Groninger Studentenkrant - Maart 2017

www.studentenkrant.org | jaargang 33 | nummer 7 | Maart 2017

Transgenders

Kieswijzer

p. 5

Interview Anne Kuik

p. 8-9

p. 12

Studentenkrant Groninger

What the fackel UNLIMITED

DATA

BELLEN

ALLES

Het Nederlandse Studentenorkest Het Nederlandse Studentenorkest (NSO) beleeft dit jaar hun lustrumjaar. Maar liefst 65 jaar lang staat dit orkest al jaarlijks voor een maand op de planken om het beste van het klassieke, muzikale talent van studerend Nederland te laten horen. Sinds 2011 hangt het NSO ieder jaar een uniek thema aan, waarop zij hun stukken baseren. 13 februari was het voor het een van de beste amateurorkesten van Nederland tijd om in de Groningen hun instrumenten uit hun koffertjes te halen en het publiek te betoveren met muziek dat in het teken staat van ‘Beleven’. Wij waren aanwezig.

H

LIEKE VAN DAM BEELD: EDUARDUS LEE

et NSO is een uniek orkest dat in zijn geheel uit studenten bestaat, en uit niets anders. Dit jaar hebben zij gerepeteerd om het publiek mee te nemen in het moment, en weg te trekken uit de dagelijkse sleur. Zoals NSO zelf vattend zegt: ‘We leven in een tijd waarin de maatschappij om steeds meer versnelling vraagt. Een tijd van oneindige drukte en onophoudelijk veel prikkels.

Een tijd waarin weinig tijd wordt genomen voor inspiratie en bezinning. Een tijd waarin de kracht en functionaliteit van klassieke muziek vergeten dreigen te worden…’ Pijnlijk, want eerlijk: de klassieke muziek kent geen toptijd in de tijd dat wij zweren bij techno en ander gebeuk.

Een ander uniek element van het NSO is dat ze jaarlijks ‘maar’ een maand op de planken staat om hun talent te showen. Dit is echter wel een zeer intensieve maand, omdat er bijna elke dag van februari een concert gepland staat en er in deze maand tevens de grens wordt overgestoken om in vooraanstaande zalen van Londen hun gepingel te laten verhoren. De studenten die plaatsnemen in dit unieke orkest leggen dan ook tijdelijk hun studieactiviteiten stil om zich volledig over te kunnen geven aan de muziek.

Een plek in het orkest bemachtigen is dan ook niet iets dat je zomaar even tussendoor doet. Het is maar weinig mensen gegund om én te studeren én op een hoog niveau te musiceren. Een plekje in het orkest bemachtigen is dan ook niet gemakkelijk. Jaarlijks moeten er vele studenten auditie doen, om die felbegeerde plek in het orkest te bemachtigen. En gelukkig doen ze dat niet in kleine getale. Het orkest van het NSO ‘moet’ namelijk bestaan uit maar liefst 90 enthousiaste studenten, met een passie voor de klassieke muziek.

En dan hebbe gij ook wat. Vijf slagwerkers, twee harpen, elf koperblazers en dertien houtblazers zitten er 13 februari maar liefst op het podium. Daarnaast bevat de harde kern van de bezetting ruim 60 strijkers, die centraal in het midden geparkeerd zijn. Toch jammer, want violen zijn nou eenmaal niet zo mijn ding.

Wat wel mijn ding is, is de rustige en opslepende muziek waarmee het concert afgetrapt wordt. Dirigent Jurjen Hempel leidt de boel en solist Mathieu van Bellen doet zijn uiterste best om mij te overtuigen van de schoonheid van de viool. Ik ben nog niet overtuigd, maar geniet, als leek, oprecht van de ambiance die in de zaal hangt. En van het feit dat ik de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag breng. Iets met familie die massaal aangesleept is voor deze speciale dag.

Na zijn prachtige strijkspel, geeft Mathieu nog een toegift. Had hij nou niet hoeven doen. Als speciale dank krijgt meneer ook nog een cadeautje vanuit het orkest aangereikt.

Of ik kan wel een borrel gebruiken, of het is echt een fles wijn. Niemand die het weet. Wat ik wel weet is dat de studenten even rust gaan houden en ik eindelijk mijn blaas mag legen.

In de pauze loop ik rustig door al het getater heen van de familie en vrinden. ‘Ja, die solist hè, ja die zuchtte wel tussen zijn spel door hè? Hij hield echt zijn adem in. Kon je horen.’ Die klootviolen ook altijd. Al had ik het niet opgemerkt. Verder verzucht een andere meid dat het wel echt intensief is zo’n concert geven. Nou dat geloofden haar grootouders wel. En niet alleen voor de muzikanten zelf was het vermoeiend, ook voor het publiek (ik), was het een lange zit.

Na de pauze vervolgt het orkest zijn muzikale spel, maar gaat het op grovere voet verder dan daarvoor. Waar voor de pauze de muziek nog kalm was, en het op een fijne

manier ontspannend was, worden mijn oren nu letterlijk de zaal uitgetoeterd. Ik had mijn gedachte: ‘Die blaasinstrumenten, dat zijn nou echt mooie dingen’, wellicht enigszins moeten afkloppen. Wel aandoenlijk: het triangelspel. Nooit geweten dat je zoveel met zo’n dingetje kon doen. Met weemoed word ik op de tonen van de muziek teruggeleid naar die goede oude basisschooltijd, waar de triangel met liefde voor de laatste persoon achtergelaten werd.

Lang heb ik niet om herinneringen op te halen. Het concert is na twee uur afgelopen. Als leek, die nog nooit bij een klassiek schouwspel aanwezig is geweest, heb ik stiekem toch wel genoten en sta ik al bijna op om tevreden mijn barre tocht naar huis

te beginne. Maar studenten zouden studenten niet zijn als ze niet op hun eigen wijze het concert op passende wijze afsluiten.

Verdwaasd merk ik dat de mensenmassa voor mijn ogen van een keurig uitziende groep, zich omtovert tot een soort fanfare met carnaval. Het publiek (en ik ook), moet lachen om het schouwspel wat zich voor onze ogen volstrekt, ze ontvangen deze plottwist met grote waardering. En terecht: het is enorm leuk dat de studentencultuur op deze manier in het concert verwerkt en afgesloten wordt. Aard van het beessie hè.

De Oosterpoort & de Stadsschouwburg Groningen presenteren: vr 3 t/m vr 10 maart & wo 5 t/m za 8 april Stadsschouwburg

The Kik + support: The Stangs

Nathalie Baartman – Voest

Do 23 maart, De Oosterpoort

Za 25 maart, De Oosterpoort

The Kik komt met het nieuwe album op zak naar De Oosterpoort!

Maffe, wereldvreemde verhalen en zotte liedjes

De singer-songwriter met de kenmerkende grote vierkante bril, het zwarte haar en een stem die je uit duizenden herkent

Do 16 maart, De Oosterpoort

NNT en Club Guy & Roni – Carrousel Een ongekend grote cast brengt een meeslepende voorstelling met toneel, CJP, COLLEGEKAART dans en live muziek € 11,25 Za 25 maart, Stadsschouwburg

€ 15,-

Trygve Wakenshaw – Kraken

CJP, COLLEGEKAART

€ 9,50

Fysieke komedie en absurdistische slapstick: Tommy Cooper meets Monthy Python en Kamagurka meets Jim Carrey!

de-oosterpoort.nl | ssbg.nl 2

Groninger Studentenkrant Maart 2017

€ 22,50

(EXCL. € 3,10 SERVICEKOSTE N)

Za 1 april, De Oosterpoort

Urban Myth – We hadden liefde, we hadden wapens Dit krachtige verhaal doorspekt met levendige rhythm & blues en jaren-zestig-soul, met o.a. Huub van der Lubbe en Ntjam Rosie, zet elke theaterzaal op zijn kop!

€ 16,-

(EXCL. € 2,50 SERVICEKOSTE N)

Blaudzun + support: Jo Marches

CJP, COLLEGEKAART

€ 8,75

1. Afval opruimen

Elke maand ben je de klos, het afval moet weggebracht worden. Natuurlijk is die paar honderd meter naar de afvalcontainer veel te ver lopen en kun je daarnaast ook zeker niet alle vijf vuilniszakken tegelijk tillen. De motivatie is ver te zoeken. Dus waarom zou je het niet gewoon verbranden?

2. Gaslekken opsporen

De tien geboden Dingen die je kunt doen met een fakkel

Niemand wil ’s nachts zijn bed uitkomen omdat het brandalarm afgaat. Daarom kun je dit maar beter voor zijn door je huis op gaslekken te testen. Loop met de fakkel rondjes door je huis, doe alsof je de macarena danst en je merkt het vanzelf! Is toch goud?

Fakkels worden vaak onderschat. Op het eerste gezicht lijkt

3.

of warmte, maar als je iets beter kijkt kom je erachter dat je er

Brood roosteren

Ohnee, het is weer zover, geen stroom. Hoe kom je met je brakke kop nou aan een tosti? Gelukkig hebben we de fakkel nog.

4.

Fantastische woordgrappen

Na ‘ken beuren’, ‘poar neemn’ en ‘is niet boffen’ vonden wij het tijd om onze vocabulaire maar weer eens uit te breiden. Tegenwoordig horen we alleen nog maar ‘what the fackel’ wanneer onze cactusjes het niet met elkaar eens zijn #toptijd.

5.

Voor als je niet vooruit te branden bent

6.

Wonden dichtbranden

het misschien alsof ze alleen goed zijn voor een beetje licht helemaal niet zonder kunt. Wij zijn erg schappelijk en hebben daarom op een rijtje gezet hoe een fakkel het leven jou een stukje makkelijker kan maken.

MARTE DE VRIES

Die fakkel is best heet, misschien kom je nu eens van je luie reet! Jeej, dat rijmt.

De tocht die je ’s nachts aflegt vanaf de stad naar je huis, neemt iedere keer andere vormen aan. De ene keer voel je je Wubbo Ockels op de fiets en ga je als een raket, de andere keer zie je per ongeluk de muur even over het hoofd. Het komt dan ook af en toe voor dat je thuiskomt met een openbotbreuk. Nu hoef je in ieder geval niet meer naar het ziekenhuis.

7.

Iemand het vuur aan de schenen leggen

8.

Protesteren

9.

Iemand in vuur en vlam zetten

10.

Rooksignalen sturen

Heb je nou echt geen zin om te koken of om je opdrachten voor statistiek af te maken? Zo’n fakkel is best gevaarlijk.

Naast dat fakkels erg populair zijn bij het protesteren tegen de gaswinning in Groningen, zijn ze ook ideaal voor andere situaties. Zo zullen wij het binnenkort even uitproberen bij het KEI-bestuur.

Loop je al een tijdje aan te kloten met je vlam die je telkens tegenkomt in de cirkel? En kan je niet wachten tot jullie samen een Patricia Paay’tje uit gaan voeren? Dit is je kans!

Je telefoon is leeg, je vrienden zijn kwijt en ook je huissleutels zijn weg, wat nu?! Wanneer jij dit wekelijks meemaakt tijdens het uitgaan, is dit een gouden tip. Met rooksignalen weten je vrienden je voortaan altijd te vinden en zal je niet meer je best hoeven doen voor een onenightstand om zeker te zijn van een bed.

L

Hoofdredactioneel

LIEKE VAN DAM & JANNEKE VOS

SKolofon

ieke en in schrijven altijd samen het hoofdredactioneel. Ik moet gewoon doen wat ik leuk vind.

Vandaag schrijven we omstebeurt een zin, zonder te zien wat de ander opschrijft.

Maar ik ben een beetje moe van carnaval. Het was echt supernice.

Stiekem ook een beetje van de sportschool, mijn armen man, moe! Ik heb ook nog gestript op een Frans pleintje, maar niet helemaal naakt hoor.

Hè, maar genoeg over mijzelf. Ferry was ook mee, je kon hem in je bezit krijgen door zijn bewaarder een kusje te geven. Of nee wacht. Toch niet. Het is trouwens ook bijna tijd

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt voor en door studenten van HBO en WO-instellingen in Groningen.

Het verschijnt elf maal per jaar in een oplage van zesduizend exemplaren die gratis verspreid worden op de RuG, de Hanzehogeschool en andere plaatsen in Groningen.

Hoofdredactie: Lieke van Dam Janneke Vos hoofdredactie@studentenkrant.org

Eindredactie:

Lieke van Dam Janneke Vos Ottilie Oost

voor de verkiezingen, wat een feest.

Nee, want een dagje cactus is een dag niet geleefd. En sindsdien is flamingo-roze mijn lievelingskleur. Of ananas. Kan ook gewoon.

Je begrijpt wel; dit gaat helemaal nergens over. Samenwerken is dus enorm belangrijk bij het maken van een krant. Gelukkig hebben we dat over het algemeen heel aardig gedaan.

Zo hebben Ottilie en Max een prachtige kieswijzer gemaakt, zie jij in één oogopslag waar je op kan stemmen. Marte heeft vervolgens haar zus ingeschakeld om hier een prachtige illustratie bij te maken.

Otje is direct verdergegaan met het

Vormgeving:

volgende politiek beladen stuk; een interview met Anne Kuik.

Maar er staat ook genoeg in ons blaadje voor degenen die zat zijn van dat tweede-kamer-geouwehoer. Zo zijn er nieuwe afleveringen van Heel Groningen Bakt en Dateleed. Ook laat Ben Hard je deze maand niet in de steek.

Nou, genoeg verklapt. Sla de pagina maar snel om. En jullie weten kinderen: Als je haar maar goed zit.

Groetjes thuis.

Lars Swieringa

Janneke Vos

Redactie:

Drukwerk:

Ben Hard Janneke Vos Anne Wester Lieke van Dam Marte de Vries Ottilie Oost Jurriaan Groenhuijzen Luuk Westemeijer Marieke Koetsier Femke Vulto Jean-Luc Kraaijenoord Richard Nobbe Paulien Plat Max Heijdenrijk

Fotografie:

Anne Wester

Auto of personenbusje huren?

Voorkant:

Profiteer van de scherpe tarieven van Century Autoverhuur!

