SK maart 2009

Jaargang 25 - Maart 2009

OVERKILL AAN DÖNERS? | HYPE: FITNESSKLASJES ROEP OM RUG-CAFÉ | ZARA NAAR GRONINGEN

Gekkenhuis!

Apart’ja

Een kamer vol speelgoedfiguren Justin Mulder (25) kreeg op zijn zesde zijn eerste Thundercatsspeelgoedfiguren en sindsdien is zijn hobby aardig uit de hand gelopen. Een kamer in zijn huis is er speciaal voor ingericht. ‘Goh, zo voel ik me best wel een nerd.’

Tekst: Elske Woudstra Fotografie: Ewoud Rooks De speelgoedpoppetjes die kunstenaar Mulder verzamelt zijn afgeleid van een tv-serie. De Amerikaanse animatieserie Thundercats gaat over de bewoners van de planeet Thundera die op zoek gaan naar een nieuwe woonplaats omdat hun eigen paneet onbewoonbaar is geworden. Ze komen aan op de planeet Third Earth, waar ze tegen mutanten moeten vechten die het Magische Oog van Thundera willen veroveren.

De liefde voor zijn Thundercats-figuren zat er bij Mulder al vroeg in. ‘Ik was een keer met een vriendje aan het spelen, dat één van mijn poppetjes in de hoek smeet toen hij een gevecht verloor. Het was dan wel niet kapot, maar ik heb daarna nooit meer met hem gespeeld’, vertelt hij.

Toen Mulder op de middelbare school zat begon hij de speelgoedfiguurtjes te verzamelen. In die tijd, toen het internet nog in

‘Je moet het niet te serieus nemen’ de kinderschoenen stond, wist hij er nog niet veel vanaf en kostten de poppetjes nog niet zoveel.

Dat is tegenwoordig wel anders. ‘Als je de eerste serie in verpakking nog hebt, kan de prijs op veilingsite eBay oplopen tot 400 dollar. De prijs van een prototype van een figuurtje, een testshot om te kijken hoe het er uitziet en of het kan staan, kan oplopen tot 5000 dollar’, vertelt Mulder. Om er nog aan toe te voegen dat hij er zelf niet zoveel geld voor over heeft.

Justin Mulder heeft de grootste Thundercats-verzameling van Nederland.

Desondanks heeft Mulder de grootste Thundercats-verzameling van Nederland en hij geeft dan ook toe ‘dat je er ook wel hebberig van wordt’.

Planken vol met felgekleurde poppetjes, vitrines met stripboeken, computerspellen, gum en zelfs shampoo van de Amerikaanse televisieserie maken deel uit van de uitgebreide verzameling die Mulder de afgelopen jaren heeft opgebouwd. ‘Goh, zo voel ik me best wel een nerd’, zegt Mulder terwijl hij laat zien hoe de ogen van één van de poppetjes rood oplichten.

Op een plank staan soms wel dertig dezelfde figuurtjes op een rij. Mulder: ‘Ik heb veel dubbele. Die kocht ik vroeger op de rommelmarkt om ze weer te verpatsen als er een stijgende lijn in de prijzen zat.’ Ook poppetjes met productiefoutjes hebben een plaats gevonden in de verzameling. ‘Kijk, hier heb je een jongetje met een meisjeshoofd. Het is gewoon grappig om te hebben.’

De figuren die nog in de originele verpakking zitten, zijn automatisch meer geld waard. Toch spreken de poppetjes die niet meer in de verpakking zitten Mulder meer aan: ‘Het is speelgoed. Als het nog

‘De prijs kan oplopen tot 5000 dollar’ in de verpakking zit, heeft het dus zijn doel gemist.’

Hoewel uit alles blijkt dat zijn verzameling belangrijk voor hem is, weet Mulder het ook wel weer te relativeren. ‘Ik heb ook gewoon dertig dezelfde poppetjes, dat slaat nergens op. Je moet het niet te serieus nemen, het is maar speelgoed’, zegt hij. Wat zijn omgeving ervan vindt? ‘Mijn vriendin vindt het prima, als het maar in deze kamer blijft. Ze verzamelt zelf theepotten, dat is ook niet helemaal normaal.’

Lees oude artikelen en reageer op de stelling op

www.studentenkrant.org

Door Peter Valkema

2 Groninger Studentenkrant

Studenten eten steeds meer kebab: zie pagina 4.

Apart'ja & Cartoon

‘Ik ben God in eigen theater’ Ola Mafaalani, artistiek directeur NNT, hekelt tijdsgeest Na jaren als regisseur bij onder andere Toneelgroep Amsterdam te hebben gewerkt, is Ola Mafaalani sinds januari 2009 artistiek directeur bij het Noord Nederlands Toneel. Het eerste succes is reeds geboekt met de voorstelling Medea. ‘Hoe kan het dat er nog geen revolutie is uitgebroken?’

Tekst: Lise Evers en Rosanne Schepers Fotografie: Jan Luursema ‘Ik ben ervan overtuigd dat je als theatermaker de tijdsgeest kunt veranderen’, zegt Mafaalani in haar kantoor in de Machinefabriek, het gebouw waarin het NNT huist. De 40-jarige regisseuse is zich zeer bewust van haar maatschappelijke verantwoordelijkheid. Door anderen wordt ze vaak neergezet als een ‘geëngageerd’ theatermaker, maar aan dat woord heeft de oud-studente Theaterwetenschappen een gruwelijke hekel. Het hebben van een kritische houding is voor haar een tweede natuur. ‘Ik vind het ziek als mensen geen mededogen of kritiek hebben, het lijkt me raar als je dat niet meer hebt in een gemeenschap.’

‘Rouvoet is te gek’

Haar eerste productie als artistiek directeur van het NNT is Medea, naar het klassieke stuk van Euripides, waarmee zij kindermishandeling aan de kaak wil stellen. ‘Hoe kan het zijn dat er in Nederland 160 duizend kinderen worden mishandeld en dat er nog geen revolutie is uitgebroken?

Dit als maatschappij moeten toegeven is pijnlijk, maar het is zo, dus wat ga je er aan doen? Blijkbaar vormen je eigen Nederlandse kinderen, je toekomst, geen prioriteit.’

Mafalaani was dan ook zeer verheugd toen de minister voor Jeugd en Gezin aankondigde iets aan deze problematiek te willen gaan doen. ‘Rouvoet is te gek, hij was de eerste die op tv riep dat er iets moest gebeuren. Toen ben ik ook gaan roepen.’ Toch ontstond Medea niet uit pure maatschappijkritiek maar meer uit nieuwsgierigheid. ‘Hoe kan een moeder haar kinderen doden? Het was iets van nieuwsgierigheid en niet: ik ga nu mishandelingen thematiseren. Helemaal niet!’

Mafaalani’s nieuwsgierigheid gaf haar ook inspiratie

voor het bedenken van een nieuw stuk. Glunderend vertelt ze een anekdote over een blinde man op de Grote Markt. De man probeert zich een weg te banen door de fietsenjungle, maar stuit steeds op nieuwe obstakels. Mafaalani bekent: ‘Ik

‘Door de recessie hebben mensen meer behoefte aan kunst’ was zo gefascineerd dat het niet in me opkwam om hem te helpen.’ Toch weet de man zijn weg te vinden tot verbazing van de regisseuse. ‘De kracht van de mens is onmeetbaar.

Geweldig wat iemand kan als-ie maar lang genoeg traint.’

De uitmuntende vaardigheden die blinden beheersen wordt het thema van een toekomstig stuk van de theatermaakster. Het verhaal, Tiresias geheten, is gebaseerd op een Griekse tragedie, zoals veel van Mafaalani’s werken.

Tiresias ziet Athena baden en als straf verliest hij zijn zicht.

Tiresias verwerft echter een nieuw soort zicht door het krijgen van visioenen. De theatermaakster is geïntrigeerd door de kracht die naar boven komt zodra een belangrijk zintuig als zicht wegvalt. ‘Ik ben geïnteresseerd in het niet kunnen zien, en toch zoveel meer kunnen zien dan ik.’ Ze haalt de Duitse filmregisseur Wim Wenders aan, die ooit heeft gezegd dat te veel kleuren de mens verblinden. Mafaalani legt uit: ‘Als je je beperkt in kleuren, maak je een veel beter schilderij.’

‘Dat kan niet, niet in Groningen!’

Niet alleen de wilskracht van de mens, maar ook de Groningse studenten verbazen Mafaalani. ‘Omdat Groningen een studentenstad is dacht ik dat het NNT veel studenten zou aantrekken, maar mensen zeiden tegen me dat hier niet eens één procent van de studenten theatergangers zijn. Dat kan

Het gesprek

Ola Mafaalani: ‘Helemaal niks mag meer! Het leukste aan Nederland wordt weggenomen.‘ niet, dat is niet waar, niet in Groningen! Ik was flabbergasted.’

Met haar ruige voorstellingen die tegelijkertijd hun diepgang weten te behouden trok Mafaalani in Amsterdam wel veel studenten. Ze schat het aantal studenten daar zelfs op driekwart van het publiek. Een verklaring voor dit grote contrast kan ze niet geven. ‘Misschien omdat hier geen sluitingstijd is’, lacht ze. Iets serieuzer gaat ze verder: ‘Kunst, cultuur en wetenschap worden niet voor niets vaak in een rijtje genoemd. Er ontstaat diepgang door een andere kijk op dezelfde realiteit.’ Toch denkt de uitgesproken regisseuse dat de Groningse studenten nog wel het gevoel zullen krijgen iets te missen. ‘Maar het is natuurlijk wel eigen verantwoordelijkheid!’

De huidige recessie zal volgens Mafaalani niet van invloed zijn op de bezoekersaantallen van haar voorstellingen.

Ze denkt er misschien juist wel meer bezoekers bij te krijgen.

‘Ik denk dat theatermakers de enigen zijn die tijdens een recessie door kunnen gaan met werken. Hoe ellendiger het wordt, hoe meer mensen behoefte hebben aan kunst.’

The crazy Dutch

Mafaalani’s multiculturele achtergrond draagt bij aan haar unieke visie op Nederland. De geboren Syrische groeide op in Duitsland, waarna ze besloot in Nederland te gaan studeren.

De Hollandse vrijheid sprak haar aan. ‘Wat mij opviel is de vrijheid van het op de fiets gaan zingen. Als de theatermaker die ik toen al wilde worden dacht ik: wow geweldig, hier blijf ik!’

Wat haar toen zo aantrok in Nederland, mist ze nu.

De unieke identiteit van ‘the crazy Dutch’ is weggemoffeld

onder een web van regeltjes. ‘Nu mag niks meer. Helemaal niks meer! Wildplakken is één van de leukste dingen in zo’n stad. Het verbaast me dat het gepikt wordt door de mensen dat het leukste aan een land wordt weggenomen.’

Mafaalani’s ambities reiken tot ver over onze grenzen. Al eerder maakte ze als regisseur bij Toneelgroep Amsterdam de voorstelling Hemel boven Berlijn die bestond uit een co-productie met het American Repertory Theatre uit Boston. Bovendien wordt Medea binnenkort in Zwitserland ten uitvoering gebracht.

Ook zou ze bijvoorbeeld graag naar Afrika willen.

‘Alles is hier zo gebureaucratiseerd, alles wordt vanaf het kleinste detail van tevoren besproken. Het lijkt me zo’n mooi gegeven om gewoon naar een dorp in Afrika toe te gaan en daar een kleine voorstelling te spelen.’ Maar ook de totaal andere manier van theater maken in de Verenigde Staten heeft zo zijn charmes volgens de artistiek leider. Moeilijke montages worden daar gewoon door de stagemanager gedaan. ‘Ik heb een montageperiode achter de rug: dat leek echt vakantie. Ik dacht: joh geweldig, die man wil ik mee!’

Wat Mafaalani over twee jaar doet is nog een verrassing. ‘Ik ben iemand die geen zin heeft om te weten wat ik eind 2011 moet doen.’ En dat maakt de regisseuse misschien wel zo geliefd bij haar acteurs.

‘Soms heb je gewoon zin in iets echt leuks, en niet in van die uitgekiende stukken. Dat is ook leuk, maar soms wil je effe lucht, effe gek doen, iets leuks maken, fun.’

De voorstelling Medea speelt nog tot en met 7 maart in de Groningse Stadsschouwburg.

Groninger Studentenkrant 3

De opmars van het broodje kebab Gingen studenten een paar jaar geleden na het stappen nog langs de Febo voor een oer-Hollandse kroket, tegenwoordig wordt er multicultureel gesnackt. Op weg naar huis eet het uitgaanspubliek graag bij een van de vele kebabzaken die Groningen rijk is.

Tekst: Elske Woudstra Dat een broodje kebab niet erg gezond is, maakt de consument blijkbaar niet veel uit. Uit Brits onderzoek bleek onlangs dat de geteste broodjes kebab 98 procent van de dagelijkse behoefte aan zout, bijna duizend calorieën en bijna 150 procent van de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid vet bevatten. Ook doen er over de kwaliteit van het vlees dat in kebab wordt verwerkt een hoop sterke verhalen de ronde. Slechte hygiëne, vervuild vlees en afvalvlees zijn termen die vaak in verband worden gebracht met de snack van Turkse origine. Desondanks wordt de döner kebab steeds populairder. ‘Na het stappen eet ik graag

‘Tachtig procent van de klanten is student’ een broodje kebab voordat ik naar huis ga’, vertelt student Edwin Agema. ‘Gewoon omdat het lekker is.’ Van de negatieve berichten over de snack is hij niet op de hoogte.

In Groningen neemt het aantal kebabzaken snel toe. In het uitgaanscentrum van Groningen vind je al snel zo’n vijf kebabzaken op een steenworp afstand van de meest populaire kroegen en discotheken. In sommige straten zitten de gelegenheden opvallend dicht bij elkaar. In twee jaar tijd

zijn er in de omgeving Poelestraat drie nieuwe kebabzaken geopend. Volgens een medewerker van Hasret in de Poelestraat, een van de zaken die er al langer zit, is de toenemende concurrentie geen probleem.

‘Je moet contact houden met je klanten, dan komen ze wel terug.’ De grootste omzet draaien de kebabzaken vooral ’s nachts tijdens het weekend. Bij Hasret zijn er nooit echt problemen met dronken klanten, hoewel één van de medewerkers blij zegt te zijn dat hij alleen overdag werkt, want ‘dan komen er families en wakkere mensen, geen dronken mensen’.

Een stukje buiten het uitgaansgebied, bij winkelcentrum Westerhaven, opende Ozan een paar maanden geleden zijn deuren. Naast de twee restaurants in de Poelestraat en de Oude Ebbingestraat, is er nu een derde zaak in Groningen die de naam Ozan draagt.

En wel recht tegenover een vestiging van Hasret. Hoewel hij merkt dat het publiek nog gewend is bij zijn overbuurman te gaan eten, is er volgens eigenaar Cam wel ruimte voor twee zaken. ‘Als ik twintig procent van de klanten van Hasret aantrek, is dat al voldoende’, meent hij.

Het succes van de kebabzaken is volgens Cam makkelijk te verklaren.

‘Kebab is betaalbaar en lekkerder dan shoarma. De service is goed, waardoor de jongeren wel blijven komen’, vertelt hij. Een studentenstad als Groningen is bovendien een ideale locatie. Tachtig procent van de klanten Het aantal kebabzaken in Groningen neemt snel toe. is volgens Cam student en ook in andere universiteitssteden lopen kebabzaken erg goed. Toch wel eens wat voorvalt. ‘Op zaterdag hebben we er wel meent hij dat het voor een gelegenheden met een minder eens moeite mee, dan zijn er meer mensen van buiten gevestigde naam lastiger is klanten te trekken. ‘Hasret en de stad. Maar we hebben nooit echt grote problemen.’

Ozan hebben een goede naam. Studenten worden door Heeft de oude vertrouwde snackbar ook hun vrienden meegenomen naar de bekende zaken. Onze last van de toenemende concurrentie van zijn prijzen zijn wel hoger, maar we concurreren op kwaliteit’. Turkse collega’s? De baliemedewerker van de

Ook Cam zegt weinig last te hebben van Febo antwoordt alleen met een volmondig ‘nee’. dronken klanten die vervelend worden, hoewel er

Modezaak Zara breidt uit naar Groningen Veel mensen, vooral dames, zijn het er over eens dat een bepaalde winkel mist in het Groningse winkelaanbod: Zara. Er doen al jaren verhalen de ronde dat de winkelketen zich zou gaan vestigen in Groningen. Wat is er werkelijk waar van deze geruchten?

