Η παραγωγή Πολιτισμού στις δημοκρατίες δεν είναι αυτό για το οποίο η Ανθρωπότητα μπορεί να είναι υπερήφανη! Και η παρακμή η οποία παραμένει το κύριο κοινωνικό χαρακτηριστικό των δημοκρατιών δεν αφήνει ανέγγιχτο και το θέατρο το οποίο, καθ΄ όλο το «άνυσμά» τους αναπαράγει, απλώς, την «πολιτιστική» τυραννία τους περί της οποίας αναφέρεται ο Πλάτων στο η’ βιβλίο της «Πολιτείας» του. Η Σχολή Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» κηδόμενη της «ποιήσεως ήθους» επιχειρεί, ανάμεσα στις άλλες «πρωτιές» της και την εισαγωγή ενός νέου είδους, για τα ελληνικά ήθη, Θεάτρου με τον Ίππο-συμπρωταγωνιστή του Ανθρώπου και με σχέση σκηνικής ισοτιμίας, όπως ακριβώς ισχύει και στη ζωή. Κι αυτό το εισάγουμε με πειραματική πρόθεση, αλλά, πάντως, με βαθύτατη σπουδή, χωρίς «εκπτώσεις» στις Αξίες και στις υψηλές απαιτήσεις αισθητικής των «Ελλήνων Κενταύρων». Και, όπως αντιλαμβάνεται ο μελετητής, για την δική μας Σχολή, το Ιππικό Θέατρο δεν είναι απλώς ένα μέσον σκηνικής τέχνης, αλλά και ένα εκπαιδευτικό «εφαλτήριο» σφυρηλατήσεως μαχητικών χαρακτήρων κατά πως απαιτεί η διακονία μιας πολεμικής τέχνης όπως η Έφιππη Τοξοβολία, κάτι που επικυρώθηκε από την μέχρι σήμερα λειτουργία της Σχολής μας κατά την διάρκεια της οποίας λειτουργίας ανεδείχθησαν σε δεινούς εφίππους μαχητές άτομα τα οποία, αρχικώς, είχαν φοβίες ακόμη και να πλησιάσουν Ίππο!
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ως
ανελίσσοντας και την ποιότητα των μαθητών μας και όχι μόνον ως Εφιπποτοξοτών, αλλά και ως υπάρξεων, αφού μέσα στην χορεία των παραμέτρων της «ποιήσεως ήθους» που συνθέτουν το «Θέατρο» αναβιώνουν και οι Αξίες οι οποίες, μοιραία, απονεκρώνονται σε μία κοινωνία εφήμερων παραισθήσεων. Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
τώρα, το «πείραμα» απεδείχθη γόνιμο και αυτό μας υποχρεώνει να το εξελίξουμε,
και αγγίζει την υπερορίατου"όντωςυπάρχεινέστωκαιαοράτως"; Εν προκειμένω, βλέπουμε και παρατηρούμε ώστε να "απολαύσουμε" διεγέρσεις οι οποίες θέτουν σε δράση νου και συναίσθημα για την διείσδυση στην θεατή και αθέατη αλήθεια της ζωής, προς τέκμαρση συμπερασμάτων βελτιώσεώςτης.Διότι,αυτόςείναιοσκοπόςτουΘεάτρου. Όχι, η διατύπωση «Το θέατρο είναι μίμησις πράξεως» δεν ισχύει, διότι εκφράζει ένα μικρό μέρος και μόνον από τον πλήρη ορισμό του διότι, «θέατρο» είναι μεν η
Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Θέατρο "Θ έ α τ ρ ο" εκ του "θ ε ώ μ α ι" (βλέπω, παρατηρώ) αλλά, "τι" και "γιατί"; "Ποια" η, εν προκειμένω, ακριβής σημασία του "βλέπω" αφού συνεχώς βλέπουμε και παρατηρούμε ακόμη και ως ...μη βλέποντες αφού το "θεώμαι" εκτείνεται πέραν της οράσεως
έως και
εξ αυτής της αναπαραστάσεως σ υ ν α γ ω γ ή συμπερασμάτων βελτιωτικών του βίου, άνευ της οποίας «συναγωγής συμπερασμάτων» η «θέαση» χάνει το νόημά της. Και, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αναπαράσταση δεν συγχωρείται να εμπεριέχει στοιχεία (σκηνοθετικά, σκηνογραφικά κ.ά.) που παραχαράσσουν την πραγματικότητα … «σκηνοθετικής αδείας» (αναιδείας, μάλλον) …ένεκεν! Η σκηνική αναπαράσταση της πράξεως, ως εκ τούτων, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ακριβή μεταφορά των πραγματικών παραμέτρων της αναπαριστώμενης πράξεως, με ακέραιη την α λ ή θ ε ι α της ώστε, τα αυθεντικό πρωτογενές υλικό να εγγυάται και
αναπαράσταση (και όχι απλή «μίμηση») πράξεως, αλλά η σημασία του δεν σταματά εδώ, εξικνούμενη
στην
την ορθότητα των αναμενόμενων διεγέρσεων του νοός και των συναισθημάτων και την εξ αυτών, συνεπαγόμενη ορθότητα των προσδοκώμενων συμπερασμάτων. Άλλως, τασυμπεράσματαθαείναιανυπόστατακαιηαποστολήτου θεάτρου αποτυχημένη, όπως, δυστυχώς είναι, κατά κανόνα, αποτυχημένη η αποστολή του ευρωπαϊκού θεάτρου μετά την Γαλλική επανάσταση και τις ολέθριες συνέπειες των δημοκρατικών επιλογών, όπως,
ευστοχότατα σημειώνει ο ειδικός μελετητής Δρ. Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος στο βιβλίο του "Προβλήματα στις εξελίξεις τουσυγχρόνουθεάτρου"(Σιδέρης,1976,σ.107): παραθέτοντας, επιπλέον και την παρατήρηση του Αμερικανού συγγραφέως και θεατρικού κριτικού Sheldon Warren Cheney ο οποίος, στο βιβλίο του "The Theatre: Three Thousand Years of Drama, Acting and Stagecraft", σημειώνει: Επ΄ αυτής δε της αληθείας του ορισμού του θεάτρου θεμελιώνονται, τόσο η ίδρυση, όσο και οι επιλογές
τον οποίο προήλθαν τα πρώτα
που «γέννησαν» το σκηνικόδράμα.
δύο χορωδίες, με την κάθε μία να τραγουδά μία στροφή και ονομάστηκαν «χοροί» με τον αρχηγό τους «εξάρχοντα». Τα μέλη του χορού απήγγελλαν φορώντας δέρματα τράγου και, από αυτό, καθιερώθηκε ο όρος «τραγωδία» με τον κορυφαίο του χορού να θεωρείται ως ο πρώτος ηθοποιός του κόσμου. Ο ποιητής Θέσπις, «αρχιτέκτων» της τραγωδίας και, πιθανώς, πρώτος ηθοποιός, στα μέσα περίπου του 6ου αι. π.χ.χ., διεχώρισε τον εξάρχοντα, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος του διθυράμβου,
διδασκαλίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων". Ιστορικήσύναψη Στην Ελλάδα το θέατρο έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές γιορτές του θεού Διονύσου όταν, κατά τις διονυσιακές τελετές, εκ ε ί ν ο ι οι Έλληνες τραγουδούσαν τον διθύραμβο, ένα είδος αυτοσχεδιαστικούύμνου από
παρεμβάλλοντας στον διθύραμβο απαγγελία με άλλο μέτρο και διαφορετική μελωδία από εκείνα του χορού. Έτσι, επειδή ο εξάρχων του χορού - που έφερε προσωπείο, δηλαδή μάσκα - έκανε διάλογο με το χορό και απεκρίνετο (αρχ. ὑπεκρίνετο) στις ερωτήσειςτου,ονομάστηκευποκριτής,δηλαδήηθοποιός. Τον 6ο αιώνα π.χ.χ. δημιουργήθηκαν και οι πρόδρομοι της αττικής τραγωδίας. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο διακρίνεται: (α) στην τραγωδία, με τους Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη,και(β)στηνκωμωδία,μετονΑριστοφάνη.
