Инҷили таваллуди Марям БОБИ 1 1 Марями бокираи муборак ва ҳамеша ҷалол, ки аз насли шоҳӣ ва оилаи Довуд ба вуҷуд омадааст, дар шаҳри Носира таваллуд шуда, дар Ерусалим, дар маъбади Худованд таҳсил кардааст. 2 Номи падараш Йоахим ва модараш Анна. Хонаводаи падараш аз Ҷалил ва шаҳри Носира буданд. Хонаводаи модараш аз Байт-Лаҳм буд. 3 Ҳаёти онҳо дар назари Худованд равшан ва ростқавл буд, дар пеши одамон парҳезгорӣ ва беайб буд. Зеро онҳо тамоми дороии худро ба се қисм тақсим карданд: 4 Яке аз онҳоро ба маъбад ва нозирони маъбад бахшиданд; дигареро дар байни бегонагон ва одамони камбагал тақсим мекарданд; ва сеюмро барои худ ва истифодаи оилаи худ нигоҳ медоштанд. 5 Ҳамин тавр, онҳо тақрибан бист сол покдоман, ба илтифоти Худо ва ҷалоли одамон, бе фарзанд зиндагӣ карданд. 6 Аммо онҳо қасам хӯрданд, ки агар Худо дар ягон коре ба онҳо ато кунад, онро ба хизмати Худованд мебахшанд; ба ин сабаб онҳо дар ҳар ид дар сол ба маъбади Худованд мерафтанд. 7 Ва чунин воқеъ шуд, ки ҳангоме ки иди бахшида шудан наздик мешуд, Юаким бо чанде аз сибти худ ба Ерусалим рафтанд, ва дар он вақт Иссокор саркоҳин буд; 8Ва ҳангоме ки Юаҳимро бо ҳамроҳи дигар ҳамсоягони худ дид, ки қурбонии ӯро меовард, ҳам аз ӯ ва ҳам ҳадияҳояшро нафрат карда, аз ӯ пурсид: 9 Чаро вай, ки фарзанд надошт, гумон мекард, ки дар байни фарзандоне пайдо шавад? Илова кард, ки ҳадияҳои ӯ ҳеҷ гоҳ дар назари Худо мақбул шуда наметавонист, ки аз ҷониби Ӯ сазовори таваллуди фарзанд нест; Дар Навиштаҳо гуфта шудааст: «Малъун аст ҳар касе ки дар Исроил мард ба дунё наояд». 10 Боз гуфт, ки вай бояд аввал бо зоидани зане аз ин лаънат озод шавад ва баъд бо ҳадияҳои худ ба ҳузури Худо биёяд. 11 Аммо Юахим аз шарми ин гуна маломат бағоят дар ҳайрат афтода, назди чӯпононе, ки дар чарогоҳҳои худ бо чорпоён буданд, ба нафақа рафт; 12 Зеро ки ӯ майл надошт, ки ба хона баргардад, мабодо ҳамсоягонаш, ки ҳозир буданд ва ҳамаи инро аз саркоҳин шуниданд, дар пеши назари мардум ӯро ҳамин тавр маломат накунанд.
