Sk april17

www.studentenkrant.org | jaargang 33 | nummer 8 | April 2017

Sandwichspread

p. 8-9

Studenten goede doelen p. 12-13

Koffie & ... p. 14

Studentenkrant Groninger

Da’s pa(a)s feest!

Samsung Galaxy S7 Edge Bestel nu en ontvang â‚Ź 75,- retour

Ben Hard: de zeekoe

H

et was een donderdagavond als zo vele. In iedere kroeg was hetzelfde volk zoals altijd.

Ik stommelde nog maar een andere kroeg in. Het was laat maar nog niet te laat.

Daar stond ze met haar deinende zwarte haren. In een strak zwart jurkje waarin haar billen geaccentueerd werden.

Waarschijnlijk gevlucht van een saaie afstudeerborrel. Haar borsten priemend vooruit met een diepe inkijk. Deze avond had direct een doel gevonden. Mijn hengst begon al te steigeren bij de aanblik van dit prachtexemplaar.

Een klein mormeltje loopt richting dit kunstwerkje. En deze zeekoe begint verrekt te tongen met die lekkere chick. Deze schoonheid gaat niet zonder mijn staaf slapen vannacht, schiet door mijn hoofd. Ik loop erheen en meng mezelf in de strijd. Ik daag haar uit voor een potje facebattelen.

Terwijl ik de zeekoe een zetje geef worstel ik mijn tong bij haar naar binnen. Haar tong streelt de mijne. Alsof eb en vloed zich afwisselen op het strand. Golven die steeds dichter tot de kust komen en steeds verder reiken. Ze sleurt me naar buiten en fluistert: ‘Ik woon vlakbij.’ Met haar ene hand tastend in het duister en de andere in de mijne gaan we op weg. Maar ondertussen voel ik iets vastklikken in mijn andere. Het is die

verrekte zeekoe. Ik duw haar ruw weg maar op een afstandje blijft ze ons volgen.

De schone draait de deur open en ik zoen in haar nek. Mijn ene hand kruipt onder haar jurkje en mijn harry schuurt tegen haar billen. Ze slaat een kreetje. We vallen haar studio binnen direct knoopt ze mijn broek los. Langzaam aait ze over mijn toverstaf die nog in zijn boxer zit. Als een kind dat een cadeautje mag uitpakken staart ze me blij aan. Mijn lul knapt door de boxer heen.

Liggend op het bed begint haar bevallige mondje mijn penis te bespelen. Alsof ze een lolly in haar mond heeft, likt ze hem af. Ze neemt het machtige wapen volledig in haar mond. Ik grijp haar lokken vast en ze begint te kreunen.

Het mokkel heeft de deur geforceerd en komt naakt de kamer binnenrennen en duwt ruw mijn prinses weg. Met haar ogen zoekend naar zaad staart ze me wanhopig aan. Ik sta op, ze zit op haar knieën en kust mijn eikel. Wat een lelijk wijf denk ik terwijl ik mijn lul tegen haar vadsige wang aanmep.

Ze slaat tegen de grond. Knielend naast haar glijden mijn handen over haar flinke jetsers.

Speels bijt ik erin. Mijn handen glijden af naar beneden. Al strelend bereik ik haar vochtige opening. Mijn vingers glijden naar binnen. Ze begint te knorren als een big van genot. Ik pak haar op en begin haar mee te sleuren haar afleidend met mijn vingers in

haar flamoes. Als een synchroon danspaar dansen we naar de inloopkast. Ik laat haar achterover vallen. Ze probeert zich vast te grijpen aan mijn ballen. Ze schreeuwt ‘neem me, doe het nu’ en klapt tegen de grond.

Bewusteloos van de drank of de klap laat ik haar achter en sluit de deur af.

‘Waar is Sarah?’ vraagt mijn prachtexemplaar. Ik draai me om. Haar ogen groeien van verbazing als ze mijn geharde paal ziet.

Ik volg het gevoel van mijn toverstaf en druk voordat ze nog iets kan uitbrengen mijn penis in haar mond. Haar zijdezachte lippen slaan zich om mijn paal heen. Mijn lul wordt alsmaar stijver. Ik tik tegen haar huig aan en haal hem eruit. Ze zet haar handen voor zich neer. Ik stap over haar hoofd heen en laat mijn lul over haar rug schuren op weg naar de hoofdgerechten. ‘Doe het Ben, verlos me.’ Ik ros mijn superdildo in haar kut. Ze begint te kreunen en te hijgen. Haar stem gaat omhoog als ik de inches op voer. ‘Ooh, Ben je slaat nieuwe wegen in.’ Ik grijp haar tieten vast en voel haar harde tepels. ‘Wissel van gaatje,’ weet ze tussen haar gelukzalige geluiden uit te brengen. Langzaam haal ik hem terug en geef haar wat ze wil. Ik schuif haar strakke billen iets uit elkaar. Geef een tik op beide zijdes. Met een bil in mijn hand en mijn vingers in de grotten van haar vochtige kutje schuif ik mijn zwans naar binnen.

Langzaam op en neer met een tempo dat

steeds iets meer wordt opgevoerd. De trilling in haar hele lijf stimuleert me om nu volledig door te rammen. Ze kijkt achterom met een flauw glimlachje. Het voorvocht druipt al langs haar dij naar beneden. Ze kruipt naar voren en duwt me achterover. Haar tieten in mijn gezicht drukkend ligt ze bovenop me. Langzaam schuift ze naar achter. Haar kutvocht stroomt over mijn bekken. Heftig tongend ligt ze bovenop me. Haar kut schurend tegen mijn doelpaal. Haar ogen stralen pure lust uit. Ik voel het opkomen een schot zoals lang geleden. Ik rol om en schiet mijn warme zaad over haar borsten. Lief glimlacht ze naar mij. Ik masseer mijn zaad over haar borsten uiteen. Daar lag ze uitgeblust voldaan. Ik grijp een broek loop naar buiten steek mijn sigaret op. ‘Godverdomme, die zeekoe gedaan.’ Ik verdwijn in de donkere nacht.

De Oosterpoort & de Stadsschouwburg Groningen presenteren: De Theatertroep – Driekoningenavond

Michelle David & The Gospel Sessions

Zo 16 april, De Oosterpoort

Wo 19 april, Stadsschouwburg

Het Nationale Toneel – Jeanne d’Arc

Conny Janssen Danst – HOME

De Theatertroep zet vol plezier een hele berg maatschappelijke waarden op z’n kop.

Gospel muziek met een moderne twist.

Grootse klassieker met het ensemble van het Nationale Toneel en Sallie Harmsen in de titelrol.

“Een intens troostrijke ervaring in een verwarrende tijd.” de Volkskrant 

Di 15 april, Stadsschouwburg

CJP, COLLEGEKAART

€ 10,-

€ 16,50

(EXCL. € 2,50 SERVICEKOSTE N) CJP, COLLEGEKAART

€ 11,25

Za 22 april, Stadsschouwburg

CJP, COLLEGEKAART

€ 11,25

26 APRIL 2017 (KINGSNIGHT) DE OOSTERPOORT GRONINGEN

Zo 23 april, De Oosterpoort

The Veils + support Anthonie Tonnon Donkere romantische liedjes met knappe melodieën en emotionele doorleefdheid.

Wo 26 april, De Oosterpoort

Noisia Invites

Een avond drum ‘n’ bass, trap en electro van de bovenste plank.

CAMO & KROOKED

€ 20,-

€ 17,-

NOISIA

(EXCL. € 3,10 SERVICEKOSTE N)

MEFJUS NEONLIGHT IVY LAB

(EXCL. € 2,50 SERVICEKOSTE N)

NODE VISUALS BY WERC

2

de-oosterpoort.nl | ssbg.nl Groninger Studentenkrant April 2017

NOISIAINVITES.NL

1. Dat zijn de krenten uit de braak halen

Niet zo leuk natuurlijk, als je na een avondje stappen over je nek gaat. Maar het doet je wel terugdenken aan die o zo mooie momenten die je hebt meegemaakt. Heerlijk.

2. Dan komt de kater uit de mouw

Als je van plan was het rustig aan te doen, maar je toen ineens pas om half zeven op weg naar huis ging.

En dat je dan een paar uur later wakker wordt. Tsja, dan komt de kater uit de mouw.

3.

In het bier gelogeerd zijn

4.

Hoge biertjes vangen veel wind

Als je dacht dat je niet ging drinken maar dan toch ineens zin krijgt en je niks in huis blijkt te hebben.

De tien geboden Leukste gezegden over katers en bier

Een gebbetje of twee tijdens het proosten is altijd leuk natuurlijk, en al helemaal als je er een paar ouderwetsche spreekwoorden bijpakt. Daarom deze maand in de 10: De leukste gezegden over katers & bier. Proost en veel plezier!

De oplossing is om ze snel op te drinken.

JANICE FOX

5.

Je kop niet boven de bar uitsteken

6.

Als er één biertje over de bar is...

Altijd gevaarlijk, alleen de echte durfals wagen zich hieraan. Weet, dat als je de grootste mond hebt over drinken, je een extra vies shotje jouw kant op kan zien komen.

Dan volgen er meer. Gelukkig maar, want zie nummer tien.

7.

Als het biertje gevallen is dempt men het vat

Het moment op de avond dat de mensen achter de bar besluiten dat je genoeg hebt gehad. Pijnlijk, maar misschien wel zo verstandig. Hopelijk neem je hun advies ter harte.

8.

In de melk lopen brokkelen

9.

Het leven is een feestje, je moet alleen zelf het bier opdrinken

10.

Één bier is geen bier, twee bier is een half bier en drie bier zijn een paasbier

Van het spreekwoord: iets in de melk te brokkelen hebben. Het hebben van invloed. Wat voor invloed oefen jij uit met jouw braaksel?

Speekt voor zichzelf.

Dat is waarschijnlijk ook de reden dat het erg moeilijk is om niet brak aan het paasontbijt te zitten.

D

Hoofdredactioneel

LIEKE VAN DAM & JANNEKE VOS

SKolofon

e eerste mooie dagen van het jaar zijn eindelijk gekomen. Wat een opluchting is het om ’s ochtends wakker te worden en dat het al licht is, om over de terrasjes die bij dit mooie weer horen maar niet te spreken. Wij zijn verliefd op de lente, vooral omdat het de voorbode is van de zomer.

Kriebels in onze buikjes dus, en ook in die van redactie. Plots heeft iedereen bijna-verkering met iedereen. Met een beetje geluk zijn er over een paar weken drie officiële SKoppeltjes bij. Gelukkig verdwijnen al deze lovers niet zomaar van de radar, maar gebruiken ze de vlinders in hun buik als inspiratie voor de mooiste stukken.

Zo hebben wij in deze editie heel veel liefde voor de mensen die vluchtelingenwerk

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt voor en door studenten van HBO en WO-instellingen in Groningen.

Het verschijnt elf maal per jaar in een oplage van zesduizend exemplaren die gratis verspreid worden op de RuG, de Hanzehogeschool en andere plaatsen in Groningen.

Hoofdredactie: Lieke van Dam Janneke Vos hoofdredactie@studentenkrant.org

Eindredactie:

Lieke van Dam

doen. Twee mooie interviews met mensen die hun best doen om de situatie voor de vluchtelingen iets beter te maken. En nog negen andere mensen die arme ziekenhuizen helpen in landen waar ze het hard nodig hebben.

Heb jij nou nog geen vlinders in je buik?

Geen probleem, met een uitgebreide koffietentjes review en een hele spread besteed aan de beste belegcombi’s voor je paasbrunch kun jij dat holle gevoel zonder problemen vullen.

Liefde gaat immers door de maag, niet waar?

Denk jij nou liever aan jezelf, dan moet dat ook gewoon kunnen. Als niemand het doet, kun je het altijd nog maar beter zelf doen. Zo lees je even hier verderop de beste tips om het meeste uit je casinobezoekje te halen, en kun je aan je summerbody werken met de

Vormgeving:

Auto of personenbusje huren?

Voorkant:

Lars Swieringa

Anne Wester

Redactie:

Rodi Media

Ben Hard Janneke Vos Anne Wester Lieke van Dam Marte de Vries Ottilie Oost Luuk Westemeijer Marieke Koetsier Jean-Luc Kraaijenoord Richard Nobbe Paulien Plat Annick van der Harten Janice Fox

mooie surfboys van Surface. Bedank ons later maar.

En hoe gaat het met ons vraag je, je af?

Nou Janneke schrijft tegenwoordig een wekelijkse nieuwsbrief, zou op geabonneerd kunnen worden. Hoef je ook niet elke maand het hoofdredactioneel weer te lezen. Of erop te wachten. Onze cactusje heeft afgelopen maand wat teveel wodka in de grond gekregen, dus meer uitleg lijkt ons hier overbodig.

Likjes thuis en fijne Pasen.

Profiteer van de scherpe tarieven van Century Autoverhuur!

Drukwerk:

Volksw agen u al vana p! f

€ 24,- p

/d

Bestuur: Marte de Vries Jean-Luc Kraaijenoord Ottilie Oost

Volg ons voor dagelijkse nieuwsupdates voor en door studenten op:

Waarom Century Autoverhuur? √ √ √ √ √

Scherpe tarieven Deskundig advies Alle auto’s jonger dan één jaar Binnen 24 uur de door u gewenste auto beschikbaar Mogelijkheid van halen en brengen op locatie

Janneke Vos Ottilie Oost

Fotografie:

Anne Wester Annick van der Harten

/studentenkrant

Bornholmstraat 29 9723 AW Groningen T (050) 853 7234

centuryautoverhuur.nl

Groninger Studentenkrant April 2017

3

Luuk leutert: de laatste trein

Z

LUUK WESTEMEIJER

ondagavonden met de trein richting Groningen is niets minder dan een hel. Overvolle coupes, en vanaf Zwolle naar Groningen staan. Maar dat komt dus omdat je dan nog te vroeg met de trein gaat. Want de allerlaatste trein is altijd leeg. Er zijn zeeën van ruimte en tijd.

In de laatste trein hangt een speciale sfeer.

Het begon allemaal met een overijverige conducteur. Men schrijve een uurtje of twaalf en de beste man vroeg zich af van wie de fiets was. Een lege tussencoupe met een fiets. De beste man stond voor een raadsel. Hij liep ons treinstel in en sprak: ‘Van wie is de fiets in de vorige coupe’. De drie aanwezige personen speelden de vermoorde onschuld. De conducteur die niet voor een gat te vangen was greep naar een pressiemiddel. ‘Ik weet zeker dat de eigenaar hier zit. Hij kan zich nu bekendmaken of ik zet de fiets eruit op het volgende perron.’ Wonder boven wonder zat de daadwerkelijke eigenaar toch in onze coupe. De beste man had alleen geen kaartje voor zijn fiets. Onze conducteur had dus rond half een beet. Maar onze Amresh was een strijder op dit uur van de nacht. ‘Men mag wel met grote kinderwagens in de trein stappen en die kosten geen kaartje maar mijn fiets wel. Waar ligt hier de grens?’ De NS heeft een systeem sprak de conducteur kordaat. Fietsen wel kinderwagens niet. Hier liggen kansen mensen. Vermom uw fiets als kinderwagen en kom onder een boete uit.