κείμενα
Την διθυραμβική ποίηση τραγουδούσαν
«συναντά» την Ψυχολογία. Τούτο σημαίνει ότι το Θέατρο καλείται να προκαλέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχής που είναι το σ υ ν α ί σ θ η μ α και να το αναδείξει επί τα βελτίω της αναμορφώσεως του κόσμου και της ζωής.Αλλά,«τι»,ακριβώς,είναιτο «συναίσθημα»; Συναίσθημα είναι η υποκειμενική, συνειδητή εμπειρία η οποία διαμορφώνει νοητικές
καταστάσεις και συγκίνηση που πυροδοτούν ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία της και την διάθεσή της, ενώ επηρεάζεται από την ορμονική κατάσταση και νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη, η σεροτονίνη, η ωκυτοκίνη και η κορτιζόλη. Το «αποτύπωμα» του συναισθήματος «ανιχνεύεται», κατά κανόνα, στις εκφράσεις του προσώπου, της φωνής και της στάσεως του σώματος, είναι δε η «κινητήρια δύναμη» των κινήτρων. Πολύ βαθύτερο από την απλή «αίσθηση», το αίσθημα μπορεί να επηρεάσει ακόμη, αναλόγως της εντάσεώς του, ακόμη και τον καρδιακό ρυθμό και εντοπίζεται ακόμη και από εξωτερικούς παρατηρητές της όψεως και συμπεριφοράς του φορέως του. Το συναντούμε σε όλα τα θηλαστικά και όχι μόνον στον Άνθρωπο επηρεάζει δε την συμπεριφορά
ΙππικόΘέατρο Το Ιππικό Θέατρο συνιστά συνδυασμό της θεατρικής και της ιππικής παραμέτρου, προσθέτοντας και την σκηνική παρουσία του Ίππου με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή, την απόδοση υποκριτικού ρόλου στον Ίππο και την ανάδειξη της σκηνικής σχέσεως μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου με την σχέση αυτή να αποτελεί πλαίσιο ρόλων που μπορείναεμπεριέχουνκαιτοστοιχείοτηςιππεύσεως. ΘέατροκαιΨυχολογία Το θέατρο είναι ψ υ χ α γ ω γ ί α, όχι «διασκέδαση», τουτέστιν, α γ ω γ ή της ψ υ χ ή ς και στο σημείο αυτό το Θέατρο
μας κατά τέτοιον τρόπον ώστε, κάποτε, αυτή να μην είναι λογικώςερμηνεύσιμη. Εκ των ως άνω, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον ζωτικό ρόλο της Ψυχολογίας ως πυρήνος του Θεάτρου, βεβαίως και του Ιππικού Θεάτρου εφ΄ όσον σε αυτό, δύο ταξιδερμικώς διαφορετικά είδη θ η λ α σ τ ι κ ώ ν συμπράττουν για ένα κοινό αποτέλεσμα! Και τούτο σημαίνει και το χρέος επιλογής της προσφορότερης (από πολλές απόψεις) «Σχολής» Ψυχολογίας επί της οποίας θα πρέπει να «κινηθεί» μία συγκροτημένη Σχολή Ιππικού Θεάτρου,όπωςηδικήμας!
προπολεμική περίοδο, ώστε να κατασκευάσουν κοινωνίες ψυχικώς αρρώστων επί των οποίων αποκτούν λόγον υπάρξεως
Μέρος Β' Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ Η σημερινή, αμφιλεγόμενη, «επιστήμη» της Ψυχολογίας εκφράζει, κατά κανόνα, ιδεολογικές τάσεις υπό το «επίχρισμα» μιας προσχηματικής επιστημοσύνης που αποπειράται να προσδώσει εγκυρότητα σε «μεταγλωττισμένες» και αμιγώς πολιτικές ντιρεκτίβες! Αμέτρητες
έτσι χάνουν και την «πελατεία» τους και, κυρίως, τον λόγον υπάρξεώς τους! Τεχνηέντως πλασαρισμένοι ως «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, παρεντίθενται σε μιαν μεθόδευση ελέγχου μαζών, εργαλειοποιώντας την Ψυχολογία υπέρ των φυλετικών τους συμφερόντων και νικώντας σε ένα μονοτερματικό «γήπεδο» αφού γνωρίζουν ότι οι «απέναντι» δεν μπορούν να συνταχθούν σε
«σχολές», αμέτρητα «ρεύματα» …καλοθελητών της, δήθεν, «ψυχικής υγείας» των κοινωνιών συνεργούν, ήδη, από την
ιδιοτελείς «σωτήρες» ενδεδυμένοι τηνλευκή ρόμπα του «θεράποντος» ψυχών οι οποίοι, όμως, ποτέ δεν θεραπεύουν διότι
ομογενοποιημένη ομάδα ώστε να αντιμετωπίσουν, όχι την ανύπαρκτη επιστημοσύνη τους, αλλά την φυλετική μεθόδευσή τους που αποβλέπει στην υπόθαλψη της, ευρύτερης, επικυριαρχικής διεκδικήσεώς τους! Βεβαίως, αυτοί οι «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, οι οποίοι, ρατσιστικώς, θεωρούν εαυτούς ως ...«περιούσιους», καταστρέφουν αδιστάκτως, άτομα και κοινωνίες, προκειμένου να διατηρούν το ... «θεραπευτικό»
και,πάντως,το,ενμέσωαυτοχείρων ηλιθίων,αγκιτατόρικο πρωτείο τους, το «στίγμα» του οποίου αποτυπώνεται εκτυφλωτικώςσεκοινή...θέα! Υφέρποντας αθέατος μέσα σε ένα παγκόσμιο «πλέγμα» λογοκρισίας του πνεύματος και της επιστήμης που έχει μεθοδεύσει ο διεθνής σιωνισμός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διεμόρφωσε ένα έδαφος πρόσφορο
στην αλλοίωση της επιστημονικής αλήθειας με οικτρά αποτελέσματα επί της ευημερίας των κοινωνιών τα οποία, πλέον, οι πάντες υφίστανται και μάλιστα αδιαμαρτύρητα έχοντας μετατραπεί σε δυναστευόμενους έναντι του «πινακίου φακής» του σκλάβου! Και, ειδικώς, η διεθνής παραχάραξη της Ψυχολογίας επί τα …σιωνιστικοτέρω(!) έχει τα τραγικά αποτελέσματα μιας ομαδικής συμπεριφοράς τα οποία βλέπουμε καθημερινώς ως «κοινωνικάπεπραγμένα»σταδημοκρατικάπρωτοσέλιδα! Και μέσα σε αυτόν τον «κλωβό» λογοκρισίας και φιμώματος κάθε ελεύθερου πνεύματος και επιστημονικής φωνής, ορίστηκε και το «διαβατήριο» με το οποίο επιτρέπεται, πλέον, η «άρθρωση» υπαγορευόμενου λόγου και η αναγνώριση των «εγκρίτων» της μεταπολεμικής «ιντελιγκέντσιας», ένα «διαβατήριο» με την στάμπα του α ν τ ι φ α σ ι σ μ ο ύ ως «auto-da-fé» όσων θέλουν να «εισακούονται» εν μέσω ...ερειπίων! Δυστυχώς, όμως για τους υπαιτίους της εργαλειοποιήσεως της επιστήμης, μη σταθμίζοντας τον «παρονομαστή» της ψυχικής κατωτερότητος εκείνων που είναι πρόθυμοι να υποδουλωθούν έναντι «πινακίου φακής» ...επιβιώσεως, το συγκεκριμένο «διαβατήριο» έγινε συνώνυμο της ψυχικής
διαστροφής και «κοινός παρονομαστής» σημάνσεως, ομοειδώς,ψυχ ανωμάλων! Υπό την επίδραση, λοιπόν, της συγκεκριμένης κατεστημένης «Ψυχολογίας» νοσοποιούνται οι κοινωνίες ώστε η θεραπεία τους να εξαρτάται από την, ανύπαρκτη, «καλή πρόθεση» του δράστη, καταλήγοντας σε επαναλαμβανόμενα εκτρώματα ψυχοπαθητικών συμπεριφορών από τους κατόχους του αντιφασιστικού «διαβατηρίου»...έγκριτηςκοινωνικότητος!
