Γιάννης Σκαρίμπας
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔΩΝΟΣ ΔΡΑΜΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ Εἰσαγωγικὸ σημείωμα- ᾽Επιλεγόμενα
Συμεὼν Γρ. Σταμπουλοῦ
GUTENBERG / ΘΕ ΑΤΡΟ
Γιάννης Σκαρίμπας
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔΩΝΟΣ ΔΡΑΜΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ᾽Επιμέλεια Εἰσαγωγικὸ σημείωμα- ᾽Επιλεγόμενα
Συμεὼν Γρ. Σταμπουλοῦ
GutenberG / ΘΕ ΑΤΡΟ ᾽Α θήνα 2017
῾ Η τζὰζ τοῦ Εὐρίπου: Ἡ γραφὴ καὶ τὸ ὕφος τοῦ Γιάννη Σκαρίμπα. #
Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ
῾ Ο Ἦχος τοῦ κώδωνος, ἕνα ἔργο μὲ ζω ντανὸ καὶ λειτουργικὸ μύθο, στρωτὸ καὶ λαγαρὸ διάλογο, μὲ πρόσωπα πειστικὰ καὶ ὄχι ἐπίπεδες χαλκομανίες. Δ. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ
#
῾ Ο Ἦχος τοῦ κώδωνος σημαίνει τὴν ἔξοδο τῆς γυναίκας ἀπὸ τὶς ψευδαισθήσεις. ΛΙΛH ΖΩΓΡAΦΟΥ
#
῾ Ο Ἦχος τοῦ κώδωνος, ἕνας πρόδρομος τοῦ Θεάτρου τοῦ Παραλόγου. AΛΚΗΣ ΘΡYΛΟΣ (EΛEΝΗ ΟὐΡAΝΗ)
#
Ὁ Σκαρίμπας δὲν θέλησε νὰ ἀνήκει που θενά, παρὰ μόνο στὴν ἀνατροπή. CULTURENOW
Πηγαίνετε νὰ δεῖτε τὴν ἐξωφρενικὴ ἱστο ρία τῆς κυρίας Ἰουλίας στὸν Ἦχο τοῦ κώδωνος. Πηγαίνετε νὰ ἀπολαύσετε τὴν περίπλοκη τυπικότητα τῶν σχέσε ών της μὲ τοὺς τρεῖς «ἄντρες τῆς ζωῆς της», συλλαβισμένη σὲ μιὰ γλώσσα ἀντίστοιχα τυπικὴ καὶ πληθωρική. AΚΡOΠΟΛΙΣ
#
Σκαρίμπας: Ὁ συγγραφέας ποὺ τάραξε τὰ νερὰ τῆς σύγχρονης πεζογραφίας καὶ ἄφησε ἔντονα τὰ ἴχνη του. Ἡ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ
#
Κόντρα σὲ ὅλες τὶς λογοτεχνικὲς συμ βάσεις καὶ ἐνάντια σὲ κάθε σοβαροφά νεια ὁ ἀντισυμβατικὸς λόγος τοῦ Σκα ρίμπα πα ρα μένει πάντα ζωντανὸς καὶ ἐξίσου δραστικός. H EΦΗΜΕΡIΔΑ ΤῶΝ ΣΥΝΤΑΚΤῶΝ
Σκαρίμπας: Ὁ συγγραφέας ποὺ δὲν παύ ει νὰ ξαφνιάζει μὲ τὴν καινοτομία καὶ τὴν ἐφευρετικότητά του.
Ἡ ΑὐΓΉ
#
Σήμερα ὁ Σκαρίμπας γοητεύει ὅσους ἀπολαμβάνουν τὸ χιούμορ καὶ τὴν ἀνα τρεπτικὴ γλώσσα του, τὸ ἀποσπασμα τικό, τὸ ἀσυνάρτητο, τὸ παράλογο, τὸ παιγνίδι καὶ τὴ μετακίνηση ἀπὸ τὸ σο βαρὸ στὸ γκροτέσκο. ΤῸ ΒῆΜΑ
#
«Τὰ γυρίζω ἀνάποδα γιὰ νὰ σταθοῦνε ὄρθια». Σὲ αὐτὴ τὴ φράση τοῦ Σκα ρίμπα ἀποτυπώνεται ἡ σουρεαλιστικὴ ταυτότητα τῆς ὕπαρξής του καὶ ἡ ἐπί μονη ἐχθρότητά του πρὸς τὴ συμβατι κότητα. IEFIMERIDA
Μιὰ γυναίκα, δύο ἄντρες... καὶ μετὰ καὶ ἕνας τρί τος. Ἕνα «ἰψενικὸ τρίγωνο» γίνεται «τετράγωνο» καὶ μιὰ κουβέντα περὶ διαζυγίου περιπλέκει κι ἄλλο τὴν κατάσταση: Τὸ ἄγνωστο ἀριστούργημα τοῦ νεοελληνικοῦ θεάτρου μὲ τὴ «τζάζ» (κατὰ Σεφέρη) καὶ ρόκ (κατὰ Ἄσιμο καὶ Παπακωνστα ντίνου) γραφὴ τοῦ πιὸ ἀντισυμβατικοῦ ποιητῆ καὶ συγγραφέα.
