मरियम्माच्या जल्माचें सुवार्तेचें पत्र अध्याय 1 १ दावीदाच्या राजवं शांतल्यान आनी कुळां तल्यान जल्मल्ली धन्य आनी सदांच वै भवशाली आं कवार मररयम्मा नासरे थ शारांत जल्मल्ली आनी जेरुसलेमां त, प्रभूच्या दे वळांत शशकली. २ शतच्या बापायचें नां व जोआकीम आनी आवयचें नां व अन्ना. शतच्या बापायचें कुळ गलील आनी नासरे थ शारांतलें . शतचे आवयचें कुळ बे थलेहेमाचें आशशल्लें. ३ तांचें शजवीत प्रभूच्या नदरें त सादें आनी बरोबर आशशल्लें, मनशां मुखार पुण्यशील आनी शनदोश आशशल्लें. शकत्याक तां णी आपल्या सगळ्या पदाथााचे तीन भाग केल्ले. ४ तातूंतलो एक तां णी दे वळाक आनी दे वळाच्या अशधकाऱयां क ओंपलो; दु सरो तां णी परकी लोकां मदीं आनी गरीब पररस्थथतींतल्या व्यक्ीं मदीं वां टून शदल्लो; आनी शतसरो तांणी स्वता खातीर आनी स्वताच्या कुटुं बाच्या वापरा खातीर राखून दवरलो. ५ अशे तरे न ते सुमार वीस वसाां शु ध्दपणान, दे वाच्या कृपेन आनी मनशां च्या मानान, भुरगीं नासतना शजये ले. ६ पूण तां णी प्रशतज्ञा केली की, दे वान तां कां कसल्याय प्रस्नाचेर कृपा केली जाल्यार, ते तो सवेस्पराचे सेवेंत घालतले ; ताका लागू न वसाा च्या दर एका मेजवानींत ते सवे स्पराच्या दे वळांत वताले . ७ अपाणाची परब लागीं पावली ते न्नां योआकीम आपल्या कुळां तल्या हे र कां य लोकां वांगडा जे रुसले मांत गेलो आनी त्या वे ळार इसाकार मुखेल याजक आशशल्लो. ८ ताणें जोआकीमाक आपल्या शे जाऱयां वांगडा आपलें अपाण हाडून घे शतल्लें पळोवन ताका आनी ताच्या अपाणां क शतरस्कार केलो आनी ताका शवचारलें . ९ भुरगीं नासतना तो भुरगीं आशशल्ल्ां मदीं शकत्याक शदसतलो? जोडून, ताचीं अपाणां दे वा कडे न केन्नाच मान्य जावं क शकनात, जाका ताणें भुरगीं जावपाक अयोग्य थारायल्लो; शास्त्ांत म्हळां : “इज्रायलां त दादलो जल्माक येवंक ना, ताका शाप मेळ्ळा.” १० ताणें फुडें म्हळें की, ताणें पयलीं कां य भुरगीं जल्माक हाडून त्या शापांतल्यान मुक् जावंक जाय आनी मागीर आपले अपाण घे वन दे वा मुखार येवंक जाय. ११ पूण अशा अपमानाची लज योआकीम खूब घुस्पलो आनी तो गोरवां वांगडा आपल्या चरोवपाच्या वाठारां नी आशशल्ल्ा गोठाण्यां कडे न गेलो. १२ शकत्याक ताका घरा परतपाची प्रवृ त्ती नाशशल्ली, जाल्यार ताच्या शे जाऱयां नी, जे हाजीर आशशल्ले आनी मुखेल याजकां तल्यान हें सगळें आयकून, ताकाय तशें जाहीरपणान शधटाय शदवं क शकचे नात. अध्याय 2 १ पूण तो थंय कांय काळ रावलो, एका शदसा तो एकटोच आसतना, सवे स्पराचो दे वदू त ताचे कडे न एक अद् भुत उजवाडान उबो रावलो. २ ताका शदसपाक त्रासां त पडून ताका प्रगट जाल्लो दे वदू त ताका रचपाचो यत्न करतालो.