της ψυχικής υγείας μας, θεωρούμε ότι η επιστήμη της Ψυχολογίαςαποτελείθεμέλιοδιδασκαλίαςγιατηνανάδειξη σκηνικών «προσωπικοτήτων», τόσον Ανθρώπων όσο και Ίππων, δεδομένου ότι τα θηλαστικά (όπως εν συνεχεία θα εκθέσουμε) υπόκεινται σε κοινό πλαίσιο συναισθημάτων τα οποία και αποδίδονται επί σκηνής! Και για τον λόγον αυτό, εξ αρχής, επιλέξαμε να κινηθούμε επί του άξονος της πειραματικήςαυτο - παρατηρήσεως (ενδοσκο π ή σ ε ω ς) του Wilhelm Maximilian Wundt
Εν συνάψει, λοιπόν, η ως έχει και υφίσταται, δ ια β λ η τ ό τ α τ η σημερινή, κατ΄ όνομα, «Ψυχολογία», μην έχοντας ουδεμία αξία ως πραγματική επιστήμη, δεν θα μπορούσε να προσφέρει ουδεμία θετική συνδρομή σε οποιοδήποτε πολιτιστικό πεδίο, του θεάτρου συμπεριλαμβανομένου και απομένει η σωστή επιλογή κατευθύνσεων εκ παλαιοτέρων «δοκιμασμένων στον χρόνο» Σχολών Ψυχολογίας κι επιστημόνων Ψυχολόγων προκειμένου να υποστηριχθεί ένα σύγχρονο εγχείρημα διδασκαλίαςΙππικούΘεάτρου! Στην Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", σε μια Σχολή στην οποία αποστρεφόμεθα «συρμώδη διαβατήρια» επιμένοντας στην διατήρηση
ο οποίος και θεμελίωσε την επιστήμη της Ψυχολογίας, διαχωρίζοντάς τηναπότην Φιλοσοφία.Αναφορικώςμετην ενδοσκόπηση, θα ήταν περιττό να επιχειρηθεί η όποια αιτιολόγησή της αξίας της ως οίκοθεν νοουμένη! Αυτό δε το άθροισμα των συμπερασμάτων της αυτο-παρατηρήσεως (ενδοσκοπήσεως) άγει στην εγκυρότητα και του σ υ λ λ ο γ ι κ ο ύ α σ υ ν ε ι δ ή τ ο υ του Carl Gustav Jung του οποίουτιςπροσεγγίσειςκαιυιοθετούμε,επίσης!
Μέρος Γ' Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ Oι επιλογές διδασκαλίας Ανθρώπων και Ίππων στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν έγιναν τυχαία, αλλά βασίσθηκαν, κατ΄ αρχήν,
μακροχρόνια επαγγελματικήν εμπειρία του Ιδρυτή της Σχολής, Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη ως κριτικού Λυρικού Θεάτρου, όταν ο ίδιος δεν ηρκείτο στην παρακολούθηση παραστάσεων, αλλά διέθετε πολύ προσωπικό χρόνο μελετώντας ολόκληρη την προετοιμασία τους και, ειδικώς, τηνδιδασκαλίατους,πολύπριντιςαπολαύσειτοκοινό. Ακολούθως ο Ιδρυτής της Σχολής, ανεμείχθη ο ίδιος ως μαθητής σε διάφορες παράλληλες Σχολές, προκειμένου να γνωρίσει και να συγκρίνει συστήματα θεατρικής διδασκαλίας.
στην
θεάτρου» με τραγικότερην επισήμανση να εντοπίζουμε διδάσκοντες και διδασκόμενους με ιδιαίτερα χαρίσματα που τα χαραμίζουν, ακολουθώντας λάθος «κατεστημένες» Σχολές και μοδάτα ρεύματα! Άλλωστε, είναι γνωστό το «τι» επικρατεί σε καιρούς δημοκρατικής κοινωνικής παρακμής, όπου ο κομματισμός διαιρεί για να βασιλεύσουν οι ανάξιοι εις βάρος όλων κι αυτό έχει ήδη περιγραφεί ευστοχότατα σε ένα παλιό πρόγραμμα της παραστάσεως των αριστοφανικών «Ορνίθων» (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, 1994-1995, σ. 12) όπου ο Α. Στάικος σημειώνει: «Και όμως η πολιτική εκμετάλλευση των έργων τέχνης, ιδιαίτερα του θεάτρου, συνεχίζεται … συνεχίζεται και με άλλες μορφές. Υπάρχει και ο κομματισμός που δεν είναι αποκλειστικά πολιτικός. Υπάρχει και ο λαϊκός κομματισμός, ο λαϊκιστικός κομματισμός, ο αισθητικός κομματισμός, ο καλλιτεχνίζων κομματισμός, αντίπαλα
Η επιλογή αυτών των παραλλήλων Σχολών έγινε με κριτήρια απροκατάληπτα και με γνώμονα την προσδοκία μιας αντικειμενικής αξιολογήσεως προς διατήρηση ό,τι ωφελίμου, δυστυχώς, όμως, η θεατρική «πιάτσα» μιας, ...πανταχόθεν, παρακμιακής δημοκρατίας χαρακτηρίζεται και από ανάλογη νοοτροπία «διδασκαλίας
στρατόπεδα, οι εμπορικοί και οι ποιοτικοί, κλίκες, συζητητές, λοιπά κόμματα και λοιπά καφενεία και ουζερί. Και ο διάλογος ανάβει, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, ανταλλαγές πυρών, πισώπλατα χτυπήματα, πυροτεχνήματα και αφροί, πολλοί αφροί μπύρας…». Αξιοπρόσεκτο παράδειγμα η παρακολούθηση μιας Σχολής βασισμένης σε μια μέθοδο όπου ένας χαρισματικός καθηγητής δίδασκε χαρισματικούς μαθητές με πενιχρότατο αποτέλεσμα εξ αιτίας της φύσεως της ίδιας της μεθόδου η οποία παλινδρομεί και χάνεται μέσα σε τροποποιήσεις, απορριπτόμενη ακόμη και από τον επινοητή της, αφού προηγουμένως βυθίστηκε μέσα στο εικοτολογικό «αν» του επινοητή της ο οποίος, αναζητά τις αναλογίες μεταξύ πραγματικής αλήθειας του βίου και της ...σκηνικής αλήθειας! Τουτέστιν, μετεωριζόμενες ιστορίες των...αγεφύρωτωνπραγμάτων! Δυστυχώς, το, μετά ταύτα, εξαχθέν συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σχολή έχει τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά της,
ώστε,προκειμένουναυπάρξεικατάληξηπερίτουιδανικού, ναπρέπεινααπορριφθούνκαινα διατηρηθούν ξεχωριστές παράμετροι από κάθε Σχολή ώστε το τελικό σύνθεμα να μπορεί να «λειτουργήσει». Και η, εν τέλει, δική μαςεπιλογή ήταν η «ατραπός» της μελέτης της «αμετάφραστης» πραγματικότητος εκ της οποίας μπορεί να αναδειχθούν ανελικτικά οράματα, διότι, αυτός είναι και ο σκοπός του θεάτρου.
στην Σχολή του
ζωής και
ως «καμβά» επάνω στον οποίο μπορεί να «κεντηθεί» κάθε μήνυμα..., αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλαστογραφούμε με «εκμοντερνιστικές» αυθαιρεσίες κατά το ...δοκούν αυτή την αλήθεια, όπως επιτάσσουν συρμώδεις αγκυλώσεις με «ιδεολογικές» προσαρτήσεις. Στην Σχολή μας κάνουμε θέατρο (θεώμαι = ορώ και όχι παραχαράσσω το ορατόν) για να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα και όχι για να την φέρουμε στα μέτρα κομματικών, ή άλλων, παραισθήσεων ήψευδαισθήσεων.
