KAPITEL 1 1 Jo bydlił muski w Babylonje, ten jo se groniła Joacim. 2 a wón jo sebje wzeł žeńsku, kótaraž jo se groniła Susannje, źowka Chelcije, wjelgin rědna žeńska, kótaraž jo se Kněza bójała. 3 teke jeje starjejšej stej byłej spšawnej a stej wuwucowałej swóju źowku pó kazni Mojzas. 4 Joacim pak jo był wjeliki, bogaty muski a jo měł rědnu zagrodu, kótaraž jo nawjedowała swój dom, a k njomu su Žyźi swóju wuběgnjenje swóju wuběgnjenje pśiwzeli. Dokulaž jo był cesćownjejšy ako wšykne druge. 5 w samskem lěśe stej se dwa z nejstaršych luda k sudnikam pomjeniłej, ako jo kněz powědał, až jo to złe ze Babylona starych sudnikow pśišło, kótarež su lud kněžyli. 6 Toś tych jo wjele w Joacimowem domje źaržało, a wšykno, což jo měł někake pšawniske zwady, jo k nim pśišło. 7 ako su něnto luźe wokoło połdnjejšego casa wótejšli, jo šła Susanna do zagrody swójogo cłowjeka, aby se pśechójźowała. 8 a wobeju nejstaršeju wiźeštej, kak jo se kuždy źeń nutś šła a wótejšła. Tak jo jeje póžedanja za njeju zapleśeło. 9 a wóni su zawobrośili swójski zmysł a stej wótwobrośiłej swójej wócy, až njeby k njebju glědałej a se na spšawne jěze dopominałej. 10 a gaž stej byłej teke wobej wót jeje lubosći zranjonej, ga njejo směł nichten drugemu swóju tužnosć pokazaś. 11 dokulaž su se sromali, swóju póžednosć k wěsći daś, kótaruž su z njeju cyniś pominali. 12 a weto su pilnje wóte dnja wó źeń až glědali, aby je wiźeli. 13 a jaden jo k drugemu powědał: Li nas něnto domoj hyś, pśeto jo cas za wjacerju. 14 alstow stej něnto wujšłej, stej jadnogo wót drugego źěliłej a stej pśišłej na samske městno. A za tym až su se mjazy sobu za pśicynu pšašali, su spóznali swóju póžednosć a su póstajili pótom cas pśiscyniś, źož mógali ju sami namakaś. 15 a jo wupadnuło, a ako su wiźeli se góźecy cas, jo šła nutś ako do togo jano z dwěma mjerwjeńskima puchotoma, a jo kśěła se w zagroźe pałkaś, dokulaž jo była góruco. 16 a njejo nichten tam mimo nejstaršeju, kenž stej se schowałej a wobglědowałej.
17 Da jo powědała k swójim sromośecym: Pśinjasśo mě wólej a pałkańske kule a zacyńśo zagrodowe źurja, aby mógał se pałkaś. 18 a wóni su cynili, kak jo jim pśikazało, su zacynili zagrodowe źurja a su šli sami wen, aby nachwatali, což jo jim pśikazało; ale njejsu wuglědali te nejstarše, dokulaž su byli schowane. 19 ako su něnto skjaržbu wótejšli, stej se wobej nejstaršej zwignułej, stej k njej gnałej a powědałej: 20 glej, zagrodowe źurja su zacynjone, až nas nichten wiźeś njamóžo, a smy do tebje zalubowane; smy do tebje zalubowane; Togodla k nam a lažy pla nas. 21 njocoš, tak comy pśeśiwo tebje znaniś, až jo gólc pla tebje był, a togodla sy swóje skjaržby wót tebje wótpósłał. 22 Dawc jo Susanna zdychnuła a źašo: »Ja som ze wšych bokow wobrubjona; pśeto gaž to cynim, tak jo to za mnjo smjerś; a jo-lic to njecynim, njamógu twójima rukoma wuběgnuś. 23 jo lěpjej za mnjo, do twójeju rukowu padnuś a to njecyniś, ako pśed Knězom grěś. 24 Da jo Susanna z głosnym głosom drěła, a nejstaršej stej pśeśiwo njej zadrěłej. 25 tam jo gnał jaden a jo wótcynił zagrodowe źurja. 26 ako su něnto tenery domu słyšaś, su chwatali k swójim źurjam nutś, aby wiźeli, co jo se z njeju stało. 27 ako pak su nejstarše swóju wěc wózjawili, su se Žandarje wjelgin sromali, pśeto wót Susanny njejo se žednje taka rozpšawa cyniła. 28 a jo se pódało na drugi źeń, ako jo był lud k swójomu manźelskemu Joacimoju zgromaźony, a teke nejstaršej stej pśišłej połnej złosnosći pśeśiwo Susannje, aby jich wusmjerśił. 29 a jo powědał pśed ludom: Sende Susanna, źowka Chelciasa, žeńskeje Joacims. A tak su pósłali. 30 a wóna jo pśišła ze swójim nanom a swójeju maśerju, swójimi źiśimi a wšymi swójimi pśiswójźbnymi. 31 Susanna pak jo była wjelgin rědna woglědaś. 32 a toś tych złych muskich jo pśikazało, swójo woblico wuwabiś, aby se wót jeje rědnosći społnili. 33 wó to su płakali swójich pśijaśelow a wšykne, kenž su wiźeli.