३ योआकीम, शभयेवंक नाका, म्हाका पळोवन त्रास जावं क नाका, शकत्याक हांव ताणें तुजे कडे न धाशडल्लो दे वदू त, तुजीं मागणें आयकलां आनी तु जीं शभक्षा दे वा मुखार चडलीं म्हण तु का कळोवंक . ४ शकत्याक ताणें तु मची लज पळे ल्या आनी भुरगीं नाशशल्ल्ान तु का अन्यायपूवाक शनशेध केल्लो आयकला, शकत्याक दे व पातकाचो सूड घेवपी, सैमाचो न्हय; ५ आनी अशें जेन्ना तो खंयच्याय मनशाचें पोट बं द करता ते न्नां तो ह्याच कारणाक लागू न करता, ताका लागू न तो परतू न चड अद् भुत ररतीन उगडटा आनी जल्माक आशयल्लें तें कामवासनेचें उत्पादन न्हय, पूण दे वाचें दान अशें शदसता . ६ तुज्या राष्ट्राची पयली आवय सारा, अश्टताव्या वसाां मेरेन लेगीत वां झ नाशशल्ली, तरी ले गीत शतच्या जाण्टे पणाच्या शेवटाक लेगीत इसहाकाक जल्म शदलो, जाचे वरवीं सगळ्या राश्टर ांक आशीवाा द जालो. ७ राहे ल ले गीत, दे वा कडे न इतली कृपा आशशल्ली आनी पशवत्र जाकोबाची इतली मोग आशशल्ली, ती बरोच तेंप वां झ उरली, तरी उपरांत ती जोसेफाची मोट जाली, जो फकत इशजप्तचो राज्यपाल न्हय, पूण जायत्या राश्टर ां क नाश करपा पसून सोडयतालो उपासमार. ८ न्यायाधीशां मदलो कोण शशमसोना परस चड पराक्रमी वा सामुयेला परस चड पशवत्र आशशल्लो? आनी तरी ले गीत तांचीं दोनूय आवय वां झ आशशल्लीं. ९ पूण जर कारण तु मकां म्हज्या उतरांचें सत्य समजूं क शकना जाल्यार, जाण्ट्या वसाां नी वारं वार संकल्पना जातात आनी वां झ आशशल्ल्ां नी आपलें व्हडलें अजापीत केलां ; दे खून तु जी बायल अन्ना तुका एक धू व हाडटली आनी तु वें शतचें नांव मररयम्मा दवरचें ; १० तुज्या व्रताच्या प्रमाणें ती भुरगे पणांतल्यान प्रभूक भक् आसतली आनी आवयच्या पोटा थावन पशवत्र आत्म्यान भररल्ली आसतली; ११ शतणें अशुध्द शकतें य खावचें ना, शपयेवचें ना, आनी शतची वागणूक सादारण लोकां मदीं भायर उरची ना, पूण सवे स्पराच्या दे वळांत; ताका लागू न शतका वायट गजालींचो कसलोच शनंदा वा दु बाव ये वचो न्हय. १२ तशें शतच्या वसाां च्या प्रशक्रयेंत, जशी ती वां झ जाल्ल्ा मनशा कडल्यान चमत्कारीक ररतीन जल्मतली, तशीच ती कुमारी आसतना, अतुलनीय ररतीन, सवोच्च दे वाचो पूत जल्माक हाडटली , जेजू म्हणचें आनी ताच्या नां वाच्या अथाा प्रमाण सगळ्या राष्ट्रांचो सोडवणदार जावचो. १३ आनी हां व जाहीर केल्ल्ा गजालींची ही तु मकां एक खूण जातली, ती म्हणल्यार, जे न्ना तु मी जे रुसले माच्या भां गराच्या दारांत पावतले ते न्ना तु जी बायल अन्नाक थंय मेळटली, ती तुमी बे गीन परत आशयल्ल्ान खूब त्रासांत पडली आनी मागीर खोशी जातली तु का पळोवपाक. १४ हें सां गून दे वदू त ताचे कडल्यान गे लो. अध्याय 3 १ उपरांत दे वदू त ताचे बायलेक अन्नाक शदसलो आनी म्हळें : शभयेवंक नाका, आनी तु का शदसता तें आत्मो समजूं क नाका. २ तु जीं प्राथाना आनी शभक्षा दे वा मुखार अपाण केल्लो आनी आतां तु ज्या कडे न धाशडल्लो दे वदू त, तु का एक धूव जल्माक ये तली, शतका मररयम्मा नांवाची आनी वयर आशीवाा द मेळटली सगळ्यो बायलो.