Tekst: Aemilia Brok Fotografie: Ewoud Rooks Oud-fractievoorzitter van de PvdA in Groningen Jacqueline Kinds heeft zich anderhalf jaar bemoeid met een mogelijke komst van de Zara. Zij vindt het een publiekstrekker voor winkelend Groningen. ‘Ik ging niet over het winkelaanbod, maar ik vind dat Zara een enorme aanwinst zou zijn voor de stad.’

Makelaar Boelens Jorritsma heeft vijf jaar contact gehad met Zara Nederland over een mogelijk winkelpand.

Anderhalf jaar geleden heeft medewerker Inge Bos gezegd dat er geen sprake van was dat Zara een filiaal gaat openen in Groningen. Er was op dat moment geen

Het filiaal opent binnen vier à vijf maanden geschikt pand in de binnenstad van Groningen. Wanneer ze met deze uitspraak wordt geconfronteerd zegt zij de ontwikkelingen omtrent Zara niet te kennen. Wel adviseert ze om eens bij broodjeszaak Subway langs te gaan.

Bij de Subway in de Herestraat aangekomen

4 Groninger Studentenkrant

Makelaar Hanzevast doet erg geheimzinnig over de aanstaande komst van de winkelketen en verklaart dat het niets kan en mag zeggen. Het is dus nog steeds niet honderd procent duidelijk of de Zara er nou wel echt komt of niet.

Een telefoontje naar Zara NL levert ook niks op: ze verwijzen door naar Zara België. Na aandringen bevestigt directeur Michelsen dat Zara een geschikt pand gevonden heeft in Groningen en dat het filiaal binnen vier á vijf maanden zal openen. Het pand waar ze zich nu gaan vestigen is een monumentaal pand. Michielsen beweert dat het vinden van de juiste locatie van groot belang is voor Zara. Dit omdat Zara geen reclame maakt op televisie of in bladen maar dat de etalage en het pand hun reclame is.

Er zal een dames-, heren- en kinderafdeling komen. Hoe groot het winkeloppervak wordt kon Michielsen nog Al maanden heerst geheimzinnigheid rond de komst van Zara naar Groningen. niet zeggen. ‘Allé, we zijn staat een medewerker achter de toonbank die druk bezig nog druk bezig met de tekeningen. Dit moet zorgvuldig is een grote sandwich te vullen met kip. Op de vraag gebeuren omdat het een monumentaal pand is en we of Zara naar Groningen komt, weet de medewerker graag het karakter van het pand willen behouden.’ van de Subway gelijk het antwoord. Hij vertelt dat Subway er 15 februari uit moet vanwege de komst ‘Zara is een enorme van Zara. [De Subway is inmiddels gesloten, red.] aanwinst voor de stad’

Zo vertelt hij ook dat Makelaar Hanzevast Beheer Groningen de partij is die het betreffende pand verhuurde aan De Schoenkampioen, die al verhuist is naar de Vismarkt, Goed nieuws dus voor de shop-a-holics onder en de Subway. ‘We wilde hier helemaal niet weg, maar zijn ons. De reis naar de randstad om kleding te kopen van er na een schikking nu toch uitgezet.’ Door dit pand als één Zara hoeft binnenkort niet meer. De hippe Spaanse geheel te verhuren aan Zara levert het de verhuurder meer winkel komt naar Groningen. Subway heeft zijn spullen geld op dan het totaal van de kleinere winkels die er in zaten. al gepakt en staat nu leeg. De verbouwing kan beginnen.

Achtergrond

Great Pianos introduceert succesconcept Van de ‘American Great Piano Show’ tot de Hollandse Karaokebar, van ‘your own bar’ tot de Tequilakamer: de Great Pianos kent geen grenzen.

Tekst: Mariet van Hasselt Fotografie: Bart Ubels De Great Pianos is een nieuwe tent in de Oosterstraat, drie verdiepingen en twee vleugels rijk. De tent is hip: de bar ziet eruit als een lichtgevende piano en de rij met tientallen flatscreen tv-schermen achter de bar springen onmiddellijk in het oog. ‘Ik vind de Great Pianos een high class uitgaansgelegenheid met een Amsterdams uiterlijk en een Gronings karakter’, aldus bezoeker Saskia.

Buy your own bar

Elke donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond is er de zogenaamde Great Pianoshow. ‘Deze show is gebaseerd op het dueling pianos-concept, dat al jaren een enorme hit is in Amerika’, zegt de eigenaar van de Great Pianos. Tijdens deze show staat de tent stampvol: opvallend genoeg niet met studenten. Het publiek is wat ouder, namelijk tussen de 25 en 30. Gelukkig is er wel gedacht aan de student.

Zo bestaat het concept ‘Buy your own bar’. Hierbij bezit je je eigen bar, gevestigd onder de danskooi waarin verklede vrouwen hun dansje doen. Op deze manier kun je in je eigen tempo drinken. Perfect voor de student dus.

Behalve drankjes nuttigen kun je in de Great Pianos ook terecht voor een hapje eten. Het menu is wat beperkt, zeker voor de vegetariër. Toch is het eten prima en niet extreem duur: een hoofdgerecht kost rond de vijftien euro en vooral de rode huiswijn is een aanrader.

Om een uur of elf worden de lichten gedempt en de tafels aan de kant geschoven. De muzikanten nemen hun plek achter de vleugels. Al snel stroomt het publiek binnen en gaat het los rondom de piano’s. De bierviltjes vliegen de zaal door. Het werkt namelijk als volgt: op de bar liggen bierviltjes waarop je je aanvraagnummer kan schrijven. Dit geef je persoonlijk aan de pianist. Met een beetje geluk en

Je kunt diezelfde nacht nog een hotelkamer reserveren een lieve lach wordt jouw nummer gedraaid. Het kan wel even duren want op drukke avonden, zoals op donderdag, liggen de vleugels bedekt met tientallen bierviltjes. Wees niet te gecompliceerd en vraag niet te moeilijke liedjes aan, want nummers als Big Girls van Mika worden geweigerd.

‘Sorry, this is to high for me’, zegt de pianist van deze avond.

Tequilakamer

Naast de hoofdzaal is er ook een Hollands café waar je zelf je zangkunsten kan laten horen en de hits van André Hazes, Frans Bauer en Gerard Joling kunt zingen.

Kennelijk amuseert iedereen zich boven prima bij de Great Pianoshow en wordt er liever geluisterd naar de

Via bierviltjes kun je nummers aanvragen bij de pianist.

zangers dan dat men zelf een liedje zingt. De enthousiaste barman lost dit op door zelf de microfoon te pakken om zo tussen het tappen door zijn liederen te zingen.

Over het concept van de zaak is goed nagedacht, er is zelfs een oplossing gevonden voor de swingende mensen die hun voetjes willen laten rusten. Je kunt namelijk, diezelfde nacht nog, een hotelkamer reserveren. Je hebt de keuze uit de Tequila-, Whisky- of Boswandelingkamer.

‘Een kamer kost negenendertig euro inclusief ontbijt’, legt de eigenaar uit, ‘per uur reserveren is alleen niet mogelijk.’

Tot nu toe is het vooral de Great Pianoshow die het

publiek trekt. Wellicht dat er om een uur of vijf, wanneer de studenten op hun tempo hebben kunnen drinken en de yuppen al een paar uur hebben geswingd, meer behoefte is aan de Hollandse karaokebar of de slaapkamers.

Een avondje Great Pianos is in ieder geval anders dan ’t Vaatje, ’t Feest of de Blauwe Engel waarbij Rihanna en Frans Bauer op repeat staan en je stomdronken eindigt bij de Febo met in de hand een frikadel. De hippe Great Pianos zorgt voor een swingende avond vol met amusement.

(advertenties)

Achtergrond

Groninger Studentenkrant 5

OUDE

Ooit was het Oude Rooms Katholieke Ziekenhuis het grootste kraakpand van Nederland.

