HAADSTIK 1 1 En kening Astyages waerd forgearre ta syn âffears, en Cyrus fan Perzië krige syn keninkryk. 2 En Daniël prate mei de kening, en hy waerd eare boppe al syn freonen. 3 En de Babelen hiene in ôfgod, dat Bel hjitte, en der waerden alle dagen toalve grutte maten moal en fjirtich skiep en seis gerei wyn útbrocht. 4 En de kening oanbea it en gyng alle dagen om it to oanbidden, mar Daniël oanbea syn eigen God. En de kening sei tsjin him: Wêrom oanbidde jo Bel net? 5 Dy’t antwirde en sei: Om’t ik mei hannen makke ôfgoaden net oanbidde mei, mar de libbene God, dy’t de himel en de ierde skepen hat en hearskippij hat oer alle flêsk. 6 Do sei de kening tsjin him: Tinkstû net, dat Bel in libbene God is? sjochsto net hoefolle hy alle dagen yt en drinkt? 7 Do glimke Daniël en sei: O kening, wês net ferrifelje, hwent dit is mar klaai fan binnen en koper fan bûten, en neat iet of dronken. 8 Do waerd de kening lilk, en rôp syn preesters, en sei tsjin hjar: As jimme my net sizze hwa dit is dy’t dizze útjeften opslitst, den scille jimme stjerre. 9 Mar as jimme my biwize kinne, dat Bel hjar opslet, den scil Daniël stjerre, hwent hy hat lastering tsjin Bel sprutsen. En Daniël sei tsjin de kening: Lit it wêze neffens jins wird. 10 En de preesters fen Bel wierne sechstich, neist hjar frouljue en bern. En de kening gyng mei Daniël yn 'e timpel fan Bel. 11 Do seine de preesters fan Bel: Sjuch, wy geane út; mar dû, o kening, set it fleis op en meitsje de wyn klear, en doch de doar ticht en segel it mei jins segel; 12 En moarn astû binnenkomt, asto net fine dat Bel alles opiten hat, scille wy de dea lije, oars Daniël, dy’t falsk tsjin ús sprekt. 13 En hja seagen it net folle oan, hwent hja hiene ûnder de tafel in yngong makke, dêr’t hja aloan ynkamen en dy dingen forteare. 14 Do’t hja dan útgeane, sette de kening iten foar Bel. En Daniël hie syn tsjinstfeinten gebean om jiske te bringen, en dy't se yn 'e hiele timpel strûpten foar it oantlit fan 'e kening allinne; doe gongen se út, slúten de doar en fersegele it mei de kening syn segel, en sa teagen se fuort. 15 En yn ’e nacht kamen de preesters mei hjar frouljue en bern, lyk as hja wend wierne, en ieten en dronken alles op. 16 De moarns doe’t de kening opstie, en Daniël mei him. 17 En de kening sei: Daniël, binne de segels hielendal? En hy sei: Ja, o kening, hja binne sûn. 18 En do’t er de doar iepenmakke hie, seach de kening de tafel en rôp mei in lûde stim: Grut bisto, o Bel, en by dy is hielendal gjin bedrog. 19 Do lake Daniël, en hold de kening oan, dat er net yngean soe, en sei: Sjuch nou it plaveisel, en sjoch goed hwaens fuotstappen dit binne.
20 En de kening sei: Ik sjoch de fuotstappen fen manlju, froulju en bern. En doe wie de kening lilk, 21 En hja naemen de preesters mei hjar frouljue en hjar bern, dy’t him de doarren sjen lieten, dêr’t hja yn kamen, en forte soksawat op ’e tafel. 22 Dêrom deade de kening hjar, en joech Bel yn ’e macht fan Daniël, dy’t him en syn timpel fordylge. 23 En op datselde plak wier in greate draak, dy't hja fen Babel oanbidden. 24 En de kening sei tsjin Daniël: Sille jo ek sizze dat dit fan koper is? sjuch, hy libbet, hy yt en drinkt; do kinst net sizze dat er gjin libbene god is: oanbid him dêrom. 25 Do sei Daniël tsjin de kening: Ik scil de Heare myn God oanbidde, hwent Hy is de libbene God. 26 Mar jou my ta, o kening, en ik scil dizze draak deadzje sûnder swird en staf. De kening sei: Ik jou dy ferlof. 27 Do naem Daniël pik, en fet en hier, en seach se byinoar, en makke der klonten fan; dat die er de draak yn ’e mûle, en sa barste de draak yninoar; en Daniël sei: Sjuch, dit binne jimme de goaden. oanbidde. 28 Do’t Babels dat hearden, waerden hja tige grime, en makken hjar gearspanning tsjin ’e kening, sizzende: De kening is in Joad wurden, en hy hat Bel fordylge, hy hat de draak slein en de preesters deade. 29 Do kamen hja ta de kening, en seine: Ferlos ús Daniël, oars scille wy dy en jins hûs fordylgje. 30 Do’t de kening nou seach dat hja him tige oanstutsen hiene, brocht er Daniël oan hjarren. 31 Dy’t him yn ’e liuwekûl smiet, dêr’t er seis dagen wier. 32 En yn ’e kûle wierne saun liuwen, en hja hiene hjarren alle dagen twa kadavers en twa skiep jown; 33 En d’r wier yn ’e Joaden in profeet, dy’t Habbacuc hjitte, dy’t jirpel makke hie, en brea stikken hie yn in kom, en it fjild yn gyng, om it nei de maaiers to bringen. 34 Mar de ingel des Heare sei tsjin Habbacuc: Gean hinne, bring it miel datstû hast nei Babel ta Daniël, dy’t yn ’e liuwekuil is. 35 En Habbak sei: Heare, ik haw Babel nea sjoen; ek wit ik net wêr't de kûle is. 36 Do naem de ingel des Heare him by de kroan, en droech him oan it hier fen syn holle, en sette him troch de heftichheit fen syn geast to Babel oer de kûle. 37 En Habbacuc rôp, sizzende: Daniël, Daniël, nim it iten dat God dy stjûrd hat. 38 En Daniël sei: Jo hawwe my oantinken, o God, en dy’t Jo sykje en dy leafhawwe, hawwe Jo net forlitten. 39 Do kaem Daniël oerein en iet, en de ingel des Heare sette Habbacuc daliks wer op syn plak. 40 En de saunde deis gyng de kening om Daniël to jammerjen; en do’t er yn ’e kûle kaem, seach er deryn, en sjuch, Daniël siet. 41 Do rôp de kening mei in lûde stimme, sizzende: Grutte bist Heare, de God fen Daniël, en der is gjin oar neist dy. 42 En hy luts him derút en smiet dejingen dy’t de oarsaak fan syn fordjer wierne, yn ’e kûle: en hja waerden op in stuit fortard foar syn oantlit.