३ ती जल्माक ये तकच रोखडीच प्रभूच्या कृपेन भररल्ली आसतली आनी दु दाक धरपाच्या तीन वसाां त शतच्या बापायच्या घरांत शतगू न उरतली आनी उपरांत प्रभूच्या सेवेंत भक्ी जावन ती पयस वचची ना दे वळां त, ती वसाां च्या शववे कबु द्ींत पावमेरेन. ४ एकाच उतरान, ती थंय रात दीस उपास आनी मागणें करून प्रभूची सेवा करतली, सगळ्या अशुध्द गजाली पासून पयस रावतली आनी कोणाकूच वळखना; ५ पूण, कसलेंच प्रदु शण वा अशु ध्दताय नाशशल्ली अतुलनीय प्रसंग जावन आनी कोणाकूच वळखनाशशल्ली कुमारी जावन, एक पूत जल्म शदतली आनी एक दासी प्रभूक जल्म शदतली, जो ताच्या कृपेन आनी नां वान आनी कतुाबां वरवीं सोडवणदार जातलो जगाचें . ६ दे खून उठून जेरुसले मां त वचून भां गराचें दार म्हण्टात त्या दारां त पावतले , कारण तें भां गराचें दार म्हण्टात, हां व तु का सां शगल्ल्ाची शचन्नां म्हणून, तु ज्या घोवाक मेळटलो, जाचे सुरक्षे खातीर तूं इतलो हुस्को केला. ७ जेन्नां तु मकां हीं कामां अशें पुराय जाल्लीं शदसतलें तेन्नां हां वें तु मकां सांशगल्लीं उररल्लीं सगळीं कामां शनिः संशयपणान पुराय जातलीं अशें मानात. ८ दे वदू ताच्या आज्ञा प्रमाण दोगांयनी आपूण आशशल्ली सुवात सोडून गे ले आनी दे वदू ताच्या अदमासांत सां शगल्ल्ा जाग्यार पावले उपरांत एकमेकांक मेळ्ळे . ९ मागीर एकामेकां च्या दशा नाचे र खोशी जावन आनी भुरग्याच्या वचनांत पुराय समाधान जावन, नम्ां क उं च करपी प्रभूक फावो ते उपकार मानले. १० प्रभूची स्तु ती केल्या उपरांत ते घरा परतले आनी दे वाच्या वचनाची उमेदीन आनी खात्रीन शजयेले. ११ अण्णान गु रवार जावन एक धू व जल्माक हाडली आनी दे वदू ताच्या आज्ञा प्रमाणें आवय-बापायन शतचें नांव मररयम्मा दवरलें . अध्याय 4 १ तीन वसाां जालीं आनी शतचो दु दाक धरपाचो काळ पुराय जालो ते न्ना तां णी कुमाररकेक अपाणां घे वन प्रभूच्या दे वळां त हाडली. २ दे वळा भोंवतणीं पंदरा स्तोत्रां प्रमाण चडपाक पंदरा सोपणां आशशल्लीं. ३ दे वूळ दोंगरांत बांदतालें , भायर आशशल्ली होमबळीची वेदी सोपणां सोडून लागीं पावूंक शकली ना; ४ धन्य व्हशजा न आनी अभाक मररयम्माच्या आवय-बापायन शतका ह्या सोपणां मदल्या एका सोपणां वयल्यान बसयली; ५ पूण ते आपलीं कपडे घालू न भोंवताले आनी ररती प्रमाणें चड वे वथथीत आनी शनवळ कपडे घालताले . ६ ह्या मजगतीं प्रभूची कुमारी अशे तरे न सगळ्यो सोपणां एका