KAPITEL 1
1 A to su słowa knihi, baruch, syn Neriasa, syn Maasiasa, syn Sedeciasa, syn Asadiasa, syn Chelciasa, w Babylonje pisaše:
2 W pjatym lěće a na sedmym dnju měsaca, w kotrymž čas zabrachu Chaldejscy Jerusalem a spalichu jón z wohenjom.
3 A Baruch čitaše słowa tuteje knihi před wušomaj Jechonia, syna Joachima, krala Judy, a před wušomaj cyłeho ludu, kotraž bě přišła, zo by knihu słyšała.
4 A před nadobnymi a synami krala a před najstaršimi a před cyłym ludom, wot najnišeho hač k Najwyšemu, haj wot wšitkich, kotřiž k Babylonje při rěce Sud bydlachu.
5 Da płakachu, pominychu a so před Knjezom pomamachu.
6 zběrašće tež pjenjezy po mocach kóždeho.
7 A woni pósłachu to do Jerusalema k Joachimej, wyšemu měšnikej, synej Chelciasa, synej Salomsej, a k měšnikam a k cyłemu ludej, kiž bě so z nim w Jerusalemje nadešoł.
8 W samsnym času, hdyž přija sudobja Knjeza, kiž bě z templa wurostł, zo by jich do kraja Judy wróćo zwjedł, na dźesatym dnju měsaca Sivan, mjenujcy slěborne sudobja, Sedecias, syn Josiasa, krala Jady, sčinił,
9 Na to bě Nabuchodonosor, kral Babylona, Jechoniasa a wjerchow a jatych a mócnych a lud kraja z Jerusalema wotwjedł a do Babylona přiwjezł.
10 A woni rjeknychu: Hlej, my smy was pjenjezy pósłali, zo bychmy was zapalne wopory a hrěšne wopory a woruch kupili a swoju mannu přihotowali a na wołtarju Knjeza, našeho Boha, woprowali.
11 A modli so za žiwjenje Nabuchodonosora, krala Babylona, a za žiwjenje Balthasara, jeho syna, zo bychu jich dny na zemi kaž dny njebjes byli.
12 A KNJEZ budźe nam móc dać a swojej woči rozswětlić, a my budźemy žiwi pod sćinom Nabuchodonosora, krala Babylona, a pod sćinom Balthasara, jeho syna, a my budźemy jim wjele dnjow słužić a hnadu namakać w jich wočach.
13 Modlće so tež za nas ke Knjezej, našemu Bohu, přetož my smy hrěšili přećiwo Knjezej, našeho Boha; A hač do dźensnišeho dnja njeje hněw Knjeza a jeho hněw wot nas wotwobroćeny.
14 A wy dyrbiće tutu knihu čitać, kotruž smy wam pósłali, zo bychmy w domje Knjeza spowědźili na swjedźenjach a swjatočnych dnjach.
15 A wy budźeće prajić: Knjezej, našemu Bohu, słuša prawdosć, nam pak zamylenje mjezwočow, kaž je so wona dźensa stała, kotrymž je so w Judźe a wobydlerjam Jerusalema.
16 And to our kings, and to our princes, and to our priests, and to our prophets, and to our fathers:
16 A našim kralam a našim wjercham a našim měšnikam a našim profetam a našim wótcam:
17 Přetož my smy hrěšili před Knjezom,
18 A woni su jemu njeposłušni a njejsu na hłós Knjeza, našeho Boha, słyšeli, zo bychu w Božich kaznjach chodźili, kotrež je wón nam wotewrjeny dał.
19 Wot dnja, hdyž knjez našich wótcow z kraja Egyptowskeje wjedźeše, hač na dźensniši dźeń smy Knjezej, našemu Bohu, njeposłušni byli, a my smy zwjeršnje jednali z tym zo njejsmy jeho hłós słyšeli.
20 Tohodla su nam zło a pokleće napołožili, kotrež je KNJEZ Z Mójzesa, swojeho wotročka, wukazał, jako je našich nanow z kraja Egyptowskeje wuwjedł, zo by nam kraj dał, w kotrymž mloko a měd běža, kaž je to dźensa widźeć.
21 Dennoch njejsmy na hłós Knjeza, našeho Boha, posłušni, po wšěch słowach profetow, kotrychž je wón k nam pósłał:
22 Ale kóždy čłowjek sćěhowaše dobroćelstwu swójskeje wutroby, zo by cuzym boham słužił a złe činił před Knjezom, našim Bohom,.
KAPITEL 2
1 Tohodla je knjez jeho słowo spjelnił, kotrež je přećiwo nam a přećiwo našim sudnikam, kotřiž su Israel sudźili, a přećiwo našim kralam a přećiwo našim wjercham a přećiwo mužam Israela a Judy rěčeli.