Volksw agen u al vana p! f

€ 24,- p

Rodi Media

/d

Bestuur: Marte de Vries Jean-Luc Kraaijenoord Ottilie Oost

Volg ons voor dagelijkse nieuwsupdates voor en door studenten op:

/studentenkrant

Waarom Century Autoverhuur? √ √ √ √ √

Scherpe tarieven Deskundig advies Alle auto’s jonger dan één jaar Binnen 24 uur de door u gewenste auto beschikbaar Mogelijkheid van halen en brengen op locatie

Bornholmstraat 29 9723 AW Groningen T (050) 853 7234

centuryautoverhuur.nl

Groninger Studentenkrant Maart 2017

3

Bijzondere hobby: Cosplay

H

PAULIEN PLAT

obby’s zijn er in alle soorten en maten. Als je een gemiddeld studentenmeisje vraagt wat haar hobby’s zijn, zegt ze iets in de trant van “met vriendinnetjes afspreken en stappen”. Jongens daarentegen zeggen vaak meer iets in de richting van “bier zuipen en gamen”. Nu moeten we natuurlijk niet alle Groningse studenten over één kam scheren, en dat is ook helemaal niet nodig.

Er zijn genoeg studenten in Groningen met hobby’s die totaal niet overeenkomen met het bovenstaande; van zwaardvechten tot LARP’en: studenten zijn er met de meest uitlopende hobby’s. Zoals Marc, Nynke, Daphne en Rosanne, die doen aan cosplay en alles wat hiermee te maken heeft. Cosplay is een afkorting voor “costume play”. Aangezien dit ons een interessant fenomeen lijkt, interviewde de Groninger Studentenkrant ze hierover.

Cosplay is je verkleden als een bepaald fictioneel karakter, vaak afkomstig uit strips, films en videospellen, en dit karakter naspelen. Als je in een kostuum zit, speel je ook het karakter. Op conventies reageren mensen ook op jouw acties, en wordt het een grotere vorm van spelen. Rosanne legt uit dat Cosplay een combinatie van allemaal verschillende onderdelen is, zoals het bedenken en tekenen van een kostuum, maar ook het schilderen, dragen

en maken van een kostuum. “Alle hobby’s die ik al leuk vond, komen samen in cosplay en dat maakt het geweldig.”

Kostuums zijn van belang met cosplay, aangezien je hierdoor echt een karakter wordt en je waardering krijgt door een mooi kostuum te dragen. Kostuums kunnen worden gekocht of zelf worden gemaakt; een kostuum maken kan makkelijk twee maanden duren, en soms zelfs nog langer. Vaak wordt niet altijd één personage gespeelt, maar hebben mensen verschillende kostuums.

Personages, en daarmee de kostuums, worden gekozen op basis van het karakter van het personage. Dit karakter kan overeenkomen of juist heel erg afwijken van de persoon die het karakter naspeelt. Daphne: “Ik speel Sasha Blouse uit Attack on Titan, omdat ze ongeveer dezelfde persoonlijkheid heeft als ik, en ze lijkt op mij.” Marc daarentegen speelt juist iemand die heel erg afwijkt van zijn eigen persoonlijkheid, namelijk Gilgamesh uit de Fate series. Dit personage is, zoals Marc het karakter omschrijft, “een charismatische klootzak”.

Bij Cosplay komen ook conventies kijken waar je samenkomt met andere mensen die verkleed zijn als een bepaald karakter.

Conventies zijn gericht op verschillende onderwerpen, zoals comics & films, anime of

fantasy. Er worden workshops, lezingen, quizzen en concerten gegeven, en er is vaak een gameroom waar je mee kan doen aan toernooitjes. Nynke: “Als je verkleed bent als een personage uit dezelfde serie, wordt je bijna gelijk vrienden. Mensen respecteren en waarderen elkaar echt tijdens de conventies. Veel mensen willen met je op de foto en je praat de hele conventie lang met allemaal mensen over de kostuums, de personages en alles wat op de conventie te zien en doen is.” Tijdens een conventie dompel je je helemaal onder in de subcultuur: je verblijft vaak op een camping of in een hotel en bent een heel weekend met cosplay bezig.

Er hangt echterook een bepaald stigma rondom cosplay, namelijk dat het “nerds” zijn en dat het “kinderachtig” is. Dit geldt voornamelijk voor anime en de kostuums die hierbij horen, aangezien dit erg vaak kleurrijke kostuums zijn en anime getekend zijn, en dus als kinderlijk worden beschouwd. De verhalen zijn echter verre van kinderlijk, en zijn gericht op volwassenen. Echter is een groot deel van de kostuums hedendaags wel geaccepteerd, zoals Harry Potter-, Star Wars- of Disneygerelateerde kostuums.

De media helpt dit stigma in stand te houden, door een bepaald soort mensen te interviewen. “Juist de vreemde types worden

geïnterviewd, en dit komt dan op internet terecht”, zegt Daphne. Marc: “Die gekke filmpjes worden juist veel bekeken. Mijn ouders zien dit ook, en vragen dan of ik ook met dat soort mensen omga.” Marc is dan ook later begonnen met zich daadwerkelijk verkleden, en ging lang mee naar de conventies in zijn dagelijkse kleding. Dit kwam voornamelijk omdat zijn zus zich erg negatief uitliet over cosplay, door de stereotype ideeën die erover bestonden.

Mensen reageren gelukkig over het algemeen positief als ze mensen in cosplay kostuums tegenkomen. “Vaak vinden mensen het wel leuk als ze je zien, maar ze vinden het vaak wel bijzonder. Het is eigenlijk een wat minder geaccepteerde vorm van carnaval,” zegt Rosanne. Ze voegt toe: “Onbekend maakt onbemind.” Nynke: “In de trein krijg je soms wel gekke blikken, maar als je eenmaal op de conventie bent, beschouwt iedereen je weer als normaal. Ik kan me ook wel een beetje voorstellen dat buitenstaanders het apart vinden.”

Stukafest

Zoals gebruikelijk vond in februari Stukafest plaats, dit jaar voor de elfde keer op rij. Hét studentenkamerfestival van Groningen waarbij vijftien studentenkamers het decor bieden aan een voorstelling, uiteenlopend van muziek tot filosofie en van theater tot poëzie. Binnen dit brede spectrum wordt de bezoeker de onmogelijke taak gesteld zijn eigen programma, bestaande uit drie rondes, eigenhandig samen te stellen. Aan het einde van de avond kwamen de bezoekers, vrijwilligers en organisatoren samen in het poppodium Vera voor een passende afsluiting door de band The Cool Quest.

H

MAX HEIJDENRIJK BEELD: XANNE WIJKAMP

et is kwart voor negen als ik de hoorcollegezaal verlaat. Als ik richting Hoensdiepskade loop, valt het op dat de stad iets levendiger lijkt dan gebruikelijk.

De derde ronde staat op het punt van beginnen en overal zie ik kleine groepjes mensen bezorgd kijken naar hun navigatieapps, waarschijnlijk ook op zoek naar het volgende podium. Aangekomen bij het juiste nummer stap ik een indrukwekkend neorenaissancistisch pand binnen. Binnen word ik vriendelijk begroet door twee bewoners van dit huis, gekleed in twee dezelfde rode sweaters. Voor een paar stuivers wordt Hertog Jan geschonken aan een keukenblad dat deze avond als bar dient. Tussen de lege kratten, losliggende bierflesjes en half bezopen festivalgangers

4

Groninger Studentenkrant Maart 2017

vertelt bewoner Niko dat dit gebouw tot voor kort als kinderdagverblijf diende. Hoe dingen kunnen veranderen.

Ruim tien minuten voor het optreden begint staat de kamer al vol. De band, Echo Movis, lijkt regelrecht uit Californië te zijn overgevlogen, maar komt stiekem uit Utrecht en Amsterdam. De muziek laat zich het best omschrijven als de Beatles met een hiphop beat eronder: zweverige psychedelische indiemuziek, voorzien van dansbare elektronische invloeden in drums en gitaar. Aan het einde van het optreden lopen de gitaristen van het podium en staat de zangeres a capella het laatste nummer ten gehore te brengen. In de gemeenschappelijke ruimte van een wild vreemde, omringt door allerlei andere wildvreemden en op armlengte afstand van de band voelt dit moment desalniettemin erg intiem. Even heb ik oogcontact met de zangeres, maar ik kijk vluchtig weg. De spanning is voelbaar, totdat naast mij vanuit een doodse

stilte, de klassieke iPhone-ringtone afgaat.

Eén van de personen waarmee ik samen deze avond bezoek rent gegeneerd de gang in. Na een ongemakkelijke stilte gaat een korte lach door de kamer, vervolgens speelt de muziek verder.

Doorgaans bij een optreden ontstaat er een afstand tussen artiest en publiek, waarbij de artiest verheven boven zijn aanbidders staat en aan het einde van zijn optreden kan verdwijnen. Na een optreden op Stukafest staat de band tussen jou en je vrienden in de woonkamer, wat een vreemdsoortige maar toch herkenbare huisfeestsfeer geeft.

Het was zelfs mogelijk op buiten met een van de bandleden een sigaretje te roken. ‘Is dat niet een beetje vreemd om dit allemaal in je woonkamer te hebben?’ vraag ik aan Niko. ‘Nee joh, we hebben net met de band kip piri piri gegeten. Daarnaast hoefden we ons ook niet echt voor te bereiden, hebben

alleen een bank verschoven. De flessen hebben we laten staan voor een authentieke studentenkamersfeer.’

Later wordt de avond afgesloten door de Zwolse band The Cool Quest in een volle grote zaal in Vera. Gaandeweg de avond ontdek ik de gevolgen van op een maaltijdsalade gaan zuipen, maar toch heb ik het naar mijn zin. Roos, programmeur van deze editie van Stukafest, legt me uit hoe een studentenfestival nationaal bekende artiesten kan vragen voor een optreden: ‘Het concept spreekt bij veel artiesten erg aan. Vooral het laagdrempelige contact met de kamerbewoners en bezoekers. Zo hadden we vorig jaar Arie Koomen. Normaal gesproken is hij heel duur, maar toen hij gevraagd werd gaf hij aan dat hij het heel tof zou vinden om te doen.

Uiteindelijk is hij voor een pakje sigaren gekomen.’ Op de vraag of het geslaagd is stelt Roos tevreden: ‘Absoluut, de kamers zaten vol en hebben een goede line up georganiseerd.’

Gender is not between your legs

S

JURRIAAN GROENHUIJZEN

ommige mensen hebben af en toe het gevoel dat ze in het verkeerde lichaam zijn geboren. Het lichaam van een miljonair of steratleet past beter bij ze, is hun mening. Nu bestaan er concepten als ‘carrière’ en ‘training’, waarvan toepassing met een beetje doorzettingsvermogen en geluk kan leiden tot het beoogde resultaat. Het ligt anders als het spelen met een Barbie voor jou als jongetje een grotere aantrekkingskracht heeft dan een voetbal, of dat het hutten bouwen je als meisje meer interesseert dan een overvloed van make-up op je gezicht. Excuus voor de clichématige stereotypering. Veel kinderen hebben een dergelijke fase gehad. Maar soms blijft dit gevoel hangen en krijgt het langzamerhand vorm door het besef dat je - ondanks je uiterlijk - misschien wel je hele leven het verkeerde toilet hebt gebruikt.

Transgender personen zijn in het verkeerde lichaam geboren. Tot zover de simpele uitleg, nu even iets meer genuanceerd.

Genetisch gezien klopt het lichaam met het geslacht, maar het gevoel van een transgender persoon is het daar niet mee eens. De hypothalamus en hypofyse zijn de boosdoeners. De hypofyse is ook het orgaan dat schuld heeft aan het ontbreken van een woeste baard, of de dikke kont waardoor die mooie jurk niet aan kan. Het is verantwoordelijk voor de hormoonhuishouding, en geeft in je foetale periode hormonen af aan de hypothalamus. De hypothalamus zal zich dan bij een bepaalde hoeveelheid hormonen vormen zoals dat bedoeld is, namelijk in lijn met het geslacht van de foetus. Het kan gebeuren dat de hypothalamus te veel of te weinig met testosteron in aanraking komt. In dat geval neemt deze een ander geslacht aan. Een geslacht dat niet in overeenstemming is met het lichaam. We noemen dit genderdysforie.

Transgender is iets anders dan travestie.

Travestie is het dragen van de kleding van het andere geslacht. Dat kan zijn omdat er sprake is van genderdysforie, maar dat hoeft niet.

Soms is het een kunstzinnige uiting, een fetisj, of gewoon even wat anders dan de dagelijkse sleur. Transseksueel is de benaming voor personen die in de transitie zitten van het ene naar het andere geslacht. Tot zover de terminologie, nu naar Mark.

Ik reis af naar Hoogeveen, waar een vriend van Mark woont. Mark is biologisch een meisje, maar voelt zich een jongen. Hij is 19 jaar oud en studeert. Sinds zijn pubertijd is het hem duidelijk dat hij ondanks zijn lichaam een jongen is. Ik vraag Mark of hij een jongen wil zijn. Het antwoord luidt ontkennend: ‘Het liefst ben ik zoals ik geboren ben, het is geen keuze tussen man of vrouw maar een keuze tussen gelukkig zijn of niet.’ Het is de enige

optie om man te zijn, want het is voor hem de enige manier om gelukkig te zijn.

Door het lichaam waarin hij zat had zijn omgeving bepaalde verwachtingen. Mark heeft daarom lang geprobeerd met lang haar en make-up te leven, maar dat stemde hem weinig positief. Tijdens de pubertijd werd dit ongeluk versterkt door de groei van borsten.

Aan al het andere kun je wat doen, maar die borsten zitten er gewoon en zijn een grote aanwezigheid. Daarom gebruikt hij nu binders, waardoor zijn borsten worden platgedrukt. Deze zorgen ervoor dat de borsten minder zichtbaar zijn en zijn zo strak dat zijn longinhoud ongeveer wordt gehalveerd. Het is door deze binders met wat dikkere kleren nauwelijks te zien dat er borsten zitten. Met een bikini is dat wat lastiger, daarom is een veelgebruikte smoes onder transgender personen die er een dragen dat ze een zonneallergie hebben, wat zwemmen met een T-shirt rechtvaardigt.

Tot nu toe heb ik Mark aangehaald als hij, maar alles aan zijn lichaam wijst er nog op dat het eerder gaat om een zij. Op de vraag ‘ben je een jongen of een meisje,’ antwoordt Mark dat hij zich een jongen voelt, en dus een jongen is. ‘Gender is not between your legs’.

Toch had Mark liever gehad dat mensen hem al konden zien zoals hij zich voelt. De buitenwereld behandelt hem naar hoe hij eruitziet, niet naar zijn innerlijke gevoel.

Er wordt hem regelmatig gevraagd of hij een jongen of een meisje is, niet per se een prettige vraag voor iemand met genderdysforie. Het onderwerp transgender is in die context nog niet voorgekomen, het ontbreken van kennis en acceptatie verzet zich daartegen.

