Δήμητρα Βαλλιανάτου
Φερνή Ποίηση
ΦΕΡΝΗ Δήμητρα Βαλλιανάτου Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Εικόνα εξωφύλλου: Dan Estabrook Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γιώργος Ανδρέου © Copyright: Δήμητρα Βαλλιανάτου © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός - Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης, 2011 Ιούνιος 2011 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-622-7
ΦΕΡΝΗ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΥ
Φ ΕΡΝΗ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
Αφιερωμένο στους γονείς μου που μ’ έμαθαν να ’μαι ελεύθερη και στο Δημήτρη, που χάρισε τα φτερά στην ελευθερία
ἐὰν τὸ θεολογεῖν οὖ παντός καιροῦ, ἐξίσου καὶ ἡ ποίηση Γρηγόριος ο Θεολόγος
ΧΟΡΟΓΡΑΦΗ Μη νοθεύεις τις κινήσεις σου γιατί είσαι από μόνος σου milonguero κι ας είσαι αδρός στις λεπτομέρειες και στα en face σου. Τέρπεις με τις κινήσεις σου κι ονομάζεις άχρηστη τη συνηθισμένη παρετυμολογία μου για το βαλλισμό σου. Είσαι άμισχος και αιωρείσαι. Κορμί ψυχοδηγούμενο. Η γαστροκνήμια δύναμή σου εναλλάσσει κινήσεις και διαθέσεις. Αγαπάς το αυτοσχέδιο γιατί διαλέγεις την ελευθερία. Τα σημαινόμενα της τεχνικής σου τα ζηλεύει και η ύλη. Ανακύκληση, Largo, Adagio, Αιώρηση και πάλι Largo. Ο συγχρονισμός μας λείπει, πες στη μούσα σου… Ή μήπως εθίστηκες σε σόλο εκτέλεση;
11
ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΗΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ Η κίνηση πληρούται μ’ ησυχία ελεύθερη της άναρχης αβύσσου μέχρις ότου να σου γνέψει αγιάσου εμβαθύνοντας στη μυσταγωγία. Και η αναμονή μέχρι την πτώση μη υπομένουσα τις αταξίες θα φέρει κάθαρση στις Ερινύες που με το ξέπλυμα θα τις γλιτώσει. Απειρότητα στο σημείο πτώσης κύκλοι ομόκεντροι πεδίο γνώσης, σταλάζεις πλάση στάλες φωτοδότρες. Διά της γνώσης επέρχεται ζωή γεννόμενη μόνο καθαρώ νοΐ γι’ αυτούς που βλέπουν χωρίς διόπτρες.
12
ΚΟΠΙΡΑΪΤ © Κισσοστεφής γυπαετός στέκεσαι ηλιοτροπίζεσαι προς αυτό που «τέχνη σου» αποκαλείς. Το πρόσωπό σου αποκαλύφθηκε σταδιακά, φριχτά παραμορφωμένο. Επί χρόνια λαμβάνεις «φανφαρεΐνη», «αλαζονεξόλη» και ψευδοφάρ μακα τεχνοκαπηλεύεσαι εμπνεύσεις και εκφράσεις απεγνωσμένα αναζητάς αισθητικούς κανόνες που ανώφελα κατασπατάλησες. Ένα γκρο πλαν στα παραθετικά δημιουργήματά σου τον πολύτιμο φλοιό τους θ’ αφαιμάξει. Θα φρενάρει τα μποσικαρισμένα κριτήριά σου την παρακαμπτήρια «τέχνη σου». Η Δημιουργία –ούτως ή άλλως– λαθροβιώνει στο ακατέργαστο μάρμαρο, στο αφινίριστο ξύλο. Εσύ απλά κομπάρσος βραδείας αποδέσμευσης. Αυτόφωτοι γεωλογικοί σχηματισμοί, αλήθεια του ουράνιου τόξου, χρωματική ευγλωττία θαλάσσης, μανιεριστική σημειογραφία νεφέλης. Υποτίμησες τη γραμματική του χαρίσματος δεν εξύμνησες τη φιλοκαλία της πλάσης αγνόησες το αόρατο και σου διαφεύγει σε Ποιον μειδιά η Μόνα Λίζα. 13
ΥΣΤΑΤΗ ΠΝΟΗ Η ώρα της αποδημίας καταργεί τη χρονομέτρηση, τη φυσική, τις επιστήμες. Η εσπέρα διαψεύδει την ευρωστία, την ασθενικότητα, την αδημονία. Η έσχατη πνοή εξισώνει προφέσορες, ανεκπαίδευτους, την κιβδηλεία των κοσμικών. Η τελευτή καταλύει τα αργύρια, τα εμπορεύματα, τα γραμμάτια. Η τελευταία κλίνη το ξάγναντο της ζωής. Ό,τι έγραψες έγραψες· τα παροράματα ποιος θα τα κοιτάξει; Μαγδαληνές θ’ αναπαυτούν πολυδάκρυτες ζωές ψυχές που τις κερκόπορτες φυλούν που προϋπάρχουν για να μην εξανεμιστούν. Ποια δεοντολογία διέπει τη στιγμή; Μεταξύ ζωής και θανάτου ποια η συνδιάλεξη; Ποια μορφή το ε ί ν α ι προσλαμβάνει; Και κείνη γαληνότατη, εκλαμπρότατη έτοιμη κατά το δίκαιον. Στην αειζωία είσαι κυρά μου! Αναπαύεσαι ως αριστείον βίου.
14
ΖΩΗ ΑΠΟΚΤΩΜΕΝΗ ΔΙΑ ΖΩΗΣ Δέχομαι τον ήλιο∙ διαστίζει τη ζωή γιατί πρώτα δέχτηκα τη βροχή. Δέχομαι τη βροχή∙ ορθοτονεί τη ζωή γιατί πρώτα δέχτηκα τον ήλιο. Διδάσκαλε εσύ πόνε! Τυγχάνω μαθητής σου με ανέλαβες όταν νόμιζα πως για τους εκλεκτούς είσαι μόνο κι έμαθα ότι η ζωή κοινολογείται πενιχρή σε νοήματα εσύ ανωδυνία! Του νου τις τολμηρές συλλήψεις καταργείς χασομέρι των φιλάσθενων των ζωντανών νεκρών. Κατά την Ενάτη, τον πόνο ξεμπροστιάζω δι’ ανακλάσεως αποκάλυψη να γίνει μύες αγνώστους της ψυχής μου να δουλέψω τα φιλάσθενα να οιστρηλατήσω μακροκοσμικά ελεούμαι. Στο τώρα θέλω ήλιο, αφού τώρα ατενίζω πάνω απ’ τα καμπαναριά του κόσμου.
15
ΕΡΕΥΝΑΤΕ ΤΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ Το βλέμμα παγιώθηκε στη νοησιαρχία εκ της Ύλης μητρόθεν εκ του Φόβου πατρόθεν. Το λεκτικό των οφθαλμών εξανεμίζεται. Χρωμοβόλο δέντρο η καρδιά και πουθενά πουθενά δεν ψυχιάζει η αφή. Ωχραίνει η όσφρηση, σεμνοτυφεί η ακοή, αναπηρεί η έμπνευση. Σπρώχνω τα απτά παρακείθε κι ανοίγω το σεντούκι του ύδατος και του αέρα· χαμένες πατρίδες απεγκλωβίζονται. Ένα πλατανόφυλλο χορογραφεί μέχρι το χώμα. Η πινελιά τού χρυσοκονδυλιστή ήλιου στων βουνών τις πτυχώσεις, στων ανθρώπων τις αγκυλώσεις.
16