De Wereldfietser 3 - 2006

losse verkoop 7 3,40

de wereldfietser

no.3, zomer 2006

tijdschrift voor fietsreizigers

n

Thema: De fiets als inspiratiebron n Lesotho n Swaziland n Birdland n Nieuwe FIS-route naar Praag n

agenda

meer informatie www.wereldfietser.nl en www.vakantiefietser.be of kijk op pagina 49 van het verenigingsnieuws

juli 1-2 Off Road weekend, de Wereldfietser. Info: Marc Dirkx,

23 Fietsherstelcursus van De Vakantiefietser in Antwerpen Info: www.vakantiefietser.be/fietsherstelcursus.asp

marcdirkx@hotmail.com of 033 – 4805300

oktober

augustus

7 en 28 Fietsherstelcursus van De Vakantiefietser in

18-20 Nazomerweekend, De Harskamperdennen,

28-29 Huttentrektocht De Wereldfietser, Informatie: Jim

Houtvester van 't Hoffweg 25, 3775 KB Kootwijk.

Info: Harry Wagenaar, harry.fietsenaar@chello.nl

september

Antwerpen

van den Berg, jimvandenberg@jimvandenberg.nl

november 5 Europese FietsRoutemarkt, NIVON-huis, Rotterdam.

8-10 Najaarsweekend, Vertrek vanaf Station

Info: wf_jihan@yahoo.com

Zevenbergen. Info: Anita Mathijssen, anitamathijssen@planet.nl of tel. 0165-562144

18 Fietsherstelcursus van De Vakantiefietser in Antwerpen

9-10, 16-17 en 23-24 Fietsreparatiecursus van De Wereldfietser in Kiel Windeweer.

Info: fietsreparatiecursus@wereldfietser.nl

2 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

december 9 Fietsherstelcursus van De Vakantiefietser in Antwerpen

inhoud

19-29 THEMA: DE FIETS ALS INSPIRATIEBRON 6 Lesotho

16 Birdland

OM VAN ZUID-AFRIKA IN LESOTHO TE KOMEN KUN JE VERHARDE WEGEN NEMEN IN HET WESTEN VAN HET LAND. JE KUNT OOK IN HET ZUIDEN OVER DE ONVERHARDE SANI-PAS.

DE TENT WORDT DOOR DE MEESTEN BESCHOUWD ALS DE ONMISBARE BONDGENOOT IN HET AVONTUUR DAT 'MET DE FIETS OP VAKANTIE' HEET. EEN TENT BIEDT BESCHERMING, VEILIGHEID, COMFORT EN EEN 'THUISGEVOEL'. ALLE REDEN DUS OM ER WAT MEER AANDACHT AAN TE BESTEDEN. DE REDACTIE OP BEZOEK BIJ TENTENMAKER BIRDLAND.

FOTO’S COVER FRANK VAN DEN BERG, AGENDA EN INHOUD LOTTE VAN HERWEGEN

9 Nieuwe FIS-route DE FIETSKAARTINFORMATIESTICHTING GAF EEN NIEUWE ROUTE UIT, FIETSEN NAAR PRAAG. WOUTER BAZEN DOET UIT DE DOEKEN HOE DEZE ROUTE, DIE VOOR 90% BORDJES VAN BESTAANDE ROUTES VOLGT, TOT STAND KWAM.

14 Swaziland OOK LASTIG IS DE PAS VAN ZUID-AFRIKA NAAR SWAZILAND, NET ALS LESOTHO EEN BRITS PROTECTORAAT, DAT TUSSEN ZUIDAFRIKA EN MOZAMBIQUE IN LIGT.

30 Eerste grote fietstocht IN DE VOETSPOREN VAN HAAR VADER, DIE HET TRAJECT JAREN GELEDEN LIEP, GAAT LOTTE VAN HERWEGEN OP DE FIETS OP ZOEK NAAR DE BRON VAN DE SCHELDE. HAAR VADER KOMT ER DEZE KEER OP DE MOTOR NAAR TOE. IN HET VERSLAG KUN JE LEZEN HOE ZE OEVERLOOS GENIET VAN HAAR EERSTE GROTE FIETSTOCHT.

EN VERDER 2 AGENDA 4 COLOFON EN REDACTIONEEL 5 OP KLEINE SCHAAL 13 COLUMN MARCO MEIJERINK 29 GECRANKT EN GESHIFT 33 TIPS EN KOOKPUNT 34 VAN FIETS TOT FIETS 37 HET MOMENT 38 UITGELEZEN 40 FIETSERS ONDERWEG 42 VERENIGINGSNIEUWS NEDERLAND 44 VERENIGINGSNIEUWS BELGIË 46 VERSLAG PAASTREKTOCHT 49 ACTIVITEITENOVERZICHT 51 BRUNO LOOCKX, MAG IK JE IETS VRAGEN? TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

3

Frans Heylen

b ma

st e r

e t a r is

we

se cr

pe

n ni n

g me e s t

d e r vo o r z i t t e

Marc Knapen

REDACTIE

Bruno Loockx

Steven Vincken

André Ramault

o f d r e d ac t i e

te i t e n

ho

t iv i

REDACTIE

ac

i v i t e i te n act

st er bm a

we

pe

vo

or zit

t er

BESTUUR WERELDFIETSER

n ni ng ees te m

r

Helmut Riemenschneider

on

vo

or zi

tter

BESTUUR VAKANTIEFIETSER

er

r

{

Perry Senders

Marco de Wit

Freek Verbakel

John Telleman

Marc Peeters

Maarten Smit

Guido van Oss

Pelle Koornstra

Joke Smeets

Jos Morren

ei

nd

re d acti e

Marjan Brouwer

Marianne Vincken

Eric Schuijt

Fons Lamboo

UITGEVER

VORMGEVER

Maaike Pfann

Theo Jorna

van de redactie Eén blad voor twee landen Het is bij veel lezers misschien niet bekend, maar dit blad komt onder verschillende titels uit in twee landen: Nederland en België. Het is tegelijk het ledenblad van de vereniging de Wereldfietser en de vereniging de Vakantiefietser.

De laatste vereniging is een Vlaamse vereniging en telt ongeveer 1100 leden.

De Nederlandse vereniging telt ongeveer 2300 leden. Als redactie moet je je wel bewust zijn van zo’n dubbelfunctie. Het gaat immers om het visitekaartje van beide verenigingen. Jarenlang bestond de redactie vooral uit Nederlandse leden die toch voornamelijk dachten aan de Nederlandse vereniging. André Ramault vertegenwoordigde daarbij de Vlaamse belangen, maar moest altijd een heel eind reizen voor de redactievergaderingen in voornamelijk Utrecht en Amsterdam. Hij was er dus niet altijd bij en daardoor verliep de samenwerking met de Vlaamse vereniging niet altijd naar behoren. Ik heb daarom voorgesteld om de samenwerking een boost te geven door als redactie het bestuur van de Vakantiefietser beter te leren kennen. In Geldrop bij Eindhoven hebben afvaardigingen van het Vlaamse bestuur en een deel van de redactie een GPStocht gelopen en al doende op een ontspannende manier de samenwerking geëvalueerd. Er kwamen daarbij tal van wensen en misverstanden naar boven en al snel bleek dat de samenwerking toch wel wat intensiever kan, en dan doel ik vooral op een sterkere inbreng van de Vlamingen in de redactie. Het gaat toch om twee culturen en die kun je alleen goed mixen als er sprake is van n

een stevige inbreng uit beide landen. Om dat te bereiken, zouden we gebaat zijn met meer Vlaamse redactieleden en een vergaderlocatie die ook voor deze leden goed te bereiken is. In Geldrop, bij eindredacteur Marianne Vincken, zitten we voorlopig lekker centraal. En als teken van goede wil zullen we de eerstvolgende vergadering houden in Antwerpen.

Dan nog een paar woorden over de inzet van de redactie voor ingezonden verhalen. Al langere tijd horen we klachten over verhalen die niet geplaatst worden en waar dan ook geen bericht over wordt gedaan. Mensen horen dan in feite dus helemaal niets. Dat zijn terechte klachten en natuurlijk zijn we blij met alle inzendingen. We gaan daarom ook beter op inzendingen letten en daarbij ook een database voor verhalen aanleggen om het beheer van de verhalen te verbeteren. Toch moet men zich realiseren dat dit blad, hoe professioneel het dan ook in elkaar steekt, gerund wordt door vrijwilligers. Het moet er gewoon ‘bij’, naast alle andere beslommeringen als werk, gezin, andere hobby’s, enzovoorts. Ik wil niets goed praten, maar ik wil ook niet de indruk wekken dat alles voortaan net zo gesmeerd verloopt zoals je dat van een commercieel blad met louter betaalde medewerkers kunt verwachten (en zelfs daar gaat wel eens wat fout). We doen echter onze uiterste best om geen klachten te veroorzaken en we hebben veel respect voor de moeite die mensen nemen om een verhaal te schrijven en naar ons op te sturen. We beloven beterschap.

JOS MORREN

Dit tijdschrift is het gezamenlijke verenigingsblad van De Wereldfietser in Nederland en De Vakantiefietser in Vlaanderen n Leden krijgen dit blad vier keer per jaar toegestuurd n Losse nummers kosten

5 3,40 n REACTIES, TIPS, VERSLAGEN met foto’s en evt. routekaartje naar: Redactie Wereldfietser, Postbus 94005, 1090 GA Amsterdam, redactie@wereldfietser.nl en Redactie Vakantiefietser, Kroonstraat 28/6, 8000 Brugge, redactie@vakantiefietser.be n SCHRIJFINSTRUCTIES zijn te vinden op www.wereldfietser.nl n ADVERTENTIES Theo Jorna, tel: 020 690 21 25, fax: 020 695 80 85 tijdschrift@wereldfietser.nl n LITHOGRAFIE

Eddy Beems, Amsterdam n DRUKKERIJ Ton Mittelmeijer, Amsterdam n AAN DIT NUMMER WERKTEN MEE Frank van den Berg, Wouter Bazen, Wim Kooij, Marco Meijerink, Margje Heinze, Ernst

Blase, Yvonne Markestein, Dick Verschuur, Els Schaap, Maarten Scholten, Tjeerd Alkemade, Marijcke Toussaint, Dennis Koomen, Johan Stuijt, Marcel E. Deelen, Lotte van Herwerden, Inet E. Dunnewind, Henk, Jan Fontaine, Joris van de Leur, Fokko Dam, John Telleman, Gudy Rooijakkers. n HET VOLGENDE NUMMER verschijnt op 20 oktober

4 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

n SLUITINGSDATUM kopij 4 sept., voor schakeltjes en advertenties 24 sept.

}

OP KLEINE SCHAAL OPROEP THEMA

Het Ibirisch schiereiland Vroeger kenden we Spanje alleen van zon, tapas, vino tinto en siësta. Ook buurland Portugal staat niet meer alleen bekend om zijn fado, bacalhao en voormalige zeevaarders. Liefhebbers weten dat er onder de Pyreneeën heel mooi gefietst kan worden.

De redactie roept hen op hun mooiste ervaringen op te schrijven en op te sturen naar ons blad. We ontvangen mooie en spannende verhalen graag voor 1 november. Mooie foto's met een korte beschrijving zijn eveneens zeer welkom. redactie@wereldfietser.nl of redactie@vakantiefietser.be.

FOTO MAAIKE PFANN

Zadelpijn?

Oostenrijk on-line Sinds kort is een startpaginadochter on line met alle informatie die je wilt weten als je bijvoorbeeld de Donauroute wilt gaan fietsen. Zie http://fietsvakantie-oostenrijk.startpagina.nl

Ervaren wereld- en vakantiefietsers weten het al. Zitten doe je op je zitbotjes en niet op je vet en vlees. SQ-lab heeft het SQ-602 Ergolux-zadel ontworpen. Dit zadel zorgt ervoor dat 80% van het lichaamsgewicht over de zitbeenderen wordt verdeeld. De hardheid van het zadel is instelbaar door drie paar elastomeerdempers. De stijfheid tussen het rechter- en linkergedeelte van het zadel is aan te passen door drie verschillende ‘flexbones’. Zie: http://nl.sq-lab.com

Ultieme trekkingfiets De Easy Rohler van idworx is door de redacties van Europese fietsbladen de hemel in geprezen. Voor hen is het dé trekkingfiets, de referentie voor lange fietsvakanties waar voortaan alle andere typen aan worden afgemeten. Dikke Schwalbe-balloonbanden, een onderhoudsvrije Rohloff-14-versnellingsnaaf, een Son-naafdynamo en fabelachtige hydraulische Magura-remmen. En dat afgemonteerd op een precisieframe ontworpen door een Nederlander. Het enige waar de fietsbladen over klagen is de prijs: € 3.000,-. Kijk op: www.idworx-bikes.de

OP KLEINE SCHAAL

Medefiets(t)ers gezocht Vanuit Amsterdam opereren diverse fietsgroepen voor een gezellige fietstocht in de groene dreven rond de stad. Vrijwel alle groepen zoeken uitbreiding. De diversiteit is groot. Van rustige 50-plus tot stevig doorfietsenden. De meeste groepen hebben een vaste dag, tijd en plaats van vertrek. Dat maakt het eenvoudig om aan te sluiten. Een overzicht is op te vragen bij Cok Oostveen; tel. 020-6628546 of mail cokos@dds.nl.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

5

d

TEKST MARIANNE VINCKEN, FOTO’S FRANK VAN DEN BERG, KAARTJE ERIC SCHUIJT

De eerste keer Nog nooit hadden we dat gedaan. Spannend was het wel.

Maar de noodzaak was ook nog nooit zo duidelijk geweest. We namen de gok.

Donkere wolken pakken zich boven ons samen

De vorige dag was het heet geweest en lastig. Twee lekke banden bovendien.

En de nacht van oud- naar nieuwjaar viel ook al niet mee; geweldige regenbuien met onweer en de hele nacht muziek en feestvierende mensen rond de tent. Vandaar dat we het aanbod van Leigh met beide handen aangrijpen. We staan om een uur of twaalf voor de SPAR in Underberg als ze op ons afstapt.

“Where are you going?”

“To Himeville,” is ons antwoord.

“Where will you spend the night?”

“At the campsite.”

“Oh, but if you like you can spend the night in my cottage. I am between tenants and you’re welcome to stay there. It is probably better than a dusty campsite.”

Met de onweersbuien van de laatste paar dagen nog vers in ons hoofd, is dat een té aantrekkelijk aanbod om af te slaan. Vandaar dat we een uur later onze intrek nemen in een schitterend cottage.

“There is no charge,” zegt Leigh als ze ons van alles komt brengen, rooibosthee, fruit, een koelbox, een waterkoker. Na de lastige dag van gisteren zit alles weer mee en we besluiten ook op het tweede aanbod van Leigh in te gaan: we blijven nog een dag. Een rustdag kan geen kwaad, de Sani-pas, 2875 m hoog, die voor de volgende dag op het programma staat, is lastig genoeg. Bovendien moeten we vroeg weg, als we voor de regenbuien boven willen zijn, en na de slapeloze nacht willen we morgen vast niet erg vroeg op.

6 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

Videocamera’s Goed uitgerust staan we dus twee dagen later om vijf uur op. Himeville slaapt voor het grootste deel nog. Een paar zwarte mensen staat op vervoer naar hun werk te wachten. Een fiets als vervoermiddel kennen ze hier nauwelijks, een paar witte mensen fietst wel eens in het weekend en zwarte mensen zie je helemaal niet fietsen. De zon schijnt, de schaduwen zijn lang. Veel verkeer is er niet op de weg. Het is ook nog niet lastig. In het dorp is de weg nog verhard, net daarbuiten begint de gravelweg, maar ook die is keurig onderhouden. Vlak, zonder keien of wasbord; het fietsen is er een genot. Helaas duurt dat maar tot het Sani Pas Hotel, een chic vijfsterrenhotel, waar we even stoppen om ons goed in te smeren met zonnebrandcrème. Ook als de zon niet schijnt verbrand je hier, dus als die wel schijnt is het oppassen geblazen, ook zo vroeg in de ochtend. Het is kwart over zeven.

Na het hotel wordt het al snel minder met het wegdek. Meer keien, meer wasbord en langzamerhand neemt het hellingspercentage ook toe. Vanaf negen uur halen de eerste jeeps met toeristen ons in. Met draaiende videocamera’s hangen ze uit de raampjes. We zijn inmiddels al vele malen in beeld geweest in diverse huiskamers over de hele wereld, zonder dat we weten in welke.

Om half tien zijn we bij de eerste grenspost. De Sani-pas ligt op de grens van Zuid-Afrika en Lesotho. We halen een stempel en drinken er koffie, die we zelf meebrachten; uitspanningen zijn er hier niet. Vanaf

d

Een rustdag kan geen kwaad, de Sani-pas is lastig genoeg.

Vijfendertig mensen stappen uit twee busjes

de andere kant van de grens komen twee busjes aan. De mensen stappen uit. Ik tel er 35 en dan tel ik de vele kinderen en de beide chauffeurs nog niet mee. De busjes gaan leeg terug naar Lesotho. Ook wij vervolgen onze weg. Vanaf hier is het nog acht kilometer naar de top, maar wel nog ongeveer 1200 meter omhoog, dus dat is niet mis. We fietsen nog een klein stukje, maar al gauw lukt dat niet meer en wordt het lopen met de fiets aan de hand.

Hardlopers Op een erg steil stuk komen drie wandelaars naar beneden. Noren blijken het, als we even met hen praten. Ze praten ons moed in. Dit stuk is lastig, daarna komt er nog een enigszins vlak stuk, dan nog de elf haarspeldbochten en daar is het pas echt steil. In ruil voor deze informatie vertellen wij hoever het nog is naar de Zuid-Afrikaanse grenspost, waar zij opgepikt worden. Wij ploeteren voort, fietsen is er niet meer bij, ook niet op het enigszins vlakke stuk. Het miezert een beetje inmiddels, maar dat deert ons niet. We hebben het warm genoeg van al dat gesjouw met de bepakte fietsen. Tot onze verbazing worden we ingehaald door twee hardlopers; we zijn niet de enige gekken hier op de berg zullen we later horen van de andere gasten in het restaurant.

We stoppen verder niet meer, want de wolken beginnen zich al samen te pakken. Het is nog niet zo donker als gisteren toen we op de terugweg van het Nationaal Park een enorme onweersbui op ons dak kregen,

maar dat komt ongetwijfeld ook nog. We sleuren de fietsen voort en krijgen voor de verandering ook eens spierpijn in de armen en niet alleen in de benen.

Eindelijk zijn we bij de haarspeldbochten, de weg loopt hier bijna loodrecht tegen de bergwand omhoog. Het is heel begrijpelijk dat er alleen fourwheeldrives naar boven mogen, en ook naar beneden trouwens. We sleuren de fietsen van bocht naar bocht, en stoppen af en toe in de berm of wat daar voor door moet gaan om auto’s te laten passeren. Als we vier bochten gehad hebben, stopt er een jeep. De chauffeur draait het raampje open.

“I know your kind of people do not want a lift, but I could take your luggage and leave it at the restaurant at the top.”

Nog nooit hebben we dat gedaan, maar het aanbod is te aanlokkelijk. We halen de tassen van de fiets, op de stuurtassen na want we moeten nog de Lesothaanse grens passeren en hebben dus ons paspoort nodig. Op het laatste moment halen we nog gauw onze regenjacks uit de achtertassen. Het miezert al een poosje en het wordt ook steeds kouder naarmate we hoger komen. Dan zien we de auto met onze tassen steeds een bocht verder naar boven kruipen. Wij lopen met lege fietsen verder. Ik ben blij met het regenjack, want koud is het wel inmiddels. De lucht wordt steeds donkerder, maar echt regenen zoals gisteren doet het nog niet gelukkig.

We tellen de bochten, nog vier, nog drie, nog twee, nog een en dan TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

7

n

T

Nog nooit hebben we dat gedaan, maar het aanbod is te aanlokkelijk

Spierpijn in de armen voor de verandering

zien we de grenspost liggen. Eromheen staan wat rondavels. We zien de eerste Lesothanen met de karakteristieke strooien hoeden met een bobbel erop. Weer gaan we een stempel halen. We moeten ook wegenbelasting betalen, 8 melotti, ofwel 8 rand (iets meer dan één euro), want je mag ook met Zuid-Afrikaans geld betalen.

Pint Na de grenspost is de weg vlak en fietsen we door de modder naar het restaurant, de Sani Top Chalets, waar we de nacht zullen doorbrengen. Het heeft hier ook goed hard geregend gisteren. Dat gaat het nu weer doen, want we zijn nog niet binnen of de bui barst los. Goed gepland. We hadden gehoopt voor 13.00 uur, vóór de buien losbarsten boven te zijn. Het is nu half een. Jonathan, de uitbater die we achter de bar vandaan halen, wijst ons waar de backpacker is waar we een bed gereserveerd hebben voor de nacht. Door allerlei gangetjes komen we buiten en daar wijst hij het gebouw aan waar we zullen slapen. Frank wil daarna meteen een pilsje, maar ik ga eerst de tassen zoeken die ik ergens in de gangen op een hoop ontwaar.

Een beetje spannend was het wel: al je spullen inleveren bij een wildvreemde en maar hopen dat je ze ooit nog terug ziet. Maar in één van de gangen vind ik een enorme stapel rood met zwarte fietstassen.

Gelukkig! Toch controleer ik even of alles er is en … ga meteen op

8 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

zoek naar Frank. De blauwe zak met de tentstokken die ik altijd achterop heb is er niet bij.

We kijken in de bar, maar de chauffeur van de jeep is nergens te bekennen. Wel is een van zijn passagiers achtergebleven en die helpt ons aan het telefoonnummer van zijn kantoor. Mobieltjes werken echter niet.

We gaan ons maar met de rest van spullen installeren in de backpacker.

Na een warme douche en warme droge kleren aangetrokken te hebben, het is hier best koud op bijna 2900 meter hoogte, eten we eerst een broodje en dan … eindelijk een grote pint. Jonathan heeft Nottingham Road Ale, erg lekker bier van een kleine ambachtelijke brouwerij in de buurt.

Later komen er collega’s van de gids die onze tentstokken meenam.

“That’s Wiggin”, zegt een van hen als we uitleggen wat er gebeurt is.

“But don’t worry, he is on his way to Mokhotlong, on a two-day trip. You will see him tomorrow. You can’t miss him, there is only one road.”

