www.studentenkrant.org | jaargang 27 | nummer 8 | April 2011 | Last christmas, I gave you my heart, but the very next day, you gave it away :'( Test
pagina 6
De SK Test de beste RosĂŠ voor in het plantsoen
Het Gesprek
pagina 5
De Studentenkrant spreekt met PowNED’s Dominique Weesie
Studentenkrant Groninger
ACDA & DE MUNNIK
2
Groninger Studentenkrant | April 2011
#winning! Post Afgelopen maand stond er een kleurplaat in onze krant. Uit alle inzendingen kwam nevenstaand stukje vakmanschap als winnaar uit de bus. Beste redactie, Aangezien 1 kleur inkt wel wat weinig is voor een kleurplaat, heb ik mijn best gedaan er wat mooi’s van te maken. Open de bijlage en kijkt uw ogen uit!! Met vriendelijke groet, Douwe
Enige citaten uit het juryrapport: “is dit een grap?” (Redactielid 1) “hahahahaha” (Redactielid 2) “FUCKING HILARISCH :D” (Redactielid 3) “Ik bel de taxateur alvast Fukking meesterlijk” (Redactielid 4) “Dude, die gast is vet koning!” (Redactielid 5) advertenties
twee weken goedkoop
Istanbul studenten cultuur Milaan zomervakantie vanaf 120 euro
Praag
70 steden Barcelona AEGEE
Bratislava onvergetelijk vrienden Griekenland feesten Meer weten? www.summeruniversity.nl • www.aegee-groningen.nl
reizen
Europa
Groninger Studentenkrant | April 2011
Acda & de Munnik Ode aan Ode I Op 24 en 25 maart was het duo Acda en de Munnik in Groningen met hun nieuwe show genaamd ‘Ode II’. Een perfecte kans voor de Studentenkrant om deze (overigens brakke) muzikale helden te interviewen. Een gesprek over de nieuwe show en over hun eigen studententijd.
gen toevallig uit elkaar met de platenmaatschappij waarbij we zaten, en toen dachten we waarom zouden we het niet gewoon zelf gaan doen.
Waar draait het om in Ode II?
Acda: Ja, met zo’n grote major achter je heb je wel problemen, maar je hebt ook heel veel makkelijke dingen; zij doen bijvoorbeeld de promotie. Daar werken heel veel mensen en nou moeten we alles zelf doen, maar de vergaderingen zijn een stuk korter.
De Munnik: Het draait om de liedjes.
Zit daar ook een bepaalde lijn in? Wordt er een verhaal verteld? Acda: Er zit een volgorde in, in de zin van zo klinkt het goed. Dat is de opbouw van de avond.
Willekeurig? De Munnik: We hebben een soort idee achter het programma, dat we onszelf gepermitteerd hebben om alles te kunnen spelen. Zowel oude liedjes als nieuwe, dus ook de liedjes die de mensen nog niet kennen. En dat we ook wel de hits spelen, dat hoort er dan bij. Maar het betekent ook dat we liedjes spelen die we al heel lang niet gespeeld hebben of nog nooit gespeeld hebben. We hebben een bepaalde vorm van de avond, dat we als obers na de laatste gang, wanneer de mensen weg zijn, elkaar voorzingen. Dat we voor elkaar zingen dat is de sfeer waarin het begint, en dan ontwikkelt dat zich uiteindelijk tot een concert.
Dit is dan Ode II is er ook een kans dat er een Ode III komt? Acda: (volmondig) Ja! De Munnik: Ik hoor net van ja, maar ik denk wel dat het dan misschien wel weer anders gaat heten. Vorig jaar deden we Ode. Dat hadden we bedacht omdat we een ode wilden doen aan mensen die wij bewonderen, maar dat is er eigenlijk niet zo van gekomen. We hadden dat programma klaar en we dachten wat een leuke tour, dat moeten we volgend jaar weer doen. Ook eigenlijk in dezelfde tijd van het jaar en toen dachten we dan noemen we dat Ode II, dan is dat een ode aan Ode I.
Jullie hebben sinds kort ook een eigen platenlabel, hoe is dat zo gekomen? De Munnik: Je kunt bij een grote platenmaatschappij zitten, wat we jaren gedaan hebben. Wij gin-
hok in. Dus ik verlang niet zo heel erg terug naar die tijd.... Er was een meisje die heette volgens mij Rosemarie en die wilde mee naar het bierhok, maar dat was heel raar. Nu word ik natuurlijk aan de lopende band versierd, maar toen was dat beslist niet het geval dus ik heb anderhalf uur verbaasd aan de bar gestaan mezelf afvragende waar ze nou zoveel moeite voor deed. Ik dacht moet je niet met iemand anders gaan praten?
Acda: Het was niet zo makkelijk, maar we hebben het toch uiteindelijk wel gedurfd. De Munnik: Het was wel een stap
Zijn alle shows ondertussen al uitverkocht? De Munnik: Ja alles is al uitverkocht.
De Munnik: Ja, nu gaan er twee smsjes en dan ben je klaar. Eerst moest je ergens heen, met allemaal mensen, die zich ermee bemoeien en nu kunnen we het allemaal zelf.
Acda: We hebben ook nog maar drie weken te gaan, maar je kunt natuurlijk altijd de site checken. Dat is natuurlijk hartstikke leuk.
Nou heb ik ook gelezen dat jullie nieuwe plaat nog niet op de radio is geweest en het al wel een hit is geworden op iTunes, dat is toch wel bijzonder
Acda: En de directie is grotendeels bij elkaar tijdens zo’n tour. De Munnik: En je bedenkt samen zullen we het zo, of zo doen, zullen we dat eens gaan inkoppen in plaats van dat er een platenmaatschappij komt. Die gaat dan heel ingewikkeld doen met vergaderingen. Dan moet je zo’n rondje langs de radiostations doen als je een plaat uit hebt, terwijl je denkt ja dit rondje is eigenlijk altijd hetzelfde dus dan kun je het net zo goed zelf doen. Het enige probleem is inderdaad dat je zelf de promotie op je neemt, wat een platenmaatschappij normaal gesproken doet.
We zijn natuurlijk wel van de Studentenkrant, dus hoe was jullie eigen studententijd? De Munnik: Heel leuk! Ja, maar we hebben nooit zo’n studententijd gehad als echte studenten. We hebben natuurlijk allebei de Theaterschool gedaan, dat is toch anders. Acda: Dat is gewoon binnen spelen! De Munnik: Ja je bent eigenlijk in een hele kleine groep constant bezig. Je bent van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op school en dan ga je ’s avonds de kroeg in maar dat doe je dan met een paar mensen. Toevallig hadden wij elkaar. Dus wij zaten ’s avonds met nog wat mensen in de kroeg en als ik
De Munnik: Klopt, daar hadden we nog niets aan gedaan, maar mensen kunnen tijdens de show, in de zaal die nummers kopen en dan downloaden op hun mobiele telefoon.
foto: Ewoud Rooks bijvoorbeeld hier kijk, hier heb je allerlei verenigingen, en dat heb je natuurlijk in Amsterdam ook, maar dat hebben wij allemaal niet meegemaakt. Acda: Wij waren toen onze eigen studentenvereniging. Hadden we zelf opgericht. De Munnik: Waren twee leden. Acda: En elke avond ontgroening!
En missen jullie die tijd? De Munnik: Nou, ik wel een beetje, maar dat is natuurlijk ook omdat je wat ouder wordt. Dat het allemaal zo lekker zorgeloos was. Toch dacht je dan dat je heel veel zorgen had, maar dat was helemaal niet zo. Acda: Dat wist je toen helemaal niet. De Munnik: Nee, dat wist je ook helemaal niet. Ik ben toevallig ook met een liedje daarover bezig, dat je toen met allemaal zorgen liep, waarvan je denkt, jeetje, wat ingewikkeld ook allemaal. En als
je daar nu op terug kijkt denk je, nou, wat maakte jij je druk! Als ik het over zou kunnen doen, zou ik het een stuk zorgelozer doen denk ik, als ik dan weet wat we allemaal nog te wachten staat. Acda: Nou zorgeloos vond ik het niet helemaal. Ik vond het hard werken, moet ik zeggen. Ik weet het niet zo goed meer, maar wel dat ik het allemaal vrij ingewikkeld vond.
Zijn jullie in jullie studententijd wel eens in Groningen gaan stappen? De Munnik: Nee, als studenten niet denk ik. Acda: Nou ik zat in die tijd in de Comedy Train en toen ben ik wel in Groningen geweest. Met Hans Teeuwen, Theo Maassen, Raoul Heertje en ik, allemaal in een auto. Niemand was bekend toen. En dan kwam je zo’n kroeg binnen en dan wilde niemand iets van je. Tien minuten later, als je gespeeld had, dan kwam je in de kroeg en dan liepen alle jongens op je schouders rammen en alle meiden wilde met je mee het bier-
Maar daar hebben jullie verder geen promotie voor gedaan? De Munnik: Nee we hadden er eigenlijk nog helemaal geen radio voor gedaan, maar het is in de zaal heel veel verkocht. Toen hebben we dat aangemeld op iTunes en op de een of andere manier is die daar heel populair geworden omdat mensen daar zijn gaan kijken en toen werd het dus ineens heel veel gedownload. Binnen een dag stonden we volgens mij op één in iTunes. Ja, dus dat was wel heel grappig want we hebben er dus niets aan gedaan. Acda: Ja, het is dus een groot succes deze platenmaatschappij! En we zijn ook sterk van plan om bij deze maatschappij ook de volgende plaat uit te brengen. De Munnik: Ja de eerste kratten champagne zijn al ingeslagen!
@
Else-Marike Kepel
Wil je reageren? Stuur een email naar e.m.kepel@studentenkrant.org
advertentie
Colofon
Redactie: De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt voor en door studenten van HBO en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van tienduizend exemplaren die gratis verspreid worden op de RuG de Hanzehogeschool en andere plaatsen in Groningen
Hoofdredactie:
Randy Martens Robin van der Sar hoofdredactie@studentenkrant.org
Eindredactie:
Ben Hard eindredactie@studentenkrant.org
Vormgeving:
Jacob Roel Meijering
Illustraties:
Tobias Rutteman
Amarins Hielkema Judith Katz Huub Kappert Else-Marike Kepel Carolien Lindeman Randy Martens Jacob Roel Meijering Tessa Nijland Olivier Oost Tobias Rutteman Robin van der Sar Mirre Terpstra Roy de Vries Lisanne Wieringa
Webmaster:
Jacob Roel Meijering
Fotografie:
Jan Luursema www.janluursema.nl Ewoud Rooks www.erooks.nl Eveline Vaessen
Coverfoto: Ewoud Rooks
3
Foto’s Columnisten:
Eveline Vaessen (Tessa) Ewoud Rooks (Annelies)
Met dank aan: Bandirah Mark Retera
KRINGLOOPWINKEL
DE ROMMELMARKT
Drukwerk:
Grafische Industrie de Marne
Bestuur:
Voorzitter: Mirre Terpstra Penningmeester: Roy de Vries Huub Kappert Randy Martens Jacob Roel Meijering bestuur@studentenkrant.org
Adres:
Groninger Studentenkrant Sint Walburgstraat 22C 9712HX Groningen www.studentenkrant.org
WWW.KRINGLOOPWINKEL GRONINGEN.NL Dinsdag: Woensdag: Donderdag: Vrijdag: Zaterdag:
Openingstijden 10:00 - 17:00 10:00 - 17:00 10:00 - 17:00 10:00 - 17:00 10:00 - 17:00
Boterdiep 63 Adres: Rolderstraat 9 Boterdiep 63 9712 LK Groningen 9401 AM Assen
9712 LK Groningen
www.kringloopwinkelderommelmarkt.nl telefoon: 06-57738816 050-3184547
4
Groninger Studentenkrant | April 2011
Badkamer
Archaïsch De SK helpt je maandelijks je archaïsche vocabulaire uit te breiden dan wel nieuw leven in te blazen. Zo kan ‘gruizig’ prima worden gebruikt om ‘geil’ te vervangen, en kan ‘grappig’ verruilt worden voor het fraaie ‘gerieflijk’. Nu is het wel zaak je publiek aandachtig uit te kiezen, en niet te pas en te onpas archaïsch te oreren. In presentaties en discussies doen verouderde woorden en zegswijzen het dikwijls goed, hetzij door de ander van zijn à propos te brengen, hetzij door je retorische excellentie kracht bij te zetten, en zo oplettendheid te weeg te brengen. Wel met mate uiteraard. De kunst is om die woorden, uitdrukkingen of gezegden te kiezen, die de meesten wel eens gehoord hebben, of enigszins kunnen thuisbrengen, maar die ze zelf zelden tot nooit gebruiken.
