Инҷили
бораи
Масеҳ
БОБИ 1
1 Ман Тумо, исроилӣ, зарур донистам, ки ба
бародарони худ дар байни халқҳо дар бораи амалҳо ва
мӯъҷизаҳои Масеҳ дар кӯдакияш, ки Худованди мо ва
Худои мо Исои Масеҳ баъд аз таваллудаш дар Байт-
Лаҳми кишвари мо ба амал оварда буд, маълум кунам.
худам дар ҳайрат мондам; ки ибтидои он чунин буд.
2 Вақте ки Исои кӯдак панҷсола буд ва борони борон
борида, ҳоло тамом шуд, Исо дар канори ҷӯйе бо дигар
писарони ибрӣ бозӣ мекард; ва обе, ки аз соҳилҳо
равон буд, дар кӯлҳои хурд меистод;
3 Аммо об якбора соф ва фоиданок шуд; Ӯ онҳоро танҳо бо каломи худ зад, онҳо ба осонӣ ба Ӯ итоат
карданд.
4 Пас аз соҳили дарё гили мулоим гирифта, аз он дувоздаҳ гунҷишк ба вуҷуд овард; ва писарони дигар
ӯ бозӣ мекарданд.
5 Аммо як яҳудӣ, чун дид, ки корҳои ӯ, яъне дар рӯзи
шанбе гилро ба
ба падараш Юсуф хабар дода, гуфт:
6 «Инак, писари ту дар канори дарё бозӣ карда, гил гирифта, онро дувоздаҳ гунҷишк сохт ва рӯзи шанберо
вайрон мекунад.
7 Юсуф ба ҷое ки буд, омад ва чун ӯро дид, наздаш хонд ва гуфт: «Чаро коре мекунӣ, ки дар рӯзи шанбе кардан ҷоиз нест?
8 Он гоҳ Исо кафи дастони худро ба ҳам зада,
гунҷишконро хонд ва ба онҳо гуфт: «Биравед, парвоз кунед; ва ҳангоме ки зиндаед, Маро ёд кунед.
9 Гунҷишкҳо ғавғо гурехтанд.
10 Яҳудиён инро диданд, дар ҳайрат монданд ва
рафтанд ва ба сардорони худ нақл карданд, ки онҳо чӣ
гуна мӯъҷизаи аҷиберо аз ҷониби Исо дида буданд.
БОБИ 2
1 Ғайр аз ин, писари Ҳанои котиб дар он ҷо бо Юсуф истода, як шохаи дарахти бед гирифта, обҳоеро, ки Исо
карда буд, ба кӯлҳо пароканда кард.
2
1
Исо ба падараш ин суханонро мегӯяд.
2 Ва хеле дар тааҷҷуб монд, ки вай кӯдак аст, ки чунин суханҳо мегӯяд; ва пас аз чанд рӯз назди
гуфт:
3 Фарзанди хирадманду хирадманд дорӣ, назди ман бифирист, то хондан биомӯзад.
4 Вақте ки ӯ барои таълим додани ҳарфҳо ба Исо