Χαρεῖτε ἕνα ἀπόσπασμα:
26
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔ ΩΝΟΣ
Σ Κ Η Ν Η 2η
(μπαίνοντας ἀπ ᾽τὴν πόρτα τοῦ βάθους – καὶ προλαβαίνοντάς τους στὸ ϕίλημα, καθὼς κι ᾽ὅλας πρέπει νἄκουσε ἐκεῖνο τὸ «Χρυσή μου – ἄγγελέ μου!». Εἶναι ἄντρας ἕως 35 χρονῶν) : Καλημέρα σας. ΖΑΝΗΣ (ἀλαϕριὰ σαστισμένος) : Καλημέρα σας κύριε ΒΛΑΝΤ.
Βλαντῆ.. ῏ Ηρθα ὡς συνήθως νὰ πιοῦμε μαζὶ τὸν καϕϕέ. ῾ Η κυρία ᾽ Ιουλία εἶχε τὴν καλωσύνη.. ΙΟΥΛΙΑ: Σὲ ἀνεπλήρωσα ἐγὼ σύζυγέ μου. ΑΝΤΡ. (κάθοντας ἀναπαυτικὰ σ ᾽ἕνα κάθισμα) : Σωστά. (Α ᾽ νάβοντας ἕνα τσιγάρο ἀμέριμνα :) Μᾶς πῆραν οἱ ζέστες. Μάης κι᾽ εἶναι ζεστὸς σὰν ᾽ Ιούλιος. Ζαμὰν καλοκαῖρι... Τί λές; Περνᾶμε κάτω ᾽ Ιουλία; Εἶναι χάρμα ὁ μπαξές μας. ῾ Η βεράντα μας ἔχει πνιγεῖ στὰ λουλούδια του. ΙΟΥΛΙΑ: Δὲν τὸ βρίσκεις κάπως γρήγορα ᾽ Αντρέα; ΖΑΝΗΣ : ῞ Οπως νἆναι δὲν ἔχει σϕίξει ἀκόμη ὁ καιρός. ΑΝΤΡ. : ῾ Απλῶς μιὰ γνώμη ὑπέβαλα. ῍ Ας ἀϕήσουμε ἀργότερα… ΙΟΥΛΙΑ: ῍ Ας ἀϕήσουμε. ΖΑΝΗΣ (κυττόντας στὸν τοῖχο τὸ δίκαννο) : Δὲν θὰ ξαναπᾶς στὸ κυνῆγι; ῍ Η βαρέθηκες; ΑΝΤΡ. : ῎ Α – ὄχι... Καλοκαίριασε πιά... (Χασμουριέται.) ΖΑΝΗΣ : Πῶς πῆγε χθὲς τὸ βράδυ τὸ θέατρο; Εἴχατε πάει μὲ τὸ ϕίλο σου τὸν Κύριο ὑπουργὸ τῆς Δικαιοσύνης;
ΠΡΑ ΞΗ ΠΡ ΩΤΗ
27
Ναὶ οἱ τρεῖς μας: Αὐτός, ἡ ᾽ Ιουλία κι᾽ ἐγώ. ῾ Η Μύριαμ δὲ θέλησε νἄρθει. ΖΑΝΗΣ : Τί ἔργον εἶχε; Σᾶς ἄρεσε; ΑΝΤΡ. : Πολύ. ῾ Η ᾽ Ιουλία ἰδιαίτερα ἦταν ξετρελλαμένη μὲ δαῦτο. Μόνον ὁ ϕίλος μου ὁ γερο-ὑπουργὸς δὲ θὰ εὐϕράνθηκε. ΙΟΥΛΙΑ: Ναί, ἦταν μιὰ δικαστικὴ κωμωδία. ῾ Ο ὑπουργὸς λὲς καθόταν στὰ κάρβουνα! Μὰ τί εὐχὴ Θεοῦ τέτοια σύμπτωση. Λὲς καὶ τὸ παῖξαν γιὰ δαῦτον! ΑΝΤΡ. : ῎ Εχασες ποὺ δὲν τὸ εἶδες Ζανῆ. ΖΑΝΗΣ : Μὰ πῶς νἄκανα; ῍ Αν μὲ ἀνεγνώριζε ὁ Κύριος ὑπουργός.. ᾽ Εννοεῖτε; Θὰ ἦταν ἔλλειψις τ ὰ κ τ ἀπὸ μέρους μου. ΙΟΥΛΙΑ (μορϕάζει εἰρωνικά) : ... ΑΝΤΡ. : Τὸ «Π ρ ο π α ν τ ὸ ς ἡ Γ α λ λ ί α» εἶναι ἕνα ἔργο ὑπέροχο – ἀπὸ τὰ πιὸ ϕίνα τῆς Γαλλικῆς κομεντί. ΖΑΝΗΣ : Διδακτικόν; ΙΟΥΛΙΑ (μὲ χάχανο) : Καὶ ἀντίσκαστον! ΑΝΤΡ. (κοϕτερά) : «Π ρ ο π α ν τ ὸ ς» καὶ «Γ α λ λ ί ε ς» εἶναι πολλοὶ-πολλοὶ ἄνθρωποι! ΖΑΝΗΣ : Γαλλίες!.. Πολλοὶ ἄνθρωποι; Πῶς; ΙΟΥΛΙΑ: Πρωτοδίκες!. ᾽ Εϕέτες!. ΑΝΤΡ. : Ναὶ «Π ρ ο π α ν τ ὸ ς» καὶ «Γ α λ λ ί ε ς».. Κάτι δηλαδὴ ποὺ θὰ λέγαμε: Προπαντὸς ἡ καριέρα, τὸ κουϕάρι, ὁ ἑαυτούλης μας... ΙΟΥΛΙΑ: ῍ Η ὁ «Σταυρὸς τοῦ Σωτῆρος»! ΖΑΝΗΣ : Τοῦ Σωτῆρος! ΑΝΤΡ. : Τιμή, ἠθική, ἀξιοπρέπεια πᾶνε ὅλα περίπαΑΝΤΡ. :
28
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔ ΩΝΟΣ
το... Μὰ γιὰ νὰ καταλάβεις θὰ σοῦ πῶ στὰ πεταχτὰ τὴν ὑπόθεση. ΙΟΥΛΙΑ: Δὲ βαρυέσαι ᾽ Αντρέα; ΖΑΝΗΣ : Πέ την, πέ την.. ΑΝΤΡ. : Νά, μὲ δυὸ λόγια: Σ ᾽ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ Παρίσι, καταϕθάνει ὁ ῾ Υπουργὸς τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας Ζοράν. Εἶχε βγεῖ σ ᾽ ἐκδρομή, μὰ κάποια βλάβη τοῦ αὐτοκινήτου του τὸν ὑποχρεώνει νὰ διανυκτερεύσει ἐκεῖ. Φιλοξενεῖται λοιπὸν στὸ σπίτι τοῦ ἄσημου εἰρηνοδίκη τῆς κώμης, ποὺ ὅμως ἔχει μιὰ γυναῖκα ὡραιότατη. ῾ Ο ὑπουργὸς γοητεύεται καὶ ἡ Κυρία τὰ παίζει!. ῾ Ο σύζυγος –ἕνας ταπεινὸς κουτοπόνηρος – τύπος «αἰωνίου συζύγου»– ἕρπει καὶ ἑλίσσεται γύρω του, ἐνῶ ὁ ὑπουργός του καμώνεται πὼς μένει τάχα κατάπληκτος μπρὸς στὴ δικονομική του κατάρτιση... ΙΟΥΛΙΑ (μὲ λεπτὴ εἰρωνεία) : Μέχρι καὶ τὸ «ἀπὸ κοινοῦ συμϕέροντος κινούμενοι» ἤξερε· καὶ τὸ «ἐπὶ τῷ αὐτῷ συνελθόντες»! ΑΝΤΡ. : Κι᾽ αὐτὸς τὸ πιστεύει! Τὸ πιστεύει; Ποιός μπορεῖ νὰ εἰσδύσει ἕως στ ᾽ ἄδυτα μιᾶς γελοίας