Woord : • Appetijtelijk Betekenis (Van Dale): smakelijk. In de vijftiende eeuw al gesignaleerd als ‘appetijtelijc voedsel’. Eerder en algemener bekend met de betekenis ‘verlangen’ (ca. 1180). Afgeleid van het Latijnse appetitus dat ook als ‘verlangen’ vertaald kan worden, dat op haar beurt weer afkomstig is van het werkwoord appetere, ‘verlangen naar’. Tegenwoordig voornamelijk ideaal om een aantrekkelijk persoon mee aan te duiden, een appetijtelijke dame bijvoorbeeld. Hierin komt zowel het smakelijke als het verlangen naar prima tot uiting en het is weer eens wat anders dan “een lekkere chick.”
Voorbeeldzin: “Die serveerster ziet er wel appetijtelijk uit.” Spreekwoord, uitdrukking of gezegde: • In de rats Betekenis (Van Dale): In een vervelende, onaangename situatie verkeren, bang of bezorgd zijn. Synoniem van in de rats (zitten), dat overigens de titel van een aardige Mannen van de Radio aflevering is, is het evenzo mooie, en minstens zo komische, ‘in de piepzak zitten’. ‘In de puree zitten’ is onder meer ook nog van dezelfde strekking. Het woord ‘rats’ is een soort stamppot die vroeger door soldaten werd gegeten. Het woord is afgeleid van ‘ratjetoe’, dat weer van het Franse ratatouille is afgeleid. Als je in de rats zit, zit je, letterlijk gesproken, in een drabbige brij. Vooral bij semi-serieus gebruik is deze uitdrukking een amusante vervanging van “ik heb een probleem.” Voorbeeldzin: “Nou… ik zit een beetje in de rats.”
@
Robin van der Sar
Wil je reageren? Stuur een email naar r.van.der.sar@studentenkrant.org
Vrijdagnacht, kwart over vier. Ik fiets het centrum uit. Alleen. De hele avond geen fatsoenlijke chick gevonden die mijn nacht wou maken, zelfs niet in de Negende… Faal. Nog één degelijke kroeg voor ik thuis ben: Cafe de Bres. Zal ik daar mijn treurnis maar weg drinken met een laatste biertje dan? In mijn zak voelend vind ik een verfrommeld vijfje en wat kleingeld die me overhalen. Ik open de deur en zie hooguit twaalf mensen zitten, op twee na allemaal aan de bar. De gemiddelde leeftijd ligt hier zoals gebruikelijk boven de dertig.
Gelukkig, die lekkere blonde barvrouw is er wel. Alleen al voor haar besluit ik plaats te nemen op de verre hoek van de bar. Naast mij zit een roodharige dame, alleen. Ik schat haar zo op 33. Als ik plaatsneem op de kruk rechts van haar kijkt ze even om, doet een poging tot glimlachen, en draait haar hoofd weer van me af. Schoonheid kun je haar moeilijk toeschrijven. Ik scan de ruimte voor meer alleenzittende vrouwen. Niks. Kut. Toch maar een drankje aanbieden? Ach, waarom ook niet, ik ben er nou toch. “Wil je wat drinken?” vraag ik enigszins onverschillig. Ze draait zich om. “Ik? Nee, dankje, ik ga zo.” Lekker Ben. Zelfs deze hork wil niks van je weten. “Maar ik denk dat mijn vriendin wel wil.” Vriendin? Welke vriendin? Is ze naast afzichtelijk ook nog schizofreen? “Ze is even naar de wc, kijk daar komt ze al.” Een tengere dame met bruin steil haar, zo’n 31 gok ik, loopt op ons af. “Was ik weer, vrienden gemaakt?” “Eh ja, deze meneer wil je een biertje aanbieden.” “Oh? En jij dan?” “Ik ga, ben kapot, en morgen moet ik...”Op dit moment luister ik niet meer naar de rode draak, en kijk alleen gebiologeerd naar haar vriendin. Voor ik er erg in heb loopt de rode de kroeg uit en zit mijn nieuwe projectje naast me. “Karin.” zegt ze, glimlachend haar hand uitstekend. “Ben.” zeg ik, schuddend, “Ben Hard.” “Leuke naam.”
Sappige sexverhaaltjes
door Ben Hard
ehh.. woon je hier vlakbij?” “Twee straten verderop, en jij?” “Verder.” “Zullen we naar jouw huis... of vergis ik me?” “Kamer.” zeg ik. “Ook goed.” zegt ze met een glimlach die aankondigt dat ze niet alleen voor een kopje koffie komt. Normaal gesproken doe ik het liever bij haar thuis, for obvious reasons, maar voor Karin maak ik een zeldzame uitzondering. Ik laat het licht uit in mijn kamer. Pizzadozen en lege bierflesjes zijn in de ogen van een dertiger misschien niet direct afrodisiaca. Na de deur van mijn kamer dicht te doen kust ze me, nog voor ik kan vragen of ze iets wil drinken. Ik proef zoete kauwgom. “Kan ik even douchen?” vraagt ze. Pff daar gaat mijn erectie, die ondanks de alcohol alweer een tijdje in mijn broek heerste. “Eh ja... hier, neem dit handdoek maar, ‘t is de tweede deur rechts.” Ondertussen heb ik even tijd om mijn bed klerenvrij te maken. Twee minuten later staat Karin met mijn handdoek om haar lijf voor me: “Kom je ook?” Ik twijfel geen moment en loop achter haar aan richting de badkamer. Terwijl ik de deur sluit, maakt ze in het donker, hurkend, mijn riem los en laat mijn broek zakken. Ik leun tegen de deur. Tegelijkertijd met mijn broek komt mijn boxer naar beneden en wordt Karin verrast door mijn herrezen erectie, die haar neus lichtjes aantikt. In het streepje licht wat door de kieren van de deur de badkamer ingaat herken ik een glimlach op haar gezicht. Haar handen drukt ze op mijn bovenbenen terwijl haar warme mond en tong mijn pretpaal grondig verkennen. Ik sluit mijn ogen en laat Karins haren door mijn vingers gaan en trek er zo nu en dan zachtjes aan. Na een goede drie minuten ben ik zodanig geil dat ik haar nu moet nemen.
ik Karin met haar rug tegen de muur waar de douchekop aan hangt. Terwijl de eerste stralen warm water de rook uit onze haren spoelen leid ik mijn erectie in haar. Een bescheiden kreun klinkt als ik haar lichaam binnendring. Ze krult haar rechterbeen om me heen terwijl ze steun probeert te vinden aan mijn schouder. De klanken uit haar mond worden al minder bescheiden zodra ik het ritme opvoer. Zonder er al te veel over na te denken besluit ik haar vervolgens helemaal op te tillen. Ze krult nu ook haar linkerbeen om me en neem ik haar in de lucht met enkel haar rug tegen de muur. Na een tijdje worden mijn armen toch wat zwaar, en laat ik haar zakken. Alsof ze mijn gedachten kan lezen draait ze zich om en drukt haar kont tegen me aan. Ik neem haar met mijn handen om haar heupen, net zolang tot de klanken die ze uitbrengt een opkomend orgasme verraden. Samen met het opspattende water, elke keer als ik weer diep in haar stoot, maken we zo aardig wat lawaai. Houd ik wel van. Met haar rechterhand grijpt ze mijn bovenbeen , terwijl haar hoofd omhoog komt en ze vrij luid “Ja, ga door, ik kom!” uitbrengt. Ik besluit nog een tandje bij te zetten en vlak na haar kom ik zalig klaar in haar natte, warme lijf. Ik voel me inmiddels voldaan en schoon genoeg, droog me af en loop vast naar mijn kamer. Misschien zo nog wel een tweede ronde, wat mij betreft. Na twintig minuten ga ik toch maar eens kijken waar ze blijft. In de badkamer is niemand. Wel een briefje op de wasbak: “Dat was fijn :) Ik slaap liever thuis. Truste, volgende week zelfde tijd @ de Bres?”
@
Ben Hard
Ik ontdoe haar van de handdoek, Wil je reageren? Stuur een email naar trek mijn overhemd uit en leid benhard@studentenkrant.org haar naar de douche. Hier druk advertenties
Na wat triviale woordenwisselingen, vergezeld met ik-wil-je-blikken over en weer, onderbreekt ze me midden in mijn zin. “Hey
advertenties
GIDSEN GEZOCHT m/v Word OprOEpGIDS bij natureXP en begeleid bedrijfsuitjes in natuurgebieden van Natuurmonumenten door heel NL! Vergoeding e 125,– bruto per werkdag. Voor meer informatie kijjk op: www.naturexp.nl natureXP, Geulstraat 35, Groningen T. 050 - 525 80 70
5
Groninger Studentenkrant | April 2011
Dominique Weesie: “Het Journaal vul ik zo in”
Het Gesprek De publieke omroep PowNed bestond vorige maand precies een half jaar; tijd om de balans op te maken. Zijn de verslaggevers van de grofste omroep van Nederland inderdaad, zoals het kekke yuppenblaadje NRC.next beweert, de ‘knuffelberen van Den Haag’ geworden? Oprichter, voorzitter en bovenal presentator Dominique Weesie is eenduidig; PowNed is een succes. “Het gaat hartstikke goed. We hebben natuurlijk nog maar één programma op televisie, maar alle targets die we hebben meegekregen worden ruimschoots gehaald”, vertelt hij in het kantoor van PowNed, studio De Plantage in Amsterdam. “Sterker nog; we zitten er ver boven. We moesten van de zendercoördinator aan het eind van het seizoen 280.000 kijkers halen. Dat hadden we geloof ik na een maand al.” Weesie is dan ook trots op wat hij, met zo’n dertig tot veertig medewerkers, heeft bereikt. “PowNews is een van de lastigste programma’s om te maken. Het NOS Journaal vullen Bert (Huisjes, hoofdredacteur, red.) en ik echt met twee vingers in de neus in. Dan gaan we gewoon drie uur zitten lunchen en dan weten we toch wel dat het vol komt. Dit is echt topsport.”
Pijler van Nederland 3 PowNed is de twintigste omroep van het Nederlandse publieke bestel. Weesie denkt dat zijn geesteskindje echter zeker toegevoegde waarde heeft. “Wat je er
ook van vindt, PowNews is toch anders. Het is spraakmakend, het heeft altijd eigen nieuws, en dat doet het gewoon heel goed. We zijn, samen met De Wereld Draait Door, zelfs een van de pijlers van Nederland 3 geworden. Dat had je van te voren natuurlijk niet durven dromen. PowNews is een programma dat zo belangrijk wordt geacht, dat het voor de komende drie jaar wordt ingetekend.”
Heilig Gras PowNews is nu nog het enige televisieprogramma dat de roze omroep maakt. Daar komt binnenkort echter verandering in. “Volgende maand komen we met Heilig Gras, een voetbalprogramma gepresenteerd door Henk Spaan. Bovendien zijn we druk bezig om een format voor het najaar in elkaar te zetten.” Maar is daar dan wel geld voor beschikbaar; en zo ja, waarom dan nu pas, en niet aan het begin van het seizoen? “Omdat we vanaf september dit jaar tot pijler van Nederland 3 zijn uitgeroepen, gaat het budget van PowNews niet meer ten koste van onze totale begroting. Dus we kunnen meer programma’s gaan maken.”
Het was nooit mijn ambitie om te gaan presenteren De presentatie van PowNews ging, zeker in het begin, als een stoptrein. Weesie werd, na tientallen jaren stukjes te hebben geschreven, ineens voor een camera gezet. Zelf erkent hij dat het in het begin niet al te best ging. “Dan gaat je kop eraf, dat hebben we allemaal gezien. Het was nooit mijn ambitie om te gaan presenteren. Er werd echter steeds vaker tegen me gezegd dat ik, om het geloofwaardig te houden, wel mijn gezicht zou moeten laten zien. Dat heb ik gedaan in de pilots. Dat was niet bepaald een onverdeeld succes, om me voorzichtig uit te drukken. Maar na een hoop meters maken, want daar gaat het
toch om, begin ik er toch steeds meer plezier in te krijgen. Je staat daar wel als Dominique. Ik ben inmiddels toch een van de gezichten geworden. Ik vind ook dat je, als je een grote mond hebt, je die ook moet uitspreken. Als ik er een of ander huppelkutje neer zou zetten, komt het niet over.”
