μιας τέχνης που
κάλεσε για να του ανοίξει το τρί
μάτι του! Διότι, ούτε μέγας είναι, ούτε «ήρωας» εκείνος που υπηρετεί κάτι το ηρωικό, όπως είναι μία πολεμική τέχνη. Διότι, απλός θεράπων της είναι, όπως και κάθε θεράπων δεν είναι κατ’ ανάγκην και ήρωας! Και, δυστυχώς, από την μέχρι τώρα 17ετή λειτουργία της Σχολής μας, διεπιστώσαμε ότι ο παρασυρμός πολλών
αβάσιμη και αυτοκαταστροφική «ηρωποίηση»
και για τους ίδιους αλλά και για το
ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ένας μεγάλος κίνδυνος παραμονεύει όποιον ασχολείται με κάτι, πράγματι, μεγαλειώδες όπως. π.χ., με μια πολεμική τέχνη: να παρασυρθεί στην ηρωποίηση της τέχνης και του εαυτού του! Κάτι, που θα κοστίσει όχι μόνον στην ποιότητα της σχέσεώς του με την τέχνη αλλά και στον ευτελισμό του εαυτού του ως διακόνου και τίποτε παραπάνω,
τον
το
μαθητών μας σε μιαν
είχε θλιβερές συνέπειες
ελληνικό εφιπποτοξοτικό «αντικείμενο»! Η στρεβλή προσέγγιση της «ηρωικότητος» συνωδά τη επάρσει των ανασφαλών χαρακτήρων, συχνά καταλήγει στην παγίδα μιας γκροτέσκας αντιλήψεως του «ηρωισμού» η οποία και ανυπόστατη είναι και, εν τέλει, αστεία διότι, κατά κανόνα, αυτό που πολλοί εννοούν ως ηρωισμό δεν είναι παρά η επιτέλεση του οίκοθεν νοουμένου ως καθήκοντος και μόνον! Και γι αυτόν τον αποσαφηνιστικό λόγο, επιλέγουμε τον «καθ΄ ύλην αρμόδιο» Ιωάννη Συκουτρή και την «Ηρωική αντίληψι της ζωής» ώστε να εννοήσουμε ότι ηρωισμός, δεν είναι παρά, απλώς, το καθήκον το οποίο πρέπει να επιτελεί στην καθημερινότητά του ο άνω θρώσκων, αποφεύγοντας επάρσεις που άγουν σε «βυθίσεις»! Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης Αύγουστος 2022
ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΥΚΟΥΤΡΗ:: «ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» Κεφ.: «Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ Για την πληρέστερη κατανόηση του επιθετικού προσδιορισμού «ηρωικός» προϋποτίθεται μια αναγκαία απομυθοποίηση, άνευ της οποίας θα εξακολουθεί να διαπράττεται ένα λάθος το οποίο, από αιώνων, ταλανίζει τον Άνθρωπο: Τι, πράγματι, είναι «ηρωικό» και, εάν και κατά πόσον, συγχωρείται να προσδίδουμε σε αυτόν τον ορισμό την όποια υπερ- ή και μετα- φ υ σ ι κ ή διάσταση… Μελετώντας και μόνον το σχετικό κεφάλαιο «Η ηρωική αντίληψις της ζωής» του συγγράμματος του Ιωάννου Συκουτρή «Φιλοσοφία της Ζωής», παρατηρώντας προσεκτικά τις ιδιότητες του «ηρωικού Ανθρώπου» θα καταλήξουμε ότι όλες δεν καθορίζουν παρά τον κατά φ ύ σ η ανθρώπινο χαρακτήρα και τίποτε περισσότερο! Καμία από τις καταδεικνυόμενες ιδιότητες, αλλά και επισημάνσεις, δεν επιδέχεται προθέματος υπερ και/ή μετα-! Ας δούμε αυτές τις επισημάνσεις και τις ιδιότητες μία προς μία, απ΄ αρχής μέχρι τέλους του συγκεκριμένου κεφαλαίου: 1. «Η ζωή είν’ ένας διαρκής αγών…» Από αυτή την αφετηρία ξεκινά το κεφάλαιό του ο αείμνηστος Ιωάννης Συκουτρής και ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι τούτο επισημαίνει ό,τι το φυσικότερο, ό,τι το πλέον παραδεδεγμένο… Ακόμη και η καθημερινή πρωινή έγερση είναι μία μάχη κατά της ενύπνιας αναπαύσεως…
2. «Έτσι κάθε άνθρωπος αξιόλογος είν΄ ένας π ρ ό δ ρ ο μ ο ς που αντλεί το νόημα της υπάρξεώς του όχι από το παρελθόν του ούτ’ από το παρόν, αλλ΄ από το μέλλον και μόνον. Το παρελθόν ως παρελθόν το αγνοεί, προς το παρόν ευρίσκεται εις πόλεμον συνεχή.» Η λέξη α ξ ι ό λ ο γ ο ς στην συγκεκριμένη παράγραφο αποτελεί και το κλειδί της ερμηνείας των προθέσεων αλλά και των διατυπώσεων του συγγραφέως-στοχαστή! Διότι εδώ ο Ιωάννης Συκουτρής αποτυπώνει την ιδανική επιλογή του χωρίς, ωστόσο, να επιφορτίζει την φυσικότητα του ινδάλματός του με την οιανδήποτε υπερ και/ή μετα φυσικότητα, επανασυνδέοντάς το, απλώς, με την εμπόλεμη σχέση του. Όντως, ο π ρ ό δ ρ ο μ ο ς, ο π ρ ω τ ο π ό ρ ο ς δεν προσδένεται πουθενά αλλού, παρά μόνον επί του χρέους της αναγκαιότητος μ ά χ η ς, σε ε ν ε σ τ ώ τ α χρόνο! Τι το φυσικότερο; 3. «Και εδώ ακριβώς κείται η τ ρ α γ ι κ ό τ η ς του ηρωικού ανθρώπου. Ριζωμένος είναι βαθύτατα εις το παρελθόν, του οποίου είναι το εκλεκτότερον κάρπισμα’ μέσα του συμπυκνώνει εις μοναδικόν βαθμόν εντάσεως το παρόν – και όμως αρνείται το παρόν και το μάχετ’ εν ονόματι του μέλλοντος…» Σε αυτή την αναφορά διασκεδάζεται και η απορία όσων βιάστηκαν να εξαγάγουν συμπέρασμα απορριπτικό του παρελθόντος. Ναι, αδιαμφισβητήτως το παρελθόν για όλους αποτελεί το σημείο «προσδέσεως» του «ομφαλίου λώρου» της υπαρξιακής αφετηρίας αλλά, βεβαίως, η αδήριτη προτεραιότητα της μάχης της ζωής δεν μπορεί να εδράζεται στο παρόν αποβλέποντας στην υλοποίηση προσδοκίας ιδανικού μέλλοντος. Μια αλληλουχία πεδίων χρόνου τόσο φυσική όσο και η …φύση! 4. «Έτσι τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτόν του, εκλέγων ούτως ειπείν το επικινδυνότερον σημείον, μέσα εις την ορμήν και την οργήν παντοδαπών συγκρούσεων. Συγκρούσεων προς τους συγχρόνους του, οι οποίοι τον
αξιόλογο το
μ ο μέταλλο απείρως περισσότερο ο κοινός σίδηρος και η σκουριά κι όμως και τούτο είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό, κάτι το οποίο κι αυτό δεν επιδέχεται προθεμάτων υπερ- και/ή μετα- ως προς την φυσικότητά του.
«Κατ’ αυτόν τον τρόπον ζη τ α υ τ ο χ ρ ό ν ω ς ο ηρωικός άνθρωπος τον μεγαλύτερόν του πόνον και την μεγαλυτέραν του ελπίδα.
μισούν διότι μισούν το μέλλον εις το πρόσωπόν του. Συγκρούσεων προς τον ίδιον τον εαυτόν του, μιας πάλης μεταξύ της πραγματικότητός του, που ανήκει εις το παρόν, και των δυνατοτήτων του, που ανήκουν εις το μέλλον, που ε ί ν α ι το μέλλον, που θα τας πολεμήσει και πάλιν εν ονόματι άλλων δυνατοτήτων από την στιγμήν που θα γίνουν πραγματικότης.» Χωρίς να αφίσταται κι εδώ της φυσιολογικότητος ο, κατά Ιωάννη Συκουτρή, «αξιόλογος» (βλ. ανωτ. -2) επισημαίνει με τον χαρακτήρα τον νόμο των α ν α λ ο γ ι ώ ν όπου, αυτός ο ένας, ορίζει την «πολεμίστρα» του έναντι πολλαπλασίως περισσότερων οι οποίοι του αντιτίθενται, είτε επειδή δεν κατανοούν την κοσμοθέασή του, είτε επειδή την κατανοούν και την αποστρέφονται διότι οι ίδιοι είναι ανίκανοι να την υιοθετήσουν, είτε διότι στον κόσμο είναι φυσικότατο ο σίδηρος και η σκουριά να είναι πολλαπλασίως περισσότερα του χρυσού. Ολίγο και
π ο λ ύ τ ι
5.
