KAPITEL 1
KAPITEL 2
1 W dwanatym lěće knjejstwa Nabuchodonosors, kotryž w Ninive, wulkim měsće, knježeše; W dnjach Arphaxads, kotryž knježeše nad Meder w Ekbatanje, 2 A natwari kołowokoło murjow z kamjenjow, kotrež běchu tři łochće šěroke a šěsć łochćow dołhe, a činjachu wysokosć murje sydomdźesat łochćow a jich šěrokosć połsta łochćow. 3 A sadź wěže na swoje wrota, sto łochćow wysoko, a jeho šěrokosć w fundamenće třista łochćow. 4 A wón sčini wrota z toho, haj, wrota, kotrež běchu hač do wysokosće sydomdźesat łochćow zwyšene, a šěrokosć samsnych wučinješe štyrceći łochćow, zo bychu jeho mócne wójska slekli a jeho nóžki w rynku a wójska stajić móhli. 5 Hižo we wonych dnjach wjedźeše kral Nabuchodonosor wójnu z kralom Arphaxadom we wulkej runinje, kotraž je runina na hranicach Ragauwa. 6 A k njemu přińdźechu wšitcy, kotřiž w hórskim kraju bydlachu a wšitcy, kotřiž při Eupraće bydlachu, a Tigris, Hydaspes, a runina Ariocha, kralej Elymejow, a jara wjele ludow synow Chelods, zhromadźichu so k bitwje. 7 A Nabuchodonosor, kral Assyrow, pósła k wšitkim, kotřiž bydlachu w Persiskej, a k wšitkim, kotřiž w zapadźe bydlachu, a k tym, kotřiž bydlachu w Kilikowskej a Damaskusu a Libanusu a Antilibanusu, a k wšitkim, kotřiž bydlachu při mórskim pobrjohu. 8 A tymi mjez ludami, kotrež běchu wot Karmela a Galaada a wyšeje Galileje a wulkeje runiny Esdrelo, 9 A wšitkim, kotřiž běchu w Samariji a jeho městach, a zwonka Jordana do Jerusalema a Betanje a Chelusa a Kady a pruda Egyptowskeje a Taphnesa a Ramesse a cyłeho kraja bratřa, 10 doniž jej přez Tanis a Memphis wuńdźe a k wšitkim wobydlerjam Egyptowskeje, doniž njepřińdźe jej na hranicy Etiopiskeje. 11 Ale wšitcy wobydlerjo kraja dźeržachu so na kaznju Nabuchodonosora, krala Asyrow, a njećehnjechu z nim do bitwy. Přetož njebojachu so před nim, haj, wón steješe před nimi kaž muž, a woni pósłachu jeho pósłancy bjez wuspěcha a z hańbu wot nich. 12 Tohodla bě Nabuchodonosor jara rozzłobjeny na tutón cyły kraj a přisahaše při swojim trónje a mócnarstwje, zo by so wijeł wjećić na wšěch pobrjohach Kilikiskeje, Damaskusa a Syriskeje, a daß er mit dem Schwert alle Bewohner des Landes Moab und die Kinder Ammons und ganz Judäa mori. A wšitcy, kotřiž běchu w Egyptowskej, doniž njepřińdźeće na hranicy wobeju morjow. 13 A wón sćahny w sedmym lěće ze swojej mocu w bitwinym porjedźe přećiwo kralej Arphaxadej, a wón doby w swojej bitwje, přetož wón wali wšu móc Arphaxada a wšitkich jeho jěcharjow a wšitkich jeho wozow. 14 A wón sta so z knjezom swojich městow a přińdźe do Ekbatana a wza wěže a zapusći swoje dróhi a přeměni jich rjanosć do hańby. 15 wón wza tež Arphaxad w horach Ragauwa a přetočeše jón ze swojimi kłokami a zniči jón na wonym dnju dospołnje. 16 A wón wróći so po tym do Niniwa, a wón a jeho cyła bobrija wšelakich narodow bě jara wulke mnóstwo wójnskich ludźi, a tam sčini sej to přijomnje a swjećeše stodwaceći dnjow.
1 A we wosomnatym lěće, na dwajadwacetym dnju prěnjeho měsaca, rěčeše so w domje Nabuchodonosora, krala Asyrow, daß wón, kaž praji, so wjećić měł po cyłej zemi. 2 A wón zawoła wšitkich swojich zastojnikow a wšitkich swojich zemjanow k sebi, zdźěli jim swoju tajnu radu a wujědźe tyšnosć cyłeje zemje ze swójskeho erta. 3 A woni wobzamknychu, wšo mjaso zničić, kiž posłucha kazni jeho huby njenasłuchaše. 4 A hdyž bě swoju radu skónčił, powoła Nabuchodonosor, kral Assyrow, Holofernes, hejtman swojeho wójska, kiž jemu najbliže steješe, a rjekny jemu: 5 Tak praji wulki kral, Knjez cyłeje zemje: Hlej, ty dyrbiš z mojeje přitomnosće wuchadźeć a sto tysac ludźi z tobu wzać, kotřiž so swójskej mocy dowěrjeja; A ličba koni ze swojimi jěcharjemi dwanaćetysac. 6 A ty dyrbiš přećiwo cyłemu zapadnemu krajej ćahnyć, dokelž su moju kaznju zanjechali. 7 A ty dyrbiš wozjewjeć, zo mi zemju a wodu wobradźa; přetož ja budu so slečeć w swojim hněwje přećiwo nim a cyłe wobličo zemje z nohomaj swojeho wójska, a ja budu jim k popadej dać. 8 A jich zabite budu jich doły a rěčki pjelnić a milina budźe so ze swojimi mortwych pjelnić, doniž wón přez brjoha njestupi. 9 A ja powjedu je jako jatych do najdalšeho kuta cyłeje zemje. 10 tohodla dyrbiš hić. A wzmi mi do toho wšitke jich pobrjohi, a jeli chcedźa so ći wudawać, dyrbiš je za mnje chować hač do dnja jich chłostanja. 11 Štož pak rebelow nastupa, da nima twoje wóčko je šonować; Ale donjes je k rězawje a wólšuj ju, hdźežkuli tež dźeš. 12 Přetož tak dołho sym žiwy, a přez móc mojeho mócnarstwa, chcu wšitko, štož sym rěčał, ze swojej ruku činić. 13 A dźiwaj na to, zo njepřestupiš žane kaznje twojeho Knjeza, ale wone dospołnje spjelniš, kaž sym ći to přikazał, a wotstorkuješ, je nječinić. 14 Da wustupi Holofernes z přitomnosće swojeho knjeza a zawoła wšitkich bohotow a hłownych ludźi a oficěrow wójska Assury. 15 A wón zhromadźi wuzwolenych k bitwje, kaž bě jemu jeho knjez přikazał, na sto dwaceći tysac a dwanaće tysac prokowych třělbow na konje. 16 A wón jich nastaji, kak je wulke wójsko za wójnu přikazane. 17 A wón wza kamele a wosoły k swojim wozam, jara wulku ličbu. a wowcy, woły a kozy bjez ličby: 18 A dosć zastaranja za kóždeho muža wójska a wjele złota a slěbra z krala. 19 A wón wućahny a wućahny ze wšěmi swojimi mocami, zo by kralej Nabuchodonosorej na jězbje šoł a cyłe wobličo zemje do zapada ze swojimi wozami a jěcharjemi a jich wuzwolenymi wotročkami pokrył. 20 A tež wjele krajow přińdźe z nimi kaž skopčki a kaž pěsk zemje, wšako bě mnóstwo njeličomne. 21 A woni wućahnychu wot Ninive z třoch dnjowych zmijow do runiny Bectileta a namjetowachu wot Bectileta blisko hory, kotraž leži k lěwicy hornjeho Kilikiskeje.