फाटल्यान एक वयर सरली, शतका व्हरपाक वा उखलपाक कोणाच्याच आदारान, हांगाच्यान कोणाकूय शतची शपराय पररपूणा आसा अशें थारावंक मेळटलें . ७ अशें प्रभून आपल्या कुमारीपणां त हें असामान्य काम केलें आनी फुडें ती शकतली व्हडली आसली हाचो पुरावो ह्या चमत्कारान केलो. ८ पूण आवय-बापायन कायद्याच्या चाली प्रमाणें आपलो बळी शदवन आनी आपली व्रत पुराय करून, थंय वाडपाचे आशशल्ल्ा हे र कुमाररकां वां गडा दे वळाच्या अपाटा मेंटां नी व्हशजा न सोडून घरा परतले. अध्याय 5
१ पूण प्रभूची कुमाररका शभये वन फुडें वताली तशी पररपूणाताये नय वाडत गेली आनी स्तोत्रकाराच्या म्हणण्या प्रमाण शतचो बापूय आनी आवय शतका सोडून गेली, पूण प्रभून शतची काळजी घेतली. २ शकत्याक ती दर शदसा दे वदू तांची संवाद सादताली आनी दर शदसा दे वा कडल्यान भेट शदताली, ताका लागू न शतका सगळ्या वायटपणांतल्यान राखून दवरली आनी सगळ्या बऱया वस्तूंनी शतका भरपूर मेळटाली; ३ शनमाणे ती चवदाव्या वसाा पावली, जशें वायटकारांक शतचे र शधटाय शदवपा सारकें कांयच शदवंक मेळना, तशें शतची वळख आशशल्ले सगळे बऱया मनशां नी शतच्या शजशवताची आनी संवादाची तोखणाय केली. ४ त्या वे ळार महापुरोशहतान भौशीक वे वथथा केली. दे वळांत भौशीक वसणूक आशशल्लीं, आनी ह्या शपरायेचेर आशयल्लीं सगळीं कुमाररकां घरा परतचीं आनी आतां योग्य पररपक्वतायेचीं आशशल्ल्ान आपल्या दे शां तल्या ररती प्रमाण लग्न जावपाचो यत्न करचो अशें . ५ हे आज्ञाक हे र सगळ्यो कुमाररका सहजपणान पाळ्ळ्यो तरी, फकत प्रभूची कुमारी मररयम्मा शतका ती पाळूं क शकना अशें जाप शदली. ६ हीं कारणां सां गून, शतणें आनी शतच्या आवय-बापायन दोगांयनी शतका प्रभूचे सेवेंत ओंपली; आनी ते भायर शतणें प्रभूक कुमारीपणाची प्रशतज्ञा केल्ली, जी प्रशतज्ञा शतणें दादल्या वांगडा पडून केन्नाच मोडची ना अशें थारायल्लें. ७ मुखेल याजकाक त्रासांत हाडलो. ८ ताका एके वटे न व्रत शवसजीत करुंक धाडस ना आनी ‘व्रत कर आनी पाळो’ अशें शास्त्ाचें आज्ञा पाळूं क ना. ९ आनी दु सरे वटे न एक चाल सुरू करचे न्हय, जाचे कडे न लोक परकी आशशल्ले, आज्ञा शदली. १० लागींच्या मेजवानींत जेरुसले म आनी शेजारच्या वाठारां तले सगळे मुखेल मनीस एकठां य मेळचे आनी ताका तां चो सल्लो मेळचो, इतल्या कठीण प्रकरणांत तो कसो फुडें सरलो. ११ ते प्रमाणें तांकां मेळ्ळे उपरांत तां णी एकमतान प्रभूक