Η ψυχή ιδρώνει | Νίκος Μπελιάς | Εκδόσεις Ιωλκός

Π Ο Ι Η Μ ΑΤΑ

Επιμέλεια έκδοσης: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Διορθώσεις: Δανάη Αλεξοπούλου Kαλλιτεχνική επιμέλεια: Karlopoulos & Associates Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου © Copyright κειμένου: Νίκος Μπελιάς © Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός Γραμματοσειρά Iolkos Apla, fonts.gr [αποκλειστική χρήση] Δεκέμβριος 2017, Α΄ Έκδοση Ε Κ ΔΟΣ Ε Ι Σ Ι Ω Λ ΚΟΣ Ανδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 - Fax: 210-3304211 e-mail: iolkos@otenet.gr www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-936-5

Η ΨΥΧΗ ΙΔΡΩΝΕΙ

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ν. μ .

Φύλλα έρωτος [ποίηση, εκδόσεις Ιωλκός, 2014] Η ψυχή ιδρώνει [ποίηση, εκδόσεις Ιωλκός, 2017]

Ν Ι ΚΟ Σ Μ Π Ε Λ Ι Α Σ

Η ΨΥΧΗ ΙΔΡΩΝΕΙ Ποιήματα

Ι Ω Λ ΚΟΣ

Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ Ἕνας μπαξές γεμάτος αἷμα

εἶν’ ὁ οὐρανός καί λίγο χιόνι ἔσφιξα τά σκοινιά μου πρέπει καί πάλι νά ἐλέγξω τ’ ἀστέρια ἐγώ κληρονόμος πουλιῶν πρέπει ἔστω καί μέ σπασμένα φτερά νά πετάω. ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

ΑΙΩΡΗΣΗ Κάτω από έναν καυτό τετράγωνο ήλιο κι ένα ραγισμένο ουρανό που στάζει πονοκεφάλους, κρέμεται όνειρο παγίδα. Ζωές ανυποψίαστες σ’ άτσαλα άλματα φθάρηκαν βάναυσα να το αγγίξουν. Τσουβάλια οι απώλειες. Με ένταση οι ύστατοι πλάθουν την απόδραση. Πηδώντας στη νύχτα ελπίζουν, αν όχι, θα λιώσουν λαμπεροί.

ΘΥ Ε Λ Λ Α Μ ΥΑ ΛΟΥ Οι σκέψεις ανάκατα αναβοσβήνουν επάνω του. Ακούσια αλλάζει χρώματα. Ζωντανή κούκλα βιτρίνας. Τη μία πράσινος, την άλλη κίτρινος, την τρίτη κόκκινος, όρμησε μέσ’ από λεκιασμένες τρύπες, ουλές κι επιθυμίες να ξεβιδώσει τ’ άστρα. Να τα πετάξει πάνω στη λερωμένη νύχτα να ξεπλύνουν αμαρτήματα, πληγές κι ό,τι φλογίζει το μυαλό. Σημάδια στο σώμα, που δε σβήνουν, σ’ αλυσοδένουν για πάντα στις απόκρημνες γωνίες της ζωής σου. Αγναντεύουν τις προεξοχές της κι επιπλέουν ανάγλυφα στον ορίζοντα της μνήμης.

10

Α Π Ε Ι ΚΟ Ν Ι Σ Η Ο χρόνος με θρυμματίζει στις αρθρώσεις του. Θόρυβοι βλάβης μολύνουν την ερημιά της σιωπής μου και το άκαμπτο βλέμμα μου λυγίζουν χιλιόμετρα δυστυχίας. Η όψη κάθε μου αναπνοής αέρας σκουριασμένος. Μου λείπει μια μήτρα νύχτας μαλακιά να ξαναγεννηθώ και μια γαλάζιου ουρανού σταγόνα να ελπίζω. Σημαδεύω τα λάθη. Το παρόν παρέρχεται μετ’ επιπλοκών. Κινούμαι στη γοητεία εκκολαπτόμενου μέλλοντος.