Nu wonen er zo’n 250 mensen en heeft het diverse ateliers, werkplaatsen en oefenruimtes. Een kijkje bij excentrieke figuren.

Foto: Ewoud Rooks

Foto: Wanda van der Zee

Foto: Ewoud Rooks

Foto: Wanda van der Zee

RKZ Foto: Hanne van der Velde

Foto: Hanne van der Velde

Foto: Wanda van der Zee

Foto: Ewoud Rooks

Foto: Ewoud Rooks

Foto: Wanda van der Zee

Fitnessklasjes zijn de nieuwe hype ‘Zullen we zo een drankje doen?’ ‘Nee sorry, ik ga om vier een klasje doen.’ Het sociale leven van de student lijkt zich te hebben verplaatst van de kroeg naar de fitnessruimte.

Tekst: Aemilia Brok en Mariet van Hasselt Tegenwoordig is uiterlijke vertoning erg belangrijk. Er zijn steeds meer studenten te vinden in de sportschool.

Vooral de klasjes, zoals bommen (bewegen op muziek), bodypump, work that bottom en body balance, zijn erg populair bij de dames. ‘Bij een klasje ben ik een uur lang vol bezig.

Zonder deze strenge controle van de instructrice zou ik dat niet volhouden’, zegt sport babe Saskia van den Ende.

En denk niet dat zo’n klasje niet vermoeiend is. ‘Soms ben ik helemaal kapot en hou ik de squats niet meer vol.

Dan wordt mijn naam geroepen en naar mij geschreeuwd dat ik door moet gaan. Dat vind ik soms een beetje irritant.’ Mannen wagen zich niet gauw aan een klasje.

Fitnessliefhebber Pepijn Dekker: ’Een klasje vind ik echt iets voor meisjes. Ik ga liever pompen dan bommen.’

Dat Van den Ende niet de enige student is die een klasje ‘doet’ is te zien aan de populariteit van de klasjes.

‘Ik ben vorige week met mijn klasgenoten uit eten geweest’ Ben je niet een kwartier van tevoren aanwezig dan heb je een grote kans dat je weer rechtsomkeert kan gaan om te chillen op de bank. Zeg maar dag tegen je goede voornemen.

Het gaat niet enkel om de klasjes. Een klasje doen betekent al gauw dat je twee uur van huis bent. Na het klasje

ben je pas op de helft van je programma. Dan volgt de sauna, zonnebank, Turkse stoombad met eucalyptusaroma (dat is goed voor de longen) en om het geheel af te sluiten een kopje koffie en een appel. In plaats van een drankje doen in de kroeg, gaan de meisjes tegenwoordig samen een klasje doen om vervolgens de vorige avond te bespreken.

Maar de gezelligheid wordt ook buiten de fitness gezocht door de klasgenoten. ‘Ik combineer sporten met mijn sociale leven. Zo ben ik vorige week uit eten geweest met mijn klasgenoten van work that bottom. Dat was echt supergezellig’, aldus Mirjam van der Goot.

Babette Huberts geeft les bij de ACLO. Zij ziet voornamelijk groepjes vriendinnen haar klasje volgen. ‘Ik geef lessen aan een groep van bijna

tachtig man, dus je kunt wel stellen dat het nu razend populair is. Vroeger waren de klasjes nooit zo vol.’

Sommigen vinden de trend rondom de klasjes te ver gaan. Horen studenten niet naar de kroeg te gaan om

‘Liever pompen dan bommen’ hun vrienden daar te ontmoeten? Feline Bongers fitnesst drie à vier keer per week. Zij heeft geen behoefte aan het sociale aspect van fitness. ‘Ik moet altijd lachen als mijn vriendin weer gezellig met haar fitnessklasje de hort op gaat. Ik zit bij de fitness om te sporten en niet om nieuwe vrienden te maken.’

Gluren bij..

Studeren naast voetbalcarrière meeste spelers uit zijn team geen opleiding. Waarom hij wel? ‘Ik wil echt van voetbal mijn beroep maken, maar stel dat er wat mis gaat en ik red het niet, dan moet ik er wel iets naast hebben.Veel jongens uit mijn team willen dan trainer worden, maar dat wil ik niet.’

Pomstra voetbalt vijf dagen in de week, vaak meerdere keren per dag, en als hij niet voetbalt, moet hij nog dingen voor school doen. Bijna al zijn vrije tijd geeft hij op. ‘’s Avonds ben ik vaak doodop. Dan ga ik eten en even tv kijken en dan is het alweer tijd om te slapen’, vertelt hij. Maar dit talent weet waar hij het voor doet. Zijn droom is voor een topclub in het buitenland te spelen.

‘Het liefste in Engeland voor Manchester United. Dat is natuurlijk de top. Maar dat is alleen maar dromen.’

Hoewel hij realistisch is doet deze voetballer er alles aan om de top te bereiken. Pomstra speelt al vanaf zijn twaalfde bij FC Groningen, traint hard en praat veel met de trainers over zijn verbeterpunten. ‘Maar je moet

Zeven tot acht keer per week trainen en elke week een wedstrijd spelen.

Robert Pomstra (20) voetbalt in Jong FC Groningen, het tweede elftal van FC Groningen. Hij is een van de weinige spelers uit het team die naast het strakke schema ook nog een opleiding volgt. ‘’s Avonds ben ik doodop.’

‘Nog een jaar in het Tweede zie ik niet zitten’

Tekst: Sarah Venema Fotografie: Jan Luursema ‘We hebben gisteravond gewonnen, dus het is nogal laat geworden’, vertelt Pomstra na afloop van de training. Ondanks de vermoeidheid trainen de jongens geconcentreerd en serieus. ‘Fucking hell, Theo!’ roept een van hen als hij de bal niet aan kan nemen. ‘Godver, kijk dan ook!’ schreeuwt de ander terug, terwijl hij een flinke roggel het veld op spuugt. ‘We zijn heel serieus.

Als iemand wat fout doet geven we hem op zijn flikker,

‘Een nieuw avontuur is ook leuk’ maar buiten het veld is het allemaal gewoon weer goed’, vertelt Pomstra later over zijn team. ‘Het zijn echt goede vrienden, maar het zijn ook mijn concurrenten.’

Voor de voetballers die gisteravond de wedstrijd gespeeld hebben duurt deze hersteltraining

8 Groninger Studentenkrant

Robert Pomstra: ‘Mijn droom is Manchester United.’

maar een klein uur. Zij mogen naar de kantine en storten zich daar op de taart die klaar staat. Morgen is een van de trainers jarig en die trakteert nu, want morgen is er geen training. Pomstra moet dan de hele dag naar school. Hij volgt de opleiding Marketing & Communicatie aan het Johan Cruyff College.

Het College is opgericht door de bekende oudvoetballer en biedt topsporters de mogelijkheid om naast hun sport een opleiding te volgen. ‘Het is een heel flexibele school’, vertelt Pomstra. ‘Deadlines en toetsen kun je vaak wel verzetten en daardoor valt het goed te combineren met de trainingen.’ Toch volgen de

wel de kans krijgen van Ron Jans [de trainer, red.]. In de voetballerij is de ander zijn dood jouw brood. Als iemand uit het eerste geblesseerd is en jij mag spelen, dan pak je die kans. Geluk speelt dus een grote rol.’

Pomstra heeft al een aantal keer op de bank mogen zitten bij het eerste elftal, maar heeft nog niet mogen debuteren. Over een paar weken hoort hij of zijn contract verlengd wordt, maar zelf ziet hij nog een jaar in het tweede elftal niet zitten. ‘Daar bereik ik niks mee.’ Liever wordt hij dan verhuurd of gaat hij naar een andere club waar hij meer kansen krijgt. ‘Een nieuw avontuur is ook leuk’

Of hij nog in het eerste komt of niet, Pomstra kijkt in ieder geval met een goed gevoel terug op zijn jaren bij de club. ‘FC Groningen is een hele mooie club om voor te spelen. Het is sowieso een van de mooiste clubs van Nederland. Qua sfeer, qua fans en de Euroborg is ook fantastisch. Ik ben ook trots op mezelf dat ik dit in ieder geval bereikt heb. En op wat ik hopelijk nog ga bereiken.’

Sport & Gluren bij..

