De Wereldfietser 4 - 2004

de wereldfietser

losse verkoop 7 3,40

no.4, herfst 2004

tijdschrift voor fietsreizigers

n

Thema: De Alpen n Zuid-Oost AziĂŤ n Ecuador n Holyhead n Afrika n VanBelTotBand: Het frame n

agenda

meer informatie en ook verhalen over de afgelopen activiteiten, kun je vinden op www.wereldfietser.nl

november

januari

6 en 20 fietsherstelcursus van De Vakantiefietser

9 Nieuwjaarsbijeenkomst. Ditmaal op zondag! Om 13.00

De Fietsdokter, Verschansingsstraat 48, 2000 Antwerpen

uur in De Kargadoor aan de Oudegracht 36 in Utrecht.

Leden van De Wereldfietsers en De Vakantiefietser treffen elkaar op de Nieuwjaarsborrel. Voor meer informatie: 070/3457380 of Freek.Verbakel@vng.nl

december 10

Diareportage Santiago de Compostela, start om 20.15 uur in Cultureel Centrum ‘Hof ten Hemelrijk’ in Opwijk – België. Voor meer informatie: 052/358443

11

Workshop ‘Wereldreis voorbereiden’. Marco Meijerink zorgt ervoor dat je onbezorgd op wereldreis kunt door zijn tips en adviezen. Hij heeft zelf jaren met de fiets over de wereld gezworven en deelt zijn kennis en ervaringen graag met anderen. Meld je snel aan: Marco@wereldfietser.nl of 0180/554786

11 Vittoriodag. Fietsenbeurs met stand van De Wereldfietser. Kijk voor meer informatie op www.vittorio.nl of bel Vittorio: 072/5712345

11 fietsherstelcursus van De Vakantiefietser

2 tijdschrift voor fietsreizigers

14-16 Wintertrektocht. Anita Mathijssen heeft een schitterende fietstocht uitgezet door de koudste en witste gebieden van Zeeland. Meld je snel aan!

AnitaMathijssen@planet.nl of 0165/562144

11 fietsherstelcursus van De Vakantiefietser 28-30 Adventure Affair te Gent

februari 3-7 Expo-Velo in de Heizel te Brussel 12-20 Vakantiesalon in het Bouwcentrum te Antwerpen 19 fietsherstelcursus van De Vakantiefietser 25 Boekpresentatie met dia’s: “Amerika … dwars.”

Cultureel Centrum Hof ten Hemelrijk in Opwijk – België Meer info: 052/358443

inhoud

19 THEMA: DE ALPEN 6 Ecuador

29 Van Holyhead naar Londen

DAT FIETSEN NIET ALLEEN LEUK, MAAR OOK GEVAARLIJK KAN ZIJN ONDERVONDEN TJALLING REKKER EN ZIJN VRIENDIN MARIJE REMIGIUS TOEN ZE IN ECUADOR OVERVALLEN WERDEN. GELUKKIG LIEP HET ALLEMAAL GOED AF.

EEN SERIE KAARTEN WAAROP HET GOED FIETSEN IS INSPRIREERDE MACHTELD LUYTEN EN LUC DEMYTTENAERE OM VAN WALES NAAR LONDEN TE FIETSEN.

9 Zuidoost-Azië

FOTO’S COVER MARGJE HEINZE, FOTO’S AGENDA EN INHOUD TJALLING REKKER

SANDER ONDERSTAL FIETST IN THAILAND EEN POOSJE MEE MET ZIJN BROER DIE AL DRIE MAANDEN IN ZUIDOOST-AZIË RONDFIETST. ELK LAND DAT TOM DOORKRUISTE, LEVERDE EEN STERK VERHAAL.

14 Fietsen met olifanten PETER DE DREU FIETSTE VAN BARNEVELD NAAR KAAPSTAD EN MAAKTE ONDERWEG HET NODIGE MEE. JOLANDA DENEKAMP VROEG HEM BIJ ZIJN TERUGKEER HOE DAT WAS GEWEEST.

34 VanBelTotBand HET FRAME EN ALLES WAT DAARMEE SAMENHANGT IS DIT KEER AAN DE BEURT. MARTEN GERRITSEN DEELT ZIJN KENNIS VAN LUGS TOT LASSEN MET ONS.

48 Vakantiefietser- fietsreis EEN VERSLAG VAN DE INMIDDELS TRADITIONELE FIETSREIS DIE DE VAKANTIEFIETSER ORGANISEERT IN JUNI VOOR BEGINNENDE EN ERVAREN VAKANTIEFIETSERS.

EN VERDER 2 AGENDA 4 COLOFON EN REDACTIONEEL 5 OP KLEINE SCHAAL 8 COLUMN 13 GECRANKT EN GESHIFT 33 TIPS EN KOOKPUNT 37 HET MOMENT 38 UITGELEZEN 40 FIETSERS ONDERWEG 42 VERENIGINGSNIEUWS 43 ACTIVITEITENOVERZICHT 47 INTERNET FORUM 51 INGEZONDEN BRIEVEN EN SCHAKELTJES

tijdschrift voor fietsreizigers

3

m a st e r

web

e -vo

Frans Heylen

REDACTIE

Marc Knapen

Bruno Loockx

André Ramault

ed a ct i e ofdr

ho

t iv i

te i t e n

REDACTIE

ac

i v i t e i te n act

st er bm a

pe

BESTUUR WERELDFIETSER

we

v o o r zi t te r

n ni ng ees te m

r

Helmut Riemenschneider

vic

vo

or zi

tter

BESTUUR VAKANTIEFIETSER

o r z i t te r

a

Perry Senders

Marco de Wit

Freek Verbakel

John Telleman

Fons Lamboo

Jos Morren

Guido van Oss

Annemarie Pol

Joke Smeets

Eric Schuijt

ei

nd

r e dac t ie

Marco Meijerink

Marianne Vincken

Judith Witte

Gerlach Sven Sieders

UITGEVER

VORMGEVING

Marijke Vermond

Maarten Smit

Floris Hollander

Maaike Pfann

Theo Jorna

van de redactie De eerste en laatste keer.

De eerste fietsvakantie is een onvergetelijke ervaring. Je maakt fouten en leert veel. Je begint ’s ochtends als een wilde te trappen om er na vijftig kilometer achter te komen dat je helemaal leeg gefietst bent. Half dood kom je op je eerste Alpenpas om vervolgens intens genietend af te dalen. Je verbaast je over de uitgesleten beddingen die rivieren hebben gemeanderd, zoveel bomen als je soms ziet, daar lijkt de Veluwe een stadspark bij.

Ik fiets al jaren en aanvaard zwijgend dat ik omhoog moet, omhoog naar de zoveelste pas. De zoveel-honderdste afdaling blijft mooi, maar is minder intens dan die eerste afdaling. Zaken die voor mij gewoon zijn aanvaard ik zonder erbij na te denken. Ik moet aan mijzelf toegeven dat ik niet meer warm loop voor een fietstocht door de Eifel.

Tegenwoordig fiets ik met iemand voor wie het vakantiefietsen nieuw is.

Zaken die voor mij vanzelfsprekend waren, blijken dat voor een ander niet te zijn. De linkertrapper moet altijd omhoog als je een bocht naar links maakt. Of als je naar rechts gaat, de rechtertrapper. Wanneer je die bocht in gaat, kijk dan naar het einde van de bocht. Alleen zo kun je de snelheid en de bocht aan elkaar relateren. Is er een rood verkeerslicht in zicht, stop dan ruim van te voren met trappen en laat de fiets uitrollen.

Met een nieuwe fietsliefde gaat er een nieuwe wereld voor mij open.

Ik haal met een hoge snelheid andere fietsers in, tot vriendinlief vrolijk roept: ‘Pas op hoor! We halen jullie in’, om vervolgens met die andere fietsers aan de praat te raken waardoor de snelheid halveert. In de duinen gaan wij joelend omhoog en fluiten we liedjes op de fiets.

Laatst kreeg ik een mail van een lid van de Wereldfietser dat mij diep raakte: “Ik had het gehad. Wellicht heb ik al teveel bomen, bergen, meren en rivieren gezien. Voor sommigen kunnen het er nooit genoeg zijn, maar voor mij gelden andere regels. Wat er ook gebeurde ik had het al een keer leuker, mooier, uitdagender meegemaakt en alles was een zwak aftreksel van het vorige. Misschien heb ik me te vaak onder vreemden bevonden en zou ik me gewoon moeten begeven onder het thuisfront in een alledaags leventje. Voor het eerst in mijn leven kende ik dan ook heimwee Nee, het is leuk geweest. Ik keer terug naar huis en dat bevalt me uitstekend.”

Ik herkende hierin iets van de oude Eric. Iedereen heeft wel eens een fietsdip en dit lid handelde naar haar gevoel. Mooi dat ze zo eerlijk is, niet alleen naar haarzelf toe maar ook naar anderen. Best Wereldfietserlid, ik weet zeker, over een jaar slaan de fietskriebels weer toe. Hetzij alleen, hetzij met een fietsmaatje. En dat werkt erg verfrissend.

Eric Schuijt

n Dit tijdschrift is het gezamenlijke verenigingsblad van De Wereldfietser in Nederland en De Vakantiefietser in Vlaanderen n Leden krijgen dit blad vier keer per jaar toegestuurd n Losse nummers kosten

5 3,40

REACTIES, TIPS, VERSLAGEN (liefst met foto’s en routekaartjes) en andere bijdragen sturen naar: Redactie Wereldfietser, Postbus 94005, 1090 GA Amsterdam, redactie@wereldfietser.nl en Redactie Vakantiefietser, Kroonstraat 28/6, 8000 Brugge, redactie@vakantiefietser.be n SCHRIJFINSTRUCTIES zijn te vinden op www.wereldfietser.nl n ADVERTENTIES Theo Jorna, tel: 020 690 21 25, fax: 020 695 80 85 tijdschrift@wereldfietser.nl n LITHOGRAFIE Eddy Beems, Amsterdam n DRUKKERIJ Ton Mittelmeijer, Amsterdam n AAN DIT NUMMER WERKTEN MEE Sonja Edelaar, Bert Sitters, Johan Stuijt, n

Tjalling Rekker, Marije Remegius, Margje Heinze, Ernst Blase, Renee Huiting, , Marten Gerritsen, Harrie Wagenaar, Antoinette Geerts, Ton Spil, Linda en Krijn Smit, Els Pattyn, Agnes Schurmans, Machteld Luyten, Luc Demyttenaere, Jolanda Denekamp, Peter de Dreu. n HET VOLGENDE NUMMER verschijnt op 10 januari n SLUITINGSDATUM kopij 15 november, voor schakeltjes en advertenties 28 november.

4 tijdschrift voor fietsreizigers

s

Rainlegs Servas? ‘.... Met iedere echte vriendschap bouwen aan een stevig fundament onder de vrede in de wereld.’ Deze uitspraak van Mahatma Gandhi vormt de basisgedachte van Servas. Servas is een organisatie van gastheren en reizigers, open voor iedereen die streeft naar openheid, begrip en tolerantie op een internationaal niveau door het leggen van persoonlijke kontakten. Gastheren en -vrouwen stellen hun huis open voor Servas-reizigers uit het buitenland en laten hen delen in het dagelijkse leven, zodat meer wederzijds begrip ontstaat en daarmee de mogelijkheid van samenwerking op grotere schaal.

Als Servas-reiziger kun je bij een gastheer gedurende een paar dagen het leven van alledag meemaken. Om Servas-reiziger te worden kun je contact opnemen Servas in Nederland: www.netherlands.servas.org. De organisatie moet volgens Servas-reizigers Ad en Judith vooral niet worden gezien als een manier om goedkoop te kunnen overnachten.

Campinggaz adapter Kom je bezweet en voldaan aan op een camping, verkopen ze alleen blikjes met alleen een Campinggaz®-ventiel. Pfff, dan moet je een pannetje heet water bij de buren halen. Of je moet een adapter van Markill bij je hebben. Daarmee kun je de ventielblikjes van Campingaz® gebruiken voor de schroefsystemen van branders en lampen van Markill en veel andere merken. Verkoopprijs is € 14,95.

Overigens heeft Markill ook een adapter om van een prikblikje een schroefblikje te maken.

Een regenbroek heeft als nadeel dat deze lastig aan te trekken is.

Bovendien zijn de meeste regenbroeken vaak ‘zweterig’, ook al zijn ze ademend. De Rainlegs heeft dat niet. Het is een soort ceintuur die wordt vastgeklikt. Vervolgens kun je de bovenbeenflappen uitrollen en door middel van snelbevestigingen aan de benen vastmaken. Zo zijn de bovenbenen bedekt, en dat is nu juist de plek waar de meeste regen op valt. En is het weer droog, dan kun je de Rainlegs oprollen tot een ceintuur. Prijs: 23,50 euro. www.rainlegs.nl

Oproep thema

‘Veilig

op de fiets’

tijdschrift voor fietsreizigers

OP KLEINE SCHAAL

Het tweede nummer (voorjaarsnummer) van 2005 is het thema gewijd aan ‘Veiligheid op de fiets’. De aanleiding voor deze themakeuze is de laffe moord iets meer dan een jaar geleden op de Vlaamse Vakantiefietser Joeri Lema in Ecuador. Zo’n dramatisch gebeuren roept op tot bezinning over (on)veiligheid, risico en kwetsbaarheid van een fietser onderweg. Veiligheid heeft onder meer te maken met de keuze van landen en het onderscheid tussen avontuur en verantwoord risico. Ervaren fietsreizigers benadrukken: ‘Voorkomen is beter dan genezen’, of zoals Stefan in dit blad stelde: ‘Elke vermeden confrontatie is er een gewonnen’. De voorbereiding van een fietsreis heeft te maken met aspecten zoals gezondheid en financiën, wegkeuzes en verkeersagressie, de juiste verzekering, materiaalkeuzes, hondenagressie, actuele toestand in de wereld en overheidsadviezen, enzovoorts. We zouden dit thema kunnen vullen met citaten uit wat hierover al verschenen is. Wij vinden het echter veel boeiender om onze leden hierover aan het woord te laten.

Heb je op een van je reizen –om de hoek, Europa, wereld– iets meegemaakt waarvan je verzuchtte: ‘Net goed afgelopen’, of misschien: ‘Een voorval met nare gevolgen’, of: ‘Het bezorgde me kippenvel of een trauma’. Misschien heb je tips, ideeën of suggesties rond dit thema, of heb je een fantastische foto die veel meer zegt dan een lang verhaal? Beleefde je wel iets merkwaardigs maar je kunt het makkelijker vertellen dan schrijven, neem dan contact op, wij luisteren. Een verhaal kan gemaild worden naar redactie@vakantiefietser.be of redactie@wereldfietser.nl. Foto’s (je krijgt ze terug) of brieven stuur je naar: Redactie Vakantiefietser, Kroonstraat 28/6, B-8000 Brugge (Tel. 050-319825) of Redactie Wereldfietser, Postbus 94005, 1090 GA Amsterdam. Graag zien we je bijdrage voor het einde van 2004 tegemoet.

5

d

¿A Cuenca? ¿Con bicicleta?”

Enerverende avonturen in Ecuador

TEKST TJALLING REKKER FOTO MARIJE REMIGIUS

Met zijn wijsvinger maakt de man een snelle, horizontale beweging langs z’n keel, waar we uit opmaken dat hem dit geen goed plan lijkt. Cuenca is nog ruim honderdvijftig kilometer ver en ligt bovendien op 2500 meter hoogte, terwijl we ons nog nauwelijks boven zeeniveau bevinden.

De volgende ochtend, wanneer we de uitlopers van de Andes naderen, begint de weg al snel te stijgen. De klim is niet overdreven steil maar het is toch weer even zoeken naar het juiste ritme. De tegenwind die sterker wordt naarmate we hoger komen, maakt het er niet gemakkelijker op. Wanneer we na een korte lunchpauze verder fietsen, komen er in een bocht twee mannen uit de struiken tevoorschijn. Aanvankelijk denk ik dat ze een praatje willen maken en fiets op hen af.

De mannen hebben echter een geheel andere bedoeling en halen plotseling allebei een pistool tevoorschijn. Luid schreeuwend gebaren ze dat ik hen moet volgen de struiken in. Mijn eerste reactie is verbazing en ongeloof: dit kan óns toch niet

6 tijdschrift voor fietsreizigers

gebeuren! Je leest het in de krant, hoort het op de radio of tv, maar het is altijd ver weg en het overkomt altijd iemand anders. Vandaag dus niet. Vandaag is het hier en nu, en staan er twee mannen in een voor mij onverstaanbare taal te tieren terwijl één van hen een pistool tegen mijn hoofd gedrukt houdt. Alle min of meer heldhaftige ideeën die ik vooraf misschien gehad zou hebben over hoe te reageren in zo’n situatie zijn verdwenen.

Op de foto Onderwijl is Marije die een meter of veertig achter me reed in haar stuurtas op zoek naar haar zakmes! Dat kan ze echter niet zo snel vinden en in een reflex pakt ze haar fototoestel en maakt een

aantal foto’s van het gebeuren. Eén van beide mannen ziet haar fotograferen en hoewel ze niet weten dat ze door de afstand absoluut niet te herkennen zijn, lijken ze enigszins in paniek te raken en beginnen nog harder te schreeuwen. Terwijl ik de fiets door de struiken trek, houdt Marije een toevallig passerende automobilist aan om hulp en samen komen ze onze kant op lopen. De stress bij de beide mannen is inmiddels nog hoger opgelopen dan bij ons, want plotseling verdwijnen ze en sta ik alleen tussen de struiken.

Ik hoor Marije mijn naam roepen, schreeuw terug dat ik in orde ben en sleur mijn fiets zo vlug mogelijk door de struiken weer terug naar de weg. De automobilist gebaart dat we snel verder moeten

d

fietsen en verdwijnt dan zelf ook. Even later, met de schrik nog in de benen, worden we gepasseerd door een personenauto met donker getinte glazen, die iets verderop stopt en vervolgens langzaam achteruit rijdt in onze richting. Ik vermoed dat de beide mannen ons achterna gekomen zijn om alsnog hun buit te halen. Omdraaien en hard weg fietsen heeft geen zin want zij zijn veel sneller en we kunnen verder ook geen kant op. Dan stopt de auto en komt er een gezin naar buiten, dat ons water in plastic zakjes geeft en vraagt of we met hen op de foto willen. Dat willen we wel.

Gered door de bel In de buurt van het dorpje Llagos overnachten we in een verlaten schoolgebouw langs de weg. Met enkele lege houten kratten barricaderen we de ingang enigszins om honden, kippen en ander rondscharrelend kleinvee buiten te houden. Als we rond half acht in de ochtend wakker worden, staren vijftien paar verlegen maar ook nieuwsgierige meisjesogen ons aan vanuit de deuropening, zich afvragend wat die gringos in hun pas geschilderde klaslokaal doen. De even later verschijnende juf blijkt minstens zo nieuwsgierig maar minder verlegen en is zeer geïnteresseerd in de benzinebrander en andere kookspullen. Uiteraard wordt er gevraagd waar de spullen vandaan komen en wat ze hebben gekost. Meestal zeggen we dan dat we dat niet meer weten of dat het een cadeau was.

Maar nu is het inmiddels acht uur en begint de les.

Dat biedt ons de gelegenheid om in alle rust onze spullen te pakken en te vertrekken.

Vlak voor Alausi verlaten we tijdelijk de Pan-Americana voor een omweg via Guasuntos die zeer de moeite waard blijkt te zijn. De omgeving is ruig, droog en dor en de weg is grotendeels onverhard, maar er valt prima op te fietsen. Hier fietsen is een feest. Het verloop van een haarspeldbocht is van grote afstand te volgen door de bewegende stofwolk die een vrachtwagen achterlaat . Veel verkeer is er echter niet en dat wat er is, rijdt met een ruime boog om ons heen. De chauffeurs claxonneren of steken een duim op ter aanmoediging. De uitzichten zijn waanzinnig mooi en we stoppen dan ook regelmatig om daarvan te genieten.

Slechte weg met mooi uitzicht Wanneer we een paar dagen later Puyo verlaten, krijgen we een stevige regenbui over ons heen, die het uit ronde keitjes bestaande wegdek spekglad maakt. Al glibberend volgen we de weg die uiteindelijk uitkomt op de onverharde weg naar Tena. De eerste paar kilometer bestaat deze weg uit een dikke laag rode gravel die door de regen erg plakkerig is geworden. Al snel staan we langs de kant

van de weg om met een stok de prut tussen de wielen, remmen en tassen te verwijderen.

Verderop is de weg verhard met al dan niet losliggende keien en de daarop volgende tachtig kilometer wisselen keien, grind en gravel elkaar doorlopend af. Ik dagdroom van een fiets met voorvering, dikke banden en een breed stuur.