Ζη την συντριβήν και τον πόνον του, αλλά ζη μαζί και την ηθικήν αναγκαιότητα του πόνου και του χαμού του. Κάτι περισσότερον: Ε ρ ω τ ε ύ ε τ α ι την συντριβήν του, την χαίρετ’ εκ των προτέρων, αντλεί την ιλαρωτέραν του ακριβώς παρηγορίαν από την συντριβήν του.» Τι το φυσιολογικότερο για έναν μαχητή να έχει ενστερνισθεί εκ των προτέρων το κόστος της ήττας η οποία μπορεί να επισυμβεί με αναλογία πιθανοτήτων όπως και η επιδιωκόμενη νίκη; Τι το φυσιολογικότερο για τον πολεμιστή η μέχρι έρωτος αποδοχή του ενδεχομένου της συντριβής του η οποία αποδοχή, άλλωστε, τον απελευθερώνει και από κάθε αναστολή συγκρούσεως; Kαι
όταν είσαι απαλλαγμένος αναστολών πολεμάς δριμύτερα κι αποτελεσματικότερα κάνοντας τον ζυγό της νίκης να γέρνει προς το μέρος σου. Τίθεται κι εδώ, ζήτημα υπερ και/ή μετα φυσικότητος; Κάθε άλλο, «συνταγή» νικηφόρας μάχης δίδεται μέσα στο πλαίσιο της απολύτως φυσιολογικής ψυχολογίας του πολεμιστή! 6. «Αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς περισσότερον ως μάρτυς αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματ’ άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου.» Δεν είναι, λοιπόν, ε π ι λ ο γ ή η βάδιση επί της ηρωικής αντιλήψεως της ζωής αλλά φ υ σ ι κ ό ς προσανατολισμός με την μοίρα να αποφασίζει για λογαριασμό του ατόμου, την μοίρα, δηλαδή την φ ύ σ η μιας και άλλη ερμηνείας της «μοίρας» δεν μπορεί να υπάρξει! Και όταν αναφερόμαστε σε μία φ υ σ ι κ ή εντολή για ποιον υπερ- και/ή μετα- φυσικόν …”ηρωισμό” μπορούμε να μιλήσουμε; Απλή επιτέλεση υπαρξιακού καθήκοντος του ατόμου είναι και τίποτε παραπάνω… Διότι, δικαίως, το άτομο το οποίο κινείται επί της ηρωικής αντιλήψεως της ζωής «αισθάνεται» δ ι α λ ε γ μ έ ν ο ς και όχι να διαλέγει το ίδιο, ώστε να κινηθεί επί της ηρωικής αντιλήψεως της ζωής!Και όταν η μοίρα επιλέγει, δηλαδή η φύση, δεν συγχωρούνται υπολογισμοί με ανθρωποκεντρικά κριτήρια (αριθμοί και μεγέθη) κι έτσι δεν συγχωρείται και η μέτρηση των αποτελεσμάτων αυτού του προσανατολισμού για τον οποίο η μοίρα, η φ ύ σ η είναι ο μόνος εντολέας του ατόμου! Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως αυτή την παράγραφο του αείμνηστου Δασκάλου διότι αυτό το επίθετο «διαλεγμένος» είναι και το κλειδί της απομυθοποιήσεως του ορισμού «ηρωικός». 7. «Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τα καταιγίδας και όλα τα αστροπελέκια, δια να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Αλλά θα το
του κινδύνου
πανέμορφος και άνευ του οποίου
κάνη όχι από πνεύμ’ αλτρουισμού και εθελοθυσίας υπέρ των άλλων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η α ι σ θ η τ ι κ ή, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότ’ είναι π ρ ο ν ό μ ι ο ν των εκλεκτών (όχι καθήκον ή πράξις φιλανθρωπίας) να συντρίβωνται υ π έ ρ των άλλων, υ π ό των άλλων – το πολυτιμότερον προνόμιον!» Εδώ ο λαμπρός στοχαστής Ιωάννης Συκουτρής συμπυκνώνει σε μία παράγραφο ολόκληρους τόμους διανοημάτων! Ναι, ο φύσει διαλεγμένος πολεμιστής γνωρίζει εξ αρχής τους κινδύνους και τους αποδέχεται, γνωρίζει ότι θα υποδεχθεί την κεραυνοβόλο οργή των χθαμαλών και κατωτικών της ζωής οι οποίοι σύρονται στην υποταγή μην έχοντας την δύναμη εκείνου, αλλά αυτό το θεωρεί ως δεδομένο για την βελτίωση της ποιότητος της ζωής όχι εκ φιλαλληλίας (ή, το χειρότερο, εξ ανθρωπισμού) αλλ΄ εκ της α ι σ θ η τ ι κ ή ς προσεγγίσεως
(διότι ο κίνδυνος είναι
ουδεμία πρόοδος!) και της επιγνώσεως ότι ακόμη και όταν οι χθαμαλοί και κατωτικοί σε συντρίβουν αποτελεί δική σου νίκη διότι αυτά τα ανθρωποσκούπιδα ηττώνται ακόμη και κατανικώντας το ευεργέτη τους. Κι αυτό αποτελεί το, όντως, πολυτιμότερο προνόμιο για το άτομο που διανύει την τροχιά της ηρωικής αντιλήψεως της ζωής, να δικαιώνεται ηττώμενο από έναν όχλο που δεν αντελήφθη ότι πολέμησε λ ά θ ο ς α ν τ ί π α λ ο, δηλαδή τον ίδιο τον ευεργέτη του! Ας θυμηθούμε τον Αμερικανό στρατηγό George S. Patton ο οποίος, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δήλωσε: «Πολεμήσαμε λάθος αντίπαλο!» κι ας συγκρίνουμε το τι ευαγγελίζονταν ο εκλεγμένος Γερμανός Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ με την μεταπολεμική αντιφασιστική αθλιότητα των δυτικών κοινωνιών για να διαπιστώσουμε ότι η Ιστορία πολύ σύντομα δικαίωσε πανηγυρικώς των πρωτοπόρο Εθνικοσοσιαλιστή Ηγέτη! 8. «Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν’ ο καρπός αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του
συντριβήν. Ειδεμή, η ηρωική αντίληψις θα ήτον ιδεώδες θανάτου, μόνον, όχι μορφή ζωής – και τι ζωής!» Μια απαραίτητη διευκρίνιση για όποιον παραπλανημένο θα μπορούσε να επικαλεσθεί «θανατολαγνεία» από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις
παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν’ αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν’ εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η α ν ά σ τ α σ ι ς, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.» Αυτός ο φύσει «διαλεγμένος» πολεμιστής του τώρα με τον «ομφάλιο λώρο» της υπάρξεώς του αγκυρωμένο στο παρελθόν και με την επένδυση των αποτελεσμάτων του αγώνος του στο μέλλον είναι φ υ σ ι κ ό να μην αυτοπροσδιορίζεται ως το τελικό αποτέλεσμα («ανθός») αλλά το γενεσιουργό αίτιό του («σπόρος»). Κι εδώ κανένα μεγαλειώδες πρόθεμα υπερ και/ή μετα αλλά η τήρηση μιας φ υ σ ι κ ή ς λογικής αλληλουχίας για την οποία «διαλέχτηκε» από τη Μοίρα! Απλώς, αυτός ο «διαλεγμένος» τηρεί απαρεγκλίτως την πορεία, το μονοπάτι όπως υποχρεούται εξ υπαρξιακού καθήκοντος. 9. «Αλλ’ ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς
του μεγάλου Δασκάλου. Όχι, κάθε άλλο! Περί της ζ ω ή ς ο λόγος και ο μεγάλος Ιωάννης Συκουτρής, ως λάτρης της, αφήνει και πολλές αμφιβολίες περί του «αυτοχειριασμού» του, όπως τον θέλουν μεταθανάτιοι διαχειριστές της μεταστάσεώς του… Και τούτη η παράγραφος θα πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται υπ΄ όψη π ρ ι ν από κάθε αναμάσημα «αυτοκτονίας» αναφορικώς με τον θάνατό του! 10. «Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνος αυτός, ζη έ ν τ ο ν α και π λ ο ύ σ ι α ολόκληρον την Ζωήν. Αλλά το να ζήσει έντονα δεν σημαίνει δι’ αυτόν ό,τι συνήθως νοούμεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζει άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής. Δεν τας αγνοεί βέβαια τας απολαύσεις της Ζωής ο ηρωικός άνθρωπος
κυβερνήτης, η εγκληματική εκκλησία, δεν δίστασε να συνεργήσει ακόμη και στον στραγγαλισμό του Ρήγα Βελεστινλή μέσα στον πύργο Νεμπόισα του κάστρου Καλεμεγκτάν του Βελιγραδίου! Επί της ουσίας των νοημάτων αυτού του αποτμήματος,
αλλά τας δοκιμάζει τόσον, όσον χρειάζεται να τας ξεπεράση, τας γνωρίζει τόσον, ώστε να εννοή, ότι κατά βάθος παραλύουν μάλλον την δύναμιν του ανθρώπου, και ας του χαρίζουν την ψευδαισθησίαν της εντατικότητος και της πλησμονής. Έπειτα τας απολαύσεις αναζητεί εκείνος που ζητεί να πάρη από την Ζωήν, όχι εκείνος που έχει να της δώση – και σε πλουτίζει όχι το να παίρνης, αλλά το να δ ί δ η ς.» Αιφνιδιαστικός και ακόμη δριμύτερος εραστής της ζωής επανεμφανίζεται ο … «αυτοκτονήσας» με … «Βερονάλ», βάζοντάς μας σε ακόμη βαθύτερα διλήμματα περί του «αφηγήματος» της θανής, αντί της βαρύνουσας …θανατώσεώς του! Με κεφαλαίο, γράφει την «Ζωή» ο αλησμόνητος Ιωάννης Συκουτρής και αυτά τα τέσσερα κεφαλαία «Ζ» αυτού του αποτμήματος της σοφής γραφής του μας θέτουν ακόμη εντονότερο το ζήτημα του …τιμήματος του θάρρους του λόγου σε έναν τόπο του οποίου ο διαρκής, αθέατος
παρατηρούμε ότι ο Ιωάννης Συκουτρής αντιδιαστέλλει όρους που μπορεί να προξενήσουν ηθικές παρερμηνείες και τους αποσαφηνίζει βάζοντας πάντοτε τον σωστό «παρονομαστή» που συνάδει με την ηρωικήν αντίληψη της ζωής. Τι ορίζεται ως «ένταση» και τι ως «πλούτος» και μέχρι ποίου σημείου οι «ηδονές» και οι «απολαύσεις»; Κυρίως, «τις ωφελείται;» ο λαμβάνων ή ο δίδων; Ένα πλήρες πλαίσιο πραγματικής μεθέξεως ζωής, αυστηρώς, μέσα στο πλαίσιο της φ υ σ ι ο λ ο γ ί α ς της και τίποτε πέραν αυτής, μα τίποτε που να δικαιολογήσει κάποιο υπερ και/ή μετα … Ο ηρωικός πολεμιστής είναι ο απολύτως καθημερινός μαχητής της ζωής, ο ένοικος της διπλανής πόρτας, ο οποίος ούτε δικαιούται αλλά ούτε και ποτέ αποκτά ιδιαίτερο … «φωτοστέφανο» που στέφει την οίκοθεν νοούμενη υποχρέωση επιτελέσεως του υπαρξιακού καθήκοντός του. Κάποιοι, λοιπόν, ας μην
πλούτο
πνευματικού βίου τον οποίο, επί ζώντος του, όχι μόνον
κατενόησαν
αναζητούν στην ηρωικότητα δικαίωμα αποκτήσεως αδείας …περιπτέρου, ούτε καν παράσημο για να εμφανισθούν στην επόμενη δημοτική παρέλαση ως προβεβλημένοι των «αποδέλοιπων» κοινών …θνητών συγχωριανών! Η απλή επιτέλεση χρέους τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν δικαιολογεί! 11. «Η έντονος αυτή ζωή είναι κατ΄ ανάγκην π ο λ υ μ ε ρ ή ς, τόσον πολυμερής, ώστε να την ευρίσκουν πολυπράγμονα όσοι μετρούν τον πλούτον των εκλεκτών φύσεων με την πενίαν της ιδικής των, όσους δεν αφήνει ο φθόνος ν΄ αναγνωρίσουν εις ένα σύγχρονόν των τον όλβον των αγαθών, που δεν είναι εκείνοι.» Εισάγοντας, μετά την ποιότητα και την ποσότητα της εμπειρίας της ζωής δια του επιθέτου «πολυμερής» ο, αληθώς, όλβιος Δάσκαλος σεμνά και διακριτικά αυτοβιογραφείται, επισημαίνοντας τον ποιοτικό
του δικού του
δεν
οι αντίπαλοι της μεγάλης προσφοράς του, αλλά και κατεπολέμησαν, φθόνου ένεκεν και νοητικής ανεπαρκείας! Όμως, φ υ σ ι κ ό και αυτό διότι την ευθύνη της ανεπαρκείας τους την φέρει η ίδια η φ ύ σ η της οποίας υπο-προϊόντα έτυχαν! 12. «Ο ηρωικός άνθρωπος χαίρεται πολλάς μορφάς ζωής συγχρόνως, και τας χαίρεται όχι εξωτερικώς, σαν αισθητικόν θέαμα ή δια να ικανοποιήση την περιέργειάν του. Μ έ σ α τ ο υ ζη όλας αυτάς τα μορφάς της Ζωής, τας αφομοιώνει μέσα του, και τας αποδίδει με τον π ρ ο σ ω π ι κ ό ν του τρόπον.» Η εσωτερικότητα της ζωής ως βιώματος για τον Ιωάννη Συκουτρή αποτελεί αξία ποιοτικής αποτιμήσεως του βίου. Και η προαναφερθείσα «πολυμέρεια» ως ποσοτική μέτρηση, όχι μόνον δεν αντιδιαστέλλεται προς αυτή την εσωτερικότητα, αλλά και εγγράφεται μέσα σ΄ αυτή!
πολλούς,
παραμένει
13. «Η ψυχή του ομοιάζει μ΄ ένα έδαφος λιπαρόν και βαθύ, εις το οποίον κάθε σπόρος άνετα θ΄ ανθοβολήση και θα καρπίση. Έτσι μεταμορφώνεται χωρίς να χάνη τον εαυτόν του.» Μα τι πιο φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ό από την γονιμότητα της ψυχής ενός όντος που μάχεται για να χαρεί το ανθοβόλημα των προσπαθειών του; Τι πιο α ν α μ ε ν ό μ ε ν ο για ένα κ α τ ά φ ύ σ η πλάσμα να προσδοκά την ευόδωση των προσπαθειών του σε ένα «καρπερό» υπόστρωμα ψυχής που υποθάλπει το κάρπισμα; «Ηρωισμός» η κ α τ ά φ ύ σ η λειτουργία; Ναι, εάν έχουμε ως σημείο αναφοράς τις οικτρές, ισχύουσες, αναλογίες «φυσιολογικών» και «αφύσικων» πλασμάτων με αριθμητικήν υπεροχή των τελευταίων των οποίων η ψυχή δεν αποτελεί γόνιμον έδαφος καρπίσματος αλλά φρυγμένη έρημο ξηρασίας… Αλλ΄ εν τοιαύτη περιπτώσει, ο «ηρωισμός» ταυτίζεται με την «φυσιολογικότητα» και αυτό μας διδάσκει ο Δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής! 14. «Ζη ταυτοχρόνως με
όπως ο τραγικός ποιητής ο μεγαλοφυής, που ζη μέσα εις όλα του τα πρόσωπα, και όμως
ο ίδιος και ως ύπαρξις και ως διάνοια.» Η «πολυμέρεια» επαναφέρεται και πάλι στο προσκήνιο του φυσιολογικού πλάσματος το οποίο έχει την ικανότητα να συμβιώνει με πολλούς γύρω του στη απέραντη «σκηνογραφία» της ζωής, ερμηνεύοντας την ατομικότητα του καθενός εξ αυτών χωρίς, όμως και να επιτρέπει «αλλοιώσεις» του εαυτού του ως εκ της αναγκαστικής συγχρωτίσεως. Ναι, ο φυσιολογικός μαχητής της ζωής δεν είναι ούτε μισάνθρωπος, ούτε ερημίτης, αλλά καταφέρνει να σ υ ν υ π ά ρ χ ε ι εν μέσω πολλών, βεβαίως και ασύμβατων άλλων, περιχαρακώνοντας, πάντως, τον θησαυρό της υπάρξεώς του ώστε να μη σκορπισθεί, όπως κινδυνεύει, μα μη καταντήσει ένας παράφρων ποιητής ο οποίος παρασύρεται από την παραφορά της διεισδύσεώς του σε ξένους, νοσηρούς, ψυχισμούς που χαρακτηρίζουν τις περσόνες που τον εμπνέουν.