Lange dagen Weesie is niet alleen presentator, maar moet samen met zijn hoofdredacteur ook leiding geven aan de redactie. Hij maakt dan ook lange dagen. “De gemiddelde dag begint ‘s ochtends om een uurtje of negen, denk ik. Dan heb ik contact met de redactie, die een hele hoop onderwerpen heeft vergaard. Daar gaan we dan samen doorheen. Dat is soms nog niet zo gemakkelijk. Het probleem is dat je helemaal aan het eind van de nieuwscyclus zit. Kijkers van het PowNews beginnen ‘s morgens al met ontbijtnieuws, en houden vervolgens de hele dag het internet in de gaten. ‘s Avonds kijken ze naar De Wereld Draait Door, het NOS Journaal, verzin het maar.. Je moet het nieuws dus toch op een andere manier presenteren, want anders zeggen mensen al snel been there, done that, got the t-shirt.” “Om een uurtje of één, twee, kom ik zelf aan op de redactie. Rond vijf uur proberen we de line-up advertenties
voor het programma rond te hebben; dan gaan we een hapje eten. Vervolgens ga ik bezig met het schrijven van mijn teksten, en Bert gaat de items monteren. Om negen uur gaan we naar de studio, voor de repetitie en de schmink, en om kwart voor elf zenden we uit.”
Het stukjesschrijven mis ik niet De publieke omroep in Nederland
ste compliment dat je kunt krijgen. Als je zelf roept ‘wij gaan een satirisch programma maken’, gaat je kop eraf in Nederland. Daar ligt een gigantisch taboe op. Als je het vooral zelf niet roept, en anderen gaan het over je roepen, dan doe je in ieder geval zelf iets goed.” Tevreden is Weesie dus wel. Voor zijn nieuwe werk bij PowNed moest hij echter zijn vorige baan
foto: ANP heeft een geitenwollensokkenimago. De programma’s zijn gemiddeld net zo interessant als de eerste helft van deze zin. De ambitie van PowNed was, bij oprichting, dan ook groot. Alles moest anders. Wat is daar nog van over, na een halfjaar in Hilversum? “Wij hebben altijd gezegd; we houden ons ver van satire. En je ziet dat steeds meer media als het NRC Handelsblad en de Volkskrant ons een satirisch nieuwsprogramma gaan noemen. Dat is het groot-
bij GeenStijl opgeven. Spijt? “Nee, het stukjesschrijven zoals ik dat voor GeenStijl deed, mis ik absoluut niet. Ik denk dat wat ik nu doe, het leukste is dat ik ooit heb gedaan.” Olivier Oost
@
Wil je reageren? Stuur een email naar o.oost@studentenkrant.org
KRINGLOOPWINKEL
DE ROMMELMARKT
WWW.KRINGLOOPWINKEL GRONINGEN.NL Kleding Kinderkleding Jassen LP’s Schoenen Boeken Flexa Verf
€1,€0,50 €2,€1,€2,€1,€4,50
Adres:
Boterdiep 63 Rolderstraat 9 Boterdiep 63 9712 LK Groningen 9401 AM Assen
9712 LK Groningen www.kringloopwinkelderommelmarkt.nl telefoon: 06-57738816 050-3184547
6
Groninger Studentenkrant | April 2011
Mamma mia!
Je t’aime.. moi non plus, het omstreden erotisch geladen (hijg) nummer wat aanvankelijk in meerdere landen werd verboden, zullen de meesten misschien nog wel kennen. Maar naast dit lied kreeg Serge wening erkenning buiten Frankrijk, tot zijn grote ergenis. Dit kwam voornamelijk door de taalbarriere; veel geniale woordgrapjes en dubbele lagen in de nummers blijven veelal verscholen voor niet-franstaligen. Alle genres passeren bij Serge de revue, van jazz, reggea, instrumentaal, tot popliedjes. Hij schreef soundtracks, maakte films en reclames, en figureerde af en toe zelf in speelfilms. Serges nicotineverslaving, die begon op dertienjarige leeftijd, zou een van zijn meest herkenbare eigenschappen worden. Van zijn merk Gitanes verslond hij dagelijks al snel zes pakjes (er zijn weinig foto´s van hem zonder sigaret). Al rokend en zwarte koffie drinkend schreef hij diep in de nacht
de mooiste liedjes die hij, als hij ze zelf niet zong, opdroeg aan de grootste Franse zangeressen. Vervolgens kreeg hij, ondanks zijn uiterlijk, deze mooie vrouwen vaak ook in zijn bed. Schandalen waren er in Gainsbourgs leven in overvloede. Zo vertelde hij onder meer Whitney Houston in een live uitzending dat hij haar wou neuken en nam hij een reggae versie op van het Franse volkslied (‘Aux armes etcetera’), die niet bij iedereen in de smaak viel. Simmons vertelt in achttien zeer nauwkeurig geschreven hoofdstukken hoe de verlegen joodse Lucien Ginsbourg opgroeide tot het icoon Serge Gainsbourg, en zijn alter ego Gainsbarre. Na tien jaar is er nu een prima vertaling verschenen van Fred de Vries. Het boek is doorvlochten met songtitels, die vrijwel allemaal op YouTube te vinden zijn, en waar een hoop minder bekende pareltjes tussen zitten. Robin van der Sar Serge Gainsbourg, Sylvie Simmons, Nijgh en Van Ditmar 2011, Prijs: € 19.90.
@
Wil je reageren? Stuur een email naar r.van.der.sar@studentenkrant.org
“Vrije Ruimte” begint in de Kei week, voor sommigen de mooiste week van het jaar, voor mij destijds een ramp omdat een vakantiebaantje dat om 7 uur ‘s ochtends begint me wel prima leek. Het is duidelijk dat Timmer zelf meer van de Kei week heeft meegemaakt: hoofdpersoon Lea weet precies waar ze heen moet voor goeie feestjes. Lea komt uit een Gronings gat en gaat studeren in de grote stad. Ze wordt lid van studentenvereniging Albras. Al snel gaat het mis met Lea, want ze weet de balans tussen studeren en feesten niet goed te vinden. Terwijl nou juist de bsa is ingevoerd. Een probleem waar mening eerstejaars dit jaar wellicht tegen aan gaat lopen. “Vrije Ruimte” wil laten zien dat de keuze vrijheid aan de universiteit oneindig is. Daar slaagt het in, maar zwaarder weegt dat Lea gewoon een dom, volgzaam schaapje is. Een goed voorbeeld van hoe het niet moet. Timmer
Maar datzelfde temperament laat men het liefste thuis wanneer het op demonstreren aankomt. Ik zit nu anderhalve maand in Bologna, ook wel de ‘rooie stad’ genoemd. En dit niet alleen omdat er veel rode bakstenen te vinden zijn, maar ook omdat het werkelijk een communistisch bolwerk is. Zowaar elke dag is er wel ergens een demonstratie te vinden tegen de regering, tegen onderdrukking van de vrouw, tegen fascisme, het is allemaal mogelijk. Maar deze overdosis aan demonstraties lijkt het fanatisme teniet de doen. De demonstratie in Bologna lijkt zich tot sociaal evenement te hebben getransformeerd, een goede gelegenheid om vrienden te ontmoeten, de laatste wijkroddels uit te wisselen en samen een pizzapunt te eten. Dat er daarbij ook nog één of ander politiek standpunt moet worden ingenomen, wordt zo nu en dan graag vergeten. De befaamde carabi-
nieri lijken zich hiervan echter nog niet bewust en bij elke demonstratie vind je dan ook minstens het dubbele aantal aan politie agenten, alsof de veiligheid van de staat op het spel zou staan. De massa (of een stuk of drie, hangt er maar net vanaf
hoe het weer is) vanaf strategisch oogpunt overziend, voelen ze zich minstens halfgoden. Dat ze verder een weinig tot niets te doen hebben, lijkt er niet toe te doen. Ach, als man van 1 meter 50 moet je je ego toch op één of andere manier op peil zien te houden. Maar er is één iemand die zowel de opgefokte Italiaan als de ijdele carabinieri veilig met twee benen op de grond weet te houden. La mamma. Moeders aan de top. Zij is de beste kokkin, zij heeft altijd een oplossing, zij is de enige die mag zeggen dat het nu toch werkelijk tijd wordt om serieus te gaan studeren of naar de kapper te gaan, zij heeft altijd gelijk. Ook deze keer zal ik daarom besluiten met een mooi Italiaans spreekwoord: ‘Chi ha la mamma sua piange mai.’ (Wie een moeder heeft, huilt nooit).
@
Wil je reageren? Stuur een email naar a.hielkema@studentenkrant.org
Het zusje van de bruid
Vrije Ruimte Onder studenten in Groningen is Rosa Timmer een begrip. Haar columns over vriendjes, studeren en diverse crises in de UniversiteitsKrant werden goed gelezen en uiteindelijk gebundeld in “Allemansvriend”. Nu is het tijd voor een novelle: “Vrije Ruimte”.
Het zijn bij tijd en wijle rare knakkers, die Italianen. Het ene moment nog vrolijk van de pasta aan het genieten, het volgende moment staan ze te schreeuwen tegen iedereen die het maar wil horen over alle problemen die het leven met zich meebrengt, variërend van spanningen in Libië tot het wc-papier dat nog steeds niet is gekocht. En alles op dezelfde serieuze toon, zonder enig verschil in gradatie. Maar zodra de storm van opgekropte frustratie, uiteraard begeleid door indrukwekkend arsenaal aan gezichtsuitdrukkingen en armbewegingen alsof men aan het wereldkampioenschap ringzwaaien zonder ringen deelneemt, is overgewaaid en de lucht is geklaard, is alles weer koek en ei en zijn ze allen weer ‘amici’ voor het leven. Temperament, zo kun je het ook noemen.
Amarins Hielkema
Gainsbourg was in Frankrijk groter dan The Beatles en de Stones bij elkaar. Bij zijn graf worden nog dagelijks pakjes sigaretten, rozen en metrokaartjes (verwijzing naar het nummer ‘le poinconneur des lilas’) neergelegd. Schandalen en mooie vrouwen tekenen zijn turbulente leven, waarin hij dronk en rookte tot hij er in 1991 bij neerviel.
COLUMN
God in Frankrijk
Relaas van een onmogelijke liefde
zoekt hier de extremen in op. Een komische noot is het gebruik van Twitter in de novelle: Lea en haar vriendinnen tweeten er lustig op los. Net als William Faulkner deed voor het Amerikaanse zuiden, laat het Rosa Timmer de donkere kant van het Groningse studentenleven zien. De stereotype Albertus meisjes worden ijzersterk neer gezet, en als lezer kun je je moeilijk bedwingen om er niet eentje te willen slaan. Een vriendin noemt het “eenvoudige proza die zelfs papegaaien nog kunnen lezen”. Kan kloppen, maar dat neemt niet weg dat “Vrije Ruimte” erg leuk is om te lezen tijdens een verloren uurtje in de trein. Vervolgens laat het zich raden voor welke Groningse vereniging Albras symbool staat: bij mij kwamen in ieder geval Albertus en Cleopatra terug. Nu jullie! Judith Katz Vrije ruimte, Rosa Timmer, Uitgeverij Passage, 2011, Prijs: € 14,50.
@
Wil je reageren? Stuur een email naar j.katz@studentenkrant.org
Het nieuwe boek van Joris Van Casteren is het literaire-nonfictie verhaal van een liefde tussen iemand met een obsessie voor destructie en een vrouw die zelfdestructief is. De twee spiralen om elkaar heen in een schitterende amour fou die even abrubt begint als eindigt. Nadat Van Casteren in het begin van het relaas het zusje van de bruid ontmoet voelt de lezer dat er iets in gang is gezet wat maar één mogelijk einde zal kennen. Hoewel er vele momenten van hoop zijn blijft de zelfdestructieve aard van Luna altijd als een zwaard van Damocles boven de verhaallijn hangen. De verdoemde tragiek van het verhaal pakt en plakt meteen. Het is als kijken naar een auto-ongeluk. Je wilt het niet zien maar je kan je ogen er niet van afwenden. Van Casteren schetst zijn eigen rol in dit verhaal op zeer tragische wijze. Net zoals de lezer blijkt Van Casteren aan het einde niets meer te zijn geweest dan een toeschouwer die een stukje mocht meerijden. Luna stoot hem uit haar leven op het moment dat haar zelfdestructie te groot wordt om nog een dergelijke intensieve toeschouwer te verdragen. Van Casteren slaagt er bewust of onbewust in
dit duidelijk te maken aan de lezer zonder zijn eigen onwetendheid hierover (op dat moment) te maskeren. De schrijvende ik-persoon blijft achter zonder te weten of hij de werkelijke Luna ooit gekend heeft. Bij vlagen kenmerkt de ragfijne vertelkunst van Van Casteren zich door een bijna homeopathische ironie. Deze stijlbeheersing laat vooral zien waar de potentie ligt van de auteur want sporadisch ligt de spot er relatief gezien duimendik bovenop waardoor een lezer die net vatbaar is geworden voor de geraffineerde ironie een overdosis dreigt te krijgen. Het zou een mooi ding zijn als Van Casteren de lef zou hebben zich van deze uitspattingen te onthouden met het risico onbegrepen te raken voor het grote publiek. Het zusje van de bruid, Joris van Casteren, Prometheus 2011, Prijs: € 17,95. Randy Martens
@
Wil je reageren? Stuur een email naar r.martens@studentenkrant.org
7
Groninger Studentenkrant | April 2011
Revolutie drie straten verderop Studente Willemijn Wilgenhof vertelt hoe een echte revolutie er van dichtbij uitziet “Je kan er niet omheen, dit was democratisering, hier moesten we wel achter staan”, stelt studente Godsdienstwetenschap Willemijn Wilgenhof. Ze heeft het over de revolutie in Egypte. Ze woonde maar drie straten achter het Tahrirplein in Cairo. Zij was er zes dagen lang bij en maakte er soms onderdeel van uit. Zelfs toen de dode lichamen voor haar huis werden langs gedragen wilde ze eigenlijk nog graag blijven. Hier haar ooggetuigenverslag van de revolutie, waarom hij nu uitbrak en waarom Mubaraks aftreden nog maar het begin is. Shit er is niks aan de hand Op de ochtend van 25 januari was het doodstil op straat. Het was Nationale Politiedag, een feestdag waarop gevierd wordt dat de politie heeft geholpen bij de revolutie in 1952. “Van tevoren zoemde het op straat en er was al via onder andere mailinglijsten en Facebook bekend geworden dat de 25e een demonstratiedag zou worden”, vertelt Willemijn. Die ochtend, op weg naar haar werk in een taxi, reed ze al langs zo’n veertien politiebusjes. “Ik rij daar langs en denk: mensen zullen nooit de straat op durven. Als je weet hoe agressief de politie is dan heb je in Egypte het lef niet”. Maar op dat moment was alles rustig. “We vonden het zelfs jammer en zeiden tegen elkaar: ‘Oh shit er is niks aan de hand.’”
