θ. τριαρίδης Θὰ σᾶς περιμένω «ποιήματα» 2013-2018
ISBN 978-960-01-1985-5
Θὰ σᾶς περιμένω
«ποιήματα» 2013-2018
ὅπου ῞Οταν πεθάνω οἱ φίλοι
ποὺ θέλετε νὰ μὲ θυμάστε νὰ
ξυπνᾶτε τὶς νύχτες καὶ νὰ ψά
χνετε στὰ κινητά σας ἂν βρέχει στὴν ᾽Αντὶς ᾽Αμπέμπα, ἂν κατεβάζει λάσπη ὁ χείμαρρος στὸ ᾽Ορφανοτροφεῖο τῆς Τέσφα, ἂν τὸ κροτάλισμα τῆς μπόρας στὴ λαμαρίνα φοβίζει τὸν ὕπνο τῶν παιδιῶν. ~ Σὲ αὐτὴν τὴν ἀναζήτηση (καὶ ὄχι σὲ βιβλία ἢ κείμενα ἢ λέξεις) θὰ φωλιάζει ἡ μνήμη μου.
~ ᾽Εκεῖ θὰ εἶμαι, στὸ
ἄγγιγμα τοῦ δαχτύλου σας στὴν ὀθόνη ἁφῆς σας, καὶ θὰ σᾶς πε ριμένω νὰ ξημερώσει γιὰ νὰ μοῦ πεῖτε πὼς ἡ λαμαρίνα ἄντεξε, πὼς τὰ παιδιὰ ξυπνήσανε καλά.
Θανάσης Τριαρίδης * Gutenberg
῾Ο Θ α ν ά σ η ς Τ ρ ι α ρ ί δ η ς γεννήϑηκε στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 1970. ῎Εχει ἐκδώσει περισσότερα ἀπὸ 50 ϐιϐλία μὲ ἀφηγήσεις, ϑέατρο καὶ δοκίμια – καὶ ἔχει δημοσιεύσει περίπου 300 αἰσϑητικὰ καὶ πολιτικὰ κείμενα. Τὸ σύνολο τῆς δημοσιευμένης δουλειᾶς του ϐρίσκεται στὴν ἱστοσελίδα triaridis.gr – ἐνῶ τὰ μεταφρασμένα σὲ ἄλλες γλῶσσες ϐιϐλία του ϐρίσκονται στὴ σελίδα triaridis. com. Πολλὰ ϑεατρικὰ ἔργα ἔχουν ἀνεϐεῖ σὲ σκηνὲς τῆς ῾Ελλάδας καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ.
~ Στὶς ἐκδόσεις Gutenberg-Τυπωϑήτω κυκλοφοροῦν τὰ ϐιϐλία του: ~ Σημειώσεις γιὰ τὸ τρεμάμενο σῶμα, κείμενα πολιτικῆς ἀνάγκης, 2006 ~ τὰ μελένια λεμόνια * ἡ διαθήκη τῶν γκαβλωμένων ἀνθρώπων, 2007 ~ Ich bebe * ὅταν οἱ ἁμαξάδες μαστιγώνουν τ᾿ ἄλογα, 2008 ~ ῾Η ἀληθινὴ ἱστορία τῆς᾽Αΐντας καὶ τοῦ Ρανταμές, 2015 ~ ῎Οσκαρ Οὐάιλντ, Σαλώμη, μεταγραφή (μαζὶ μὲ τὴ Χαρὰ Σύρου) καὶ ἐπίμετρο, 2016
Θανάσης Τριαρίδης
Θὰ σὰσ περιμενω «ποιήμ ὰτὰ» 2013-2018
GUTENBERG
᾽Α θήνα 2018
ΚΟΛ ΛΗΜΑ (ἀντὶ γιὰ πρόλογο)
« ῎ Εχεις κολλήσει μὲ τὸ ῎ Αουσβιτς· δὲν εἶναι καλὸ πράγμα τὰ κολλήματα. Καὶ ἐκεῖνο τὸ παράγγελμα τῆς ἔγερσης ποὺ ϕώναζαν οἱ Meister στοὺς Häftlinge δὲν πάει μ᾽ ὅλα – δὲν εἶναι γιὰ κάθε περίπτωση. »Καλὸς ὁ Πρίμο Λέβι, ἀλλὰ προσοχὴ νὰ μὴν γίνει ἐμμονή – δὲν βγάζουν πουθενὰ οἱ ἐμμονές. »Καὶ γενικότερα: δὲν εἶναι κάθε καιρὸς καιρὸς γιὰ δυστυχία, οὔτε καὶ κάθε ὥρα ὥρα γιὰ θλίψη, ἐξάλλου τὸ αὐριανὸ πρωὶ εἶναι ἕνα καινούργιο πρωί – κάτι θὰ σοῦ θυμίζει αὐτό, μιὰ παλιὰ σταθερὴ ἀξία...»