Marije is op dit terrein met haar ATB en verende voorvork duidelijk in het voordeel. Het stuiteren levert ons echter wel prachtige uitzichten met links van ons de gedeeltelijk in wolken gehulde Andestoppen en rechts het uitgestrekte Amazonegebied. Wanneer we bij Puerto Napo de gelijknamige rivier oversteken, komen we weer op asfalt en is het nog een paar kilometer naar Tena waar we ’s avonds tafelvoetballen op de kermis.

Praktische informatie Er naar toe Met Iberia via Madrid en Quito naar Guayaquil gevlogen en weer terug vanuit Quito. Fiets op de heenreis in een doos en op de terugweg niet. Dat was geen probleem, net zo min als een paar kilo overgewicht dat was.

Route en kaart Totaal gefietste afstand tot Baeza was ongeveer 900 km. Kaart: Kevin Healey's Travel Map of Ecuador 1:1.000.000 (verkrijgbaar in Nederland). Deze voldeed redelijk tot goed. Echt veel wegen zijn er niet, dus de kans op verkeerd rijden is ook niet groot. Bovendien staan met name de grotere plaatsen goed aangegeven.

Beet van een hond Voorbij Tena gaat het langzaam omhoog de Andes in. De weg is van matige kwaliteit, maar voelt aan als fluweel vergeleken met het voorgaande traject.

De afgelopen dagen hebben we regelmatig gezelschap gehad van honden die schor blaffend een stuk met ons mee rennen, maar tot nu toe nooit heel agressief zijn. Net voorbij Baeza gaat het echter mis. Marije wordt in haar kuit gebeten en hoewel de wond klein is, gulpt het bloed er uit. In het plaatselijke ziekenhuis wordt de wond netjes schoongemaakt en afgedekt, maar maatregelen tegen rabiës zijn volgens de dienstdoende arts niet nodig omdat dit volgens hem niet zo heel veel voorkomt. ‘Niet zo heel veel’ vinden we echter nog steeds teveel, gezien de consequenties van het eventueel oplopen van rabiës. Het vaccin is hier echter niet voorradig en dus zit er niets anders op dan met de bus verder te gaan naar Quito. Dat wat letterlijk het hoogtepunt van onze tocht had moeten worden, te weten de bijna 4100 meter hoge Papallacta-pas tussen Baeza en Quito, bekijken we nu vanachter het raam van de bus. Ook mooi, maar toch anders. b

Verkeer In de buurt van grotere plaatsen als Cuenca, Riobamba en Ambato kan het vrij druk zijn, maar in het algemeen houdt men rekening met fietsers.

Onderdak en eten In de wat grotere plaatsen is meestal wel een hotel/pension. Langs onze route hebben we niet veel geschikte (wild)kampeerplekken gezien, maar wel een aantal keren bij mensen op het erf gekampeerd, wat geen enkel probleem was en vaak leuke ontmoetingen opleverde. Eten is meestal geen probleem hoewel het menu soms wat eentonig is. De dagmenu's (‘almuerza’) bestaan veelal uit soep, rijst met kip en een sapje, maar zijn vaak goed en altijd goedkoop. In de grotere plaatsen is van alles te eten.

Bevolking Ecuadoranen zijn in eerste instantie vaak wat afstandelijk, maar blijken ook vriendelijk en gastvrij. Op het platteland spreekt men weinig Engels.

tijdschrift voor fietsreizigers

7

8 tijdschrift voor fietsreizigers

d

TEKST EN FOTO’S SANDER ONDERSTAL

Onder het genot van blauwe Fanta en pannenkoekenhartjes

In de jungle van ZO-Azië De zon staat hoog aan de hemel, het zweet gutst van mijn voorhoofd en ik slik even als er weer een flinke heuvel voor me opdoemt. Met een wankel pontje steken we de Mekong-rivier vanuit Laos over en fietsen Chiang Khong in Thailand binnen. Mijn reisgenoten, Tom (mijn broer) en Michael (uit Australië), reizen al drie maanden door Zuidoost-Azië. Hun verhalen maken het zware trappen van vandaag een stuk lichter.

n

tijdschrift voor fietsreizigers

9

d

Het is ineens een stuk warmer dan in Laos. De afgelopen twee dagen hadden we truien aan toen we per boot over de Mekong reisden om de grensovergang te bereiken, maar nu zweten we flink. Hoewel de weg grotendeels de rivier volgt, is hij allesbehalve vlak. Michael heeft het helemaal zwaar, omdat hij niet naar het kleinste voorblad kan schakelen. Telkens als de weg omhoog gaat, moet hij afstappen om de derailleur een handje te helpen.

De Kloof van de Springende Tijger Wanneer we de heuvel over zijn, rusten we uit in een dorpje in het dal.

"Zo," zeg ik, "dat was een flinke heuvel." "Joh, dat is nog niets," antwoordt Tom, "de Kloof van de Springende Tijger in China, dat was pas een indrukwekkend berggebied!" Ik ga even lekker onderuit zitten om naar Toms verhaal te luisteren. Hij vertelt me dat de kloof een van de diepste ter wereld is met een hoogteverschil van bijna 4000 meter. De weg door de kloof was rustig en ze konden daardoor uitgebreid genieten van de uitzichten. Onderweg besloten ze om te voet langs een moeilijk pad verder af te dalen naar de rivier. "Een aantal keren moesten we ladders

gebruiken die soms wel vijftien meter lang waren. Niet naar beneden kijken dus. Aan de ene kant bulderde de rivier door de smalle bedding en aan de andere kant gingen de bergwanden enkele honderden meters steil omhoog. Ver boven ons zagen we een brug een zijrivier overspannen."

We zijn inmiddels bij de Gouden Driehoek aangeland, het drielandenpunt van Thailand, Laos en Birma, dat veel backpackers trekt om in de omgeving de opiumpijp te proberen. Omdat we nog een aardig stuk te gaan hebben, houd ik het vooralsnog bij een flesje Fanta. Toch krijg ik het idee dat ik hallucineer: de kleur van het drankje is zo blauw als de hemel.

Weer op de fiets gestapt, passeren we een Boeddhistische tempel.

Siem Reap "Zo," zeg ik, "dat is een prachtige tempel." "Joh, dat is nog niets," antwoordt Michael, "rond Siem Reap in Cambodja, daar vind je pas spectaculaire tempels!" Hij vertelt dat de grootste en beroemdste tempel, Angkor Wat, zo groot is dat er gemakkelijk twee dozijn Thaise tempels in passen. Maar dat is volgens Michael niet het interessantste. "Het leukste

Ik moet het snot uit mijn neus stompen om ze te kunnen bijbenen is om juist de tempels op het platteland te bezoeken. De tempels waar geen toeristen komen. Daar ben je nog echt op jezelf en kom je nog authentieke Cambodjanen tegen."

Het hoogtepunt in de vijf dagen die ze daar rondfietsten was de tocht rond het westelijke Baray, een gigantisch reservoir dat duizend jaar geleden met de hand is uitgegraven. Uiteindelijk belandden ze in de oude stad Angkor. Tom: "Het was als in een droom om zo'n stad vanuit de stilte van de jungle te benaderen, waarbij enorme in de dikke muren van de poort uitgehakte Boeddhagezichten je aanstaren. Je waant je dan een heuse ontdekkingsreiziger."

We passeren ondertussen een opiummuseum. Terwijl Tom een pauze neemt om Bert Sitters' boekje 'Fietsen in Thailand' te lezen, spenderen Michael en ik er twee boeiende uren. Buiten gekomen, treffen we een boos kijkende Tom aan. We zijn veel langer weggebleven dan de bedoeling was. Tot onze schrik is de zon al bijna onder en we moeten nog dertig kilometer naar Mae Sai. Tom en Michael zetten er flink de vaart in om nog voor het donker 'thuis' te kunnen zijn. Ik moet het snot uit mijn neus stompen om ze te kunnen bijbenen. Als het bijna helemaal donker is, zien we gelukkig het stadje liggen.

De jungle in Laos Voldaan eten we pannenkoeken in de vorm van hartjes. "Zo," zeg ik, "dat was toch wel even spannend." "Joh, dat is nog niets," antwoordt Tom, "in Laos zaten we in het pikkedonker midden in de jungle, dat was pas echt spannend!" Tom vertelt dat ze op een gegeven moment de weg niet meer konden vinden. Navraag leerde dat ze een bospad moesten volgen dat de jungle invoerde. Er zat niks anders op dan dit paadje maar te nemen (teruggaan komt klaarblijkelijk niet in hun vocabulaire voor). Fietsen was er nauwelijks meer bij. Om de haverklap stuitten ze op lege beekbeddingen. "Dat betekende dat we telkens onze fiets over de rotsen naar beneden moesten zeulen. Heel vermoeiend en er leek geen eind in zicht. Tot overmaat van ramp werd het ook nog donker."

Ze moesten onvermijdelijk door. Gelukkig had Michael een sterke hoofdlamp bij zich, waardoor ze het pad goed konden blijven volgen. Na anderhalf uur door het donker te hebben geploeterd, hoorden ze honden blaf-

10 tijdschrift voor fietsreizigers

d

fen, het bevrijdende teken dat ze weer in de bewoonde wereld kwamen.

"Ik ben nog nooit zo blij geweest om blaffende honden te horen!" herinnert Tom zich. Tot hun grote vreugde nodigden de dorpsbewoners ze uit voor het eten en ze konden zelfs blijven slapen. De kleefrijst ging als zoete koek naar binnen en om negen uur waren ze allebei in dromenland.

Het vervolg We gaan ook nu vroeg pitten. Lekker gemaakt door de verhalen van Tom en Michael droom ik die nacht van een mooi en avontuurlijk vervolg van onze reis. Jammer genoeg blijkt de tweede helft van de droom uiteindelijk

bedrog te zijn: het meest avontuurlijke dat we meemaken is dat we bij Lampang de verkeerde afslag nemen en blijkt de weg een mooi alternatief te zijn voor de hoofdweg... Sterker nog, Bert Sitters had deze route al lang en breed in zijn boekje beschreven! Gelukkig zien we in drie weken tijd wel hoe mooi Thailand is. We stappen af voor uitjes naar een grot, een olifantenopvangcentrum en een tempelruïnecomplex. We rijden op een olifant, doen een Thaise kookcursus en drinken nog een paar flesjes blauwe Fanta. Het weer is alle dagen prima en langs de weg zijn vele restaurantjes waar we pannenkoeken bestellen of andere Thaise lekkernijen.

Is toch mooi de helft van de droom waarheid geworden! b

Praktische informatie Bevolking De bevolking is erg vriendelijk en graag bereid je te helpen. Met uitzondering van Vietnam zijn handelaren niet opdringerig, zelfs niet in toeristische gebieden. In dorpjes word je soms door hordes kinderen verwelkomd.

Klimaat Het klimaat verschilt per land en zelfs per streek. Ten zuiden van de lijn Chiang Mai-Hue zijn de maanden december, januari en februari het meest geschikt om te fietsen omdat het dan koel en droog is. Van maart tot augustus is het erg heet, en van september tot november is het regentijd. Noordelijker treffen we grofweg hetzelfde klimaat aan als bij ons: koud in de winter en warm in de zomer. De herfst en de lente geven daar het beste fietsklimaat.

Reisdocumenten Voor China en Vietnam moet je vooraf bij een ambassade een visum kopen. In Laos kun je aan de grens een visum verkrijgen voor twee weken, in Cambodja voor een maand. Visa voor deze landen kun je ook bij consulaten of reisbureaus in buurlanden kopen. Voor Thailand is bij een verblijf tot dertig dagen geen visum nodig, alleen een minstens zes maanden geldig paspoort.

Betaalmiddelen In Thailand, Vietnam en China neemt vrijwel elke bank credit cards aan en kun je door het hele land pinnen met je bankpas in de toeristische gebieden en grote steden in ieder geval.

In Laos en Cambodja zijn je pinpas en credit card nauwelijks bruikbaar. In grote steden en aan de grens kun je US dollars en Thaise bath wisselen.

Binnenlands vervoer De fiets kan vaak goedkoop en zonder probleem mee op binnenlandse vluchten, boot, bus, trein en vrachtwagen. Een uitzondering is

China, waar sommige vliegvelden weigeren om fietsen als bagage aan te nemen. Je kunt een fiets wel voor weinig geld als cargo laten versturen. De fiets op langeafstandsbussen is daar ook niet altijd mogelijk, of duur. Fietsen meenemen in de trein schijnt het toppunt van Chinese bureaucratie te zijn. In Cambodja is het vanwege de wegkwaliteit niet aan te raden de fiets in (overvolle) pick-ups te stoppen, daar slijt hij harder dan als je erop fietst. Op boten kunnen fietsen wel goed mee.

land zijn flessen te koop die precies in je bidonhouder passen.

Overnachten Hotels en guesthouses zijn uit een reisgids te halen. Elke stad met tienduizend of meer inwoners heeft wel een hotelletje. De prijs varieert van twee euro in Laos tot tien euro in China en Vietnam voor een tweepersoons kamer in een guesthouse.

Reisgidsen Eten en drinken In Thailand, Vietnam en Laos heeft elk dorp wel een restaurantje, in de andere landen zijn ze (iets) minder dicht bezaaid. De prijzen voor een maal liggen tussen de één en vier euro. Op veel plaatsen is het menu beperkt tot één gerecht.

Bijzondere aanbeveling verdienden de voedselstalletjes op de avondmarkten. Fruit is volop verkrijgbaar. Drinkwater in plastic flessen is overal verkrijgbaar. In Cambodja, Laos en Thai-

Bert Sitters: Fietsen in Thailand (1999) Lonely Planet: Cycling Vietnam, Laos & Cambodia (2001)

Onderdelen en reparatie Buiten Thailand zijn er vrijwel geen fietsenhandels en zijn onderdelen heel moeilijk te vinden.

In Thailand zijn in verschillende steden goede fietsenmakers. Zie het boekje van Bert Sitters voor adressen. tijdschrift voor fietsreizigers

11

g

COLUMN

Twinny Load/Buckler, bah!

Sitters Spreekt Een schitterende, zomerse zondag. Vroeg op pad langs de Waal. Lekker fietsen op de smalle, kronkelende dijk. Mijn rust wordt echter in een klap verstoord door een snelheidsmonster dat luid toeterend achter mij opduikt. Schumacher? Nee, daar is het autootje te klein voor. Dit is toch werkelijk van de gekke, achter de minibolide hangt een Twinny Load met twee fietsen! Je verwacht van dat soort mensen toch wel wat meer respect.

Een paar bochten verder staat de auto met de fietsendrager langs de kant van de weg. Een klein meisje ligt huilend naast haar fietsje op de grond.

Volwassenen zijn met elkaar in discussie. De schade is gelukkig beperkt tot een grote schrik.

Het agressieve voertuig is slechts een Suzuki Alto, door een toonaangevende autojournalist gekwalificeerd als de meest trutterige auto die er is.

De fietsen op de Twinny Load zijn twee Gazelles Provence, een dames- en een herenmodel. Op een Twinny Load horen natuurlijk twins. De kleur van de fietsen is dezelfde als die van de auto. Kennelijk hebben ze daar de fietsen op uitgezocht. Niets lijkt te stroken met het rijgedrag van de bestuurder. Mijn nieuwsgierigheid stijgt tot honderd graden.

“Waarom scheuren jullie zo asociaal op deze smalle dijk met fietsers?”

“We willen graag op tijd bij de fietspont naar Druten zijn. Als we te laat zijn, is er misschien geen plek meer voor onze auto.”

“Waarom parkeren jullie die Suzuki dan niet wat eerder. Het is hier toch ook mooi fietsen?”

“Op deze dijk zeker? Nee, ons te gevaarlijk met die auto’s hier.”

“Ja, ik zie het resultaat.”

Mevrouw en meneer Twinny Load worden vuurrood van schaamte. Genoeg discussie. Ik vervolg mijn weg.

Een paar uur later zit ik op een smal fietspad bij Bergharen achter twee wel zéér trage fietsers. Breeduit, geen mogelijkheid om er langs te komen.

‘Tjingeling!’ Géén reactie. ‘Tjingeling, tjingeling!!’

“We hebben je wel gehoord, hoor!” Eindelijk mag ik er langs. Warempel:

12 tijdschrift voor fietsreizigers

TEKST BERT SITTERS FOTO ROBERT VAN WETEREN

de familie Twinny Load, kaarsrecht op hun Provences met Duitse sturen.

Hun outfit lijkt zo uit de advertentie van AGU geplukt. Even een plaagje: “Waren de Gazelle Maxinettes op?”

Mevrouw snapt de steek niet: “Dat was inderdaad mijn eerste keuze, maar die is er alleen met damesframe.”

“En twee verschillende fietsen op een Twinny Load kan niet,” denk ik.

Tegen de avond nader ik het veer naar Wijk bij Duurstede. Een lange rij automobielen staat te puffen in de warmte. Lekker langs die rij fietsen direct de pont op. Het blik moet nog een paar ponten wachten. Zie ik het goed? Dat kan niet missen: een blauwe Suzuki Alto met twee Provences.

De deuren staan open, want een Alto heeft natuurlijk geen airco. De Twinnies kijken bepaald niet vrolijk. Ik zit me te verkneukelen. Op de fiets waren ze al lang aan de overkant geweest. Boeddha straft dus toch onmiddellijk.

In Wijk sluit ik mijn fietsdag af op een heerlijk terras. Door mijn ervaringen van deze dag en alle glazen met het gele vocht op de tafeltjes krijg ik associaties: Youp van ’t Hek; Buckler! Ineens heb ik het: Twinny Loaders de opvolgers van de Buckler-types. Buckler-drinkers dronken nep-bier en Twinny Loaders fietsen niet echt. Ik krijg er een vieze smaak van.

Een schattig meisje met een dienblad komt op mij af, maar ik heb onvoldoende oog voor haar. Ik ben teveel bezig met Twinny Load/Buckler.

“Doe mij maar een pils, maar wel een echte!”

Hoera, géén Heineken! Mijn tong wordt gestreeld, de nare Twinny Load/Bucker-smaak spoelt weg bij de eerste slok. Ook de spookbeelden met Anky van Grunsven in dressuuroutfit op een Gazelle verdwijnen uit mijn kop. Echt smaakt toch veel beter. Het meisje met het dienblad komt weer langs. Zij lacht naar mij. Ik lach terug. Gelukkig, mijn ogen kunnen ook weer genieten.

Nee toch! Wat komt daar om de hoek? Helaas … ja toch! Twinny Load/Buckler, bah!!!! b

u

TEKST JOHAN STUIJT FOTO ANNEMARIE POL

Mijn eerste Koga liet al na twee weken aan mij merken waarom hij een Wereldfiets is: de hele vakantie heb ik niets aan hem hoeven doen en Hij sjouwt, stuurt, klimt, hobbeldebobbelt en daalt als de beste!

Maar goed, een mens kan niet altijd op vakantie zijn, dus forensden wij ook samen naar het werk, heerlijk! Er is echter één ding waarmee Hij mij nóg blijer kan maken: helpen bij de boodschappen. Mijn Koga met ‘Ortlieb-kofferbak’ overtreft wat mij betreft een Alto of Corsa!

Zo gingen mijn vriendin en ik op bevrijdingsdag de grote wekelijkse boodschappen doen in ons boodschappenautootje (samen toch vier wielen) met onze enorme in-delenophangbare-kofferbak. Parkeerplek: de fiet-

Mijn Koga senstalling, direct omsloten door vijf bushaltes, naast een winkelcentrum, spitsuur, dus toeziend oog verzekerd. Twee Fietsen zelfstandig op slot, aan elkaar en aan fietsenrek vastgekabeld.

Een klein uur later kwamen wij terug op, zo blijkt nu, de plek des onheil. Mijn geliefde Fiets was verdwenen! Op bevrijdingsdag had iemand de vrijheid genomen om zich over mijn Fiets te ontfermen!

Het zag eruit alsof mijn Fiets daar nooit geweest was, nog geen schroefje, stukje slot of wat dan ook was achter gebleven, het enige restant waren de sleutels in mijn zak… Vloekend zocht ik in het rond, hopend nog iets of iemand te kunnen zien om mijn frustratie, woede, agressie en verdriet op te kunnen botvieren en mijn Fiets terug te krijgen. De harde realiteit van de grote stad; niets te zien, alsof mijn Fiets nooit had bestaan. Ik stond aan de grond genageld…

Wat een leegte kan de permanente afwezigheid van je Fiets geven. Mijn Fiets (het is nog steeds de mijne!) is geen ding. Mijn Fiets is

mijn maatje, mijn derde vakantiepartner, mijn reisgenoot, mijn beste vriend!