Έτσι,
Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» σεβόμαστε την αλήθεια της
επιμένουμε στην απόδοσή της
«πρωτιές» εκτός των δύο πρώτων παγκόσμιων βραβείων που έχει κατακτήσει σε διεθνείς αγώνες. Συγκεκριμένα: Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» εκτός της Τιμής της πρώτης εισαγωγής στην Ελλάδα και στην Κύπρο της Έφιππης Τοξοβολίας και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας (2005 και 2013, αντιστοίχως), έχει καιτηνΤιμή τηςπρώτης Σχολής Ιππηλασίου (2013), της πρώτης Σχολής Έφιππης Σπαθασκίας (2015), της πρώτης Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών (2016). Επίσης, πρώτη η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εισήγαγε στην Ελλάδα την Στρογγυλή ή Κυκλική Κίνηση (2013), την Γυμνιππευτική Υοga (Azva Yoga, 2014) την Έφιππη
Μέρος Δ' ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»; Ησώρευσηεμπειρίας Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» διδάσκοντας επί 17 συνεχή χρόνια και με 600, περίπου, εγγεγραμμένους μαθητές την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και, μάλιστα, με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων πιστώθηκε με πολλές
Τοξοβολία εξ Επαφής, την Παραστατική Συραγώγηση (2021), τον Ιππακοντισμό (2021), την Ακροβατική Djigitovka (2021), τον πρώτο Πλαγιοβαδιστή Ίππο στην Έφιππη Τοξοβολία (2021), το επίγειο ισορροπιστικό ασκησιολόγιο με Ισορροπία επί Ιμάντος και Ισορροπία επί Μονορόδου (2021), το ασκησιολόγιο Μαχητικής Τοξοβολίας (2021), την Ναϊτικήν Ίππευση (2021), την Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία (2022). Και για την επίτευξη αυτού του έργου, ο Ιδρυτής της Σχολής, Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης, χρειάστηκε να εκπαιδεύσει ο ίδιος 89 νεόλεκτους Ίππους (πέραν των πολλαπλασίως περισσοτέρων Ίππων τους οποίους
Πάλη (2015), την Σέλα της Στέπας (2016), την Καταρριχητική Τοξοβολία (2016),την
χειρίσθηκε σε διάφορες ξένες Σχολές) μεταφέροντας ο ίδιος όλη αυτή την τεράστια τεχνογνωσία με χιλιάδες μαθημάτων στους εκπαιδευομένους του, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι θα ήταν πολύ ευεργετικό για όλους τους μαθητές, πέραν των τεχνικών γνώσεων, η διαμόρφωση ατομικής ψυχολογίας ικανής να επιτρέψει στο εκπαιδευόμενο άτομο να διεισδύσει στον χαρακτήρα του πολεμιστή, εφ΄όσονπρόκειταιπερίδιδασκαλίαςπολεμικής
τέχνης! Έτσι, με αυτό το «σκεπτικό» ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», απεφάσισε και την πρώτην ίδρυση στην Ελλάδα Σχολής Ιππικού Θεάτρου ώστε να διαμορφώσει ψυχολογικώς τους μαθητές των «Ελλήνων Κενταύρων» ως υποδοχείς των παραμέτρων του χαρακτήρος πραγματικού πολεμιστή, θωρακίζοντάς
φόβων
Εκλαμβάνοντας την Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη και όχι ως «άθλημα» (sport) η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» κινείται επί άξονος ο οποίος απαιτεί τον εμπλεκόμενο πολεμιστή και όχι αθλητή και αυτό θέτει συγκεκριμένο ψυχολογικό πλαίσιο άνευ του οποίου κάθε απόπειρα εκπαιδεύσεως κρίνεται εκ των προτέρων ως αποτυχημένη. Στη δική μας Σχολή ο Εφιπποτοξότης δεν προορίζεται για την απλή κατάκτηση «αθλητικών επιδόσεων» με την κατάκτηση συγκεκριμένων τεχνικών, αλλά κατευθύνεται προς το υπόδειγμα του διακόνου μιας πολεμικής τέχνης με όλες τις πολυπρισματικές παραμέτρους τις οποίες απαιτεί ηπερίσταση.
τους έναντι φυσικών
και αναστολών και εισάγοντάς τους βαθύτερα στον ρόλο του Εφιπποτοξότη και, πάντως, του πραγματικούπολεμιστή. Τοσκεπτικόμας
ώστε
να υπερβεί τους φόβους και τις επιφυλάξειςτου, φυσικά,μεζημία χρόνουκαι,εκατέρωθεν, φθορά ψυχής, κυρίως δε, με επαυξημένη κόπωση του σχολικού Ίππου, κάτι το οποίο θέτει σε κρίσιμη προτεραιότηταοΙδρυτήςαυτήςτηςΣχολής.
Είναι γεγονός ότι το δέος απέναντι σε ένα ζώο πολύ ογκωδέστερο και, κυρίως, υψηλότερο του Ανθρώπου, μάλιστα, δέκα τέσσερις φορές δυνατότερό του, είναι φυσικό να προκαλεί φόβο απέναντι σ΄ αυτό το δίποδο το οποίο δεν φημίζεται και για την εναρμόνισή
Εξαρχής(2005)παρατηρήσαμεναπροσέρχονταιπρος
αυτοί γίνονταν αντιληπτοί από τον Εκπαιδευτή, ήδη, από την πρώτη στιγμή της εισαγωγικής επαφής του νεοεισερχομένου με τον σχολικόν Ίππο. Και τότε, ο Εκπαιδευτής ή οδηγούσε στην πύλη εξόδου τον φοβικό «ενδιαφερόμενο» ή
εκπαίδευση στη Σχολή μας άτομα τα οποία ήσαν απλώς εντυπωσιασμένα από την εικόνα του «Εφιπποτοξότη», αλλά χωρίς καμία βαθύτερη επίγνωση, καμία συνείδηση, περί των απαιτήσεων της πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, χωρίς καν να έχουν συνειδητοποιήσει φόβους έναντι του ίδιου του Ίππου με τον οποίο θα ήσαν υποχρεωμένοι να συνεργασθούν και οι φόβοι
αφιέρωνε χρόνο και τεχνάσματα
να τον βοηθήσει
ο Ίππος. Έτσι, ουκ ολίγες φορές υποδεχθήκαμε στο Ιππευτήριο νεοεισαγόμενους μαθητές οι οποίοι, συχνά, δεν είχαν «ξαναπλησιάσει» Ίππο στη ζωή τους, εκδηλώνοντας φοβικές αντιδράσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά διεμόρφωναν θετικήν εκπαιδευτικήνατμόσφαιρα. Άλλοι πάλι, χρειάζονταν μεγάλη «πίστωση» χρόνου για να υπερβούν τις αναστολές τους προσεγγίζοντας τον Ίππο με αποτέλεσμα να σπαταλώνται ατελείωτες «εργατώρες» χωρίς ανταποδοτικότητα ωφελείας ενώ, σε κάποια περίπτωση ιδιαιτέρως φοβικού μαθητή ο οποίος, μάλιστα, επέμεινε να εκπαιδευθεί και τελικώς βοηθήθηκε και
του με την φύση την οποία εκπροσωπεί
εκπαιδεύτηκε, χρειάστηκε και η διαμεσολάβηση μιας τετραετίας, ώσπου, δια της Σχολής Ιππικού Θεάτρου να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του πολεμιστή και να ανταποκριθεί! Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο απεφασίσθη η ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου, μελετώντας την περίπτωση του συγκεκριμένου,
σε μιαν επιδερμική προσέγγιση χαρακτήρος «Α’ Βοηθειών» που δεν καλύπτει παρά ένα απειροελάχιστο μέρος του τεραστίου πεδίου ωφελείας του Ιππικού Θεάτρου, όπως το οραματιστήκαμε στους «ΈλληνεςΚενταύρους». Ιδρύοντας το Ιππικό Θέατρο σχεδιάσαμε μια «ψυχολογική συνδρομή» προς τους μαθητές μας δύο …ταχυτήτων. Αφ’ ενός για την αρχικήν ενθάρρυνση του εκπαιδευομένου να υπερβεί βασικούς φόβους και, αφ’ ετέρου για την εμβάθυνσή του στον χαρακτήρα του
φοβικού μαθητή μας και βλέποντας τα θετικά αποτελέσματα εισάγοντας τον φοβικό μαθητή στον ρόλο του πολεμιστή. Στον «ρόλο»
Πράγματι,
«εισαγωγή
αναφερόμεθα
πολεμιστή, ταυτοχρόνως, με την διαμόρφωση («ποίηση») ήθους,γενόμενοςπλέον«ηθοποιός». Οι μαθητές μας εισάγονται και στην χρήση ιστορικών αμφιέσεων, όπλων και παρελκομένων, μαθαίνοντας να ιππεύουν με αυτά ενώ τα χειρίζονται, κάτι το οποίο ευνοεί την βιωματική ενσυναίσθηση ενός μεγαλύτερου βάθους «πεδίου» των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών με τεράστιο όφελος στην εμπέδωση ευσταθείας ιππικού «καθίσματος» αλλά και ψυχοπνευματικής ισορροπίας με την αυτοσυγκέντρωσηναευνοείταιπάνωαπ΄όλα! Και σε όλη αυτή την κλιμάκωση του σκεπτικού ο Ίππος παρακολουθεί και συστρατεύεται με την όλη διδασκαλία,
όμως, με ό,τι αυτό σημαίνεικαισεό,τιαυτόδιαβαθμίζεται.
