KAPITEL 1 1 A kral Astyages bu k swojim nanam zhromadźeny, a Cyrus z Persije dósta swoje mócnarstwo. 2 A Daniel rozmołwješe so z kralom a bu před wšěmi swojimi přećelemi počesćeny. 3 Babylonojo pak mějachu přiboha, tón rěkaše Běła, a na nim buchu kóždy dźeń dwanaće wulkeje měry drobne muki a štyrceći wowcow a šěsć sudobjow wina wudate. 4 A kral so k njemu pomjenowaše a chodźeše wšědnje, zo by so k njemu pomjenił. Daniel pak so k swójskemu Bohu pomjeli. A kral rjekny jemu: Čehodla so ty Bel njemłóćiš? 5 Wón wotmołwi a praji: Dokelž njesměm so přibohow zamóhić, kiž su z rukomaj sčinjene, ale je žiweho Boha, kotryž je njebjo a zemju stworił a nade wšitkim mjasom knježił. 6 Da rjekny kral k njemu: Njewěriš, zo je Bel žiwy Bóh? Njewidźiš ty, kelko wón kóždy dźeń dypa a pije? 7 Da so Daniel posměwkny a rjekny: Kralo, njemyl so, přetož to je nutřka jenož hlina a wonka wutra, a wón njeje ženje ničo jědł a pił. 8 Da bu kral rozzłobjeny a zawoła swojich měšnikow a rjekny jim: Jelizo mi njeprajiće, štó to je, kiž tele wudawki spóžrěje, da wumrějeće. 9 Jeli pak móžeće wy mi wobswědčić, daß Bel ju spóžrěje, tak budźe Daniel wumrěć, přetož je hanjenje přećiwo Błóće rěčał. A Daniel rjekny kralej: Stań so, kaž sy to prajił. 10 měšnikow z Bela pak bě třiadźesaćo pódla swojich žonow a dźěći. A kral dźěše z Danielom do templa Bela. 11 Da rjeknychu měšnicy Bels: Hlej, my dźemy won! Ty pak, kralo, połož mjaso a spřihotuj wino, začiń durje a zapječatuj je ze swojim swójskim pječatom. 12 A jutře, hdyž zastupiš, hdyž njenamakaš, zo je Bel wšitko zežrał, tak budźemy smjerć poćerpjeć, abo ale Daniel, kiž wopak přećiwo nam rěči. 13 A woni dźiwachu mało na to, přetož pod blidom běchu tajny zachod činili, přez čož wobstajnje zastupichu a tute wěcy zjědźachu. 14 Jako nětko wućahnychu, sadźi kral jědź před Běłohrom. Daniel pak bě swojim słužownikam přikazał, popjeł přiwjesć, a ći sypachu ju w přitomnosći krala sameje do cyłeho templa; potom dźěchu won, zawrěchu durje, zazyglowachu je z pječatom krala a woteńdźechu. 15 A w nocy přińdźechu měšnicy ze swojimi žonami a dźěćimi, kaž to činić pěstowachu, a pijachu a pijachu wšitko. 16 Rano so kral pozběhny a Daniel z nim pozběhnyštaj. 17 A kral rjekny: Danielo, su pječaty wuhojeni? A wón praji: Haj, ow kralo, woni su zahojeni. 18 A hdyž bě kral poliwku wočinił, pohladny na blido a wołaše z wulkim hłosom: Wulki sy, o Bel, a pola tebje njeje docyła žane wobšudnistwo. 19 Dokelž so Daniel zasmja a krala kruće dźeržeše, zo njedyrbjał nutř hić, a rjekny: Hlejće nětk plester a spomjatkujće sej derje, čeji stopy to su. 20 A kral rjekny: Widźu stopy mužow, žonow a dźěći. A tam bu kral hněwny,
21 A wón wza měšnikow ze swojimi žonami a dźěćimi, kotrež jemu durje pokazachu, hdźež zastupichu, a zjědźechu, štož na blidźe steješe. 22 A kral jich zabi a přepoda Belej namocy Daniela, kiž jeho a swój templ zniči. 23 A na samsnym městnje bě wulki zmij, kotrehož so w Babylonje pomodlachu. 24 A kral rjekny Danielej: Chceš tež prajić, zo je to z arcy? Hlej, wón je žiwy, jě a pije; Ty njemóžeš rjec, zo njeje wón žiwy Bóh, tuž so k njemu pomjenuja. 25 Da rjekny Daniel ke kralej: »Ja chcu so ke Knjezej, mojeho Boha, k njemudźić, přetož wón je žiwy Bóh.« 26 Daj mi pak dowolnosć, ow kralo, a ja budu tutoho zmija bjez mječa a kije. Kral praji: "Dam ći dowolnosć." 27 A Daniel wza smołu a tuk a włosy a warješe je hromadźe a sčini dule z toho, kiž tčeše w póžěradłach zmija, a zmij rozleća w črjopach. A Daniel rjekny: Hlej, to su bohojo, kiž sej jej modla. 28 Jako to słyšachu, so jara rozhorichu a so přećiwo kralej zapřisahachu a rjeknychu: Kral je so Žid stał, a wón je Bela zničił, wón je zmija morił a měšnikow morił. 29 Přistupichu ke kralej a rěčachu: Wumóž nas, Danielo, hewak tebje skazymy a swój dom. 30 Jako nětk kral widźeše, zo jeho hdy tłóčachu, přepoda jim Danielej: 31 Wón ćisny jón do lawoweje jamy, hdźež wosta šěsć dnjow. 32 A w prózdnjeńcy bě sydom lawow, a woni běchu jim kóždy dźeń dwaj kadawer a dwě wowcy dali, kotrejž njebuštej jimaj potom datej, zo byštaj Daniela spóžrěć móhłoj. 33 Bě pak w židowstwje profet, kotryž rěkaše Habbacuc, tón bě hornc zwarił a chlěb w škli złamał a chcyše na polo hić, zo by jón rěznikam přinjesł. 34 Knjezowy jandźel pak rjekny Habbacuc: Dźi a njesu wjećbu, kotruž maš, do Babylona k Danielej, kiž je w lawnej jamje. 35 A Habbacuc rjekny: Knježe, njejsym Babylon ženje widźał; Njewěm tež, hdźe prózdnjeńca je. 36 A Knjezowy jandźel wza jeho při krónje a wobnapiny jeho na włosach jeho hłowy a sadźi jeho přez móc jeho ducha w Babylonje nad prózdnjeńcu. 37 A Habbacuc zawoła a rjekny: O Danielo, Danielo, wzmi młyńcu, kotruž je Bóh tebi pósłał. 38 A Daniel rjekny: Ty sy mój pomyslił, o Božo, a ty tež njejsy tych wopušćił, kotřiž će pytaju a lubuja. 39 Da pozběhny so Daniel a jědźeše, a jandźel Knjeza sadźi Habbacuc hnydom zaso na swoje městno. 40 Sedmych dnjow dźěše kral, zo by Daniela wobžarował, a hdyž přińdźe do prózdnjeńcy, hladaše nutř, a hlej, Daniel sedźeše. 41 Tuž wołaše kral z wulkim hłosom a rěčeše: Wulki Knježe, Božo Danielo, a žadyn druhi nimo tebje njeje. 42 A wón jeho wućahny a ćisny zawinowarjow swojeje zahuby do prózdnjeńcy, a woni buchu we wokomiku před jeho wobličom spóžěrani.