РАЗДЗЕЛ 10 4 Тады Мардахей сказаў: Бог учыніў гэта. 5 Бо я памятаю сон, які я бачыў пра гэтыя справы, і нічога з яго не спраўдзілася. 6 Маленькая крыніца ператварылася ў раку, і было сьвятло, і сонца, і многа вады; гэтая рака ёсьць Эстэр, якую кароль ажаніў і зрабіў каралевай. 7 І два драконы - гэта я і Аман. 8 І сабраліся народы, каб зьнішчыць імя Юдэяў: 9 І мой народ ёсьць гэты Ізраіль, які ўсклікнуў да Бога і быў выратаваны; бо Гасподзь выратаваў народ Свой, і Гасподзь вызваліў нас ад усіх гэтых бедаў, і Бог учыніў знакі і вялікія цуды, якіх ня было сярод язычнікаў. 10 Таму ён зрабіў два жэрабя, адзін для народу Божага, а другі для ўсіх язычнікаў. 11 І выпалі гэтыя два жэрабя ў гадзіну і час і дзень суда перад Богам сярод усіх народаў. 12. І ўспомніў Бог народ Свой і апраўдаў спадчыну Сваю. 13 Таму будуць у іх тыя дні ў месяцы Адары, чатырнаццаты і пятнаццаты дзень таго ж месяца, са сходам і радасьцю і весялосьцю перад Богам, паводле родаў навечна ў народзе Ягоным. РАЗДЗЕЛ 11 1 На чацвёртым годзе праўлення Пталамея і Клеапатры Дасіфей, які называў сябе святаром і левітам, і Пталамей, яго сын, прынеслі гэтае пасланне Фурыма, якое, па іх словах, было тое самае, і што Лісімах, сын Пталамея, які быў у Ерусаліме, вытлумачыў яго. 2 На другім годзе валадараньня Артэксэркса вялікага, у першы дзень месяца нісана, убачыў сон Мардахей, сын Яіра, сына Сэмэя, сына Кісая, з калена Веньямінавага; 3 Ён быў Юдэем і жыў у горадзе Сузы, вялікім чалавекам, будучы слугою ў каралеўскім двары. 4 Ён таксама быў адным з палонных, якіх Навухаданосар, цар Вавілонскі, вывеў з Ерусаліма з Ехоніяй, царом Юдэйскім; і гэта была яго мара:
5 Вось шум мітусьні з громам і землятрусам і хваляваньнем на зямлі; 6 І вось, выйшлі два вялікія цмокі, гатовыя біцца, і крык іхні быў моцны. 7 І на крык іхні ўсе народы падрыхтаваліся да бітвы, каб ваяваць супраць людзей справядлівых. 8 І вось дзень цемры і змроку, смутку і тугі, смутку і вялікага бунту на зямлі. 9 І ўвесь праведны народ быў збянтэжаны, баючыся свайго ўласнага зла, і гатовы быў загінуць. 10 Тады яны ўсклікнулі да Бога, і на іхні крык, нібы з маленькай крыніцы, вылілася вялікая паводка, вялікая вада. 11 Сьвятло і сонца ўзышлі, і пакорлівыя ўзвышаліся і паглынулі слаўных. 12 Калі Мардахей, які бачыў гэты сон і тое, што Бог пастанавіў зрабіць, прачнуўся, ён успомніў гэты сон і да самай ночы жадаў даведацца пра яго. РАЗДЗЕЛ 12 1 І Мардахей адпачыў у двары з Габатай і Тарай, двума еўнухамі караля і захавальнікамі палаца. 2 І пачуў ён іх планы, і вывучыў іхнія намеры, і даведаўся, што яны збіраліся накласці руку на цара Артэксеркса; і так ён прызнаў караля іх. 3 Тады кароль дапытаў двух еўнухаў, і пасьля таго, як яны прызналіся, былі задушаны. 4 І кароль запісаў гэтыя рэчы, і Мардахей таксама напісаў пра гэта. 5 І загадаў кароль Мардахею служыць пры двары, і за гэта ўзнагародзіў яго. 6 Але Аман, сын Амадата Агагіцяніна, які быў у вялікай пашане ў караля, шукаў прыгнёту да Мардахея і народу ягонага з-за двух царскіх еўнухаў. РАЗДЗЕЛ 13 1 Копія лістоў была такая: вялікі цар Артэксэркс піша гэта князям і намесьнікам, якія знаходзяцца пад яго кіраўніцтвам, ад Індыі да Эфіопіі ў ста дваццаці сямі правінцыях.