БОБИ 2 1 Аммо вақте ки ӯ муддате дар он ҷо буд, дар рӯзе, ки танҳо буд, фариштаи Худованд бо нури олиҷаноб назди ӯ истода буд. 2 Фариштае, ки ба ӯ зоҳир шуда буд, аз намуди зоҳирӣ ба изтироб афтода, гуфт: 3 Натарс, эй Юаким, ва аз дидани ман хавотир нашав, зеро ман фариштаи Худованд ҳастам, ки ба воситаи ӯ назди ту фиристода шудааст, то ба ту хабар диҳам, ки дуоҳои ту шунида мешаванд ва садақаат дар пеши назари Худо боло рафтааст. . 4 Зеро ки Ӯ бешубҳа нангини шуморо дидааст ва шунид, ки шумо ба ноҳақ маломат мекунед, ки фарзанд надоред; зеро Худо интиқомгирандаи гуноҳ аст, на аз табиат; 5 Ва ҳангоме ки шиками касеро мебандад, ин корро мекунад, то ба таври аҷоибтар аз нав онро боз кунад, ва он чи таваллуд мешавад, на маҳсули шаҳват, балки атои Худост. . 6 Зеро ки модари нахустини қавми ту Соро, оё вай то ҳаштсолаи худ нозой набуд, ва ҳатто дар охири пирии худ Исҳоқро ба дунё овард, ки дар вай ваъда барои ҳамаи халқҳо баракат дода шудааст. 7 Роҳел низ, ки ба Худо ин қадар илтифот дошт ва Яъқуби муқаддас хеле маҳбуб буд, муддати тӯлонӣ нозой монд, вале баъд аз он модари Юсуф буд, ки вай на танҳо ҳокими Миср буд, балки халқҳои зиёдеро аз нобудшавӣ наҷот дод. гуруснагӣ. 8 Кист аз доварон далертар аз Шимшӯн, ё муқаддастар аз Самуил? Ва аммо ҳарду модарашон нозой буданд. 9 Аммо агар ақл шуморо ба дурустии суханони ман бовар накунонад, ки дар солҳои пешин зуд-зуд тасаввурот пайдо мешавад, ва нозоён ба ҳайрат омадаанд; Пас, занат Ҳано ба ту духтаре хоҳад овард, ва ту ӯро Марьям хоҳӣ номид; 10Вай, мувофиқи назри ту, аз овони кӯдакиаш ба Худованд бахшида хоҳад шуд, ва аз шиками модараш аз Рӯҳулқудс пур хоҳад шуд; 11 Вай набояд ҳеҷ чизи нопокро бихӯрад ва бинӯшад, ва гуфтугӯи вай дар миёни мардуми оддӣ, балки дар маъбади Худованд хоҳад буд; то ки вай зери ягон тӯҳмат ё гумони бад наафтад. 12 Ҳамин тавр, дар тӯли солҳои худ, чунон ки вай ба таври мӯъҷизавӣ аз нозой таваллуд мешавад, ончунон дар ҳоле ки бокира аст, ба таври бемисл, Писари Худои Таолоро ба дунё хоҳад овард, ки Ӯ , Исо номида шавад ва мувофиқи маънои номи Ӯ Наҷотдиҳандаи ҳамаи халқҳо бошед. 13Ва ин барои шумо аломати он чизест, ки Ман эълон мекунам: вақте ки шумо ба дарвозаи тиллои Ерусалим меоед, дар он ҷо зани худ Аннаро пешвоз хоҳед гирифт, ва вай аз он ки шумо ба зудӣ барнагаштед, хеле ғамгин шуда, шодӣ хоҳед кард. ки туро бубинам 14 Вақте ки фаришта инро гуфт, аз вай дур шуд.
