KAPITEL 1
Sebulon, šesty syn Jakuba a Leasa. Wunamakar a filantrop. Štož přez zapřisahańcupřećiwoJosephejzhoni.
1 Wotpis słowow Sebulons, kotrež swojim synam napołoži, prjedy hač w stoštwórtym lěće swojeho žiwjenja zemrě, dwě lěće po smjerći Josepha.
2 A wón rjekny jim: Posłuchajće na mnje, wy synojo Sebulona, słuchajće na słowa wašeho nana!
3 Ja, Sebulon, je so jako dobry dar za mojeju staršeju narodźił.
4 Přetož jako so ja narodźich, rosćeše mój nan nad měrami, kaž na wowcach tak tež na howjadach, hdyž měješe ze smuhatymi prutami swój podźěl.
5 Njejsym sej wobužny, daß ich alle meine Tage gesündigt habe, außer in Gedanken.
6 Ich erinnere mich auch nicht daran, daß ich irgendein Übeltun begangen habe, außer der Sünde der Unwissenheit, die ich gegen Joseph begangen habe; Dokelž chwalu swojimaj bratromaj, swojemu nanej njeprajić, što bě so stało.
7 Ja pak płakach wjele dnjow skradźu Josephoweje dla, přetož bojach so swojich bratrow, dokelž běchu wšitcy přezjedni, zo jědźeše, hdyž něchtó potajnstwo wozjewi, zo měješe so morić.
8 Jako pak chcychu jeho morić, wopřisaham ju pod sylzami, zo njeměli sej tutón hrěch dołžny činić.
9 Přetož Simeon a gad přińdźeštaj přećiwo Josephej, zo by jeho morił, a wón rěčeše mjez sylzami k nim: Smil so nade mnu, moji bratřa, smil so nad tobu nutřkowneho, Jakubowy, našeho Wótca; njepołož swojej ruce na mnje, zo bych njewinowatu krej přelećał; přetož ja njejsym přećiwo tebi hrěšił.
10 A hdyž sym woprawdźe hrěšił, da chłosta mje, moji bratřa, z plahowanjom, ale njepołožće wašu ruku na mnje Jakuba, našeho nana dla,
11 A jako wón tute słowa rěčeše a při tym skiwleše, njemóžach jeho žałosćenje znjesć a
poča płakać, a moje jatra bu wusypane, a moje cyłe nutřkowne bu rozrisane.
12 A ja płakach z Josephom, a moja wutroba klepaše, a zhibadła mojeho žiwota třepotachu, a ja njemóžach stać.
13 A jako Joseph widźeše, kak z nim płakach a woni přećiwo njemu přińdźechu, zo bychu jeho morili, ćekny wón za mnu a ćekny na nju.
14 Ruben pak mjeztym stany a dźeše: Pójće, moji bratřa, njelóštajće nas jeho do tejele sucheje jamy, kiž su naši wótcojo ryli a žanu wodu namakali.
15 Přetož tehodla je Knjez zakazał, zo by woda w nich stupała, zo by Joseph zachował.
16 A woni sčinichu, doniž jeho ismaelijam njepředawachu.
17 Přetož na jeho płaćiznje njemějach podźěl, moje dźěći.
18 Simeon pak a Gad a šěsć druhich z našich bratrow wzaštaj myto Josepha a kupištaj Sandalojo za sebje a swoje žony a swoje dźěći a rjeknychu:
19 Nochcemy z toho jěsć, přetož je płaćizna za krej našeho bratra, ale budźemy to chwatnje z nohomaj teptać, dokelž je wón prajił, zo budźe kral nad nami, a tak chcemy widźeć, što budźe z jeho sonow.
20 Tehodla steji napisane w Pismje Zakonja Mójzasa, daß, štóž nochce swojemu bratrej symjo zbudźić, swoju sandale rozrisał a jemu do wobliča wudypał.
21 A bratraj Josepha njepřeještaj, zo zwosta jeje bratr žiwy, a Knjez wuwabi z nich sandale, kotrež přećiwo Josephej, swojeho bratra, njesechu.
22 Přetož hdyž přińdźechu do Egyptowskeje, buchu wot wotročkow Josepha před wrotami pušćeni, a tak ćisnychu so před Josephom po wašnju krala faraona.
23 A woni njećisnychu so jenož před nim, ale tež napluwachu, z tym zo hnydom před nim popadnychu, a tak buchu do toho wohańbjeni. Egyptowčenjo.