Amresh vertelt over zijn strijd tegen het NS-onrecht. Het zou een lang verhaal worden gaf hij mij te verstaan. Daarom strekten mijn benen zich en kwamen zij ten ruste op de stoel aan de overkant.

Tegen alle huisregels van NS in natuurlijk, maar met een papiertje eronder wordt het gedoogd. Weer stormde de conducteur door onze coupe. Amresh niet vies van een partijtje stoken, ‘Mijnheer de conducteur we zitten hier heerlijk met onze beentjes gestrekt. Maar zo mag het toch?’ De conducteur liep hoofdschuddend door. Twee keer een boete aan deze man geven, kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Amresh stak nu van wal. Een vaag verhaal over twee velgen, een tiental mailtjes en een ondertekening van een conducteur later had hij de onkosten van zijn tussen de schuifdeuren vermoorde velgen terugverdiend.

Even verderop sprak een Vindicater met een vrolijke zestiger. Haarfijn werd er uitgelegd dat een riet-ad niet vacuüm kan trekken. De zestiger -niet wars van enig intellectueel geneuzel- vat het nog even samen: Het rietje heeft dus een bevorderende invloed op het tempo waarbij het gerstextract de fles verlaat. Rare gesprekken in late treinen. Alsof de avond invloed heeft op het tempo van het leven.

Je huis als museum

Vanessa en Anna-Rosja, twee studenten Kunstgeschiedenis, zullen in mei hun huis openstellen voor het publiek. Hun huis zal dan tijdelijk fungeren als decor voor een tentoonstelling. De Studentenkrant sprak met Vanessa over de plannen.

OTTILIE OOST

Wat zijn jullie precies van plan?

De tentoonstelling gaat Translating Textures heten en zal via zeven kunstenaars tonen hoe texturen op diverse manieren weergegeven en vertaald kunnen worden. De kunstenaars, Marwan Elgamal, Kimball Holth, Ilse de Jong, Wouter van der Laan, Marieke Opgelder Kenji Nakama en Joyce Peijzel zijn allen bezig met hun master aan het Frank Mohr Instituut, de masteropleiding van de Minerva. Samen met deze kunstenaars zijn we op het moment bezig met de inrichting van de tentoonstelling.

Velen gaan nieuw werk voor de tentoonstelling maken of al bestaand werk in een ander jasje presenteren. Ze zijn tweedejaars studenten die deze zomer afstuderen, net als Anna-Rosja en ik. Wij vinden het belangrijk dat ze vrij met de ruimte om kunnen gaan en dus niet alleen speciaal werk voor deze locatie kunnen maken, maar ook iets kunnen uitproberen dat ze voor hun eindexpositie misschien niet zouden doen. Alle ruimtes zullen worden gevuld, de woonkamer, de gang, de keuken, de slaapkamer(s) en zelfs de tuin. We hopen de ruimte voor het experiment te geven en samen te werken met de kunstenaars in een non-hiërarchisch proces.

samenwerking juist spannend en zijn overtuigd dat we elkaar zo kunnen helpen. Het plan was om de kunstenaars de mogelijkheid te geven hun kunst te tonen en onszelf daarmee de kans te geven om een tentoonstelling te maken. Logistiek was er één probleem, de locatie, maar dat was snel opgelost met het idee om in ons huis een galerie te maken – de Livingallery was geboren.

Hoe zijn jullie op dit idee gekomen?

We zijn beiden student aan de Researchmaster Kunstgeschiedenis en niet alleen bezig met het schrijven over kunst, maar ook de manier waarop kunst wordt gepresenteerd. Met vele kunstenaars van het Frank Mohr Instituut zijn we bekend en bevriend geraakt door een gemeenschappelijk vak, waarbij de samenwerking tussen de kunstpraktijk (de kunstenaars) en kunsttheorie en reflectie (wij dus) centraal stond.

Tot onze verbazing vonden veel van onze medestudenten het vak te vaag, of misschien te uitdagend. Het is inderdaad lastiger om te begrijpen waar het werk van een kunstenaar om draait, wanneer deze zelf ook nog continu hun werk bevragen en proberen hun vragen te beantwoorden. Wij vonden deze

Hoe heb je de werken geselecteerd?

We waren bij een aantal kunstenaars op atelierbezoek. Op gegeven moment hadden we een concept bedacht dat naar aanleiding van de gesprekken en de bezoeken naar voren was gekomen. Op basis van het concept hebben we dan de kunstenaars en hun werken geselecteerd. We hebben ook gekeken naar welke werken naar onze mening niet alleen goed in het concept passen, maar ook welke kunstwerken goed met elkaar samen getoond kunnen worden.

Wat is er straks allemaal te zien in jullie huis?

Donderdag 11 mei is de opening van de tentoonstelling, die het daaropvolgende weekend te bezoeken is. Er zullen werken van bovengenoemde kunstenaars te zien zijn. Alle kunstenaars gaan op verschillende manieren met texturen om in hun werken – zij herhalen structuren en patronen van verschillende materialen door middel van uiteenlopende bewerkingstechnieken. Daarbij kun je denken aan Photoshop als techniek, doek en verf als materiaal, die uiteindelijk door een vertaalslag een nieuwe taal vormen in een animatie.

De vraag die we ons stellen is: hoe manipuleren de kunstenaars texturen van uiteenlopende materialen, zoals stof, plastic of glas?

Maakt het verschil of je deze werken in de context van een museum of in de context van jullie huis ziet?

Dat maakt zeker verschil. Onze woning is geen ‘white cube’ (witte neutrale wanden,

de kunst staat centraal, geen context), zoals vele musea en galeries wel zijn. In dit huis leven wij en deze sporen zullen ook te zien zijn tijdens de tentoonstelling. Sterker nog: sommige werken zullen nadrukkelijk ingaan op de levendige karakter van het huis. Dit sluit aan bij onze relatie met de kunstenaars, naast dat het een zakelijke relatie is omdat het werk verkocht moet worden, is het ook een persoonlijke relatie door de leuke samenwerking. Daarnaast is het eigenlijk ook een hele logische stap in ons huis. Wij wonen nu al bijna twee jaar samen en kunst is toch wel ons hoofdzakelijke gespreksonderwerp, al helemaal omdat we samen studeren en ook nog eens jaarlijks tientallen exposities bezoeken.

Ik denk dat er niemand is met wie de samenwerking natuurlijker zou gaan.

Hoe sta je er tegenover om je huis open te stellen voor vreemden?

Je eigen huis is natuurlijk wel iets intiems, maar dat is de tentoonstelling eigenlijk ook.

Het is een belangrijk en spannend momentum voor zowel de kunstenaars die hun werk nog voor hun eindexamenwerk kunnen tonen als voor onszelf om naar buiten te treden en onze blik te delen met de buitenwereld. Het is een mooie kers op de taart ter afsluiting van de twee jaar waarin wij samen hebben gewoond in dit huis dat twee jaar lang kunst heeft geademd.

Denk je dat jullie iets dergelijks in de toekomst weer zullen doen?

We zijn nu al aan het nadenken over een tweede tentoonstelling. En wie weet zullen we dat in de toekomst nog wel vaker doen, of dat dan in Groningen of ergens ander is kan ik nog niet zeggen.

De tentoonstelling van Livingallery zal te zien zijn tussen 12 en 14 mei.

Heel Groningen bakt bij Huize Dagobert Iedere maand gaat de Groninger Studentenkrant met een mandje ingrediënten op bezoek bij een studentenhuis. De opdracht: bak het lekkerste lekkers met de producten die je tot je beschikking hebt. In deze editie gaat huize Dagobert de strijd aan.

Ook meedoen met jouw huis? Mail dan naar: hoofdredactie@studentenkrant.org

G

TEKST & BEELD: JANNEKE VOS

Klassement: 1. Huize Dagobert

7.8

2. CHATEAU ORTEIL DU JEAN

7.3

2. HUIZE P

7.3

4. CASA BADJAS

7.2

5. DAMSTERHOL

1

4

Groninger Studentenkrant April 2017

ewapend met een extra jurylid stapt de jury van HGB op een regenachtige vrijdag huize Dagobert binnen. Het huis is ruim, oud en slecht geïsoleerd.

Ik wordt naar de onderste verdieping begeleid. ‘Ook wel Siberië genoemd, omdat het er nooit warm wordt,’ vertelt bewoonster Femke ons. Gelukkig wordt de jury wel warm van een kopje thee en het vooruitzicht straks weer haute cuisine gebak te mogen eten.

Femke, Sanne, Ard en Hesli gaan vandaag de strijd aan met een pak naturel muffinmix en een fles droge witte wijn. Die laatste mag als ingrediënt worden gebruikt of om het creatieve proces te bevorderen. Voor het eerst sinds de start van Heel Groningen Bakt wordt voor het eerste gekozen. Er wordt een gerimpelde appel uit een kastje getoverd die, na geschild en in stukjes gesneden te zijn, wordt geweekt in de wijn. Daarna raakt de jury het geknutsel even uit het oog terwijl ze een rondje door de tuin lopen, maar naar het schijnt zijn er hageslag en paaseitjes aan te pas gekomen.

Terwijl Femke en Sanne zich bekommeren om de muffins, levert Ard vanaf het bed commentaar en is Hesli nog ergens boodschappen aan het doen (niet voor extra ingrediënten natuurlijk, dat zou tegen de regels zijn). Alle bewoners zijn een beetje brak, maar dat komt de sfeer eigenlijk alleen maar ten goede.

Gemoedelijk wordt besproken wat er de afgelopen nacht is gebeurd en wat er voor de volgende nacht op de planning staat. Terwijl de jury de gaskachel aan het knuffelen is om een beetje warm te blijven gaat de kookwekker af.

Tijd voor de presentatie.

HET OORDEEL VAN DE JURY: De presentatie van de muffins was mooi en netjes, ze waren allemaal mooi rond gebakken en niet uitgezakt. De smaak was heerlijk, en de muffins waren niet te droog of te klef. De appel geweekt in wijn was ook lekker, maar er zat te weinig van in de muffins om ze helemaal tot hun recht te laten komen. Het paaseitje in het midden was een leuke verrassing, die je nog dagen

Vol trots wordt een bord met goudbruin gebakken muffins gepresenteerd. En de jury heeft het gelijk niet meer koud nadat ze hun mond flink hebben verbrand aan het verstopte paasei. Wel een leuke verassing.

Onderdeel Presentatie Smaak Creativiteit Eindcijfer

Cijfer 8 9,5 6 7.8

bijblijft terwijl je de vellen van je gehemeltje voelt hangen. Andere huizen zijn wel eens creatiever geweest, maar door het genuanceerde gebruik van ingrediënten scoort huize Dago wel hoog op smaak.

Uit de lucht gegrepen De Studentenkrant houdt wel van een babbeltje over koetjes en kalfjes, en stapt dan ook graag op onze medestudenten af. Een tiental vragen waren van tevoren bedacht en werden aan iedere ondervraagde gesteld. De ondervraagde wist niet waarom we deze vragen stelden en wat het doel was, hij of zij moest gewoon de vragen simpel beantwoorden. Na het stellen van de vragen ging de SK in beraad en probeerde aan de hand van de vragen te raden op welke politieke partij ze hadden gestemd. Na het beraad vertelde wij onze conclusie en waren wij benieuwd of we het bij het rechte eind hadden.

MARIEKE KOETSIER & OTTILIE OOST

D

e eerste ondervraagde was Evite van Winkoop (23), studente International Security.

Wij stelden tien ‘’uit de lucht gegrepen’’ vragen die zij keurig beantwoordde: 1. Welke nieuwsmedia volg je?

NOS, nu.nl en NRC 2. Wat is je lievelingskleur?

Geen 3. Hoe lang douche je?

7 minuten 4. Ben je vegetariër?

Nee 5. Ga je vaak naar de Hasret?

Nee 6. Winkel je op zondag?

Nee, bewust niet

9. Heb je contact met je buren?

Nee 10. Gebruik je op het vliegveld altijd de loopband of loop je zelf naar de gate?

Loopband Ze leest het NRC, en gebruikt de loopband op het vliegveld. Dit leidde ons naar de rechterhoek waar D66 ons het meest gepast leek. Maar wat eruit sprong is vraag 6 over winkelen op zondag. Het was een bewuste keuze en dat lijkt erop dat ze toch christelijk heeft gestemd. Wij kwamen uit op CDA en legden dat aan haar voor.

Helaas hadden we het niet goed, ze had ChristenUnie gestemd. We zaten er niet erg naast maar het was ons niet gelukt om door middel van random vragen te kunnen bepalen op welke partij zij had gestemd.

R

ick Nobel (22) studeert Internationale Betrekkingen en is onze laatste proefpersoon.

Ook hij krijgt de tien vragen voorgeschoteld:

1. Welke nieuwsmedia volg je?

Volkskrant, EU Observer, De Correspondent, Twitter 2. Wat is je lievelingskleur?

Blauw 3. Hoe lang douche je?

5 tot 10 minuten 4. Ben je vegetariër?

Nee 5. Ga je vaak naar de Hasret?

Nee

7. Hoe vaak per jaar ga je naar een museum?

Acht keer

8. Waar kom je vandaan?

Hattem, dat is een dorp onder Zwolle

8. Waar kom je vandaan?

Zeewolde

T

1. Welke nieuwsmedia volg je?

Sociale media, nu.nl, NOS en Dagblad van het Noorden 2. Wat is je lievelingskleur?

Blauw en rood 3. Hoe lang douche je?

10 minuten 4. Ben je vegetariër?

Ja 5. Ga je vaak naar de Hasret?

Nee 6. Winkel je op zondag?

Af en toe 7. Hoe vaak per jaar ga je naar een museum?

Twee keer 8. Waar kom je vandaan?

Assen

10. Gebruik je op het vliegveld altijd de loopband of loop je zelf naar de gate?

Loopband Rick vindt het vermeldenswaardig dat er een middenweg bestaat tussen vegetariër zijn en vaak naar de Hasret gaan. En dat zijn wij eigenlijk wel met hem eens. Verder is hij redelijk geïnteresseerd in kunst, en volgt het nieuws nauwgezet. Omdat hij zelf de nadruk legt op de gulden middenweg komen wij uit bij D66 als zijn vermoedelijke politieke voorkeur. Helaas blijkt ook onze derde gok onjuist: Rick koos namelijk voor de tweede grootste partij in Groningen, namelijk GroenLinks.

