Sebulon, de sechsde soan fen Jakob en Leä. De útfiner en filantroop. Wat hy learde as gefolch fan it plot tsjin Jozef.
1 it ôfskrift fen ’e wirden fen Sebulon, dy’t er syn soannen opdroegen hie ear’t er stoar yn it hûndert en fjirtjinde jier fen syn libben, twa jier nei de dea fen Jozef.
2 En hy sei tsjin hjar: Harkje nei my, jimme soannen fen Sebulon, soargje foar de wirden fen jimme heit.
3 Ik, Sebulon, bin myn âlden in goed geskink berne.
4 Hwent do’t ik berne waerde, waerd myn heit tige formannichfâldige, sawol yn keppel as yn keppels, doe’t er mei de streken stokken syn part hie.
5 Ik bin my net bewust dat ik al myn dagen sûndige haw, útsein yn gedachten.
6 Ik tink der noch net oan dat ik gjin ûngerjuchtichheit dien haw, útsein de sûnde fan ûnwittendheid dy’t ik tsjin Jozef dien haw; hwent ik ha in forboun makke mei myn broerren om myn heit net to sizzen hwet der dien wier.
7 Mar ik skriemde in protte dagen yn it geheim om Jozef, hwent ik freze myn bruorren, om’t hja allegearre ôfpraat hiene dat as ien it geheim forklearje scoe, dy scil deade wirde.
8 Mar do’t hja him deadzje woenen, beswieren ik hjarren mei triennen om net skuldich to wêzen oan dizze sûnde.
9 Hwent Simeon en Gad kamen tsjin Jozef om him to deadzjen, en hy sei mei triennen tsjin hjar: Begjin mei my, myn bruorren, ûntfermje my oer it yngewant fen ús heit Jakob: lizze jimme hannen net op my om ûnskuldich bloed te ferjitten, hwent ik haw net tsjin dy sûndige.
10 En as ik wier sûndige haw, tuchtigje my mei tuchtiging, myn bruorren, mar lizze jimme hân net op my, om’t Jakob, ús heit,
11 En do’t er dizze wirden spriek, jaende wylst er dat die, koe ik syn klaagliederen net ferdrage, en bigoun to skriemen, en myn lever
waerd útstoart, en al it guod fen myn yngewanten waerd los.
12 En ik skriemde mei Jozef, en myn hert klonk, en de gewrichten fen myn liif trillen, en ik koe net stean.
13 En do’t Jozef my mei him skriemen seach, en hja tsjin him kamen om him to deadzjen, flechte er efter my en smeekend hjarren.
14 Mar ûnderwilens gyng Ruben oerein en sei: Kom, myn bruorren, lit ús him net deadzje, mar lit ús him smite yn ien fan dizze droege putten, dy’t ús âffears groeven en gjin wetter fûnen.
15 Hwent dêrom forbea de Heare dat wetter yn hjar opstean scoe, dat Jozef bewarre wirde.
16 En hja diene sa, oant hja him forkoften oan ’e Ismaëliten.
17 Hwent yn syn priis hie ik gjin diel, myn bern.
18 Mar Simeon en Gad en seis oaren fen ús broerren namen de priis fen Jozef, en kochten foar hjarsels, en hjar frouljue en hjar bern sandalen, sizzende:
19 Wy scille der net fan ite, hwent it is de priis fen ús broer syn bloed, mar wy scille it wis ûnder de foetten treatsje, hwent hy sei dat er kening oer ús wirde scoe, en lit ús sa sjen hwet syn dreamen wirde scil.
20 Dêrom is it biskreaun yn it skrift fen ’e wet fen Mozes, dat elk dy’t syn broer gjin sied opwekke wol, syn skoan scil losmakke wirde, en hja scille him yn it gesicht spuie.
21 En de broerren fen Jozef woenen net dat hjar broer yn it libben scoe, en de Heare makke it skoan los dat hja tsjin hjar broer Jozef oan hiene.
22 Hwent do’t hja yn Egypte kamen, waerden hja troch Jozefs tsjinstfeinten bûten de poarte loslitten, en hja brochten Joazef oan, neffens Farao’s wize.
23 En hja kamen him net allinne oan, mar der waerden ek op spuugd, en foelen fuort foar him del, en sa waerden hja foarhinne skande. de Egyptners.