24 Přetož po tym słyšachu Egyptowčenjo wšo to złe, kotrež běchu Josephej načinili.
25 A po tym zo bě předaty, zesydachu so moji bratřa, zo bychu jědli a pili.
26 Ja pak ze sobuželnosće z Josephom njejědźach, ale stražowaše w jamje, přetož
Juda so boješe, Simeon, Dan a Gad móhli přichwatać a jeho morić.
27 Jako pak widźachu, zo njejědźach, zestupachu mje, jeho stražować, doniž njebě k Ismaeliter předaty.
28 A jako Ruben přińdźe a słyšeše, zo bě so Joseph za čas swojeje njepřitomnosće předał, roztorha wón swoje drasty a rěčeše žarujo:
29 Kak mam wobličo swojeho nana Jakuba widźeć? A wón wza pjenjezy a běžeše za překupcami, ale dokelž je njenamaka, nawróći so zrudny.
30 Ale překupcy běchu šěroku dróhu wopušćili a běchu po krótkim puću přez Troglodyty maršěrowali.
31 rubow pak bě zrudźenych a njejědźeše na wonym dnju žanu jědź.
32 Dan přistupi k njemu a rjekny: Njepłač a njebudź zrudny; Wšako smy namakali, štož móžemy našemu nanej Jakubej rjec.
33 Laßt uns Böcklein morić und das Kleid Josephs ineintun; A pósłać chcemy Jakubej a prajić: Wě, je to kabat twojeho syna?
34 A woni sčinichu to. Přetož woni slečechu sej Josepha swoju suknju, jako jeho předawachu, a připrawichu jemu šat njewólnika.
35 Simeon pak wza płašć a nochcyše jón podać, přetož chcyše jón ze swojim mječom roztorhać, dokelž bě rozzłobjeny, daß Joseph bě žiwy a wón jeho morił njebě.
36 Nastajichmy so wšitcy a dźachmy jemu: Hdyž suknju njewotedaš, chcemy našemu Wótcej prajić, zo sy sam tutón złe w Israelu činił.
37 A tak dawaše jim to, a činjachu, kaž bě Dan prajił.
KAPITEL 2
Wón napomina ludźi k sobučuću a zrozumjenjuzaswojichsobučłowjekow.
1 A nětk, wy dźěći, dźeržće kaznje Knjeza a wopokazajće swojeho blišeho smilnosć a mějće sobuželnosć ze wšěmi, nic jenož z čłowjekami, ale tež ze zwěrjatami.
2 Tuteje wšejedy dla je mje KNJEZ žohnował, a jako běchu wšitcy moji bratřa chori, sym
bjez chorosće wućeknył; přetož Knjez znaje wotpohlady kóždeho.
3 Tehodla mějće sobuželnosć w swojej wutrobje, moje dźěći! Přetož runje tak kaž čłowjek swojemu blišemu čini, tak tež Knjez jemu sčini.
4 Přetož synojo mojich bratrow buchu chori a zemrěchu Josepha dla, dokelž w swojej wutrobje smilnosć njepokazachu; Ale moji synojo su so bjez chorosće zachowali, kaž wěsće.
5 A jako běch w kraju Kanaan, na pobrjohu morja, činjach ryby za Jakuba, mojeho nana; A jako so mnozy w morju zadusylichu, dźěch njezranjeny dale.
6 Ja běch prěni, kotryž čołm činješe, zo by po morju jěł; přetož Knjez da mi dowidźenje a mudrosć.
7 A ja wostajich wjesło za nim dele a napřahny płachtak na druhi zrunany čwak drjewa srjedźa.
8 A ja jědźech w njej podłu brjohow a łójach ryby za dom mojeho nana, doniž do Egyptowskeje njepřińdźechmy.
9 A z smilnosće dźělach swój popad z kóždym cuzym.
10 A hdyž by čłowjek cuzbnik abo chory abo stary był, tak warjach ryby a zwoblěkach je derje a woprowach je wšitkim, kaž měješe kóždy trjeba, a žarowaše z nimi a měješe sobuželnosć z nimi.
11 Tohodla nasyći mje Knjez tež z bohatymi rybami, hdyž ryby łójach; Přetož štóž ze swojim blišim dźěli, płaći husto wjace wot Knjeza.
12 pjeć lět dołho łójach ryby a dach je kóždemu, kotrehož widźach, a dosahach za cyły dom mojeho nana.