Muziek die je tot het uiterste drijft Gedurende de hele maand februari was redacteur Persis Bekkering op tournee met het Nederlands Studenten Orkest (NSO).

Twaalf concerten opnieuw speelde het orkest Bernstein, Ravel, Sjostakovitsj en een opdrachtcompositie van de jonge Reza Namavar. ‘Het is één lange piek, een concert.’

Tekst: Persis Bekkering Fotografie: Hanne van der Velde Een maand lang leven voor de muziek. Een maand lang optreden, stuiteren van adrenalinekicks, brak zijn, feesten, repeteren, in de bus zitten. Met Het Nederlands Studenten Orkest toerde door Nederland en Zweden. het NSO op tournee te zijn is leven in een roes.

Geen moment heb ik aan mijn studie gedacht of aan helaas – weer uit elkaar gaat. Geen wekelijkse repetities mijn lekkende badkamer. Muziek vulde alles op, bedekte dus of vastgeroeste muzikanten, maar ieder jaar weer een frisse groep met een andere alle dagelijkse beslommeringen. dirigent.

De organisatie Na een maand lang musiceren op Het was keihard selecteert door middel van topniveau voelt het Groningse en professioneel werken audities amateurmusici studentenleven als een koud bad. uit het hele land.

Het Nederlands Studenten Orkest is een symfonieorkest dat jaarlijks Conservatoriumstudenten maken ook een kans, opnieuw wordt samengesteld, in februari piekt en dan – maar het beleid geeft non-professionals voorrang.

Ongeveer eenderde van de ruim negentig orkestleden studeerde aan het conservatorium, de rest heeft klassieke muziek als activiteit naast de studie.

Geen warm welkom

– letterlijk – in de vingers te krijgen. Tien, soms elf uur per dag had ik mijn viool in mijn handen. Eelt, zweet en spierpijn hielden me gezelschap. En wat doen studenten het allerliefste, en zij die muziek maken het één-na-allerliefste?

Juist, bier drinken. Iedere avond was er een feest, ook al ging de wekker weer vroeg. Dit was zo fascinerend aan die maand: iedereen was altijd brak maar toch energiek.

Aan de zwarte kringen en bleke bekkies was te zien dat we nauwelijks sliepen, maar onze prestaties leden er niet onder. Wonderlijk hoe ver je je lichaam kan drijven.

Na de repetitieperiode brak de binnenlandse tournee aan. Tien dagen lang trokken we van stad naar stad, geen dag werd onbenut gelaten. De laatste avond speelden we in de allermooiste zaal van Nederland: het Concertgebouw in Amsterdam. Enkele uren later stapten we in de toerbus naar onze laatste etappe: Zweden. We hebben in Uppsala en Stockholm nog twee concerten gegeven.

Het is niet makkelijk om zo maar een maand de deur achter je dicht te trekken en je te storten in het artiestenleven.

Wat heb ik allemaal achtergelaten! Allereerst blijk ik toch best veel te studeren in een gemiddelde maand, want na terugkomst kreeg ik een warm welkom van niet gehaalde Onbeschrijfelijk lekker deadlines, uitgestelde deadlines (‘lever dat werkplan Het is voor niet-musici moeilijk te beschrijven wat morgen dan maar in’- de rest van mijn werkgroep kreeg concerten geven met je doet. Je weet dat er honderden twee weken) en naderende tentamens. Ook ben ik een dag ogen op je gericht zijn, dat je maar één kans hebt om bezig geweest met het bijwerken van mijn twee uitpuilende, die noot goed te spelen, dat je je op het scherpst van van overbelasting kreunende e-mailboxen, want reken de snede bevindt. Concerten geven is bloedstollend maar dat ik nauwelijks spannend en onbeschrijfelijk tijd had om dat tussen de lekker tegelijk. Na afloop, Iedereen was altijd brak concerten door te doen. als het applaus wordt maar toch energiek Gelukkig werden de meesten ingezet, voel je je uitzinnig, van mijn contactpersonen al uitgeput, verhit en gauw gek van de trouwe auto-reply en gaven ze de moed teleurgesteld over die fout. Je laat de complimenten op. Ten derde staan al mijn vriendinnetjes in de rij voor een over je heen glijden maar eigenlijk gaat het je daar ‘bijpraatdate’, want ook hen heb ik ernstig verwaarloosd. helemaal niet om. Het is één lange piek, een tournee.

Volgens het cliché volgen na pieken echter altijd dalen, en daar moet ik nu hoe dan ook doorheen.

Eelt, zweet en spierpijn Heel hard studeren en alle NSO-musici vreselijk missen, Dit is geen querulantisme, dit was het allemaal waard. Denk alsjeblieft niet dat het een soort lange dat staat voor deze maand op het programma. Met versie van American Pie’s beroemde ‘bandcamp’ een geweldige herinnering als wegdroomgelegenheid.

Column

was. Het was keihard en professioneel werken.

Allereerst hebben we tien dagen gerepeteerd. We trokken ons als het ware terug in een hutje op de hei, in het Brabantse Someren, om in hoog tempo het programma

De spruitjesboer en de verlosser Het contrast kon bijna niet groter zijn. Een dag nadat Henk Angenent, winnaar van de laatste Elfstedentocht, stopt met schaatsen, blijkt uit peilingen dat Geert Wilders’ PVV de grootste partij van Nederland wordt. Nu zou het niet de eerste keer zijn dat Maurice de Hond er naast zit, maar duidelijk is dat Wilders populairder is dan ooit.

Ten tijde van Angenents finest hour in 1997 kon niemand bevroeden dat een Limburgse extremist als Wilders zo groot zou worden. Weliswaar zat Hans Janmaat in het parlement, bekend van zijn leus Vol=vol, maar niemand nam zijn ideeën serieus: als hij een rede gaf was de Tweede Kamer pijnlijk leeg.

Cultuur & Column

Onder Paars ging het voorspoedig, van puinhopen was nog lang geen sprake. Vooral economisch ging het Nederland voor de wind, onrust was er amper. En hoe kon dat beter geïllustreerd worden dan met een overwinning van een spruitjesboer in Neerlands belangrijkste schaatswedstrijd?

Een dik decennium later is alles anders.

Vliegtuigen doorboorden Amerikaanse torens en Fortuyn en Van Gogh werden vermoord, de één nog gruwelijker dan de ander. Doodsbedreigingen

Wilders’ haan kraait victorie zijn bijna net zo normaal als de dagelijkse file op de A2. De angst voor immigranten is exponentieel gegroeid, en Wilders spint er garen bij. In Amerika werd hij recent ontvangen als was hij de verlosser zelf. Hoe kon Nederland in vredesnaam deze man

negeren, vroegen de Amerikanen zich af? Bij vertrek zei de Dutch destroyer nog net niet de gevleugelde woorden ‘I’ll be back’, maar veel scheelde het niet.

Angenent intussen schaatste zichzelf naar een zilveren plak op het NK Marathon. Zijn laatste koers. Vanaf nu nooit meer sleuren op kop van het peleton, nooit meer de beste zijn. Het afscheid van de bescheiden veteraan symboliseert voor alles het verlies van de rust. Niet langer is het redelijkheid die op prijs wordt gesteld, het zijn de schreeuwers die de toekomst lijken te hebben. Met Geert Wilders als frontman: het is zijn haan die victorie kraait.

Waar onze generatie de laatste Elfstedentocht als happening scherp in het geheugen gegrift weet, zou dat volgens De Hond voor de volgende wel eens de installatie van Wilders als premier kunnen zijn. Met één belangrijk verschil. Bij de laatste gelegenheid zal ik zeker niet met een kop chocolademelk tevreden voor de tv zitten.

Jesper Verhoef

Groninger Studentenkrant 9

v

Recensies DVD Wristcutters: A Love Story Door Laura van Dam Wanneer Zia, levensmoe, zijn polsen doorsnijdt, komt hij tot zijn grote ergernis niet in de hemel. Hij belandt op een plek met alleen maar zelfmoordplegers. Het is een deprimerende plek vol dorre vlaktes waar de mensen nooit lachen.

Om wat geld te verdienen neemt hij een baantje bij een pizzatent waar hij Eugene ontmoet, een mislukte muzikant die zichzelf ombracht door tijdens een concert water over zijn elektrische gitaar te gieten.

