Ο ανΔΟρρΙανΟσ ΕΒραΙΟσ
σΤην ανΔΟρρα ζοῦσε κάποιος νέος ποὺ ὅλοι τὸν περνοῦσαν γιὰ ῾Εβραῖο. ᾽αξίζει ν ᾽ἀϕηγηθοῦμε τὴν ἱστορία τῆς πιθανολογούμενης καταγωγῆς του καθὼς κι ἐκείνη τῆς καθημερινῆς του συμβίωσης μὲ τοὺς ᾽ανδορριανοὺς ποὺ ἔβλεπαν σ ᾽αὐτὸν ἕναν ῾Εβραῖο· πρόκειται γιὰ μιὰ παραδεδομένη εἰκόνα τοῦ ῾Εβραίου, εἰκόνα ποὺ τὴν ἔβρισκε παντοῦ μπροστά του. Δυσπιστοῦσαν ἀπέναντι στὸν ψυχισμό του, ἕναν ψυχισμὸ πού, καθὼς ἄλλωστε οἱ ᾽ανδορριανοὶ τὸ γνωρίζουν καλά, δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἔχει ἕνας ῾Εβραῖος. Τὸν ἐπιτιμοῦσαν γιὰ τὴν ὀξύνοιά του, ἡ ὁποία ἀκριβῶς γι᾽αὐτὸ γινόταν ἀναγκαστικὰ πιὸ αἰχμηρή. ῍η ἀκόμα γιὰ τὴ σχέση του μὲ τὸ χρῆμα, ποὺ στὴν ᾽ανδόρρα παίζει μεγάλο ρόλο: γνώριζε, αἰσθανόταν ἐκεῖνο ποὺ ὅλοι τους τὸ σκέϕτονταν χωρὶς νὰ τὸ λένε. ᾽Εκεῖνος εἶχε ἐξετάσει τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δεῖ ἂν ἀλήθευε τὸ ὅτι σκεϕτόταν συνεχῶς τὸ χρῆμα· εἶχε ἐξετάσει τὸν ἑαυτό του, ὥσπου ἀνακάλυψε πὼς ἦταν ἀλήθεια, πὼς ἦταν γεγονὸς ὅτι δὲν ἔπαυε νὰ σκέϕτεται τὸ χρῆμα. Τὸ ὁμολόγησε, τὸ παραδέχτηκε, καὶ οἱ ᾽ανδορριανοὶ ἀλληλοκοιτάζονταν σιωπηλοί, δίχως καμία σχεδὸν σύσπαση τοῦ προσώπου τους. ᾽ακόμα κι ὡς πρὸς τὰ ζητήματα τῆς πατρίδας, γνώριζε ἐπακριβῶς τί σκέϕτονταν· ὅποτε ἔπιανε αὐτὴ τὴ λέξη στὸ στόμα του, ἐκεῖνοι δὲν τῆς ἔδιναν σημασία, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ νόμισμα πεσμένο σὲ ἀκαθαρσίες. Γιατὶ