2 Пасьля гэтага я стаў уладаром над многімі народамі і панаваў над усім сьветам, не выхваляючыся дзёрзкасьцю маёй улады, але паводзячы сябе заўсёды справядліва і лагодна, я меў намер увесь час сяліць сваіх падданых у ціхім жыцьці, і зрабіўшы мой Каралеўства мірнае і адкрытае для праходу да крайніх берагоў, каб аднавіць мір, жаданы ўсім людзям. 3 Цяпер, калі я спытаўся ў маіх дарадцаў, як гэта можа здзейсніцца, Аман, які вылучаўся мудрасцю сярод нас і быў прызнаны сваёй нязменнай добрай воляй і непахіснай вернасцю і меў гонар другога месца ў каралеўстве, 4 Абвясціў нам, што ва ўсіх народах па ўсім свеце быў рассеяны пэўны злы народ, які меў законы, супярэчныя ўсім народам, і ўвесь час пагарджаў запаведзямі каралёў, так што аб'яднанне нашых каралеўстваў, пачэсна задуманае намі, не можа адбыцца наперад. 5 Бачачы тады, мы разумеем, што толькі гэты народ увесь час супрацьстаіць усім людзям, адрозьніваючыся дзіўнымі спосабамі сваіх законаў і шкодзяць нашай дзяржаве, чынячы ўсё, што могуць, каб нашае каралеўства не магло ўмацавацца: 6 Таму мы загадалі, каб усе тыя, хто пісьмова азначаны вам Аманам, які прызначаны над справамі і які знаходзіцца побач з намі, усе разам з іхнімі жонкамі і дзецьмі былі цалкам зьнішчаны мячом сваіх ворагаў , без усялякай літасці і жалю, у чатырнаццаты дзень дванаццатага месяца адара гэтага года: 7 Каб тыя, хто з даўніх часоў, а цяпер таксама злосныя, маглі ў адзін дзень з гвалтам сысці ў магілу, і так назаўсёды ў далейшым зрабіць так, каб нашы справы былі добра ўладжаны і без праблем. 8 Тады Мардахей разважаў пра ўсе справы Госпада і маліўся да Яго, 9 Кажучы: Госпадзе, Госпадзе, Цар Усемагутны, бо ўвесь сьвет у Тваёй уладзе, і калі Ты пастанавіў выратаваць Ізраіля, няма чалавека, які мог бы супярэчыць Табе. 10 Бо Ты стварыў неба і зямлю і ўсе цуды пад небам.
11 Ты - Гасподзь усяго, і няма чалавека, які мог бы супрацьстаяць Табе, які ёсьць Гасподзь. 12 Ты ведаеш усё, і ты ведаеш, Госпадзе, што ні з пагарды, ні з гонару, ні з жаданьня славы я не пакланіўся ганарліваму Аману. 13 Бо я мог бы задаволіцца добрай воляю дзеля выратаваньня Ізраіля, каб пацалаваць ступні ног ягоных. 14 Але я зрабіў гэта, каб славу чалавечую не ставіць вышэй за славу Божую; і ня буду пакланяцца нікому, апрача Цябе, Божа, і ня буду рабіць гэтага ў гонару. 15 І цяпер, Госпадзе Божа і Цару, пашкадуй народ Твой, бо вочы іхнія на нас, каб зьнішчыць нас; так, яны жадаюць зьнішчыць спадчыну, якая належала табе ад пачатку. 16 Не пагарджай доляй, якую ты аддаў сабе зь Егіпта. 17 Пачуй малітву маю і зьмілуйся да спадчыны Тваёй: зьвярні смутак наш у радасьць, каб мы жылі, Госпадзе, і славілі імя Тваё, і не губі вуснаў тых, што славяць Цябе, Госпадзе. 18. І ўвесь Ізраіль так моцна клікаў да Госпада, бо сьмерць іхняя была перад вачыма іхнімі. РАЗДЗЕЛ 14 1. І царыца Эстэр, баючыся сьмерці, зьвярнулася да Госпада: 2 І зьняла пышнае адзеньне сваё, і апранулася ў вопратку пакуты і жалобы, і замест каштоўных мазяў пакрыла галаву сваю попелам і гноем, і моцна ўпакорыла цела сваё, і ўсе месцы радасьці сваёй напоўніла яе ірваныя валасы. 3 І малілася яна Госпаду Богу Ізраілеваму, кажучы: Госпадзе мой, Ты адзіны Цар наш! 4 Бо мая небяспека ў маіх руках. 5 З юнацтва майго я чуў у калені роду майго, што Ты, Госпадзе, узяў Ізраіля з усіх народаў і бацькоў нашых з усіх папярэднікаў іхніх у спадчыну вечную, і Ты выканаў усё, што Ты абяцаў ім. 6 І цяпер мы зграшылі перад Табою; таму Ты аддаў нас у рукі ворагаў нашых, 7 Бо мы пакланяліся іхнім багам: Госпадзе, Ты справядлівы.