«κρύσταλλο» της, φύσει οχυρωμένης κι ερματισμένης, προσωπικότητός του.
16. «Δεν θα ήτον ηρωικός άνθρωπος, αν δεν ήτο μία δυνατή προσωπικότητς, και δυνατή προσωπικότης σημαίνει ισχυρόν κεντρικόν εγώ, που να συγκρατή τας ψυχικάς
15. «Αλλ΄ η πολυμέρεια αυτή δεν σημαίνει και δ ι ά σ π α σ ι ν απώλειαν έρματος ατομικού, διάχυσιν και θόλωμα του πυρήνος της προσωπικότητος αυτό συμβαίν’ εις τους πολλούς, όταν ποτέ θελήσουν να είναι πολυμερείς. Δια τον ηρωικόν άνθρωπον η πολυμέρεια δεν αίρει την συγκέντρωσιν την καθιστά ισχυροτέραν, την α π ο δ ε ι κ ν ύ ε ι ισχυροτέραν.» Εκείνο που στους πολλούς (μη ηρωικούς) συνιστά σημείον αδυναμίας (πολυμέρεια) στον ηρωικό χαρακτήρα αποδεικνύεται (και δεν «αναδεικνύεται», απλώς…) σημείον δυνάμεως! Για κάθε ηρωικό πλάσμα η πολυμέρεια, η οποία σημαίνει πολλαπλότητα διανοητικής ανακατευθύνσεως και ψυχοπνευματικού «αναστοχασμού» με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν καταφέρει καμία διάσπαση στον πυρήνα της υπάρξεώς του, καμία ρωγμή στο
περιπετείας και τα εξωτερικά περιστατικά, τα πετάγματα και τα ενδιαφέροντα εις μίαν σφικτοδεμένην ενότητα όχι μόνον χρονικής διαδοχής, αλλά συνοχής λογικής, αναγκαιότητος ηθικής.» Και να που ο αείμνηστος Ιωάννης Συκουτρής μας τοποθετεί ενώπιον του «εγώ» μας στο οποίο, προκειμένου περί του ηρωικού χαρακτήρος, δεν συγχωρεί καμιάν αυτάρεσκην εκτροπή, αλλά το θέλει ι σ χ υ ρ ό ώστε να προστατεύει τον φορέα του από ολισθήματα που προκαλούνται από εξωτερικές παρασύρσεις, ένα «εγώ» λογικώς και ηθικώς πηδαλιουχούμενο. Πόρρω απέχον από κάθε εγωκεντρισμό, το ισχυρό «εγώ» του ηρωικού χαρακτήρος ασκεί εσωτερικόν έλεγχο και όχι εξωστρεφή εξουσιαστικότητα, όπως συμβαίνει στους πολλούς, στους οποίους το νοσούν «εγώ» εκδηλώνεται με συμπεριφορές τόσο αυτο- όσο κι ετεροκαταστροφικές, αναλόγως των
εκάστοτε διατειχισμών του ατόμου κατά την τρικυμία της ζωής του. Και όλα τούτα μέσα στην φ υ σ ι ο λ ο γ ί α του υγιούς βίου ενός εξίσου υγιούς χαρακτήρος και τίποτε περισσότερο! 17. «Η πολυμέρεια του ηρωικού ανθρώπου παρέχει πολλάκις την εντύπωσιν α ν τ ι φ α τ ι κ ό τ η τ ο ς. Είναι τόσον πλουσία η προσωπικότητς του, ώστε το καθένα της μέρος, η καθεμία της πλευρά, θα ημπορούσε ν΄ αποτελή (και αποτελεί δια τους πολλούς) έναν αυτόνομον κόσμον, διαφορετικόν από τον κόσμον που θα ημπορούσε ν΄ αποδώση μία άλλη πλευρά του.» Αυτό το επικίνδυνο πρόθεμα «πολυ-» στην λέξη «πολυμέρεια» αποτελεί επικίνδυνο ενδεχόμενο παρερμηνείας η οποία μπορεί να αγγίξει την «αντιφατικότητα» κάτι που, εδώ, προλαμβάνει ο Ιωάννης Συκουτρής. Η πολυεδρικότητα μιας ισχυρής προσωπικότητος, η απαστράπτουσα πολυπρισματικότητά της, κάθε άλλο παρά σημαίνει «αντιφατικότητα», αλλά μία πολύπλευρη σχέση με την ίδια την ζωή, κάτι που επιτρέπει την αμφιθέαση όσων, κατά το δυνατόν, περισσοτέρων διαστάσεών της. Αλλά και πάλι, συνδέεται η πολυεδρικότητα ενός χαρακτήρος με τον οιονδήποτε «ηρωισμό»; Κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο υπονοεί ο Δάσκαλος! 18. «Αλλ’ ο ηρωικός άνθρωπος δεν ομοιάζει με τους καλούς και φρόνιμους αμαξάδες, οι οποίοι οδηγούν το αμαξάκι των “βραδέως αλλ΄ ασφαλώς” από τους δρόμους τους στρωτούς και ησύχους προς το τέρμα που άλλοι καθώρισαν. Με τον ηνίοχον ομοιάζει, που κυβερνά τέσσαρα, οκτώ ίσως θυμοειδή άλογα και το καθένα των σπεύδει ασυγκράτητον προς αυτοβούλους κατευθύνσεις. Τα κυβερνά με δυνατό χέρι, χωρίς όμως και να εξουδετερώνη εκείνων την ορμητικότητα και την επαναστατικότητα. Ειδεμή, τι θέλγητρον θα είχε δι’ αυτόν η ηνιοχεία; Το “βραδέως αλλ΄ ασφαλώς” δεν το ξέρει ‘ λογαριάζει και τας πτώσεις, διότι μόνον όπου υπάρχουν
πτώσεις διδετ΄ ευκαιρία και ανυψώσεων» Για όσους έχουν και την ελάχιστην απορία αν πράγματι ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν Εθνικοσοσιαλιστής, σε αυτό το εδάφιο του έργου του υπάρχει και η βροντερή απάντηση: ΝΑΙ! Ήταν! Και για τον παρόντα αναλυτή δεν είναι αρκετή η σχετική διατύπωση του Ιωάννου Συκουτρή υπέρ του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού στη μετάφραση του βιβλίου του Max Weber “H Επιστήμη ως Επάγγελμα». Ο Ιωάννης Συκουτρής ως Εθνικοσοσιαλιστής, περιφρονεί απεριφράστως τους μετρίους και απορρίπτει τους υποτεταγμένους ψοφοδεείς, τους «καλούς», που ακολουθούν την πεπατημένη που άλλοι τους χαράζουν εκβιάζοντας τους κατωτικούς να ακολουθήσουν, ενώ συντάσσεται με την φ υ σ ι κ ή δύναμη την οποία απολαμβάνει και, κυρίως, σέβεται, όπως ακριβώς επιτάσσει και ο λαμπρός Εθνικοσοσιαλιστής φιλόσοφος Otto Dietrich: «Δεν δεχόμαστε απλώς την ελευθερία της προσωπικότητος του άλλου, αλλά την απαιτούμε!» Διότι, αυτά τα τέσσερα ή και οκτώ «θυμοειδή άλογα» δεν είναι παρά οι αμέτρητες όσο κι ετερόκλητες προσωπικότητες αυτών που περιβάλλουν τον ηρωικό χαρακτήρα αντιτιθέμενες, με αυτόβουλη κατεύθυνση καθεμία, προς την δική του κατεύθυνση και όμως, ο ηρωικός χαρακτήρας με ακλόνητο όσο και δίκαιο χέρι καταφέρνει να τα ηνιοχεί χωρίς να εξουδετερώνει ούτε την ορμητικότητά τους, ούτε την επαναστατικότητά τους γνωρίζοντας ότι αυτή η αυτοβουλία των ηνιοχουμένων είναι χρησιμότατη ως μέτρον συγκρίσεως και, τελικής, κρίσεως της ορθότητος της δ ι κ ή ς του κατευθύνσεως, Διότι, αυτό είναι «Εθνικοσοσιαλισμός» η διαχείριση της φ υ σ ι κ ή ς δυνάμεως υπέρ της κοινής προόδου χωρίς διάθεση πατερναλιστικών παρεμβάσεων οι οποίες καταπνίγουν αντίθετες βουλήσεις εφ΄ όσον αυτές διατηρούν το δικαίωμα στην ιδία κατεύθυνση και δεν εκδηλώνονται εχθρικώς προς τον κόσμο, οπότε η ανάσχεσή τους είναι καθήκον αυτοσυντηρήσεως του απειλουμένου κόσμου! Τέλος, μόνον ως Εθνικοσοσιαλιστής και με την ανάλογη
κοσμοθέαση θα μπορούσε να είναι τόσο ρηξικέλευθος όσο και επιθετικός εναντίον ενός κατεστημένου πανεπιστημιακού συστήματος χειραγωγήσεως της διανοήσεως, όπως το δημοκρατικό, που απαιτεί τυφλή παραδοχή υπαγορευομένων φαλκιδεύσεων από «περιούσιους» υποβολείς οι οποίοι ήλεγχαν και ελέγχουν αυτό το, αντιεπιστημονικό, πανεπιστημιακό κύκλωμα. Έτσι, αν «σκύψουμε» και μόνον στην παρακάτω σημείωσή του από το «Συμπόσιο», διαβάζοντας «ανάμεσα από τις αράδες», θα αντιληφθούμε την επιστημονικήν αρετή του Ιωάννη Συκουτρή που ξεκινά από την πλατωνική αίσθηση αλήθειας και δικαίου, καταλήγοντας στην γενναιότητα της απερίφραστης διατυπώσεως όπως αναβλύζει από το μικρό κείμενο που ακολουθεί: «Ο Αριστογείτων ήταν εραστής του Αρμοδίου, τον οποίον είχεν ερωτευθήκαι ο Ίππαρχος, ο δε Αρμόδιος είχεν ερεθισθή κατά του Ιππάρχου, διότι προσέβαλε την αδελφήν του. Αυτή, όχι η θρυλουμένη ελευθεροφροσύνη, ήτον η αφορμή της δολοφονίας του Ιππάρχου το 514, η οποία δεν εσήμαινε διόλου και την κατάλυσιν των Πεισιστρατιδών. Τους τυράννους εξεδίωξαν εκ των Αθηνών, όπως και από την άλλην Ελλάδα, οι Σπαρτιάται, συμμαχούντες με την επιχώριον αριστοκρατίαν. Αυτά τα’ απέδειξε τετραγωνικώτατα ο Θουκυδίδης 6, 54. Αλλ’ η επιστήμη δεν κατώρθωσε να εκβάλη από τας καρδίας των ανθρώπων ένα θρύλον, ο οποίος εξυμνεί το πανεύμορφον αίσθημα μιας φιλίας πιστής ως τον θάνατον, και τον οποίον απηθανάτισεν η λαϊκή ποίησις και η τέχνη η πλαστική εις τα συμπλέγματα του Αντήνορος και κατόπιν του Κριτίου και του Νησιώτου». Τι, άραγε, εκτός από …Βερονάλ, θα περίμενε ο αείμνηστος Δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής παραμένοντας στο επίκεντρο ενός διεφθαρμένου πανεπιστημιακού «κατεστημένου» που υπηρετούσε, ανέκαθεν την παραχάραξη της επιστημονικής αλήθειας και την αποχαύνωση γενεών μαθητών που αγωνιούν να αναρτήσουν το κορνιζαρισμένο δίπλωμά τους