6. Winkel je op zondag?

Nee, maar dat is zonder reden

7. Hoe vaak per jaar ga jij naar een museum?

Vier keer

ijd voor een volgend slachtoffer.

We komen uit bij Eline Luchtenberg (23), die Communicatiekunde studeert. Ook haar onderwerpen we aan dezelfde tien vragen:

9. Heb je contact met je buren?

Nee

9. Heb je contact met je buren?

Nee 10. Gebruik je op het vliegveld altijd de loopband of loop je zelf naar de gate?

Dat verschilt Bij Eline springt eruit dat ze vegetariër is. Dit zet ons al snel op een ‘groen’ spoor, waarbij we twijfelen tussen GroenLinks en Partij voor de Dieren.

Uiteindelijk kiezen we voor de laatste.

Dat blijkt net een verkeerde inschatting te zijn. Eline vertelt ons dat ze tot het laatste moment tussen deze twee partijen heeft getwijfeld, en dat ze bijna voor de Partij voor de Dieren was uitgekomen. Wederom een nipte nederlaag voor ons.

Op basis van ons korte experiment kun je dus stellen dat de algemene politieke voorkeur van iemand is vast te stellen aan de hand van schijnbaar willekeurige vragen. Helaas is het wel duidelijk dat het raden van de juiste partij nog een hele opgave is.

Groninger Studentenkrant April 2017

5

Dobbelen voor je leven

Om stipt zeven uur stap ik het pand van de Purperen Draak binnnen. Ik ken het gebouw, ik ken de rijen prachtige bordspellen in de voorzaal en ik ken de fantasy-schilderingen op de muur in de achterzaal die een middeleeuwse Nieuwe Ebbingestraat afbeelden, een soort van Oude Nieuwe Ebbingestraat.

Vanavond zal ik mij echter niet in deze zaal bevinden. Ik doe namelijk voor jullie lieve lezers mee aan een sessie Dungeons en Dragons, een tabletop rollenspel.

E

RICHARD NOBBE

en korte samenvatting van het spel is dat je met een groep vrienden je eigen karakters maakt, die vervolgens gedurende meerdere sessies van een aantal uren – de groep waar ik bij mee mocht doen zat in hun elfde sessie – allerlei avonturen ondernemen en vele werelden redden van verdoemenis. Nu klinkt dit op het eerste gezicht als iets heel, heel erg sufs, maar vele mensen – waaronder ikzelf, Vin Diesel, Dwayne The Rock Johnson, Stephen King en Stephen Colbert – zijn het erover eens dat D&D allesbehalve suf is.

Nadat de papieren, snacks, drankjes en letterlijk tientallen dobbelstenen ten tonele zijn verschenen, begint de sessie. We zitten niet meer in de achterzaal van de Purperen Draak, ik zit niet meer tussen studenten bedrijfskunde, informatica en game-design. Ik zit in op het continent Orthalar, tussen half-elven, magische robots, weerratten, barbaren en mensen die hun krachten putten uit een pact met de duivel. De Dungeon Master (spelleider) Tom zit verborgen achter een haag met borden. Hij beheerst het spel, speelt alle rollen die de andere spelers niet zijn, beeldt de wereld met kleurrijk taalgebruik voor zijn spelers uit en is in sommige gevallen een harde en onverbiddelijke spelleider. Als ik Tom vraag waarom hij D&D speelt antwoordt hij heel

matter of factly: ‘’Omdat fantasy cool is.’’ In dit sentiment kan ik absoluut meegaan. Hij vertelt verder dat het een hele goede reden is om regelmatig bij elkaar te komen met je vrienden, om samen iets te doen. ‘’Het fijne aan D&D is dat het coöperatief is, je werkt samen om iets te bereiken. De roleplaying¬-mogelijkheden zijn ook veel groter dan in bijvoorbeeld videogames.’’

Ik val midden in het verhaal, onze groep van avonturiers wordt – na een mislukte onderhandelingspoging over een gijzelingssituatie – op de hielen gezeten door een zwaar bepantsersde man, die onmogelijk door de groep uitgeschakeld kan worden. Toch wagen ze een poging. Als Eriks karakter Ivan een aanval wil laten uitvoeren, vraagt hij om een aantal vierzijdige dobbelstenen. ‘’Hoeveel heb je er nodig?’’ klinkt het vanaf de andere kant van de tafel terwijl er letterlijk handenvol driehoekige stenen naar Erik geworpen worden. Het duurt niet lang voordat ik in de spanning van het verhaal meegezogen wordt, ik maak slechts nog sporadisch aantekeningen terwijl arme Ivan op zijn hielen gezeten wordt door de schurk in het verhaal. De duivelskunstenaar Sahunvyr redt met behulp van Koro, de half-elf ranger de gegijzelde Talos, de robot met een ziel. De half-orc Terrax en de vogelachtige Koli Breek kloppen aan bij de

landheer om om hulp te vragen. De landheer blijkt echter een egoïstische klojo te zijn. Zelfs een aantal dobbelsteenrollen om de landheer te overtuigen van de goede zaak eindigen in een teleurstelling voor onze twee diplomaten in de dop.

Halverwege de bijna Benny Hill-esque achtervolging grabbelt Tom door een hele stapel papieren. ‘’Een groot deel van D&D is Tom die door zijn papieren graait,’’ klinkt het aan de tafel. Ik grijp deze mini-pauze aan om de avonturiers te vragen wat ze doen als ze niet aan het D&D-en zijn. ‘’Wachten tot we weer kunnen D&D-en,’’ zegt een van hun gekscherend. ‘’Ik heb letterlijk alleen een stoel in mijn kamer staan waar ik op zit en wacht,’’ voegt een ander eraan toe. Inmiddels vordert het spel en is Ivan neergeknuppeld door de schurk. Hij zou dood moeten bloeden (wat er voor zou zorgen dat er een nieuw karakter gemaakt zou moeten worden), maar Tom strijkt over zijn hart en laat Ivan slechts bewusteloos geslagen worden, waarna hij ontvoerd wordt. De groep debatteert hevig over het nut van Ivan in de groep en besluit uiteindelijk om hem niet te redden. ‘’Het is leuk om een keer in de week superarrogant te kunnen zijn,’’ wordt mij verteld. Buiten het spel is het een fijne vriendengroep, maar

binnen de wereld van D&D is het eten of gegeten worden.

Eenmaal buiten de stad wacht een volgende dreiging: een heuze cycloop met een matige haardos. Alles wordt uit de kast getrokken om het monster te vellen, zelfs beledigingen worden uit de kast gehaald (kennelijk kwetste het de cycloop heel erg dat hij een cultuurbarbaar genoemd werd, het deed hem zeven punten schade). Na een gevecht van twintig minuten, felle discussies, een paar bongosolo’s en heel, heel erg veel gegooi met dobbelstenen valt de cycloop met een doffe klap in de rulle aarde. Nu is het mijn beurt om te gooien. Tom geeft mij de dobbelstenen.

De uitkomst van mijn worp bepaalt hoeveel euro’s/goudstukken/valuta de cycloop bij zich draagt. Ik werp twee keer. Twee keer ontzettend slecht, ik ben absoluut geen lucky charm vanavond. Met twaalfhonderd koperstukken trekt de groep verder, het wordt mij niet in dank afgenomen. Na dit nagelbijtend spannende gevecht vertrek ik huiswaarts, ik schud de spelers, de avonturiers, de helden de hand en hoop dat ze nog veel grootse avonturen zullen beleven.

Zwaardvechten

Jonkvrouwen, kastelen en ridders op paarden: dat is datgene waar mensen over het algemeen aan denken als je het over zwaardvechten hebt. Het lijkt ver van ons af te staan, in de Middeleeuwen thuis te horen. Maar wist je dat er vandaag de dag nog steeds zwaardgevochten wordt? Met minder gevaar voor eigen leven en zonder loodzware ijzeren pakken, maar zwaardvechten kan nog steeds.

Z

PAULIEN PLAT BEELD: MARS

waardvechten in Groningen kan bij Mars, de vechtschool voor Middeleeuwse krijgskunsten Noord-Nederland. Yannick en Youp zijn allebei lid bij Mars en ik interviewde ze namens de Groninger Studentenkrant over vechten met een zwaarden, gekneusde vingers en het per ongeluk slopen van lampen. Tezamen: “Verwacht geen Game of Thrones taferelen, in het echt gaat zwaardvechten heel anders in zijn werk.”

“De technieken van het zwaardvechten worden uit Middeleeuwse manuscripten gehaald, geschreven door vechtmeesters”, vertelt Youp. Hij is al 4,5 jaar lid bij Mars en geeft lessen aan beginnende zwaardvechters, zoals Yannick, die net een jaartje lid is. Ze vertellen dat als er in de Middeleeuwen een conflict was waar de rechter niet uit kwam, er een juridisch duel kon worden toegeschreven. De winnaar van dit duel, zo dacht men, had gewonnen omdat God vond dat hij in zijn recht stond. “Om echt te leren zwaardvechten, moesten mensen naar een "Fechtschüle", waar vechtmeesters mensen dit leerden. De manuscripten werden gebruikt om de lessen van de vechtmeesteres te ondersteunen.”

De zwaardvechtschool Mars heeft verschillende vestigingen, namelijk in Groningen, Zwolle en Leeuwarden. “Je kan aan toernooien meedoen en leren knokken in de ring, maar je kan ook willen leren zwaardvechten om te weten hoe het eraan toegaat. Je hoeft niet per se mee te doen aan wedstrijden”, zegt Youp. Een toernooi is het beste te vergelijken met een judotoernooi: eerst een poulefase en daarna een knock-out systeem, waarbij je 6

Groninger Studentenkrant April 2017

je tegenstander uitschakelt door van hem of haar te winnen. Er is een scheidsrechter, en er zijn vier juryleden. Zodra er iemand wordt geraakt, wordt er “hit” geroepen door een van de juryleden en worden de vechters uit elkaar gehaald. Een wedstrijd duurt meestal 3 minuten. Youp: “En daarna ben je kapot”.

Een ander belangrijk onderdeel van zwaardvechten is de academische kant: mensen die de manuscripten interpreteren en er zo achter komen hoe mensen écht vochten in de Middeleeuwen. Ze proberen de technieken zo precies mogelijk na te bootsen, en de termen verbonden met zwaardvechten niet te vertalen. Zo blijft de historische kant van de sport nog levend en worden de vechters zich hiervan bewust gemaakt. Alles is in het Vroegnieuwhoogduits geschreven, en dus wordt er veel met Hoogduitse termen gesproken tijdens de trainingen. Yannick: “Soms lijkt het net alsof Youp in het Duits lesgeeft in plaats van in het Nederlands. De Duitse termen vliegen je af en toe om de oren.”

De zwaarden die over het algemeen worden gebruikt om te vechten, zijn langzwaarden. Om veiligheid te garanderen wordt de bovenkant omgebogen en zijn de zijkanten onscherp gemaakt. De zwaarden zijn net zo zwaar als in de Middeleeuwen: 1,5 kilo. “Dat lijkt misschien niet zoveel, maar dat is het wel.

Je gaat helemaal kapot als je met zo’n zwaard vecht”, zegt Youp. Langzwaarden zijn bedoeld om iemand van lange afstand te kunnen raken.

Als je dichterbij komt, kun je het zwaard vasthouden als een halfzwaard: je pakt het blad dan halverwege vast en gebruikt het als een soort korte speer.

Ook dolkvechten, worstelen en boksen komen kijken bij zwaardvechten. Een dolk draag je vaak op je rug, en wordt pas gebruikt als je heel dicht bij je tegenstander staat en een langzwaard moeilijker te gebruiken is. Na een korte demonstratie van Yannick en Youp wordt het duidelijk dat er echt veel techniek komt kijken bij het vechten. “Techniek wint het altijd van kracht”, zo vertellen de twee.

Het natuurkundige hefboomprincipe komt bijvoorbeeld regelmatig om de hoek kijken.

Zwaardvechten gebeurt in een gecontroleerde omgeving en iedereen heeft beschermende pakken aan. Als gevolg hiervan zijn verwondingen een hoge uitzondering. Youp heeft wel een keer, op de eerste dag in zijn nieuwe huis, iets te enthousiast met een van zijn zwaarden rondgezwaaid, waardoor hij een lamp kapotsloeg.

Hoewel er meer mannen dan vrouwen bij Mars zitten, is zwaardvechten zeker niet alleen voor mannen: vrouwen kunnen ook zwaardvechten. Yannick: “Laatst nog is er een meisje naar Helsinki geweest voor een toernooi. Hier won ze zilver, een superprestatie!”.

Naast trainen wordt er ook een maandelijkse borrel georganiseerd en is er een jaarlijks zomerkamp. Mensen gaan ook vaak samen naar zowel buitenlandse als binnenlandse toernooien.

Hoewel zwaardvechtende mensen regelmatig op televisie te zien zijn, is het beeld dat hier geschept wordt niet realistisch. “Op televisie ziet het er een beetje uit als lomp slaan en dansen. Het moet er theatraal uitzien. Echt zwaardvechten is het beste te omschrijven als schaken, maar ook heel hard en snel. Het is nog cooler dan op televisie!”

Recensies

D Dichtbundel van de broer van Roos

Logan

at Tim een alleskunner is, weten we natuurlijk al lang. Al sinds 2011 is hij te zien in verschillende programma’s waarin hij laat zien dat hij niet helemaal op zijn achterhoofd gevallen is. Persoonlijk vind ik hem overkomen als een zeer intelligente jongen die zich interesseert in heel veel meer dingen dan zijn eigen wiettuin kweken, dus ik was erg nieuwsgierig naar zijn dichtbundel die hij begin dit jaar heeft uitgebracht.

Het boekje ligt op mijn tafel, en vaak ben ik niet echt fan van auteurs die hun eigen foto op de cover zetten. Geeft ze iets

arrogants waarvan ik meteen wil wegdraaien. Ongeacht of het een goed boek is ja of nee. Maar eerlijk.

Het is niet verschrikkelijk om naar drie pretty adorable foto’s van Tim te kijken voor je het boekje openslaat. Misschien zorgt het er zelfs voor dat ik hem wat meer op tafel laat liggen, in plaats van in mijn boekenkast zet.

Op de achterkant staat beschreven dat je door de dichtbundel in het hoofd van de Broer van Roos wordt meegenomen door een samenstelling van serieuze gedichten, aparte rijmpjes, woordenkunst en lichtvoetige gedichten over scharrelseks.