ψυχῆς; Καὶ τὸ κυνηγητὸ συνεχίζεται. ῾ Η εἰρηνοδικίνα πρωτόβγαλτη καὶ μολαταῦτα δεινή –στὸ ἐρωτικὸ σπαθὶ δηλαδή– τὰ παίζει μαέστρικα, ἐνῶ ὁ πονηρὸς σύζυγός της, τρίβει χαρὰ γιομάτος τὰ χέρια... Τύχη ἀγαθή... Οἱ προαγωγές, οἱ βαθμοί, τὰ παράσημα, πέϕτουν –χρυσὴ βροχή– στὸ κεϕάλι του. ῞ Εως μόνον τὰ μεσάνυχτα, ἀπὸ προαγωγὴ σὲ προαγωγή, ὁ ὑπουργός του, τὸν ϕτάνει ἀπὸ Εἰρη-
ΠΡΑ ΞΗ ΠΡ ΩΤΗ
29
νοδίκη – ᾽ Εϕέτη καὶ ἀπὸ κοντὰ σὲ ᾽Αρειοπαγίτη καὶ Πρόεδρο τοῦ ᾽Αρείου Πάγου. Καὶ – τότε ἀλληλοαποκαλοῦνται ἐ ξ ο χ ώ τ α τ ο ι! ΙΟΥΛΙΑ (λιγωμένη στὰ γέλια) : ῾ Η Δικαιοσύνη ὑψηλή! ΑΝΤΡ.: Κατὰ τὰ χαράματα τέλος, γιὰ νὰ τὸν ξεϕορτωθεῖ ὁ ὑπουργός –καὶ νὰ μείνει μὲ τὴ γυναῖκα του μόνος– τοῦ ἀναγγέλνει μὲ στενοχωρημένη εὐγένεια, ὅτι μόλις προαγαγὼν αὐτὸν εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Προέδρου τοῦ ᾽Ακυρωτικοῦ τῆς Γαλλίας, πρέπει –μὲ τὸ αὐτοκίνητό του ποὺ στὸ μεταξὺ ἐπισκευάστηκε– νὰ ϕύγει γιὰ τὸ Παρίσι εὐθύς, ὥστε νὰ προεδρεύσει στὴν πρωϊνὴ συνεδρίαση τοῦ ᾽Ακυρωτικοῦ, στὴν ὁποία θὰ ἐκδικασθεῖ μιὰ ὑπόθεση ποὺ ἀϕοροῦσε αὐτὴν τούτην τὴν τιμὴ τῆς Γαλλίας!.. ΙΟΥΛΙΑ (πάντα εἰρωνικά) : Καί: ῍ Αχ πόσο ἤθελε στενοχωρηθεῖ ὁ κ. ὑπουργὸς νὰ τοῦ λείψει. Μὰ τὰ νέα ῾ Υψηλά του καθήκοντα καὶ προπάντων ἡ τ ι μ ὴ τ ῆ ς Γ α λ λ ί α ς!.. ΑΝΤΡ. : Τότε ὁ πονηρόγατος αὐτὸς εἰρηνοδίκης ποὺ ἔχει –ἔχει;– πιστέψει στὴν ἀναγνώριση τῆς –ἕως τότε– παρεγνωρισμένης ἀξίας του, παίρνοντας πόζα μελοδραματικὴ (καὶ πρὶν ξεκουμπιστεῖ ἀπ ᾽ τὴν πόρτα) ϕωνάζει στὸν ὑπουργό του ὑπερήϕανα: « ᾽ Ε ξοχώ τ ατ ε σ π ε ύ δ ω. Προ π α ν τ ὸ ς ἡ Γ α λ λ ί α!». (καὶ λιγώνεται μαζὶ μὲ τὴν ΙΟΥΛΙΑ στὰ γέλια.) ΖΑΝΗΣ (ποὺ προσπαθεῖ κι ᾽αὐτὸς νὰ γελάσει) : Φαντάζομαι τὴ δύσκολη θέση τοῦ ϕίλου σας...
