Matthijs van Oosten
‘Als ik niet fiets, word ik chagrijnig’ Wethouder ben je zeven dagen per week, 24 uur per dag. Maar op de fiets is Matthijs van Oosten even anoniem en kan hij zich ontspannen. Niemand die hem herkent als hij op zijn Bianchi Oltre XR3 zijn hoofd leeg fietst. Matthijs probeert drie keer per week te trainen. Doordeweeks maakt hij een rit van twee uur, altijd lekker in Altena. In het weekend trekt hij er langer op uit. “Ik merk dat ik dat heel hard nodig heb. Als ik niet fiets, word ik chagrijnig. Fietsen is mijn manier om mijn zinnen te verzetten en even met iets anders bezig te zijn.” Met een zware racetraining of een rit met de mountainbike fietst hij zijn hoofd helemaal leeg. “Als je met de mountainbike in het bos rijdt, ben je gedwongen om alleen op het parcours te letten. Als ik ook maar twee seconden ben afgeleid, lig ik ernaast”, lacht de Sleeuwijker. Ook wanneer de wethouder vast zit in een moeilijk dossier, stapt hij graag op de racefiets. Onderweg denkt hij na over het dossier. Soms rijdt hij ook even langs de betreffende locatie. “Als ik met de auto ga kijken en uitstap, valt dat nogal op. Wanneer ik in mijn wielertenue voorbij fiets heeft niemand dat door. Na de tocht kom ik vaak terug met de goede strategie.” Matthijs trekt er sinds corona meestal alleen op uit; daarvoor reed hij vaak met zijn zwager. De twee reden de routes van de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race en La Marmotte in de Franse Alpen. Zodra het weer kan, hopen ze samen nog eens Parijs-Roubaix te rijden. Matthijs hoopt ook dat er meer fietsers hun ronde doen in Altena. Een Marianne Vos Center staat daarom hoog op zijn persoonlijke wensenlijstje, al weet hij dat de realisatie daarvan alles behalve eenvoudig is. De liefde voor de racefiets is nog relatief jong; acht jaar geleden op vakantie in Luxemburg besloot Matthijs te gaan racefietsen. Met zijn gezin reed hij toen in de auto op een verlaten bergweggetje. Matthijs zag zichzelf daar op een racefiets helemaal naar boven ploeteren. Zijn vrouw moest heel hard om deze gedachte lachen, maar Matthijs was vastberaden. Op de dag van thuiskomst zette hij zijn motor op Marktplaats. Van de opbrengst kocht hij zijn eerste racefiets bij de lokale fietsenmaker. “Mijn eerste rit was langs de A27 naar Hank, wel 22 kilometer. Ik was heel trots; nu stap ik voor zo’n kleine afstand niet meer op de fiets.”
30