सोदपाक आनी ताचे कडल्यान हे शवशीं सल्लो मागपाक मान्यताय शदली. १२ ते सगळे मागणें करुंक लागले उपरां त, मुखेल याजक सदच्या मागाा प्रमाणें दे वा कडे न सल्लो घे वंक गेलो. १३ आनी रोखडोच आकाांतल्यान आनी दयाळ आसनां तल्यान एक आवाज आयलो, जो हाजीर आशशल्ल्ा सगळ्यां नी आयकलो, की ताका इजायासाच्या भाकीतां तल्यान शवचारू ं क जाय वा सोदू ं क जाय, जाका व्हशजा न शदवंक जाय आनी ताची लग्नसुवाळो जावंक जाय; १४ शकत्याक इजायास म्हणटा, जे सेच्या कां डा थावन एक दं ड भायर ये तलो आनी ताच्या मुळा थावन एक फुल उडतले . १५ आनी प्रभूचो आत्मो ताचे र रावतलो, बु द्धीचो आनी समजू न घे वपाचो आत्मो, सल्लो आनी पराक्रमाचो आत्मो, शगन्यानाचो आनी धमीकताये चो आत्मो आनी प्रभूच्या भंयाचो आत्मो ताका भरतलो. १६ मागीर, ह्या भाकीताच्या प्रमाणें, दावीदाच्या घराण्यांतल्या आनी घराण्यांतल्या सगळ्या मनशां क, जे लग्न जावं क शकले नात, आनी तां णी आपलीं जायतीं दं डां वेदीचे र हाडचीं अशी नेमणूक केली. १७ आनी कोणाच्याय दं डांतल्यान ती हाडल्या उपरां त फुल फुटली आनी ताचे र प्रभूचो आत्मो पारव्याच्या रुपान बसलो, तोच मनीस जाका कुमारी शदवंक जाय आनी लग्नसुवाळो केलो. अध्याय 6
१ उररल्ल्ां मदीं जोसेफ नांवाचो एक मनीस, दावीदाच्या घरां तलो आनी घराण्यांतलो आनी एक मनीस खूब व्हड जाल्लो आनी ताणें आपली दं ड फाटीं काडली, जेन्नां दरे कल्यान आपली दं ड सादर केली. २ जे न्नां सगींच्या आवाजाक बरें शदसूंक ना, तेन्नां मुखेल याजकान परतू न दे वाचो शवचार करप योग्य थारलें . ३ ताणें जाप शदली की, जाचे कडे न व्हशजा नाची लग्नसुवाळो जावपाची आशशल्ली, तो एकलोच मनीस एकठांय हाशडल्ल्ांतलो, जां णी आपली दं ड हाडली ना. ४ ताका लागू न जोसेफाचो शवश्वासघात जालो. ५ कारण, जे न्नां ताणें आपली दं ड हाडली आनी सगाा थावन येवन एक पारवें ताच्या माथ्यार उबो केलो, ते न्नां सगळ्यां क स्पश्टपणान शदसलें की, कुमारी ताचे कडे न लग्न जावपाची आसा. ६ ते प्रमाणें, सदचे लग्नाचे सुवाळे सोंपले उपरांत, आपलें घर वे वथथीत करपाक आनी लग्नाक गरजेचीं वस्तू करपाक तो आपल्याच बेथलेहेम शारां त परतलो. ७ पूण त्याच काळार दु दाक धरून दवरल्ल्ा आनी याजकान शतका हाजीर रावपाक नेशमल्ल्ा त्याच शपराये च्या हे र सात कुमाररकां वां गडा प्रभूची कुमारी मररयम्मा गालीलां तल्या आपल्या आवय-बापायच्या घरा परतली.