Tahrir In de loop van de dag hoorde Willemijn dat mensen vanuit de buitenwijk Shubra aan het marcheren waren richting het Tahrirplein. “We stapten in een taxi en reden rond, op zoek naar demonstranten.” Al snel stuitten ze op een groep van zo’n tweehonderd scanderende mensen. “Je hebt één vuist en 21 vingers, als je dan op één plek wordt tegenhouden, stopt niet gelijk de hele demonstratie.” Op de eerste dag heeft alleen de 22e, geheime, groep het plein gehaald. Na op verschillende plekken in de stad schermutselingen en arrestaties door de geheime politie te hebben gezien besloot Willemijn toch weer terug naar haar werk te gaan. “Nee, op dat moment realiseerde ik me nog niet dat het een revolutie zou worden.” Toen ze die avond terugkwam van haar werk stonden er al een paar duizend mensen op het Tahrirplein, omringd door rijen politie van zo’n drie of vier man dik, met een ruimte gelaten voor mensen die het plein op wilden. “Ik durfde Tahrir al niet op en ben het ook nooit op gegaan, dat vond ik veel te eng omdat je niet weet wanneer de politie ineens gaat schieten en omdat demonstreren verboden is.
‘En ik heb mijn familie meegenomen!’ Onlangs de onlusten ging Willemijn de dagen erna gewoon naar haar werk. “Maar op vrijdag was er weer dezelfde stilte als op dinsdag en we vroegen ons allemaal af: ‘Moet dit het nou worden?’ Ze liep met haar Egyptische vriend Hossam naar een grote parkeerplaats tussen haar huis en het Tahrirplein om te kijken wat er aan de hand was. “Daar was een menigte van mannen, vrouwen en kinderen, en ze riepen de bekende leus ‘het volk wil dat de regering aftreedt’, maar het mooie was dat ze daar achteraan riepen ‘en vandaag heb ik mijn familie meegenomen’.”
geheime politie bestaat nog steeds en pro-Mubarak mensen zijn zo overtuigd van hun gelijk.” Waarom liep deze demonstratie, in tegenstelling tot voorgaande, wel uit op een revolutie? Willemijn denkt: “Het was opgezet door gewone mensen en niet door een politieke partij. Verschillende groepen zoals de 6 april beweging zijn al jaren bezig om stakingen en vakbonden, die illegaal waren in Egypte, te organiseren. Maar dat was meer versplinterd.
Zij en Hossam liepen ook mee. Ze stuitten op een vrouw met een zoontje op haar nek en eentje aan de hand, beide kinderen hielden een Egyptische vlag vast. “Een man zei tegen haar dat ze naar binnen moest gaan met haar kinderen omdat het te gevaarlijk zou zijn. De vrouw reageerde hysterisch ‘Hoezo gevaarlijk? Ik heb niks meer te verliezen, ik heb geen geld voor eten, medicijnen of om mijn huis te betalen’.”
Nu was het over het land verspreid, ook door arbeiders bij het Suez kanaal en in katoenfabrieken. Dit zorgde dat er echt geluisterd moest worden”. Maar het belangrijkste was: “De angst werd doorbroken en dat zond de boodschap uit: als zij het kunnen kan ik het ook.”
Traangas “Vrijdagochtend was het nog leuk demonstreren, wij waren best wel rustig en mensen waren niet bang meer.” Maar later op de dag begon het heftiger te worden. “We moesten door een wolk van traangas rennen en dan kan je echt niks meer zien en het doet pijn, dan moet je op de tast verder. Alle deuren in de straten waren natuurlijk dicht, maar iedereen is wel zo sociaal dat je naar binnen wordt getrokken. Wij belandden bij iemand die Sprite in onze ogen gooide tegen het traangas, dat helpt trouwens beter dan water.”
Naar huis “Aan het einde van de vrijdag of zaterdag, ik weet het niet meer, rende opeens de politie weg. Er werden tanks door het leger de stad in gereden.” Uiteindelijk braken er ook vuurgevechten in haar straat uit. “Je kan het geluid van de geweren niet uitleggen, het gaat echt door merg en been. Er kwamen ook steeds meer horrorverhalen, we moesten onze deuren goed dicht hebben want er zouden vrouwen verkracht worden. We hadden de deuren gebarricadeerd en hadden eten en kaarsen op tafel verzameld. Het was net als in een film.“ “Op tv werd de volgende dag verteld dat door schietpartijen aan het einde van mijn straat een aantal doden waren gevallen, maar dat de demonstranten het nog niet hadden aangedurfd de lichamen we te halen. Ik ging kijken. Daar zag ik de doden voorbij komen op deuren, op platen, op lakens. En toen ik die kapotgeschoten hoopjes vlees voorbij zag komen, want een mensenlichaam ziet er raar uit als het dood is, dacht ik wel: ‘Dat was iemands vader, zoon, oom. Ik heb toen mijn moeder gebeld en me toch laten overhalen om weg te gaan, maar ik had deze revolutie voor geen goud willen missen en als ik niet maar drie straten achter Tahrir had gewoond, maar tien, dan was ik zeker gebleven.”
Angst doorbroken Willemijn hamert er op dat er nu aandacht moet blijven voor Egypte: “Het is een strijd die nog steeds doorgaat, nu vechten mensen voor economische rechten zoals het recht op een minimumloon, vaste contracten en vakbonden. Daarnaast moet blijvend gevochten worden voor de gewonnen
Carolien Lindeman
foto: Ewoud Rooks persvrijheid.” Een zo mogelijk nog groter gevaar is een bepaald soort berusting. “Het normale leven gaat door, het gevaar is dat mensen denken dat de revolutie is geslaagd, maar de
Bandirah
@
Wil je reageren? Stuur een email naar c.lindeman@studentenkrant.org
www.bandirah.com
advertentie
8
Groninger Studentenkrant | April 2011
De Drie Uiltjes
advertenties
PROGRAMMA
CLUB FOR THE INTERNATIONAL POP UNDERGROUND
hier nu ook studenten, ook die vinden het heerlijk hier.
Vindt u dat fijn dat het publiek jonger is geworden?
GROTE ZAAL / April 02 07 08 10 14 15
DEWOLFF THE BEES DUM DUM GIRLS GRAFFITI6 AMSTERDAM KLEZMER BAND
20 21 22 27 28 30
THE THERMALS DE STAAT + DEATH LETTERS TIMES NEW VIKING THE BLACK ATLANTIC DEERHOOF KONINGINNEDUB (BUITEN!)
3FM SERIOUS TALENT ON TOUR: HANDSOME POETS + THE HYPE + CHEF’SPECIAL
ELKE ZATERDAG SWINGAVOND
THE CROOKES, KRACH, SUUNS, THE GATHERING, THE WALKMEN... EN VEEL MEER!
Kroegportret Groningen barst van de kroegen, maar hoeveel weten we eigenlijk van deze kroegen? Om nou meteen in de geschiedenis te gaan duiken van alle kroegen in Groningen is een beetje teveel van het goede, dus proberen we vanaf nu elke maand een leuke kroeg te portretteren. De kroeg waar we deze maand voor gekozen hebben is de Drie Uiltjes in de Oude Ebbingestraat. En wie kan ons beter te woord staan dan de baas, Bert Crum, die al zeventien jaar de kroeg heeft?
“THE DANCEABLE SIDE OF THE UNDERGROUND AND THE UNDERGROUND SIDE OF DANCE”
VERWACHT:
Nou, ik vind het wel fijn dat het verschil van leeftijd zo groot is. Hier komt eigenlijk alles; er zitten professors naast schilders, en studenten dus ook. En geen vervelende studenten, die gaan lekker naar de Grote Markt.
Waarom heet de Drie Uiltjes de Drie Uiltjes? Dat heeft de vorige kroegbaas ooit bedacht en in de voordeur zitten drie uiltjes. Dat is eigenlijk de enige Illustratie: Stefan Sloot reden. Daar zit helaas geen mooie anekdote aan vast.
Zijn er bepaalde dingen die u speciaal doet, zoals bandjes of zoiets dergelijks om zich te onderscheiden van andere kroegen? Ik heb twee keer per jaar een speciale avond met live-muziek, vaker wil dat eigenlijk niet omdat het daarvoor vaak te druk is. Met Pasen hebben we ook nog een grote soulband, en daarnaast hebben we één keer in de maand op zondag akoestische muziek.
Maar zou u ook iets speciaal willen doen om meer studenten te trekken? Nou, als er meer studenten komen vind ik dat natuurlijk niet erg, maar ik zou eigenlijk niet weten waarom ik een speciale avond voor studenten zou moeten organiseren, die komen namelijk al gewoon. Dus zo’n avond is, denk ik, niet nodig.
Is het in die zeventien jaar ook veel drukker geworden? Ja, zeker. Toen ik hier begon kwam er haast niemand. Alleen tussen
gewoon idioot dat de regering zich er zo mee bemoeit. En ik vind het helemaal niet gezellig als je niet kan roken.
Hoe staan de zaken nu? Nou ik ben nog aan het procederen, dat is nu al bijna twee jaar bezig. De laatste tijd is het rustig. Ik moet binnenkort in hoger beroep, ik weet alleen nog niet wanneer. Op dit moment ben ik zelfs de enige in het land die nog aan het procederen is. Maar ik bescherm mijn personeel wel want we hebben allemaal apparatuur die bijvoorbeeld de nicotine afbreekt, dus ik heb er wel wat aan gedaan. Maar roken mag natuurlijk gewoon niet.
Het is duidelijk dat de Drie Uiltjes een populaire kroeg is, maar wat is volgens u het geheim van de Drie Uiltjes? Het zorgen voor leuk personeel, dat is denk ik wel het geheim van de Drie Uiltjes. Het moet een gezellig café zijn. Als je van een bruin café houdt dan zit je hier wel goed. Houd je van strak en modern dan moet je hier gewoon niet zijn. Er moet een goede sfeer zijn en dat doe je met muziek en ook met het geluidsvolume daarvan, met service en presentatie. Op een gegeven moment ben ik zelf geblesseerd geraakt en kon ik niet meer werken. Toen heb ik wat meisjes gevraagd die hier al wel kwamen of ze hier wilden komen werken
MEER INFO OP: WWW.VERA-GRONINGEN.NL
OOSTERSTRAAT 44 • GRONINGEN • 050 3134681
foto: Jan Luursema
U heeft zeventien jaar geleden de kroeg overgenomen; heeft u het toen helemaal veranderd of is het een beetje hetzelfde gebleven?
GEEN ZORGEN, WIJ BEZORGEN
06 - 43022684
www.sixpack-debierservice.nl
We hebben nu een tuin, dat was eerst niet zo. Als het wat beter weer wordt, iets warmer, dan kan er zo’n vijftig man zitten. Verder heb ik er helemaal niets aan veranderd. Dezelfde dingen hangen nog aan de muur, er is wel af en toe wat bijgekomen, maar de rest is allemaal hetzelfde.