Via via hoort Zia dat zijn ex-vriendin Desiree kort na zijn dood ook zelfmoord pleegde, en dus besluiten hij en Eugene haar te zoeken. Tijdens hun reis ontmoeten ze Mikal die ervan overtuigd is dat haar zelfmoord een ongeluk was. Met z’n drieën vervolgen ze de zoektocht. Langzaamaan voelt Zia zich steeds meer aangetrokken tot Mikal, wat zijn zoektocht naar Desiree bemoeilijkt.

Deze zeer originele film is een mix van avontuur en romantiek, met een flinke dosis humor vanwege de absurditeit van de situaties en de droge reacties daarop. Het acteerwerk en de casting zijn klasse; de hoofdpersonen zijn geen doorsnee Hollywoodacteurs maar hebben een origineel en menselijk tintje waardoor ze perfect passen in deze niet-doorsnee film.

Ook de muziek (grotendeels afkomstig van muzikanten die ook zelfmoord hebben gepleegd) is perfect gekozen en versterkt de melancholieke sfeer.

Dit alles maakt dat je als kijker helemaal wordt meegezogen in de belevingswereld van Zia, die zich steeds meer realiseert hoe goed zijn oude leven eigenlijk was en uiteindelijk zelfs verlangt om er naar terug te keren.

BOEK

CD The Gaslight Anthem – The ‘59 Sound Door Eva Paré Het tweede album van The Gaslight Anthem ligt alweer in de schappen.

De band is nog relatief onbekend bij de grote massa maar dit zal niet lang meer duren.

Met uitverkochte zalen trekken zij veel aandacht en publiciteit. De Amerikaanse rockers beschrijven hun sound als ‘Bruce Springsteen die covers van The Cure zingt, maar dan net ietsjes agressiever’. Menig ander omschrijft het als gewoon Amerikaanse punkrock.

Bij punkrock denkt men direct aan scheurende gitaren en aan dit beeld voldoet de band zeker. Aan de andere kant hebben ze ook meerdere rustige ballads op hun album staan die zeker bij mensen in de smaak valt die niet direct van punkrock houden. De zanger heeft een aangename stem waardoor de catchy melodieën op het goede humeur werken. Het is dan ook onmogelijk om chagrijnig te zijn als je dit album luistert. Het eerste nummer Great Expectations zit vol energie en is dan ook een goede opener. Het zet duidelijk de toon voor de rest van het album.

De ijzersterke teksten gaan over het leven van de gewone man en zijn niet politiek getint. Dit is dan ook een welkome verrassing, want politieke teksten hebben we inmiddels wel genoeg gehoord. The Gaslight Anthem speelt meerdere shows in Nederland, waaronder in het poppodium Vera. Deze onbekende band is er eentje die je zeker moet gaan luisteren. De vrolijke, catchy rockdeuntjes van deze mannen mag je jezelf simpelweg niet onthouden.

BOEK

Toni Morrison – Een daad van barmhartigheid Door Joost Knaap

Arnon Grunberg – Kamermeisjes en soldaten Door Lise Evers

Een daad van barmhartigheid is het jongste werk van Nobelprijswinnares Toni Morrison (Nobelprijs voor de Literatuur, 1993) met als beladen thema de slavernij, dat met het 17e eeuwse Amerika meer en meer verweven raakt.

Centraal in het verhaal staat de jonge slavin Florens die door haar meester wordt afgestaan als afbetaling van een schuld aan Jacob Vaark, een handelaar in huiden. Haar moeder speelt hier een belangrijke rol in. Zij biedt Florens aan, omdat Vaark haar dochter ziet ‘als kind, niet als geldstukken’.

Vaark, die eigenlijk tegen slavernij is, stemt toch in.

Deze ‘daad van barmhartigheid’ brengt het meisje, dat dit zelf overigens heel anders ziet, naar het landgoed van Vaark.

Als Vaark een nieuw huis laat bouwen slaat het noodlot toe. Eerst krijgt zijn vijfjarige dochtertje tijdens de bouwwerkzaamheden een dodelijk ongeluk, vervolgens gaat hij zelf aan de pest ten onder, juist op het moment dat het nieuwe huis klaar is. Als ‘Mevrouw’ tenslotte ook tekenen van ziekte begint te vertonen, wordt Florens erop uit gestuurd de smid te halen, met wie zij eerder een kortstondige relatie had en die een dienstmeid wist te genezen. ‘Mevrouw’ wordt gered, maar het leven is daarna niet meer hetzelfde voor de personages.

Het boek is geschreven vanuit wisselend perspectief tussen de personages. Morrison heeft een snelle schrijfstijl, met bondige zinnen, die ze afstemt op de betreffende persoon die in een hoofdstuk centraal staat. Dat maakt het boek niet makkelijk leesbaar, het doet wat chaotisch aan en de lezer moet als een soort detective zijn weg door het boek zien te vinden. Aan de andere kant is dat ook iets waar het boek zijn kracht uit put. Het maakt het een uitdaging om te lezen.

Onze Oom, het vorige boek van literair wonderkind Grunberg werd over het algemeen niet erg goed ontvangen.

Zijn nieuwste boek is geen roman maar een bundeling journalistieke verhalen die Grunberg optekende voor de rubriek ‘Grunberg onder de mensen’ in NRC Handelsblad.

Hiervoor ging hij bijvoorbeeld als embedded journalist naar oorlogsgebieden in Afghanistan en Irak.

Onder de mensen betekent niet alleen onder militairen. Zo drinkt Grunberg ook een middagje thee met de mannen van de ‘Pedopartij’, speelt hij onder pseudoniem voor kamermeisje in een hotel in Beieren en ervaart hij hoe het principe van couchsurfen in de praktijk werkt.

Met de prangende vraag ‘hoe men dat toch doet, leven’ in zijn achterhoofd geeft Grunberg ons een indringend beeld van het leven dat deze mensen leiden.

Maar het is tegelijkertijd ook een luchtig boek. Zo weet hij te vertellen dat het leger één grote roddelmachine is en dat hij op de vloer van de douches van de militaire basis in Afghanistan een hele spermabank aantrof.

De interessantste reportages zijn die waarin Grunberg zich onderdompelt in situaties waar geen individualiteit bestaat. Grunberg is iemand die veel waarde hecht aan zijn individuele vrijheid en hierdoor lijkt zijn rol als participerende observant hem af en toe moeite te kosten. Dit komt het meest tot uiting wanneer hij optrekt met het Nederlandse leger of met een grote groep journalisten Guantanamo Bay bezoekt.

De afstand die hij weet te behouden en zijn scherpe observatievermogen maken dit tot een indrukwekkend boek.

10 Groninger Studentenkrant

FILM Gran Torino Door Sarah Venema Gran Torino is na Changeling de tweede film die Clint Eastwood produceerde in 2008, maar de eerste film sinds zijn Oscarwinnende Million Dollar Baby waarin hij zelf de hoofdrol op zich neemt.

Eastwood heeft onlangs op het Filmfestival van Cannes de Gouden Palm ontvangen voor zijn gehele oeuvre.

In Gran Torino, een film die beschreven wordt met de kopjes ‘actie’ en ‘drama’, speelt Eastwood de verbitterde, racistische oorlogsveteraan Walt Kowalski.

Zijn vrouw is net overleden, hij heeft geen band met zijn zoons en kleinkinderen en Aziaten overspoelen zijn woonwijk. De ergernis over zijn leven is uitstekend van het gezicht van de geroemde acteur af te lezen, waardoor de kijker al snel een band met hem opbouwt.

Zijn kinderen en kleinkinderen plukken hem inderdaad kaal. Hoeveel Chinezen kunnen er in een huis leven?

En wanneer krijgt die irritante priester eindelijk door dat hij Kowalski met rust moet laten? Dit zijn gedachten die gedurende de film door het hoofd van de kijker schieten. En waarom is iedereen op de Gran Torino, de prachtige oude auto van Kowalski, uit?

Gedurende de film ontdekt Kowalski dat hij meer met zijn Aziatische buren gemeen heeft dan met zijn eigen familie. Mede door zijn sprankelende Chinese buurmeisje Sue verzacht de oude man steeds meer. Deze verandering is erg mooi gespeeld door Eastwood. Langzaam maar zeker verandert de verbittering die hij uitstraalt in ontspanning. Kowalski trekt ook steeds meer met buurjongen Tao op, een stille, slome jongen die door Kowalski steeds opener wordt.

