Забулун, писари шашуми Яъқуб ва Леё. Ихтироъкор ва хайрхоҳ. Он чизе ки ӯ дар натиҷаиқасдизиддиЮсуффаҳмид.
1Нусхаи суханони Забулун, ки вай пеш аз маргаш дар саду чордаҳуми умраш, ду соли баъд аз марги Юсуф ба писарони худ васият карда буд.
2 Ва ба онҳо гуфт: «Ба гапи ман гӯш диҳед, эй писарони Забулун ба суханони падари худ гӯш диҳед.
3 Ман, Забулун, барои падару модарам неъмате таваллуд шудаам.
4 Зеро, вақте ки ман таваллуд шудам, падарам дар гӯсфандон ва рамаҳои гӯсфандон бағоят зиёд буд, вақте ки ӯ бо асоҳои торшуда ҳиссаи худро дошт.
5 Ман намедонам, ки тамоми айёми худ гуноҳ кардаам, ҷуз дар андеша.
6 Ва то ҳол дар ёд надорам, ки ман гуноҳе кардаам, ҷуз гуноҳи нодонӣ, ки бар Юсуф кардаам; зеро ки ман бо бародарони худ аҳд бастам, ки ин корро ба падарам нагӯям.
7 Аммо ман рӯзҳои зиёд дар пинҳон барои Юсуф гиристам, зеро ки аз бародарони худ метарсидам, зеро ки ҳама ба мувофиқа расида буданд, ки агар касе сирро ошкор кунад, кушта шавад.
8 Аммо ҳангоме ки онҳо мехостанд, ки Ӯро бикушанд, ман онҳоро бо ашки зиёд ваъда додам, ки дар ин гуноҳ гунаҳкор нашаванд. 9Зеро ки Шимъӯн ва Ҷод ба муқобили Юсуф омаданд, то ӯро бикушанд, ва ӯ бо ашк ба онҳо гуфт: «Ба ман раҳм кунед, эй бародарон, ба шиками падари мо Яъқуб раҳм кунед: дасти худро бар ман нагузоред, то хуни бегуноҳонро бирезед, зеро ки ман бар зидди ту гуноҳ накардааст.
10Ва агар дар ҳақиқат гуноҳ карда бошам, эй бародарон, маро бо ҷазо ҷазо диҳед, лекин ба хотири падарамон Яъқуб дасти худро бар ман нагузоред, 11 Ва ҳангоме ки ӯ ин суханонро гуфт, гирьякунон, чунон кард, ман натавонистам ба нолаҳои ӯ тоб оварам, ва гиря кардам, ва ҷигарам рехт, ва тамоми моддаҳои дарунам кушода шуд.
12 Ва ман бо Юсуф гиристам, ва дилам ба ларза даромад, ва узвҳои баданам меларзиданд, ва натавонистам истода бошам.
13 Ва ҳангоме ки Юсуф дид, ки маро бо ӯ гиря мекунам, ва онҳо барои куштани ӯ ба муқобили ӯ меоянд, бо илтиҷо бо онҳо аз ақиби ман гурехт.
14Вале дар ин миён Реубен бархоста, гуфт: «Биёед, эй бародарон, ӯро накушем, балки ӯро дар яке аз ин чоҳҳои хушке, ки падарони мо кофта буданд, об наёфтаанд, андозем».
15 Зеро ки барои ҳамин Худованд аз он манъ кард, ки об дар онҳо боло равад, то ки Юсуф наҷот ёбад.
16Ва чунин карданд, то даме ки ӯро ба исмоилиён фурӯхтанд.
17Зеро, эй фарзандонам, аз баҳои ӯ ҳеҷ ҳиссае надоштам.
18Вале Шимъӯн ва Ҷод ва шаш бародари дигари мо баҳои Юсуфро гирифта, барои худ ва занон ва фарзандонашон пойафзол харида, гуфтанд:
19 Мо аз он нахоҳем хӯрд, зеро ки ин нархи хуни бародари мост, балки онро поймол
хоҳем кард, зеро ки ӯ гуфтааст, ки бар мо подшоҳ хоҳад шуд, ва биёед бубинем, ки орзуҳои ӯ чӣ мешавад.