8 Але не задавальняе іх, што мы ў горкай няволі; 9 каб яны зьнішчылі тое, што ты наказаў вуснамі тваімі, і зьнішчылі спадчыну тваю, і закрылі вусны тым, што славяць цябе, і патушылі славу дому твайго і ахвярніка твайго, 10 І адчыніце вусны паганаў, каб усхваляць хвалу ідалам і ўзьвялічваць вечна караля плоці. 11 Госпадзе, не давай скіпетра Твайго тым, хто нішто, і няхай яны не смяюцца з нашага падзення; але зьвярні іхнія замыслы на іх саміх і пастаў у прыклад таго, хто пачаў гэта супраць нас. 12 Успомні, Госпадзе, аб'яві сябе ў час нашай скрухі і дай мне адвагі, Цар народаў і Ўладар усякай сілы. 13 Дай мне красамоўнае слова ў вусны мае перад ільвом; навярні сэрца ягонае да нянавісьці да таго, хто змагаецца з намі, каб быў канец яму і ўсім, хто думае зь ім. 14 Але выбаў нас рукою Тваёю і дапамажы мне, пакінутаму і якому няма іншай дапамогі, акрамя Цябе. 15 Ты ведаеш усё, Госпадзе; ты ведаеш, што я ненавіджу славу няправедных і брыджу ложак неабрэзаных і ўсіх паганаў. 16 Ты ведаеш патрэбу маю, бо я ненавіджу знак майго высокага стану, які на галаве маёй у дні, калі я зьяўляюся, і што я ненавіджу яго, як анучу менструацыі, і што я не нашу яго, калі я прыватны сябе. 17 і што раба твая ня ела за сталом Амана, і што я ня надта шанаваў гасьціну ў цара і ня піў віна зь выліваньняў. 18. І раба Твая ня мела ніякай радасьці з таго дня, як я была прыведзена сюды, аж дагэтуль, апрача Цябе, Госпадзе, Божа Абрагамаў! 19 Ты, наймагутнейшы Божа, пачуй голас пакінутых і вызвалі нас з рук ліхадзейных, і вызвалі мяне ад страху майго. РАЗДЗЕЛ 15 1 І на трэці дзень, калі яна скончыла свае малітвы, яна скінула сваю жалобную вопратку і апранула сваю слаўную вопратку. 2 І, упрыгожыўшыся ў пышнасці, яна, паклікаўшы Бога, які ёсць Сузіральнікам і
Збаўцам усяго, узяла з сабою дзвюх служанак: 3 І на аднаго яна абаперлася, як вытанчана трымаючыся; 4 А другая ішла за ёй, несучы свой цягнік. 5 І была яна румяная ад дасканаласьці сваёй прыгажосьці, і твар яе быў вясёлы і вельмі мілы, але сэрца яе было тугою ад страху. 6 Потым, прайшоўшы праз усе дзьверы, яна стала перад каралём, які сядзеў на сваім каралеўскім троне і быў апрануты ва ўсе шаты сваёй велічы, усе зіхатлівыя золатам і каштоўнымі камянямі; і ён быў вельмі страшны. 7 Затым падняўшы свой твар, які ззяў велічнасцю, ён вельмі люта паглядзеў на яе; і каралева ўпала, і збялела, і страціла прытомнасць, і схілілася да галавы служанкі, якая ішла перад ёю. 8 Тады Бог змяніў дух караля на лагоднасць, і ён у страху ўскочыў з трона свайго і ўзяў яе на рукі, пакуль яна не прыйшла ў сябе і суцешыла яе ласкавымі словамі і сказала ёй: 9 Эстэр, што здарылася? Я твой брат, будзь добры: 10 Ты не памрэш, хоць наша запаведзь агульная: набліжайся. 11 І таму ён падняў свой залаты скіпетр і паклаў яго ёй на шыю, 12 І абняў яе і сказаў: гавары са мною. 13 Тады яна сказала яму: я бачыла цябе, спадару, як анёла Божага, і затрывожылася сэрца маё ад страху перад веліччу тваёю. 14 Бо цудоўны Ты, Госпадзе, і твар Твой поўны ласкі. 15 І калі яна гаварыла, упала знямогі. 16. І занепакоіўся цар, і суцяшалі яе ўсе слугі ягоныя. РАЗДЗЕЛ 16 1 Вялікі цар Артэксеркс князям і кіраўнікам ста дваццаці сямі правінцый ад Індыі да Эфіопіі і ўсім нашым верным падданым, прывітанне. 2 Многія, чым часьцей ушаноўваюцца вялікай шчодрасьцю сваіх літасьцівых князёў, тым больш ганарацца яны, 3 І старайцеся прычыніць шкоду не толькі нашым падданым, але, не маючы сілы цярпець багацця, вазьміце ў рукі таксама