Dat laatste staat er natuurlijk niet

echt, maar het is wel waar. Alleen is het een inhoud waar je absoluut fan van moet zijn. Het is niet zo maar een bundel, en leest soms makkelijk maar soms ook minder makkelijk weg. Daarnaast zitten er ook wat platte rijmpjes tussen.

Zelf gaf hij aan dat het zo voor de lezer luchtig genoeg blijft om zijn bundel te blijven lezen, en het een niet te zwaarmoedig geheel word.

Maar voor mij zijn juist de langere gedichten waarin Tim zijn eigen leven reflecteert, interessanter en taal technisch vaak ook mooier om te lezen. Het appelleert meer aan mij als lezer. Maar dat kan ook aan mijn gevoel voor humor liggen.

o o ro p g e s t e l d : ik kan met lichtelijke schaamte zeggen dat ik vanaf 2000 elke Marvel-film in de bioscoop heb gezien. Dus ook alle X-Menfilms waarin Hugh Jackman tien(!) keer de rol van de vrijwel onverwoestbare mutant Wolverine op zich heeft genomen. Needless to say was ik enorm benieuwd naar Logan, de film waarvan al vroegtijdig bekend was dat het de laatste keer zou zijn dat Jackman de rol van de meest boze Canadees ooit op zich nam. Later kwam hier nog het nieuws bij dat Patrick Stewart, die de rolstoelracende Charles Xavier vertolkt, na deze film zijn rolstoel aan de wilgen hangt. De film is dus voordat de eerste seconde gepasseerd is al belast met een dubbele zwanenzang, een situatie die de lat voor de film nogal hoog legt.

Als superkritische liefhebber van alles waar ook maar het woord ‘comic’ opgeplempt is, kan ik stellen dat Logan deze verwachtingen ruimschoots overtreft. Ten eerste zijn de actiescènes (waar de R-rating goed van pas komt) bruut, nietsontziend, bloederig, gewelddadig en precies zoals actie in een film hoort te zijn. Toch blinkt de film, ondanks dat het een superheldenfilm is, uit in de stille momenten, waarbij de acteurs op verbluffende wijze hun karakters breekbaar weten te maken. Ik zal ook niet ontkennen dat ik tijdens deze film een traantje heb gelaten tijdens deze menselijke momenten binnen dit absurde X-Menuniversum. Tijdens de film is de hoge spanning en de druk continu aanwezig, maar zelfs dit doet geen afbreuk aan de dialogen op hotelkamers en knusse boerderijen.

Uiteraard beheerst dit niet het leeuwendeel van de film, want afgezien van deze momenten is er een solide plot – een beetje lijkend op The Last of Us en The Road – waarbij Logan het meisje Laura naar een veilige plek moet brengen, op de hielen gezeten door mannen met robotarmen en malafide wetenschappers.

Hierin schuilt ook de enige zwakte van de film, de schurken voelen een beetje aan als cardboard cut-outs, wat jammer is voor zo’n afsluitend epos. Desalniettemin is de film een aanrader voor iedereen die met de X-Men is opgegroeid, maar ook voor iedereen die zin heeft in een semi-postapocalyptische tour door de VS met een diepe, rauwe emotionele laag en modder-, moddervette actie. Tot ziens Wolverine, bedankt voor alles.

andelend door de prachtige binnenstad van Groningen kun je je plotseling wanen op een hindernisbaan waarbij je razendsnelle objecten en boze blikken moet ontwijken. Te voet besluit je dat het een subliem idee is om over te steken, totdat je er plotseling achter komt dat de zwart met witte strepen op de weg over het algemeen worden genegeerd door Groningse fietsbezitters. Iets wat een veilige oversteekplaats voor voetgangers zou moeten zijn, wordt zo plotseling een levensgevaarlijk stukje weg waar verkeersregels aan de laarzen van fietsers gelapt worden. Dit is althans het idee dat mensen hebben bij zebrapaden binnen de Groningse grachten en ik moet bekennen dat dit idee ook in mijn hoofd zweeft als ik aan zebrapaden in het hoge Noorden denk.

Echter merk ik ook dat ik, als student op een fiets, ook langs voetgangers scheer alsof het niks is, om

zo eerder bij mijn bestemming aan te komen. Die voetgangers redden zich toch wel, zo denk ik vrijwel altijd. Zijn deze dingen daarom wel nuttig?

Het is zo dat fietsers je volledig negeren en wees even realistisch: studenten hebben altijd haast en fietsen het liefste koste wat het kost door, om zo precies op tijd of enkele minuten te laat aan te komen op hun locatie. De meeste studenten zijn namelijk standaard enkele minuten te laat. En laten we wel stellen dat een groot deel van de fietsers in de binnenstad student is. Deze studenten nemen echt niet de tijd om nog even naar links en rechts te kijken als ze opeens een stukje weg passeren dat wel erg veel weg heeft van een zebravacht.

Wat wel daadwerkelijk helpt, is gewoon doorlopen en doen alsof je oogkleppen op hebt. Mensen zijn dan gedwongen te stoppen, want iemand aanrijden op een zebrapad is niet iets wat je van je bucketlist wil afstrepen. Het kan zo zijn dat

enkele haastige fietsers je bijna van je sokken rijden, maar aangereden worden zal je niet; Groningse fietsers zijn erg kundig in net niet mensen aanrijden.

Maar wat nou als je niet door de binnenstad loopt, maar fietst?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik fietspaden stervensirritant vind, aangezien je je door een groep langzaam wandelende mensen moet door manoeuvreren en dit je weer een paar seconden van je kostbare tijd kan kosten. Echter houd ik er stiekem wel rekening mee: is er een zebrapad, dat kijk ik uit. En aangezien ik nog nooit getuige ben geweest een daadwerkelijke aanrijding tussen fietser en wandelaar op een Gronings zebrapad, alleen een heleboel bijna-aanrijdingen, kan ik zeggen: zebrapaden werken. Ze zijn weliswaar irritant, maar nuttig en ze zorgen er niet voor dat fietsers stoppen, maar wel dat wandelaars niet aangereden worden. En daar draait het uiteindelijk toch om.

e dagen van menig Rechtenen Letterenstudent worden gevuld in de zalen, gangen en de kantine van het Harmoniegebouw.

Hoewel dit een plek is waar kennis centraal staat, levert het gebouw ook de nodige frustraties op.

Zo zijn er de onnavolgbare gebouw- en zaalnummers, waar eerstejaars noch langstudeerder wijs uit kan worden. Gelukkig zijn er dan de gekleurde strepen op de grond die de weg wijzen, maar geen zelfrespecterende student maakt daar graag gebruik van. Er bestaan op een verdieping meerdere kamers met hetzelfde nummer, omdat deze zich in andere gangen bevinden. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de algehele onlogische indeling van het gebouw. Sommige

zalen bevinden zich in heuse uithoeken, en andere zijn nagenoeg onvindbaar, zoals de zalen die zich ‘onder de bogen’ bevinden. Om het allemaal nog een stapje ingewikkelder te maken kun je maar liefst drie verschillende liften gebruiken in het pand, om over het aantal trappenhuizen nog maar te zwijgen. Met al deze verschillende vleugels en gekleurde routes lijkt de “Harmo” soms meer op een ziekenhuis dan op een universiteitsgebouw. Daarbij kunnen we ook nog opmerken dat de deuren van de collegezalen (of in elk geval die in gebouwdeel 1312) absurd groot en onhandig zijn, alsof ze ontworpen zijn voor ziekenhuisbedden.

Verder is er nog de kantine, die elke dag rond lunchtijd uit zijn voegen barst door de enorme toestroom van hongerige studenten

en docenten. Hoewel het eten goed te eten is (soep! Saladebar!) kan er qua logistiek nog wel wat verbeterd worden. Pas sinds kort beschikt de kantine over pinautomaten uit deze eeuw en dat heeft de doorstroom aanzienlijk versneld, maar de rijen blijven bij tijd en wijle gigantisch.

We kunnen het de faculteit Rechtsgeleerdheid dan ook moeilijk kwalijk nemen dat zij hun heil elders gaan zoeken. Voor de Letterenstudent blijft het afwachten of je, je weg zult blijven vinden in de zaalnummers, trappenhuizen en uithoeken van het gebouw.

V

W Zebrapaden

D Het Harmoniegebouw is kut

ANNE WESTER

RICHARD NOBBE

PAULIEN PLAT

OTTILIE OOST

Groninger Studentenkrant April 2017

7

LIEKE VAN DAM DE FIJNPROEVERS: ANNE WESTER, FEMKE VULTO PAULIEN PLAT, EN LIEKE VAN DAM (EN EEN BEETJE VAN JURRIAAN GROENHUIJZEN JEAN-LUC KRAAIJENOORD EN QUINTIJN ODDING)

Sandwichspread

Pindakaas met jam en kaas op een ciabatta

Witte chocoladehagelslag met abrikozenjam op een croissant

Pindakaas met suiker en zout op een zacht wit bolletje

Wij houden het gewoon bij peanut butter jelly’s (dat is hetzelfde als hierboven, maar dan zonder de kaas). Lijkt ons beter.

JAAAAAA. Dit broodje heeft al het goede van voedingstoffen, maar het beste van een taartje. Wij raden jullie aan om vooral te gaan voor de croissant en niet te kiezen voor de gezondere optie van een normaal broodje. De croissant maakt deze smaakexplosie namelijk lekker knapperig, maar toch zacht. Nog een tipje van de sluier: denk je dat kersenjam dit broodje beter maakt? Nou nee hoor. Doe maar niet. De abrikozenjam komt als onverwachte winnaar uit de bus. Over aardbeien- en frambozenjam laten wij ons niet uit.

Wel ok.

Beenhamsalade met een gekookt ei op een donkere stevige boterham

Kaas met pure chocoladehagelslag op een wit bolletje

Kokosschaafsel met honing en banaan op een rozijnenciabatta

Pindakaas met augurk op een knapperige witte ciabatta

Best wel lekker aldus Lieke. Femke gaat hier liever even voor naar de WC. Komt het door de rozijnen? Of komt het gewoon door gekke combinatie van kaas met chocolade? Het is voor jou een vraag en voor ons ook.

Bij tijden van proeven onze favoriet. Lekker zoet, lekker stevig. Wij zijn fan. Tip: koop wel bananen die niet nog een week lang hoeven te rijpen. Wel zo chil. O en schaf een waterkaraf aan, je krijgt nogal dorst van deze zoete lekkernij.

Kijk mocht je nou zwanger zijn of van plan dit binnenkort te worden dan zouden wij deze combinatie wel aanraden. Aangezien een van onze redacteuren het wel een beetje warm kreeg van deze combo, vragen wij ons ernstig af hoe het met haar eierstokken gesteld is.

Verder is het niet een broodje dat voor iedereen is weggelegd, maar hé, doe eens gek!

Eén woord: nomnomnomnommmmmm. Nee vooruit, deze combinatie verdient er nog een woord bij foodgasm. Alsof er een engeltje op je tong piest.

8

Groninger Studentenkrant April 2017

Elk jaar is het weer feest. Paasfeest, wel te verstaan. En alhoewel onze redactie niet helemaal op de hoogte is van de geschiedenis van de wederopstanding van onze lieve Jezus, zijn wij wel op de hoogte van al het eten wat deze fissa met zich meebrengt.

Paaseitjes, krentenbrood en verse jus… En dat is allemaal wel écht lekker hoor, maar ook een beetje saai. Gelukkig weet jouw leukste krant raad en heeft de redactie voor jullie wat spannende smaakcombinaties op tafel gezet. Én geproefd. Lees snel verder en wees verstandig: doe er je voordeel mee.

Kaas met eiersalade op een wit bolletje Alhoewel de kaas het geheel lekker romig maakt, blijft het broodje verder nogal saai.

Avocado met kaas en za’atar en zout op een donkere stevige boterham

Banaan met pure chocoladevlokken en pindakaas op een donkere boterham

Wel écht lekker dit. Kan misschien door de goede avocado komen, of door de romigheid die de kaas toevoegt, of gewoon omdat de kruiden lekker zijn. Niemand weet het zeker, wat wij wel weten is dat wij dit graag bij de schoonfamilie op de paastafel zien staan.

Wij hadden verwacht op een nieuwe favoriet, maar die blijft voor de meesten van ons uit. Toch is het wel lekker hoor. Doe er vooral lekker veel pindakaas en vlokken op, dan komt het wel redelijk goed.

BEELD: ANNE WESTER

Pindakaas met kaas sambal en komkommer op een bruine triangel Alweer pindakaas? Ja joh, pindakaas is amazing. Zeker die natuurlijke shit. #aanrader En van deze smaakexplosie kunnen wij ook zeker stellen dat het een aanrader is. De sambal maakt het broodje subtiel pittig, de komkommer voegt een fris tintje aan het geheel en de pindakaas en kaas combineren het geheel tot een mooie smaak. Gewoon doen.

Gaat jouw hartje niet sneller kloppen van bovenstaande suggesties? Geen nood, onze persoonlijke smaakmaker heeft nog meer opties. Hij zou ze allemaal doen. Nou jij weer.

- Ontbijtspek (of ham) met stroop Schijnt op een pannenkoek te lijken. Wie wil dat nou niet.

- Ham, kaas, ananas Kun je gelijk met je familie over de discussie van een ananas op een pizza beginnen. Toptijd.

- Kokosbrood met chocopasta Als je dit in een tosti-apparaat doet heb je een soort vloeibare bounty op je brood. Dat is gewoon lekker. Als je van bounty’s houdt.

Anders kun je dit beter achterwege laten.

- Geitenkaas met aarbeien en zeezout Lieke’s persoonlijke favoriet die ze nog wil gaan proeven. Iemand die een beschuitje met haar wil eten?

- Chocopasta en salami Welke durfal deze smaak heeft durven uit te proberen, mag zich melden bij de redactie.

Met het resultaat. Voor een sticker.

- Filet americain en Joppiesaus Wij zien dit nog wel werken.

- Geroosterd brood met augurk en mayonaise #eierstokken - Vruchtenhagel met gebraden gehakt Zelfde als de chocopasta met de salami. De rillingen lopen over ons lijf.

- Vanillekwark en jam Kijk dit is natuurlijk geen broodje, maar als jij net als Jezus zeg maar net bent opgestaan

uit de dood omdat je weer eens te lang in de kroeg hebt gezeten, is dit wellicht een betere optie voor je maag.

- Banaan, stroop en rozijnen Lieke vindt dit een boeiende gedachtengang.

- Chocopasta en vruchtenhagel Waarom altijd die vruchtenhagel. Bah. - Komkommersandwichspread appelstroop Rillingen. RILLINGEN!

en

- Ananasjam met huttekase Vooral in de war dat er daadwerkelijk ananasjam bestaat.

- Geitenkaas, beetje honing, plakje ontbijtspek Klinkt ook wel als een pannenkoek. Goed te doen.