Nu loopt de verzekeringsmolen te malen, maar de nieuwe fiets straks zal de oude niet zijn, het is een nieuwe, een andere, een ‘kale fiets nog zonder gevoel’. Mijn maatje is weg. Daar zal ik wel een nieuw maatje voor terugkrijgen maar dat is voor de fietser die ik ben niet hetzelfde.

Straks zal ik met ambivalente gevoelens op mijn nieuwe fiets stappen: ik zal blij zijn weer een nieuwe te hebben maar nog steeds mijn oude vreselijk missen.

Dus als jij ooit een Worldtraveller (maat 60, model 2004) met een Spanjesticker op het achterspatbord te koop aangeboden krijgt, doe mij dan een plezier: koop geen gejatte Fiets (maar zaag liever de dief z’n handen eraf)! En doe vooral jezelf ook een plezier als je in Den Haag (of soortgelijke stad) woont; parkeer nooit, maar dan ook nóóit je Wereldfiets buiten!

Nb: verwacht geen wonderen van je DPC-slot.

Leuk voor je verzekeringspremie, politie en RDW doen er niets mee. b

gecrankt en geshift

tijdschrift voor fietsreizigers

13

d

interview

TEKST JOLANDA DENEKAMP FOTO PETER DE DREU

Peter de Dreu trapt 27.000 km van Barneveld naar Kaapstad

Fietsen met olifanten Met gebruind gezicht, nog wennend aan het frisse klimaat in Nederland, opent Peter de Dreu de deur. Een van zijn poezen komt een kijkje nemen op de tafel met daarop boxen met honderden dia’s van zijn fietstocht van 27.000 kilometer van Barneveld naar Kaapstad. Na anderhalf jaar is De Dreu weer terug. “Het is omgevlogen!”

Uitgezwaaid door familie en vrienden vertrok De Dreu op 3 augustus 2002 en fietste door het voormalige Oostblok via het Midden-Oosten en vervolgens dwars door Afrika naar Kaapstad. Hij verwachtte zo’n twee jaar onderweg te zijn, maar was na achttien maanden weer in zijn vaderland terug.

Niet omdat hij zijn reis onderbroken had, maar omdat het sneller ging dan verwacht. De nuchtere Peter had geen strak reisschema. Hij wilde tijd hebben om onderweg een “bakkie te doen” of projecten van het Wereld Natuurfonds te bezoeken. “Ik vertrok ‘s morgens tussen acht en negen uur. Als ik zin had, trapte ik door en als ik koffie wilde drinken, stapte ik even af. ‘s Avonds om een uur of vijf stopte ik. Ik wilde perse geen vast aantal kilometers per dag afleggen. Soms kun je gewoon niet sneller. Ik fietste bijvoorbeeld in de buurt van de Blauwe Nijl, moest 27 km naar beneden, de Nijl oversteken en vervolgens weer 27 km steil omhoog over eenzelfde rotweg met gaten. Toen ik boven was, ben ik gestopt. Als ik op die dag tachtig kilometer gepland had, was het niet leuk geweest.”

Slijtage De Dreu versleet acht à negen banden, diverse remblokjes en tandwielen van zijn Gazelle Trekking Bike. Hij doet het af als normale slijtage. In Khartoem zat hij drie weken vast in afwachting van een nieuwe fietsband die was opgestuurd door familie. Hij kreeg hierdoor wel de mogelijkheid om kennis te maken met het leven in Sudan. De Dreu verbaast zich er nog over: “Ze zeggen dat ze geen werk hebben, zien er niet arm uit en komen toch rond. Ik denk dat ze elkaar helpen.”

De Dreu begon zijn reis samen met een vriendin, trok een aantal weken met zijn broertje door Afrika, maar legde de tocht vooral alleen af. Eenzaam heeft hij zich nooit gevoeld. Voor vertrek zei hij: “Op deze reis kan ik uitproberen of ik inderdaad goed tegen alleenzijn kan. En juist als je alleen bent, word je wel makkelijker aangesproken.” Dat laatste klopte. De fietser werd regelmatig uitgenodigd bij mensen thuis, mocht aanschuiven aan de dis,

14 tijdschrift voor fietsreizigers

binnenshuis slapen of zijn tent opzetten naast een woning. Hij bewaart goede herinneringen aan deze gastvrijheid. Maar er waren ook minder geslaagde ontmoetingen. ”Als ik stopte om wat te drinken, kwam er vaak iemand vlak voor me staan die me langdurig aankeek. Ik keek terug, maar hield dat nooit zo lang vol als de inwoners van het land. Dat staren was niet altijd even leuk.” Ook werd hij in Turkije bestolen van zijn tas met fotocamera, dagboek, bankpasjes, paspoort en verrekijker. “Ik heb geprobeerd mijn dagboek te herschrijven, maar sommige details ben je gewoon kwijt. Gelukkig stuurde ik de dagboekschriften elke keer naar huis, dus ik was niet alles kwijt.”

Verbinding Contacten met het thuisfront onderhield hij via het gastenboek op zijn website –behalve tussen Ethiopië en Kenia waar geen werkende internetcafés te vinden waren. “Had ik eindelijk een internetcafé gevonden, was er geen verbinding mogelijk”, verzucht hij. Ook bood zijn mobiele telefoon uitkomst, hoewel De Dreu niet altijd overal verbinding had.

Ziek is de wereldfietser amper geweest. “Ach onderweg heb ik wel eens diarree gehad, maar dat hoort erbij. Dat overkomt iedereen. Misschien scheelt het wel dat ik geleidelijk gewend ben aan het water en het klimaat.

Op de wegen langs de Nijl staan onder afdakjes kruiken met water uit de rivier. De wind houdt het water lekker koel. Iedereen drinkt het, ik ook en het is hartstikke lekker. Het waterfilter dat ik had meegenomen uit voorzorg heb ik helemaal niet gebruikt. In Ethiopië moest ik naar een kliniek, omdat ik een ontstoken scheenbeen had: een wond die maar niet genas en waar de vliegen aan vraten. In die kliniek vroeg de dokter welke soort antibiotica ik wilde hebben. ‘Wie is hier nu de dokter vroeg ik me af’. Ik heb antibioticum gehad en ben doorgefietst.”

Natuurbehoud Waarom Zuid-Afrika als einddoel? Eind 1994, begin 1995 liep hij er stage en

Peter, weer terug in Barneveld.

kwam nog twee keer terug in zuidelijk Afrika voor vakantie. De natuur trok hem: de wilde dieren in de wildparken. Die rode lijn loopt door zijn hele tocht: hij bezocht natuurparken in Europa, het Midden-Oosten en Afrika. Hij trok er alleen doorheen of met rangers. “Zelfs in Afrika is het belangrijk om aan natuurbehoud te werken”, onderstreept hij. “Mensen bebouwen het land, branden het af, trekken verder, bebouwen een nieuw stuk land en zo gaat dat door. Het houdt echter een keer op.” Voor vertrek vertelde De Dreu dat het zien van de wilde hond, een kleine wolf met grote oren, en het luipaard op zijn verlanglijstje stonden. Het luipaard heeft-ie inderdaad gezien in Zambia, de wilde hond niet. “Dus daarvoor moet ik nog een keer terug.”

“Het mooiste gebied? Roemenië en Bulgarije vanwege de groene bergen en de prachtige uitzichten. Ik reed langs rivieren, uitgesleten tussen de bergen,

paarden. Het water in mijn fles klotste, waardoor ze schrokken, opstonden en wegliepen.”

Weggegooid geld De Dreu kijkt met genoegen terug op zijn fietstocht. “Het was een leuke tijd waarin ik veel heb gezien. Vooral de ontmoetingen met de dieren waren prachtig! Dat was een van de redenen waarom ik ben gegaan. Door deze tocht heb ik een andere kijk op mensen gekregen. Het is zo makkelijk om je hand op te houden. In Zambia bijvoorbeeld zeiden mensen arm te zijn, maar ze zaten ‘s avonds wel in de kroeg te drinken. Ook al kost een maïsbiertje weinig, ze drinken er wel vijf op een avond... Wat me ook opgevallen is, is dat veel ontwikkelingsprojecten in Afrika zijn doodgebloed. Zo gauw een

‘Het is zelfs in Afrika belangrijk om aan natuurbehoud te werken’ klom omhoog, kon tijdens de lange afdaling om me heen kijken, hoorde beekjes stromen en vogels zingen.” De Dreu geniet nog na als hij terug denkt aan die eerste weken van zijn tocht. Maar zijn ogen glimmen eveneens als hij denkt aan de olifanten, nijlpaarden, giraffen en gazellen die hij tegenkwam in Afrika. “Ze liepen op twintig à dertig meter afstand”, vertelt De Dreu doodleuk. “Het is een heel andere ervaring om de dieren vanaf de fiets te zien dan vanuit een auto. Als je oog in oog met ze staat, is dat heel indrukwekkend. Je moet niet dichterbij komen, want dan moeten ze een keus maken: aanvallen of wegrennen. Je moet de dieren gewoon hun gang laten gaan, dan is er niets aan de hand.”

In sommige landen zijn zo weinig wegen dat je wel door de natuurparken moet, ook als fietser. Je wordt verondersteld de ‘hoofdweg’ te nemen, maar soms zijn er zo weinig aanwijzingen waar de hoofdweg werkelijk loopt, dat je het spoor makkelijk bijster raakt is De Dreu’s ervaring. Dat zorgde er wel voor dat hij veel dieren zag en redelijk dichtbij kon komen. “In Zambia pauzeerde ik op een plateau en keek neer op een rivier. Aan de kant sliepen nijl-

ontwikkelingsorganisatie weg is, houdt het project op te bestaan. Gewoon uit gemakzucht, gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Weggegooid geld! Dat is best wel erg. Of het sportcomplex midden in de Zuid-Afrikaanse rimboe dat er was neergezet met geld van de Europese Unie: gesport werd er nooit.” Hij zag dat het ook anders kan: een wildpark waarvan de lokale bevolking die aan de rand woonde, een bepaald quotum aan dieren kreeg om te mogen afschieten. Dit om stropen tegen te gaan. Er werd streng opgetreden tegen stropers: zij stalen immers hun vlees.”

Hij moet even nadenken over de vraag of hij iets gemist heeft in al die maanden. “Misschien alleen het voetballen”, antwoordt hij. Weer thuis, woont De Dreu tijdelijk bij zijn ouders, omdat zijn eigen woning nog verhuurd is. Hij is op zoek naar werk: iets soortgelijks als zijn oude baan als manager kwaliteitszorg. “Maar misschien kan ik ook iets gaan doen voor het Wereldnatuurfonds, want ik heb zoveel ervaring opgedaan bij het bezoeken van de WNFprojecten onderweg.” Een eigen natuurpark beheren in Europa spreekt hem wel aan. “Ik wil me in ieder geval weer nuttig gaan maken, bezig zijn.” b tijdschrift voor fietsreizigers

15

d

TEKST MACHTELD LUYTEN FOTO’S LUC DEMYTTENAERE

Een verkenning van Wales en Engeland via Sustransroutes

Van Holyhead naar Londen Enkele jaren terug ontdekten wij de Sustrans fietskaarten van het ‘National Cycle Network’.

Van dan af is Groot-Brittannië een van onze favoriete bestemmingen. Lente 2003 stippelden we met behulp van deze kaarten onze zomertocht uit; het werd fietsen van Holyhead (N-W Wales) naar hartje Londen. Daarbij kijken we uit naar wat avontuur en mijden platgereden wegen.

Van Waterloo Station fietsen we dwars door Londen naar Euston Station.

De tropische hitte van zomer 2003 veroorzaakte railproblemen op de lijn Londen-Holyhead. Op het onderbroken traject gaat het vervoer verder met bussen. Dit vinden we geen probleem tot we vernemen dat deze bussen geen fietsen meenemen. Fietsreizigers krijgen het advies deze lijn niet te nemen. Onze minutieuze voorbereiding dreigt uit te lopen op improvisatie. Luc gaat al op zoek naar treinalternatieven, maar ik geef me niet zo vlug gewonnen.

Spoorproblemen en klantvriendelijke oplossingen Vorig jaar maakten we een vergelijkbare situatie mee. Toen kampte de lijn Londen-Land’s End (Penzance) met een technisch probleem. Onderweg kwam de trein plots tot stilstand. Onze fietsen werden in de bagageruimte van een halflege bus naar het volgende station gebracht. Waarom zou dit nu niet kunnen?

Onverstoorbaar gaan we in de file voor een ticket naar Holyhead. Het stationspersoneel heeft oor naar onze argumentatie en zoekt met behulp van mobiele telefoons een oplossing. Virgin –in Groot-Brittannië ook een spoormaatschappij– is bereid ons en de fietsen naar het station voorbij de railpanne te brengen. In een van die uitgerust is voor fietsvervoer brengt de Tahitiaanse chauffeur ons ruim 100 km verder naar het volgend station. Uiteindelijk bereiken we Holyhead met amper één uur vertraging.

Bij het wegrijden uit Holyhead-station slaat mijn ketting een paar keer over. “Moet maar later bijgeregeld worden”, bedenk ik… Om de treinperikelen te vergeten wil ik fietsen en wel meteen.

Geen oplossing voor het fietsprobleem Op het eiland Anglesey (N.W.-Wales) is het Welsh de voertaal van 62% van de ‘Welshmen’. Het is dat gekke oude taaltje met de vele opeenvolgende medeklinkers en de langste dorpsnaam van de wereld. Bij het fietsen van de camping in Trearddur naar Caernarfon hebben wij geen taalprobleem maar een fietsprobleem! Luc ontdekt dat een tand van het middelste tandwiel van mijn triple afgebroken is. De fietsenmaker in Caernarfon bezit geen gelijkwaardig exemplaar. Ik zal verder schakelen op twee tandwielen.

In Caernarfon bezoeken we het Castle uit 1883. Hier werd Prince Charles en alle Prinsen van Wales gekroond. Door het prachtige Snowdonia National Park fietsen we via Penygroes en Criccieth naar Porthmadog.

Daar krijgen we de eerste hellingen voor de wielen. Bij het schakelen wipt mijn ketting dikwijls naast het tandwiel. Op steile hellingen heeft Luc de handen vol om mijn ketting weer in het gelid te krijgen. Een nieuw tandwiel dringt zich op! Maar ik wil geen tijd verspillen met het zoeken naar een fietsenmaker en we fietsen verder. Het geplande bezoek aan enkele schilderachtige Welshe dorpjes wil ik in geen geval missen.

d

Avontuurlijke sluis op de Avon rivier

Shakespeare en inspecteur Morse

Voor het traject Builth Wells – Stratford-upon-Avon kunnen we geen gebruik maken van Sustranskaarten. Aan de hand van Ordnance Surveykaarten stippelt Luc een traject uit langs Hay-on-Wye en Hereford, en door de Malvern Hills naar Ledbury. Hier bezoeken we de pittoreske middeleeuwse markthal. Voorbij Upton upon Severn bereiken we Eckington en daar dreigt een nieuw probleem. Niemand in het ‘Tourist Informa-

Via rustige wegjes bereiken we het stadje Stratford-upon-Avon. Veel gebouwen herinneren aan een citaat uit het werk van William Shakespeare, maar de dichter blijft ongrijpbaar. Van hem is weinig bekend, je ontdekt hem pas in zijn vele toneelstukken. Wij bezoeken ‘Anne Hathaway’s cottage’ en Shakespeare’s geboortehuis.

In één lange dagtocht van 114 km fietsen we van Stratford via Woodstock

‘Het is dat gekke oude taaltje met de vele opeenvolgende medeklinkers’ tion Center’ weet met zekerheid of we met de fiets de lock (sluis) op de Avon-rivier kunnen passeren. Wij gokken! Aanvankelijk gaat het over een privé terrein met metershoge brandnetels. In onze zomerse kledij komen we van kop tot teen geneteld bij een eerste sluis. Op de enge passage kunnen we net nog naast de fietsen lopen. Na weer een stukje wildernis komen we bij de eigenlijke sluis op de Avon-rivier. Plezierbootjes wachten hun beurt af om te versluizen. De brede sluispassage is buiten gebruik en het loopbrugje boven op de sluisdeuren is amper breed genoeg voor één voetganger. Luc koppelt zijn Yak-trailer af en ik haak de fietstassen af. We steken over en hopen dat de hoog opgetilde fietsen niet in het water donderen. Er zijn veel kijkers maar geen helpers! Wellicht denken ze: “Wie zoiets waagt kan zichzelf redden”.

naar Oxford. De beroemde universiteitsstad is ook het decor van de detective-serie Inspector Morse. De universiteit en de historische gebouwen liggen op loopafstand in een middeleeuws kader. Maar zelfs een week volstaat niet om alles te bezoeken. Een uitgebreid bezoek aan de Oxford Botanic Gardens uit de 17de eeuw vereist een aparte reis.

Voorbij Oxford volgen we de Sustransroute ‘Thames Valley Cycle Route’ en komt de legendarische Thames in beeld. Didcot met zijn museum van oude stoomlocomotieven is het Mekka van treinfanaten. Na Reading en Eton met zijn kweekschool van Engelse koningen uit 1440, fietsen we uiteindelijk dwars door Windsor Park naar Putney Bridge in hartje Londen.

Aan deze fietstocht bewaren we veel mooie herinneringen. Wij durven deze tocht aan iedereen aanbevelen. b

Praktische informatie Reisperiode: 16 augustus tot 3 september 2003. Fietsafstand: 871 km.

Veroer Eurostar bracht ons van Brussel naar Londen-Waterloo. Vooraf bestelde tickets vanaf € 80. Het fietsvervoer als ingeschreven bagage kost € 25.

Zoals ook op TGV’s gaat een gedemonteerde en in hoes verpakte fiets als handbagage gratis mee. De bagageruimte is beperkt, fietszakken liggen soms in de gang. www.eurostar.com en www.b-rail.be/internat/N/trains/eurostar/index.html

Britse treinen De geprivatiseerde Britse spoorwegen hebben een negatief imago, maar het is zeker geen puinhoop. Er zijn meerdere maatschappijen waardoor het aanbod onoverzichtelijk is. Sommige lijnen zijn aan vernieuwing toe, er zijn oudere treinstellen en spooronderbrekingen zijn niet uitgesloten.

Maar Britten blijven ‘gentlemen’ die de klanten op hun bestemming willen brengen. Ze zoeken ‘kant en klare oplossingen’. Bij ons staatsbedrijf NMBS is zulke service ondenkbaar. www.virgintrains.co.uk/ en www.rail.co.uk/ukrail/railcomp/towelcm.htm

Overnachting Meestal campingplaatsen: Trearddur, Caernarfon, Criccieth, Dolgellau, Llanidloes (op de mooie ‘Farm Doll-lys’), Built-Wells (B&B), Holme Lacy (bij Hereford), Childswickham, Stratford-upon-Avon (2 nachten), Oxford (2 nachten), Hurley en Chertsy. Campingreservatie is overbodig.

Het laatste augustusweekend (‘Bank-holiday weekend’) gaan Britten massaal kamperen.

‘Travel Inn’ aan Putney Bridge in Londen is een betaalbaar hotel bij een metrostation en een bushalte met een veilige fietsparking.

Travel Inn Hotel, 3 Putney Bridge Approach, Tel. 0870 238 3302

Kaarten Sustranskaarten: £ 5,99 per kaart • Lôn Las Cymru, from Holyhead to Builth Wells • West Midlands Cycle Route, from Oxford to Derby via Birmingham • Thames Valley Cycle Route, from London to Oxford Ordnance Survey-kaarten 1:50.000: € 15,95 per kaart: • Nr. 149 Hereford & Leominster • Nr. 150 Worcester & The Malverns • Nr. 151 Stratford-upon-Avon Sustrans kaarten via: www.nationalcyclenetwork.org.uk en Ordnance kaarten bij Nomade in Leuven.

tijdschrift voor fietsreizigers

17

5

SAMENGESTELD DOOR THEO JORNA EN JOKE SMEETS FOTO RENEE HUITING

De Alpen Vroeger, heel lang geleden, vormden de Alpen een moeizaam te nemen barrière; een woest nauwelijks toegankelijk gebergte waar beren en wolven huisden, dat de Romeinen beschermde tegen barbaarse invallen.

Maar in onze moderne tijd is elke meter, elk pad en elke weg in kaart gebracht en worden de bergen zomer en winter overspoeld door hordes vakantiegangers. Zogauw de sneeuw is gesmolten glijden de vakantiefietsers en wielrenners in dichte drommen over het gladde asfalt om alle passen te bedwingen, terwijl mountainbikers het ruige terrein bedwingen. Wie kent de Alpen niet? Valt er nog nieuws over te melden? Waar liggen de Alpen eigenlijk? In dit thema wagen we ons aan een zoektocht naar onbekend terrein in de Alpen.

thema

tijdschrift voor fietsreizigers

19

thema

TEKST EN FOTO’S MARGJE HEINZE EN ERNST BLASE

Sensationele Alpentoppen met veel sneeuw

Door de Alpen in april Eind april 2004 fietsten Margje Heinze en Ernst Blase door en over de (Zuid)-Franse Alpen. Dat is wat aan de vroege kant voor een Alpenoversteek, maar dat komt omdat het een onderdeel van een langere reis naar het oosten is.