24 Hwent dêrnei hearden de Egyptners al it kwea dat hja Jozef dien hiene.
25 En nei’t er ferkocht wie, sieten myn broerren sitten te iten en te drinken.
26 Mar ik, út meilijen oer Jozef, iet net, mar haw de kûle sjoen, om’t Juda bang wie dat Simeon, Dan en Gad fuortrinne en him deadzje.
27 Mar do’t hja seagen dat ik net iet, setten hja my om him to waken, oant er forkoft wier oan ’e Ismaëliten.
28 En do’t Ruben kaem en hearde dat Jozef, wylst er fuort wier, forkoft wier, skuorde er syn klean en rouwe, sei:
29 Ho scil ik myn heit Jakobs oantlit sjen? En hy naem it jild en rûn efter de keaplju oan, mar om't er se net fûn, kaam er rouwend werom.
30 Mar de keaplju hiene de brede dyk ferlitten en teagen troch de Troglodyten troch in koarte slach.
31 Mar Ruben waerd fertrietlik, en iet dy deis gjin spize.
32 En Dan kaem ta him en sei: Skriem net, en fertriet net; want wy hawwe fûn wat wy tsjin ús heit Jakob sizze kinne.
33 Lit ús in geitebok deadzje, en Jozefs jas dêryn dippe; en lit ús it nei Jakob stjoere, sizzende: Witst, is dit de jas fen dyn soan?
34 En hja diene sa. Hwent hja droegen Jozef syn jas út, doe't hja him forkoften, en diene him it kleed fen in slaaf oan.
35 En Simeon naem de jas, en woe him net opjaan, hwent hy woe dy mei syn swird skuorre, om’t er lilk waerd, dat Jozef libbe en dat er him net slein hie.
36 Do makken wy ús allegearre oerein en seine tsjin him: Astû de jas net opjouwst, den scille wy tsjin ús heit sizze, datstû allinne dit kwea dien hast yn Israël.
37 En sa joech er it hjarren, en hja diene lyk as Dan sein hie.
HAADSTIK 2
Hy dringt oan op minsklike sympaty en begryp foar de meiminsken.
1 En nou bern, ik jimme, om de geboaden des Heare te hâlden en genede to toanen oan jimme neisten, en meilijen to hawwen mei allegearre, net allinne tsjin de minsken, mar ek mei de bisten.
2 Om al dit ding hat de Heare my seinge, en do’t al myn broerren siik wiene, ûntkaam ik sûnder sykte, hwent de Heare wit de doelen fen elk.
3 Hâld dêrom meilijen yn jimme herten, myn bern, hwent lyk as in man syn neiste docht, sa scil de Heare him ek dwaen.
4 Hwent de soannen fen myn broerren wiene siik en stoaren om Jozef, om’t hja gjin genede yn hjar hert diene; mar myn soannen binne sûnder sykte bewarre bleaun, lyk as jimme witte.
5 En do’t ik yn it lân Kanaän wier, oan ’e kust fan de sé, haw ik myn heit Jakob in fisk fangst; en doe't in protte yn 'e see fersmoargen wiene, bleau ik ûnferwûne troch.
6 Ik wie de earste dy’t in boat makke om op ’e sé te farren, hwent de Heare hat my dêryn forstân en wiisheid jûn.
7 En ik liet in roer der efter dellizze, en ik spande in seil op in oar oprjocht stik hout yn ’e midden.
8 En ik farre dêryn by de kusten lâns, en fong fisk foar it hûs fen myn heit oant wy yn Egypte kamen.
9 En troch meilijen die ik myn fangen mei alle frjemden.
10 En as in man in frjemdling wie, of siik, of âld, den kocht ik de fisk, en makke se goed oan, en offere se oan alle minsken, lyk as elk nedich hie, rounend mei en hie meilijen oer hjar.
11 Dêrom stelde de Heare my ek tefreden mei in oerfloed fan fisk by it fiskjen; hwent wa't mei syn neiste diel hat, ûntfangt mannichfâldich mear fan 'e Heare.
12 Fiif jier lang fong ik fisk, en joech dêrfan oan elk dy’t ik seach, en it wie genôch foar it hiele hûs fen myn heit.
13 En simmerdeis fong ik fisk, en yn ’e winter hâlde ik skiep mei myn broerren.
14 Nou scil ik jimme forklearje hwet ik dien haw.
15 Ik seach in man yn ’e need troch de bleatheid yn ’e wintertiid, en ik hie meilijen mei him, en stiel in kleed yn ’t geheim út myn heite hûs, en joech it oan ’e yn need.