Had u ook een bepaalde doelgroep voor ogen toen u met deze kroeg begon? Ja, de iets oudere persoon. Ik was veertig toen ik ermee begon en ik had geen personeel dus als ik achter de bar stond vond ik het natuurlijk het fijnst als er mensen van mijn eigen leeftijd kwamen. Zo is dat een beetje begonnen, met veertig plus, maar het is wel door de jaren heen steeds jonger geworden. Er zitten
vijf en zeven kwamen er wat mensen. De eerste keer dat ik een barkeepster achter de bar zette is ze ook weer weg gegaan omdat ze niets te doen had. Dat was alleen in de eerste zomer zo en daarna ging het steeds beter en beter. Toen ben ik begonnen met die diskjockey en toen werd het op de zaterdagavond zo druk dat mensen ook doordeweeks kwamen kijken, en zo is het gaan rollen. De Drie Uiltjes is een van de kroegen in Groningen waar nog gerookt mag worden. Bert Crum heeft hier ondertussen al meerdere boetes voor gekregen, maar laat de asbakken lekker op tafel staan. Wij vroegen ons af waarom Bert Crum zo standvastig is op dit punt.
Waarom wilt u zo graag de asbakken op tafel houden? Het is mijn café en daar bepaal ik wat er gebeurt. Je hoeft hier niet te komen als je niet wilt. Ik vind het
en toen werd het opeens een stuk drukker! Toen bleek dat iedereen die hier kwam werken leuker was dan ik! Ik heb ook nooit reclame gemaakt. Ik heb geen Drie Uiltjes aanstekers en dat soort dingen en dat heb ik expres nooit gedaan. Ik wil gewoon dat mensen hier binnen komen, het dan leuk vinden en dan weer terug komen. Ik wil ook niets pretenderen. Als ik ga vertellen dat ik een hele leuke tuin heb, dan moet je dat ook waar maken. Wanneer mensen langs komen en ontdekken dat ik ook een tuin heb, is die ervaring veel leuker. Else-Marike Kepel
@
Wil je reageren? Stuur een email naar e.m.kepel@studentenkrant.org
9
Groninger Studentenkrant | April 2011
Fotoreportage: Anti-kraak Afgelopen maand bezochten onze eigen topfotografen Eveline Vaessen en Ewoud Rooks vijf anti-kraakwoningen. Hieronder volgen de foto’s van de bijzondere verblijven.
Elske Kroondijk (22), studeert godsgeleerdheidwetenschappen, betaalt 185 euro voor twee erg ruime kamers en krijgt er een loods bij cadeau. Deze ruimte wordt gebruikt voor het maken van muziek, en men is bezig om er een voorstelling van Jezus Christ Superstar te repeteren. [ER] u
The School Spirit Met het afscheid van Rector Magnificus Frans Zwarts afgelopen maand passeerde de herinneringen en veranderingen die hebben plaats gevonden op de Rijksuniversiteit Groningen. Zwarts zette zich voornamelijk in voor de internationalisering van onze Universiteit die zich voor velen in ‘the middle of nowhere’ bevindt. Steeds vaker hadden studenten een Duitser of Spanjaard in je werkgroep, en praatte je in de Poelestraat vaker Engels in plaats van Nederlands. Toch blijft de academische gemeenschap in Groningen mijn inziens heel anders dan die bij onze partnerinstellingen overseas. Mijn persoonlijke ervaring op een
buitenlandse universiteit was op een Amerikaanse. De trots die studenten daar hebben voor de universiteit waar ze studeren is ongekend. Er ging geen dag voorbij dat je niet een joggingsbroek, hoodie of t-shirt met de naam of logo van je university aan deed. Ik heb de RuG winkel echter nog nooit vol zien staan met mensen die merchandise wilde kopen, en laat staan dat we spreken over een ‘school spirit’ tijdens sport of debat competities tussen Nederlandse universiteiten. Veel studenten kiezen voor een Universiteit omdat de stad waarin deze staat zo leuk is. Omdat er geen sluitingstijden zijn, omdat het een studentendorp is, en omdat niemand raar opkijkt als je
overdag nog verkleed over straat loopt. Minder studenten kiezen daadwerkelijk voor de status of het gevoel van de universiteit.
Wat maakt ‘ons’ Groningen dan zo aantrekkelijk voor de Internationale Student? Het is de verbondenheid van de studenten onderling. De tientallen verenigingen die de stad rijk is, die de student een thuishaven bieden en waar het samenzijn een hoogtepunt bereikt is wat de Internationals, denk ik, trekt. De academische gemeenschap die juist heel anders is dan dat van hen. Het “wij-gevoel” wordt gecreëerd door alle sport, studie en studenten verenigingen in de stad in plaats van de Universiteit. Toch
Vice-Praeses Albertus Magnus
Matthijs (22) zit sinds oktober 2009 in het Mondriaan College, een oude VMBO-school. Het oude biologielokaal is de keuken, hier zijn wat kookpitten. Hij studeert kunst, cultuur en media. Er is altijd in ieder geval één maand opzegtermijn vanuit Carex. Maar dit gebeurt zelden. Zo woont een huisgenoot al 10 jaar via Carex en is nog maar één keer gedwongen om te verhuizen. [EV] y
Annelies Valk
Heinz Aebi (27), studeerde aan de fotoacademie in Groningen. Woont voor 225 euro op bijna 150m2 in een oud schoolgebouw. Hier heeft hij de gehele zolder. Ruimte zat voor een tafeltennistafel en een pooltafel maar Heinz houdt het bescheiden bij een bank. [ER] q
Frodo (21) woont in de Trefkoel tegenover het winkelcentrum Paddepoel. Hij woont al vier jaar in dat gebouw via Carix. Hiervoor heeft hij ook een halfjaar op 9m2 gewoont in Rome. Hij studeert Romaanse talen en cultuur en doet een master journalistiek. In September gaat de trefkoel tegen de vlakte. Hij gaat over een maand of twee op zoek naar iets anders. Het liefst zoekt hij weer via Carex een kamer. [EV] {
COLUMN
Jantiene Cats (24), studeert IBIO en woont samen. Samen met haar vriend betaalt ze 160 euro voor een heel voorhuis van een boerderij. De schuur wordt nog gebruikt door de oorspronkelijke boer en die zwaait altijd even vrolijk. Klein nadeel, het is wel 20 minuten fietsen naar het CS, maar voor het huis is wel een bushalte. [ER] p
is de uni uiteindelijk de motor achter dit geheel en waren de verenigingen er nooit geweest zonder het onderwijs. Op deze manier vullen we elkaar goed aan en zijn we beiden essentieel voor de academische gemeenschap. Het moment waarop dit als geen ander bleek was 9 maart. Mijn bestuur en ik hadden een diner met zowel Frans Zwarts en Elmer Sterken. Tijdens het diner hoorden we geklop op de deur en kwamen 5 studenten uit Malawi, Zimbabwe en Congo binnen, of
het feest al begonnen was. Aangeschoven aan het diner hebben we het met deze Afrikanen over de studenten stad Groningen gepraat. Zij zagen vooral de Universiteit als spil in de academische gemeenschap. Voor ons lag daar de taak om hen het studenten leven te laten zien, zoals wij dat ervaren. Enkele uren later stonden de Internationale Studenten, Frans Zwarts, mijn bestuur en Elmer Sterken arm in arm “Het gras van het Noorderplantsoen” te zingen. It’s a small world after all.
10
Groninger Studentenkrant | April 2011 advertentie
VERA: TriggerFinger Afgelopen maand brachten we onze vrienden van de VERA weer eens een bezoekje, waar op die dag TriggerFinger op het programma stond. Op de 18e verzorgden de drie mannen uit Antwerpen, altijd stijlvol gekleed in pak, maar liefst twee shows, een vroege en late, in onze Groningse muziektempel. Zowel de vroege als de late show waren, zoals verwacht, geheel uitverkocht.
af en toe op bij De Wereld Draait Door, waar ze steevast worden aangekondigd als de hardste band die ze aldaar hebben gehad, en hebben alle grote festivals in België en Nederland al eens met een bezoek verwelkomd (zo stonden ze o.a. op de hoofdpodia van Pinkpop, Pukkelpop, Lowlands en Rock Werchter). Ook uit Frankrijk en Zwitserland komt steeds meer animo en krijgt TriggerFinger uitnodigingen voor diverse optredens, zoals voor een show op het grote tennistoernooi Roland Garros.
De drie Belgen zijn inmiddels in Nederland al lang geen onbekenden meer. Ze treden
Foto: Dirk de Wolf
Onder het publiek bevonden zich minder studenten dan wij hadden verwacht. Vooral rockliefhebbende dertigers kleurden de zaal, die desondanks gezellig druk was. Ruben Block, Mario Goossens en Monsieur Pau, die al een poos door het leven gaan als ‘The loudest band in Antwerp’, maakten er een sterke show van, ondersteund met strakke lichteffecten die feilloos aansloten bij de sfeer en de hardheid van de nummers. Ze kregen het enthousiaste publiek makkelijk mee met theatrale opzwepende schreeuwen, afgewisseld met zachte vlaamse woorden tussen de nummers door. Voorman Ruben Block, altijd in een strak excentriek pak en met volle baard, haalt tijdens het optreden een verscheidenheid aan noten. Door Triggerfinger’s vertoning en houding zijn ze zeer geschikt voor liveoptredens, de vonken spatten ervan af. Ingetogen intro’s monden uit tot een samensmelting van snoeiharde gitaren, keiharde drums en Block’s diverse stem. Het repertoire van de Antwerpse drie is onlangs uitgebreid met een nieuw album dat ‘All This Dancing Around’ heet. Kopen.
@
Robin van der Sar
Wil je reageren? Stuur een email naar r.de.vries@studentenkrant.org
SK TEST: Rosé voor in het plantsoen Wie geen rosé drinkt kan beter wegblijven uit het Noorderplantsoen, deze duivelse wijnsoort is daar een groot gemeengoed in de zomermaanden. De SK test daarom voor jou met welke rosé voor minder dan vijf euro, je vooral wel en met welke je vooral niet moet aankomen. Rosé wordt gemaakt van blauwe druiven, inderdaad dezelfde soort als bij rode wijn, met het verschil dat bij rosé de schillen en pitjes slechts korte tijd (max. 12 uur) op het sap inwerken. Hierdoor wordt een mooie roze kleur bereikt. Van rosé moet je genieten, rustig aan je glaasje nippen en lekker door je mond laten rollen. Deze test is echter meer gedaan onder het mom: fles aan de mond en kijken welke rosé het beste binnen te houden is. Mooi Kaap 2010 (Zuid-Afrika) Laten we maar het grootste pluspunt van deze rosé voorop stellen: je wordt er lekker snel tipsy van. Dat is dan zo’n beetje het enige pluspunt dat aan deze rosé te ontdekken valt. De rosé lijkt op een mix van azijn, brandnetelthee, vogelpoep en EuroShopper aardbeienranja. Wat het verschil is tussen deze rosé en een zure sloot, werd in het panel niet helemaal duidelijk. Wel werd duidelijk dat ie hard en explosief als een tsunami aankomt. Het lijkt de ideale rosé voor de student die geen geld wil uitgeven (een flesje Mooi Kaap doet tegenwoordig €1.99), maar wel een soort van rosé-achtige substantie wil drinken. Cijfer: 5.5
Stormhoek 2010 (Zuid-Afrika) De Stormhoek is een rosé als een rondborstige wulpse vrouw. Ze komt pas los zodra ze je lippen voelt. Met een overweldigend enthousiasme wordt je begroet, gedwee laat je je leiden door deze roze dame. Eenmaal op je tong aangekomen begint ze met haar zachte strelen de binnenkant van je mond te verwennen, met haar bijzondere finesse is dat zeker geen straf. Ze laat er echter geen gras over groeien en werkt zich zachtjes naar je keel. Vanaf daar kan ze beginnen aan de rest van je lichaam, nog steeds met die speelse kracht die ze bezit.
