Magnum Opus - U write by i travel poetry

M A G N U M O P U S

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΕΥΧΟΣ VI ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2020

1ος Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός

UWRITE

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αυτό το τεύχος, είναι αφιερωμένο στους συμμετέχοντες του 1ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού “U Write”. Τα ποιήματα δημοσιεύονται με χρονολογική σειρά και δεν έχουν υποστεί καμία απολύτως επεξεργασία. Θα ακολουθήσουν και άλλα τεύχη με τις υπόλοιπες συμμετοχές.

Γραφιστική επιμέλεια: Έλενα Γρηγοροπούλου Επιμέλεια υλικού : Γιάννης Ρουμελιώτης

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κώστας Κρομμύδας, Συγγραφέας και Ηθοποιός

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

MASTER CLASS

Aπόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Έχουν εκδοθεί 8 μυθιστορήματά του από τις εκδόσεις Διόπτρα και έχει πουλήσει παραπάνω από 200,000 αντίτυπα στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Όλα του τα μυθιστορήματα, βρέθηκαν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public. Το βιβλίο του με τον τίτλο «Ουρανόεσσα» βραβεύτηκε ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση».

με τον Κώστα Κρομμύδα

Τα τελευταία 11 χρόνια έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 500 εκδηλώσεις για τα βιβλία του, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Λίγα λόγια για το πρόγραμμα Το παρόν project, αποτελεί πρωτοπορία για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς ξεφεύγει από τα όρια ενός συνηθισμένου σεμιναρίου δημιουργικής γραφής, δίνοντας βάση στην κατάκτηση της συγγραφικής επιτυχίας. Πολλές ερωτήσεις που βασανίζουν έναν νέο φιλόδοξο συγγραφέα απαντώνται γλαφυρά, μέσα από ολιγόλεπτα βίντεο υψηλής ποιότητας παραγωγής. Πρόκειται για ένα Masterclass λοιπόν που θα σταθεί οδηγός και αρωγός σε κάθε άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με σοβαρούς όρους με την συγγραφή και την έκδοση.

Η ανατομία ενός πετυχημένου βιβλίου

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Όλγα Παπαδιώτη (-) “Ιέ μου ακούς;» Θα σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία…. Ταξίδεψα με τον ιό μου και ντριινννννννννν η κλίση…: Oκ..restart Θα… ταξιδέψω με τον ιό μου στον πίνακα του Ε. Ντελακρουά kαι θα του πω «οδήγησε τον λαό στην ελευθερία» τώρα! Η μάνα που σε γέννησε σε ξέρει από μέσα και απ’ έξω πρέπει να σταματήσεις το delete ύπαρξης ζωών, της επίδειξη ισχύος. Μιλώ εκ πείρας. Η αδυναμία έχει μέσα της την λέξη δύναμη και αυτή ως θηλυκό είναι καπάτσα και ικανή. H Kόλαση του Δάντη είναι ένα αφηγηματικό αριστούργημα Μην εμπνέεσαι από αυτήν και μην γίνεσαι αυτόχειρας κατά της ανθρωπότητας Κάθε μάνα που μαθαίνει από τα λάθη της προστατεύει τον ιό της γιατί είναι καλό να σε ζηλεύουν παρά να σε φοβούνται, γιατί θέλω να μην ντρέπομαι αλλά να είμαι υπερήφανη για σένα. Γιατί τα όντα κατέβηκαν από τα δέντρα και ασχολούνται με την επιστήμη Και σύντομα θα ζήσεις ως πρωταγωνιστής σε μεταλλαγμένη Τραγωδία… Νεοελλήνων με αντίστοιχους σαν το Ιπποκράτη γιατρούς του 21ου αιώνα που θα σε εξοντώσουν θα σε σταυρώσουν και τα καρφιά θα είναι χημικά και εσύ δεν θα είσαι ο Ιησούς. Ιέ μου ΗΠΑ… βλέπω…το άγαλμα της Ελευθερίας …συμβολίζει την δύναμη. Σε έφερα εδώ γιατί έγραψα για σένα και εγώ σου έδωσα εικόνα, σου έδωσα μορφή Υπέγραψα το gdpr και τώρα μένει να μπεις στην Wikipedia όχι ως δολοφόνος, αλλά ως ήρωας αυτού του ποιήματος, αφήνοντας στα μυαλά όλων ένα μότο: τροφή για σκέψη: «όλα έγιναν για κάποιο λόγο» Ας κερδίσουμε τον διαγωνισμό και κλείσε με itravel να πάμε απ’ όπου πέρασες Ε.Ε..με ακούς;; Και μετά θα καλέσω από το smart phone όλους τους ιούς, μανάδων σαν εμένα για να τους καλέσω στο πάρτυ της ζωής, αφού επιστρέψουμε από τον γύρο του κόσμου! Sars.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παναγιώτα Αντωνοπούλου

Οι λευκές βουνοκορφές.

Το πέταγμα του πιγκουΐνου

ο πιγκουΐνος αυτός θα στρέφει πάντα το βλέμμα του προς τις λευκές βουνοκορφές της Ανταρκτικής και θα γλιστράει μακριά από τον ωκεανό και τη φωλιά του γνωρίζοντας ότι αυτό θα είναι το τελευταίο του ταξίδι.

Τι είναι ο έρωτας για εσένα; είναι σα να ρωτάς έναν πιγκουΐνο πως είναι να πετάς. Υπάρχει η αγάπη στον πλανήτη 'Αρη; ίσως να δεις κάποιους να πετάνε χέρι-χέρι και ένα παιδί να αγκαλιάζει τη μαμά του; μπορεί να τη δεις να του δίνει το τελευταίο κομμάτι γης γιατί αυτό ξέρει έτσι μπορεί να νιώσει Πως βρέθηκες εσύ εκεί ; ίδιος ακόμη; ζητώντας έρωτα και αγάπη χωρίς ούτε αέρα; σε έναν κόσμο τόσο απόκοσμο, εκεί που δημιουργούνται όλα τα πάθη, εκεί που και ο πιγκουΐνος έμαθε να πετά;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στόχος είναι η σφαιρικότητα. Παρατήρησε όλες τις πλευρές. Η απόσταση από τη μια στην άλλη είναι πραγματικά μικρή. Μπορεί να μεταφερθείς χωρίς να το καταλάβεις. Θα δεις τον εαυτό σου να αντανακλάται μέσα τους. Θα καταλάβεις την σημασία του εγώ και του συνόλου.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βικτωρία Τράκη Πυθμένας (+)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΧΑΙΚΟΥ(-) Μυρώνω παντού πεταλίδες ζωές μας – παντζούρι χτυπά.

Χρύσισαν τα μάτια στα ύστερα της πλάνης σου κατέβηκε η μύγα απ΄το πατάρι να σου χειροκροτήσει τη σκηνή τσιμπώντας το ζαρωμένο ψίθυρο, μπράβο στο παλικάρι! Κατακαλόκαιρο θαρρείς, ούτε κόκκος αλάτι στο δεξί μάγουλο που χάιδευες / τώρα τα βλέφαρα βαριά χτυπούν αλύπητα και μοναχά ένα ανήμπορο κι ασήκωτο γ ι α τ ι που διψασμένα θέλησαν να΄πιούν. Εμείς οι δυο κομμάτια χωριστά. Κομμάτια ένα. Έφυγες τόσο ξαφνικά σαν όλα τα γραμμένα. Ανήμερα σκιρτήματα υπάρχουν στον πυθμένα Και να’ταν άλλη μια φορά που θ’ αγαπάς εμένα.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μυστικό μου κέντημα(+)

Γυάλινο τασάκι σε μπαλκόνι(-)

Πετάρισε το βλέφαρο στο άνθος των λογιών σου ακούμπησε το μάγουλο, τις όχθες των ματιών σου, αφέθηκε να σ’αγαπά χωρίς να λογοκρίνει -τα παινεμένα δάχτυλα, τα χείλη τα γραμμένα, και τα μυριάδες ψέματα που κένταγες για’μένα. Πάρε μαζί σου τα κρυφά κι όλα τα μυστικά μου, μάζεψε και ξεπέζεψε μακριά απ’τ’όνειρά μου. Μπασταρδεμένη σκλάβα σε κελιά απωθημένων τρόμων! Ι κράτα τη ζωγραφιά σου Ι

Σ’ένα μπαλκόνι στενό έσβηνα τ’ αποτσίγαρα σε τασάκι μικρό. Σκόνες πολλές, στάχτες νεκρές γύριζαν στο γυαλάκι, θύμισες παλιές.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Της μνήμης η πούδρα είναι αλλιώτικη, μόνη της παλεύει αγκιστρωμένη στα βαθιά, ένα θεό μικρό γυρεύει. Αποζητά το φύσημα του να τη πάρει ο αγύρτης άνεμος, να πετάξει τη μουντζουριά, να ξαναγεννηθεί γεμάτη πέρα από τη λησμονιά.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Της νόνας το ξεμάτιασμα(+) Μάζεψα τα στάχυα. Λίγοι σπόροι τρεχούμενοι στα αδρά χέρια. Νερό ακούμπησα δίπλα στο σουμιέ σου. Διψούσες πολύ μέσα σε κρύο χειμώνα. Έκανες πως κάπνιζες στον αέρα, ψεύτικα δαχτυλίδια καπνού κύκλωναν παλιούς δαίμονες. -Δε΄θες νερό; (γέλασες αχνά, ήταν σα πρωτομηνιά ξανά). Έφτιανες λεπτά μαρτιάτικα στα χέρια μας να μη μας κάψει του Μάρτη η λιακάδα η πρώτη. Κι ας ήξερες πόσο θα μας έκαιε η ζωή μετά. Τραγουδούσες … το Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε μήνες δεν ξεβάφει. Σου πήρα ένα νυχτικό μ’ανθάκια. Απ’τη λαϊκή. Κάθε Τετάρτη, χίλια χρόνια κι εσύ εδώ. Μ’έσερνες εκεί με το καρότσι για μελιτζάνες στο τουρλού, και μισούσα τους καταραμένους πάγκους, τα γυφτάκια και τους μανάβηδες που τα πόδια μου τα καλαμάκια τα κορόιδευαν. Το μάγουλο αυθάδικα μου τσιμπούσαν και μαλλιά μου μπέρδευαν. ‘’Άστε πιο πέρα, τούτος είναι ο γενναίος ιππότης μου’’, τους φώναξες εσύ. Με το Θεό τα είχες βάλει που το φύλο τελευταία στιγμή μου το άλλαξε. Και μου έραψες στη σάρκα την αντρική, τη πανοπλία πάνω απ’τη φούστα τη κοριτσίστικη, του ντουνιά ο αρσενικός πόνος να μη με πιάσει. Τρεμόπαιζαν οι γέρικες ρόδες στο καρότσι, σκίστηκε το καπέλο μου και δε φόρεσα ξανά κοντά παντελονάκια. Στη ξένη γη να τα μάθω όλα, αυτά που μου ’λεγες ήδη εσύ αλλά εγώ τα ήθελα αποδικά μου να γενούν και τώρα σώπαινε, άλλα παραμύθια μη μου’ λες. Σα περάσεις θάλασσα κι ατλαντικό, πιάνει το ξεμάτιασμα; ‘’Θα σε κάνω με λάδι…πιάνει.’’ Πίσω ξανά με χυτά άσπρα μαλλιά, κόκκινη κλωστή δεμένη πάνω στο εικονοστάσι. Γυρνάς πλάι το κεφάλι, η αυλή παραδομένη στο χιονιά-οι γαρδένιες μαραμένες. Χωρίς λουλούδια. Μόνο τ’ανθάκια στη νυχτικιά απ’ τη λαϊκή. Που πάνε οι έρωτες γιαγιά; Πού πάνε τα παιδιά; Που πάνε τα εγγόνια; Εδώ μου δείχνεις. Και μαζεύεις τα χέρια αγκαλιά. Ποιος θα μας ξεματιάζει;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γιώργος Στεφανάκης

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βικέλα 23(-) Κι ας ήθελα εκείνο το πρωϊνό να ξεγυμνωθώ δε με άφησε η παλίρροια του νου να νιώσω ηδονή. Μιας και η αλήθεια μου, σου μοιάζει ψέμα. Καθώς… οι λέξεις χάνουν την μητρική τους υπόσταση, ο χρόνος… χάνεται στο άπειρο ταξίδι της σιωπής, μισοπεθαμένος από μέσα. Τελικά… γυμνός, σαν και την ώρα της πρώτης αναπνοής· θα τρέξω λεύτερος στο λιόφωτο!

Το πένθος(-) Το τέλος είναι εδώ, όταν το συναίσθημα και μόνο μας κρατάει δεμένους. Τότε που μόνο μια ουτοπία μας δίνει πνοή. Τότε που ο πόνος αργοσβήνει βουβός… Είναι ήδη αργά, είναι ήδη εδώ· Μέσα στον πιο αρχέγονο νόμο του σύμπαντος: Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. Πώς μπορώ να δειλιάζω κάθε φορά μπροστά του; Πώς η γιορτή της συνειδητοποίησης γίνεται πένθος ασήκωτο; Ποια τρέλα μιλά στα σωθικά μου;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κυριακή η Πρωτη (+) Πώς θα πολεμήσουμε ρε παιδιά; Με τι όπλα; Τα δικά τους ή τα δικά μας;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τι νόμιζες;(+) Νομίζεις πως με νοιάζει η κατάντια των ανθρώπων; Ότι με αγγίζουν τα φτηνά τους λόγια; Σαν τους κοιτώ, λαχτάρα μόνο νιώθω. Λαχτάρα για τα μάτια σου και τα γλυκά σου λόγια. Κι όσο τους κοιτώ, τόσο σ' αγαπώ!

Θα χυθεί αίμα ή θα πάμε μπροστά; Να χυθεί αίμα για να πάμε μπροστά; Τα μέσα μου σφαδάζουν σιωπηλά… Όχι πια! Η ζωή μας θα πάει στην όαση που μοιάζει ουτοπία, όχι ο θάνατος. Ο θάνατος σου ψιθυρίζει ότι ήρθες για να φύγεις, άρχισες για να τελειώσεις. Σου φωνάζει: άδραξε τη μέρα. Οι ιδέες είναι αθάνατες!

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το Αστρονιο (+) Μόνο στο περιθώριο αντικρίζεις την αγάπη. Στο κενό που ρίζωσε ανάμεσα στα άτομα. Στο κενό που είτε αόρατο στο μάτι, είτε αδιανόητο στο νου, γεμίζει τις ζωές μας. Από ‘κει που ήρθες και από ‘κει που πηγαίνεις. Εκεί θα τα δεις όλα να γίνονται. Όταν το «τίποτα» γίνεται το «όλα» σου.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαρία Κορρέ

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΚΑΘΟΜΟΙΩΣΙΣ (-) Μαθήματα κεραμικής. Αγγίζω ένα κομμάτι πηλού μαλακό. Το πλάθω, το σμιλεύω, του δίνω μορφή. Στεγνώνει, φροντίζω τις ατέλειες, λειαίνω.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ (+) Ποιός είσαι; Να σε δω!Έρωτα εσύ; Πώς μπήκες; Πάλι αμφιβολία φοράς και από μέσα πόθο-καρδιοχτύπι

Ψήνω. Χρωματίζω και ψήνω.

Δεν το βαρέθηκες το ίδιο ρούχο; Πουδραρίστηκες με ανησυχία και μυρίζεις ολάκερος προσδοκία

Με γυαλί, το ολοκληρώνω, το προστατεύω. Έτοιμο κέραμος για χρήση!

Βαρύ άρωμα, μου΄σπασε τη μύτη.

Προσεγγίζω τον εαυτό μου, άμορφη μάζα. Τον πλάθω, τον σμιλεύω, του δίνω μορφή Φροντίζω τις ατέλειές μου, αμβλύνομαι Ψήνομαι στις συνθήκες του καμινιού, της ζωής Με χρωματισμό επιλογής, ξαναψήνομαι. Στο ίδιο καμίνι και με άλλα αντικείμενα, τους άλλους Γυαλώνομαι.Ματ ή γυαλιστερό.Προστασία διαλογής

Πολύ καιρό έκανες να ξαναρθείς.Συγχώρα με, δεν σε γνώρισα καλά καλά. Δεν σε περίμενα.Για ξενικό σε είχα. Μου κουβάλησες και τον Φόβο. Τι τον ήθελες αυτόν; Άγριος όπως πάντα. Πώς μπήκες; Πήγες και τρύπωσες απ΄τα ανοιχτά μου παράθυρα... Για τον Ήλιο τα είχα!Μαζί σου και αυτός;Εσύ τον φέρνεις; Με τι ζέστη αγγίζει το κορμί μου.Ο Ήλιος , όχι εσύ,μην ξεθαρρεύεις

Έτοιμο ον δια θέσει!

Πώς ; Το ίδιο είναι; Για να πω την αλήθεια μου΄λειψες.Να σε χαρώ μιας και ήρθες Να σε φροντίσω ,να σε περιποιηθώ.Τι θα πιεις; Όχι, μην κάθεσαι εκεί! Διώξ΄τον αυτόν, διώξε τον Φόβο,πες του να φύγει δεν χωράει. Πρόσεχε σου λέω, ο καναπές της καρδιάς μου. Σιγά-σιγά προσεκτικά! Βαστάνε τα μπαλώματα δεν λέω Μην τον τσαλακώνεις, που καιρός για σιδέρωμα... Μα τι κάνεις; Κεντάς;Που βρήκες διάφανες κλωστές;Λάμπουν! Αχ με πονας,προσεκτικά σου λέω.Έτσι, ίσα το βελόνι, απαλά... Αχ Έρωτα , ανάστα μου τα΄κανες και είχα συμμαζέψει! Τι όμορφο το κέντημά σου.Τον άλλαξες τελείως Στον δίνω ακους,ολοκαίνουργιο τον έκανες Τι όμορφο το κέντημά σου Δεν ήπιες κάτι Γλυκό σου κέρασμα εγώ και συ αφέψημα δικό μου Διψούσα ναι! Απόλαυση είσαι, κι ας καις τα σωθικά μου...

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ(+)

ΨΥΧΗ(-)

Στην υπερεκτίμηση της απόστασης Αφήσαμε υπόλοιπα μεγάλα Και χρωστάς και συ και γω Και μου χρωστάς και σου χρωστάω Και χρωστάμε και οι δυο

Μου λείπει το νησιώτικο γλέντι. Στον ήχο του βιολιού τα βήματα παίρνουν φωτιά Λάθος.Η ψυχή μου φλέγεται και τα οδηγεί Κι εκεί προσπαθεί με μανία να το γράψει στο έδαφος Σαν ποίημα , σαν ιστορία, σαν παραμύθι Κάθε χορός και μια ιστορία

Σάυτό που σπάνια και ανεκτίμητα καμώνεται

iTravel poetry.com

Χόρεψε ψυχή μου και γράψ΄το και εδώ και εκεί και παντού

μεταξύ των ανθρώπων Την αγάπη.

Τι κι αν δεν κρατεί πολύ ο χορός Αυτό που έγραψες είναι για πάντα Με την αιωνιότητα του είναι.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ(-) Για τις λέξεις κουβέντα δεν κάνω Με το που τις ξεστομίσεις , πεθαίνουν Δεν έχουν ισχύ Ο χρόνος είναι αυτός που τις ξεμπροστιάζει, τις σκοτώνει Οι στιγμές, αυτές οι έντονες, οι γεμάτες Μοιάζουν με φως, που δεν χωράει πουθενά λούζει τα πάντα και σένα ολόκληρο Βλέμματα, εκείνα τα βλέμματα στο ημίφως Γυαλίζουν έντονα και μιλάνε, λένε, αγαπάνε Στην απεραντοσύνη του χρόνου, χάθηκαν κι αυτά Κράτησαν για λίγο Σώπασαν

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μαρία Πολυκρέτη

***

ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ(+) Αφέθηκα στο Νάρθηκά σου, τον φόρεσα σαν φόρεμα επίσημο, και πήρα ανάσες βαθιές για να αντέξω τη σπάταλη αυτή αυθάδεια

Και όταν εγώ στηλώσω ξανά το ανάστημά μου μαζί σου θα λογαριαστεί η απουσία μου και εσύ θα χαιρετάς με όνειδος την ανάγκη να γνωρίσεις την ουσία μου

U Wr i t e

iTravel poetry.com

***

Τότε λοιπόν ξανά θα ρθω, ντυμένη με τη σάρκα μου σαν αγωνίστρια θα σταθώ και θα αφεθώ στην αύρα μου μονάχα ένα μυστικό για να σου πω πως χρίστηκες κατώτερος των περιστάσεων

Αγάπη υπό όρους σιωπής μου ζήτησες, και εγώ αντιστάθηκα σε αυτήν σαν να ήταν η πιο ασεβής βλαστήμια μα συνέχισα να τιμώ το φόρεμά μου *** Μια ιστορία που κουβαλούν οι γενεές και κρύβουμε σε δισκοπότηρα της δικής μας σιωπής αναλώσιμες στα πέπλα της ναρκωμένης μας ανάγκης κρύβουμε τους νάρθηκες βαλσαμωμένης αγάπης *** Γυναίκα σημαίνει αντίσταση γυναίκα σημαίνει πόλεμος και ουδεμία μάχη έληξε δίχως τον ήρωά της *** Και αν εγώ απαρνήθηκα τη φύση μου με νάρθηκα αποσιώπησα τη γαλήνη μου για να τιμήσω αλλοτινά όνειρα ενός κόσμου που ότι υπάρχει νόμιζα *** Και τώρα σαν να πήρα το σχήμα του οι ανάσες μου κόβονται και εγώ γυμνή δίχως το νάρθηκα πάνω μου στέκομαι επίσημα ντροπιασμένη που πίστεψα στη θυσία της λιποταξίας *** Μα οι πολέμοι κρατούν χρόνια μισά στη γη και μισά στη ψυχή του ανθρώπου και αν κάτι μου έμεινε μετά το νάρθηκα είναι η αγέρωχη υπομονή να υπομένω 30

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μαρία Τσάκωνα

Μάσκα(-)

Μαριονέτα(-)

Μια μάσκα φοράς, μετά την πετάς. Τι κρύβεις; Τι ζητάς; Μια μάσκα φοράς Λες... μ’ αγαπάς (;) Μετά την πετάς. Τι μένει για ‘μας; Αν μ’ αγαπάς,

Σαν μαριονέτα κουνιέμαι και εγώ στης δανεισμένης ζωής το χορό. Σαν σκύλος πιστά ακολουθώ Μα θέλω από τούτο το ρόλο να βγώ. Ποιοι είναι αυτοί; Οι «δυνατοί» Γιατί κάνουν κουμάντο σε άλλου τη ζωή; Η απάντηση αργεί να ‘ρθει... Ως τότε σαν υπηρέτης ενεργώ. Να αντέξω; Μπορώ; Μα στης ζωής το χορό χωράνε ένας ή δυό; Στη μέση θα μπω! Τη ζωή αγαπώ! Κι αν χρειαστεί, ας θυσιαστώ... για τον ανώτερο σκοπό. Γνωρίζω τα μικρά να εκτιμώ. Τον αγώνα δεν παρατώ. Σπάω το γόρδιο δεσμό, απ’ τη φυλακή να απελευθερωθώ.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

να με αφήσεις. Όχι άλλες ψευδαισθήσεις. Μη με πονάς... Δεν το αντέχω Απόψε, πίσω δεν τρέχω. Μια μάσκα φοράς. Λες μ’ αγαπάς... Μετά με πετάς. Αν μ’ αγαπάς, να με αφήσεις. Τίποτα μη ζητήσεις. Αν μ’ αγαπάς, μην πλησιάζεις. Με τη μάσκα με τρομάζεις. Θέλω εξηγήσεις. Που είναι οι απαντήσεις; Μαζί μου γελάς; Ξεχνάς; Δε μιλάς; Χίλια πρόσωπα... Πάλι αλλάζεις Τέλειωσε πια. Δε με τρομάζεις.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ποίηση(-) Η πένα στο χέρι γλιστρά κι αρχίζει να γράφει ξανά. Αργά αυτή τη φορά. Η σκέψη κυλά και γεμίζει χαρτιά. Δυό στίχοι, δυό λόγια Κρυμμένα στου νου τα υπόγεια. Πώς όμως ξετρυπώνουν και τα πάντα σαρώνουν; Κάποιον ξυπνούν... Κάποιον πονούν... Και κάποιου άλλου... το μίσος προκαλούν. Μια πένα στο χέρι γλιστρά, σκαρώνει προτάσεις, χωρίς αντιστάσεις! Συνεχίζει να γράφει, σαν πίνακες να βάφει. Ασυνάρτητες λέξεις... Μ’ αυτές μπορείς να παίξεις! Να φτιάξεις, να πλάσεις και την ψυχή να χορτάσεις! Σαν μπερδεμένο κουβάρι, που ξετυλίγεται αργά... στο πάτωμα κυλά... δείχνει τη σωστή μεριά, στο λαβύρινθο να μη χαθείς και στους φόβους σου μπλεχτείς.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Σοφία Λακιώτη

Το κουτί(-)

ΘΑλασσα (-)

Δεν σε είδα, κι ας ήταν ο ύστατος χαιρετισμός. Οι οικείοι σου επέλεξαν. ‘’Να μείνει το κουτί κλειστό’’ φώναξε κάποιος. Κανένας λόγος γι’ αναστάτωση. Τακτοποιημένα συναισθήματα, θυμός, οργή για χρόνια. Για ποιο λόγο ν’ άνοιγε τώρα ο ασκός του Αιόλου; ‘’Εγώ ό, τι είχα να του πω του το ‘πα’’ φώναξε άλλος. Κι ας κρατούσανε βαθιά σιωπή για χρόνια, κι ας μην θυμόταν ούτε τη μορφή του. Παρακινδυνευμένη επιλογή η λήθη, ψευδής αίσθηση απελευθέρωσης. Οι κόμποι δεθήκαν πιο σφιχτά και θάφτηκαν μαζί με σένα. Πήρα στη χούφτα μου το χώμα και το ‘ριξα πάνω στο κουτί σου μήπως ακούσεις τον ήχο του αποχαιρετισμού αφού δεν μπόρεσες να δεις το πανηγύρι της ντροπής.

Γαλήνια απλώνεσαι εμπρός μου. Ενώνεσαι σε απόλυτη αρμονία με γη και ουρανό. Φιλοξενείς όνειρα ταξιδιωτών που σε διασχίζουν. Μπουκάλια με ευχές πλέουν εντός σου και ψάχνουν με αγωνία τον δικό τους αποδέκτη, εκείνον που θα επιβεβαιώσει πως το ταξίδι άξιζε. Για χρόνια ολόκληρα οι ευχές παλεύανε στα κύματα, παραλίγο να πνιγούνε σ’ ένα ναυάγιο στο Νότο, πέρασαν σε απόσταση ασφαλείας από νησιά, στεριά και πεινασμένους καρχαρίες. Ώσπου έφτασε η στιγμή να φτάσουνε σε χέρια που στην αρχή τους φάνηκαν κατάλληλα, ασφαλή. Ένα λιμάνι ψάχνανε για στάση ή για σταθμό, έναν τελικό προορισμό που θ’ αγκαλιάσει την ιδέα, που θα γίνει πρόσφορο έδαφος για να βλαστήσει τ’ όνειρο... Κι έπειτα θα στείλουν γράμμα ευχαριστήριο σε σένα. Σε σένα ΘΑλασσα που έγινες η αφορμή για το ταξίδι. Ακόμη κι αν το ΘΑ σου, αντί για ελπιδοφόρα υπόσχεση, γεννούσε μόνο ΘΑνατο...

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Νέα ελπίδα(+)

Η ορφανή(-)

Στα μάτια σου αντίκρισα μια νέα ελπίδα. Διψούσες για ζωή κι όμορφα συναισθήματα. Δεν έμεινες στις στάχτες τους, επέλεξες την ομορφιά. Καθάρισες τα φτερά σου από τη λάσπη και κοίταξες ψηλά στον ουρανό. ‘’Κοίτα εκεί που θέλεις να πας’’ σου φώναξα, ‘’σπάσε τις αλυσίδες, μην προσπαθήσεις να τους σώσεις, έχουν βουλιάξει αρκετά και θα σε παρασύρουν, κοίτα μπροστά, τη σπίθα πρόσεξε μην τύχει και τη σβήσουν τ’ αναφιλητά τους, μην τα μπερδέψεις με φιλιά. Πέτα μακριά.’’ Κι αυτό αγάπη είναι... ‘’Πάρε απόσταση απ’ τον κόσμο τους, δες τους’’... Φωνές παιδιών σχεδιάζουν το μέλλον, χέρια μεγάλων κόβουν φτερά. ‘’Δεν μπορείς να κερδίσεις το όνειρο’’ του φώναξαν. Θύμωσε, ξέσπασε, αντέδρασε, όμως εκείνος στο τέλος τους πίστεψε. Έκανε να φύγει μακριά, ν’ αλλάξει τον κόσμο, να φυλάξει το εγώ του, μα στο τέλος τους έμοιασε. Έκλαψε. Θρήνησε τη ζωή που σκότωσε,

Θα έπρεπε να αισθανόμουν τυχερή, να κάνω το σταυρό μου. Όλα τα είχα, σπίτι, ρούχα, φαγητό. Πόσο αχάριστα φερόμουν... Άλλα παιδιά ήταν ορφανά. ‘’Τι σημαίνει ορφανά’’ ρώτησα. Και μου ‘παν. Να μην έχεις νιώσει την αγάπη, να μην άγγιξες την θαλπωρή, να μην μύρισες ασφάλεια, να μην κατάπιες αποδοχή, να μην γνωρίσεις τους γονείς. Τότε ήτανε που έμαθα πως ήμουν ορφανή.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

αφήνοντας το αίμα να καίει το είναι του. Κραυγές μεγάλων παιδιών αποχαιρετούνε το όνειρο, την αγνότητα που έγινε πρέπει. Υπέκυψαν στα τραύματα που οι ίδιοι προκάλεσαν κι ο θάνατος ήρθε βαρώντας ταμπούρλα. Ο κόσμος τους χάνεται κι η αλήθεια κοφτερή κόβει το ψέμα. ‘’Δεν μπορείς να σώσεις το όλον’’ σου φώναξα ‘’Σώσε εσένα.’’ Κι αυτό αγάπη είναι...