Het is maar goed dat we de tentstokken vandaag niet nodig hebben. En inderdaad de volgende dag, in de stromende regen, stopt de witte jeep en krijgen we onze tentstokken terug. En die hebben we hard nodig op de rest van onze tocht door Lesotho, want hotels zijn er niet dik gezaaid en al helemaal niet langs de onverharde wegen die wij dwars door het land nemen. Het is uiteindelijk toch een verantwoorde gok geweest. b

d

TEKST WOUTER BAZEN, FOTO’S WIM KOOIJ

Het maken van het boekje ‘Fietsen naar Praag’

Fietskaartinformatiestichting De Fietskaartinformatiestichting heeft onlangs een nieuw routeboekje uitgegeven. De route voert van Nijmegen naar Praag en is voor 90% te volgen door de bordjes van allerlei bestaande routes te combineren. Hoe komt zo’n route tot stand en waarom worden bepaalde keuzes gemaakt?

Het is een route voor de beginnende Europese vakantiefietser, maar is die ook geschikt voor een wereldfietser? In ieder geval wel voor het tijdschrift de Wereldfietser/De Vakantiefietser, dat zich ook steeds meer richt op de Europa-fietser. Maar ook als je alleen je neus achterna wil fietsen of de op de zon naar het zuiden wilt rijden, zoals veel wereldfietsers melden in het forum, kun je veel plezier beleven op weg naar Praag. Het is een heerlijk rustige route die je kunt afleggen door de bordjes te volgen en 1.100 km verder kom je in Praag uit. Het routeboekje bevat uitleg en hulp onderweg. In het Nederlands want dat willen we graag, volgens Adwin de Keizer van de Fietsvakantie Winkel.

Aan de slag Wij, Wouter Bazen, Wim Kooij (auteurs) en Kees Swart (fotoredacteur), gaan aan de slag. Onze zelfopgelegde opdracht is: probeer zoveel mogelijks langs bewegwijzerde, mooie en rustige fietsroutes in Praag te komen, maar zonder al te veel klimwerk. Dat is gelukt: Fietsen naar Praag volgt circa 90% van de weg bordjes van bestaande routes en loopt dwars door Duitsland over rustige wegen langs verschillende mooie rivieren. Al voordat het boekje echt uit was, waren de eerste reacties van bezoekers in de Fietsvakantie Winkel erg positief. Na enige uitleg van onze kant werden de bestellingen enthousiast geplaatst.

Tal van te volgen routes onderweg

Het concept ‘volg de bordjes’ maakt dat de opzet en aanpak van de route heel anders dan de traditionele fietsroutes van de Fietskaart Informatie Stichting (zoals de St.Jacobsroute) of de routes van Paul Benjaminse (Onbegrensd fietsen naar…). Die routes worden in het veld gemaakt.

Voor zo een route bestuderen we de kaart en fietsen we tien keer op en neer om de mooiste wegjes te vinden. We tekenen de route op de kaart in en in het boekje geven we ook nog een gedetailtijdschrift voor fietsreizigers

9

n

g

leerd navigatieoverzicht. Deze aanpak houdt in dat de route door proeffietsers een aantal keren gecontroleerd moet worden. Het kost dan ook minstens twee à drie jaar om zo’n boekje te maken.

UItgangspunt Bij Fietsen naar Praag pakten we dat anders aan.

Als uitgangspunt namen we het gidsje Radfernwege in Deutschland en gingen zoeken naar mogelijke routes. Natuurlijk met in het achterhoofd de kennis van de verschillende routes die we al een keer gefietst hebben. Zo kwamen we in maart 2005 op een globaal plan dat ons van Nijmegen naar Praag zou voeren. Er moest natuurlijk nog wel goed proef gefietst en gecontroleerd worden. Voor we het boekje definitief kunnen uitgeven, willen we antwoorden op de volgende vragen.

Hebben we de goede keuzes gemaakt? Kunnen we steile en lange hellingen vermijden? Hoe overbruggen we de stukken tussen twee routes?

Hoe gaan we door stadjes en steden, waar de bordjes vaak ontbreken?

We tekenden de route in op kopieën van kaarten en al gauw bleek dat één van de uitgekozen routes, de Burgenstrasse, een route die volgens Radfernwege in Deutschland van Mannheim over Coburg naar Praag zou leiden, eigenlijk niet echt bestond. We moesten een alternatief voor Tsjechië zoeken. In mei 2005 stuurden we de eerste proeffietsers op weg die de hele route naar Praag zouden volgen. De opdracht was om terug te melden hoe de deelroutes bevallen waren. Het

Prachtig fort onderweg

bleek dat de eerst gekozen doorsteek door het Fichtegebergte niet erg geschikt was en dat een, naar wij dachten, bewegwijzerde route in Tsjechië (nog) niet bestond. Die trajecten werden dus aangepast.

Daarna zijn tot begin november 2005, drie teams proeffietsers actief geweest, die antwoorden moesten geven op de volgende vragen. Waar steken we van de ene naar de andere route over?

Hoe ontlopen we de drukte? Waar kunnen we om te lange hellingen heen? Verder moest er een beschrijving gemaakt worden van het stuk waar geen bordjes staan. Dat stuk beslaat 10% van de totale route. Al met al hebben twee teams de hele route van Millingen naar Praag gefietst, en twee teams elk driekwart van de route. De stukken zonder bordjes zijn in beide richtingen meer dan zes keer gefietst.

De route

Bijzondere bewegwijzering van de Werra-fietsroute

10 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

We beginnen aan de grens van Nederland bij het pontje over de Rijn bij Millingen. Dat ligt aan de LF3 en is dus vanuit heel Nederland via het LF-netwerk gemakkelijk te bereiken. Als alternatief kun je met de trein naar Nijmegen of Arnhem/Zevenaar ook dicht bij het beginpunt komen. We hebben beide oevers van de Rijn tot Wesel bekeken. De zuidoever kenden we al van de Limes-route. De noordoever volgt grotendeels stukken van de NRW Niederrhein Radweg, die een verlenging is van de Rietlandroute in Nederland. Vanwege de stilte en natuur hebben we gekozen voor de noordoever.

Vanaf iets voor Wesel volgen we de Römerroute langs de rivier de Lippe tot Lippstadt. De weg

blijft vrijwel vlak en loopt door een landschappelijk rustig en mooi gebied, ondanks het feit dat die door het Ruhrgebied loopt. Vanaf Lippstadt steken we door over Geseke naar de Diemel.

Daar moet na bijna 300 km, voor het eerst wat geklommen worden, een paar hellingen die je 50 tot 100 meter hoger brengen. We volgen vandaar verder de fietsroutes langs de Diemel en de Weser tot Hann. Münden op circa 420 kilometer van het begin in Millingen. Hier kruisen we Ring1 van het Fietsweb en kan je dus eventueel de route verlaten om via Ring1 een andere spaak van het Fietsweb te bereiken.

Vanaf Hann. Münden volgen we 270 kilometer lang de fietsroute langs de Werra. Dit is werkelijk een schitterend rustig traject door een mooi dal.

Onderweg komen we een klim van ruim 100 meter tegen en aan het eind golft het terrein soms enige tientallen meters op en neer.

Vanaf de Werra steken we via een heuvelrug langs Coburg door naar de Maindal. Hier zijn een viertal alternatieven uitgebreid bekeken, maar we kozen uiteindelijk voor een onbewegwijzerde route naar Coburg omdat die het rustigst was en het minste klimwerk vereiste. We volgen de Main tot bij Bad Berneck. Daar kruisen we Ring 2 van het Fietsweb. De fraaie cultuurstad Bayreuth ligt op circa 800 kilometer vanaf het begin van de route. Die zou, voor wie niet verder wil, al een mooi einde van een vakantie kunnen zijn!

Vanaf hier moeten we het Fichtelgebergte doorsteken. We hebben hier gezocht naar de beste en rustigste doorsteek. Deze loopt via een geleidelijk stijgende weg, een oude spoorlijn, over Bischoffsgrün tot het hoogste punt van de route

g

Al met al kostte het ons slechts een jaar eer het boekje helemaal klaar was! op circa 800 meter en dan golvend naar Marktredwitz. Daar ontdekten we een nieuwe route in aanleg, de Kösseine die Marktredwitz met Cheb verbindt langs het riviertje de Kösseine. We blijven in dit gebied op ruim 500 meter hoogte. De hellingen zijn dus nergens erg lang. We passeren hier de Tsjechische grens. In Tsjechië volgen we eerst over kortere afstanden een paar bewegwijzerde fietsroutes. Daarna moeten we doorsteken naar de Tsjechische langeafstandsfietsroute 3 bij Plzen. Gelukkig is deze onbewegwijzerde doorsteek simpel te vinden; het is bijna één doorgaande weg. De fietsroute 3 brengt ons langs de Berounka en de Moldau tot bij Praag. Daar wijken we even af van fietsroute 3 om langs de rustigste oever van de Moldau Praag in te kunnen fietsen.

Duitse routes lopen vaak wat kronkelig om maar elk mogelijk dorpje en stadje te bezoeken. Als je nog naar Praag moet, wil je dat soms niet. Korte afsteekroutes zijn op de kaart als alternatieven aangegeven. Er zijn twee grotere afsteekroutes: één van de Diemel direct naar de Werra en één van Eisenach naar Bad Salzungen.

beschreven route beslaat 50 kaartpagina’s.

Eigenlijk zou je bij bewegwijzerde routes nauwelijks kaarten nodig moeten hebben maar er ontbreken wel eens bordjes, of de bordjes zijn omgedraaid. Dat gebeurt vooral in steden en bij campings. Kaarten zijn dus wel nodig. Daarnaast hebben we 34 stadsplattegronden toegevoegd waarop we de route ingetekend hebben. Van kleinere dorpjes zijn vaak de namen vermeld van de straten die je in en uit het dorpje voeren.

De campings staan op de kaart ingetekend.

Overnachtingvoorzieningen (campings, hotels, kamers, jeugdherbergen) staan achter in het boekje op volgorde van de route.

Cartografie

Productie

de kaart in, maakt stadsplattegronden, verzamelt hotel- en pensiongegevens etc. Dit werk verschilt niet veel van het werk van de traditionele FIS-boekjes. Het kost ons een paar manmaanden werk. Gelukkig kunnen we dat verdelen over een aantal gespecialiseerde vrijwilligers: de een kan goed kaarten intekenen, de ander kan geduldig lijsten van hotels maken, en weer een ander kan stadsplattegronden maken.

Als alles klaar is wordt het boekje in lay-out gezet door de uitgever en de 160 pagina’s gedrukt en met een mooi ringbandje geleverd in een formaat van 22,5 bij 12 cm dat in de meeste stuurtassen past.

Al met al kostte het ons slechts een jaar eer het boekje helemaal klaar was!

Om de routes in te tekenen, gebruikt de FIS kaarten van professionele kaartuitgeverijen. We hebben deze keer gekozen voor Haupka-kaarten in Duitsland en SHOCart-kaarten in Tsjechië. Beiden hebben een schaal van 1:100.000. De

Als de route voldoende getest is, de foto’s gemaakt zijn en alles bekend is, is het nog een paar maanden hard buffelen om van deze ruwe informatie een mooi boekje te maken.

Je maakt de kaartuitsneden, tekent de route op

ISBN nummer: 90-6455-509-5, € 19,50.

Uitgever Pirola ism Fiets Kaart Informatie Stichting. Auteurs: Wouter Bazen, Wim Kooij en Kees Swart

Je kunt je afvragen waarom we de route niet langs de Internationale fietsroute R1 en de Elbe planden?

Dat kan ook. Er is een route naar Praag die voert over de R1 vanaf Arnhem langs de Harz tot Wittenberg en vandaar langs de Elbe naar Praag. Dit traject hebben we ook gefietst en de route heeft zeker interessante punten, maar is toch niet overal even gevarieerd. Het stuk door Tsjechië is minder aantrekkelijk, langs de Elbe is het vrij rommelig en druk en je komt Praag niet zo leuk binnen. Fietsen naar Praag is veel interessanter. De route voert door een grote diversiteit in landschappen. Het traject door Tsjechië is een stuk langer en mooier qua natuur en steden. Je komt via een zeer rustig fietspad langs de Moldau Praag binnenrijden.

Op de Karelsbrug van Praag

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

11

NIEUW!

Hitch-Biker Lichtgewicht bagagevolgkarretje Materiaal frame: aluminium Koppeling met snelsluiting(staal) en 3 verschillende maatbussen voor verschillende maten zadelpennen: Totaalgewicht : +/- 3,5 kg Geschikt voor mountain-bikes en racefietsen zonder bagagedrager Prijs: 325 euro Meer informatie; Gijs B端rmann,Houtrakkerweg 40 1165 MX HALFWEG Tel: 020-4976516 e.mail: gsj.burmann@quicknet.nl www.hitch-biker.nl

12 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

g

COLUMN

MARCO MEIJERINK

De Wereldfietser? Opheffen die club!

Voor één dollar krijg je één patroon. Mag je heerlijk schieten op een echt schietveld met een echte Kalashnikov. Dit stukje wapentuig ligt nostalgisch lekker in de hand. Net als vroeger, terug in de tijd. Toen hier op dit zelfde stukje veld een bloederige strijd werd geleverd tussen de legers van Noord en Zuid-Vietnam. Ook nu in 2006 zijn de kogels niet aan te slepen. Maar nu zijn het de toeristen die giechelend van de spanning schijnbaar onschuldig kogels afvuren op een denkbeeldig doel op hetzelfde veld waar jaren geleden duizenden Vietnamezen zijn gesneuveld.

Bij elk schot zie ik heel even de schrik in de ogen van een oude kleine krom gebogen dame die om heel andere redenen naar deze plek is gekomen.

Eén tentje van oude lappen, tientallen geiten, een vlakte zuchtend onder de brandende zon, armoede, de harde strijd van het leven. En één familie omringd door twintig klikkende camera’s. Er is geen ontkomen aan. Authenticiteit wordt hoe dan ook vastgelegd. Een toergroep is neergedaald in een wereld die haar vreemd is. Een toergroep is neergedaald om te zien, om te verbazen zonder pogingen het te begrijpen. Wanneer de groep even later verdwijnt, lijkt de balans van het landschap en zijn bewoners onherstelbaar veranderd.

De Wereldfietser is een vereniging zonder politieke of maatschappelijke kleur. Wij houden ons bezig met het maken van fietsreizen en niet met het inkleuren van denkbeelden. Toen ik in het bestuur zat leek dat zo’n goede richtlijn. Duidelijke grens. Iedereen wist waar hij aan toe was.

Het ging uit van de stelling dat de wereldfietser een enkeling is die zich totaal aan moet passen aan de omgeving waar hij doorheen fietst.

Maar er klopt iets niet. Er klopt duidelijk iets niet. Wij kleuren wél onze wereld in, we houden ons wél bezig met politiek. Of we het willen of niet, we zijn wél bezig de wereld te veranderen. De Wereldfietser is geen vereniging meer met een paar wereldfietsers die geheel op eigen houtje erop uit trekken. Geen vereniging meer die zo klein is dat niemand naar ons luistert.

De Wereldfietser van weleer is een massatoerist geworden. Wij zwerven door alle landen over de hele wereld en laten onze bandensporen achter in kleine dorpjes in Afrika, in de jungle van Centraal Amerika of bij de tempels in Azië. Sommigen van ons rijden in kuddes via platgereden routes maar vaak ook zijn we één van de eersten. En thuis gekomen beginnen we in stoffige zaaltjes, in buurthuizen, op beurzen en in tijdschriften enthousiast te vertellen aan iedereen de het maar weten wil hoe mooi dat rustige plekje ergens in de wereld was.

Meer fietsers worden enthousiast en gaan er een kijkje nemen. Daarop volgen ‘groene’ reisorganisaties en al snel loopt het rustige plekje van weleer over van de massatoeristen die er gaan kijken omdat iedereen er gaat kijken. Wij staan aan het begin van de keten van toerisme of we het willen of niet.

En weet je, eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Toerisme is geld en handel. Iets wat veel landen hard nodig hebben.

Waar het fout gaat is het moment waarop het verschil tussen de oorspronkelijke bewoners en de bezoeker onnatuurlijk groot is. Het gaat fout wanneer het machtsverschil niet te overbruggen is. Wanneer de bewoners geen enkele mogelijkheid hebben een bewuste keuze te maken over de inrichting van hun leefomgeving. Het draait allemaal om balans. Te veel reizigers in een te kwetsbaar gebied zorgt voor balansverstoring. En bij die verstoring gaat de toerist, direct of indirect, bepalen hoe het gebied eruit moet komen te zien. Wereldfietsers staan aan het begin van die keten en daarom hebben we een verantwoordelijkheid. Het schieten van toeristen in Vietnam op het slagveld van weleer is wellicht begonnen bij één enkele wereldfietser.

Hef de Wereldfietser in haar huidige vorm op. Maak het lastig voor mensen om aan informatie te komen. Maak een drempel, een klein obstakel, een berg waar je over moet. Geef informatie door maar vertel het zachtjes. Fluister het alleen aan diegene die luisteren kan, die de wil heeft om te begrijpen.

Wat vind jij? Geef je mening op de website van de Wereldfietser.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

13

TEKST EN FOTO’S MARC PEETERS, KAARTJE ERIC SCHUIJT

Doorsteek naar Swaziland

Saddleback

In Barberton raadt de juffrouw van de plaatselijke VVV mij vriendelijk aan om nú niet meer de Saddleback op te fietsen. Ik kijk haar verbaasd aan. Weet zij wel in welk een bloedvorm ik momenteel verkeer? Weet zij überhaupt wel wat fietsen in de bergen inhoudt? “This pass is really steep.”

Ze kijkt mij doordringend aan en schudt wat met haar hoofd, waarmee ze bedoelt dat ik het dan ook zelf maar moet weten. Ik zucht eens diep, kijk met een pruilmondje om me heen en aanvaard dan licht mokkend haar advies. Het voormalig mijnplaatsje lijkt wel geschikt voor een tijdelijke verpozing. Ik besluit derhalve een hostel op te zoeken. De volgende ochtend ben ik vroeg weg. Ik wil die Saddleback wel eens meemaken. Gelukkig willen slechts weinig auto’s via deze route naar Swaziland. Dat het asfalt ophoudt boven op de pas, zal ook menige

automobilist afschrikken. Zo niet deze fietser!

De weg is steil. Gelukkig zijn er onderweg stukjes waar het wat afplat en het uitzicht over het dal van Barberton schitterend is. Recente herinneringen lijken lang vervlogen.

Unheimisch Eergisteren passeerde ik een klein plaatsje op weg naar Barberton. Reeds bij het binnenfietsen overvalt me de unheimische sfeer. Veel rondhangende jongeren op straat, met een voornamelijk donker getinte huidskleur. Ik zet mijn

fiets bij een kruidenierswinkeltje, vóór het raam, zodat ik er zicht op houd. Dubbel op slot.

Het winkeltje wordt uitgebaat door een blank stel. In de zaak is verder niemand anders. Ik bestel een koffie en koop er een muffin bij. Ik loop wat door de winkel, onderwijl mijn fiets in de gaten houdend. De vrouw achter de kassa merkt mijn argwaan op en roept: “Take care for your life and safety”. Ik draai me om, loop naar haar toe en vraag of ze serieuze problemen ondervindt. “Just look at the newspapers”, zegt ze, haar hoofd knikkend naar de stapel kranten voor de balie. Ik werp een blik, en zie de headline “FARMER BRUTALLY KILLED”. Ja, dat klinkt niet fris. “This is business as usual,” vertelt ze zuchtend. En volgens haar zijn het alleen de zwarten die problemen veroorzaken. “Nobody solves them, because police administration is also executed by blacks.” Ze waarschuwt me nogmaals. “They kill you just for a cell phone.”

Ik sla witjes uit en probeer te verzachten, door op te merken dat toch niet iedereen zo wreed is.

Ze vertelt mij het verhaal dat als ze naar de markt gaat ze slechts een plastic zak meenemt. “Absolutely no handbag or official shopping bag. Otherwise they grab you. That’s my experience.” Beduusd reken ik af en verlaat met Argus-ogen de zaak. Gelukkig had Barberton niet die vijandige uitstraling.

Gedistingeerd

Oeff, dat is zwaar!

14 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

Ik schrik op door een auto die mij passeert. Hij stopt iets verder. Een dame stapt uit en houdt mij aan. Met een gedistingeerd Engels accent vraagt ze mij of dit de weg naar Swaziland is.

“As fas as I know, yes madam”. Het is voorlopig weer de laatste passant.

De weg loopt verdomd steil omhoog. Die mevrouw van het VVV had stervensgelijk. Op de

T

“Where the hell are you from?” Ik vertel ze mijn verhaal met licht glimmende trots.

Douanepost van Zuid-Afrika

lichtste versnelling (32x28) loopt mijn snelheid terug tot rond de 6 kilometer per uur. Procentje of 14 schat ik. Gelukkig word ik niet gestoord door over-me-heen-razend verkeer.

Met grillige schokjes loopt de weg verder omhoog. Regelmatig pauzeer ik om van het panorama te genieten. Dan lijkt het ineens of de weg afbot en een soort plateau bereikt. Ik leg de ketting op de grote plaat en suis over de licht golvende weg. De weg krijgt de allure van een ‘corniche’. Een laatste knik volgt en daar is het bord van de pashoogte: 1524 meter. Even verderop houdt het asfalt op, zoals aangekondigd.

Borden met ‘SAPPI’ kondigen aan dat ik het domein van een van de grootste (zo verneem ik later) bosbouwondernemingen ter wereld nader. De weg gaat verder over aangestampte aarde. Volgens de toeristische folder, die ik van het VVV in Barberton heb meegekregen, moet het nog 20 kilometer zijn tot de grens. Dat moet te doen zijn, het is nog vroeg in de middag. Ik daal af naar een vallei, en zie beneden zowaar iets liggen wat op een nederzetting lijkt. Dat moet dan het verblijf van de verschillende dagloners in dienst van de SAPPI-onderneming zijn.

Nieuwsgierig fiets ik de afslag naar het dorpje in. Rechts ligt een grote hangar, waar men auto’s aan het repareren is. Ik stap er brutaal op af en vraag of er een winkeltje op het terrein is.

De (blanke) mannen kijken me aan alsof ze water zien branden. “Where the hell are you

from?” Ik vertel ze mijn verhaal met licht glimmende trots. De mannen roepen er iemand bij.

Uit een kantoortje verschijnt klaarblijkelijk de chef van deze werkplaats. “Hi, how are you?”

“I’m fine sir,” reageer ik welgemutst. “Can I help you?” Ik herhaal mijn eerdere vraag. “Yes, of course, we’ve got one, over there, that black lady you see, she will help you.”