практыкавацца супраць тых, хто робіць ім дабро: 4 І адняць ня толькі падзяку сярод людзей, але і ўзвышаныя славнымі словамі распусты, якія ніколі не былі добрымі, яны думаюць уцячы ад справядлівасьці Бога, які ўсё бачыць і ненавідзіць зло. 5 Часта таксама сумленныя словы тых, каму даверана кіраваць справамі сваіх сяброў, прычыняліся да таго, што многія з уладаў сталі саўдзельнікамі нявіннай крыві і агортвалі іх непапраўнымі бедствамі: 6 Падманваючы хлусьнёй і падманам свайго распуснага характару, нявіннасьць і дабрыня князёў. 7 Цяпер вы можаце ўбачыць гэта, як мы заявілі, не столькі са старажытных гісторый, колькі вы можаце, калі вы даследуеце, што бязбожна было зроблена ў апошні час праз шкодныя паводзіны тых, хто недастойна пастаўлены ва ўладу. 8 І мы павінны клапаціцца пра будучы час, каб царства наша было ціхім і мірным для ўсіх людзей, 9 Як змяняючы нашы мэты, так і заўсёды ацэньваючы рэчы відавочныя больш роўна. 10 Бо Аман, Македонец, сын Амадаты, быўшы сапраўды прыхаднем ад персідскай крыві і далёкі ад нашай дабрыні, і як прыхадзень, прыняты намі, 11 Дагэтуль атрымаў ласку, якую мы аказваем кожнаму народу, як тое, што яго называлі нашым бацькам і заўсёды шанавалі ўсіх наступных асобаў пасьля караля. 12 Але ён, ня маючы сваёй вялікай годнасьці, хацеў пазбавіць нас каралеўства і жыцьця: 13 Шматлікімі і хітрымі падманамі дамагаліся ад нас пагібелі, як і Мардахея, які выратаваў нам жыцьцё і няспынна здабываў нам дабро, як і беззаганнай Эстэры, удзельніка нашага каралеўства, з усім іхнім народам. 14 Бо гэтымі сродкамі ён думаў, знайшоўшы, што мы пазбаўленыя сяброў, перадаць царства Пэрсаў Македонцам. 15 Але мы бачым, што Юдэі, якіх гэты ліхі нягоднік аддаў на поўнае знішчэнне, не з'яўляюцца злачынцамі, а жывуць паводле самых справядлівых законаў: 16 І каб яны былі сынамі найвышэйшага і наймагутнейшага, жывога Бога, які
ўсталяваў каралеўства як нам, так і нашым прабацькам самым цудоўным чынам. 17 Такім чынам, вы павінны рабіць добра, каб не выконваць лісты, якія даслаў вам Аман, сын Амадаты. 18 Бо той, хто зрабіў гэта, павешаны ля брамы Сузы з усім родам сваім: Бог, які кіруе ўсім, хутка адпомсьціць яму паводле заслугаў ягоных. 19 Таму вы павінны апублікаваць копію гэтага ліста ва ўсіх месцах, каб Юдэі маглі свабодна жыць паводле сваіх законаў. 20 І дапамажыце ім, каб у той самы дзень, трынаццаты дзень дванаццатага месяца адара, яны адпомсьцілі ім, якія накідаюць на іх у час няшчасьця свайго. 21 Бо Усемагутны Бог зьвярнуў ім на радасьць дзень, у які павінен быў загінуць выбраны народ. 22 Дык сярод сьвятаў вашых сьвяткуйце вялікі дзень з усімі сьвятамі; 23 Каб як цяпер, так і ў далейшым была бясьпека для нас і пацярпелых пэрсаў; а тым, што змаўляюцца супроць нас, памяць пагібелі. 24 Таму кожны горад і краіна, якія не зробяць паводле гэтага, будуць знішчаны без літасці агнём і мячом, і будуць зроблены не толькі непраходнымі для людзей, але і найбольш ненавіснымі для дзікіх звяроў і птушак назаўжды.