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ακάλεστοι επισκέπτες (-) Χαρτόκουτα που στέγασαν ζωές β’ κατηγορίας. Άνθρωποι τρέχουν βιαστικά, κοιτάζουν μα δεν βλέπουν. Απλώνουνε το χέρι τους να δώσουνε βοήθεια αλλά στο τέλος σκέφτονται μη γίνουνε το θύμα, δεν θέλουν να ξεγελαστούν πως στην καρδιά τους φώλιασε ένα δράμι καλοσύνης. Αφήνουνε στον διπλανό να δείξει μεγαλείο και για τους ίδιους σκέφτονται χίλιες δικαιολογίες. Άλλωστε τα χέρια που τους πλησίασαν ήταν μαύρα, τα ‘κρυψε το σκοτάδι, καμιά ταυτότητα δεν έδειξε πως αξίζουνε συμπόνια. Ακάλεστοι επισκέπτες, λαθραίοι ονειροπόλοι. πώς πίστεψαν ότι θα βρουν μία γωνιά μ’ αγάπη;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Αποθυμώ να σ’ αγγίξω. Άπλωσέ μου το χέρι σου. Νοσταλγώ τον πήχη σου να αγκαλιάζει το προσκέφαλό μου.

Ιωάννα Δήμου 1. Το φως απωλέσθη, ολάκερα ξεθώριασε. Το δειλινό βασίλεψε και η νύχτα διαιρεί εμένα. Μα εγώ δεν θέλω να πλαγιάσω ακόμη. Τα βλέφαρα δεν πέφτουν και γεύομαι μία τρικυμία, πλέον ναυάγια και απύθμενη. Ανόητη αλμύρα, με αποδομείς. Άλας, μου ξηραίνεις τα χείλη. Κι εγώ πλέω σε άβυσσο κρημνώδη και θεόρατη. Εν νυκτί, εγώ και η θάλασσά μου. Εν νυκτί, κοιτάζω ωκεανό - κοιτάζω κυανό. Και απολογούμαι για κάθε κυματισμό που εκπόρθησε την αγαλλίαση του πελάγους μου και έτρεψε την ψυχή μου σε επαίτη ειρήνευσης. Τα όμματα μου υγραίνουν, νοτίζουν. Μην παρεξηγηθώ. Αγαπώ να κολυμπώ. Απλά όχι στη δική μου φουρτούνα. Τούτη η φουρτούνα με βρίσκει τα βράδια. Τα βράδια εκείνα που είμαι σχεδόν ληθαργική, αποκαμωμένη και φθαρμένη από την τύρβη του έξω κόσμου. Η φουρτούνα είναι εμπόλεμη, κηλιδωμένη με αίμα και εγώ κηρύσσω ανακωχή. (-)

Αποθυμώ να σε μυρίσω. Ταχυδρόμησέ μου το άρωμά σου. Θα δώσω ταλιράκι στο παλικάρι που θα μου το φέρει. Άλλωστε μου φέρνει την ευωδιαστή σάρκα που έντυνε το λαιμό σου. Αποθυμώ να σε φιλήσω. Βγάλε φωτογραφία τα χείλη σου. Θα την κρεμάσω στον καθρέφτη. Θέλω να τα βλέπω με την ίδια μανία και ναρκισσισμό που κοιτάζω τα μαλλιά μου πριν φύγω από το κατώφλι του σπιτιού. Αποθυμώ να σ’ αγκαλιάσω. Τι θα κάνω; Πως να αντικαταστήσω τούτα τα χέρια; Δεν υπάρχει αντίβαρο, μήτε θα υπάρξει. Αναντικατάστατα τα κόκκαλα που κουλουριάζονται γύρω μου. Αποθυμώ να σε δω. Η θύμησή σου δεν μου αρκεί. Σε σκιαγραφώ με τα πιο ζωηρά χρώματα για να μην ξεθωριάσεις από τα μηνίγγια της φαντασίας μου. Αποθυμώ ν’ ακούσω τη φωνή σου. Άνοιξε τα παραθυρόφυλλα και αλάλαξε τ’ όνομά μου. Θα ηχήσει. Εσύ μ’ ακούς; Σου φωνάζω, μ’ ακούς; Μου λείπει η ύπαρξή σου. Θα βγω, θα συρθώ, θα έρθω. Ο έρως μου για σένα είναι υπέρυθρος και τυρβώδης. Αδάμαστος και άλογος. Θυμίζει νεροποντή.(+)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Έβαψα τα νύχια μου βυσσινί. Τώρα πια το έξω συνταιριάζει με το μέσα μου. Το επιδερμικό με το μύχιο. Έσω φωτοβολώ ερυθρό. Μη με τιτλοφορείς, όμως, επαναστάτρια. Ενίσταμαι. Δεν είμαι. Αν ήμουν, θα το βροντοφώναζα. Δεν με βλέπεις; Δειλά δειλά βάφω τα άκρα μου με κραυγαλέα χρώματα, ίσα για να το μαρτυρήσω. Ντρέπομαι. Κουκουλώνομαι. Δεν φανερώνομαι. Ιχνηλάτησέ με όμως. Γδάρε την επιφάνεια, σκάλισε, διύλισε, σακάτεψέ με. Το μέσα μου θα αρχίσει να σκαρφαλώνει. Θα αποκαλυφθεί. Πάντοτε αποκαλύπτεται. Απλά μόνο σ’ εκείνον που με νεύμα το καλεί προς απογύμνωση. Η κέρινή μου όψη θα λιώσει και θα απομείνω ένα φυτίλι ολόγυμνο και ολάκερα αυθεντικό. Μην μένεις, λοιπόν, στο βύσσινο. Τούτο είναι το πρόσχημα. Στην πραγματικότητα, το αιματηρό τούτο χρώμα γι’ άλλα κραυγάζει. (+)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel iTravel poetry.com poetry.com

4. Τούτη ήταν η ζώσα πλάνη. Ήθελα να είμαι απλά εγώ. Μήτε εκείνη μήτε η άλλη. Μονάχα εγώ. Εγώ, η ανθρώπινη φιγούρα του εαυτού μου. Αυτόφωτη και αυτοφερόμενη. Αιθεροβάμων, ιδεαλίστρια και αγλαή. Να χαράζω δρόμο προς μέρη αχαρτογράφητα, μόνο για μένα. Άλλωστε οι πεπατημένες ουδέποτε με άγγιξαν. Ουδέποτε με έφτασαν. Βαρύ, όμως, το εγώ. Ηχηρό και βαρύγδουπο. Κι ακόμη πιο βαρύ να σε καλουπώνουν σε άλλα, ξένα, αλλότρια σώματα, μη προορισμένα για σένα. Κανείς δεν προορίζεται για σένα. Ειδεμή, είναι σαν να νεκρώνεις την αυθυπαρξία σου. Δεν γεννιέσαι για να γίνεις άλλος, παρά ο ίδιος σου ο εαυτός. Γι’ αυτόν τον λόγο, λοιπόν, τα ρούχα άλλου μη φορέσεις. Καλύτερα γύμνια, παρά ανούσια ρέπλικα ολόιδια ραμμένη πάνω σου. (+)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χριστίνα Μανώλη Φθινόπωρο(-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Οι προγονοί μου: Τα αστέρια(+) Μέσα στου φωτός την σκιά τα αστέρια χαμογελούν. Χαμογελούν στην ζωηρή ψυχή γεμάτη φως. Οι καιροί ρέουν όπως ένα δροσερό ρυάκι διασχίζοντας το δάσος. Ένα συνεχές ταξίδι. Είμαι εδώ. Αυτή την στιγμή. Σε κρατώ καθώς κολυμπάμε σε ένα βυθό αστερίων. Εκεί όπου το φως και το σκοτάδι έχουν μοιραστεί το τελευταίο τους φιλί. Μέσα στο θόρυβο της ζωής αποζητώ καμιά φορά αυτό το χαμόγελο. Και τότε θυμάμαι.

Το φθινόπωρο αδημονεί Να σε τυλίξει σε μια μεταξένια ευωδία, τρυφερή. Μια γυναίκα στην βροχή με καλεί Να χορέψουμε μαζί σε ένα χάος γλυκό κίτρινο, ζεστό πορτοκαλί. Αντικρίζω τα δέντρα να αφήνουν την τελευταία τους πνοή Να ταξιδέψει μαζί με τον αγέρα στην ανατολή… Σταματώ. Οι σκέψεις μου πεσμένα φύλλα στον συννεφιασμένο ουρανό. Σιωπή. Ζωή παντού τριγύρω ακίνητη, στατική. Σε αναζητώ σε κάθε στιγμή νιότης μου. Εσύ, το μελαγχολικό άγγιγμα σου, απέραντο, γοητευτικό.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ανθισμένη Άγριο κερασιά (-) Σε ένα μικρό παράδεισο ξαπλωμένη χάνομαι. Πάνω σε μια ξεχασμένη σιδερένια γέφυρα. Ανάμεσα στα ανθισμένα χρυσοκίτρινα κρινάκια. Θυμάμαι πόσο όμορφα ήταν. Ατενίζω το χλωμό ουρανό παγωμένο στο χρόνο. Ενώ οι ακτίνες του τελευταίου ήλιου απαλά, ξεκουράζονται ανάμεσα στα σύννεφα. Θυμάμαι πόσο ελεύθερη ένιωθα. Πάνω στα ανθισμένα σου γερά κλαδιά Άγριό κερασιά μου Το τραγούδι σου ηχεί, ελπίδα ανθισμένη. Σε ακούω μικρό κοτσύφι, ακούω την απέραντη θάλασσα, την χλόη. Θυμάμαι πόσο απαλό ηχούσε. Μόλις αντίκρισα το φως που κρύβεται μέσα στα μάτια μου, Το φως του αύριο, ένα ταξίδι αέναο. Σε εμπιστεύομαι τώρα…πάρε με μακριά. Θυμάμαι την μυρωδιά σου, σπίτι… Σε θυμάμαι όμορφη, ελεύθερη, απαλή ανθισμένη άγριο κερασιά.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Αλεξάνδρα Μπαούση

Ut concecutivum 1 (+)

Η αμφίρροπη μάχη (-)

7 θάνατοι. Πρώτος. Έγραψα ένα γράμμα. Πεζό. Δε νομίζεις; Μου αρέσουν τα γράμματα με κάνουν να νιώθω, σαν ηρωίδα μυθιστορήματος εποχής. Γι’ αυτό γράφω γράμματα και ταξιδεύω με τρένα. Δεύτερος. Καθημερινός Κόβω σιγά-σιγά τα μαλλιά μου για να αλλάζω και ταυτόχρονα να παραμένω σταθερή. Τρώω τα νύχια μου και κόβω μικρά κομμάτια από το δέρμα μου. Αυτό-ακρωτηριάζομαι κι αυτό μου προκαλεί μια αβάσταχτη ηδονή και μια κάποια ψευδαίσθηση αυτοελέγχου. Τρίτος. Κοινότυπος. Η πρώτη φορά που συμβιβάστηκα. Τέταρτος. Υστερικός Όταν έπλυνα τα χέρια μου μέχρι να ματώσουν. Αλλά ακόμα ένιωθα τη βρόμα πάνω τους να μη ξεκολλάει, όπως και σε όλο μου το σώμα. Πέμπτος. Πρακτικός. Το πρώτο μου τσιγάρο και το πρώτο μου κάψιμο από τσιγάρο.

Που αρχίζω εγώ; Και που τελειώνεις εσύ; Μια ιστορία που έμεινε μισή. Σου έδωσα χρόνο. Σου έδωσα σιωπή. Απόψε φόρεσα κόκκινο στα χείλη. Πότε σου δεν κατάλαβες γιατί βάφομαι, πώς όλα αυτά δεν είναι λούσα και φκιασίδια περιττά. Αυτά είναι χρώματα πόλεμου. Είναι χρώματα μάχης, της δικής μου, κι αυτής που μου επέβαλλαν. Δε στο ‘πα. Δε με ρώτησες. Αλλά απόψε έχει αλήθεια. Τέρμα οι δράκοι και τα παραμύθια. Ξεκινάμε; Πριν φύγεις. Είναι κάποια πράγματα για μένα που δεν ξέρεις. Πάντα ήθελα να γράψω τους στίχους μου σε πακέτα τσιγάρων. Ήθελα να μετατρέψω κάτι εφήμερο σε κάτι αιώνιο. Άλλα οι νευρώσεις μου κι οι ψυχαναγκασμοί μου με εμποδίζουν. Έτσι καταλήγω πάντα να τους καταγράφω ,επιμελώς κι ευλαβικά στο τετράδιο μου. Μη γελάς. Αλήθεια είναι. Ανακάλυψα πρόσφατα το μεγαλύτερο μου φόβο κι αυτός είναι να ξυπνήσω μια μέρα δίχως στόμα. Να πάω να ψηλαφίσω το πρόσωπο μου, κι εκεί που κάποτε ήταν τα χείλια μου,

iTravel poetry.com

Έκτος. Ερωτικός Όταν με πήρες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την οσμή σου από την οσμή μου. Μου έδειξες τα άστρα κι εγώ τα είδα για πρώτη φορά και μου έκανες έρωτα όπως δε μου είχες ξανακάνει. Και ήξερα πλέον πως αυτή που ήμουν πριν έρθεις στη ζωή μου, και αύτη που ήμουν μαζί σου για εκείνη τη μοναδική στιγμή, δε θα ξανάρθει πότε. Έβδομος. Τον περιμένω… Τον επιδιώκω. Μοναδική παρηγοριά μου ίσως η μυγδαλιά κοντά στην εκκλησιά, που άνθισε και τούτη τη χρονιά

να βρω μόνο δέρμα σκληρό κι άκαμπτο, σα σελοφάν. Η πιο λυρική λέξη που άκουσα πότε ήταν η λέξη « pluie », που σημαίνει βροχή στα γαλλικά. Γιατί συνειρμικά μου θύμιζε κλάμα. Κι έτσι έβλεπα πάντα τη βροχή ως « κλάμα των ουρανών », που έρχεται να διαβρώσει τις άμυνες των ανθρώπων. Τέλος πάντα με συνάρπαζε το ηλιοβασίλεμα κι η ανατολή. Γιατί όταν ήμουν μικρή πίστευα, πως ο ήλιος κοιμάται και ξυπνάει μαζί μας. Και σε ξαναρωτάω. Για τελευταία φορά. Που αρχίζεις εσύ; Και πού τελειώνω εγώ; Δε θα απαντήσεις; Το περίμενα

ut concecutivum: 1) ρητό που σύμφωνα με άγνωστη πηγή υποδηλώνει τον τρόπο εκείνο ζώης που βασίζεται σε συμβιβασμούς και παραχωρήσεις 2)ρήση του ήρωα Φιόντορ Ηλιτς Κουλίγκιν στις «Τρεις Αδελφές» του Αντον Παβλοβιτς Τσεχωφ 3) γραμματικό φαινόμενο της λατινικής γλώσσας 50

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καλλιόπη Σπυριδάκη Ναυάγιο(-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ένα τίποτα και τα πάντα(-) Πίστη σε τίποτα και στα πάντα. Είμαστε ένα τίποτα και είμαστε τα πάντα. Είμαστε; Τιποτένιοι, κερδοσκόποι μαριονετίστες και άβουλες, μασκοφόρες μαριονέτες. Είμαστε; Δημιουργοί θαυμάτων και ολέθριοι καταστροφείς τους. Είμαστε; Τι είμαστε, αν όχι μια καλημέρα , μια ιδέα, ένας βιαστικός χορός με την ζωή και μια στερνή καληνύχτα; Τι δεν είμαστε; Θεοί, θνητοί, κακοί, καλοί, φασίστες, δημοκράτες. Διπολικές υπάρξεις στην προσπάθεια τους να φτάσουν σε ηρεμία, είμαστε. Ηρεμία; Μεσοπόλεμοι, δανεισμοί πριν την κρίση, πανδημίες, πείνα, βία, κτίσματα έτοιμα να γκρεμιστούν. Κύκλοι μεγάλοι και μικροί, επαναλαμβανόμενοι. Πέφτουν από το βουνό της ύπαρξης και κυνηγάνε τον καθένα μας . Και ποιο το νόημα τελικά; Μα το ποίημα αυτό. Και κάθε ποίημα, τραγούδι, βιβλίο… Η έκφραση του μάταιου, του μη μάταιου και των ενδιάμεσων τους. Πώς να αντέξεις την ρεαλιστική προσέγγιση της ύπαρξης δίχως την τέχνη; Ή μήπως αυτό είναι και το απόσταγμα της τέχνης τελικά, η χαώδης μοναδικότητα της ύπαρξης;

Πνίγομαι μες του μυαλού μου τον ωκεανό. Μα πλέον, νομίζω πως μπορώ να καταλάβω ότι ο ωκεανός ήμουν ανέκαθεν εγώ κι οι πνιγμένοι συναισθήματα. Μερικές φορές μου λείπεις τόσο πολύ , που πονάω σωματικά. Προσπαθώ να αποδώσω ποιητικά αυτή την τραγική και άγρια ομορφιά λίγο πριν την τρικυμία που δεν θα ‘ναι άλλη από την τελευταία κραυγή εκείνων τον συναισθημάτων που πνιγμό δεν έχουν.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Καλοκαίρι, θάλασσα, μοναξιά.(+)

Χάος και ύπαρξη(-)

Πετάω πέτρες στο κύμα. Ξάφνου, μια από αυτές χτυπάει σε ένα βράχο και σπάει. Και τότε όλα έβγαλαν νόημα. Η αγάπη είναι ένας βράχος Κι όλοι οι ανούσιοι έρωτες πέτρες. Πώς να μην σπάνε; Πώς να στεριώσουμε σε πέτρες όταν μαζί είμαστε φτιαγμένοι για να τις κομματιάζουμε;

Να κοιτάς τα άστρα. Και να θυμάσαι πως, δεν υπάρχεις επειδή το θέλησες, δεν είσαι ούτε σταγόνα στον ωκεανό και μια μέρα θα πεθάνεις. Κι ακόμη, μην ξεχνάς πως κάποιος χαίρεται που υπάρχεις, πως ο ωκεανός δεν είναι παρά ένα χαώδες σύνολο από σταγόνες και πως μέχρι να πεθάνεις, πρέπει να ζήσεις.

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ταξίδια και προορισμοί (-) Αν η ζωή είναι ένα ταξίδι, εμείς είμαστε τα πλοία. Κάθε σταθμός και γεγονός, Κάθε λιμάνι κι άνθρωπος. Έχω υπάρξει σταθμός κι έχω περάσει από λιμάνια. Όμως εσύ μου προκαλείς ένα διαφορετικό συναίσθημα. Δεν σε νιώθω σαν σταθμό. Σε νιώθω σαν προορισμό. Είσαι για εμένα ότι είναι η θάλασσα για τα πλοία. Στήριγμα, ανάγκη, σκοπός, νόημα. Και ξέρω πως η θάλασσα αργά ή γρήγορα θα έχει φουρτούνες και το πλοίο θα χρειαστεί επισκευές. Μα, δεν φοβάμαι τα παροδικά φαινόμενα. Και θα κάνω οτιδήποτε για να βρίσκομαι παντοτινά στην αγκαλιά της θάλασσας.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΔΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ -προπαντός τα χελιδόνιαΝα σε σώζουν τα όνειρα από μιαν Άνοιξη ψεύτρα.

Αγγελική Γιωτάκου ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ(+) Κρεμασμένο το μπουφάν αναπαυτικά -μέρες δέκα- ευτυχισμένο κάθετα εκδικείται την ανθρώπινη μόνωση

Υγ: Σσσσσς…..ΣΙΩΠΗ ο κήπος μαράθηκε μοιρολογά τ’ ονειρολούλουδα η τσιμεντένια βρύση πάνω απ το χώμα σαν μάνα θρηνεί το πρωτογέννημά της.

Περιττοί οι χειμώνες με τη χάρη του πρώτου μας ΕΡΩΤΑ μπαινοβγαίνουν αδιάκοπα αναγκάζοντας το δωμάτιο σ’ ελιγμούς απομόνωσης Κοφτερή η μοναξιά χαρακώνει το δέρμα μου -Είμαι εδώ ..Είμαι εδώωωω.. ποιος ν ακούσει; τη φωνή πoυ τρυπάει τους τοίχους Η ηχώ συνωστίζεται και χτυπάει στα έπιπλα

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μάχη Γιαννακουδάκη

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Είναι ένας πόλεμος τους λέω, πόλεμος ενάντια στο προσδόκιμο ζωής, που δε χωρίζει φυλές ή τάξεις, κι ο θάνατος καραδοκεί.

2020 φωνές «Ο θάνατος δεν θα νικήσει!» (-) Κάποτε στη χώρα Γη, που έσφυζε από ζωή, ήρθε αόρατος εχθρός ήτανε λέει της κόρης υιός.

Κι εμείς μαμά, με τι όπλα πολεμάμε; Πώς θα νικήσεις έναν αόρατο εχθρό; Ήρθε η ώρα να ενωθούμε, σαν μια γροθιά τους απαντώ.

2020 φίλοι και εχθροί ένωσαν τις δυνάμεις τους μπροστά στην ‘απειλή’ κανείς δεν ήξερε τι μέλη να συμβεί.

«Ο θάνατος δεν θα νικήσει», θα βρούνε λύση ‘οι σοφοί’, και θα συμβάλουμε κι εμείς από το σπίτι να μείνουν οι ρίζες μας στη γη.

Λαμπρά μυαλά και στρατηγοί, απλός λαός, άγνωστοι, γνωστοί γιατροί, νοσηλευτές στην πρώτη τη γραμμή με ένα σύνθημα ‘μένουμε σπίτι’ πολέμαγαν για τη ζωή.

Και σαν τα έλεγα ήρθε κόμπος στο λαιμό μου, ίδιος με αυτό του στρατηγού κι δάκρια κυλούσαν συνεχώς πέντε λεξούλες ψέλλισαν τα χείλη: «Ας μας βοηθήσει ο Θεός».

Κι όπως διάβαζαν στην ιστορία, στην Ελλαδίτσα τη μικρή, υπήρχαν κάποιοι ‘Εφιάλτες’ που επέτρεπαν ο ‘εχθρός’ να απλωθεί.

Και τότε με ακούμπησαν στον ώμο τα παιδιά μου λέγοντας «μην κλαις, είμαστε πιο δυνατοί! Η ιστορία έχει αποδείξει τη θέλησή μας για ζωή».

Ξάφνου ένα σύνθημα «ο θάνατος δεν θα νικήσει!», με κόμπο στο λαιμό ο στρατηγός, έδωσε το σύνθημα της πιο μεγάλης μάχης. Σωτήρη τον λέγανε θαρρώ.

Ακόμη κι αν εσείς δεν βρείτε, τη λύση , η δική μας γενιά θα πολεμήσει, θα σπουδάσει, θα πασχίσει αλλά… Ο θάνατος δεν θα νικήσει!

Το ραντεβού πάντα στις έξι, έκοβε κάθε μια μιλιά. Όλοι από τα χείλη του κρεμόταν για κάθε λέξη κάθε φορά. Ύστερα ο αρχηγός του κράτους, ο φίλος μου ο Κυριάκος όπως έλεγε η μικρή, καθώς έμπαινε καθημερινά στο σπίτι απ’ το παράλληλο κουτί. Έπειτα το επιτελείο, καπετανέοι κάθε καραβιού, να αναλύουν, να εξηγούνε αυτά που τρόμαζαν το νου. Κι εγώ κλεισμένη στο ‘χρυσό κλουβί’ μου Είκοσι μέρες τώρα μάνα, δασκάλα, ψυχολόγος, νοικοκυρά, να εξηγώ στα μικρά παιδιά μου γιατί τα ζούνε όλα αυτά. 60

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

“Αγάπη κι Απειλή” (+) Έχει μια μοναξιά του κόσμου η βουή Που μου 'ναι δύσκολο να υποφέρω Άρρωστη πέφτει πάνω μου η βροχή Βρεγμένη γω μορφή σε κόσμο ξένο Κύλησε το νερό στα μάτια σου τα γκρι Μια ταραχή βουβή στην καταιγίδα Δέκατα πριν ακούσω τη βροντή Αγάπη κι απειλή στα μάτια σ'είδα Και γω που τόσο σε αγάπησα Κι ας μην έμελλε να σε γνωρίσω Μια βραδιά πίσω σε άφησα Στη μοναξιά μου να γυρίσω Έχει μια μοναξιά του κόσμου η βουή Που ως το κόκκαλο μ' έχει ποτίσει Κάθε βραδιά κι ένα όνειρο φυγή Σημάδια στο κορμί μου έχει αφήσει

Απόστολος Τριπικέλης “Μην κλαις” (-) Ένα κομμάτι σού κλέψαν ουρανό· μην κλαις Τον ήλιο σου τον κάναν μελανό· μην κλαις Τη θάλασσα σού στέρησαν κι αυτή, το δάκρυ σου ένιωσα ρωγμή Μ'ευλάβεια θα σκύψω να το μαζέψω Με μια καινούργια τα πόδια σου να βρέξω Στα όνειρά σου έραψα πανιά· κοίταξέ τα Πλοιάριο η ελπίδα κι αυτά ανοιχτά· κοίταξέ τα Εγώ θα φυσώ κι εσύ θα τρέχεις Την ανάσα μου άνεμο να έχεις Άγγελος να 'μαι στο πλευρό σου Προσευχή στο παραμιλητό σου Γιε μου τώρα είσαι μακριά· δε με βλέπεις Τα δάκρυά μου λεύτερα πια· δε με βλέπεις Δικό σου έφτιαξες ουρανό κι έναν ήλιο πιο φωτεινό Περήφανος πάντα σε κοιτώ μα ότι μου λείπεις πώς να σου το πω;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

“Ίσως μια μέρα”(+) Ίσως μια μέρα σε κεράσω πρωινό Και συ την ιστορία σου μου πεις Ίσως για λίγο ο φτωχός γίνω εγώ Και συ στα μάτια μου πλούσιος ντυθείς Ίσως μια μέρα για τον πόνο να μου πεις Για νύχτες στα σοκάκια στη βροχή Μόνη παρέα σου οι γάτες της σκεπής Και όσα όνειρα έκανες παιδί Ίσως μια μέρα σε κεράσω πρωινό Και συ την ιστορία σου μου πεις Κι ίσως με δάκρυ να με πλύνεις κι ουρανό Προτού στους δρόμους και πάλι να χαθείς

“Ένα παγκάκι”'(-) Θα θελα να μαι μικρό Ξύλινο παγκάκι παλιό Σ' ενός λιμανιού την άκρη Βροχής να με πλένει το δάκρυ Να'χω πάνω χαρακιές Πρώτες υποσχέσεις αγνές Στολίδι να μείνουν χρόνου Και σ' άλλους ανάμνηση πόνου Έφηβης λημέρι εγώ Γι' έρωτα αναστεναγμό Σκοπιά ποιητή αγνώστου Που έγιν&#39; ο λυγμός Θεός του Άστεγων να &#39;μαι αγκαλιά Στρώμα εγώ και συντροφιά Με δάκρυ να με ποτίσουν Ξημέρωμα να με αφήσουν Θα θελα να μαι μικρό Ξύλινο παγκάκι παλιό Απ; τον καιρό σαπισμένο Στη χρήση γω δοκιμασμένο Με καημούς μετρώ το χρόνο Και με γέλιο τον παγώνω Σφυγμός εγώ του κόσμου Κι ας λεν κομπάρσος είμαι μόνο

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

“Οι φόβοι μου” (-) Τους φόβους μου βλέπω στο γυαλί Με ξένα μάτια να με κοιτούν Με μια αγχωμένη αναπνοή Ζωή να τους φυσήξω μου ζητούν Μ&#39; αστέρια σε τόπους μοναξιάς Ξενύχτια θέλουν να μοιραστούν Και σ&#39; ασημί δρόμους της νυχτιάς Μ&#39; ολόγιομη καρδιά να σεργιανούν Σε πόνο παιδιών να βαφτιστούν Το δάκρυ τάμα έγιν&#39; ιερό Και σε παράγκα να κοινωνούν Μπαγιάτικο ψωμί, ξερό καπνό Στα ξένα μάτια αντικρίζω ουρανό Που σε κομμάτια σπάει και με γδέρνει Απ&#39; τις πληγές το αίμα μου ζεστό αγίασμα τους φόβους μου ξεπλένει Μα πόσες θυσίες απαιτούν Και πόσα βάσανα στην ψυχή Αυτά που θέλουν να στερηθούν Τροφή εγώ τα έχω στη ζωή Εν' άσπρο σεντόνι στο γυαλί Στο μπράτσο ύφασμα μελανό Και όσ' αρνήθηκα στη ζωή Πληγή που με πονά με τον καιρό

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παναγιώτης Παγωνάκης Ωδή στην αγάπη (-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Αγάπη μου Σε περιμένω Σε περιμένουμε,

1. Ζωή Μωρό μου Να περιμένω Δεν μπορώ,

Ώρες, ζωή Μαζί σου Να περάσω,

Όλα Αγάπη μου Επιτέλους είναι,

Επιτέλους Μαζί να μένουμε, Σου λέω, Χωρίς εμάς Θα σκάσω…!

Για ‘μας, Το όλο Το παν Εδώ…

4. Ή στις δύο Ή στη μία,

Μαμά του μικρού, Γυναίκα μου, Επιτέλους … Γίνε!!!

Ο χρόνος Μ ’αυτήν τη μία δε φτάνει,

2. Γι’ αυτό που κάνεις Με το σώμα μου, Με το μυαλό μου Σ ’αγαπώ!

Και το ξέρουμε Αφού κ ’οι δυο

Γι’ αυτό που νιώθω, Που θέλω, Χωρίς εσένα Δεν μπορώ,

Ότι οι δύο Γίνονται ένα,

Ότι μ ‘εμάς Έχει να κάνει,

Εσύ εγώ Κι εγώ εσένα,

Γι’ αυτό που κάνεις Με τα μάτια μου Με τη ζωή, μωρό μου Σ ‘αγαπώ!