Bobbejanen Ik wandel het grote grasveld over richting de lemen woonhutjes. De zwarte vrouw heeft me begrepen en loopt reeds de kant op waar zich vermoedelijk het etenszaakje bevindt. Speciaal voor mij wordt de dorpswinkel geopend. Ik snuffel wat rond, maar beperk me uiteindelijk toch tot een brood met wat kaas. Daarmee kan ik verder. Nog een flink stuk weg voor de boeg. De hangarmedewerkers, nog steeds verbijsterd, zwaaien me uit. Iets later krijg ik ook nog begrip voor hun ongeloof, als de kwaliteit van de weg echt slecht wordt. De stukjes naar beneden doe ik nog fietsend, behoedzaam manoeuvrerend. Naar boven krijg ik mijn fiets echter niet stabiel in de houding, lopen dus. Gelukkig wordt mijn humeur enigszins opgevrolijkt als ik voor mij midden op de weg een aantal bobbejanen (Zuid-Afri-

kaans voor bavianen) zie verschijnen. Ze maken deel uit van een grotere kolonie, zo merk ik, als ik naar linksboven kijk en de apen over de rotsen zie klauteren.

Verder kom ik niets of niemand tegen. Het uitzicht reikt ver. De zandweg slingert om allerlei droge bochten heen. Onduidelijk is waar Swaziland nu ligt. Het enige teken van menseninvloed wordt gevormd door de borden van SAPPI. Een passagiersbus rijdt me tegemoet. Hé, dan zou die ook een keer de andere kant op moeten gaan. Het op-en-af fietsen begint te vervelen, vooral omdat ‘op’ lopen en duwen betekent.

Zowaar, de weg knapt iets op. De aarde is iets steviger en de bochten zijn minder uitgetrapt.

Als ik weer in een ritme raak, komt er warempel nog een auto aan. Ik zie hem aan de overkant van de vallei in een stofwolk van ver aankomen.

In de tussentijd ga ik bij mezelf te rade, trap ik door of stap ik in? Ik kom er niet uit en besluit het initiatief aan de autobestuurder te laten. Als hij stopt (om welke reden ook), stop ik ook.

En even later zit ik naast een elektromonteur uit Barberton, die opgeroepen is voor een storing aan de telefoonmast bij de grens. De fiets wordt achterin tussen al het materieel gepropt.

Na de zoveelste bocht is daar dan Swaziland.

Bij de Zuid-Afrikaanse grenswachten heerst een jolige sfeer. Zoveel maken ze hier niet mee op een dag, en zeker een fietser is een curiositeit.

Ik rijd vrolijk het nieuwe land in. De vrolijkheid wordt echter getemperd bij het zien van de eerste reclameborden, verwijzend naar het gigantische AIDS-probleem: "Vigilant Funural Service”.

Welkom in Swaziland. b

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

15

2

TEKST MARC PEETERS EN JOS MORREN FOTO’S JOS MORREN

Hoe belangrijk is de tent voor de wereldfietser?

Het dak boven je hoofd Uiteraard kun je een solide dak prefereren, maar de tent wordt door velen beschouwd als de onmisbare bondgenoot in het avontuur dat 'met de fiets op vakantie' heet. Een tent biedt bescherming, veiligheid, comfort en een 'thuisgevoel'. Alle reden dus om er wat meer aandacht aan te besteden.

De redactie ging op gesprek bij de bekende leverancier van tenten en slaapzakken Birdland in Maarsbergen. We krijgen koffie en vragen eigenaar Sietse Adema: Wat is de visie van Birdland op een tent? Tja, daar val je wel met de deur in huis. Wat is een tent? Dat moet no-nonsense zijn, het moet een betrouwbare leefslaapruimte bieden.

Ik kan een tent ook wel heel licht maken, maar dan lekt 'ie zo van alle kanten. In deze business wordt het ook niet zo nauw genomen met het aangeprezen gewicht. Staat er ‘approximately 3500 gram’, ja ammehoela! Als er op een tent staat 2900 gram, dan behoort ‘ie ook 2900 gram te zijn! En niet zonder stokken, want zo ga je toch niet op vakantie!?

Wat voor soort tent is nu populair, qua materiaal bijvoorbeeld? Katoen is nog steeds het lekkerste om in te kamperen. Maar het is ook zwaar, vooral als het nat is. Nylon en polyester hebben daar geen last van. De klant, en ik bedoel dan het jonge gezin, koopt ook niet meer een tent voor het leven. Men switcht sneller naar een nieuw model. Grosso modo is het nu allemaal nylon of polyester.

Drie jaar met de één, dan weer een ander, en de kinderen apart in hun tentje. Bij deze doeken is wel belangrijk wat voor coating er aangebracht is: hoeveel lagen en hoe duurzaam. Hoe meer lagen, hoe vetter het doek is. Dat biedt een goede bescherming, maar zo'n tent kan vreselijk doorhangen bij regen.

Wat is nou de ideale tent voor de Wereldfietser?

Moeilijk! Als je lang bent, moet je een tent met lange slaapruimte nemen, zodat je er niet in ligt als een Chinees vraagteken. Heb je veel of weinig bagage? En wil je je fiets 's nachts in je tent hebben? Kortom, de ideale tent bestaat niet. Ga je de bergen in, dan wordt gewicht weer verdomde interessant. Maar nogmaals, niet ten koste van de kwaliteit.

Kun je spreken van een typische fietsertent en een typische wandeltent? Jazeker, alhoewel dé tent natuurlijk niet bestaat. Fietsers letten iets minder op het gewicht. Een wandelaar gaat vaker alleen en zoekt dus iets kleiners en lichters. Fietsers willen 's nachts de tassen binnen hebben en verlangen dus iets meer ruimte.

Waar moet een fietser op letten? De prijs blijft belangrijk, windbestendigheid ook. Het gewicht wordt vaak overdreven en gaat ten koste van de kwaliteit. Dat gebeurt veel te vaak momenteel!

Lichter maken gaat ten koste van de slijtvastheid en dat geldt dan vooral voor het grondzeil.

16 tijdschrift voor fietsreizigers

Er zijn fietsers die het doodzonde vinden dat er nauwelijks nog tenten zijn met staande stokken. Ze zijn er nog wel hoor. Maar een klein eenstokkertje weegt al zo 4,5 kilo en dan nog een kilo condens er gratis bij. Het enige voordeel van een tweestokker is dat de wind er mooi over heen gaat. Het enige! Ik zal jullie even wat laten zien.

naar boven, dus daar moet je ontluchten. Maar deze tent heeft ook nog een luikje beneden. In het volgende model haal ik het er af, want dat maakt het goedkoper en lichter. Zo leer ik van ervaringen van mijn klanten. Hoe minder toeters en bellen in een tent, hoe minder er stuk kan gaan.

Consumenten komen vaak met verbeteringspunten? Ja, daar vraag ik ook om hè. Geef eens wat kritiek. Dat een rits andersom moet komen, of korter, of een onderluikje dat niet strak genoeg is.

Het tunnelmodel, wat vind je daarvan? Het voordeel is de grote leefruimte, maar hij is wel minder windvast.

Kan een fietser ook vragen om maatwerk?

Bij mij doet toch wel tien procent dat. Extra ventilatie, maar daar gaat veel werk in zitten, en tijd is geld. Het model mag niet vernacheld worden, door een extra stikseltje hier of daar.

We lopen als intermezzo het atelier in. De geestdrift van onze informant wakkert aan: kijk, dat is een ideaal fietstentje: de ellipstent met gekruiste bogen, windbestendig, bedieningsgemak, als het warm is kun je ook alleen de binnentent opzetten. Kijk hier, met boogstokken, meer effectieve leefruimte, dertig procent meer volume. Dat is de grote winst.

Deze is van nylon? Ja. Het grootste nadeel van nylon ten opzichte van katoen is condens. Wat doe je daar tegen: ventileren! De warmte trekt

Sietse Adema

2

Kortom, de ideale tent bestaat niet.

Een kijkje op de werkvloer van het atelier

Een fietser gaat een jaar weg, zeg dwars door Afrika of een ander ver continent. Zou die met een polyestertent uit de voeten kunnen? De kans bestaat dat polyester na een jaar onder de zon broos wordt. Kies dan liever voor nylon met een goede siliconenlaag. En kies voor ripstopdoek, zodat eventuele scheurtjes niet doortrekken.

Laten we het eens over het grondzeil hebben, daar lig je op, kwetsbaar op de bodem. Ja dat is nu juist het probleem. Men wil tegenwoordig zulke lichte tenten hebben dat er ingeteerd wordt op het grondzeil. Maar dat is heel belangrijk item. Goed coaten, en een tentluier of desnoods een oud douchegordijn eronder. Pas op, geen landbouwplastic! Daar zitten weekmakers in en die vreten je grondzeil kapot.

En de stokken? Daar wordt ook steeds meer op beknibbeld. Dan heb je de Ferrari onder de stokken en breken ze nog.

Goede haringen zijn ook een punt. Een wereldfietser die een jaar onderweg is komt legio ondergronden tegen en moet nogal wat soorten meenemen. Zand en rots vragen om eigen haringen. Maar met een enkele stalen Tarzanpen kun je een gat in de grond slaan en dan een lichtere haring gebruiken.

Maar zo’n pen kun je niet gebruiken in mul zand. Tja, de universele haring bestaat helaas niet. Daar kan ik je niet aan helpen vrees ik.

Over de kleur van de tent. Als je in het wild staat, wil je niet opvallen. Daar heb je gelijk in.

Kies dan voor een groene schutkleur. Nederlanders houden bovendien wel van een rustige kleur. Anderzijds, als je moederziel alleen in de bergen staat, wil je juist wel opvallen. En dan neem je bijvoorbeeld deze gele.

Wat verwacht je als nieuwste ontwikkeling, nieuw doekmateriaal? Nee dat verwacht ik niet.

De consument selecteert al streng op het doek.

Het nieuwste van het nieuwste gaat om de stokken. Volgend jaar krijg je dunnere stokken, maar dikker aan de uiteinden. Het principe van doublebutted spaken die ook een verdikking hebben aan de uiteinden. Licht en toch duurzaam.

Heb je verder nog tips? Verdeel je tent over meerdere foedraaltjes, zodat je gewicht en volume kunt spreiden over de tassen. En neem altijd een stukje ducktape mee, mocht er onverhoopt toch een scheur in je tent ontstaan. Kun je overal voor gebruiken.

Bedankt voor je informatie! Blijkbaar bestaat de ideale tent helemaal niet. Belangrijk is wat je wilt met je tent. Wil je alleen overnachten of er ook in leven? Eventueel je fiets stallen? Bezuinig in elk geval niet op kwaliteit. Met name voor het grondzeil en de ventilatie kun wat grammen extra beter maar voor lief nemen. Dat geeft wel rust in de tent. b TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

17

SAMENGESTELD DOOR MARIANNE VINCKEN EN MAAIKE PFANN, FOTO DICK VERSCHUUR EN ELS SCHAAP

thema

Inspiratie

Er zijn duizenden redenen om op reis te gaan. En als je eenmaal reist, lijkt de wereld uit louter reizigers te bestaan. Is het bijna onwezenlijk dat er ook een universum is waar mensen om 08.00 uur naar kantoor gaan. Er is een wereld van werkenden en een wereld van reizigers, zij vormen dag en nacht, raken elkaar niet.

Je kunt ervoor kiezen te blijven reizen, maar de meeste mensen keren vroeg of laat terug. Kijk dus je ogen uit, zodat je als je terugkeert genoeg magie hebt verzameld om ook de betovering in de dagelijkse werkelijkheid te kunnen zien.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

19

thema Margje Op de fiets kan ik me zo ‘heerlijk nutteloos’ voelen. In het gewone dagelijkse en hectische leven is iets doen zonder nut, zin of doel bijna een vloek. Maar op de fiets weet ik weer dat dat mag.

Dat zal ook wel gelden voor zeilen, postduiven (en waarschijnlijk heroine), maar om te fietsen hoef ik alleen maar op m’n fiets te stappen en te gaan. Heel simpel.

Ernst Op de fiets vind ik de menselijke maat weer terug. Tegenwoordig is er erg veel mogelijk, nadeel daarvan is het idee dat je dan ook erg veel moet. En omdat het snel kan, moet het ook even snel tussendoor.

Op de fiets kost het me gewoon tijd om ergens te komen, maar als ik uitgewaaid aankom, weet ik weer hoe groot Nederland is.

Als je meer tijd neemt, kun je een heel eind komen. Heel Nederland mag nu van de minister sparen voor ‘levensloop’. Wij kwamen toen juist terug van 1,5 jaar ‘levensfietsen’. Bij een reisbureau hadden we ook drie weken China of Pakistan kunnen boeken. Maar ik weet zeker dat wij, fietsend vanuit Nederland, een heel andere land gezien hebben.

Elke keer dat ik nu weer op mijn fiets zit, komt het besef terug, hoe groot de wereld is en hoe betrekkelijk veel andere zaken zijn.

J.K. Chesterton Er was eens een man, die op ontdekkingsreis ging. Hij vertrok met zijn boot vanuit Engeland, reisde vele maanden, overleefde weer, wind en avonturen. Op een dag zette hij voet aan wal. Hij was ervan overtuigd een nieuw continent te hebben ontdekt en genoot van al het nieuwe. In werkelijkheid was hij terechtgekomen op exact dezelfde plek als waar hij maanden geleden was vertrokken. Maar met een nieuwe kijk op zijn oude werkelijkheid.

Yvonne Markestein Er zijn momenten in je leven die je je herinnert als de dag van gisteren. Bijvoorbeeld toen ik het eerste boek van Frank van Rijn las. Als jonge puber las ik ademloos over de avonturen van een eigenzinnige n

20 tijdschrift voor fietsreizigers

TEKST EN FOTO’S DICK VERSCHUUR EN ELS SCHAAP

De fiets als inspiratie … voor een nieuwe manier van leven.

Klein verzet In de zomer van 1997 kochten Dick Verschuur en Els Schaap een tent, een kampeeruitrusting, twee fietsen en een dozijn fietstassen. Het jaar daarop gingen ze voor het eerst op fietsvakantie. Ze vertrokken met het idee dat ze zeven maanden door Europa zouden trekken. Het liep heel anders dan ze verwachten want nu, inmiddels ruim acht jaar later, fietsen ze nog steeds.

De fiets werd, voor hen, een inspiratie voor een nieuwe manier van leven.

Jullie verhaal is redelijk bekend, maar kunnen jullie voor degenen die dit voor het eerst lezen misschien vertellen hoe het nu eigenlijk allemaal begonnen is?

Els: We werkten allebei zeventig uur per week, met het idee dat we met pensioen zouden kunnen wanneer Dick vijfenvijftig zou zijn. Dat ging geweldig, tot de herfst van 1996.

Toen werd Dick ziek en was het ook ons duidelijk dat niemand de garantie heeft om vijfenvijftig te worden.

Schrikken?

Els: Ja. Behoorlijk. Van de ene op de andere dag ziet je toekomst er heel anders uit. Maar … gelukkig werd Dick weer beter. Toen gingen we nadenken over hoe het verder met ons moest. En toen … kwam die bewuste Volkskrant.

Volkskrant?

Dick: Ja. In maart 1997, vlak voor de ‘Op Pad Beurs’ van dat jaar, stond er in een zaterdagse Volkskrant een paginagrote advertorial met een tekst en een foto van ene Frank van Rijn. Dat stuk was zó inspirerend dat ik, nadat ik het gelezen had, nog maar één ding wilde.

Op fietsvakantie!

Dick: Ik wilde een fiets door de woestijn duwen. Net als die man op die foto.

Els: We spraken af dat ik een sabattical zou nemen en dat we van dat jaar

zeven maanden zouden gaan fietsen. Van Katwijk naar Gibraltar en terug. Onderweg, in België, Frankrijk, Spanje en Portugal zouden we over onze toekomst gaan nadenken … over een nieuw en ander leven.

Minder werk, meer plezier.

Dick: Die zomer gingen op zoek naar een tent, slaapzak, fietsen, tassen en alles wat we dachten nodig te hebben. We reden stukjes van LFroutes in Nederland en gingen een maand naar Zuid Engeland … om te kijken of het eigenlijk wel leuk was, dat vakantiefietsen.

En … leuk?

Dick: Mwah… vooral Devon en Cornwall zou ik niet nog eens doen.

Els: We fietsen vervolgens op onze Vittorio’s naar Timboektoe en weer terug. Op het stuk dat we door Mauritanië, Senegal en Mali fietsten, daar moet het ergens gebeurd zijn.

Wat gebeurde er?

Els: Tijdens de maanden dat we daar fietsten is er iets met ons gebeurd waardoor we, toen we dertien maanden later weer terug in Nederland kwamen, niet meer dezelfde mensen waren als toen we vertrokken. We waren veranderd, allebei. We dach-

ten anders over onszelf, elkaar, de wereld, onze toekomst en hoe het verder moest.

Dick: Terug in ons huis keken we rond, naar alle boeken, cd’s en meubels en we vroegen ons af waar we die meuk altijd nodig voor gehad hadden. Zoveel … wanneer je met de inhoud van tien fietstassen gelukkiger bent.

Els: Vrienden boden toen aan om het huis van ons te huren. Dat gaf ons de mogelijkheid om opnieuw op reis te gaan.

Dick: Die tweede reis fietsten we via de Noordkaap naar Madrid. We vlogen van Madrid naar Buenos Aires en fietsten naar Ushuaia en vandaar via een bizarre omweg in tweeënhalf jaar naar Prudhoe Bay, Alaska.

Vandaar fietsten we terug naar Vancouver. We vlogen van Vancouver naar Gatwick en fietsen terug naar Katwijk.

En dat was het dan… zou je denken.

Els: Nee. Ons leven was totaal veranderd. In die vierenhalf jaar on the road waren we de omslag voorbij.

Ver voorbij. We waren gewend geraakt aan een andere manier van leven. Het leven op de fiets was ons leven geworden en er was geen weg meer terug.

Dick: Ergens onderweg verander je van toerist in reiziger. Daarna voel je weinig verwantschap meer met backpackers of –in een nog later stadium– met het merendeel van de

De ruimte, de vrijheid en het budget om te kunnen reizen. De luxe om te kunnen kiezen.

fietsers die je onderweg tegenkomt.

Die omslag zal niet gebeuren bij mensen die één of twee keer per jaar een vliegtuig nemen om ergens drie weken te gaan fietsen.

Els: Dat doen mensen die zo’n mogelijkheid vooraf al uitsluiten. Die gaan op reis met de zekerheid dat ze weer terug willen komen. Dat zijn de vakantiefietsers. Mensen met een baan, een hypotheek, een agenda, een poes en een verjaardagskalender op het toilet. Mensen voor wie het fietsen een onderbreking is in hun normale bestaan. Niets mis mee, maar anders.

Hoe ging het verder?

Els: In die vierenhalf jaar hebben we intens genoten van de verten, de uitzichten, van mooie passen en van geweldige afdalingen. We hebben gekampeerd tussen kariboes op de toendra, in nooit ontdekte bossen, op de oever van een bladstil meer in de Chileense Andes en onder de wiegende palmen van Caraïbische stranden. We hebben onze matjes uitgerold in het Saharazand en op het dek van een wrakke vrachtboot

op de Niger. We hebben gastvrijheid gevonden in de overdadige luxe villa’s in de USA maar ook in karige strohutten in de Sahel. Die vierenhalf jaar zijn –kortom– de meest enerverende jaren van ons leven geweest.

Dick: Maar... tijdens die periode hebben we ook kunnen zien hoe ongelijk het in de wereld verdeeld is. Els en ik hadden de ruimte, de vrijheid en het budget om te kunnen reizen. We hadden de luxe om te kunnen kiezen. Terwijl dat in die gebieden waar wij zo graag willen fietsen juist niet het geval is. Dat was behoorlijk confronterend.

Wanneer je bijvoorbeeld geboren bent in Mali of in Senegal, op de Boliviaanse altiplano of in een vergeten bergdorp in Guatemala en je ouders kunnen geen schoolgeld betalen, dan heb je niets te kiezen. Helemaal niks. Dan heb je niet eens een kans.

Dan staat je toekomst, nadat je een beetje hebt leren lezen en schrijven, stil. Dan blijft er vaak niets anders over dan met een tak in je hand achter een kudde magere geiten aan te lopen.

Als fietser kom je zo’n kind dan tegen, je lacht vriendelijk, maakt er een foto van en je rijdt weer door.

Zo gaat dat.

En thuis vindt de familie dan dat je van die mooie, van die aandoenlijke, foto’s gemaakt hebt.

Tja... op die momenten spreekt dan, zo af en toe, bij ons toch het geweten.

Dan denk je na... dat je eigenlijk toch iets zou moeten doen.

Maar wat?

En dus fiets je weer door.

Dat klinkt niet erg vrolijk.

Dick: Gelukkig zijn er ook mensen die zich het lot van wereldkinderen aantrekken en daar wel iets aan doen. Die mensen hebben wij op onze omzwervingen ook ontmoet.

Mensen, vaak jong nog, die hun luxe thuissituatie eraan geven om ter plekke een verandering in een kinderleven te bewerkstelligen. Mensen die, vanuit zichzelf, een project starten.

Mensen die iets doen.

Mensen met, zoals dat heet, een roeping.

Mensen waarvoor je diep respect

kunt hebben.

Dan denk je: ‘Goh, zij doen het toch maar’ en dan voel je jezelf soms heel erg klein worden.

Dan denk je na... dat je eigenlijk zou moeten meehelpen. Want... je hebt tijd... en in je fietstas heb je soms genoeg geld om zo’n project een jaar lang te financieren of zelfs, wanneer je eerlijk bent, genoeg om al de kinderen van zo’n dorp door de middelbare school te helpen.

Waardoor ze tenminste een kans hebben.

En toch fiets je weer door.

Maar... bij ons bleef het knagen.

Dat er toch iets niet klopte.

Dat je, zelfs als fietstoerist op een strak budget, niet zomaar freewheelend door deze landen kunt gaan en thuis, in vrijblijvendheid, je foto’s kunt laten zien. Dat kan je gewoon niet maken.

Want... welk doel dient dat?

Dat je kunt laten zien hoe ver je kunt fietsen?

Kunt afzien?

Of dat je zo mooi kunt fotograferen?

Els: We waren we van mening dat we n best iets konden gaan doen. tijdschrift voor fietsreizigers

21

thema man die in zijn eentje door gebieden als Zuid-Amerika, Sahara en Sahel fietste. Lezend over zijn bijzondere ontmoetingen, de oneindige vrijheid en adembenemende landschappen, wist ik: dat wil ik ook! De verhalen over materiaalpech, fysieke ontberingen en bureaucratische hindernissen nam ik op de koop toe. Die ongemakken bleken door de held van mijn jeugd altijd weer te overwinnen en wat daar tegenover stond, woog in mijn beleving ruimschoots tegen de ellende op.

Hoewel Verweggistan me het meste aantrok, was ik praktisch genoeg om te beseffen dat de tochten van Frank van Rijn nog wat hoog gegrepen waren voor een 3VWO-er. Een oud fotoboek van mijn vader over een fietstocht naar Italië in 1955 bewees dat ook minder extreme keuzes mogelijk waren die toch bijzondere ervaringen opleverden. Zo kwam het dat ik op 14-jarige leeftijd voor het eerst met een vriendin op de fiets stapte voor een fietsvakantie in eigen land.