16 Toanje jimme dêrom, myn bern, fen hwet God jimme jownt, sûnder wifkjen meilijen en
genede oan alle minsken, en jou elk minske mei in goed hert.
17 En as jimme net it middel hawwe om him to jaen dy’t needich is, wês meilijen mei him yn ’e barmhertichheid.
18 Ik wit dat myn hân gjin middel foun om him to jaen dy’t nedich hie, en ik gyng mei him skriemend foar saun fierlongen, en myn yngewant smiet nei him ta yn meilijen.
19 Hawwe jimme dêrom ek, myn bern, begrutsjen mei elk minske mei barmhertichheid, dat de Heare ek meilijen en genede oer jimme hawwe mei.
20 Hwent ek yn 'e lêste dagen scil God syn barmhertichheid op 'e ierde stjoere, en hwer't Hy it yngewant fan genede fynt, wennet er yn him.
21 Hwent yn 'e mjitte dêr't in minske meilijen hat oer syn neisten, yn deselde graad hat de Heare ek oer him.
22 En do’t wy nei Egypte delteagen, die Jozef gjin kwea tsjin ús.
23 Op hwa't jimme achtsje, dwaen jimme ek, myn bern, goedkarre jimme sûnder kwea, en hâld fan inoar; en skriuw net, elk fan jimme, kwea tsjin syn broer.
24 Hwent dit brekt de ienheid en ferdielet alle sibben, en makket de siele ûnrêst, en fersmet it oansjen.
25 Observearje dêrom de wetters, en wit, wannear’t se byinoar rinne, sweve se mei stiennen, beammen, ierde en oare dingen.
26 Mar as hja yn mannich streamen fordield wirde, den forslokt hjar de ierde, en hja ferdwine.
27 Sa scille jimme ek wêze as jimme fordield wirde. Wês dêrom net ferdield yn twa koppen foar alles wat de Heare makke hat. Hat mar ien holle en twa skouders, twa hannen, twa fuotten, en al de oare leden.
28 Hwent ik haw leard yn it skriuwen fen myn âffears, dat jimme ferdield wirde scille yn Israël, en jimme scille twa keningen folgje en alle grouwel dwaen scille.
29 En jimme fijannen scille jimme finzen bringe, en jimme scille kwea smeid wirde ûnder de heidenen, mei in protte swakkens en ferdrukkingen.
30 En nei dizze dingen scille jimme de Heare tinke en bekeare, en Hy scil barmhertich wêze oer jimme, hwent Hy is barmhertich en barmhertich.
31 En Hy set it kwea net ôf tsjin ’e minskensoanen, om’t hja flêsk binne en ferrifele binne troch har eigen kweade dieden.
32 En nei dizze dingen scil de Heare sels foar jimme opkomme, it ljocht fen ’e gerjuchtichheit, en jimme scille werom nei jimme lân.
33 En jimme scille Him sjen to Jeruzalem, om syn namme.
34 En troch de goddeleaze fen jimme wirken scille jimme Him ta lilkens oproare,
35 En jimme scille troch Him weilitten wirde ta de tiid fen 'e voleining.
36 En no, myn bern, fertriet net dat ik stjerre, en wês net delslein trochdat ik oan myn ein kom.
37 Hwent Ik scil wer opstean yn it formidden fen jimme, as in oerste yn it formidden fen syn soannen; en ik scil forbliidzje yn it formidden fen myn stam, allegearre dy't de wet des Heare hâlde en de geboaden fen Sebulon, hjar heit.
38 Mar oer de goddeleazen scil de Heare ivich fjûr bringe en hjar fordylgje troch alle slachten.
39 Mar ik haasten nou nei myn rêst, lyk as myn âffears ek dien hawwe.
40 Mar jimme freezje de Heare ús God mei al jimme krêft, al de dagen fen jimme libben.
41 En do't er dit sein hie, foel er yn 'e sliep, op in goede âldens.
42 En syn soannen leine him yn in houten kiste. En dêrnei droegen hja him op en begroeven him by Hebron, mei syn âffears.