2 Wulka běda nad nami přinjesć, kak so pod cyłym njebjom hišće ženje stali njejsu, kaž so w Jerusalemje sta, kaž je w Zakonju Mójzasa napisane;
3 Daß muž mjaso swójskeho syna a mjasa swójskeje dźowki jě.
4 A wón je jich wuswobodźił, zo bychu wšitkim bohačkam wokoło nas poddani byli, zo bychu byli kaž hańba a zapustnjenje mjez wšěmi ludami dokoławokoło, hdźež je knjez je rozpjeršił.
5 Tak smy so powalili a njepowyšili, dokelž smy hrěšili přećiwo Knjezej, našemu Bohu, a jeho hłosej njeběchu posłušni.
6 Knjezej, našemu Bohu, słuša prawdosć, nam a našim wótcam pak wotewrjena hańba, kaž to dźensa w tajkim padźe je.
7 Přetož wšitke tute bědy su nad nami přišli, kotrež je KNJEZ přećiwo nam wuprajił
8 A tola njejsmy so před KNJEZOM modlili, zo chcemy kóždeho ze zwuraznjenja jeho złeje wutroby wotwjesć.
9 Tehodla je KNJEZ nad nami stražował złeho dla, a KNJEZ je jón nad nami přinjesł; přetož KNJEZ je
prawy we wšitkich swojich skutkach, kotrež je nam přikazał.
10 A tola njejsmy na jeho hłós słuchali, zo bychmy po jeho kaznjach Knjeza chodźili, kotrež je wón nam předpołožił.
11 A nětk, ow Knježe, Božo Israelowy, kiž sy swój lud z mócnej ruku a wysokej ruku a ze znamjenjemi a dźiwanjom a z wulkej mocu z kraja Egyptowskeje wjedł a tebi mjeno dał, kaž je to dźensa tak:
12 O Knježe, naš Božo, smy hrěšili, smy bjezbóžnje jednali, smy njesprawnje jednali we wšěch twojich postajenjach.
13 Twój hněw wobroća so wot nas, přetož smy jenož hišće mało mjez pohanami, dokal sy nas rozehnał.
14 Wusłyš naše modlitwy, ow Knježe, a naše próstwy, a wumóž nas swoju wolu a daj nam hnadu před tymi, kiž su nas wotwjedli.
15 Z tym cyłu zemju póznaješ, zo sy Ty Knjez, naš Bóh, a, dokelž staj Israel a jeho potomnicy při twojim mjenje wolešenaj.
16 O Knježe, hladaj dele wot swojeho swjateho domu a wobhladuj nas, poklakń swoje wucho, ow Knježe, zo by nas słyšał.
17 Wotewr swojej woči a hlej! Přetož mortwi, kotřiž su w rowach, kotrychž duše so wot swojich ćěłow bjeru, Knjezej ani chwalbu ani prawdosć njedadźa.
18 Ale duša, kotraž je jara wobužna, kotraž schilena a słabje dźe, a woči, kiž zapraja, a hłódna duša, dadźa tebi chwalbu a prawdosć, ow Knježe.
19 Wo to njeprosymy ponižnje před tobu, ow Knježe, našeho Boha, wo prawdosć našich wótcow a našich kralow.
20 Přetož sy swój hněw a swoju rozhorjenosć nad nami wupósłał, kak sy přez swojich wotročkow, profetow, rěčał, a dźeše:
21 Tak praji Knjez: Poklakńće swojej ramjeni, zo byšće kralej wot Babylona słužili, da dyrbiće wostać w kraju, kotryž sym ja wašim wótcam dał.
22 Jelizo pak hłós KNJEZA słyšeć nochceće, zo byšće kralej Babylonej słužili,
23 Budu hłós radosće a hłosa wjesela, hłós nawoženje a hłós njewjesty z městow Judy a wot zwonka Jerusalema wudychować dać, a cyły kraj budźe pusćić.
24 My pak nochcychmy na twój hłós słuchać, zo bychmy kralej Babylona słužili. Tohodla sy dopjelnił słowa, kotrež sy přez swojich wotročkow, profetow, rěčał, mjenujcy, zo bychmy kosće našich kralow a kosće našich wótcow ze swojeho městna brali.
25 A hlej, woni su won ćisnjeni do horcoty dnja a do zmjerzka nocy, a woni zemrěchu we wulkej bědźe přez hłódtradanje, přez mječ a přez mór.