De nieuwe banden doen iedereen dus veel goeds, maar in de woonwijk heerst geen rust. De buren van Kowalski hebben problemen met een Aziatische gang, en vooral Tao en Sue zijn hiervan slachtoffers.

Kowalski’s agressiviteit komt al snel weer boven als hij ziet hoe de weerloze Tao door de gang mishandeld wordt en de oorlogsveteraan beseft dat Tao en Sue nooit vredig kunnen opgroeien als deze gang blijft bestaan.

De gangs die de buurt teisteren, de priester die een band met Walt probeert op te bouwen en Kowalski’s nieuwe band met zijn buren zorgen dat de kijker wordt meegezogen in een dramatisch einde van de film.

Gran Torino weet de kijker echt te raken, zonder zwaar of langdradig te zijn. Door de gepeperde, racistische uitspraken van Kowalski is dit een hele grappige film. Ondanks de heftige thematiek is de film echt leuk om naar te kijken.

Deze film is vanwege zijn veelzijdigheid voor iedereen een aanrader.

Gran Torino bevat actie, humor, geweld en een diepgaande verhaallijn. En een hele mooie auto.

Recensies

Het laatste woord De binding tussen student en universiteit kan groter. Is een kroeg een geschikt middel om dit te bewerkstelligen?

Één kroeg, één universiteit!

Op dit moment bestaat er een te grote afstand tussen de studenten en de docenten van de Rijksuniversiteit Groningen (RUG). Een gebrek aan een universitaire gemeenschap dus, waardoor we eigenlijk niet zo veel van elkaar weten. De student voelt zich een nummer, de docent heeft niet het gevoel alsof hij studenten voor zich heeft die iets om zijn vak geven. De voorzitter van het College van Bestuur, Sibrand Poppema, heeft in dit kader gesproken over een nieuw principe: ‘We care’. De Studenten Organisatie Groningen (SOG) werkt momenteel aan een notitie over dit onderwerp, waarbij de nadruk ligt op het creëren van een sterkere universitaire gemeenschap en het beter informeren van studenten over al het mooie van deze universiteit. Naar onze mening zou een kroeg met een universitair karakter hier aan bij kunnen dragen.

Angelsaksische universiteiten maken meer gebruik van dit soort faciliteiten dan Nederlandse universiteiten. In Oxford is er een kroeg in één van de oudste universitaire gebouwen, dit is een mooie ouderwetse kroeg met een bruin tintje en referenties naar de University of Oxford. Studenten en docenten maken hier gebruik van en vinden elkaar ook in deze kroegen.

Dit is heel wat aantrekkelijker dan een kantine zoals in het Academiegebouw, een faciliteit die we ook ‘delen’ maar waar geen interactie plaatsvindt. De soort kroeg die wij voor ogen hebben heeft een universitair karakter, dus met referenties naar de rijke 395-jarige geschiedenis van de RUG. Daarnaast is de kroeg toegankelijk voor alle studenten en docenten, ook de internationale. In

Via U-raad naar RUG-café

deze kroeg zijn ook mogelijkheden om lezingen te organiseren, bijvoorbeeld door Studium Generale. De kroeg is geen exclusieve club, waardoor iedereen de mogelijkheid heeft er een kijkje te nemen.

Wat zal er allemaal veranderen door zo’n kroeg zul je je afvragen. Nou niet alles natuurlijk, ook het beleid in onder andere de collegezalen moet worden veranderd. Studenten moeten vanaf het begin het gevoel hebben dat de RUG zich wel degelijk betrokken voelt bij hun studiesucces. Docenten zouden hun college niet meer mogen beginnen met het vermelden van het slagingspercentage (dat op één of andere manier dan altijd erg laag is), en denken dat dit dan motiveert. De student moet zich inzetten voor zijn studie, maar dan moet er wel een situatie gecreëerd worden waarin dat mogelijk én aantrekkelijk is. Deze situatie is alleen te bereiken met meer contact tussen docenten en studenten en daarbij helpt onze kroeg in ieder geval.

De universiteit is dan niet meer een plek waar je alleen heen gaat om te studeren, maar wordt ook geassocieerd met relaxen en gezelligheid. Na een college nog even wat gaan drinken krijgt een hele andere dimensie, het zou namelijk best het geval kunnen zijn dat je naast je hoogleraar zit.

En dan wordt het in eens makkelijker om iets te vragen en moeten we elkaars namen wel kennen, in studentennummers praten zou onbeleefd zijn. En zoals de poll op de website van de Groninger Studentenkrant ook al uitwijst; wij vinden een kroeg gezellig voor de sfeer!

Lilian Hoogenboom is vice-fractievoorzitter van de Studenten Organisatie Groningen (SOG) in de universiteitsraad.

Als VWO-scholier luisterde ik altijd graag naar mijn broer over zijn ervaringen op het HBO te Amsterdam.

Niet zelden gingen deze over de kroeg die in het gebouw zit: het bleek een ideale gelegenheid snel contacten op te doen en er gezellig middagen door te brengen na de colleges.

Omgekeerd heb ik zulke verhalen nooit kunnen vertellen: tot op de dag van vandaag heeft de RUG geen kroeg.

De redenen hiervoor zijn me niet bekend, maar het is tijd dat dit verandert. Waar is men bang voor?

Gaat met een kroeg het academisch karakter soms teloor? Zullen dronken studenten rare dingen gaan doen?

Zoals vaker gaat ook hier op: angst is een slechte raadgever. In Amsterdam gaat het ook al sinds jaar en dag goed.

Redenen vóór het openen van een universiteitscafé zijn er voldoende.

Zoals de SOG hiernaast stelt is het een prima plek voor bijvoorbeeld lezingen.

Ook kan een kroeg het contact tussen studenten en docenten vergroten. Wat de partij echter over het hoofd ziet, en nog belangrijker is: het zorgt voor meer en makkelijker contact tussen studenten.

Natuurlijk zijn er studieverenigingen en kun je ook buiten de universiteit met elkaar afspreken. Het hebben van een kroeg verlaagt de drempel, zeker voor eerstejaars, echter enorm.

Ook vanuit financieel oogpunt is het openen van een café interessant voor de universiteit. Studenten klagen over de in hun ogen te hoge prijs voor broodjes en koffie, die volgens het Facilitair Bedrijf door de gestegen grondstofprijzen komen. Bij het schenken van bier en andere alcoholische drankjes heb je hier

geen last van: een prijs van pakweg twee euro is algemeen geaccepteerd. De marges voor de universiteit zijn aldus hoog genoeg om een kroeg rendabel te maken. Zeker als je de prijzen lager maakt dan gemiddeld, wat de omzet verhoogt. Populair gezegd: via zuipen jezelf bedruipen.

Misschien kost de aanvangsfase wel geld, maar deze kleine investering moet voor de RUG geen probleem zijn.

Als de universiteit een half miljoen overheeft voor een nieuwe huisstijl, moet dit een lachertje zijn. Belangrijk verschil tussen deze twee veranderingen: de kroeg zal de studenten wél kunnen bekoren.

Aan de SOG en de andere studentenfracties in de U-raad de schone taak om het voorstel praktijk te laten worden. Laat het niet slechts bij woorden blijven, maar zorg dat ik als student nog een biertje soldaat mag maken in een universiteitskroeg. Misschien een goed idee om de komst van een kroeg speerpunt van een volgend verkiezingsprogramma te maken?

Stemmen verzekerd.

Jesper Verhoef studeert CIW en Geschiedenis en is hoofdredacteur van de Groninger Studentenkrant.

Reageren? Mail naar hoofdredactie@studentenkrant.org

Colofon De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van circa vijfduizend exemplaren die gratis worden verspreid op de RUG, de Hanzehogeschool en andere locaties in Groningen.