… «μετ΄ επαίνου» αδιαφορώντας για το πραγματικό «ειδικό βάρος» το οποίο μπορεί να φέρει; Αλλά, μήπως και αυτός είναι … «ηρωισμός», μήπως αυτή η απευθείας σύγκρουση με μια διεφθαρμένη όσο και παντοδύναμη επιστημονική «αγέλη» και διόλου «κοινότητα» υποκρύπτει … «γενναιότητα»; Ασφαλώς ό χ ι, απλώς, φανερώνει την επιτέλεση του επιστημονικού καθήκοντος του ανδρός και τίποτε περισσότερο, ακόμη και εάν στην «στροφή» τον περιμένουν τα …Βερονάλ! 19. «Πράγματι ο π ό λ ε μ ο ς και ο κ ί ν δ υ ν ο ς είναι το στοιχείον του, η απαραίτητος τροφή του. Ο πόλεμος λέγω και η νίκη, όχι η ε π ι τ υ χ ί α.» Μεγάλη η ποιοτική διαφορά μεταξύ « ν ι κ ώ» κι «ε π ι τ υ γ χ ά ν ω» με το πρώτο να υπογραμμίζει την δικαίωση της μεγαλειώδους φυσικής επιβολής και το δεύτερο την επικράτηση της μεθοδευμένης, κοινής, επιτηδειότητος Και ο ρέκτης της ποιότητος Ιωάννης Συκουτρής δεν θα μπορούσε να παραλείψει και αυτή την ουσιώδη παράμετρο η οποία επικυρώνει την φ υ σ ι ο λ ο γ ί α του βίου. Διότι ο βίος εάν, γενικώς, δεν εδράζεται επί της π ο ι ό τ η τ ο ς ευτελίζεται σε, απλή, χαμοζωή. «Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους» μας άφησε πίσω του ο Ηράκλειτος κι αυτό, επίσης, ορίζει τον πυρήνα της φύσεως στην οποία τα πάντα είναι π ό λ ε μ ο ς! Επίταση, λοιπόν, στην ποιοτικότητα του πολέμου του βίου για τον Ιωάννη Συκουτρή αλλά και τι φ υ σ ι κ ό τ ε ρ ο η συστράτευση με αυτή την επιταγή η οποία απολήγει και πάλι σε μιαν ε π ι τ έ λ ε σ η οίκοθεν νοουμένου ως κ α θ ή κ ο ν τ ο ς; Και αν μιλάμε για «οίκοθεν νοούμενον καθήκον» π ο ύ ο …ηρωισμός; 20. «Αλλ΄ ο ηρωικός ζητεί την νίκην εκείνου που χαίρεται το ότι επολέμησε, το ότι εκινδύνευσε, το ότι αντέστη, την νίκην ως ευκαιρίαν μόνον να ζήσει εντόνους
και αγωνιώδεις στιγμάς. Και παρομοία νίκη συνυπάρχει κάλλιστα με την αποτυχίαν εις τους αντικειμενικούς σκοπούς, καθώς η αποτυχία των 300 εις τας Θερμοπύλας…» Από αυτό το εδάφιο ο Ιωάννης Συκουτρής υπεισέρχεται στην ερμηνευτική διαφορικήν αποτίμηση της «νίκης» και της «επιτυχίας» διευκρινίζοντας ότι η «νίκη» δεν είναι ένα απλό αποτέλεσμα, μία απλή κατάληξη προσπαθειών, αλλ’ εμπεριέχει α ξ ί α ακόμη και εάν η απόληξή της δεν είναι η προσδοκώμενη! Η νίκη περικλείει την επιτέλεση του καθήκοντος του «μάχεσθαι εν κινδύνοις», με λίγα λόγια, την ανταπόκριση στην βασικήν επιταγή της α ν τ ι σ τ ά σ ε ω ς σε ό,τι κρίνεται ως εχθρικό, κάτι το οποίο σήμερα το, απομένον αγελαίο ανθρωπάριο φ ο β ά τ α ι και παραλείπει, αναλογιζόμενο τις σ υ ν έ π ε ι ε ς, όπως το έχει εκπαιδεύσει να συμπεριφέρεται ο εχθρός εξουσιαστής του! Κι έτσι, ενώ άλλοτε οι 300 προέταξαν εαυτούς εναντίον χιλιάδων, σήμερα, εκατομμύρια οπισθοχωρούν έναντι «300» διότι ο ευτελισμένος κοινωνάνθρωπος απαρνείται το φυσιολογικό καθήκον του να π ο λ ε μ ή σ ε ι επιλέγοντας την απόρριψη του όπλου, της ασπίδος, αυτός ο ρίψασπις, με την ταυτόχρονη υποταγή στην καταβολή φόρου υποτελείας στους εβραίους τραπεζίτες που τον χειραγωγούν και τον εξουσιάζουν! Και οι εξουσιαστές των συγχρόνων ευτελισμένων κοινωνιών είναι οι ε β ρ α ί ο ι τ ρ α π ε ζ ί τ ε ς που, εγκληματικώς, τοκογλυφούν εις βάρος της Ανθρωπότητος και θα ήταν ανακόλουθο της φ υ σ ι ο λ ο γ ί α ς του αναλυτή να αποφύγει τον κατονομασμό των εξουσιαστών, καθιστώντας τον ανάξιο να συνεχίσει! Τι είπατε; Να φοβηθεί μήπως τον πουν …Φασίστα; Να φοβηθεί να τον εξισώσουν με έναν …Ezra Pound; Κάθε άλλο, Τιμή θα ήταν για αυτόν μια τέτοια «εξίσωση», ενώ ατιμία θα ήταν να αποστεί εκ του φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ο ύ κ α θ ή κ ο ν τ ό ς του, σωπαίνοντας! Και, αφιστάμενος του φυσιολογικού καθήκοντός του, ο αναλυτής, θα προέδιδε τον Δάσκαλό του, Ιωάννη Συκουτρή!
του εξωτερικού κόσμου. Ενώ η σοφία και η αποστολή του ηρωικού είναι ν’ α ν α β ι β ά σ η τα πράγματα προς την ψυχήν του, να γεμίση με νόημα τόσον, ώστε να γίνουν αντάξιά του. Δι αυτό παρέχει την εντύπωσιν άφρονος, και ε ί ν α ι άφρων. Έχει την αφροσύνην του παιδιού, που στερείται την πολυύμνητον αυτήν πείραν της πραγματικότητος η οποία
και ολιγοπιστία. Ενώ το παιδί
πιστεύει, διότ’ ημπορεί
21. « Άλλωστε γενικώς η επιτυχία είναι δια τον ηρωικόν άνθρωπον μία λέξις, μία πραγματικότης ίσως όχι α ξ ί α. Δεν την ξέρει, ούτε τον ξέρει εκείνη. Αν επίστευεν ολιγώτερον εις τον εαυτόν του, θα ήτο δι’ αυτό απογοητευμένος. Αν επίστευεν ολιγώτερον εις της Μοίρας την σοφίαν, θα ήτο απαισιόδοξος. Αλλ’ επιτυχία σημαίνει πραγματοποίησις σκοπού, που ευρίσκεται έξω μας, και εκείνος έχει μ έ σ α τ ο υ τον σκοπόν και το νόημα της υπάρξεώς του. Απέναντι αυτού τίποτε δεν μετρεί, ούτ’ η ζωή του ούτ’ η ευτυχία του. Και τι μεγαλύτερον θα ημπορούσεν η επιτυχία να του προσφέρη; Έπειτα η επιτυχία σημαίνει φρόνησιν, και η φρόνησις είναι προσαρμογή της ψυχής προς τα πράγματα, κ α τ α β ι β α σ μ ό ς δηλαδή και ολιγάρκειά της, δια να συμμορφωθή προς την καθημερινότητά
είναι κατά βάθος όκνος
είναι παιδί, ακριβώς διότι
ακόμη να πιστεύη, ανεπιφύλακτα. Ο ηρωικός άνθρωπος είν΄ ο αιωνίως νέος – τι να την κάνη την φρόνησιν; Είναι δια τους πεζούς και τους νοικοκυραίους, που βαδίζουν ήσυχα και ομαλά τον δρόμον της ζωής των. Εκείνος όμως δεν βαδίζει ‘ χορεύει. Αυτός είν’ ο λόγος που θεωρείται και είναι άνθρωπος α β ο ή θ η τ ο ς εις την συνήθη πρακτικήν ζωήν. Και ένας άλλος λόγος: δεν έχει την φρόνησιν να δ υ σ π ι σ τ ή προς τους γύρω του. Να δυσπιστή προς τι; Δια ν’ αποφύγη κινδύνους; Μα αυτούς είναι ακριβώς που αναζητεί η ψυχή του. Τους αναλαμβάνει όχι από
επαγγελματικήν συνήθειαν ή από βιοποριστικόν καταναγκασμόν οι ακροβάται και οι θηριοδαμασταί θα ήσαν τότε οι ηρωικώτεροι των ανθρώπων αλλ΄ ως εσωτερικήν προσταγήν της μοίρας του, ως το ιερώτερον δικαίωμα που του δημιουργεί η υπεροχή του. Οι πολλοί καμαρώνουν δι΄ όσους κινδύνους απέφυγαν, όχι δι’ όσους υπεβλήθησαν ‘ περιγράφουν τας επιτυχίας, που επραγματοποίησαν, και υπερηφανεύονται δια την εξυπνάδα των. Αλλά δια τον ηρωικόν άνθρωπον, το είδαμεν: η επιτυχία δεν αποτελεί ούτε κριτήριον ούτε ιδεώδες ‘ ιδεώδες του και κριτήριον: να ζήση δυνατός και ωραίος. Και είναι γενναιότερον και ωραιότερον ν΄ αδικηθής, παρά ν’ αδικήσης, να εξαπατηθής παρά να εξαπατήσης.» Εδώ ο γιγάντιος Ιωάννης Συκουτρής, συνεχίζοντας την διαφορικήν αποτίμηση μεταξύ «νίκης» και «επιτυχίας», απονέμοντας ακόμη έναν κότινο στις Αξίες που διέπουν τον ηρωικό βίο, αποτελειώνει τους «καταφερτζήδες» μικρανθρώπους που γερνάνε και χάνονται ψελλίζοντας ως δικαιολογία ενός ριψάσπιδος, υποτεταγμένου και δουλόφρονος, βίου την … «φρόνηση» και την «εμπειρία»! Βαρύτατο το διαμέτρημα του εκτελεστικού όπλου του Ιωάννου Συκουτρή και ευστοχότατο, αποσαφηνίζει τους κινδύνους μιας, ως ευτελές άλλοθι. υπερμεγεθυμένης «φρονήσεως» η οποία παρασύρει στην παράκαμψη του μαχητικού καθήκοντος της ζωής! Βολίδα ανάμεσα στα μάτια του μαζανθρώπου η επισήμανση του ανεκτίμητου Δασκάλου Ιωάννη Συκουτρή για όποιον έχει την π ρ α γ μ α τ ι κ ή φ ρ ό ν η σ η να παρατηρεί την ζωή όχι εκ του απάνεμου παρατηρητηρίου του …καναπέ του, αλλά μέσα από την εμπόλεμη καθημερινότητά της. Εδώ ο τιτάνιος Ιωάννης Συκουτρής οροθετεί και την γ ε ν ν α ι ό τ η τ α, υπερυψώνοντάς την στην ακρώρεια της αυτοθυσίας του ηρωικού χαρακτήρος ο οποίος προτιμά να αδικηθεί παρά να αδικήσει και να εξαπατηθεί παρά να εξαπατήσει! Κι όμως, ούτε αυτό συνιστά … «ηρωισμό» διότι, απλώς,
καταδέχεται
φθονή, μήτε να παραβγαίνη με τους άλλους ‘ δεν χρειάζεται να βεβαιώνη εις τον εαυτόν του μ΄ αυτό το μέσον, με την εξωτερικήν αναγνώρισίν του δηλαδή, την υπεροχήν του.» Ποιος ο «ηρωισμός», λοιπόν, της …προνομιακής συμβιώσεως με την μοναχικήν αριστοκρατικότητα ή, αν θέλετε, με την αριστοκρατική μοναξιά; Ποιος ο «ηρωισμός», λοιπόν, του να
ορίζει το μονοπάτι της άριστης σχέσεώς μας με τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας εφ΄ όσον, βεβαίως, αναφερόμαστε σε φυσιολογικό χαρακτήρα, άλλως… 22. «Εξαπατούν οι ετεροκεντρικοί, αυτοί που ασχολούνται διαρκώς με τους άλλους… Ο ηρωικός όμως αποτελεί ο ίδιος κ έ ν τ ρ ο ν τ ο υ ε α υ τ ο ύ τ ο υ, ελεύθερος εις την απομόνωσίν του, αριστοκρατικός με την απόστασιν εις την οποίαν κρατεί τους άλλους, απτόητος με το θάρρος της προσωπικής του γνώμης και της προσωπικής του ευθύνης, υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μοναξιάς του. Δι’ αυτό δεν
να
έχεις συνείδηση ότι αποτελείς κοσμικήν αυτοτέλεια η οποία δεν χρειάζεται έξωθεν αναγνωρίσεις, ανακουφιστικές γεφυρώσεις, λυτρωτικά υποστηρίγματα, ή, επιβεβαιωτικούς ανταγωνισμούς; Όσο ψηλότερα τα «τείχη» τόσο πιο προφυλαγμένο από βεβηλώσεις το άβατο των Αξιών του φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ο ύ χαρακτήρος ο οποίος δεν έχει λόγους να θεωρεί «ηρωισμό» την περιφρούρηση της πολύτιμης μοναχικότητός του. Άραγε, τι μορφή «ηρωισμού» αποτελεί η επιμελής αποφυγή του διαμοιρασμού της υπάρξεώς σου με τον όχλο; Στοιχειώδες καθήκον και μόνον, αποτελεί! 23. «Αν φαίνεται κάποτε να προχωρή από την απομόνωσίν του προς τους άλλους, το κάνει από πλησμονήν εσωτερικήν, από εντροπήν να κρατή μόνος του τον πλούτον που αναβλύζει μέσα του, από την σκληράν, αυτοβασανιστικήν επιθυμίαν να ξεφύγη από τον υ π ο κ ε ι μ ε ν ι σ μ ό ν του, τον μόνον κίνδυνον που φοβείται
