzbios.nl
Uitladder
‘Jezus kijkt altijd over onze schouders mee’
Door Laura van Eerten Foto: Sebastiaan Pouyet
Mei Vrijdag 5 mei: Zapclub Afterparty, De Puddingfabriek 0:00 Maandag 8 mei: Alarma Man & Soda P, De Kar 23:30 Dinsdag 9 mei: Proza proeven, USVA 20:30 Woensdag 10 mei: Salsa-avond, Platformtheater 22:00 Donderdag 11 mei: Jesus Christ Superstar, Martiniplaza 20:15 Vrijdag 12 mei: Green Lizard & Believeisadoubt, Simplon 21:30 Zaterdag 13 mei: 4e Lustrum Groninger Studenten Cabaret Festival, USVA 19:30 Maandag 15 mei: Film ‘Jarhead’, RKZ Bios 21:00 Dinsdag 16 mei: Rondleiding Euroborg, 15:00 Woensdag 17 mei: Theo Maassen, Stadsschouwburg 20:15 Donderdag 18 mei: Lezing Thank god for America door Charles Groenhuijsen, Academiegebouw, 20:00 Vrijdag 19 mei: Final & Jesu, Vera 21:30 Zaterdag 20 mei: Club Pepper, Huize Maas 23:00 Maandag 22 mei: Int. Student Night, Sally O’Briens 23:00 Dinsdag 23 mei: Nederlands Danstheater, Stadsschwburg 20:15 Woensdag 24 mei: Comedy Night, Simplon 20:00 Donderdag 25 mei: Theater Hersenschimmen, Stadsschouwburg 20:15 Vrijdag 26 mei: Concert Eric Anderson, Prinsentheater 20:30 Zaterdag 27 mei: Green Hornet & The Drugs, Het Viaduct 21:00 Zondag 28 mei: Heavy Trash, Clorox Girls & Viva L’American Death Ray Music, Vera 20:30 Maandag 29 mei: Groninger Uit Bios: Before Sunset, Pathé 20:30 Woensdag 31 mei: Kolonistenavond, Café Marleen 20:00
(Advertentie)
Cultuur
Groninger Studentenkrant 9
Opinie
Crime and Punishment Kort geleden was er op de VPRO een lange, maar zeer interessante documentaire over het strafrecht in Nederland. Een heel scala aan deskundigen kwam aan het woord: advocaten, rechters, officieren van justitie, gevangenbewaarders en agenten. Alleen jammer dat de criminelen zelf niet aan het woord zijn geweest.
Bart Jan Teunisse
De algemene mening van de verschillende geïnterviewden was dat er de afgelopen jaren in Nederland steeds strenger wordt gestraft. Voor zware delicten worden langere straffen gegeven, zogenaamde draaideur-criminelen worden niet gelijk vrijgelaten, maar onder behandeling gesteld en je kunt al een nacht vastzitten voor het beledigen van een agent. Een advocaat was duidelijk ziedend dat met de verharding van het Nederlandse rechtssysteem ook de rechten van zijn cliënten steeds vaker werden geschonden. Volgens de geïnterviewden was dit allemaal enerzijds het gevolg van de verharding van de hele Nederlandse maatschappij, anderzijds de roep van publiek en media om meer blauw op straat en strengere straffen. Blijkbaar was er de afgelopen 10 jaar de angst dat Nederland het decor zou worden voor ‘Mad Max’-achtige taferelen. Over de hardere aanpak door ons rechtssysteem heb ik zelf gemengde gevoelens. Een paar jaar geleden hebben twee kerels mij geprobeerd te beroven vlakbij de A-brug toen ik naar huis liep na een avondje stappen. Ik wist weg te rennen en was redelijk geschrokken. Tot mijn stommiteit en ergernis van een goede vriend die agent is in Regio Utrecht, heb ik nooit aangifte gedaan. Vorig
