KAPITEL 1
1 wotpis lista, kotryž Jeremija k tym pósła, kotřiž mějachu so wot krala Babela popadnjeni do Babela wjesć, zo bychu so jim wobkrućili, kaž bě so jemu wot Boha přikazało.
2 hrěchow dla, kotrež sće před Bohom skućili, budźeće wot Nabukadnecara, krala Babylonjana, popadnjeni do Babela wotwjedźeni.
3 Hdyž sće nětk do Babela přišli, tak dyrbiće wy tak wjele lět a dołhi čas, mjenujcy sydom splahow, wostać; a potom chcu was měrliwje wot potom wotwjesć.
4 Nětko budźeće w Babelu bohojo ze slěbra a złota a drjewa na ramjenjomaj widźeć, kotrež pohanow nastróža.
5 Hladajće so nětk, zo njejsće jenakemu cuzemu, ani sće a z nich, hdyž widźiće syłu před nimi a za nimi, kotrychž je modlili.
6 Praji pak w swojej wutrobje: Knježe, dyrbimy so k tebi prócować.
7 Přetož mój jandźel je z wami, a ja sam postaram so wo waše duše.
8 Štož jich jazyk nastupa, tak so wot dźěłaćerja toči, a woni sami su pozłoćeni a ze slěbrom poćehnjeni; Tola woni su jenož wopačne a njemóža rěčeć.
9 A woni wozmu złoto kaž za knježnu, kotraž lubuje, wjesoła być, a činja króny za włodykow swojich bohow.
10 druhdy přenošuja tež měšnicy złoto a slěbro wot swojich bohow a darja je sami.
11 Haj, woni budu z toho tym swojim dać a je kaž mužojo z šatami wupyšić, dokelž su bohojo ze slěbra a bohow ze złota a drjewa.
12 Tola tući bohojo njemóža so před zerzawcom a molemi wuchować, tež hdyž su z purpurowymi šatami pokryte.
13 wótrěje sej wobličo před prochom templa, hdyž je wjele na nich.
14 A štóž jednoho morić njemóže, tón jeho mjerza, tón dźerži ceptar, jako by sudnik kraja był.
15 Wón ma tež mječik a sekeru w swojej prawej ruce, ale njemóže so wumóc wot wójny a rubježnikow.
16 Přez čož so jako bohojo njespóznaja; tohodla so njeboji.
17 Přetož kaž sudobjo, kiž čłowjek trjeba, njeje ničo hódne, hdyž je rozłamane; Tak je to tež ze swojimi bohami: Hdyž so w templu nastaja, budźetej jeju woči połnej procha přez noze tych, kiž nutř přińdu.
18 A kaž su durje ze wšěch stron na tym, kiž krala mjerza, zachowane, jako bychu smjerć poćerpjeli, tak wobtwjerdźa měšnicy swoje temple z durjemi,
ze hrodami a ryhelemi, zo njebychu jich bohojo z rubježnikami.
19 zaswěćiće jim swěčki, haj, wjace hač za sebje samoho, wot kotrychž žane widźeć njemóža.
20 Wy sće kaž jedna z hrjadow templa, a tola prajće, jich wutroba je wot wěcow rozhrymzana, kiž ze zemje wulězu; A hdyž je a jich drasty jědźa, to nječuja.
21 Waše mjezwoča su čorne wot kura, kotryž z templa přińdźe.
22 Na swojich ćěłach a hłowach sedźa njetopyrje, łastojčki a ptački a tež kóčki.
23 Na tym dyrbiće spóznać, zo njejsu žani bohojo; tehodla so njeboji.
24 Njehladajo złota, kiž jich wobdawa, zo bychu je rjenje činili, njebudu so błyšćić, chiba zo woni zerzawc wótrěja; přetož jako běchu rozškrěte, to nječujachu.
25 Štož žadyn odem njeje, so wo wysoku płaćiznu wukupi.
26 Wy so na ramjeni nosyće a nimaće žanej noze, přez čož ludźom wozjewjeja, zo njejsu ničo hódne.
27 Tež ći, kiž jim słuža, hańbuja so; přetož hdyž na zemju padnu, tak njemóža wot samo stanyć; a hdyž jich pozběhnješ, njemóža so tež wot samo hibać, a hdyž so kłonić njemóža, njemóža so wotprawić, ale połoža dary před sobu kaž za mortwych.
28 Štož so jim wopruje, to předawaja a misnu jich měšnicy; Tohodla kładźechu jich žony dźěl z toho w seli; Ale chudym a womornym ničo wo tym njedadźa.
29 menstruaciskich žonow a žonow w dźěćacym łožu jědźa swoje rězanske wopory. Na tym dyrbiće spóznać, zo njejsu bohojo; njeboji so jich.
30 Přetož kak móhli so bohow mjenować? Žony dźě předstajichu boham slěbra, złota a drjewa mjaso.
31 A měšnicy sedźachu w swojich templach a běchu roztorhane drasty a hłójčki a brody storhnyli a ničo na swojich włodykach.
32 Wy ruja a rjeja před swojimi bohami, kaž ludźo na swjedźenju, hdyž sy mortwych.
33 A měšnicy zeslěkaja so swoju drastu a woblěkaja swoje žony a dźěći.
34 Hač je to złe, štož so jim čini, abo dobre, njemóža to zapłaćić; njemóža ani krala zasadźić ani jeho powalić.
35 tehorunja njemóža ani bohatstwo ani pjenjezy dać; hdyž jim něchtó slub dawa a njedźerži, da sej to nježadaja.
36 Wy njemóžeće nikoho ze smjerće wumóc a słabeho nic wot mócnych wumóc.
37 njemóžeće slepemu slepemu wóčne swětło wróćić a nikomu w swojej tyšnosći pomhać.