μιλώντας για
σε ρόλο»
παρασυρόμενος και αυτός στο βάθρο του ηθοποιού, όπως η συζυγής σχέση του με τον εκπαιδευόμενο Άνθρωπο προϋποθέτει. Συνοψίζοντας, το Ιππικό Θέατρο αναδεικνύει καλύτερους Εφιπποτοξότες αναβαθμίζοντας το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα εκπαιδευόμενων σεμια πολεμική τέχνη προικίζοντάς τους με ψυχολογία πραγματικού πολεμιστή, ενώ, παραλλήλως, εξοικονομεί προσπάθειες καιχρόνονεκπαιδεύσεως. Συμπέρασμα
Και στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων», όλα τούτα τα παρατηρήσαμε κατά τον πλέον χειροπιαστό τρόπο, αισθανόμενοι απολύτως δικαιωμένοι για την αρχικήν επιλογή της ιδρύσεως αυτής της, τόσο ζωτικής για την ποιότητατηςεκπαιδεύσεώςμας,Σχολής.
πεζής συμβατικότητας, φτερώνοντάς τους σαν Ίκαρους και Πήγασους, αφήνοντάς τους να πετάξουν ψηλά. στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της. Κι αυτό, στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας αλλά και πειραματισμών,είδαμεότιεπιτυγχάνεται! Έτσι, ανακοινώνοντας την ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» την 1η Ιουνίου 2018 υπογραμμίζαμε: «Η Σχολή
Μέρος E' IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ Αν το θέατρο είναι η ψηλάφηση της πραγματικότητας με τ΄ ακροδάχτυλα ενός βαθύτερου στοχασμού, τότε, αυτό λάβαμε υπ΄ όψη μας όταν τον Ιούνιο του 2018 ιδρύαμε την ΣχολήΙππικούΘεάτρουτων«ΕλλήνωνΚενταύρων».Τότε, πήραμετην απόφαση
απελευθερώσουμε
του Ιππικού
"Ελλήνων Κενταύρων" πέραν του χαρακτήρος της
εργαστηρίου έφιππης υποκριτικής Τέχνης αποσκοπεί στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της, εμφυσώντας τους τα πλεονεκτήματα μιας βιωματικής προσεγγίσεως εφίππων ρόλων που ενδυναμώνουν την ιππικήν αυτοπεποίθηση ως βασικό παράγοντα ιππικής δεξιότητος. Δηλαδή, αυτή η Σχολή "σχεδιάζεται" να υποστυλώνει την εκπαίδευση ενός Ιππέως όπως οι ιταλικοί κόθορνοι του 15ου αιώνος με την δεκάποντη σόλα, οι οποίοι είχαν σκοπό την υπερύψωση των γυναικείων ποδογύρων που τότε έφταναν μέχρι τον αστράγαλο ώστε να μη λερώνονται από τις λάσπες και ταστάσιμα νερά των δρόμων εκείνης της εποχής.». Παρά ταύτα, κάποιοι δεν …κατάλαβαν και νόμισαν ότι αλλάζει το εφιπποτοξοτικό «προφίλ» της Σχολής μας γενόμενο …θεατρικό και …απεχώρησαν! Συχνά οι αλλαγές έχουν
μέσα από την υποκριτικήδιδασκαλία να
τους μαθητές μας από τα δεσμά της
Θεάτρου των
ως
κόστος, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το κόστος δεν φάνηκε να επιβαρύνει την Σχολή μας αλλά εκείνους που δεν εννόησαν και, όπως όλοι οι εγκαταλείψαντες, απλώς παρέμειναν μακράν της Έφιππης Τοξοβολίας και του Ίππου, γενικότερα! Ωστόσο οι «κόθορνοι» έδειξαν ότι λειτουργούσαν… Τοσενάριο Με την προηγούμενη εμπειρία του από το Λυρικό Θέατρο, ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», προέβλεψε ώστε να έχει προετοιμασμένο ένα σενάριο επί τη βάσει του οποίου θα παρέχεται η διδασκαλία. Και το σενάριο αυτό δεν είναι άλλο από μία θεατροποιημένη διάλεξη γύρω από την προσωπικότητα και την ζωή του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, Έλληνος λογίου και πολεμιστήπουέζησεστηνΙταλίατου15ουαιώνος.
όπου και
ενώ
και, ταυτοχρόνως, πολεμά ως μισθοφόρος. Η λαμπρή προσωπικότητά του τον εισάγει στους υψηλούς πνευματικούς «κύκλους» της, τότε, Ιταλίας όπου και συναντά τον έρωτά του, μία ομόθρησκη Ιταλίδα η οποία, τελικώς, μετά τον αδόκητο πνιγμό πεθαίνει τρελλή σεέναχριστιανικόμοναστήρι.
M’ αυτό το σενάριο ο συγγραφέας αποτίνει φόρο Τιμής σε μία λαμπρή προσωπικότητα του Ελληνισμού, εντελώς άγνωστη ακόμη και στους σημερινούς ρωμηούς που εποικούν την, πάλαι, Ελλάδα: στον λόγιο πολεμιστή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη του οποίου η εποχή σηματοδοτεί και την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την οποία οι ανελλήνιστοι πλαστογραφούν ως«Βυζάντιο»! Γεννημένος στην Πόλη του Ρωμαίου Κωνσταντίνου ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, μεταφέρεται από την οικογένειά του μέσω Ιονίων στην
Ιταλία
μεγαλώνει ασπαζόμενος την Ελληνική Θρησκεία
συγγράφει Ποίηση
Όλα αυτά, με μία προλογική εισαγωγή περί της καταστάσεωςτηςΕλλάδοςκατάτηνπερίοδοτηςπαρακμής και αλλοτριώσεώς της, απεμπολώντας την Θρησκεία της και γενόμενη έρμαιο του εβραιοχριστιανισμού, περιλαμβάνονται εν «σμικρώ» στο σενάριο προκειμένου η συνεπτυγμένη μορφή του να διευκολύνει τους αρχάριους μαθητές στην εκμάθησή του. Και ως προς αυτόν τον τομέα ο συγγραφέας επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή αναγνωρίζοντας ότι η ιδιοτυπία της «γλώσσας» του και η ροπή του προς αναλυτική περιγραφικότητα των πραγμάτωνδενευνοούντηναποστήθισηόπωςαπαιτείένα θεατρικόκείμενο.Όμως,αυτόδενήταντομόνο… Παραλλήλως με την συγγραφή του σεναρίου προετοιμάσθηκαν και δύο παράμετροι απαραίτητες για την
άγραν «ιδιοτύπων
η μη κερδοσκοπικότητα της όλης λειτουργίας των «Ελλήνων Κενταύρων» μας παρέχει την πολυτέλεια της πλήρους αποστασιοποιήσεωςαπόκάθεεισπρακτικήναγωνία. Στην περίπτωση της δικής μας διαμορφώσεως σκηνοθετικής απόψεως θα πρέπει να διατυπώσουμε ευγνώμονες ευχαριστίες προς την θυγατέρα του αειμνήστου αναβιωτή της αρχαίας τραγωδίας και μεγάλου σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, την ερίτιμη κυρία Κωστούλα Ροντήρη, για την ανεκτίμητη δυνατότητα που μας προσέφερε να μελετήσουμε το προσωπικό αρχείο του πατέρα της
πλήρη θεμελίωση της διδασκαλίας: (α) Το σκηνοθετικό όραμακαι(β)ησκηνογραφικήμελέτηκαιτεκμηρίωση. Τοσκηνοθετικόόραμα Ήδη, από τα Β’ και Γ’ μέρη του παρόντος, εξάγεται και το πλαίσιο του σκηνοθετικού οράματος που δεν θα μπορούσεναείναιάλλοαπότην απόδοσητης αλήθεια ς της εποχής, των προσώπων της και των συναισθημάτων τους, χωρίς υποκειμενικές ακροβασίες και συρμώδεις σκηνικές προκλήσεις προς
στην οικία Ροντήρη, στη Γλυφάδα, πριν αυτό παραχωρηθεί, εν τέλει, στον Δήμο Πειραιώς. Εξ αυτού του πολύτιμου αρχείου αντλήσαμε και τις βασικές συντεταγμένες της δικής μας σκηνοθετικής «χαρτογραφήσεως» για να βοηθηθούμε στην συγκεκριμένηδιδασκαλία.