Mensen denken in hokjes, en dat vormt een probleem voor personen die niet in zo’n hokje passen. Zeker gezien Mark is opgegroeid in een christelijk gezin stuitte zijn genderdysforie op veel weerstand. Van zijn familie, maar ook bij hemzelf. In de Bijbel staat namelijk dat God een man en een vrouw schiep, en dat aanpassingen aan het lichaam niet toegestaan zijn. Door hem zo te scheppen plaatste God Mark dus in een lastige situatie.

Hoe zit het dan met seksualiteit? Het is voor Mark zo dat hij op beide geslachten valt, en vooral op vrouwen. Zeker in het lichaam van een man zal dat nog meer zo zijn, omdat het als man ‘normaal’ is om op een vrouw te vallen. Toch is uiterlijk niet het belangrijkste voor Mark, en gaat het vooral om het karakter. Homoseksualiteit is overigens een veelgebruikte parallel voor transgenderisme, wat deels terecht is. Eerst is er een periode waarin een persoon zich afvraagt wat er anders is, dan volgt acceptatie en uiteindelijk zal deze persoon het zijn omgeving vertellen. Een homoseksueel persoon hoeft dan slechts in

een gek pakje op een boot te gaan staan. Een transgender persoon is echter nog niet klaar, een lang medisch traject volgt.

Transgender personen hebben vaak al langer het idee dat er iets anders aan ze is, zo ook Mark. Dat Mark met poppen speelde daar keek niemand van op, dat het ging om Actionman wel. Terugkijkend was het allemaal al duidelijk, te veel voetbal en andere typische jongensdingen hadden zijn interesse. Toch werd het pas tijdens de pubertijd geleidelijk duidelijk voor Mark dat hij in het verkeerde lichaam zat, dat hij eigenlijk een jongen was. Voor onderzoek is hij toen naar het VUmc gegaan, een belangrijk ziekenhuis voor mensen met genderdysforie.

Door verschillende psychologen, psychiaters en andere experts wordt daar gedurende meerdere maanden uitgevogeld of er daadwerkelijk sprake is van genderdysforie.

Dit gebeurt onder andere door middel van een uitgebreide vragenlijst, ook wordt er een tijdlijn opgesteld. Uiteindelijk zal dit team bij elkaar gaan zitten, er is dan ruim een half jaar overheen gegaan. Als dit team van mening is dat er duidelijk sprake is van genderdysforie en dat er dus aan de transitie kan worden begonnen, dan krijg je groen licht. Het kan zo zijn dat een van de experts er niet zeker van is, dat kan zijn omdat hij extra onderzoeken wil uitvoeren of omdat er bij de persoon waar het om gaat sprake is van andere omstandigheden. Een depressie bijvoorbeeld kan oranje licht tot gevolg hebben. Als de aanvullende onderzoeken zijn geweest of de depressie heeft een einde gevonden, dan kan de therapie beginnen. Voor de hormoontherapie is het belangrijk om stevig in je schoenen te staan, want het schopt zowel lichaam als geest overhoop. Ook mogen er geen drank en nicotine worden genuttigd, omdat deze in combinatie met hormonen te schadelijk zouden worden voor hart- en bloedvaten.

Tijdens de therapie wordt testosteron toegediend om de ontwikkeling van mannelijke kenmerken te stimuleren. Testosteron kan worden toegediend op twee manieren: een hydrofiele crème die elke dag moet worden opgesmeerd, of een injectie met een dikke naald elke drie maanden. Het nadeel van de crème is dat het veel gedoe is om het elke dag op te smeren. Het nadeel van de naald is... de naald. Ook beginnen de hormonen aan het einde van de drie maanden een beetje op te raken, waardoor een dipje ontstaat. Een terrible Tuesday waarbij de dip een terugval in geslacht betekent. Volgens Mark is dit het waard: ‘ik wil de strijd aangaan omdat ik niet mezelf ben. Mijn karakter wel, maar mijn lichaam niet.’

Ik heb een ander persoon die in de transitie zit gevraagd welke hormonen hij prefereert,

gezien het grote verschil tussen de gevolgen van testosteron en oestrogeen op mentaal vlak. Hij gaf aan dat hij testosteron prefereert. Dat is niet gek gezien zijn wil om man te zijn, maar wel goed voor te stellen gezien zijn uitleg: ‘Ik pieker veel minder, maak overal veel minder een probleem van.’ Daarnaast geeft hij wel aan wat minder geduld te hebben en meer kortaf te zijn dan eerst. Ook heeft testosteron een effect dat alle mannen kennen en waar vrouwen zich aan ergeren: de wereld bestaat uit seks.

Na de hormoontherapie kan er een operatie worden uitgevoerd. Het belangrijkste voor iemand die de FTM-operatie (female to male) doet, is dat de borsten worden weggehaald. Er zijn twee operaties waarbij het borstweefsel wordt weggehaald: de kleine en de grote borstoperatie. Bij de grote borstoperatie is het genezingsproces zwaarder en het uiteindelijke resultaat minder mooi. Simpelweg omdat er meer moet worden verwijderd en meer moet worden gesneden. Naast de borstoperatie kunnen ook de baarmoeder en eierstokken weg worden gehaald, dit noemen we de combi-operatie. Deze operatie is zwaarder, het genezingsproces is moeizamer, en de wachttijden zijn langer. Daarom kiezen veel transgender personen niet voor deze operatie.

Terug naar Mark, die nog uitkijkt naar de transitie. Ik vraag hem wat voor man hij wil zijn.

‘Het klinkt misschien heel flauw, maar ik zou graag als Jan Kooijman willen zijn. Gespierd, met een blouseje en nette schoenen. Als ik dat nu draag heeft het niet hetzelfde effect.’ Hij is zich ervan bewust dat dit enigszins compensatie is. Het is ook wel logisch voor iemand die in het verkeerde lichaam is geboren, hoe mannelijker hoe gelukkiger. ‘Ik wil heel graag aan de wereld laten zien dat ik een man ben.’

Ik vraag hem wat hij meeneemt van zijn tijd als vrouw, wat hij ervan heeft geleerd.

Hij geeft aan dat hij niet kan begrijpen hoe mannen vrouwen behandelen. Mannen begrijpen niet hoe een vrouw zich voelt en kunnen daar geen rekening mee houden. Voor hem zal het veel gemakkelijker zijn zich in te leven in de gevoelens van een vrouw. Ook in praktische situaties zoals het cadeautjes kopen voor een vrouw zal het voor Mark makkelijk worden, hij weet precies wat ze willen hebben.

Hoe anderen Mark zien? Daar geeft zijn vriend antwoord op. ‘Ja, nu gewoon als mijn vriendinnetje, en straks als jongen ben je mijn kameraad.’

Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt – Matteüs hoofdstuk 7

Heel Groningen bakt bij Huize P Iedere maand gaat de Groninger Studentenkrant met een mandje ingrediënten op bezoek bij een studentenhuis. De opdracht: bak het lekkerste lekkers met de producten die je tot je beschikking hebt. In deze editie gaat huize P de strijd aan.

Ook meedoen met jouw huis? Mail dan naar: hoofdredactie@studentenkrant.org

N

TEKST & BEELD: MARTE DE VRIES

a de vorige editie van heel Groningen bakt in huize Damsterhol begon, na een korte revalidatie, het maagje van de jury toch weer een beetje te rammelen. Daarom besloot ze voor deze editie de proef op de som te nemen in Huize P. Bij binnenkomst in Huize P wordt de jury meteen met open armen ontvangen en op de bank in de gezellige, niet al te grote, GK neergezet. Al snel verontschuldigen de bewoners zich omdat er geen bier aanwezig is, maar ze zullen alles uit de kast halen om de jury in te palmen.

Natuurlijk komt de jury hier niet alleen voor de gezelligheid, dus moeten er brownies gebakken worden. De bewoners van huize P zijn meteen enthousiast, maar komen tot hun verbazing niet veel potentiële ingrediënten tegen in de kastjes. Dan besluit een bewoner om het maar in een heel andere hoek te gaan zoeken: een bak met alle benodigdheden voor een technofeest. Ze vindt het iets te ver gaan om de xtc-pillen door de brownie te gooien en besluit daarom voor de magnesiumpillen

te gaan. Ze heeft immers morgen toch een feestje waar ze niet met een te strakke kop wil staan.

Naast de magnesiumpillen vinden ze ook nog een paar paaseieren en een beetje koffiepoeder. Met al deze ingrediënten flanst huize P de brownie, bijzonder soepel, in elkaar. Dan moet de brownie 40 minuten in de oven. Lang hoeft de jury niet te wachten op vermaak, want al snel worden de lachgaspatronen en een paar joints tevoorschijn getoverd. Na een tijdje worden er levensvragen gesteld als: ‘’Kun je magnesiumpillen eigenlijk wel bakken?’’ In spanning wacht de jury af.

Na een paar ballonnetjes in de gang met de discolamp (super episch), is het tijd om de brownie uit de oven te halen. Na een paar happen springt een bewoner ineens op en zegt: je moet nog meedoen aan gooien op het schoolplein! De andere bewoner legt uit dat dit traditie is in huize P. Iedereen die voor het eerst op bezoek komt, moet iets op het schoolplein naast hun huis gooien. Daar ging de brownie.

Klassement: 1. CHATEAU ORTEIL DU JEAN

7.3

1. HUIZE P

7.3

HET OORDEEL VAN DE JURY:

3. CASA BADJAS

7.2

De smaak van de brownie was hoe het zou moeten zijn. Het toevoegen van de paaseieren zorgde voor een extra dimensie. Ze waren helemaal gesmolten en bij iedere hap was het een verrassing of de jury er eentje tegen zou komen. Door de magnesiumpillen wist huize P zich met hun brownie te onderscheiden van andere brownies. Erg

4. DAMSTERHOL

1

origineel! Van het koffiepoeder was helaas niks terug te vinden. Maar de gezelligheid in huize P en de liefde waarmee de brownie gemaakt werd, zorgden ervoor dat het extra lekker smaakte.

Onderdeel

Cijfer

Presentatie

6

Smaak

8

Creativiteit

8

Eindcijfer

7.3

Groninger Studentenkrant Maart 2017

5

Dateleed:

de pannenkoekenjongen

A

FEMKE VULTO

ls eeuwige single van mijn vriendengroep is het altijd aan mij om voor goede verhalen te zorgen. Waar al mijn vriendinnen op donderdagavond met hun snuggie en geliefde op de bank zitten, begaf ik me op een avond naar de stad met vriendin K (wiens geliefde die avond alleen op de bank moest zitten).

Het was een mooie nacht en vriendin K wilde wel even wingwoman spelen. Ik was dronken, veel te makkelijk en na een x-aantal regelslachtoffers was ik er wel weer een beetje klaar mee. Ik wilde nog even dansen, m’n bek verbranden aan een kaassoufflé en dan naar huis. Ik trok mezelf los uit wat wel een wurggreep leek van mijn laatste gast en liep naar de andere kant van de Shooters. Pitbull’s Fireball klonk door de speakers en ik hoorde “Sticks and stones may break my bones but I don’t care what y’all say”. Ik deed een imitatie van het breken van mijn botten, want liedjes letterlijk nemen is één van mijn grootste hobby’s. Niemand heeft ooit door wat ik dan aan het doen ben (behalve vriendin K natuurlijk) en meestal denken mensen dat ik een volslagen idioot ben. Hoe anders was dat bij deze gast. Hij herkende mijn move direct en de liedjes daarna deden we een wedstrijdje wie de tekst het letterlijkst kon nadansen.

Hoe mooi het ook was, ik zat nog steeds met plan kaassoufflé in mijn hoofd, dus vriendin K en ik vertrokken een paar liedjes later toch echt richting de Hoek. We liepen de Peperstraat uit tot ik ineens ‘Hee’ achter me hoorde. De jongen was achter mij aangerend en zei met zijn iets rood aangelopen hoofd: ‘Mag ik je nummer?’

Dit vond ik natuurlijk een heel romantische vraag, ik zag hem de trappen van de Shooters al afstormen, speciaal voor mij.

Ik twijfelde dus niet en gaf hem mijn echte nummer, zonder per ongeluk expres de laatste twee cijfers om te wisselen.

Een beetje heen-en-weergeapp later stuurde ik hem een foto van mijn avondeten: een stapel pannenkoeken (#fatgirl) waarna ik het tweede romantische aanzoek van de jongen kreeg. Hij vroeg me of we een keer samen pannenkoeken zouden bakken en dan, jawel, de kosten zouden splitten. Ik vertelde hem dat hij zijn twee euro vijftig mocht houden maar dat hij welkom was om een keer pannenkoeken te komen eten. Dus meneer kwam over.

Zonder twee euro vijftig maar wel met een potje jam en slagroom, want dat was volgens hem onmisbaar op een pannenkoek.

En het moet gezegd worden, dat was echt heel erg lekker. De gast zelf was ook niet verkeerd. Gespierd en met een minutieus geschoren baardje. Zijn uiterlijk deed me wel vermoeden dat hij nogal ijdel was, maar vooruit, hij at wel pannenkoeken (ik date geen jongens meer die geen taart eten).

De date was verder wel een beetje ongemakkelijk en ik vond dat hij nogal veel over zijn leven zeurde. Toen werd hij onder het eten ook nog eens gebeld door een vriend. Hij zei weliswaar dat hij niet echt kon praten omdat hij bij ‘het pannenkoekenmeisje’ was, maar praatte vervolgens nog zeker tien minuten door. Toen hij eindelijk ophing had ik al subtiel geregeld dat ik door een vriendin met een noodoproep gebeld werd, waardoor ik meteen weg moest. Helaas had hij, ondanks zijn gebrek aan aandacht voor mij, door dat dat nep was. Ik kon nu alleen ook niet meer terug, dus begeleidde ik hem naar de deur. Terwijl we elkaar ongemakkelijk aankeken in de deuropening, wisten we beiden dat we elkaar nooit meer zouden zien. Voordat hij de deur achter zich dichttrok, sprak hij nog de laatste woorden die ik ooit van hem zou horen: ‘Je mag de jam wel houden hoor.’

6

Groninger Studentenkrant Maart 2017

Backstage B LUUK WESTEMEIJER

ackstage gaan kun je op vele manieren. Een kijkje nemen in een wondere wereld waar je anders nooit zult komen. Een blik werpen op het onbekende en zodoende nieuwe inzichten opdoen. Met de fiets richting het Sontplein waar de grote gele M ons lachend toeschijnt. Een kijkje achter de schermen bij de fastfoodketen van groot formaat stond op ons programma. Iedereen kent het vooroordeel dat alleen de burgers even worden voorverwarmd bij de Mac. Maar is dit ook de waarheid? We zochten het uit. Dat we hiervoor om 10.00 uur 's ochtends bij de McDonald's moesten zijn zorgde alleen voor principiële bezwaren. Ontbijten bij de Mac voor journalistieke doeleinden: soms moet je grenzen verleggen.