38 Wy njemóžeće wudowje žanu smilnosć wopokazać a syrotam ničo dobre činić.
39 swojich bohow z drjewa, kotrež su ze złotom a slěbrom poćehnjene, su kaž kamjenje, kotrež so z horow wrjesnu; kotrež so wobswědča, budu zahańbjene.
40 Kak měł potom čłowjek myslić a prajić, zo su bohojo, hdyž samo Chaldejscy je česća?
41 A hdyž němeho widźeć, kiž njemóže rěčeć, tak přinjesu jeho a proša Bela, wón njech rěči, jako by zrozumić móhł.
42 Ale woni njemóža to sami zrozumić a wopušća je; přetož woni nimaja žane dopóznaće.
43 A žony z powjazami wokoło so, kotrež na pućach sedźa, spala dźećel k žałbowemu wolijej. Hdyž pak jedna z nich, wot přechodneho ćehnjena, pola njeho leži, tak hani swojeho sobučłowjeka, zo njeje za hódneho namakana kaž wona sama, a jeje powjaz roztorhany je.
44 wšitko, štož so mjez nimi stawa, je wopak. Kak da móžeš myslić abo prajić, zo su bohojo?
45 Wy sće wot ćěslikow a złotnikow sčinjeny, a njemóža ničo druhe być, hač chcedźa dźěłaćerjo je měć.
46 A woni sami, kotřiž su činili, njemóža ženje dołho wostać; Kak měli potom wěcy, kotrež su z nich sčinjene, bohojo być?
47 wšako su łžu a hańbu zawostajili tym, kotřiž za njej přińdu.
48 Přetož hdyž wójna abo čwěla wo njej přińdźe, tak wuradźuja so měšnicy ze sobu samym, hdźe móža so pola nich zatajić.
49 Kak da njemóža ludźo dowidźeć, zo njejsu žani bohojo, kotřiž so ani do wójny ani do móra wuchować njemóža?
50 Přetož dokelž su jenož z drjewa a ze slěbrom a złotom poćehnjene, budźeš pozdźišo spóznać, zo su wopačne.
51 Und es wird allen Nationen und Königen offen erscheinen, daß sie keine Götter sind, sondern Menschenhände, und daß kein Werk Gottes in ihnen ist.
52 Štó da njewě, zo njejsu žani bohojo?
53 wšako njemóža ani krala w kraju zasadźić ani ludźom dešć dać.
54 njemóžeće swoje swójske wěcy sudźić a žanu njeprawdu narunać, dokelž to njemóža; přetož woni su kaž wróny mjez njebjom a zemju.
55 Hdyž nětko woheń na dom bohow z drjewa padnje abo ze złotom abo slěbrom poćehnje, budu jich měšnicy ćěkać a wućeknyć; Ale wone same budu so kaž hrjady rozpalić.
56 A wy njemóžeće so žanomu kralej a žanomu njepřećelej spřećiwjeć. Kak móžeš potom myslić abo prajić, zo su bohojo?
57 Tež bohow z drjewa, kotrež su ze slěbrom abo złotom poćehnjene, njemóža ani paduchojo ani rubježnicy wućeknyć.
58 jich złoto a slěbro a drasty, z kotrymiž su woblěkane, ći sylni brać a z tym woteńć, a njemóža sej pomhać.
59 Tohodla je lěpje, kral być, kotryž swoju móc dopokazuje, abo wužitne sudobjo w jednym domje, kotrehož wobsedźer so wužiwa, hač tajcy wopačni bohojo; abo durje w domje być, zo bychu tajke wěcy w nich wobchowali, jako tajcy wopačni bohojo. abo drjewjany stołp w palasće, jako tajcy wopačni bohojo.
60 Přetož słónco, měsačk a hwězdy, kiž su swětłe a pósłane, zo bychu swoje słužby činili, su posłušne.
61 Tehorunja je błysk, hdyž wudyri, lochko widźeć; A na samsne wašnje wěje wětřik w kóždym kraju.
62 A hdyž Bóh mróčele kaza, po wšej zemi ćahać, da činja, kaž so jim přikaza.
63 A woheń, kotryž so wothorjeka pósła, hórki a lěsy jěsć, čini, kaž je přikazane; ale ći su jim runja, ani na pozdatnej mocy.
64 Tohodla njeje ani přiwzać ani rjec, zo su bohojo, dokelž njejsu tola ani kmani, wo přičinach sudźić, ani ludźom dobre činić.
65 Dokelž nětk wěsće, zo njejsu žani bohojo, tak so njeboji,
66 Přetož njemóžeće kralow ani zakliwać ani žohnować.
67 Wy njemóžeće mjez pohanami žane znamjenja na njebju činić a njeswěćić kaž słónco, ani swětło dać kaž měsačk.
68 zwěrjatow je lěpše hač wone, přetož móža so pod přikryw podać a so posłužować.
69 Njeje nam potajkim na žadyn pad zjewjene, zo su bohojo; tehodla so njeboji.
70 Wšako kaž šerjenje w kórkowej zahrodźe ničo njewobchowane, tak su jich bohojo z drjewa a ze slěbrom a złotom poćehnjene.
71 A runje tak su jich bohojo z drjewa a ze slěbrom a złotom poćehnjeni kaž běły ćerń w sadowej zahrodźe, na kotrejž kóždy ptačk sedźi; Kaž tež k mortwemu ćěłu, kotryž do wuchoda do ćmy dźe.
72 A budźeće spóznać, zo njejsu žani bohojo, na swětłym purpurje, kotryž so na nich zhnije, a woni sami budu so sem jěsć a budu hańba w kraju.
73 Lěpši je nětk tón prawy, kotryž žanych přibohow nima; přetož wón budźe daloko wot hańby.