22 A wón wza swoje cyłe wójsko, swojich wotročkow, jěcharjow a wozow a ćehnješe wottam do horow. 23 A woni zničichu Phuda a Luda a skazyštaj wšitkich synow rasy a synow Israela, kotřiž běchu w pusćinje na juhu kraja Chelličanow. 24 A wón ćehnješe přez Euphrat a ćehnješe přez Mezopotamisku a zniči wšitke wysoke města, kotrež ležachu při rěce Arbonai, doniž k morju njepřińdźe. 25 A wón wza hranicy Kilikiskeje a mori wšitkich, kotřiž so jemu spjećowachu, a přińdźe na hranicy Japheta, kiž sahachu do juha přećiwo Arabskej. 26 Wobdawaše tež wšitke dźěći Madiana a spali swoje hěty a skazy swoje wowče hródźe. 27 A wón ćehnješe dele do runiny Damaskusa za čas pšeńčnych žnjow a spali wšě swoje pola a zniči swoje stadła a stadła, zapusći swoje města a zapusći swoje kraje a biješe wšitkich swojich młodych muži z wótrosću mječa. 28 Tohodla padny strach a stróžele před nim nade wšěmi wobydlerjemi mórskich pobrjohow, kotřiž běchu w Sidonje a Tyrusu, a nad tymi, kotřiž w Suru a Ocinje bydlachu, a nade wšěmi, kotřiž w Jemnaanje bydlachu. A ći, kotřiž bydlachu w Azotusu a Askalonje, so jeho jara bojachu. KAPITEL 3 1 A pósłachu pósłanych k njemu, zo bychu wo měrje jednali, a rjeknychu: 2 Hlej, my, słužownicy wulkeho krala Nabuchodonosora, leža před tobu. Zaruč namaj, kak budźe w twojimaj wočomaj derje. 3 Hlej, naše domy a wšě naše městna a wšě naše pšeńčne pola a stadła a stadła a wšitke hěty našich stanow leža před twojim wobličom. Wužiwaj je, kak so ći to lubi. 4 Hlej, tež naše města a jich wobydlerjo su twoji wotročcy; Pój a wobchadźej z nimi, kak so ći derje zda. 5 A mužojo přińdźechu k holofernam a rozkładźechu jemu na tute wašnje. 6 A wón přińdźe ze swojim wójskom na pobrjóh morja, staji Garnizony we wysokich městach a wza jim wuzwolenych muži na pomoc. 7 A woni a cyły kraj kołowokoło přijachu z girlandami, rejemi a bubonami. 8 A tola je wón swoje hranicy potorhał a jich žrawcy pušćał, přetož wón bě wobzamknył, wšitkich bohow kraja zničić, zo bychu so wšitke ludy jenož nabuchodonosorej modlić dyrbjeliA zo bychu so wšitke jazyki a splacy jeho jako Boha wołali. 9 A wón přińdźe přećiwo Esdraelonej blisko Judeje, přez wulke mórske wuskosće Židowskeje. 10 A wón zabi mjez Geba a Skythopolis a přebywaše tam cyły měsac, zo by wšitke wozy swojeho wójska zezběrał. KAPITEL 4 1 synojo Israela, kotřiž w Judeinje bydlachu, słyšachu wšitko, štož bě Holoferne, stotnik Nabuchodonosora, kral Assyrow, ludam načinił, a na kotre wašnje bě wšitke jich temple skazył a zničił. 2 Tohodla so jara před nim bojachu a bojachu so wo Jerusalem a wo templ Knjeza, swojeho Boha. 3 Přetož běchu so před krótkim z jatby nawróćili, a cyły lud Judejska bě so před krótkim zhromadźił, a sudobja a wołtar a dom buchu po wonječesćenju swjećene.
4 A woni pósłachu na wšě pobrjohi Samarije a do wsow a do Bethorona, Běłoma, Jericha, Choby, Esory a do doła Salema: 5 A woni wobsedźachu dočasa wšitke wjerški wysokich horow a přičinichu wsy, kotrež w nich běchu, a zapołožichu zežiwidła za wójnu, přetož jich pola běchu so hakle pozdźe wotžnjeli. 6 A Joacim, wyši měšnik, kotryž bě we wonych dnjach w Jerusalemje, pisaše na tych, kotřiž w Bethuliji bydlachu, a na Betomestham, kiž prěki přećiwo Esdraelonej leži, blisko Dothaima: 7 Wón přikaza jim, chódby hórskeho kraja dźeržeć, přetož pola nich běše zachod do Judeje, a bě lochko, tych zadźeržeć, kiž dele přińdźechu, dokelž bě přechod runy, za najwyše dweju mužow. 8 A synojo Israela činjachu, kaž joacim, wyši měšnik, jim přikazał, ze starymi cyłeho ludu Israela, kiž w Jerusalemje bydleše. 9 A wšitcy Israelića wołachu z wulkej nutrnosću k Bohu, a z wulkej mócnosću ponižowachu swoje duše: 10 Wy a waše žony a jich dźěći a jich skót a kóždy cuzbnik a wotročk a jich wotročcy, kiž běchu sej z pjenjezami wukupili, połožichu měchawu na swoje ledźbowe kóncy. 11 A wšěch muži a žonow a dźěćatka a wobydlerjo Jerusalema padachu před templom a ćisnychu popjeł na swojich włodykow a wupřestrěchu swój měch z před wobličom Knjeza. 12 A woni wołachu wšitkich jednomyslnje k Bohu Israela, zo nochce swoje dźěći k potu dać a swoje žony nic k popadźe a města swojeho namrěwstwa nic zahubitej a swjatnicy k poswjećenju a hańbje a k wjeselu narodow. 13 A Bóh wusłyša jich modlitwy a pohlada na swoje tyšnosće; přetož lud posći so wjele dnjow po cyłej Židowje a Jerusalemje před swjatnicu Knjeza, Wšehomócneho. 14 A Joacim, wyši měšnik, a wšitcy měšnicy, kotřiž před Knjezom stejachu, a ći, kotřiž Knjezej słužachu, dachu swoje ledźby ze měšenjom wobpasać a přinjesechu wšědne zapalne wopory z slubami a swobodnymi darami luda. 15 A woni mějachu popjeł na swojich soburědko a wołachu ze wšej mocu ke Knjezej, wón njech hlada smilnje na cyły dom Israela. KAPITEL 5 1 Da bu Holofernes, stotnikej wójska Assura, rozkładźeny, zo běchu synojo Israela so k wójnje nastajili a chódby hórskeho kraja zašlahali, wšitke wjerški wysokich horow skrućili a w šampanskich krajach zadźěwki połožili. 2 Da bu wón jara rozzłobjeny a zawoła wšitkich wjerchow Moaba a hłownych mužow Ammona a wšitkich bohotow mórskeho pobrjoha: 3 A wón rjekny jim: Prajće mi nětk, wy synojo Chanaans, štóž je tutón lud, kotryž w hórskim kraju bydli, a što su města, kotrež woni wobydla, a što je mnóstwo jich wójska, a w čim je jich móc a sylnosć, a kajki kral je nad nimi sadźeny abo stotnik jich wójska; 4 A čehodla su wobzamknyli, nic ke mni přińć, wjace hač wšitcy wobydlerjo zapada? 5 Tu rjekny Achior, hejtman wšitkich synow Ammons: Zjě nětk mój knjez słowo z erta twojeho wotročka, a ja chcu tebi wěrnosć wozjewjeć wo tutym ludźe, kiž bydli w twojej bliskosći a hory wobydli. 6 tutón lud pochadźa wot Chaldejow:
7 A woni přebywachu dotal w Mezopotamiskej, dokelž nochcychu boham swojich nanow, kotřiž běchu w kraju Chaldeji, sćěhować. 8 Přetož wopušćichu puć swojich prjedownikow a pomminychu so k Bohu njebja, kotrehož Bóh, kotrehož znajachu. A woni storčichu z wobliča swojich bohow, ćěkachu do Mezopotamiskeje a wostachu tam wjele dnjow. 9 A jich Bóh přikaza jim, městno wopušćić, hdźež přebywachu, a ćahachu do kraja Chanaan, hdźež bydlachu a buchu ze złotom a slěbrom a wjele skotu přisporjene. 10 Jako pak so hłódtradanje po cyłym kraju Chanaan nutř wali, ćehnjechu do Egyptowskeje dele a wostachu tam, mjeztym zo buchu žiwi, a buchu tam k wulkej črjódźe, tak zo njemóžeše so jich lud hižo ličić. 11 Tohodla pozběhny so kral Egyptowskeje přećiwo njej a wobchadźeše jich z kónčkojtymi namakankami a poniži jich z cyhelowym dźěłom a sčini jich k njewólnikam. 12 A woni wołachu k swojemu Bohu, a biješe cyły kraj Egyptowskej z njewuhojomnymi bědźemi, a Egyptowčenjo ćisnychu je ze swojich wočow. 13 A Bóh wusuši Čerwjene morjo před nimi, 14 A woni donjesechu na horu Sina a Cades-Barne a ćisnychu wšitkich won, kotřiž w pusćinje bydlachu. 15 A woni bydlachu w kraju Amoriterow, a woni zničichu ze swojej mocu wšitkich esebnerow, a jako ćehnjechu po Jordanje, wzachu cyły hórski kraj do wobsydstwa. 16 A woni ćisnychu chanaanitera, phereciera, Jebusitera a Sychemitera a wšitcy Gergesića před sobu, a wostachu wjele dnjow we wonym kraju. 17 A hačrunjež njeběchu před swojim Bohom hrěšili, dźěše so jim derje, dokelž Bóh, kiž njeprawdu dyba, z nimi bě. 18 Hdyž pak so wot puća wotchileše, kotryž bě jim postajił, buchu we wjele ćežkich bitwach zničeni a jako jeći do kraja wjedźeni, kotryž jim njesłušeše, a templ jich Boha bu na zemju ćisnjeny, a jich města buchu wot njepřećelow zabrane. 19 nětk pak staj so k swojemu Bohu wróćiłoj a staj wustupiłoj wot wsow, hdźež běchu rozpjeršeni, a su Jerusalem do wobsydstwa wzali, hdźež je jich swjatnica, a sedźa w horach. Wšako bě bjeztróštne. 20 Tehodla, mój knježe a bohot, hdy by mylenje přećiwo tutomu ludej dawało a to přećiwo swojemu Bohu hrěšiło, chcemy wobmyslić, zo budźe to jeho zahuba, a přeprošuje nas horje a je dobywa. 21 Hdyž pak w jich ludźe žana njeprawdosć njeje, da knjez nětk přeńdu, zo by jich Knjez njezakitował a jich Bóh za nich był, a my hańba budźemy před wšej zemi. 22 A jako bě achior z tutymi słowami hotowy, mórkotachu wšitcy ludźo, kotřiž stejachu wokoło stana, a włodyki holofery a wšitcy, kotřiž při brjoze morja a w Moabawje bydlachu, rěčachu, zo ma jeho morić. 23 přetož, praja woni, njebudźemy so bojeć před wobličom dźěći Israela, přetož hlej, to je lud, kiž nima ani mocy ani móc za sylny bój 24 Tehodla, Knježe Holoferne, chcemy horje hić, a budźeja požčoł, kotraž so wot twojeho cyłeho wójska spóžrěje. KAPITEL 6 1 A jako tumult ludźi, kotřiž běchu wo radu, přestali, rěčeše Holofernes, stotnik wójska Assura, k Achiorej a wšitkim moabijam před wšěmi druhimi ludami:
2 A štó sy ty, Achior, a wotnajerjo Ephraims, daß ty přećiwo nam wěšćił a prajił, zo z ludom Israela wójnu wjesć nimamy, dokelž budźe jich Bóh to škitać? A štó je Bóh hinaši hač Nabuchodonosor? 3 Wón pósćele jeho móc a wón zniči wot wobliča zemje, a jich Bóh ju njewumóže; my pak, jeho wotročcy, budźemy zničić kaž čłowjek; Dokelž njejsu kmane, móc našich koni wudźeržować. 4 Přetož z nimi budźemy jich z nohomaj teptać, a jich hory budu wot swojeje kreje wopite, a jich pola budu ze swojimi ćěłami pjelnjene, a jich stopy njebudu hižo před nami stać móc, přetož woni dospołnje zańdu, rěči kral Nabuchodonosor, Knjez cyłeje zemje, dokelž wón rjekny: Žane z mojich słowow njesmě podarmo być. 5 A ty, Achior, wotnajer Ammons, kiž sy tute słowa rěčał na dnju swojeje njesprawnosće, njedyrbiš moje wobličo wot dźensa wjace widźeć, doniž ja wjećbu njewozmu na tutym ludźe, kiž je z Egyptowskeje wućahnył. 6 A potom budźe mječ mojeho wójska a mnóstwo tych, kiž mi słuža, přez twoje strony hić, a ty budźeš pod jich zabitych padnyć, hdyž ja zaso přińdu. 7 Tohodla budu će moji słužownicy do hórskeho kraja wróćić a so do jedneho z městow pasažow sadźić. 8 A ty njesměš zahinyć, doniž so z nimi njezničiš. 9 A hdyž sej narěčiš, zo bychu je wzali, da njewzmi twoje wobličo; ja sym to rěčał, a žane z mojich słowow njebudźe podarmo. 10 A Holoferne přikaza swojim wotročkam, kotřiž w jeho stanje čakachu, Achiora wzać a jeho do Bethulije dowjesć a jón do rukow dźěći Israela dać. 11 A jeho wotročcy wzachu jeho a wjedźechu jeho z lěhwa do runiny, a ćehnjechu ze srjedźizna runiny do horow a přińdźechu k žórłam, kotrež běchu pod Bethuliju. 12 A hdyž mužojo města widźachu, přimachu k swojim brónjem a dźěchu z města na wjeršk hory, a kóždy, kiž wužiwaše ćisny ćisnywši, wotdźerža jich wot toho, horje stupać, z tym zo kamjenje přećiwo nim mjetaše. 13 Hdyž pak běchu so pod hórku dóstali, zwjazachu Achiora, porazychu jeho a pušćichu jeho pod horu a wróćichu so k swojemu knjezej. 14 Israelčanow pak ze swojeho města dele stupachu a k njemu přiwjedźechu, pušćichu jeho a dowjezechu jeho do Bethulije a předstajichu jeho bohotam města. 15 A to běchu we wonych dnjach Ozias, syn Micha, ze zdónka Simeona, Chabrisa, syn Gothoniela, a Charmis, syn Melchiels. 16 A woni wołachu wšitkich starych města hromadźe, a jich cyła młodźina a jich žony běžachu zhromadnje na zhromadźiznu, a sadźichu Achiora wosrjedź swojeho cyłeho ludu. To wopraša so jeho Ozias za tym, što bě so stało. 17 A wón wotmołwi a wozjewi jim słowa koncila holoferna a wšitke słowa, kotrež bě wosrjedź wjerchow Assury rěčał, a wšo, štož bě Holoferne hordźe přećiwo domej Israela rěčał. 18 A lud so poklakny a so k Bohu pominy a wołaše k Bohu. Přisłowo 19 O Knježe, Božo njebjes, pohladaj swoju hordosć a wobžaruj niski staw našeho luda a hladaj na wobličo tych, kotřiž su tebi dźensa swjeći. 20 A woni tróštowachu Achiora a jeho jara chwalachu.
21 A Ozija wjedźeše jeho ze zhromadźizny do swojeho domu a poda najstaršim swjedźeń. A zazwonichu Boha Israela cyłu nóc prěki na pomoc. KAPITEL 7 1 Na druhich dnjach přikaza Holofernes swojemu cyłemu wójsku a swojemu cyłemu ludej, kiž bě přišło, zo by so jeho přizamknyła, zo by swoje lěhwo přećiwo Bethuliji nabiła, zo by nazymu hórskeho kraja přewzała a wójnu přećiwo dźěćom Israela wjedła. 2 A jich sylni mužojo wotćahnychu na wonym dnju swoje lěhwa, a wójsko wójnskich muži wobsteješe ze stosydomdźesat tysac stopow a dwanaće tysac jěcharjow, nimo bagaže a druhich muži, kotřiž běchu mjez nimi pěši, jara wulke mnóstwo. 3 A woni składowachu w dole pola Bethulije, při studni, a wupřestrěwachu so přez Dothaim do Belmaima a w dołhosći wot Bethulije hač do Cynamona, kotraž leži prěki přećiwo Esdraelonej. 4 Jako pak synojo Israela swoje syły widźachu, běchu jara znjeměrnjeni a dźachu k swojemu blišemu: Nětko budu tući mužojo wobličo zemje naliwać; Přetož ani wysoke hory, ani doły, ani hórki njejsu kmane, swoju wahu njesć. 5 A kóždy přimny k swojim wójnskim brónjam, a hdyž běchu woheń na swojich wěžach zapalili, wostachu cyłu nóc a stražowachu. 6 Na druhim dnju pak wuda Holofernes wšitkich swojich jěcharjow před wočemi dźěći Israela, kotrež běchu w Bethuliji. 7 A wón widźeše chódby k městu horje a přińdźe k žórłam jich wody, wza je a sadźi Garnizonow wot wójnskich ludźi přez nju, a wón sam ćehnješe k swojemu ludej. 