Misschien niet zo spannend, maar we beleefden ons eigen avontuur.

Die keer dat het zo hard waaide op de Haringvliet-bruggen dat de yoghurt –onze standaardlunch– van onze lepels geblazen werd. Of die keer dat we uit pure radeloosheid in Utrecht bijna de snelweg opfietsten omdat we de juiste weg niet konden vinden. Of de beklimming van onze eerste echte berg, op weg naar jeugdherberg Doorwerth bij Arnhem. Voor ons als meiden van het vlakke dijkenlandschap van West-Brabant was het een nieuwe en onthutsende ervaring dat we zelfs de kleinste van de drie versnellingen niet rondgetrapt kregen en de fiets omhoog moesten duwen. Hoe moest dat wel niet als er serieuze heuvels of bergen op ons pad zouden komen!

Bruinverbrand, moe en met een zere kont besloot ik eenmaal thuis dat dit voor herhaling vatbaar was.

Want ook al was ik niet in ZuidAmerika of Afrika geweest, ook ík had bijzondere ontmoetingen gehad, genoten van onze eigen Hollandse landschappen, maar vooral geproefd van de oneindige vrijheid die je als fietser hebt.

22 tijdschrift voor fietsreizigers

Sinds januari van dit jaar een rondje door Australië (te volgen op www.dickenels.nl)

Maar wat?

Al fietsend door Zuid- en MiddenAmerika is bij ons het plan ontstaan om tenminste één jaar van ons leven volledig te geven aan de scholing van kinderen in de derde wereld.

Want wij geloven dat kinderen met een opleiding een kans hebben. Een kans om meer te worden dan geitenhoeder.

En dus richtten jullie Stichting Klein Verzet op.

Dick: Precies! Klein Verzet werd opgericht met het idee dat het een paraplu zou kunnen zijn voor al die wereldfietsers die hun fietsreis zouden willen koppelen aan een goed doel. We dachten aan een charitatieve organisatie die –op dezelfde manier als bijvoorbeeld Wilde Ganzen– de acties van die fietsers financieel zou kunnen verdubbelen en logistiek ondersteunen. We zochten een bestuur voor de stichting … fietsers natuurlijk (en bijna allemaal lid van de Wereldfietser). En we gingen er voor!

Els en ik fietsten vervolgens anderhalf jaar lang door Nederland. Een heel bijzondere tijd. We trapten door weer en wind, dag in dag uit, van hot naar her. In die periode gaven we ruim tweehonderdvijftig dialezingen voor leden van Rotary en Lions Clubs, voor Fietsverenigingen, Vrou-

wen- en Bejaardensozen. Ons idee sloeg aan en andere wereldfietsers volgden in ons spoor. Valentijn van den Berg en Jos Gootjes koppelden hun Coast2Coast USA aan Stichting Klein Verzet, Robin Aalst (20) fietste solo naar Calcutta, Christopher Baan (19) fietste solo door India, Jan Brok en Matti van Herpt reden naar Santiago de Compostela, Jeannette Medema en Gerrit Joling gingen op weg voor een om-de-wereld-reis… allemaal om onderwijskansen te creëren in die landen waar het zo leuk fietsen is maar waar kinderen minder kansen hebben dan hier.

Els: Sommigen fietsers brachten hun eigen project mee, anderen kozen voor een project binnen Klein Verzet.

Het grote voordeel voor hen was dat ze al die organisatorische toestanden niet hadden (er was immers al een stichting … met een bestuur … een logo … een website), dat ze een team achter zich kregen en dat zij gebruik konden maken van onze ervaringen en ondersteuning. Via Stichting Klein Verzet brachten hun acties in sommige gevallen meer dan het dubbele op.

Dat klinkt geweldig.

Els: Ons oorspronkelijke doel, veertigduizend euro inzamelen, hebben we met elkaar ruim gehaald. Dat is héél mooi en héél bevredigend.

Inmiddels staat de teller op honderdnegentig duizend euro en daar zijn ruim twintig onderwijsprojecten in elf landen mee opgestart.

En nu? Jullie werk voor Klein Verzet zit er op … we begrijpen dat jullie geen huis meer hebben … wat nu?

Dick: Ons werk voor Stichting Klein Verzet zit er –voorlopig– even op. We hadden met elkaar afgesproken dat we één jaar zouden geven. Allebei.

Honderd procent. Dat zijn er twee geworden. We hadden gehoopt op veertigduizend euro … het werden er honderdnegentig duizend. We wilden één school helpen bouwen … het werden er twintig. We wilden het met z’n tweetjes doen … we kregen een team en werkten samen met heel veel andere fietsers.

Klein Verzet zelf gaat door. Zolang er wereldfietsers zijn die voor een goed (onderwijs)doel gaan fietsen blijft de stichting die acties actief ondersteunen.

Els: Onze reis door de wereld, op de fiets, die voor Stichting Klein Verzet was onderbroken, hebben we inmiddels weer opgepakt. We fietsen sinds januari van dit jaar een rondje door Australië (te volgen op www.dickenels.nl). Ergens in de tweede helft van 2007 zijn we terug in Nederland en daarna zien we wel weer. b

TEKST EN FOTO’S MAARTEN SCHOLTEN EN TJEERD ALKEMADE

De snelheid van leven

De paardenkar Over de paardenkar, of beter gezegd over de mensen die de paardenkar vergezellen, willen wij u graag wat vertellen.

Fietsend van Amsterdam naar Turkije kwamen we ze veelvuldig tegen.

Maarten Tjeerd

Ruim vier weken terug in Nederland beseffen we het wederom; wat een snelheid van leven hebben wij onszelf opgelegd en leggen wij elkaar, onze buren, familie en vrienden op. Terug in Nederland blijkt niets stil te hebben gestaan. Alles is anders en ook weer hetzelfde. De dagen gaan voorbij zoals ze altijd voorbijgaan.

Er is minder tijd om even te gaan zitten, stil te staan, te kijken naar de dag, te lachen, achterom te kijken, vooruit te kijken en te dromen, om zoveel meer te zien dan de oppervlakte en écht te zien wat er allemaal om ons heen gebeurt.

Die tijd die het leven zo ontzettend de moeite waard maakt is er altijd en overal maar o zo moeilijk te vinden voor velen. Het verstoppen van die tijd dat kunnen we goed, … heel goed.

Terug in Nederland, pratend over voorbijgevlogen maanden op de fiets, komt wederom naar voren dat wij niet moeten meegaan met de versnelling waar wij continu mee te maken hebben. Dat wij het voorbeeld mogen volgen van de mensen die altijd vriendelijk zijn, ongeacht de dag, het tijdstip of de gezondheid waarin zij verkeren.

Dat zijn de mensen op de paardenkar.

Deze mensen weten zich aan te passen aan de middelen die zij de natuur hun biedt. Zij leven iedere dag met het tempo van de zon, de dieren en de seizoenen. Zij staan op voor dag en dauw, verzorgen zichzelf en gaan op pad nadat ze

hun dieren hebben verzorgd. Zij hakken hout, sjouwen het graan van de velden en laden het op hun karren. Zij spannen het paard in en laten zich voeren met het tempo dat voor het paard het beste is.

Geen gehaast en geen geschreeuw om voor het donker of het naderende onweer thuis te zijn.

Schuilen kan immers overal en bij iedereen. Geen deadlines en targets die gehaald moeten worden, maar een gezonde dosis verstand waarmee alles komt zoals het komt.

Wanneer je deze mensen tegenkomt dan zullen zij altijd vriendelijk naar je zwaaien en je groeten met een vanzelfsprekende vrolijkheid op hun gezicht. Je zal er door geraakt worden en het moment in je geheugen opslaan en maar moeilijk kunnen vergeten. Want altijd zal er weer een moment komen dat een ander je door zo’n zelfde vrolijkheid zal herinneren aan dit moment ….

We zijn terug, agenda's zijn weer nodig, tijd en dagen vliegen immers weer voorbij. We verbazen ons dat we ons zo weinig verbazen, kijken niet genoeg om ons heen, en laten de dag voorbij glijden.

HO STOP NEE, dit kan nooit de bedoeling zijn geweest van de fietstocht van afgelopen winter.

De tijd op de fiets, die wij dag voor dag terug kunnen halen met beelden die vanzelf boven komen drij-

ven. Maanden die omvlogen, maar niet vanzelf gingen. Kou, hitte, verdriet en blijdschap. Simpele en mooie momenten wisselden af met moeilijke beslissingen. Een reis die zich niet alleen afspeelde op de fiets en de plek waar wij lijfelijk aanwezig waren. Een reis ook die zich afspeelde in ons hoofd, beiden lerend van de wereld, van elkaar en over elkaar. Een reis waarvan de invloed, die pas later volledig tot ons doordrong, verder ging dan alleen onszelf. Ouders die elkaar bellen over de laatste informatie van 'hun zonen', een aanstaande moeder, mensen die dagelijks op de site keken, en heel, heel erg veel reacties en donaties. Al deze mensen die hebben meegelezen en gereisd, de mensen die gedoneerd hebben, de mensen die telkens weer reacties plaatsten en ons steunden, en voor alle anderen die op de een of andere manier aan onze reis hebben deelgenomen zijn we dan ook alleen maar heel veel dank verschuldigd! Wij zijn er nog elke dag trots op dat jullie ons de kans boden om er op de fiets op uit te trekken en dat we zovelen enthousiast hebben kunnen maken door simpelweg te volgen waar de fietsen ons brachten ...

Onderweg Weer thuis

Laten wij ons leven hier vaker leven zoals ook de mensen op de paardenkar dat doen. Met een natuurlijke vanzelfsprekendheid, zonder opgelegde grenzen en tijdslimieten, maar geleid door het tempo van de natuur en de dag zoals die op ons pad komt. b tijdschrift voor fietsreizigers

23

thema TEKST MARIJCKE TOUSSAINT FOTO DENNIS KOOMEN

Marianne Vijftien jaar lang fietste ik dezelfde route door het bos naar mijn werk. Ik kon er veel sneller naar toe, dat scheelde al gauw twee kilometer, maar ik zou niet meer geleefd hebben als ik altijd die route genomen zou hebben. Want ik had het nodig, geen mensen om me heen, alleen af en toe een eekhoorn, een konijn, een ree dat stomverbaasd op het fietspad me aan stond te kijken, een buitenlandse koe, zoals mijn buurman ze noemt, die net ontsnapt uit de wei in het donker op het fietspad stond te wachten tot ik er tegenaan reed ... Die pasten in mijn dagdromen, auto's en ander verkeer niet. Ik verbeeldde me dat ik door de Himalaya fietste, zag olifanten in plaats van koeien en apen in plaats van eekhoorns. Dat alles had ik nodig om me voor te bereiden op een werkdag vol gedoe, dat achteraf nooit belangrijk bleek. Waarom deed ik daar dan ook al weer aan mee, aan dat gedoe? Die periode ligt nu alweer geruime tijd achter me. O ja, om het af te kunnen wisselen met dagen zonder gedoe, zonder collega's, zonder verplichtingen, met alleen een zakmes, een tent, een bekertje en ... een fiets natuurlijk.

A. Mustoe Waarom ga je dit doen? Iedereen stelt altijd dezelfde vraag en ik geef steeds een ander antwoord avontuur, reizen, tijd om na te denken, eenzaamheid, uitdaging, nieuwsgierigheid, historisch onderzoek, vrijheid, plezier ... het zijn allemaal op waarheid berustende en geldige redenen.

Maar waarom de wereld rond? En waarom op een fiets? ...... Na jaren hard werken trok ik erop uit om, zonder er mezelf voor te schamen, gewoon plezier te hebben.

24 tijdschrift voor fietsreizigers

Euforisch gevoel op de fiets

Het pedalensyndroom Wat drijft een mens om te gaan fietsen? Je maakt deel uit van een schitterend landschap, je ruikt de geuren, je hoort de vogels, je kunt de natuur aanraken, je raakt helemaal vol van deze ervaring en je voelt je de meest gelukkige en te benijden persoon in de wereld.

Als je door een dergelijk euforisch gevoel overmeesterd wordt in de kunst of in het geloof hebben ze er een naam voor, het Stendhal- of het Jeruzalem-syndroom. Bij deze wil ik een nieuw syndroom introduceren: het pedalensyndroom. Na twee jaar over de wereld fietsen hebben wij aardig wat mensen ontmoet die er aan lijden. De ervaring van het fietsen is geweldig. Je bereikt gebieden die je niet kent op eigen kracht, je ontdekt landen, mensen en culturen die je nog niet kende. Je komt erachter dat er echt heel veel mooie plekken en lieve mensen bestaan.

Vele bergen waar we dachten nooit op te komen, zijn overwonnen en op moeilijke momenten waar we dachten op te moeten geven hebben we ons zelf verbaasd met een goede oplossing. Wereldfietsen is in mijn optiek dan ook behalve een continue confrontatie met landengrenzen, meer nog een confrontatie met je eigen grenzen. Fietsen is geweldig, absoluut de mooiste manier van de wereld bekijken, maar lang niet altijd rozengeur en wodka lime. Het is vaak hard werken. Je hebt niet alle elementen in eigen hand. De dunne lijn tussen er van genieten en de neiging het fietsje erbij neer te gooien ligt ‘m in het voor jezelf bepalen wat je aankunt, wat nog leuk is en waar het te ver gaat. Wat is nog een uitdaging en waar wordt het gekkenwerk. Je hoopt op zon en mooie geleidelijke bergweggetjes met een aardige ondergrond, maar je krijgt ook de regen, de kou, de meest vreselijke

wegen al dan niet met veel te veel verkeer, de daarmee samenhangende vervuiling en de fietspech op de momenten dat je er geen zin in hebt.

Onze wereldreis heeft twee jaar geduurd. In 2003 zijn we vertrokken, maar al vijf jaar eerder waren we begonnen we met sparen. Eén keer hebben we ‘geoefend’ en een reis van twee maanden gemaakt, maar dat was tot ons vertrek in 2003 onze langste reis. Mijn voorbereiding bestond uit het opzeggen van mijn baan, ruim voor de reis. De rest van de voorbereiding is door Dennis gedaan. Ik ben meer een mens van ‘het laatste moment’. Dat zorgde er voor dat ik eigenlijk pas in de week voor het vertrek echt besefte dat we weg zouden gaan. Dan komt het afscheid. Ik ben er niet goed in, dat weet ik. Er gaat bijna geen reis voorbij waarbij ik niet in tranen sta op Schiphol bij het emotionele afscheid van een groep mensen die mij geheel onbekend is. Bij ons eigen afscheid was het nog erger. Eerst het afscheid van mijn collega’s waar ik al jaren erg leuk mee samen had gewerkt.

Daarna het afscheid van de familie en vrienden bij het verzorgingshuis van mijn oma. Mijn oma van 95, zal ze er nog zijn als we terugkomen?

Wat voelde ik me schuldig. Hoe kan ik het mijn oma-tje aan doen? Ze stelt een bezoekje op zijn tijd erg op prijs en had het erg moeilijk met haar recente verhuizing naar het verzorgingshuis. Door tijdens de

reis regelmatig een kaartje te sturen waardoor ze wist dat we haar niet vergeten waren, heb ik het gevoel egoïstisch te zijn door deze reis te ondernemen een beetje voor mezelf kunnen verminderen. Gelukkig was zij ook bij ons welkomthuis-feest en heb ik al weer vele bezoekjes aan haar kunnen brengen sinds die tijd. Verder was mijn beste vriendin hoogzwanger en zou ze over ongeveer een maand bevallen van haar eerste kind. En ik zou er niet bij zijn. Dit was ook een groot dilemma. Een maand wachten zou betekenen dat het risico op slecht weer onderweg veel groter zou zijn.

Ik had een vrij romantische kijk op het reizigersleven. Ik had gedacht dat de zin van het leven me op de hoge bergpassen vanzelf aan zou komen waaien. Ik ben een redelijk zoekend mens met aardig wat onrust in mijn lijf, die enigszins de reden achter het gebeuren hier op aarde probeert te doorgronden. Ik zou terugkomen voorzien van wijsheden. Ik zou een volmaakt geluk gaan ervaren en de rest van mijn leven hierop teren. Misschien had ik een iets hoge verwachting...

Niets werkt relativerender dan het leven zelf. Op welke manier ik er nu ook tegen aan kijk, ik kom er steeds weer op uit dat we allemaal maar hele kleine schakeltjes zijn in een groot geheel en dat iedereen zijn taak heeft zodat de ketting niet zal breken. Maar wat voor machine het is die we met zijn allen aandrijven…? Waarom het in dit geheel nodig is dat er onrechtvaardige situaties blijven bestaan en het ene deel van de wereld het zoveel beter heeft dan het andere, is mij ook een raadsel. Net als het feit dat er tussen verschillende bevolkingsgroepen veel haat bestaat en er oorlo-

gen ontstaan en eeuwig blijven doorgaan. Hiervoor vond ik tijdens het reizen ook geen oplossingen.

Voor mijn eigen wereld heb ik wel meer perspectief aan kunnen brengen en meer rust gekregen. Ik hoef niet meer zo veel van mezelf. Ik hoef het niet meer allemaal te begrijpen.

Een andere belangrijke les voor mezelf was: vergelijk jezelf niet met anderen. ‘Anderen’ fietsen en zien altijd veel meer. Ze lijken onvermoeibaar door te gaan en fietsen veel stoerdere routes. Ons eigen tempo bepalen heeft ons rust gegeven. Het gaf ruimte om ons te laten verrassen door alles wat we zijn tegen gekomen. Zoals ik al eerder schreef is het soms ook nodig om je eigen verwachtingen aan te passen.

Soms in praktische dingen zoals bijvoorbeeld de vooraf voorziene dagafstanden, maar ook soms op het gebied van de sfeer die we in een land hadden verwacht. Het Boeddhisme in Thailand werd bijvoorbeeld heel anders uitgevoerd dan we verwacht hadden.

De terugkomst in Nederland was voor mij een logisch gevolg van het

weggaan. Het was heerlijk alle lieve familie en vrienden weer te zien. We hadden vooraf bedacht dat ons avontuur twee jaar zou duren en ik was op het eind klaar om naar huis te gaan. De eerste weken na de thuiskomst zijn we aan de grote schoonmaak gegaan. Alles wat we niet hadden gemist is in de vuilnisbak verdwenen of opgehaald door de kringloopwinkel. Het hele huis is van top tot teen geboend, niet omdat het vies was maar gewoon om het weer ons plekje te maken.

We hebben ook net een verbouwing achter de rug. Tijdens onze afwezigheid hadden we ideeën opgedaan over hoe we ons huis zouden willen hebben. Twee jaar lang waren drie tassen en een karretje vol met spullen genoeg, dus dat kon thuis ook best wat minder.

Na een week of vijf ben ik weer aan het werk gegaan. Een noodzakelijk kwaad. Het hoort er allemaal bij. We zijn wat wel meer gaan relativeren.

Ik wil afsluiten met een conclusie en een reactie op de column van Marco Meijerink uit het vorige nummer. Hij vraagt zich af of een wereldfietser

Fietsen is geweldig; een confrontatie met je eigen grenzen en absoluut de mooiste manier van de wereld bekijken.

een ontdekker moet zijn, en wat je doel in het leven is. Willen we zelf ontdekken of willen we ontdekken wat anderen voor je hebben ontdekt? Ik denk dat niemand in een bepaalde route hetzelfde ontdekt als een ander omdat we allemaal andere doelen hebben. Door te fietsen op de praktische informatie van anderen konden wij vaak meer genieten van de omgeving, wetende dat we in een dorp zouden komen waar we konden eten en slapen. Ik geef toe dat de frustratie soms groot was als de gedownloade informatie niet bleek te kloppen, maar om dit op te lossen heb je dezelfde flexibiliteit nodig als bij het aankomen op een plek die je helemaal niet kent. Het blijft je eigen reis en je haalt slechts die elementen uit het verhaal van een ander waar je naar op zoek bent of die je aanspreken. Zoveel fietsers, zoveel reizen, zoveel verhalen. Het verhalen uitwisselen wordt volgens mij pas vervelend op het moment dat het een concurrentiestrijd wordt. In de meeste gevallen is het genieten van de verhalen van een ieders pedalensyndroom. b

tijdschrift voor fietsreizigers

25

thema Yvonne Markestein Tijdens het fietsen zwemmen mijn gedachten rond in oneindige zeeën van tijd. Onbewust en onbelemmerd doet mijn geest schoolslag, borstcrawl en vlinderslag. Mijn benen trappen intussen volautomatisch de pedalen rond. Even geen controle, geen aansturing maar de volledige vrijheid om nieuwe dieptes of zienswijzen te bereiken. Geïnspireerd door nieuwe geuren, landschappen of klimaten vind ik een rust die ik op geen enkele andere manier ooit heb ondervonden.

Fietsen is je onrustige brein de mogelijkheid geven om uit te razen. Of je nu door de polders van Zuid-Holland of door afgelegen berggebieden fietst. Natuurlijk, hoe rustiger hoe fijner, maar zelfs mijn dagelijkse fietstocht door Rotterdam levert de broodnodige ruimte tot uitrazen.

Een half uurtje is het maar, van Rotterdam-Overschie naar de Afrikaanderwijk op Zuid. Toch is dat genoeg: ’s morgens om wakker te worden en ’s middags om te ‘landen’ na een drukke werkdag. Met m’n hoofd overal en nergens laveer ik soepel tussen rinkelende trams, snelheidsmaniakken en andere fietsers door. Mijn gedachten verwerken op chaotische, maar toch moeiteloze wijze alle indrukken, gevoelens en twijfels die opborrelen. Niet zelden schiet me tijdens de beklimming van de Erasmusbrug een briljant idee te binnen: wat ik als thema voor een schrijfopdracht zal kiezen, hoe ik een lastige situatie moet aanpakken of wat nou precies het probleem is tussen Pietje en Marietje. Grote of kleine problemen, ik los ze in een handomdraai op.

Ook geef ik al fietsend mijn geest alle vrijheid om dingen te denken die ik nooit hardop zou durven of kunnen zeggen. Omdat ze sociaal onwenselijk zijn, gewoon vreselijk bout zijn of me mijn baan, relatie of vriendschap zouden kunnen kosten. Daarom houd ik zo van fietsen: de vrijheid die je in het dagelijks leven lang niet altijd ervaart, beleef ik in mijn hoofd.

Alle maatschappelijke beperkingen verdwijnen naar de achtergrond, terwijl ik mijn geest baantjes laat trekken in een bad van oneindige vrijheid.

26 tijdschrift voor fietsreizigers

TEKST JOHAN STUIJT FOTO’S MARCEL E. DEELEN

Wat heb je ècht nodig?

Spullen Met de afwas in mijn hand loop ik door het gras van een camping in Oostenrijk. Twee bordjes, twee bekertjes, een pannetje en wat bestek spoel ik af onder de lauwe kraan. De vrouw naast mij laat een plastic koffiefilter in het sop vallen. "Jij hebt wel een heel klein afwasje, zeg!"