20 Бинобар ин дар навиштаҷоти шариати Мусо навишта шудааст, ки ҳар кӣ барои бародари худ насл барорад, пойафзоли вай кушода шавад, ва ба рӯи Ӯ туф кунанд.
21Ва бародарони Юсуф намехостанд, ки бародарашон зинда монад, ва Худованд кафшеро, ки бар зидди бародарашон Юсуф мепӯшиданд, аз онҳо кушод.
22 Чунки онҳо ба Миср омаданд, ғуломони Юсуф онҳоро дар беруни дарвоза кушоданд, ва аз рӯи расми подшоҳ фиръавн ба Юсуф саҷда карданд.
23 Ва на танҳо ба Ӯ саҷда карданд, балки ба болои ӯ туф карданд ва дарҳол пеши Ӯ
афтоданд, ва ба ин сабаб дар пеши назари Ӯ хиҷил шуданд. Мисриён.
24Зеро ки баъд аз ин мисриён тамоми бадиҳоеро, ки ба Юсуф карда буданд, шуниданд.
25 Ва баъд аз фурӯхта шудани ӯ бародаронам барои хӯрдану нӯшидан нишастанд.
26 Аммо ман, ба Юсуф раҳм карда, нахӯрдам, балки чоҳро тамошо мекардам,
зеро Яҳудо метарсид, ки Шимъӯн, Дон ва
Ҷод шитоб карда, ӯро бикушанд.
27 Аммо чун диданд, ки ман нахӯрам, маро ба посбонӣ гузоштанд, то даме ки ӯ ба исмоилиён фурӯхта шавад.
28Ва Реубен омада, шунид, ки ҳангоме ки ӯ
буд, Юсуф фурӯхта шудааст, либоси худро дарронда, мотам гирифта, гуфт: 29Ба чеҳраи падарам Яъқуб чӣ гуна нигоҳ
кунам? Ва пулро гирифта, аз паси тоҷирон давид, вале чун наёфт, ғамгинона баргашт.
30 Аммо тоҷирон роҳи васеъро тарк карда, бо роҳи кӯтоҳ аз троглодитҳо гузаштанд.
31 Аммо Реубен ғамгин шуд ва он рӯз хӯрок нахӯрд.
32 Дон назди ӯ омада, гуфт: «Гирья накун ва ғамгин мабош; зеро ки мо ба падари худ Яъқуб он чизеро ёфтаем.
33 Биёед як бузғоларо бикушем, ва ҷомаи Юсуфро дар он тар кунем; ва онро ба Яъқуб фиристем ва бигӯем: «Дон, ки ин ҷомаи писарат аст?
34 Ва онҳо чунин карданд. Зеро, вақте ки Юсуфро мефурӯхтанд, ҷомаашро аз дасти Юсуф кашида, ҷомаи ғуломро бар ӯ пӯшиданд.
35 Шимъӯн куртаро гирифт ва аз он даст накашид, зеро ӯ мехост, ки бо шамшери худ онро пора кунад, зеро ӯ хашмгин буд, ки Юсуф зинда аст ва ӯро накуштааст.
36 Он гоҳ ҳама бархоста, ба ӯ гуфтем: «Агар куртаро надиҳӣ, ба падари худ хоҳем гуфт, ки ин кори бадро дар Исроил танҳо ту кардаӣ».
37 Ва ҳамин тавр ба онҳо дод, ва онҳо ончунон ки Дон гуфта буд, амал карданд.
БОБИ 2
Ӯ ҳамдардии инсонӣ ва фаҳмиши ҳамватанонихудродаъватмекунад.
1 Ва акнун, эй фарзандон, ман, ки аҳкоми Худовандро риоя кунед, ва ба ҳамсоягонатон марҳамат намоед, ва на танҳо ба одамон, балки ба ҳайвоноти ваҳшӣ низ ба ҳама раҳмдил бошед.