Είδες που η ώρα Δε μας φτάνει, Γιατί μ ’αγάπη Έχει να κάνει!!!

Θα σου το λέω πάντα, Παντού παντού Χωρίς εσένα Δεν μπορώ!

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5. 1 Un Ένα One Eins Uno 1+1 Εμείς

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαρία-Αγάπη Νικολοπούλου Νοθευμένη Προσμονή (-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

του αρέσει ο πόνος,γιατί είναι αληθινός Του αρέσει να πληγώνει τον εαυτό του Πινοντάς με και καπνίζοντας ατελείωτα τσιγάρα Περιμένω ακόμα,όμως εκείνος δε λέει να φανεί Ίσως αποφάσισε να πάψει να με πίνει κάθε βράδυ

Είναι μεσάνυχτα Στο αγαπημένο του μπαράκι που συχνάζει κάθε βράδυ Τον περιμένω,όπως κάθε Παρασκευή Ανυπομονώ πότε ο μπάρμαν θα με αδιάσει στο ποτήρι του Έχω κλειστοφοβία μέσα σε αυτό το αναθεματισμένο μπουκάλι

Ίσως πάλι να άλλαξε στέκι ή τελικά να μην είμαι πια το αγαπημένο του ουίσκι Θα προσμένω όμως

Τουλάχιστον έτσι διάφανο που είναι μπορώ να παρατηρώ τους ανθρώπους στο μπάρ

μπορεί να με πεθυμήσει ξανά,ένα απ’τα δύσκολα βράδια του.

Να λαχταρούν για μένα Το μόνο που μπορώ να κάνω,είναι να περιμένω Καίγομαι μέσα μου,με τον ίδιο μου τον βαθμό αλκοόλ που περιέχω Σα να αυτοκαταστρέφομαι Δεν αναπνέω,δυσκολεύομαι Υπάρχει ένας φελλός που με εγκλοβίζει,έτοιμος να εκραγεί Παρόλα αυτά νιώθω προστατευμένο Περιμένω κι αυτός ακόμα να φανεί Όταν έρθει με ζητάει όλο νευρικότητα Διπλό Σκέτο Χωρίς πάγο Μόνο εγώ κι εκείνος Είναι εξαρτημένος μαζί μου Του αρέσει να νιώθει έντονα και απόλυτα την γεύση μου Τον ξεδιψάω,ξορκίζω κάθε μαύρη σκέψη του Καθώς του καίω τον λαιμό,κυλάω,φτάνω μέχρι την καρδιά του Κι όλο του το είναι Την μεθάω,την μουδιάζω,την κάνω να χτυπάει δυνατά Το σημαντικότερο όμως Την κάνω να νιώθει όλα εκείνα που αυτός καταπιέζει θάβει μέσα του Τον πονάω,τον πονάει όλο αυτό Πνίγει το μυαλό του, σε άσχημες σκέψεις Στον πόνο 72

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Χάρις-Φραντζέσκα Προβατά

Β.14(+)

Τα μάτια του πατέρα μου (-)

Ανοίγω ξανανοίγω το πορτάκι κάθε μέρα ευλαβικά αυτό το δευτερόλεπτο που διαρκεί η κίνηση τα έχω φανταστεί όλα γράμματα φιλικά γράμματα ερωτικά γράμματα ανορθόγραφα μια κάποια απ’ τα παλιά μια πρόταση για δουλειά μια λάθος παραγγελία κάποια ειδοποίηση απ’ το ταχυδρομείο κάποιο γραμματόσημο μη οικείο κάποια πρόσκληση για μια ωραία γιορτή ένα ευχαριστώ ένα μου λείπεις ένα λυπάμαι λίγος ωκεανός, λίγο γέλιο ένα κλειδί ένα λουλούδι λίγο πριν δω την άβολη αλήθεια ένα τίποτα ή στην καλύτερη ένας λογαριασμός.

Σήμερα άρχισα να ετοιμάζω τα ρούχα μου ανάμεσα στις στοίβες στα μοτίβα και στα χρώματα ανάμεσα στα μισοτελειωμένα παιδικά όνειρα και στις ανομολόγητες βουβές κραυγές φόβου στις επαναλαμβανόμενες μακροσκελείς απουσίες τις τελευταίες ώρες και τα πόδια που έχουν λάβει θέση και ταχυπαλμούν− είδα τα μάτια του πατέρα μου.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Μπαλόνια(+)

Οι γρίλιες(+)

θα μπορούσαν να βγαίνουν μπαλόνια από την καμινάδα του σπιτιού μας αλλά εμείς εξακολουθούμε στο τζάκι μας να καίμε ο ένας τον άλλον.

λες να χωράω να περάσω ανάμεσα απ’ τις γρίλιες έτσι που έχω εξασθενήσει απ’ την ανάμνησή σου ίσως μου δικαιούται ένα σκαρφάλωμα σε μια πραγματική ροδοκίτρινη αυγή ίσως μου αξίζει ένα καινούριο ζευγάρι μάτια κι ένα καινούριο ζευγάρι χέρια που καλημερίζουν τον κόσμο έξω απ’ τα κάγκελα ίσως απόψε που όλα είναι επίπεδα και κοιμισμένα καταφέρω να βρω το θάρρος να νυχοπατήσω ανάμεσα στον ίσκιο σου να γδυθώ από τα ρούχα της φωνής σου να ξεκαβαλήσω τις ράχες των ματιών σου και χωρίς το βάρος σου, χωρίς τη θύμησή σου να καταφέρω να περάσω ανάμεσα απ’ τις γρίλιες και να δω μια πραγματική ροδοκίτρινη αυγή.

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η αγάπη μας(+) Η αγάπη μας κι ας έχει σαπίσει την κουβαλάω ακόμα μέσα μου ζητάει να επιστρέψει στο χώμα να δεις γι’ αυτό σχεδόν σέρνομαι στη Γη και το ταξίδι μου στον κόσμο έχει γίνει τόσο βαρύ.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μαρία Πετροπούλου (-)

Ανδρείκελο

«Το άλφα το στερητικό»

Ποια σκοινιά σε κρατάνε τώρα από πάνω; Γελάστηκες και σε ξεγέλασαν. Δεν είναι δική σου η ζωή, είναι των άλλων. Μα κοίτα τουλάχιστον να χαρείς, σωστό ανδρείκελο να μοιάζεις. Για να αρέσεις. Όχι σε σένα, στους άλλους.

Ανίδεοι διαβάτες περπατούν, Ασυνείδητοι. Πασχίζοντας τον δρόμο να περάσουν. Αμέριμνοι βιτρίνες κοιτούν, Ακίνητοι.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μα δεν μπορούν ν’ αγοράσουν. Τα λεφτά τους σε στοίβες μετρούν, Αγέλαστοι. Την ευτυχία να ξεγελάσουν. Όλοι αυτοί είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι αυτοί. Μα για δες… Το άλφα το στερητικό μας στέρησε τη ζωή.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Συμφιλίωση Ένα μπορείς να είσαι, όχι όλα. Γιατί όλα είναι πολλά και θα μπερδευτείς και θα χωριστείς και δεν είναι ωραίο να χωρίζεις. Μείνε ένα: εσύ και ο εαυτός σου.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στεύη Εμμανουηλίδου

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ποίημα 2ο(+) Η νοσταλγία Η νοσταλγία, αχίλλειος πτέρνα, το τρωτό σημείο, το τρυφερό, το κατά τα άλλα άκακο γίνεται μαχαίρι, και κόβει τη φλέβα εκεί που πονά. Εκεί που μαζεύαμε τριαντάφυλλα, σχολική εκδρομή, ρυάκι, το δάκρυ άγνωστο, μα και γνωστό για ασημαντότητες που μεγάλωσαν να γίνουν εφιάλτες ενήλικοι. Πονά ακόμη στο πρώτο φιλί, στην έρημη αυλή , εκείνο το βράδυ ανώριμοι εραστές, χωρίς έρωτα απτό δυο γράμματα και μια ανάγκη επείγουσα, παιδική να προλάβουμε να ζήσουμε.

Ποίημα 1ο (+) Η μνήμη Η μνήμη είναι η θάλασσα, που μέσα της πια δεν μπορείς να κολυμπήσεις, μονάχα στέκεσαι κι ατενίζεις τα κύματά της. Κι η μνήμη ξυπνά, περπατώντας σε στοιχειωμένα σοκάκια, που ως το μεδούλι τους έγιναν ένα με τον χορό μας, εκείνο τον χορό μισό ενήλικο, μισό εφηβικό κάπως ώριμο μα σίγουρα αληθινό ως το τέλος. Και περπατώ κι εγώ μαζί της. Και μετρώ. Μετρώ τα δάκρυα που στάξαμε τούτα τα χρόνια, μαζί μετρώ και την πληγή μα πάνω απ’ όλα μετρώ την αλήθεια μας αλήθεια δυο ανθρώπων που χάρισαν μια παράταση στην αιωνιότητα.

Μια μυθολογία, μάθε την απ’ έξω μια εξίσωση, λύσ’ την, να πετύχεις τι να πετύχω δεν μου είπαν, και μεγάλωσα, και έζησα το δάκρυ το αληθινό και τώρα το νοσταλγώ κι αυτό. Να νιώθεις, κι ας είναι πόνος το μεγαλύτερο παράπονο ενός ανθρώπου

Κι όταν κουράζομαι, συμπίπτει με την προβολή εκείνου του κτιρίου,

είναι η αδυναμία του να νιώσει. Να χαίρεσαι το δάκρυ και να γράφεις γιατί περνάνε τα χρόνια. Και τώρα που μεγαλώσαμε αναζητάμε εκείνη την εξίσωση στην παγωμένη αίθουσα του φόβου λες και δεν θα ζούσαμε αίθουσες πιο φοβερές από τούτη, δίπλα στο δασάκι των ονείρων μας. Μουτζουρωμένος πίνακας, άχαροι διπλανοί, κι ένα βλέμμα ανήσυχο να μας εξηγήσει τι είναι η ζωή.

φευγαλέα φωλιά που στέγασε ένα βράδυ τα όνειρά μας. Γυρνώ και το κοιτώ, δανεικό άνδρο μιας στιγμιαίας ευδαιμονίας που μόνο οι ψυχές που λάτρεψαν γνωρίζουν. Και σε μια στιγμή, στην κόψη του μαχαιριού που λέγεται χρόνος σταματώ, χωρίς ανάσα. Και το χαζεύω με μάτια ορθάνοιχτα, σαν παιδί μικρό που δεν πρόλαβε να δει τον κόσμο. «Γράφεις ξανά», μου λες. Γράφω, πονώντας. Για την πολύτιμη μνήμη, τη μνήμη που το φευγιό σου όρισε απλησίαστη. Και πονώ, γιατί της μνήμης φάρος είναι οι λέξεις κι οι λέξεις που πληγώνουν εξ ορισμού γεννιούνται στα σκοτάδια.

Παιδί τρομαγμένο, αδοκίμαστο στην πραγματικότητα. Θα μεγαλώσεις, θα περάσει. Θα ζήσεις στιγμές μεγαλύτερες από τούτες, μα να’ σαι τώρα, να γράφεις εδώ για κείνες. Ήταν οι μέρες που φτιάχτηκες, μα δεν το ‘ξερες ακόμη.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Μαυρουλοσηφάκη Κωνσταντίνα

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ (-)

Παράλληλες ζωές (-) Κοίταξα δίπλα μου και ήσουνα απών Δεν ξέρω πόσο έλειπες ή αν ήσουνα ποτέ παρών Μόνη μου στεναχωριέμαι, μόνη χαίρομαι Μόνη μου πονώ και στην ψυχή μου καίγομαι βράδια ατελείωτα μοναχή μου τα περνώ Στα γνωστά σοκάκια μας πάλι περπατώ Κάπου - κάπου ένα χάδι και μια αγκαλιά Δώσε πάλι στον ζητιάνο λίγη ανθρωπιά Έτσι νιώθω την αγάπη όπως μου προσφέρεται Είδος πια πολυτελείας που την εμπορεύεσαι Σαν σε πόρνη μου χαρίζεις δυο όμορφες στιγμές Κι έχεις κάνει το καθήκον βλέποντας το εκκρεμές Η ζωή σου κι η ζωή μου δυο δρόμοι μακρινοί Κάπου- κάπου συναντιούνται σε μια μαγική αυλή Ευχή κάνεις, ευχές κάνω άλλα και μια προσευχή Να κρατήσει παραπάνω τούτη η ανατολή Μα έρχεται η δύση πάλι και απογοητεύομαι Σαν λουλούδι μες το βάζο σου μαραίνομαι θα κρατήσω φυλαχτό μου τις αγάπης της πνοές Πριν γυρίσει ο τροχός μας στις παράλληλες ζωές.

Το τρένο πήρες της φυγής για ξένους τόπους, χωρίς αφορμή Σ’ έβλεπα να χάνεσαι με μάτια υγρά μα η μιλιά βουβή, χωρίς κραυγή Νιώθω την απουσία σου και την στερνή σου αγκάλη, Ζεστή σαν λάβα στο κορμί Έφυγες δεν είσαι εδώ, σε έκλεψε μια άλλη φόβος και πόνος στο κορμί, διπλά φαρμακωμένο Είναι κι αυτό το χάδι σου που το έχω πια χαμένο Θολή εικόνα το μυαλού είναι το χαμόγελο σου Σαν μου ‘λεγες πως μ’ αγαπάς, πως είμαι βάλσαμο σου Το τρένο πήρες της φυγής για ξένους τόπους Χωρίς ντροπή Με έβλεπες να ελπίζω και ……..έφυγες Με έβλεπες να πονώ και ………. γέλασες Ένιωσες την αγάπη μου και ……. Με πρόδωσες, Πήρες την καρδιά μου ……..και την πέταξες Με είδες ευτυχισμένη στα όνειρα μου…….. και με ξύπνησες Το τρένο πήρες της φυγής για ξένους τόπους χωρίς επιστροφή την ζωή μου την κατέστρεψες και όλα αυτά ……….ΓΙΑΤΙ????

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΣΚΟΡΠΙΑ ΟΝΕΙΡΑ(-) Όταν τον δρόμο της μοναξιάς μου θα διαβείς και βρεις τα σκόρπια όνειρα μου, Μη πανικοβληθείς, μη φοβηθείς, Μην κλάψεις,……… μη …χαρά μου. Πάρε μονάχα την σιωπή και κάν’ την Φυλαχτό σου, Όπου σταθείς όπου βρεθείς Να με έχεις στο λαιμό σου Δύναμη θα παίρνω εγώ απ΄ το χαμόγελο σου, κι σκέψη μου ολομερής θα είναι στο πλευρό σου Άγγελος θε να γενώ, να μπω στα όνειρα σου, Κάθε κακό να διώξω εγώ, Εγώ …από κοντά σου. Όταν τον δρόμο της μοναξιάς μου θα διαβείς και νιώσεις τα όνειρα μου Τότε μονάχα να σκεφτείς πως όλα γίνανε για σενανέ καρδιά μου

ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ…….ΕΙΣΑΙ ΖΩΗ ……………… (-) Απ’ την στιγμή που γέννησαν τα σπλάχνα την ζωή Εσύ καταδικάστηκες σε αιώνια φυλακή Με αγωνία θα ξυπνάς, με πόνο θα κοιμάσαι ολημερίς και ολονυχτίς εσύ πια θα φοβάσαι. Τον ύπνο τον ανέμελο και την γαλήνια ώρα Τα ‘χασες όταν αντίκρισες το μέλλων….. τώρα!! Δάκρυ κυλάει ο πόνος σου, τρέμουλο στην καρδιά σου όταν απομακρύνονται τα σπλάχνα από κοντά σου Μόνο εσύ τον πόνο τους τον έχεις συντροφιά σου όλη η ζωή σου στρέφετε γύρο απ’ τα παιδιά σου Πονάς πριν καν πονέσουνε, χαρά σου είναι η χαρά τους λύπη, καημό και συμφορά τα παίρνεις μακριά τους Ποτέ σου δεν τούς μαρτυράς τι κρύβεις στην καρδιά σου Μη τύχη και σου λυπηθούν μάνα… τα παιδιά σου Φοβάσαι για το μέλλον τους αλλά και στο παρών σκέφτεσαι την ζωή τους σαν θα ‘σαι πια απών Θέλεις να βρουν τον δρόμο τους ν’ ανοίξουν τα φτερά τους με λογική και σύνεση να κάνουν τ’ όνειρα τους. Όλα τους τα εφόδια τα δίνεις συντροφιά τους κι ότι εσύ τους δίδαξες να δείξουν στα παιδιά τους Πέρα απ’ την αγάπη σου και την γλυκεία σου έγνοια θέλεις ζωή να ζήσουνε καλή, παραμυθένια. Τιμή σου και καμάρι σου και άξια σαν μητέρα είναι η στιγμή που θα σου πουν ……………… “για τα παιδιά μου ας γίνω, μάνα μου σαν εσένα”.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ο φόβος (-) Ο φόβος μας φυλάκισε Μες στου μυαλού τα υπόγεια Σκέψεις τρελές, στενάχωρες Θα κυριαρχούν αιώνια Ρίγος κρατάει το κορμί Και την καρδιά ο πόνος Χείλη κλειστά μάτια ψυχρά Και στο κρεβάτι μόνος Ο φόβος μας γονάτισε Και κάνει τον αφέντη Κανένας δεν τολμά να βγει Δεν κάνει τον Λεβέντη Θάνατος πάνω σε παιδιά Καλά Αναθρεμμένα Άψυχα κείτονται κορμιά Και όλα μπερδεμένα Οργή μέσα μας , κραυγή Χαθήκαν τα κουράγια Όλα τα όνειρα θολά Πόνος και ορφάνια Αγγέλων μήνυμα και προσευχή να ανέβει στα ουράνια Θεέ μου κοίτα τα παιδιά Και δώσ’ τους περηφάνια.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βασιλική Μάνθου ΜΟΝΗ (-) Μόνη… Τα παράθυρα και τα μάτια τους κλείσαν. Μόνη… Σαν ερειπωμένο σπίτι, σαν ασύχναστος δρόμος, σαν εγκαταλελειμμένη γη.. Πνιχτή κραυγή είναι αυτό που μισακούω; Μόνη.. Παρατημένη να παρατηρεί την αρχή της άνοιξης. Τρεις φορές το λέει ,μήπως το ξορκίσει… Σιμά της πάλι η μοναξιά, μακριά της όσα δεν τόλμησε και απέναντι της ο εαυτός της. Τα τοποθετεί στην ίδια θέση από τότε που θυμάται την ύπαρξή της Γιατί ποτέ δεν τους άλλαξε θέση; . Θολή μνήμη ,άχρωμη.. <<Είναι κανείς εδώ>>; Τρωτό το σώμα , αδύναμη η καρδιά ,ευάλωτη η ψυχή. Βέλος φαρμακερό χτύπησε τη νιότη της. Ξεχασμένη νιότη ,<<Θα πιω της λήθης το νερό>> φωνάζει και λυτρώνεται . Μόνη… Συντροφιά της αυτή η κακιά συνήθεια ,που έχει πάρει από όλους αυτούς χιλιάδες επιστημονικά ονόματα, μα για κείνη μόνο ένα: <<Τέρας >> Διόλου επιστημονικό, μα πιο αληθινό απ’ όλα. Ένα τέρας είναι. Σαν αυτά που τρομάζουν τα παιδιά και νικούν τους μεγάλους! Κι είναι μεγάλη πια. Ακόμα πιο μόνη… Τέταρτη και ακόμα να την ξορκίσει. Ανήμπορη ,γυμνή, σαν ερωμένη που δεν μπορεί να του αντισταθεί και μπροστά του παραδίνεται… Κάμποσες μέρες δεν ηχεί η μουσική της βροχής, μυρίζει άνοιξη .Τίποτα όμως δεν την θυμίζει. Έξω είναι άνοιξη, όμως κανένα χελιδόνι δεν έχει έρθει , μα κι αν ήρθε, το είδε; Θα προσπεράσει όπως όλες οι χαρές της ,όλες τις ανοιξιάτικες βραδιές. Μέσα έχει κρύο. Στάσου! Ένα χελιδόνι ήρθε στην αυλή της, τη φωτισμένη από χρυσές ηλιαχτίδες. Μόνη…;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παύλος Βαενάς Φωτογραφίες (+)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Άτιτλο(+) Τρέξαμε γυμνοί στους δρόμους της πόλης εκείνο το συννεφιασμένο απόγευμα που τελείωσε με ουρλιαχτά και χτυπήματα όσο ένα ελαφρύ άρωμα μπαρουτιού μας χάιδευε τα μάγουλα μέχρι να γυρίσουμε σπίτι και οι κρύες μας πατούσες αντηχούσαν στο εκκωφαντικό κενό της βίαιης κανονικότητας.

Άφησα τις φωτογραφίες μας να γίνουν στάχτη στη φωτιά που τρεμόπαιζε στο τζάκι κάποια Χριστούγεννα όταν το τηλέφωνο δονήθηκε και τα πολύχρωμα λαμπιόνια μου μαρτύρησαν ένα θαύμα που ποτέ δε συνέβη. Στάχτη έγινε και η αφιέρωση που μου φώναζε συνέχεια την ημερομηνία λήξης μίας θλιβερής παιδικής παράστασης, του κακόγουστου σκετς που έγραψες για ‘μένα βάζοντας με να περιμένω μία αυλαία που ποτέ δεν άνοιξε.

Τεντώσαμε τα χέρια μας να φτάσουμε το θεό και να ζητήσουμε συγχώρεση για τα τολμηρά μας όνειρα που ματώνουν μαζί με τα παιδιά που γδέρνουν τα γόνατα τους τα σαββατοκύριακα στις λακκούβες της πλατείας. Ένα αέναο παιχνίδι, ένα βασανιστικό κυνηγητό η φριχτή καθημερινότητα.

Στα ψηλά ράφια της ρουτίνας μου καταχώνιασα τα παραπανίσια όνειρα, για να τεντώνω με μανία τα δάχτυλα και να πατάω γερά στις μύτες των ποδιών μου παρέα με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί τις Κυριακές που φοβάμαι να ξεχνάω.

Στοιβάξαμε τις ελπίδες μας πάνω απ’ τις κουρελιασμένες μας φωνές, μπαλώσαμε με τα τελευταία λόγια το μισοτελειωμένο μας ποίημα και καληνυχτίσαμε στοργικά τον χειρότερό μας εφιάλτη – την πραγματικότητα που πάλι θα ξημέρωνε.

Φύλαξα όμως το καλοκαιρινό μας απόγευμα, να μου θυμίζει επίμονα τις φωτογραφίες που δε βγάλαμε. Μεσημέρια ολόκληρα τις αραδιάζω δίπλα από την παλιά μας φωτογραφική μηχανή όσο ράβω με το ξεκουρδισμένο της φιλμ τις προσδοκίες μου στα μέτρα της πραγματικότητας – μήπως και σταματήσω τελικά το χρόνο που μετρά ψυχαναγκαστικά από εκείνο τον Ιούλιο με βασανιστική επιβράδυνση την επιταχυνόμενη μεταξύ μας απομάκρυνση.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φωτεινή- Ίρις Δημητριάδου

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κενό (-) Ξυπνώ σε άδεια σεντόνια, αχτίδες ήλιου διαπερνούν τις σχισμές του παραθύρου. Σπάει το σκοτάδι της ψυχής μέρα μουντή, θες να χαθείς. Προχωράς γυμνός, κάτι να βρεις σταγόνες βροχής εισβάλλουν σε έγκατα κάθε λογικής… Παλεύεις δαίμονες, αίσθηση φυλακής να πλάθεις όνειρα για να κρυφτείς. Καμιά ασπίδα δεν βοηθά δύσκολη μάχη, κράτα γερά. Είναι βάρος και θα το δεις, σε μάταιες σκέψεις και στις αναμνήσεις σου να ζεις. Θα περάσει αν το υποστείς∙ συνέχισε, θα λυτρωθείς. Πάτα στα θρύψαλα και ας κοπείς δεν χτίζεις γέφυρες αν οπισθοχωρείς. Η βάρκα φεύγει σε παίρνει εκεί στάχτες οι μνήμες που είχαμε μαζί. Ο πόνος τώρα διασκορπά ελπίδες και όνειρα γεννά μια νέα αγάπη σε χαιρετά.

Άβυσσος (-) Στον αβυσσαλέο της ζωής το νόμο, ο καθείς αναζητεί το δρόμο από θύελλες περνά που τον φέρνουν πιο κοντά. Κοντά στο μάθημα και τη διδασκαλία της ζωής να εκτιμά τα μεγαλεία. Γιατί τα ανάποδα και τα στραβά παλεύουν, σε κάθε βήμα παγανιά, παραμονεύουν. Αντιμέτωπος με αυτά, συνεχίζει να βαδίζει σταθερά αγνοώντας άχρηστα και διαλυμένα μα κρατώντας τα καλά, τα πονεμένα. Θάλασσες, νησιά θα διασχίσει αυτό που ψάχνει για να προσεγγίσει. Σε αγκάθια θα πατήσει∙ θα πονέσει, θα δακρύσει. Αστραπούς και μονοπάτια θα διαβεί της Επαγγελίας να βρει τη γη. Με τα ίδια του τα μάτια θα θαυμάσει όσα όνειρα κρυφά είχε πλάσει. Μα αν όλα αυτά ήταν υλιστικά; Θα μάθει, αν πολύ αγαπά και όσα τον οδήγησαν στο σημείο αυτό ποτέ να μην ξεχνά. Ο άνθρωπος ζει, πλανάται, γνωρίζει και μισεί, αναρωτιέται: Ήταν μάταια όλα αυτά;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σιωπή (+) Μια νύχτα ξάστερη η θάλασσα γυάλινη μετά την άμπωτη στον κόσμο φέγγει μοναχό το φεγγάρι λαμπερό, σε έναν ουρανό κενό∙ Στη σάπια τη βάρκα ένα αγόρι ζητά μια αγκαλιά καθώς τα δίχτυα του σκορπά και τότε προβάλλει κάτω απ’ το φεγγάρι η αγάπη του η κρυφή και η μεγάλη. Και τ’ αγόρι στέκεται και το δίχτυ μπλέκεται∙ δυο μάτια που φλέγονται κι ύστερα σιωπή… Εκείνη προχωρά στο αγόρι φτάνει μπροστά να την αγγίξει λαχταρά. Ένα θαύμα της φύσης μια αγκαλιά γλυκιά∙ μα του κόβει τα φτερά. Την πλησιάζει η μέρα χαράζει και η νύχτα αλαλάζει. Μα εκείνη νοιώθει διαφορετικά ονειρεύεται να ανοίξει πανιά σε πελάγη ανοιχτά. Η σκέψη χορεύει σ’ ένα μυαλό που υποφέρει στην ιδέα να τη χάσει τρέμει και ύστερα σιωπή... Της μοίρας ήταν μάλλον γραφτό για να του δείξει το δρόμο να ξεφύγει απ’ το γολγοθά αυτό. Κι εκείνη έφυγε το αγόρι την ξέχασε κι η θάλασσα έσβησε κι ύστερα σιωπή...

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πόλεμος (-) Από την οικονομία ξεκινά, μεγάλη η πτώση ξαφνικά και οι άνθρωποι τροφή ζητούν και νερό, έστω να πιούν. Μικρές οι μέρες μα δεν περνούν, οι χαρές λιγοστές καραδοκούν. Όπλα στους ώμους ακουμπούν και προς το μέτωπο κινούν. Να βγεις από το σπίτι δεν μπορείς, θα σε πάρει ο γητευτής και βασανιστήρια θα υποστείς ώσπου να λογικευτείς. Και τότε οι μέρες νοιώθεις να μικραίνουν και αργά οι ψυχές μαραίνουν. Στον κόσμο επιστράτευση κηρύσσουν κάμπους και περιουσίες να λεηλατήσουν. Αξιοπρέπεια δεν μένει. Μαζικά η γη υποφέρει από παθήσεις και ασιτία μέχρι μίσος κι αναισθησία. Άνθρωποι να βλασφημούν, την μοίρα να κατηγορούν. Στα σύνορα άλλοι χάνονται με αντιπάλους αλληλοσκοτώνονται. Σφαίρες ανταλλάζουν και πορεία τώρα αλλάζουν, από άνθρωποι σωστοί πολεμιστές γίνονται στρατηγικοί. Και άλλοι κλαίνε, απορούν και λένε ο κόσμος γιατί δεν ευθυμεί από αγάπη να πνιγεί. Και γιατί να είναι αναγκαίος ο πόλεμος αυτός ο φρικτός να ξεσπάσει σαν τη μπόρα στην υφήλιο ετούτη την ώρα; Και ζητάνε για βοήθεια μα ποιος να ακούσει στα αλήθεια; Έμεινε κάποιος να νοιαστεί ο κόσμος στο κακό πριν βυθιστεί;

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βάσανο(-) Της μοίρας παιχνίδια που πνίγουν σα φίδια παλεύεις να ζήσεις μακριά από αναμνήσεις Ζητάς την αγάπη, σπαράζεις στο δάκρυ κενές νύχτες περνάς να γυρίσει ζητάς Μα λήγει άδοξα, στης θλίψης πέφτεις τα άδυτα χαζεύεις συντρίμμια όπως τριγυρνάς σε καλντερίμια Μαζεύεις κομμάτια να ξεχάσεις τα μάτια που είχες κοντά σου σε όλα τα όνειρα σου Βασανίζει η σκέψη να ξεχάσεις μια σχέση που το μυαλό σου σημάδεψε, την καρδιά σου τη ράγισε Περπατάς χαμένος, στη φύση δοσμένος ξεχειλίζει ο πόνος, μεγαλώνει ο τρόμος Και πάλι ποτέ να μη γυρνάς εκεί που μόνος αγαπάς. Έμαθες να ξεχωρίζεις τι σπαταλάς και τι κερδίζεις Σε ζηλεύω για αυτό έψαχνα τρόπο να στο πω εκεί που σε ζητάν να μείνεις Ποτέ μη φύγεις…

100

101

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βασίλης Τσερέλης

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

καλά κρυμμένο κάτω απ’ τα μαλλιά μου. Δε σβήνουν ποτέ αυτά τα σημάδια Μαρία.