БОБИ 3 1 Пас аз он фаришта ба занаш Анно зоҳир шуда, гуфт: «Натарс ва гумон накун, ки он чиро мебинӣ, рӯҳ аст. 2 Зеро ман он фариштае ҳастам, ки намоз ва садақаи шуморо ба ҳузури Худо ба ҷо овардаам ва ҳоло назди шумо фиристода шудаам, то ба шумо хабар диҳам, ки бароят духтаре таваллуд мешавад, ки вай Марям номида мешавад ва дар боло баракат хоҳад ёфт. хамаи занон. 3 Вай дарҳол ҳангоми таваллудаш пур аз файзи Худованд хоҳад буд ва дар давоми се соли аз шир ҷудо шуданаш дар хонаи падари худ боқӣ хоҳад монд, ва баъд аз он, ки ба хизмати Худованд бахшида шуда, аз файзи Худованд дур нахоҳад шуд. маъбад, то он даме, ки вай бо ихтиёри худ меояд. 4 Ба ибораи дигар, вай дар он ҷо шабу рӯз дар рӯза ва дуо ба Худованд хизмат хоҳад кард, аз ҳар чизи нопок парҳез хоҳад кард, ва ҳеҷ касро намешиносад; 5Вале, ки намунаи беҳамтое, ки ҳеҷ гуна палидӣ ва наҷисӣ надорад, ва бокирае, ки ҳеҷ касро намешиносад, писаре хоҳад зоид, ва канизе Худовандро ба дунё хоҳад овард, ки Ӯ ҳам ба файз ва ном ва аъмоли худ, Наҷотдиҳанда хоҳад буд. аз ҷаҳон. 6 Пас, бархоста, ба Ерусалим бирав, ва ҳангоме ки ба он дарвозаи тиллоӣ меноманд, зеро ки он бо тилло тиллоӣ аст, меоӣ, ҳамчун нишонаи он чи ба ту гуфтам, бо шавҳарат вохӯрӣ, ки барои бехатарии ӯ ту хеле ба ташвиш афтодаанд. 7 Пас, ҳангоме ки ин корҳоро чунин анҷом ёфтед, бовар кунед, ки ҳамаи чизҳои боқимондаи ман ба шумо гуфтам, бешубҳа ба амал ояд. 8 Бинобар ин, мувофиқи фармони фаришта, ҳарду аз ҷойҳое, ки буданд, тарк карда, ба маконе, ки дар пешгӯии фаришта зикр шуда буд, расиданд, бо ҳам вохӯрданд. 9 Он гоҳ, ки аз дидани якдигар шодӣ карда, аз ваъдаи фарзанд пурра қаноат карда, ба Худованд, ки фурӯтанонро сарафроз мегардонад, шукр гуфтанд. 10 Пас аз ҳамду санои Худованд, онҳо ба хона баргаштанд ва дар интизории шодмонӣ ва боварӣ ба ваъдаи Худо зиндагӣ мекарданд. 11 Ҳамин тавр, Анна ҳомила шуда, духтаре зоид ва мувофиқи фармони фаришта волидон ӯро Марьям номиданд. БОБИ 4 1 Ва ҳангоме ки се сол гузашт, ва вақти аз шир ҷудо кардани вай тамом шуд, бокираро бо ҳадияҳо ба маъбади Худованд оварданд. 2 Ва дар атрофи маъбад, мувофиқи понздаҳ таронаи дараҷаҳо, понздаҳ зина барои боло рафтан буд. 3 Зеро ки маъбад дар кӯҳ сохта мешуд, ба қурбонгоҳи қурбонии сӯхтанӣ, ки берун буд, на танҳо бо зинапоя наздик мешуд; 4 Падару модари бокираи муборак ва навзод Марям ӯро бар яке аз ин зинапояҳо гузоштанд; 5 Аммо ҳангоме ки онҳо либосҳои худро, ки дар он сайр карда буданд, пушиданд, ва мувофиқи одат либосҳои тозатар ва тозатарро мепӯшиданд, 6 Дар ҳамин ҳол, бокираи Худованд, чунон ки бе кӯмаки касе, ки ӯро роҳбарӣ кунад ва ё боло барад,