30
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔ ΩΝΟΣ
῾ Ο καϋμένος ὁ γέρος! Λὲς καθόταν στ ᾽ ἀγκάθια. Τὸν τσιμποῦσε τὸ κάθισμα! ΖΑΝΗΣ : Τί σᾶς εἶπε ᾽Αντρέα; Τελείωσε στὴν Αἰδηψὸ τὰ λουτρά; Θὰ ϕύγει γιὰ τὴν πρωτεύουσα αὔριο; ΑΝΤΡ. : Ναὶ τὸ πρωΐ. ᾽Απόψε θὰ μᾶς ἀνταποδώσει τὸ γεῦμα. ΖΑΝΗΣ : Ποιοί θἆστε ᾽ Αντρέα; ΑΝΤΡ. : Μά... ἐμεῖς. ᾽ Εγώ, ἡ ᾽ Ιουλία κι᾽ ἡ Μύριαμ. ΙΟΥΛΙΑ: ῾ Η Μύριαμ δὲ θἄρθει. Μὲ κανένα λόγο δὲ θέλει. Τὸν βρίσκει ϕαιδρόν. ΖΑΝΗΣ : Φαιδρὸς ὁ Κ ύ ρ ι ο ς ῾ Υ π ο υ ρ γ ό ς! ΑΝΤΡ. (στὴν ΙΟΥΛΙΑ) : Ποῦ εἶναι τώρα ᾽ Ιουλία; ῎ Εχει βγεῖ ὄξω; ΙΟΥΛΙΑ: Πετάχτηκε μιὰ στιγμὴ στὴ μοδίστρα της. ΑΝΤΡ. (στοχαστικά) : ῎ Εγινε πιὰ κοντζάμου κοπέλλα. Θὰ σὲ περάσει στὴν ὀμορϕιὰ ᾽ Ιουλία. ΖΑΝΗΣ : Εἶναι πραγματικὰ πολὺ εὔμορϕη. (Στὴν ί᾽ ουλία :) Καὶ σοῦ μοιάζει πολύ. ΙΟΥΛΙΑ: ῾ Η ἀδελϕή μου; ῍ Ω βέβαια. Μικρότερες μοιάζαμε ἀκόμα πιὸ πολύ – δὲν μᾶς ξεχώριζαν εὔκολα. Εἶναι 22 χρονῶν· τὴν περνῶ τρία χρόνια. ΑΝΤΡ.: Στὴν ἡλικία τῶν ὀνειροπολήσεων εἶναι... Βρίσκεται ἐν ἀναμονῇ τοῦ γαμβροῦ. ΖΑΝΗΣ (σηκωνόμενος) : Μοῦ ἐπιτρέπετε – ἔ; ῎ Εχω κι᾽ ἕνα ὑπηρεσιακὸ ραντεβοῦ... (καὶ κοντοστέκοντας ἐκειδά – στὸν ᾽Αντρέα :) Μὲ ὑποχρεώνεις νὰ τοῦ διαβιβάσεις τὰ σέβη μου... τὶς εὐλαβεῖς μου προσρήσεις.. ΙΟΥΛΙΑ:
ΠΡΑ ΞΗ ΠΡ ΩΤΗ
31
ΑΝΤΡ. (ἀπορόντας) : Σὲ ποιόν; ΖΑΝΗΣ : Στὴν Αὐτοῦ ᾽ Εξοχότητα. ΑΝΤΡ. : ῎ Α – τὸ γέρο; Καλά. ΖΑΝΗΣ : Τὴν ἔκϕραση τῆς βαθυτάτης
ἀϕοσιώσεώς μου. Τήν... ΑΝΤΡ. : Ναί, μένε ἥσυχος. ΖΑΝΗΣ : ῞ Οτι τοῦ εἶμαι ταπεινότατος δοῦλος του, ἀϕοσιωμένος θεράπων.... ΑΝΤΡ. : Καλά, ντέ – καλά... ΙΟΥΛΙΑ (χαμογελάει εἰρωνικά, ἀλλ ᾽ὡς μέσα της): ... Πολλάαααα τὰ ἔτη σου... ΑΝΤΡ. : ῎ Ακουσε: ῎ Ελα τ ᾽ ἀπόγιομα νὰ πάρουμε μαζὶ τὸν καϕϕέ. ΙΟΥΛΙΑ: Ναί, ἔλα κ. ᾽ Αργυράμο. ΖΑΝΗΣ : Εὐχαριστῶ. Καλημέρα σας. (καὶ βγαίνει ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ βάθους.) Σ Κ Η Ν Η 3η
(Οἱ δυό τους μονάχοι – μικρὴ σιωπή) (μετὰ δισταγμὸ ἀνεπαίστητο) : Φαντάζομαι πὼς δὲν βλάϕτει ἂν τὸ πῶ. Δὲ θὰ μᾶς ἦταν ἀμελητέος γαμπρός... Σὺ τί λὲς ᾽ Ιουλία; ΙΟΥΛΙΑ: Γαμπρός; Δηλαδή; ΑΝΤΡ. : Καλὸς νέος εἶναι. Λαμπρὸν μέλλον ἔχει. ῾ Ο δὲ ϕίλος μου ὁ γερο-ὑπουργός, δείχνει ἕνα ἐξαιρετικὸ ἐνδιαϕέρον γι᾽ αὐτόν. ΙΟΥΛΙΑ: Τὸν Ε ἰ ρ η ν ο δ ί κ η; ΑΝΤΡ.