Που λες Μαρία(+) Που λες Μαρία, φυσάει σήμερα το μανιασμένο σφύριγμα του ανέμου τρυπάει τ’αυτιά μου νυχτερίδες οι σκέψεις μου κρέμονται ανάποδα απ’το ταβάνι θυμάμαι τα μάτια σου γκιόλες γεμάτες φως γκιόλες γεμάτες αγάπη. Όμως πίστεψέ με Μαρία ο κόσμος που άφησες δεν υπάρχει πια γύρω μου σπασμένες φωνές ραγισμένα βλέμματα

Ποτέ!

οι άνθρωποι δεν κοιτάζονται στα μάτια επικοινωνούν με μηνύματα σαν τα σκυλιά που ψάχνουν επαφή μυρίζοντας στους στύλους τα ούρα των συντρόφων τους. Όσο για τα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο για έναν ειρηνικό, χωρίς προκαταλήψεις κόσμο πετάχτηκαν σε ατραπούς και σε καλένδες. Αν ήσουν εδώ, δε θα άντεχες Μαρία την υποκρισία των ανθρώπων καταθέτουν στις τράπεζες τις ψυχές τους κρύβουν τις βρωμιές τους σαν τη γάτα που σκεπάζει με χώμα τα περιττώματά της και απλώνουν στα μπαλκόνια τα ματωμένα σεντόνια της παρθενίας τους. Σιώπησα πολύ Μαρία θέλω να ανάψω ξανά το φυτίλι, να λαμπαδιάσω μα πώς... έχουν βραχεί πια τα σπίρτα μου... Έχω ακόμα Μαρία το σημάδι της φυγής σου σαν το σημάδι απ’ τον παιδικό πετροπόλεμο της γειτονιάς που έχουμε χαραγμένο στο κρανίο μια ζωή το φυλάω

102

103

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χρόνος (+) Αμείλικτος ο χρόνος παίρνει την αξίνα και σκάβει παίρνει το αλέτρι και οργώνει αφήνει έντονα τα σημάδια του ρυτίδες στα πρόσωπα ρυτίδες στις ψυχές με πηλό από αίμα και χώμα χτίζει τις μνήμες που γίνονται σπίτι μας και κουβαλάμε μια ζωή όπως η χελώνα το καβούκι της. Προσπαθούμε να τον γελάσουμε

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ή νοερά με πρόσωπα αγαπημένα χαμένα στη δίνη του χρόνου που υπάρχουν πια μόνο στο φθαρμένο χαρτί της παλιάς ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Να μπορούσα να έγραφα ένα τέτοιο ταπεινό ποίημα με λέξεις που συναντάς σε αφθονία σαν κάνεις βόλτα στη γειτονιά γραμμένες με το ξύλινο μολύβι μου σε κιτρινισμένα απ’ τον καιρό σχολικά τετράδια. Ένα ποίημα

προσπαθούμε να σώσουμε τους έρωτές μας κρύβοντάς τους σαν πολύτιμα κομμάτια σε μυστικές θυρίδες μα ο χρόνος μας βγάζει τη γλώσσα και γελάει, γελάει μαζί μας. Στεκόμαστε ακίνητοι στη μεγάλη λεωφόρο κι ο δρόμος τρέχει κάτω απ’ τα πόδια μας δεν το καταλαβαίνουμε μα ώρες-ώρες το νιώθουμε όλα αλλάζουν γύρω μας κι εμείς αγάλματα ξεχασμένα στα υπόγεια, στις αποθήκες του μουσείου του χρόνου!

σαν μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία που όταν η συγκίνηση πλημμυρίζει τα μάτια να γυρίζω το χαρτί απ’ την άλλη και να διαβάζω: ενθύμιον της χαμένης ζωής μου

Σαν παλιά, ασπρόμαυρη φωτογραφία Να μπορούσα να έγραφα ένα ποίημα με λέξεις απλές λιτό και απέριττο σαν παλιά, ασπρόμαυρη φωτογραφία χωρίς χρώματα που πλανεύουν το νου χωρίς όμορφες, ποιητικές λέξεις φεγγάρια, υακίνθους, λιογέρματα χωρίς δύσκολα βαθιά κρυμμένα νοήματα μα μόνο με λέξεις καθημερινές που ανταλλάσουμε με τους φίλους μας

104

105

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ναταλία Μαρία Αγγέλη ΙΣΤΟΡΙΑ(-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΘΥΜΙΣΜΑΤΑ ΛΑΜΠΡΑ(-) Δόξες λαμπρές και ανδραγαθήματα Σε σκοτεινά υπόγεια Ετούτο μόνο που μας έμεινε Τύμπανα κι ευχολόγια Ξεχάσαμε και τις μορφές Σβήσαμε τα ονόματά τους Όμως να σβήσουν δεν μπορούν Τα κατορθώματά τους Δε διαγράφει η ψυχή Τα κύτταρα θυμούνται Μέσα μας πάλι δυνατά Σαν άλλοτε δονούνται Το μήνυμα να πάρουμε Ευθύς να οπλιστούμε Πίστη, ελπίδα και πυγμή Στα πέρατα ν’ ακουστούμε Είναι ευκαιρία, το λοιπόν, Την αλήθεια για να δούμε Ξανά τα ηνία ν’ αναλάβουμε Κι αντάξιοι τους να φανούμε

Εσύ κρατάς το φως Εσύ και την ελπίδα Για όλα όσα έγιναν Για όλα όσα δεν είδα Εσύ είσαι η αρχή Το μέλλον το ορίζεις Τι να κάνουμε και μη Εσύ μας το θυμίζεις Πνοή αιθερική Αιώνια υπάρχεις Γράφεις, διαγράφεις Στον κόσμο ετούτον άρχεις Επαινείς, δοξάζεις Όμως δε συγχωρείς Όσοι αξίζουνε τιμάς Και άλλους τιμωρείς Το χέρι το δεξί σηκώνεις Τις σελίδες σου γυρνάς Αιώνες, χρόνους και καιρούς Σχολαστικά περνάς Δώρο σπάνιο και ακριβό Δυσνόητο, με ομίχλη σκεπασμένο Φυλαχτό είσαι για λίγους Σ’ αυτούς που ξέρουνε δοσμένο Από σένανε να μάθω Θέλω την αλήθεια Για το δρόμο μου να είσαι Σύμμαχος και βοήθεια Με τα χρυσά σου γράμματα Κάνε μου υποδείξεις Τις οδηγίες τις παλιές Τώρα να μου δείξεις Φεγγάρι να’ σαι συ Στα σκοτεινά τα μονοπάτια Και να φωτίζεις συνεχώς Τα διψασμένα μου τα μάτια

106

107

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ (-) Ξυπνάω και κοιμάμαι Χωρίς ξεκάθαρο σκοπό Λέξεις σχηματίζω Δίχως να ξέρω τι θα πω Μαζεύω πράγματα Πουλώ και αγοράζω Τα πάντα κινούνται διαρκώς Με το ρυθμό τρομάζω Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται Και πουθενά δεν καταλήγει Πολλά είναι αυτά που θέλουμε Και η ζωή μας λίγη Τρέχουμε να προλάβουμε Και ο χρόνος δε μας φτάνει Και στο τέλος της η μέρα Το νόημά της χάνει Θάλασσες ρυπαίνουμε Μολύνουμε τον αέρα Τα δέντρα θα τα κόβουμε Ώσπου η γη μας κάνει πέρα Πλάνητες μια ζωή Το τίποτα αναζητούμε Τη φύση μας αδιάκοπα Ταγμένοι ν’ αδικούμε

108

109

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μακρίνα Ζωγογιάννη Ο αμνιακός σάκος της ύπαρξης (-) Καταθέτω το κενό μου˙ θέλω κάπως να συνεισφέρω με δικά μου υλικά (;;;) Μου λένε ότι κρύβω πλούτο˙ κι όμως ο εκκωφαντικός αντίλαλος της κούφιας μου σπηλιάς τραντάζει τα τύμπανα της συνείδησής μου Δεν βλέπω, δεν ακούω -ΚοιμάμαιΚαι θέλω να ξυπνήσω˙ μα φοβάμαι

110

111

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Όλγα Γραμματικοπούλου Η Βουτιά. (-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Ένας εφιάλτης ήτανε .... και ξύπνησα..» Τελικά, αντί για τα τσιμπήματα, με ξύπνησαν οι φόβοι. Δεν είχα άλλη επιλογή άλλωστε.

Περίεργο πράγμα οι δυσκολίες. Αντί να σε ξυπνούν, σε σπρώχνουν στο κρεβάτι. Όλες μαζί πέφτουν, επάνω σου σαν τα μελίσσια, με κεντριά οπλισμένες, σε τρυπούν, και ορμητικά σε ρίχνουνε στο στρώμα!

Να δεις που τόσο καιρό, χρησιμοποιούνται λανθασμένα.. Πάμε ξανά από την αρχή. Άντε ξανά από την αρχή.

Νιώθεις τσιμπήματα στο κορμί σου, που, κανονικά, να σε ξυπνάνε θα’πρεπε, όμως προφανώς το δηλητήριο σε κοιμίζει περισσότερο.

Άντε, σήκω από την θαλπωρή του κρεβατιού σου. Ξέπλυνε τον φόβο από το πρόσωπο σου και χτένισε το μαύρο στα μαλλιά σου.

Και καθώς βυθίζεσαι στο υποσυνείδητο και τα βλέφαρα σου τρεμοπαίζουν,

Βούρτσισε τα τρομαγμένα λόγια από το στόμα σου με την οδοντόκρεμα «Ελπίδα». Βάλε κραγιόν χαμόγελου και μάσκαρα αποφασιστικότητας.

ως δια μαγείας, εμφανίζονται μπροστά σου όλα τα ανεκπλήρωτα. Η «Συγγνώμη» που δεν έδωσες, το ταξίδι που δεν έκανες, η αγκαλιά που απέφυγες, το «Σ’αγαπώ» που δεν είπες. Δεν το είπες.

Μετά, πάνε στην ντουλάπα σου, βγάλε τις απαλές και ξέγνοιαστες πιτζάμες σου και βάλε κάτι εφαρμοστό. Κάτι που να διαγράφει τους μύες της ψυχής σου.

Φωτίζονται από ηλιαχτίδες τα πολύχρωμα κοραλλιά που δεν άγγιξες ποτέ και κολυμπούν πανέμορφες, οι γοργόνες που όλοι επιμένουν, πως δεν υπάρχουν.

Έπειτα, βάλε τα σωστά παπούτσια, για να μην πέσεις όταν θα γλιστράει ο δρόμος. Και πριν φύγεις, μην ξεχάσεις να πάρεις την ομπρέλα! Ξεκίνησε από χθες να βρέχει καρεκλοπόδαρα.

Συνεχίζοντας τη κατάδυση στο βυθό σου, βρίσκεσαι ξαφνικά στη σκοτεινή σπηλιά των φόβων. Τρέμει η καρδιά μου κάθε που την αντικρίζω .. κάθε φορά που πρέπει να κολυμπήσω εκεί μέσα!

Άντε ξανά από την αρχή. Άντε, ήρθε πάλι η ώρα για αγώνα.

Εκεί κυριαρχούν τερατώδες χταπόδια, με πλοκάμια λόγου που σε μαστιγώνουν. Αρρώστια. Θάνατος. Αναπηρία. Μοναξιά. Αδυναμία. Θλίψη. Απόγνωση. Μονόδρομος. Σέρνονται χθόνια, στοιχειωμένα νερόφιδα, πεθαμένα καλαμάρια σου ρουφούν το οξυγόνο, αφήνοντας σε με κλαυθμούς, ολοφυρμούς και δάκρυα απελπισίας στα μάτια. «Δε μπορεί να γίνεται αυτό!» «Δε μπορεί! Ονειρεύομαι απλώς!» «Ένας εφιάλτης ήτανε και πέρασε.» 112

113

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Το σεντόνι. (+)

Καταλαβαινόμαστε; (-)

Κάθε φορά που με σκεπάζει το σεντόνι, νιώθω κοκαλωμένη μέσα μου. Νιώθω την καρδιά μου να πάλλεται φωνάζοντας,

Έχεις ποτέ σου νιώσει τον πάγο μέσα στην ψυχή σου; Εκείνο τον πάγο του χειμώνα που δεν λιώνει .. εκείνο το λευκό που κάθε χρώμα το σκοτώνει;

«ΒΟ-Η-ΘΕΙ-Α».

Και αν ο πάγος δεν είναι για εσένα και το λευκό δεν είναι το χρώμα σου τότε ευθέως σε ρωτάω:

Το σεντόνι μου, έχει δικό του χαρακτήρα. Απαιτεί, τρομοκρατεί και με κολλάει στο τοίχο . Καμιά φορά, νιώθω τις άκρες του να μου σφίγγουν τον λαιμό,

iTravel poetry.com

Έχεις νιώσει την πτώση σαν σκοτωμένο στον αιθέρα πουλί; Σαν γεράκι που κάποτε τα πάντα έβλεπε .. σαν αετός που πάνω από τα πάντα πετούσε

έτσι που στέκομαι κολλημένη. Άλλες φορές –θεέ μου ευτυχώςαναθαρρώ και το πετάω από πάνω μου,

και τώρα πια η πτώση του τον κατάντησε βαλσαμωμένο στα σαλόνια κάποιου Φρίτζ. Και αν και πάλι δεν καταλαβαίνεις ίσως να σου αρμόζει ο χαρακτηρισμός της

για να συνεχίσω την ζωή μου. Όμως αυτό, ποτέ δεν φεύγει .

στρουθοκαμήλου που τόσο πολύ της μοιάζεις .. που όταν το θηρίο ορμά κατά πάνω της αυτή κρύβει το κεφάλι της βαθιά μέσα στο χώμα ...

Στέκεται εκεί, κουλουριασμένο, μαζί με τα άπλυτα ρούχα στο καλάθι. Και ακόμη και αν δεν το βλέπω, η οσμή του πλανάτε στον αέρα. Φεύγει και έρχεται κατάλευκο, για να μπορούν το άγχος και η παράνοια, να φιλοτεχνούν επάνω του πιτσιλιές του κόκκινου και του μαύρου.

στο μαύρο του κενού στο μαύρο της υποτιθέμενης ασφάλειας που σου παρείχε κάποτε η εμβρυακή σου μήτρα .. Και αν μετά από όλα αυτά πάλι δεν καταλαβαίνεις και σηκώνεις τους γεμάτους απορία ώμους σου τότε ίσως πρέπει να σου πω πως νιώθω ..

Υπάρχει ένας μύθος που λέει πως το συνηθίζεις, μαθαίνεις να ζεις μ’αυτό πάνω στο κρεβάτι σου. Μα εγώ αναρωτιέμαι, πως; Πως ζει κανείς με σφιγμένο το λαιμό; Πως ζει κανείς χωρίς να αναπνέει;

εγκλωβισμένη μες στην τρέλα μου συγκάτοικος με τους δαίμονες μου παλεύοντας με τους φόβους μου σκοτώνοντας την ψυχή μου μέρα με την μέρα ... Και αν αρνείσαι να καταλάβεις τότε νομίζω πως ήρθε ο καιρός να σου δείξω τις πληγές μου Τι πληγές που άνοιξαν από την μοναξιά μου.. τις πληγές που θρέφονται από την δική σου νοσηλεία .. Την αλάνθαστη νοσηλεία μιας τέλειας εθελοτυφλίας!

114

Και αν τώρα δεν θέλεις να καταλάβεις δεν σε αδικώ .. ίσως δεν είσαι σε θέση.. ίσως ποτέ να μην ήσουν ... ίσως και πάλι μπορεί να σου είναι αδύνατο .. ίσως να σου λείπει μια οκά ψυχής παραπάνω .. ίσως.. αλήθεια δεν πειράζει ... ίσως.. τώρα πια να καταλαβαίνω εγώ ...

115

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τσιβίογλου Ελπίδα 1. Σύμβολα (-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Σε μια επιστροφή (-) Κι όπως πηγαίνεις έρχεσαι, κι έρχεσαι αλλά ξαναγυρνάς. Πολλοί άνθρωποι μαζί τηλεμεταφέρονται. Μαζί πηγαινοέρχονται. Κάποιοι μόνο πάνε ,χωρίς να επιστρέψουν , όμως στη σκέψη τους φτάνουν πρώτοι.

Αμετακίνητοι βράχοι ατέλειωτοι δρόμοι στασιμότητα. Άδοξες απόπειρες του υπερβατισμού. Σημάδια αιώνιας στασιμότητας, η ζωή μέσα σε όρια και αναφορές.

Πρέπει να πάμε μακρυά για να πλησιάσουμε, και να αγγίξουμε, όπως τις στιγμές που φεύγω μόνη μου. Όταν επιστρέφω είμαι ακόμα πιο κοντά σου..

Κραυγαλέες απόπειρες παρουσίας. Χρώματα , σχήματα , ιστορία , παρελθόν.

Κάθομαι συνέχεια δίπλα σου στη μεταφορά. Μια κοιμάμαι ,μια κοιμάσαι. Κοιτάς έξω,κοιτάω μπροστά,φεύγουμε. Είμαστε δίπλα και ταξιδεύουμε σ άλλες κατευθύνσεις. Μου χαμογελάς και μέσα σε κλάσματα έχω κάνει το πιο γρήγορο ταξίδι.. Και πάλι μαζί στην εκκίνηση. Έτοιμοι να φύγουμε πάλι και να ανταμώσουμε Στο ίδιο σημείο Όμως κάπου μακρυά.. Μετράνε οι σκέψεις χιλιόμετρα.

Σχήματα της δίωξης του παρόντος, στοιχειώνουν κραυγαλέα το ‘είναι’ και το ‘υπάρχει’. Ανούσια ιστορία τα ανθρώπινα μνήματα , τα χτίσματα και η ύλη, διαφεντεύουν αιώνια τα τοπία. Θα μετακινήσω τα σύμβολα για να αλλάξω τον δρόμο. Από κει θα ρθει η αλλαγή, η μεταφορά, τα ανοιχτά σύνορα, στη στροφή του δρόμου που θα βρώ, αφού προχωρήσω πιο πέρα απ’τους άλλους, μια ιδέα, μια ιδέα μακρυά στη στροφή.

116

117

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

3.Πολύχρωμοι (-)

4.Χελιδόνι (-)

Παιδιά που μεγάλωσαν , πετώντας τα λέπια της σοβαρότητας. Σαν να ρούφηξαν το νόημα της ζωής και να κράτησαν μόνο αυτό.

Δύο φτερά μικρά, σε σώμα ελαφρύ, μ απέραντο βλέμμα και δύναμη που δεν μετριέται.

Χαρά και παιδικότητα.

Γεννήθηκες μικρό, λίγο παραμελημένο αλλά έφυγες μακρυά.

Ζωγραφίζουν τις εικόνες της ψυχής τους. Παίζουν μουσική σαν να μιλούν ένα ηλιόλουστο πρωϊνό. Ό,τι κι αν έχω δει,κι αν έχω διαβάσει, μόνο αυτοί οι άνθρωποι με φώτισαν. Αληθινά αληθινοί. Τρομακτικό ε?

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πέρασες σε μια αστρική σφαίρα κι εγώ σε θαύμασα μικρό μου χελιδόνι. Αμέτρητα τραγούδια έχεις πεί και με τα φτερά σου ένωσες κόσμους. -είσαι άπιαστο κι ελεύθεροΚαι μόνο το φτερούγισμά σου χίλιους κόσμους έπλασε. Πέτα μικρό μου κι ο αέρας να φυσά πάντα από κει που ταξιδεύεις κι ο ήλιος να ζεσταίνει τα μικρά σου φτερά και η γή άπειρους σπόρους να σου δίνει. Μαγικό μου πλάσμα.

118

119

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5.Το ταξίδι μιας κοπέλας (-) Τα φρένα του τρένου, άρχισαν να αγκαλιάζουν σφιχτά τις ράγες.. Αυτό, του έδωσε μια απότομη ώθηση, και την έκανε να τρανταχτεί και να ξυπνήσει απ τον σύντομο ύπνο της, μ ένα σημάδι στο κούτελο, απ το ακουμπισμένο στο παράθυρο μέτωπό της. Σηκώθηκε νωχελικά,και άρπαξε τον σάκο της, που είχε ακουμπισμένο , στο γκρίζο πάτωμα του βαγονιού της. Κατέβαινε σε μια στάση λίγο πριν την γαλλική Avignon. Είχε πάρει την απόφαση ένα χρόνο πριν, Να χαθεί σ ένα ταξίδι όπου τα πόδια και η ψυχή θα συμπορεύονταν. Αυτός την περίμενε, απέναντι απ την έξοδο του σταθμού, ακουμπισμένος στον τοίχο μια παλιάς τούβλινης αποθήκης, φορώντας ένα μαύρο τζάκετ, μαύρο σκούφο κι ένα φθαρμένο τζιν, ρουφώντας με αγωνία την τελευταία τζούρα του τσιγάρο του. Σαν να είχε υπολογήσει με κάθε ακρίβεια, την ώρα της συνάντησης τους, η οποία θα ήταν η τελευταία τους.. κι ας μην το ξέρει αυτός ακόμα.

120

121

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παρχαρίδου Στέλλα (Στυλιανή) Τα Πέντε Βήματα (+) Ένα. Το χέρι ακούει την ώρα. Δύο. Το χέρι βαδίζει προσεκτικά. Τρία. Το χέρι χτίζει τα κάγκελα. Τέσσερα. Το χέρι ανακατεύει τη θάλασσα. Πέντε. Το χέρι σβήνει το κερί. Τα μάτια κλαίνε. Ένα. Το χέρι αγνοεί το στόμα. Δύο. Το χέρι μιλάει απρόσεχτα. Τρία. Το χέρι γκρεμίζει τους καθρέφτες. Τέσσερα. Το χέρι τακτοποιεί τη λάσπη. Πέντε. Το χέρι ανάβει το πιστόλι. Τα μάτια κλαίνε. Ένα. Το χέρι είναι το ρολόι. Δύο. Το χέρι είναι ο καθρέφτης. Τρία. Το χέρι σπάζει τα δάχτυλά του. Τέσσερα. Το χέρι ουρλιάζει μέσα στη νύχτα. Πέντε. Το χέρι σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τα μάτια κλαίνε. Τα μάτια γελάνε. Τα μάτια κλαίνε.

122

123

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ευτυχία Σίντου

(άτιτλο) (-)

Άνθοιξη (+)

ανακατεμένα δωμάτια σαν τις ζωές μας δεν έχεις κουράγιο να σηκωθείς

έχεις λίγο ήλιο στο φως σου, -ξέχασα να σου πω, έπως τα γιασεμιά ανθίζουν την άνοιξη.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

άπλυτα ρούχα λερωμένα πιάτα τσαλακωμένα σεντόνια

θα φέρουμε εμείς, ένα σκύλο, ένα στίχο, κι ένα μπαλκόνι α, και μία τέχνη ολάκερη, τους δυο μας μη χωρεί.

όπως κάθεσαι στο πάτωμα στο σημείο του χαλιού που πάντα φωτίζει η αντηλιά τα διακρίνεις όλα πεντακάθαρα

ήλιο -στο λόγο μου, σου λέωδε θα χρειαστούμε, πότε μας έλειψε ο ήλιος άλλωστε εμάς;

το καλάθι το νεροχύτη το κρεβάτι όμως δε σηκώνεσαι απολαμβάνεις τις αχτίδες του ήλιου να σκάνε πάνω στο δέρμα του προσώπου σου

κι εκεί στα πρόσωπά μας, -άκου με!θα σπινθηρίζουν οι αχτίδες σου και μια παλιά καινούρια μυρωδιά θα καίει τα σωθικά μας.

και με τον καπνό που βγαίνει από το στόμα σου σχηματίζεις έναν κόσμο πιο όμορφο και εξακολουθείς να μη σηκώνεσαι

γι&#39; αυτό σου λέω, δεν αργούν ξανά τα γιασεμιά ν&#39; ανθίσουν.

και όταν κλείνεις τα μάτια ονειρεύεσαι ένα μέλλον πιο φανταχτερό πιο περιπετειώδες κι όμως ακόμα δε σηκώνεσαι

σε μία άνοιξη δική μας και γλυκιά αρκεί το φως σου κι η δική τους μυρωδιά.

και όταν πλησιάζει η νύχτα σε βασανίζει που δεν έβαλες πλυντήριο που δεν έπλυνες τα πιάτα που δεν έστρωσες το κρεβάτι όμως δε σηκώνεσαι κοιμάσαι περιμένοντας να ξυπνήσεις σε ένα αύριο πιο φανταχτερό πιο περιπετειώδες όμως τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του αν εσύ δε σηκωθείς. 124

125

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Γράμμα σε ένα ξεχασμένο εαυτό (-)

Επίκληση στην παραλογική (-)

Να μη φοβάσαι, παιδί μου, το θάνατο. Να φοβάσαι τη μιζέρια, το να μην έχεις ιδανικά.

Μοιραία φωτιά, μη διστάσεις τα σημάδια σου πάνω μου να αφήσεις. Εγώ σε διάλεξα, αν και μία επιλογή υπήρχε(ς).

iTravel poetry.com

Βλέμμα άτοπο, η κούρασή σου συμβατική.

Όλες ζούμε για κάποια ιδανικά, όλοι γι’ αυτά πεθαίνουμε. Φρόντισε μόνο να τα ‘χεις καλά με τη συνείδησή σου. Γιατί αυτή αρμόζει δίπλα στα πιο υψηλά ιδανικά.

Ηχώ μου κούφια, κανένας κρότος, καμία φωνή, διαμαρτυρία σου καμία.

Παράθυρο ανοίγεται όλος ο κόσμος μπρος σου, αφού το μάτι διαπερνά όλες τις νεκρωμένες χώρες.

Αναισθητικά καλούπια της συνείδησης, τι παρωπίδες μου φορέσατε, τι προγραμματισμένη αδράνεια μού επιβάλατε, πόσα λεπτά ακινησίας απομένουν;

Τώρα που ό,τι ώρα και να ‘ναι κανείς να μιλήσει δεν τολμά, τα τρυφερά σου πλήγματα απλώνεις σε αφανέρωτες ταράτσες του μυαλού. Οι εαυτοί σου πια μόνη διαφυγή. Όμορφες Πολιτείες, όμως, μέσα σου, μη στεναχωριέσαι, παιδί μου, ψάξε και θα τις βρεις. Κάπου κρυμμένες θα τις έχεις κι ακόμα δεν τις είδες. Ταξίδεψε όσο μπορείς πριν ανάψουνε τα φώτα. Η φυσική μας παρουσία ανάθεμα κι αν έχει ποτέ με την πνευματική συμπέσει.

126

127

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Άπατρις (+) Να ήσουν μάνα. Ως έπρεπε. Εύσπλαχνη. Να μη με εξόριζες άθελά σου. Να μη με άφηνες ναυαγό. Μα, μου δίνεις τσαρούχια νούμερο 36, ενώ φορώ 41. Πώς να σε υπερασπιστώ τώρα ζητάς, όταν αχρηστεύεις τα πατήματά μου; Τα σύνορα τα έσβησα, μόνη πατρίδα η λευτεριά μου.

128

129

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Αικατερίνη Πετρόχειλου

Χαιρετίσματα στον Παράδεισο. (-)

ΕΣΥ. (-)

Κι αν χρόνια περάσαν’ πολλά. Κι αν βάρη άντεξες τόσα. Άδικο πάντα θα το βρίσκαμε να φύγεις.

Αυτός. Αυτός ο τελευταίος χρόνος. Κάθε του στιγμή, χαραγμένη θα μένει στη μνήμη μου για πάντα. Σα να έκρυψα κάθε λεπτό του μέσα σ’ ένα γυάλινο μπουκάλι. Να τα φυλάγω τα λεπτά, ποτέ να μη μου φύγουν. Όπως έφυγες εσύ…

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πάντα λέγαμε στη Παναγιά να ζήσεις, κι όλοι ελπίζαμε σ’ αυτό. Μα σαν είδα πως έφτανες κοντά της, παρακάλεσα να τρέξει να σε βρει. Να σ’ ανεβάσει εκείνη στο βουνό, με τα γοργά φτερά της. Μόνος σου άλλο να μην ορειβατείς.

Εσύ που με αγκάλιαζες και με τα ζεστά σου χείλη με φιλούσες. Που μου έδινες πνοή κάθε που πνιγόμουν μέσα στις ίδιες μου τις σκέψεις. Που χρώμα έβαζες σε κάθε ασπρόμαυρη μέρα και φως έδινες σε κάθε σκοτεινή νύχτα.

Κι αν η καρδιά σου σ’ εγκατέλειψε, είμαστε κοντά σου εμείς. Η ψυχή σου αέρας στα μαλλιά μας γένηκε, και σταγόνα της βροχής. Κι αν κάνα βράδυ μας έβρεις, με το φως του φεγγαριού να μας σκεπάσεις. Να σηκώνουμε εμείς το βλέμμα Κι έτσι να μας καληνυχτείς.

Εσύ. Που μου έμαθες να ζω, να προσπαθώ Το κυριότερο, να αγαπώ! Να αγαπώ αγνά, αληθινά, ειλικρινά. Χωρίς να ζητώ ποτέ αντάλλαγμα . Ποτέ δε σου ζήτησα αντάλλαγμα, κι ας το’ δωσες απλόχερα. Εσύ. Που ήσουν το πρότυπο. Ο τέλειος χάρτης. Η πιο χρήσιμη συμβουλή. Η πιο εύηχη νότα. Σ’ αυτό το μικρό ταξίδι. Κι αν μου’ φυγες νωρίς και δε πρόφτασα να σε χορτάσω, για μένα θα’ σαι πάντα τ’ ομορφότερο λουλούδι, το λαμπερότερο ηλιοτρόπιο. Μες της μνήμης τα λιβάδια μου να ζει και στης καρδιάς τα μονοπάτια να ανθίζει. Και κάπως έτσι το αντίο λήγει. Και με το πιο μεγάλο ευχαριστώ, την αιώνια αγάπη μου σφραγίζει.

130

131

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Απαισιόδοξα βράδια. (-)

Επίγειοι άγγελοι. (-)

Όλα γύρω μου χάνονται, δεν υπάρχει σταθερά. Φεύγουν και δε θα’ ρθουν πάλι. Κι αν έρθουν δε θα΄ ναι τα ίδια.