Een stoot liefde maakt zich meester van je. Ontsnappen is geen optie, je wilt ook niet ontsnappen. Je lichaam spreidt zich voor haar. Zij gaat ervoor, met verve. Orgastisch , elke slok weer. Cijfer: 8
Echo falls 2009 (Verenigde Staten) Hebben we het over een roséetje voor lekker in het park, dan zit je met dit roséetje voor een dubbeltje op de eerste rang. Met zijn luchtig fruitige smaak is het een perfecte aanvulling op de trefwoorden zon, stokbrood, brie en zonnebril. Hij masseert de tong als een zoetsappig mandarijntje, waarna hij in de afdronk een euforisch gevoel aan de drinker meegeeft. De Echo falls laat zich kenmerken door een mooie variatie aan frisse aangename zuren, het maakt een eerlijke en spontane rosé. Cijfer: 6.8
ste kwaliteitskeurmerk in Italie) zal deze rosé zeker niet misstaan. Het advies voor deze wijn: schenk hem over voordat je over straat gaat, het is een prachtige rosé in een oerlelijke fles. Zo’n prachtrosé in zo’n goedkope fles is als een diner in een giertank, dat werkt niet. Cijfer: 7.5
Undurraga 2010 (Chili) Undurraga, de naam straalt al weinig klasse uit. De Undurraga is veruit het smerigst van alle rosé’s, een zure sloot zoals je hem niet wilt. De dode rat onderin de fles lijkt zijn werk gedaan te hebben. Dit is echt niet binnen te houden, letterlijk. Backwards gedronken bleef hij overigens hetzelfde smaken, aldus sommelier Ben, die nu nog steeds over de baard gaat van dit gedrocht. Als er zulke wijnen verkocht worden kan iedereen wel kleurstof aan spiritus toevoegen en het verkopen als rosé. Waarschijnlijk smaakt het dan ook nog beter. Cijfer: 2.5 Huub Kappert
De uitslag 1. Stormhoek 8 2. AH Huismerk
Rosé AH huismerk (Frankrijk) Een prachtig bouquet van geuren en smaken maken dit gecorseerde roséetje tot een echte aanrader. De neus van deze rosé is ferm, doch bevat deze de finesse die nodig is voor een verleidelijke rosé. De elegantie van deze rosé is als een Lepidoptera op een Hemerocallis, soepel en zacht. Het DOCG (Denominazione di Origine Controllata e Garantitaf, het hoog-
7,5
3. Echo Falls 6,8 4. Mooi Kaap 5,5 5. Undurraga 2,5
@
Wil je reageren? Stuur een email naar h.kappert@studentenkrant.org
11
Groninger Studentenkrant | April 2011
DAVE CLARKE De laatste tijd is poppodium de Simplon lekker bezig op technogebied. Meest bekende voorbeeld is natuurlijk de Technootjes, maar ook Machtig, wat meer een drum ‘n’ bass karakter heeft. Alsof dat niet genoeg is haalden ze zeer recent, in de nacht van 18 op 19 maart, technobaas Dave Clarke naar Groningen, onder de noemer: Simplon Invites.
Clarke is beter bekend als de Baron van Techno. Onze kebabgeneratie denkt dat een baron een synoniem is voor iemand die constant telefoons doormidden loopt te breken op een cruiseschip. Vroeger was een baron echter een oude baas van adellijke stand die op de sociëteit flink de dienst uitmaakte. Dit is zeker van toepassing op Dave Clarke. Hij heeft inmiddels overal ge-
speeld en, hoewel hij zelf niet meer produceert, draait hij al meer dan een decennium het publiek zijn kont rond. Dat Dave al wat langer meegaat, is ook te merken aan de gasten in de Simplon. Opvallend veel thirtysomethings herbeleven de beste tijd uit hun jeugd op de beats van deze electro-papa. Dit drukt nimmer de
pret. Dat het publiek speciaal voor de muziek komt is juist geweldig voor de sfeer (een kenmerk van eigenlijk alle technofeestjes in de Simplon). Clarke wordt warm ontvangen, nadat de dansende massa eerst is opgewarmd door de Nederlandse DJ James Watts, en krijgt iedereen gelijk aan het springen. Opvallend is dat hij zelf juist heel erg geconcentreerd is op wat hij doet en daardoor totaal niet lijkt te genieten. Erg tof feestje dus en helaas allang weer afgelopen. Gelukkig woont deze, van oorsprong Britse, DJ al een tijdje in Nederland en is daarom ook vaak te vinden in het Nederlandse uitgaansleven. Zijn site is up-todate dus het is niet erg moeilijk hem te vinden. Als je een nacht uit je dak wilt gaan is hij een veilige gok want, Clarke staat al jaren garant voor kwaliteit achter de draaitafels.
@
Mirre Terpstra
Wil je reageren? Stuur een email naar m.terpstra@studentenkrant.org
SUBSONIC De andere kant van de Grote Markt Onder de Fujiyama (dat Japanse teppanyaki restaurant, schijnt wel lekker te zijn) en tegenover de Belg (patatje met, sowieso lekker) zit nu de Subsonic. Eindelijk. Er schijnt ooit één of andere pin-up club te hebben gezeten, maar ik ontken daar ooit geweest te zijn. Waarom jij de komende tijd naar de Subsonic gaat, wordt in de komende woorden uitgelegd. In deze nieuwe club is techno de hoofdmoot, maar er worden ook andere stijlen geprogrammeerd. Denk aan dubstep, maar ook rock en jazz staan op de agenda. In de week van 10 maart (weken beginnen altijd op donderdag) opende Subsonic haar deuren voor het eerst met een driedaagse openingsparty met onder andere Sander Sittn! versus Harde Baas om de toon te zetten, maar het weekend werd afgesloten met fijne jazz van James Dewitt.
Nu vraag je je natuurlijk af waar wij, oersaaie Noord-Nederlanders, zo’n nieuwe club eigenlijk aan verdiend hebben. Een korte uitleg is op z’n plaats. Buiten de Randstad is er geen stad zo groot op het gebied van techno en minimal als Groningen. Eén van de hoofdrolspelers in het circuit is Julien Vroling, die met zijn bedrijf 126BPM mede-eige-
kocht, reden te meer om 126BPM in het vervolg beter in de gaten te houden via de bekende sociale media.
naar is van Subsonic. 126BPM programmeert al een tijd dansfeesten in, met name, Huize Maas. Eén van de hoogtepunten dit jaar is in ieder geval Stephan Bodzin versus Marc Romboy die 21 april Huize Maas stuk gaan draaien. Op het moment van schrijven waarschijnlijk al uitver-
Mirre Terpstra
advertenties
Subsonic is de ene kant een hard technohuis en aan de andere kant een centrum waar studieverenigingen welkom zijn voor hun borrels en waar je in de toekomst overdag kan gamen, loungen en al die andere Engelse woorden. Struikelblok is dat het aan de ‘andere kant’ van de Grote Markt ligt, maar wie van de Negende naar de FEBO kan lopen, zal ook deze 500 meter geen blaren krijgen. Zie je daar!
Adverteren op deze plaats kost voor studentgerelateerde organisaties slechts 60 euro per jaar (11 kranten) Meer informatie via bestuur@studentenkrant.org
@
Wil je reageren? Stuur een email naar m.terpstra@studentenkrant.org
12
www.studentenkrant.org
Analyse van de paringsdans 03:00 uur, Golden Fust, volle dansvloer. De onwennige start van de avond, met weinig beweging en onzeker ogende mensen, heeft plaats gemaakt voor een uitgelaten feeststemming. Ik zit aan de bar met een wijntje. Zo kan ik de situatie rustig van een afstand bekijken. Mensen dansen, mannen en vrouwen. Ze dansen de paringsdans. Op de dansvloer staat een meisje. Leuk gezichtje, goed figuur en een kort rokje. Hoge hakken zorgen ervoor dat haar bewegingen nog wulpser en vrouwelijker overkomen. Ze kijkt verlegen en zoekend om zich heen. Vanaf een afstand heb ik haar in het vizier. Ik niet alleen. Van alle kanten zie ik mannen naar haar gluren. Ze lonken naar haar, ze willen haar. Allemaal proberen ze haar te versieren en daar heeft iedereen zijn eigen trucje voor, zijn eigen paringsdansje om het meisje te imponeren. Ik zie een John Travolta. Zelfingenomen, zijn borst naar voren en zijn haar strak achterover. Gladde stijlvolle pasjes moeten er voor zorgen dat hij haar opvalt. Een andere jager probeert het op de directe manier. Niet gluren maar schuren lijkt zijn motto. Daar denkt het mooie meisje anders over. Het is in het Golden Fust net als in de normale wereld: een proces van natuurlijke selectie. Survival of the fittest bepaalt wie uiteindelijk met de prooi naar huis gaat.
Bij een enkeling gaan alle remmen los. Nuchter zou hij weten dat hij geen talent heeft voor dans, maar de biertjes doen ze geloven dat hij beweegt als een aantrekkelijke god. Het ritme van de muziek lijkt geen rol meer te spelen. Zijn lichaam danst zijn eigen dans. Armen en benen vliegen door de lucht. Het zweet staat op zijn voorhoofd. De zwakste variant is de koning van de bar. Hij gooit zijn lijf niet in de strijd. Faalangst of luiheid. Zijn ogen moeten het werk doen. Hij probeert
Tessa Nijland
Facebook: Groninger-studentenkrant Twtter: @studentenkrant
COLUMN
Volg de Studentenkrant op twitter en wordt fan op facebook en ben altijd als eerste op de hoogte van onze nieuwste pennenvruchten
Groninger Studentenkrant | April 2011
haar blikveld te kruisen, maar ook hij moet het onderspit delven. Het enige fysieke contact dat hij die avond zal hebben is met de bar. De John Travolta truc heeft gewerkt. Zijn paringsdans maakte hem immers aantrekkelijk en sterk. Het mooie meisje gaat met John naar huis. John met zijn grote ego, gladde haar en strakke pasjes. De rest blijft verslagen over. Op naar een nieuw slachtoffer om te imponeren met hun persoonlijke paringsdansje.
De zwakke dansers vallen af. De alcohol heeft bij hen wel effect, maar niet het wenselijke.
@
Wil je reageren? Stuur een email naar t.nijland@studentenkrant.org
• • •
Naam: ……………………………………… Adres: ……………………………………… Postcode: …………………………………. Woonplaats: ………………………………. Telefoonnummer: ….……………………… E-mailadres: ………………………………. Geboortedatum: …………………………… Ik behoor tot de groep: 0 gezonde roker tussen de 18 en 40 jaar 0 gezonde roker ouder dan 40 jaar
U kunt de antwoordstrook (zonder postzegel) sturen naar: UMC Groningen t.a.v. Drs. E.D. Telenga Afd. Longziekten (AA11) Antwoordnummer 331 9700 VB Groningen U kunt ook contact opnemen via: Tel. 050 3619192 e.d.telenga@long.umcg.nl
13
Groninger Studentenkrant | April 2011
Studentengala’s: Van beschaafde studenten tot vulgaire primaten uitgezakt tot krokante vogelnestjes, grote zweetplekken vormen zich onder de overhemden, het publiek begint te veranderen in een vulgaire massa apen.
De maand maart staat voor het begin van de lente, en het is tevens de maand waarin de meeste grote studentengala’s gehouden worden. Deze avonden staan geheel in het teken van de verfijndheid. Etiquette, beschaafdheid en zelfbeheersing zijn de sleutelwoorden. Openbare uitingen van genegenheid gaan nooit verder dan een handkus, waarbij de lippen de hand nauwelijks raken. Na een avond hoffelijke en eloquente conversaties gevoerd te hebben, vertrekt men rond een christelijke tijd naar zijn of haar eigen bed, om de volgende morgen geheel uitgerust en fris weer op te staan. Vroeger althans. Tegenwoordig zijn studentengala’s de enige evenementen waar je het gedrag van de mens zoals dat tienduizend jaar geleden was kunt observeren. Hier zie je hoe de toekomstige leiders van dit land zich gaandeweg de avond reduceren tot primaten zonder taalvermogen, volledig geleid door oerdriften en behoeftes. Het is een fascinerend proces. Waar een gala vaak last van heeft is het Oud & Nieuw effect, waarbij de voorpret groter is dat de pret op de avond zelf. Men koopt een kaartje en ongeveer een week van tevoren begint de zoektocht naar het juiste rokkostuum of jurk, date, kapper en condooms worden in grootverpakkingen ingeslagen. Op de avond zelf moet er gedoucht, gewaxed, geschoren en opgemaakt worden. De meest knellende martelwerktuigen van schoenen worden aangetrokken. De verwachtingen van de avond zijn hooggespannen. Dit was in ieder geval het geval bij het gala van Albertus op 4 maart. De Albertianen waren lekker gemaakt met een gala op de Ocean Diva, een dik vet cruiseschip dat over het IJsselmeer zou varen. De deceptie had niet groter kunnen zijn
toen de kapitein aankondigde dat de boot niet zou gaan varen omdat er mensen onwel zouden kunnen worden. Alcohol in combinatie met een op en neer deinende boot leek hem geen goed plan. En daar sta je dan als galacommissie met je mooie plannen en je mooie niet-varende boot. Gelukkig kun je je dan nog altijd wenden tot de onbeperkte gratis drank die wordt geschonken. Duisburg Love Parade 2010 taferelen doen zich voor aan de bar, waar iedereen elkaar bevecht voor de aandacht van het barpersoneel. Straaljagers, paardekutten, beco’s en andere louche mixdrankjes worden door het feestende volk naar binnen geklokt, omdat het kan. Dingen die normaal gesproken nooit gedronken worden in hoog tempo achterovergeslagen alsof men al drie dagen ligt te creperen in de woestijn. De hoge alcoholconsumptie komt uiteraard de hoffelijkheid van het gedrag niet ten goede, en ook de hygiëne van de sanitaire voorzieningen niet. Binnen de kortste keren zijn de WC’s overspoeld en ligt de vloer vol glasscherven, bier en, als je pech hebt, kots.
gezien 2/3 deel van het publiek dat op een gala komt vrouw is. Die vinden alle opsmuk geweldig en zien het daarnaast als een gelegenheid om andere vrouwen de ogen uit te steken. Speeksel en andere lichaamssappen worden rijkelijk uitgewisseld. Gouden tijden voor de SOA-polikliniek. En zo komt het dat je op een mooie ochtend in maart of april half bezopen meisjes in galajurken rond een uur of negen verdwaasd rond kunt zien lopen, op zoek naar hun fiets. De prachtigste walks of shame voltrekken zich voor je ogen als je ‘s ochtends vroeg op een bankje op de Grote Markt zit.