Behalve de datum is ook het gewicht van onze bagage ongebruikelijk voor een bergroute (respectievelijk 25 en 33 kg). Die meegetorste kilo’s en het besef dat er nog genoeg te klimmen komt, zijn er de oorzaak van dat we liever een mooie, efficiënte doorsteek plannen dan een een echte ‘collentocht’. Waar we tijdens een vorige tocht in Frankrijk nog uit de Chartreuse omlaag kwamen om vervolgens weer enthousiast de Vercors te beklimmen, volgen we dit keer de vlakke Rhone tot in Grenoble.

Hier beginnen de Alpen, maar door de laaghangende wolken zien we er nu niets van.

het ineens afgelopen met de sappige groene alpenweitjes vol bloemen. Voor we het ons realiseren zijn we plotseling in de droge mediterrane Alpen aanbeland. Jammer, we hadden nog we even afscheid willen nemen van het ‘Milka- en Heidi-landschap’. Het komend jaar zullen we genoeg warme, droge bergen te zien krijgen.

Verboden voor fietsers Via het dal van de Ubaye rijden we we over de grote weg van Gap naar Barcelonette. Op grote borden staat aangegeven dat de grote Franse passen nog gesloten zijn. De Col de Larche

Sneeuwtopjes De tweede Alpendag worden we wakker met uitzicht op de Vercors en de Ecrin. Later wordt het weer nog mooier en het uitzicht beter. We zien de sneeuwtopjes al liggen vanaf de nu nog vlakke weg. De zon zet door en de lange broek kan uit. Dit is geweldig fietsen, we genieten! Door een prachtige kloof fietsen we naar een pasje onder het skidorp Super Dévoluy. Overal rondom ons zien we nu de sensationele Alpentoppen met veel sneeuw. We klimmen gestaag door naar de pas van 1440 meter.

Ernst is nu erg erg blij met zijn ‘oudemannenverzetje’ van minder dan 1 op 1. Al zwetend komen ongewild alle uitrustingsstukken voorbij die vorige maand op het stapeltje ‘wel-ofniet-meenemen’ lagen en uiteindelijk toch meegegaan zijn. Als er nu besloten zou moeten worden, bleef er minstens 5 kilo per persoon thuis. (Maar ja, op een reis van anderhalf jaar …)

Daarna volgt er een mooie, snelle afdaling naar Gap, zo een die alle inspanningen uitbetaalt en je geen pijn in de vingers bezorgt van het remmen. Aan de andere kant van de pas is

20 tijdschrift voor fietsreizigers

Het bord met de hoogte is maar net zichtbaar

naar Italië is wel open, maar met zijn 1991 meter is dat dan ook de laagste.

Als we Barcelonette uitfietsen is het prachtig ‘ansichtkaarten-weer’; helwitte sneeuwtoppen tegen een strakblauwe lucht. Omdat we daar nog een keer flink van willen genieten, besluiten we om de oversteek in twee keer te doen en voor de pas nog een keer te kamperen. We krijgen nu dus een zeer relaxed dagje van maar 32 kilometer en 700 hoogtemeters.

Als we het bos achter ons laten, passeren we een paar lawineverkeerslichten. Dan staat er plots een bord bij: verboden voor fietsers! Wat nu? Gehoorzamen betekent dagen omrijden

‘Sneeuw eind april is opwindend, spannend en stoer’

Het waait hard, de sneeuw jaagt horizontaal over de weg

over Briançon, maar we weten niet welke risico’s we lopen als we toch doorrijden. Er is niet veel verkeer en we besluiten toch maar door te rijden, zij het met een onrustig gevoel in de onderbuik en krantenkoppen voor ogen die reppen van ‘domme Hollanders in de bergen’.

Gelukkig gaat het goed en na vijf kilometer staat er aan de andere kant van de weg net zo’n bordje voor de tegenliggers. We hebben geen idee wat de Franse verkeerspolitie verwacht van de oplossingen die afdalers voor dit probleem zullen hebben. Er zullen er vast niet veel zijn die omkeren en de berg weer opgaan.

Bij het zomerdorp op 1660 meter is het campinkje en de gite nog dicht, maar als wij aan de Ubayette willen kamperen is dat geen probleem. We vinden alweer een riante kampeerplek. Ondertussen is de lucht betrokken en is het flink koud geworden. Het uitzicht waar we op gehoopt hadden zit in de wolken. Behalve een muts, komt nu ook het thermo-ondergoed uit de fietstas. Nu zijn we weer ontzettend blij met alles wat we mee omhoog gesleept hebben.

‘Die kopen niets’ De volgende dag is het weer niet beter. Wachten lijkt niet te helpen, dus vertrekken we maar met lange broeken, fietsjacks en wanten

aan, en mutsen op. Dat expeditie-achtige gevoel geeft toch ook wel een kick. Voor de col begint het licht te sneeuwen. We rijden een sneeuwlandschap in, maar de weg blijft gelukkig mooi schoon. Bovenop de col jaagt de wind de sneeuw horizontaal over de weg. Het is er uitgestorven, zelfs de man van het souvenir-

Sneeuw eind april is opwindend, spannend en stoer, maar regen is gewoon vervelend zeikweer!! Na een afdaling die bij goed weer ongetwijfeld erg mooi zou zijn geweest, stoppen we in een reflex bij een klein campinkje in een bocht van de weg. We leggen in de voor- en achtertent zo goed en zo kwaad als het gaat de regenkleren uit om te drogen. En na veel warme thee en bouillon kunnen we er weer om lachen. ’s Nachts daalt de temperatuur –en dus ook de sneeuwgrens– zodat we op Koninginnendag met 10 cm verse sneeuw op de tent wakker worden. We besluiten niet meer op uitzichten te wachten, maar breken op en rijden door de nadrup omlaag de warmte in. In het eerste Italiaanse stadje kan de regenkleding opgeborgen worden en wijden we Italië in met gebak en pizza onder het motto: op de fiets mag je altijd eten waar je zin in hebt. Die avond kun-

‘Dat expeditie-achtige gevoel geeft toch ook wel een kick’ en colastalletje zit in zijn auto met de kachel aan. Hij kijkt ons mistroostig aan met een blik van ‘die kopen niets’, en dat klopt. In de luwte van zijn stalletje drinken we warme chocolademelk uit de thermosfles en na een banaan opgepeuzeld te hebben, trekken we onze regenjassen en -broeken aan voor de afdaling Italië in.

Na 200 meter dalen wordt sneeuw weer regen en daar worden onze schoenen heel snel nat en doorweekt van! Stom, stom, stom dat we de regenhoesjes er niet meteen overheen aangetrokken hebben. Dat zouden we toch zo langzamerhand moeten weten na alle regen die we op deze tocht al achter de rug hebben! We rijden met natte voeten door een lange tunnel (met bocht!) en langs een enorme rotswand.

Wat daar verder bovenuit torent kunnen we alleen maar gissen...

nen we voor de tent (en weer zonder muts op) eten. De volgende dag kan alles aan de waslijn drogen. Margjes fiets krijgt verse remblokjes en die van Ernst –ook al is het twee dagen na de Hollandse lintjesregen– ook een (nieuw stuur-)lintje. Hij heeft het verdiend.

Als we dit schrijven begin september, zitten we onderaan de berg Ararat, bij de Turks/Iraanse grens. Terugkiijkend klommen we in Italië per dag meer hoogtemeters dan toen, was Griekenland soms steiler en waren de bergen in Turkije vaak hoger dan die tijdens onze Alpen-doorsteek.Toch blijven de Alpen iets heel speciaals houden. Het was vroeg en het was koud, maar wel heerlijk rustig op de wegen. Vandaar dat op ons wensenlijstje voor de verre toekomt, als we weer thuis zijn, toch nog steeds een langere Alpentour staat. Maar dan wel iets later in het voorjaar! b tijdschrift voor fietsreizigers

21

thema

Col de Vars Vier cols, Col de la Bonette één vakantie Col de la Couillole Col de la Cayolle

TEKST EN FOTO’S RENEE HUITING

Zoals wel vaker met plannen, was ook dit thuis ontstaan. Helemaal nieuw

was het niet, klimmen. Maar de gedachte aan de Alpen maakte me toch wat nerveus. Ik stippelde een leuke route uit. De kaart deed vermoeden dat het mooie gebieden moesten zijn, met wat leuke klimmetjes.

Alleen, Col de Vars, … had ik die naam niet bij de Tour de France gehoord?

Het moest kunnen! Zoals ik de route had uitgestippeld, zouden we de Col de Vars van de ‘gemakkelijke’ kant naar boven fietsen. En als je één col gedaan hebt, dan moet de rest toch ook kunnen? Vanaf de Col de Vars konden we vrij eenvoudig de Alpen uit trappen. Mocht het klimmen toch tegenvallen, dan konden we altijd nog de Provence in rollen.

Na een week ‘warm’ fietsen, waren we via Le Lac de Serre Poncon in Guillestre aangekomen. Twee uur, tijd voor een lekkere lunch. We twijfelden. Normaal gesproken zouden we rond dit tijdstip nog een flink eind kunnen fietsen. Maar nu stonden we aan de voet van de Col de Vars. Wat was verstandig, zouden we nog naar boven kunnen fietsen?

gingen volgen. De Col de la Bonette bijvoorbeeld. Verdwalen is hier bijna onmogelijk. Elke pas staat netjes aangegeven. Als we de borden langs de weg mogen geloven, is dit met 2802 meter de hoogste doorgaande pas van Europa. We zouden wel een tijdje onderweg zijn. Eerst langs de supermarché, want onderweg is het lastig aan proviand komen.

Grindhoop We zetten onze fietsen in de juiste versnelling en peddelden kalmpjes omhoog. Waar de natuur op weg naar de Col de Vars bijna lieflijk was,

‘De wielrenners die ons een paar dagen geleden nog negeerden, konden nu hun nieuwsgierigheid niet bedwingen’ Waarschijnlijk wel, al hadden we geen idee hoe lang dat zou duren.

Stel dat het drie uur zou duren voor we boven zouden zijn, we moesten dan ook nog een stuk naar beneden voor een camping.

We besloten de camping van Guillestre, maar eens op te zoeken. De rest van de middag brachten we luierend door.

Frustrerend Na een koude nacht rolde ik verkleumd ons tentje uit. De volgende keer dat we in de bergen gaan fietsen wil ik warmere slaapzakken! Gelukkig zouden we het vandaag niet koud krijgen. Het zonnetje scheen al lekker en met een leuk klimmetje voor de boeg, beloofde het behoorlijk zweten te worden.

was de natuur hier vooral imposant. Enorme rotswanden omringden ons. Ergens moesten we er overheen. Echt steil was de weg niet, alleen de laatste kilometer was zwaar. Eigenlijk komt deze col niet hoger dan 2715 meter. Op dit punt kun je kiezen. Je kunt hier afdalen, of je kunt voor de hoogste pas van Europa gaan. Wij besloten die laatste kilometer omhoog te ploeteren. De weg voert langs een kale grindhoop omhoog en heeft als enig doel de hoogste doorgaande pas van Europa te zijn.

De afdaling voerde ons naar Isola en daar sloegen we ons tentje op.

Met het getik van regen op het tentdoek vielen we in slaap. De volgende ochtend was de wereld veranderd in één modderpoel. Gelukkig was de lucht alweer stralend blauw. We gleden nog een stukje verder omlaag, en sloegen toen rechtsaf naar Col de Couillole.

Vanaf de camping ging het meteen omhoog. Rustig warm draaien was er dus niet bij. Met stramme spieren draaiden we de eerste kilometers.

Het was even zoeken naar de juiste versnelling, de versnelling die we het langste konden volhouden. Eenmaal die versnelling gevonden, was er alle tijd om lekker om ons heen te kijken. Erg snel gingen we niet. Aan alle kanten werden we ingehaald door wielrenners.

Frustrerend, maar goed zij hebben niet zo’n enorme berg bagage achterop de fiets. Misschien moeten we de volgende keer toch wat minder meenemen.

We volgden niet langer een dal. Wie heeft ooit deze route bedacht? Dit smalle weggetje zat tegen de rotsen aangeplakt. Zigzaggend om rotspunten heen, onder de rotsen door, baande het zich een weg omhoog.

Bovenop de col maakten de rotsen plotseling plaats voor weilanden.

We fietsten door naar Valberg, een heus skidorp. Vanaf Valberg ging het zigzaggend langs een ‘muur’ naar beneden. Ergens midden in de Gorges de Daluis belandden we op een camping.

Even buiten Vars, halverwege de col, hielden we een uitgebreide pauze. Een hapje, een drankje en een fantastisch uitzicht, wat wil een mens nog meer.

Via de Col de la Cayolle fietsten we weer terug naar Barcelonette. Handig als je de weg al kent. We fietsten meteen door naar ‘onze’ camping.

De wielrenners die ons een paar dagen geleden nog negeerden, konden nu hun nieuwsgierigheid niet bedwingen. Een toelichting van onze route, leverde vooral ongelovige blikken op.

Het ging eigenlijk heel soepel verder omhoog en voor we er erg in hadden stonden we op de top van de Col de Vars. De tweede helft van onze tocht verliep wel heel soepel. Het grote voordeel van zo’n klim is de fantastische afdaling die volgt. Vanaf hier kostte het weinig moeite om in Barcelonette te komen. In Barcelonette stonden we op een camping vol wielrenners. De wielrenners namen ons kennelijk niet erg serieus.

Wij simpele vakantiefietsers werden volkomen genegeerd.

Nou ja, een week geleden geloofden we dit zelf ook nog niet. We dachten met ontzag aan de Alpen. En natuurlijk moet je een fietstocht in de Alpen niet onderschatten. Wij hadden enorm geluk met het weer. Dan zijn er nog de inspanningen die je moet leveren. Onze lichamen begonnen inmiddels toch wel vermoeid te raken.

Die avond zaten we op een terrasje te eten. Dat hadden we wel verdiend. We moesten nu wel een besluit nemen, meer Alpen of toch de Provence. Met een glas wijn in de hand toastten we op de cols die nog

Maar één ding is zeker, de Alpen zijn verslavend. Enorme rotspartijen, de imposante natuur, de geweldige uitzichten. Het voldane gevoel, wanneer je een col bedwongen hebt. Gelukkig zijn er nog een heleboel cols die we nog niet gehad hebben. b

tijdschrift voor fietsreizigers

23

thema

TEKST GUIDO VAN OSS FOTO MARC KNAPEN

Op een ligfiets over de Splügenpass

Klimplezier Eind juli 2004 fietste Guido van Oss met zijn ligfiets van Lindau naar Milaan en tien dagen later van Brenner naar Illertissen (Z-Duitsland). Met al die hitte en bagage werd het een ‘tour de force’ door het zomerse Alpen-landschap.

De eerste dagen in Zwitserland verloopt het fietsen volgens schema, zoals dat hoort in een keurig land. Ik houd me aan ruime siëstatijden en doe de klimpartijen in de luwte van de dag. Zo wat alles in Zwitserland ligt er ‘sauber und schön’ bij. Ook dat hoort zo in een keurig land. Volgens mijn reisgids is dit een verdienste van de al eeuwen bestaande directe democratie in Zwitserland. Mensen zouden zich daardoor meer betrokken voelen bij hun omgeving. Het eindresultaat is als uit een plaatje: mooi, maar wat overdreven aangeharkt. Het is een verademing om af en toe een bijna in onbruik geraakt treinstationnetje te zien staan met oude loodsen erbij. Dat daar dan geen graffiti is opgespoten en de ruiten niet zijn ingegooid zie ik niet direct als een nadeel van al die Zwitserse betrokkenheid.

‘Grande teatro’ Het traject Lindau-Splügenpass volg ik de routebeschrijving van Benjaminse. Het traject dat hij beschrijft, stijgt langzaam maar zeker. De ontknoping vindt plaats in de laatste tien kilometer voor de Splügenpass.

Nog ‘stark motiviert’ fiets ik onderaan de kale Splügenberg; een stille, koele reus, aan de zijkant waarvan een venijnig weggetje tot aan de horizon slingert. Ik schat het aantal haarspeldbochten aanvankelijk op twintig, maar kom gedurende de rit tot de conclusie dat het meer dan het dubbele moet zijn. Wat eerder op het traject klok ik bij een haarspeldbocht hoe snel, beter gezegd hoe langzaam, ik met mijn ligfiets ben in vergelijking tot ervaren wielrenners die zonder bagage de berg opstuiven. Daaruit blijkt dat ik er gemiddeld genomen twee keer zo lang over doe dan al die sportieve wielrenners…amai!

Bij zo ongeveer de tiende Splügen-haarspeldbocht stop ik met fietsen en duw mijn ligfiets getergd voort. Als geroepen stopt er vrijwel meteen een Italiaanse blondine, ‘waar komt die opeens vandaan?’ Ze vraagt of ze me kan helpen? Natuurlijk kan ze dat! Uiteraard had ik al ruim van tevoren een ‘grande teatro’ ingestudeerd. Een beetje Italiaan doet dat ook! ‘Ik hou het echt niet langer uit. Neem me alsjeblieft mee naar de top, mijn ligfiets is maar een klein beetje (piccolo, piccolo) langer dan een gewone fiets en kan prima mee, als u de achterbank van de auto maar even inklapt, enzovoorts….’ Had ik gedroomd natuurlijk…Maar nee, wat zeg ik met mijn stomme Hollandse kop: ‘dat ze mijn ligfiets wel niet in haar auto zal kunnen meevoeren.’ Weg Italiaanse blondine!

24 tijdschrift voor fietsreizigers

Rotvaart Deze stommiteit staat garant voor nog minstens een uur ‘klimplezier’.

Doorlopen dus. Voor de ‘finish’ bezweren twee fietsers, die met moeite aan het afdalen zijn, me dat de afdaling in omgekeerde richting voor mij nu ook nog maar twee kilometer op zich laat wachten. Dan, wanneer mijn benen het lijf en de bepakte fiets bijna niet meer vooruit krijgen, mogen we inderdaad eindelijk naar beneden. In een rotvaart ga ik bergafwaarts.

De schijfremmen remmen fantastisch, totdat ze zo heet worden dat ze ook remmen wanneer ik dat niet wil. Na een korte tijd bedenk ik, dat ik ze het beste met water kan afkoelen. Leuk: bij iedere ‘koeling’ lijkt mijn fietsje even op een stoomlocomotief! Tijdens het afdalen wordt het me duidelijk waarom Benjaminse de tocht Amsterdam-Florence via Basel en Bodensee niet in omgekeerde richting beschrijft. De Splügenpass vanuit Italiaanse zijde beklimmen lijkt me nagenoeg ondoenlijk: onverlichte tunnels en scherpe en onoverzichtelijke haarspeldbochten over tientallen kilometers. Moeilijk en gevaarlijk. Het is jammer dat je ook bij het afdalen je sterk op het verkeer moet concentreren. Hoe dan ook bieden de Italiaanse Alpen van hoog tot laag frisgroene vergezichten. Uit de hectische toestanden, de chaos en de verwaarloosde, antieke dorpjes wordt duidelijk dat je na de Splügenpass meteen in Italië bent, Zwitserland ligt gevoelsmatig mijlenver achter je.

Bella Donna Na twee dagen fietsen door de Italiaanse Alpen plof ik halfweg de middag neer nabij Calco, een dorpje tussen Lecco en Milaan. Ik houd een verlate siësta in een schaduwveldje en ben door het doorfietsen in de felle zon zwaar te moede. Aan het begin van de avond heb ik mijn moed en vooral ook mijn bagage weer verzameld om nog een klein stukje verder te fietsen. Ik moet alleen nog even ergens aanbellen voor wat ‘acqua freddo’.

Bij het eerste het beste huis waar ik aanbel, wordt binnen een minuut gevraagd of ik ook niet nog moet ‘mangiare’. Veel Italiaans ken ik niet, maar dit werkwoord herken ik meteen… Een van de twee vrouwen in het eetgezelschap maakt bovendien dat ik, na mijn slaperige middag, weer helemaal wakker wordt! Een heuse Bella Donna… Ze spreekt ook nog eens uitstekend Engels, al is haar beroep huisvrouw en al vertoeft ze zelden in het buitenland. De gezamenlijke maaltijd voelt als een beloning na de vermoeienissen van de afgelopen dag.