१४ शकत्याक तो राजांचो राजा आनी प्रभुंचो स्वामी आनी ताचें शसंहासन सदां काळ उरता. १५ दे वदू ताच्या ह्या प्रवचनाक व्हशजा नान जाप शदली ना, जशें ती अशवश्वासी आसा, पूण ताची पद्त कळपाक तयार आशशल्ली. १६ शतणें म्हळें , तें कशें जावंक शकता? म्हज्या व्रत प्रमाण हां वें केन्नाच खंयच्याच मनशाक वळखूंक ना तें पळोवन, मनशाचें बीं जोडले बगर भुरगें कशें जल्माक ये तलों? १७ ताका दे वदू तान जाप शदली: “मरीये , तूं सादारण ररतीन गभाधारणा जातली अशें समजूं क नाका.” १८ शकत्याक, कुमारी आसतना मनशा वांगडा पडनासतना, तुका गभाधारणा जातलो; कुमारी आसतना, तु मी जल्माक हाडटले ; आनी जाल्यार एक व्हशजा न दु दाक धरतली. १९ शकत्याक पशवत्र आत्मो तु मचे र ये तलो आनी सगळ्यांत उं चेल्या दे वाची शक् तु मचे र सावळी घालतली, कामवासनेची कसलीच उश्णताय नासतना. २० अशें तु ज्या थावन जल्माक ये तलें तें फकत पशवत्र आसतलें . कारण ती फकत पातक नासतना गभाांत आयल्या आनी जल्माक ये तकच ताका दे वाचो पूत म्हणटले . २१ ते दनां मररयम्मान हात वाडोवन सगाा र दोळे उबारून म्हणलें : “पळे , सवेस्पराची दासी! तु ज्या उतरा प्रमाणें म्हाका जावंक जाय.
अध्याय 7
अध्याय 8
१ गालीलांत पयलेच खेपे आशयल्ल्ा वे ळार, आमच्या सोडवणदाराची गभाधारणा आनी शतची गभाधारणेची पद्त आनी पद्त सांगूंक दे वा कडल्यान गाशिएल दे वदू त शतचे कडे न धाडलो. २ त्या प्रमाणें शतच्या शभतर सरून ताणें ती आशशल्ली कोठडी एक अद् भुत उजवाडान भरली आनी शतणें शतका नमस्कार केलो. ३ जय, मररयम्मा! प्रभूची कुमारी सगळ्यांत मान्य! हे कृपेन भररल्ले कुमारी! प्रभु तु ज्या बरोबर आसा, तुका सगळ्या बायलां परस चड धन्य, तु का सगळ्या दादल्यां परस चड धन्य, तें . आतां मेरेन जल्माक आयल्यात. ४ पूण आदीं दे वदू तां च्या मुखामळाची बरी वळख आशशल्ली आनी शतका सगाा र येवपी असो उजवाड कसलीच असामान्य गजाल नाशशल्ली. ५ दे वदू ताच्या दशा नाक लागू न शभयेलो ना आनी उजवाडाच्या व्हडपणाक लागू न अजाप जालो ना, पूण फकत दे वदू ताच्या उतरांक लागू न त्रास जालो. ६ आनी इतल्या असामान्य नमस्काराचो अथा शकतें , तातूं तल्यान शकतें सां गलां वा ताचो खंयचो शे वट जातलो हाचो शवचार करपाक लागलो. ७ ह्या शवचाराक दे वदू त, दै वी प्रेरीत जाप शदता; ८, मररयम्मा, ह्या नमस्कारां त तु ज्या शु ध्दतेक शवसंगत शकतेंय म्हाका शदसता तशें शभयेूंक नाका. ९ शकत्याक तुवें कुमारीपणाची शनवड केल्या म्हणून तुका सवे स्पराची कृपा मेळ्ळा. १० दे खून तूं कुमारी आसतना पातक कररनासतना गभाधारणा जातलो आनी ताका पूत जातलो. ११ तो व्हड जातलो, कारण तो दयाा थावन दयााक आनी न्हं यां तल्यान धतारेच्या शे वटाक राज्य करतलो. १२ आनी ताका सवोच्च पूत म्हणटले ; कारण जो पृथ्वीचे र नीच अवथथेंत जल्मल्लो तो सगाा र उं चल्या पांवड्यार राज्य करता. १३ आनी सवेस्पर ताका ताच्या बापाय दावीदाचें शसंहासन शदतलो आनी तो जाकोबाच्या घराण्याचेर सदां काळ राज्य करतलो आनी ताच्या राज्याचो शेवट ना.