паси дигар аз тамоми зинаҳо боло баромад, то ки ҳар кас аз ин рӯ ҳукм кунад, ки вай ба синни комил расидааст. 7 Ҳамин тавр, Худованд дар кӯдакии Бокираи худ ин кори ғайриоддиро ба амал овард ва бо ин мӯъҷиза шаҳодат медиҳад, ки вай чӣ қадар бузург буд, ки дар оянда бошад. 8 Аммо падару модарон, мувофиқи одати шариат қурбонии худро оварда, назри худро ба ҷо оварда, бокираҳоро бо дигар бокираҳое, ки бояд дар он ҷо тарбия мекарданд, дар хонаҳои маъбад гузоштанд ва онҳо ба хона баргаштанд. БОБИ 5 1 Аммо бокираи Худованд, чунон ки дар тарсу ҳарос пеш мерафт, дар камолот низ меафзояд, ва мувофиқи суханони Забурнавис, падар ва модараш вайро тарк карданд, вале Худованд ба вай ғамхорӣ кард. 2 Зеро ки вай ҳар рӯз бо фариштагон сӯҳбат мекард, ва ҳар рӯз аз ҷониби Худо меҳмононро қабул мекард, ки вайро аз ҳар гуна бадӣ нигоҳ медошт ва аз ҳар неъматаш фаровон мегардонд; 3 Ҳамин тавр, вақте ки вай ба синни чордаҳуми худ расид, чунон ки шарирон наметавонистанд ба вай айбдор кунанд, ки сазовори мазаммат шаванд, ҳама некиҳо, ки бо ӯ ошно буданд, аз зиндагӣ ва гуфтугӯи ӯ ба ваҷд омаданд. 4 Дар он вақт саркоҳин фармони оммавӣ баровард. То ки ҳамаи бокираҳое, ки дар маъбад манзилҳои ҷамъиятӣ доштанд ва ба ин синну сол расидаанд, бояд ба хона баргарданд ва, чунон ки ҳоло ба камол расида буданд, мувофиқи одати кишвари худ кӯшиш кунанд, ки издивоҷ кунанд. 5 Ба он фармон, гарчанде ки ҳамаи бокираҳои дигар ба осонӣ итоат карданд, танҳо Марьями бокираи Худованд ҷавоб дод, ки вай наметавонад онро иҷро кунад. 6 Бо ин сабабҳо, ки ҳам худаш ва ҳам волидонаш ӯро ба хизмати Худованд бахшидаанд; Ва илова бар ин, ки вай ба бокира шудан ба Худованд назр карда буд, ки қасд дода буд, ки ҳеҷ гоҳ бо марде хобиданро вайрон накунад. 7 Бо ин саркоҳин ба душворӣ дучор шуд, 8 Чун дид, ки аз як тараф ҷуръат накард, ки назрро вайрон кунад ва аз Навиштаҳо, ки мегӯяд: "Назр кун ва адо кун". 9 Ва аз тарафи дигар, урфу одатеро ҷорӣ накун, ки мардум ба он бегона буданд, фармудаанд: 10 То ки дар иди наздиктарин тамоми сардорони Ерусалим ва ҳамсояҳо ҷамъ шаванд, то ки Ӯ аз онҳо маслиҳат бигирад, ки чӣ тавр ӯ дар ин қадар душвор рафтор мекард. 11 Вақте ки онҳо вохӯрданд, якдилона розӣ шуданд, ки Худовандро биҷӯянд ва дар ин бора аз Ӯ маслиҳат пурсанд. 12 Ва ҳангоме ки ҳама ба дуо машғул шуданд, саркоҳин мувофиқи усули маъмулӣ барои машварат бо Худо рафт. 13 Ва дарҳол аз сандуқ ва курсии шафқат овозе шунида шуд, ки ҳамаи ҳозирон шуниданд, ки он бояд аз рӯи нубуввати Ишаъё, ки бокира ба ӯ дода шуда, ба ӯ
хостгорӣ карда шавад, пурсида шавад ё ҷустуҷӯ карда шавад; 14 Зеро ки Ишаъё мегӯяд: «Аз пояи Йисой асо берун хоҳад омад, ва гул аз решааш мебарояд, 15 Ва Рӯҳи Худованд бар ӯ қарор хоҳад гирифт, Рӯҳи ҳикмат ва фаҳмиш, Рӯҳи маслиҳат ва тавоноӣ, Рӯҳи дониш ва парҳезгорӣ, ва Рӯҳи тарси Худованд ӯро пур хоҳад кард. 16Он гоҳ, мувофиқи ин пешгӯӣ, Ӯ таъин кард, ки ҳамаи мардони хонадон ва хонадони Довуд, ки шавҳардор ва никоҳ надоштанд, чанд асои худро ба қурбонгоҳ оваранд, 17 Ва аз ҳар асои шахсе, ки баъд аз он оварда шудааст, гуле барояд, ва дар болои он Рӯҳи Худованд дар намуди кабӯтар нишаста бошад, вай бояд ҳамон марде бошад, ки бокира ба ӯ дода шавад. ва эътимод дошта бошед. БОБИ 6 1Дар байни дигарон Юсуф ном марде буд, ки аз хонадон ва хонадони Довуд, ва шахси хеле калонсоле буд, ки асои худро ба ақиб кашид, ҳангоме ки ҳар яке аз онҳо асои худро пешниҳод мекард. 