Hartelijk werden we onthaald door Sander die een rondleiding gaf door ‘zijn’ Mac. De koelcellen werden bekeken waar voor ongeveer anderhalve dag aan voorraad lag

opgeslagen. Dit alles in verband met de korte houdbaarheid van de producten. We stapten een koelcel in waar het min twintig was.

Gelukkigerwijs was het windstil daar, totdat de airco aansloeg. Na dit koude intermezzo konden we snel verder.

In het magazijn staat de drankenmixer. De frisdranken worden ter plekke gemengd. Hier zitten vooral financiële overwegingen achter.

Via de anaconda-slangen, zoals de installateurs ze noemen, worden ze doorgepompt richting de frisdrankhoek.

Het hoogtepunt van de rondleiding moest nog komen. We stapten het walhalla van de Mac binnen: de keuken. Hier komen al onze zondige burgers vandaan en nu mochten we het zelf proberen. Met zijn vieren gingen we langs de productielijn staan. Broodjes in de machine zodat ze worden geroosterd (de boven- en onderkant gescheiden van elkaar.

Ondergetekende deed het natuurlijk verkeerd). De ketchup en mosterd op het broodje,

augurkjes, ui ertussen of was het andersom?

In ieder geval de kaas op beide zijdes en vervolgens de burger ertussen. Toch verdraaid lastig om half brak dit soort handelingen uit te voeren. En zo kwam het dat we een zelf gefabriceerde Quaterpounder aten rond de klok van half elf vrijdagochtend. Niet af binnen de gestelde tijdslimiet maar ach, een burger door jezelf gemaakt smaakt net iets beter.

Sander vertelde over de nieuwe systemen.

De bestelpaal waarop je zelf je bestelling kunt plaatsen zodat je in alle rust kunt kiezen. In de toekomst zou je hier ook speciale wensen kunnen aanvinken. Gemak dient immers de mens en de klant is koning.

McDonald's is bezig met een omslag naar een vernieuwde, klantgerichter manier van werken en de backstage illustreerde dit nog eens. Spreek met Sander over zijn Londense werktrip en zijn carrière pad. Misschien word je net als hij besmet met het Mac-virus.

Culturele Zondag: Tim Hofman doet een boekje open

JANNEKE VOS BEELD: ANNEMIEKE VAN DER TOGT

T

im is helemaal hot en happening.

Zo hot en happening dat ook de Studentenkrant er niet omheen kan. Dus, er zat niks anders op. Op de fiets togen wij naar de kerk van Leegkerk. Dat ligt nog verder dan Hoogkerk.

De kilometers die wij overhebben voor een stukje poëzie; niet te geloven.

Het is onverwacht druk bij de lezing. Het vermoeden was dat, aangezien de locatie nogal uit elke richting ligt, het een rustige bijeenkomst zou zijn. Niets is minder waar. Voor de ingang staat een rij van mensen zonder kaartje, die hopen dat er uiteindelijk toch nog een plekje vrij blijkt te zijn als de lezing van start gaat.

Voorin de kerk is een klein podium gemaakt, waar een bescheiden tafel met daarop een nog bescheidener bosje tulpen op is geplaatst. Aan de tafel zit onze beste Tim al klaar. Het publiek dat de lezing bezoekt is van alle markten thuis. Er zijn mensen die in de doelgroep 65+ passen, maar er is ook een meisje dat duidelijk nog naar de basisschool gaat. Maar vooral ook erg. Veel. Pubermeisjes.

Tim wordt geïnterviewd door Joost Omen. Joost is een jongeman en dichter die overduidelijk laat merken dat hij niet zenuwachtig is. Hij leunt net iets te nonchalant achterover, stelt dezelfde vragen net iets te vaak en buldert af en toe zo hard in de microfoon dat het pijn doet aan je oren. Tim daarentegen is precies zoals je hem van tv of Youtube kent.

Tussen de vragen door leest Tim af en toe een gedicht voor. In eerdere recensies –door bijvoorbeeld de Volkskrant- is zijn bundel compleet afgekraakt. Het zou niet meer zijn dan een gebundelde verzameling woordgrapjes en -spelingen.

Maar dat betekent natuurlijk niet dat het geen (goede) poëzie is. Sterker nog, misschien heb je pas echt iets bereikt als mensen in discussie gaan. Al is het maar over flauwe grapjes. Daar weten wij bij de Studentenkrant alles van.

Het interview eindigde met een vragenrondje van het publiek, waar de jongste toeschouwer de beste vraag van de middag stelde. En zo weten wij nu; Tims lievelingseten is kip. Wij vonden Tims bundel dus wel leuk, en zijn voordracht ook. Joost wat minder, maar daar valt over te discussiëren.

Recensies

D Elmers

e Studentenkrant is niet vies van een goed bakkie pleur. En dat we zelf aan verantwoord ondernemen doen door alle hopeloze studenten op te nemen in onze redactie is ook geen geheim. Daarom gaan we graag op zoek naar plekken die bij deze voorkeuren en idealen aansluiten.

Elmers is zo’n plek.

Elmer is een jongen met het syndroom van Down, die samen met zijn familie een koffie- en lunchzaakje heeft opgezet in de Nieuwe Ebbinge. Daar voorziet hij samen met zijn collega’s menig Groninger van heerlijke cappuccino’s en broodjes.

Op hun website schrijft Elmers moeder: ‘Het doel was een

restaurant te starten waar mensen komen omdat ze het leuk, gezellig en lekker vinden en zich er welkom en prettig voelen en ‘toevallig’ wordt men dan geholpen door iemand met een verstandelijke beperking.’

En daarmee slaat ze de spijker op zijn kop, want je merkt inderdaad niet dat dit het geval is. Wanneer we plaatsnemen worden we al snel geholpen door een jongedame die zonder fratsen maar met veel zorg onze bestelling opneemt en deze even later brengt. Terwijl ik met mijn gezelschap allerlei krantplannen doorspreek en mijn mini-stroopwafeltje in het melkschuim doop valt de sfeer in het restaurant op. Het is een lichte, vrolijke zaak. Ik had zelf een vrij kinderlijke uitstraling

verwacht, maar niks is minder waar.

Het geroezemoes van de andere gasten maakt het helemaal af.

Een van de hoogtepunten van het bezoek is het toilet: een van de dingen die ik zeer kan waarderen in een restaurant is een schoon toilet met alles erop en eraan. Het toilet is ruim, er staan verschillende soorten deo’s voor als je klotsoksels hebt en zelfs een mandje met maandverband voor onverhoopte doorlekpraktijken. Ook een vitrine met kunst siert de ruimte, kijk dat noemen wij nou nog eens een gemak.

Dikke vijf vingers dus, voor Elmers. Ook omdat we, toen we weggingen, nog een extra zelfgebakken koekje kregen aangeboden.

Doen we het voor!

zoeksysteem in de bibliotheekcatalogus. De RUG adviseert studenten dan ook om regelmatig te controleren of de gemaakte reserveringen nog bestaan.

Daarnaast verdwijnen opgeslagen boeken en artikelen zomaar uit lijsten. Elk account heeft een mogelijkheid tot het maken van lijsten, waarin je boeken en artikelen kunt opslaan die je bijvoorbeeld op een later moment nog eens wil bekijken. Maar wanneer je dat doet kan het zijn dat je je zoektocht opnieuw kan starten, omdat SmartCat deze heeft verwijderd.

Verder levert SmartCat aanzienlijk minder resultaten op dan het oude systeem. Weinig studenten weten dat SmartCat automatisch alleen zoekt in WorldCat, terwijl er nog 37 andere catalogi zijn. Voor veel vakgebieden levert WorldCat weinig resultaten op, en heb je dus zeker een van de andere

catalogi nodig. Om daarin te kunnen zoeken moet je deze catalogi specifiek aanvinken, maar veel studenten zijn daar niet van de op de hoogte.

Een van de grootste problemen is echter waarschijnlijk dat het vaak niet wordt gemeld als een andere gebruiker een boek dat jij in bezit hebt heeft gereserveerd. Op dat moment is jouw boek namelijk te laat en gaat je boete oplopen, maar SmartCat brengt je hiervan niet op de hoogte.

De RUG noemt deze problemen ‘kinderziektes’ en beweert geen invloed te hebben op dit grote, internationale systeem. De vraag blijft waarom de RUG desondanks blijft vasthouden aan een systeem dat overduidelijk niet optimaal werkt. Een systeem dat, sterker nog, faalt op alle vlakken waar het voor ontworpen is.

eder kind wilde vroeger wel een trampoline in de achtertuin. Sommigen hadden het geluk om op een landgoed op te groeien, daar was genoeg plek voor een trampoline. Helaas was dat bij mij niet het geval, de achtertuin van mijn ouders was te klein en die trampoline kreeg ik nooit. Al deze jaren zonder trampoline heb ik ingehaald bij Jump XL Groningen.

De trampolinehal ligt achterin de Korrewegwijk naast de Basic Fit. Het is een klein eindje fietsen maar dat dient ook wel gelijk als een kleine warming-up. Bij binnenkomst is het gelijk betalen en naar de kleedkamer. De hal ziet er afgerond uit, behalve de kleedkamer, dat is namelijk gewoon een ruimte in de hal afgebakend met schermen.

Voordat je los mag gaan op de trampolines moet je eerst even wachten want: veiligheid eerst! Een video vertelt hoe je je dient te gedragen en wat de regels zijn. En dan eindelijk, op je blote voetjes, als een kind zo blij de trampolines op.

Er zijn drie verschillende area’s in de hal. Er is een jump area waar je wat kan springen en kunstjes kan doen. Grenzend aan het springgedeelte is er de dodgebal area waar je al springend een potje trefbal kan spelen met je vrienden. Het derde en coolste gedeelde is de extreme zone waar je een paar meter naar beneden kan vallen in een groot kussen. Men valt al gillend naar beneden of doet de gevaarlijkste trucs, het kan allemaal.

Als je even klaar bent met springen kan je gaan zitten in de lounge en wat eten en drinken halen. Ook is het even tijd voor een bezinningsmomentje. Je vraagt je namelijk af hoe het kon dat je vroeger uren gespendeerd heb op een trampoline terwijl je nu naar tien minuten er eigenlijk al wel klaar mee bent. Misschien is het omdat je vroeger wel een salto durfde te maken en nu alleen maar wat heen en weer springt. Misschien is het ook wel omdat je nu ouder bent en je je vreugde haalt uit een avondje zuipen in plaats van een trampoline. Wie zal het weten. Een uurtje springen is ideaal als commissie-, dispuuts-, club-, bestuurs- of vriendenuitje. Even iets anders dan normaal, wel jammer van de spierpijn.

oedsel verspillen is helemaal passé. Niet dat je als student veel te verspillen hebt, tenzij de stufi-fee net is langsgeweest. Toch kan het altijd beter. Zo dacht ook Daisy Scholte. Zij noemt zichzelf de Kliekjeskoningin en schreef er een boek over.

Dat je het groen van een bosui ook op kan eten is geen geheim, maar dat je van het uiteinde een hele nieuwe bosui kan groeien misschien wel. Hetzelfde geldt voor talloze andere groenten. Nu was ik niet direct enthousiast om een volledige moestuin op te zetten in

mijn keuken (en mijn huisgenoten waarschijnlijk ook niet), maar gelukkig biedt het boek ook nog andere mogelijkheden.

Zo zijn er bijvoorbeeld de recepten, die vol zitten met ‘kliektechniek’. Een quiche van oud brood?

Geen probleem! Of de bewaartips; wist jij dat je komkommer niet in dezelfde schaal als appels en tomaten kan bewaren? Gaat helemaal mis, voor je het weet is je komkommer een kwamkwammer.

Ook staan er een hoop praktische kooktechnieken in het boek, die nooit weg zijn. Zeker voor de student die het op zich heeft genomen te leren koken is dit boek heel

handig. Zo hoef je ook niet direct duizend dure ingrediënten te kopen die je maar één keer gebruikt en daarna nooit weer. Een goed cadeau-idee dus, voor alle ooms en tantes die wanhopig dit krantje doorbladeren op zoek naar de interesses van de jeugd van tegenwoordig, om hun studerende neefjes en nichtjes van een passend presentje te voorzien.

Je merkt wel, met dit boek heb je wat in de pap te brokkelen zonder dat je de hond in de pot vindt. Een aanrader voor iedereen die van eten, en geld overhouden houdt.

S Smartcat

inds 13 juli 2016 gebruikt de RUG SmartCat als zoekmachine in de bibliotheekcatalogus. Op de uitlegpagina wordt het ‘voor alle gebruikers de beste zoekmachine’ genoemd. De RUG weet zelf echter ook wel dat dit niet het geval is, zo blijkt ook uit de bibliotheekinstructies die de universiteit geeft om studenten wegwijs te maken in het nieuwe zoeksysteem. Hierin worden uitgebreid alle mankementen en problemen van het systeem uitgelicht. Voor diegenen die nog geen instructie hebben gehad, of de problemen van SmartCat nog niet aan den lijve hebben ondervonden: hier een klein overzicht.

Ten eerste staat SmartCat erom bekend dat geplaatste reserveringen plotsklaps verdwijnen, zonder dat je daarvan op de hoogte wordt gebracht. Het is duidelijk waarom dit problematisch is voor een

I Jump XL Groningen

V Koken met Restjes

JANNEKE VOS

OTTILIE OOST

MARIEKE KOETSIER

JANNEKE VOS

Groninger Studentenkrant Maart 2017

7

ILLUSTRATIE: BERBER DE VRIES

8

Groninger Studentenkrant Maart 2017

Kiezen of delen MAX HEIJDENRIJK & OTTILIE OOST

O

p woensdag 15 maart gaan de stemlokalen weer open zodat we onze vertegenwoordigers in de Tweede Kamer kunnen kiezen. Het is natuurlijk van belang dat je hierbij een weloverwogen keuze maakt. Natuurlijk heb je de StemWijzer al ingevuld, het Kieskompas geraadpleegd, debatten gevolgd en alle verkiezingsprogramma’s gelezen. Maar welke partijen

komen nu echt op voor de studenten? En wie heeft Groningen hoog op het prioriteitenlijstje staan? Speciaal voor de twijfelaars, de niet-stemmers, de zwevende kiezers, maar ook voor de vastbesloten stemgerechtigden presenteert de Studentenkrant: Kiezen of delen; wat is jouw politieke match?

Groninger Studentenkrant Maart 2017

9

Stemadvies RICHARD NOBBE

Onthoud dat het potlood rood is.

Dat potloden snel breken kunnen onder druk.