Stichtingsbestuur

Voorzitter en acquisitie: Wanda van der Zee (06-14278523), Penningmeester: Daniël Smeding. bestuur@studentenkrant.org

Hoofdredactie

Jesper Verhoef (06-42362986) en Herwin Thole (06-50817155) hoofdredactie@studentenkrant. org

Redactie

Persis Bekkering, Aemilia Brok, Laura van Dam, Lise Evers, Roza Freriks, Mariet van Hasselt, Joost Knaap, Carolien Lindeman, Eva Paré, Rosanne Schepers, Sarah

Het laatste woord

Venema, Elske Woudstra, Wanda van der Zee

Fotografie

Nol Klis Jan Luursema (www.janluursema.nl) Ewoud Rooks (www.erooks.nl) Hanne van der Velde (www.hannev.nl)

Vormgeving Herwin Thole

Medewerkers

Bart Ubels, Peter Valkema

Drukwerk

Grafische Industrie de Marne

Coverfoto

Ewoud Rooks

Webmaster vacature

Groninger Studentenkrant St. Walburgstraat 22C 9712 HX Groningen www.studentenkrant.org ISSN 09270237

De Groninger Studentenkrant zoekt voor haar site een enthousiaste nieuwe

WEBMASTER. Lijkt het jou leuk om een nieuwssite gericht op studenten te bouwen en vorm te geven, reageer dan snel.

Voor meer informatie kan je natuurlijk ook altijd contact met ons opnemen.

Mail naar hoofdredactie@studentenkrant.org, of bel 06-50817155 (Herwin Thole) www.studentenkrant.org

Groninger Studentenkrant 11

Culinaire SK-pade

Mager avondje bij de Javaan In deze barre economische tijden ga je als arme student niet snel op vakantie naar Indonesië. Het Javaans Eetcafé aan het Schuitendiep is dan een alternatief. De sfeer in dit grote restaurant is goed. In het schemerige licht staan rijen langwerpige houten katten langs de muren opgesteld. Het restaurant is voor een kwart gevuld met gasten die nauwelijks zichtbaar zijn achter de menukaart op posterformaat. Het houten interieur en de bar in het midden creëren een gezellige sfeer.

Het is wel ietwat misleidend dat de goedkope daghap van negen euro, die buiten staat aangegeven, op de kaart mist. De vriendelijke serveerster vertelt dat deze gewoon te krijgen is en dat de tweede zelfs voor de helft van de prijs is. Hij blijkt weinig verrassend: een bord met veel rijst, overgoten met een scherp sausje met varkensvlees en wat boontjes aan de zijkant. Toch is het een fijne hoeveelheid en de lage prijs maakt veel goed.

Hoewel de keus voor de goedkope daghap makkelijk is, wil de echte avonturier natuurlijk wel authentiek Javaans eten. En om toch maar niet alle verschillende exotische gerechten te hoeven ontcijferen, denk aan een tahu merah, rudjak manis of een sayur lodeh, kiezen we de rijsttafel ‘Tafeltje

Column

Abacadabra Niets geeft meer stof tot nadenken dan een nieuwe geliefde. Mijn nieuwe geliefde stoort zich aan god noch gebod. Hij loopt naakt door de GK terwijl mijn huisgenootjes elk moment naar beneden kunnen stormen, gaat altijd weg op het moment dat ik wil dat hij blijft en praat met mij over andere meisjes alsof ik zijn beste kroegmaat ben.

Hoe mijn ongeduldige en jaloerse inborst dit weet te verdragen is mij een raadsel. Misschien omdat liefde blind is, of op zijn minst bijziend.

Gelukkig is alles, zelfs de liefde, op een rationeel niveau te verklaren.

Op het moment dat Eros met zijn pijl mijn hart weet te raken, schep ik er genoegen in dit verschijnsel wat ‘liefde’ heet totaal te deconstrueren.

De klapperende vlindervleugels tegen mijn buikwand en mijn tomeloze energie hang ik niet op aan iets hogers. Welnee, dit zijn slechts bijwerkingen van de chemische processen die nu in mijn lichaam plaatsvinden. Bovendien is onze ontmoeting geen georkestreerde speling van een het lot, maar pure willekeur. Op de avond van onze ontmoeting liepen wij toevallig door dezelfde straat en bleken wij een half uur later toevallig dezelfde interesses te hebben.

De Franse negentiendeeeuwse schrijver Stendhal probeert de liefde in zijn essay Over liefde ook op een wetenschappelijke manier te benaderen. Zo vertelt hij de lezer over zijn kristallisatietheorie. Kristallisatie

Vol’. Het voorgerecht, een veredeld bakje cupa-soup zonder smaak, belooft al weinig goeds.

De rijsttafel is karig. Hoe vriendelijk de

serveerster ook lacht, het ontgaat niemand dat er toch echt maar zes satéstokjes zijn en maar één gefrituurd vettig banaantje per persoon.

De pittige eitjes zijn hard en smaken alsof ze al een paar dagen in de koelkast liggen. Rijst is het enige waar genoeg van is. Het bakje grauw

is volgens hem ‘de verrichting van de geest, die in al de zich voordoende verschijnselen steeds weer nieuwe vervolmaaktheden ontdekt van het geliefde object’. Oftewel, liefde maakt blind. Je idealiseert je geliefde en hangt eigenschappen aan hem op die hij in werkelijkheid niet bezit. Veel loverboys varen wel bij dit principe.

Ook de reden waarom ik mij steeds meer aan mijn geliefde ga hechten is wetenschappelijk te verklaren. Tijdens de seks komt er namelijk een hechtingsstof (te weten: oxytocine) vrij die er voor zorgt dat ik niet wil dat hij de volgende ochtend weer weg gaat.

Hoe meer seks, hoe meer stofjes, hoe hechter de band. Bij mannen werkt dit overigens iets anders, bij hen komt dit stofje alleen vrij tijdens het klaarkomen en verdwijnt vervolgens weer onmiddellijk.

Dit laatste verklaart een hoop.

Laatst zag ik Hans Klok in levende lijve zijn kunstjes doen.

Hoewel ik hem op tv meteen weg zou zappen vond ik zijn show nu buitengewoon intrigerend. Hans vertelde ons, zijn publiek, dat wij uit twee groepen bestaan. De ene groep leunt achterover en denkt: ‘entertain mij!’. De tweede groep zit op het puntje van zijn stoel en probeert zijn vliegensvlugge bewegingen zo goed mogelijk te volgen met als belangrijkste doel Hans als een slechte goochelaar te ontmaskeren.

Ik behoor tot de laatste groep.

Zowel goochelen als de liefde is abacadabra voor mij, maar ik zal altijd blijven proberen het van zijn magische sluier te ontdoen.

Lise Evers

De Groninger Studentenkrant is op zoek naar nieuwe redacteuren.

Ben jij nieuwsgierig, heb je een oog voor nieuws en vind je schrijven leuk? Kom dan bij de leukste krant van Groningen!

Stuur je sollicitatie naar hoofdredactie@ studentenkrant.org. Als je nog vragen hebt, kan je ook naar dit adres mailen.

gekleurde groenten blijft onaangeraakt. De al koud geworden boontjes smaken naar plastic en de brokjes rundvlees in het ene bakje hebben dezelfde pittige smaak als het varkensvlees in het andere bakje.

Ondertussen gaan de drankjes er in een

sneltreinvaart doorheen om de pittige smaak van het eten te neutraliseren. De uiteindelijke kosten, inclusief de rijsttafel van ruim twintig euro, zijn te hoog voor de gemiddelde student. Veel te snel zit je tussen een slagveld van lege kommetjes. Dan merkt de serveerster schuchter en veel te laat op dat die kommetjes ook best bijgevuld kunnen worden.

Hoopvol probeert ze ons nog blij te maken met een extra satéstokje, een nog vetter banaantje en rijst in drie verschillende kleuren. Maar het is al te laat, deze avond was een aanslag op de portemonnee en een kwelling voor de smaakpapillen.

Javaans Eetcafé Schuitendiep 33, Groningen www.javaanseetcafegroningen.nl Tekst: Carolien Lindeman Fotografie: Wanda van der Zee

selexyz studieboeken Bestel met een paar simpele muisklikken al je studieboeken op selexyz.nl. Daar vind je namelijk altijd de complete en up-to-date boekenlijsten van de meeste studies in Nederland. Ga snel naar selexyz.nl voor meer info. En voor het bestellen van je studieboeken, natuurlijk.

al je studieboeken compleet en up-to-date op selexyz.nl