Na een vakantieweek en nog een paar dagen fietsen in Toscane beland ik

De indrukwekkende slingerweg omhoog naar de Splügenpass

tien dagen later met de trein in Brenner om na de hitte in Italië weer wat verkoeling te vinden. Tot aan Innsbruck werkt dat geweldig. In de rommelige afdaling, we halen met de fiets zo’n vier kilometer aan files in, raak ik in contact met een Duits stel, Anja en Henric, dat ook aan het fietsen is.

We drinken samen uitvoerig ‘koffie’. De kennismaking komt me later op de dag opnieuw van pas. Op een helling met een stijgingspercentage van 16% halen Anja en Henric me aan het eind van de middag namelijk in, zij kunnen af en toe nog een beetje fietsen. Als ik het nog een keer probeer

zinestation omdat ze geen supermarkt kunnen vinden. En op het station is het gewenste eten ook niet te krijgen. Ik stel voor om met de spullen die ik nog heb gezamenlijk te eten. We slaan onze tenten op in een kakelfrisse alpenwei die ons, omsloten door bossen en groensingels, een zee van ruimte biedt. Onder de sterrenhemel met de kaarslichtjes van Anja koken, eten en kletsen we verder. Anja en Henric vonden de stijging van 16% eigenlijk ook waanzinnig, ‘in the heat of the day’. Henric blijkt gisteren zelfs een heuse ‘black-out’ te hebben gehad. Een aantal mensen heeft

‘Uit de chaos en de verwaarloosde, antieke dorpjes wordt duidelijk dat je na de Splügenpas meteen in Italië bent’ slaat mijn fiets bijna om. Een lage, zwaar bepakte ligfiets in de bergen is niet op dergelijke percentages toegerust. In ieder geval motiveren Anja en Henric mij om de draad weer op te pikken. Ik zat al een half uur vol zelfbeklag in de berm en nu lukt het me toch die laatste kilometer met 16% weer verder uit te lopen. Door een stekende zon blijft het afzien. Zelfs de Splügenpass lijkt er bij in het niet te vallen, maar toen was de zon achter de berg. Anja en Henric zijn mij inmiddels al weer ver vooruit gesneld.

Kaarslichtjes Drie dorpen verder, wanneer ik me al een tijd laaf aan het water bij een benzinestation, kom ik Anja en Henric voor de derde maal tegen. Dit keer wordt het weer een treffen van wat langere duur. Ze belanden bij het ben-

hem toen weer op de been gebracht. We discussiëren over de teloorgang van CDU-politicus Kohl, Oost- versus West-Duitsland, natuur, reliëf en het luxeleven in München, waar Anja vandaan komt, versus het alternatieve leven dat ze nu samen in Dresden leiden. Die avond lachen Anja en Henric veel. Soms helaas wat meer dan ik: ik kan de humor, maar vooral het Duits niet altijd helemaal volgen.

Met soms wat hoosbuien fiets ik nog drie dagen door in de ook nog pittige Duitse Alpen. In deze tijd kan ik de balans van mijn Alpentocht opmaken. De combinatie van wild kamperen, lowbudget-reizen en stevige klimmers in het hartje van de zomer is me toch zwaar gevallen. Siësta’s helpen dan te weinig. Mijn conclusie is dat je de Alpen hoe dan ook beter in het late voorjaar of de vroege herfst door kunt fietsen. b tijdschrift voor fietsreizigers

25

thema

TEKST EN FOTO LINDA SMIT EN KRIJN SMIT

Samen de berg op Op een tandem over de Splügenpass In mei 2002 stonden wij (Krijn en Linda Smit, 55 en 48 jaar) op de Sint Pietersberg na het afleggen van de laatste wandeletappe van het Pieterpad. Terug in de trein begon het brainstormen over het volgende ‘project’. Op de Pietersberg hadden we een bordje gezien dat wees naar het Sint Pietersplein in Rome: nog 2400 km.

Wat was logischer om dat als doel te kiezen van onze volgende reis.

Zoekend op internet merkten we dat er geen beschreven wandelroute is naar Rome, maar dat er wel twee fietsroutes bestaan (Reitsma* en Benjaminse**). Omdat fietsen beter in de plannen paste, namen we het besluit om van 31 juli tot 1 november 2004 deze routes (en zo mogelijk ook terug) te fietsen.

Het begon met een zoektocht naar materiaal. Gezien ons verschil in fietstempo kozen we voor een tandem. We kwamen uit bij Vittorio in Heerhugowaard. Uitgebreid werd er geluisterd naar onze wensen en kregen we veel tips. Het werd een tandem met drie bladen voor en acht achter plus een bergrem. De verschillende bidonhouders gebruikten we voor een bidon met water, eentje met gemalen koffie, een bidon met waspoeder en een houder voor de brandstoffles. Ook zaten op het frame twee petfleshouders, geschikt voor drie liter water.

Omdat we ervan uitgingen daadwerkelijk 10 weken onderweg te zijn, kozen we voor het comfort van een grote tent met stahoogte (Eureka tunnelvision). Gezien het formaat en gewicht was ook een aanhanger nodig, een BOBkarretje. Alle fietstassen met bagage, tent BOB-kar, fiets en onszelf kwamen we uit op een gewicht van ongeveer 195 kilo.

We wonen in Noord-Holland en kozen de LF7 Oeverlandroute van Alkmaar naar Maastricht om van daar verder Benjaminse’s routebeschrijving naar Rome te volgen. De eerste echte klimervaringen deden we op in de Ardennen en de Elzas. Met een tandem en aanhanger klimmen bleek moeizaam, omdat door het langzame tempo het moeilijk is om koers te houden. We moesten ook de BOB de berg op trekken en waren door de lengte minder wendbaar. Het grote voordeel van de tandem was dat we gelijk tempo hadden. Zeker met klimmen was dit ook van belang. De BOB volgde goed en voldeed aan onze verwachtingen.

Klimmen met een tandem De route van Paul Benjaminse noemt de Splügenpass als mogelijkheid om de alpen over te steken. We hebben lang getwijfeld wat we zouden doen, maar een gesprek met een tandemfietser in Chur gaf de door-

26 tijdschrift voor fietsreizigers

slag. Hij vertelde dat als je het dorp Splügen haalt de top ook wel zal lukken. We besloten om de beklimming te verdelen over twee dagen.

Op de eerste dag zouden we van Thusis naar Splügen fietsen en op de tweede dag de pas zelf over.

lengte. Het was koud en waaide hard, maar na een uur en drie kwartier bereikten we de Italiaanse douane, dus de top! Ook Italië bleek gehuld in een dikke regenbui. Het afdalen moest door het slechte zicht heel langzaam gebeuren, waarbij de bergrem zijn nut bewees. In het eerste

Het afdalen moest door het slechte zicht heel langzaam gebeuren, waarbij de bergrem zijn nut bewees Dinsdag 17 augustus 2004 was het dan zover. Even buiten Thusis stond een bordje hoeveel er moest worden geklommen. Nu we dat zo zwart op wit zagen, moesten we even moed verzamelen om er toch aan te beginnen De prachtige natuur langs de via Mala was de beloning van onze inspanning en de uitzichtplaatsen waren een goede gelegenheid om op adem te komen. We overnachtten in Splügen in een herberg omdat de weersverwachting slecht was. Inderdaad, wat een water kan er in Zwitserland vallen. Het viel van de bergen in bruisende beken en stroomde over de weg. We waren nat van de regen en nat van het zweet. Met een tempo van ongeveer 5 km per uur kropen we de pas op.

In de haarspeldbochten was het moeilijk manoeuvreren door onze

dorp warmden wij ons in een hotel met een kop espresso en kon de rem afkoelen. Voor extra veiligheid in de donkere tunnels bij het afdalen had Krijn een achterlichtje op de BOB gemonteerd dat vanzelf aanging. Als extra voorlamp deden we de Petzel-koplamp om de stuurtas. Met een voldaan gevoel keken we vol goede moed uit naar de Apennijnen. b

* Hans Reitsma, “Reitsma’s Route naar Rome” ** Paul Benjaminse, ”Onbegrensd Fietsen; van Amsterdam naar Rome”

tijdschrift voor fietsreizigers

27

thema

TEKST EN FOTO’S ANTOINETTE GEERTS EN TON SPIL

Van kust tot kust door de Nieuw-Zeelandse Alpen

Coast to Coast Het was zo’n mooi plan. Met de trein omhoog naar het hoogste treinstation van Nieuw Zeeland en vervolgens met de fiets 65 kilometer omlaag naar Moana, midden in de Alpen. Maar ja, John Lennon schreef het al, het echte leven vindt plaats naast wat mensen plannen. De weg gaat gewoon nog 300 meter hoger. Dat is niet veel, maar als het de stijgingsgraad van de Eifeltoren heeft dan piep je wel anders.

Dikke mist op Arthur’s Pass

28 tijdschrift voor fietsreizigers

d

We ploeteren langs de Devil’s Punchbowl in Arthur’s National Park. De omgeving is fenomenaal maar Antoinette denkt daar iets anders over. Dit is voor de eerste keer dat we met de kids de bergen in trekken en het achterfietsje van Twan (4 jaar) laat de zwaartekracht goed voelen. Ik slinger met Gwen (2 jaar) voorop van links naar rechts, maar weet in ieder geval nog fietsend te blijven. Antoinette zwoegt lopend achter haar zware combinatie. Het is hier groener dan groen. Grote boomvarens torenen boven ‘kleine’ gewone varens uit en alle bomen zijn begroeid met mossen en epifyten (waaronder prachtige bromelia’s).

Het grote genieten Langzaam verdwijnt al dit moois in de wolken als we, nu allebei lopend, traag vorderen met de klim. Op de top worden we door een Japanner vereeuwigd die het zelf ook niet gemakkelijk heeft en dat is wel even goed voor ons ego. We zitten op Arthur’s Pass op 991 meter hoogte. De jassen gaan aan, het grote genieten kan gaan beginnen. De geschatte aankomsttijd op de camping is half vier vanmiddag met drie uurtjes van gemiddeld ruim 20 kilometer per uur.

Binnen 10 tellen zijn onze velgen roodgloeiend van het remmen als we op weg naar Otira naar beneden duiken. Dat gecombineerd met veel grind geeft binnen de kortste keren een lekke band. De kinderen genieten van de stop die we daarvoor moeten maken en gebruiken de weg als speelplaats.

De afdaling is maar van korte duur. En er volgen er nog vele. Bij elk stroompje met een one-lane bridge duikt de weg 300 meter naar beneden om ons te vergasten op een fraaie waterval. Daarna klimt de weg evenzoveel meters weer omhoog om aan de volgende afdaling te beginnen. Als je dat tien keer gedaan hebt sta je onder normale omstandigheden op de top van de Mont Blanc.

Hier ben je na twee uren zweten 15 kilometer verder.

We staan nu op een lange smalle brug over de Otira-rivier die hier breed uitwaaiert. We hebben net gerust in een heuse saloon in Jackson. De goedlachse bardame stond versteld van onze fietsen en ons verhaal maar de dag loopt ten einde en we zijn nog lang niet bij ons beoogde eindpunt. In de Farmalivallei wordt het nog rustiger. We zijn in Ierland verzot geraakt op valleien en dit is meteen een van de mooiste die we ooit gezien hebben. Dat komt vooral omdat de bergen hoger zijn dan we gewend zijn zodat de contrasten groter worden. Talloze kreekjes, genaamd en genummerd, voeren hun water af naar de rivier die uit het zicht blijft.

De intense rust doet gedachtes opkomen van een idyllisch zelfverzorgend bestaan, maar de bardame heeft ons al toevertrouwd dat

voorbij ons eindpunt lag. Het levert wel een uitzicht op van de zon die met z’n laatste stralen van de dag het Brunner-meer laat sprankelen. Wij voelen ons niet meer zo sprankelend. Het was een eerste fietsdag om ‘U’ tegen te zeggen. Twan en Gwen zijn nog volop wakker als we de tent opzetten op een grotendeels verlaten camping en springen op de trampoline. Twan zegt voor de tiende keer: “Twee indianen schoten met bananen, pief paf poef, jij bent de boef”.

Lake Brunner wordt in het gastenboek van de camping vergeleken met het Como-meer in Italie. Daar zijn wij nog nooit geweest maar als het net zo’n mooi meer is, dan zal het wel omzoomd zijn met campings. Hier is één kleine camping en als we de volgende ochtend wakker worden voelt het als Asterix in Hispania. Rondom onze tent is een dorp van tenten

‘De jassen gaan aan, het grote genieten kan gaan beginnen’ het vandaag een extreem mooie dag is voor deze regionen en dat het vaker regent dan ons lief is. Ik denk dat als die regen verandert in sneeuw je compleet van de buitenwereld bent afgesloten.

Schieten met bananen Natuurlijk moeten we om 19.00 uur nog even een venijnig heuveltje op dat we al een tijd in zicht hebben en waarvan we hoopten dat het

ontstaan van een grote vriendenclub van landroverliefhebbers die op weg zijn naar het wildfoods-festival in Hokitika dat, zoals ik later lees, zo’n 10.000 bezoekers trekt.

Als je in de Europese Alpen een native bos ingaat dan kom je in de loof- en sparren-bossen terecht. Als je in de NZ Alpen native gaat dan kom je in de jungle. Een nadeel van regenwoud is dat het ook wel eens regent, maar met laarzen en capes deert dat ons van- n tijdschrift voor fietsreizigers

29

CYCLING-TOURING-EQUIPMENT

< WWW.VLERICKFIETSEN.BE > >

Handgemaakte en op maat gebouwde trekkingfietsen en tandems, afgemonteerd naar wens van de klant

> >

Vouwfietsen Brompton specialist VLERICK DARWIN: ‘OP PAD WERELDFIETS’ Nieuwstraat 16, B-9840 De Pinte tel. 0032(0)9.282.47.09 e-mail: info@vlerickfietsen.be

30 tijdschrift voor fietsreizigers

d

daag niet. Twan en Gwen gaan op zoek naar Mowgli. We hebben Gwen wijsgemaakt dat ze aan de andere kant van de wereld niet getild kan worden (anders vallen we eraf!) en daar trapt ze in waardoor de Vendenski-wandeling drie keer zolang duurt als de aangekondigde 20 minuten. Maar we kunnen al het

Behangplakband De volgende dag durven we het weer aan met de fietsen en gaan door de Arnold-vallei op weg naar Stillwater. Een gelijknamig nummer van de Canadese muzikant Daniel Lanois past wonderwel bij deze omgeving. De fikse berg die al een uur in ons vizier ligt, ligt gelukkig

ons waardevolle informatie verschaffen over het vervolg van de rit. Nog belangrijkere informatie komt na observatie van onze fietsen. Er zit een fikse scheur in de buitenband van Antoinetteâ&#x20AC;&#x2122;s fiets. Met het behangplakband dat we bij ons hebben voor de luiers van Gwen fiksen we het euvel provisorisch maar doorrij-

De intense rust doet gedachtes opkomen van een idyllisch zelfverzorgend bestaan groens nu extra rustig bekijken. De wandeling eindigt bij de footbridge over de Arnoldrivier, een prachtige overspanning met een heerlijk strandje ernaast. Een voordeel van een tropisch regenwoud is dat de zon al snel weer schijnt. Kies dus niet voor het exotische bos in Nieuw Zeeland!

achter de Grey-rivier die we tot aan de kust gaan volgen naar Greymouth. We willen echter nog een stukje verder naar de Pannenkoekrotsen (Punakaiki). Twan ziet dat wel zitten. Bij een korte stop bij de Brunner-kolenmijn waar eind 19e eeuw een ernstig ongeluk plaatsvond, ontmoeten we twee Duitse fietsers die

den naar Punakaiki wordt nu hachelijk en op zondag is het vinden van een fietsenmaker niet eenvoudig. Dankzij dit euvel ontmoeten we wel twee Zwitsers op de fiets met hun zoontje van vier. De kindertaal is universeel en het Engels van de ouders gelukkig ook.

Leuk, een familie op de fiets! b

tijdschrift voor fietsreizigers

31

32 tijdschrift voor fietsreizigers

TEKST EN FOTO’S HARRY WAGENAAR

tips

Branderscherm voor € 1,79 Een goede kwaliteit kampeeruitrusting is duur en exclusief verkrijgbaar bij de betere buitensportwinkel. Voor een benzinebrander bijvoorbeeld betaal je al gauw meer dan € 100,-. Goed voor jaren kampeerplezier, dat wel. Jammer alleen dat na verloop van tijd het aluminium windscherm het begeeft. Een nieuwe kopen dan maar. Heel goed voor de portemonnee van de handelaar, iets minder voor die van jou. Hightech, lichtgewicht technologie uit de vliegtuig- en ruimtevaartindustrie, het klinkt fantastisch en er is weinig van gelogen. Wegwerpschaaltjes klinkt een stuk minder aanlokkelijk, maar veel verschil is er niet, eigenlijk alleen de prijs. Drie aluminium schalen kosten bij Blokker € 1,79 en met wat simpel gereedschap heb je deze binnen een half uur in een branderscherm veranderd.

Wat heb je nodig Drie ovalen aluminium wegwerpschalen van 34 x 23 centimeter. Een platte stevige liniaal, een geodriehoek, een schaar, een potlood, een houten plankje, een rubberen of kunststof hamer en een stevige vlakke ondergrond.

TEKST SONJA EDELAAR, NATUURVOEDINGSCONSULENTE

Groentepannenkoeken Ingrediënten (voor vier stuks) 150 gram bloem of meel Snufje zout 2 koffielepels arrowroot 2 deciliter tomatensap 1 courgette Teentje knoflook (verse) basilicum of Provençaalse kruiden 1 ons kaas Boter, margarine of olie

Hoe ga je te werk Knip van de schalen de omgekrulde rand af, sla ze met behulp van het plankje en de hamer vlak en knip er rechthoeken uit van 15 bij 30 centimeter. Vouw van twee rechthoeken, met behulp van de liniaal, één korte zijde 1 centimeter om en van de derde rechthoek beide korte zijden. Haak de delen in elkaar en sla ze met de hamer plat. Om te voorkomen dat ze uit elkaar zullen schuiven, vouw je de buitenste delen nog een keer terug over de vouw. Gebruik hierbij opnieuw de hamer. Vouw vervolgens het middendeel terug over de eerste vouwen van de buitenste delen, sla het geheel goed plat en je hebt nu een lange strookdie niet meer uit elkaar zal vallen. Knip van de beide korte zijden een ruime hoek af, dit is de plaats waar de branderslang doorheen komt te lopen en tevens dient voor luchttoevoer. Om te beschermen tegen slijtage en om bezeren aan scherpe randen te voorkomen vouw je met behulp van de liniaal alle buitenkanten een halve centimeter om en slaat deze goed plat. Rol tot slot het scherm stevig om je branderfles, hierdoor zullen de omgevouwen randen strakop hun plaats blijven. Het is tevens de beste manier om je nieuwe scherm te vervoeren en in goede conditie te houden, voor jaren kookplezier. b

kookpunt

Een tijd geleden werd tijdens een etentje met Wereldfietsers, de vraag opgeworpen wat een vervanger is voor brood als je weet dat je langere tijd geen winkel tegenkomt. Vijf of zes broden onder de snelbinder is immers geen optie. In de discussie die volgde opperde iemand om eieren mee te nemen om er wentelteefjes mee te maken. Maar neem je een week lang eieren mee op je fiets? Ik in elk geval niet. Nee, ik kies dan liever voor ingrediënten voor pannenkoeken. En door het toevoegen van ‘arrowroot’ kun je ook lekkere pannenkoeken bakken. Arrowroot is het geheim achter eiloze pannenkoeken en is te koop bij natuurvoedingswinkels.

Wat moet je doen?

Snij (of rasp) de courgette zo fijn mogelijk.

Snij ook de knoflook fijn.

Snij de kaas fijn.

Mix de courgette en de knoflook met de overige ingrediënten (behalve de kaas) tot een dikke pap ontstaat.

Giet deze dikke papsaus als een pannenkoek in een koekpannetje en bak hem zoals je het met een pannenkoek zou doen.

Leg op het laatst wat plakjes kaas op de pannenkoek en laat deze smelten.

Eet smakelijk!

tijdschrift voor fietsreizigers

33

3

TEKST EN BEELD MARTEN GERRITSEN

deel 3:

het frame

VanBelTotBand Voor de meeste vakantiefietsers is het frame een hopelijk aantrekkelijk (of juist niet!) gekleurd onderdeel wat je er bij krijgt als je een fiets koopt. Voor fabrikanten is het de kapstok waar ze al die duur ingekochte onderdelen van meneer Shimano aan op kunnen hangen. Toch loont het om wat meer aandacht aan dit onderdeel te besteden, want het is wel het hart van je fiets.