Ze kijkt me lachend aan. "Nou, dat komt zo, we zijn op de fiets en dan kunnen er niet zoveel spullen mee," leg ik uit.

In gedachten ga ik terug naar onze zolder, een week voor vertrek. Er ligt een gigantische berg spullen op de vloer. Het moet allemaal mee want het is allemaal nodig.

Onmogelijk. Zelfs al hadden we zestien fietstassen gehad in plats van acht, dan nog kon dit allemaal niet mee. De hele avond hebben we gewikt en gewogen en bij ieder ding ons de vraag gesteld: "Hebben we dit ècht nodig?"

Uiteindelijk is het gelukt.

"Hebben jullie alles wat je maar nodig hebt bij je, op de fiets?"

Met haar roodwit geruite theedoek droogt ze een kaasschaaf af en legt die naast de opscheplepels. "Alles wat we echt nodig hebben, hebben we bij ons, en het valt best mee hoeveel dat is," bevestig ik.

"Nou, petje af hoor, dat jullie zo eenvoudig kunnen leven. Voor mij zou het niks zijn, ik ben toch te veel aan mijn spulletjes gewend."

Veel spullen maken je leven aangenaam, spullen maken je gelukkig. Dat is de boodschap die je in Nederland van jongs af aan krijgt.

Hoe meer, hoe beter. Zonder die spullen ben je niet af. Word je ongelukkig. Ook ik heb flink mijn best gedaan: een mooi huis met veel te veel spullen, een auto en een goede baan om dat allemaal te bekostigen, kortweg ‘luxe’.

Maar er zijn zo veel dingen die je

zo goed als nooit gebruikt, die je alleen maar ‘hebt’.

Het fietsen heeft me een andere wereld leren kennen. Ik heb ervaren hoe fijn het is als je alleen wat echt nodig is bij je hebt. Het is overzichtelijk, je weet exact waar alles ligt. Alles wat je bij je draagt, heb je elke dag opnieuw weer nodig (behalve dan je bandenplakspullen...). Er is niets voor niets. Geen nutteloze ballast. En door het regelmatige gebruik blijft het vanzelf schoon en ‘in conditie’. Een heerlijk opgeruimd gevoel geeft dat.

Nu ben ik weer thuis. Waar iedereen om mij heen nog steeds lijkt te streven naar een luxe leven met veel spullen. Op mij maakt het weinig indruk meer. Met in mijn achterhoofd de herinnering aan wat er tijdens het fietsen mogelijk was, probeer ik de zooi die ik om mij heen heb verzameld op te schonen. Wat is er nou ècht nodig? Er is zoveel overbodig. En daardoor nodeloos ingewikkeld.

Ik wil alleen die dingen overhouden die echt nodig zijn en die ik regelmatig gebruik. Al het andere gaat weg. En misschien, als ik dat consequent volhoud, voel ik mij op een dag thuis net als op de fiets: alles wat ik nodig heb in een paar tasjes, klaar voor een nieuw avontuur. b

De inhoud van vier fietstassen, de stuurtas en de grote roltas achterop

TEKST EN FOTO MARCO DE WIT

Fietsen om inspiratie op te doen

Dat zien we onderweg wel In 1999 zouden we een jaar gaan reizen in Australië en Nieuw-Zeeland. Hoe, dat wisten we nog niet. Dat zouden we onderweg wel zien. In de eerste week kochten we op Australië twee fietsen. We hadden nooit gedacht dat juist dat moment een grote impact op de rest van ons leven zou hebben.

Het idee was om een paar weken per fiets te reizen. Het werd een jaar. En nog voordat we terug waren in Nederland stond de volgende fietsreis alweer gepland.

Deze keer niet voor een jaar, maar voor onbepaalde tijd. De gedachte om een vaste baan te hebben tot aan het pensioen vonden we beangstigend. Dan liever een enorm CV-gat want een carrière kan best wachten.

De eerste reden om weg te gaan is een avontuurlijke. Andere culturen en landschappen ontdekken. Het onbekende tegemoet. De tweede reden is om onderweg te kijken wat er wel en niet mogelijk is met de rest van je leven. Of het ook anders kan dan het in Nederland meestal gaat. Tijdens het reizen kom je zoveel verschillende mensen, levensstijlen en culturen tegen dat het aantal mogelijkheden om de toekomst in te vullen groeit. Er is zoveel meer mogelijk dan in Nederland elke dag naar je werk gaan. Wij willen bewust kiezen voor een (leuker) leven.

Eigenlijk is het zoeken naar een leuke invulling van je leven op de fiets op zichzelf al een goede invulling. Maar je kunt niet eeuwig zoekend blijven. Tijdens onze fietsreis kwamen we verschillende mogelijkheden tegen. Zo waren we bijna in Canada gebleven zodat ik daar een training als helikopterpiloot kon volgen. Omdat dit in de eerste twee maanden van de reis was, fietsten we toch door. Want wie weet wat we nog meer zouden tegenkomen. In de Verenigde Sta-

ten ontmoetten we mensen die op jonge leeftijd met pensioen waren en de rest van hun leven gingen touren in een Recreational Vehicle.

Daarnaast leken de mensen in Midden Amerika, die tot de armste van de wereld behoren, toch ook erg gelukkig. Dus wellicht betekent geld dan ook niet alles.

Zullen we zelf iets beginnen onderweg? Een camping in Costa Rica?

Een hostel in Chili? Of proberen een bestaan op te bouwen in dat schilderachtige dorpje in Patagonië? Dingen die op het eerste gezicht leuk lijken, maar zouden ze ook leuk blijven? Of toch op een gegeven moment een sleur worden?

Onderweg ontmoetten we andere fietsers, die ieder voor zich met zijn of haar eigen achtergrond op zoek was naar de ideale invulling van de toekomst. Ook kwamen we fietsers tegen die tijdens hun zoektocht volledig vervreemd waren geraakt van de maatschappij. Dit zagen we meestal bij fietsers die langer dan twee jaar onderweg waren. Deze konden of wilden niet meer terugkeren in een burgerlijk bestaan. Andere fietsers die tot twee jaar aan het reizen waren, konden (meestal met wat moeite) nog wel redelijk terugkeren in de maatschappij. Dat was voor ons de reden om na twee jaar terug te keren naar Nederland.

Waarom zijn we nergens blijven ‘hangen’? Misschien omdat we te doelgericht te werk zijn gegaan. Zo was het plan om zonder plan uit Alaska te gaan fietsen. Maar na

drie dagen lag het plan toch al min of meer vast: we fietsen richting Vuurland. En na een paar weken fietsen richting Vuurland, werd het plan heel duidelijk: we fietsen naar Vuurland. Onderweg een mooi plekje vinden en er blijven zou voelen als het falen van de fietstocht naar Vuurland. Hoe dichter we bij Vuurland kwamen, hoe meer we beseften dat we nog geen oplossing hadden gevonden om een leuk bestaan op te bouwen. En de laatste maanden werd de vraag steeds gerichter: Wat gaan we doen als we thuis zijn?

Na thuiskomst kon Chantal direct weer aan de slag bij haar oude werkgever, Content. Het was wat lastig om weer in het ritme te komen, maar er was niet veel keus.

Dit gaf mij de mogelijkheid om voor mezelf te beginnen. Een eigen

bedrijfje beginnen met iets waar we al jaren mee bezig zijn, en waar onze passie ligt: vakantiefietsen.

In het begin met de verkoop van vakantiefietsuitrustingen via de website (bike4travel.nl), later ook met een winkel. Chantal werkt nu ook part-time bij Bike4travel. Nu vullen we onze dagen met het adviseren van fietsers die hun zoektocht naar inspiratie gaan beginnen.

De ideale oplossing? Dat weten we nog niet. We zijn tevreden, maar kijken alweer uit naar meer. En dan beginnen de vragen weer: gaan we weer reizen of kopen we een huis?

Willen we kinderen of blijven we ongebonden? Antwoorden komen meestal tijdens een fietstocht.

Daarom blijven wij fietsen, lange of korte vakanties. Dan blijf je tenminste nadenken. b

tijdschrift voor fietsreizigers

27

28 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

u

TEKST EN FOTO PERRY SENDERS

Die zondag was het dan zover! TWC Brabantia organiseerde zijn jaarlijkse uitstapje naar ‘The Dutch Mountains’ om aldaar gezamenlijk de Mergellandroute te verrijden. En voor mij, net een paar maanden lid en nog niet zoveel kilometers in de benen, zou het m’n eerste fietservaring buiten de regio worden. Maar bovenal zou het mijn eerste ervaring met klimmen en dalen worden!

Opgetogen fietste ik ’s ochtends vroeg naar het clubgebouw, annex Café D’n Gouden Appel, waar zich al enige coureurs verzameld hadden.

Nadat ieders fiets een plekje gevonden had op een van de vele fietsendragers, was het een klein uurtje rijden naar de parkeerplaats van het Steinerbos. De fietsen werden in gereedheid gebracht, een krant ging onder mijn jack.

Nooit meer afstappen Tegen de kou bij het afdalen werd mij gezegd.

Daarna snel van start, want het was nog wat frisjes en een ieder wilde zich warmfietsen. Zij die de Mergellandroute kennen, weten dat er vrij snel na Stein een leuke, en voor een nieuweling zelfs spectaculaire, afdaling volgt met een paar vervaarlijke haarspeldbochten. Fantastisch dus! En zeker niet te vergelijken met de tochtjes door de Kempen. Niet dat die nu afgedaan hadden, maar met klimmen en dalen was het pas echt fietsen! Zwoegend naar boven met het zweet van je af druppelend, suizend naar beneden waarbij de tranen uit je ogen vliegen.

Aldus was mijn voorliefde voor de bergen geboren. Voor mijn gevoel zat ik al in de bergen van het buitenland. Het schakelen en met name de timing hiervan, had ik snel onder de knie en bij de klimmetjes trapte ik telkens met de koplopers mee naar de top. Natuurlijk was het ook inspannend, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd met prachtige uitzichten en de immer volgende afdaling.

Het kon allemaal niet op! Echter, toen we na een kilometer of 60 à 70 richting Vijlen reden ging het mis. Tot dan toe waren de klimmetjes

vrij kort geweest. Bij Vijlen wachtte me een klim van zo’n 4 km lengte. Stelt niet zoveel voor zul je denken. En inderdaad zo denk ik daar nu, ruim twintig jaar later, ook over. Alleen is het dan wel van belang om je krachten goed te verdelen en voldoende gegeten te hebben. En wat dit betreft bleek mijn timing minder goed. Had ik ’s ochtends al niet zoveel gegeten (te vroeg!), door steeds met de koplopers mee te fietsen ging veel van m’n energie verloren in de eerste helft van de tocht. Nu zag ik de koplopers steeds verder van mij verwijderd geraken en ook enige niet-koplopers hadden me inmiddels gepasseerd. Ook hen moest ik laten gaan. Het kon dus toch wel op. Mijn benen wilden niet meer, ik voelde me helemaal leeg en realiseerde me dat ik een inschattingsfout gemaakt had.

Clubleden adviseerden me om een stukje te lopen en wat te eten. Wat? Afstappen? Uiteindelijk moest ik hun raad wel opvolgen, of ik wilde of niet. Mijn benen besloten dat voor me. En het bleek te helpen. Uiteindelijk bovenaan de top van het Vijlenerbos voelde ik me erg dom en onbezonnen. Ik nam me voor om in het vervolg nooit meer af te stappen.

gecrankt en geshift

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

29

d

TEKST EN FOTO’S LOTTE VAN HERWEGEN (ZIE OOK DE FOTO’S OP PAG 2-3)

Oeverloos genieten op mijn eerste grote fietstocht

Van Edegem naar Scheldebron Vroeg uit de veren, een stevig ontbijt en om 7 uur de deur uit.

Alé, 7.15 uur om precies te zijn want ik vergat mijn fietssleuteltje.

Wat een prachtige morgen en wat kunnen onze Scheldedijken toch mooi en rustgevend zijn. De eerste uren na Boom kom ik –behalve vogels, wilde konijnen en hazen– geen levend wezen tegen. Alles is zo puur, wat is fietsen toch fantastisch! In St.-Amands neem ik het veer. Een ‘strenge’ juf geeft haar klasje les over de veerman. Grappig. Wat heeft zo’n overzetboot toch charme! Aan de overkant spreekt een oudere man mij aan. Hij vindt ‘mijne velo’ zo knap. Hij raadt me aan op de terugweg het spoorpad van St-Amands naar Boom te nemen.

Knieproblemen Ai..., de binnenkant van mijn rechterknie begint pijn te doen, dat is minder plezant. Ik vergat mijn ‘Flexium-spray’, en stap in Dendermonde een apotheek binnen. Die spray is echt wel nodig! Eerder speelde mijn lies op, het gevolg van een kwetsuur tijdens mijn opleiding als acrobate in de circus/artiestenschool. Misschien moet ik gewoon trager fietsen?

In Wichelen haal ik mijn middagpicknick: een tomaat, enkele sneden Ardense hesp en twee pistoletjes. Op een bankje voor de kerk laat ik het me smaken.

Uit vrees in de fout te gaan mijd ik Gent-centrum en steek het Scheldekanaal over. In Melle denk ik glimlachend aan de fratsen van de ‘Man van Melle’ (Tv-acteur Bart De Pauw), maar ik kom hem nergens tegen en ook de Koekoekstraat blijkt verzonnen.

In Gavere geeft een 74-jarige man teken om te stoppen. Wat ik onderneem vindt hij zo knap, en zo’n tempo met zoveel bagage. Dat ik in mijn eentje fiets vindt hij super. Hij raadt me aan hier de brug over te steken naar de rechteroever.

Het wegdek op deze oever is inderdaad veel beter; dat ik daar toch zelf niet op kwam.

Bedankt voor de raad.

Genieten op de camping In de omgeving van Oudenaarde komt het zonnetje erdoor en ik ontmoet steeds meer fietsers. De meeste wensen mij een goedendag.

30 tijdschrift voor fietsreizigers

Mijn rechterknie betert niet en ook de zon begint fel te prikken. Met 132 km op de teller sta ik voor de keuze: gaan kamperen in Bevere of nog 30 km fietsen tot Ruien. Ik moet niet lang nadenken en trek naar de receptie van de Kompas Camping. Ik vereffen meteen de rekening want morgen wil ik vroeg de weg op. Ik plof neer in het lange gras en geniet mateloos van het zalig nietsdoen. Daarna staat mijn pa’s tentje binnen de twee minuten overeind (merci pa voor je tentje, al is het niet meer waterdicht).

Zoals afgesproken stuur ik een sms’je naar ma, mijn trouwe en fiere, maar o zo ongeruste supporter. Haar gsm is kennelijk binnen handbereik want ik krijg onmiddellijk respons.

Bij het douchen ondervind ik dat mijn rug fel verbrand is. Gelukkig heb ik goudbloesemspray bij me en die is fantastisch! De pot schaft een pistoletje met eiersla en een tomaatje. Na een heerlijk fris pintje overloop ik de route voor morgen en geniet van de ondergaande zon.

Vroeg de weg op!

Om 5.15 uur piept mijn wekker. Door het hevig vogelconcert was ik al vroeger wakker, maar ik kon het niet opbrengen uit die zalige slaapzak te kruipen (merci pa, uw slaapzak is veel beter dan de mijne!)

Aankleden, wassen, balsem op de poep en Flexium-spray aan lies en knie. Aiaiai, die doen weer zeer… Nu nog de dauwnatte tent de hoes in, de fietstassen aanhaken en ribbedebie tegen 6 uur. Ik ondervind de voordelen van vroeg starten: weinig verkeer en de perfecte temperatuur. In Oudenaarde koop ik koffiekoeken en fiets stevig door naar Doornik. Ik moet gas terugnemen want de kniepijn laat niet af.

Trager mag, ik wil best genieten en ervaring opdoen. Ik vind probleemloos mijn weg door het ingewikkelde middeleeuwse stratenweb van Doornik! Ja, ja, me oriënteren lukt steeds beter en ik krijg meer feeling voor kaartlezen!

Problemen met de zon Om mijn rug niet nog meer te verbranden trek ik

mijn T-shirt aan. Al fietsend voel je de zon niet branden en dat is juist verraderlijk. En merci, Fretsje voor dat petje, het bespaart me een zonneslag. Tegen 11 uur wordt het echt warm; wat ben ik blij dat ik zo vroeg vertrok!

In Saint-Amands-Les-Eaux haal ik mijn middagpicknick en zoek een schaduwplekje. Wauw, wat kan een homp brood, tomaat en worst toch heerlijk smaken! Daarna gaat het fietsen moeizamer. Er staat veel tegenwind en ik fiets een tijdje vlak naast de wagens. Ik zet mijn helm op.

Er is weinig schaduw, zodat ik pal in de zon moet fietsen; is dat tegenslag zeg! Voor wanneer is die zonneregelaar met afstandsbediening? Toch geniet ik intens van de enorme vrijheid als fietser.

Muziek en yoga op de camping In de vroege namiddag wordt het snikheet en in het vroegere mijnwerkersdorp Douchy-LesMines hou ik het voor bekeken. Niet meteen de gezelligste plek, maar er is een aangename tweesterren camping en ik ben de enige gast! Ik zet meteen de tent op. Na de douche lig ik de verdere namiddag in het gras. Ik luister naar muziek en test ontspannende yogahoudingen uit. Spijtig dat ik zulke heerlijke momenten niet met iemand kan delen.

Het avondeten is geen vetpot, maar ik was te lui om lang op zoek te gaan. Toch smaakt die doos ravioli! Volgens de routegegevens kan ik morgen tegen 13-14 uur bij ‘De Scheldebron’ in Gouy aankomen. Ik stuur alvast een sms naar pa, morgen komt hij mij tegemoet op de moto!

Vermeende fietsdief Geen vogelconcert vanmorgen, het is mijn wekker die mij uit een diepe slaap piept. Ik had een onrustige nacht. Plots hoorde ik akelige geluiden en dacht dat mijn fiets gestolen werd. Ik vlieg onmiddellijk de tent uit en het verbaast me dat ik de tentrits niet scheurde.

Met mijn pillamp zie ik mijn fiets onaangeroerd staan en verder niets of niemand! Maar

d

Gek hé dat ik zo’n hechte band krijg met mijn fiets, ik wil hem voor geen goud meer missen. misschien heeft de dief zich verstopt? Het is de enige keer dat ik mij vragen stel omtrent veiligheid en solo reizen. Gelukkig val ik vlug weer in slaap en om 5 uur gaat de wekker. Het ochtendritueel wordt bijna routinewerk, meer en meer begin ik me ‘een echte’ te voelen!

Gezellige piepkleine sluisjes Tegen 6 uur zit ik op de fiets en weer ondervind ik de voordelen van een vroege start. De eerste kilometers door woongebied is er nauwelijks verkeer. Wanneer het zonnetje meer warmte geeft zit ik al op het jaagpad langs de Schelde of het Canal de St-Quentin. Dit zijn geen fietspaden zoals bij ons, maar los grind, grote kiezelstenen, zand, putten,… Met mijn bepakte fiets moet ik uitkijken om niet in het water of in de struiken te belanden. Het is wel rustiger en gezelliger dan langs onze kanalen.

En ook piepkleine sluisjes, met op ambachtelijke naamplaatjes de dorpsnaam en de afstand tot het volgend sluisje. Bijvoorbeeld Marcoing 0,89 km.

In Cambrai haal ik boterkoeken en volg nog even het Canal de St-Quentin. Daarna fiets ik op gewone wegen van het ene dorpje naar het andere. Hier moet meer geschakeld worden en dat gaat niet altijd even vlot. Ik voel dat mijn versnelling moet nagezien worden. Gek hé dat ik zo’n hechte band krijg met mijn fiets, ik wil hem voor geen goud meer missen. Ai, nu krijg ik ook last van mijn linkerknie. Maar positief is dat ik sinds gisteren geen polsbeschermers meer nodig heb! Ik let er wel op dat ik mijn stuur op de juiste manier vasthoud.

Morgen neem ik in Cambrai de trein naar huis.

Geruststellend zeg ik nog tegen pa dat dit zonder problemen zal gaan. Maar toch moet hij laten horen… in geval van… dat ik dan een seintje moet geven om mij te komen halen. Dit zou toch wel een serieuze afknapper zijn van ‘mijn fietsavontuur’. Ik doe alsof en knik instemmend met zijn suggestie.

Compostela, het nieuwe reisdoel “Dag papa, leuk je hier gezien te hebben!” Ik zet mijn helm op en fiets langs de grote baan terug naar Cambrai. Net voorbij de eerste bocht ontmoet ik een fietskoppel uit Kontich op weg naar Compostela. Precies mijn volgend reis-

doel, kan dit toeval zijn? Zij scherpen mijn motivatie aan om naar Compostela te fietsen.

Ik roep hen na: “Dat is mijn vader bij de bron!

Hij fietste al naar Compostela!” Na de volgende bocht zie ik nog drie Compostelagangers, zwaar bepakte Nederlanders. Mijn volgend reisdoel staat nu rotsvast!

Na de inschrijving in de jeugdherberg van Cambrai regel ik in het station de terugreis: morgen neem ik de trein van 12.10 uur naar Lille en kom om 15.50 uur in Antwerpen-Berchem aan. Op de trein heb ik een interessante babbel met een Nederlander. Ook hij fietst volgend jaar naar Compostela. Zie ik hem daar terug? b

b

Een nieuwe Scheldezus En voila, het is pas 10.30 uur en ik sta in Gouy.

Spijtig dat de Scheldebron droog staat, ik had gehoopt mijn drinkbus te kunnen bijvullen met helder bronwater. Bij de bron staat een mooi beeldje, een gift van Antwerpen, de stad aan de Scheldemonding. ‘In bruikleen’, lees ik. Grappig. Nu is het rustig wachten op mijn pa. Hij vertok rond 9 uur met de moto, ik ben benieuwd wanneer hij aankomt.

Aha! Wat hoor ik daar? Ja, ja, het is mijn vader.

Wat ben ik blij hem te zien. In het kort vertel ik hem mijn driedaagse belevenis. Mijn pa kent de route, hij deed ze te voet samen met Meester Luc. We hebben een leuke babbel omdat we dezelfde passie delen. Nadien belt mijn pa zijn Scheldebroer op om aan te kondigen dat de familie uitgebreid is met een Scheldezus (ikke dus). Bij deze ben ik gedoopt, nu zijn we met zijn drieën!

Lotte bij het vertrek van het ouderlijk huis in Edegem

tijdschrift voor fietsreizigers

31

32 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

TEKST MAARTEN SMIT FOTO HTTP//EARTH.GOOGLE.COM

tips

Goochelen met de aarde De kaart zelf is opgebouwd uit satelliet- en luchtfoto’s die via GPS coördinaten aan elkaar geplakt zijn.