Τελικά άγγελοι υπάρχουν. Κι ας μην είναι όπως τους περιμένεις. Κι ας μην έχουν ξανθά μαλλιά, ούτε καν καταγάλανα μάτια.

Άνθρωποι χάνονται, φεύγουν από δίπλα μου. Φεύγουν ακόμη οι ώρες. Φεύγουν τα λεπτά.

Άγγελοι ζουν ανάμεσά μας. Είναι αυτοί που μας κάνουν να πετάμε, σε μέρη πρωτόγνωρα και ξένα, εκεί που κανείς δε μας έδειξε το δρόμο. Ποτέ.

Φεύγουν οι συνήθειες, οι εικόνες, που η καρδιά μου συνήθιζε να αγαπά.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αυτοί αξίζουν να λέγονται άγγελοι. Κι ας είναι επίγειοι. Υπάρχουν!

Και ποια ελπίδα μου λέτε λοιπον; Ακόμη κι αυτή πέθανε στο τέλος. Θα’ λεγα δεν έμεινε τίποτα. Μ΄αν έμεινε κάτι , είσαι εσύ! Μα είσαι εφήμερος…

132

133

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αποστάσεις (-) Μιλώ στο φεγγάρι, εύχομαι να μ’ ακούς. Στέλνω με τ’ άστρα μηνύματα, ελπίζω να τα παίρνεις. Αφήνω ήχους μελωδικούς, να σε βρουν με το θρόισμα των φύλλων. Τραγούδια σου αφιερώνω, με το κελάηδισμα των αηδονιών. Σου θυμίζω το άρωμά μου μέσα απ’ την έντονη μυρωδιά του νυχτολούλουδου. Το παιδικό το γέλιο μου, όμοιο, με αυτό των παιδιών στις κούνιες, μπρος στο σπίτι σου. Ότι μπορώ σου στέλνω μονάχα για να σου θυμίζω να μη με ξεχάσεις. Είμαι ακόμα εδώ. Κι ας έχω περάσει καιρό μακριά απ’ τα μάτια σου, μονάχα δε θέλω να με ξεχάσεις! Κι εύχομαι να μ’ ακούς σαν μιλώ στο φεγγάρι.

134

135

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΧΑΙΡΕ! (-) Γεια σας

Kατρακάζα Ευφροσύνη-Δημητρα Ο ΝΟΥΣ (-)

Έφτασε η ώρα να βάλω τα ρούχα που κάθε άντρας βάζει Μα το μαύρο χώμα στο χέρι δεν ταιριάζει

Παράξενα παιχνίδια του μυαλού Σχηματίζει η εικόνα τ' ουρανού Ο νους παλεύει να τραφεί Μ' ό,τι η καρδιά καταπιαστεί Ειν' όλα μέσα του παχιά Μπερδεμένα λόγια δίχως μιλιά Ο νους παλεύει να σωθεί Μ' ό,τι σκαλώσει στη ψυχή Οι σκέψεις τρέχουν και μιλούν Μα με λόγια δε θα εκφραστούν Ο νους παλεύει να τα πει Μήπως σώσει μια ζωή Τύχη είναι αν γεννηθεί Δεν επιλέγει για να ζει Ο νους παλεύει ν’ αγαπά Το σώμα που ζει και συναντά

Καλημέρα Κι ακούγεται μια κραυγή από το μακρύ κοντάρι που κρατώ Κι αυτό παραπονιέται γιατί σκοτώνει τον εχθρό Καλησπέρα Δε μπορώ να κάνω αλλιώς, δε μπορώ να κάνω κάτι Στεναχωριέμαι γιατί μέσα στη ζωή νιώθω σαν αγκάθι Καληνύχτα Ίσως αύριο να έχω διαφορετικά μάτια Κι από τους γνωστούς μου να κυλάνε δοξασμένα δάκρυα Αντίο...

136

137

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ (-) Σε δωμάτιο με θέα, έκρυψα τα συναισθήματα μου Να `χουν να βλέπουν τα ωραία , να ξεγελάνε την καρδιά μου Παράθυρο ανοιχτό, με τοπία όλο χρώμα Για να γεμίζει το μυαλό , χωρίς μιλιά στο στόμα Αεράκι θα φυσάει, να μπαίνει ο αέρας Για κάποιον η καρδιά χτυπάει, στη σκέψη μιας κοπέλας Όμορφες εικόνες βλέπω, με τα μάτια μου κλειστά Κι όλο μακριά σου τρέχω, να λυτρώσω την καρδιά Κοίτα το γαλάζιο τ' ουρανού, τα πουλιά που κελαηδάνε Μένει η εικόνα του μυαλού, που τα χείλη μου χαμογελάνε Σε δωμάτιο με θέα, κάθομαι και αγναντεύω Όλου του κόσμου τα σπουδαία και έτσι ημερεύω Την τελευταία μου γουλιά, απ `τον καφέ μου δεν αφήνω Σε σένα ρίχνω μια ματιά και πάλι δε σε κρίνω Ξεκαθάρισμα χαρτιών, τα άχρηστα πετάω Πώς να ζήσει το παρόν, το παρελθόν μου αφού κρατάω; Σε δωμάτια με θέα, ποτέ δεν κλείνω τα πατζούρια Παρατηρώ την νεολαία , που "σαπίζει" στα καινούρια Την τελευταία μου ανάσα θα κρατήσω για εσένα Όταν μου 'πες "άστα, περασμένα-ξεχασμένα"

138

139

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Παναγιώτα Ιουλία Ντόμορα

«Αμέτοχοι συνεχίζουν το δρόμο τους» (-)

«Ονειροπαρμένος» (-)

Αμέτοχοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Κανείς δε ρώτησε γιατί, oύτε προσπάθησε να κλείσει την πληγή.

Ψάχνοντας να βρω του νήματος την άκρη πλανώμενος περπάτησα για μια στιγμούλα σάστησα, διάβηκα ξανά γνώριμο μονοπάτι.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παγωνιά, αδιαφορία, μοναξιά. Δεκάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινά, κανείς δε νοιάζεται, απλά τα προσπερνά

Στου παλιού σπιτιού το ίδιο σκαλοπάτι όπως και τότε πάτησα, τις μνήμες μου συνάντησα. Πλάνη, παραίσθηση ή οφθαλμαπάτη;

Δεν ακούν, δε βλέπουν, δε μιλούν, των καναλιών τα λόγια αναμασούν, σαν ρομποτάκια χαλασμένα αντηχούν. Αμέτοχοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Αμέτοχοι συνεχίζουν το δρόμο τους…

Στεκόσουν ολοζώντανη, πάλι χαμογελούσες στου σκοταδιού την ερημιά, εσύ, φεγγοβολούσες. Aπλώνοντας το χέρι μου έκανα να σ’αγγίξω! Μα ξαφνικά διαλύθηκες, το όνειρο γυρεύω μες στο μυαλό μου τη μορφή, πάντα θα ζωντανεύω. Τα μάτια μου σαν άνοιξα, ηρθ’ώρα να γυρίσω…

140

141

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Ελπίδα Ποθουλάκη

Πάθος(-) Θέλω να σκίσω τις σάρκες σου σαν άγριο θηρίο, πανανθρώπινο δικαίωμα που κατέχουν από καταβολής κόσμου όλοι οι ερωτευμένοι που ζηλεύουν αφόρητα. Και πάνω στα κομμάτια σου να θρηνήσω για τη χαμένη αγάπη, αναφαίρετο δικαίωμα όσων αγαπάνε απόλυτα. Θέλω να σε κάνω στάχτη να μην υπάρχεις γιατί όσο εσύ ζεις θα είναι και η βασανισμένη μου ψυχή μέσα σου. Και όταν ποια δε θα υπάρχεις τότε θα είναι για μένα μια καινούργια ζωή..

Λαγνεία (-) Ετσι σε ήθελε ή έτσι σε φαντάστηκε, γυμνή μες την παλάμη με τις ρόγες σου ηλεκτρισμένες από το φίλημα στα όμορφα στήθη γυμνή με τις λαγόνες ανοιχτές στο πιο ερωτικό σκίρτημα εκεί κάτω με τη αίσθηση της πιο διαρκούς και τολμηρής αφοσίωσης. Ατέλειωτες ώρες έρωτα, ατέλειωτες ώρες αγάπης έτσι ήθελε να σε τριγύσει, σταφύλι ώριμο σε γόνιμο χωράφι και να σε φτάσει σε χιλιάδες οργασμούς σε πλέρια πέλαγα αστείρευτης λαγνείας.

142

iTravel poetry.com

143

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ψυχή (-) Αδειασα την ψυχή μου και καλά το έκαμα στις πιο βαθιές μου σκέψεις στα πιο εσώτερα συμπεράσματα στις πιο ενοχικές μου αναζητήσεις. Αδειασα την ψυχή μου και καλά το έκαμα γιατι αυτό δεν ήταν ρουτίνα, δεν ήταν συνήθης διεκπεραίωση των ίδιων αναμηρυκασμένων πραγμάτων άδειασα την ψυχή μου και καλά το έκαμα όταν αφέθηκα σ’ένα σαγηνευτικο βλέμμα σε ένα ερωτικό απόβραδο στα πιο βαθιά συναισθήματα αγάπης σε μιαν έπαρση του νου, σε μια φυγή από τα πληκτικά εγκόσμια…

Αγγίγματα (+)

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θέλω να σε χαιδέψω σου είπα... Να πάρω συντροφιά μου το καλοκαίρι την αίσθηση από τα δικά σου χέρια , μου αρκεί ακόμα και το άγγιγμα του ρούχου που φορείς... Τα καλοκαιρινά σου ρούχα, αέρινα και σιωπηλά χωράνε τόσο αργά και βασανιστικά το σώμα σου... Θέλω η αφή μου να πλησιάσει... ακραγγίζοντας παντού , προχωρώντας ανεπαίσθητα όλο και πιο πολύ , στα καίρια σημεία σου...

144

145

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5. Θλίψη (-) Θλίψη κανένα χρώμα δεν φορείς καμιά φωνή δεν υπακούς μόνο τη σκοτεινή φωνή του ενστίκτου. Θλίψη ατελεύτητα όμορφη πάντοτε κρατούσες μέσα σου και ας τα συνέθλιβες το πιο λαμπρό φως του πρωινού, το μελαγχολικότερο του δειλινού , τα πιο βασανιστικά μεσάνυχτα. Θλίψη αιμοσταγή με αισθήματα και λάμψεις της ψυχής, με ματαιώσεις του είναι...

146

147

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θανάσης Μόσχος Ενοχές (-) Τι χρώμα έχει η μέρα όταν φοβάσαι; Το ίδιο χρώμα που είχε χθες. Κλείσε τα μάτια σου και κάνε πως κοιμάσαι. Απόψε ξεγελάμε ενοχές! Και οι καλοί και οι κακοί μόνο στην όψη αλλάζουν. Δεξιοτέχνες∙ μάθανε να κρύβουν τον κόσμο κάτω απο το μαξιλάρι. Ερασιτέχνες∙ δεν ξέρουν τι θα πει επιβίωση. «Μικρή» γύρνα τον κόσμο ανάποδα! Τι χρώμα έχουν τα κύματα όταν ζωές ξεβράζουν; Σκούρο χρώμα, αδιαφανές. Να μη μας βλέπουν τα παιδιά τους και τρομάζουν. Απόψε ξεγελάμε ενοχές! Ξεχώρισα τριών ειδών ανθρώπους: Αυτούς που ζούν,αυτούς που προσπαθούν και τους άλλους που δεν μπορούν. Πρόσεξε! Δεν μπορούν να ζούν∙ απλώς ζούν. «Μικρέ» γύρνα το κόσμο ανάποδα! Τι χρώμα έχει η ζωή όταν την κλέβουν; Χιονισμένη άνοιξη...σαν να μπερδεύτηκαν οι εποχές. Έτσι ποτέ τα χιόνια δεν φεύγουν. Έτσι δεν έχουν ενοχές!

148

149

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δημήτρης Κολιοραδάκης (άτιτλο) (-) αγαπώ το ατόφιο κομμάτι του ήλιου που κρύβεις στα στηθια σου αυτό που φοβάσαι να με αφήσεις να αγγίξω μα διστάζω μπροστά στον άνεμο που κοιμάται στο βλέμμα σου εκείνον που καλείς όταν λικνίζεσαι σαν ηλιοκαμένο χρυσαφί στάχυ αγγελική λάμπεις στο φεγγαροφως σαν ορμητικό ρυακακι φερμένο από έναν αιώνιο χειμώνα θορυβώδης και απότομη μα ανυπόμονη να συναντήσεις τα ισχνά των ταξιδευτών πόδια στο διάβα σου . και θα ναι όλα κατάλευκα βασιλικός αλμύρα ήλιος ένας κόσμος ολόκληρος κάτω από ένα λινό σεντονι Απ όλη Την βραδιά Εχθές Το μόνο Που μ άρεσε Ήταν πως έπιανε Τα σγουρά μαύρα Μαλλιά της Καθώς με κοίταζε στα μάτια Η κοπέλα Του διπλανού 150

151

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νεφέλη Κονιδάρη

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2)Δεσμώτες (-) Εγκλωβισμένοι Στους τοίχους ενός άχαρου δωματίου Σε συνομιλίες άνευ σημασίας Σε παγίδες του μυαλού και της σκέψης Ανελεύθεροι Υποτασσόμενοι στην τηλεοθόνη Στον φόβο Στον ίδιο τον εαυτό Μα ο νους πάντα βρίσκει τρόπους να ξεφύγει, να αποδεσμευθεί, να ελευθερωθεί Ο αγώνας για την ελευθερία επίπονος, προσωπικός, δυσπρόσιτος γεμάτος εμπόδια κάθε λογής Ο αγώνας για την αυτονομία και την ελευθερία δεν είναι καθόλου εύκολος Απαιτεί υπερνίκηση της ίδιας της ατομικότητας και αποδέσμευση από σύγχρονες αλυσίδες

1)Βρέχει (-) Οι σταγόνες πέφτουν ρυθμικά στο πεζοδρόμιο Τα παράθυρα των πολυκατοικιών κλειστά Τα φώτα είναι σβησμένα Τώρα η πόλη είναι πιο όμορφη «μαγεύεται» από το ρυθμό της βροχή Περίεργη η εξυγιαντική δύναμη της βροχής Εντάσσει την πόλη και τις ψυχές των ανθρώπων στο μαγευτικό της χορό Οι σταγόνες κυλάνε όπως και οι ανθρώπινες αναμνήσεις Και το τραγούδι της βροχής συμπαρασύρει το ανθρώπινο «είναι» Περίεργη η εξυγιαντική δύναμη της βροχής

Πόσο ελεύθεροι είμαστε άραγε; Τόσο όσο μας επιτρέπει ο νους μας.

152

153

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3) Μέχρι να χαράξει (-) Μέχρι να χαράξει Άδειες πόλεις «στεγασμένες» από το νυχτερινό σκοτάδι Ανθρώπινες ψυχές χαμένες στο άδυτο του ασυνείδητου Η αλήθεια αναδύεται Κρυμμένοι πόνοι και ανάγκες Ανείπωτα λόγια Λανθάνουσες επιθυμίες Ανεκπλήρωτοι στόχοι Πραγματικές χαρές Μέχρι να χαράξει Ζωή ονειρική και ονειρεμένη Είθε η χαραυγή να «ξυπνήσει» τους ανθρώπους Είθε να ξυπνήσει το όνειρο.

154

155

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κατερίνα Φρούσιου Κραυγές (-)

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ποίηση (δεν) είναι (+) Ποίηση είναι να νιώθεις, όχι να σκέφτεσαι Ποίηση είναι τα συναισθήματα μου, λέξεις ανακατεμένες άνισα κατανεμημένες μέσα στο κεφάλι μου πάνω στο χαρτί μου Η ποίηση δεν είναι για «τέλεια» άτομα, είναι για τα φθαρμένα Η ποίηση δεν είναι για άθικτα χαρτιά Η ποίηση είναι για τα τσαλακωμένα,

Κραυγές μεσα στο κεφάλι μου Κραυγές πίσω από άδεια βλέμματα Κραυγές πίσω απο τους οφθαλμικούς μου κόγχους Κραυγές που δεν θα τις άκουγε ποτέ κανείς Πως να ακούσεις τα ουρλιαχτα μέσα στο κεφάλι μου; Πως να νιώσεις αυτό το σφίξιμο στην κοιλιά; Πως να νιώσεις τον πόνο στο στερνο; Πως να νιώσεις τις κομμένες ανάσες μέσα στα αναφιλητα; Βράδια που ξάγρυπνη ζητούσα μονάχα λίγη ελευθερία Βράδια που ένιωθα ότι αν πέθαινα θα έβρισκα την ελευθερία Βράδια που θα προτιμούσα να είμαι νεκρή Θα προτιμούσα να είμαι νεκρή κυριολεκτικά Κατά τ’αλλα ειχα πεθάνει καιρό πριν μέσα μου Από τότε που ζητούσα μία μητρική αγκαλιά Από τότε που ξάπλωνα δίπλα της και η μόνη αγκαλιά που ήξερε να μου δώσει ήταν να ακουμπάει την παλάμη της πάνω στη μέση μου Από τότε που της έλεγα κλαίγοντας ότι θέλω απλά μια αγκαλιά και με έδιωχνε φωνάζοντας γιατί όταν αγαπάς καποιον πρέπει να είσαι σκληρός μαζί του,τοτε μόνο τον αγαπάς πραγματικά Αν είχα πάρει έστω μία μητρική αγκαλιά ίσως να μην είχα πεθάνει Ίσως οι κραυγές να μην υπήρχαν Ίσως ο εγκέφαλος μου να μην πονούσε Ίσως οι οφθαλμικοι μου κογχοι να μην ήθελαν να ξεριζωθούν

τα μουτζουρωμένα και γεμάτα με δάκρυα χαρτιά

Ίσως να μην ήθελαν να τους πάρει μαζί του το ποτάμι από τα δάκρυά Και αν ξεριζωνόντουσαν ακόμη ,δεν θα έβλεπες κατι διαφορετικό από πριν Ίσως κατάφερνες να ακουσεις τις κραυγές Ίσως πάλι να έβλεπες τον εγκέφαλο μου να χαροπαλευει να ζήσει Ίσως πάλι να έβλεπες τον εγκέφαλο μου να χαροπαλευει να πεθάνει Ίσως πάλι χυνόταν κι αυτός και γινόταν ένα με το ποτάμι από τα δάκρυα Ίσως εν τέλει να έλιωνα ολόκληρη και να γινομουν ένα ποτάμι Ίσως τότε να έβρισκα την ελευθερία που ζητούσα

156

157

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Διηγήματα χαμένης νιότης(-) Ήταν ωραία όταν είμασταν παιδιά Παίζαμε στα χώματα και χτυπούσαμε τα γόνατα μας Και έτρεχε ποτάμι το αίμα Και έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα από τον πόνο Τότε είμασταν πολύ μικρά και δεν ξέραμε τίποτα γι’αυτά που θα ακολουθούσαν Που να ξέραμε ότι δέκα χρόνια αργότερα θα παρακαλούσαμε να πονάγαμε επειδή σκίσαμε τα γόνατα μας; Τώρα αντί για τα γόνατα μας,σκίζεται η ψυχή μας Και τα δάκρυα συνεχίζουν να τρέχουν ποτάμι Τότε ήταν απλά πόνος Τώρα είναι θυμός,λύπη,απογοήτευση και πόνος Τώρα σου ξεσκίζουν τα σωθικά,και όχι τα γόνατα,οι άνθρωποι

158

159

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΜΑΡΙΑ ΔΑΝΑΣΗ Η καρτερία (-) Μόνη πια αναζητώ την ημέρα εκείνη που θα `ρθείς.. αυγουστιάτικο τραγούδι θαρρείς να χαράζει την μνήμη... Από φωτιές καλοκαιριού κι από το φως του φεγγαριού, ν’ αντηχεί στην καρδιά φλογερού κορμιού και στην ανάγκη αυτή του δειλινού. Προσπαθώ να λησμονώ την απόφαση να ξενιτευτείς.. κι `ορκίστηκες για `μένα πως θα `ρθείς μα χάθηκες στην λήθη... Ο ρυθμός του δικού σου παλμού με νότες κλασσικού κομματιού, σαν παραμύθι στ’ αυτιά μικρού παιδιού και όνειρα στην αγκαλιά του Θεού... Εγώ να επιθυμώ κι εσύ με θάρρος να παρηγορείς.. “δεν θέλω ποτέ να πληγωθείς” μα συ φέρνεις την λύπη... Δάκρυ σιγής του ενός λεπτού πτώση ενός λαμπρού αστεριού, να ημερεύουν την θέληση ενός φιλιού και την θύμηση ενός ροδόχρυσ’ ουρανού. Πως να μου πεις σ’ αγαπώ είναι αδύνατον να ακουστείς.. σαν άσπρο σύννεφο θα πλανηθείς για να βρεις την γαλήνη... Ένα φιλί υπό το φως του κεριού μια αγκαλιά σαν χάδι ήλιου ζεστού, παρηγοριά σ’ ανεκπλήρωτο έρωτα κοριτσιού κι όαση ,στην έρημο, ενός σπάνιου λουλουδιού...

160

161

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ραφαήλ Σιδηρόπουλος

Έ..ΡΩΤΑΣ

ΑΝ..ΘΡΩΠΟΣ

Πήρα τη λέξη έρωτας Να την αποδομήσω Έβγαλα το έψιλον Ρωτάς μου είπε Ο έρωτας δεν ρώτησε ποτέ Χτυπάει εκεί που θέλει Βάλε πίσω το έψιλον Και θα `ρθει κι σειρά σου

Άνθρωπος Κάτι θα ήξερε αυτός Που έβαλε το Αν μπροστά Αν είμαι Αν είσαι Αν θέλεις γίνε

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μην κουβαλάς αδίκως ολόκληρη τη λέξη

162

163

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΜΙΣΟΣ

ΠΟΙΟΣ

Μισαλλόδοξε άνθρωπε Το μίσος γεμίζει Το μισό Που δεν έχεις Για να λέγεσαι Ολοκληρωμένος

Και ποιος σας είπε Πως η γη Με αίμα ξεδιψάει Και σεις βαλθήκατε Να την μεθύσετε

164

U Wr i t e

iTravel poetry.com

165

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ Βγήκα και χθες Και χόρεψα Και κάπνισα Και ήπια Πολλά τα ρήματα Που έκανα για μένα Μα όταν γύρισα το πρωί Ένα ουσιαστικό Μου άνοιξε την πόρτα Και μου `πε καλημέρα Η μοναξιά

166

167

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Παναγιώτα Κωνσταντίνου

2.Το κάδρο

1.Στους ανείπωτους παλμούς

Σχεδόν έτοιμο το κάδρο μας γιρλάντες στην κορνίζα , που σ’ αρέσουν χρώματα ανάμεικτα χιλιοζυμωμένες λέξεις σαν των γιορτών τα γλυκίσματα

Το ξέρω πως στο ξημέρωμα τρύπωσε σε μενεξέδες και υγρά υπόστεγα , τρεμάμενη κρύφτηκε η προσμονή. Της άχνας σου το πρώτο θρόισμα αγέλη σπίθες γέννησε, σαν , την υγρασία έσυραν ,δειλά, να πυρπολήσουν.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σε έστησα καταμεσής μα συνεχώς ξεφεύγεις δεν σε βολεύει ο καμβάς γλιστράς, πέφτεις , ανταριάζεις στου φόντου το βάθος κουρνιάζεις Μα εκεί δεν χωράς Μα εκεί δεν διακρίνεσαι

Το ξέρω , πως το απομεσήμερο , τα ξίφη σου βούλιαξαν . Σε μουχλιασμένους τοίχους κι θορύβους άλαλους, αποκοιμήθηκε η προσμονή. Στης βροχής το μαστίγωμα η ανάσα σου πλένεται, τους μετανάστες σου ρωτά , μην τους απάντησε κανείς…

Μην με τυραννάς , άσε με το κάδρο να κρεμάσω, πινελιά στερνή βασανίζω Καταμεσής πλάγιασε να δεσπόζεις, περιούσιος ως ποθούσες να σ’ ανασαίνω από αλάργα ανάλαφρη στο ψηφιδωτό μας πάνω .

Το ξέρεις, πως το σούρουπο, εκείνους θα γυρέψω μαντάτο μνήμης σου αδέξια ζητιανεύω.. Τους συνοδοιπόρους σου, μην τους γυρέψεις … σε αράδες καμωμένες , μα στους αφρούς του πιοτού σου , ίσως να επιπλέουν. Θα πιω κι εγώ την πρώτη σου γουλιά, για τους ανείπωτους παλμούς, αργά το λαιμό μου να σιγοκάψει…….

Άσε με να ψαχουλέψω , καρφιά να σου ζητιανέψω, στο τοίχο μας να βυθίσω το κάδρο μας να στεριώσω να μην αλητεύουν τριγύρω το ξυπόλητο μυαλό μας μην τα πατήσει Ατελείωτος ο καμβάς μας Ακρέμαστο το κάδρο μας Τη σκιά σου σιμώνω στου φόντου τα κατάστιχα κι εγώ να εξατμίζομαι να βρούμε το σκοτάδι μας , εκεί, μακριά από το επίκεντρο ….

168

169

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Αδιαφορώ Αδιαφορώ για πεφταστέρια όταν σε νύχτες άγονες τον αγέρα γλείφουν ακαριαία κι έπειτα χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ Αδιαφορώ για θαμώνες αλληλέγγυους για σταυροφόρους και υπερασπιστές μου λιμασμένους για τρόπαια σάμπως έχω άλλα να αποδώσω; Αδιαφορώ για τούτο και το άλλο , για παντός επιστητού γνώσεις για παντός καιρού επαίνους για τα γοργά σβησμένα τσιγάρα μου για αναλύσεις του σωλήνα Αδιαφορώ για άμιλλες παρφουμαρισμένες τη μυρωδιά τους δεν αντέχω για νοσταλγίες φρεσκοβαμμένες που συνεχώς, σε ανασκαφές, ιδρώνουν ακούραστες , να ντυθούν λέξεις και τοπία Αδιαφορώ για την ορθογραφία τους για τα εύστοχα αστεία τους για την αέναη αγρύπνια τους περί όλων των εξαρτημάτων μου Αδιαφορώ για την κόκκινη νύχτα όσο και αν με παρομοιάζει δεν με ζεσταίνει , δεν με παγώνει κι ας λικνίζεται το βήμα μου στα σοκάκια της μέσα κι ας δανείζω το χαμόγελο μου στην μαραμένη της άπνοια Μόνο τούτο καιρό με τριβελίζει σαν μέλισσα, εγκλωβισμένη σε κατώι ξεχασμένο και βουβά αναρωτιέμαι Άραγε , και εσύ το ίδιο αδιαφορείς;

170

171

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αστέριος Γκίρμπας

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Β Δεν άκουσε ποτέ του τίποτε. Είχε διαβάσει ένα βιβλίο κάποτε. Και έλεγε, «ξεζούμισε τον εαυτό του, και έμαθε τα πάντα μοναχός του»! -Διογένης Λαέρτιος για τον Ηράκλειτο-

Α Ρητά που έχουνε ριχθεί, άρρητα πού ‘χουν ανοιχθεί. Αναχετεί κάθε ακτή, η νύχτα που ‘χεις ανεχτεί. Αχτίδα βγαίνει το πρωί, η ρίμα σαν αναπνοή δείχνει το φως και τον αέρα. Δένεται η γη με τον πατέρα. Η σφαίρα ελίσσεται. Έρχεται μια Δευτέρα, αινίγματα να λύσετε. Αν στήσετε αυτί κι ακούσετε, μιλάει σαν ήλιος που ανέτειλε, δείχνει το φως και τον αέρα.

172

173

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γ Ένας μοναχός μου είχε πει, «Ο χειρότερος εχθρός ο εαυτός, η ρίζα όλης της κακίας μας εγωισμός. Άμα θα βρει τον τρόπο να ριζώσει, Μετά ποιος θα βρεθεί να ξεριζώσει;» Με έχει σώσει αυτός ο μοναχός.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δ Αν δεν κοίταξα στα μάτια, ήτανε από σεβασμό. Μα δεν θέλουν να τους σέβομαι, θέλουν να τους γαμώ. Άμα διάβασαν τα γράμματα, μικρό το κακό. Το θέμα είναι ο στρόβιλος, μονάχ’ αυτό, το Θέμα.

Μια μέρα τον θυμήθηκα, που σ’ έναν τάφο εμπρός ήμουν σκυφτός. Ζιζάνια που έσπειρε ο καιρός, προσπαθώντας να βγάλω με βιάση. Προτού προλάβει ο ουρανός πια να βραδιάσει. Πίσω απ’ τα σύννεφα γελούσε ο Θεός.

174

175

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

1. Τι είναι η ζωή; Δεδομένη και μοναδική. Μέχρι να συνέλθεις από την απρόσμενη εκκίνηση, Έχεις ήδη καταβροχθίσει τη μισή. Αβέβαιο μέλλον, ξεθωριασμένο παρελθόν Ακατανόητα θέματα, δίχως διευκρίνηση Ξέμεινε το διασκεδαστικά μελάγχολο παρόν Που ζητάει επίμονα αποτίμηση. Πλημμυρίζει αναμνήσεις η στιγμή μου, Το θέλω δεν το θέλω Τι απέγινε άραγε η πρώτη γάτα μου Πότε παίξαμε το πρώτο μας μπουγέλο;

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΣΟΥΒΛΗΣ 3. Η βραδινή ποδηλατάδα, Εχθρός της αυπνίας Εκείνα τα κορεσμένα βράδια του Σεπτεμβρη Αντίδοτο της υγρασίας, της ανίας. Πλάνα και όνειρα κάναμε Για τον επικείμενο χειμώνα «Μη χαθούμε, θα έρχομαι..» Το μέλλον κάναμε εικόνα. Μία εικόνα γυάλινη, έωλη Ζωγραφισμένη από παιδιά Η πραγματικότητα αδέκαστη, Μας βλέπει ανήμπορους και χασκογελά Και στην καρδιά μας μας μιλά. «Δεν υπάρχουν όνειρα και πλάνα ρεζερβέ ο κόσμος γύρω σας άλλαζε και ΄σεις πίνατε καφέ.»