32
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔ ΩΝΟΣ
Ποιόν Εἰρηνοδίκη ἀδερϕέ; Γιὰ τὸν ᾽Αργυράμο μιλῶ. ΙΟΥΛΙΑ: Γαμπρὸς καὶ σὲ ποιά; ΑΝΤΡ. : Στὴ Μύριαμ. ΙΟΥΛΙΑ (σωπαίνει χαρακτηριστικά.) ΑΝΤΡ. : Τί σκέϕτεσαι; ῎ Εχεις τὴ γνώμη ὅτι... ΙΟΥΛΙΑ (ξερά) : Δὲν ξέρω.. ΑΝΤΡ. : Τοὺς εἶπες τίποτα σύ; Τοὺς βολιδοσκόπησες μήπως; ΙΟΥΛΙΑ: Οὒϕ καϋμένε.. Δὲν ἀλλάζουμε θέμα; ΑΝΤΡ. : Θέμα; Μεταχαρᾶς ἂν τὸ θές. ΙΟΥΛΙΑ: ᾽ Αστεῖο!.. Δὲ σ ᾽ ἐννοῶ.. Δὲ μπορῶ... ΑΝΤΡ. (προσβλέποντάς την στυλά) : ... Φαίνεσαι ταραγμένη ᾽ Ιουλία! ΙΟΥΛΙΑ: Σοῦ εἶπα:... Μὲ τυραγνᾶς σαδικά! ΑΝΤΡ. (ἔκπληχτα) : Βρὲ τί λές; Σὲ τυραγνῶ!... Ποιός – ἐγώ; ΙΟΥΛΙΑ (σηκωνόμενη νευρικά, τραβάει στὸ παράθυρο – καὶ βλέποντας ὄξω) : ῞ Ολο ὑπαινιγμοὺς κι᾽ ὅλο πόντους!.. Πές το νὰ ἡσυχάσω λοιπόν!... Τὰ προσχήματα ἂς λείψουν... Δὲν τὸ ὑποϕέρω πιὰ αὐτό. ΑΝΤΡ. : ... Τὰ προσχήματα!.. Νὰ τὸ πῶ!.. Ποιό λοιπόν; ΙΟΥΛΙΑ (σωπαίνει) : ... ΑΝΤΡ. : Δὲ μιλᾶς; ΙΟΥΛΙΑ (στρέϕοντας μόνον τὸ πρόσωπό της σ ᾽αὐτόν): Δὲν κατεβάζεις τὸ προσωπεῖο σου ᾽Αντρέα; Δὲ μᾶς δείχνεις τὰ χαρτιά σου ἀδερϕέ; (καὶ τοῦ ξαναγυρίζει τὶς πλάτες.) ΑΝΤΡ. :
ΠΡΑ ΞΗ ΠΡ ΩΤΗ
33
Τὰ χαρτιά μου!.. Τὸ προσωπεῖο μου! Τί παναποῦν ὅλ᾽ αὐτά; ΙΟΥΛΙΑ (στρέϕοντας τώρα ἡ μισὴ πρὸς αὐτόν) : ῎ Ακου ᾽Αντρέα: Περιττὸ ν ᾽ ἀλληλοκοροϊδευόμαστε πιά. ῍ Ας σταθοῦμε εἰλικρινεῖς μεταξύ μας... ΑΝΤΡ.: Καὶ λοιπόν; ΙΟΥΛΙΑ: Τί ἀργυραμίζεις καὶ γαμπρολογίζεις ἀϕτοῦ; Ν ά, τ ὰ ξ έ ρ ε ι ς! Τἄχεις ὅλα ἐννοήσει! ΑΝΤΡ. (μετὰ σκεϕτικὴ σιωπή): ᾽ Εννοεῖς τὶς σχέσεις σου μὲ τόν... (κοροϊδευτικά) κ ύ ρ ι ο Ζ α ν ῆ; ΙΟΥΛΙΑ: ῎ Ελα λοιπόν!.. – μίλα ντρίτα... Ναί, αὐτὸ ἐννοῶ! ΑΝΤΡ. (μὲ ϕανερὴ ἀνακούϕιση) : Αὐτὸ ἦταν ὅλο; Ναί, τὶς