8 A wšitcy włodykojo synow Esaus a wšitcy bohotojo luda Moab a hejtmanojo mórskeho pobrjoha přińdźechu k njemu a rjeknychu: 9 Laß nětk naš knjez słowo słyši, zo njeby so twoje wójsko njepowaliło. 10 Přetož lud dźěći Israela njedowěri na swoje hlebije, ale na wysokosć horow, na kotrychž bydli, dokelž njeje lochko, na wjerški swojich horow přińć. 11 Tehodla njewojuja přećiwo nim w bitwišćach, knježe, a njebudźe ani muža twojeho ludu zahinyć. 12 wostań w swojim lěhwje a zdźerž wšitkich mužow swojeho wójska, a přejědźe twojich wotročkow žórło wody do swojeju rukow, kotraž při noze hory wužórli. 13 Přetož wšitcy wobydlerjo Bethulije maja wottam swoju wodu; Tak budźe lačnota jich morić, a woni budźeja swoje město spušćić, a my a naš lud póńdźemy na wjerški horow, kotrež su w bliskosći, a budźeja na nich składować, zo bychu widźeli, zo nichtó z města njepochadźa. 14 A wona a jich žony a jich dźěći so wot wohenja zjědu, a prjedy hač mječ nad nich přińdźe, budu jich w dróhach, w kotrychž bydla, powala. 15 Tak dyrbiš jim lózu mzdu dać; Přetož woni so rozhorichu a njezetkachu twojeje wosoby měrliwje. 16 A tute słowa so holoferne lubjachu a wšitkim swojim słužownikam, a wón poćekny, činić, štož běchu rěčeli. 17 A lěhwo synow Ammons pokročuje a z nimi pjeć tysac Asyrow, a bijachu swoje lěhwo w dole a wzachu wodu a žórła wody dźěći Israela. 18 A synojo Esaus ćehnjechu ze synomaj Ammons horje a składowachu so w horach prěki přećiwo Dothaimej, a woni
pósłachu někotři z nich na juh a na wuchod prěki přećiwo Ekrebelej, to je blisko Chusi, to je při rěčce Mochowicy. A zbytne wójsko Asyrow składowaše w runinje a zakry cyły kraj. A jich stany a wozy buchu před jara wulkim mnóstwom nabite. 19 A dźěći Israela wołachu so ke Knjezej, swojemu Bohu, dokelž jim wutroba zapowě, přetož wšitcy jich njepřećeljo běchu so wobkružili, a wupuća njebě ze swojeje srjedźišćo. 20 A cyła črjóda Assursa wosta štyri a třiceći dnjow wokoło njeje, kaž jeje lakaije, wozy a jěcharjo, tak zo wšitcy swoje wodowe sudobja wšitke wobmyslenja Bethuliasa misnychu. 21 A cisterny buchu wuprózdnjene, a njemějachu dźeń dołho wodu, zo bychu so napili. Přetož dachu jim k piću po měrje. 22 Tehodla běchu jich małe dźěći nimo sebje, a jich žony a młodźency zaměnichu a padnychu po dróhach města a při wrotach, a njebě hižo žana móc w nich. 23 A cyły lud zhromadźi so k Oziasej a předstejićerjej města, młodźencam, žonam a dźěćom, a rjeješe z wulkim hłosom a rěčeše přede wšěmi najstaršimi: 24 Bóh budź mjez nami a wami, přetož wy sće nam wulku škodu načinili, z tym zo njejsće sej wot dźěći Assursa měr žadali. 25 Přetož nětkole njejsmy pomocnikow, ale Bóh je nas do jich rukow předał, zo bychmy z lačnosću a wulkej skaženjom před nimi porazyli. 26 Tehodla wołaj k tebi a přepodaj ludej holofery a swojemu cyłemu wójsku cyłe město k pokłonjenju. 27 Přetož je lěpje za nas, hdyž jim popad činimy, hač před lačnosću wumrěć; přetož chcemy jeho słužownicy być, zo su naše duše žiwe a nic smjerć našich dźěći před našimi wočemi widźeć a nic na smjerć našich žonow a našich dźěći njewuměraja. 28 My swědčimy přećiwo wam njebjesa a zemju a našeho Boha a Knjeza našich wótcow, kiž nas chłosta po našich hrěchach a hrěchach našich wótcow, zo by nječinił, kaž my dźensa rjekli smy. 29 A wosrjedź zhromadźizny bě wulke płakanje, kiž bě jednomyslne. A woni wołachu k Bohu, ke Knjezej, z wulkim hłosom. 30 A Ozias rjekny jim: Bratřa: Budźće dobreje zmužitosće, přeprošujće nam hišće pjeć dnjow wutrać, w kotrychž Knjez, naš Bóh, swoju smilnosć přećiwo nam wobroći; Přetož wón nas cyle wopušćić njebudźe. 31 A hdyž so tute dny minu a nam žana pomoc njepřicpěwa, da chcu činić po twojim słowje. 32 A wón rozpróni lud, kóždy po swojim obhuće. A dźěchu k murjam a wěžam jich městaA pósła žony a dźěći do swojich domow, a wone buchu jara niske do města dowjezeni. KAPITEL 8 1 W tamnym času pak słyšeše Judith wo tym: dźowka merarija, syna woła, syna Josephsa, syna Ocela, syna Elcia, syna Ananiasa, syna Gedeona, syna Rafaimy, syna Acitho, syna Elija, syna Eliaba, syna Nathanaela. Syn Samaela, syn Salasadals, syn Israela. 2 A Manasses bě jeje muž z jeje zdónka a jeje přiwuznistwa, kotryž při ječmjenjom zemrě. 3 Přetož hdyž na polu snopy nawjaza, přińdźe horcota nad jeho hłowu, a wón padny na jeho skład a zemrě w měsće
Bethulia, a woni pochowachu jeho ze swojimi nanami na polu mjez Dothaimom a Balamo. 4 Judith bě potajkim tři lěta a štyri měsacy wudowa w swojim domje. 5 A wona sčini jej stan na třěše swojeho domu a sćahny swoje měšenje přez ledźby a drastu jeje wudowy. 6 A wona posći so wšě dny swojeje wudowiny, z wuwzaćom předwječorow sabatow a sabbatow a předwječorow nowych měsačkow a nowych měsačkow a swjedźenjow a swjatočnych dnjow Israelskeho domu. 7 měješe tež rjane wobličo a bě jara rjenje wobhladać, a jeje muž Manasses bě swoje złoto a slěbro a wotročkow a mólbu a skót a ležownosće zawostajił. A wona wosta na nich. 8 Und gab keinen, der ihr ein böses Wort gab. Přetož wona so Boha jara boješe. 9 Jako nětk złe słowa luda přećiwo bohotej słyšeše, padnychu do womory, dokelž falowachu wody. přetož Judith bě wšitke słowa słyšała, kotrež bě Ozias k nim rěčała, a wón bě přisahała, město po pjeć dnjach Asyričanam přepodać; 10 A wona pósła swoju komorničku, kotraž měješe knjejstwo nade wšěm, štož měješe, zo by Ozias a Chabrisa a Charmisa, starych města, mjenowała. 11 A přińdźeštaj k njej, a wona dźeše jim: Poskajće mje nětk, wy bohotojo wobydlerjow Bethulije! Přetož waše słowa, kotrež sće dźensa před ludom rěčeli, njejsu prawje, z tym zo sće so tuteje přisahi dótknyli, kotruž sće mjez Bohom a was zdokonjeli a rěčeli, a sće slubili, město našim njepřećelam přepodać, Chiba zo, w tutych dnjach wobroći so Knjez na was, zo by wam pomhał. 12 A štó sće nětk, kiž sće dźensa Boha spytali a na Božim městnje mjez čłowjeskimi dźěćimi stejiće? 13 A nětk pruwujće Knjeza, Wšehomócneho, ale wy njebudźeće ničo wědźeć. 14 Přetož njemóžeće hłubokosć wutroby čłowjeka namakać, hišće móžeće zaznawać, što wón mysli; kak móžeće potom Boha wuslědźić, kiž je to wšitko činiło, a jeho zmysł spóznać abo jeho wotpohlad zapřimnyć? Ně, moji bratřa, njewabi Knjeza, našeho Boha, nic k hněwje. 15 Přetož hdyž nam w běhu tutych pjeć dnjow njepomha, tak ma móc, nas zakitować, hdyžkuli chce, haj kóždy dźeń, abo nas před našimi njepřećelemi zničić. 16 njewjazajće Radu Knjezowu, našeho Boha, přetož Bóh njeje kaž čłowjek, zo by wohrožowany był; Njeje tež kaž Syn čłowjeka, zo měł chabłać. 17 Tohodla nas na jeho wuchowanje čaka a jeho wo pomoc prosyć, a wón budźe naš hłós słyšeć, hdyž so jemu to lubi. 18 Wšako njeje w našim času nichtó stanył, a njeje tež nětko w tychle dnjach žanoho, ani zdónka, ani swójby, ani luda, ani město mjez nami, kotrež so bohow njemdótkaja, kiž su z rukomaj činili, kaž je něhdy było. 19 Tohodla su naši wótcojo mječej a popadej dali a mějachu wulki pad před našimi njepřećelemi. 20 Ale njeznajemy žanoho druheho Boha, tehodla dowěrjamy so tomu, zo njebudźe ani nas ani někoho z našeho ludu zacpěć. 21 Přetož hdyž tak bjerjemy, budźe cyle Židowska zapusćena, a naša swjatnica budźe skažena. A wón budźe wonječesćenje samsnych přez našu hubu žadać. 22 A zamóžnosć našich bratrow a jastwo kraja a zapróšenje našeho herbstwa budźe wón mjez pohanami na našu hłowu