26 A dom, kotryž ze swojim mjenom znaješ, sy zapusćeny, kaž budźemy dźensa widźeć, dla złósće Israeloweho domu a w Judowym domje.
27 O Knjez, naš Božo, ty sy z nami jednał po wšej swojej dobroće a po wšej swojej wulkej smilnosći, 28 Kak sy ze swojim wotročkom Mójzasom rěčał na tym dnju, hdyž jemu kazaš, zakoń wo mnohich dźěćich Israela pisać, a rjekny:
29 Jeli nochceće mój hłós słyšeć, da budźe tale wulka črjóda spodźiwana na mału ličbu mjez ludami, hdźež jón rozsypam.
30 Přetož ja wujědźach, zo njebychu mje słyšeli, dokelž je to našijny lud; ale w kraju jich jatby budu na njeho samych spominać.
31 A woni budu spóznać, zo ja Knjez, wy Božo, sym; přetož ja chcu jim wutrobu a wuši dać, zo bychu słyšeli:
32 A woni budu mje chwalić w kraju swojeje jatby a na moje mjeno myslić,
33 A wobroćejo so wot swojeho prosteho tyła a wot swojich złych skutkow, přetož na puć swojich wótcow spominaja, kotřiž su před Knjezom hrěšili. 34 A ja budu jich zaso do kraja přinjesć, kotryž sym swojim wótcam Abrahamej, Isaakej a Jakubej z přisahu slubił, a woni budu knježa nad tym; a ja jich rozmnožu, a woni njebudu pomałčeć.
35 A ja chcu wěčny slub z nimi činić, zo bychu wy Bóh byli, a woni budu mój lud, a ja njebudu swój israelski lud wućěrić z kraja, kotryž sym jemu dał.
KAPITEL 3
1 O Knježe, wšehomócny Božo, Israelowy Bóh, duša w straše, kiž so k čemuž wuwoła k tebi.
2 Poskaj, ow Knježe, a smil so na tebje! Přetož ty sy smilny a maš sobuželnosć z nami, dokelž smój před tobu hrěšiłoj.
3 Přetož ty sy wutrajnje do wěčnosće, a my so dospołnje zahinjemy.
4 O Knježe, Wšehomócny, ty Israelowy Bóh, wusłyš nětk modlitwy mortwych Israelitow a jich dźěći, kotrež su před tobu hrěšili a nic na hłós swojeho Boha, swojeho Boha, słyšeli.
5 Njespominaj na njeskutki našich wótcow, ale mysli nětko w tutym času na swoju móc a twoje mjeno.
6 Přetož ty sy Knjez, naš Bóh, a tebje, ow Knježe, chcemy chwalić.
7 A tehodla sy swoju bojosć do našich wutrobow połožił, zo bychmy so k twojemu mjenu wołali a tebje česćili w našej jatbje; přetož my smy na wšu njesprawnosć našich wótcow spominali, kiž su před tobu hrěšili.
8 Hlej, smy dźensa hišće w našej jatbje, hdźež sy nas rozehnał hańby a pokleća dla a pokuty
podćisnył po wšěch njeskutkach našich wótcow, kiž su wot Knjeza, našeho Boha, šli.
9 Słuchaj, Israel, kaznje žiwjenja: Poskaj, zo by mudrosć zrozumił.
10 Kak to, Israelo, zo sy w kraju twojich njepřećelow, zo sy w cuzym kraju stary był, zo sy z mortwych womazał?
11 Daß du zu denen gelin, die ins Grab hin hinsteigen?
12 Sy žórło mudrosće wopušćił.
13 Přetož hdy by na puću Boži był, by hač do wěčnosće w měrje bydlić dyrbjała.
14 wuknja, hdźež je mudrosć, hdźež je sylnosć, hdźež je rozum; Zo by tež spóznał, hdźe je dołhosć dnjow a žiwjenja, hdźež je swětło wočow a měr.
15 Štó je swoje městno namakał? Abo štó je do jich pokładow přišoł?
16 Hdźe su so wjerchojo pohanow stali, kiž zwěrjata na zemi wobknježachu?
17 tych, kotřiž swój časowy wuhnać z ptačkami njebja honjachu, a ći, kotřiž slěbro a złoto hordźachu, na kotrychž ludźo dowěrjeja, a kotřiž žadyn kónc swojeho měća nječinjachu?
18 tych, kotřiž su w slěbru dźěłali a tak swědomiće běchu a kotrychž twórby su njewuslědźomne,
19 Wy sće so zhubił a do rowa zalězł, a druzy su na swojim městnje stanyło.
20 młodźencow su swěcu widźeli a na zemi bydlili, ale puć dopóznaća njejsu znali.