θεατών» και «αυγάτισμα» …εισιτηρίων! Άλλωστε,
κάθε
διαλεγόμενος
μαζύ του. Τέλος, δεν κουράζονταν να αναπαραστήσει τα ερμηνευτικά λάθη του ηθοποιού του «αντανακλώντας» τα, δίκην κατόπτρου, στον διδασκόμενο, ώστε ο ίδιος να τα αντιληφθεί και να τα διορθώσει, μια διαδικασία κοπιαστικότατη και εξοντωτική για τον ίδιο τον σκηνοθέτη αλλά δικλείδα ασφαλείας για το ορθότελικόαποτέλεσματηςδιδασκαλίαςτου. Δάσκαλος ευρυμαθέστατος με Παιδεία πέραν των "ανεγνωρισμένων διπλωμάτων" την οποία απέκτησε, συχνά, αυτοδιδασκόμενος με αφιερωματική προσήλωση
ο Αριστείδης Οικονόμου και ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος ο οποίος υπήρξε κι εκείνος που εισήγαγε την έννοια του «σκηνοθέτη». Βασιζόμενος στις λεπτομερείς σημειώσεις του, ο Δημήτρης Ροντήρης επέμενε να βεβαιωθεί ότι ο ηθοποιός του όχι μόνον είχε προσλάβει κάθε ερμηνευτική παράμετρο όπως ο ίδιος την εννοούσε και την δίδασκε αλλά και
στην Τέχνη, έφθασε μέχρι σημείου να παρεμβαίνει τόσο θετικά ακόμη και στο έργο του τιτάνιου Δημήτρη Μητρόπουλου, προσωπικού του φίλου και μουσικού συνεργάτη του σε πολλά σκηνοθετικά "ανεβάσματα", γενομένων αποδεκτών των παρατηρήσεών από τον κορυφαίομουσουργό. Σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο Δημήτρης Ροντήρης υπήρξε «…ίσως, ο σημαντικότερος Έλληνας παιδαγωγός με την έννοια ότι εισήγαγε την επιστημονική συγκρότηση των ηθοποιών, δημιουργώντας στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου την υποδομή για
Η διδασκαλία του Δημήτρη Ροντήρη «ελλιμενίζονταν» στην προσωπική του ικανότητα και εμπειρία ως ηθοποιού και όχι ως τηρητή κανόνων θεωρητικού δασκάλου και ο σκηνοθετικός κορεσμός του δεν σταματούσε στο να υποδυθεί, πριν από τον ηθοποιό του, τον ρόλο, κάτι που είχε καθιερώσει παλιότερα
διερευνούσε
πιθανή ένσταση του ηθοποιού του,
«μαιευτικώς» και διεξοδικώς
την άσκηση και σταθμό στην εκπαίδευση των ηθοποιών, μεεπιστημονικάκριτήρια»! Και, βεβαίως, ο Δημήτρης Ροντήρης θεωρούσε εκ των ουκ άνευ, την άριστην εμπέδωση της γλώσσας ώστε να βιώνεται το νόημά της και να αποδίδονται τα εξ αυτού συναισθήματα αλλά και την ορθοφωνία για την διδασκαλία της οποίας αφιέρωνε ατελείωτες ώρες και πάντοτε επί τη βάσει γερμανογλώσσων βοηθημάτων προκειμένου να εξελίξει τον φθόγγο σε φράση, στο στόμα του κάθε μαθητή του.
Ποιο, όμως, υπήρξε το "δακτυλικό αποτύπωμα" της διδασκαλίας του Δημήτρη Ροντήρη, αυτό που της διασφάλισε την αθανασία της μοναδικότητος; Ο ίδιος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την αρχαία τραγωδία, έγραψε κάποτε ότι η επιτομή της συνοψίζεται σε τρία στοιχεία: Στην ανάδειξη του θρησκευτικού και τελετουργικού χαρακτήρα της, την απόδοση του καθαρού και ουσιώδους συναισθήματος χ ω ρ ί ς υ π ε ρ β ο
λ έ ς και, τέλος, την ανάδειξη του λυρικού στοιχείου που οι τραγικοί ποιητές πήραν από ένα θρησκευτικό τραγούδι, τον διθύραμβο, ανυψώνοντάς τον σε καλλιτεχνική διαδικασία που απομόνωσε την τραγωδία από την καθημερινή πραγματικότητα, μία διαδικασία που επιτρέπει στην ψυχή του θεατή να διατηρεί την ελευθερία του ακόμα καιμέσαστηθύελλατωνέντονωνπαθών. Η παρασημοφόρηση υ του ΔημήτρηΡοντήρη απότονίδιοτον ΓερμανόΚαγκελάριο ΑΔΟΛΦΟΧΙΤΛΕΡ γιατηνπροσφοράτου στηναναβίωση τηςαρχαίας ΕλληνικήςΤραγωδίας
Μέτοχος της Γερμανικής Παιδείας και πιστός τηρητής της τευτονικής αφοσιώσεως στον σκοπό, όπως είχε άλλωστε διδαχθεί στην Αυστρία και στην Γερμανία από μεγάλους Δασκάλους, ο Δημήτρης Ροντήρης κατέκτησε το βάθρο του κορυφαίου αναγεννητή της αρχαίας τραγωδίας εργαζόμενος σκληρότατα όπως κάθε θεράπων της Τέχνης πρέπειναεργάζεται. Ηφοιτητική ταυτότητατου ΔημήτρηΡοντήρη στηνΑνώτερη ΜουσικήΣχολή τηςΒιέννης. Και, τελικώς, αυτή η σκληρότατη ενασχόλησή του με το καλλιτεχνικό του αντικείμενο ήταν ό,τι τον ώθησε προς τα πάνω, ό,τι τον έκανε να αποφύγει το "ψεύτισμα", διακονώντας με συνέπεια το θέατρο και διδάσκοντας εκ τουτάφουτουακόμηκαιεμάςτουςελαχίστους.
Ησκηνογραφικήμελέτηκαιτεκμηρίωση Με προσοχή στην ιστορική ακρίβεια στην οποία συνυπολογίσθηκε και το συναισθηματικό πλαίσιο της εποχής με ό,τι αυτό επηρεάζει το σκηνογραφικό «κλίμα», ολοκληρώθηκε η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηριώθηκε γραπτώς, ως αναπόσπαστο τμήμα του κυρίως σεναρίου από τον συγγραφέα του. Κύριο βοήθημά μας το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης των «Ελλήνων Κενταύρων» με εξαιρετικές εκδόσεις που καλύπτουν την πλήρη σκηνογραφική προσέγγιση κάτι το οποίο μας εξοικονόμησε χρόνοπροσφυγήςσεξένεςΒιβλιοθήκες. Η πλήρης σκηνογραφική προσέγγιση αποτελεί κεφάλαιοτουκυρίωςκειμένουτουσεναρίου.
θεατρική διδασκαλία στους μαθητές ενός Ιππικού Θεάτρου οι οποίοι είναι, ταυτοχρόνως, Ίπποι και Άνθρωποι, αποτελεί μία πολύ σύνθετη διαδικασία η οποία, διόλου «περιέργως», ενώ παρέχει την προτεραιότητα θεατρικής «μυήσεως» προς τον Ίππο-ηθοποιό, τον συνεκπαιδεύει, παραλλήλως, με τον Άνθρωπο-ηθοποιό ώστε να «διασταυρωθούν» ομαλώς και ισοτίμως επί σκηνής.
εάν δεν είναι ι π π ο γ ν ώ σ τ η ς! Έτσι, η διδασκαλία στο Ιππικό Θέατρο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υλοποιηθεί από έναν σκηνοθέτη ο οποίος αγνοεί την ψυχολογία και τον τρόπο των βιολογικών λειτουργιών του Ίππου, πρωτίστως, τον τρόπο της εκ μέρους του Ίππου αντιλήψεως της φυσικής πραγματικότητος και της εκ μέρους του αναλύσεως και κατανοήσεωςτωνεξωτερικώνερεθισμάτων.