Wat kun je ermee? In feite kun je op elk plekje ter wereld vanuit de lucht een kijkje nemen. Afhankelijk van de kwaliteit van het fotomateriaal kan dit tot op straatsteenniveau. Bezoek maar eens het centrum van Den Haag. Over het algemeen is alles scherp tot zo’n 4 tot 8 km ingezoomd. Daarmee kun je nog duidelijk dorpjes en wegen maar ook bijvoorbeeld akkers, bos, toendra en woestijn herkennen. Met de ‘tilt-functie’ kun je de kaart kantelen waardoor er een driedimensionaal beeld ontstaat. En dan zie je opeens ook bergen en dalen liggen.

Sinds de komst van internet is er aan het voorbereiden van een fietstocht een hoop veranderd. Informatie direct in je huiskamer.

Daar is niet lang geleden letterlijk een nieuwe dimensie aan toe gevoegd: Google Earth!

Wat is Google Earth? Simpel uitgelegd is het een digitale wereldkaart beschikbaar via het internet. De basis software is gratis en eenvoudig op je PC te installeren vanaf http://earth.google.com/.

kookpunt

In de praktijk kun je een interessant gebied vooraf verkennen en een beeld krijgen van het landschap, geologie, bebouwing, enz.

Met je muis kun je er zelfs in 3-D doorheen vliegen. Met de Plus versie van Google Earth of met bijvoorbeeld het GPS programma MapSource, kun je eigen routes op de kaart projecteren en die precies in het landschap volgen.

Bekijk het Zuidereiland van Nieuw Zeeland eens, de glooiende heuvels van Beieren of de woestijn in Marokko. Met Google Earth krijgt het voorbereiden van je volgende fietsvakantie er wellicht een nieuwe dimensie bij.

TEKST SONJA EDELAAR, NATUURVOEDINGSCONSULENTE FOTO MAAIKE PFANN

Pasta met venkelsaus Wat heb je nodig?

Het is gemakkelijk, snel klaar, bijna overal verkrijgbaar vol energie en ook nog eens lekker. Pasta. Als je voor de volkorenvariant kiest, krijg je veel langzame koolhydraten binnen. Koolhydraten die je nodig hebt om de hele dag te kunnen fietsen. Ook zorgen de vezels in de volkorenpasta voor een goede stoelgang. Iets waar menig vakantieganger, zeker de eerste paar dagen, baat bij heeft. Bij ons is de pasta met venkel favoriet.

Venkel blijft in je fietstas een paar dagen goed en is ook rauw heel lekker. En wat ook handig aan venkel is: je gooit er bijna niets van weg, dus je sleept niet onnodig veel schil of pit mee.

Voor twee personen: 200 gram volkoren pasta 1 ui 300 gram venkel 400 gram tomaat (of 3 deciliter tomatensap) 2 tenen knoflook 2 eetlepels (olijf-)olie 100 gram kaas 75 gram olijven 2 theelepels kruidenzout of bouillonpoeder 2 theelepel pizzakruiden, Provençaalse kruiden of Italiaanse kruiden snuf cayennepeper

Breng een pan water met een snuf zout aan de kook. Schil ondertussen de ui.

Snij de ui in halve maantjes. Voeg zodra het water kookt de pasta toe. Zet de pastapan in je slaapzak.

Bak het uitje in wat olie goudbruin. Was ondertussen de venkel en de tomaten.

Snij ze beiden in kleine stukken. Hoe kleiner, hoe sneller gaar. Voeg venkel en de tomaat bij de ui. Pel de knoflook, snij deze fijn en voeg ook toe. Voeg kruidenzout en cayennepeper toe. Laat de groenten even doorborrelen. Zet dan de groentepan in je slaapzak en kook de pasta nog even op. Blijf dit doen tot de inhoud van beide pannen gaar is.

Snij de kaas ondertussen in heel kleine stukjes. Voeg de pizzakruiden en olijven aan de groenten toe. Giet de pasta af. Bestrooi rijkelijk met kaas.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

33

TEKST PELLE KOORNSTRA FOTO’S INET E. DUNNEWIND

VanFietstotFiets Elke wereldfietser heeft een fiets. Zoals alle wereldfietsers van elkaar verschillen, zo zijn ook hun fietsen anders. De één wil het nieuwste van het nieuwste en het lichtste van het lichtste, terwijl de ander gelukkig wordt van een twintig jaar oud, degelijk stalen frame. De fiets zegt iets over het baasje.

Matthijs Vermaat uit Amsterdam heeft zijn fiets gekregen als cadeau voor zijn promotie tot doctor in de rechten.

Het is een op maat gemaakte randonneur van Vittorio. Een fiets zonder opsmuk, maar wel één met een speciaal stuur. “Een hele fancy fiets dat is niks voor mij.”

“Ik heb deze fiets drie jaar geleden gekregen voor mijn promotie tot doctor in de rechten. Het is een randonneur van Vittorio. Zij hadden ooit de mogelijkheid om een naam op je fiets te laten zetten. Ik had er graag ‘promotiefiets’ op willen laten zetten. Maar toen ik deze fiets kreeg, hadden ze dat net weer afgeschaft.

De fiets was wel een verassing, maar het was niet zo dat deze opeens op het dek van mijn woonboot stond. Het is een maatfiets, dus ik moest wel mee voor het opnemen van de maat. Bij Vittorio wordt je gemeten en vervolgens pakken ze een paar buizen uit de kast en daar maken ze een fiets van. Tijdens het promotiefeest is de fiets wel uitgereikt. Iedereen die er aan bijgedragen had was erbij. Dat is dan wel leuk. Je moet toch wat verzinnen.

vervolgens kun je het met balhoofden en stuurpennen allemaal keurig op maat maken. Ik weet niet of hij gelijk heeft. Het is mijn vak niet.

Ik weet wel dat deze fiets goed bij mij past. Ik heb vrij korte armen en benen vergeleken met de lengte van mijn romp. Bij mijn vorige fietsen, prima van Gazelle, had ik altijd na verloop van tijd last in mijn schouders. Terwijl daar ook gekeken is wat voor stuurpen zit erop, wat voor zadel. Fysiek ongemak heb ik bij deze fiets niet. Dat vind ik echt een verademing.

Een hele fancy fiets dat is niks voor mij. Ik hoef geen onderdelen die als je drie keer door een plas hebt gereden weer bij moet stellen of waarvoor je buiten West Europa niets meer kunt krijgen. Dat moet ik

niet hebben. Een fiets moet het gewoon doen en bij elke willekeurige fietsenboer reparabel zijn. Of door mij.

Wat heb ik op deze fiets voor speciale onderdelen laten zetten? Eigenlijk alleen maar mijn stuur. Ik vind dat ik een heel prettig stuur heb.

Zo’n heel breed downhillstuur dat hebben ze iets ingekort en ze hebben er grote beugels opgezet.

Zodat het licht stuurt met veel bagage op het voorwiel.

Nee, ik praat niet met mijn fiets. Als ik op deze fiets rijd, praat ik veel met mezelf. Gewoon hardop. Er zijn mensen die dat raar vinden, ondanks de mobiele telefoon. Misschien moet ik zo’n oortje indoen, dan vinden ze het wel normaal,

Het prettigst van deze fiets vind ik dat hij letterlijk bij mij past. Fysiek.

Een vriend van mij is de eigenaar van Fietsplezier in Amsterdam. Hij zegt dat het maar flauwekul is al die maatfietsen. Je moet gewoon een frame nemen dat bij je past en Matthijs Vermaat en zijn op maat gemaakte randonneur van Vittorio

34 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

omdat ze denken dat ik aan het bellen ben. Weer zo’n advocaat die altijd met zijn werk bezig is.

Naast deze fiets heb ik ook nog een tandem van Vittorio. Daar praat ik ook niet mee, maar op die fiets kan ik wel praten met degene die achterop zit. Dat is ook gezellig.

Soms is dat Maria, mijn vriendin, en soms is dat Henk, mijn broer.

Met haar ga ik dit jaar naar St. Peterburg en met hem naar Parijs.

Nee, de kleur van mijn fiets heb ik niet zelf uitgekozen. Maria zei: ‘Groen is een kleur die bij jou past.’

Ik heb ooit gehoord dat groen de kleur van de wijsheid is. Deze fiets is een cadeau voor mijn promotie.

Dus de kleur groen is de meest logische keuze.”

3

Jack van der Bent en zijn Santos Travelmaster

Jack van der Bent uit Katwijk aan Zee fietst elk jaar zo’n 10.000 kilometer op zijn Santos Travelmaster. Dat zijn niet alleen vakantiekilometers, maar het is vooral woonwerkverkeer. Ondanks dat hij elke dag op zijn fiets zit, heeft niet echt een band met zijn fiets.

“Fietsen is een hele economische manier van bewegen. Ik fiets 10.000 kilometer per jaar. Dus ik breng best wat uurtjes op door op mijn fiets. Het is voor mij een vervoermiddel, maar dan wel een fantastisch vervoermiddel.

Sinds een jaar heb ik een Santos Travelmaster. Ik heb vooral voor deze fiets gekozen vanwege de goede naam en de geometrie. De geometrie zorgt voor een goede zit. De fiets is niet helemaal standaard meer. Ik heb er allerlei klei-

ne dingetjes aan veranderd. Zo heb ik er led-verlichting op laten zetten. Dit vind ik vooral handig vanwege het woonwerkverkeer.

Ook heb ik er een ligstuur op laten zetten. Een ligstuur vind ik vooral prettig als ik tegenwind heb. Elke dag fiets ik zo’n dertig kilometer naar mijn werk. Als ik op vakantie ga, dan gaat het stuurtje er weer af. Dan vind ik een ligstuur onhandig en zit het in de weg.

Techniek vind ik belangrijk, maar ik ben geen techneut. Een fiets moet goed rollen, zeg ik altijd.

Daarom heb ook op de Santos nieuwe naven laten zetten. Geen naven van dat hele dure merk, maar gewone Shimano XT-naven.

Wielen vind ik erg belangrijk. Ik ben altijd bang dat er spaken zullen breken tijdens een verre reis. Ik heb één keer geprobeerd een slag uit een wiel te halen. Dat wilde niet

echt lukken. In plaats van de slag uit wiel te halen, maakte ik er meer bij. Wielen hebben ook een rol gespeeld bij de keuze voor deze fiets. Ik heb lang getwijfeld tussen deze fiets en de Gazelle van Frank van Rijn. Maar ik wilde graag een fiets met 28-inch wielen. Voor 26inch wielen kun je in buitenland makkelijker reserve onderdelen kopen. Voor 28-inch wielen is dat veel lastiger. 28-inch wielen rollen beter dan 26-inch. Het wiel heeft misschien meer tijd nodig om op gang te komen, maar als het eenmaal rolt dan rolt het beter. Fietsgoeroe Gary Ficher verkocht zelf alleen fietsen met 26-inch wielen.

Maar hij zegt nu dat 28-inch wielen beter rollen. Als je dan door een hobbel rijdt, is de schok kleiner.

Afgelopen vakantie zijn mijn vrouw en ik naar Thailand geweest. Daar brak mijn ketting. Gelukkig had ik een multitool bij mij. Normaal heb

ik deze nooit bij mij. Op de multitool zat een kleine kettingpons. Zo heb ik de breuk kunnen verhelpen.

Dit is de enige pech die ik met fiets heb gehad.

Als ik een tijdje niet gefietst heb, dan merk ik dat wel. Dan vind ik het ook lekker om weer een stukje te gaan fietsen. Hier in Katwijk hebben we een hele mooie omgeving.

Maar als je er je hele leven woont, dat ga ik er niet zo snel meer een stukje fietsen. Maar ik wil wel graag het nuttige met het aangename verenigen. Dus als ik mijn schoonmoeder in Zoetermeer ga opzoeken doe ik dat graag de fiets.

Mijn fiets heeft geen naam. Soms noem ik de fiets ‘fies’. Dat is Katwijks voor fiets. Ik praat ook niet tegen mijn fiets. Het is een eenvoudig stukje techniek. Soms bekruipt me de neiging om mijn auto meer te waarderen.” b

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

35

h

TEKST EN FOTO HENK UIT ROTTERDAM

Mijn fietslief Half september afgelopen jaar kwam mijn ex-vrouw met de boodschap dat ze een andere man had. Al best lang. Hoewel ik al een tijdje aanvoelde dat er iets mis was stortte mijn wereldje in. Afgewezen voelde ik me, erg pijnlijk. Maar ook opgelucht... ik wist eindelijk wat er aan de hand was. Ik vond het erg belangrijk om te weten hoe het zo mis kon gaan met ons. We waren 15 jaar samen, waarvan de helft getrouwd. En een zoontje van 3,5 jaar, waar we allebei vreselijk verkikkerd op zijn. We waren heel langzaam uit elkaar gegroeid, en ik zag mijn eigen aandeel daarin. Echt boos op haar ben ik nooit geweest, ze had het misschien eerder bespreekbaar kunnen maken.

We konden toen weer praten. Heel veel praten. Een ding dat ze daarbij zei is me bijgebleven: ‘...dat fietsen van jou, daar heb ik ook niets mee!’. Mijn hobby was acht jaar eerder begonnen met meerdaagse tochten binnen Europa. Twee keer naar Italië en paar keer naar Duitsland. Met onze zoon erbij beperkte de lengte van de tochten zich tot hooguit vier dagen, twee tot drie keer per jaar. Maar ik vind fietsen mooi, dus fietste ik meer en meer. Vaak alleen, soms met een vriend. In goede harmonie zijn we gescheiden. We zijn co-ouders geworden in plaats van partners en ik wens werkelijk dat ze gelukkig blijft. We hebben nog veel contact, vooral vanwege onze zoon.

Een maand na de zware boodschap ging een van mijn collega's trouwen.

Mijn kamergenoot. We hadden een paar bizarre weken op onze kamer: hij met z’n trouwerij, ik met m’n scheiding. Op zijn bruiloft kwam ik in

het moment gesprek met een oud-collega van vijf jaar geleden. Haar hobby had ik altijd interessant gevonden: meerdaagse wandeltochten. Het bleek dat ze daarmee gestopt was vanwege een knieblessure. Fietsen deed ze nog wel. ‘FIETSEN?’ riep ik uit, dat wist ik helemaal niet. Erg stoer vertelde ik mijn verhaal van de Gotthardpas, met de vervelende en koude afdaling vanaf 2100 meter. Heel cool vertelde ze haar avonturen in Kirgizië. Op wel 3800 meter. Die avond nam ik afscheid van haar met drie zoenen: ‘Zo’n wereldfietser als jij kom ik vast wel weer ergens tegen’ zei ik tegen haar.

Erg belangrijk voor de verdere ontwikkelingen was haar mailtje: de url waar ik haar foto’s van Kirgizië kon vinden. We begonnen intensief te mailen. Ik vertelde haar van de scheiding. Ook zij had een nare ervaring op dat vlak gehad, vijf jaar geleden. We spraken af om samen de fietsreparatiecursus in Antwerpen te doen. Er ging een wereld voor me open. Het contact dat ik met haar had was heel bijzonder. ‘Rustig en mezelf’ omschreef ik onze eerste ontmoeting; zij als‘veilig en vertrouwd’. Niet lang daarna werd ze mijn nieuwe grote liefde. En we hebben zoveel plannen om samen te fietsen.

Volgende week ga ik verhuizen. Mijn helft van het huis heb ik aan mijn exvrouw verkocht. En ik heb een appartement gekocht in het centrum. Nee, niet gelijk samenwonen... ik wil nu dicht bij m’n zoon zijn. Genieten ga ik, van hem, van mijn nieuwe huis, van mijn nieuwe liefde: zij krijgt een sleutel. We hebben ieder een extra fiets gekocht, voor bij elkaar in de schuur.

Het Moment is een toevallige, bijzondere ontmoeting, een bizarre reiservaring, een duizelingwekkende cultuurschok: Het Moment kan werkelijk van alles zijn. De redactie nodigt je uit jouw Moment te sturen naar: redactie@wereldfietser.nl of postbus 94005, 1090 GA Amsterdam. Maximaal 500 woorden, graag met bijpassende foto.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

37

uitgelezen

‘Worstelen met de halve maan’, Luc Lietaer, uitgave in eigen beheer 2005, paperback 235 bladzijden, € 21,00 inclusief verzendkosten, verzending na ontvangst van het bedrag; in België op rekeningnr. 8508510381-84 van Hans Lietaer, Pantserstraat 17, 8800 Roeselare; in Nederland op rekeningnr.

385-0220152-25, IBAN BE70 3850 2201 5225. Voor contact: tel. 00 32 (0)51-20 64 47 of email hans.lietaer@telenet.be.

Basis voor dit boek is een wereldreis van Luc met Carlos Deprez. Van 1999 tot begin 2001 fietsten ze van Turkije naar Nieuw-Zeeland en bezochten onderweg onder meer Sydney 2000 en het Olympisch dorp. Ze beleefden hun ‘moment de gloire’ toen de Belgische Consul hen

38 tijdschrift voor fietsreizigers

in het ‘Belgisch Café’ voorstelde aan het prinselijk koppel Philip en Mathilde. Samenvattingen van hun nieuwsbrieven uit TransKaukazië, Pakistan, CentraalAzië, Indonesië, Pakistan,... verschenen eerder in de rubriek ‘Fietsers Onderweg’.

In het boek ligt het accent minder op fietsen, Luc focust indringend op ontmoetingen en belevenissen in wat toen haast onbekend terrein was. Omwille van fundamentalisme, terrorisme, tsunami, aardbevingen of politieke spanningen zijn sommige regio’s die ze aandeden nu wereldnieuws. Ongewild won hun reis aan actualiteitswaarde.

Daarentegen zijn landen die toen erg gastvrij waren nu veel minder toegankelijk, het gevolg van groeiend extremisme na 11 september.

De benijdenswaardige schrijfstijl van Luc maakt dat het boek bijzonder vlot leest. Eerder was hij zes jaar redacteur/journalist voor diverse media, nu is hij werkzaam voor een NGO in Bosnië-Herzegovina. Conflictgebieden lijken hem niet af te schrikken, toen niet en nu niet.

Nergens lijdt het boek aan dagboekstijl, een euvel van veel reisboeken.

Luc analyseert scherp en vaak diepgravend door in te gaan op achterliggende feiten of historische gegevens. Toch werd het geen droge opsomming van anekdotes en feiten, Luc verstaat de kunst van het variëren. Hij doet dat met gebeurtenissen of ontmoetingen

die komisch, hilarisch of bizar kunnen zijn, en soms ook tragisch.

Het boek is uitgegeven in eigen beheer en vertoont enkele layout gebreken: smalle marges, overladen bladspiegel, geen overzichtsroute en geen foto’s; wel een verklarende woordenlijst. Boeken die boeien door hun inhoud zoals ‘Worstelen met de halve maan’, kunnen het stellen met weinig beeldmateriaal!

ANDRÉ RAMAULT

logisch verslag van de belevenissen, de mooie en moeilijke momenten tijdens de tocht, de fascinerende landschappen van de beide Amerika’s, de beren, de ontsnapping aan een paar bandieten in Guatemala eindigend met haar aankomst in Anchorage na anderhalf jaar fietsen. Bas heeft er onderweg de brui aan gegeven, hij kreeg genoeg van het nomadenbestaan en bleek minder avontuurlijk en gedreven dan Marica. In Mexico vliegt hij terug naar Nederland. Het boek is met enthousiasme geschreven maar ontkomt er niet aan dat het een lange opsomming van gebeurtenissen is, die af en toe verveelt. Als natuurliefhebber moet mij nog van het hart dat bij de foto van een apenbroodboom eigenlijk een apenboom of slangenden bedoeld wordt.

JAN FONTAINE

‘Van Vuur naar IJs, Fietsen van Vuurland naar Alaska’, Marica van de Meer, Uitgeverij Holland – Haarlem 2006, ISBN 90-2510990-X, paperback 288 bladzijden, € 16,95.

Na jaren in de reiswereld te hebben gewerkt, als reisleidster en later achter het bureau, vindt Marica van de Meer het tijd geworden om haar droom ten uitvoer te brengen. Ze wil een fietstocht gaan maken van Vuurland naar Alaska maar ze wil het niet alleen doen. Via internet vindt ze een geschikt iemand, Bas, ze kopen samen een tent en vertrekken eind januari 2002 naar Ushuaia op Vuurland. Het boek is een min of meer chrono-

‘Terug naar Togo, Een fietsavontuur door Afrika’, Martien den Haan, Eigen Boek Uitgeverij Oosterhoff Publicaties in Tholen, 2005, ISBN: 9086340016, paperback 227 bladzijden, € 16,95, ook te bestellen via martiendenhaan@reefcheck,nl.

‘De Wereldfietser; Handreiking voor het maken van een lange reis’, Eric Schuijt, De Vakantiefietser, ISBN 90803401-3-8, 60 bladzijden.

“I wish I could do it” hoorde Martien den Haan een meisje verzuchten toen hij badend in het zweet de top van een berg in Tanzania bereikte. Of iedereen dat verzucht die ‘Terug naar Togo’ leest, kun je je afvragen.

Want hoe leuk is het om in je eentje in het regenwoud de olifanten om je tentje te horen stampen, middenin de rimboe malaria te krijgen of overvallen te worden door bandieten. En dan hebben we het nog niet over de bergen waar geen eind aankomt, de natuurelementen en de woestijn en het regenwoud waar je jezelf en je fiets letterlijk doorheen moet slepen. Martien maakte het allemaal mee op zijn 31.000kilometer-lange fietstocht door Afrika en kwam na ruim een jaar safe and sound weer thuis in Steenbergen.

‘Terug naar Togo’ is in dagboekvorm geschreven. Martien den Haan heeft een schrijfstijl die niet echt meeslepend is te noemen. Dat is jammer want zijn avonturen leenden zich daar goed voor. Met het mes op je keel al je bezittingen moeten afstaan ook al is dat dan niet je fiets, verdient bijvoorbeeld meer dan drie zinnen. In de categorie ‘wereldfietsverhalen’ is ‘Terug naar Togo’ echter het lezen waard.

JOKE SMEETS

Op dinsdagavonden organiseert Eric Schuijt in zijn winkel in Amsterdam een activiteit. Eens in de zoveel tijd legt hij uit wat de voorbereidingen voor een lange fietsreis allemaal inhouden. En daar is dit handige, in eigen beheer uitgegeven boekje uit ontstaan. Hij putte daarvoor uit zijn eigen ervaring en die van andere ervaren wereldfietsers.

Iedereen die lange tijd op fietsreis gaat vindt in dit boekje veel nuttige tips. In het voorwoord waarschuwt Eric dat dit boekje geen handleiding is, maar een handreiking. De waarheid is namelijk voor iedereen anders.