Maat Het meest belangrijke aspect van een frame is de maat. De maat van het frame bepaalt namelijk niet alleen of het zadel op de juiste afstand tot de pedalen gesteld kan worden, maar â&#x20AC;&#x201C;nog veel kritischerâ&#x20AC;&#x201C; ook hoe ver en hoe hoog het stuur van je af komt te staan.

De framehoogte word meestal gemeten van de bovenkant van de

34 tijdschrift voor fietsreizigers

zadelbuis naar het hart van het crankstel, maar Italianen meten vaak vanuit het snijpunt van het hart van de bovenbuis met het hart van de zadelbuis naar het hart van het crankstel en komen dus lager uit (bijvoorbeeld Italiaanse framemaat 55 is 2-3 cm hoger dan standaard framemaat 55).

Bij fietsen met een aflopende bovenbuis (waar een langere zadel-

pen bij hoort) kom je wel de virtuele maat tegen, de maat die de fiets had als ze de bovenbuis normaal horizontaal hadden gehouden.

De lengte van het frame wordt altijd hart-hart gemeten (horizontaal, hart zadelbuis tot hart balhoofdbuis). Een hoger frame heeft doorgaans een langere bovenbuis, maar tussen fabrikanten en modellen kunnen grote verschillen voor-

komen in de gekozen verhouding.

Dat is handig, want niet iedereen met dezelfde beenlengte heeft dezelfde romp en armen! Als je een fiets hebt waar je lekker op zit, neem dan de maten mee als je een nieuwe uitzoekt. En als je nog zoekende bent kunnen de gespecialiseerde fietsenmakers met pasfietsen of meetprogramma's een aanbeveling doen. Kleine verschil-

3

Een gelast frame

Lugs

len kun je aanpassen met de lengte van de stuurpen/nok/voorbouw en eventueel de vorm van het stuur.

De maat van de wielen heeft trouwens geen hard verband met de te realiseren zitpositie of met de vraag of je nog bij de grond komt.

Wel zal een klein frame met kleinere wielen er wat beter geproportioneerd uitzien, een gunstiger lagering voor de voorvork hebben (de lagers staan verder uit elkaar) en meer ruimte tussen tenen en voorspatbord!

Vorm De klassieke vorm van het frame is het diamant buizenframe: in zijaanzicht twee driehoeken met een gemeenschappelijke basis. Sinds pakweg 1890 is dit de sterkste en lichtste constructie waarbij je de wielen en het stuur, de trappers en het zadel op de juiste plek krijgt.

Bij vouwfietsen spelen er nog meer zaken mee, maar voor de gemiddelde vakantiefiets is een afwijking van deze vorm af te raden. Wulpse vormen mogen aantrekkelijk ogen, maar gebogen of niet ronde buizen zijn altijd zwakker en/of zwaarder dan rechte en ronde! En een frame met een lage doorstap moet veel zwaarder worden uitgevoerd dan een frame waarbij de bovenbuis wel op de logische plaats zit. Dit om te voor-

komen dat het frame met bagage gaat zwabberen.

Oversized Omdat in de industrie tot voor kort uitsluitend met lugs (fittingen) werd gewerkt waar de buizen in werden gestoken, lagen de buitendiameters van fietsbuizen vast.

Voor een stijvere fiets werd in het algemeen een grotere wanddikte genomen. Een frame wordt dan net zo veel zwaarder als stijver. Tegenwoordig wordt meestal een grotere stijfheid verkregen door gebruik van een oversized buis. Deze buis heeft een grotere diameter maar dezelfde - of soms zelfs nog een kleinere - wanddikte. Het gewicht neemt –beperkt - toe maar de winst in stijfheid is veel groter omdat het extra materiaal veel gunstiger wordt ingezet. Maar tot in het oneindige kun je niet gaan oversizen vanwege het colablikjeseffect. Op een gegeven moment wordt de buis zo kwetsbaar dat je er met je vingers een deuk in duwt.

Zeker een vakantiefiets zou er al heel gauw niet meer uitzien door de parkeerdeuken.

Door over te gaan op lassen en geen lugs meer te gebruiken is het veel makkelijker geworden te gaan variëren met de buisdiameter.

Praktisch alle frames zijn tegenwoordig oversized, zeker als ze niet van staal zijn gemaakt.

Materiaal Frames voor vakantiefietsen zijn óf van staal óf van aluminium. Carbon, titanium of een magnesiumlegering zou ook kunnen, maar dat kom je nauwelijks tegen. Staal is het traditionele materiaal, hoewel er in staal veel verschillende kwaliteiten zijn. De laatste jaren zijn er dan ook diverse nieuwe legeringen bij gekomen. We geven een overzicht:

Staal kan met of zonder lugs gesoldeerd worden of gelast. Dat zijn allemaal prima technieken waar een betrouwbare fiets mee te maken valt. Sommige framebouwers en fietsenmakers willen je soms anders doen geloven, maar dat mag je afdoen als marketing die aangestuurd wordt door het beschikbare machinepark.

Aluminiumlegeringen worden alleen nog maar gelast, het lijmen is helemaal uit beeld verdwenen.

Blijft het heel?

Dat weet je achteraf. Wel zal duidelijk zijn dat grammen sparen op een frame voor onze vakantiefiets een zinloze actie is. Een leverancier die alleen maar een laag gewicht verkoopt, kun je dus beter inruilen voor iemand met wat

realisme door praktijkervaring.

Als een aluminium frame zwaar genoeg is (en netjes gebouwd) zal het net als een stalen variant lang genoeg meegaan. Wel is een stalen frame onderweg (garage, plaatwerker) makkelijker te repareren als eentje van aluminium en –mocht het mis gaan-– ook weer beter terug in model te buigen.

Maar dat wens ik niemand toe. b

tijdschrift voor fietsreizigers

35

36 tijdschrift voor fietsreizigers

h

TEKST CHANTAL DE WIT-KWAKKELSTEIN FOTO LUC SOETAERT

Yes, I do “Zou jij het met mij durven?”

“Waar heb je het over?”

“Nou, je weet wel. We kennen elkaar al acht jaar!”

“Ik weet nog steeds niet waar je het over hebt” “We komen steeds dichterbij Las Vegas!”

Zes maanden zijn we al onderweg. In juni 2001 vertrokkenen we vanuit Alaska om naar het Zuiden te fietsen. Een echte bestemming hadden we nog niet. Mexico en dan zien we wel verder. Ondertussen naderen we Las Vegas en bij mij begint het te kriebelen. Een spontane bruiloft, dat lijkt me wel wat. Gelukkig wil Marco ook dít avontuur met mij aangaan en wagen we de stap in ons geval op de fiets.

Na een paar dagen op de camping in een buitenwijk van Las Vegas, samen met onze Belgische fietsvriend Luc Soetaert, is het zover. De vorige dag hebben we 100 km door Las Vegas gefietst van juwelier naar juwelier en eindelijk hebben we passende trouwringen. We ruimen ‘s morgens de tent op, hangen alles weer aan de fiets en gaan op weg naar The Municipal. Daar halen we een trouwvergunning. Omdat het voor ons beiden de eerste keer is dat we trouwen, worden we door de beambte wel een beetje vreemd aangekeken. Dat blijkt ook als we het formulier moeten invullen. Voor de hoeveelste keer trouwt u? Is de echtscheiding officieel? Hoeveel kinderen heeft u?

het moment Als het formulier in orde is, begint ons moment. We zoeken een mooi kapelletje. We rijden de drive-through in en drukken op de wedding bell. De wedding window wordt geopend en twee boxen worden buiten gezet. Er klinkt vrolijke bruidsmuziek. Even is de ambtenaar verbaasd dat wij op onze bepakte fietsen blijven zitten. Maar, no problem, zo kan het ook. Na de beloftes halen wij onze trouwringen uit het achterpand van onze shirts, “Yes, I do”, en als man en vrouw fietsen we het kapelletje uit. Luc, vriend, getuige en fotograaf, neemt afscheid en samen fietsen we verder. Door de felgekleurde bordjes achter op onze tassen met “Just Married” vallen we op als we over The Strip rijden. Iedereen toetert en zwaait!

We zetten de reis voort, het Zuiden blijft trekken. Tot we uiteindelijk in Ushuaia bij het bord “Fin del Mundo” niet meer verder kunnen. Na twee jaar in het zadel terug naar Nederland, we zijn nog steeds gelukkig getrouwd en hebben een fantastische honeymoon achter de rug. b

Het Moment is iets dat blijvend op de harde schijf van je geest is gebrand, ook al is het al jaren geleden gebeurd op een van je fietsreizen. Een toevallige, bijzondere ontmoeting, een bizarre reiservaring, een duizelingwekkende cultuurschok: Het Moment kan werkelijk van alles zijn. De redactie nodigt fietsreizigers uit hun Moment te sturen naar: redactie@wereldfietser.nl of De Wereldfietser, postbus 94005, 1090 GA Amsterdam. Maximaal 425 woorden, met een bijpassende foto.

tijdschrift voor fietsreizigers

37

uitgelezen

“Staren naar de wind, Tien jaar tijdschrift De Wereldfietser”, diverse auteurs, Holcus Diemen 2004, ISBN 90-807005-2-5, 112 blz, € 14,30 Theo Jorna heeft een selectie gemaakt uit Tien jaar tijdschrift De Wereldfietser, wat dan ook meteen de ondertitel is van het jubileumboek Staren naar de Wind. Een bloemlezing, sober vormgegeven, waarbij Jorna prioriteit heeft gegeven aan veel & divers. Verwacht dus geen lange verhalen over verre landen, maar 26 korte bijdragen op ruim 100

38 tijdschrift voor fietsreizigers

pagina’s over zeer diverse onderwerpen/bestemmingen. Maar of het nu gaat over een fietsende professor of een hitsige monnik, en of er nu door Alice Springs of het Korenburger Veen wordt getrapt, van elke pagina druipt de liefde voor het reizen per fiets.

Op de achterflap noteert Theo Jorna: ‘Niet de afstand is het allerbelangrijkste, niet de avonturen, niet het aantal landen, niet de gradatie van ontberingen.

Nee, het belangrijkste van rondtrekken op de fiets blijken de momenten die je meevoeren naar

“Tapas & Trappers, Op twee wielen door Spanje”, Polly Evans, Uitgeverij Luitingh – Sijthoff B.V., 2003, ISBN 9024546435, 285 blz. paperback, € 14,95 Volgens de achterflap is Tapas en Trappers ‘vrolijk, rechtdoorzee en inspirerend’ en wordt Polly Evans als ‘een van de opwindendste nieuwe schrijfsters van reisverhalen’ getipt. Dat laatste staat wat mij betreft nog te bezien. Met dat eerste ben ik het ook niet helemaal eens. Tapas en Trappers is weliswaar een vrolijk geschreven boek – zo nu en dan moet je er zelfs om glimlachen, zo nu en dan word je overigens ook een beetje moe van het kijk-mij-eens-grappig-zijn-toontje – maar rechtdoorzee en inspirerend?

Rechtdoorzee schrijft Polly in geen geval. En inspirerend – inspirerend tot wat eigenlijk? – ook niet. Telkens als je denkt ‘hèhè eindelijk fietsen we dan’ heeft ze weer een ‘bruggetje’ gevonden om een anekdote te vertellen over een of andere onbekende of bekende koning, koningin, prins of prinses uit een ver Spaans verleden of gewoon

het onbekende, je brengen naar wat je kan voelen maar nooit zal zien. (…) Dat moment van geluk, ’s avonds na een zware fietsdag, met een bakkie voor je tent op een mooie plek, wanneer je leven een droom lijkt en je droom je leven is geworden.’

Welnu, wie zulke momenten zoekt maar even geen tijd of fiets bij de hand heeft, kan alvast beginnen met Staren naar de Wind.

KEES LUCASSEN, HOOFDREDACTEUR OP PAD

zomaar een weetje uit het historisch archief. Zelfs Johan Cruijff ontbreekt niet in Tapas en Trappers, want ook op het gebied van voetballen kent Polly haar klassiekers. En dat zullen we weten ook. Tot het langdradige toe melkt ze haar historische onderwerpen uit.

Dat geldt overigens niet voor haar fietstocht. Daarover schrijft ze in vergelijking veel minder uitgebreid. Van de omgeving in het noorden en het zuiden van Spanje – midden Spanje overbrugt ze per vliegtuig – krijg je als lezer weinig te zien. Het gaat vooral over de bergen die zo steil zijn en dat zij daar de ene keer makkelijker tegenop fietst dan de andere keer. En niet te vergeten over haar lycrapakje. Ook daar bericht zij uitgebreid over. Bijna elke etappe verhaalt Polly over de oliesmeer op het pakje. Wat ik me daarbij afvraag is hoe het komt dat dit pakje iedere keer maar weer onder de smeer blijkt te zitten.

Want hoe kan dat? Pech onderweg, is Polly op haar tocht van 1010 mijl (= 1627 kilometer) niet tegengekomen. Zelfs geen lekke band. Hoe fietsen die Engelsen?

JOKE SMEETS

Tijdschriften

In nummer 4 van Fiets staat een leuk verhaal voor de liefhebbers van mountainbiken. Fietsles op Alpe d’Huez is de titel. Een beetje met bravoure geschreven, maar vol enthousiasme over de ruige, steile afdalingen. Het is een heel andere maar wel aansprekende

manier om het beroemde Alpe d’Huez te leren kennen.

In nummer 4 van de Vogelvrije Fietser staat een kort artikel over fietsen in Groot-Brittanië. Er worden zes fietsroutes beschreven; van een route in de noordelijke Schotse Hooglanden tot routes in Wales, Cornwall en de oostzijde.

In nummer 5 staat een leuk artikel met mooie foto’s over de fietscultuur in Suriname in de regio rond Paramaribo. Verder nog een artikel over de knooppuntenroutes in de provincies Limburg en Antwerpen en een lofzang op het veelzijdige aanbod dat België in petto heeft voor de fietstoerist.

In nummer 7 van Op Pad een verrassend artikel over fietsen langs oude fabrieken: ‘Rondje Ruhrgebied’. Welke vakantiefietser gaat

nou een fietstocht plannen dwars door het Roergebied langs oude industriële complexen? Ene Marjolein dus. En ze is zo enthousiast dat je na lezing zelf gaat overwegen het ook te doen. Verder in de Op Pad nog een artikel over een korte fietsvakantie in Roemenië.

Nummer 14 van Velo Vision, juni 2004, laat een leuke afbeelding zien van ligfietstandem. In dit geval werd deze fiets gebruikt door een stel dat samen 400 mijl wilde fietsen naar de stad waar ze in het huwelijk wilden treden.

In nummer 3 van Ligfiets&, het GR Magazine voor Wandelen & Fietsen ontbreken deze keer de fietsreportages volledig. Sinds het samengaan van de vroegere twee magazines (de ene over wandelen, de andere over fietsen) is het treurig gesteld met de

fietsreportages. Enkele fietstips en korte stukjes over lokale Vlaamse fietsroutes is vaak het enige dat het tijdschrift te bieden heeft.

THEO JORNA

tijdschrift voor fietsreizigers

39

ruige landschap. Het is wel af en toe lastig om de rustige weggetjes te vinden in het noordwesten van Turkije. Op www.waarzijnze.nl is te volgen hoe het met hen gaat en is meer te lezen over het sponsordoel waar zij voor fietsen.

fietsers onderweg SAMENGESTELD DOOR ANDRÉ RAMAULT EN MARIANNE VINCKEN

Dennis en Marijcke zijn via Nieuw Zee- Martien den Haan land, waar ze mooie foto’s van besneeuwde bergen maken, in Indonesië aangekomen waar op Java de drukte op de weg hen het fietsen onmogelijk maakt. Met de trein verder is ook al een belevenis op zich. Ook op Sumatra is het te druk om te fietsen. Het plan is om naar Maleisië en Signapore over te steken en daar weer op de fiets te stappen. Zie ook http://members.lycos.nl/wereldreisje

Loek, Jacki en Jip (1,5 jaar) Munnichs zijn naar Hawaï verkast en hebben daar een paar weken vakantie gehouden, veel gezwommen en geluierd. Goed uitgerust vlogen ze naar Australië waar ze in Cairns weer op de fiets stapten. De campings zijn er prima en het leven is er wat goedkoper dan in de verenigde Staten. Bij de Hollandse winkels die er in Australië zijn kopen ze stroop en peperkoek!

Wel hebben ze last van kangoeroes; er komt er eentje de afvalzak plunderen in de voortent!

Op www.jip-op-wereldreis.tk kun je volgen hoe het hen vergaat.

Peter van de Beek is door de Sinaïwoestijn, waar hij de kleuren en de contrasten zo schitterend vindt dat hij er wel veertig jaar kan rondtrekken, via Jordanië en Syrië in Turkije beland. Hij fietste dat stuk samen met een Zwitserse fietser en maakt later een rondje in Oost-Turkije met een Nederlandse fietsvriendin.

Vanuit Kayseri herneemt hij zijn reis naar Nederland weer en dat valt tegen in zijn eentje.

Zijn uitgebreide reisverslag is te vinden op: http://www.avaghon.nl/AvaghonPetervandeBeek.htm het hen vergaat.

40 tijdschrift voor fietsreizigers

fietste op de terugweg naar Nederland de laatste tijd door Congo en Kameroen. In Congo op de N2 komt hij tot de ontdekking dat deze doorgaande weg verdwijnt, dat wil zeggen langzaam door het oerwoud opgeslokt wordt, als er een essentiële brug instort. Door de aanhoudende regens worstelt hij zich kletsnat over een 20cm-breed paadje dat af en toe meer weg heeft van een beekje en waar zelfs vissen in zwemmen. Het enige voordeel is dat het ‘prijsgunstig’ reizen is; hij kan nergens geld uitgeven. Eind augustus is Martien in Yaounde in Kameroen en probeert visa voor Nigeria en Togo te bemachtigen.

Ernst Blase

en Margje Heinze zijn vanuit Italië via Griekenland in Turkije beland. De bevolking is zeer gastvrij en meer dan eens mogen ze behalve kamperen op het erf ook mee-eten. Onderweg krijgen ze thee aangeboden en fruit aangereikt. In Oost-Turkije worden ze door vrienden die een week of twee met ze mee fietsen van nieuwe banden en remblokken voorzien.

Na een weekje rust aan de voet van de Ararat en herziening van het materiaal zijn ze begin september Iran binnengetrokken.

Wordt vervolgd en zie http://www.kathmandu.nl

Bastiaan en Kitty Los zijn via Duitsland, Tsjechië, Polen, Hongarije, Kroatië, Servië, Italië en Griekenland na 6300 km fietsen in Turkije aangekomen. Ze bezoeken een van de projecten waarvoor ze geld inzamelen en zijn verbaasd over de vooruitgang die in twee jaar geboekt is. Ze krijgen ook al overal thee aangeboden en genieten van het

De oproep om meer ouderwetse ansichtkaarten naar de postbus te sturen heeft succes.

Maar liefst drie kwamen er binnen. Eentje van Cok en Bob Oostveen vanaf Bali: ‘Zeer steile klims en onbarmhartig heet, maar wel prachtig en interessant.’ Verder een kaart van Sebastiaan van den Bergen vanaf de Noordkaap: ‘Er heerst hier een arctisch klimaat en het waait zo hard dat een van mijn tentstokken een hoek heeft gemaakt.’

En tenslotte eentje van Hans en Francine van Schijndel waarop ze hun plannen voor deze winter bekend maken: het zuidwesten van China, Laos, Cambodja en Thailand staan op het programma.

In juni 2004 fietsen

Jos Verwaest

en in Argentinië naar de watervallen van Iguazu op de grens Paraguay met Brazilië. Daarna trekken ze Brazilië binnen, voor fietsreizigers een minder gebruikelijke bestemming. In dit immense land nemen ze geregeld de trein. Een van hun doelen is: de Amazone afvaren naar Peru. Jos kenmerkt Brazilië en de Brazilianen als: ongecompliceerd, vriendelijke en diepgelovige mensen, absolute zondagsrust, propere wegen en steden, het land van duizenden oude VW kevers,

Paul De Smet

goedkoop, schrijnende dorpsarmoede, onbestaand internet in veel steden. In de immense bijenkorf Sao Paulo met 16.000.000 mensen vinden ze hun weg. Na 10 maanden samen fietsen met Jos, vliegt Paul alleen terug naar België.

Jos wordt nogmaals opa, en fietst alleen verder.

Hij noemt Sao Paulo een veilige stad, maar mijdt de sloppenwijken (favellas) met 4.000.000 bewoners. Tijdens de lange wachttijd op een pakketje uit België, verkent hij de stad en oefent met succes het moeilijke Portugees. Via Santos trekt Jos naar Rio de Janeiro. Sommige stadsdelen zijn verboden voor toeristen. Hij neemt deel aan een geleid bezoek naar de grootste favellas.