2 Ба хотири ҳамаи ин Худованд маро баракат дод, ва ҳангоме ки ҳамаи бародаронам бемор шуданд, ман бе беморӣ
раҳо ёфтам, зеро ки Худованд мақсади ҳар якеро медонад.
3 Пас, эй фарзандони ман, дар дилҳои худ раҳмдил бошед, зеро чӣ тавре ки одам ба
ёри худ мекунад, Худованд низ ба вай хоҳад кард.
4 Зеро ки писарони бародарони ман ба хотири Юсуф бемор ва мемурданд, зеро ки дар дилҳои худ марҳамат намекарданд; лекин писарони ман, чунон ки медонед, бе беморӣ наҷот ёфтанд.
5 Ва ҳангоме ки дар замини Канъон, дар соҳили баҳр будам, барои падарам Яъқуб сайди моҳӣ сохтам; ва ҳангоме ки бисёриҳо дар баҳр ғарқ шуданд, ман осеб надидам.
6 Ман аввалин шуда қаиқе сохтам, ки дар баҳр шино кунад, зеро ки Худованд дар он ба ман хирад ва ҳикмат дод.
7 Аз паси он руль фуровардам, Бар чӯби рости дигаре дар миёнаш бодбон дароз кардам.
8Ва ман дар он соҳилҳо шино карда, барои хонаи падарам моҳӣ сайд кардам, то даме ки ба Миср расидем.
9 Ва ба воситаи дилсӯзӣ ман сайди худро ба ҳар бегона тақсим кардам.
10 Ва агар марде бегона, ё бемор, ё пиронсол бошад, ман моҳиро ҷӯшонида, ба онҳо хуб либос мепӯшондам, ва ба ҳар кас, ба қадри зарурӣ, пешкаш мекардам, ва ғамгин шуда, ба онҳо раҳм мекардам.
11 Бинобар ин Худованд ҳангоми сайди моҳӣ низ маро аз моҳии фаровон сер кард; зеро ҳар кӣ бо ёри худ шарик аст, аз Худованд боз ҳам зиёдтар мегирад.
12 Дар давоми панҷ сол ман моҳӣ сайд карда, аз он ба ҳар касе ки дидам, медодам, ва барои тамоми хонаи падарам басанда будам.
13 Ва дар тобистон моҳӣ мегирифтам, ва дар зимистон бо бародаронам гӯсфанд мепарваридам.
14 Акнун Ман ба шумо он чи кардаам, хабар хоҳам дод.
15 Мардеро дар фасли зимистон аз бараҳна дидам, ки дар изтироб афтода буд ва ба ӯ раҳм кардам ва ҷомаеро аз хонаи падарам пинҳонӣ дуздида, ба касе ки дар тангӣ буд, додам.
16 Пас, эй фарзандони ман, оё шумо аз он чи Худо ба шумо ато мекунад, ба ҳама бидуни
дудилагӣ раҳм ва марҳамат кунед ва ба ҳар
кас бо дили пок бидиҳед?
17 Ва агар шумо имкони додани он надошта бошед, ки ба мӯҳтоҷ диҳед, ба ӯ бо марҳамат
раҳм кунед.
18 Ман медонам, ки дастам чизе наёфт, ки ба шахси ниёзманд бидиҳам, ва ман бо ӯ
ҳафт дуру дароз гирякунон роҳ мерафтам, ва дилам ба сӯи ӯ дилсӯзӣ мекард.
19 Пас, худатон, эй фарзандони ман, ба ҳар кас марҳамат кунед, то ки Худованд низ ба шумо раҳм ва марҳамат кунад.
20 Зеро ки дар айёми охир низ Худо раҳмдилии Худро бар замин хоҳад фиристод
ва ҳар ҷо, ки марҳамат пайдо кунад, дар вай сокин хоҳад буд.