jaar betrapte ik in mijn huis een dief op heterdaad en heb ‘m samen met een huisgenoot na een kleine vechtpartij eruit gegooid. Een erg leuke ervaring was dat. Mijn huisgenoot kreeg een vuistslag tegen zijn kaak en werd bedreigd met een: ‘Ik kom nog wel eens langs als je vriendjes er niet bij zijn!’ En bij mij was m’n favoriete shirt gescheurd en ik heb nu een klein genant litteken op mijn linkertepel. Meest genant was de ‘hulp’ die we op het politiebureau kregen. We hadden de dief op vrijdagochtend eruit gegooid en ’s middags probeerden we aangifte te doen bij een agent die zo uit een sketch van Koefnoen leek weggelopen. We deden ons verhaal, maar kregen te horen dat we alleen aangifte konden doen in Haren. Oh, dan gaan we nu toch even naar Haren, om het verder af te wikkelen? (Klinkt logisch, misdrijf meegemaakt in grote stad Groningen, aangifte doen in dorp Haren). Dat kon niet: ‘Politie Haren is vrijdagmiddag gesloten.’ Dan gaan we toch morgen? Kon ook niet: ‘Politie Haren is het hele weekend gesloten.’ Het gevolg was dat we uiteindelijk helemaal geen aangifte hebben gedaan, aangezien we geen groot vertrouwen meer hadden in de afhandeling. Kort daarop belde ik de bevriende agent op om advies in dit gebeuren. Hij vertelde dat ik overal in Nederland aangifte kan doen voor wat mij is overkomen. Word ik in Middelburg beroofd dan zou ik nog aangifte kunnen doen bij politie Texel. Hij vertelde verder dat de knuppel die ons te woord stond waarschijnlijk geen echte agent was, maar een bureau-medewerker. Me dunkt!! Het deed me bijna verlangen naar de jaren '50, toen mijn grootvader huisarts was in Groningen. Af en toe kwamen agenten bij hem met jonge criminelen die ze voor het eerst hadden betrapt. De jongens kregen een simpele keuze: of de bak in, met als gevolg een strafblad, of ze werden even ‘apart genomen’ door de agenten. Velen kozen optie twee en werden later door de agenten bij mijn opa afgeleverd met een ‘hij is van de trap gevallen’ als verklaring.
Toch, ondanks mijn persoonlijke ervaringen, ben ik blij dat we niet meer in die tijden leven en dat justitie nog enigszins met respect omgaat met zijn verdachten. Want ik ben een beetje bang dat we te ver doorschieten met strengere straffen en ‘no nonsense’ aanpak van politie. Kijk, zware misdrijven als moord, verkrachting en bijvoorbeeld roofovervallen mogen van mij zwaar aangepakt worden. Er zijn echter twee voorvallen waardoor ik denk dat de eerder genoemde ziedende advocaat wel een beetje gelijk heeft. Eerst werden er bij de voetbalwedstrijd Ajax-Roda meer dan 100 Roda supporters opgepakt en later met een langdurend stadionverbod (ook geldig tijdens het komende WK) naar huis gestuurd, zonder officieel te zijn gearresteerd. Eén van de nare ‘hooligans’ was een gepensioneerde docent klassieke talen. Er zal vast wel iets zijn gebeurd of geroepen, maar kom op zeg! Een docent klassieke talen als hooligan? En laatst werden 800 Feyenoordsupporters urenlang vastgezet, waaronder blijkbaar zwangere vrouwen, kleine kinderen en bejaarden met rollators. De ME schijnt zich nogal fascistisch te hebben gedragen. Ik ben niet zo naïef om te denken dat er zich onder die 800 niet een paar echte etters bevonden, maar luidt het credo niet: ‘beter 100 schuldigen vrij dan één onschuldige vast?’ Misschien moeten we eerst maar eens kijken wat effectief is en werkt voordat we verder gaan met de verharding binnen ons rechtsysteem en alle ook maar enigszins verdachte leden van het publiek verklaren tot staatsvijand nummer 1. En wij als publiek moeten misschien wat minder zeiken op onze beschermers, zodat ze hun werk kunnen doen. Dus niet zoals de eigenaar van een dubbelgeparkeerde Mazda die ik een paar jaar geleden een agent hoorde toebijten, dat hij maar eens 'echte boeven moest gaan vangen, in plaats van gewone burgers lastig te vallen’. De agent ging stoïcijns door met het schrijven van de boete en zei alleen maar: ‘Daar hebben we Bassie en Adriaan al voor, meneer.’