ξέρω – ἀλλὰ τί; Γιατί πὼς σὲ βασανίζω μοῦ λές; ΙΟΥΛΙΑ (στρέϕοντας ὁλόκληρη τώρα σ ᾽αὐτόν) : Γιατί; ΑΝΤΡ. : Ναί, γιατί; Δὲν τὸ θεωρῶ γιὰ σπουδαῖο. ΙΟΥΛΙΑ: Τὸ ποιό; ῞ Οτι μὲ βασανίζεις ἤ... ΑΝΤΡ. : ῎ Οχι αὐτό, ἀϕοῦ δὲ σὲ βασανίζω ᾽ Ιουλία. Τὶς σχέσεις σου μὲ τὸν κ ύ ρ ι ο Ζ α ν ῆ δὲ θεωρῶ γιὰ σπουδαῖο. ΙΟΥΛΙΑ (ξαϕνιασμένα – θωρόντας τον) : Δὲν τὸ θεωρεῖς γιὰ σπουδαῖο!... Βρὲ τί λές; ῾ Η γυναῖκα σου ἔχει σχέσεις κρυϕὲς μ᾽ ἕναν ἄλλον κι᾽ οὔτε θυμώνεις ἐσύ; Πρωτάκουστο ϕίλε μου! ΑΝΤΡ. : Μπᾶ... Εἶν ᾽ ἁπλούστατο! ΙΟΥΛΙΑ (κατάπληχτη) : ῍ Ω Θεέ μου!... Εἶναι ἀλήθεια λοιπόν; Δὲ μοὖχες δώσει ποτὲ τέτοια δείγματα. Ταπεινὸν δὲ σὲ γνώρισα... ΑΝΤΡ. :
34
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔ ΩΝΟΣ
(πάντα ἤρεμα) : Οὔτε θὰ μὲ ἰδεῖς ποτὲ τέτοιον. Σὲ ἀγαπῶ πολύ – αὐτὸ εἶναι ὅλο! ΙΟΥΛΙΑ (ποὺ ϕαίνεται νὰ πέϕτει ἀπὸ ἔκπληξη σ ᾽ἔκπληξη) : ῎ Α π α π ά α α!... ῞ Ωστε εἶχε δίκαιο ὁ Ζανῆς;... Τυϕλὸς στὴν ἀγάπη σου εἶσαι διατεθειμένος γιὰ ὅλα;... Τί αἶσχος!.. Εἶσαι –ὅπως λέει ὁ Ζανῆς– ἕνας «αἰώνιος σύζυγος»! ΑΝΤΡ. (ἀτάραχος) : ῾ Ο Ζανῆς; ῎ Εχει λάθος. ῞ Οσο γιὰ σένα – σοῦ εἶπα. Δὲν τὸ θεωρῶ σοβαρό... Τὸ κάνεις ἀπὸ ἁπλὴ ϕιλαρέσκεια. Κι᾽ ἀπὸ περιέργεια λίγο. Καὶ λίγο ἀπὸ πλήξη.. ῞ Οτι θὰ ξελογιαστεῖς σοβαρά, μοῦ εἶναι ὁλότελ᾽ ἀπίθανο. Τὶς μὲ τὸ «ϕίλο» μας σχέσεις σου, τὶς θεωρῶ ἕνα παιχνίδι. ῎ Εχω ἐμπιστοσύνη σὲ σένα. ᾽ Εξηγήθηκα. ΙΟΥΛΙΑ: ᾽ Εμπιστοσύνη!.. Σὲ τί; Στὴ λογική μου ἐννοεῖς; ΑΝΤΡ. : Καὶ σ ᾽ αὐτήν. Κι᾽ αὐτὴ θὰ σὲ διαϕυλάξει σὰν βράχος. Θὰ σοῦ δείχνει ὅλες τὶς ϕορές, ὅτι μόνον ἐγὼ εἶμαι γιὰ σένα κι᾽ ἐσὺ ἐπίσης γιὰ μένα. ΙΟΥΛΙΑ: Τί μοῦ λές!.. ῞ Ωστε ἂν ἤθελε χίλιες ϕορὲς γεννηθῶ, θἄπαιρνα