Dat papier snel bezwijkt als je te hard drukt, en dat je het hokje helemaal in moet kleuren met het rode potlood.

Een hokje dat halfbakken is ingekleurd met een gebroken blauw potlood op bezweken papier maakt weinig tot niets uit op de lange termijn.

Bovendien lijkt dat blauw ietwat raar.

Bedenk dat als je alles goed gedaan hebt en de kiesmannen zich niet hebben verteld met hun rekenhoofden vol patat dat je dan ‘s avonds naar Ferry Mingelen en Herman de Schermman kijken kunt, en dat je hokje door patatmannen niet ongeldig verklaard is.

10

Groninger Studentenkrant Maart 2017

Dineren met hipsters Elke vrijdag gezond, vegetarisch en goedkoop eten in de Gym

M

FEMKE VULTO BEELD: EIGEN BEELD

ensa’s, die zijn toch uitgestorven? Waar onze ouders nog naar de mensa gingen als ze goedkoop ergens wilden eten, gaan studenten tegenwoordig naar de pastafabriek als ze ergens goedkoop een vorkje willen prikken. Toch zit er sinds een jaar weer een mensa-achtige plek in Groningen: vijf studenten zijn samen een volkskeuken gestart in de Gym. Elke vrijdag koken ze er voor 3,50 euro een vegetarische maaltijd. De Studentenkrant nam er een kijkje.

Kruimels in bed, zoals de studenten hun project genoemd hebben, is gevestigd in Bed, de koffiebar die bij de Gym hoort. Elke vrijdag koken Lisa Havinga, Jesse Havinga, Tjesse Riemersma, Robin Kramer en Matthijs Snijder voor ongeveer 70 mensen in de kleine keuken.

Elke week wat anders, en altijd vegetarisch.

De locatie is bijzonder: er zijn enkele lange tafels, waar je makkelijk naast wildvreemden kunt gaan zitten, maar er staan ook hoogslapers. Je kunt dus letterlijk in bed eten.

Het idee om een volkskeuken te organiseren, bestond al langer, vertelt Jesse. ‘Dat we dit hebben kunnen opstarten, komt vooral doordat de Gym zo openstaat voor dit soort initiatieven. Als we het zelf hadden moeten doen, dan hadden we het nooit gered.’ De initiatiefnemers wilden iets beginnen waar je goedkoop kon eten, maar waar mensen elkaar ook konden ontmoeten en waar de sfeer goed is. Daarnaast is het ook duurzamer om voor veel mensen tegelijk te koken: ‘We hebben dealtjes met verschillende marktmannen.

We kunnen bijvoorbeeld goedkoop restjes overnemen, die anders weggegooid zouden

worden,’ vertelt Tjesse. ‘Daarmee hebben we niet een soort grote idealistische beweging of zo, het is meer een soort huis-, tuin- en keukenidealisme.’

Juist omdat het bij Kruimels in bed niet alleen om goedkoop eten gaat maar om een groter geheel is de sfeer bijzonder. Aan de lange tafels blijven mensen na het eten zitten om spelletjes te spelen. De mensen die bij kruimels komen eten, zijn misschien nog het best te omschrijven als hipsters. Er komen voornamelijk kunstacademiestudenten, filosofiestudenten en muzikanten. ‘Als je alleen maar goedkoop wilt eten, moet je hier ook niet komen,’ zegt Jesse stellig. ‘Dan kun je beter naar de pastafabriek gaan. Maar we merken vaak dat als mensen hier één keer zijn geweest, dat ze terugkomen. En mensen die hier in hun eentje heengaan op vrijdag omdat ze weten dat het toch wel altijd gezellig is.’

Na een jaar is het gelukkig voor de koks nog altijd leuk om te koken. Doordat ze bij de Gym de kans kregen om gratis te koken, hebben ze ondertussen ook een aantal cateringklussen gekregen, en zijn ze zelfs bezig een eigen kookboek uit te brengen. Helaas moet de Gym ermee stoppen omdat de huur te hoog wordt: ‘De keuken begint een beetje in elkaar te zakken,’ vertelt Jesse, ‘en we hebben ondertussen nog maar zes gaspitjes over.’ Tot deze zomer zullen ze echter nog steeds elke vrijdag in het pand koken. Daarna zullen ze op zoek moeten naar een ander pand, het liefst in de binnenstad. ‘Het liefst zouden we dit nog heel lang blijven doen, maar het moet wel leuk blijven.’

Ook eten bij Kruimels in bed? Elke vrijdag vanaf 18:30 wordt er een vegetarische maaltijd geserveerd. Een hoofdgerecht is 3,50€ en soep met een hoofdgerecht is 5,00€.

Spetter, pieter, pater:

G.S.Z.V. De Golfbreker in het water Het is zondagochtend als ik vaag in mijn achterhoofd de deurbel hoor. Met de make-up van gister nog in mijn ogen strompel ik naar beneden om open te doen. Het zijn de buren. Of ik de zandbak voor hun deur even wil opruimen. Ik tast naar een verklaring voor dit fenomeen, in de krochten van mijn bonzende hoofd. Vaag doemen de muziekfrases: ‘Met zoep’n en zwemmen, kampioen zijn wij’, op. Oh, oh, daar ging De Golfbreker weer...

LIEKE VAN DAM BEELD: RAOUL BERGSMA(R) & JACYNTHA PLAT(O)

N

adat ik de buufies met mijn ongekende lichaamsgeur vriendelijk afgesnauwd heb, kruip ik weer tevreden tegen mijn knuffelolly aan en spelen de gebeurtenissen van 4 februari 2017 zich af achter mijn oogleden. Een mooie zonnige zaterdag is het podium voor het NSK 2017, wat dit jaar gehouden wordt in sportstad Heerenveen, georganiseerd door G.S.Z.V. De Golfbreker.

De Golfbreker is dé studentenzwemvereniging van Groningen en doet het al sinds 1994 mee aan de top van studentenzwemmend Nederland. ‘Wij zijn de Golfbreker, sinds jaar negen – vier’, klinkt dan ook weergaloos door de Friese wateren. Het clublied wordt uit volle borst door alle aanwezige Golfbrekers meegezongen, alvorens de wedstrijd kan beginnen.

De wedstrijd waar ik me bevind is het NSK: Het Nederlandse Studenten Kampioenschap, anders dan de NSZK’s (Nederlandse Studenten Zwem Kampioenschappen) die vier keer per jaar georganiseerd worden, is deze wedstrijd open voor alle studenten die een wedstrijd willen zwemmen, zonder dat ze bij een studentenzwemvereniging aangesloten zitten. Hier zwem je ook voor individueel resultaat. Voor een NSZK moet je wel lid zijn van een studentenzwemvereniging en zwem je samen met je vereniging in een competitie, waarna één studentenstad zichzelf een jaar de snelste zwemstad van Nederland mag noemen. Vijf keer per seizoen is er dus zo’n weekend, die traditiegetrouw wordt afgetrapt met een pré-borrel op de vrijdagavond, en waarvan de wedstrijd het pronkstuk is op de zaterdag.

Goed, om een lang verhaal kort te maken, er schijnt vandaag dus gewoon weer snel gezwommen te worden. Net zoals je altijd op tv ziet zeg maar. En voor deze keer is het aan de Groningers om zo’n groot event op eigen bodem, bijna dan, te organiseren. Alhoewel er wel uitgeweken moest worden naar het Friese land, is de opkomst van De Golfbrekers groot. Hieruit kan je meteen opmaken hoe betrokken de leden zijn met hun vereniging, maar ook met elkaar. De Golfbrekers laten niet alleen commitment zien door bij hun eigen ‘thuiswedstrijd’ aanwezig te zijn, maar schreeuwen tevens de longen uit hun strakke zwemmerslijven, om hun clubgenoten naar de overkant te krijgen. En dat is voor sommige

zwemmers niet geheel overbodig, we noemen geen namen, maar laten we het op ‘kotsen is winnen’ houden.

Volgens Jens Kuitert, huidige voorzitter van De Golfbreker, is die betrokkenheid ook precies waar zijn vereniging voor staat. ‘Het is een hele gezellige vereniging, die laagdrempelig is en daardoor erg toegankelijk. Het klinkt misschien een beetje gay, maar de eerste keer dat ik bij De Golfbreker kwam, was het alsof ik een warm ‘zwem’bad kwam, iedereen is open en oprecht.’

Ook Priscilla Pieters, inmiddels al vier jaar lid van De Golfbreker, kan dit beamen.

‘De eerste keer dat ik écht met De Golfbreker in aanmerking kwam, was op mijn eerste Golfbrekerweekend tijdens ons jaarlijkse kamp naar Schiermonnikoog. Iedereen was zo weird verkleed, het was zo leuk en open: dat blijft toch wel een van mijn betere herinneringen aan mijn Golfbrekertijd.’

Maar naast de gezelligheid, blijft het natuurlijk wel een sportvereniging. De Golfbreker verwelkomt mensen die al van jongs af aan zwemmen, maar ook mensen die nog nooit in het water hebben gelegen.

Zo gooide Mikhael So na jarenlang gebasketbald te hebben het roer om, en zwemt hij nou (met succes!) al 2,5 jaar bij De Golfbreker. Hij is vorig jaar zelfs clubkampioen van zijn baan geworden. ‘Sommige mensen hebben niet door dat ik nog maar 2,5 jaar zwem.’

Bij De Golfbreker kun je dan ook zo vaak trainen als je wilt. Er zijn vijf trainingsmogelijkheden, verspreid over de week, die worden gegeven door gekwalificeerde trainers. Jens: ‘Als je goed en veel wilt zwemmen, heb je bij ons de uitgelezen kans om je daarop te focussen, maar natuurlijk blijven we wel studenten en zijn borrels en leuke activiteiten ook belangrijk. Voor mij is de balans tussen goed kunnen sporten én gezelligheid perfect en je kan zelf kiezen hoe je die wilt indelen.’

Zo spreek ik met Stijn van Duinhoven, zwemmer in hart en nieren, die naast zijn lidmaatschap bij De Golfbreker, nog steeds op hoog niveau bij zijn thuisvereniging zwemt (RZC). ‘Ik train nog steeds één keer per week bij RZC en de rest van mijn trainingsuren maak ik bij De Golfbreker. Verder zwem ik ook nog steeds competitiewedstrijden voor RZC en neem ik deel aan zowel regionale als nationale wedstrijden. Wat voor mij belangrijk is dat de studentenwedstrijden nooit samenvallen

met de belangrijke wedstrijden van RZC en bijvoorbeeld NK’s. En misschien nog wel belangrijker is dat, ondanks het studentenleven die ik meemaak bij De Golfbreker, nog steeds vooruit ga met zwemmen, dankzij de kwalitatief hoge trainingen die zij verzorgen.’

En dat is te merken vandaag aan het aantal NSK-records die aan diggelen worden gezwommen. En ook De Golfbreker pikt wat prijsjes voor de neuzen van de andere verenigingen weg. Met de zakken vol rinkelende medailles (die overigens door erg mooie medaillemeisjes werden uitgedeeld), vervolg ik het NSK-avontuur dan ook verder in de touringbus, die alle zwemmers weer in het hoge Noorden brengt, en bij de eetlocatie afzet. #honger.

De mensen die overdag niet zo geschitterd hebben, kunnen het altijd nog die avond proberen. Elk NS(Z)K-weekend, en zo dus ook deze, wordt afgesloten met een groots themafeest. En dat zorgt voor veel memorabele momenten. Verlegen zijn de Golfjes dan ook niet als ik ze vraag naar hun mooiste Golfbrekerherinneringen. De blauwe plekken, dropwodka, tamboerijnbegrafenissen, missende slaapmatjes en avonturen in studentenpanden vliegen me om mijn oren als ik van mijn jenever nip. Ik geniet van deze hele mooie woorden, en vraag me af wat vanavond zal opleveren.

Gelukkig duurt het niet lang voordat ik daar achter kan komen: met nog een wvo’ tje (wijntje voor onderweg) snellen we ons naar Binn’npret, waar het feest al een uur in volle gang is, en waar de deuren bijna sluiten.

Nog net op tijd glippen we langs de bewaker, naar binnen. ‘Hè werkt u niet altijd voor de Tapperij?’ wordt nog net enthousiast naar zijn hoofd geslingerd. Is ook gek natuurlijk, die hoort hier helemaal niet.

Binnen staat iedereen, al goed in de olie, pret te hebben. Op het thema ‘Oh, oh, daar gaan we weer. Gestrand in het Noorden’, wordt er een glittermagisch einde gemaakt aan dit mooie weekend. Op een lijst met onweerstaanbare hitjes staan schaars geklede meiden, mannen met borsthaar en het gehele Groningse voetbalteam door het

zand te spartelen als een Nemo op het droge.

‘Just keep swimming’, zullen we maar zeggen.

Het ontstaan van mijn eigen zandbak, het valt ineens als puzzelstukjes inelkaar. Wellicht maak ik er morgen wel een zandtaartje van voor mijn buurtbewoners bedenk ik me, als ik eindelijk rustig verder kan slapen. Langzaam zak ik weg in een fijne droom. Mannen met mooie ruggen, die de vlinderslag zwemmen bijvoorbeeld. Hmmm #aanrader.

De Golfbreker: ze komm’n n uut Noord’n, en gingen er dit weekend weer voor.

Wil jij ook zo’n mooie zwemmersrug ontwikkelen? En kun jij als geen ander de golven doorbreken?

Kom dan een kijkje nemen bij één van de traingsuren van De Golfbreker. Je kan zelfs drie keer gratis en vrijblijvend meetrainen om te bepalen of je op het water kan blijven drijven. Iets met scheepsrecht. Meer informatie is te vinden op www. golfbreker.org. Kijk ook eens op de Facebook van G.S.Z.V. De Golfbreker voor wat sfeerbeelden.

Groninger Studentenkrant Maart 2017

11

‘Meteen de basisbeurs terug!’

Anne Kuik heeft in Groningen gestudeerd en staat nu op nummer 11 van de kandidatenlijst van het CDA. De Studentenkrant sprak haar over haar studententijd, ontgroening, de basisbeurs en de gaswinning.

OTTILIE OOST BEELD: LEONARD WALPOT

Kun je iets vertellen over je studententijd?

‘Ik ben hier komen studeren in 2006. Ik ben direct van de middelbare school in Emmen naar Groningen gegaan en ook meteen op kamers gegaan. Ik ging Rechten studeren, ik wist eigenlijk altijd al dat ik dat wilde doen. Het eerste college was Algemene Rechtswetenschappen, meteen in een hele grote bioscoopzaal. In het begin schrok ik wel van de moeilijke woorden, maar later krijg je dat jargon steeds meer in je hoofd. Het was wel een grote stap van de middelbare school, waar je in een kleine klas zit en de leraar je naam kent, naar de Universiteit waar je in zo’n grote zaal college krijgt. Het was dus wel wennen, maar ik vond het meteen een leuke studie. Ik heb ook meteen in het eerste jaar mijn propedeuse gehaald.