(Advertentie)
10 Groninger Studentenkrant
Opinie/Achtergrond
Recensies CD
Film
DVD
Game
In samenwerking met videotheek Sleaze
Door Sjef Weller
Door Peter Keizer Tool - 10 000 Days Bart Jan Teunisse Sinds het uitstekende ‘Lateralus’ uit 2001 gebeurde er jarenlang, buiten vele geruchten, niet zoveel rond de ProgRock-formatie Tool. Frontman Maynard James Keenan hield zich voornamelijk bezig met zijn succesvolle sideproject ‘A Perfect Circle’ en fans moesten lang wachten op wat nieuws. Maar hun geduld is beloond want nu is eindelijk Tool’s nieuwste album ’10 000 Days’ uit. De stijl van ’10.000 Days’ is onmiskenbaar die van Tool, nauw aansluitend op de vorige albums ‘Lateralus’ en ‘Aenama’. Het eerste nummer van het album ‘Vicarious’ beukt er gelijk lekker in met hypnotiserende bas –en guitarriffjes, opzwepende drumritmes en de uitstekende stem van Maynard James Keenan en had ook op ‘Lateralus’ gepast. Dit wil echter niet zeggen dat Tool zich niet verder heeft ontwikkeld. ’10.000’ klinkt af en toe net zo psychedelisch als ‘Lateralus’, waardoor de luisteraar bijna wordt gehypnotiseerd, maar deze plaat is net iets meer ingetogen dan zijn voorgangers. Het is vooral de stem van Keenan die er boven uitschiet. Op bijvoorbeeld de nummers ‘The Pot’en ‘Rossetta Stoned’ klinkt hij dan weer warm en menselijk, dan weer opzwepend en snel alsof hij een trein moet halen, zonder dat het maar één moment gaat vervelen. Voor mensen die minder bekend zijn met Tool is ’10.000 Days’ misschien wat moeilijk om in te komen, maar na een paar keer luisteren is duidelijk dat Tool weer een briljant album heeft neergezet. Ze treden de komende editie van Pinkpop op en beloven één van grote publiekstrekkers te worden van het festival. The Gathering - Home Hans van der Woude The Gathering is een band die er niet voor terugdeinst zichzelf te vernieuwen. Zo begonnen ze ooit als death metal band. Na het toetreden van zangeres Anneke van Giersbergen waren ze de eerste Nederlandse band die muziek ging maken die bekend staat onder naam Gothic metal. Sinds haar vorige album Souvenirs laat de groep een duidelijk ander geluid horen. De band noemt het zelf triprock, maar een term als atmosferische rock zou ook van toepassing kunnen zijn: dromerige, sfeervolle poprock waarbij de prachtige, feeërieke stem van Van Giersbergen nog steeds het belangrijkste herkenningspunt is. Op hun nieuwe CD Home wordt de op Souvenirs ingeslagen weg van de triprock verder uitgewerkt. Aan het begin van het album pakt dit goed uit. Na het horen van de eerste gitaarklanken en de invallende drums bij het eerste nummer Shortest day krijg je gelijk het gevoel dat het helemaal goed zit met Home, maar helaas is dat niet het geval. Het tweede en derde nummer hebben in navolging van Shortest day ook nog een spannende opbouw en zijn ook zeker de moeite waard. Daarna zakt het geheel behoorlijk in en je krijgt gaandeweg het album steeds meer het idee dat de inspiratie bij The Gathering een beetje op is. De zang is nog steeds prachtig en het klinkt allemaal vrij aardig, maar ook niet meer dan dat. De meeste nummers zijn een beetje te lief, klinken te vlak en weten zich daardoor niet echt van elkaar te onderscheiden. Het gevolg is dat dit album de aandacht niet weet vast te houden en het voornamelijk goed doet als achtergrondmuziek.