stajeć, hdźežkuli budźemy w wotročstwje; A budźemy mjerzanje a hańba za wšitkich, kotřiž nas wobsedźa. 23 Přetož naše wotročstwo njebudźe na hnadu sudźene, ale Knjez, naš Bóh, budźe jich k hańbje wobroćić. 24 Tehodla, ow bratřa, wotprošujće nam našim bratram přikład, přetož jich wutroba wotwisuje wot nas, a swjatnica a dom a wołtar na nas wotpočuja. 25 Dźakujemy so tež Knjezej, našemu Bohu, kiž nas pruwuje, kak je našich wótcow pruwował. 26 Mysli na to, što z Abrahamom činješe a kak wón Isaaka na probu staji, a što so z Jakubom w Mezopotamiskej w Syriskej sta, jako by wowcy Labana, bratra swojeje maćerje, pasł. 27 přetož wón nas njeje we wohenju pruwował, kaž je to činił, zo by jich wutroby pruwował, a wón njeje tež žanu wjećbu na nas wzał, ale Knjez šwika tych, kiž so jemu bliža, zo by jich napominał. 28 A Ozias rjekny jej: Wšitko, štož sy rěčał, sy z dobrej wutrobu rěčał, a njeje žanoho, kiž by twoje słowa zaprěć móhł. 29 Přetož to njeje prěni dźeń, na kotrymž so twoja mudrosć zjewi; Ale wot spočatka twojich dnjow je cyły lud twój rozum znał, dokelž je zmyslenje twojeje wutroby dobre. 30 Lud pak bě jara lačny a nuzowaše nas, jim činić, štož smy rěčeli, a přisahu nad nami přinjesć, kotrehož njedótknjemy. 31 Tehodla modl so nětk za nas, přetož ty sy bohabojazna žónska, a Knjez nas poswjeći, zo bychmy naše cisty pjelnili, a njebudźemy wjace womory. 32 A Judith rjekny jim: Wusłyš mje, a chcu něšto činić, štož so přez wšitke rody přez dźěći našeho ludu stanje. 33 Wy budźeće tutu nóc před wrotami stać, a ja chcu ze swojej komornicu ćahnyć, a w dnjach, dokelž sće slubili, město našim njepřećelam přepodać, budźe knjez Israel přez moju ruku domapytać. 34 Njepraša pak so za mojim skutkom, přetož nochcu wam to wozjewjeć, doniž njejsu wěcy zdokonjane, kotrež činju. 35 A Ozias a wjerchojo rjeknychu jej: Dźiće w měrje, a Bóh Knjez budź před wami, zo by wjećba wzał na našich njepřećelow. 36 A woni wróćichu so ze stana a podachu so do swojich wuliwow. KAPITEL 9 1 Judit padny na swoje wobličo, sypaše popjeł na jeje hłowu a napławi měch, z kotrymž bě zdrasćena. A wo čas, hdyž bu woruch wony wječor w Jerusalemje w domje Knjeza woprowany, wołaše Judit z wulkim hłosom a rjekny: 2 O Knježe, Bóh mojeho Wótca Simeona, kotremuž mječ daš, zo by wjećbu wzał na cuzbnika, kotřiž pas sćerby rozpušćichu, zo bychu ju wopancali, a k swojej hańbje dar wotkryli a swoju knježniskosć k swojej hańbje zanjerodźili; přetož ty praješe: A tola sčinichu: 3 Tehodla sy swojich knježićelow morić dał, da zo bychu swoje łožo z kreju barbili, dokelž buchu zjebani, a wotročcy ze swojimi knjezami a knjezami na swojich trónach wusměšowachu. 4 A ty sy jich žony do popada dał a jich dźowki zajatych, a wšitkón popad dyrbi so pod twoje lube dźěći rozdźělić. kiž běchu wot twojeho zapala hnute a zanjerodźenje jeje kreje
zacpěte a će wo pomoc zazwonichu: Ow Božo, Ow mój Božo, posłuchaj tež mje jako wudowu. 5 Přetož njejsy jenož to skutkował, ale tež to, štož je do toho wupadnyło a štož je po tym přišło; Ty sy wo wěcach rozmyslował, kotrež nětko su a te přińdu. 6 Haj, štož sy postajił, to bě přihotowane, a dźeše: Hlej, my smy tu, přetož wšitke twoje puće su spřihotowane, a twoje sudźenja su w twojim naddźěłku. 7 Přetož hlej, Asyrčenjo rozmnožeja so w swojej mocy; Woni su nadobni z Roßom a čłowjekom; woni chwala so sylnosće jich lakaijow; Dowěrjeja so na znački a hlebiju a prok a hołk a tołk; A njewěs, zo sy ty Knjez, kiž bitwy łama: Knjez je twoje mjeno. 8 Ćisń jich mocy porazyć w swojej mocy a ponižuj swoju móc w swojim hněwje; přetož woni su sebi předewzali, swoju swjatnicu zanjerodźić a chatu, w kotrejž twoje krasne mjeno wotpočuje, zanjerodźić a róžk twojeho wołtarja z mječom porazyć. 9 Hladaj swoju hordosć a pósćlń swój hněw na jeje hłowu. Daj mojej ruce, kotruž sym wudowa, móc, kotruž sym dóstał. 10 dyri přez zamylenje mojeju hubow wotročka z princom a wjercha z wotročkom, rozłama swoju zrósć přez ruku žony. 11 Přetož twoja móc njewobsteji w syle a twoja móc w Sylnych; přetož ty sy Bóh potłóčowanych, pomocnik potłóčowanych, zachowanje słabych, škitar zhubjenych, wuchowar tych, kotřiž su bjez nadźije. 12 Prošu će, prošu će, o Bóh mojeho Wótca a Boha namrěwstwa israela, Knjez njebjes a zemje, stworićel wody, kral wšitkich stworjenjow, wusłyš moju modlitwu! 13 A sčiń swoju narěč a moje wobšudnistwo k swojej ranje a swojej smužce, kotruž su surowe přećiwo twojemu zwjazkej a twojemu wuswjećenemu domej a wjerškej Siona a přećiwo domej wobsydstwa twojich dźěći planowali. 14 A laß jedes Volk und jeden Stamm anpóznać, daß du der Gott aller Macht und Macht und daß es es anderen gibt, der Volk Israel beschützt als du. KAPITEL 10 1 Po tym bě přestała k Israelowemu Bohu wołać, a bě wšitke tute słowa kónc činiła. 2 Pozběhny so, hdźež bě padnyła, zawoła swoju čeladu a dźěše dele do domu, w kotrymž bydleše na sabatowych dnjach a na swojich swjedźenskich dnjach. 3 A wona wotćahny měchawu, kotrež zwoblěka, a wobleče so šaty swojeho dźěłanja a zwoblěka so swoje ćěło přez a z wodu a žałbowaše sej z drohotnej žałbu a plećeše swoje włosy na hłowje a wobleče so wobruč na to a wobleče so swoje wjesołe drasty, z kotrymiž bě zdrasćena za čas žiwjenja swojeho muža. 4 A wona wza sandale na noze a połoži swoje prokancy a swoje rjećazki a swoje rynki a jeje nawušnicy a wšě jich debjenki wokoło so a pyšeše so zmužiće, zo by woči wšitkich mužow wabiła, kotrychž mějachu widźeć. 5 A wona da swojemu słužomnemu blešce wina a karan wolija a napjelni měch z sušenkojtym zornom a figowcami a z drobnym chlěbom. A wona sfałdowa wšě tute wěcy hromadźe, A połoži ju na nju. 6 A dźěchu won na wrota města Bethulije a namakachu tam Ozias a starych města, Chabrisa a Charmisa, stejo.