176

177

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Μαγιάτικο μακροβούτι τόλμησα Ξέρεις, απ’ αυτά που ξεπλένουν το χειμώνα Η νοσταλγία θάλασσα μου, ο ήλιος μου εσύ Το μέλλον μαζί σου έκανα χίλιες φορές εικόνα. Η απουσία σου όμως γκρίζος κόμπος γίνεται Κάθε φορά που περνώ από τη γειτονιά σου Τα καλοκαίρια μου δίχως σκέψη αντάλλαζα Για έναν χειμώνα συντροφιά σου. Απέχει πολύ η ώρα που θ ’αράξουμε παρέα Δεν απέχει τόσο θα μου πεις, μοιραία! Στη μεριά μας που ‘χούμε το χρόνο υπηρέτη Στην πόλη που οι μήνες μοιάζουν μ ‘έτη Κοιτάζοντας τ ‘αστέρια από καρέκλα σκηνοθέτη Με τζιν θα ξεδιψώ εγώ κ ‘εσύ μ ‘Αβάνα σκέτη.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Διατροφή Ψωμί στο πρωινό Ψωμί με χυμό Ψωμί γεμιστό Ψωμί αλοιφή Ψωμί τριμμένο Παχύ έντερο βουλωμένο Ψωμί φρέσκο χθεσινό Ψωμί θα ήθελες ζεστό Ψωμί που γίνεται ψίχουλα Διά της αφής Ο ακρογωνιαίος λίθος διατροφής Θα φύγω να πάω στο ΚΨΜ Και εκεί ψωμί Σε χειρότερη μορφή Ένα φραπέ σκέτο γεμάτο βιταμίνες Ξανά ψωμί στο πρόγευμα γι ΄άλλους 9 μήνες. Γέννησα παιδί από ατόφιο υδατάνθρακα Και το πνευμόνι πλέον έχει γεμίσει άνθρακα! Έχει το βράδυ βραδινό Μην είναι κάτι διαφορετικό Ψωμί πουρές Ψωμί κεφτές Ψωμί και φταίς. Και για το πρωινό Ψωμί με μέλι πλαστικό. Ο άρτος είναι λένε το σώμα του Χριστού Εγίναμε κανίβαλοι του Ελληνικού στρατού.

178

179

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πανδημία - Πανδαισία Μια γρίπη δεν είναι τελικά Αλλ ’εν δυνάμει πνευμονία, Γρήγορα όλοι μες τα σπίτια Μην γίνουμε Ιταλία. Αγοράστε τόνους αντισηπτικά και Κωλόχαρτα κάθε λογής· Είναι άλλωστε, σαν Λεμόνια εποχής της κατοχής.. Τα βιβλία αφήστε τα Το μέσο Έλληνα κουράζουν· Πολλά τα γράμματα-Δύσκολη η ορθογραφία Πλατειάζουν. Καλύτερα σύντομα βίντεο Με διαβητικούς περουκοφόρους κωμικούς. Μέχρι να πάει 6, να βγει ο κυριούλης· Ο μόνος που με ευλάβεια ακούς. Θα κάνει έκκληση, θα απαριθμήσει Κρούσματα και νεκρούς Και στην ανάγκη θα δακρύσει, Για λόγους δραματικούς. Λαϊκά δικαστήρια θα στήσουν οι χωριάτες Σαν άλλοτε τα πιόνια του Νταντόν, Το ότι βλέπουν τηλεόραση Το μόνο τους προσόν. Όλα μες’το πρόγραμμα είναι Καταστροφές και πανδημίες Άλλοι θα φύγουν, άλλοι θα’ρθουν Με βαρεμάρας συνουσίες. Και η ζωή θα συνεχιστεί Για τον έναν και τον άλλον. Τουλάχιστον ανάσανε και λίγο Αυτό το έρμο περιβάλλον!

180

181

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ξένη Τζιβρή

Ζωή προς ενοικίαση (-)

Κλείδωσες;

Το ενοικιαστήριο προσεγμένο, γυαλιστερό και με μεγάλα κόκκινα γράμματα έγραφε: « ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ζωή ελαφρώς μεταχειρισμένη από την αισιοδοξία, με μερικά σημάδια απογοήτευσης στο κεντρικό δωμάτιο του στέρνου της, που όμως καλύπτονται εύκολα με δύο χέρια υποκρισίας. Ευάερο, ευήλιο κομμάτι με πολλούς αποθηκευτικούς χώρους, κατάλληλους για κούτες γεμάτες απωθημένα. Προλάβετε την μοναδική προσφορά του ιδιοκτήτη: έκπτωση σε όποιον καταφέρει να βάλει πόρτα αρκετά ισχυρή για να κρατήσει τις αδιάκριτες ενοχές μακριά. Τιμή: συζητήσιμη.» Ενοικιαστήρια σαν και αυτό ξεπηδάνε συνεχώς, όλο και πιο γυαλιστερά, με συνεχώς μεγαλύτερα γράμματα. Στοιβαγμένες ζωές και καθεμιά μοιάζει με της στασιμότητας πεζός που απέναντι περιμένει να περάσει από του ρίσκου την διάβαση. Μάλλον όμως δεν θα το κάνει ποτέ. Γιατί συνήθισε να την εκμεταλλεύονται, συνήθισε την ασφάλεια της ρουτίνας. Και πια αρκείται στην ησυχία του τίποτα, αρπάζοντας, μια στο τόσο, κάποιο κοχύλι από της λήθης την θάλασσα που το χθες αντηχεί.

Τα σπίτια δεν ξεχνούν . Οι τοίχοι δεν παύουν να πονάνε. Στρώματα αλλεπάλληλα σκεπάζουν την ασχήμια, δίχως ποτέ να κρύβουν της μνήμης γρατζουνιές. Η ρωγμή και η σφαίρα καλύφθηκαν πίσω απ ΄ την κορνίζα. Ο πόνος, όμως, δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω απ ΄ τις κουρτίνες. Γι ΄ αυτό μαζί με το αντίο άσε και τις αναμνήσεις εδώ. Άσε την ζωντανή ακινησία για ΄ σένα να πονά. Αυτή η άδεια πλέον αγκαλιά θα φυλάει την θλίψη σου, θα κρατά τα γέλια του τότε βαθιά στα θεμέλια. Μην ξεχάσεις να πάρεις και τα κλειδιά κάτω απ ΄ το πατάκι. Για την θύμηση που πια θα έρχεται μόνη, οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές.

182

183

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Στο ράφι κρυμμένα

Της απώλειας το παράλογο

Το ψεύτικο χαμόγελο και της σοβαροφάνειας τα γυαλιά φοράς ευλαβικά κάθε πρωί. Οι ευγενικές σου καλημέρες όλο και περισσότερο μοιάζουν με σιγαστήρα στης αλήθειας το πιστόλι, αν επιτρέπουν, βεβαίως, οπλοφορία οι νομοθέτες του νου σου. Ώρες ώρες σε λυπάμαι έτσι ζαλισμένος που είσαι από το γλυκό ψέμα της ασφάλειας. Έτσι που απελπισμένα ψάχνεις μια χτένα, για να φτιάξεις της ρουτίνας τα μαλλιά, κάθε φορά που το ρίσκο τα ανακατεύει . Τα ίδια και όταν στάζουν κανα-δυό αγκαλιές από της ειλικρίνειας το χωνάκι, που, φυσικά, δεν δοκίμασες ποτέ, γιατί παχαίνει. Πανικόβλητος ψάχνεις κατάλληλο πανί, λες και κατάφερε ποτέ κανένας να πιάσει -πόσο μάλλον να καθαρίσει - την αλήθεια. Συνέχισε να ψάχνεις , μονάχα μην ξεχαστείς. Δύο και τέταρτο, ακριβώς πριν το φαγητό, πρέπει να πάρεις το γκρι χαπάκι. Ξέρεις, από εκείνο το κουτί πίσω -πίσω στο ράφι , που πάνω του κάποτε έγραψες συνωμοτικά «συμπληρώματα διαστροφής».

Όλοι λένε ότι η ζωή συνεχίζεται. Λίγοι παραδέχονται όμως ότι εσύ δεν συνεχίζεις, όχι τουλάχιστον όπως ήσουν. Γιατί η απώλεια έχει χέρια πυρωμένα, χέρια που σου αφήνουν κενά, με την ύποπτη σιωπή του πένθους να τα σμιλεύει. Επιβλητικά χάσματα, για να θυμίζουν μια φωνή που δεν θα ξανακούσεις, και ας προσπαθούν άχαρα να την μιμηθούν της Ανάμνησης θολά παιδιά. Η απώλεια τρυπά και το μυαλό σου. Κλέβει όποιες λέξεις γνωρίζεις, για να μην μπορείς να ψηλαφίσεις το ανάγλυφο της σκέψης σου, τις αιχμηρές άκρες του πόνου σου. Και μένεις βουβός. Μόνο λίγες λέξεις να μπορείς να ψελλίσεις. Ένα όνομα βαρύ και ένα ¨μου λείπεις¨ ακόμη βαρύτερο. Κάπως έτσι μαθαίνεις να ζεις αλλιώτικος. Με τρύπες παράλογα ολοστρόγγυλες, σαν το τέλειο του κύκλου που μόνο ο τρελός μπορεί να κάνει.

184

iTravel poetry.com

185

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νεκρό πανωφόρι (-) Ξεθωριασμένο στον γιακά, από έναν ήλιο επίμονο που στην στάση του λεωφορείου πάλευε με του χειμώνα την μουντίλα . Λίγο καμμένο στο μανίκι, από ένα τσιγάρο που σβήστηκε βιαστικά όταν ήχησε ενοχής συναγερμός. Τσέπες γεμάτες χαρτομάντιλα, σαν τις λευκές σημαίες που ήσουν έτοιμη να σηκώσεις αν η ζωή σου ζητούσε να παραδοθείς στην ομορφιά της. Και λίγο ζυμάρι κολλημένο στο τελείωμα, γιατί της αγάπης τα ζυμώματα δεν έλειψαν ποτέ από των μαμάδων τις κουζίνες. Κάθε κλωστή, από της ανάμνησης το χέρι περασμένη. Και η γλυκιά του απόχρωση, κάδρο στην φιγούρα που αναζητώ απελπισμένα. Ένα πανωφόρι νεκρό, που πλέον δεν ταιριάζει σε κανενός τους ώμους. Χάθηκε η ιστορία που πάνω της το έφερε και έμεινε μόνο του, ένα κουφάρι μιας ζεστασιάς χαμένης.

186

187

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δήμητρα Κουντάκη ΜΗΤΕΡΑ … Ξυπνάω απ’ τον λήθαργο και είναι όλοι νεκροί, πρέπει να πέρασε κιόλας ένας αιώνας Ακίνητοι, με τα πέτρινα δάκρυα στα μάτια, κάθονται μπροστά στο τζάκι και σκαλίζουν τα κάρβουνα με τα δόντια τους. Ανάμεσα τους εγώ, με την καρδιά γεμάτη φόβο, σκαρφαλώνω στην πλάτη τους κι αυτοί αμέσως διαλύονται μέσα σε ένα σύννεφο στάχτης. Τώρα όμως θυμάμαι μόνο τη μητέρα Με τα γκρίζα μαλλιά, και τα γκρίζα μάτια της γεμάτα απορία, να μεταμορφώνεται σε λιοντάρι κι ύστερα σε ποντίκι κι ύστερα σε πουλί Και να τρέμει πάνω στα κλαδιά των δέντρων όλο τον χειμώνα. της πετούσα ψίχουλα στο μπαλκόνι Της άνοιγα την πόρτα για να μπει, αλλά εκείνη κατέβαινε μόνο όταν εγώ δεν κοιτούσα. Δεν ήθελα να της κάνω κακό Ήθελα μόνο να ξανάρθει στο σπίτι. Κρατάμε σφιχτά στα δάχτυλά μας τις μπομπονιέρες με τ’ άσπρα τούλια. Δύο άνθρωποι έγιναν ευτυχισμένοι απόψε, κι αυτό πρέπει να μας δίνει ελπίδα. Τα δάχτυλα του πατέρα κιτρινισμένα απ’ το τσιγάρο φωσφορίζουν στο σκοτάδι Και ταιριάζουν με τα μάτια της μητέρας, που λαμπυρίζουν στην καρδιά μου, σαν τα φώτα μιας μεγάλης πολιτείας μια γιορτινή νύχτα. Έχω ένα παράπονο από σένα μητέρα. Ήθελα πριν φύγεις να μου δώσεις τα μάτια σου. Να τα προσέχω, για να μην κλείσουν ποτέ. Εκείνη τη γαλήνια και λαμπερή νύχτα (έμοιαζε καταμεσήμερο) που άνοιξαν όλες οι πόρτες και όλα τα παράθυρα με μιας κι εσύ έφευγες χρόνια ολόκληρα χωρίς σταματημό απ’ τις ντουλάπες μας, απ’ τα συρτάρια μας, ακόμη κι από την πιο μικρή χαραμάδα κάθε ξύλου. Απ’ όλα τα μόρια και τα άτομα και τα αόρατα σωματίδια που πληρούν τη ζωή μου. Απ’ όλες τις μνήμες μου…

188

189

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΚΟΝΤΑΚΗ

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ικεσία, Γίνε μαζί μου, έμπνευση αιώνια.

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΗΣ Ζωή, μια τέχνη αιώνια, μοιάζει να αφαιρεί για να προσθέσει Αναπνοή, ένα μόνο μάθημα, τώρα εισπνέω τώρα εκπνέω Μουσική από φλόγες, νότες του ήλιου ενωμένες, η μελωδία της καύσης. Γίνε λόγος, γλυκός, αγκαλιαστός, Γίνε τραγούδι, να συνοδέψεις τους ήχους της φωτιάς. Απόλαυση, χαμογελώ στη σκέψη και στο συναίσθημά της. Είναι το να σ'απολαμβάνω ένα βήμα πρίν να σ 'αγαπώ; Κοίτα πως καταλαγιάζει η φλόγα, πλημμύρισε τα ξύλα λάβα κι αφέθηκαν να καίγονται αργά, το ένα πλάϊ στ'άλλο, ν'αγγίζονται, ν'ακούγονται, να ενώνονται σα λιώνουν στο κόκκινο, πηχτό υλικό τους. Υψώνω το δείκτη μπρος στα χείλη, Σσσσς... Διαταγή και πρόσκληση Γράψε κι εσύ, Μίλα κι εσύ Παράκληση,

190

191

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΕΞΟΔΟΣ

ΣΑΝ ΑΠΟ ΤΥΧΗ

Σωπα τώρα, Τελειώσανε οι μάχες Σώπα , Τα εμπόλεμα εδάφη Τα λύτρωσαν τα δάκρυα, Τα σπείρανε μετάνοια. Με το χαμόγελο σου Σήμανες το χορό, Την ώρα, που ο Κριτής, Σιωπά, Ανταμώνουμε, Κι έτσι συνχορεύοντας Τις παραδείσιες Πύλες Ας διαβούμε .

Σαν από Τύχη, εκεί δεν έφτασες ποτε. Σε ξένους Ουρανους αρχίζεις και τελειώνεις.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φοβάσαι στο ξεκινημα θυμώνεις με το τελος και διάλεξες, σαν από Τύχη εκεί, στον ύπνο και στο ξυπνιο οι αισθήσεις να οδηγουν. Χαίρεσαι στο ταξίδι τους πονάς στην Ύπαρξη τους κι επέλεξες, σαν από Τύχη εκεί, άλλος να δει το αυριο άλλος να γράψει λογια άλλος να στήσει τη σκηνη άλλος να τη γεμισει Σαν από Τύχη, εκεί τυφλωθηκες, σιώπησες, κατέρρευσες, άδειασες, Και διέκρινες, πως μόνη της η πρόθεση αλλάζει την πορεία.

192

193

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Χρύσα Χατζηλία

Οι νύχτες μου

Αν είναι να ‘ρθεις

Δε βολεύει το παλιό το μαξιλάρι δε βολεύει. Δεν μπορούν οι σκέψεις να ξαπλώσουν και να ξεκουραστούν.

Αν είναι να ’ρθεις φέρε μαζί σου χαμόγελα-φιλιά και ξαπλωμένους να μας βρει η αυγή κι εγώ να τα χορταίνω. Αν είναι να ’ρθεις φέρε μαζί σου ταξίδια-όνειρα και μόνο να μιλάς και μόνο να σωπαίνω. Αν είναι να ’ρθεις φέρε μου χρώματα και μουσικές· με νότες ν’ ανασαίνω Αν είναι να ’ρθεις -μην αργείς Σε περιμένω.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Και όλο το ξεχνώ να πάρω νέο μαξιλάρι*

194

195

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Άτροπος

Καθρέφτης

Μην τον ξυπνήσετε μην τον ξυπνήσετε δε βλέπετε που ήρεμος και γαλήνιος είναι; Μην τον ξυπνήσετε μην τον ξυπνήσετε το πρόσωπό του μαύρισε τα δάκτυλα παγώσαν. Μην κλαίτε, μη φωνάζετε. Σωπάστε. Ασπρίσαν τα μαλλιά και τα λουλούδια πλάι του μαδήσαν Θαυμάστε τον θαυμάστε τον. Παράστασις τελευταία. Η μέρα αυτή του ανήκει.

Ένας καθρέφτης έσπασε ταξίδι που δεν έγινε όνειρο που λοιδορήθηκε Αίμα τρέχει στα πόδια μου παιδί που δεν γεννήθηκε Ο φόβος στοίχειωσε το σώμα Κι ακόμα ψάχνω να βρω κομμάτια του καθρέφτη

196

iTravel poetry.com

197

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ανδρέας Καλογιάννης

Μακριά σου

Βλέμμα

Είναι τόσο δύσκολο να ζω μακριά σου να μην μυρίζω τ’ άρωμά σου να μην με γαληνεύει η φωνή σου να μην αγγίζω το κορμί σου.

Ένα βλέμμα αρκεί ν’ αγγίξει την ψυχή, να κάνει μια ευχή να βγει αληθινή.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η καρδιά μου πονάει όταν σε βλέπω. Θέλω να σ’ έχω ξανά στη ζωή μου. Σ΄ έχω ακόμα βαθιά στη ψυχή μου. Όλο αυτό όμως πάλι δεν μου το επιτρέπω.

Ένα βλέμμα αρκεί. Στα σύννεφα σε πάει, στο μυαλό τριγυρνάει, στα λόγια κολλάει.

Οι ώρες περνάνε βασανιστικά. Το μέτρημα των μερών που περνούν έχω χάσει. Αναπολώ τις στιγμές που μαζί έχουμε περάσει. Τι ωραία που πέρασα εκείνη την χρονιά!

Ένα βλέμμα αρκεί τη ζωή σου ν’ αλλάξει, τις συνήθειές σου να πετάξει, από τη λύπη να σε απαλλάξει.

Το μυαλό μου έχω απωλέσει. Ακόμα ένα δάκρυ μάλλον θα πέσει. Το βράδυ πάλι με τις σκέψεις θα μείνω. Το κουμπί της καρδιάς μου γιατί δεν κλείνω;

Ένα βλέμμα αρκεί την καρδιά να κινήσει, το στομάχι να ταρακουνήσει, το νου να ζαλίσει.

Να μην επιτρέψω ξανά να με πληγώσεις, την ζωή μου να προστατεύσω, το μυαλό μου να επιστρατεύσω όσο κι αν βαθιά το μαχαίρι καρφώσεις.

Ένα βλέμμα αρκεί την αγκαλιά να θελήσει, το φιλί να ποθήσει εσένα να κυνηγήσει.

Τα λογικά μου βρίσκω πάλι. Δεν θ’ ανοίξω άλλη φιάλη. Ανάμνηση θα ‘σαι σε λίγο. Νέα ζωή μπροστά μου ανοίγω.

198

199

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Καρδιά

Αχ και να ‘ξερες

Την καρδιά μου ακολουθώ λάθος δεν θα γίνει μην με προδώσει επιθυμώ προκαλώντας οδύνη.

Αχ και να ΄ξερες πως νιώθω όταν σ’ αντίκρυσα πάλι μέσα μου δυνάμωσες τον πόθο και ξάφνου μου ‘ρθε μία ζάλη.

Συχνά ακούω τι μου λέει την ζωή μου αυτή καθοδηγεί γι’ αυτό το δάκρυ όλο ρέει με κάθε λάθος επιλογή.

Αχ και να ‘ξερες τι θέλω εσένα να ‘χα για μένα μόνο. Είσαι η παλέτα και είμαι το πινέλο κι αφού δεν σ’ έχω, πελαγώνω.

Όλο λέω δεν θ’ ακούσω τη λογική μπροστά να βάζω ποτέ όμως δεν θα τ’ αντικρούσω και από πόνο πάλι φωνάζω.

Αχ και να ‘ξερες που πάω στο δρόμο πάλι σε ζητάω να σου πω πως σ’ αγαπάω κι ότι είσαι ό,τι ποθώ.

Γιατί το κάνω κάθε φορά αφού ξέρω που θα βγάλει και πάλι θα κλαίω βουβά να μην με δει κανείς σ’ αυτό το χάλι.

Αχ και να ‘ξερες ποιος είμαι κάτι άλλο απ’ τα παλιά. απεγνωσμένος πάλι κείμαι στου σπιτιού μου τα χαλιά.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Είναι καιρός να γίνει σκληρή να μην την κοροϊδεύουν να μην της δίνουν πρώτα στοργή και την ενέργειά της μετά ξοδεύουν. Κανείς να την πονά δεν πρέπει την δύναμή της να φλέγει την αληθινή αγάπη να βλέπει και αυτή τυφλά να επιλέγει.

200

201

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Εσύ κι εγώ Εσύ με κοιτούσες κι εγώ γοητευόμουν. Εσύ με χαιρετούσες κι εγώ διερωτώμουν. Εσύ μου μιλούσες κι εγώ σε σκεφτόμουν. Εσύ με ακουμπούσες κι εγώ καιγόμουν. Εσύ χαμογελούσες κι εγώ ελκυόμουν. Εσύ γελούσες κι εγώ σ’ ερωτευόμουν. Εσύ με ποθούσες κι εγώ ξαναγεννιόμουν. Εσύ με διεκδικούσες κι εγώ εθιζόμουν. Εσύ με φιλούσες κι εγώ γιατρευόμουν. Εσύ ξεχνούσες κι εγώ διαλυόμουν. Εσύ με πονούσες κι εγώ βασανιζόμουν. Εσύ με ξεγελούσες κι εγώ θλιβόμουν. Εσύ με απωθούσες κι εγώ γαντζωνόμουν. Εσύ με ξεπερνούσες κι εγώ καταστρεφόμουν.

202

203

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~2~ Μια σκιά στο σκοτάδι,που ψάχνει το φώς 'Ενας άνθρωπος άδειος,που ήταν για σένα τρελός Να μετράω καλοκαίρια,που έχουν γίνει χειμώνες Και αναμνήσεις θολές,που έχουν μείνει πιά μόνες Να ψάχνω για ελπίδες,και μικρές αφορμές Να ζητάω αισθήματα,που χαθήκαν στο χθές Να γελάω με το τίποτα που έχω αγκαλιά Να μιλάω με σιωπές,να μου κρατούν συντροφιά Να κοιτάζω μια πόρτα που ποτέ δεν ανοίγει Να περιμένω να έρθεις και εσύ να'χεις φύγει Να με ανάβει το χθές, να με σβήνει το σήμερα Να πονάω που όλα έχουν γίνει εφήμερα Να μετράω πληγές και σημάδια απο εσένα Να με ψάχνουνε όλοι,να μην θέλω κανένα Να με καίνε τα χείλη μου που είναι στεγνά Να κοιτάζω τα χέρια μου που ειν'αδειανά Να κρατάω μια αγάπη που την θέλεις νεκρή Να μου κλείνω το στόμα,να ουρλιάζει η σιωπή Να κοιτάω τους δείκτες να γυρνάνε αργά Να περιμένω έναν έρωτα που χάθηκε πιά Να με τραβάνε οι φόβοι να φύγω και εγώ Να τους πνίγω έναν έναν και να μένω εδώ Να κρεμάω στους τοίχους όνειρα μας παλιά Να έρχεται ο χρόνος να τα σκοτώνει και αυτά Να αγκαλιάζω ένα ψέμα, που ήταν αλήθεια 'Εχει γίνει ο πόνος μια γαμημένη συνήθεια Να κοιτάω τον καθρέφτη και να βλέπω κενό Να μιλάω με διαβόλους, να μην θέλω θεό Να φωνάζουν τα θέλω,να σωπαίνουν τα μη Να σου λέω να έρθεις, να μην βγαίνει φωνή Να φιλάω τα όχι σου, να γίνουνε ναι Να ρωτάω πότε θα'ρθεις και να ακούω ποτέ Να φωνάζω στα ρούχα σου γιατί είναι κενά Να μου λένε έχει φύγει ξεχνά την πιά Να ζωγραφίζω όνειρα σε μαυρο χαρτί Να περιμένω να έρθεις να τους δώσεις ζωή Να θέλω να φύγω,τωρα που έχεις φύγει Να κλείνω μια πόρτα και όλο ν'ανοίγει Να κρατάω κρυφά όσα θέλω να πω Δυο τρία μου λείπεις και μερικά σ'αγαπώ

Αλέξανδρος Ζέρντης ~1~ Ανθρωπιά είναι αυτό που μας λείπει και όχι χρήματα δόξα και δύναμη Μες στις θάλασσες οι ψυχές είναι τα κύματα Θα μπορούσε να ήταν παιδιά σου τα θύματα Λαθρεμπόρων που παίζουν με ελπίδες Και ξυπνάνε μνήμες μεσαίωνα δουλεμπόρων που αφανίζαν πατρίδες Και σε θρησκείες τις πράξεις τους χρέωναν Και ίσως δεν είναι πολύ μακριά και για σένα φίλε φασίστα Να γίνεις και εσύ ένας πρόσφυγας να κυνηγάνε τα παιδιά σου με λύσσα Την κατάσταση πάρε στα χέρια σου Πως νοιάζεσαι μόνο μην προσποιείσαι Σταμάτα να κρίνεις τους γύρω σου για κάτι που από τύχη δεν είσαι Στα συντρίμμια δίπλα ξαπλώσανε Ζωές ελπίδες και όνειρα Δώσαμε όρκους μεγάλους που όμως μετά τους προδώσαμε Και όμως μες στην στάχτη λουλούδια φυτρώσανε και τα όνειρα ζούνε ακόμα Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις σε γένος,φυλές και σε χρώμα Και ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα Ίσως η ανθρωπιά γίνει κάποτε η μόνη πατρίδα

204

205

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~4~ Είναι ώρες που χαμένος στις σκέψεις μου σε σκέφτομαι Το βλέμμα μου για χρόνια καρφωμένο στον ορίζοντα Σε έναν κόσμο άδειο στη απουσία σου Καρφωμένο στο άπειρο Μα μέσα μου κενό Μια τρομακτική ανάμνηση από τη γεύση ενός φιλιού που δώσαμε κάποτε Έρχεται στο μυαλό μου Τόσο θολή πια Μια αγκαλιά στο ανέγγιχτο μαξιλάρι σου σε φέρνει πάλι πίσω Μα πως να κλείσω στα χέρια μου κάτι που έχει πια χαθεί Αλλά και πως να ξεχάσω κάτι που δεν χάθηκε ποτέ Ο αέρας του Δεκεμβρίου έχει πάρει μακριά τη μυρωδιά σου Μόνο το κρεβάτι είναι ακόμα εκεί όπως το άφησες να μου θυμίζει τις νύχτες που ξεντυνόμασταν τη μοναξιά Και φορούσαμε ο ένας το κορμί του άλλου Για ένα χορό ακόμα Με έναν σκοπό χαμένο πια στο τίποτα Ξαπλώνω στη μεριά σου Κλείνω τα μάτια μου και υπάρχω Μόνο τότε ζω πια όταν κλείνω τα μάτια μου και εσύ εισαι εκεί ακόμα Να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά ξανά Είσαι εκεί Στα μάτια σου ανατελλω Μεθώ στο άρωμα σου Η ανάσα σου τα όνειρα μου Όπως στέκεις σε χαϊδεύω με το βλέμμα μου Και στη σιωπή σ'ακούω Ένας ήλιος βραδιάζει και ένα φεγγάρι ξημερώνει...σε φιλώ Ένα άστρο γεννιέται σε γεύομαι Ένα λευκό λουλούδι ανθίζει στο σκοτάδι...σε αναπνέω Και μόνο ένας αναστεναγμός μας χωρίζει ακόμα...σε αγγίζω Ερχόσουν όταν δεν σε περίμενε κανείς Έτσι είχα πάντα ένα λόγο να περίμενω Είχα πάντα ένα λόγο για να ζω Και αυτή η φυγή σου σαν να με λύτρωσε από το φόβο της ίδιας της φυγής σου Όσες φορές και αν κλείσει η πόρτα της ζωής δύσμοιρε άνθρωπε πάντα θα σε βρίσκει έξω Μιλούσα ατελείωτα κάθε βράδυ στο μισοσκότεινο δωμάτιο Στα άδεια σου ρούχα Που είσαι; Γιατί δεν μου μιλάς; Που είσαι; Τρεις πάρα τέταρτο Τέσσερις και είκοσι Ακόμα ένας ανοφελος μονόλογος που δεν άκουσες ποτέ

~3~ Κάτω από την παλιά ξύλινη σκάλα δύο παλιά παιχνίδια περιμένουν,ξεχασμένα Περιμένουν κάποιος να τα θυμηθεί Περιμένουν δύο χέρια να παίξουν μαζί τους ενώ ανιστορούν ψιθυριστά εποχές που πέρασαν Οι γρατζουνιές τους μαρτυρούν μια ολότελα χαμένη εποχή Μαρτυρούν τη λησμονιά Ο αέρας τραβάει τις κιτρινισμενες κουρτίνες να χορέψουν μαζί του Και μόλις τις αφήσει για λίγο Αυτές κουρασμένες επιστρέφουν στην ησυχία τους Και συνεχίζουν να κοιτάνε ερωτευμένες τον δρόμο Όπως έκαναν για χρόνια Τι έρωτας και αυτός Τα τζάμια χνωτισμένα, έχει ομίχλη Μα εγώ ξέρω ότι είναι η ανάσα σου Που έρχεσαι κάθε βράδυ στο παράθυρο να δεις τι κάνω Στο κρεβάτι έχω ρίξει ένα παλιό σεντόνι να μην βλέπω το βαθούλωμα στη δική σου μεριά Που κάθε βράδυ μου θυμίζει ότι λείπεις Ενώ οι σούστες τραγουδούν ακόμα μια μελωδία αλλόκοτη μήπως και κοιμηθώ Δεν μπορώ Και εγώ όπως τότε το όνομα μου ψιθυρίζω Να ξεγελασω τη σιωπή ότι σε βρήκα Να ξεγελάσω την ψυχή μου ότι ήρθες σε ένα από αυτά τα ξημερώματα που όλο αργούν να έρθουν Τι έρωτας και αυτός;

206

207

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~5~ Άγγιξε το μυαλό της Πριν αγγίξει το σώμα της Φίλησε την ψυχή της Πριν φιλήσει τα χείλη της Δεν την αποκάλεσε ποτέ όμορφη Την αποκαλούσε μοναδική Αυτός ήταν ο τρόπος του να ερωτεύεται

208

209

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Δάφνη-Μαρία Πολέμη

Η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου

Στον Ν.