Recensies
Transamerica Deirdre Das
Na het succes van de homo’s uit Brokeback Mountain meent Hollywood dat de tijd rijp is voor een film over een transseksueel. In Transamerica maken we kennis met Bree Osbourne, een man die bijna een vrouw is. Opmerkelijk is dat deze rol wordt gespeeld door een vrouwelijke actrice, Felicity Huffman, die we kennen uit Desperate Housewives. Een week voor haar laatste, beslissende, operatie krijgt Bree een telefoontje van een jongen die op zoek is naar ene Stanley, Bree’s voormalige persoonlijkheid. Bree komt erachter dat ze een kind heeft verwekt toen ze nog Stanley was. Nu is het kind een tiener, Tobey, die in New York is opgepakt voor winkeldiefstal. Hoewel Bree eigenlijk niets met de jongen van doen wil hebben, weigert haar psycholoog toestemming te geven voor de operatie tot Bree Stanley’s unfinished business heeft opgeruimd. Bree besluit zich voor te doen als een medewerkster van de kerk, betaalt Tobey’s borg en biedt hem een lift aan naar Los Angeles, waar Tobey carriere wil maken in de pornowereld. De film gaat over in een roadmovie, waarin een vriendschap ontstaat tussen de twee. Naarmate de reis vordert wordt het steeds moeilijker voor Bree om Tobey de waarheid te vertellen. Het was natuurlijk een mooi idee om een film over transseksualiteit te maken om hier wat meer begrip voor te kweken in Amerika, maar in de uitwerking is er toch iets fataal mis gegaan. Het verhaal zit slecht in elkaar en de personages worden niet goed uitgewerkt. Vooral Tobey’s personage blijft erg vlak. Zonde, want hij maakt interessante keuzes, die de moeite waard zijn beter belicht te worden. Erg jammer is ook dat steeds in beeld wordt gebracht hoe Bree probeert haar geslachtsdelen te verbergen. We weten allemaal dat ze ze heeft, dus dit voegt niets toe. De film verliest zijn geloofwaardigheid als Tobey tegen Bree zegt dat hij haar ‘sexy’ vindt.
Hoewel Felicity Huffman duidelijk haar best heeft gedaan, kun je niet uit je hoofd zetten dat ze eigenlijk een vrouw is. Daardoor weet ze je niet echt te raken en het roept de vraag op waarom er niet gewoon is gekozen voor een mannelijke hoofdrolspeler. Dat het allemaal niet zo plat hoeft te zijn, hebben we kunnen zien in All About My Mother, de Spaanse film van Pedro Almodovar, waarin het thema transseksualiteit zo subtiel werd belicht. Het lijkt of Transamerica zonder liefde is gemaakt. Een jammerlijk gemiste kans, die het thema geen eer aan doet.
Primer Wiskundige Shane Carruth verruilde zijn beroep als software engineer voor dat van filmmaker. Jarenlang bestudeerde hij alle facetten van de filmindustrie en begon uiteindelijk, met hulp van vrienden en familie, aan de opnames van een film. Hij deed er drie jaar over en gaf in totaal maar 7000 dollar uit. Het resultaat is Primer. Een film die als uniek wordt omschreven en in de prijzen viel tijdens het Sundance filmfestival. Een film met vele voor- en tegenstanders en helaas behoren wij tot de laatste. Primer gaat over vier ingenieurs die in een garage in een buitenwijk knutselen aan een grote metalen kist. De jongens slepen met slangen, meters en koelkastonderdelen. Als kijker word je gebombardeerd met wetenschappelijke termen. Maar waar het uiteindelijk toe moet leiden is ons niet duidelijk geworden. Na een half uur zijn we er namelijk mee gestopt. Net als vele anderen kwamen we niet door de eerste helft. Te saai, te wiskundig en te veel nerds. Op internet heeft de film inmiddels een cultstatus bereikt. Een strijd is ontstaan tussen de fans (mensen die de film vanwege de moeilijke teksten zelfs meerdere keren hebben gezien) en de weglopers. Echt een film voor ‘people that like more science than fiction in their science fiction.’