Je hoeft ook niet alle adviezen op te volgen, natuurlijk, maar dat je alle zaken die van belang kunnen zijn op een rijtje ziet staan, is wel heel nuttig. In handige hoofdstukken passeren zaken als klimaat, paspoort en visa, verzekeringen, geld, gezondheid, belasting en nog veel meer zaken de revue. Adressen, namen, teksten die je bij je injectiespuiten voor eigen gebruik kunt bewaren, manieren om toegang te houden tot je papieren, … Als je dat allemaal zelf uit moet gaan zoeken, kost het veel tijd. Zo weet ik nu dat het niet handig is als je je geld in je broekzak laat zitten als je een prostituee bezoekt; haar vriendin zou het er eens uit kunnen halen. Daar zou ik uit mezelf niet over nagedacht hebben.

MARIANNE VINCKEN

‘Vakantiefietsen, Over de techniek en onderhoud van sportieve fietsen zoals randonneurs, racefietsen en MTB’s’, Marten Gerritsen, Gerritsen & Meijers Ingenieurs 2006, ISBN 90-9020260-0, paperback 188 bladzijden, € 14,95, ook te bestellen via boek@M-Ginering.nl.

Dit boek is verplichte literatuur voor wie een lange reis op de fiets wil maken door landen zonder fietsenmakers. De auteur is een ervaren fietsenbouwer en verzorgt ook de fietsreparatiecursussen van De Wereldfietser.

Dat is te merken. Alle onderdelen van de fietsen worden degelijk besproken, waarbij de theorie achter de techniek niet wordt gemeden. Dat maakt het soms wat taaiere leesstof, maar leidt wel tot beter begrip van het materiaal. En in onverwachte situaties onderweg kan dat het verschil zijn tussen wel of geen oplossing. De liefhebbers van fietstechniek zullen overigens geen moeite hebben met de the-

orie, want het leest als een spannend boek, doorspekt met droge humor. Er wordt ook uitgebreid ingegaan op onderhoud en reparaties onderweg. Maar eerlijk is eerlijk, ervaren fietsers zullen het niet overal eens zijn met de schrijver. Maar dat heeft vaak te maken met persoonlijke voorkeuren en niet met wat beter is voor de fiets of de fietser. Kortom, een uitstekend boek dat een duidelijk een leemte vult, want bestaande fietstechniekboeken zijn al lange tijd niet meer geactualiseerd en zeker niet zo toegespitst op vakantiefietsers. En voor de prijs hoef je het niet te laten.

THEO JORNA

Tijdschriften Wegens ruimtegebrek kunnen we deze keer helaas geen aandacht besteden aan de tijdschriften. De bespreking van de tijdschriften is te vinden op de website van het tijdschrift, te vinden via de link op de beide verenigingssites.

THEO JORNA

tijdschrift voor fietsreizigers

39

ze een grote mate van enthousiasme, vriendelijkheid, hulpvaardigheid en toegankelijkheid bij deze bevolking. Zie ook www.fietsdrang.nl

Meer over onderstaande fietsreizigers vind je via: www.vakantiefietser.be/onderweg.asp

fietsers onderweg SAMENGESTELD DOOR ANDRÉ RAMAULT EN MARIANNE VINCKEN

Peter Mak en Karin van Toor zijn in India. Ze fietsten er van Cochin, in het zuidwesten naar Madras en via Hyderabad weer terug naar de westkust. De drukte en het verkeer in India is enorm. Je kunt geen rekening houden met anderen, want dan kom je zelf niet waar je zijn wilt. In Delhi hebben ze een visum voor Pakistan geregeld en is Karin door een straathond gebeten: een pijnlijke, diepe vleeswond. En vijf hechtingen, injecties en drie dagen niet fietsen als resultaat. Zie verder: www.cycletheworld.nl.

Els Schaap en Dick Verschuur vinden Australië het saaiste wat ze op fietsgebied meemaakten, maar zijn inmiddels wel volleerde vogelspotters. Mooie foto’s van allerlei Australische vogels vind je op hun site. Ook van de suikerrietpad kennen ze inmiddels de hele geschiedenis. Maar ze fietsen ook nog tussen het ‘spotten’ door, hoewel dat met de beroemde road trains, opleggers met een aantal aanhangers, niet altijd even prettig is. Inmiddels zijn ze bij de echte ‘outback’ aangekomen, maar tot hun verbazing is die groen. Vooral de gesprekken met de lokalen zijn de moeite waard, blijkens de letterlijke weergave ervan op de website, zie voor meer informatie: www.dickenels.nl

Marlous van der Veen en Steven Groothuismik zijn inmiddels in het Noble House in Nepal aangekomen. Ze doen er vrijwilligerswerk en helpen de kinderen met huiswerk en sporten met ze. In het weekend fietsen ze en bezoeken Nepal. Fantastische uitzichten op de Himalaya, de terrassenbouw met graan, felgekleurde vogels en hardwerken-

40 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

de Nepalezen in het veld. Tijdens een van de fietstochten moet Marlous hard remmen, waardoor Steven over het stuur met zijn kin op de grond valt. Het resultaat: zes hechtingen, die hij nooit meer zal vergeten zoals de arts hem vertelde. Zie ook www.wereldtrappers.nl

Gerrit Joling en Jeanette Medema fietsen op dit moment, na Mexico, Belize, Guatemala en Honduras met zijn steile berghellingen aangedaan te hebben in Nicaragua, wat qua hellingen wat vriendelijker is. Als de route het zwaarst is, is het landschap op zijn mooist en het verkeer het minst druk. Nicaragua is spannend en straatarm en ze zijn bang bedreigd of bestolen te worden. Onterecht want eenmaal goed op gang voelen

Na zijn Kongolees brousse-avontuur en drie jaar na zijn fietstocht naar Ushuaia, verkent Dominik Van Hoeydonck nu het overgangsgebied van bergen en regenwoud tussen Peru en Brazilië. Kan je ‘Tussen Andes en Evenaar’ echt wel fietsen? Via het Titicacameer trekt hij de Andes in. Door de hevige regen zijn sommige bergwegen versperd door neergestort puin. Met de fiets op de schouder komt hij daar langs en fietst over passen tot bijna 4.600 meter. In bergdorpjes wacht hij droger weer af, vooraleer zich in de jungle te wagen.

Vanaf mei 2006 fietst Chris De Backer via Berlijn, Polen en de Baltische Staten naar St-Petersburg.

David Huyghe begon dit voorjaar zijn ‘Reis door Amerika’. Begin maart was het nog winter in Anchorage (Canada): morgentemperaturen van –15°C en ’s nachts tot –30°C. Over de grens in de VS

Annemarie en Benja

Chris de Backer

lopen de temperaturen al op tot -8°C. Hij fietst onder meer langs kuddes bizons in het Yellowstone Park, maar ziet geen beren. Zijn laatste reisverslag van 19 mei situeert hem in Salt Lake City bij Warm Showers. (Warm Showers is een organisatie die fietsers een warme thuis aanbiedt in ruil voor culturele uitwisseling www.warmshowers.org)

Stella en Joris vertrokken eind augustus 2005 richting China. In mei 2006 verbleven ze in Teheran, Iran. Zij schetsen een erg boeiend en gevarieerd beeld van Iran en de gastvrije Iraniërs.

Polle en Els volgen de zijderoute naar China. Na Egypte en Jordanië trekken ze Turkije binnen. Na twee klapbanden bezorgen Stella en Joris hen een nieuwe buitenband. Iran verplicht Els tot de sluier. In dit land vallen ze van de ene verbazing in de andere: hoffelijke douaniers maar ook chauffeurs nog erger dan de Turkse, landschappelijk mooi maar heel bijzonder en met opschriften ‘Israel is the cancer of the world’ of ‘Down to America’. Veel Mullah’s ook op TV en de nieuwe president Mahmud Ahmadinejad in onwezenlijk propagandaspots. Toeristen worden van alles aangeboden, maar volgens de ‘Tarouf’ (beleefdheidsregel) moet je het aangebodene eerst driemaal afwimpelen vooraleer het je echt gegund is. Na veel klimwerk komen ze in de Vallei van Masuleh dat door het mistige wolkendek de hemel op aarde lijkt. Verder downhill gaat het tot de Kaspische Zee (-28 m)

vlogen eind februari 2006 naar Ushuaia.

Door Chili en Argentinië fietsen ze zo’n 8.000 km noordwaarts naar de Atacamawoestijn. Op hun fietsroute door: Puerto Natales, Park Torres del Paine, de gletsjer Perito Moreno,... “De Carretera Austral is eerlijk gezegd een beetje de limiet van wat nog leuk is aan fietsen. Een erg mooie natuur, maar door het wasbord en de glibberige stenen halen we amper 10 km/uur. Dagtochten van slechts 70 km, maar heel boeiende kilometers. “ Vulkanen staan bij hun favorieten: “Allemaal te mooi om waar te zijn en geen auto te bespeuren!”

In maart 2006 maakte Dan Celis een lange rondrit in Zuid-Ruanda. Omdat het fietsen daar erg moeilijk is, besliste Dan vroegtijdig terug te keren.

Na India vlogen Debby en Peter naar Myanmar. Ze doen enthousiast over dit voor 90% boeddhistisch land, bezaaid met pagodes, met de hand gemaakte paraplus, monniken, thanakha, ossenkarren, lekkere salades, mannen met rokken, gitaarmuziek, ... Het regime remt bewust de communicatiemiddelen en dus het toerisme af. Jordanië, hun volgend reisland, roept bij hen gemengde gevoelens op: van vervelende stenengooiende jongens tot hartelijke gastvrije volwassenen. Ze genieten van de vele Wadi’s (kloofdal), de in de rotsen uitgeschuurde tempels van Petra, een woestijnsafari in Wadi-Rum, snorkelen in de Rode Zee,...

Begin april 2006 begonnen Marguérite hun sponsortocht ‘Fietsen voor Kinderen’ in Zuid-Amerika. Na Ecuador bevinden ze zich nu in Peru. Na vertrek uit Chimbote

en Bob

bood de hoogste baas van de Verkeerspolitie (Policia Carretera) van todo Perú treffen hen ongevraagd bescherming. Perú is zuinig op zijn toeristen is zijn motto. Overdag was het totaal geen probleem maar toch kon een beetje bescherming geen kwaad. De policia liet hen nimmer uit het vizier: als Marguerite en Bob ergens een dorp inreden stonden ze binnen de kortste keren bij hen in de buurt. Na een enerverende week langs de kust van Perú met constante bewaking van de Policia Carretera werden ze in Lima na aankomst in een half uur al van één fiets en hun complete bagage beroofd. Marguerite brak haar pols in het gevecht waarbij messen getrokken werden.

Gelukkig kregen de dieven geld en waardepapieren niet te pakken. Ze maken het naar omstandigheden goed en dat vinden ze het belangrijkste, en beraden zich of en zo ja wanneer ze terugvliegen.

Na vier fietsloze maanden verlaat Kris Geerts eind maart Buenos Aires. Het doel is La Paz in Bolivia, 3.000 km meer noordwaarts. Via onder meer de prachtige roodbruine ‘Quebrada (Canyon) de Cafayate’ met de vreemdste rotsformaties, bereikt hij een maand later Salta (Noord-Argentinië). Dan is hij 1,5 jaar onderweg (18.000 km) in ZuidAmerika. Over een bergpas van 4.800 m gaat het vervolgens naar San Pedro de Atacama in Chili.

Na een rustkuur van drie weken bij Stefan en Ana in het Chileense Valparaiso trekt Anja met de bus naar Ushuaia. Vandaar fietst ze naar El Calafate, het eindpunt van haar reis.

Tierra del Fuego toont onderweg zijn ware aard met vier seizoenen op één dag. Vaak is het stappen in de striemende regen, de fiets voortduwend tegen de stormwind in. Na een nachtje schuilen op een estancia (ranch) vaart ze de straat van Magelhaen over naar Punta Arenas. Op de luchthaven van El Calafate volgt na 10 maanden het weerzien met Dirk.

Sander en Jessica

vertrokken in februari 2006 naar China. Hun laatste nieuwsbrief van mei komt uit Oost-Turkije. Dit deel van Turkije is tot de tanden bewapend om al dan niet vermeende acties van de Koerdische PKK te beletten. Iran is hun volgende reisbestemming.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

41

k

Verenigingsnieuws FOTO’S VAN DE PAASTREKTOCHT, VAN MIEKE

Veel fietsers willen hun grenzen verleggen. Ze willen nieuwe gebieden verkennen, genieten van rust en ruimte en in contact komen met de plaatselijke bevolking. En of je nu een lange of korte tijd gaat, ver of dichtbij, reizen op de fiets is een prettige manier om dit te doen. De verenigingen de Wereldfietser in Nederland en de Vakantiefietser in BelgiĂŤ ondersteunen hun leden bij hun fietsreizen. Het doel is fietsers met elkaar in contact te brengen en informatie uit te wisselen. Naast het gezamenlijk uitgegeven tijdschrift met voor elke vereniging een eigen naam en logo maar verder dezelfde inhoud, organiseren de verenigingen kampeerweekends, trektochten, informatiebijeenkomsten over speciale onderwerpen en fietsreparatiecursussen voor hun leden. Op de websites van beide verenigingen vind je databanken met veel informatie en forums waar levendige discussies plaatsvinden.

42 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

TEKST MARJAN BROUWER

verenigingsnieuws

de

wereldfietser

Vereniging De Wereldfietser in Nederland Postbus 94005, 1090 GA Amsterdam, telefoon 06 488 27 351, internetsite www.wereldfietser.nl, e-mail post@wereldfietser.nl, girorekening 6991722 te Amsterdam. De contributie is 15 euro per jaar. Het lidmaatschap loopt van 1 januari tot 31 december. Word je in de loop van het jaar lid, dan worden de eerder in dat jaar verschenen nummers van het tijdschrift nagezonden. Lid worden kan door het invullen van het aanmeldingsformulier op de website of schriftelijk, met een kaartje of briefje naar bovenstaand adres.

De activiteiten van de Wereldfietser worden door steeds meer mensen bezocht. De Paastrektocht en de Hemelvaarttrektocht trokken veel meer mensen dan verwacht. Er waren veel nieuwe gezichten en zoals altijd werd de gelegenheid benut om fietservaringen met elkaar te delen.

Paastrektocht 14-17 april 2006 Dit jaar werd er voor het eerst een Paastrektocht georganiseerd en het was meteen een succes! Met maar liefst 56 deelnemers werd er gefietst door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, langs oude kastelen van Gelderland, langs Hanzesteden aan de oevers van de IJssel en door de eeuwenoude cultuur in het Hof van Twente.

Ondanks het goede weer overdag, werd de eerste nacht een koude, met een dun laagje ijs op het tentdoek, maar de laatste nacht werd alles goed gemaakt met een overweldigend Paasvuur te Diepenheim, van maar liefst 20 meter breed en 15 meter hoog. Het werd een korte maar zwoele nacht, waarna een ieder zijn weg weer richting huis vond. (Zie ook het verslag op pagina 46-47)

Voorjaarsweekend 19/20/21 mei In de Bergvlietse Bossen werd dit jaar het voorjaarsweekend gehouden. Zaterdag werd er gefietst door de Biesbosch en door de bossen

rond Breda. Ondanks de buien was het genieten van de route en de omgeving. ’s Avonds warmde iedereen zich op aan de mooie presentatie van een fietstocht door Suriname en India.

Op zondagochtend werd traditiegetrouw de ledenvergadering gehouden. Onderdeel van de ledenvergadering in mei is de presentatie van het jaarverslag.

Aan degenen die op het voorjaarsweekend aanwezig waren werd het jaarverslag van 2005 uitgereikt.

Heb je nog geen exemplaar van het verslag, fiets dan snel naar de Wereldfietserwebsite of vraag gratis een exemplaar aan bij de penningmeester (perry@wereldfietser.nl of 010-2733320).

Ook het verslag van de ledenvergadering is te vinden op de website.

Landeninformatie De landeninformatie geeft voor 115 landen antwoord op vele vragen waar je als fietsreiziger mee worstelt: Wat is de kwaliteit van de wegen? Wat zijn de mooiste routes? Hoe hebben andere fietsers het land ervaren? En nog veel meer. Je vindt de landeninformatie op www.wereldfietser.nl.

Het afgelopen jaar is vooral gewerkt aan de gebruikersvriendelijkheid. Het nieuwe format is overzichtelijker en interactiever. Daarnaast hebben we een aantal nieuwe landen aan het bestand

toegevoegd: onder andere Brazilië, Suriname, West-Sahara, Nigeria en de Filippijnen. Graag zouden we aankomend jaar nog weer een paar exotische landen willen toevoegen aan het bestand. Gedacht wordt aan onder meer Taiwan, Belize, Guatemala, Bosnië-Herzegovina en Nederland.

Ben je net terug van een fietsvakantie? Wil je je ervaringen delen met andere wereldfietsers?

Stuur dan een e-mail naar landen@wereldfietser.nl. Je krijgt dan een invulformulier toegestuurd waarop je alle informatie over je bestemming kwijt kunt. Deze informatie wordt in het landenbestand verwerkt zodat toekomstige fietsers zich beter kunnen voorbereiden op hun reis.

Ideeën?

Het bestuur wil graag inspelen op ideeën, vragen en plannetjes van de leden. Als je iets wilt, laat het ons dan weten: marjan@wereldfietser.nl

Europese FietsrouteMarkt Zondag 5 november 2006 Naar Frankrijk? Of naar Oekraïne?

Bulgarije? Alles wat je weten wilt over fietsmogelijkheden naar en in alle landen van Europa vind je op de Europese FietsrouteMarkt!

Voor ervaren vakantiefietsers én voor beginners is er van alles te vinden: fietsroutes, dialezingen, fietsaccessoires en vooral heel veel informatie.

Voor een fietsroute vind je zowel organisaties met boekjes waarin routes worden beschreven als mensen die een eigen route gevolgd hebben en daar over kunnen vertellen. En als je een eigen route wilt samenstellen kun je alle inlichtingen krijgen die je nodig hebt: informatie over kaarten, wegen, overnachtingsmogelijkheden, betrouwbaarheid van het water, aard van de bevolking enz.

Heb je iets te vertellen over een land waar je bent geweest? Dit is een prima mogelijkheid om dat te doen. Wil je graag meer weten over een land waar je naartoe wilt gaan?

Dit is de mogelijkheid om meer te weten te komen. Je kunt uitgebreid vragen stellen aan fietsers die er net vandaan komen. Het is precies waar onze vereniging voor staat: enthousiaste fietsers die kennis en ervaring uitwisselen.

Er zijn in totaal zes dialezingen. De bestemmingen zijn nog niet bekend, maar er zullen verschillende hoeken van Europa aan bod komen.

Noteer vast in je agenda: Zondag 5 november 2006 11.00 – 17.00 uur NIVON-huis Dirk Smitsstraat 76 Rotterdam (15 min. lopen van Rotterdam CS) Toegangsprijs €3,50 (€2,50 voor leden van de Wereldfietser) Er is ook weer een fotowedstrijd!

Wil je hieraan meedoen en kans maken op een fraaie prijs, laat dan zien hoe jij Europa hebt beleefd vanaf je fietszadel. De 10 beste foto’s worden op de Europese FietsrouteMarkt tentoongesteld.

Bezoekers van de markt kunnen op hun favoriete foto stemmen en aan het eind van de dag wordt de winnaar bekendgemaakt. De wedstrijd staat alleen open voor leden van de Wereldfietser en de Vakantiefietser. Foto’s kunnen als afdruk (15 x 21 cm), dia of digitaal bestand op CD-ROM opgestuurd worden naar: Johan Stuijt, Broekermeerdijk 6, 1454 AG Watergang. De sluitingsdatum is 31 oktober 2006.

Informanten, dialezers en enthousiaste medewerkers meld je aan!

Stuur een berichtje naar: wf_johan@yahoo.com als je mee wilt helpen om deze dag te laten slagen. Voor vragen kun je op hetzelfde e-mail adres terecht.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

43

k

TEKST BRUNO LOOCKX EN ANDRÉ RAMAULT FOTO’S WARD VAN LOOCK EN BRUNO LOOCKX

verenigingsnieuws Herfstweekend

Vereniging De Vakantiefietser in België Broekstraat 66, 2480 Dessel. Informatie tel./fax 014-37.77.34.

Internetsite: www.vakantiefietser.be, e-mail: secretariaat@vakantiefietser.be. Het lidmaatschap loopt van 1 januari tot 31 december en bedraagt e 15,-. Te storten op rek. nr. 230-0175902-61 van De Vakantiefietser vzw, Dessel, met vermelding “lidgeld”. Meld adres- of e-mailwijzigingen aan: secretariaat@vakantiefietser.be

Rosamunde De Culvenaer wint de fiets!

Prijswinnaars op de 10de fietsreisbeurs.

Bezoekster Rosamunde De Culvenaer uit Wachtebeke zal zich haar bezoek aan de fietsreisbeurs in Retie nog lang heugen, zij won de hoofdprijs: een bepakte Batavus reisfiets. Op bovenstaande foto de prijsoverhandiging door fietshandelaar Vangenechten en bestuurslid Bruno Loockx.

Simone Haemels uit Hove bezocht de beurs al voor de achtste keer en won de enquête hoofdprijs, een set fietstassen AGU. Alle prijswinnaars op: www.vakantiefietser.be/fotowedstrijd2006resultaat.asp

Fietsherstelcursussen De cursussen in het voorjaar waren vlug volgeboekt. Kandidaat-cur-

44 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

sisten kunnen op een zaterdag naar keuze in beperkte groep de op reis meest voorkomende fietspannes aanpakken. Cursusdata: de zaterdagen 23 september – 7 oktober – 28 oktober – 18 november – 9 december. (9.30-17.00 uur) Locatie: De Fietsdokter, Verschansingsstraat 48, 2000 Antwerpen.

Wegbeschrijving op de website; bereikbaar met openbaar vervoer.

Cursusgeld: leden betalen € 20,-; niet leden bijkomend € 15,- lidmaatschap.

Inschrijven: telefonisch op het secretariaat of online op de website, waarna overschrijving op rekeningnummer 230-0175902-61 van De Vakantiefietser. Cursusdatum vermelden.

Meer info op: www.vakantiefietser.be/fietsherstelcursus.asp

Dit jaar verwelkomen Stefan Avonds en Ils Rombouts de Vakantiefietsers en Wereldfietsers in de jeugdherberg van Tongeren (StUrsulastraat 1, naast het begijnhof van België’s oudste stad).

Programma: Vrijdagavond 29 september: onthaal vanaf 19.00 uur. Vroeger aanmelden in de jeugdherberg kan. Er is geen maaltijd of activiteit voorzien, gewoon gezellig keuvelen.

Snacks zijn verkrijgbaar in de jeugdherberg.