Daar floreert de drughandel en de drugkartels.

In het binnenland ontdekt hij echt middeleeuwse toestanden, analfabetisme en onmogelijk slechte wegen. Porto Segura, de eerste Portugese vestiging, is nu een toeristische trekpleister.

Jos voelt zich in Brazilië in zijn sas en roemt ‘de mooiste vrouwen op zijn tocht’. Hij verlengt zijn Braziliaans visum met 3 maanden. Hij wisselt fietstochten af met boottochten. Verslag via: www.vakantiefietser.be

Herman Geirnaert fietst en trekt nu al meer dan een jaar door Zuid-Amerika. In juni 2004 bereikte hij La Paz. De kamerprijs in Bolivia ligt soms lager dan 1 €. Na het half Portugese Santa Cruz trekt hij naar het regenwoud en de brousse, en vervolgens naar Potosi en Sucre.

Via de zoutvlakte van Uyuni gaat het deels per bus naar Salta. ’s Morgens vriest het fel op een hoogte van bijna 5.000 meter. Voor fietsonderdelen moet hij met de bus even terug naar Chili. Via San Pedro en Atacama komt hij terug in Argentinië, ‘het land van de big steaks en de vriendelijke mensen’. Hij trekt naar het toeristische Iguazu met de beroemde watervallen op de grens Brazilië en Paraguay. Hij verzucht: ‘geen meter vlak en veelal de wind tegen, het is lastig fietsen’.

Via San Ignacio, Posadas en Apostoles trekt hij een eindje door Uruguay en Brazilië. In september fietst hij van

Santa Fe naar Cordoba, na Buenos Aires de grootste Argentijnse stad. Verslag op: www.vakantiefietser.be

Nico Ceunen startte in mei 2004 zijn fietstocht van 5 maanden. Via Nederland, Duitsland, Polen, de Baltische Staten en Sint-Petersburg gaat het naar Siberië. Veel regen dwingt hem minder te kamperen dan gepland. Zelf koken in een hotel is niet ongewoon! Het cyrillisch schrift is aanvankelijk een probleem want weinig Russen kennen een andere taal. Hij kiest voor minder drukke wegen naar Jekaterinenburg en via Tjumen en Omsk naar Novosibirsk. Dat is vaak off-road, waarbij zich bevoorraden soms een probleem is. Hij geniet van de Russische gastvrijheid, maar moet een paar keer uitkijken voor zakkenrollers. Via fietsroutes in de Baltische Staten fietst hij via Polen terug naar huis. Verslag op: www.vakantiefietser.be Benja Triest en Annemarie Vervoort fietsten in mei 2004 in NoordCanada. In de Rockies was het met -15°C nog echt winters. De grootste bedreiging kwam van de beren. Verdere pleisterplaatsen: Jasper, Vancouver, Port Hardy, Prince Rupert,... Van de VS trokken ze even naar Hawaï en combineerden er het fietsen met duiken en snorkelen. Verslag op: www.vakantiefietser.be

Wim Allegaert

startte eind juni in Edmonton (Candada), en wil een jaar later in Buenos Aires aankomen. Hij doet dat met ‘het ideale vehikel om de wereld te verkennen’.

Verslag: www.movingsouth.be

http://users.pandora.be/dirkenbianca

De reisverslagen van Jan en Lil in Mexico en Zuid-Amerika op hun website, via: www.vakantiefietser.be

Peter en Tinneke vertrokken eind 2003 naar Bangkok. Hun reisverslagen via: www.vakantiefietser.be Kristof Smets en in Australië en Azië, via: www.vakantiefietser.be Reisverslagen van

Leen Baum Tine Van Acker en Erik De Schepper vertrokken eind juli voor 13 maanden fietsen in Azië en Oceanië. Na de vlucht ZaventemMoskou namen ze de Transsiberische trein richting Mongolië. Na het fietsen in China hopen ze in januari 2005 Laos te bereiken.

Verslag via: www.vakantiefietser.be

Yvonne Stokman en Erwin Elst fietsen nu in Oeganda en Zambia. Verslag via: www.vakantiefietser.be

Natasja Kleijwegt Bianca Foets en Dirk Van Hulle plaatsten de prachtige foto’s van zes maanden fietsen in Zuidoost-Azië op de eigen website:

en Michel trokken van Australië naar Nieuw-Zeeland. Hier vonden ze een tijdelijke baan. Verslag via: www.vakantiefietser.be

tijdschrift voor fietsreizigers

41

k

verenigingsnieuws

FOTO’S MARCO MEIJERINK, MAAIKE PFANN, MAARTEN SMIT

Veel fietsers willen hun grenzen verleggen. Ze willen nieuwe gebieden verkennen, genieten van rust en ruimte en in contact komen met de plaatselijke bevolking. En of je nu een lange of korte tijd gaat, ver of dichtbij, reizen op de fiets is een prettige manier om dit te doen. Van België tot China en van Vuurland tot Alaska, bijna alle landen lijken tegenwoordig toegankelijk voor fietsers.

De verenigingen de Wereldfietser in Nederland en de Vakantiefietser in

en logo maar verder dezelfde inhoud, organiseren de verenigingen

België ondersteunen hun leden bij hun fietsreizen met allerlei activiteiten.

kampeerweekends, trektochten, informatiebijeenkomsten over speciale

De belangrijkste doelstelling van beide verenigingen is om fietsers met

onderwerpen en fietsreparatiecursussen voor hun leden. Op de websites

elkaar in contact te brengen en informatie uit te wisselen. Naast dit ge-

van beide verenigingen vind je databanken en forums waar levendige

zamenlijk uitgegeven tijdschrift met voor elke vereniging een eigen naam

discussies plaatsvinden.

de wereldfietser Postbus 94005, 1090 GA Amsterdam, telefoon 013 54 57 320, internetsite www.wereldfietser.nl, e-mail post@wereldfietser.nl, girorekening 6991722 te Amsterdam. De contributie is 15 euro per jaar. Het lidmaatschap loopt van 1 januari tot 31 december. Word je in de loop van het jaar lid, dan worden de eerder dat jaar verschenen nummers van het tijdschrift nagezonden. Lid worden kan door het invullen van het aanmeldingsformulier op de website of schriftelijk.

42 tijdschrift voor fietsreizigers

Broekstraat 66, 2480 Dessel. Informatie tel./fax 014-37.77.34.

Internetsite: www.vakantiefietser.be, e-mail: secretariaat@vakantiefietser.be. Het lidmaatschap loopt van 1 januari tot 31 december en bedraagt e 13,-. Te storten op rek. nr. 230-0175902-61 van De Vakantiefietser vzw, Dessel, met vermelding “lidgeld”.

k

n Verenigings

ieuws

de wereldfietser

Activiteitenprogramma Nieuwe voorzitter activiteitencommissie Begin augustus heeft Marco Meijerink de voorzittershamer van deze commissie overgedragen aan Freek Verbakel. Freek leidt vanaf dat moment alle activiteiten in goede banen. Mocht je vragen of opmerkingen hebben over de activiteiten, of je aan willen melden als lid van de activiteitencommissie, kun je dat bij hem laten weten.

Email: freek@wereldfieter.nl of tel: 070 3457380

Ideeën gezocht voor leuke activiteiten De activiteitencommissie heeft zelf veel ideeën over te organiseren activiteiten, zoals beurzen, trektochten, kampeerweekenden, informatiedagen, enz, enz. Heb je echter zélf een goed idee voor een bijeenkomst, beurs, trektocht of wat anders, laat het ons weten! Goede suggesties zijn altijd welkom. Je kunt ze melden bij de voorzitter van de activiteitencommissie Freek Verbakel Email: freek@wereldfietser.nl of tel: 070 3457380.

Workshop voorbereiden wereldreis op 11 december 2004 Velen dromen ervan, slechts enkelen voeren het uit. Het maken van een wereldreis op de fiets. Onbekende gebieden, spannende ontmoetingen, exotische gerechten, de wereld staat voor je open. De Wereldfietser helpt je via een interactieve workshop op weg. Vragen als: ‘Waar ga ik fietsen? Hoe regel ik mijn financiën? Hoe ga ik om met grens- en visaperikelen? Wat neem ik mee? Hoe blijf ik gezond? Kan ik verzekerd zijn als ik geen baan heb? Wie zorgt er voor mijn administratie in Nederland? Wat ga ik doen als ik terug kom?’ worden onder de bezielende leiding van Marco Meijerink van een antwoord voorzien.

De workshop begint om 13:30 uur en eindigt om 16:30 uur.

Locatie: Krimpen aan den IJssel Kosten: Leden 5 5,- en niet-leden 5 10,Meer informatie/aanmelden: Marco Meijerink, marco@wereldfietser.nl of tel: 0180 554786

Nieuwjaarsbijeenkomst op 9 januari 2005 Traditiegetrouw is dit de bijeenkomst waar alle leden van de Wereldfietser bij elkaar komen om het nieuwe fietsjaar in te luiden. Naast de mogelijkheid om je enthousiaste plannen te vertellen en meegenomen fotoboeken, diaseries op laptops en routekaarten te bewonderen, zal de activiteitencommissie de jaarplanning voor 2005 presenteren. Er kan al vast verklapt worden dat de grote successen van 2004 zeker zullen worden herhaald.

Ook staan er weer enkele verrassende nieuwe activiteiten op het programma. Het beloofd een jaar te worden als een goed gevulde oliebol: met heel veel appels, krenten en rozijnen! Maar mocht je vinden dat het nog niet genoeg is, er kan vast nog wel wat bij.

De middag begint om 13:00 uur en eindigt om 17:00 uur.

Locatie: Kargadoor, Oudegracht 36, Utrecht.

Kosten: de entree is gratis!

Voor meer informatie: Freek Verbakel; freek@wereldfieters, tel: 070 3457380

Wintertrektocht op 14-16 januari 2005 Meteen aan het begin van het nieuwe jaar trekt de Wereldfietser het winterlandschap in. Anita Mathijssen heeft een prachtige tocht georganiseerd door het koude en met sneeuw bedekte Zeeland. De tocht gaat over rustige wegen, die net sneeuwvrij zijn gemaakt. De fietstochten worden afgesloten rond een kampvuur, waar de Gl¸hwein in het rond gaat bij de medefietsers.

Locatie: provincie Zeeland Kosten: je betaalt alleen de kosten van de campings en eten/drinken onderweg.

Meer informatie/aanmelden: Anita Mathijssen.

Haar emailadres is: anitamathijssen@planet.nl of tel: 0165 562144 Voor alle activiteiten geldt dat je meer informatie kunt vinden op onze website. Ook vind je hier verslagen, sfeerimpressies en foto’s van de afgelopen activiteiten. www.wereldfietser.nl tijdschrift voor fietsreizigers

43

k

TEKST DENNIS DE VRIES FOTO MARCO MEIJERINK

verenigingsnieuws

de wereldfietser Jubileum weekend groot succes De wereldfietser bestaat dit jaar tien jaar en dat is in het weekend van 21/22 augustus goed gevierd.

Ruim 140 wereldfietsers waren van heinde en verre gekomen om met elkaar op de camping Harskamperdennen in Kootwijk het tienjarig bestaan van de vereniging te vieren. Een vereniging van ruim 2200 individuen die allemaal één gemeenschappelijk doel hebben: met de fiets de horizon verkennen.

Tientallen vrijwilligers zijn weken in de weer geweest om het weekend te organiseren. Voor 140 man werd een complete maaltijd gekookt, er waren 4 verschillende fietstochten uitgezet, er was een tentoonstelling 10-jaar-wereldfietser, het veld waar de tenten stonden was versierd met vlaggen en fakkels en natuurlijk was er gebak. Op de website van onze vereniging zijn tientallen foto’s te

zien van het weekend. Alle vrijwilligers worden door het bestuur heel erg bedankt voor de tomeloze, maar vooral ook erg gezellige, inzet.

Bestuursleden treden af, bestuursleden gezocht Dennis de Vries en Martin van Doorne zijn op de afgelopen ledenvergadering afgetreden als bestuurslid.

Martin legt zijn rol als secretaris neer om zich meer te aan richten op het ligfietsen. Dennis heeft na vele jaren bestuurslidmaatschap, eerst als penningmeester en daarna als voorzitter, zijn blik laten vallen op het vaderschap. De lange tijd dat Dennis binnen de vereniging actief is geweest heeft het bestuur Dennis leren kennen als een persoon met enorm veel inzet.

Marco Meijerink heeft aangegeven zijn functie van vice-voorzitter en voorzitter van de Activiteitencom-

missie ook ter beschikking te willen stellen. Vanwege het enorme gat wat nu in het bestuur ontstaat, heeft Marco zich als doel gesteld om voor 1 december drie nieuwe bestuursleden te vinden ... een taak die enorm lijkt tegen te vallen. Kennelijk wacht iedereen op elkaar en lijken wereldfietsers niet de durf te hebben deze leuke club mensen te leiden. Voel je je uitgedaagd: neem contact op met Marco: marco@wereldfietser.nl Tot aan de volgende ledenvergadering neemt de vice-voorzitter de rol van interim-voorzitter van de vereniging over.

Tijdschrift op Internet Op de website van de wereldfietser staan alle oude uitgaven van het tijdschrift. Dat houdt in dat je naast het landenbestand ook de oude uitgaven kunt doorspitten op zoek naar je volgende reisdoel. In de nabije toekomst zal de zoekmachine worden geperfectioneerd zodat je nog makkelijker de juiste informatie kunt vinden. De oude nummers vind je onder het hoofdstuk landeninformatie.

Activiteitencommissie bijeen In een heet weekend in augustus op een camping zonder een sprankje schaduw kwamen alle leden van de activiteitencommissie bij elkaar om plannen te smeden voor 2005.

Naast de gebruikelijke tentjes en fietsen werd het veldje ook bezaaid met laptops, papier en pennen. Tijd om te brainstormen, tijd voor wilde ideeën. Het afgelopen jaar werd geëvalueerd, de goede dingen werden overgenomen, andere ideeën toegevoegd. Veel leden van de vereniging hebben aangegeven graag nog meer trektochten in het programma terug te willen zien. Een trektocht is vaak dé manier om in contact te komen met andere fietsers, nieuw materiaal in de praktijk te zien of informatie te krijgen over andere fietslanden. De trektochten voor volgend jaar zullen naar alle waarschijnlijkheid uitgebreid worden met een nachttocht, een windmee-tocht en een buitenlandse tocht. De meest recente informatie over de activiteiten vind je natuurlijk op de website.

Sponsortocht van Dick en Els

Ruim 140 wereldfietsers waren van heinde en verre gekomen om met elkaar op de camping Harskamperdennen in Kootwijk het tienjarig bestaan van de vereniging te vieren.

44 tijdschrift voor fietsreizigers

Onder de naam ‘Stichting Klein Verzet’ zijn twee leden van de wereldfietser, Dick Verschuur en Els Schaap, op 22 augustus vertrokken voor een heel jaar fietsen door Nederland. Tijdens het jubileumweekend van De Wereldfietser gaven ze een uitgebreid verslag van hun plannen. Een jaar lang fietsen door Nederland om geld op te halen voor scholingsprojecten in kansarme landen. Dick en Els zien scholing dé manier om ‘kansarm’ om te buigen in ‘kansrijk’. De activiteitencommissie van onze vereniging heeft het tienjarig bestaan aangegrepen om één keer in haar bestaan iets terug te doen voor de mensen die veel fietsers onderweg tegen komen. Dick en Els zullen bij veel activiteiten aanwezig zijn om gezamenlijk met De Wereldfietser aandacht te vragen voor hun project.

Voor meer informatie kijk op de website www.stichtingkleinverzet.nl

k

TEKST EN FOTO ANDRÉ RAMAULT

Op de Retiebeurs 2005 verwelkomen we het GH Luxemburg als gastland. Dit buurland met een stijgend aanbod fietsroutes valt steeds meer in de smaak van fietsreizigers.

verenigingsnieuws

Fietsherstelcursussen Voor een eendaagse herstelcursus in het voorjaar 2005 kunnen leden (of nieuwe leden) van De Vakantiefietser een keuze maken tussen de volgende data: 15 januari, 19 februari, 5 maart, 23 april of 14 mei 2005.

Tijdschema: 9.30-17.00 uur.

Locatie: De Fietsdokter, Verschansingsstraat 48, 2000 ANTWERPEN (Antwerpen-Zuid is het meest nabije treinstation) Deelnamekosten: 8 20,00, eventueel te verhogen met 8 13,00 lidmaatschap. Vooraleer over te schrijven op 230-0175902-61 van De Vakantiefietser, neem contact op met het secretariaat om te informeren naar nog vrije data.

Cursusleider Mario behandelt de meest voorkomende pechproblemen onderweg. Elke cursist blijft tot in lengte van dagen welkom bij Mario voor raad, advies of een babbel. Meer info in bijlage en op de website.

Oproep medewerkers negende Fietsreisbeurs Retie op 19-20 maart 2005 Bij de praktische organisatie van de twee beursdagen in ‘De Linde’, vragen wij medewerking van onze leden. Ze zijn van harte welkom bij, of als: INFORMANT: een informant deelt met enthousiasme en kennis van zaken, zijn recente reiservaringen mee aan de bezoekers van de beurs. Dit kan fietsreisinformatie zijn over buurlanden, maar ook over verre bestemmingen.

DIAVOORSTELLINGEN: wij plannen elke dag een vijftal voorstellingen in de aula. Beschik je over een boeiende diareeks (ook over een fietsreis in België of een buurland) stuur dan

je kandidatuur voor een mogelijke presentatie.

RANDANIMATIE: wil je een origineel idee of een nieuwigheid op fietsgebied, een geplande of een gerealiseerde fietstocht als individu of als groep voorstellen? Wil je een fietsactiviteit aankondigen en hiermee de aandacht van sponsors trekken?

De Vakantiefietser kan je een beursstand bezorgen.

Het centrale thema van de beurseditie 2005 is ‘FIETSEN MET KINDEREN’. Het aanbod van fiets- en vervoersmogelijkheden voor kinderen wordt gedemonstreerd. We vragen mensen die hiermee ervaring hebben zich te melden. Wij denken ook aan animatie voor kinderen tijdens de beursdagen.

Wie twee dagen meewerkt aan een beursactiviteit kan rekenen op overnachting en maaltijden in ‘De Linde’. Kandidaten nemen contact op met Frans Heylen, Bosstraat 9, B2520 Emblem Tel. 00 32 (0)3 480.96.81 - E-mail: frans.heylen@planetinternet.be, of met het secretariaat van De Vakantiefietser.

FOTOWEDSTRIJD: zoals op de vorige Fietsreisbeurzen organiseren we in 2005 een fotowedstrijd met veel waardevolle prijzen. De fotowedstrijd op de Retiebeurs 2004 was een groot succes met meer dan 100 geëxposeerde foto’s. Kiekjes van om de hoek, maar ook van de meest exotische reisbestemmingen zijn welkom. Stuur je foto’s op naar, of neem contact op met: Marc Knapen, Brandhoutstraat 3, 3800 Sint-Truiden – Tel.: 011681341 – E-mail: webmaster@vakantiefietser.be

Zesde groepsfietstocht van De Vakantiefietser in juni 2005 In dit nummer vind je het geïllustreerde verslag van de groepstocht 2004.

Met dit niet-commerciële aanbod richt De Vakantiefietser zich vooral tot volgende doelgroepen: leden met beperkte fietsreiservaring, leden met drempelvrees of leden die nog op zoek zijn naar reisgenoten. Ze krijgen de kans een en ander op te steken van ervaren reisgenoten. Het deelnemersaantal is beperkt tot 20.

Na de vijf groepstochten in NoordFrankrijk en Elzas, verleggen we in 2005 het fietsterrein. De enquête onder de deelnemers van de groepstocht 2004 gaf een duidelijke voorkeur voor het Duitse grensgebied Eifel, in combinatie met het GH Luxemburg. Is het toeval dat Eifel gastregio was op Fietsreisbeurs 2004 en GH Luxemburg gastland is op Fietsreisbeurs 2005? In de zomer van 2004 verkenden een paar gedreven fietsreizigers dit vrij

heuvelachtig terrein en doen een routevoorstel. In het volgende nummer van het tijdschrift komen we daar meer gedetailleerd op terug.

Op de voorbije groepstochten bereikte De Vakantiefietser een pak fietsreizigers. Een aantal van hen wil ook wel eens een overzees stukje van de wereld verkennen. Naar Azië of naar Zuid-Amerika gaan fietsen is voor sommigen toch nog een hele stap.

De Vakantiefietser wil ook een steuntje geven bij die stap. Wij denken aan een tocht van circa 4 weken in het Aziatische land Myanmar (Birma), in samenwerking met een gespecialiseerde reisorganisatie.