A history of violence Toms (Viggo Mortensen) kleine en afgelegen restaurant wordt op een avond overvallen. Als twee ruige criminelen een pistool op zijn hoofd richten en een van de medewerksters dreigen te verkrachten, slaan bij Tom de stoppen door. Hij slaat een van de mannen neer, springt over de counter, pakt het pistool en schiet een paar gaten in de ander. Een koelbloedige actie die hemzelf nog het meest lijkt te verbazen. Tom wordt uitgeroepen tot de lokale held, maar zelf is hij er niet echt blij mee. Alle media-aandacht resulteert in een bezoekje van maffiabaas Carl Fogarty, die in Tom zijn oude rivaal Joey heeft herkend. Brave huisvader Tom ontkent alles. Maar als de maffiabaas blijft volhouden, begint zelfs Toms vrouw aan hem te twijfelen. Het verhaal doet denken aan de actieklassieker ‘The long kiss goodnight’, waarin een brave huismoeder ontdekt dat ze een duister verleden heeft als huurmoordenaar. Het verschil is echter dat ‘The long kiss goodnight’ vooral bedoeld is als actiefilm en ‘A history of violence’ meer een psychologische thriller met bloederige scènes is. Ingenieus is de film niet, maar de onverwachte acties maken veel goed.
Top Spin 2 (Xbox 360, DS, GB Advance) Wie tennis maar saai vindt, heeft duidelijk nog nooit het spel Top Spin gespeeld. Dit legendarische tennisspel is eindelijk toe aan zijn eerste vervolg, dat op drie systemen tegelijk is uitgekomen. Top Spin
Op de Xbox 360 is deze sequel in elk geval meer dan geslaagd. De high-definition graphics spatten van je tv en het spel laat zich weer - als vanouds heerlijk spelen. Wel is de besturing iets realistischer gemaakt, waardoor de game een tikkeltje lastiger is dan zijn voorganger. Toch is ook Top Spin 2 bij uitstek een titel die iedereen zo kan oppikken. Er zijn aanzienlijk meer proftennissers om uit te kiezen, waaronder Federer, Roddick en Sharapova. Wel ontbreekt een aantal toppers: waar is Hénin-Ardenne en waarom is gravel-koning Nadal niet opgenomen in de Top Spin-selectie? Gelukkig kun je ook zelf de nodige spelers aanmaken: de mogelijkheden voor het vormgeven van deze tennissers zijn zo divers, dat je geen enkel probleem zou moeten hebben om jezelf na te maken, om je vervolgens naar de top van de wereldranglijst te meppen. Of je nou online een balletje heen en weer slaat met een wildvreemde, of thuis op de bank tegen maximaal drie vrienden speelt: Top Spin 2 voor Xbox 360 is het beste tennisspel dat je kunt vinden. Het is ook meteen het leukste sportspel voor Microsofts nieuwe console. Ace!
Flop Spin
Eindelijk is er dan ook een tennisspel voor Nintendo's tweeschermige handheld. Hoewel, eindelijk? Om eerlijk te zijn, blijft er op de DS bijna niets overeind van Top Spins charmes. Het belangrijkste wapen, de heerlijke spelbesturing, is tijdens de overbrenging namelijk vakkundig om zeep geholpen. Op zich zien de beelden er nog herkenbaar en strak uit, maar zodra het geheel in beweging komt, wordt duidelijk wat er aan deze titel schort: de spelers schuifelen hortend en stotend over je scherm en hetzelfde geldt voor de bal. Erg vervelend voor een spel dat gebouwd is rond timing. Fault!
Top Min Paradoxaal genoeg is de versie voor de Gameboy Advance, het zwakkere broertje van de DS, stukken beter. Hoewel dit spel veel minder scherpe beelden heeft dan de DS-variant, lopen ze dit keer wèl vloeiend over het schermpje. De timing vormt dus geen probleem meer, wel is de besturing iets stroever dan op de Xbox 360. Een erg vermakelijk tennisspelletje voor GBA-bezitters, maar zeker geen love game.
Groninger Studentenkrant 11