Altijd leuk is dat dit alles haarscherp wordt vastgelegd door de ingehuurde fotograaf. De volgende dag zijn je dronken uitspattingen volop terug te vinden op internet. En dan heb ik het niet illustratie: Tobias Rutteman over de blurry foto’s die genomen zijn met het “De benauwdheid van het ruim en el cheapo digitale cameraatje van de hitte van het klimaat, gevoegd je vereniging, maar de haarscherbij het aantal in het schip, dat zo pe, hoge resolutiefoto’s van de overvol was dat elk van ons naugalafotograaf. Het is een feestje welijks ruimte had om zich om te om genante foto’s van anderen te draaien, verstikten ons bijna. Dit bekijken, ultiem vernederend als leidde tot overvloedig transpireer opeens eentje van jezelf tussen ren, zodat de lucht spoedig ongeblijkt te zitten. Laat het leedverschikt werd om in te ademen.” Dit maak op Facebook beginnen! citaat is van een West-Afrikaanse slaaf die door de vindingrijke Hollanders naar Zuid-Amerika werd gesleept om daar te werken op de katoenplantages. Het had echter net zo goed op een studentengala kunnen slaan. Na een paar uur wordt het er vies druk. Geslaagde kapsels waar minstens een uur aan geknutseld is, zijn
Op een studentengala moet er natuurlijk ook flink geregeld worden. Volgens de gala-etiquette is alleen een lichte handkus toegestaan, de studenten-etiquette werkt uiteraard iets anders. De heren hebben het aanzienlijk makkelijker dan de dames, aan-
Van de verfijnde manier van omgang is kortom niets meer terug te vinden in de hedendaagse studentengala’s. Maar het is goed dat ze er zijn. Het is een avond waarop studenten allemaal weer even holbewoner kunnen zijn. Krom genoeg dan wel weer in een rokkostuum of galajurk, maar dan nog. Eens per jaar kunnen ze zich tegen een relatief zacht prijsje vol laten lopen. Niets geen verantwoordelijkheid of zorgen, alleen maar je oerdriften en behoeften volgen. Ergens is het kapotgaan van de drank op een studentengala de puurste vorm van bezieling. Hosanna in excelcis. Uiteindelijk zijn we niets meer dan zoogdieren. Lisanne Wieringa
@
Wil je reageren? Stuur een email naar l.wieringa@studentenkrant.org
Te veel te doen, te weinig tijd Cursus timemanagement helpt studenten hun tijd zo effectief mogelijk te gebruiken Zes anti-uitsteltactieken
“Wij mensen zijn net wilde dieren. Wilde dieren laten nadat ze gegeten hebben een volgende prooi aan hun neus voorbij gaan en rusten liever even uit. Ze denken niet in voorraden, ze denken niet vooruit, maar op korte termijn. Wij doen dat ook. We kijken naar wat nú belangrijk is en focussen niet op de lange termijn”, legt cursusleider Paul Koopman zijn studenten uit.
1. Maak afspraken met anderen Soms helpt het om goede voornemens aan anderen kenbaar te maken. Hierdoor kun je steun krijgen van je naasten en sociale druk helpt bij het volhouden van goede voornemens 2. Verleid jezelf tot werken Zorg dat je mobiele telefoon uitstaat. Zorg voor een opgeruimd bureau.
illustratie: Tobias Rutteman Koopman staat voor een kring van studenten in de cursusruimte van het Studenten Servicecentrum (SSC). Hij bespreekt de kern van het probleem van de cursusdeelnemers. Stuk voor stuk hebben ze moeite met het managen van tijd en komen daardoor in de problemen met hun studie. De één komt moeilijk op gang, de ander kan het Groningse nachtleven moeilijk weerstaan en weer een ander stelt haar opdrachten uit tot het allerlaatste moment, tot de deadline. Het SSC biedt voor mensen met dit soort problemen een cursus timemanagement aan. De kosten bedragen 20 euro voor drie dagdelen. “Het inschrijfgeld dekt de cursuskosten niet, maar we willen dat studenten een overwogen keuze maken om mee te doen, een soort drempel”, vertelt Koopman. De studenten delen hun ervaringen met elkaar en geven elkaar tips. Aan de muur hangen grote vellen papier met tabellen en schema’s. Elke student heeft een eigen vel waarop hij invult in hoeverre ze zijn doelen bereikt
heeft en wat er voor de week erop moet gebeuren. “We plannen week voor week”, vertelt Koopman. De weekplanningen komen voort uit de langetermijn-planning die ze hebben gemaakt. Wanneer je per week je taken vaststelt heb je elke week een soort deadline en stijgt elke week je motivatie om die deadline te halen. Dat verduidelijkt hij door een motivatiegrafiek te laten zien. Door per week te kijken naar wat je moet doen blijft het overzichtelijk. “Grote dingen maak je behapbaar”, vat een meedenkende student samen. Niet iedereen heeft zijn weekdoelen behaald. De studenten steunen elkaar en proberen elkaar te helpen. “Zie het niet als een nederlaag, maar als een bewustwording”, probeert een zevendejaars student zijn groepsgenoot op te vrolijken. Koopman wijst zijn groep op een fout die snel gemaakt wordt. Je stelt jezelf vaak te hoge doelen. “Je moet jezelf precies genoeg uitdaging geven. Geen onhaalbare doelen en niet te makkelijke doelen.”
Ondanks dat er wat dingen niet gelukt zijn wordt er ook vooruitgang geboekt. “Ik ben deze week wel de stad in geweest, maar ik ben niet tot vijf of zes uur doorgegaan. Ik had mezelf een eindtijd gesteld en ben om twee uur naar afgehaakt zodat ik de volgende dag fit genoeg was om te studeren”, vertelt een studente Internationaal en Europees recht trots. Dat is heel goed volgens Koopman, “want de ochtend is voor de meeste mensen prime time. Vooral tussen elf en één is het pieken.” Bij elk verhaal en elke ervaring van een student brengt Koopman een weetje of methode ter sprake die als hulpmiddel kan dienen. Iedereen krijgt persoonlijke aandacht want iedereen is uniek en elke student moet zijn eigen beste timemanagementmethode vinden. Tessa Nijland
@
Wil je reageren? Stuur een email naar t.nijland@studentenkrant.org
3. Gebruik een kookwekker als ‘studeer’en ‘pauze’ wekker Zet de kookwekker op 45 minuten en neem dan een kwartier pauze 4. Het ‘vijf-minuten’ plan Voor mensen die moeite hebben met het beginnen van een taak. Spreek met jezelf af dat je aan een taak gaat beginnen voor slechts vijf minuten ongeacht hoe je je voelt. Na vijf minuten kun je voor jezelf afwegen of je bereid bent er nog eens vijf minuten aan vast te plakken. Je hoeft niet nog eens vijf minuten aan de slag maar je zal merken dat het gemakkelijker is om nog eens vijf minuten aan een taak te besteden. 5. ‘Stukje-bij-beetje-benadering’ Begin in ieder geval aan een stukje van een taak en maak dat af. 6. Maak gebruik van belonen en straffen Pas een kopje koffie na een half uur studeren Geen tijd voor een cursus maar wel interesse in timemanagen, deze boeken kunnen je helpen: •
‘Getting Things Done’, David Allen (2008)
•
‘100 lifehackingtips om prettiger en efficienter te werken’, Martijn Aslander e.a. (2008)
14
Groninger Studentenkrant | April 2011
GIDS VOOR DE MODERNE KLOOTZAK #3 Beste Mouammar, beste vriend, Op het moment van drukken weten wij nog niet of het der tot oder den gladiolen ist voor jou Muammar. Wat we wel weten is dat iedere moderne klootzak een voorbeeld kan nemen aan jou. Moderne Klootzak avant la lettre. Een lofrede op jouw verrichtingen als de beste performance artist die ooit geleefd heeft en jouw 42-jarig durende practical joke.
weinig ervaring met daadkracht dat dit tot op heden een schromeloze mislukking is. Ondankbaar van Europa natuurlijk jij vermoorde al jaren arme Afrikaanse vluchtelingen die naar Europa wilden voor ons. Bovendien had je al eens eerder een opstand neergeslagen waarbij je ook iets van 2000 mensen over de klink jaagde. Ik vraag me zelf af of we daar al wel weer aan zitten.
Toen jij als 27 jarig broekie de koning afzette zei je dat je niet kon geloven dat het zo makkelijk ging. De wereld op zijn beurt kon zich geen onafhankelijk Libië voorstellen. Libië was helemaal geen land maar een achterlijk stuk woestijn met een paar stammen waar misschien tien mensen daadwerkelijk naar school waren gegaan. Er waren dagen dat de machtigen der aarde niet aan Libië dachten. De jaren verstreken, olie werd gevonden, stunts uitgehaald en de macht eiste zijn tol. Jouw 42 jaren hebben jou tot voer voor psychologen gemaakt. Het zou me niks verbazen als je aan solipsime lijdt, dat syndroom waarbij je niet zeker weet of de wereld en andere mensen ook echt bestaan of enkel een fata morgana van je psyche zijn. Vanuit jou gezien moet de wereld ook zo overkomen. Volgens mij verkeer je tot op heden in een staat van verwondering dat iedereen die misantropische shit maar van je pikt. Volgens mij probeer je het zo bont te maken dat mensen in je omgeving eindelijk eens tegen je zeggen dat je een gek bent. Laten we welwezen, heb je jezelf wel eens gehoord. Je gaat op staatsbezoek naar Italië met een foto van een Libische verzetsstrijder op je borst die door de Italianen is vermoord en ze pikken het van je. Wat de neuk.
Maar ach, jij zit nog steeds stevig in het
Maar ongeluk is op je pad gekomen. Meestal wordt je schouder eruit geramd door “bevriende” westerse staatshoofden als je een opstand van moslimrebellen hardhandig neerslaat maar jij had de pech dat er toevallig net een vermoedde golf van democratisering door de regio ging en een golf van hypocrisie door het westen. Maar laten we het even niet over Japan hebben. In een opwelling van ongekende daadkracht moest er zo nodig gebombardeerd worden. De aanstichters in Europa hadden zo
je. Wonderlijke misrekening overigens van ‘het westen’ dat ze dit niet door hadden. Gejuich steeg op in progressieve kringen als er naar verluid een legereenheid was overgelopen naar de rebellen. Er werd niet bij verteld dat deze eenheid een soort Jostiband-of-brothers-leger was die daarmee van de loonlijst geschrapt kon worden. Het meest nog mag de wereld jou, Kadiddy dankbaar voor jouw extravaganza lifestyle. Wat Lady Gaga voor pop is, ben jij voor internationale betrekkingen. Als man die nog opzichtiger zijn haar verft dan Dolf Jansen
En terecht dat je je verraden voelt. Al 42 jaar knap jij op een of andere manier altijd wel het vuile werk op voor Europa. Dan lever je goedkope olie dan weer jaag je terroristen voor ons over de kling die we anders niet kwijtkonden. Nee, in Libië wordt niet gedebatteerd volgens de Chattenhouse rules. Dat wist het westen al 42 jaar en we hadden het goed voor elkaar. We kochten jouw veel te goedkope olie en jij investeerde dat geld vervolgens niet in je eigen land maar in Europa. Win-Lose situatie vanuit ons gedacht. En nu opeens zegt Europa: “Gaat u eens lekker wieberen” terwijl je in feite niets anders doet dan wat je al 42 jaar doet. Vermoorden dictators mensen om aan de macht te blijven? Beschermt de paus pedofielen? Mensen die je luttele maanden terug nog met spuug en een glimlach ontvingen vanwege je olie behoren nu tot een coalitie die de shit uit je land bombardeert. Kan een land binnen luttele maanden al zijn vrienden verliezen en ermee in oorlog zijn? Wat is vriendschap waard? Best Khadaffi. Omdat Sarkozy als een wannabe Napoleon nu herkozen moet worden vliegen de Mirages boven Tripoli en ligt de legendarische 5e vloot voor je deur voor het grootste staaltje usurpatisch machtsvertoon sinds Desert Storm. Iedere dag van jouw aanblijven is een deuk in het Franse en Amerikaanse prestige. Geen kans dat je dit er echt goed vanaf gaat brengen. Maar hopelijk geef je nog een laatste show weg. Zet je dood in scène en ga bij Michael Jackson op een eilandstaat zonder uitleveringsverdragen. Grote kans dat je beste vriend Silvio zich binnenkort bij je voegt. Toi toi toi!