ΣΤ' ΤΡΟΠΟΣ
Αυτό σημαίνει ότι σε ένα Ιππικό Θέατρο, ακόμη και ο καλύτερος θεατρικός σκηνοθέτης είναι καταδικασμένος να αποτύχει
Η
και «θεμέλιο λίθο» θα «χτίσουμε»τοόλο«οικοδόμημα»! Όσο κι αν η δίψα της γρήγορης απολαύσεως με την ολοκλήρωση ενός σκηνικού αποτελέσματος «καταδιώκει» όλους τους συντελεστές μιας, οποιασδήποτε, παραστάσεως, στο Ιππικό Θέατρο ο χρόνος «παγώνει» σε μια προσπάθεια επεξεργασίας μικρών λεπτομερειών που αθροίζονται στοβέλτιστο αποτέλεσμα. Και αυτό τοβέλτιστο αποτέλεσμα εδράζεται, πρωτίστως, στην α σ φ ά λ ε ι α των σκηνικών συντελεστών και στην θεατρική απόδοσή τους. Εδώ, όπου καμιά πρόθεση διογκώσεως μιας παραστασιογραφίας δεν υφίσταται αφού τα πάντα
Μέρος
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ Η
βασική, λοιπόν, «μαγιά» σε ένα Ιππικό Θέατρο είναι ο Ίππος και με αυτόν ως επίκεντρο
και του Ιππέως ξεκινά
γνώση
ψυχολογίας και του τρόπου αντιλήψεως του Ίππου από τον Άνθρωπο. Και, σε κάθε μάθημα, θα πρέπει εξ αρχής να είμαστε βέβαιοι ότι ο τετράποδος συνεργάτης μας δεν υφίσταται καμιάν ενόχληση η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπιθύμητες αντιδράσεις του. Ούτω πως, ένα μάθημα Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την επικέντρωση στη βιωματική διδασκαλία της λεπτομέρειας και όχι στην διεκπεραιωτική γενικότητα, με προτεραιότητα στηνασφάλειατηςσυνεργασίαςΊππουκαιΑνθρώπου.
αφορμώνται από μία παράμετρο πουσεκανένα άλλο είδος θεάτρουδενείναιτόσοέντονη. Επί παραδείγματι, ένας ανεπαίσθητος ήχος της πόρπης του υποσιαγώνου μπορεί να ανησυχήσει μέχρις αφηνιασμού τον υπερευαίσθητο Ίππο με συνέπεια ένα ατύχημα; Κι εδώ καλείται ο διδάσκων να σταθμίσει την ψυχολογία του Ίππου του, να επαληθεύσει τις «αντοχές» του στη συγκεκριμένη δοκιμασία και σε περίπτωση εμφανίσεωςτουόποιουπροβλήματοςνατολύσει. Στην Ιππική, η α π ο φ υ γ ή α τ υ χ ή μ α τ ο ς και η αλληλένδετη α σ φ ά λ ε ι α του Ίππου
από την
της
Εν αρχή, λοιπόν, ην ο …Ίππος-ηθοποιός! Διότι, η «αρχή» του Ιππικού Θεάτρου, εξ ορισμού, είναι ο Ίπποςηθοποιός και όχι ο Άνθρωπος-ηθοποιός. Και, εν αρχή της …αρχής η ασφάλεια της διδασκαλίας, οπότε, ο Ίππος θα πρέπει να εισαχθεί βαθμιαίως σε ό,τιδήποτε τον αφορά και αφού δείξει συμβατός
όλοι
Και σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε το βιβλίο «Έφιππη Τοξοβολία» του Δασκάλου Kassai Lajos όπου, στην 30ή σελίδα γράφει: «Δεν είναι όλοι οι Ίπποι κατάλληλοι για Έφιππη Τοξοβολία.». Στην δική μας περίπτωση, περιέργως πως και στην Έφιππη Τοξοβολία και στο Ιππικό Θέατρο όσοι Ίπποι βρέθηκαν στα χέρια μας, απεδείχθησαν κατάλληλοιγια την αποστολή τους! Σύμπτωση; Μπορεί!... Ασφαλώς και ως μαθητές του Kassai Lajos δεν θεωρούμε εαυτούς σε τίποτε καλύτερους εκείνου!
Ίππους τους οποίους χειρισθήκαμε με τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής που ακολουθούμε στην Σχολή των «Ελλήνων
με το εκάστοτε διδασκόμενο αντικείμενοθαπρέπειναπροχωρείστοεπόμενο. Αυτά και εφαρμόσαμε με τους μέχρι τώρα σχολικούς
Κενταύρων» παρατηρώντας ότι,
ανεξαιρέτως, επέδειξαν ικανοποιητικότατη προσαρμογή στα σκηνικά τους καθήκοντα.
Απλώς, από την πρώτη στιγμή της επαφής διαπιστώσαμε ότι ο Ίππος έχει ανάγκη να νιώσει ασφαλής με τον Άνθρωπο ώστε να τον εμπιστευθεί κι ευθύς αμέσως μετατρέπεται σε έναν ασφαλή και πιστό συνεργάτη του κι αυτόακολουθήσαμε.
ενός Ίππου θα πρέπει να ακολουθεί βήματα εικοσαλέπτων διδασκαλίας με διαλείμματα ανανήψεως κι επαναλήψεων με σύναψη των διδαχθέντων, τουτέστιν: Διδάσκουμε το ¨α¨ επί είκοσι λεπτά, διαμεσολαβεί διάλειμμα μισού χρόνου κι επανερχόμεθα με επανάληψη του ¨α¨ συν το νέο γνωστικό αντικείμενο¨β¨,καταλήγονταςμε¨α¨και¨β¨. Η προϋπόθεση της υπάρξεως θεατρικού σεναρίου έργου το οποίο έχει διαρκώς κατά νου ο Εκπαιδευτής, διευκολύνει την σκηνική εκπαίδευση του Ίππου-ηθοποιού. Υπ΄ αυτή την προϋπόθεση ο Εκπαιδευτής γνωρίζει ανά πάσα στιγμή το διδακτέο αντικείμενο στον Ίππο, την ιπποσαγή, την κίνηση, την παρεμβολή φωτισμών,
Κατά τα λοιπά, η διδασκαλία του θεατρικού ρόλου στον ίππο είναι υπόθεση τηρήσεως των όρων που τον διατηρούν ήρεμο και επικεντρωμένο στον διδάσκοντα με δεδομένο το ότι η αυτοσυγκέντρωση δεν είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει …επ΄ άπειρον, έχοντας βραχύ χρόνο λήξεως. Γι αυτό και η θεατρική εκπαίδευση
μουσικής και εφφέ και, τέλος, την ίππευση εκεί όπου αυτή υπάρχει. Ιδανικόν είναι η εκπαίδευση του Ίππου να γίνεται στην πραγματική σκηνή όπου προορίζεται να ανεβεί η παράσταση για την οποία προορίζεται, αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητο και ένας Ίππος-ηθοποιός μπορεί να εκπαιδευθεί οπουδήποτε με την συνδυαστική μνήμη του να «τροφοδοτείται» με «συντεταγμένες» γενικής εφαρμογής ώστε όταν βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον να συνεχίσει να «καθοδηγείται» από τις δοθείσες εκπαιδευτικές «συντεταγμένες».
του θεατρικού έργου, βάσει του οποίου είναι σωστό να επιχειρείται η όποια διδασκαλία, θα βοηθήσει τον Εκπαιδευτή να εκτιμήσει την ιππικήν επάρκεια του εκπαιδευομένου να ανταποκριθεί στον προβλεπόμενο ρόλο, διότι, εν εναντία περιπτώσει θα πρέπει ο εκπαιδευόμενος να βελτιωθεί, αρχικώς, στις έφιππες απαιτήσεις του ρόλου πριν δοθεί έμφαση στην υποκριτική διδασκαλία του. Το ίδιο ισχύει και για τους εισερχομένους στην Σχολή χωρίς προηγούμενη ιππική εμπειρία και προς τους οποίους, κατά προτεραιότητα θα πρέπει να γίνει ιππική διδασκαλία πριν εισαχθούν στην υποκριτική διδασκαλία. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει ο νεοδιδασκόμενος να αφεθεί στην απορρόφηση της ιππικής διδασκαλίας απερίσπαστος από ο,τιδήποτε άλλο
Μία Σχολή Ιππικού Θεάτρου μπορεί να δεχθεί ως μαθητές άτομα με ιππικήν εμπειρία ή και χωρίς αυτή και στην δική μας Σχολή γίνονται δεκτοί μαθητές και των δύο κατηγοριών,όπωςκαισεμίαπαράστασηΙππικούΘεάτρου μετέχουν ιππεύοντες και μη. Είναι αυτονόητο, δε, ότι η «πυξίδα» του σεναρίου
και να ληφθεί δάνειο χρόνου ώστε μετά από σχετική πρόοδο στην ιππική, να ακολουθήσει και η υποκριτική διδασκαλίατου. Κατά έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, η προϋπόθεση ασφαλείας ενός μαθήματος Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να τηρείται και εν αρχή της εκπαιδεύσεως του Ανθρώπουηθοποιού ο οποίος, λόγω πολλών αιτιών, μπορεί να εμφανίσει ακόμη και ακούσια ταραχή ενώπιον ενός συμπαίκτη-ζώου ανεξαρτήτως εάν αυτός είναι ακόμη και έμπειρος Ιππέας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ακούσιες επιφυλάξεις, ακόμη κι εκούσιοι φόβοι έρχονται αυτομάτωςστο«προσκήνιο»καιμπορείναεπεκταθούνκαι στον Ίππο με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, ο Εκπαιδευτής ο οποίος θα αναλάβει έργο εκπαιδεύσεως Ανθρώπου-ηθοποιού και, βεβαίως, εκεί όπου συνυπάρχει Ίππος,θα πρέπειναελέγξει,κατ΄αρχήν,την ανα πνοή του εκπαιδευομένου του και, εάν είναι καλώς ρυθμισμένη και μόνον, μπορεί να συνεχίσει, άλλως θα πρέπει να την ρυθμίσεικαιγιατην«ρύθμιση»είναιπολλοίοιτρόποι.