13 A w lěću łójach ryby, a w zymje pasech wowcy ze swojimi bratrami.
14 Nětko chcu wam wozjewić, što sym činił.
15 A ja widźach muža, kiž bě w zymje přez bónčki w tyšnosći, a mějach sobuželnosć z nim a pokradnych skradźu šat z doma mojeho nana a da jón temu, kiž bě w nuzy.
16 Tehodla pak wopokazaće, moje dźěći, z teho, štož wam Bóh spožča, njenaprošnje sobuželnosć a smilnosć napřećo wšitkim čłowjekam a dajće kóždemu z dobrej wutrobu!
17 A jeli nimaće trěbne drobne pjenjezy, zo byšće potrěbnemu dali, da ma sobuželnosć z nim w nutrinach smilnosće.
18 Wěm, zo njenamaka moja ruka trěbne drobne pjenjezy, zo by jemu dała, štož bě trěbne, a ja dźěch z nim a płakach sydom stadijow, a moje nutřkowne žedźeše so za nim w smilnosći.
19 Nětk tež wy, moje dźěći, sobuželnosć z smilnosću přećiwo kóždemu, na kotryž je so tež Knjez nad měru smilił.
20 Přetož tež w poslednich dnjach pósćele Bóh swoju smilnosć na zemju, a hdźež wón zawinjenje smilnosće namaka, tam bydli wón w nim.
21 Přetož w tej měrje, kaž so čłowjek swojeho blišeho smili, tak ma tež knjez sobuželnosć z nim.
22 A jako do Egyptowskeje wotćehnjechmy, njebě Joseph zły přećiwo nam.
23 Hdyž pak na to kedźbujeće, da tež wy činiće, moje dźěći, sebje samych bjez złósće dowoliće a so mjez sobu lubuja; A njewotliči, kóždy z was, zły přećiwo swojemu bratrej.
24 Přetož to rozłama jednotu a pači wšitke splahi a znjeměrnja dušu a zmota wobličo.
25 Tohodla widźiće wodu, a wěš, hdyž so hromadźe běža, tak mjećeja kamjenje, štomy, zemju a druhe wěcy.
26 Hdyž pak so do wjele prudow dźěla, tak zešlapa zemja, a woni so zhubja.
27 Tak tež budźeće, hdyž sće njepřezjedni. Njebudźće tuž do dweju włodykow pačeni za wšo, štož je Knjez sčinił., ma jeno jednu hłowu a dwě ramjeni, ruce, dwě noze a wšitke zbytne stawy.
28 Přetož ja sym w spisach mojich wótcow zhonił, zo budźeće w Israelu rozdwojeni a dweju kralow sćěhować a kóždeho Greuela skutkować.
29 A waši njepřećeljo was popadnjeni wjedu, a budźeće mjez pohanami złych napominani, z wjele słabosćemi a nahonami.
30 A po tym dyrbiće spominać na Knjeza a so wobroćić, a wón so na wašeho smili, přetož wón je smilny a smilny.
31 A wón njewotliči to złe přećiwo člowskich dźěćom, dokelž su mjaso a so přez swójske złe skutki zawjedu.
32 A potom was Knjez sam stanje, swětło prawdosće, a budźeće so do swojeho kraja wróćić.
33 A wy budźeće jeho w Jerusalemje widźeć jeho mjena dla.
34 A zaso budźeće jeho přez złósć swojich skutkow k hněwje wabić,
35 A wy budźeće wot njeho preč ćisnjeni hač do časa dokónčenja.
36 A nětk, moje dźěći, njezrudźi was, zo wumrěju, a njedajće so powalić, dokelž du mojemu kóncej.
37 Přetož ja budu stanyć we wašim srjedźi, kaž wjerch wosrjedź jeho synow; A ja budu so wjeselić wosrjedź mojeho splaha, wšitcy, kotřiž zakoń Knjeza a kaznje Sebulona, swojeho Wótca, dźerža.
38 Ale nad bjezbóžnymi budźe knjez wěčny woheń přinjesć a jich wotpowy k narodej.
39 Nětko pak chwatam k měrej, kaž tež moji nanojo.
40 Ale bojće so Knjeza, našeho Boha, ze wšej wašej mocu wšitke dny wašeho žiwjenja!
41 A hdyž bě to prajił, wusny sej we wysokej starobje.
42 A jeho synojo połožichu jeho do drjewjaneho kašća. Po tym njesechu jeho horje a pochowachu jeho w Hebronje pola swojich nanow.