Είναι αυτή που βλέπω κάθε πρωί αυτή που με ακολουθεί στα θλιβερά πεζοδρόμια της γειτονιάς στις βόλτες μου στο μπάνιο. Μου ψιθυρίζει να κάτσω στο κρεβάτιόλα είναι ανησυχητικά καλά. Να επαναπαυθώ ανάμεσα σε περιτυλίγματα από σοκολάτες και ξεχασμένες επιθυμίες. Το πρωινό φως είναι τρομακτικό τα βλέφαρά μου φοβούνται να σηκωθούν. Βυθίζομαι σε μια εκτενή σιέσταο κόσμος δεν θα μυρίσει ποτέ καλύτερα από την μαξιλαροθήκη μου. Εννοώ, ο μπαμπάς μου ανοίγει καμιά φορά τα στόρια στο σαλόνι. «Έλα να πάρεις βιταμίνη d» μου λέει, όμως παραμένω σιωπηλή στη σκιά. Δεν είμαι παρά ένας απλός παρατηρητής. Αγαπώ τον ήλιο κι ας με καίει όποτε καταφέρνω να τον ακουμπήσω. Μόρια σκόνης αιωρούνται μέσα σε αχτίδες φωτός και γω με ζήλο τα κοιτώ να αφήνουν πίσω τους την ομορφιά που κάποτε απόλαυσα.

Κανένα μέρος δεν είναι αρκετά μακριά έλεγα, ώστε να μη το φτάσω. Έφυγες και συ όμως εκεί που η ύλη δεν μπορεί να ταξιδέψει. Εκεί που ο ουρανός συναντά την θάλασσα, στο δευτερόλεπτο της πράσινης ακτίνας ενός ηλιοβασιλέματος. Εκεί που ανθίζουν οι ασπάλαθοι και οι λεμονιές. Εκεί που χαίρονται οι μανάδες τους υιούς τους και άλλες τους κλαίνε. Εκεί που σβήνει ο νους και η ψυχή ξεπλένεται, εκεί που εξημερώνεται το πνεύμα μα μαραίνεται. Εκεί που η σιωπή μοιάζει ανακούφιση που δεν θα απολαύσουμε ποτέ. Εκεί που δεν μπορώ να σε ακολουθήσω. Που είσαι;

210

iTravel poetry.com

211

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Κόκκινη.

Ας είναι

Χορεύει μόνη της στην μέση του δωματίου, δεν την νοιάζει αν την κοιτάνε. Πάντως ξέρει ότι προκαλεί. Νομίζω πως είναι η ομορφότερη νύμφη του Δία που αυτοαναφλέχθηκε ώστε να μην την βρει.

Τραπέζι οικογενειακό αέρας αποπνικτικός και μακαρόνια στεγνά. «Τελείωσε τη σαλάτα σου» τα λαχανικά κατεβαίνουν βασανιστικά αργά όπως οι κουβέντες που ανταλλάσουμε. Πονάνε τα δόντια μου από το σφίξιμο και η ψυχή από την υπομονή. Ας είναι.

Δυσκολεύομαι να σε ακουμπήσω, ξυπνάς κάθε μου ορμόνη και κάθε κύτταρο. Γλυκό ατύχημα εσύ απρόβλεπτο και ανύποπτο.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πυρήνες από έκρηξη μαγνήτες νεοδυμίου ακραία έλξη και απώθηση. Ηχώ βαριά και ατέρμονη κούραση ενοχή.

Λικνίζεται και το σώμα της γίνεται ο τελειότερος αντικατοπτρισμός του εαυτού μου. Ω, πορσελάνινη επιδερμίδα! Είσαι το πιο αθώο φως στην κόκκινη συνοικία του μυαλού μου.

Ραμμένα χείλη, βήχας ξηρός, χέρια μελανιασμένα. «Είσαι υπερβολικός» γιατί μου την λέει και ο καθρέπτης; Γαμώ. Έκλεισα τα παράθυρα του δωματίου και του εαυτού μου. Ας είναι. Γλυκοί καρποί, μα καταστροφικοί, που τα δεινά τους κουβαλώ. «Αγάπη λέγεται, ξύπνα επιτέλους!» Πόσο ειρωνικό.

212

213

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~2~ Άδεια η πόλη Στο στενό που ήταν το σπίτι σου Απαγορεύεται πια να στρίψεις Άλλαξε η σήμανση Καμία φορά σε μυρίζω περνώντας από εκεί κοντά Παλιότερα προσπερνούσα βιαστικά βλέπεις Όπως τότε θυμάσαι που μας είχαν σταματήσει για υπερβολική ταχύτητα-συναισθημάτων Τώρα πια απαγορεύεται η προσπέραση-αναμνήσεων Άλλαξε η σήμανση Άφησε με να αγγίξω το πρόσωπο σου Ίσα ίσα για να δω αν είναι όλα τα σημάδια εκεί όπως τα άφησα Ίσα ίσα να δω ότι δεν αρχίζω να ξεχνάω Η πόλη σώπασε Ω, με συγχωρείς χθες πήγα σε άλλο δρόμο Έστριψα κάπου που έλεγε αδιέξοδος Δεν με νοιάζει Έτσι και αλλιώς δεν έχω δίπλωμα στον έρωτα Άναψε πράσινο πρέπει να φύγω Θα εμένα λίγο ακόμα Αλλά απαγορεύεται η στάθμευση

Αλέξανδρος Μπλερίμ ~1~ Αφού εσύ ήσουν αλλιώς Πως να ντύσω με φθαρμένα λόγια τον έρωτα; Πόσο κοινότυπος να γίνω για να σκίσω τις σιωπές; Σε ένα φιλί, σου έκλεψα μια ανάσα Και από τότε έχω σταματήσει να αναπνέω Σε έχω φυλάξει μέσα στο στήθος μου Σε έχω φυλάξει κάτω απ'το δέρμα μου Όταν έχεις μάθει να κολυμπάς στα βαθιά Τα ρηχά σε πνίγουν Θα σε κρατάω πάντα σαν το συντομότερο μου πάντα Και το πιο μακρινό μου αύριο Μια αγωνία ακόμα με γυροφέρνει Πόσος χρόνος μας έμεινε; Θυμάμαι κάποτε με ρώτησες -Γιατί είμαι εγώ αυτή που αγάπησες όσο καμία, γιατί έιμαι εγώ αυτή που διάλεξες στο πλήθος, γιατί έιμαι εγώ; - Γιατί είσαι εσύ!

214

215

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~3~ Ασπρόμαυρη σιωπή Ούτε μισή λέξη να σκίσει το λευκό χαρτί Παιγμένοι ρόλοι που χειροκροτήθηκαν πριν πέσει η αυλαία Βαθιά υπόκλιση στην άδεια αίθουσα,λείπεις Τα μάτια μου ψάχνουν τον πιο γρήγορο δρόμο να φτάσουν σε σένα Σαν τις ακτίνες του ήλιου στο νερό Διάθλαση Τεντώνω τις λέξεις μου να τις ακούσεις Σαν το σκοινί που σπάει όταν κρεμάσεις πάνω του πολλές ελπίδες Σβήνουν τα φώτα Οι πόρτες κλείδωσαν Έκλεισα τα μάτια να ακούω μόνο τα βήματα σου Έτσι δεν ήξερα ποτέ αν έρχεσαι ή αν φεύγεις Διάλεγα όλους τους λάθος τρόπους για να σου μιλάω Ο πιο σωστός ήταν η σιωπή

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~4~ Σκόρπιες στιγμές στο δωμάτιο γυροφέρνουν το κρεβάτι μου Γυροφέρνουν τα όνειρα μου Και εγώ δειλός να κλείσω τα μάτια μου φοβάμαι Απο το παράθυρο εισβάλει το φεγγαρόφωτο με θράσος και λούζει ακαθόριστα τα πάντα Σκιές τρέχουν στους τοίχους Μπορώ να αναγνωρίσω τη δική σου να φεύγει Μια σιγή απλωμένη σκεπάζει τη νύχτα μου Σκεπάζει την ψυχή μου Τα φώτα του δρόμου τρεμόπαιζουν σε ένα δικό τους ρυθμό Σαν κάτι να θέλουν να μου πουν Το σκοτάδι στη μεριά του κρεβατιού φαντάζει πιο πυκνό από ποτέ Και το φεγγαρόφωτο το αποφεύγει επιδεικτικά κάθε βράδυ Στον ορίζοντα αρχίζει η μέρα να χαράζει Και εγώ δειλός να κλείσω τα μάτια μου φοβάμαι Μήπως σε δω και όταν τα ανοίξω λείπεις

216

217

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~5~ Εκείνη στην άλλη πλευρά του κρεβατιού να ονειροπολεί κοιτώντας το φεγγάρι που τόσο τη μάγευε Τα κόκκινα χείλη της μισάνοιχτα μαρτυρούσαν τα όνειρα της Τα χρυσά της μαλλιά έλουζαν ηλιαχτίδες τους ώμους της Το θλιμμένο βλέμμα της χόρευε με το φεγγάρι Μα τα μελαγχολικά της μάτια πάντα πρόδιδαν τις σκέψεις της που χάνονταν στους φόβους της Και εκείνος στην άλλη άκρη να την κοιτάζει πάντα με λατρεία Η ψυχή του λάτρευε να κολυμπάει στα πιο σκοτεινά νερά των σκέψεων της Τα ξερά του χείλη ερμητικά κλειστά Και σκόρπιες λέξεις να κρέμονται στις γραμμές του τετραδιου Εκείνη ήταν τα κόμματα όταν ήθελε να πει και άλλα Ήταν τα θαυμαστικά μετά από τον έρωτα Ήταν οι τελείες μετά από την αγάπη Ήταν τα ερωτηματικά σε όλα τα ποτέ και τα για πάντα Ήταν τα αποσιωπητικά σε όσα ήθελε να πει Εκείνη ήταν τα λόγια που δεν έγραψε ποτέ Είχε την φωτογραφία της ανάμεσα στις σελίδες του τετραδίου Να της δείχνουν πάντα το δρόμο Φοβόταν βλέπεις μήπως δεν βρει τον δρόμο να γυρίσει κάποιο βράδυ Και χαθεί στους φόβους της για πάντα Όταν την κοιτούσε είχαν μια λάμψη σαν να κοιτούσαν πάντα την ελπίδα

218

219

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

ΠΑΝΙΔΟΥ ΝΙΚΟΛΙΑ

ΣΑΝ ΑΛΛΟ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ

Α ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ

Ξέρω τον ζεστό ήχο που κάνουν τα παπούτσια, Όταν η φιγούρα μου διαγράφεται [επάνω σε λιθόστρωτα μονοπάτια] Ένιωσα το σχήμα του χαμόγελου, Όταν αβίαστο χαράχτηκε [μπροστά σε μια αυγή] Σεργιάνισα σε ξένα όνειρα, Αλλά σε τόσο όμορφους τόπους [που έμοιασαν τελικά δικά μου] Μύρισα λυτρωτικά την πετριχώρα, Σ ένα μεσαιωνικό χωριό [έχοντας βραχεί μέχρι το μεδούλι μου] Εκεί, μόνο εκεί, η αίσθηση του χώματος Ήταν ίδια με της άμμου [στις παιδικές μου παραλίες] Το μόνο που μου απέμεινε, Ήταν να βυθιστώ [ σ εκείνο το ατελείωτο αιγαίο] Δεν ήταν βάφτιση μα ούτε και γέννηση, Η πιο μακράν βουτιά μου [ήταν όμως η αρχή μου]

Κι όμως σε είδα κι απόψε [εκεί που νόμιζα πως σε είχα ολοκληρωτικά αφήσει] Δίπλα στα σκαλιά, στο πατρικό μου [μαζί με τις αναρριχώμενες κλιματσίδες] Πιασμένα ανάμεσά τους ήταν τα όνειρά μας [ναι, αυτά που φοβήθηκα να αναμετρηθώ] Με ξάφνιασε που ήσουν εκεί και με περίμενες [ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα πως ίσως ήσουν λαβωμένος] Ακατανίκητη δύναμη με οδήγησε να καθίσω [εκεί, που άπειρα άγουρα ξημερώματα ακούμπησαν] Δεν ξέρω γιατί γύρισα εδώ απόψε [ μη γελάς, συγχώρα με] Νόμιζα πως δεν υπήρχε τίποτα εδώ [και είναι όλα εδώ] Νόμιζα πως ήμουν καλά [τότε γιατί κυλούν τα δάκρυά μου] Όχι, μην τα σκουπίζεις [ίσως να φυτρώσει εδώ η λύτρωση] Μη θυμώνεις, ξέρω πως εσύ λυτρώθηκες [με άφησες όμως μόνη να παλεύω] Καλύτερα όταν έστεκες πιο ψηλά [έμοιαζες τόσο με αναγεννησιακό άγαλμα] Σαν να είχες τα φτερά της αλήθειας [όχι της ελευθερίας] Λέω απόψε να σε φτάσω [μ όποιον τρόπο κι αν σκαρφιστώ] Σταμάτα, δε θέλω να σ ακούσω άλλο [θα κλείσω κάθε μας πληγή] Μπορώ, αρκεί να με πιστέψεις [εγώ τελικά, πιστεύω σ εμένα]

220

iTravel poetry.com

221

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΜΕΙΣ Ανάκλινδρα έγιναν τα κορμιά μας Πάνω από λοιδορίες αρωμάτων. Καθώς τα παραθυρόφυλλα έπαιζαν με τις σκιές των ονείρων, Σ έναν αγώνα για να κερδίσει η μέρα. Όμως οι ψυχές, μέσα στις νύχτες ανασταίνονται. Εκεί που η γύμνια μας, Δεν μας φοβάται…

222

223

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Έτσι… χωρίς τίτλο

Συνιώρης Ιωάννης

Καμιά φορά τα μάτια σου αγγίζουν το σκοτάδι, τα χείλη σου υγραίνονται στο πρώτο κιόλας χάδι. Καμιά φορά τα χέρια σου σαρώνουν το φεγγάρι, και οι λυγμοί σου της καρδιάς στρώνονται στο προσκέφαλο Σαν να’ταν μαξιλάρι.

Φυγή Άσε με να σεργιανίσω τα καλντερίμια της φυγής, τους δρόμους της αιώνιας λύτρωσης, κάνοντας πέρα τις ντροπές, να περπατήσω της λαγνείας τις αυλές, τα μονοπάτια παλιάς αγαπημένης θύμησης.

Καμιά φορά τα λόγια σου είναι σαν πετρωμένα κι η μοναξιά αναδύεται ύπουλα,λυσσασμένα. Καμιά φορά τ’αντίο σου φαντάζει σαν τον γλάρο κι οι οδυρμοί σου φαίνονται στου χάρου το τσιγάρο.

Να ξεχαστώ ματώνοντας τα χέρια σε βράχους αιχμηρούς. Να περιπλανηθώ σε ακρογιαλιές γεμάτες με κοχύλια. Να ταξιδέψω σε λόγια γραμμένα σε άμμο καυτή, σαν να ήμουν πειρατής γαληνεμένης θάλασσας.

Καμιά φορά τα δάκρυά σου τα ζεστά, πελώρια είναι σαν κύματα που έρχονται σιμά. Καμιά φορά το σώμα σου τη μυρωδιά της μαυροδάφνης αναδίνει και η λύπη σου τα χέρια μου μετέωρα αφήνει.

Σαν νεοσσός στα βάθη της με λύσσα να βουτήξω, γυρεύοντας να βρω μαργαριτάρια για να σου τα χαρίσω.

Κι όμως,η μουσική την ίδια ζωηράδα πάντα έχει, κοντά της σε καλεί κι όρκο αιώνιας ζωής σου δίνει. Κι όμως τα αγριολούλουδα φοβέρα δεν τα σκιάζει, λες κι είναι από τη φύση τους χωμένα μες στο νάζι. Στη μουσική σου γνέφουν να χαθείς κι εσύ μαζί με κείνα σαν όνειρο αυγουστιάτικο στο καταχείμωνό σου.

Μα, μια κατάρα αλήθεια βαριά από το παρελθόν με δυναστεύει σαν εφιάλτης τρομερός. Σαν να φυσάει μέσα μου αέρας βρομερός. Μα η κατάρα είναι βαριά και σαν να μην αντέχω…

224

225

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αναμνήσεις

Κομματιασμένες αναμνήσεις σαν ρετάλια παλιομοδίτικης κουρτίνας μου τριβελίζουν αδυσώπητα τον νου.

Ένας άντρας γοητευμένος… Ένας άντρας ερωτευμένος… Δυο μάτια φεγγοβολούν από πόθο.τα δικά του. Δυο μάτια πυρωμένα από έρωτα,τα δικά μου. Ένας άντρας-φάρος προειδοποιητής της επερχόμενης ξέρας, κι εγώ οδηγούμαι καταπάνω της. Συνειδητά. Ένας άντρας-σημείο αναφοράς της ηδονής και της οδύνης. Ελκυστικά κάλπης. Ληστής ακόρεστος θερμών εναγκαλισμών,παθιασμένων φιλιών. Σαν μαγεμένος αυλός… Κι εγώ σαν φίδι καθυποτάσσομαι στους εξαίσιους ήχους του. Αυθυποβάλλομαι. Με μιαν ασίγαστη φλόγα. Παράλογα και υπέρλογα. Αφήνομαι στα χέρια του να αλωθώ… Ακούσια,εκούσια,σπαραχτικά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου σμιλεύονται, η καρδιά μου πλαταίνει,τα συναισθήματα βαθαίνουν. Σε γλυκερό βυθό βυθίζομαι αγόγγυστα, που μετατρέπεται σε έλος. Συλημένος τάφος αισθάνομαι που διψάει για περισσότερο χώμα, για ουσιαστικότερο θάνατο.

226

227

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Ειρήνη Μεταξή

"Μερόπις" (-)

"Η ηλιαχτίδα της χαράς" (-)

Αλήθεια, τι χρώμα έχει ο ουρανός, όταν το σήμερα δίνει την θέση του στο αύριο και γίνεται χτες; Τα αστέρια χαμηλώνουν τη λάμψη τους φευγαλέα όσο διαρκεί ένα βλεφάρισμα σαν αποχαιρετισμός στη νύχτα, σαν φόρος τιμής. Η γέννηση της νέας μέρας γίνεται ακριβώς την ίδια στιγμή που πεθαίνει δυο έννοιες τόσο αντίθετες και κοντινές... Μαύρος δεν είναι ο ουρανός δεν γίνεται να ‘χει αυτό το χρώμα κάποιο βαθύ μπλε ίσως βελούδινο και σκοτεινό Μαύρος δεν είναι μαύρο ουρανό δεν είδα ποτέ ούτε στα σύνορα του γαλαξία μας. Ίσως η Μερόπις να ξέρει να μου πει... εξάλλου τόσους αιώνες ξαγρυπνά συνομιλώντας με τον Ωρίωνα τις ξάστερες νύχτες λύνοντας τα μυστήρια του σύμπαντος.

Και από που μας ήρθες εσύ; Και που άφησες τα φτερά σου; Κάποιο σύννεφο θα σ'αποζητά, σε δροσοσταλίδα θα ξεδίψασες. Αυτή η ασημοκορδέλα του φεγγαριού, θα έπεσε το δίχως άλλο από τα πυκνά σου τα μαλλιά. Σίγουρα κάποιο κομμάτι του ουρανού θα ξεθώριασε όταν βάφτηκαν μπλέ τα μάτια σου. Πάει καιρός που γνωριστήκαμε, μα ακόμα δε σε γνωρίζω, κάθε μέρα μου μιλάς, μα δε σε καταλαβαίνω... Όταν κοιμάσαι, τι ηρεμία, τι γαλήνη, μα όταν ξυπνάς, ο κόσμος σε τρέμει ολάκερος. Με αυτά τα χεράκια τα μικρά, μα τόσο παντοδύναμα, κρατάς το μέλλον και την ευτυχία! Και αυτά τα ποδαράκια θα περπατήσουν ολάκερο τον κόσμο δύο και τρεις φορές! Πολυτάξιδη να είσαι και γνωστική στο ταξίδι της ζωής! Μα να θυμάσαι πότε πότε, την αγκαλιά απ' όπου ξεκίνησε η ζωή σου!

iTravel poetry.com

-----------------------------------------------

----------------------------

228

229

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

"Ο φθόνος του χρόνου" (+)

"Το τέλος απ' την αρχή" (+)

Χρόνε, σκληρέ και αδίστακτε, αμείλικτε. Κάστρα καταλύεις και βράχους ξεθεμελιώνεις. Μνήμες ξεθωριάζεις και κορμιά λαβώνεις. Νέους και νέες πολεμάς και στο τέλος τους νικάς, αφήνοντας σημάδια στο κορμί και στην ψυχή τους. Σαν το νερό κυλάς, αθόρυβα και ύπουλα, φθονώντας τα νιάτα και την ομορφιά. Σε καταράστηκαν, ως φαίνεται και είσαι αντιπαθής και ανελέητος, άδικος και αχάριστος. Όλοι για σένα τρέχουν, συνεχώς βλέποντας τα ρολόγια τους σκυθρωποί και βιαστικοί. Και όταν εν τέλει αποκτήσουν αρκετό απο σένα, αναπολούν το παρελθόν. Πάλι τους ζημιώνεις, καθώς πλησιάζουν στη δύση. Κανείς που τα' βαλε με σένα δεν σε νίκησε. Άνθρωπος, πράγμα, ακόμα και τα σπουδαία λόγια χάθηκαν στο πέρασμα σου, πολιτισμοί ολόκληροι και ξακουστοί! Δεν γιατρέυει το πέρασμα σου, ψέμα είναι κι' αυτό, η φθορα είναι που ξεθωριάζει τη μνήμη και ξεχνά...

"Και εγένετο σκότος" Τι ειρωνεία αλήθεια; Να ξεκινήσει από τη γη που ανατέλλει ο ήλιος Και που χαράχθηκε ο λόγος στο χαρτί Και αντίστροφα με την φορά της γης να την κυριεύσει. Όλη η γραπτή ιστορία της γης Ξαναγεννιέται Ω τυχερέ, εσύ, που βιώνεις Τα μεγάλα γεγονότα μεμιάς Πολέμους, λοιμούς, λιμούς, σκοταδισμούς. Μήπως ξαναήρθε ο μεσαίωνας;

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το κραχ; Ο Διοκλητιανός; Μήπως είμαι ταξιδιώτης του χρόνου; Αν είναι έτσι, να διαλέξω μια άλλη εποχή! Πιο ανθρώπινη, πιο διαφωτιστική! Να σεργιανίσω και εγώ στην ακαδημία του Πλάτωνα Ή να ακούσω τον Δάσκαλο στη Γαλιλαία. Λυπάμαι, αλλά γεννήθηκα σε λάθος εποχή Δεν είναι αυτός ο δικός μου καιρός. --------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------

230

231

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

"Το φρούτο της λήθης" (-) Σαν αερικό τριγυρνάς ψαχουλεύεις, ζητάς, ξεχνάς, θυμάσαι αέρινη, βιαστική, με την αγωνία στα μάτια που η σύντομη ζωή σου δεν σ' αφήνει να χαρείς τις χαρές των δικών σου ανθρώπων τις χαρμολύπες. Ήσουν στις όχθες του ποταμού νέα, όταν ο Δίας σε είδε και μαγεύτηκε και ευθύς έστειλε τον Έρωτα να σε λαβώσει με το βέλος του. Μα ως το ‘μαθε η Ήρα, ζηλόφθονη και πληγωμένη άρπαξε απ’ τα μαλλιά σου το μαντήλι καταδικάζοντας σε στην θνητότητα και στην απλότητα... Μα εσένα πού να σε χωρέσει τούτο το πέτρινο σπίτι με την οροφή; Τα άστρα δε φαίνονται ούτε πέφτουν οι στάλες της βροχής. Και οι χρυσές δοξαριές του ήλιου δε φτάνουν μέχρι εδώ. Πώς να ξεχάσεις το λιβάδι την άνοιξη την ακρογιαλιά το καλοκαίρι το δάσος το φθινόπωρο το βουνό τον χειμώνα; Και συνεχίζεις να ψάχνεις την χαμένη σου νιότη τις ικανότητες και την λησμονημένη σοφία σου -όσο πιο γρήγορα μπορείςγιατί η άμμος τελειώνει απ' την κλεψύδρα του χρόνου...

232

233

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γαβρά Παρασκευή

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μοναδικός, δεν είσαι. Μοναδικές οι σκέψεις των σκέψεων σου, δεν είναι.

Των σκέψεων (-) Στην πραγματικότητα είσαι ένα τίποτα. Τόσο άμεσο, τόσο απότομο, τόσο αληθινό. Τόσο μοναχικός, τόσο μη μοναδικός. Ακούς , σκέφτεσαι, θυμώνεις, σκέφτεσαι. Αυτή δεν είναι η διαδικασία; Και η σκέψη γίνεται τροφή της οργής. Εκεί που η θλίψη ξεκινά , θυμός και αδιαφορία. Δεν το κάνεις επίτηδες. Δεν είναι ότι δεν θες. Είναι αυτό στο κεφάλι σου, είναι οι σκέψεις, οι καθιστές. Γιατί οι σκέψεις έχουν δικές τους σκέψεις. Σε κοιτούν, σε παρατηρούν, σε γνωρίζουν. Γιατί η αλήθεια σου δεν είναι αυτή που λες. Δεν είναι αυτή που φωνάζεις. Γιατί οι σκέψεις σου έχουν δικές τους σκέψεις. Πιο γενναίες, πολύ γενναίες. Είναι αυτές που στον άγγελο σιγοτραγουδούν τους ψαλμούς του διαβόλου. Αυτές που και ο άγγελος (προσ)ευχόταν να μπορούσε να πνίξει. Όλοι τις έχουν, και εσύ μαζί. Αλλά για να μην αφήσω την κουβέντα μισή.. Είσαι ένα τίποτα . Δεν είσαι μοναδικός! δεν είσαι μοναδικός... Δεν είσαι αυτοκαθοριζόμενος. Οι σκέψεις των σκέψεων σε καθορίζουν. Τις θυμάσαι; (Είναι το ένστικτο που πήγες να βυθίσεις;) Και κοίτα, τώρα, πόσο ίδιοι είστε όλοι. Ένα τίποτα στο σύνολο των τίποτα. Τίποτα συν τίποτα; Ένα (ακόμα) μεγαλύτερο τίποτα... 234

235

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Διαχρονική - διατοπική Ζωή (-)

Λέξεις (-)

Είσαι η γενιά που τα έμαθες αλλιώς. Αυτή που τα άκουγε αλλά δεν τα έγραφε.

Τα νιάτα άμα τα έχεις, μην τα λησμονάς. Τα νιάτα άμα τα έχεις, μη τα περιφρονάς. Μα, δεν τα έχασα ακόμα, ούτε τα ένιωσα. Ακόμα. Δεν τα άρπαξα ακόμα, με εμποδίζει ο χρόνος.

Σε έγδαραν γιατί έγινες το κόπι (και ας μην ξέρατε τι είναι). Σε κορόιδεψαν γιατί έγινες το πέιστ (και ας μην ξέρατε τι είναι).

iTravel poetry.com

Τώρα; Τώρα νιώθω ότι είναι αργά. Γιατί; Γιατί άφησα πολλά να με περάσουν. Ποιος; Εγώ, που υπήρξα αχάριστος. Που; Έχει σημασία; Παραμένει έγκλημα.

Είσαι η γενιά που ήθελες τα γράμματα. Δεν στάθηκες όμως τυχερή.

Μην αφήσεις ό,τι έχεις για το αύριο. Είναι πλαστό το αύριο. Χρόνος; Δεν υπάρχει χρόνος. Λέξη για ψυχές μεγαλύτερες του σώματος.

Γεννήθηκες σε ένα λάθος. Λάθος τόπος; λάθος χρόνος; Μάλλον λάθος συνθήκες. Αλλά πώς αλλιώς;

Το τώρα μη το σπαταλάς. Θα έρθει η μέρα που το σπίτι σου, θα το κατασπαράξει για ένα αύριο. Φοβάμαι ότι η μέρα ήρθε.

Αυτές έμαθες, αυτές αγάπησες. Σου αρκούσε τότε, σου αρκεί και τώρα. Το ξέρω όμως εγώ και τώρα στο παραδέχομαι... Εμένα δε μου αρκεί. Γιατί ξέρω την επιθυμία σου την βαθιά, γιατί ομοιάζει με τη δική μου.

Και τώρα σκέφτεσαι το χθές. Κινήσεις άπειρες, όπως εσύ. Θα τις άλλαζες για ένα τώρα. Δεν κατάλαβες την αξία του τότε.

Φιλοδοξία αγνή, σε αντίθεση με τη δική μου.