Groninger Studentenkrant April 2017

9

Nooit te jong om te leren reanimeren

Al giechelend en duwend lopen de leerlingen naar binnen. Wijzend naar de ontblote plastic torso’s, wordt er nieuwsgierig gekeken naar het studententeam van QRS. De cursus vindt plaats in de gymzaal.

Het is dat ene uurtje aan het einde van de dag, wanneer iedereen helemaal gaar is van de lange uren.

De scholieren, rond een jaar of 15-16, zitten met hun íets te lange benen, op de íets te lage bankjes.

JEAN-LUC KRAAIJENOORD BEELD: ANNE WESTER

E

en beetje uitdagend kijkt de klas naar de cursusgroep. ‘Vermaak ons maar’, spreekt de uitdrukking op hun gezicht. De cursus begint met de demonstratie van het hele reanimatieproces. Gewoon. Zonder uitleg, maar een serieus voorbeeld door de studenten van QRS. Vervolgens is er een korte film over een man met een hartaanval tijdens de Gentse feesten. In de video werd alle hectiek en stress duidelijk van een reanimatie/hartaanval. De kinderen zaten stil toe te kijken. Het was duidelijk te zien dat de groep geraakt was door de video. Na afloop wordt rustig stapvoor-stap uitgelegd hoe een reanimatie in z’n werk gaat. Vervolgens mogen de leerlingen, in groepjes van vijf, zelf oefenen. Sommigen iets serieuzer dan de anderen, maar ze doen allemaal mee en lijken het oprecht leuk te vinden. Aan het einde van deze twee-uur-durende cursus, kunnen de leerlingen zelf ook reanimeren. Tevreden lopen de leerlingen de zaal uit.

Taskforce QRS Groningen organiseert dit bijna wekelijks. Ze hebben nu al meer dan 300 leerlingen leren reanimeren en zijn sinds november 2016 bezig. Zij organiseren cursussen voor bedrijven, studenten, maar ook scholieren. De organisatie wordt gerund door studenten op vrijwillige basis. Hun doel is dat meer mensen kunnen helpen als er gereanimeerd moet worden. Elke week krijgen ongeveer 300 Nederlanders buiten het ziekenhuis een hartstilstand. Daarom is het ook belangrijk dat jongeren het kunnen herkennen en leren reanimeren. “Ze hoeven niet alle stapjes precies te onthouden, als het maar een keer gedaan hebben. In een noodsituatie sta je dan niet met lege handen”, zegt Annemiek Prins (voorzitter QRS Groningen). Het is zeer belangrijk dat er meer mensen kunnen reanimeren, dus als jij geïnteresseerd bent in een reanimatiecursus voor jezelf of jouw organisatie? Neem dan contact op met één van de vrijwilligers via groningen@taskforceqrs.nl .

Het leed dat De staptelefoon 3310 reflectieverslagen heet Een mobieltje zo sterk als een baksteen. Je kon er alleen mee Als student op het hbo krijg je vaak opmerkingen naar je hoofd geslingerd van studenten die op de universiteit zitten. Men lacht de hbo-student uit omdat het een cursist is, de studies zijn te makkelijk, er zijn veel verplichte colleges, de hbostudent moet zich altijd melden bij het SLB-uurtje, enzovoort.

Je kun je verdedigen als hbo-student maar gelukkig kent iedereen het gezegde: hoogmoed komt voor de val. Echter is er wel een aspect waarmee de hbo-ers gepest mogen worden: reflectieverslagen.

D

MARIEKE KOETSIER

at je bedolven wordt onder verslagen, tentamens, essays en opdrachten op het hbo is bekend, maar de reflectieverslagen zijn het ergste. Elke keer weer verslagen uit je duim zuigen om maar te laten zien dat je zogenaamd enorme vooruitgang hebt geboekt. Elk jaar moet je er weer een maken na bijvoorbeeld een stage. Per competentie minimaal twee bewijzen aanleveren. Videobeelden terugkijken van jezelf en deze eindeloos analyseren. Je einddoelen zo opstellen dat ze makkelijk te bewijzen zijn in plaats van einddoelen maken waar je echt achter staat. Het beste is natuurlijk om dat wel te doen, maar daarmee snijd je jezelf in de vingers. Soms verzinnen dat je tijdens de studie een competentie hebt gehaald terwijl je die allang beheerste. Het reflectieverslag opsturen om hem vervolgens weer terug te 10

Groninger Studentenkrant April 2017

krijgen met eindeloze kritiek. Uit die kritiek blijkt voornamelijk dat de docent sommige dingen anders wil zien omdat het mooier is, wat een onzin.

Reflecteren an sich is niet erg. Het is goed om soms stil te staan en te kijken waar je naar toe wil werken. Maar moet dat op zo’n omslachtige manier? Moet je tijdens je studie of stage meer bezighouden met het verzamelen van bewijslast dan focussen op het werk zelf? Blijkbaar! Tijdrovend zijn deze verslagen waarbij je je hoofd breekt omdat je alweer iets uit je duim moet zuigen omdat men het ‘te kort’ vindt. Al die tijd kon je beter besteden aan het leren van tentamens of andere opdrachten. Ben je nu ook na jaren supergoed geworden in reflecteren? Of ben je goed geworden in lulverhalen opschrijven om maar wat ECT’s te kunnen ontvangen?

bellen en sms’en. De batterij hoefde je maar een keer per week op te laden. Het had een spelletje dat nooit verveelde en je kon regelmatig veranderen van frontje. Het was mijn eerste mobieltje, het was jouw eerste mobieltje: de Nokia 3310. En hij komt terug! Weliswaar in een ander jasje, maar de bovenstaande kenmerken zijn ook terug te vinden in de nieuwe versie.

D

MARIEKE KOETSIER

e 3310 behoort tot een van de bestverkochte telefoons ooit.

Overal ter wereld kon men deze telefoon kopen en zelfs wanneer hij niet meer verkrijgbaar was werd hij nog vaak genoemd. Op internet gingen meme’s rond waarbij de 3310 als onverwoestbaar werd neergezet. In het tijdperk van smartphones staat de 3310 nog steeds op een voetstuk. En terecht. Want alle lovende verhalen zijn waar. Stiekem zouden wij wel terug willen in de tijd en opnieuw gaan genieten van de 3310. Lekker Snake spelen, monotone ringtones kopen via Jamba, een nieuw frontje op je mobiel doen en ouderwets sms’en waarbij je alle woorden zo kort mogelijk maakte om maar binnen het maximale aantal tekens te blijven.

Gelukkig kun je die tijden herbeleven.

Want hij komt dit jaar weer uit! Op het Mobile World Congress in Barcelona liet HDM – die de merkrechten van Nokia bezit - de nieuwe Nokia 3310 zien. De nieuwe versie ziet er moderner uit, maar het heeft niet veel meer

functies dan de oude. Met een opslagruimte van 16 MB heeft het nu een kleurenscherm, een camera, een groter scherm, je kunt muziek luisteren en de telefoon is een stuk dunner. Je kunt hem kopen in vier flitsende kleuren: blauw, oranje, grijs en geel. 3G en 4G worden niet ondersteund, dus er zijn geen apps en internet. Lekker makkelijk.

Waarom je dit mobieltje moet kopen als student? Allereerst is hij lekker goedkoop: €49,-. Dat is even duur als een abonnement op je nieuwe iPhone. Alle prikkels die een smartphone met zich meebrengt zijn er niet meer.

Je hoeft niet meer gelijk te antwoorden op WhatsApp of cool te doen op Snapchat. Hij is daarnaast een perfecte staptelefoon. Je kunt er zo je huidige simkaart in doen. Als hij valt is dat totaal niet erg en je kunt ook een leuk kiekje maken als je vrienden lopen te braken op straat. In de helft van de kroegen heb je toch geen bereik dus aan internet heb je toch niks. En als je moet wachten voor de wc kan je even Snake spelen, beste tijdverdrijf ooit.

Happy pills and razor blades E BEELD & TEKST: ANNE WESTER

en nieuwe plaat en een jaar later staan de boys van Lucas Hamming weer op het podium van de Simplon.

De zaal is beduidend voller dan de vorige keer: niet gek want de band heeft een kickstart gemaakt afgelopen jaar.

Ze waren de huisband van dwdd en kregen ook nog de eer de titelsong voor 3FM’s Serious Request te schrijven. Ze hebben alle kansen hebben gekregen om enorm te groeien in hele korte tijd.

En dat is ook te horen. De nieuwe plaat, ‘Luck is For Suckers’, is anders dan de eerste ‘HAM’. De sound is meer gefinetuned, soms een beetje softer. Persoonlijk vind ik dat wel jammer, hier bij de studentenkrant houden we wel van een ruw spelletje. De liedjes zijn pakkend en de meesten rocken lekker dansbaar, maar sommige liedjes zoals ‘Thrill of the Chase’ hebben een beetje een Jett Rebel sausje over zich. Niet dat dat nou erg is, maar de band heeft het in zijn mars om meer hun eigen sound neer te zetten.

En dat zie je ook terug op het podium. De jongens zijn gegroeid, lijken weer wat meer te spelen voor de muziek en hun liefde daarvoor, dan dat ze proberen het publiek te bespelen met hun fotogenieke looks. Het zijn ineens

J

niet alleen meer jongens met gevoel voor muziek, ze lijken meer een visie te hebben over de richting van de band. In nummers als ‘Be Good or Be Gone’, hoor je dat zowel op de CD als op het podium terug. Wat ik altijd leuk vind aan Hamming, is dat muziek op de plaat goed gestileerd klinkt, alles klopt. En daardoor klinken de nummers meer pop dan wanneer ze live worden gespeeld. Dan is de rock er nog meer in te horen.

Als ik de band na het concert even spreek, vraag ik ze hoe het is om op deze manier je studententijd door te maken. Ze zijn naar mijn schatting rond de 23, maar op een vrijdag als deze is er geen tijd voor een feestje want ze moeten de volgende dag ook weer gewoon aan het werk in Eindhoven.

Lucas: ‘Ja dat is wel gek. Mijn studententijd begint op veel vlakken eigenlijk nu pas.

Dat sluit niet uit dat er genoeg feestjes zijn, en elke keer als ik op het podium sta is het alsof ik mijn eigen feestje geef. Dat is te gek. Maar je moet er ook wel aan denken dat je vaak in het weekend gewoon werkt.’

Kas: ‘Voor mij is deze tijd denk ik heel anders dan voor de meeste mensen van mijn leeftijd. Ik heb veel energie en tijd gestoken in mijn opleiding, omdat je je als muzikant toch

MARTE DE VRIES BEELD: SURFACE

aaaaa, het is lente! Eindelijk heb je weer een goed excuus om te gaan daydrinken, in plaats van met standje crematorium in de UB te gaan zitten.

De winter heeft ervoor gezorgd dat jij weer een paar kilootjes bent aangekomen, dus slaat ook de paniek vanwege je vergeten summerbody weer toe bij het zien van de eerste zonnestralen. De sportschool puilt uit

van vieze zwetende studenten en iedereen rent massaal alleen maar rondjes. Natuurlijk zijn wij van de Groninger Studentenkrant altijd in voor het vinden van een goed alternatief en vonden wij het tijd om eens met het bestuur van G.S.W.V. SurfAce te gaan babbelen.

Voor veel studenten is windsurfen niet het eerste waar ze aan denken bij een sportvereniging en daarom is SurfAce bij niet-surfers nog vrij onbekend. Laten we het simpel houden: SurfAce is voor iedereen die houdt van zon, zee, strand, een beetje actie en natuurlijk heel veel Schulties.

Wij spraken Niels, de sponsorchick van het bestuur, die al een aantal jaar zeer actief is bij de vereniging en hart heeft voor de sport: “Ook mensen die nog nooit op een plank

echt moet bewijzen en ik altijd heb geweten dat ik hier mijn geld mee wilde gaan verdienen. Of dit nou gebeurt met Lucas, of met televisieprogramma’s als All You Need is Love: het is allemaal onderdeel van een groter goed.’

Naast hun studententijdervaring, ben ik ook ergens anders benieuwd naar. Als je kijkt naar het publiek van Lucas Hamming zie je veel dames die niet veel ouder zullen zijn dan een jaar of 18, misschien zelfs nog wel jonger.

Is het niet lastig dat je zingt over spiegels op tafel, coke gebruik, seks en champagne en dat aan de andere kant een groot deel van je publiek waarschijnlijk geen idee heeft waar je het over hebt?

Kas: ‘Ja dat contrast is best wel groot soms. Aan de andere kant zijn die meisjes wel de reden dat we zo bekend zijn geworden. Zij komen namelijk trouw naar elk concert en daar probeer je dan als band ook elke keer wat extra aandacht aan te besteden. Maar natuurlijk zijn sommige teksten niet op ieder publiek van toepassing. Af en toe ben je daar wel mee bezig als je een nummer schrijft. Maar we maken vooral muziek voor onszelf, dat staat voorop.’

Het laat nog even op zich wachten RICHARD NOBBE

Je kunt met de beste wil van de wereld je waaiende zomerjurk of je drukke shirt of je teenslippers al stoutmoedig aantrekken, maar de regen wordt er niet droger van, de zon breekt niet eerder door de wolken, sterker nog het blijkt dat voorjaarsdepressie ook een ding is.

Blijf op je kalender krassen ook nadat de dagen van regen en drek op de straten meteorologisch gezien al voorbij hadden moeten zijn.

Houd de kaplaarzen dus nog maar paraat, laat je zonnebril stil stofverzamelen, laat de aanbieding met goedkoop vlees aan je voorbij gaan.

De zon zal vast wel doorbreken, maar nu nog even niet.

SurfAce hebben gestaan, kunnen bij SurfAce terecht.

Maar SurfAce kent ook veel ervaren surfers die niet bang zijn voor een beetje wind. Soms staan we met windkracht 11 op het water.

Het is mogelijk dat je dan net als een van mijn bestuursgenoten naakt bij de huisartsenpost eindigt. Gelukkig hebben we de beelden nog”.

(Check de Feestboek voor een filmpie) Veel nieuwe leden van SurfAce hebben nog nooit gesurft, dus voor hen is windkracht 11 misschien iets te heftig. Daarom biedt SurfAce alle nieuwe leden een beginnerstraject aan. Dit traject bestaat uit 5 windsurflessen gegeven door ervaren windsurfers die je met liefde de kneepjes van het vak willen leren. Daarna kun je zelfstandig het water op! Dit kun je doen op georganiseerde beginnersdagen waarbij de twee busjes van SurfAce je meenemen voor het echte

werk, op bijvoorbeeld het Ijsselmeer. Of je kunt zelf je nieuwe surfmatties optrommelen om een dagje te gaan surfen!