Daarna ging ik twijfelen over of ik bij een studentenvereniging wilde gaan. In het tweede jaar ben ik dan ook lid geworden bij Albertus. De aanleiding daarvoor was dat ik in de vakantie iemand was tegengekomen die me aanraadde om bij een vereniging te gaan. Die vertelde dat het leuker was om ook contacten te hebben met mensen van andere studies, en daar is een vereniging perfect voor.

Ik zag ook dat ze bezig waren met theater en toneel, en met een lustrummusical en toen dacht ik: daar moet ik bij zijn. Ik ben toen bij een jaarclub gegaan en hoewel ik niet echt een groepsmens ben, vond ik dat wel erg leuk.

Ik heb ook bij het Rechtsbureau van de SOG gewerkt zodat ik wat praktijkervaring kon opdoen. Alleen de studie vond ik namelijk vrij droog. Ik vond het dus ook echt wel belangrijk om dingen naast mijn studie te doen, ook voor het opdoen van sociale vaardigheden. Je ziet dat in het leenstelsel studenten erg geneigd zijn om hun studie snel af te ronden en daarnaast misschien een baantje te hebben om alles te kunnen bekostigen. Er is dan minder tijd voor andere belangrijke dingen naast je studie.’

Wil je ooit nog iets doen met je rechtenstudie?

‘Ik ben nu wel indirect bezig met rechten.

Rechten is heel breed, en in de politiek heb je ook veel met wetgeving te maken. Ik ben natuurlijk niet opgeleid als specialist, maar ik heb bij elke portefeuille wel voordeel van het feit dat ik weet hoe wetgeving in elkaar zit. Ik weet dan ook dat sommige dingen gewoon niet uitvoerbaar zijn. Dat Wilders zegt dat hij alle moskeeën wil sluiten bijvoorbeeld, dat kan gewoon niet.’

Hoe ben je actief geworden in de politiek?

‘Op de basisschool wist ik al dat ik de gemeenteraad in wilde. Ik heb toen in een schriftje geschreven dat ik als doel had om de stoepen recht te maken voor de toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers. En daar ben ik ook daadwerkelijk mee bezig geweest! Toen ik in Groningen ging studeren ben ik meteen naar het CDJA (de jongerenpartij van het CDA) gegaan en heb gevraagd of ik iets kon doen. Ik heb daar toen een bestuursfunctie gekregen.

Uiteindelijk ben ik fractieassistent geworden. Met de verkiezingen in 2010 werd mij gevraagd of ik ook mee wilde doen. Toen ben ik op mijn drieëntwintigste in de gemeenteraad gekozen. Toen was ik nog student en liep ik dus campagne. Ik ben in de raad gekomen met voorkeurstemmen. Ik stond op plaats 3, maar we gingen terug naar twee zetels.

Ik kreeg dus eerst een telefoontje met het nieuws dat ik er niet in was gekomen, maar een paar uur later hoorde ik dat het toch gelukt was met voorkeurstemmen. Ik heb me tijdens de campagne vooral gericht op studenten, en ik denk dat er dus ook wel veel studenten op me hebben gestemd. Daarnaast was ik de eerste vrouw op de lijst en dat speelt ook mee. Ik had geen ervaring, dus ik was blij dat ik wel die kans kreeg. Later kwamen de sollicitaties voorbij voor de Tweede Kamer. Toen zag ik dat wel als een kans. Ik vind de politiek heel leuk, ik spreek heel veel verschillende mensen 12

Groninger Studentenkrant Maart 2017

en het is heel afwisselend. Ik kom ook graag voor mensen op.’

Heb je het idee dat je als politicus afstand hebt moeten nemen van het studentenleven?

‘Ik vind dat het studentenleven wel erg zwart-wit wordt neergezet, en dat het erg negatief is wat daar allemaal gebeurt. Er zijn natuurlijk ook wel veel dingen gebeurd die echt niet kunnen. Het is behoorlijk negatief neergezet maar ik denk dat dat ook wel met de media te maken heeft. En als daar dan niet goed op wordt gereageerd wordt het alleen maar groter. Het lijkt me ook dat als er geweld wordt gebruikt dat het slachtoffer dan moet worden aangespoord om aangifte te doen.

Dan moet er niet gezegd worden dat het wel intern wordt opgelost. Maar ik heb een hele gave tijd gehad, veel verschillende mensen leren kennen en heb geleerd om alles van verschillende kanten te bekijken. Ik heb me bij Albertus hard gemaakt voor het behoud van de studiebeurs voor bestuurders. We hebben ook verschillende politieke avonden georganiseerd waar bijvoorbeeld Balkenende, Donner en Pechtold langskwamen. Het beeld dat de media hebben geschetst doet wel tekort aan de kracht en sociale functie die verenigingen hebben.

Ontgroening is ook een kwestie die erg groot is gemaakt. Het is eigenlijk een soort groepsproces. Tijdens mijn ontgroening is niets ergs gebeurd. Dat hoort ook zo, maar de tradities moeten wel meegegeven worden. En je moet bereid zijn moeite te doen om erbij te horen. Ontgroening zorgt namelijk voor een sterk loyaliteitsgevoel en groepsgevoel. Het kan ook een kans zijn om de sociale functie van een vereniging te laten zien, bijvoorbeeld door schoonmaakacties. Bovendien wordt je er ook assertiever van om voor jezelf op te komen en je grenzen aan te geven. Het probleem is deels onwetendheid, want het is lastig voor buitenstaanders om een beeld te hebben van wat het inhoudt.

De maatschappelijke dienstplicht die het CDA wil invoeren past hier ook wel bij. Dit is een soort uitgebreide maatschappelijke stage, waarbij je je inzet voor een sociaal doel. Jongeren gaan bijvoorbeeld werken bij de politie of in de zorg. De zoon van Sybrand Buma wilde bijvoorbeeld bij de politie meelopen, maar hij had niets geregeld. Hij ging er

toen vanuit dat hij wel in de politiek mee kon lopen, maar dat ging natuurlijk niet door. Het enige wat toen overbleef was de kinderboerderij, waar hij het heel leuk heeft gehad. Het idee van deze dienstplicht is dat je iets terug doet voor een ander.’

Hoe ga je om met de toegenomen aandacht?

‘Ik ben wel wat gewend, maar het hangt ook erg af van je instelling. De eerste keer schrok ik er wel van. Toen had ik een voorstel over een sms-systeem dat mensen die kunnen reanimeren zou waarschuwen als er iemand in de buurt was die hulp nodig had. Dit kwam op het nieuws, en de reacties waren niet mals.

Sommigen zeiden dat omdat ik van een christelijke partij ben mensen met een hartaanval maar gewoon moest laten sterven, omdat dit moest volgens God. Ik schrok dus wel dat mensen over zo’n voorstel zo lelijk konden doen.

Daarnaast krijg ik ook wel eens opmerkingen over mijn uiterlijk. Ik probeer dan te reageren met een grapje: zo doen we dat bij het CDA, wie de mooiste is, is de baas. Je leert er wel mee omgaan.’

Hoe groot acht je de kans dat je in de Kamer komt?

‘Dat is altijd gek om te zeggen over jezelf.

Ik heb natuurlijk afscheid genomen van de gemeenteraad, dus ik ga er wel vanuit dat ik verkozen word. Ik sta op nummer 11 en dat is een verkiesbare plek. Er kan natuurlijk vanalles gebeuren, maar ik heb er wel vertrouwen in. Je moet natuurlijk wel streven naar zoveel mogelijk zetels om echt iets te kunnen betekenen. En bovendien heeft Nederland een meerpartijenstelsel dat ervoor zorgt dat je een partij nooit al haar standpunten kan uitvoeren.’

Maar stel dat het CDA 76 zetels krijgt in maart, wat gaat er dan als eerste veranderen?

‘Die basisbeurs weer terug natuurlijk! Ik denk dat dat een gemakkelijk punt is om te realiseren. Het is een belangrijke investering in onze samenleving. Ook vanuit een ander perspectief kan het voordeel opleveren: er zijn in Groningen veel baantjes die worden bezet

door studenten, maar die heel goed uitgevoerd kunnen worden door werklozen.’

Ga je Groningen missen?

‘Ik blijf gelukkig gewoon in Groningen wonen.

Dat vind ik ook wel heel belangrijk, want dan weet ik wat er speelt in de provincie. Daarom sta ik ook op de lijst: zodat ik de belangen van de Groninger en de jongeren kan vertegenwoordigen.

Ik ben wel gewaarschuwd dat mijn hele agenda bezet zal worden, dus het is wel belangrijk om vrije avonden op te eisen. En ik heb natuurlijk de zondag, die ik echt beschouw als rustdag. Daar wil ik me ook voor in blijven zetten. Je ziet namelijk dat ondernemers nu vaak een boete krijgen als ze op zondag niet open willen gaan. Deze kleine bedrijven moeten ook beschermd worden en daar heeft de overheid een verantwoordelijkheid in.

Een punt dat hiermee samenhangt zijn flexcontracten. Dit is voor jongeren vaak een probleem, omdat ze geen zekerheid kunnen opbouwen. We willen de kloof tussen flex en vast overbruggen, bijvoorbeeld door middel van tijdelijke contracten voor vijf jaar.’

Hoe sta je tegenover de gaswinning?

‘Die kwestie heeft volgens mij gezorgd voor een grote kloof tussen de politiek en de inwoners. Veel partijen wilden destijds alleen maar meer onderzoek doen naar of er een relatie was tussen de gaswinning en de aardbevingen, terwijl dat allang duidelijk was. Dat was dus gewoon uitstelgedrag. De politiek moet wel ingrijpen als dingen glashelder zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat veel mensen zich onveilig voelen.

Daarnaast hebben we te maken met een gebied dat tevens te maken heeft met krimp.

Dit versterkt elkaar. Het wordt steeds moeilijker om je huis kwijt te raken. Mensen moeten natuurlijk niet het idee hebben dat Groningen geen leuke plek is om te wonen. Dit vergt wel investeringen. Allereerst moeten de huizen scheurvrij en aardbevingsbestendig gemaakt worden. Daarna moeten we het gebied weer aantrekkelijk maken, bijvoorbeeld door middel van bedrijvigheid en duurzaamheid.’

Zernike is kut H PAULIEN PLAT

et Zernike: vanaf het moment dat je het terrein op fietst, langs de idyllische Crematoriumlaan en het prachtige winkelcentrum Paddepoel, heb je het gevoel dat je thuiskomt. Fietsend achter je medestudenten aan nader je langzaam het terrein waar er zo weer informatie in je hersenen gestampt gaat worden; de grijze gebouwen, die doen denken aan grijze fabrieken uit de tijd van de stoommachines, laten je onmiddellijk op je gemak voelen. Het beeld van de schreeuwende man nabij de ACLO representeert de intens gelukkige gevoelens die je hebt op het moment dat je over het terrein van het Zernike fietst.

Oké, laat ik het zo stellen: het Zernike is nou niet de meest stimulerende leeromgeving ter wereld. De saaie gebouwen doen denken

aan fabrieken in plaats van een stimulerende leeromgeving, en het schreeuwende beeld motiveert studenten nou niet echt om óf te gaan leren óf te gaan sporten, meer om heel hard weg te fietsen.

Dan nog even de Aletta Jacobshal: waarom in godsnaam is die zaal oranje geverfd? Oranje wekt volgens mij niet de kalmte en rust op die je zo hard nodig hebt zo vlak voor een tentamen. Ik heb de psychologische betekenis van de kleur oranje eens even opgezocht, en volgens Google wordt oranje (en rood) “vaak geassocieerd met warmte, intensiteit en passie en is de kleur van seksualiteit, zinnelijkheid en verlangen”. Dan nog even iets: er wordt ook gezegd dat “indien de kleur overactief is, dominantie, wantrouwen, angst, jaloezie, roekeloosheid en ongeremdheid geldt”. Laten we zeggen dat in de Aletta

Jacobshal de kleur enigszins overactief is: dit heeft dus echt het averechtse effect van datgene wat je tijdens een tentamen moet ervaren.

Bovendien zijn er maar weinig studenten die daadwerkelijk in de buurt van het Zernike wonen. De overweging dichtbij het Zernike of dichtbij de stad is al snel gemaakt, en de meeste studenten kiezen hun stulpje dan ook op steenworp afstand van het centrum. Elke ochtend een kwartier met je brakke kop naar college fietsen is niet hetgeen waarmee je je dag wil beginnen, maar soms moet het dan maar gebeuren.

En wie heeft de indeling van de campus bedacht? De gebouwen zijn totaal niet logisch ingedeeld qua nummers, en vaak zijn de gebouwen van binnen ook nog een doolhof. Een subliem voorbeeld hiervan is de

Kapteynborg, waar ook de maaltijden die in de kantine stuk voor stuk gefrituurd en niet te eten zijn.

Vooruit, het Zernike kent niet alleen zijn negatieve kanten. Alles is dicht bij elkaar en als je dus in twee verschillende gebouwen les hebt, loop je zo van de ene naar de andere kant van de campus. Ook zijn er veel fietsparkeerplaatsen, dus hoef je nooit een eeuwigheid te zoeken om je fiets ergens neer te zetten, en is er een chille bieb aanwezig. Maar het dus niet altijd rozengeur en maneschijn; er zijn er een hoop dingen waar een gemiddelde student zich goed aan kan ergeren op de Zernike Campus.

Dönerverhalen:

voorvallen in de Hasret

I

PAULIEN PLAT

edereen herkent het wel: de avond begint zo onschuldig, gezellig met je vriendengroep indrinken en de stad in. Al snel worden er steeds meer rondjes uitgedeeld, de shotjes gaan over de bar en biertjes worden geadt. Langzaam wordt je hoofd wazig en je maag zeer hongerig. Je begint rondjes te lopen door de stad om dit knagende gevoel in je maag te laten stoppen, en dan is het daar opeens: het baken van licht, de reddingsboei, de redder in nood: de Hasret.

Dolgelukkig loop je naar binnen en bestelt het

eerste waar je oog op valt: pizza of döner. De Hasretmedewerker glimlacht vriendelijk en tevreden ga je op een barkruk zitten, waar je oog in oog komt te zitten met je eigen, lichtelijk aangeschoten hoofd. Geschokt kijk je weg van de spiegel. Als uiteindelijk je bestelling wordt omgeroepen, verorber je zielsblij je voedsel en vertrek je weer.