21 A woni tež njezrozumichu šćežki a jeho njezapřimnychu; jich dźěći běchu daloko wot tutoho puća zdalene.
22 W Chanaanje njejsu ničo wo tym słyšeli, a njejsy to tež w temach widźał.
23 Agarenow, kotřiž na zemi za mudrosću pytaja, překupcy Merana a temow, spisarjo fabulow a dorozumjerjow; Žadyn z nich njeje puć mudrosće znał abo so na jich puće dopomnił.
24 O Israelo, kak wulki je Boži dom! A kak wulka je městnosć jeho wobsydstwa!
25 Wulkich a nima kónca; Horje a nic měrjomny.
26 běchu hobra, kotřiž běchu wot spočatka sem sławni, kotřiž běchu wot tak wulkeje postawy a tak wušikni we wójnje.
27 tych njeje knjez wuzwolił a jim tež nic puć póznaća dał.
28 Was pak buchu zničene, dokelž žanu mudrosć njewobsedźachu, a złožowachu so přez swójsku błaznosć.
29 Štó je do njebjes horje jěł a je jich wzał a z mróčelow dele wzał?
30 Štó je po morju šoł a je ju namakał a budźe je za čiste złoto přinjesć?
31 Nichtó jich puć njeznaje a njemysli na jich puć.
32 Štóž pak wšitko wě, tón ju znaje a je ju ze swojim rozumom wotkrył; štóž je zemju na přeco přihotował, je ju ze štyrinohatymi zwěrjatami spjelnił.
33 Štóž swěcu wusyła, a dźe, tón to zaso woła, a jemu z bojosćemi posłucha.
34 hwězdow so swěćachu w swojich časnikach a wjeselachu so, a hdyž so wón woła, praja: Tu smy; A tak pokazachu z wjesołosću tomu, kiž ju činješe, swětło.
35 To je naš Bóh, a žadyn druhi njemu so njeda, 36 Wón je cyły puć póznaća wotkrył a jeho Jakubej, swojemu wotročkej, a Israelej, swojemu lubowanemu, dał.
37 Po tym pokaza so na zemi a rozmołwješe so z ludźimi.
KAPITEL 4
1 Tole je kniha Božich kazni a Zakoń, kotryž wěčnje traje: Wšitcy, kiž jón dźerža, budźa wožiwjeni; Štóž pak ju wopušći, budźe wumrěć.
2 Wobroć so, o Jakubje, a zapřimń, přewobroć w přitomnosći swětła toho, zo by so rozswětlił.
3 Daj swoju česć žanomu druhemu a nic cuzemu ludej, štož ći pomha.
4 O Israelo, zbožowni smy, přetož štož je so Bohu spodobało, je nam wědy.
5 Budźće dobreje zmužitosće, mój lud, pomjatk Israela.
6 Wy sće so ludam předali, nic swojeho zničenja dla, ale dokelž sće Boha k hněwje ćěrili, sće njepřećelam wudali.
7 Přetož wy sće teho, kiž je was sčinił, wabili, z tym zo sće čerta woprowali a nic Boha.
8 Wy sće na wěčneho Boha zabyli, kotryž je was woćahnył. A wy sće Jerusalema zrudźili, kotryž je was trało.
9 Přetož jako hněw Boži na was přińć widźeše, dźeše wona: Słyšće, wy, kiž w europje bydliće! Bóh je wulku zrudobu na mnje přinjesł;
10 Přetož ja widźach jatbu swojich synow a dźowkow, kotrež je wěčny nad njej přinjesł.
11 Z radosću ju žiwi; Ale pósła ju dale z płakanjemi a zrudobu.
12 Nichtó njesmě so wjeselić nade mnu, wudowu a wopušćenosć wot mnohich, kotřiž su hrěchow mojich dźěći dla zwohidźeni. Dokelž su so wot Božeho zakonja wotchilili.
13 Wy njeznajachu ani jeho wustawki, ani přetworichu po pućach jeho kaznjow, ani njestupichu do plahowanja plahowanja w jeho prawdosći.
14 tych, kotřiž w sionje bydla, dyrbja přińć a na jatbu mojich synow a dźowkow spominać, kotrychž je wěčny na nju přinjesł.
15 Přetož wón je lud wotdaloka nad njej přinjesł, njehańbićiwy lud cuzeje rěče, kotryž ani stareho muža nječesćeše, ani dźěćo njewobžarowaše.
16 tutych su lube dźěći wudowy pokročowali a je sami a bjez dźowkow wopušćili.