De echte bazen surfen de hele winter door. Maar sta je liever niet met -10 op het strand, dan zijn er genoeg andere activiteiten.

Niels vertelt ons dat er iedere dinsdagavond een borrel georganiseerd wordt in de Pacific in de Oosterstraat. Ook gaan er ieder jaar SA’ers op wintersport en kun je meedoen met een liftwedstrijd. Genoeg te doen dus! Denk je nou dat SurfAce echt iets voor je is? Schrijf je dan in als lentelid voor maar 40 ekkies! Je krijgt in ruil daarvoor 5 windsurflessen en je mag ook nog gratis gebruik maken van alle faciliteiten. Is toch goud?

Groninger Studentenkrant April 2017

11

Het verschil maken voor boodvluchtelingen op Lesbos ‘Een vriendin vroeg mij: Als je kinderen je later vragen wat jij hebt gedaan aan deze vluchtelingencrisis, wat wil jij dan antwoorden?

Ik zou willen antwoorden: Alles wat binnen mijn macht ligt. Ik ben mij sindsdien gaan verdiepen in de vluchtelingen crisis’. Anja Holwerda (25) was vorig jaar rond deze tijd een paar maanden afgestudeerd. Nadat ze haar Bachelor hbo- Verpleegkunde en Master Change Mangement had gehaald ging ze zich verdiepen in de vluchtelingencrisis. Momenteel zit ze op Lesbos en is ze daar Medisch Coördinator.

MARIEKE KOETSIER BEELD: MICHIEL GROOTENDORST

Waarom ging je werken in de vluchtelingencrisis?

Door mijn reizen en stages in het buitenland kreeg ik interesse in werken in landen en situaties waar niet alles vanzelfsprekend is. Waar je nog moet bouwen aan de basis, om voor iedereen gezondheidszorg, onderdak, veiligheid en voedsel te faciliteren. Vorig jaar rond deze tijd was ik net een aantal maanden afgestudeerd van mijn master en ik stond ik op het punt een carrièrepad te kiezen. Ik werd niet echt warm van de Nederlandse banen. Een vriendin van mij vroeg toen: Als je kinderen je later vragen wat jij hebt gedaan aan deze vluchtelingen crisis, wat wil jij dan antwoorden? Ik zou willen antwoorden: Alles wat binnen mijn macht ligt. En daarom ben ik mij gaan verdiepen in de vluchtelingencrisis.

Hoe ben je op Lesbos terecht gekomen?

Ik zag dat Stichting Bootvluchteling in februari 2016 verpleegkundigen zocht voor Samos (Grieks eiland voor de kust van Turkije).

Binnen twee weken zat ik op Samos, waar ik samen met de coördinator de medische missie op moest zetten. Dit werk gaf bij mij dát gevoel dat je wilt voelen als je de juiste baan te pakken hebt. Eenmaal weer terug in Nederland kon ik dit niet loslaten en ben ik ook nog teruggegaan naar Idomeni (kamp aan de grens van Griekenland en Macedonië).

Toen in het najaar van 2016 de functie van medisch coördinator op Lesbos voor de Stichting Bootvluchteling open stond wist ik al heel snel dat ik hier voor wilde gaan. En ik werd het! Dat betekende dat ik eindelijk weer mijn hart kon volgen naar Griekenland en mij kan inzetten voor verbetering van de inhumane omstandigheden waarin de vluchtelingen hier op Lesbos verblijven.

Wat doe je daar precies?

Ik ben medisch coördinator, dit betekent dat ik eindverantwoordelijk ben over een team van acht tot tien artsen en verpleegkundigen.

We werken op Lesbos in twee kampen (Moria en Kara Tepe) en een alternatieve opvang voor kwetsbare vluchtelingen. We werken als een huisartsenpost waar iedereen met zowel kleine klachten als noodgevallen kan komen.

Als medisch coördinator heb ik dagelijks overleg met het medische team over de medische casussen in het veld. Ik ben eindverantwoordelijk voor alle logistieke en organisatorische taken om als medisch team in de kampen te kunnen werken. Zoals de apotheek bevoorraad houden, patiënten doorverwijzingen naar Artsen zonder Grenzen of Médecins du Monde en 24/7 bereikbaar zijn voor overleg en noodgevallen.

Pubquiz

Woensdag vanaf 20:00 uur Zondag vanaf 19:00 uur

QUIZ-VRAGEN.NL

Quiz-Arrangement:

Quiz & Maaltijd voor €12,50 p.p.

Reserveren voor 17:00 op de bewuste dag!

Bier & Spijsgerechten

Genieten van heerlijke Bier & Spijsgerechten bij De Toeter.

Elke dag tussen 16.00 en 22.00 uur

Je zou teruggaan voor drie maanden, dat zijn uiteindelijk zes maanden geworden.

Waarom heb je dat verlengd?

Toen ik afgelopen november medisch coördinator werd had ik met Stichting Bootvluchteling afgesproken drie maanden te blijven, omdat er eind februari een andere medisch coördinator zou komen.

Nadat ik een aantal weken op Lesbos aan het werk was werd mij verteld dat diegene die mij zou overnemen niet meer zou komen. De Stichting was zeer positief over mij en vroeg mij of ik in plaats van drie maanden, zes maanden wilde blijven. Ik heb mezelf een aantal weken bedenktijd gegeven, maar ik voelde aan alles dat ik deze uitdaging aan wilde gaan.

Wat is het heftigste wat je hebt meegemaakt?

Het leven in een vluchtelingenkamp is een surrealistische beleving. Achter de glimlach van een vluchteling weet je dat er een verhaal schuil gaat waar je even een traan van laat. Met dit in je achterhoofd is elke dag in het kamp anders. De emotionele pijn en psychische problematiek uit zich op dit moment bij veel mensen in automutilatie, paniek aanvallen en overmatig drank gebruik.

Mannen en vrouwen verliezen zichzelf en hebben geen kracht meer om elke dag met de wanhoop, verdriet en uitzichtloosheid om te gaan. Elke dag hebben we mannen en vrouwen in de medische cabine die binnen komen met bijvoorbeeld keelpijn, maar vraag je even door dan breken ze. Want ze hebben geen keelpijn, maar álles in hun ziel en lijf doet zeer. Deze situatie in een vluchtelingenkamp breekt mensen, neemt ze hun menselijkheid en waardigheid af. Volwassen mannen die huilen als kinderen, vrouwen die in een paniekaanval binnen gebracht worden, waarbij ze door hyperventilatie uiteindelijk stoppen met ademen... Dit is wat we dagelijks zien en je weet dat 2/3 van alle casussen die we zien nooit waren gebeurd als deze mensen niet in deze omstandigheden zouden moeten leven.

Het heftigste is dat deze mensen elke dag meer beschadigd en getraumatiseerd raken.

Dat elke dag hun kaarsje een beetje meer uit gaat en depressie en posttraumatische stresssymptomen een persoon overnemen.

Leven in een vluchtelingenkamp tekent een persoon voor zijn leven, dit mag niet langer zo doorgaan.

Wat doe je als het jou teveel wordt?

Ik ga in de auto, volume op 30 en schreeuwen.

Of eindelijk de tranen die ik al lang voelde zitten laten gaan. En bidden om wijsheid, kracht en hoop voor elke vluchteling en voor elke professional die op Lesbos werkt. Door de hoge werkdruk kom ik soms niet toe aan al mijn emoties en gedachten een plek geven.

Wanneer ik dan een dag vrij heb komt alles zo hard binnen, en is soms de enige manier om niet na te denken heel hard rennen en helemaal kapotgaan aan een intense work-out.

Iedere zondag Special Sunday vanaf 22:00 uur!

Café de Toeter Turfsingel 6 9712 KP Groningen / 050 - 312 44 99

w w w.cafedetoeter.nl 12

Groninger Studentenkrant April 2017

De afgelopen tijd hoor je niet meer zoveel in het nieuws over de bootvluchtelingen als eerst. Is de nood nog steeds even groot?

Paar weken terug was het precies een jaar geleden dat de Turkije-deal is gesloten. De aandacht gaat weer even naar de vluchtelingen, maar eigenlijk alleen om weer met vingertjes te wijzen op hoog niveau over wie nou verantwoordelijk is en waarom de deal niet heeft gewerkt. Want de situatie is nog lang niet opgelost. Niet alleen op Lesbos, maar op het Griekse vasteland en ook in de vluchtelingenkampen in Turkije, Jemen, Jordanië blijft

de nood hoog. Op Lesbos komen er niet veel vluchtelingen meer aan, maar zoals ik eerder vertelde wordt de situatie voor de vluchtelingen die hier nog zijn onhoudbaar en gevaarlijk voor zichzelf.

Wat ga je doen als je weer in Groningen bent?

Ik hoop het werk in de humanitaire hulpverlening door te kunnen zetten. Dit betekent dat als ik weer terug in Nederland ben eens moet kijken welke requirements ik nog allemaal moet aftikken om bijvoorbeeld voor Artsen zonder Grenzen te kunnen werken.

De projectleider van Artsen zonder Grenzen op Lesbos zei me al dat hij mij heel goed zou kunnen gebruiken. Daar moet ik natuurlijk gebruik van maken!

Zou je weer terug willen?

Of ik weer terug naar Lesbos wil na een half jaar hier werken weet ik niet. Ik sta open voor nieuwe uitdagingen, mocht dat uiteindelijk toch weer op Lesbos zijn dan zeg ik geen nee.

Wat kan je als student doen om te helpen aan de situatie daar?

Hier op Lesbos en op het Griekse vasteland zijn door alle inzamelacties van de afgelopen jaren genoeg ‘spullen’, maar kleding en vier kale muren om iemand heen geeft iemand natuurlijk geen leven. Iemand menselijkheid terug geven kan alleen door diegene een bestaan te geven met rechten om te werken en wonen in een veilig land. Dus, als student van welke studierichting dan ook, werk mee om jezelf en je omgeving in te laten zien dat leven in een vluchtelingenkampen mensen afbreekt. En dat door snellere besluitvorming en uitvoering van asielprocedures de vluchtelingencrisis pas oplost. Bedenk bij jezelf ‘Wat betekent leven voor mij? Wanneer kan ik zeggen dat ik een goed leven heb?’

Dat antwoord zal hetzelfde zijn voor jou als een vluchteling, dus zet je in om voor een vluchteling dit ook te realiseren. Stichting Bootvluchteling levert noodhulp op Lesbos, maar we zijn afhankelijk van donaties. Wil je een steentje bijdragen aan de missie op Lesbos maar ben je niet in de gelegenheid hier zelf heen te gaan, dan kun je ons altijd financieel steunen!

Wil je zien hoe Anja werkt op Lesbos?

Brandpunt heeft een indrukwekkende documentaire gemaakt over de situatie op Lesbos. Drie dagen zijn Anja en haar medische team gevolgd. Je kan de documentaire terugkijken op uitzending gemist.

Human Aid in Greece

Wij groeien hier allemaal beschermd op. Hebben alle vormen van voorbereidend onderwijs doorlopen en hebben nu een studie gekozen die min of meer bij ons past. We hebben een huis met leuke huisgenoten of een plekje voor onszelf en een thuishaven waar ouders op ons wachten met een warme maaltijd. Succes hebben we in eigen hand. We kunnen het ons nauwelijks voorstellen dat er kinderen zijn waarvoor dit niet het vooruitzicht is. Dat er volwassenen, kinderen en jongeren zijn waarvan het gezin uitelkaar is gevallen, voor wie het soms onbekend is waar hun ouders, broertjes en zusjes en andere gezinsleden zijn en hoe het met ze gaat.

Maar zijn we ook zo verwend dat we vinden dat het ons niets aangaat?

N

ANNE WESTER

iemand zal het toegeven, maar er zijn maar weinig mensen in mijn eigen omgeving die zich daadwerkelijk inzetten om de situatie van duizenden vluchtelingen uit conflictgebieden te verbeteren. Student of niet, veel vinden wel een excuus waarom het niet hun verantwoordelijkheid is. Daarom is het extra inspirerend om met een jonge ziel te praten die deze taak wel op zich heeft genomen en zich op dit moment volop met zijn eigen organisatie ‘Human Aid in Greece’ inzet voor hen die het nodig hebben. Hij woont momenteel in Valencia, dus ik sprak met Wouter via Skype.

Hij vertelde me afgelopen zomer al over zijn plannen om naar Griekenland te gaan en daar voor vijf weken les te geven in de vluchtelingenkampen. Kinderen wilden wel naar school maar er was een tekort aan ervaren docenten om voor de klas te zetten.

Voorafgaand aan zijn avontuur zamelde hij schoolspullen, kleding en geld in om mee te kunnen nemen naar de kampen.

Eenmaal daar blijkt dat er veel meer hulp nodig is en op veel meer verschillende gebieden. De kampen blijken niet toereikend te zijn voor de grote aantallen vluchtelingen die er strandden. Veel Europese grenzen zijn gesloten waardoor ze niet door kunnen reizen naar andere gebieden. Zwangere vrouwen slapen op dekens op de grond in lekkende tenten, mensen worden ziek en moeders die net bevallen zijn kunnen door ondervoeding geen melk geven aan hun pasgeboren baby’s.

‘Dit zijn heftige dingen om te zien, en je wil meteen meer betekenen voor deze mensen dan alleen onderwijs bieden aan hun kinderen. Toen ik daar aankwam ben ik begonnen met de aanleg van vloeren in de tenten zodat mensen niet meer direct op de koude en soms natte vloeren hoefden te slapen.’

D

LIEKE VAN DAM BEELD: MASH

e enige commissie die al langer bestaat dan Panacea (studievereniging van Geneeskunde) is de MASH. In 1977 heeft Willem Nugeteren, een Nederlandse arts, deze commissie opgericht, waar die het vervolgens een aantal jaar later heeft overgedragen aan de studenten van Panacea.

Nu, bij tijden van schrijven, viert de MASH alweer zijn 40-jarige feestje. Zonder Willem, maar wel met negen andere enthousiaste Geneeskundestudenten. Wij spreken met drie van deze goeddoeners, op de vroege maandagochtend.

Onder het genot van een bakkie pleur nestelen we ons in de faculteit van Geneeskunde waar Jesse, Steven en Hendrea mij alles vertellen over hun MASH. De MASH? Ja de MASH, ook wel de Medical Aid by Student Help genoemd. Een commissie die gevuld wordt door negen studenten, die zich twee jaar lang bezighouden met het helpen van anderen. Deze commissie zet zich namelijk al sinds jaar en dag in voor het Turania ziekenhuis in Tanzania, waar zij een aantal keer per jaar kilo’s met oud medisch materiaal die kant op sturen. Alhoewel, oud…

De meeste producten die de MASH gedoneerd krijgt uit verschillende afdelingen van het UMCG, Martiniziekenhuis en andere instanties, zijn doorgaans nog van goede kwaliteit, maar worden hier in Nederland zonder pardon weggegooid omdat de houdbaarheidsdatum verstreken is. Niet zo gek, want het is nou eenmaal een protocol waar niet van afgeweken mag worden, maar wel enorm zonde. Én iets wat zeker niet strookt met duurzaamheid als hot topic tegenwoordig.