δεν είναι παρά ένα υγιές δημιούργημα της φύσεως η οποία δια των κανόνων της αιτιοκρατίας (και όχι της «μοιρολατρίας»)
σοβαρά, να προχωρήση από το εγώ του προς την μ ο ί ρ α ν του. Και είν΄ η μοίρα κάθε ανθρώπου κάτι που υπάρχει και δρα πριν από το εγώ του και ύστρ’ απ’ αυτό’ είν’ η μοίρα μας που διαπλάσσει το εγώ μας, όχι τανάπαλιν. Έτσι ο ήρως είναι πάντα μ ο ν α χ ι κ ό ς – ειδεμή, δεν θα ήτον ήρως – αλλά ποτέ υποκειμενικός.» Πόσο «ηρωική» θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την εμμονή στη μοναξιά μας η οποία μπορεί να είναι μία φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ή κατάσταση αλλά δεν μπορεί να ορίζεται και ως «κλωβός» αυτοπεριορισμού; Και πόσο «ηρωική» θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και η απόφαση εξόδου από τον «κλωβό» της μοναξιάς μας επιδιώκοντας να μοιρασθούμε το πλεόνασμα ή και το υστέρημα της ευτυχίας μας με άλλους; Όλα, απολύτως φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ά και κοινότυπα «αντανακλαστικά» ενός υγιούς χαρακτήρος τον οποίον, σημειολογικώς, ο Δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής αποκαλεί «ήρωα» αλλά, στην πραγματικότητα
διαμορφώνει την «μοίραν» η οποία διαδρά (πάντοτε επί τη βάσει των κανόνων της αιτιοκρατίας) με το εγώ το οποίο αποτελεί και το επίκεντρο των προσπαθειών ανελίξεως του ελλόγου όντος. 24. «Πουθενά δεν φαίνεται περισσότερον η υ π ε ρ η φ ά ν ε ι α του ηρωικού ανθρώπου παρά εις τον τρόπον που διεξάγει τους λεγομένους αγώνας ιδεών. Δεν αποβλέπει ποτέ εις το να νικήση. Τι θα ειπή να νικήση; Να δεχθούν τας απόψεις του; Συμφορά! Ο ίδιος ξέρει τι του εστοίχισεν ως που να καταλήξη εις αυτάς, τι τ ό λ μ η εχρειάσθη sapere aude, λέγει ο αρχαίος ποιητής τι εσωτερικήν ω ρ ί μ α ν σ ι ν Προϋποθέτει. Έτσι ανησυχεί μάλλον παρά ποθεί εκείνον, που θα τας δεχθή κατ΄ επιταγήν ή ως προϊόν μιας συντόμου συζητήσεως.» Είναι μήπως … «ηρωικό» το να είσαι υπερήφανος για τις ιδέες σου εφ΄ όσον βεβαίως, οίκοθεν νοείται ότι αυτές έχουν νικήσει τις διαδικασίες βασάνου και είναι τεκμηριωμένες; Βεβαίως και
το τι πιστεύεις αλλά το π ώ ς πιστεύεις ό,τι πιστεύεις. Ότι τας θεμελιώδεις, τας ζωτικάς πεποιθήσεις σου ρυθμίζει κατά βάθος η μοίρα σου, όχι τ’ ανάπαλιν. Και η μοίρα σου είναι κάτι απολύτως προσωπικόν ‘ δεν ημπορείς μήτε να το δανεισθής, μήτε να το δανείσης.» Σκοτεινός, ως νέος Ηράκλειτος με τον οποίο έχει πολλά κοινά σημεία (και πέραν του «οχλολοίδορου»…)
όχι! Ο φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ώ ς …λογικός άνω θρώσκων, πρωτίστως θέτει υπό δοκιμασία τις ιδέες του και όταν τεκμηριώσει την ορθότητά τους αισθάνεται υπερήφανος γι’ αυτές. Από πού κι ως πού, ΄μως, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως … «ηρωισμός»; Και είναι δική μας …αναίδεια να αμφισβητήσουμε τον σοφό Ιωάννη Συκουτρή, ή, δική του ευρηματική «ατραπός» προκειμένου να μας βοηθήσει να απομυθοποιήσουμε τον βαρύτατο χαρακτηρισμό του «ηρωισμού» κατανοώντας ότι αποτελεί απλή συνιστώσα φυσιολογικού όντος; 25. «…σημασίαν δεν έχει το περιεχόμενον των ιδεών ενός ανθρώπου, αλλ’ η ψυχική δύναμις με την οποίαν τας κατέκτησε και τας κατέχει, όχι
και όσο το σκότος στο οποίο εν συνεχεία αναφέρεται (βλ. 27) ο Ιωάννης Συκουτρής εκτοπίζει την χορεία των ιδεών του ηρωικού ανθρώπου από το επίπεδο της «υλικο λογικής» ερμηνείας αποδίδοντας σε αυτές την μαγεία μιας καταγωγής συνυφασμένης με τον γονότυπο ο οποίος, αν και υλικώς ερμηνευόμενος εν τούτοις εμπεριέχει παραμέτρους μη δυνάμενες να ταυτοποιηθούν μέσα στον ατέρμονα χρόνο διαμορφώσεώς τους. Όλα τούτα, όμως, τι περισσότερο είναι από φ υ σ ι κ ά όπου, αν προστεθεί ο οιοσδήποτε επιπλέον προσδιορισμός (π.χ. «ηρωισμός») δεν θα είναι παρά μια περιττολογία; Kαι βεβαίως, οι όποιες ιδέες δεν σημαίνουν τόσα, όσα το ψυχικό σθένος με το οποίο τις απέκτησες και τις υπερασπίζεσαι γεφυρώνοντάς μας με τον μεγάλο Φασίστα, Αμερικανό, ποιητή Ezra Pound και την σοφή ρήση του: «Αν ένας άνθρωπος δεν είναι έτοιμος
ο οποίος μας βαραίνει προσωπικώς! Πού, όμως κι εδώ ο «ηρωισμός» αναφερόμενοι σε ατομικό καθήκον;
27. «…όταν υπερασπίζη τας απόψεις του δεν το κάνει δια να τας επιβάλη ‘ αλλά δια να μείνη οποίος είναι. Και ακριβώς το να είναι οποίος είναι, αποτελεί εις τα μάτια των άλλων πολλάκις αυτό και μόνον πολεμικήν. Η ύπαρξίς του και μόνη εξεγείρει το μίσος ΄ αρκεί να περιγράφη απλώς πως
αντιπάθειαν’ τόσον μεγάλον μέρος
Διότι το μέλλον
να θυσιαστεί για τις ιδέες του, τότε, είτε οι ιδέες του δεν αξίζουν τίποτα, είτε ο ίδιος δεν αξίζει τίποτα». 26. «Έπειτα τι σημαίνει δια τον ηρωικόν άνθρωπον ο αριθμός; Εκείνος θέλει, και ως πνευματικός άνθρωπος ακόμη, να εργάζεται, όχι να σ υ νεργάζεται – είναι ανδρικώτερον…» Η εκπλήρωση του ατομικού χρέους συνιστά προσωπικό καθήκον και η ατραπός της αποπληρώσεώς του είναι μοναχική και όσοι επικαλούνται «συνεργασίες» προς τακτοποίηση του χρέους, απλώς, είναι σαν εκείνους τους προσχηματικούς οι οποίοι, όπως μας λέει ο Friedrich Nietzsche, ψάχνουν μιαν ευκαιρία για να θυσιαστούν στους …ουρανούς! Αντιθέτως, είναι απαραίτητο το εξατομικευμένο «ανασκούμπωμα» όπου τα δυο χέρια μας θα πρέπει να επιτελέσουν το άπαν μη περιμένοντας ξένα χέρια να μοιραστούν έναν κόπο
είναι, και προκαλεί
από το μέλλον αντιπροσωπεύει.
είναι σκοτεινόν, και είν’ ολίγοι που δεν φοβούνται το σκοτάδι οι πολλοί το φοβούνται, και ο φόβος των παίρνει πολλάκις την μορφήν αντιπαθείας.» Ενώ το λευκό χρώμα σημαίνει συνύπαρξη χρωμάτων, το μαύρο σημαίνει ανυπαρξία χρωμάτων ή και …«αγνωστικισμό χρωματολογίου», μία κατάσταση «κενού» η οποία επισημοποιεί την αλήθεια της υποδηλώσεως αγνοίας εν όψει αγνώστου: και πλέον άγνωστον πάντων το μέλλον, πάντοτε δε ο νουνεχής άνω θρώσκων παραδεχόμενος την αλήθεια της φύσεως δεν διστάζει να ομολογήσει την άγνοιά του ενώπιον του αγνώστου εν αντιθέσει προς τον ανόητο ο
οποίος πομφολυγεί επί παντός επιστητού! Μαύρο το χρώμα των Γερμανικών Εθνικοσοσιαλιστικών SS και μαύρες οι αμφιέσεις τους υπό τον «Μαύρο Ήλιο» του πνευματικού επικέντρου τους, του Wewelsburg, ως γενναία και ειλικρινής παραδοχή του «αγνώστου» που επιφυλάσσει το μέλλον, έναντι του οποίου θα πρέπει να είμαστε πάντα σε ετοιμότητα επιφυλακής, ενώ οι ανόητοι «πολύχρωμοι» και …παρδαλοί επιδιώκουν την αποχαύνωση έναντι αυτής της αδήριτης προοπτικής, αδιαφορώντας για τις ολέθριες επιπτώσεις τις οποίες, μεταπολεμικώς, τις υφιστάμεθα όλοι κατά τρόπον καταστροφικό για την επιβίωση της Ανθρωπότητος! Και ποιος άλλος σε μία κοινωνία αρρωστημένη, αντιπαθείται περισσότερο παρά αυτός που αποκαλύπτει την αλήθεια, αφτιασίδωτην από απατηλά ψιμύθια που χαϊδεύουν …αφτιά! Όμως, αποτελεί «ηρωισμό» να λες την αλήθεια ή, οίκοθεν νοούμενη στοιχειώδη υποχρέωση του νοήμονος όντος; Οποίον κατάντημα να μισείται ο κήρυκας της αληθείας από τους αγελαίους διασπορείς του ψεύδους οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο υπάρξεως την Ανθρωπότητα; Όμως και επ΄ αυτού τίποτε το «ηρωικό», φυσικό καθήκον η επιμονή στην αλήθεια και η περιφρόνηση όσων την πολεμούν και οι οποίοι, φ ύ σ ε ι είναι καταδικασμένοι να ηττηθούν! Ωστόσο, ο κήρυκας της αληθείας, χωρίς τίποτε το «ηρωικό» αξίζει να απολαμβάνει το μίσος των αθλίων αντιπάλων του γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η Φύση δεν ανέχεται το ψεύδος! Και όταν οι σοβιετικοί αντιφασίστες προσπαθούσαν να αποδώσουν το έγκλημα του Katyn στους Γερμανούς ήρθε η στιγμή που παρεδέχθησαν διεθνώς την ενοχή τους, όπως και ο πατέρας της Αnna Frank, Otto Frank παρεδέχθη ότι το πολυδιαφημισμένο «ημερολόγιό» της ήταν δική του τελική σύνθεση δικαιώνοντας πανηγυρικώς τον Γάλλο ακαδημαϊκό Robert Faurisson ο οποίος αμφισβήτησε την αυθεντικότητα του εβραϊκού «Ημερολογίου της Anna Frank» και εδιώχθη απηνώς γι αυτή την ορθότατη αμφισβήτησή του διότι, οι παραχαράκτες της Ιστορίας,
που διαθέτει κι όχι μόνον μέχρι τα 94 μας, αλλά μέχρι τον θάνατό μας, υπερασπιζόμενοι την αλήθεια έναντι των ιταμών εκβιαστών και πλαστογράφων