Een van onze leden met veel Aziatische fietsreiservaring wil in de herfst een beperkt groepje begeleiden. Dit brengt geen meerkosten mee voor de deelnemers. Myanmar is een land dat weliswaar geen toonbeeld is van democratie, maar het is er veilig, de natuur is prachtig en het toerisme staat nog in zijn kinderschoenen. Ook over deze herfsttocht doen we in het volgende nummer een concreet aanbod.

Wie interesse heeft in een van deze groepstochten kan een mailtje sturen naar redactie@vakantiefietser.be. Dan houden we je op de hoogte van de stand van zaken.

Enthousiasme op de 5e groepstocht van De Vakantiefietser in Noord-Frankrijk (zie bladzijde 48)

tijdschrift voor fietsreizigers

45

46 tijdschrift voor fietsreizigers

nieuws Verenigings

TEKST THEO JORNA

Wat gebeurt er op het forum van de vereniging?

Fietsen op het web Veel discussies op de website gaan over materiaal en fietsomstandigheden in diverse landen en streken. Maar hoe zit het met de brandstof?

Eten! Twee fietsverslaafden geven de aftrap.

Fietsjunks Vraagje aan de wereldfietsers: Mocht je voor enkele dagen niet in staat zijn om eten in te slaan, wat neem je dan mee qua eten? Ik fiets nogal met een hongerige fietser!

Marco Een paar ‘zakken melkpoeder’ en muesli/brinta/etc. Zo zijn we heel wat woestijnen doorgetrokken. In het buitenland (ook de derdewereld) kun je bijna overal melkpoeder krijgen en iets wat op muesli lijkt. Niet altijd even lekker maar wel voldoende om op te fietsen.

Dat niet iedereen op een dergelijk basismenu kan leven, blijkt wel uit de reacties die volgen.

Avanher Een kilootje pasta/rijst, een paar pakjes instantsoep, een paar pakjes boemboe nasi-groenten (gedroogd) en een paar zakjes falafelpoeder, eventueel nog wat eierpoeder... en je kunt dagenlang je honger stillen.

Willem Het kunstje is natuurlijk dat je iets meeneemt waaraan je water moet toevoegen. Een pond droge pasta bevat veel calorieën en is, aangevuld met pesto en strooikaas, best lekker. Hetzelfde geldt voor rijst. Je moet natuurlijk wel zeker weten dat je aan water kunt komen ...

FV Ik ga normaal altijd voor de zakjes (kant en klare) pasta. Water koken, pasta erbij en klaar is je

eten! Verder mueslirepen etc. En regelmatig kleine hoeveelheden eten in plaats van een paar keer een enorme hoeveelheid. Dat werkt bij mij (hongerige fietser, enorm snelle verbranding) altijd wel goed.

de-fiets-houden tips van Marianne Vincken en het wereldfiets-kookfestijn op het laatste kampeerweekend dan kan er onderhand een gedegen wereldfietsers kookboek worden samengesteld, met recepten en praktische tips.

Nu wordt het tijd voor het echte werk. Het blijkt dat Wereldfietsers of een kookboek meenemen of dat het creatieve kunstenaars in de kampeerkeuken zijn.

Fietsjunks Dank jullie wel voor de tips! Nu zijn dit vooral maaltijden die jullie doorgeven, maar je stapt toch niet elke twee uur van je fiets om te koken?

Normaal eten wij zeker een broodje of 12 (als het niet meer is) met 2 personen, hoe vervang je zoiets dan?

Albert Favoriet bij ons: - Afpassen per maaltijd voor twee persoon: een mok rijst, een mok snelkokende linzen. Samen koken, gedurende 15 · 20 min. Ui bakken met teentje knoflook zout en peper. Mengen.

- Preistamppot. Nodig: zakje aardappelpureepoeder voor twee personen, een dunne prei.

Een pakje vacuum verpakte, gerookte spek (blijft paar dagen goed). Prei heel fijn snijden.

Spekblokjes uitbakken. Puree maken volgens gebruiksaanwijzing. Mengen.

- Spruiten, wortelen, bleekselderij en prei blijven lang goed.

- Aangesneden paprika is volgende dag nog goed als het overgebleven deel niet wast en de zaadjes eruit haalt.

Leon Nog eentje, gedroogde bananen. Erg klein, licht, voedzaam en niet duur in Frankrijk. Brood met niet al te vet beleg, vers fruit, fruitsap, koekjes en voor de zoete inval tegen de man met de hamer: winegums.

Bert Zakjes instant-noedels. In Azie overal te koop.

Als ik al deze suggesties koppel aan de recepten van Sonja Edelaar in het tijdschrift, de koel-op-

Avanher Bananen, bananen en nog eens bananen, afgewisseld met granenrepen. En als het echt heel warm is: geen eten maar cola, of water met instant ranja. Waar gaan jullie trouwens vertoeven dat jullie verwachten dagenlang geen eten te kunnen krijgen? Je zult toch aan drinkbaar water moeten geraken, en als fietser heb je op alle continenten toch meestal de bewoonde wereld binnen je bereik???

Anuschka Wat voor mij altijd goed werkt zijn een grote zak pinda's in combinatie met een grote zak rozijnen.

Fietsjunks We zijn net terug van onze reis naar Barcelona en volgend jaar willen we eens buiten Europa fietsen. Nu vond ik dat we best wel veel eten nodig hadden onderweg om niet van onze fietsen te vallen! Dus wellicht dat we wel eens een dag of wat fietsen zonder de mogelijkheid om ons eten aan te vullen, vandaar de vraag.. kunnen we alvast dromen over onze volgende bestemming! In ieder geval bedankt voor jullie reacties!

5 tijdschrift voor fietsreizigers

47

k

nieuws Verenigings

Met ‘De Vakantiefietser’ op fietsreis*

Een rivierentocht naar de Baai van Somme

TEKST: ELS PATTYN FOTO’S: AGNES SCHURMANS

“Het reisverslag opstellen bij een groepstocht is een karwei voor de jongste deelnemer!”. Deze wenk kreeg ik aan het begin van de tocht. Ik hoop met het relaas van mijn eerste meerdaagse fietsreis anderen te kunnen motiveren. Het wordt geen rittenverslag, maar de neerslag van wat mij speciaal opviel gedurende een week groepsfietsen. meteen tafelen. Enkele door de wol geverfde deelnemers overtuigden me dat een pittig streekbiertje de conditie aanscherpt. De sfeer zat er meteen in. In de gîte tekenden we met fluorescerende stift het routeparcours op kopieën van Franse IGN kaarten, schaal 1:100.000. Op deze zwart-wit bladen leken alle ritten even vlak. Het tegendeel ondervond ik vlug aan den lijve.

Geen jaagpaden maar heuvels

Groepsfoto op de trappen van het stadhuis van Hesdin

‘Met de fiets op reis gaan’, is een droom die ik al een tiental jaren koester. Bij het lezen van ‘De wind in de wielen’ van de Britse fietsreizigster Josie Dew, flitste het herhaaldelijk door mijn hoofd: ‘Dat wil ik zelf ooit eens doen, maar... niet in mijn eentje.’

In februari 2004 bezocht ik de stand van ‘De Vakantiefietser’ op ‘Adventure Affair’ in Gent.

André Ramault sprak er enthousiast over een weekje fietsen in Noord-Frankrijk, ook voor

48 tijdschrift voor fietsreizigers

mensen zonder fietsreiservaring. Ik werd lid van de vereniging en stortte het reisvoorschot.

Ondertussen zocht ik links en rechts naar een betaalbare trekkersfiets en stippelde fietsritjes uit.

Langs rustige wegen verkennen we een stukje Frans-Vlaanderen, met de rivieren Leie, Crèquoise, Canche, Authie, Somme, Scarpe en Schelde als rode draad. Wie jaagpaden verwacht komt bedrogen uit. Vanaf de eerste trap gaat het heuvel op, heuvel af. In een week tijd maken we kennis met verschillende landschapstypes. De eerste dag heuvels en nog eens heuvels. Naar de Somme-baai en het vogelpark Marquenterre toe wordt het vlakker, maar dan speelt de wind ons parten. En langs de bovenloop van de Authie en de Somme is de regen een halve dag spelbreker. Gelukkig hebben we meestal de zon mee en kan het vakantiegevoel niet meer stuk! Eensgezind beslissen de 19 deelnemers alle extra lussen te fietsen.

Het daggemiddelde stijgt naar 90 km.

Toeristische bezienswaardigheden Mijn laatste oefenrit –ongeveer 100 km op heuvelachtig terrein naar de afspraakplaats Nieuwkerke– was een uitstekende voorbereiding op wat komen zou. Na de kennismaking gingen we

Vanzelfsprekend wordt niet uitsluitend gefietst. We houden halt bij soldatenkerkhoven, een oorlogsmonument, een forellenkwekerij, een kajakcircuit, abdijen, kerken,...

d

Vooral het merkwaardig scheve kerktorentje van Verchin blijft me nog lang bij. Franse kerken hebben blijkbaar geen diefstalverzekering, want het lijkt de tocht van de gesloten kerkdeuren te worden. Dank zij de volhardendheid van André geraken we soms toch binnen.

De forellenkweker langs de Authie vertelt ons dat 60% van zijn productie richting België gaat. Zelf eet de man nooit forel... Begrijpelijk want zijn vissen zijn echte kannibalen voor gekwetste soortgenoten!

Oorlogsherinneringen in het departement Somme De kogelinslagen op de kerk van Mailly-Maillet confronteren ons bruusk met het oorlogsgeweld van 1916 en de slagvelden van WO1 aan de Somme. We bezoeken het indrukwekkende Memorial van Beaumont-Hamel met de reusachtige Kariboe, het symbool van het Canadese regiment dat hier tot de laatste man vocht.

De wandeling in de regen door het slijk van de loopgrachten past perfect in het plaatje om ons te laten beseffen hoe onmenselijk het allemaal geweest is.

Maar we beleven ook leuke momenten. Langs het Somme-kanaal zijn we net op tijd om de ‘Tida Kira’ te zien versluizen. In een onvervalst West-Vlaams dialect vertelt de stuurvrouw dat ‘Tida Kira’ Maleisisch is voor ‘jamais penser’ (nooit nadenken). En in de Somme-baai moeten

Onderweg: Le Chatelet Bellicourt

we nog hard rennen wanneer het vloedwater met een snelheid van 10 km per uur de wadvlakte overspoelt.

De Scheldebron en een ondergronds kanaal Wist ik veel dat onze ‘Vlaamse Schelde’ ontspringt op het plateau van St-Quentin in het departement Aisne. Op de Mont-St-Martin bij Gouy zingen we bij het onooglijk Scheldebronnetje: ‘O Schelde, O Schelde. O machtige, prachtige vloed”. Na een tocht van 350 km mondt de rivier in de Noordzee. Vlakbij is het ‘Canal de St-Quentin’, een kanaal dat over een afstand van 5,6 km spoorloos verdwijnt, is een mysterie en dit ‘Souterrain de Riqueval’ willen we met eigen ogen zien! In een bosje bij Vendhuile ontdekken we de tunnel waar het kanaal met zijn boten opduikt.

Overnachten in gîtes en kloosterchambrettes Na een dagje fietsen kijk je benieuwd uit naar de overnachtingsplek, naar een douche en naar een Frans souper. Bij een glas wijn of een fris biertje kaarten we na over de voorbije rit.

Wat onderweg tegenviel gooien we ter discussie in het dagelijks groepsgesprek. Dit vind ik geweldig, want het is toch de bedoeling dat iedereen aan zijn trekken komt. In Franse dorpjes is het ’s avonds niet evident aan drank te komen en sommigen slaan onderweg een voorraadje in.

Ik ben aangenaam verrast door de variatie in

het slaapaanbod: een jongerencentrum, een ‘gîte d’étape’, een ‘gîte de groupe’, een slaapzaal met chambrettes in een voormalige abdij en ook een hotel ‘première classe’. Hier ondervinden we dat de fiets veilig opbergen een basisregel is voor fietsreizigers. Op een avond stapelen we onze fietsen in de protestantse tempel van Hargicourt.

Leren van anderen Voor de start zat ik met een hoop vragen: ‘Kan ik de afstand of het tempo aan? Heb ik voldoende kledij bij me?’ Na één dag ben ik gerustgesteld.

In deze fietsweek heb ik heel veel van andere deelnemers opgestoken. Een fietsreis ondernemen lijkt me nu maar een kleine stap. Koop een geschikte wegenkaart, pak je bagage, neem je fiets en weg ben je.

Ik dank alle deelnemers, jullie waren voor mij leerrijk gezelschap. Misschien tot volgend jaar? (*) De 5de groepstocht van ‘De Vakantiefietser’ (6 tot 12 juni 2004) is een tocht in lusvorm door de departementen Nord, Pas-de-Calais, Somme en Aisne. Van deze en van de vier voorgaande groepstochten vind je de routebeschrijving, overnachtings- en toeristische gegevens op de website: (Rubriek: ‘Enkel leden’). Na een seintje (tel.: 050-319825 of ) worden de gewenste gegevens doorgemaild naar leden van beide verenigingen.

Onderweg: v.l.n.r. Julien, Gerard en Mariëtte

tijdschrift voor fietsreizigers

49

Speciaal voor de leden van de Wereldfietser en de Vakantiefietser

Aanbieding Het jubileumboek, dat is uitgegeven ter gelegenheid van het tien-jarig bestaan van de Wereldfietser, is verkrijgbaar in reisboekhandels en goed gesorteerde gewone boekhandels. De vaste verkoopprijs is € 14,30 Leden van de Wereldfietser en de Vakantiefietser kunnen het boek met aantrekkelijke korting verkrijgen.

Voor hen geldt de speciale prijs van € 10,50 (plus € 2,25 verzendkosten).

Bestellen kan door het bedrag van € 12,75 over te maken naar: Giro 728 7224 (in Nederland) Postcheque 000-0739358-24 (in België) t.n.v. Tijdschrift de Wereldfietser o.v.v. “jubileumboek” Voor meer informatie: e-mail tijdschrift@wereldfietser.nl telefoon 00-31-(0)20-690 2125

50 tijdschrift voor fietsreizigers

d

Ingezonden brieven Beste Redactie, Ik ben samen met Lisette op fietsreis van Arnhem naar Singapore. Door de Baltische staten fietsen we naar Sint Petersburg en Moskou. Vandaar nemen we de trein naar Mongolië en China. In China zakken we af naar zuidoost Azië om te eindigen in Singapore.

In Tallinn had mijn broer als verrassing De Wereldfietser nummer 3 meegenomen, als leesvoer bij de tent. Meteen na zijn vertrek ben ik met een kop koffie en De Wereldfietser voor de tent gaan zitten.

Benieuwd hoe andere collega-wereldfietsers hun reis ervaren.

Ik begin voorin bij 'Van de redactie'. Hier heeft de hoofdredacteur in een persoonlijke noot zeer zware kritiek op een sponsoractie, de actie wordt compleet afgebrand. Ik deel zijn mening maar als de sponsering niet tot persoonlijke verrijking leidt wat is er dan op tegen? De bestrijding van Aids kan al het geld gebruiken.

Een paar artikelen verder tellen Dick en Els over een sponsortocht in Nederland. Is de kritische noot van de hoofdredacteur een reactie op deze tocht? Weer een paar artikelen verder in een stuk van de uitgever stellen Dick en Els voor om het blad te verzelfstandigen, het los te koppelen van vereniging.

Is dit de verklaring van de kritische uitlatingen van de hoofdredacteur? De scheidend voorzitter geeft het in zijn artikel al aan. Hij maakt zich zorgen over de ruzies tussen de verschillende ego’s binnen de vereniging. Het zijn er al meer dan dat hij lief heeft.

Beste redactie, is het nog gezellig vraag ik me dan af. Het verenigingsblad lijkt mij niet het juiste medium om persoonlijke vetes en ruzies uit te vechten. Misschien is het zinvoller om pagina’s te vullen met reiservaringen dan met gekibbel tussen de ‘bobos’ van de vereniging.

Lisette en ik hebben wederom weer genoten van de reisverhalen en overige artikelen in het blad.

schakeltjes Ben je op zoek naar reisgezelschap, zoek je dat ene speciale onderdeel voor jouw heel bijzondere fiets, zoek je bepaalde informatie, of een landkaart die niet in Nederland en België is te krijgen. Voor elke niet-commerciële mededeling of oproep kun je in deze rubriek terecht. Voor leden van de Vakantiefietser en de Wereldfietser is het gratis, niet-leden moeten we helaas teleurstellen.

Stuur de tekst (maximaal 50 woorden) per post, fax (NL-0206958085) of e-mail (schakeltjes@wereldfietser.nl) en wij zorgen voor plaatsing. Je kunt ook het formulier invullen op de website www.wereldfietser.nl. Vlaamse leden worden verzocht hun tekst te mailen naar redactie@vakantiefietser.be of te sturen naar de Vakantiefietser.

Johnny (60 jaar) zoekt zoveel mogelijk info over de Noordzeeroute, in het bijzonder betreffende de overzetdiensten. Ik zoek een fietsvriend(in) bij voorkeur uit Antwerpen en omgeving, om deze route samen te fietsen begin juni 2005. Johnny Scheffer, Akkerbouwstraat 25, B-2170 Merksem – Tel.: (B) 03-646.62.87

Met vriendelijke groeten Philip

Nawoord Het redactioneel was al geschreven voordat Dick en Els met een voorstel tot een interview kwamen, waarvan acte. Er zijn veel fietsers die voor een goed doel fietsen en je hebt gelijk als je je afvraagt wat er op tegen is. De opdracht die Joke Smeets (de interviewster) tijdens de redactievergadering meekreeg, was het houden van een goed, doch kritisch interview.

Jouw vraag of het nog wel gezellig is binnen de vereniging kun je zelf beantwoorden als je –na jullie reis– naar een van de activiteiten komt waarvan in dit nummer verslag wordt gedaan. Eén ding is zeker; de Wereldfietser is geen saaie vereniging!

Geachte Redactie Het tijdschrift nummer 3-2004 stelt op bladzijde 26-27 het jubileumboek ‘Staren naar de wind’ voor.

Deze bloemlezing van beste reisverhalen van 10 jaar Wereldfietsen bevat ook het artikel ‘Nieuwe Schans en verder’ van L. Schoenmakers. Op basis van het hier geciteerde fragment uit dit verhaal vind ik deze keuze onbegrijpelijk!

Ik lees: ‘De strenge Jugendherbergmutter verbood me mijn benzinebrander mee te nemen naar onze kamer. Anton zei dat ik me er niets van aan moest trekken. En dus nam ik mijn brander mee. En in de kamer stak Anton ondanks het rookverbod een sigaret op. Ik vond het best. Als ik iets van Anton geleerd heb dan is het dat je je als wereldfietser niets van de geldende regels moet aantrekken.’

Ik vind het merkwaardig dat een artikel van deze strekking voorkomt bij de ‘26 beste verhalen’. Welk selectiecriterium gehanteerd werd weet ik niet. Maar op zijn minst had ik een vinnige opmerking over deze egocentrische ingesteldheid verwacht. Nu lijkt het alsof het tijdschrift pleitbezorger is voor een afwijkend gedragspatroon.

Mijn raad na het lezen van het geciteerde is: bezoek eens een brandwondencentrum. Daar kun je de tragische gevolgen zien van veel asociaal gedrag! Behalve een enkeling respecteren fietsreizigers gelukkig wel de geldende regels.

Jozef Vande Velde

Wie kan ons informeren over fietsaanhangers en dan vooral de ervaringen en aankoopadressen van het model Upus2. Met onze vier kleintjes (1 tot 5 jaar) willen we opnieuw gaan fietsreizen. Geert Borstlap, Looy 38, 2350 Vosselaar, België – Tel.: (B) 014/61.58.53 of geert.borstlap@vito.be"

Ik zoek enkele wielertoeristen om vanuit Vlaanderen samen naar Fatima (Portugal) te fietsen. Periode: juli – aug. 2005. Terugreis met het vliegtuig. In grote trekken de route: Centraal Massief - Lourdes - Escarilla - Avila - het Estrelle gebergte - Fatima - Lissabon. Maximum 150 tot 180 km per dag, naar gelang de zwaarte van het parcours. Ik stel gratis een lichte volgwagen ter beschikking. Contact: Desiré Vandaele, Lichterveldestraat 35, B-8610 Kortemark – Tel.: (B) 051-567066 – Fax: 051-570535

The Northsea Cycle route. Is iemand bereid om zijn gidsen, kaarten en ander documentatie over deze route tweedehands te verkopen? Graag een seintje en hartelijk dank.

Pierre E-mailadres: pierre.vangoethem@belgacom.net tijdschrift voor fietsreizigers

51