Zaterdag 30 september: na het ontbijt en het klaarmaken van het lunchpakket wordt gekozen tussen een wandeltocht, een korte of een lange fietstocht. Na het avondeten is een activiteit voorzien.

Zondag 1 oktober: uitzwaai na het ontbijt. Mogelijkheid om de befaamde 'antiekmarkt' te bezoeken.

Bijdrage. Leden: € 45/persoon, niet-leden: € 50. Dit bedrag omvat twee overnachtingen met ontbijt, lunchpakket, avondmaal en een lakenpakket.

Deelname: schrijf het overeenkomstig bedrag over op rek. 2300175902-61 van De Vakantiefietser.

Vermeld: 'herfstweekend'.

Meer info via: ils.rombouts@pandora.be

Ward Van Loock

Groepsfietstocht van De Vakantiefietser Een verkenning van SaarlandHunsrück-Moezel. (Een uitgebreider verslag verschijnt in volgend nummer) Van 10 tot 17 juni trekken 21 leden (8 vrouwen en 13 mannen) van De Vakantiefietser er een week op uit. Het gebied ten oosten van de Moezel is nauwelijks bekend bij fietsers, niettegenstaande het feit dat Bundesland Saarland met veel ‘ausgeschilderte Radwegen’ de fietsers verwent. De rode draad is de rivier de Saar (in Frankrijk de Sarre), een bijrivier van de Moezel. Voor meer dan 80% volgt de groep kleurrijke Radweg-bordjes, achtereenvolgens van volgende routes: • De VeloRoute SaarLorLux, een grensoverschrijdende route in de drielandenstrook Luxemburg, Frans Lotharingen en Duits Saarland; • De Saar-Radweg, vanaf Konz in de richting van de Franse grens; • De Glan-Blies-Radweg, voorbij het stroomgebied van de riviertjes Blies en Glan gaat het verder op spoorwegbeddingen tot diep in de Hunsrück; • De Nahe-Radweg, de Nahe, een zijrivier van de Rijn die in de Hunsrück ontspringt;

maart 2007). Of maak je kans er de diareeks van je reis te presenteren. De redactie kijkt met belangstelling uit naar het verhaal van je fietstocht, in het bijzonder van een tocht dicht bij huis of in een buurland. Ook de eerste reiservaring van een jonge fietser is welkom.

• De Nahe-Hunsrück-Mosel-Radweg leidt naar de Moezel in Zell; • De Mosel-Radweg, vanaf Zell gaat het meanderend zuidwaarts langs romantische Moezelplaatsjes; • De PC2, Piste Cyclable d’Echternach (spoorwegpad naar Luxemburg-stad) en de Syre-vallei.

Ward Van Loock verkent het parcours

Het was flink puzzelen om de zeven dagritten te combineren met evenzoveel jeugdherbergen.

In april gingen Ward Van Loock en André Ramault de route verkennen; ze maakten er kennis met comfortabele jeugdherbergen in Luxemburg-stad (2x), Saarburg, Saarbrücken, Homburg, Bernkastel en Trier. Duitse jeugdherbergen en hun overkoepelende organisatie ontvingen in 2005 eerste prijzen voor goed management.

Terecht overigens want ondanks de grootschaligheid konden Ward en André op een ‘herzliche Empfang’ en veel bereidwilligheid rekenen. Behalve toen ze het reserveringsbedrag in baar geld wilden betalen, dat vond de elektronische apparatuur een middeleeuws gedoe! Het ontbijtbuffet is onberispelijk maar soms stelt het avondeten teleur, althans voor fietsers die na een stevige dagtocht de calorieën willen aanvullen. Maar ja, jeugdher-

bergen zijn vooral ingesteld op (school)groepen. Twee van de geselecteerde jeugdherbergen zijn ondergebracht in een indrukwekkend ‘Schloss’ dat als een onneembare burcht boven de omgeving uittorent. Toch hebben ze in alles nog het ‘gemütliche’ van de jeugdherberg van 50 jaar geleden. De steile klim er naartoe is wel een pittige afsluiter van de dagtocht.

De moeilijkheidsgraad van deze fietsweek is betrekkelijk laag niettegenstaande het heuvelachtige karakter van Saarland en Hunsrück (als verlengstuk van de Eifel). De groep volgt grotendeels rivierdalen (Alzette, Moezel, Saar, Blies, Glan, Nahe en Syre).

Alleen de dagrit om de heuvelrug van de Hunsrück over te komen vraagt echt klimwerk. Dit aanbod van De Vakantiefietser is een unieke kans voor fietsreizigers om zich aan een eerste meerdagse fietstocht te wagen.

(Ward Van Loock, 24 mei 2006)

Oproep Met de zomer voor de deur kijken vakantiefietsers verlangend uit naar hun geplande fietstocht.

Namens De Vakantiefietser wensen we iedereen veel reisplezier toe. Wij hopen dat jullie met een pak mooie herinneringen en verrassende foto’s mogen terugkeren. Met één van die foto’s win je misschien wel een mooie prijs op de fotowedstrijd van de 11de Fietsreisbeurs in Retie (17/18

Onderweg Vakantiefietsers die een korte of een héél lange fietsreis ondernemen, delen graag hun voorbereiding en belevenissen met anderen. Wil je wegdromen bij een reisverhaal uit een exotisch land of wil je informatie opsteken om zelf zo’n tocht te ondernemen?

Dan moet je zeker surfen naar de rubriek ‘Onderweg’, of klik gewoon op: www.vakantiefietser.be/onderweg.asp

Rechtzetting Leden van De Vakantiefietser kunnen gratis eenmalig de reisbibliotheek van Wegwijzer in Brugge raadplegen. De juiste openingsuren: woensdag tot vrijdag (14-18 uur) en zaterdag (10-18 uur). Zie www.wegwijzer.be.

Met de fiets op de trein (Een nieuwsbericht van ADFC) Europese treininformatie voor fietsers! De nieuwe website www.railpassenger.info bevat reisgegevens (Frans, Engels en Duits) van drieëntwintig Europese treinmaatschappijen. Onder de rubriek ‘Passengers with bicycles’ krijg je de passende fiets en treininfo in een land naar keuze. De bedoeling ervan is het fiets en treinreizen in Europa meer overzichtelijk te maken. De Europese fietsvereniging ECF dringt al jaren bij de spoormaatschappijen aan om hun regels en tarieven voor

fietsvervoer transparanter te maken. Deze website komt tegemoet aan haar vraag.

Duitsers reizen vaak met de fiets op de trein. Treinen van het type ICE (InterCity Express), IC/EC (InterCity en EuroCity) en ook lokale treinen bieden veel fietsruimte, zeker in vergelijking met Belgische treinen. ADFC, de Allgemeine Deutsche Fahrrad-Club, kaart het fietsprobleem bij de Duitse langeafstandstreinen aan. De DB (Deutsche Bahn) verbiedt fietsen op haar hogesnelheidstreinen en op vele grensoverschrijdende treinen. Een fietsverbod terwijl het aantal supersnelle treinen steeds maar toeneemt, vindt ADFC verontrustend.

Om fietsreizigers behulpzaam te zijn bij het plannen van hun fiets/trein reis, plaatste ADFC op haar website: www.adfc.de/645_1 een overzicht van alle Duitse langeafstandstreinen met fietsruimte.

En tevens nachttreinen met fietsvervoer. Treinexperts van ADFC geven tips om op het internet de beste fiets/trein verbinding te vinden, in Duitsland maar ook Europees.

Ook de informatieve website www.bahn.de/bahnundbike van DB handelt over treinen met fietsruimte. Onder de rubriek ‘Bahn & Bike International’ vind je een overzicht van hoe je met fiets/trein naar een bepaald land reist, en ook een overzicht van alle fiets/treinverkeer vanuit Duitsland.

Informatie over fiets/treinverbindingen ook verkrijgbaar op de Radfahrer-Hotline van de DB (Tel. 01805-15.14.15 - bereikbaar 8.00-20.00 uur, 12 cent per minuut).

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

45

k

TEKST JORIS VAN DE LEUR FOTO’S CAROLIEN VAN HERRIKHUYZEN

Paastrektocht 2006

IJs op de tent Vrijdagmorgen, half tien, Utrecht CS. Van alle kanten komen fietsers met volgepakte fietsen aan. Na weken van voorbereiding door vooral Rena, die allerlei achtergrondinformatie had verzameld over bezienswaardigheden langs de route en iedere wijziging meteen door mailde, was het dan zover. Handen werden geschud, petjes uitgedeeld en de overnachtingen werden al afgerekend.

Rond elf uur vertrok de eerste groep in de drukte van alle treinreizigers en ging op weg naar Doorwerth. Hier en daar werd nog een iets verlate fietser opgepikt en na wat zoeken naar de juiste LF-route fietsten we in het zonnetje door Utrecht, langs de Kromme Rijn de stad uit, richting Bunnik, steeds het water volgend van Odijk naar Nederlangbroek waar regelmatig kastelen en burchten te zien waren. Door naar Amerongen waar ook een heel mooi kasteel staat. Van hieruit door de bossen naar Rhenen waar de noodzakelijke koffie/ijs- en boodschappenstop werd gemaakt. In Rhenen werden we nog

getrakteerd op een presentatie van Bert Sitters over de legende van ‘de maagden van Cunera’ die zich hier in de vierde eeuw afgespeeld zou hebben. Via een heel mooi fietspad langs de Neder-Rijn door naar Wageningen en uiteindelijk naar de camping in Doorwerth. Hier waren ook nog een aantal mensen zelfstandig naartoe gekomen en in het totaal waren er hier zo’n vijfenveertig wereldfietsers aanwezig. Het was een mooie dag geweest. ’s Avonds konden we in een oude stal zitten waar een groot aantal oude bankstellen stond die toch comfortabeler waren dan een matje op de grond.

Na een behoorlijk koude nacht (volgens sommigen met zelfs ijs op de tent) ging rond half tien de eerste groep weer op pad. Eerst werd Nel de Wilde onze oudste groepsgenoot geïnterviewd en gefotografeerd voor het AD. De route ging door de bossen naar Arnhem. Onze groep is toen langs de IJssel naar het zuiden gefietst om daarna over te steken bij Pannerden en aan de andere kant terug naar het noorden te fietsen.

Via Westervoort en Lathum kwamen we uiteindelijk aan in Doesburg waar we na de boodschappenstop naar de camping zijn gegaan.

Hier hadden we de beschikking over een aantal aan elkaar gelegen kleine veldjes. Intussen was de hele groep uitgebreid tot 53 personen! Later op de avond begon het helaas een beetje te regenen.

De volgende morgen regende het nog steeds zachtjes maar rond tien uur gingen we toch weer op pad. Eerst naar Bronkhorst, een pittoresk dorpje, waar de meesten een stop maakten om even uit de regen te zijn en zichzelf te goed te doen aan iets warms. Na Bronkhorst gingen we richting Vorden en werd het langzaam droog.

Rond lunchtijd kwam de zon al regelmatig kij-

Pauze bij een hekje

46 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

Door de bossen

k

ken. Via de LF-4-21 door naar Borculo, waarna we de LF-8-9 op zijn gedraaid richting Diepenheim. De zon scheen nog volop hier, dus snel de tent opgezet zodat deze nog kon drogen.

Het klapstuk van de dag kwam een paar uur later. Buiten het dorp zou namelijk een Paasvuur worden ontstoken en een gemiddelde Wereldfietser houdt volgens mij ook wel van een fikkie op zijn tijd. Nu was dit fikkie niet zo heel erg standaard want het bleek een brandstapel te zijn van veertig meter doorsnede en vijftien meter hoog! Met behulp van fakkels gedragen door de schooljeugd die in een soort optocht hiermee uit het dorp kwam lopen werd deze brandstapel aangestoken. En of het brandde!

Binnen de kortste keren werd de kring rond het vuur steeds groter door de hitte. Helemaal opge-

warmd door het vuur keerde iedereen langzaam maar zeker terug naar de camping.

De volgende ochtend viel er weer een heel klein beetje regen maar die stopte al snel. Om half tien dronken we nog gezamenlijk koffie en thee.

Daarna hebben we afscheid genomen want van hieruit ging iedereen in grotere of kleinere groepen zijn of haar weg. De meesten gingen naar Apeldoorn via de LF-8-9 naar Schoolbuurt, een schitterend stukje Twente. Via de LF-8-8 naar Borkeld, dan naar Bathmen, Deventer en vervolgens de LF26-2 naar Apeldoorn, alwaar het echte afscheid plaats vond.

Maar er waren ook mensen bij die besloten met de wind mee te fietsen naar Winterswijk, om aldaar de trein naar huis te nemen.

Het weer is bar en boos

Al met al een hele mooie tocht langs water en kastelen, over de Utrechtse Heuvelrug, door bossen en de Achterhoek en Twente. Bedankt Rena, Jim, John, Fokko en alle anderen die deze tocht tot stand hebben gebracht en verder iedereen voor de gezelligheid! b

Jim kijkt ‘s ochtends vroeg al jolig zijn buurtent in

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

47

Pelgrimstochten

Uitgeverij Holcus gaat een nieuwe verhalenbundel uitbrengen met als thema'Pelgrimstochten'.

Het fietsen en wandelen van pelgrimsroutes is de laatste jaren steeds populairder geworden.

De bekendste route is wel de Sint Jacobsroute naarSantiago de Compostela in Noordwest-Spanje.

Maar er zijn er veel meer.

Is het fietsen of wandelen van een pelgrimsroute anders dan het volgen van een gewone route? En zo ja, in welk opzicht?; wat doet het met je?

Belangstelling om een bijdrage te leveren?

Kijk dan op www.holcus.nl/pelgrims.htm

48 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

k

Activiteitenagenda Wereldfietser 1-2 juli 2006, Off Road weekend.

Zaterdagochtend vertrekken we vanaf station Amersfoort. Vandaar rijden we via onverharde paden en soms verharde wegen over de Utrechtse Heuvelrug naar de Veluwe, waar we gaan kamperen. De volgende ochtend gaan we door de Gelderse Vallei weer terug naar Amersfoort, waar we in de loop van de middag weer op station Amersfoort aankomen. We fietsen zo’n 75 km per dag. Maximaal 15 deelnemers. Informatie: Marc Dirkx, marcdirkx@hotmail.com of 033 – 4805300 18-20 augustus 2006, Nazomerwekend. Traditiegetrouw vindt dit jaar het Nazomerweekend plaatst op camping Harskamperdennen, Houtvester

van 't Hoffweg 25, 3775 KB Kootwijk.

We hebben daar het groepsterrein en het slechtweerverblijf afgehuurd. Op vrijdag komen we gezellig bijeen.

Zaterdags vinden er fietstochten plats in verschillende groepen. ’s Avonds wordt er voor de groep gekookt. In de avond zijn er dialezingen en brandt het kampvuur tot diep in de nacht.

Zondags wordt het weekend afgesloten met de jaarlijkse ledenvergadering. Informatie: Harry Wagenaar, harry.fietsenaar@chello.nl

Op 9-10 september, 16-17 september en 23-24 september 2006 lun je meedoen met de befaamde Fietsreparatiecursus in Kiel Windeweer.

Meld je aan op: fietsreparatiecursus@wereldfietser.nl Marten Gerritsen. Derailleurs afstellen, remkabels vervangen, wielen vlechten, je leert echt ontzettend veel op deze fietsreparatiecursus van De Wereldfietser.

Kijk voor meer informatie op: www.wereldfietser.nl/phpbb/viewtopic.php?t=3216

8-10 september 2006, Najaarswekend. Van N-Brabant naar Z-Holland (Goeree-Overflakkee). Vertrek vanaf Station Zevenbergen. Informatie: Anita Mathijssen, anitamathijssen@planet.nl of tel. 0165-562144

28-29 oktober 2006, Huttentrektocht.

De wereldfietser gaat in het late najaar weer op huttentrektocht. Fietsen in het late najaar wil zeggen dat we niet in een tent hoeven te slapen, maar een comfortabele trekkershut opzoeken.

De bestemming is nog niet bekend, dus houd de website goed in de gaten.

Daarop binnenkort meer info. Informatie: Jim van den Berg, jimvandenberg@jimvandenberg.nl Europese Fietsroute Markt Zondag 5 november 2006 11.00 – 17.00 uur NIVON-huis Dirk Smitsstraat 76 Rotterdam (15 min. lopen van Rotterdam CS) Toegangsprijs €3,50 (€2,50 voor leden van de Wereldfietser) Naast deze ‘officiële’ weekenden, worden er regelmatig spontane tochten/weekenden georganiseerd. Deze worden bekend gemaakt in een oproep op het forum van de website, www.wereldfietser.nl

TEKST FOKKO DAM, FOTO’S JOHN TELLEMAN EN GUDY ROOIJAKKERS

Verslagje Hemelvaartweekend Ik wil iedereen, meer dan 30 personen, bedanken die ondanks het ongelovelijke slechte weer op woensdag toch naar de camping of het NS-station in Leeuwarden kwamen. Sommigen keken de kat uit de boom, of de zon uit de hemel en kwamen een dag later,...maar zonder deze groep fantastische mensen geen mooie tocht.

Iedereen was op tijd voor de boot naar Ameland en hield enthousiast een ander uit de wind als die er even doorheen zat.

Helaas was de NS een soort van spelbreker op de terugweg, maar ook dat werd met een lach

ontvangen en op creatieve wijze opgevangen.

Bedankt ook de mensen die anderen meenamen in de auto terug.

En zo zie je maar weer... wie er op uit trekt heeft meestal geluk... met het weer, met de oldtimerelf-stedentocht, het terrasjesweer, de boeddhistische monnik bij de Stupa, enzovoort.

Ik heb volop genoten. Genoten van de leuke gesprekken met verschillende mensen. Genoten van de interacties tussen de verschillende personen, mensen die zich opwierpen als kaartlezer, als windstopper en als stuntvrouw. Genoten

van routes die ik nog niet gefietst had, zoals Earnewald en plekken waar ik nog niet eerder geweest was, zoals de sjieke koffiestop bij landgoed Lauswolt in Beetsterzwaag. Appeltaart!!

Met uitzicht op de golfbaan. Geserveerd door een in uniform gestoken serveerster op porseleinen bordjes met zilveren bestek terwijl alle wereldfietsers de neiging hadden om plotsklaps met twee woorden te gaan spreken. Afzien kreeg die laatste dag een heel ander gezicht.

En de regen? Niet gezien, niets van gemerkt, niet gevoeld.....jullie wel?

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

49

CYCLING-TOURING-EQUIPMENT

< WWW.VLERICKFIETSEN.BE > >

Handgemaakte en op maat gebouwde trekkingfietsen en tandems, afgemonteerd naar wens van de klant

> >

Vouwfietsen Brompton specialist VLERICK DARWIN: ‘OP PAD WERELDFIETS’ Nieuwstraat 16, B-9840 De Pinte tel. 0032(0)9.282.47.09 e-mail: info@vlerickfietsen.be

50 TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

k

SAMENSTELLING MAAIKE PFANN

Bruno, ...mag ik je iets vragen?

Bruno Loockx is secretaris van de Vakantiefietser, auteur van de reisgids ‘Fietsen langs de grenzen van België’ en komt binnenkort de Vlaamse redactie versterken.

Wanneer maakte je je eerste fietstocht en waarheen? Op mijn zevende profiteerde ik van een testrit om gedurende twee- en halfuur het dorp en omstreken te verkennen tot ergernis van mijn ouders. Eigenlijk ben ik een ‘laatbloeier’. Enkele jaren geleden fietste ik met mijn vriendin 2000 km langs de Belgische grenzen.

Een heuse ontdekkingstocht die me heeft verleid tot meer.

Waarom ben je gaan fietsen? Je komt op een andere manier, langs andere wegen op diverse bestemmingen.

Daardoor wordt iets bekend onbekend en beleef je je reis intenser.

Wat vind je zo leuk aan fietsen? Het moment dat je op de fiets stapt valt alle sleur en stress van je schouders.

Met een beetje geluk fiets je spoedig in de stilte, je wordt bijna één met de omgeving, met de natuur..

Wat gaat altijd mee op fietsreis? Fotoapparaat en notitieboekje.

Wat is je oudste fietsonderdeel? Op dit moment heb ik niets ouds daar ik nog niet zo lang fiets.

Wat is het nieuwste snufje van je uitrusting? Een GPS, toch wel handig als kaarten onvolledig blijken te zijn.

Wat is je favoriete fietsgereedschap? Gelukkig kan ik daar nog niet echt van meepraten, maar mijn ‘multitool’ van Zwitserse makelij is al dikwijls nuttig geweest.

Wat draag je altijd op de fiets? Fietskleding aangepast aan de weersomstandigheden.

Wat vergeet je regelmatig mee te nemen op fietsreis? Dat is me ‘nog’ niet overkomen. Gelukkig.

Wat was je mooiste tocht ooit? Tot nu toe heb ik aan alle tochten een mooie herinnering, ik hoop de mooiste nog tegen te komen.

Wat was je meest mislukte fietstocht? Die heb ik nog niet meegemaakt en ik hoop dat het ook zo blijft.

Waar zou je (nog) wel eens heen willen? Oh, er zijn nog vele favoriete bestemmingen maar dwars door Canada staat wel hoog genoteerd. Of een tocht door een sneeuwlandschap lijkt me wel een leuke uitdaging.

Wat is je favoriete fietsland? Hoewel ik reeds veel en ver heb gereisd, heb ik nog niet veel ontdekt per fiets.

Maar Spanje en Italië kunnen me wel verleiden.

Hoe ziet jouw ideale overnachtingsplek eruit? Een afgelegen plaats in bergachtig gebied, en genieten van de ondergaande zon.

Wat eet je alleen op fietsvakantie (en niet thuis)? Graankoekjes en cola.

Wat was het spannendste moment dat je meemaakte op fietsreis? Een afdaling met een snelheid van 86km/h en haast een auto voorbij zoeven.

Waar denk je aan als je op de fiets zit? Ik tracht juist zo weinig mogelijk te denken en volop te genieten.

Hoe ben je bij de Vakantiefietser terechtgekomen? Door het bezoeken van de fietsreisbeurs in Retie en lezen van het tijdschrift. Toen een helpende hand werd gevraagd heb ik me meteen aangeboden.

Wat vind je het leukst van de vakantiefietser? Mensen ontmoeten met dezelfde interesses en die hun ervaring en verhalen willen delen.

Met wie zou je nog wel eens een fietstocht willen maken en waarheen? Met mijn vriendin in Italië of Spanje rondtrekken en genieten van het dagelijkse goede leven ginder.

Wat is je grootste fietsblunder? Geld vergeten mee te nemen en helaas zijn er op afgelegen plekken geen geldautomaten.

Vertel eens iets verrassends over jezelf? Dat ik vaak via mijn enthousiasme anderen kan aansporen tot het verwezenlijken van (kleine) dromen.

TIJDSCHRIFT VOOR FIETSREIZIGERS

51