«ηρωισμό» η μαχητική
παραμυθατζήδες
αυτοί που αρνούνται την αλήθεια της προς χάρη του δικού τους ψεύδους, έχουν «νομοθετήσει» και εκβιαστικούς νόμους οι οποίοι απειλούν όποιον δεν υποκύπτει στο ψεύδος τους, εξαχρειώνοντας την ιστορική έρευνα και στραγγαλίζοντας ΄κάθε ελεύθερη επιστημονική γνώμη! Και αυτά τα σιωνιστικά κτήνη που εκβιάζουν με παρωδίες «δικών» όπως αυτή της Νυρεμβέργης, εξακολουθούν να εξοντώνουν Κοινωνίες τις οποίες καταδικάζουν σε εκβιασμό γνώμης όπως συμβαίνει και αυτή την στιγμή στην Γερμανία όπου μία ηλικωμένη 94 ετών, η δημοσιογράφος Ursula Hedwig Meta Haverbeck Wetzel διώκεται απηνώς και …φυλακίζεται επειδή αρνείται το «Ολοκαύτωμα»! Κι όμως, ούτε στην περίπτωση της Ursula Hedwig Meta Haverbeck-Wetzel εντοπίζεται «ηρωισμός» αφού η άξια αυτή γυναίκα υπερασπίζεται τις ιδέες της όπως ο Ezra Pound όρισε, όπως ο Robert Faurisson έπραξε, όπως όλοι οι κατά φύση νουνεχείς πράττουμε και θα πράξουμε, καθένας με τις δυνάμεις
της! Δεν αποτελεί, λοιπόν,
εναντίωσή μας στους ψευδολόγους
που επιχειρούν να μας επιβάλουν το «αφήγημά» τους ως ιστορικήν αλήθεια, δεν αποτελεί, λοιπόν, «ηρωισμό» η απερίφραστη απόρριψη της πλαστογραφήσεως της Ιστορίας που διανθίζεται με διαστροφικά σενάρια προς κατανάλωση ηλιθίων και τα οποία, απατηλότατα, αναφέρονται σε …σαπούνια κατασκευασμένα από ανθρώπινο λίπος(!), με τα οποία επί δεκαετίες οι καταστροφείς των δυτικών κοινωνιών διέσπειραν το μίσος τους αποδομώντας τον ανθρώπινο Πολιτισμό! Οίκοθεν νοούμενο κ α θ ή κ ο ν είναι η καταπολέμηση του ψεύδους! 28. «…σπείρει άφθονα τα γεννήματα του νου του. Τα σπείρει, διότι δεν ημπορεί να κάνη διαφορετικά ‘ όπως το δέντρον που τινάζει τους καρπούς του σαν ωριμάσουν, είτ’
ο ίδιος κάθε φοράν να τ’ ακούη. Έτσι και ο ηρωικός άνθρωπος, είτε προφορικώς αναπτύσσει προς ένα κοινόν, είτε γράφει, κατά βάθος είν’ ο ίδιος ακροατής και αναγνώστης του εαυτού του. Ομιλεί ενώπιον των άλλων, δια ν’ ακούση ο ίδιος την φωνήν του δυνατώτερα, διαυγέστερα, συνειδητότερα.» Έξαρση αριστοκρατικής υπερβατικότητος ναι, αλλά «ηρωισμός»…; Bεβαίως και το κατά φύση άτομο τεκμηριώνει τον λογισμό του, τον ορθοδομεί κι αυτό μετατρέπει το «συλλογάσαι»
ευρίσκοντ’ αποκάτω είτε όχι αυτοί θα τους είναι χρήσιμοι.» Η αποφόρτιση πλεοναζόντων γεννημάτων μπορεί να είναι ανακουφιστική για τον «φέροντα οργανισμό» αλλά είναι «ηρωισμός»; Ασφαλώς όχι! Βεβαίως, ο φυσιολογικός άνω θρώσκων είναι παραγωγικός με μία παραγωγικότητα υψηλής ποιότητος, όμως, τούτο δεν συνιστά «ηρωισμό» αλλά μιαν ομαλή διεκπεραίωση έργου το οποίο υπαγορεύεται από την ίδια την φυσιολογία του ατόμου. 29. «…ο ηρωικός άνθρωπος διδάσκει, παρασυρόμενος από την πίστιν του‘ …διαβεβαιώνει κάθε φοράν το αγαπημένον του πρόσωπον πόσον τα΄ αγαπά, όχι δια να το πείση, ούτε διότι φαντάζεται πως αμφιβάλλει, αλλά μόνον διότι ευχαριστείται
σε πίστη η οποία όχι μόνον ωθεί αλλά και νομιμοποιεί την διδασκαλία, μια διδασκαλία η οποία προορίζεται ως επαληθεύουσα «βάσανος» του διδάσκοντος σπορέως με την πλήρην αδιαφορία του ως προς το κάρπισμα του «σπόρου» εφ΄ όσον γνωρίζει ότι ο Άνθρωπος γεννάται και δεν …γίνεται. Ναι, μιλά για ν΄ ακούει την φωνή του αλλά αυτό δεν είναι ηρωισμός, αλλά κάλυψη ζωτικής ατομικής ανάγκης που υπαγορεύεται από την σκοπιμότητα του διαρκούς αυτοελέγχου του νοήμονος «οδηγού» ο οποίος γνωρίζει τους κινδύνους εκτροπής που ελλοχεύουν, ανά πάσα στιγμή, κατά την διάρκεια της διευθύνσεως ενός οχήματος. Και μετά από όλα αυτά, ο νοήμων γνωρίζει ότι δεν υφίσταται ζήτημα «προπαγανδίσεως ιδεών», αλλά μόνον δ ι α φ ω τ ί σ ε ω ς με πάντοτε εμφανές το ενδεχόμενο απορρίψεως του φωτός από τους,
Είναι τόσο πλούσιος, ώστε θ’ αναπληρώση εύκολα (το ξέρει) κάθε ζημίαν ‘ προς τι λοιπόν να την υπολογίζη; Υπολογίζει ο πτωχός ‘ ο πλούσιος κλείνει τα μάτια, απλώνει το χέρι, και σκορπά… Όσα και να σκορπήση, πάντοτ’ εκ του περισσεύματος θα είναι.
Εκ του περισσεύματος αντλεί και η μεγαλοδωρία του ηρωικού ανθρώπου… Σκορπά την αγάπην του χωρίς ανταλλάγματα, έτοιμος να πληρώση εκείνους που θα θελήσουν να
Σκορπά τας συγκινήσεις, τους ενθουσιασμούς
γονοτυπικώς, σκοταδιστές οι οποίοι δεν εκτιμούν την αγνωστικιστική σημασία του σκότους (βλ.: 27) αλλά το ασπάζονται εκ γενετής ως αυτοσκοπό! 30. «Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής.» Ακόμη μία ειδοποιός διαφορά ποιότητος της οποίας η συχνότατη παρερμηνεία στους «καιρούς» μας, παράγει νοσηρές συμπεριφορές σε πάμπολλους που δεν αντιλαμβάνονται το λεπτότατο όριο διαχωρισμού υπερηφανείας και εγωισμού. Όμως, πού ο «ηρωισμός» όταν την σαφή διάκριση των δύο εννοιών την ορίζει το ποιοτικώς και διόλου «ηρωικώς», …αυτονόητο; 31. «Η ευτυχία του είναι να δ α π α ν ά, ακριβέστερον ακόμη: να δ α π α ν ά τ α ι. Ανεξάντλητος όπως είναι, δεν ξέρει αριθμητικήν.
την δεχθούν.
και την φλόγα, τα κάλλη και τα ρίγη της ψυχής του‘ και είναι τόσον πολλά τα πολυτιμ’ αυτά πετράδια, ώστε ο πτωχός και ο κακός υποπτεύουν πως θα πρέπει κίβδηλα να είναι‘ ειδεμή, θα τα εμοίραζεν έτσι, τόσον αμέριμνα, τόσον αλύπητα; Σκορπά του νου του τα γεννήματα, που είναι δι’ αυτόν βιώματα ψυχής, χωρίς να κατοχυρώνη συγγραφικώς την πατρότητά των, να έτσι σαν τον ήλιον που ακτινοβολεί παντού το φως του. Και ο ήλιος δεν έχει μετρητήν του φωτός ‘ έχουν αι ηλεκτρικαί εταιρείαι μόνον. Και ειν’ η χαρά του να σκορπά: όλα τ΄ αγαθά της γης τα εκτιμά όχι ως κ τ ή μ α τ α αλλ΄ ως χ ρ ή μ α τ α (με την
αρχαίαν σημασίαν της λέξεως εκ του χρώμαι), ως δαπανήματα δηλαδή. Ή μάλλον πιστεύει πως αγαθά δεν είναι ‘ γ ί ν ο ν τ α ι αγαθά, αφ΄ ης στιγμής και εφ΄ όσον δαπανώνται.» H υπέρβαση των ανθρωποκατασκεύαστων μέτρων και, μάλιστα, αυτών στα οποία υπεισέρχεται η υποκειμενικότητα «προτεραιότητος» όπως η «δαπάνη» αποτελεί, μεν, ωριμότητα ή και γενναιότητα πνεύματος, αλλά σε καμία περίπτωση «ηρωισμό»! Και αυτή η υπέρβαση άγει προς την μεγαλοδωρία η οποία είναι φυσικό να παρασύρει τους «μετρίους» σε επιφυλάξεις, τόσο ως προς τα κίνητρα της «δωρεάς», όσο και προς την «αξία» της. Σε καμία, όμως, περίπτωση αυτή η μεγαλοδωρία δεν συνιστά «ηρωισμό». Και στο πλαίσιο αυτής της μεγαλοδωρίας συμπεριλαμβάνονται τόσο οι άυλες πνευματικές ή ηθικές, όσο και οι υλικές προσφορές προς τους άλλους, τούτο δε, σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας αρνείται ακόμη και το «copyright», την «αποκλειστικότητα» των πνευματικών δημιουργημάτων του. Όμως… Ο υποφαινόμενος αναλυτής του συγκεκριμένου έργου του Ιωάννου Συκουτρή, μετά από πενταετή έρευνα και συγγραφική εργασία εξέδωσε ένα βιβλίο του οποίου αντίστοιχο δεν υπήρχε ούτε στην διεθνή βιβλιογραφία σχετικό με την ιππικήν εκπαίδευση και αφού το διόρθωσε προσεκτικά ζήτησε από τον Δάσκαλό του και κορυφαίο Ιππίατρο και Ιππολόγο Θ. Αντίκα να το αξιολογήσει. Εκείνος το έκρινε αυστηρότατα και με τις θερμότερες διατυ πώσεις και ακολούθως δόθηκε το «τυπωθήτο». Όταν ο Δάσκαλος παρέλαβε το αντίτυπό του έστειλε ένα μήνυμα για
να υποδείξει στον μαθητή του και συγγραφέα, πάντοτε με τον διακριτικό τρόπο του, υπενθυμίζοντάς του, ο τάλας, ότι είχε …ξεχάσει(!) να βάλει το όνομά του στο εξώφυλλο και ο μαθητής του, του απήντησε ότι δεν το θεώρησε απαραίτητο… Ήταν αυτό «ηρωικό»; Καθόλου! Ρεαλιστικό ήταν αφού σημασία έχει το περιεχόμενο και όχι η «τζίφρα»! Ο ίδιος συγγραφέας σε προηγούμενο βιβλίο του, (1983) τσακώθηκε με τον εκδότη του διότι απαίτησε να εμφανίζεται σε εκείνο το βιβλίο του η ρητή άρνησή του για κάθε «copyright», για κάθε «αποκ λειστικότητα» οι ουδήποτε πνευματικού δικαιώματος, επικαλούμενος την σχετική ρήση του Ιω άννου Συκουτρή περί «ηλίου και ηλεκτρικών εταιρειών». Ο εκδότης έγινε έξαλλος επέμεινε να απόφευχθεί παρόμοια αποποίηση αλλά με ανένδοτο τον υποφαινόμενο, η αποποίηση δημοσιεύθηκε κανονικότατα σε όλες τις εκδόσεις εκ των οποίων ήταν και …αριθμημένη! Μετά από πολλούς …καβγάδες με τον Βλαδίμηρο Ψιακή, λοιπόν, ο αναγνώστης του βιβλίου μπορούσε να διαβάσει την απερίφραστη αποποίηση των πνευματικών δικαιωμάτων του συγγραφέως του και να χρησιμοποιήσει κατά πως
ήθελε το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου το οποίο περιελάμβανε ένα σχεδιογραφημένο μανιφέστο Τέχνης.