Jesse: ‘De meeste van deze spullen worden veel eerder weggegooid, dan wanneer ze echt kapot zijn. Dit is zeker in de zorg van toepassing. Wij krijgen jaarlijks letterlijk duizenden kilo's medisch materiaal binnen van goede

Het antwoord op mijn vraag hoe hij er in hemelsnaam op is gekomen om daar te gaan werken in zijn vakantie is heel duidelijk. ‘In Groningen vroeg ik me al af wat ik zou kunnen doen om het leven voor vluchtelingen te verbeteren, maar hier bleek dat het toch vaak ging om bijvoorbeeld taallessen, hulp bij inschrijvingen en andere vaak toch huishoudelijke taken. Dat was niet waar ik naar op zoek was, dus ben ik gaan kijken naar instanties die meer primaire hulp terplekke bieden.

Veel vluchtelingen komen vanuit Turkije aan op de Griekse eilanden en worden van daaruit over de kampen verspreid, dat leek me veel interessanter. Zo ben ik er in gerold, en voor mij was de volgende stap helpen in de kampen rond Calais, en nu dus zelf hulp bieden met mijn eigen organisatie’.

‘Ik wil met HAiG vooral de hulp bieden die het meest nodig is, en het liefst zo laagdrempelig mogelijk. Veel grote hulporganisaties, zoals de UNHCR, zijn in de praktijk lang niet altijd in staat om zo veel mensen te voorzien van de basis levensbehoefte. Vaak komt het erop neer dat er gewoonweg te veel mensen zijn om het overzicht over te bewaren. Omdat het ook belangrijk is dat de hulp op een gegeven moment duurzaam is probeer ik zo veel mogelijk contact te zoeken met andere organisaties die zo snel mogelijk de werkzaamheden over kunnen nemen van HAiG, want wij hebben lang niet genoeg geld om alle projecten zelf te volbrengen.’ Hij vertelt me dat hij, en veel van zijn collega’s toch wel last hebben van een dip na terugkomst uit de kampen. ‘Er is vaak zo veel te doen en zo weinig tijd. Als je dan weer in je eigen veilige bedje ligt is het lastig om de zorgen uit je hoofd te zetten. Een vorm van secundaire PTSS. Veel van ons blijven daarom ook terug komen, of als dat niet lukt op een andere manier ons steentje bij te dragen. Het nare is ook dat veel erge dingen ook wennen.’

Het lijkt mij best wel moeilijk om zo iets op touw te zetten, zeker als je geen of bijna geen ervaring hebt met het concept. Zijn er ook dingen op of aan te merken aan HAiG? ‘ Aangezien ik helemaal geen ervaring heb met bedrijfsvoering, websites schrijven of al het papierwerk dat soms gedaan moet worden, ben ik soms wel bang dat ik een of ander formulier vergeten ben waardoor alles opeens de soep inloopt. Laatst kwam ik erachter dat we helemaal geen BTW-nummer hebben en dan voel je je wel erg knullig… Ook in het maken van een website en een boekhoudsysteem is het enorm vallen en opstaan. Daarnaast doet zich af en toe de situatie voor dat onze hulp ergens anders meer nodig is dan in Griekenland. In de statuten staat dat we uitsluitend in Griekenland te werk gaan, waardoor ik eigenlijk geen geld kan uitgeven aan een crisis die zich voordoet in bijvoorbeeld Frankrijk.’

En op persoonlijk vlak dan?

‘Ik vind het best wel moeilijk om een lijn te trekken waar we wel en niet helpen. Als je te gretig het werk van grotere organisaties overneemt, gaan zij soms steeds minder doen dan dat ze al deden. Dan is het soms beter om de organisatie ervan te overtuigen dat ze zich extra moeten inzetten, dan dat je zelf er tussen in gaat zitten. Maar dan maak je dus de keus om families te laten verhongeren om een punt te maken, en dat voelt ethisch niet goed.’

Als ik hem vraag hoe veel tijd er in zijn organisatie zit, en of dat te combineren is met zijn studie in Valencia, moet hij lachen.

‘Toen ik net met mijn organisatie was gestart kostte het me al gauw 40 uur in de week om alles rond te krijgen. Nu ben ik er iets minder mee bezig maar mijn studie staat wel op een lager pitje. Maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Maar veel tijd om dingen naast mijn studie

te doen heb ik niet. We zijn net een nieuwe actie gestart om zo veel mogelijk rugzakken in te zamelen voor de kinderen in de kampen rond Calais. Kinderen slapen daar veelal op straat en proberen ’s nachts de grens over te gaan naar Engeland. Veel van deze kinderen hebben geen tas om hun spulletjes in te kunnen bewaren, waardoor het kwijt raakt of het gestolen kan worden. Een rugzakje is voor deze kinderen van ontzettend groot belang om de laatste herinneringen aan thuis mee te kunnen nemen. Op onze Facebookpagina wordt de actie verder uitgelegd.’

Hoe gaat zo’n actie dan in zijn werk?

‘Je begint natuurlijk altijd in je eigen netwerk en omdat veel vrienden, kennissen en collega’s de actie hebben gedeeld via Facebook, hebben we al snel veel mensen kunnen bereiken.’ We vragen mensen om zelf een rugzakje samen te stellen voor de kinderen daar en we geven een aantal suggesties wat ze erin kunnen doen, bijvoorbeeld een nieuw paar sokken of iets te eten. Daarbij kunnen mensen hun eigen kinderen een kleurplaat laten maken met een bericht voor de kinderen daar. Ik krijg veel te horen dat mensen het ook echt leuk vinden om zo’n rugzakje samen te stellen en kopen dan een rugzakje als ze geen ongebruikte thuis hebben liggen. De actie sloeg aan en sommigen zijn zelfs op de scholen van hun kinderen gaan flyeren of hebben inzamelingsevenementen georganiseerd.

Sinds de start van de actie in februari hebben we al bijna duizend rugzakjes verzameld, en we hopen natuurlijk dat het er nog veel meer zullen worden.’

Stroopwafels bakken voor het goede doel

kwaliteit. Om dit weg te gooien terwijl er plekken op de wereld zijn waar ze met een groot te kort kampen, is in mijn ogen niet goed te praten.’

En het Turania ziekenhuis is zo’n plek waar ze de spullen goed kunnen gebruiken. Zo’n 2 à 3 keer per jaar verzendt de MASH dozen vol met verband, chirurgische apparaten en naalden. Door de kleinschaligheid van dit ‘goede doel’, zijn de lijnen kort, en is er daardoor constante feedback op wat zij daadwerkelijk nodig hebben. Soms komen er namelijk ook spullen binnen bij de MASH die ze in Tanzania niet kunnen gebruiken. Steven: ‘Het is dus van groot belang om contact te houden over de spullen die zij nodig hebben, anders stuur je er alsnog weer afval heen, wat tegen onze filosofie is.’ Hendrea legt mij ook uit dat de ontwikkelingen hier veel sneller gaan dan daar, en dat sommige producten opeens hele andere aansluitingen hebben en daardoor in het Turania ziekenhuis nog niet gebruikt kunnen worden.

Op mijn vraag of het ziekenhuis zonder deze spullen niet had bestaan, antwoordt Hendrea: ‘Ja, die had zeker nog wel bestaan, maar het verschil met Nederland en Tanzania

is dat de zorg daar veel slechter geregeld is.

Het Turania ziekenhuis is een van de weinige ziekenhuizen die de zorg voor de inwoners daar gedeeltelijk betaalt. En dankzij onze donaties kunnen zij dat ook blijven doen, doordat ze geld besparen op medisch materiaal. Hierdoor blijft kwalitatief goede zorg ook voor de armere bevolking beschikbaar.’

Goed werk wordt er dus verricht door deze negen toppers. En nog eens vrijwillig ook. De leden van de MASH houden er zelf namelijk niks aan over en moeten creatief zijn met het ophalen van geld. Bij het horen van de kosten voor het verzenden van pakketten vol medisch materiaal slaat mijn hart even een slagje over. Die zijn namelijk niet voor de poes. Hoe ze aan het geld komen? Die bakken bij de Appie, waar je, je emballagebonnen in kan doen, maar altijd negeert omdat je hiermee zelf nog net een brood kan kopen, dat geld gaat (onder andere) naar de MASH. Maar ook zelf zijn ze niet te benauwd om zich in het zweet te werken. Was jij op een bepaalde decemberdag in het prachtige Rijssen, dan kan het dat je wat sexy dokters met warme stroopwafels bent tegengekomen. Maar ook

rommelmarkten gaan ze niet uit de weg. Dat noemen wij nog eens creatief boekhouden.

Maar naast geld ophalen moeten de spullen natuurlijk ook nog opgehaald en gesorteerd worden. Met een lidmaatschap in deze commissie is het dus niet de bedoeling dat je op je lauweren kan gaan rusten. Gelukkig heb ik me laten vertellen dat het wel erg gezellig is, en dat een beetje rust op zijn tijd met commissieweekenden wel snor zit. En vergaderingen worden ook spontaan leuker met een wijntje of wat erbij. Naast een steentje bij te dragen aan de samenleving is het dus ook gewoon allemaal erg leuk, en is deze commissie met bijna de meeste sollicitaties ook één van de populairste commissies van Panacea. Kijk, dat vinden we nou leuk.

Wat wij ook leuk vinden is dat de 40-jarige verjaardag van MASH niet ongezien voorbij gaat: binnenkort zal er een leuk feestje georganiseerd worden met onder andere oud-leden. En dan maar weer op naar de volgende 40 jaar. Aan het enthousiasme zal het in ieder geval niet liggen. ‘Wij zijn denk ik nu wel met een zeer ambitieuze samenstelling van mensen, waardoor we in korte tijd veel nieuwe contacten hebben weten te leggen.

Niet alleen krijgen we al zoveel meer spullen binnen, maar zijn er ook steeds meer sponsors. Het is erg leuk om te zien hoe steeds meer mensen van ons weten en willen helpen, en dat ziekenhuizen ook steeds duurzamer willen worden, en hierin een mooie kans zien.

Nu misschien nog een keer een nieuwe opslagplaats, dat zou leuk zijn’, aldus Jesse. En na het bekijken van de opslagplaats van de MASH is dat niet zo’n hele gekke gedachte, groeien is leuk, maar een kamer in een gebouw groeit dan weer niet zo hard mee. Kan gebeuren, maar dat loopt een dezer jaren vast wel eens los.

Groninger Studentenkrant April 2017

13

Koffie & …

waardeloze trend of hipsterrage met potentie?

Laten we eerlijk zijn: hier in Groningen hebben we de neiging een paar jaar achter te lopen op de nieuwste trends. Dat is natuurlijk niet gek. We zitten een flinke afstand van the Big A(msterdam) waar het ‘allemaal gebeurt’. Voordat the hip, hot and happening over komt waaien naar het hoge noorden zijn we echt wel een paar maanden, zeg gerust soms jaren verder.

S

TEKST & BEELD: ANNICK VAN DER HARTEN

inds een kleine drie jaar is een van de populairste trends van nu ook komen aankloppen aan de deur van de leukste stad van het noorden. In de bubbel van de Randstad bestaat het concept al een tijdje: custom winkels waar persoonlijke aandacht wordt besteed aan de klant en het product, in combinatie met het serveren van een goede kop koffie.

Grote espressoapparaten en diverse kleine hapjes en versnaperingen pronken op grote bars naast stellages vol met ‘hebbedingetjes’.

Dit zijn de typische ‘concept’ stores, waarvan wij in Groningen er sinds kort ook een aantal hebben. Diverse designboekjes, -plantjes en kleine spulletjes liggen op een aantrekkelijke manier uitgestald op designertafels en de zachte aroma van goede espresso houdt je wat langer op je plek.

Maar niet alleen dit soort conceptstores komen uit de grond. Het principe ‘koffie & …' zien we ook terug bij koffiezaakjes die tevens fungeren als studieruimte, buurtplaats, speciaalbierenzaak, fietsenreperateurs, kledingwinkels, pottenbakkers, sieradenmakers…

Het concept ‘Koffie & … ‘ is razend populair en nog niet eerder werd er ook zo gehecht aan een duurzaam, biologisch, verantwoord tot stand gekomen bakkie pleur. De producten en/of diensten in de winkel dienen ook aan deze omschrijving te voldoen.

Wij kijken graag kritisch naar de dingen in het leven. Al helemaal als het gaat om de zoveelste stadse trend die onze nuchtere bodem raakt. Wij vroegen ons af of dit hele concept wel werkt? Kun je een lekkere koffie serveren en een goede winkelier zijn? Is het concept winstgevend? Of is dit zoals net al genoemd, de zoveelste hipstertrend die in theorie erg leuk klinkt maar in de praktijk gewoon niet zo efficiënt uitpakt. Denk aan andere super goede ideeën zoals typemachines of analoge camera’s. Ziet er leuk uit maar welke gek sleept die loodzware onzin nou serieus mee?

Bij de Studentenkrant hadden we daarom het idee om dit concept eens in de praktijk te gaan ontdekken en wel in ons eigen stadje. In drie verschillende zaken onderzochten we de sfeer, de drukte, de producten, de kwaliteit van de koffie en vroegen wij ons af: ‘Koffie &

14

Groninger Studentenkrant April 2017

…’-concept: million dollar idea of leuk maar beter houden we horeca en overige diensten gescheiden?

De eerste zaak die op de proef wordt gesteld is ‘Spaak: Koffie en Koers’ in de Oude Boteringestraat. Het is de nieuwste van de drie en is pas sinds begin 2016 in business.

Een knusse get together waar je lekker kunt smikkelen/lunchen bij je koffie én waar je ook gelijk je nieuwe fiets kunt kopen. Achterin de zaak staan veel mooie racefietsen maar ook glimmende hippe stadsfietsen te pronken. In een soutterraintje achter de bar bevindt zich de werkplaats waar de eigenaar je kan voorzien van wat routinehulp aan je fiets maar vooral ook een portie gezelligheid. De zaak ziet er van binnen authentiek uit. De muren zijn afgebrokkeld, de kunst is retro. Er hangt een vintagesfeer die goed past bij de vintageracefietsen die aan de muren hangen. Wij worden aandachtig te woord gestaan door de hippe barista achter de bar. Ze maakte een lekkere koffie wat er ook nog eens leuk uitzag, maar zij kon ons helaas niet helpen met de lekke band die we van te voren even geprikt hadden (dedication…). Dat kon alleen de eigenaar doen. Wat alles samen betreft gezellig cafésfeertje een dikke voldoende.