7 A jako widźachu, zo bě jeje wobličo a swoja płašć změnjena, dźiwachu so jara nad jeje rjanosću a rjeknychu k njej: 8 Bóh, Bóh našich wótcow, daruj tebi hnadu a dokonja swoje předewzaća k česći dźěći Israela a k zwyšenju Jerusalema. Potom so k Bohu pomjenowachu. 9 A wona rjekny jim: Přikazaj, zo mi wrota města wotewrja, zo bych wućahnył, zo bych to zdokonjał, wo čimž sće ze mnu rěčeli. To młodźencam přikazachu, so jej wočinić, kaž bě wona rěčała. 10 A hdyž běchu to činili, dźěše Judit won, wona a jeje słužobna z njej. A mužojo města za njej hladachu, doniž njebě po horje zalězła, a doniž njebě so doł stała a ju wjace widźeć njemóžeše. 11 A woni wućahnychu runu smuhu do doła, a prěnja straža Asyrow zetka ju. 12 A wza ju a so ju wopraša: Ke kotremu ludej słušeš? A zwotkel dźeš? A dokal dźeš? A wona dźeše: Ja sym žónska hebrejow a sym před nimi ćeknyła, přetož woni budu wam daći, zo byšće so zjědli. 13 Und ich komme vor Holofernes, den Hauptmann deines Heeres, um słowa der Wahrheit zu veranden. A ja chcu jemu puć pokazać, kak móže tam hić a cyły hórski kraj zdobyć, bjez toho zo ćěło abo žiwjenje jednoho ze swojich muži zhubju. 14 Jako nětko mužojo swoje słowa słyšachu a jich wobličo widźachu, dźiwachu so jara nad jeje rjanosću a rjeknychu k njej: 15 Sy swoje žiwjenje wuchował, z tym zo sy chwatał, do přitomnosće našeho Knjeza zalězć. Tuž pój nětk do jeho stana, a někotři z nas budu tebje wjesć, doniž njejsu će do jeho rukow dali. 16 A hdyž před nim stejiš, njeboj so w swojej wutrobje, ale pokaž jemu po swojim słowje; A wón budźe će derje prosyć. 17 A woni wuzwolichu z nich sto muži, kotřiž mějachu jich a swoju čeladu přewodźeć. A woni dowjezechu ju do stana holoferna. 18 A bě to hołk a tołk w cyłym lěhwje, přetož jich přińdźenje bu mjez stanami wótře, a wobkružichu ju, jako před stanom holobarstwa steješe, doniž jemu wo njej njepowědachu. 19 A woni dźiwachu so nad swojej rjanosću a wobdźiwachu jeje dla dźěći Israela, a kóždy rěčeše swojemu blišemu: Štó by tutón lud zacpěł, kotryž ma tajke žony mjez sobu? Njewlečenje njeje derje, zo jedyn z nich zwostanje, kotryž, hdyž so pušći, cyłu zemju zjebać. 20 A ći, kiž ležachu pola holoferne, dźěchu won, a wšitcy jeho wotročcy dowjedźechu jich do stana. 21 holofernow pak wotpočowaše na swojim lěhwje pod baldachinom, kiž bě z purpurom a złotom a smaragdami a drohokamjenjemi plećeny. 22 A woni jemu wot njeje pokazachu; A wón stupi před swój stan ze slěbornymi lampami před sobu. 23 A jako Judit před njeho a jeho słužownikow stupi, dźiwachu so wšitcy nad rjanosću swojeho wobliča. A wona popadny na swoje wobličo a wopokaza jemu česćowanje, a jeho słužownicy ju zběhnychu. KAPITEL 11 1 Da rjekny Holoferne k njej: Žónska, budź dobreje nadźije a njeboj so w twojej wutrobje; přetož njejsym nikomu ničo
činił, kiž bě zwólniwy, Nabuchodonosorej, kralej cyłeje zemje, słužić. 2 Hdy by nětk twój lud, kiž by w horach bydlił, njeby pola mje zapalił, njebych swojeho hlebija přećiwo nim pozběhnył, ale woni su sej sami tajki činili. 3 nětk pak mi praj, čehodla sy před nimi ćeknył a k nam přišoł, přetož ty sy přišoł, zo by tebje škitał; Budź derje žiwy, ty dyrbiš tutu nóc žiwy być a zwonka njeje: 4 Přetož nichtó njesmě ći ničo přispoćerpić, ale tebje derje prosyć, kaž to słužownicy krala Nabuchodonosora činja, knježe. 5 Da dźeše Judit k njemu: Wzmi słowa twojeho wotročka a přeprošuj swoju čestnoho w swojej přitomnosći, a ja nochcu swojeho Knjeza w tutej nocy połkłasć. 6 A hdyž słowam swojeje lubje sćěhuješ, budźe Bóh wěc dospołnje na tebi so stać dać. A Mylord njebudźe swoje wotpohlady misnyć. 7 Kaž Nabuchodonosor, kral cyłeje zemje, je žiwy a kak je jeho móc žiwa, kotryž je će pósłał, zo bychu wšo žiweho zachowali; přetož nic jenož čłowjekojo budu jemu při tebi słužić, ale tež zwěrjata pola a skót a ptački njebjes budu přez swoju móc žiwe pod nahimi a swojim cyłym domom. 8 Přetož my smy wo twojej mudrosći a twojej politice słyšeli, a budźe po cyłej zemi rozprawjene, zo sy jenož wuběrnje po cyłym mócnarstwje a mócnje w póznaću a wulkotnje w rjekowskich skutkach wójny. 9 Štož nětk wěc nastupa, kotruž je achior w twojej radźe rěčał, tak smy jeho słowa słyšeli; Přetož mužojo z Bethulije su jeho wuchowali, a wón je jim wšěm wozjewił, zo je k tebi rěčał. 10 Tehodla, ow Knježe a bohot, njedźiwaj na jeho słowo; Połož pak to do swojeje wutroby, přetož je wěrno, přetož naš lud njebudźe pochłostany, a mječ jich dobyć njemóže, chibazo hrěšić přećiwo swojemu Bohu. 11 A nětk, zo njeby mój knjez přewinył a swój wotpohlad zadźěwał, je nětko samo smjerć wo nich přišła, a jich hrěch je jich dosćahnył, z čimž swojeho Boha k hněwej wabja, hdyžkuli budu něšto činić, štož činić njeda. 12 Přetož jich zežiwidła jim faluja, a wša jich woda je snadna, a su wobzamknyli ruku na swój skót kłasć, a su sej předewzali, wšo jěsć, štož je Bóh jim přez swoje zakonje zakazał jěsć. 13 A woni su rozsudźeni, prěnički dźesateho wina a wolija wudać, kotrež běchu wustrowili a měšnikam wobchowali, kotřiž w Jerusalemje před wobličom našeho Boha słuža. Zo nikomu ludej dowolene njeje, so jeje z rukomaj dótknyć. 14 wšako su někotři do Jerusalema pósłali, dokelž tež woni, kotřiž tam bydla, to samsne činili, zo bychu jim licencu ze senata přinjesli. 15 Hdyž pak jim słowo přinjesu, budu to hnydom činić, a woni budu ći date, zo bychu so hišće samsny dźeń zničili. 16 Tohodla sym, twoja słužownica, kotruž to wšitko wěm, před jeje přitomnosću ćeknyła. A Bóh je mje pósłał, zo bych z tobu wěcy činił, přez čož budźe so cyła zemja dźiwać, a štó budźe to słyšeć. 17 Přetož twój wotročk je pobožny a słuži Bohu njebjes wodnjo a w nocy. Tehodla, knježe, chcu ja při tebi wostać, a twój wotročk póńdźe w nocy do doła, a ja chcu so k Bohu modlić, a wón budźe mi prajić, hdyž su jich hrěchi swjećili. 18 A ja přińdu a budu ći pokazać, potom budźeš so ty ze swojim cyłym wójskow slec, a žadyn z nich njebudźe so ći spřećiwić.
19 A ja powjedu će přez srjedźiz judeje, doniž njepřińdźeš před Jerusalemom. A ja budu twój trón dosrjedźa sadźić. A ty dyrbiš jich ćěrić kaž wowcy, kiž pastyrja nimaju, a psyk tebi ani jeho klamu njewotewri; přetož to je so mi prajiło po mojej předwědy, a je so mi připowědało, a ja sym pósłany, tebi to prajić. 20 A jich słowa so holoferne a wšitkim jeho słužownikam lubjachu. A dźiwachu so nad swojej mudrosću a rjeknychu: 21 njeje žaneje tajkeje žony wot jednoho kónca zemje hač k druhemu, dla rjanosće mjezwoča kaž tež mudrosće słowow. 22 Runje tak rěčeše Holoferne k njej: Bóh je derje na tym činił, so před lud pósłać, zo by móc w našimaj rukomaj była a skaženje nad tymi, kotřiž so mojeho Knjeza waža. 23 A nětk sy rjany w swojim wobliču a duchapołnje w swojich słowach: Jeli činiš, štož sy prajił, budźe twój Bóh mój Bóh, a budźeš bydlić w domje krala Nabuchodonosora a budźeš po cyłej zemi znaty. KAPITEL 12 1 Und er přikaza, ju nutř přinjesć, hdźež bě jeho taler kryty. A přikaza jej, jej swójske mjaso spřihotować, a wona měła wo swójskim winje pić. 2 A Judith rjekny: Ja nochcu wo tym jěsć, zo njeby k mjerzanju dóńło, ale dyrbi so za mnje starać wot toho, štož sym sobu přinjesła. 3 To rjekny holoferne k njej: Hdyž twoja profylaksa misnje, kak mamy ći potom to samsne dać? Wšako nichtó z twojeho luda pola nas njeje. 4 A Judit dźeše jemu: Tak wěrno je twoja duša žiwa, knježe, tak budźe twoja słužowna to, štož mam, wudawać, prjedy hač Knjez přez moju ruku to čini, štož je postajił. 