34 da stej se stajiłej nejstaršej srjejź luda a stej jej ruce na głowu połožyłej. 35 a wóna jo glědała płakajucy na njebjo, pśeto jo jeje wutšoba dowěriła na kněza. 36 a nejstarše su powědali: Ako smy sami w zagroźe šli, jo toś ta žeńska z dwěma mócoma nutś pśišła, jo sromośiła zagrodowe źurja a jo pósłała młoźetu dalej. 37 Da jo pśišeł gólc, kenž jo był tam schowany, k njej a jo se k njej lagnuł. 38 a my, kótarež smy w jadnom rožku zagrody stojali a toś tu złosnosć wiźeli, su k nim šli. 39 a ako smy ju woglědali, njejsmy mógli muskego źaržaś, wšako jo był mócnjejšy ako my, jo źurja wótcynił a jo skócył wen. 40 za tym až smy toś tu žeńsku wzeli, smy se pšašali, chto jo gólc, ale wóna njejo kśěła nam to groniś: To smy kśěli groniś. 41 a zgromaźina jo jim wěriła, až su wóni nejstarše a sudniki luda, a jo jich zasuźił k smjerśi. 42 Tam jo Susanna kśikała z głosnym głosom a źašo: O nimjerny Bog, kenž znajoš pótajmstwa a wšykno wěš, nježli su: 43 ty wěš, až su wopacne znankstwo pśeśiwo mě wótpołožyli, a lej, musym wumrěś; ja musym wumrěś; Mjaztym až njejsom žednje take wěcy cynił, kenž su toś te muske złosnje pśeśiwo mě wunamakali. 44 a KNĚZ jo słyšał jeje głos. 45 ako su ju něnto k smjerśi wjadli, jo wubuźił Kněz swětego Ducha młodego gólca, kenž jo Danieloju gronił: 46 Ten z głosnym głosom jo płakał, to wěm ze kšwě teje žeńskeje. 47 a ceły lud jo wóna jomu pśiwobrośiła a źašo: Co wóznamjeniju toś te słowa, kótarež sy powědał? 48 a wón jo stojał srjejź nich a źašo: Sćo take wrota, wy syny Israela, až sćo bźez pśespytowanja a dopóznaśa wěrnosći źowku Israela zasuźili? 49 wrośe se zasej na městno sudnistwa slědk, wšako su wopacne znankstwo pśeśiwo njej wótpołožyli. 50 wó to jo se ceły lud chwatnje wobrośił, a nejstarše su k njomu powědali: Pójź, sajź se k nam a pokaž nam, pśeto Bog jo śi cesć nejstaršego dał. 51 a Daniel jo jima gronił: Połožćo tej na bok, daloko wót se, a ja cu jeju pśespytowaś.
52 Ako su něnto wót se źělili, jo wón jadnogo z nich wołał a źašo jomu: O ty, kenž sy se stary w złosći, něnto su twóje grěchy, kótarež sy pśed dłujkim casom wugbał, na swětło pśišeł. 53 pśeto sy wopacny wusud powědał a njewinowatych zasuźił a winikow pušćił; pušćił; Ale KNĚZ groni: Njewinowatego a spšawnego njesmějoš wusmjerśiś. 54 gaž sy ju něnt wiźeł, groń mě: Pód kakim bomom sy ju gromaźe wiźeł? Ten jo wótegronił: Pód mastickom. 55 a Daniel źašo: Wjelgin derje; Sy pśeśiwo swójskej głowje łdgał; Pśeto južo něnto jo Janźel Bóžu wusud pśiwzeł, tebje do dweju źělowu rězaś. 56 a wón jo jogo na bok scynił a pśikazał, drugego wobstaraś, a źašo jomu: O ty Same Chanans a nic Judaš, rědnosć jo śi zawjadła, a begerda jo twóju wutšobu skazyła. 57 tak sćo ze źowkoma Israela póstupowali, a wóni su se z tšachom z wami zjadnośili; źowka Judaša pak njejo kśěła wašu złosnosć znjasć. 58 groń mě něnt: Pód kótarym bomom sy ju zebrał? Chtož jo wótegronił: Pód kamjenim. 59 Da jo Daniel k njomu powědał: »Derje; Sy teke pśeśiwo swójskej głowje łdgał, pśeto Janźel Bóžy caka z mjacom, aby tebje pówóstśił, aby tebje skazył. 60 tam jo zakśikała ceła zgromaźina z głosnym głosom a jo chwalił Boga, kenž wumóžyjo, kenž na njogo dowěrje. 61 a wónej stej se zwignułej pśeśiwo nejstaršemu, pśeto Daniel jo ju pśez swójsku gubu wopacnego wopisma pśewjadł. 62 a pó kazni Mojzasa su jim tak cynili, ako su kśěli to swójomu blišemu napóraś, a wóni su wusmjerśili. Tak jo se njewinowata kšej hyšći na tom samskem dnju wuchowała. 63 Darum priesen Chelcias a jogo žeńska Bog za swóju źowku Susannu z Joacimom, jeje muskim, a wšyknymi pśiswójźbnymi, dokulaž njejo se na njej žednu njespšawnosć namakała. 64 z toś togo dnja na genos Daniel we wócyma luda wusoku naglědnosć.