Spaak is van binnen gezellig en ziet er vanuit een design perspectief goed uit. De bediening is vriendelijk. Er hangt wel echt een ons kent ons sfeer; een grote klandiziegroep zal wellicht nog volgen. Of er veel fietsen worden verkocht weten wij niet zo goed. Alle klanten die er waren kwamen voor de koffie en lekkernijen. Slechts welgeteld een wielrenner kwam naar binnen in vol ornaat, maar dit was het vriendje van de barista: niet een geheel spontaan binnenvallende wielrenner op zoek naar bakkie troost dus.

Daarna vervolgde ons onderzoek zich bij ‘HOLT concept store’. Als men ergens echt het prototype hipster, duurzame, biologische concept-koffiestore zoekt dan is dat wel deze winkel op de Oude Kijk in ’t Jatstraat. En dat is niet vervelend bedoeld! Bij binnenkomst merk je dat er heel veel moeite en tijd is gestoken in het inrichten van deze store. Je wordt verwelkomd door groene planten, grote tafels met schattige hebbedingetjes en een lieve, glimlachende gastvrouw die graag vertelt hoe ‘HOLT’ tot stand is gekomen.

Dat is wel een verschil tussen dit soort eenmanswinkels en grotere franchises. De mensen die hier werken zijn ook vaak echt de eigenaar van de winkel die van alle producten de oorsprong, het bedrijf of de leverancier kennen. Zij zijn hun zaak, dat houdt het persoonlijk en kleinschalig. Van de koffiebonen en thee kon ze de herkomst precies vertellen, het gebak kwam voor het grootste deel bij Groningse boetieks vandaan (niks pre-fab) en de producten die ze naast het horecage-

Het concept is eigenlijk wel slim bedacht.

Het maakt het winkelen, zo noem ik het even overkoepelend, tot een hele andere ervaring.

Als mensen binnenlopen voor een koffie, stranden ze misschien toch ook op net dát ene hebbedingetje of die spijkerbroek die ze al tijden wilden. Je loopt even binnen om je fietsband op te pompen maar vertrekt pas drie uur later na een aantal koffies en een heerlijke lunch waarvan je niet wist dat je die graag wilde. Het is een combinatie van ten eerste

deelte verkocht had zij allemaal persoonlijk uitgezocht.

De drankjes bij HOLT waren lekker en het stukje red velvet cake dat de moeder van de eigenaresse had gebakken heeft een diep gat in onze goede voornemens voor de zomer geslagen maar het was het zeker waard! Alles was natuurlijk, niet te zoet maar precies goed.

Als we een puntje hadden wat minder positief was, was dat bij HOLT het struikelblok van een combinatiewinkel duidelijker werd. Het duurde erg lang voordat de gastvrouw ons te woord kon staan of onze bestelling kon brengen omdat zij ook meerdere winkelklanten had die aandacht nodig hadden. Dat leek ons niet helemaal handig.

Als laatste druppelden we binnen bij Jeans and Beans. Dit was iets duidelijker een Groningse take op de hele ‘concept-store’ trend. Het was wel mooi uitgevoerd, de koffie was prima maar het miste de hipster design sfeer die wij bij HOLT en Spaak hadden ervaren. Het koffiegedeelte, waar de stoelen, leestafels en koffiebar stonden, was ook duidelijk afgescheiden van het winkelgedeelte. Daarom vonden wij het hier minder sfeervol. Dit kwam ook vooral omdat hier echt sprake was van een grote detailhandelzaak met dure kledingmerken en verkoopsters die rondliepen.

Het kwam bij ons over als een G-starwinkel met inhousecafé: anders dan Spaak waar de cafémensen ook de verkopers zijn. Al met al vonden wij Jeans and Beans minder persoonlijk dan de zaken waar wij met de eigenaren, tevens initiatiefnemers, in gesprek kwamen.

Wel was het zakelijk en overzichtelijk: men wordt sneller geholpen. Als je even snel een koffietje wil doen in een kledingzaak dan is Jeans and Beans the place to be: je moet dan niet bij Spaak of HOLT willen zijn.

een slimme marketing truc. Immers, de kans dat iemand binnenloopt en niets koopt is vrij klein want je biedt als het ware verschillende producten voor verschillende behoeftes aan.

Ten tweede komt hier weer het teruggaan naar het bewuste hier en nu zijn, waar iedereen het de laatste tijd over heeft. Je voelt je welkom als je zo’n zaak binnenloopt. Zeker bij Spaak was er meer sprake van een soort uitgebreid buurtcentrumpje waar iedereen terecht kan met waar ze op dat moment behoefte aan hebben.

Of het lucratief is om een biologisch/ duurzaam/ divers/ hip/ turbo concept /allesomvattend winkeltje te runnen is de vraag.

Maar of de eigenaren dit belangrijk vinden is een belangrijkere vraag met een makkelijker antwoord. Wat halen zij eruit? Zeker bij Spaak en HOLT kwam duidelijk naar voren dat passie voor het product en gezelligheid belangrijk zijn. Diversiteit, verschillende behoeftes faciliteren en van winkelen of een dagje stad weer echt meer een beleving maken. In een tijd waar online winkelen of überhaupt online zijn zo vanzelfsprekend is vergeten we soms hoe leuk het kan zijn te stranden in een zaak voor een paar uur, gesprekken aan te knopen met onze shopgezellen of misschien zelfs een gesprek dit keer met een wild vreemde?

Conclusie? Het concept werkt. Niet omdat het zo’n lucratieve business is maar omdat het mensen weer de stad in trekt. Het enige wat soms lastig kan zijn is als de drukte toeslaat.

Dan gaat de aandacht voor klant en product wat meer het raam uit en moet de winkelier zich zakelijker opstellen. Maar over het algemeen brengen dit soort zaken weer iets terug naar de stad: knusse, gezelligheid!

Casino Royale Het winnen van bakken geld. Maar ook het verliezen van geld. Iedereen droomt ervan en soms kunnen dromen werkelijkheid worden. Meestal blijft men gedesillusioneerd achter. In Groningen zijn drie casino’s. Sommige richten zich specifiek op studenten middels verrassende acties anderen proberen de rijke Groningers voor zich te winnen.

A

LUUK WESTEMEIJER

ls eerste hebben we natuurlijk Fair Play casino in Groningen. Verstopt in de Euroborg en ver van alles waar de gemiddelde student ooit komt. Gelukkig is hier wel gratis entree en een maandelijkse winactie. Dit casino laten we dan ook buiten beschouwing maar vanwege journalistieke objectiviteit hebben we ze genoemd. Voordat men weer de linkse media ervan langs geeft.

Dan komen we bij Holland Casino.

Hier wordt er betaald voor de entree en er zijn helaas ook geen gratis drankjes of hapjes om van te profiteren als student.

Pas na het meerdere keren langskomen krijgt men de kans om gratis geneugten te verorberen. Er is een stringent beleid.

Een dresscode om de allure van het casino spelen exclusief te houden. Een net iets te populair beleid waarbij het voor studenten niet uitnodigend is om te gaan.

Blijft onder meer over Jack’s Casino: hierover kan men niet klagen. Midden in de Poelestraat naast ‘t Fust. Gratis entree en een gratis kapstok. Van elf uur 's ochtends open tot twee uur 's nachts. Voor een kleintje stad dus gratis ophanglocatie voor je jas met toezicht. Verder kan men boven met een gerust hart binnen een peukje opsteken. Dus sta je weer eens buiten te roken in de kou, loop even naar binnen en rook lekker warm. Pak ondertussen een gratis colaatje (wel zelf tappen) met wat nootjes en bekijk eens rustig de omgeving. Het zelf tappen is alleen nodig in de rokersruimte wegens wettelijke horecaregels. Verder zijn er mystery days waarop speciale acties worden georganiseerd. Deze dagen zijn altijd vanaf donderdag tot en met zondag.

Er zijn buffetten zoals een lentebuffet of een chinees buffet. Deze acties worden aangekondigd op Facebook. Verder zijn er ook cocktailavonden. Iedere thema-avond is gratis te bezoeken dus neem

vooral een kijkje. Of kom met je jaarclub brak bingoën op de eerste zondagmiddag van de maand.

Als afsluiter hebben we nog het Amusino casino. Hier worden ook hapjes en drankjes aangeboden. En mag men ook binnen roken. De activiteiten worden alleen niet op de website vermeld. Maar wanneer men naar binnenloopt wordt het met alle liefde uitgelegd. Tussen de middag zijn er broodjes voor de gasten!

Iedere laatste zaterdag van de maand is er een buffet.

Kijk en organiseer het goed. De casino’s hebben vele gratis acties en lekkere buffetjes en er mag binnen worden gerookt. De laatste twee zijn een ideale plek om even tot rust te komen als je oren klapperen van de muziek in de cafés.

Binnen roken en gratis shit krijgen. Door de gratis versnaperingen is naar binnen gaan niet eens een gokje meer.

Plat.

Plat. Wat een prachtige naam. Lekker makkelijk, lekker begrijpelijk en goed te onthouden. Ik zal me even voorstellen: mijn naam is Plat, Paulien Plat. Even voor de duidelijkheid, ik ben erg tevreden met mijn naam. Ja, ik ken alle grapjes al en nee, ik ben er nooit mee gepest. Ik draag mijn naam met trots. Vandaar dat ik erg, érg content was dat er een frietzaak met de naam Plat. opdoemde in de Brugstraat.

E

03/04 07/04 13/04 20/04 26/04 29/04 12/05 18/05 25/05 28/05 15/06 11/10

MOON DUO KRAAK & SMAAK MOSS SUE THE NIGHT VÖK POPGRONINGEN FINALE MISTER & MISSISSIPPI ORANGE SKYLINE PREOCCUPATIONS FÖLLAKZOID THE COURTNEYS SVEN HAMMOND

VOLLEDIG PROGRAMMA OP WWW.VERA-GRONINGEN.NL

PAULIEN PLAT

chter was niet alleen ik daar erg mee in mijn nopjes, maar mijn gehele familie. Als de familie Plat in Groningen komt, wordt er toch even een lichtelijk trotse en triomfantelijke blik op de zaak geworpen. Echter hebben we Plat. nog nooit getest en ik vind dat ik met mijn naam toch wel een keer bij deze zaak moet hebben gegeten en erachter moet komen vanwaar deze prachtnaam is gekozen voor het établissement. Dus werd er een bezoekje gebracht aan de frietzaak en werd er een gesprekje met de eigenaar, Denny aangeknoopt.

De naam Plat. is gekozen omdat het inderdaad lekker makkelijk is, en qua marketing ook heel leuk is. “Als je bijvoorbeeld aan het einde maand platzak bent, en we een mooie aanbieding aanbieden,” vertelt Denny. Met een beetje spelen met de naam, het lettertype en de vormgeving kwam uiteindelijk de naam met een punt erachter. “Plat. vind ik gewoon heel erg leuk”, zo zegt de eigenaar.

Het concept van de zaak is “dat alles vers en duurzaam is.” “De zaak wil onderscheidend zijn, met een bepaalde ambiance en gezelligheid,” vertelt Denny. Plat. is een frietzaak, geen cafetaria. Denny wil de avonddrukte wel meepakken, maar er niet op teren. “Ik wil meer gezelligheid creëren naar mijn gasten toe.” Naast gezelligheid kun je ook een hoop bijzondere producten op de menukaart vinden:

zo zijn er bijzondere mayonaise, en zijn er frietspecialiteiten zo a l s d e plat salon (friet met pulled pork, kaas, bosui, sla, cherry tomaatjes en aiolimayonaise) en poutine (friet met mozzarella, vleesjus en bosui).

“Mensen vragen ook regelmatig of ik raspatat op het menu heb staan”, vertelt de eigenaar. “Echter heb ik een bepaald concept en maak ik gebruik van alleen maar verse friet.” Eerst wilde hij ook geen patatje oorlog of speciaal op de menukaart hebben, maar om te starten is omzet draaien belangrijk. “Maar ik houd me wel vast aan mijn eigen concept: speciale friet.”

De meest bestelde items op het menu zijn de plat salon en de Grunneger burger.

“Eierballen lopen ook veel beter dan voorheen: mensen leren dit steeds beter kennen. Hij wordt zelfs meer verkocht dan de kroket!”. Denny zelf heeft ook een favoriet: friet pepperoni. Dit is friet met tomatensaus, pepperoni, mozzarella en oregano. Ook vindt hij de “Italian burger”, erg lekker, een burger met truffelmayonaise en Parmezaanse kaas.

“Wat erg opvallend is, is dat het aan de begin van de maand veel drukker is dan aan het einde van de maand.

Dat zal wel wat met de stufi te maken hebben,” vertelt de eigenaar. “Ook wordt er veel aan mij gevraagd waarom ik niet tot 10 of 11 open blijf. Ik wil dat niet aanpassen, want ik ben een daghorecazaak, geen cafetaria. Dat is de hele

intentie.” Wel wil hij de avonddrukte meepakken: tussen 6 uur en 9 uur is het, het drukst in de zaak. Maar ook tussen 3 en 5 uur lopen er veel klanten binnen.

Dan het eten: ik bestelde frietjes met truffelmayonaise, aangezien ik nu wel erg nieuwsgierig was naar een bijzondere mayonaise. Ik kan je vertellen: ik was erg content met mijn bestelling. De frietjes waren lekker gekruid, knapperig en toch dik, en ik ben vanaf vandaag fan van truffelmayonaise. God, wat is dat lekker.

Waar ik ook erg tevreden mee was, was de manier hoe het weer geserveerd: geen afgezaagde plastic bakjes, maar echte puntzakken.

Ik kan dus zeggen dat ik het geen probleem vind dat deze zaak mijn achternaam draagt: een goed concept, een gezellige sfeer en lekker eten (en goddelijke truffelmayonaise). Ik kan natuurlijk een beetje bevooroordeeld zijn door de naam van de zaak, maar hé, ik ben tevreden. Dus heb je een keer zin in een patatje, maar dan nét iets anders dan normaal, dan is Plat. een perfect initiatief.

13/04

Russkaja

14/04

Christon

14/04

Fiesta Macumba

15/04

Petter Carlsen

15/04

Yung Internet

18/04

Comedy Night

21/04

Cairo Liberation Front

22/04

Lakshmi

26/04 Andy Frasco 26/04 Koningskopje 13/05

Big Daddy Kane

26/05 Hausmagger

POP/SOUL

SIMPLON UP

ELKE DONDERDAG. LIVE MUZIEK.

POPPODIUM SIMPLON - BOTERDIEP 69 - GRONINGEN

Groninger Studentenkrant April 2017

15