5 A słužownicy holofery donjesechu do stana, a wona spaše hač do połnocy, a wona stany, hdyž bě přećiwo rańšej straži. 6 A pósła holoferne, zo by wuchował: Mój knjez přikaza nětk, zo by twoju modlitwu k modlitwje slekł. 7 A Holofernes přikaza swojej straži, ju zadźeržeć, a tak wosta wona tři dny w lěhwje a dźěše w nocy won do doła Bethulije a wumy so we wodowym žórle pódla lěhwa. 8 A hdyž wona wuńdźe, prošeše wona Knjeza, Boha Israela, jej puć k zbudźenju dźěći swojeho luda wopokazać. 9A wona přińdźe nutř a wosta w stanje, doniž wječor swoje mjaso njejědźeše. 10 A na štwórtym dnju poda Holofernes jenož swójskim słužownikam swjedźensku hosćinu a njezawoła žanoho z oficěrow na swjedźensku hosćinu. 11 A wón rjekny Bagoasej, Eunuchtej, kiž měješe wšo, štož wobsedźeše: Dźi nětko tam a přerěč tutu Hebrejčanku, kotraž při tebi je, zo wona k nam přińdźe a z nami jě a pije. 12 Přetož hlej, by hańba za nas była, hdy bychmy tajku žonu hić dali, bjeztoho zo by jich towaršnosć měł; Přetož hdyž jich k nam njećehnjemy, budźe so nam z směchom wusměšować. 13 Da dźěše Bagoas z přitomnosće holofery a stupi k njej a dźeše: »Tuta rjana knježna so njeboji, k mojemu knjezej přińć a w jeho přitomnosći česćeny być, a pij wino a budź wjesoły z nami a stań so dźensa z jednej z dźowkow Assyrow, kotřiž w domje Nabuchodonosora słuža. 14 Da rjekny Judith k njemu: Štó sym nětko, zo bych swojeho knjeza zaprěł? Luboznje, štož so jemu lubi, to
chcu spěšnje činić, a to ma moje wjeselo być hač na dźeń mojeje smjerće. 15 A wona so pozběhny a pyšeše so ze swojimi šatami a ze wšěmi šatami swojeje žony, a jeje čeladna chodźeše a połoži swoju mjechku kožu na zemju, přećiwo holofernam, kiž bě wot Bagoasa k wšědnej potrjebje dóstała, zo by so na to sydnyła a jěła. 16 Hdyž nětko Judit zastupi a so posydny, holoferna, bě jeho wutroba rozbudźena wot njeje, a jeho duša bě hnuta, a wón přeješe sej jara, z njej hromadźe być. Dokelž wočakowaše wěsty čas, zo by ju zamylił, wot toho dnja, dokelž bě ju widźał. 17 Da rjekny Holoferne k njej: Pij a budź wjesoły z nami. 18 Da rjekny Judit: »Ja chcu nětko pić, knježe, přetož moje žiwjenje je dźensa we mni wjetše hač wšitke dny wot mojeho poroda. 19 A wona wza a jědźeše a piješe před nim, štož bě jeje čeladnica wobradźiła. 20 A holoferne měješe wulke wjeselo na njej a piješe wjace wina, hač bě hdy na jednym dnju pił, wot toho časa, zo bě so narodźił. KAPITEL 13 1 Hdyž bě nětko wječor přišoł, chwatachu jeho wotročcy hić, a Bagoi wulehnychu swój stan wonka a pušći pinčnikow z přitomnosće swojeho knjeza. A lehnyštaj so do łoža, dokelž běštaj wšitcy mučni, dokelž bě tón swjedźeń dołhi. 2 A Judit wosta sama w stanje wróćo, a holoferne ležeše sama na swojim łožu, dokelž bě z winom napjelnjeny. 3 Judith pak bě swojemu słužomnemu přikazała, před jeje spanskej činju stać a na nju čakać. dokelž wona praješe, zo by k swojim modlitwam hić chcyła, a wona rěčeše k Bagoinam po samsnym předpohledźe. 4 A wšitcy dźěchu won, a nichtó njezwosta w spanskej stwičce, ani mały ani wulki. Tuž steješe Judit na swojim lěhwje a rěčeše w swojej wutrobje: Ow Knježe, Božo wšeje mocy, hladaj tutón dar na skutkach mojeju rukow k zwyšenju Jerusalema. Přetož nětko je na času, twojemu herbstwu pomhać a twoje předewzaća wukonjeć k zničenju njepřećelow, kiž su so přećiwo nam pozběhnyli. 6 A wona stupi k stołpej łoža, kotrež na kóncu holoferna steješe, a wza wottam swoje wotbočenje dele. 7 A wón přistupi do swojeho łoža, wrjesny swoje hłowne włosy a rjekny: Syl mje, o Knježe, Božo Israelowy, dźensa! 8 A wona dyri jemu dwójce ze wšej mocu na šiju a wza jemu hłowu. 9 A wón wali so swojeho žiwota z łoža dele a storhny baldachin ze stołpow dele. A potom woteńdźe a da holoferna swoju hłowu swojeje słužownicy; 10 A wonaj sčini to do swojeho měcha z mjasom, a dźěštaj zhromadnje po swojej zwučenosći k modlitwje, a hdyž dóńdźeštaj nimo lěhwa, wobkružištaj doł a zalězeštaj na horu Bethulia a přińdźeštaj k wrotam samsneho. 11 A Judith rěčeše w dalinje k stražnikam při wrotach: Wočiń, wočiń wrota! Božo, naš Božo, je z nami, zo by swoju móc hišće w Jerusalemje a jeho wobrónjene mocy přećiwo njepřećelej pokazał, kaž je to dźensa činił. 12 Hdyž pak słyšachu mužojo swojeho města swój hłós, chwatachu k wrotam swojeho města dele stupać, a wołachu najstaršich města.
13 A potom běžachu wšitcy hromadźe, mali a wulcy, přetož bě jim cuze, zo bě přišła. Tam wočinichu wrota a přijachu a sčinichu woheń k zažehlinju a zestupachu so wokoło nich. 14 A wona porěča z wulkim hłosom k nim: Chwalće, chwalće Boha, chwalće Boha, praju ja, přetož wón njeje swoju smilnosć z israelskeho doma wzał, ale našich njepřećelow zničił přez mojej ruce w tutej nocy. 15 A wona wza hłowu z měcha, pokaza jeho a dźeše jim: Hladajće hłowu holofery, hejtmana wójska Asury, a widźiće baldachina, w kotrymž ležeše w swojej pići; A Knjez je jeho pobił z ruku jedneje žónskeje. 16 Tak wěrno knjez je žiwy, kiž je mje na mojim puću dźeržał, tak je jeho moje wobličo zawjedł hač do swojeje zahuby, a tola njeje hrěšił na mni, zo by mje zanjerodźił a wohańbił. 17 A cyły lud bě cyle zadźiwany, pokłoni so a pokłoni So Bohu a rjekny jednomyslnje: Chwališ so ty, o naš Bóh, kiž sy dźensa njepřećelow swojeho luda zničił. 18 Da rjekny Ozias k njej: »Dźowka, chwaliła sy wot najwyšeho Boha wo wšitkich žonach na zemi; A chwatał je Bóh, kiž je Knjez, kotryž je njebjo a zemju stworił, kotryž je će předał, hłowje našich njepřećelow hłowu wotrazyć. 19 Tehodla njebudźe so twoja nadźija z wutroby ludźi wuwinyć, na kotruž Božu móc hač do wěčnosće spominaja. 20 A Bóh wobroć sej to k njepřestawacej chwalbje, zo by so w dobrych wěcach wopytał, dokelž swoje žiwjenje njejsy šonował za tyšnosć našeho ludu, ale našu zahubu wjećił, z tym zo sy runy puć před swojim Bohom chodźił. A wšitcy ludźo prajachu: Njech je tomu tak, tak njech je. KAPITEL 14 1 A Judith rjekny jim: Poskajće mje nětko, moji bratřa, a wzmiće tutu hłowu a pójsńće ju na najwyše městno wašich murjow. 2 A ručež ranje přiłama a słónco na zemju přińdźe, tak wzmiće kóždeho swoje brónje a dźe kóždeho zmužiteho muža z města won a sadźi stotnika přez nju, jako byšće dele stupić do pola k straži Assyrow; Ale njepodnur so. 3 Potom budu swoje brónje wzać a do swojeho lěhwa hić a hłownych wobornikow wójska Assury zrunać a k stanej holofery běžeć, jeho pak njenamakać. 4 A wy a wšitcy, kotřiž pobrjóh Israela wobydla, budźeće jich sćěhować a jich powalić, hdyž woteńdu. 5 Prjedy hač pak to činiće, mjenuje mje Achior ammonitera, zo by widźał a póznał, kotryž je Israelowy dom zacpěł a jeho takrjec do smjerće k nam pósłał. 6 A wołachu Achiora z domu Ozije. A hdyž přińdźe a na zhromadźiznje luda hłowu holofery w ruce muža wuhlada, padźe wón na swoje wobličo, a jeho duch zapraji. 7 Hdyž pak běchu jeho znowa zdobyli, padny wón Judith k nohomaj, česćowaše ju a rjekny: Požohnowany sy we wšěch tabernaklach Judašu a we wšěch narodach, kiž budu so dźiwać, hdyž twoje mjeno słyša. 8 Tehodla mi wšitko powědaj, štož sy w tutych dnjach činił. To jemu Judith wosrjedź luda wšitko powědaše, štož bě činiła, wo tym dnju, kiž wućahny, hač do hodźiny, dokelž wona k nim rěčeše. 9 A jako bě přestała rěčeć, rjeješe lud z wulkim hłosom a sčini haru radosće w swojim měsće. 10 A jako Achior wšitko widźał, štož bě Israelowy Bóh činił, wěrješe wón jara do Boha, wobtřiha mjaso swojeje