21 Зеро ба дараҷае ки одам ба ҳамсоягонаш
раҳм мекунад, Худованд низ ба ӯ ҳамон дараҷа раҳм мекунад.
22 Ва ҳангоме ки мо ба Миср фуромадем, Юсуф нисбати мо кинае надошт.
23 Шумо низ, эй фарзандонам, аз ҳар кӣ бохабар бошед, бе бадбинӣ ва якдигарро дӯст доред; Ва ҳар як аз шумо дар баробари бародари худ бадӣ макунед.
24 Зеро ки ин ягонагиро мешиканад ва ҳамаи хешу таборҳоро ҷудо мекунад, ва рӯҳро ба изтироб меандозад ва чеҳраро хира мекунад.
25 Пас, обҳоро мушоҳида кунед ва бидонед, ки вақте ки онҳо якҷоя мешаванд, сангҳо, дарахтон, замин ва чизҳои дигарро мерӯбанд.
26 Аммо агар онҳо ба ҷӯйҳои зиёд тақсим шаванд, замин онҳоро фурӯ мебарад ва нобуд мешаванд.
27 Агар аз ҳам ҷудо шавед, шумо низ ҳамин тавр хоҳед буд. Пас, шумо ба ду калла ҷудо нашавед, барои ҳар чизе ки Худованд офаридааст, фақат як сар ва ду китф, ду даст, ду пой ва тамоми узвҳои боқимонда дорад.
28Зеро ки аз навиштаҳои падарони худ фаҳмидам, ки шумо дар Исроил аз ҳам ҷудо
хоҳед шуд, ва аз паи ду подшоҳ хоҳед буд, ва ҳар кори зишт хоҳед кард.
29 Ва душманонатон шуморо ба асирӣ
хоҳанд бурд, ва шумо дар миёни халқҳо ба бадбахтӣ дучор хоҳед шуд, ва бо заъфҳо ва мусибатҳои зиёд.
30 Ва баъд аз ин шумо Худовандро ба ёд оваред ва тавба кунед, ва Ӯ бар шумо
марҳамат хоҳад кард, зеро ки Ӯ меҳрубон ва меҳрубон аст. 31 Ва Ӯ ба бадӣ бар писарони одам ҳисоб
намегирад, зеро ки онҳо ҷисманд ва бо аъмоли шариронаи худ фирефта шудаанд.
32 Ва баъд аз ин, Худи Худованд барои шумо нури адолат пайдо хоҳад шуд, ва шумо ба замини худ бармегардед.
33 Ва шумо Ӯро дар Ерусалим хоҳед дид, ба хотири исми Ӯ.
34 Ва боз ба воситаи шарорати аъмоли худ Ӯро ба хашм хоҳед овард,
35 Ва шумо аз ҷониби Ӯ то замони анҷомёбӣ партофта хоҳед шуд.
36 Ва алҳол, эй фарзандони ман, андӯҳгин нашавед, ки ман мемирам ва ба сабаби он ки ман ба охир мерасам, сарнагун нашавед.
37 «Зеро ки Ман дар миёни шумо эҳьё хоҳам
шуд, чунон ки ҳоким дар миёни писарони ӯ; ва ман дар миёни сибти худ шодӣ хоҳам кард, ҳар кӣ қонуни Худованд ва аҳкоми
падари худ Забулунро риоят кунад.
38 Аммо Худованд бар осиён оташи абадӣ
хоҳад овард, ва онҳоро дар тӯли наслҳо нест
хоҳад кард.
39 Аммо ман, мисли падаронам, ҳоло ба оромии худ меравам.
40 Аммо шумо тамоми айёми умри худ аз Худованд Худои мо бо тамоми қуввати худ метарсед.
41 Ва чун ин суханонро гуфт, дар пирии хубе хобаш бурд.
42 Ва писаронаш ӯро дар тобути чӯбин гузоштанд. Ва баъдтар ӯро бардошта, дар Ҳебрӯн бо падаронаш дафн карданд.