με ανεπιφύλακτον προθυμίαν. Την δέχεται αυτονόητα και χαρωπά, αφού είναι κάτι βαρύ και δύσκολον, αφού ζωή σημαίνει δι’ αυτόν δράσις και κάματος. Εργάζεται από την επιθυμίαν να χρησιμοποιή τας δυνάμεις του σώματος και της ψυχής εις έργα δύσκολα, εργάζετ’ αισθητικώς, καθώς ένας αθλητής. Το ίδιον και εις την πνευματικήν του εργασίαν. Δεν μελετά
η σκέψις είναι δι’ αυτόν κάτι
το γράφει ή δια
Σημαίνουν, όμως, όλα τούτα κανέναν … «ηρωισμό»; Ούτε γι αστείο! Απλή «άποψη» είναι η οποία δεν απαιτεί την άντληση κανενός θάρρους, ή, μάλλον, είναι χαρά, όπως σημειώνει και ο αείμνηστος Ιωάννης Συκουτρής το μοίρασμα ενός πνευματικού περισσεύματος που ποτέ δεν θα στερέψει σε έναν νου που έμαθε να παράγει έργο. Κι αυτό το έργο, ασφαλώς και πάντοτε κατά Ιωάννην Συκουτρή δεν αποτελεί «κτήμα» αλλά «χρήμα», δεν αποτελεί οικονομικό μέγεθος, αλλά χρηστικό μέγεθος προοριζόμενο να δαπανηθεί ώστε να μεταστοιχειωθεί στο α γ α θ ό της διακινήσεως ιδεών. Έτσι, απλά και χωρίς κανέναν «ηρωισμό»! Μα κανέναν! 32. «Εις την εργασίαν καθυποβάλλεται
δια να γράψη ένα βιβλίον –
που το ζη, όχι κάτι που
να επιτύχη ένα αξίωμα. Μέσα του θέλει να πλουτίση, να πλουτίσει ακόμη με την χαράν που δίδει ένα δύσκολον ζήτημα. Προχείρως έτσι σκορπά ένα πλήθος προσωπικών στοχασμών (προσωπικών και όταν έχη απ΄ άλλους λάβει την αφετηρίαν της σκέψεως), που ένας άλλος θα επεφύλασσε ζηλοτύπως. Μα ο ηρωικός άνθρωπος αγνοεί την ζηλοτυπίαν.» Στο αχανές εργοτάξιο της φύσεως δύο πράγματα κατανοείς: τον κανόνα της εργασίας η οποία απελευθερώνει από τα κακά της αργίας (Arbeit macht frei!) και την δίκαιη κατανομή των αγαθών την οποία η φύση επιτυγχάνει ενόσω ο άνθρωπος ανατρέπει αυτό το φυσικό μέτρο δίκαιης κατανομής με τις ατελείς διεκδικήσεις του και, κυρίως, με την υστέρηση πνεύματος Δικαίου το οποίο συνυπάρχει στο γίγνεσθαι της φύσεως. Ακολουθώντας,
της τέχνης σου από τα
πριν από σένα,
και τις καθιέρωσαν. Ούτω πως, λοιπόν, ούτε η άσκηση του καθήκοντος εργασίας, ούτε και η αποφυγή του φθόνου
… «ηρωισμό»!
‘ αφού διατηρεί ζωντανά και καθαρά τα
του γνησίου αριστοκράτου:
όμως και σε αυτό το «κεφάλαιο» της ζωής που λέγεται «εργασία» την φυσιολογικήν επιδίωξη της αποφυγής των κακών της ραστώνης, ποιον, ακριβώς, «ηρωισμό» επιχειρείς; Και ποιον «ηρωισμό» επιτυγχάνεις όταν, γνωρίζοντας ότι τα πάντα φύσει είναι δικαίως κατανεμημένα, αποφεύγεις απλώς, τον φθόνο; Kι αν το αναλύσεις ακόμη περισσότερο, μετά από εκατοντάδες χιλιάδων χρόνων παρουσίας του Ανθρώπου, ό,τι και να δημιουργήσεις, είτε πνευματικό, είτε υλικό, το δημιουργείς «κινούμενος» σε μία «τροχιά» χαραγμένη από τους προϋπάρξαντες. Ως συγγραφέας, π.χ., θα χρησιμοποιήσεις κάποια γράμματα μιας αλφαβήτου που συνετέθη στο παρελθόν και επί τη βάσει της διαπλοκής τους θα συγγράψεις το βιβλίο σου… Ως μουσικός, θα χρησιμοποιήσεις και πάλι κάποιες νότες, ήδη υπάρχουσες στο βάθος των αιώνων και επί τη βάσει και αυτών της διαπλοκής θα συνθέσεις το έργο σου… Ως τεχνικός και πάλι θα αντλήσεις τις παραμέτρους
βάθη του χρόνου όταν άλλοι, πολύ
τις ανεκάλυψαν
συνιστούν
33. «Και είναι φυσικόν
χαρίσματα
την μοναξιά του, το αίσθημα της ανεπιμειξίας, το θάρρος και την ικανότητα προς περιφρόνησιν, τας μακροχρονίους αφοσιώσεις, την αρχοντικήν μεγαλοδωρίαν. Προ παντός το αίσθημα της προσωπικής τιμής, ενώπιον της οποίας όλα τ’ άλλα, πλούτος και μόρφωσις, εξουσία και υγεία, είν’ ένα μηδέν.» Προ π α ν τ ό ς το αίσθημα της τ ι μ ή ς το οποίο προετάσσετο παντού στην Εθνικοσοσιαλιστική αρετή ταυτιζόμενο με την ίδια την πίστη! «Meine Ehre heißt Treue» ήταν το σύνθημα των Εθνικοσοσιαλιστικών SS, αλλά και ολόκληρου του ΙΙΙ Reich, αυτό που χαράσσονταν επάνω στις λάμες των αγχεμάχων, αυτό που κοσμούσε στολές… Και όχι μόνον! Ο Ιωάννης Συκουτρής, μιλώντας
για «ανεπιμειξία» και «αριστοκρατικότητα», ακεραιώνει ένα πλήρες πλαίσιο ομολογίας των Εθνικοσοσιαλιστικών Αξιών, ως απάντηση προς εκείνους που «διερωτώνται» περί του Εθνικοσοσιαλιστικού προσανατολισμού του! Έντιμος, ανεπίμεικτος αλλά και χωρίς περιφρόνηση των διαφορετικών, πάντως δε αριστοκράτης, ο Ιωάννης Συκουτρής μας δείχνει τον ορισμό της υπαρξιακής αξιοπρεπείας του αυθεντικού Εθνικοσοσιαλιστή. Και, δυστυχώς, ο συνδυασμός αυτών των παραμέτρων αποτελεί Εθνικοσοσιαλιστικό προνόμιο και «ταυτότητα», χωρίς ποτέ καμία άλλη «κοσμοθεωρία» να τις επικαλείται! Που είδαμε, επί παραδείγματι, τον κομμουνισμό, την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό κλπ να μιλούν, ταυτοχρόνως, για τις Αξίες της ΤΙΜΗΣ, της ΑΝΕΠΙΜΕΙΞΙΑΣ και της ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ; Μακάρι να εντοπίζαμε αυτές τις Αξίες και στα προαναφερθέντα ιδεολογήματα τα οποία, αντιθέτως μεταφέρουν ό,τι μεταφέρουν… Όμως, αυτές είναι οι Αξίες του κατά φύση Ανθρώπου και δεν συνιστούν κανέναν ηρωισμό, αλλά απλήν ευθυγράμμισή του με το πεπρωμένο του!
34. «Η ζωή ενός ανθρώπου, καθώς αυτού που περιέγραψα, δεν ημπορεί παρά να είναι σ ύ ν τ ο μ ο ς. Σύντομος όχι πάντοτε με την κοινήν σημασίαν ‘ ημπορεί κάποτε να ζήση και πολλά χρόνια, αλλά πάντα θα είναι ολίγα, σχετικώς με την πλησμονήν της ζωτικότητός του. Άλλωστ’ η ηλικία είναι κάτι σχετικόν ‘ δεν μετρείται πάντως με την διάρκειαν, με το περιεχόμενόν της μετρείται. Είν’ έννοια ηθική, όχι αστρονομική. Συνήθως όμως είναι σύντομος και υπό την συνήθη χρήσιν της λέξεως. Σύντομος, διότι ο ηρωικός άνθρωπος περνά ολόκληρον την ζωήν του εις το πολυκίνδυνον μέτωπον του πολέμου. Σύντομος, διότι πάντοτε είναι, από την μοίραν του και μόνην οδηγούμενος, ε ρ α σ ι θ ά ν α τ ο ς.» Ο ποιοτικός τρόπος της ζωής και όχι η ανθρωπομετρήσιμη διάρκειά της αποτελούν το πρόσημο βίου και όταν πλεονάζει η ποιότητα τότε, ανεξαρτήτως χρονικής διαρκείας ο βίος είναι … «σύντομος»! Και με δεδομένο το χρέος συνεχούς μάχης κάθε φυσιολογικού Ανθρώπου με την συνεπαγόμενη έκθεσή του σε κινδύνους, η ζωή του είναι φυσικό να «συντομεύεται». Φ υ σ ι κ ό και, βεβαίως, μη «ηρωικό»! 35. «Βαδίζει προς τον θάνατον όχι δια ν’ αναπαυθή, όχι διότι εβαρέθηκε την ζωήν, όχι διότι εδειλίασεν ενώπιον αυτής, όχι από μαρασμόν και εξάντλησιν των δυνάμεών του. Ο ηρωικός άνθρωπος δεν υ φ ί σ τ α τ α ι τον θάνατον. Δι’ αυτόν ο θάνατος ακόμη δεν είναι π ά σ χ ε ι ν είναι π ρ ά τ τ ε ι ν. Είναι η τελευταία πράξις, με την οποίαν επισφραγίζει όλας του τας άλλας πράξεις. Τους δίδει αυτή το νόημα ‘ διότι και η Ζωή όλη είναι μία διαρκής αρχή, και η αρχή το νόημά της αντλεί από το τέλος, του οποίου είν’ η αρχή. Και είναι το τέλος ο θάνατος, αλλά και η τελείωσις. Αλλ’ ο πληθωρισμός της ζωής είναι τόσος μέσα του, ώστε και ο θάνατός του δεν είν’ εκμηδένισις πλέον. Μεστώνει από περιεχόμενον, από ηθικήν αναγκαιότητα, πλημμυρίζει από την χαράν και την ωραιότητα μιας τελευταίας νίκης παρόμοια με τον ήλιον, ο οποίος κλίνων
και δύσκολος αυτή η ευθύνη –δια τούτο και η ορμή προς αυτοσυντηρησίαν είναι τόσον ισχυρά.