předkóžki a bu z domom Israela zwjazane hač do dźensnišeho dnja. 11 A ručež so ranje zadoby, powěsnychu hłowu holoferna na murju, a kóždy wza swoje brónje a ćehnješe w črjódach won hač k morjam hory. 12 Jako pak Asyrowscy ju wuhladachu, pósłachu k swojim nawjedowarjam, kotřiž k swojim hłownym ludźom a tribunam a ke kóždemu ze swojich knježićelow přińdźechu. 13 A woni přińdźechu do stana holofery a rěčachu k temu, kiž bě pře wšě swoje wěcy wobstarany: Zbudź nětk našeho knjeza! Přetož njewólnicy su so zwažili, přećiwo nam do bitwy ćahnyć, zo bychu dospołnje zničili. 14 A wón dźěše nutř a klepaše wo durje stana. Wón sej wěrješe, zo je z Judith spał. 15 Dokelž pak nichtó njewotmołwi, wočini ju a dźěše do spanskeje činy a namaka jeho mortweho na zemju ćisnjeny, a wotewzachu jemu hłowu. 16 Tohodla rjeješe wón z wulkim hłosom, z płakanjom a zdychnjenjom a z mócnym wukřikom a roztorha swoje drasty. 17 A jako ju njenamaka, skoči k ludźom a zawoła: 18 tutych njewólnikow su přeradnisce jednali; Žona Hebrejčanow je hańbu nad domom krala Nabuchodonosora přinjesła, přetož hlej, Holoferne leži bjez hłowy na zemi. 19 Jako hriwnarjo wójska Asyrow tute słowa słyšachu, roztorhachu swoje płašće, a jich duša bě jara znjeměrnjena, a dawaše rjejenje a wulka hara po cyłym lěhwje. KAPITEL 15 1 A hdyž ći, kiž běchu w stanach, to słyšachu, běchu zadźiwani nad tym, štož je so činiło. 2 A strach a třepotanje jich nadpadnychu, tak zo njebě nichtó wjace tu, kiž sej před swojim blišim přebywać zwaži, ale walichu so wšitcy hromadźe won a ćeknychu do wšěch směrow runiny a hórskeho kraja. 3 A tež ći, kotřiž w horach wokoło Bethulije składowachu, ćeknychu. A synojo Israela, kotřiž běchu wšitcy mjez nimi wójnacy, so na nich walichu. 4 A Ozias pósła Ozias do Betomasthema a do Bebaija a Chobaija a Cole a na wšě pobrjohi Israela, zo bychu powědać dyrbjeli, što bě so stało, a daß wšitcy na swojich njepřećelow wotnawjazać, zo bychu jich zničili. 5 Jako pak synojo Israela słyšachu, padnychu wšitcy jednomyslnje nad nimi a zabichu jich do Chobai. Tohorunja ći, kotřiž přińdźechu z Jerusalema a z cyłeho hórskeho kraja (přetož ludźo běchu jim prajili, štož so w lěhwje swojich njepřećelow sta), a ći, kotřiž běchu w Galadźe. A w Galileji honješe ju z wulkim zapłatkom, doniž njeběchu Damaskus a jeho hranicy za sobu wostajili. 6 A powostanki, kotrež w Bethuliji bydlachu, padźechu přez lěhwo Azury sem, skazychu je a buchu zbohatnyli. 7 A dźěći Israela, kotrež so z rězanja wróćichu, mějachu to, štož bě wyše wostało. A wjeski a města, kiž ležachu w horach a w runinje, dawachu wjele poruba, wšako bě mnóstwo jara wulke. 8 A Joacim, wyši měšnik, a ći najstarši dźěći Israela, kiž bydlachu w Jerusalemje, přińdźechu, zo bychu dobre wěcy widźeli, kotrež bě Bóh Israel pokazał, zo by Judith widźał a je strowił. 9 A hdyž woni k njej přińdźechu, požohnowachu jich pomysleni a rjeknychu k njej: Ty sy zwyšenje Jerusalema,
ty sy wulka krasnosć Israela, ty sy wulka wjesełosć našeho luda. 10 To wšitko sy ze swojej ruku činił, ty sy Israelej wjele dobreho činił, a Bóh je spodobanje činił: Chwalbny sy wot wšehomócneho Knjeza hač do wěčnosće. A wšitcy ludźo prajachu: Tak je. 11 A lud zapusći lěhwo třiceći dnjow dołho, a dachu Judith Holofernej swój stan a wšitkón swój taler a łoža a sudobja a wšitkón jeho swědk, a wona je wza a połoži jón na jeje muler. A sčini jeje karu k dispoziciji a połoži je na nje. 12 A wšitke žony Israela běhachu hromadźe, zo bychu je widźeli, požohnowachu a rejowachu za nich a wzachu hałuzy do swojeje ruki a dachu je tež žonam, kotrež běchu při njej. 13 A woni połožichu jej a swojej słužowno, kotraž běše při njej, wolijowy wěnc, a wona dźěše před cyłym ludom na reje a nawjedowaše wšitke žony. A wšitcy mužojo Israela sćěhowachu w swojich brónidłach z girlandami a spěwami w erće. KAPITEL 16 1 A Judith poča tutón dźak spěwać po cyłym Israelu, a cyły lud spěwaše jej tutón chwalospěw. 2 A Judith rjekny: Započń mojemu bohu z bubonami, zaspěwaj mojemu Knjezej z cymbalemi, přispěwaj jemu nowy psalm, pozběhń jón a zazwoń jeho mjeno. 3 Přetož Bóh łama wojowanja, přetož pod składźiškami, wosrjedź luda, je mje wuswobodźił z rukow tych, kotřiž su mje přesćěhowali. 4 Asura přińdźe z horow ze sewjera, wón přińdźe z dźesaćitysacami swojeho wójska, kotrychž mnóstwo prudy přebywaše, a jich jěcharjo su hórki pokryli. 5 Wón so wuplěrješe, zo chce moje hranicy spalić a mojich młodźencow z mječom morić a srěbace dźěći na zemju ćisnyć a mojich ćěšenkow k popadej činić a moje knježny na popad činić. 6 Ale wšehomócny KNJEZ je ju přesłapił přez ruku žony. 7 Přetož mócny njepadny přez młodźencow, ani bijachu jeho synojo Titanow, hišće padnychu wysocy hobra po nim, ale Judith, dźowka Meraris, słabowaše jeho přez rjanosć swojeho wobliča. 8 Přetož wona wotpołoži drastu swojeho wudowy na zwyšenje tych, kotřiž běchu w Israelu potłóčowani, a žałbowaše swoje mjezwočo ze žałbu a zwjaza swoje włosy do wobruče a wza lenu drastu, zo by jeho zawjedła. 9 Swoje sandale rozwjezechu jeho woči, jeje rjanosć zapopadny swojeho ducha, a rozwólnosć dźěše přez swoju šiju. 10 Persow třepotachu před swojej chrobłosću, a mederojo stróžichu so před swojej ličenosću. 11 A moji zrudźeni juskachu z radosću, a moji słabi wótře rjejachu. Ale běchu zadźiwani: Tući pozběhnychu swój hłós, ale buchu powalene. 12 synow knježnow su přetočili a zranjeni kaž dźěći ćěkancow. 13 Ja chcu Knjezej nowy spěw spěwać: Knježe, ty sy wulki a krasny, wulkotnje sylny a njepřewinjomny. 14 wšitkich stworjenjow ma tebi słužić, přetož ty sy rěčał, a wone su so sčinili, ty sy wupósłał swojeho Ducha, a wón je jich stworił, a njeje žanoho, kiž móže so twojemu hłosej spřećiwić.
15 Přetož hory budźa z wodami ze swojich fundamentow wutorhnjene, a skały budźa kaž wósk wuškrěwać w swojej přitomnosći; ale ty sy smilny přećiwo tym, kiž so će boja. 16 Přetož wšitkón wopor je přemało za słód za tebje, a wšitkón tuk njedosaha za twoje palne wopory; štóž pak so Knjeza boji, tón je we wšěch časach wulki. 17 Běda narodam, kotrež so přećiwo mojim přiwuznym pozběhnu! Knjez, Wšehomócny, so na dnju sudy na nich wjeći, z tym zo woheń a wački do jich ćěła połoži. A woni budźa woni čuć a płakaja hač do wěčnosće. 18 Jako pak do Jerusalema zaćahnychu, pommjachu so Ke Knjezej. A ručež bě lud wurjedźeny, woni swoje palne wopory zwobraznichu a swoje swobodne wopory a swoje dary. 19 Judith poswjeći tež cyły cajk holofery, kiž bě jej lud dał, a da baldachinej, kotrehož bě ze swojeje spanskeje činjernje wzała, Knjezej k darej. 20 A lud swjećeše tři měsacy dołho w Jerusalemje před swjatnicu swjedźensku hosćinu, a Judith wosta při nimi. 21 Po tutym času wróći so kóždy k swójskemu herbstwje, a Judith dźěše do Bethulije a wosta w swojim wobsydstwje a bě za swój čas po cyłym kraju čestny. 22 A mnozy ju požadachu, ale nichtó njeznaješe jich wšitke dny swojeho žiwjenja, po tym bě Manasses, jeje muž, zemrěł a k swojemu ludej zhromadźeny. 23 Ale wona rosćeše přeco bóle na česć a bu stara w domje swojeho muža, jako bě stoa pjeć lět stara, a wučinješe swoju čeladu. Tak zemrě wona w Bethuliji, a pohrjebachu ju w prózdnjeńcy swojeho muža Manassesa. 24 A dom Israela skoržeše sydom dnjow nad nju, a prjedy hač zemrě, rozdźěli swoje kubła na wšitkich, kotřiž běchu swojemu manasowemu manasej najbliše, a na tych, kotřiž jej nazajtra stejachu. 25 A njebě žanoho, kiž da dźěći Israela w dnjach Judithsa a tež dołhi čas po jeje smjerći hišće wjace bojeć.