17 Ale što móžu ći pomhać?
18 Přetož tón, kiž je tute bědu nad wami přinjesł, was wumóžić z rukow wašich njepřećelow.
19 Dźiće waš puć, o moje dźěći, dźe waš puć, přetož ja sym zapusćeny.
20 Sym płašć měra wotpołožił a sej měchanje mojeje modlitwy zwoblěkał.
21 Budźće dobreje zmužosće, o moje dźěći, rjejće ke Knjezej, a wón was wumóži z mocy a ruki njepřećelow.
22 Přetož moja nadźija wotpočuje na wěčnym, zo was wuchować budźe. A radosć mi so dósta, zo je so ze swjatym smilnosću dla dźakowało, kotraž was bórze přidźěli z wěčneho, našeho Wumóžnika.
23 Přetož ja sym was wupósłał ze žarowanjom a płakanjom; Bóh pak budźe mi zasodać z wjesołosću a wjesołosću we wěčnosći.
24 Kak su nětko susodźa Sion wašu jatbu widźeli, da změja bórze waše wuchowanje wot našeho Boha widźeć, kotraž z wulkej krasnosću a błyšćom wěčneho nad wami přińdźe.
25 Moje dźěći, wumóži sćerpnje hněw, kotryž wot Boha přez was přińdźe, přetož waš njepřećel je was přesćěhał; Ale bórze budźeš jeho zahubu widźeć a na jeho šiju stupić.
26 Mojich něžnych něžnych pućow šło a buchu preč wzate kaž stadło, kotrež bu wot njepřećelow popadnjene.
27 Budźće dobreje nadźije, o moje dźěći, a wołajće so k Bohu, přetož wy budźeće na njeho spominać, kiž je to na was přinjesł.
28 Přetož kaž bě to waš wotpohlad, so wot Boha wuwinyć, tak jeho pytajće, hdyž so wróćiće, dźesać króć wjace.
29 Přetož tón, kiž je tutu bědu na was přinjesł, přinjesć budźe wam wěčne wjeselo z wašim wumóženjom.
30 Sudam dobra wutroba, Jerusalemje, přetož tón, kiž je ći tute mjeno dał, će tróštuje.
31 hubjenstwow su ći, kiž će nadběhowachu a so nad twojim padom wjeselachu.
32 Hubjenstwo su města, kotrymž twoje dźěći słužachu; běda je ta, kotraž twojich synow přiwza.
33 Přetož kaž so wona nad twojej zahubu wjeseleše a so nad twójm padom wjeseleše, budźe wona přez swójske zapuchnjenje zrudźena.
34 Přetož ja budu jich wulkej črjódźe wysk wzać, a jich hordosć budźe so na žarowanje přeměnić.
35 Přetož woheń přińdźe nad nim z wěčneho, dołho znjesć; A budźe dołhi čas wot čertow wobydlena.
36 Jerusalem, pohladaj wokoło so na wuchod a hladaj z radosću, kotraž so ći wot Boha dźěli.
37 Hlej, twoji synojo přińdu, kotrychž preč pósćeleš, woni přińdu zhromadźeni wot wuchoda do zapada přez słowo swjateho a wjesela so krasnosće Boha.
KAPITEL 5
1 Wotpołož drastu žarowanja a tyšnosć, o Jerusalem, a wobleč hnadu krasnosće, kotraž wot Boha přińdźe do wěčnosće.
2 Ćisń dwójny płašć prawdosće wo tebje, kotraž wot Boha přińdźe. A sadź diadem na twoju hłowu krasnosće wěčneho.
3 Přetož Boh budźe twój błyšć kóždemu krajej pod njebjesami pokazać.
4 Přetož twoje mjeno budźe wot Boha mjenowane we wěčnosći, měr prawdosće a krasnosć pokłonjenja Boha.
5 stawaj, ow Jerusalemje, a stup so do wysokosće a rozhladuj so na wuchod, a pohladaj swoje dźěći, kotrež su přez słowo swjateho ze zapada k ranju zhromadźene a so wopominanja Boha wjesela.
6 Přetož woni su pěši wot tebje wotćahnyli a wot swojich njepřećelow wotwjedźeni; Bóh pak wjedźe jich k tebi, powyšene z krasnosću, jako dźěći kralestwa
7 Přetož Bóh je postajił, zo by so kóžda wysoka hórka a wšitke brjohi z dołheje wobstajnosće powalić a doliny zasypał, zo by zemju stworił, zo by Israel wěsće w krasnosći Boha hić móhł.
8 A tež lěsy a wšitke wonjate štomy maja Israel zaćěmnić po Božej kazni.
9 Přetož Bóh spowjedźe Israel z wjesołosću w swětle swojeje krasnosće ze smilnosću a prawdosću, kotraž wot njeho přińdźe.