11

Ε Ρ Η Μ Α ΒΛ Ε Μ Μ ΑΤΑ Η πρώτη ματιά διεκόπη, η δεύτερη σκόνταψε και η τρίτη δεν έφτασε ποτέ. Μονάχα οι ψίθυροι του μυαλού έμειναν να σιγοκαίουν. Πηγαινοέρχονται άλλοτε μόνιμοι επισκέπτες, άλλοτε προσωρινοί ενοικιαστές. Κουβαλώντας την παγωμένη επιθυμία στο διάφανο της ματιάς του πλάγιασε σ’ ένα σύννεφο αγκαλιά με τη μοναξιά. Ο σκέψεις έκλεισαν, οι ουρανοί άνοιξαν και τα μαχαίρια έπεσαν βροχή. Στην ανακοίνωση της άφιξης του πόνου χτυπήθηκε από σταγόνες. Ήταν το σύννεφο στη στιγμή των δακρύων. Τον αναστάτωσε που βράχηκε ως την ψυχή. Δεν ήταν μόνος κι ας έγραφε «στάση τέλους».

12

ΜΥΡΩΔΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ Ήρθα ως το τραπέζι με γυμνά πέλματα και κάθισα απρόσκλητος. Δεν είχες τίποτα φαγώσιμο. Για να στυλωθώ μου έδωσες τρίμματα αντίδωρου, που έκλεψες από μυρμήγκια τροφοσυλλέκτες και με ξεδίψασες μ’ αγιασμό. Οι οφθαλμοί μου δάκρυσαν. Στο σιωπηλό δείπνο η ματιά μου έφυγε κι ακούμπησε την καρδιά του διπλανού μου. Ανείπωτοι διάλογοι κι απόκοσμες δοξασίες πηγαινοέρχονταν πάνω στην τράπεζα σαν σε λιτανεία μαραθώνιου επιτάφιου. Κρατούσα την αναπνοή μου να μην κάνει θόρυβο κι άκουσα τους σφυγμούς σου. Με κοινώνησες με βρόχινο νερό και μ’ ευχαρίστησες. Φεύγοντας είδα τα δάκρυα να στάζουν μέσα σου λάμποντας. Με μετέωρα βήματα κρατήθηκα στην πορεία. Λίγο παραπέρα ψαχούλεψα το ευχαριστώ σου. Μύριζε ειλικρίνεια.

13

Σ Υ Γ Χ Ρ Ο Ν ΟΣ Π Ρ Ο Μ Η Θ Ε Α Σ Ρίζες στα πόδια, φτερά στις πλάτες, στο ράμφος το συκώτι. Σώμα καταδικασμένο με τελεσίδικες αποφάσεις θεών.

14

Μ Ε ΤΑ Π Λ Α Σ Η Συμβαίνει –ναι– να μαζεύομαι στα περίχωρα του παρελθόντος ν’ ακουμπήσω για λίγο στις σχισμές της νοσταλγίας· κι ας τυλίγεται επάνω μου ο χρόνος σε σπιράλ ενοχλητικών ρυ­τίδων κι ας συνοδεύομαι από κατακάθια παρελθοντικών ψιθύρων κι ας μετανιώνω γιατί επέλεξα τα τραύματα της λογικής από κείνα του συναισθήματος κι ας μένω με το υπόλοιπο μιας μαδημένης ανάμνησης να συνοδεύει τις γκριμάτσες των συλλογισμών μου κι ας ρέει με ταχύτητα η μελαγχολία στις αρτηρίες μου κι ας με πνίγει που στο μέτρημα οι χειμώνες μου βγαίνουν πάντα περισσότεροι από τις άνοιξές μου και που έρωτες έγιναν στάχτη, γιατί όλα είναι δικά μου, γιατί νιώθω σ’ εκκρεμότητα. Μεταβάλλομαι.

15

Π Υ Ρ Ι Ν Ο Γ Κ ΡΑΦΙ Τ Ι Μασώντας αναμνήσεις οι σκέψεις κοχλάζουν, οι ανάσες υπερθερμαίνονται, η σάρκα μουδιάζει. Στη ροή του κόκκινου χρόνου, η ψυχή μου καίγεται. Φλεγόμενος γονάτισα. Από παντού τσιμουδιά. Βουλιάζω σ’ ένα καυτό δάκρυ.

16