१ ते दनां जोसेफ जुदेया थावन गलीलांत गे लो, ताचे कडे न लग्न जाल्ल्ा कुमाररके कडे न लग्न जावपाचो हे तू दवरून. २ शकत्याक शतची लग्नसुवाळो जावन आतां तीन म्हयने जाले . ३ शनमाणें ती गु रवार आशशल्ली आनी ती जोसेफा कडल्यान शलपोवं क मेळ्ळी ना. ४ एकल्यान लग्न केल्ल्ा प्रमाणें मुक्पणान व्हशजा न कडे न वचू न शतचे कडे न वळख करून उलयतना ताका ती गु रवार जाल्ली शदसली. ५ आनी ते उपरां त खंयचो मागा आपणावप बरें तें कळनासतना अस्वथथ आनी दु बाव येवंक लागलो; ६ न्यायी मनीस आशशल्ल्ान तो शतका उक्ो करपाक तयार नाशशल्लो आनी वेश्या आशशल्ल्ाचो दु बाव घेवन शतची बदनामी करपाक तयार नाशशल्लो, कारण तो धमीक मनीस आशशल्लो. ७ ताका लागू न तां चो करार सोंपपाचो आनी खाजगी ररतीन शतका पयस करपाचो हे तू ताणें खाजगीपणान थारायलो. ८ पूण तो ह्या गजालींचो शचंतन करताना, ताका स्न्हदें त सवेस्पराचो दे वदू त प्रगट जालो आनी ताणें म्हणलें , दावीदाचो पूत जोसेफ, शभयेवंक नाका; ९ व्हशजा न व्यशभचाराचो गु न्यांवकार आसा हाचो कसलोच दु बाव घे वंक तयार नाका, वा शतचे शवशीं कसलेंच वायट समजूंक तयार नाका, आनी शतका बायलेक घे वंक शभये वंक नाकात; १० शकत्याक शतच्यांत जल्मल्लें आनी आतां तु मच्या मनां त त्रास शदता तें मनशाचें काम न्हय, पूण पशवत्र आत्मो. ११ शकत्याक सगळ्या बायलां मदली ती एकलीच कुमारी, जी दे वाच्या पुताक जल्म शदतली आनी तु मी ताचें नां व जे जू म्हळ्यार सोडवणदार म्हणटले , कारण तो आपल्या लोकां क तां च्या पात्कां थावन वाचयतलो. १२ ते उपरां त, दे वदू ताच्या आज्ञा प्रमाणें, जोसेफान कुमारी कडे न लग्न केलें आनी शतका वळखूंक ना, पूण शतका शुध्दपणान दवरली. १३ आनी आतां शतच्या गु रवारपणाच्या णववो म्हयनो लागीं पावलो, ते न्ना जोसेफ आपली बायल आनी तो आशयल्ल्ा शाराक बे थलेहेमाक आनीक शकतें गरजेचें आशशल्लें तें घेवन गेलो.
१४ ते थंय आसतना शतची बाळं तपणाचे दीस पुराय जाले . १५ आनी पशवत्र सुवातेकारां नी शशकयल्ल्ा प्रमाणें शतणें आपलो पयलो पूत जल्मलो, तो आमचो प्रभु जे जू शक्रस्त, जो बापाय, पुता आनी पशवत्र आत्म्या वां गडा शजये ता आनी सासणाच्या काळा मेरेन राज्य करता.