Dit is waarschijnlijk wat er negen van de tien keer gebeurt als er dronken en hongerige mensen de Hasret binnen komen stormen, maar er is natuurlijk op elke

Pubquiz

QUIZ-VRAGEN.NL

Woensdag vanaf 20:00 uur Zondag vanaf 19:00 uur Quiz-Arrangement:

Quiz & Maaltijd voor €12,50 p.p.

Reserveren voor 17:00 op de bewuste dag!

Bier & Spijsgerechten

Genieten van heerlijke Bier & Spijsgerechten bij De Toeter.

Elke dag tussen 16.00 en 22.00 uur

willekeurige avond wel eens iemand die iets raars doet, iets doet dat blijft hangen. De Hasretmedewerkers hebben al genoeg dingen gezien die het daglicht niet kunnen verdragen, en hierover gingen wij van de Studentenkrant met ze in gesprek.

Ibrahim werkt al 8 jaar bij de Hasret, op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag. Hij werkt op deze dagen van 9 uur ’s avonds tot 7 uur ‘s ochtends. “Ik heb die drie dagen rust dan ook echt wel nodig, anders is het echt niet te doen,” zegt hij zelf. Hij staat vrijwel altijd pizza’s te bakken, iets dat hij heel erg leuk vindt. Ook doet hij wel eens kassa en maakt hij broodjes döner.

“Mensen zijn vreemd als ze dronken zijn: ze worden ongeduldig, ze schreeuwen en ze dringen voor. Hier ontstaan dan ook wel een ruzies over. Maar de meeste klanten zijn gelukkig heel aardig,” zegt Ibrahim. Vaak komen er vaste klanten, die soms wel een uur in de zaak blijven hangen. “Vooral als het koud buiten is blijven mensen soms heel lang hangen, en blijven ze maar kletsen.” Klanten worden vaak geïrriteerd als het lang duurt voordat ze hun eten krijgen. Ibrahim: “Maar als mensen hun döner of pizza krijgen, worden ze weer helemaal rustig en zijn ze tevreden.

Dan hoor je ze opeens helemaal niet meer.”

Af en toe zit er een klant tussen die besluit zijn maag te legen op de vloer van het uitgaansrestaurant. Die klanten worden dan ook onmiddellijk weggestuurd. “Ik kan daar echt niet tegen, ik moet dan zelf ook bijna kotsen alleen maar omdat ik het zo vies vind. Zelf ruim ik het nooit op, ik laat het altijd door een andere medewerker doen.”

Huilende klanten zitten er ook nog wel eens tussen, maar vet eten werkt soms als het ultieme troostmiddel. “Vooral meisjes huilen nog wel eens in de zaak. We stellen ze dan gerust en na een pizza te hebben gegeten zijn ze vaak weer vrolijk.” Als ervaringsdeskundige van dit fenomeen kan ik zeggen dat een pizza inderdaad echt helpt tegen een verdrietige dronk.

Eén moment is Ibrahim echt bijgebleven bij zijn werk, namelijk het moment dat iemand ruzie met hem zocht omdat hij zijn pizza niet lekker vond. “Ik had een pizza gebakken waar de jongen in kwestie knoflooksaus op wilde. Ik zei nog dat de pizza dan heel slap zou worden en dat de kwaliteit van de pizza achteruit zou gaan, maar hij zei dat dat niet uit zou maken. Even later kwam hij heel boos naar me toe omdat hij de pizza niet lekker vond.” Uiteindelijk werd de jongen maar weggestuurd.

Het lijkt dus allemaal wel mee te vallen met de dronken acties van Hasretklanten: het blijft bij af en toe een braakje op de vloer leggen en sporadisch een ruzietje. De dronken klanten zijn vaak raar, maar wel vriendelijk. Misschien dat dronken eten weer wat nuchterder maakt, waardoor vreemde acties voorkomen worden. Laten we in ieder geval allemaal heel lief doen tegen die arme Hasretmedewerkers, die onze dronken behoeftes staan te vervullen door in de keuken te staan ploeteren. Ze hebben het hard nodig!

Iedere zondag Special Sunday vanaf 22:00 uur!

Café de Toeter Turfsingel 6 9712 KP Groningen / 050 - 312 44 99

w w w.cafedetoeter.nl

Groninger Studentenkrant Maart 2017

13

Drankjes doen?

I

RICHARD NOBBE

k heb iets geobserveerd. Nu doe ik dat wel vaker, maar zelfs in de kennelijk schijnbare oppervlakkigheid van het sociale leven van vandaag de dag is deze observatie mij een doorn in het oog. Steeds vaker komt tot mijn ergernis op allerhande (dating)profielen en tijdens gesprekken over hobby’s het fenomeen ‘drankjes doen’ voor. Het paardrijden, voetballen en schrijven hebben in de presentatie van de eigen identiteit plaatsgemaakt voor het doen van drankjes. Niet alleen doet mij dit zeer tot in de diepste krochten van mijn taalminnende hart (een drankje drink je, dat doe je niet), maar ook op andere vlakken laat deze zogenoemde ‘hobby’ nog veel te wensen over. Elk gesprek dat over de passies van iemand had moeten gaan wordt definitief de nek omgedraaid met het fenomeen ‘drankjes doen’. Wat dan nog rest is een gesprek met de fut van een doodgeslagen biertje in een gure kroeg waar de TL-buizen al een halfuur branden.

De – mijns insziens – beperkte definitie van het woord ‘hobby’ staat echter wel ‘drankjes doen’ toe als hobby: ‘’Een hobby is een liefhebberij of bezigheid ter ontspanning voor in de vrije tijd. Een hobby wordt uitgevoerd voor het plezier, en niet als betaald werk’’, aldus de eerste hit op Google. Ik ben het niet eens met deze definitie en vind ‘drankjes doen’ een treurig, de naam van hobby onwaardige ‘hobby’ die zo snel mogelijk naar de diepste cirkel van de hel verbannen moet worden. Vrees echter niet, boze lezer die zijn hooivork al slijpt en zijn pek al opwarmt, een drankje drinken of jezelf een stuk in de kraag dringen mag absoluut, met mijn zegen zelfs, maar bear with me.

Het is als mens erg treurig als je je slechts kunt definiëren als iemand die graag drinkt. Daarnaast is het ook zo dat vrijwel elke student - nee, dat iedereen tussen de achttien en de dertig graag in zijn vrije tijd met vrienden wel eens veel te veel drank achterover tikt. Het onderscheidt je niet als mens en het maakt je intens saai als dit het enige is waarmee jij jezelf denkt te kunnen onderscheiden, je doet jezelf er tekort mee. Elk mens poept zoals elke student (incluis ondergetekende) drinkt, maar dat zie je mij ook niet op mijn Tinderprofiel gooien. Noem me pretentieus, noem me een elitaire klootzak, maar for once sta ik achter mijn pretentie en elitisme.

Liever lezer, ik ben meer dan een pretentieuze cynicus en jij bent meer dan drankjes doen. Voor mij hoef je niet te doen alsof je megagezellig bent door je functionerend alcoholisme op te hemelen tot een hobby. Een hobby moet een mens verrijken, een mens onderscheiden. Heb het met mij over je passies, je ambities, je dromen en je verlangens, laat me zien wie je echte van mijn part kantklossende, modeltrein bouwende jij is. Maar laat in naam van alles wat waarde heeft het ‘drankjes doen’ als hobby achterwege, je bent beter dan dat.

Lieve lezer, laat me jou kennen.

Drankje doen?

Kruismomenten N RICHARD NOBBE

adat hij voor ons beiden een glas thee heeft gepakt, kruipt oud-stadsdichter van Groningen Kasper Peters achter zijn laptop.

Hij gelooft heilig dat hij de Staatsloterij gaat winnen en hij zoekt dus alvast naar een eiland dat hij kan kopen: ‘’Voor anderhalf ton heb je al een mooi eilandje bij Ierland!’’ zegt hij opgetogen. Zijn dochtertje ligt stil op de bank te slapen. Nog voordat ik ook maar een vraag kan stellen begint Kasper met vertellen over zijn eerste studentenkamer: ‘’Via de vriend van een vriendin van me kreeg ik een kamer aangeboden. In de Toplichtflat in Lewenborg. Toen ik daar in de lift stapte, kwam ik een junk tegen. Die bleek daar in de lift te wonen. Hij had er een slaapzak en een prullenbak en alles.’’ Hij zet een plaatje op van Shel Silverstein en gaat verder met vertellen: ‘’Ik had toen een huisgenoot die Hans heette, wij gingen elke zondag naar de Vera. Totdat hij verhuisde, maar ik vond al snel een nieuwe huisgenoot die ook Hans heette, die wilde ook elke zondag wel mee.’’

Al snel vraag ik hem naar de vrouwen in zijn studententijd. ‘’Ik wist niks van vrouwen.

Er was ooit een meisje met wie ik terugfietste naar haar huis in Beijum. Ze kleedde zich uit en ging in bed liggen, met daarbij het voorstel dat ik erbij mocht liggen. Dat vond ik vreemd, ik heb tot zeven uur ’s morgens op haar kamer gezeten. Daarna kreeg ik les over meisjes van mijn huisgenoten.’’

Hij studeerde ooit SPH in Groningen en noemt zijn studententijd saai, maar al snel komt hij met verhalen over zijn baantje in Berlijn, waar hij decors uit piepschuim sneed. ‘’Ik ben 27 keer naar Berlijn gelift, maar vaak ging ik daarna nog verder liften. In Slowakije en Tsjechië had je toen een fles wijn voor

één gulden!’’ Ook heeft hij het over de stations bij de kolenmijnen in het Oostblok, waar ze op de stations alleen bier, worst en brood verkochten. ‘’De muur was net gevallen, er hing daar een soort optimisme, ik was bang dat ik dat zou missen als ik nu niet zou gaan.’’

Terwijl zijn dochtertje wakker wordt en hij haar op de arm wiegt vertelt hij verder over zijn eerste aanraking met de poëzie, in een gekraakt landhuis dat Villa Weltevree heette. ‘’Nadat ik had voorgedragen, heb ik nog naast een vrouw in een bult fruit gelegen, als kunstwerk.’’ Ook volgt daarna nog een verhaal over hoe hij met vrienden in een brombak over een bevroren Paterswoldsemeer scheurde: ‘’Levensgevaarlijk, het kraakte de hele tijd,’’ is het enige wat hij er over zegt.

Al snel begon Kasper op het gebied van poëzie steeds meer te doen, met vrienden begon hij het dichterscollectief (de Dichters uit) Epibreren, een gezelschap dat binnen drie maanden in de grote kranten stond en optredens had door Nederland en België. ‘’Er werden kroegen gebeld die zestien jaar geleden voor het laatst poëzie hadden gehoord, we waren de enigen die wat deden op dat gebied. Maar wij deden het ook met veel schreeuwen en muziek. De jongens uit Amsterdam die subsidie kregen waren boos op die boerenpummels uit Groningen die wel optredens kregen. Ik had zo drie optredens per week, ik hoefde niet eens bij te lenen.’’

Ondertussen ging zijn studie gewoon door, hij spreekt over het heftigste moment van zijn studietijd, zijn stage als vertrouwenspersoon voor mannelijke prositituees: ‘’Ik heb daar hele heftige dingen meegemaakt, een mes tegen mijn keel, jongens die geweren mee hadden om een ander neer te schieten en veel sterfgevallen door overdoses.’’ Toch beschrijft

Kroegportret: De Koffer ANNE WESTER BEELD: DE KOFFER

E

en stukje uit het centrum, midden in de Schildersbuurt vind je een café waar ze wel 320 verschillende speciaalbieren verkopen. Zowel uit verrassende verre oorden als van eigen Nederlandse bodem. Klinkt bijna te mooi om waar te zijn toch? Maar het is toch echt heus waar en omdat ik mijn ogen niet kon geloven ging ik eens bij de Koffer langs om poolshoogte te nemen en sprak af met Ronny (eigenaar) en Marjolein (bedrijfsleider).

24 jaar geleden, op 26 februari, opende eigenaar Ronny voor het eerst de deuren van zijn café de Koffer. ‘In de tussentijd is er niet

veel veranderd, veel van de stamgasten zijn bij mij binnen komen rollen toen ze nog studeerden.

Voor sommige betekende dat, dat hun studie niet altijd op de eerste plek kwam te staan maar gelukkig zijn ze inmiddels allemaal goed terecht gekomen,’ aldus Ronny.

De kroeg heeft zijn plekje gevonden aan het pleintje van de Blekerstraat.

Niet echt hartje Groningen zou je zeggen. Toch zijn er veel bierliefhebbers die graag een extra ommetje lopen voor het grote aanbod speciale bieren die letterlijk op elk lege plekje in het pand worden gestald. ‘De hype rondom speciaalbieren is in een korte tijd enorm gegroeid. Dat betekent niet alleen dat Nederland massaal biertjes is gaan produceren, ook landen als Polen en Italië staan bij ons op de kaart. We hebben steeds meer gasten die speciaalbieren sparen en dus speciaal naar Groningen komen omdat wij een bier hebben staan dat zij nog nooit geproefd hebben, dat is echt leuk om te merken,’ vertelt Marjolein.

Met zo veel bier zou je zeggen dat het er wild aan toe gaat in de Koffer. Maar dat is niet per see het geval. Marjolein: ‘Wij zijn niet echt een kroeg meer waar enorm wordt gefeest, vroeger kwamen mensen –en vooral

14

Groninger Studentenkrant Maart 2017

hij de ervaring vooral als positief: ‘’Het was een soort van zwarte romantiek.’’

Uiteindelijk begon hij gebruik te maken van herbal XTC om zijn studie met het dichten te kunnen combineren, waarna hij uit Epibreren gegooid werd. Hierna rondde hij zijn studie af en deed hij een tijd niets: ‘’Ik schreef af en toe nog gedichten, eigenlijk alleen maar rotzooi, maar het gaf me lol.’’ Als hij echt tot rust wilde komen, ging hij wandelen in Assen: ‘’Het was voor mij heel fijn om te weten wat ik niet wilde. Liever op een kleine kamer in Groningen dan leven in Assen.’’ Wel had hij nog een woensdagavondvriendinnetje en kookte hij ’s nachts voor het barpersoneel: ‘’In ruil daarvoor kon ik dan gratis bij ze drinken.’’

Hij pakt een fles wijn en schenkt in. ‘’Trouwens, als ik de laatste dagen van de maand geen geld had, dan ging ik altijd naar de openingen van tentoonstellingen van sjieke galeries. Altijd lekkere hapjes en drank.