Αλλ’ εκούσιος ή ακούσιος ο θάνατος του ήρωος, είναι πάντοτε μία έκρηξις ηφαιστείου. Να έτσι εξαφνικά σπα το δοχείον της ζωής του, συντρίβεται και συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται και φλέγει, φωτίζεται και φωτίζει και τρομάζουν οι δειλοί και ταπεινοί και φθονεροί. Οργή Κυρίου…»
είναι επιβεβλημένο
σημειώσεις
προς την δύσιν, ενδύεται την πορφυράν του μεγαλοπρέπειαν. Αν θα είν’ εκούσιος ο θάνατος ή ακούσιος, δεν έχει σημασίαν. Δια τον ηρωικόν άνθρωπον ο θάνατος είναι πάντοτε ε κ ο ύ σ ι ο ς, αφού ο δρόμος, που συνειδητά εδιάλεξε και βαδίζει, μοιραίως και αναγκαίως οδηγεί προς τα εκεί. Άλλωστε διαλέγει συνήθως ο ίδιος τον θάνατόν του και την ώραν του, με την εσώψυχον πίστιν ότι δικαίωμά του απόλυτον είναι: Αν θέλης να γεννηθής και πότε θέλεις να γεννηθής, δεν εξαρτάτ’ από την συγκατάθεσίν σου ‘ το να φύγης όμως από την Ζωήν και πότε να φύγης, αυτό αφήκεν ο Θεός εις την ιδικήν σου, την υπεύθυνον διαγνώμην. Και είναι βαρεία
Eν προκειμένω,
να αναφερθούμε στις «Περί Θανάτου»
του αειμνήστου Ιωάννου Συκουτρή, μία συλλογή παρακαταθηκών τις οποίες εξέδωσαν οι εκδόσεις «Θούλη» με την εξαιρετικήν επιμέλεια της νομικού επιστήμονος Εβίνας Τσαγκαράκου. Πάντως, αναφερόμενος στον θάνατο κι αιφνιδιαστικός όπως πάντα, ο Δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής χαρακτηρίζει την ζωή του υποδείγματός του ως «ηφαιστειώδη» και μας κάνει να εννοήσουμε ότι η περί θανάτου αντίληψή του κάθε άλλο παρά «χαρτογραφεί» αφανισμό! Ο θάνατος, κατά τον Δάσκαλο, σηματοδοτεί ένα τέλος που ορίζει την τελείωση αλλά, ταυτοχρόνως, ως μη «πάσχειν» αλλά «πράττειν» και την ενεργό απαρχή μιας επέκεινα π ρ ά ξ ε ω ς σε μία ατέρμονα εναλλαγή όπου, όπως μας επισημαίνει «…η Ζωή όλη είναι μία διαρκής αρχή, και η αρχή το νόημά της αντλεί από το τέλος, του οποίου είν’ η αρχή. » Και ο θάνατος ο
οποίος κάθε άλλο παρά σημαίνει «παραίτηση», μπορεί να είναι είτε εκούσιος, είτε ακούσιος αφού, ο π ρ ά τ τ ω ν Άνθρωπος, ενώ εκ των πραγμάτων δεν ορίζει την έναρξη του βίου του, δικαιούται να ορίσει την διάρκειά του, βεβαίως, μέσα στο πλαίσιο της αδήριτης αυτοσυντηρησίας! Τι, όμως, εξ όλων τούτων θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «ηρωικό» αφού όλα αυτά εντάσσονται στο πλαίσιο της φ υ σ ι ο λ ο γ ί α ς του βίου χωρίς να επιτρέπεται ουδεμία εμφιλοχώρηση «ηρωισμού» αφού ο ηρωισμός προϋποθέτει ανθρώπινη β ο ύ λ η σ η η οποία αφήνει αδιάφορη την φύση;
ΕΝ ΣΥΝΑΨΕΙ Η κακοδαιμονία του κόσμου ταυτίζεται με την παρερμηνεία των όρων που χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του και ο σκοπός αυτής της εκδηλώσεως είναι η αποσαφήνιση μιας καθοριστικής λεπτομερείας της δικής μας κακοδαιμονίας! Και η αποσαφήνιση που θα επιχειρηθεί στην παρούσα εκδήλωση, ασφαλώς, δεν θα εστιασθεί τόσο στην φιλολογική, όσο στην φιλοσοφική «απόχρωση» του όρου «ηρωισμός» και «ηρωικός» του οποίου η προγονολατρική, κυρίως, παρέκκλιση, συχνά τον ταυτίζει με την απλή ε π ι τ έ λ ε σ η του κ α θ ή κ ο ν τ ο ς! Διέπραξε, όμως, ο μέγιστος των Ελλήνων φιλολόγων Ιωάννης Συκουτρής, ένα τέτοιο λάθος και ποιος μεταγενέστερος ασήμαντος θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Κάθε άλλο! Ο μεγάλος Δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής ευφυέστατα επικαλέσθηκε μιαν υπερέμφαση για να καταδείξει τον δυσδιάκριτο, πλέον, φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ό βίο εν μέσω του κατακλυσμού της παρά φύση ζωής που τον καθιστά πολύτιμη σπανιότητα! Και με την πλατωνική σκέψη του, ο Ιωάννης Συκουτρής δομεί το δικό του «σπήλαιο» του οποίου η κατά φύση έξοδος προς τον Ήλιο και το φως επενδύεται με τον «ηρωισμό» ο οποίος υπαινίσσεται την ένταση της προσπαθείας επιβιώσεως εν μέσω εχθρικού περιβάλλοντος! Ας παραμείνουμε, λοιπόν, κ α τ ά φ ύ σ η και, ούτω πως, ο τίτλος του «ήρωος» θα μας ανήκει όχι για να χαρακτηρίζει την υπεροχή μας αλλά, απλώς, την φυσικότητά μας εν μέσω αφύσικων υπάρξεων και περιρρεουσών συμπεριφορών!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Μεγιστοποιώντας το οίκοθεν νοούμενον ως καθήκον των 300 του Λεωνίδου στις Θερμοπύλες, καταντήσαμε να παραμένουμε ανήμποροι «καναπεδάριοι», υπόδουλοι 300 συγχρόνων αχρείων! ΟΧΙ! Οι 300 του Λεωνίδου δεν ήσαν «ήρωες», αλλά ήσαν συνειδητοί πολίτες μιας κοινωνίας κατά την επιτέλεση ενός α π λ ο ύ καθήκοντος και τίποτε παραπάνω! Αυτό είναι το μέτρο της Ιστορίας, κυρίως δε, το μέτρο της φυσιολογίας του άνω θρώσκοντος και των κοινωνιών του. Αλλά «τι» θέλει να πει ο μέγας Ιωάννης Συκουτρής και «τι» ο ασήμαντος αναλυτής του; Εμφιλοχωρεί, άραγε, μεταξύ τους, κάποια διαφωνία, κάποια διάσταση; Ο υ δ ε μ ί α! Διότι ο, μεν, λαμπρός Δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής στην «Ηρωικήν Αντίληψι της Ζωής» ορίζει ως ιδιότητες του ηρωικού χαρακτήρος όσες ορίζει η φ υ σ ι ο λ ο γ ί α του υγιούς βίου ενώ, ο μαθητής του αναλυτής του συγκεκριμένου κεφαλαίου ακινητεί προ του χαρακτηρισμού του «ηρωικού», επανερχόμενος στην φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ό τ η τ α της ιδιοσυστασίας του! «Ηρωισμός» δεν είναι τίποτε περισσότερο από την εκπλήρωση των οίκοθεν νοουμένων υποχρεώσεων μιας φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ή ς ζωής και. όταν υπερεκτιμούμε αυτήν την αυτονόητη επιτέλεση του φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ο ύ καθήκοντός μας, υποβαθμίζουμε σε, απλώς, ανεχόμενο «εφικτό» το, υποχρεωτικώς, επιβαλλόμενο «πρέπον»! Όλα τα σημεία επί των οποίων εδράζεται η, κατά Ιωάννη Συκουτρή «Ηρωική αντίληψις της ζωής» δεν αποτελούν παρά “βατήρες” φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ο ύ βίου επί των οποίων κάθε υγιής χαρακτήρας θεμελιώνει την καθημερινότητά του και τίποτε περισσότερο! Και, αυτό ακριβώς μας διδάσκει ο λαμπρός Δάσκαλος, ότι η πραγματική ευδαιμονία μας είναι η βάδισή μας επί “βατήρων” φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ο ύ βίου οι οποίοι
φυσιολογίας του βίου εκεί όπου ήδη υπάρχει και ευτυχώς για τους, παρά φύση, αντιφασίστες διότι ο Ιωάννης Συκουτρής δεν μπορεί να επαυξήσει
φύση, αντιπάλους τους. Ευτυχέστατα,
για τους Φασίστες, διότι
εκλαμβάνονται μεν ως “ηρωισμός”, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από όσα η ίδια η Φύση ορίζει ως επιταγή συμπεριφοράς για τον άνω θρώσκοντα! Και θα μπορούσε ο κάθε παρορμητικός να σκεφθεί: «Μα γιατί δεν διδάσκεται στα παιδιά, στα σχολεία, αυτό το έργο του Ιωάννη Συκουτρή;». Και πάλι, δυστυχώς, για τους απανταχού αντιφασίστες κι εδώ η απάντηση είναι καθαρά φασιστική! Ο Άνθρωπος, όπως όλα τα πλάσματα, γ ε ν ν ά τ α ι και δεν «γίνεται» διότι, εν εναντία περιπτώσει δεν θα υπήρχε έγκλημα, δικαστήρια και φυλακές αφού, μετά από 300.000 χρόνων υπάρξεως του Ανθρώπου επί γης, θα είχαν εξαλειφθεί δι’ έξωθεν επιδράσεων οι ατέλειές του. Συνεπώς, «Η ηρωική αντίληψις της ζωής» χρησιμεύει μόνον ως βιωματική επαλήθευση της
τους, κατά
όμως
θα έχουν πάντοτε ως μέτρον δικαιώσεώς τους όσους απέβαλε η φύση η οποία ουδέποτε λανθάνει! Τον Ιωάννη Συκουτρή ανεκάλυψα σε μεγάλην ηλικία, όταν ήμουν 29 χρόνων και, καθώς «ξεδίπλωνα» τις σελίδες της «Φιλοσοφίας της ζωής» του και φθάνοντας στην «Ηρωική αντίληψη της ζωής», ξαφνιάστηκα με την ιδιότυπη διδασκαλία του να καταγράψει την, απλώς, φυσιολογική ανθρώπινη ιδιοσυστασία και να την αποδώσει αδρή όσο και ακέραιη στις αισθήσεις του μαθητή αναγνώστη του έργου του! Ο ικανότατος Δάσκαλος δεν αρκέστηκε σε μιαν ακαδημεική προσέγγιση «στεγνής» ανατομίας του «φυσιολογικώς έχειν» αλλά, ευφυέστατα, επεκαλέσθη τον «μεγεθυντικό φακό» του ηρωισμού, ώστε με μία συγκινησιακήν επίταση να καθηλώσει τον μαθητή του στην,
πράγματι, μεγαλειώδη διάσταση της φυσιολογικότητος η οποία, δυστυχώς, παραβλέπεται σε έναν κόσμο εκπαιδευμένο στο αφύσικο! Ο Ιωάννης Συκουτρής στην «Ηρωική αντίληψη της ζωής» μας …περιπαίζει από την περιωπή του πνευματικού μεγαλείου του, μας …κλείνει το μάτι και μας καλεί να χαρούμε το αυτονόητο προσδίδοντάς του τις μεγεθυμένες διαστάσεις του ηρωισμού, ώστε να το αντιληφθούμε ευκολότερα. Όχι, κανένας ηρωισμός και καμία υπερμεγέθυνση δεν υπεισέρχεται εν προκειμένω. Το φυσιολογικό, το αυτονόητο δεν έχει τίποτε το «επιπλέον»! Απλώς, ο Ιωάννης Συκουτρής ως ευρηματικός παιδαγωγός τροφοδοτεί τις αισθήσεις μας με την εντυπωσιακή μεγέθυνση του «ηρωισμού» ώστε να μπορέσουμε να «ψηλαφίσουμε» το πραγματικό μεγαλείο της ανυπέρβλητης φύσεως. Και είναι πασιφανές εκ του βίου του, ότι στην «Ηρωική αντίληψη της ζωής» ο Ιωάννης Συκουτρής, αυτοβιογραφείται σε τρίτο πρόσωπο, όπως θα έκανε κάθε, πράγματι, μεγαλειώδης χαρακτήρας, αποφεύγοντας ακόμη και να παρασύρει στην υποψία της αυτοπροβολής έναν αναγνώστη ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται ότι ο, αληθώς, μέγας αδιαφορεί για το μεγαλείο του, φθάνοντας και σε σημείο ακόμη και να το περιφρονεί, θεωρώντας ότι αυτό αφομοιώνεται από την οίκοθεν νοούμενη φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ό τ η τ α ενός υγιούς χαρακτήρος! 1983, στην απομόνωση του καραμανλικού κατέργου της Κερκύρας όπου, ως πολιτικός κρατούμενος διήνυα το έκτο, από τα δώδεκα χρόνια της φυλακίσεώς μου ως πλατωνικός αντιδημοκράτης, σε ένα κελλί χωρίς καν παράθυρο, υπό συνθήκες διετούς απομονώσεως, ακόμη και με αντισυνταγματική στέρηση επισκεπτηρίου του μόνου συγγενούς (Μητέρας) και δικηγόρων(!), ο Ιωάννης Συκουτρής μου εξήγησε εκ του τάφου του ότι δεν είναι
ηρωισμός αλλά απλό, α π λ ο ύ σ τ α τ ο καθήκον να στέκεσαι ο ρ θ ό ς και να νικάς τους εχθρούς σου, ενώ ο Ezra Pound μας ψιθύριζε: «Μάταια προσπάθησα να μάθω τη ψυχή μου να λυγίζει…» Κι όταν ο τότε (1989) διευθυντής του Κορυδαλλού Νίκος Παπαδογούλας, ορκισμένος όσο και ηττημένος εχθρός μου, μου έδινε το αποφυλακιστήριο λέγοντάς μου «Σας συγχαίρω διότι αποφυλακίζεστε χ ε ι ρ ό τ ε ρ ο ς απ΄ ό,τι φυλακιστήκατε!», ήξερα ότι ο νικητής δεν ήμουν εγώ, αλλά κάποιες σελίδες που πέρασαν από τις άκρες των δακτύλων μου, θωρακίζοντας την ψυχή μου.