2 Бинобар ин, вақте ки ҳеҷ чиз ба овози осмонӣ писанд наомад, саркоҳин дуруст донист, ки бори дигар бо Худо машварат кунад, 3 Он кас ҷавоб дод, ки он шахсе, ки ба бокира бояд бовар карда шавад, ягона шахсест, ки дар байни ҷамъомадагон асои худро наоварда буд. 4 Пас Юсуфро таслим карданд. 5 Зеро, ҳангоме ки асои худро овард, ва кабӯтаре, ки аз осмон меомад, бар болои он нишаст, ҳама ошкоро диданд, ки бокира бояд бо ӯ издивоҷ кунад; 6 Бинобар ин, маросимҳои маъмулии арӯсӣ ба охир расида, ӯ ба шаҳри Байт-Лаҳми худ баргашт, то хонаашро ба тартиб оварда, барои издивоҷ чизҳои заруриро анҷом диҳад. 7 Аммо бокираи Худованд, Марьям, бо ҳафт бокираи дигари ҳамсол, ки дар як вақт аз сина ҷудо карда шуда буданд ва аз ҷониби коҳин барои нигоҳубини ӯ таъин шуда буд, ба хонаи волидони худ ба Ҷалил баргашт. БОБИ 7 1 Дар айни замоне, ки вай бори аввал ба Ҷалил омад, фаришта Ҷабраил аз ҷониби Худо ба назди вай фиристода шуд, то ки дар бораи Наҷотдиҳандаи мо ва тарзи ҳомиладории вай ба вай хабар диҳад. 2 Ҳамин тавр, ба вай даромада, ҳуҷраеро, ки вай дар он ҷо буд, аз нури аҷибе пур кард ва бо одоб ба вай салом дода, гуфт: 3 Салом Марям! Бокираи Худованд аз ҳама мақбул! Эй бокираи пур аз файз! Худованд бо ту аст, ту бар ҳама занон баракат ҳастӣ, аз ҳама мардон баракат ҳастӣ, ки. пеш аз ин таваллуд шудаанд. 4 Аммо бокира, ки пештар бо чеҳраи фариштагон хуб ошно буд ва барои ӯ чунин нур аз осмон як чизи ғайриоддӣ набуд, 5 На аз рӯъёи фаришта ҳаросон шуд ва на аз бузургии нур дар ҳайрат афтод, балки фақат аз суханони фаришта дар изтироб буд:
6 Ва фикр кардан гирифт, ки салом ин қадар ғайриоддӣ чӣ маъно дорад, чӣ маъно дорад ва чӣ гуна анҷоми он дорад. 7 Ба ин фикр фаришта, ки аз илҳоми илоҳӣ гирифта шуда буд, ҷавоб дод; 8 Натарс, эй Марям, гӯё ман дар ин салом чизеро ба иффати ту мухолифат дошта бошам; 9Зеро ки шумо дар назди Худованд илтифот пайдо кардаед, зеро ки бакоратро ихтиёр кардаед. 10 Пас, вақте ки бокира ҳастӣ, бегуноҳ ҳомила шуда, писаре зоид. 11Вай бузург хоҳад буд, зеро ки аз баҳр то баҳр ва аз дарёҳо то ақсои замин подшоҳӣ хоҳад кард. 12 Ва Ӯ Писари Ҳаққи Таоло хонда хоҳад шуд; зеро ҳар кӣ дар замин дар ҳолати бад таваллуд шудааст, дар осмон ҳукмронӣ мекунад. 13Ва Худованд тахти падараш Довудро ба ӯ хоҳад дод, ва ӯ бар хонадони Яъқуб то абад подшоҳӣ хоҳад кард, ва подшоҳии ӯ интиҳо нахоҳад буд. 14 Зеро ки Ӯ Подшоҳи подшоҳон ва Худованди Худованд аст, ва тахти ӯ то абад аст. 15 Бокира ба ин сухани фаришта ҷавоб надод, гӯё ки вай беимон бошад, балки мехост, ки тарзи ин корро донад. 