Ze begonnen me ook te herkennen, een man gaf mij zelfs op een gegeven moment elke keer een pakje sigaretten.’’ Ik vraag hem wat hij studenten aan zou raden: ‘’In je studietijd kom je heel vaak toevallig op kruismomenten in je leven.’’ Ik noem het vlinderslageffect en hij knikt instemmend. ‘’Zolang je mensen om je heen hebt die van je houden en wie je vertrouwt, dan blijf je op het goede pad.

Groningen geeft je de ruimte om rotzooi te maken, neem je tijd.’’ Al snel na deze uitspraak komt zijn vriendin thuis, zijn dochtertje slaapt stilletjes in de kinderwagen die Kasper rustig heen en weer rolt. Ik kan alleen maar stellen dat Kasper op het goede pad is gebleven en dat hij nog jarenlang poëzie zal maken.

studenten- nog wel bij ons indrinken voor ze op stap gingen, maar nu is het eigenlijk vaker zo dat mensen echt langer blijven hangen en er een avondje uit van maken om bij ons lekker bier te drinken. We maken er daarnaast ook echt werk van om onze gasten zo goed mogelijk voor te lichten over de bieren die wij serveren. Dat vinden mensen leuk.’

Het publiek dat naar de Koffer komt voor hun aanbod, op hop gebaseerde, drankjes is heel gevarieerd. Ronny: ‘We hebben niet een doelgroep, behalve misschien bierdrinkers: iedereen is en voelt zich welkom. Maar we zijn er eigenlijk zeker van dat we ook voor diegene die zegt niet van speciaalbier te houden een bier te hebben wat ze wel lekker vinden.’

Klaverjessen I LUUK WESTEMEIJER BEELD: KOOS BREUKEL

edereen weet het wel zo ongeveer.

De verkiezingen zijn weer in aantocht. De dag des oordeels 15 maart is al vele malen gevallen in verscheidene media. De Studentenkrant moet als inhoudelijk hoogstaand medium zich hier ook mee bemoeien. In een afgeladen Oosterpoort namen we een kijkje bij een daadwerkelijke politieke meet-up.

We keken naar een fractievoorzitter die vaker bij zijn voornaam wordt aangesproken dan zijn achternaam. Dat overkomt alleen de allergrootste politici zoals: Mark, Pim, Geert en Gert-Jan (duidelijker kunnen we niet zijn).

Ten tonele verschijnt een rapper. Hij vertelt over zijn jeugd in AmsterdamNoord. Het standaardverhaal over hoe een jongetje zich in de straten daar bevindt. Een prachtig liedje zingt hij met als mantra: je doet het niet slecht voor een vluchteling. Dat werd hem zo vaak in zijn leven gezegd dat hij er schijnbaar een liedje over moest maken. Nadat rap zijn politieke en maatschappelijke rol weer eens had bewezen is het tijd voor de hoofdact.

Het katheder verschuift richting het midden. De lichtstralen geven een fel schijnsel over het podium. De muziek zwelt aan en boven in de zaal verschijnt hij dan. Als een popster van formaat staat JFK* bovenaan de trappen van de Oosterpoort. Alsof de hemelpoorten open waren gevallen daalde de Jessias af richting het podium. Gestoken in een soepel overhemd, opgestroopte mouwen zoals de Canadese Trudeau steekt hij van wal. ‘Lieve vrienden,’ begint onze Nederlandse Obama.

UITVERKOCHT

10/03

Donnie

11/03

Avi On Fire & more

11/03

Bassface XII

17/03

The Grand East

18/03

Jonna Fraser

22/03

Comedy Night

UITVERKOCHT

24/03 Lucas Hamming Er volgt een boodschap van hoop, duurzaamheid en belastingen op vermogen.

Hier in de Oosterpoort worden niet alleen idealen gedeeld. Hier wordt gebouwd aan een linkse beweging die Nederland groener en socialer zou maken. Ja, die kennen we: Samsom en Rutte gaan bruggen bouwen en de Jessias bouwt een beweging. What’s next.

Een hoop idealen passeren de revue.

Hoe onze jonge hond ze gaat waarmaken wordt niet verteld maar het zijn wel zijn idealen. Even voor de duidelijkheid: idealen zijn prachtig en lovenswaardig maar waarom zou je verdraaid de politiek ingaan, als je die hebt? Als ergens dagelijks idealen sneuvelen is het in de politiek.

Onze Jesse: jong, onbevangen en vol met goede moed. Weggelopen uit een

boyband en gezegend met zijn eigen videogame. Een authentieke frisse verschijning gebaseerd op plagiaat van overzeese politici gegoten in een eigen poldervariant. Maar in de formatie mag ie gaan klaverjassen met zijn idealen. We zullen zien wat er van overblijft. Bejubeld als de verlosser van links. Zoals een goed Grunniger zegt wordt het soesen of doun met deze jongeman? *JFK niet John F. Kennedy, nee, Jesse Ferras Klaver (die ene is vermoord en zit nog veilig achter de hemelpoorten) (toeval bestaat niet het is een conspiracy) (in de gedaante van Jesse Klaver is Kennedy teruggekeerd op aarde).

25/03 Shary-An 31/03

Joy Wellboy

01/04

Grunn’t

06/04 Rootsriders 08/04 Anna Rune

POP/SOUL

SIMPLON UP

ELKE DONDERDAG. LIVE MUZIEK.

POPPODIUM SIMPLON - BOTERDIEP 69 - GRONINGEN

ALTIJD BEVEN IS GEEN LEVEN!!!

D

JEAN-LUC KRAAIJENOORD

insdag 7 februari was het zover. De fakkeloptocht door Groningen om de gaswinning tegen te gaan, georganiseerd door de Groninger Bodem Beweging. Meer dan 4.000 Groningers hadden zich verzameld op de vismarkt. De politie was zelfs geschokt door dit aantal, aangezien alle eenheden waren uitgerukt om te bewaken en te beveiligen. Hortend en stotend kwam de groep op gang en de menigte bewoog zich twee-aan-twee, gefakkeld, over de vismarkt. De groep was verscheiden, soms jong, vooral oud. Soms luid, vooral stil. En Freek de Jonge.

Gepaard met Groningse vlaggen, bewoog de stille tocht zich naar de Aa-kerk. Toen de menigte begon te merken dat de toeschouwende stadjers werden getroffen door hun beweging, werden er hier en daar leuzen en liederen ingezet. De groep trembleerde over het Gedempte Zuiderdiep en er vielen leuzen als: “Onze toekomst, gas terug!” en “Wij laten ons horen, kap met boren!”, maar ook het Grunnings Laid werd meerdere keren ingezet.

Toen wij deze optocht, in de strenge kou, probeerden te observeren, zagen wij ook meerdere studenten voorbij komen. Zo ook Jan-Willem (23) en Niek (21). Deze twee heren schreeuwden het hardst van iedereen, zonder fakkels, wel met een half kratje Bav. Hun leus: “Altijd beven is geen leven”, werd ook door vele

03/03 10/03 16/03 23/03 24/03 30/03 03/04 Groningers overgenomen. Toen we ze vroegen waarom zij geen fakkel hadden, antwoordden ze lachend: “Ja man, wij zaten te chillen op huisavond en opeens werden we gechoqueerd door heel veel kabaal. We zagen iedereen lopen en beseften opeens dat die optocht aan de gang was. Kratje gepakt, peuken gepakt en naar buiten gegaan.” Ondertussen smeerden ze hun keel met wat bier en schreeuwden ze hun leus nog meerdere malen. “Die Groningers hebben ons nodig. Wij schreeuwen wel voor ze.”

Er waren ook vele nationale en regionale politici bij en iedereen in Groningen heeft de tocht gehoord. Het was een zinderend succes en vele fakkeldragers

hoopten ook dat ze hiermee een beetje begrip vanuit de politiek konden krijgen.

De laatste vrouw die wij een vraag wilde stellen, wilde helaas niet reageren voor de camera. Ze had nog wel één ding te zeggen. Met vibrerende stem riep ze: “Altijd beven, is geen leven!! Dat begrijpen jullie toch ook wel?”. En ja, dat begrijpen wij ook. Groningers zijn lieve mensen en je moet best ver gaan om iedereen zo bewogen te krijgen. Daarnaast verbaasden we ons over het feit dat bijna iedereen een fakkel had. Daar zit best een goede organisatie achter. Ga zo door Groningers, jullie hebben volgens mij vele mensen wakker geschud.

07/04 13/04 29/04 12/05 18/05

NAVARONE DE KAT IGUANA DEATH CULT THE HOMESICK VIKINGS IN TIBET KEI ON STAGE MOON DUO KRAAK & SMAAK MOSS POPGRONINGEN FINALE MISTER & MISSISSIPPI ORANGE SKYLINE

VOLLEDIG PROGRAMMA OP WWW.VERA-GRONINGEN.NL

Groninger Studentenkrant Maart 2017

15

Ben Hard: De toiletpapierslikker

‘

’Maar wat moet je in godsnaam met een student?’’ vraag ik aan haar: psychologe, mid-dertig en veel te aantrekkelijk voor zo’n onbenul als ik. Ze neemt een slok van haar donkere bier en likt het schuim net iets te ordinair van haar bovenlip af. ‘’Ik vind je interessant.’’ Haar blauwe ogen die een inherente geilheid bevatten kijken in de mijne. Ik glimlach, laat mijn ogen over haar lichaam gaan en kijk haar strak aan. ‘’Ik jou ook.’’

Een kwartier later staan we in een gare club, ze bestelt een tequila. De barman giet twee shotglaasjes vol met deze vloeibare vorm van slechte beslissingen. ‘’Noem je dat een tequila?’’ zegt ze bits. De barman pakt twee royalere glazen en giet deze vervolgens vol. Zonder moeite tikt ze het achterover, ik bluf zo hard als ik kan en volg haar voorbeeld. Ze sleurt me mee naar de dansvloer en begint op een dansvloer vol met mensen van ongeveer tweederde van haar leeftijd tegen mij aan te schuren. Haar billen voelen fijn onder het jurkje dat ze draagt en ze draait zichzelf al snel om. Ze rolt haar heupen nog steeds terwijl die geile, ijsblauwe ogen mij opnieuw aanstaren en haar hoofd iets kantelt. Dit is het moment waarvan mijn vijftienjarige, World of Warcraft spelende ik van droomde: tongen met een onvervalste milf.

Een klein uur en een niet nader te noemen aantal dubbele tequila’s later zitten we op het VVV-kantoor. Althans, ik zit op het VVV-kantoor, zij zit op mij. Mijn hand trekt hard aan haar blonde lokken en mijn tanden zetten zich in de zachte, zoete huid van haar nek. Het op en neer deinen van haar volle borsten is door haar hevige ademhaling en ondanks haar flinterdunne zomerjas goed zichtbaar. ‘’Ik wil dat je me likt,’’ hijgt ze in mijn oor terwijl haar kruis over de prominente bobbel in mijn spijkerbroek rolt. ‘’Ik wil dat je mijn kontje likt,’’ hijgt ze erachteraan voordat ze zachtjes in mijn oorlel bijt. ‘’Wil je mijn kontje likken?’’

Ik denk dat het het gebrek aan bloed in mijn brein er toe leidt dat ik haar billen ruw vastgrijp en in haar oor grom: ‘’Absoluut, vies sletje.’’ Ik sla op haar billen, de klap wordt gedempt door het iets te korte, iets te strakke jurkje.

Aan mijn hand sleurt ze mij mee door verlaten steegjes en drukbezochte straten, waarbij ik in de eerstgenoemde gebruik maak van de leegte om haar af en toe met harde hand tegen de muur te duwen en te zoenen. Ik houd haar armen hardhandig boven haar hoofd, mijn knokkels schaven tegen de bakstenen muur terwijl ze zich speels verzet. Ik zet mijn tanden in haar onderlip en ze kreunt hard en diep. ‘’Godverdomme, ik wil je in me,’’ weet ze

nog uit te brengen voordat ze me weer meesleurt.

Enkele minuten en schaafwonden later bevinden we ons in een hotelkamer. Geen hostel vol met lui die hier alleen maar voor de wiet en naïeve sjaarsjes komen, maar een honest to God hotelkamer, eigen badkamer en handdoeken en alles. Ze duwt me op het bed en maakt mijn knopen los terwijl ze haar weg naar beneden kust. Ik slinger mijn stropdas om haar nek, trek haar naar mij toe en kus haar hard, zoals we eigenlijk de hele avond al doen, terwijl haar hand in mijn broek verdwijnt en er een tevreden piepje uit haar keel ontvlucht. Niet veel later heeft ze mij in haar mond, de jaren ervaring spreken boekdelen, mijn hand klampt zich vast in haar nu warrige blonde haar. Ik duw haar op het bed en begin nu haar uit te kleden, in no time ligt ze naakt op bed en kus ik nu mijn weg naar beneden. Op haar benedenlippen ligt een wit plukje. ‘’Godverdomme, toiletpapier,’’ zoemt er door mijn hoofd. Met al mijn waardigheid en het hoge alcoholpromille in mijn bloed lik het stuk gebruikte papier op.

Ik voel me vunzig, heel vunzig. Ik lik steeds verder naar beneden, ze kreunt harder op het moment dat mijn tong haar kontje bereikt. Het smaakt beter dan verwacht, maar ik besef dat ik met mijn tong tegen de anus van een flink wat oudere vrouw ik best wel mijn dieptepunt bereikt heb.

Ze gaat op haar handen en knieën zitten. ‘’Neem me,’’ gromt ze nog voordat ik in haar stoot. Mijn hand om haar keel en mijn duim in haar kont. ‘’Neem me in mijn kont,’’ schreeuwt ze vrij snel, na een aantal stoten.

Ik knijp haar keel nog harder dicht – want het halve Zuiderdiep hoeft niet van deze sodomie te weten – en wissel van gaatje.

Een kwartier later spuit ik haar kont genadeloos hard vol. Ze kreunt nog diep voordat ze uitgeput en dronken naast mij instort.

De ochtend daarna vertrek ik na een mentholsigaret (van haar) en loop ik naar huis.

Ik voel me een beetje misselijk, misschien is het de drank, misschien is het het besef dat ik een anus heb gelikt en toiletpapier heb doorgeslikt.

Maanden later appt ze me: ‘’Ik ben in de Stad, wat doe je vanavond?’’

Fotografen en illustratoren gezocht

!

De Groninger Studentenkrant is op zoek naar fotografen en illustratoren. Hou je van mooie plaatjes maken en lijkt het je leuk om maandelijks gezien te worden en/of hou je van gratis bier?

Dan zijn wij naar jou op zoek. Stuur je motivatie op naar hoofdredactie@studentenkrant.org en misschien vul jij dan deze pagina!

16

Groninger Studentenkrant Maart 2017