10. ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΟ
Ι
24 ΜαρΤΙΟυ: ῾η ἄνοιξη μπῆκε γιὰ τὰ καλά. ῎Εξω ἀπὸ τὸ παράθυρο τοῦ ἐργαστηρίου μου ἡ πελώρια καστανιὰ εἶναι καλυμμένη μὲ μεγάλα κολλώδη κλαράκια, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔχουν ἤδη ἀρχίσει ν ᾽ἀνθίζουν. Περιδιαβαίνοντας στὴν ἐξοχή, νιώθεις τὶς πολύτιμες σιωπηλὲς δυνάμεις τῆς ϕύσης νὰ δουλεύουν πυρετωδῶς γύρω σου. Τὸ ὑγρὸ χῶμα εὐωδιάζει γονιμότητα κι αἰσθησιασμό. Πράσινα βλαστάρια ξεπροβάλλουν παντοῦ. Τὰ κλαράκια εἶναι πλούσια σὲ χυμοὺς καὶ ἡ ὑγρή, βαριὰ ἀγγλικὴ ἀτμόσϕαιρα εἶναι ϕορτωμένη μ᾽ἕνα ἀμυδρὸ ἄρωμα ρητίνης. Μπουμπούκια στοὺς θάμνους, ἀρνάκια γύρω ἀπ ᾽αὐτούς – παντοῦ ἡ διαδικασία τῆς ἀναπαραγωγῆς σὲ ἔξαρση! Μπορῶ καὶ τὸ βλέπω γύρω μου, μπορῶ καὶ τὸ νιώθω μέσα μου. ῎Εχουμε κι ἐμεῖς τὴν ἄνοιξή μας ὅταν οἱ μικρὲς ἀρτηρίες μας διαστέλλονται, ἡ λέμϕος ρέει ταχύτερα, οἱ ἀδένες λειτουργοῦν ἐντονότερα διαχωρίζοντας καὶ πιέζοντας. Κάθε χρόνο ἡ ϕύση ἐπαναρυθμίζει τὰ πάντα. νιώθω στὸ αἷμα μου τὸν ἀναβρασμὸ τούτη τὴ στιγμή, καὶ καθὼς ἡ δροσερὴ λιακάδα εἰσβάλλει ἀπ ᾽τὸ παράθυρό μου, θὰ μποροῦσα νὰ χορέψω στὸ κέντρο της σὰν κουνούπι. Καὶ θὰ τὸ ἔκανα, μόνο ποὺ ὁ Τσὰρλς Τσάντ-