16 Вай гуфт: «Чӣ гуна мешавад? Зеро дидам, ки мувофиқи аҳди худ ҳеҷ касро нашинохтам, бе тухми одам чӣ гуна фарзанд зоид? 17 Фаришта ба ин ҷавоб дода, гуфт: «Эй Марям, фикр накун, ки ту бо роҳи муқаррарӣ ҳомила хоҳӣ шуд». 18 «Зеро ки бо мард нахобида, дар вақти бокира ҳомила хоҳед шуд; дар ҳоле ки бокира ҳастӣ, ба дунё хоҳӣ дод; ва дар ҳоле ки бокира шир медиҳад. 19 Зеро ки Рӯҳулқудс бар шумо хоҳад омад, ва қудрати Ҳаққи Таоло бар шумо соя ҳоҳад гирифт, бе ҳеҷ як аз гармии шаҳват. 20 «Пас он чи аз шумо таваллуд ёбад, танҳо муқаддас хоҳад буд. зеро он танҳо бегуноҳ ҳомила мешавад ва таваллуд мешавад, Писари Худо номида хоҳад шуд. 21 Он гоҳ Марьям дастҳои худро дароз карда, чашмони худро сӯи осмон карда, гуфт: «Инак канизи Худованд! Бигзор он ба ман мувофиқи каломи Ту бошад. БОБИ 8 1 Юсуф аз Яҳудо ба Ҷалил рафт, то бокираеро, ки ба ӯ арӯс шуда буд, ба занӣ гирад; 2 Зеро ки қариб се моҳ буд, ки вай бо Ӯ издивоҷ кард. 3 Ниҳоят маълум шуд, ки вай ҳомила аст, ва инро аз Юсуф пӯшида наметавонист. 4 Зеро ки озодона назди бокира мерафт, чун касе, ки ҳамсараш буд ва бо ӯ сӯҳбат мекард, фаҳмид, ки вай ҳомила аст. 5 Пас аз ин ба изтироб афтода ва шубҳа мекард, зеро намедонист, ки чӣ гуна рафтор кардан беҳтар аст; 6 Зеро ки марди одил буд, намехост, ки вайро фош кунад ва бо гумони фоҳиша буданаш бадном кунад, зеро ӯ марди парҳезгор буд. 7 Аз ин рӯ, Ӯ дар танҳоӣ ният дошт, ки ба аҳди онҳо хотима бахшад ва дар танҳоӣ вайро равона кунад. 8 Аммо ҳангоме ки ӯ дар ин бора андеша мекард, инак, фариштаи Худованд дар хобаш ба ӯ зоҳир шуда, гуфт: Юсуф ибни Довуд, натарс;
9 Майл нашавед, ки бокира ба зино гумонбар шавед, ё гумон кунед, ки дар бораи вай ягон бадбахтӣ дорад ва аз гирифтани зан натарсед; 10 Зеро он чизе ки дар вай таваллуд ёфтааст ва ҳоло зеҳни шуморо ғамгин мекунад, кори одам нест, балки Рӯҳулқудс аст. 11 Зеро ки вай аз ҳама занон ҳамон бокира аст, ки Писари Худоро ба дунё хоҳад овард, ва ту ӯро Исо, яъне Наҷотдиҳанда хоҳӣ дод, зеро ки Ӯ қавми Худро аз гуноҳҳояшон наҷот хоҳад дод. 12 Юсуф, мувофиқи фармони фаришта, бокираро ба занӣ гирифт, ва ӯро нашинохт, балки покдоманӣ нигоҳ дошт. 13 Ва алҳол моҳи нӯҳуми ҳомиладории вай наздик мешуд, вақте ки Юсуф зани худро гирифт ва барои Байт-Лаҳм, шаҳре ки аз он ҷо омада буд, чӣ лозим буд. 14 Ва ҳангоме ки онҳо дар он ҷо буданд, айёми зоидани вай фаро расид. 15 Ва ӯ писари нахустзодаи худро ба дунё овард, чунон ки башоратдиҳандагони муқаддас таълим додаанд, ҳатто Худованди мо Исои Масеҳ, ки бо Падар, Писар ва Рӯҳулқудс то абад зиндагӣ мекунад ва ҳукмронӣ мекунад.