15
(Αὐτὰ περίπου εἶναι τὰ ἐπιχειρήματα καὶ πάντα ἔχουν τὸν τόνο ϕιλικῆς συμβουλῆς – εἶναι τὸ εἶδος τῶν ἐπιχειρημάτων τέτοιο, ποὺ σηκώνει τὸν ϕιλικὸ τόνο). Ναί, λοιπόν: κάθε ὥρα εἶναι μιὰ καινούργια ὥρα. Κάθε πρωὶ εἶναι ἕνα καινούργιο πρωί. Μά, ἀλίμονο (ἢ ὄχι καὶ τόσο ἀλίμονο, θὰ πεῖ κανείς), κάθε παράγγελμα εἶναι πάντοτε τὸ ἴδιο παράγγελμα: Wstawać.
16
ΟΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ
Μαζεύονται κάθε μήνα στὸ λιμάνι οἱ Μινωίτες νὰ δοῦνε τὰ καινούργια σϕάγια ποὺ ὅλο καταϕτάνουν: τοὺς νέους καὶ τὶς νέες ποὺ εἶναι νὰ ϕαγωθοῦν ἀπ ᾽ τὸν Μινώταυρο. Καὶ σιωπηλὸς τοὺς βλέπει ὁ λαὸς τοὺς στολισμένους αἰχμαλώτους, κάποιοι μέσα ἀπὸ τὰ δόντια τους λένε «κρίμα τὰ παιδιά». Κι ὅλοι τὸ ξέρουν στὸ νησὶ πὼς διόλου δὲν ὑπάρχει τέρας μὲς στὸ Λαβύρινθο, πὼς ὁ Μινώταυρος εἶναι ἕνα χοντροκομμένο παραμύθι. Πὼς ἔχει τζατζευτεῖ ἡ Πασιϕάη νὰ τρώει κρέας παρθένων κι ὁ Μίνωας βρῆκε τὴν ἱστορία μὲ τὸ τέρας νὰ μὴν ἀρχίσουνε τὶς γκρίνιες οἱ σύμμαχοι, 17
νὰ μὴν ἀγριευτεῖ ὁ λαός – ἀγριεύεται ὁ λαὸς μὲ τέτοια... ῎ Ετσι οἱ Μινωίτες: κάθε ϕορὰ ἔβλεπαν τὰ σϕάγια νὰ ἔρχονται, κι ἔπειτα διαλύονταν ἥσυχα, μὲ κάποια θλίψη βέβαια, μὰ καὶ μὲ ἀνακούϕιση μεγάλη ποὺ σάρκα ξένη, κι ὄχι ἡ δική τους, τάιζε τὴν τρέλα τῆς Πασιϕάης.
18
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟ ΜΠΟΛΕ [πρὸς τί τοῦτο τοὔπος ἱστορεῖς;]
Πῆγαν, ποὺ λές, στὸν Πέτρο Μπόλε, σὲ μιάνα ἀνάπαυλα τῆς δουλειᾶς του (γιομάτος αἵματα, σ ᾽ ἕναν πάγκο λίγο ξαπόσταινε ἀπὸ τὸ κόψιμο τῶν κεϕαλιῶν μὲ τὸ τρυϕερό του τὸ μαχαίρι), στάθηκαν ἀπέναντί του οἱ σοϕοί (εἶχαν ϕορέσει τὰ διαδήματα καὶ τὰ δαχτυλίδια τους καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνηθίζουν ὅταν ψάχνουν τὴν ἀλήθεια) καὶ τὸν ρώτησαν: «Πές μας, Πέτρο Μπόλε, σὺ πού ᾽ χεις δεῖ τόσα καὶ τόσα, οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ψυχὴ ποὺ ἀναλαμβάνεται στοὺς οὐρανούς, ποὺ ζεῖ αἰώνια μέσα στὸ σύμπαν, ἢ μήπως ὄχι, 19
μήπως εἶναι μονάχα σακιὰ ποὺ σωριάζονται, καὶ ἀϕανίζονται στὴν ἄβυσσο τοῦ μηδενός;» Σκέϕτηκε λίγο ὁ Πέτρο Μπόλε, δυσανασχετώντας κάπως – τί τὸν ἔμπλεκαν ἐτοῦτον μὲ τὴ σοϕία τους, ἐκεῖνος ἤσανε γιὰ ἄλλα... ᾽Απρόθυμα τοὺς ἀπάντησε καὶ βιαστικά: «Δὲν ξέρω τίποτε ἀπ ᾽ ὅσα λέτε – ξέρω μονάχα πὼς τ ὰ γ α ί μ α τ α μ υ ρ ίζ ο υ ν...» Καὶ μονομιᾶς σηκώθηκε κρατώντας τὸ μαχαίρι του, ν ᾽ ἀρχίσει πάλι.