κάθε ϕορὰ πάντα σένα; Καὶ θὰ σοῦ ἤμουν πιστὴ καὶ τὶς χίλιες ϕορές; ΑΝΤΡ. : Ναὶ ἂν καὶ τὶς χίλιες ϕορὲς ἤμουν ἐγὼ ὁ ᾽Αντρέας καὶ ἡ ᾽ Ιουλία ἤσουν σύ. ῾ Η λογική... ΙΟΥΛΙΑ: ῾ Η λογική, ἡ λογική, ἡ λογική!... ῍ Ω θὰ γίνετε μέλισσες! Τί θὰ χρειάζονταν ἡ λογικὴ –δὲ μοῦ λές;– γιὰ κάτι ποὺ θὰ γίνονταν πάντα τὸ ἴδιο αἰωνίως; Χρειάζεται λογικὴ ἕνα μηχάνημα, ἢ σκέϕτεται ἕνας τροχὸς γιὰ νὰ στρέϕει; Κι᾽ ἂν τὴν εἶΑΝΤΡ.
ΠΡΑ ΞΗ ΠΡ ΩΤΗ
35
χαν, θὰ τὴν πετοῦσαν σὰν ἄχρηστη, σὰν κάτι ποὺ θὰ τοὺς ἦταν πιὰ βάρος!.. ῎ Οχι – ὄχι. ῾ Ο ἔρωτας θ ᾽ ἀνακαλύπτεται πάντοτε καὶ θἆναι πάντα νέα ἱστορία τὰ ἄνθη. ΑΝΤΡ. : Τὰ ἄνθη; ὁ ἔρωτας; Ναί... Μὰ σοῦ εἶπα – ἔχω ἐμπιστοσύνη σὲ σένα. Θὰ ἰδεῖς.. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ νύχια, παραϕυλᾶνε γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ϕτερά. Τὰ ϕτερὰ τἄχεις σὺ καὶ τὰ νύχια εἶναι αὐτός. Εἶσαι τὸ πουλὶ κι᾽ εἶναι ὁ γάτος!.. ᾽Αλλὰ τί; Σὺ προστάζεις... Δὲ μπορῶ νὰ σὲ κρατῶ στὸ κλουβί. Παῖξε κι᾽ ἔλα!.. Θὰ ἰδεῖς.. Θά.. (καὶ χαμογελαστά): ῾ Η πεῖρα ποὺ θὰ λάβεις ἐκεῖ, θὰ σοῦ εἶναι κάτι σὰν μάθημα τέλειο... Καὶ γιὰ μένα – κάτι σὰν «κερατική» μου ἀνοσία!.. ἕνα εἶδος ἀ λ ε ξ ι κ έ ρ ατ ό μου ᾽ Ιουλία!.. Αὐτά. ΙΟΥΛΙΑ (ἀνάστατη καὶ ϕωνάζοντάς τα στὰ μοῦτρα) : Κάνεις λάθος ϕριχτό!.. Κι᾽ εἶσαι ἕνας ἐγωϊστὴς χωρὶς ὅρια.. Τὸ Ζανῆ τὸν ἀγαπῶ μὲ τὰ οὗλα μου καὶ μοῦ ἀνταποκρίνεται ὁμοίως! (Σιγή) ΑΝΤΡ. (σκεϕτικὰ καὶ τραχειά) : Σοβαρά; ΙΟΥΛΙΑ: Σοβαρότατα. ΑΝΤΡ. (μετὰ μικρὸ δισταγμό) : Σὲ παντρεύεται
ἂν σὲ χωρίσω ᾽ Ιουλία; ΙΟΥΛΙΑ: Ναί. ΑΝΤΡ. : Σοῦ τὸ εἶπε ἢ τὸ συμπεραίνεις ἐσύ; ΙΟΥΛΙΑ (μετὰ γοργὴ ἀμϕιταλάντευση) : Μοῦ τὸ εἶπε. ΑΝΤΡ. : Λοιπόν – δοκιμάζουμε;