zadel. Toen de opstand net een beetje op gang leek te komen schafte jij de btw af en begon met de ene hand gratis geld uit te delen en met de andere hand tegenstanders te vermoorden. Arabisch opportunisme kennende was je meteen weer aan de winnende hand. De daverinwekende combinatie van gulheid en wreedheid liet zien dat jij Machiavelli’s beste leerling was. Meer uit Machiavelli’s verzamelde werken heb jij tot je genomen. Je heb bewust het echte leger laten bestaan uit een selectie smotsige barkrukken met proppenschieters terwijl je zoon de leiding geeft over een eliteleger die enkel bestaat uit stamgenoten van
heb jij een aantal wapenfeiten op je naam staan. We noemen, een vrouwelijke lijfwacht bestaand uit 40 maagden. We noemen, een staatsbezoek brengen aan Parijs en dan slapen in een bedoeïenentent aan de Champs Ellysee. Overigens had de Kolonel ook nog een kameel bij zich die na afloop van het bezoek “vrij” werd gelaten in hartje Parijs. We noemen, het in zwang brengen van het dragen van afbeeldingen van Afrika en foto’s van dode mensen. We noemen het dragen van filmschurken kleding op staatsbezoeken zoals capes en witte Dr.Evil Jasjes nog voordat ‘ The spy who shagged me’ uit was.
Groetjes, Randy Martens P.S. Na het stopcontact en de USB ingang zou er nu eindelijk een universele standaard moeten komen voor de spelwijze van ‘Ghadaffi’.
@
Wil je reageren? Stuur een email naar r.martens@studentenkrant.org
HET EMOTICONISTISCH MANIFEST Taal. De onbetwistbare kampioen van communicatie. Zonder dit cruciaal uniek menselijk vermogen leven wij niet in de wereld zoals het nu in deze prachtige hoedanigheid voorkomt. Door middel van orale tradities en geschreven bronnen leren we de mensheid in heden en verleden kennen. Taal onthult de kern van het zijn. Wij, academici en cursisten, begrijpen de kracht van de linguïstiek en doen er alles aan om haar op alle vlakken volledig te beheersen. Lectuur en literatuur verschransen we als chocoladekoekjes. Duizenden jaren ontwikkeling van het geschrift heeft deze hoogstaande cultuur mogelijk gemaakt. Echter, volmaakt is het geenszins. Dit epistel dient als pleidooi het geschrift te perfectioneren. De afgelopen decennia kenmerken zich door een uniek en significant proces in de schriftelijke communicatie: het ontstaan van de emoticon. De emoticon? :S Ja, de emoticon :). Terwijl wij Nederlanders ons in 1953 met irrelevante zaken bezighielden zoals dode mensen onder het puin van de watersnoodramp weghalen, begon in New York een ware revolutie: de introductie van de Emotical Icon. In de krant New York Herald Tri-
bune verscheen de eerste smiley :D. Het werd pas in de jaren ’90, met de komst van SMS en instant messengers, veelvuldig gebruikt door het volk. Onderschat hiervan de betekenis niet :O. Het Sanskriet van de oud-Indiërs, het Swahili van de Oost-Afrikanen en het Latijn van de Christenen, stellen bij de ontwikkeling van de emoticon niks voor; de gevoelstekens zijn meer
dan een lingua franca. Het wordt waar dan ook, door wie dan ook, hoe dan ook, wanneer dan ook begrepen ;). Eindelijk kan een stuk tekst opgevat worden zoals de schrijver het bedoeld heeft. Toch? :P Dit manifest dient om jullie, studenten en studentinnen ;), aan te
:)
zetten tot het immer en in elke context gebruiken van de emoticon :D. Wij zijn de toekomst, en op deze manier zal het zijn intrede doen in het officiële geschrift. Nooit meer onbegrip. Nooit meer
misinterpretaties :). Bedenk je bij het schrijven van je volgende essay, dat jouw tekst 200% meer over kan komen bij je (hoog)leraar. Onderscheid je, zoals men dat in de geschiedenis nooit heeft gedaan. Zo had Voltaire in 1764 nog meer lading kunnen geven met een emoticon aan zijn volgende antisemitische uitlating: “Met spijt spreek ik over de Joden: dit volk is, in menig opzicht, het verwerpelijkste dat ooit de aarde heeft bevuild :@.” Voel je de expressie? :| DUS GEBRUIK NIET ALLEEN EMOTICONS IN INFORMELE SITUATIES, MAAR STOP ZE VERDOMME OOK IN JE ESSAYS, PAPERS EN VERSLAGEN, VUILE KUTFOET :@ Als rechtenstudent kun je bijvoorbeeld de gevoelstekens prima integreren: “het spijt mijn client
ten zeerste :$.” Zo ook de scheikundige: “de proeven brachten niet het gewenste resultaat :(.” Of in de correspondentie tussen makelaars: “De bemiddelingskosten hebben we wederom verhoogd (A).” Maar ook de bedrijfskundige: “Dus wij gaan zaken doen mevrouw? (K)” Studenten aller studies, laat ons verenigen! Laat ons de emoticonistische revolutie ontketenen. Laat ons de kracht van het geschrift maximaliseren. Laat ons woorden en zinnen meer verwoorden en bezinnen. Studenten, ik heb vertrouwen in jullie (:P). Roy de Vries :D
@
Wil je reageren? Stuur een email naar r.de.vries@studentenkrant.org
15
Groninger Studentenkrant | April 2011
HET WHISKY FESTIVAL
EN DE “SK-WHISKY TOP 5!” (MET KORTING!) Het Whisky Festival heeft Groningen weer aangedaan dus de omgeving van de A-Kerk kenmerkte zich door dronken mannen van middelbare leeftijd die ronddoolden op zoek naar hun fiets. Nou is dat niet meteen het meest interessante onderwerp maar wij gaan nou eenmaal graag naar zaken voor de krant waar we zelf ook baat bij hebben. Dus voila!: Voor de whisky liefhebber is het festival een grote speelweide met eindeloze rijen kraampjes waar je gratis de meeste whisky’s kan proberen. Voor de echt dure whisky’s moet je wel iets betalen maar dat is dan ook redelijk. Het was een straf maar voor dit artikel hebben twee SK’ers helaas een whisky moeten drinken die ouder was dan wij en ruim duurder dan een maand stufi. Voor zoiets betaalt de gewone (sterfelijke) bezoeker iets van 8 euro’s. Het doel van ons bezoek was in de eerste plaats jullie een top vijf van gezonde whisky’s te presenteren die enigszins tolerant zijn voor de studentenbeurs. Te vaak constateren wij helaas dat onze Cragganmore 21 jaar á raison de 80 euro heimelijk door de Aldicola gegooid wordt achter onze rug om of dat juist de Ballentines met smaak geconsumeerd wordt in een chesterfield. In samenwerking met de kenners zijn we tot de volgende tot 5 gekomen: Alle whisky’s zijn ongeveer 30 euro. Er zijn uiteraard goedkopere whisky’s maar dan kan je ook gewoon
lijm gaan snuiven. Samen met de experts van het Whisky Festival en Patrick van PAT’s Wine and Spirit store hebben we deze lijst opgesteld: TOP 5 BETAALBARE WHISKY’S!
1. Glenfiddich 12 jr. Glenfiddich 12 is de meest verkochte single malt whisky ter wereld en dat duidt vaak op een veel voorkomende populair misverstand zoals de snor in de jaren ’70. Echter deze dubbele eerste plaats is dik verdiend want deze Glenfiddich kenmerkt zich door een uitgesproken fruitige smaak. Vooral de peer springt eruit voor de geoefende tong. De GF12 heeft
een lange en sudderende nasmaak waarbij je een dennen of sparrentoon kan ontdekken.
wordt een “first-fill” sherryvat is.
2. The Glenlivit 12 jr.
Dit is een ronde volle Speyside whiskey die een gedroogde appeltjes smaak in zich draagt. Ook zijn er voor de gevoelige tong een aantal andere zoete smaken te on-
Deze Glenlivit doet in grote mate onder voor zijn oudere en vooral duurdere broers zoals de verukulluke Nadurra maar de GF 12 blijft een van de beste whisky’s in zijn prijscategorie. De Glenlivit 12 is echt een standaard whisky wat ook niet verwonderlijk is voor de Single Malt that started it all. Een uitstekende whisky met een goede prijs om een whiskeycarrière mee te beginnen.
5. Chivas Regal 12 jr.
lijk voor de beginnende whiskeydrinker, vrouwen en mannen met een gevoelige keel.
4. The Balvinie 12 jr. Double Wood Deze bijzondere whisky is gerijpt op twee verschillende soorten houten vaten wat resulteert in een bijzondere smaak zoals veel whisky’s in deze lijst zijn er enkele zoete tonen te ontdekken in de geur en smaak. Deze whisky heeft ook nog wat bijzondere smaken in zich zoals kaneel en sherry. Dat laatste komt vooral omdat een van de twee vaten die gebruikt
3. Abelour 10 jr. Dit is een heerlijke zachte whisky. De prijs zit wel aan de bovenkant van de top 5 maar de smaak ook wat maakt dat deze whisky in de middenmoot eindigt. Voor een whisky is deze redelijk toegankeadvertentie
derscheiden zoals honing, vanille en een zoete romige smaak. Een beetje proleterig om te vermelden is dat de Chivas een zeer mooie fles heeft. Onze goede vriend Patrick van de PAT’s (A-weg 2) biedt alle bovenstaande whiskey’s aan met 15% korting tegen inlevering van de onderstaande bon. Dat is een fenomenale korting als je ziet dat de prijs voor 70% uit accijns bestaat! Wederom zorgen wij weer goed voor de innerlijke SK-lezer. Randy Martens
@
Wil je reageren? Stuur een email naar r.martens@studentenkrant.org
Kortingsbon A-weg 2
15% Korting
Deze bon geeft tot en met 16 april 15 % korting op Glenfiddich 12 jr. Glenlivit 12 jr. Abelour 10 jr. The Balvinie 12 jr. Double Wood, Chivas Regal 12 jr.
Cantina Mexicana: All you can eat voor 14,75! En ja hoor! Daar is die weerrrrr. De all/you/can/eat aanbieding waarvan het eten ook daadwerkelijk te vreten is. En hij is toch verdikkeme geweldig! Voor 14,75 kan je bij Cantina Mexicana aan de Vismarkt zoveel taco´s (kip, gehakt, paddestoelen) en enchillada´s (gehakt, paprika) en spareribs en nacho’s (kip, kaas, gehakt), mét friet, bonen en salades opeten als je wilt. Eigenlijk is het niet fucking normaal
maar wij willen dat u deze krant blijft lezen dus als het niet lukt met de artikelen dan maar met de vreetaanbiedingen.
Neem de onderstaande bon mee naar Cantina Mexicana op zondag tot en met woensdag en dan eet je zoveel je wilt voor maar 14,75. Wees aub zo vriendelijk een extra biertje cq kopje koffie te bestellen zodat onze vrienden bij Cantina er nog
wel iets aan overhouden. Deze aanbieding is namelijk volledig tot op de kostprijs gedaald. Waarom? Omdat het kan! 2uur max. schranzen, vanaf 6 personen effe bellen.
DINERBON ALL YOU CAN EAT voor SLECHTS Keuze uit taco’s enchillada’s, spareribs en nacho’s Deze bon is alléén geldig bij Cantina Mexicana Groningen Op zondag t/m woensdag Geldig t/m 7 mei 2011 Vismarkt 50
€ 14,75
Inclusief bijgeriechten zoals friet, salade rijst bonen en sauzen
Groepen van 6 personen of meer moeten reserveren
16
Groninger Studentenkrant | April 2011
zoekt nieuw bestuur
1,4 miljoen begroting 55 verenigingen 18.000 sporters 86 sporten
“Een bestuursjaar als student wordt door bedrijven als een grote plus ervaren op je CV, een ACLO-bestuursjaar daarentegen telt echter nog zwaarder mee vanwege de omvang en de complexiteit!� Ellen Schuit, Directeur HR Yacht recruiting
meer info vind je op: www.aclosport.nl