20
ΘΑΝΑΤΟΣ
Κάποτε λέγαμε πὼς θάνατος εἶναι οἱ γυναῖκες ποὺ ἀγαπιοῦνται καθὼς νὰ καθαρίζουνε κρεμμύδια – καὶ τὰ παρόμοια. Μετὰ ἤρθανε χρόνια βαριά· εἴπαμε: ὁ θάνατος εἶναι ἕνας Meister ἀπὸ τὴ Γερμανία – εἴπαμε: ὁ θάνατος εἶναι ἕνας ᾽Αμερικάνος πιλότος – εἴπαμε: ὁ θάνατος εἶναι ἕνας ἄντρας ποὺ ϕτιάχνει τὴ βόμβα κι ἔπειτα ἀπαγγέλλει στίχους τοῦ Μπαγκαβὰντ Γκίτα μπροστὰ στὴν κάμερα. ῎ Η, ἀκόμη, τὸ ἀγοράκι (πές το καὶ κοριτσάκι, ἂν θές – τὸ ἴδιο εἶναι) ποὺ κουνᾶ τὸ σημαιάκι στὴν παρέλαση. Μὰ ποτὲ δὲν εἴπαμε πὼς θάνατος εἶναι τὸ ἐνισχυμένο γάλα ποὺ δίνουμε στὸ μωρό μας 21
κλεμμένο ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς ἄλλου μωροῦ, ἐ ν ι σ χ υ μ έ ν ο ἀπὸ τὴ ϕυσιολογικὴ πείνα του.
22
ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ
«Βαρέθηκα νὰ γράϕεις πὼς ἐμεῖς τὰ κάνουμε ὅλα, πὼς ἐμεῖς λιμοκτονοῦμε τὴν ᾽Αϕρικὴ καὶ τὴν ᾽Ασία, πὼς ἐμεῖς σκοτώνουμε τοὺς μετανάστες, πὼς ἐμεῖς κατουρᾶμε τοὺς αἰχμαλώτους, πὼς ἐμεῖς πεθάναμε τὸν γέρο ζητιάνο ποὺ βρέθηκε παγωμένος ἀπὸ τὸ κρύο. Τοῦτο τὸ αὐτομαστίγωμα εἶναι γραϕικὸ καὶ ὑποκριτικὸ ὅσο δὲν πάει καί, ἐπίτρεψέ μου, δὲν τὸ λέω γιὰ σένα προσωπικά, λίαν ὕποπτο. »Καὶ γιὰ νὰ μιλήσω γιὰ τὸν ἑαυτό μου: ᾽ Εγὼ δὲν σκότωσα, δὲν λιμοκτόνησα, δὲν ξεϕτέλισα, δὲν πέθανα κανέναν... Στ ᾽ ἀλήθεια ἔχει γοῦστο νὰ περιϕέρουμε τὶς δῆθεν ἐνοχές μας, ἀλλὰ τοῦτο τὸ τσουβάλιασμα ποὺ μᾶς κάνει ὅλους ἴδιους 23
εἶναι πρώτης τάξεως ἄλλοθι γιὰ τοὺς πραγματικοὺς ἐνόχους (βιομηχάνους, καπιταλιστὲς καὶ λοιποὺς πλουτοκράτες). Μὲ τὴ μανιέρα σου δικαιώνεις τοὺς δικαστὲς τοῦ Γιόζεϕ Κ., πετᾶς τὸ μωρὸ μαζὶ μὲ τὴ μπανιέρα – κι ἂν εἶναι ὅλοι ἔνοχοι, δὲν εἶναι κανείς...» ῎ Εγραϕε κάμποσα τέτοια ἐπιχειρήματα στὸ μέιλ του χτυπώντας μὲ θυμὸ τὰ δάχτυλά του στὸ πληκτρολόγιο πού, ὅπως κι ἐγώ, εἶχε ἀγοράσει μὲ τρία εὐρώ, χώρα κατασκευῆς κάποια μακρινή, Κίνα, Ταϊβάν, κάτι τέτοιο.
24