Μία από τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδουςρυθμίσεωςτης αναπνοής, από την εμπειρία της δικήςμας διδασκαλίας, απεδείχθη η βαδιστική αλλά καιη έφιππη ανάγνωση κειμένου στην οποία προσδώσαμε ιδιαίτερην έμφαση.
Η όλη διδασκαλία επεχειρήθη τόσο «in vitro», δηλαδή, μέσαστοελεγχόμενοπεριβάλλοντουΙππευτηρίου,όσοκαι «in vivo», δηλαδή, σε εξωτερικό, φυσικό περιβάλλον προκειμένουνασυγκριθείτοδιδακτικόαποτέλεσμαεπίτων διδασκομένων Ανθρώπων και όχι Ίππων, για τους οποίους, άλλωστε δεν θα ήταν και ενδεδειγμένο για πολλούςλόγους. Ως προς την εξωτερική διδασκαλία, αρχικώς, επελέγησαν δημόσια σημεία μετρίας κινήσεως ώστενα μην λειτουργήσει αποτρεπτικώς για τον διδασκόμενο η παρουσίαδιερχομένων.
Παραλλήλως, επελέγησαν σημεία με μια κάποιαν «αισθητική σεναρίου» ώστε να ενισχύσουν την έμπνευση τηςδιδασκαλίαςκαιναεμψυχώσουντονδιδασκόμενο. Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις απεδείχθη ότι η εξωτερική, «in vivo» διδασκαλία είχε πολύ υψηλότερο διδακτικό αποτέλεσμα. Εδώ, ο διδασκόμενος όχι, απλώς, μαθαίνει ταχύτερα αλλά και, ξεπερνώντας τον πρώτο «κλονισμό», διαμορφώνει μια πειστικότερη σκηνική προσωπικότητα. Γενικώς, κατά την παρούσα προκαταρκτική φάση, διδάχθηκαν πολλοί μαθητές Άνθρωποι και Ίπποι με κύριο σκοπό την αποκρυστάλλωση μεθόδων διδασκαλίας στις οποίες και καταλήξαμε χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο και, βεβαίως, όπως πάντοτε, χωρίς κανένα ατύχημα! Και, πέραν των ιδιαιτεροτήτων των ανθρωπίνων συμπεριφορών, οι Ίπποι απεδείχθησαν οι καλύτεροι σκηνικοί «επαγγελματίες» ηθοποιοί, κάτι που μπορούμε να τοδιατυπώσουμεαπεριφράστως!
Μέρος Ζ' Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο
Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και
σκηνογραφικήπαράμετρο!
μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων
την
Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις
οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος τουσκηνικούεγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικήςδιεγέρσεωςστονθεατή.
εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων». «Καθ΄ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θαλέγαμε…)δεντουςεπέτρεπεδιαύγειακατανοήσεωςτου
Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεωςστοπεντάγραμμο. Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή
ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωοςπρωταγωνιστήτουέργου. Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα
τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της …τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπότης! Γεώργιος Κοχλιός Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του
Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις. Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά
Απόφοιτος
Μακεδονίας και πτυχιούχοςτουτμήματοςΜουσικήςΕπιστήμηςκαιΤέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα
της Μουσικής και (β) Αρμονίου και
με εμφανίσεις στο
παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε …κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει…κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως! Ο Γεώργιος Κοχλιός σύντομα έστειλε τις πρωτότυπες όσο και εντυπωσιακές συνθέσεις του οι οποίες έφεραν την σφραγίδα μιας ιδιότυπης συλλήψεως επικεντρωμένης μέσα στο όλο «πνεύμα» του έργου και, το κυριότερο, με την ατμοσφαιρικότητα που προσδοκούσαμε! Ευγνώμονες, λοιπόν, προς τον συνθέτη μας και, σε λίγο, θα έχουμε επαγγελματικώς ηχογραφημένες τις συνθέσεις αυτές ώστε νατιςχαιρόμαστεκαλύτερα!
νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή … «περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά τονεαρότηςηλικίαςτου!
του Πανεπιστημίου
(α) Κλασικής Αρμονίας
Πλήκτρων, καθώς και
Μέγαρο Μουσικής
Μέρος Η' ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ Θα αποτελούσε πλεονασμό κάθε, εν προκειμένω, προσπάθεια περαιτέρω αναλύσεως της σκηνογραφικής προσεγγίσεως όταν έχει διευκρινισθεί ότι το παρόν έργο θεμελιώνεταιεπάνωστηνιστορικήναλήθεια! Αυτή, ακριβώς, η «αλήθεια» οροθετεί πολύαυστηρά και το εύρος κινήσεως του «πινέλου» του σκηνογράφου καταδικάζοντάς το σε … «ειρκτή» μέσα στο «κελλί» του ύφους της εποχής του ανατολικο-ρωμαϊκού και ιταλικού cinquecento, βεβαίως με τις αρχαιότερες αποκλίσεις που υπαγορεύειτοπρώτομέροςτουέργου. Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι υποχρεωτικό να παρέχεταισεκάθε…πικραμένοη δυνατότηταναεπιδίδεται σε αυθαιρεσίες οι οποίες σκοτώνουν την αλήθεια ενός θεατρικού έργου, είτε υπό την ταμπέλα της «μοντερνιάς» είτε υπό την ανοχή ψυχοπαθητικών ακαταστασιών που προσπαθούνναβρουν…διέξοδο.
Η πραγματικότητα είναι σαφής και δεν επιδέχεται παραχαράξεως, ούτε και την συγχωρεί εάν, βεβαίως, επιμένουμε να παραμένουμε απηλλαγμένοι ψευδαισθήσεων, παραισθήσεων ή και άλλων ψυχοπαθητικών…εμπλοκών! Καιγιατονλόγοαυτόν,ησκηνογραφικήδιδασκαλίατου «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» θα πρέπει να συνάδει με εγχειρίδιο Ιστορίας της εποχής του και όχι με καλειδοσκόπιοεξατομικευμένουυποκειμενισμού.
Μέρος Η' ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Και να! που εκ της οροφής φθάσαμε στο …θεμέλιο! Και αν, εν προκειμένω, θα αποτελούσε πλεονασμό κάθε προσπάθεια περαιτέρω αναλύσεως ως προς την σκηνογραφία, πόσο σοβαρότερο πλεονασμό θα αποτελούσε κάθε προσπάθεια περαιτέρω αναλύσεως ως προς την σκηνοθεσία, όταν στο, παραπάνω, Ε’ μέρος (Το σκηνοθετικό όραμα) γίνεται σαφής ονομαστική αναφορά στον,εκτουτάφου,ΜέντοράμαςΔημήτρηΡοντήρη! Τι χρεία λόγου έχουμε όταν αυτός ο μεγάλος Δάσκαλος κήρυξε την α λ ή θ ε ι α ως μόνης θεατρικής «διαλέκτου» που συνδέει την θυμέλη με το κοίλον! Ας υποκλιθούμε στηνμνήμητουκαιαςτηντιμούμεεσαεί!
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΠΡΟΛΟΓΟΣ Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Μέρος Β' Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ Μέρος Γ' Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ Μέρος Δ' ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»; Μέρος E' IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ Μέρος ΣΤ' ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ Μέρος Ζ' Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ Μέρος Η’ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ Μέρος Θ’ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