Προσπαθείς να εξασφαλίσεις το αύριο, με γνώμονα το παρελθόν, δολοφονώντας το σήμερα. Τώρα, όμως, το τώρα φαίνεται (εσω)κλειστό.

Η δική μου προσβλήθηκε με τον ιό του φόβου, χωρίς να τηρεί τα όρια της. Η δική σου μένει σταθερή, όπως πρέπει, ώστε να μην προδώσει τον ίδιο της τον ορισμό:

Δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν, μέλλον. Λέξεις άλλοθι στο έγκλημα της αχαριστίας. Χρόνος; Δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει μόνο ως σήμερα, ως τώρα.

Να είχε την ευκαιρία της ξανά από την αρχή και πάλι, να ζωντάνευε με το θάρρος των νιάτων, να σε γέμιζε με την όρεξη της Ζωής.

Εδώ; Όχι, παντού. Εγώ; Όλοι μας. Όλοι χάσαμε το τώρα. Η αιτία; Η αιτία είναι η αχαριστία. Τώρα; Χάθηκε το τώρα, από την λέξη του αύριο.

Να άρχιζες και πάλι. Και τώρα λιγότερα απωθημένα θα είχες. Που γέμισες εσύ, για να μην έχω εγώ. Σαν κλεψύδρα άδειασες, για να γεμίσω εγώ.

Και νιώσε το τώρα, γιατί είναι η μόνη λέξη που οριοθετεί το κενό. Και το τώρα άμα το έχεις, μη το περιφρονάς. Το τώρα άμα το έχεις, μη το λησμονάς.

236

237

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

ΜΑΡΘΑ ΔΗΜΟΥ

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ (+)

ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ (-)

Πού να το ξέρουμε ότι σκοτώνουμε τις στιγμές κι αυτές με τη σειρά μας εκδικούνται; Ωστόσο, εύκολο να το γνωρίσεις. Κοίταξε γύρω: οι μαύρες κόρες των ματιών χαρακωμένες, κάπου στο πλάι, μια ρυτίδα, ο ήλιος καίει στην Αθήνα. Μόνιμο το χαμόγελό σου, σκοτωμένο. Προσπάθεια να δέσεις την ανεμελιά μη σ’ εγκαταλείψει. Του κάκου, ψευδαισθήσεις. Περιγελαστικά σου νεύει το αντίο. Κι απαντάς σκεφτική: αντίο. Τώρα, αντικρίζεις την ευθύνη. Σου είπανε πως φέρνει μαζί της την αξία της ζωής. Κοίτα στον καθρέφτη το χαμόγελό σου...βαραίνει.

Ζωηρόχρωμες βουκαμβίλιες στο μπαλκόνι σκοτεινιά στα φύλλα της καρδιάς κελάηδησε ξαφνικά ένα αηδόνι κι έφερε φως μονομιάς. Ένα χέρι παιδικό ζωγραφίζει Θαμπώνει το τζάμι η βροχή Γελαστά μάτια στο παραθύρι Σγουρός βασιλικός στην αυλή. Μια έγνοια σκάλωσε στο φρύδι βαθύς αναστεναγμός στην καρδιά Η ελπίδα φώτισε τα μάτια Και χαμογέλασε η θωριά.

238

iTravel poetry.com

239

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΩΣ ΔΙΟΓΕΝΗΣ (+)

Μικρή βαρκούλα (-)

Πέρασα ένα όμορφο βραχιόλι στο χέρι μου, γιατί τα χέρια μου ήταν άδεια... Έβαλα μια χρυσή καρφίτσα στο στήθος μου, γιατί η καρδιά μου ήταν άδεια... Άπλωσα γαλάζια σκιά στα μάτια μου, γιατί η ματιά μου ήταν άδεια.... και ξεκίνησα να βρω Ανθρώπους να τους ανταμώσω.

Αχ! μικρή βαρκούλα μου, μυριοστολισμένη, πώς να σε χαρώ; Μεσ’ στα μεγάλα κύματα, μέσα στην αγριάδα, δε θέλω να σε ρίξω. Φοβάμαι τα μαλάματα μην πάνε και χαθούν. Φοβάμαι την αγάπη μου, που σ’ έχω φορτωμένη, μην την αρπάξει η άβυσσος, βαθιά στην αγκαλιά της. Η αγάπη μου, που πόνεσε, δε θέλω να χαθεί.

240

U Wr i t e

iTravel poetry.com

241

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παντελής Αναστασάκης

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΑΚΡΥ (-)

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (-)

Το πρώτο χτύπημα ,στη μάχη ,στο χορό πού βρίσκει σθένος κι ορμητήρι απορώ πού βρίσκει ο λόγος και το μέτρο συνοχή ποιος διευθύνει τα πουλιά στην εξοχή.

Ανοίγω πόλεμο σ 'αυτούς ,χωρίς στρατό χωρίς συμμάχους, περνώ τη θάλασσα που πνίγει τους αμάχους, δεν φαίνεται όχθη και στεριά κι ’ναι τα κύματα θεριά στο πέρασμα μου κι ΄ναι η καρδιά μ’ αμοναχή μια λεγεώνα που ξεκινά την επανάσταση του αιώνα είν’ η φωνή μου μια κραυγή εθνεγερσίας σε μία κατάσταση τυφλής αποστασίας. Ανοίγω πόλεμο σ' αυτούς χωρίς σπαθί χωρίς τουφέκι Κι ο Άγγελος μου στο πλευρό μου παραστέκει , δεν έχω οργή ούτε θυμό ,να καθαρίσω το λοιμό με διακατέχει Κι ΄ναι η φωνή μου μια ασίγαστη ικεσία κι ας είναι οι λέξεις μου φτωχές σε σημασία, είναι η αγάπη μου έν' ακοίμητο καντήλι που καίγεται για το λαό κι Ο Θιός θα στείλει....

Το πρώτο σκίρτημα στον έρωτα θαρρώ πως είναι ατόφιο και συνάμα καθαρό το πρώτο άγγιγμα στα τάστα της ψυχής η πρωταρχή του τέλους τέλος της αρχής Το πρώτο χάραμα, ο ανθός της ροδαυγής γεννά τον ήλιο και το φώς όλης της γης, το βιός του κόσμου και το κάθε τι που ζει, το περιμένει να βαδίσουνε μαζί. Το πρώτο δάκρυ απ'τα μάτια μου σαν βγεί θα γίνει χείμαρρος να πνίξει όλη τη γη κι έτσι σφιχτά μες την καρδιά μου το κρατώ παλεύω χρόνια να μην γίνει ορατό.

242

243

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΕΓΩ ΤΕΤΑΡΤΙΜΟΡΙΟ (-)

ΜΕ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ ΤΗ ΡΕΤΣΙΝΙΑ (-)

Εγώ βουνό αγέρωχο ,κορφή ανεμοδαρμένη που στέκεται περήφανη κι αγγίζει τους εθαiρες κι εσύ μια πύρινη ρωγμή στα σύννεφα κρυμμένη ,που να με κάψει προσπαθεί κάθε χρονιάρες μέρες

Θα πέσει πάλι μια βροχή ,μια σκοτεινιά κι εγώ θα βγω να περπατήσω στην ομίχλη μ 'ένα σκουφί και του τρελού τη ρετσινιά και κάθε δάκτυλο επάνω μου θα δείχνει

Εγώ μια πέτρα του βυθού που σήκωσε τα μάγια κι έγινε τ' Άδη λάφυρο κι εσύ περνάς σαν το νερό στ' απάνεμα μουράγια και σταματάς στο άπειρο.

στάση θα κάνει ένα όχημα μικρό θα κατεβάσει ο διπλανός λίγο το τζάμι, θα μ 'απευθύνει ένα σχόλιο πικρό "θα τείνει χείρα" και θ 'ανοίξει την παλάμη

Εγώ νυφάδα του χιονιού στο έδαφος πεσμένη που την εγέννησε ο καιρός και άλλαξε κατόπι κι εσυ 'χεις τω(ν) χελιδονιώ(ν) τη φεύγα μαθημένη και πουθενά πολύ καιρό δε σε βαστούνε οι τόποι.

θα στρέψω πάλι το κεφάλι χαμηλά και θα με πάρουν μακριά τα βήματα μου θα συνεχίσω να φωνάζω σιωπηλά κι ο κόσμος ούτε που θα δει τ 'αθλήματα μου

Εγώ τεταρτημόριο σκόνης σ' όχημ' ανέμου που αλλού το παίρνει ,αλλού πετά κι εσύ 'σαι η άρρητη αγκαλιά που πόθησα ουρανέ μου ...άσε το πρίν και το μετά.

θα πάω κάπου ,σε μια κρύα πυλωτή θα βρω μια απάνεμη γωνία για να ξαπλώσω θα με κλωτσούν οι ένοικοι της οι τρωτοί κι ας έχω βρει τη συνταγή για πάσα νόσο.

244

U Wr i t e

iTravel poetry.com

245

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΙΝΙ (-) Όλος ο κόσμος μια κρυμμένη φυλακή και γύρω κάγκελα που φτάνουν ως τον ήλιο κι ενώ το σώμα μου περιπλανιέτ'εκεί, πέταξ 'ο νους μου για το Ουράνιο Βασίλειο κάθομαι κάτω σε μια κρύα του γωνία και σ'ένα τοίχο σκαλισμένο έχω την πλάτη νιώθω επάνω στο πετσί μου το ντουνιά και ονειρεύομαι του κόσμου την απάτη. Κάποτε ανοίγουνε την πόρτα οι φρουροί έρχονται μέσα και μου βάζουν χειροπέδες αφήνουν έξω τον καθένα όπου μπορεί όμως θα δείξει ποιός κρατάει τους βαλέδες Oλ' η ζωή μου μιά παράσταση κακή π' από νωρίς προδιαγράφεται το τέλος έχει μονότονη κι αδιάφορη πλοκή κι είναι στο ρόλο του κομπάρσου ο Παντέλος. Έξω αδιάφορα σφυρίζει ο καιρός κι ούτε δεκάρα για την πάρτη μου δε δίνει, ποιός βγαίνει τώρα; ποιός θα ειν'ο τυχερός υπομονή,μέχρι να φύγει το μπουρίνι. Κάποτε πέφτει η αυλαία στη σκηνή αφού η παράστασ'είναι σύντομη και λίγη κι ενώ ο κόσμος θα γελά και θα θρηνεί ήδη εκείνος ο κομπάρσος θα'χει φύγει.

246

247

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Ναταλία Μπογέα

2) Χωρίς τίτλο (-)

1) Ένας άλλος ορισμός της παράνοιας (+)

Φλόγες πολλές κυνηγούσαν τα αυτιά μου. Στιγμές άπειρες κολυμπούσαν στον μηδενικό βυθό. Ανάσες ανεβοκατέβαιναν λυσσασμένα σαν ψυχωτικό ασανσέρ. Έτρεμε με κάθε σκέψη θανάτου. Είχα παγώσει. Το διανοείσαι; Άραγε νοιάστηκες ποτέ; Μα τί λέω! Αφού στην φαντασία μου ζούσες.

Λεπτή γραμμή η παράνοια, αμυδρά φαίνεται. Σκοτάδι στεγνό, σκορπισμένο. Πράσινα κοτσάνια πεταμένα. Λουλούδια χαμογελαστά που κλαίνε. Φως διαλυμένο στο μωβ υγρό σφραγισμένο στο πορτοκαλί δοχείο. Αμυδρά φαίνεται.

248

iTravel poetry.com

249

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3) (χωρίς τίτλο) (+) Ανάσες αργές, ρηχές, πεθαμένες κινούσαν την ξερή κοιλιά μου. Νωθρές σκέψεις ακουμπούσαν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Μα όσο και να έσπρωχναν ο όγκος παρέμενε εκεί. Σε είδα και ξεχάστηκα. Ήσουν εκεί, με κοιτούσες. Ο όγκος είχε φύγει.

250

251

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΖΟΥΜΠΟΡΛΗΣ

Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ (-)

ΖΩΗ ΜΙΣΗ (-)

Έρωτα δεν σε φοβήθηκα ποτέ κι ας μ’ έμπλεξες νύχτες πολλές στα δίχτυα σου… Απέκτησα το θάρρος να σε κοιτώ στα μάτια. Να πολεμώ μαζί σου σαν τον καλό στρατιώτη. Να σου κλέβω μυστικά, κι ας είμαι εγώ το θύμα... Εσύ ξέρεις καλά να στερείς την ησυχία του μυαλού κι εγώ να μάχομαι να την επανακτήσω… …Μα η έκβασή της άγνωστη …Μα άτρωτος θα βγω απ’ την οργή σου. Ο νικητής θα βραβευτεί με ευτυχία και ο νικημένος με λαβωματιές. Κανείς δεν βγήκε αλάβωτος ποτέ μες στους αιώνες. Καθήκον μας η μάχη και όχι το αποτέλεσμα. Κρατάς βέλη ακονισμένα, μα και η καρδιά βαστά ασπίδα. Δεν θα σταθώ δειλός αλλά άτρωτος στον έρωτα. Τυφλός ο έρωτας, μα εγώ πιστός μπροστάρης.

Σε ξέρω δεν σε ξέρω γυρνάς στο μυαλό μου. Εσύ μου χάρισες οξυγόνο και έτσι αναπνέω ακόμη. Μου έδειξες πως, μέσα απ’ τις στάχτες και τα αποκαΐδια, πάντα ξεπηδάει μια σπίθα ελπίδας. Αθάνατη φαντάζει η ελπίδα στα μάτια σου. Με έκανες ακροβάτη της ζωής. Στέκομαι ψηλά να σε χαιρετώ και να σε καμαρώνω, σου είμαι ευγνώμων. Φύλακας άγγελος της ζωής μου εσύ, πανοπλία της καρδιάς μου εσύ. Στάσου να σου εκμυστηρευτώ, τους πόθους μου για σένα. Σε σκέφτομαι να χαμογελάς και χαμογελάω. Τις νύχτες κουμπώνω καλά την χλαίνη της καρδιάς μου, για να σε νιώθω κοντά μου. Αναπνέω για να σε βλέπω. Ζω γιατί απλά υπάρχεις.

252

U Wr i t e

iTravel poetry.com

253

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ο ΚΟΜΠΟΣ (-)

Ο ΑΝΙΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (-) Μέσα στο καλντερίμι της ψυχής μου χρόνια σκαλίζω να βγάλω στο φως αυτά τα παραμύθια που μου έταξαν από παιδί ακόμα. Τίποτα δεν προσεγγίζει το αληθινό πια; Μου έταξαν νεράιδες και, μεγαλώνοντας, κλήθηκα να αντιμετωπίσω πια τ’ αληθινό θηρίο που το αποκαλούν ζωή. Αυτό, με νύχια και με δόντια σαν νυστέρια, κι εγώ, με λίγη σάρκα διάφανη που μου είχε απ’ τους καιρούς απομείνει, βρεθήκαμε αγκαλιά. Χρόνια ολάκερα κυλιόμαστε αγκαλιά σε βουνά, φαράγγια και κακοτράχαλες πλαγιές. Ο αγώνας άνισος, μα και η φυγή προδοσία φάνταζε μες’ στο νου μου. Προστάζω την ψυχή μου να μην αποδεχτεί την ήττα κι ας αιμορραγεί. Της θυμίζω πως μετά από το σκοτάδι έρχεται το φως για να στραφταλίσει κάθε καρβουνιασμένη ψυχή. Πύρινη λαίλαπα τυλίγει το κορμί μου και ο θάνατος παραμονεύει σαν το κοράκι, μα ο ιδρώτας μου με σθένος κοπάζει τις μανιασμένες φλόγες αποτρέποντας την αποτέφρωση της ψυχής μου. Το σκαρί μου γερό αλλά παλιό απ’ τα χαστούκια του θεριού.

Ένας κόμπος στον λαιμό πασχίζει να μου διδάξει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Με δυσκολία καταφέρνω να παραδοθώ στον ύπνο, όταν η συνείδηση χτυπά την πόρτα του νου. Ασήκωτο φορτίο η συνείδηση εάν δεν είναι καθαρή. Χρέος μας η ανηφόρα, με γόνατα ματωμένα, δίδοντας έτσι ένα μάθημα επιβίωσης. Μάγισσα η ζωή και εμείς το σκήπτρο της. Πώς να αποφύγεις την παγίδα της ζωής, αφού η μοίρα σου γράφτηκε στο τεφτέρι της. Η επιλογή μονόδρομος και το πεπρωμένο αναπόφευκτο, σε αυτήν τη ζήση.

254

255

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟ ΑΦΙΛΟΤΙΜΟ (-) Μέσ’ στην ασχήμια του κόσμου τούτου μοιάζει αναπόφευκτη η αλλοίωση των χαρακτήρων. Το άδικο καραδοκεί στις γωνιές να χτίσει φωλιά στις ψυχές των ανθρώπων. Η μιζέρια ξεπροβάλλει, γκρεμίζοντας σιωπηλά το οχυρό των θετικών σκέψεων που με κόπο έχτισα. Ο δόλος φαντάζει πιστός φίλος κι εγώ, με μυαλό θολωμένο, όσο ποτέ, αφορίζω μια πληθώρα σκέψεων. Η δύναμη αποσύρεται και η μιζέρια αναδεικνύεται. Με δυσκολία τα πόδια μου με βαστούν ορθό. Φτερά δεν υπάρχουν και οι συνθήκες αρνούνται τη γέννησή τους.

256

257

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Kατερινα Mαυριγκοπουλου

Τα αστέρια (-)

Αν(-)

Μέτραγα τα αστέρια όσο ήμουνα μαζί σου Αριθμό αν έχανα τελείωνε η ζωή μου. Ένιωσα την ανάσα σου στον δρόμο το δικό μου Ήσουνα για μένα ο χρυσός στο όνειρο μου Άνοιξα τους ουρανούς όταν έφυγες εσύ Μου πήρες τ'αστερια που ήταν η ζωή Χάθηκα μαζί του όταν βγήκε η αυγή Έχασα το όνειρο μου και τη νύχτα τη ζέστη Έμαθα να ζω και γω πια μακριά σου Λίγο λίγο θεραπευα τη μαχαίρια σου Άργησε να βγήκε αληθινό το ονειρο μου Να μετράω τα αστέρια χωρίς να χάνω τον ουρανό μου.

Αν είσαι αστέρι στον ουρανό θα σε κατεβάσω να σε πάρω αγκαλιά Αν είσαι άγγελος θα σε κλέψω από τον Θεό να γεμίζεις τη καρδιά μου με τα φτερά Αν είσαι άνεμος δυνατός που παγώνει τη καρδιά θα σταθώ έξω στη βροχή για να παγωσω Αν είσαι πανσέληνος σε χειμωνιάτικη βραδια θα μείνω ξύπνια να σ'ανταμώσω Είσαι όμως ταξίδι στα πελάγη του μυαλού που ρίχνει άγκυρα σε κάθε όνειρο αληθινό Ενα ταξίδι που με ταξιδεύει στα βαθύ του ουρανού που βρησκει μοναδικό σταθμό σε κάθε σ'αγαπώ

258

iTravel poetry.com

259

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το αερικό (-) Τα δύο μου χέρια γίνονται γεφύρι να περάσεις Να φτάσεις τα μεσάνυχτα τ'αστερια για να ανάψεις Πανσέληνος να γίνει η γη τη θάλασσα να κάψεις Με τη γνωστή πορεία σου στο σπίτι μου να φτάσεις. Εμπόδια αν εβρισκες γινοσουνα αερικό Κι ανεβαίνες στον ουρανό στο σύννεφο το πιο λευκό. Και χαράζες τα βήματα το δρόμο να μη χάσεις Κι όση αγάπη σου μείνε το όνομα μου να φωνάζεις Και σήμερα που νύχτωσε και βγήκαμε τα αστέρια Εγώ θα τα κατέβαζα μέσα στα δύο σου χέρια Και χάθηκα στον ουρανό μαζί με το φεγγάρι Στα όνειρα ταξίδεψα για το δικό σου χάδι.

260

261

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. (+) Έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται.

Δήμητρα Πισκοπάνη Ημέρα Παρασκευή, τέσσερις του μήνα Νοέμβρη (2016) (+) 1. Μια φορά στις χίλιες θα μπορούσε να είναι και αυτό. Κομμάτια δανεικά, τα σκούρα ρούχα. Κομμάτια της καρδιάς τα σκούρα ρούχα. Δεκαπενταύγουστοι άσπροι και κόκκινοι. Πλάσματα της φαντασίας οι καινούργιες ζωές.

Μια μέρα σαν όλες, έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται. Κλείδωσα γρήγορα τα σεντούκια των λυγμών, ξέστρωσα όπως όπως τα σεντόνια της αγάπης, (να μην είναι τακτικά και φοβηθεί το όνειρο) και για λίγο αφέθηκα.

2. (-) Κανόνισε να τα καταφέρεις. Έτσι πρέπει – να τα καταφέρεις. Πιο λίγο δεν έχει. Πρέπει να τα καταφέρεις. Όπως όλοι. Πιο λίγος δεν είσαι. Έτσι πρέπει – πιο λίγος να μην είσαι. (Είναι που δεν δίνεις δεκάρα – αλλά δεν το παραδέχεσαι. Πώς να το παραδεχτείς. Και από που να αρχίσεις να παραδέχεσαι…).

Είπα δυο τρία ψέματα. Πως δεν πειράζει. Πως είναι τώρα μεσημέρι και ως το βράδυ θα το ποτίσει το σκοτάδι. Πως φταίει ο ήλιος που έγινε το μυαλό σαν μέρα καλοκαιριού. Πως για λίγο θα κρατήσει και έπειτα εύκολα θα ξεχαστεί.

3.(-) Έχεις φύγει τόσες φορές και έχεις γυρίσει. Έχεις κατέβει βαθιά, έχεις σκάψει με τα χέρια σου. Όχι πάντα, βέβαια. Άλλες φορές πήγαινες εκεί τόσο γρήγορα, σαν να ήταν ασανσέρ ουρανοξύστη – από την ανάποδη. Έμενες εκεί για μέρες. Ήσυχα και γαλήνια. Για μέρες. Για κάποιο λόγο ξαναγύρναγες. Μπορεί που ήσουν νέα. Αλλά όχι- δεν είναι αυτό. Όχι και κει που πήγες πιο νέα, γκρι και μαύρα ήτανε. Όχι, τα δωμάτια αλλάξανε, ο τόπος ίδιος.

Μα ήταν η πολλοστή μέρα που το όνειρο έμπαινε κρυφά. Ζύγωνε αργά δίχως να το πάρω χαμπάρι. Ζέσταινε τα πόδια, την καρδιά, την κλείδα του λαιμού. Δεν άφηνε τη μοναξιά να γιάνει την πληγή. Καθόταν ανακούρκουδα θυμίζοντας. Έπρεπε να το ξέρω. Τα όνειρα ή τα αφήνεις να μπουν ή όχι. Μια φορά λίγο να αφεθείς, ένα μικρό ψέμα να πεις –πόσο μάλλον δυο τρίασκληρά σου αρνούνται κάθε ελπίδα, πως είναι τα τελευταία που υποκύπτεις.

262

263

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. (+) Ερωτικό β΄ Δεν έχει λύπη πια. Σκοτάδια ξαφνικά δεν έχει. Κι αν είναι να πονέσεις, το νιώθεις και το δέχεσαι σα χάρη φίλου. Είναι που ξέρεις, πως το αίσθημά σου δεν είναι ταπεινό ούτε λίγο. Έχει αράξει κάπου στην ψυχή σου, τα μεγάλα κατάρτια του κλυδωνίζονται μαλακά. Και εκείνη η πληγή που είχες κι όλο την παίδευες, κορίτσι λυγερό έχει γίνει και διακριτικά την καμαρώνεις.

264

265

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γεωργία Τσούμα 40+ (-) Σαράντα χρόνια είναι πολλά; Να τα γιορτάζω πρέπει; Σέρνω στην πλάτη τις πληγές, τους πόνους, τις απώλειες Τις νύχτες και τις ζωγραφιές και τα βαριά τραγούδια Τις ήττες και την ξενιτιά και τους ξενιτεμένους Τα δάκρυα και τη μοναξιά και τις χαμένες μέρες Κι ύστερα παίρνω αγκαλιά τα γέλια και τα δώρα Τα βλέμματα, τις αγκαλιές και τα γλυκά τραγούδια Τις θάλασσες, τα γράμματα και τους αγαπημένους Τα όνειρα, τα χιλιόμετρα κι όσα είναι για να’ρθούνε Εκεί που πίσω με τραβούν και θα με ρίξουν κάτω Να σέρνομαι, να κλαίγομαι και ν’ανασαίνω χώμα Εκεί αγκαλιάζω όπως μπορώ όσα στα χέρια πιάνω Και ζωγραφίζω σχέδια, και λαχταρώ ταξίδια Και βλέπω στον καθρέφτη μου στολίδια τις ρυτίδες Φοβάμαι, τρέμω, μα είμαι εδώ κι αντέχω λίγο ακόμα Σαράντα ένα είναι καλά και να γιορτάζω πρέπει.

266

267

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Αντώνης Δερμιτζάκης

Μια αναπάντεχη συνθήκη (-)

Ησυχία (-)

Μια ξαφνική ελπίδα και ένας πηγαίος ενθουσιασμός κατακλύζουν σώμα και ψυχή σαν ένας απρόσμενος,

Τα λόγια τους, μια αέναη ηχώ που με θράσος αντιλαλεί στων νεκρών τα κουφάρια, ματαιώνοντας, έτσι, άδοξα των ζωντανών το πένθος. Αίφνης, στο μυαλό μου, η ησυχία. Σαν το καλοκαιρινό τραγούδι ενός τζίτζικα μέσα σε μια αδυσώπητη ιαχή του χειμώνα βαστά τα ινία της ελπίδας μου.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

αλλά ευχάριστος καλεσμένος του μυαλού μου. Και τότε σαν παιδί, που θαρρεί πως μπορεί να κάνει τα πάντα, αρχίζω, και εγω, να ονειρεύομαι ξανά. Και μολονότι, ξέρω μέσα μου τον κίνδυνο ενός πιθανού άδοξου τέλους,

Η σιωπή,

δεν σταματώ ποτέ. Δεν μπορώ. Αφήνομαι, έτσι, και λυτρώνομαι από το μαγευτικό τραγούδι μιας γνήσιας Σειρήνας.

όψη παντοτινού απωθημένου κ’ οι σκέψεις μου, κορμί διψασμένου εφήβου. Η αντάμωση τους αισιόδοξη. Μ’ ανάμεσα τους ένας σφυγμός. Ένας στυγνός τοκογλύφος που ως αντάλλαγμα για το δώρο της ζωής, ζητά την ισόβια υπενθύμιση της. Η αντάμωση τους, τώρα, μια παντοτινή φαντασίωση.

Δεμένος ή ελεύθερος ενίοτε απολαμβάνω το ταξίδι. Όσο αυτό κρατήσει. Μια στιγμή· Λίγες ώρες· Μια ζωή.

268

269

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Σπυροπούλου Ευαγγελία

Ό,τι δεν χορεύει (-)

Αν σου τα χορέψω (-)

Ερημιά μια πόλη. Με μυρωδιά αρρώστιας. Σάπιο κορμί, άδεια σώματα. Μα τις ακούω τις ψυχές. Τις ακούω να κλαίνε. Τις ακούς κι εσύ. Να σπαράζουν, να γρυλίζουν να επιστρέψουν σ’ αυτά τα κορμιά που τόσα έχουν να πουν, τόσα έχουν να χορέψουν, Ησυχία. Απόλυτη Ησυχία. Και το απόλυτο μια έννοια σχετική. Απόλυτα σχετική. Κι ακινησία και μούδιασμα. κι ό,τι μουδιάζει -το ξέρεις πως- χαλάει. ό,τι δεν κινείται, νεκρό το λένε. Ό,τι δε μιλά, ό,τι φωνή δεν βγάζει, ό,τι έρημο είναι -το ξέρεις. ζωή δεν κρατά. Κι όταν ερημώνει ο άνθρωπος, σωπαίνει. Κι ό,τι δεν φωνάζει, ό,τι δε φοβάται, ό,τι όλα τα δέχεται, άκριτα, ακούνητα ό,τι δε νιώθει, δε χορεύει. Κι ό,τι δεν χορεύει είναι πια νεκρό. Σσς! Άκου τη την ησυχία. Κοίτα μες το μαύρο και θα δεις μέσα του όλα τα χρώματα μαζί! Στο άοσμο βρες τη μυρωδιά, και στο νερό τη γεύση και το ακούνητο κορμί, Άστο, και θα χορέψει.

Κι αν η καρδιά μου είναι κλωστή Εσύ είσαι η βελόνα. Κι αν κόπηκα με το γυαλί, το αίμα που τρέχει ακόμα. Κι αν παύει κάθε αναπνοή, ο κόσμος αν θολώνει, Αν σώπασε κάθε φωνή Αν χάθηκε κάθε ψυχή Αν ο ήλιος βγήκε βράδυ, αργά, Και το φεγγάρι μέρα, Πάλι μου μοιάζει αδύνατο να πάω παραπέρα. Κι αν απ’ το στόμα, η μιλιά αδυνατεί, δεν βγαίνει άμα στριγγλίζει το μυαλό, Μα η καρδιά σωπαίνει Αν όσα θέλω να σου πω Δεν δύνασαι να ακούσεις Κι ας σου ουρλιάζω σ’ αγαπώ Ας σχίζω τη ψυχή στα δυό, Αν όλα τούτα μέσα μου Δεν βρίσκουν δρόμο έξω, Θα βρω τραγούδι ηχηρό και θα σου τα χορέψω.

270

U Wr i t e

iTravel poetry.com

271

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Σε συν-χορό (-)

Το πεντοζάλι μου (-)

Σε συγχωρώ για το πόσο πονάω τώρα. Σε συγχωρώ που με πρόδωσες. Σε συγχωρώ που δεν με αγαπάς όσο εγώ. Σε συγχωρώ που δεν νιώθεις όπως νιώθω Σε συγχωρώ που προχώρησες και προχωράς Σε συγχωρώ που δεν με θεωρείς όσο μοναδικό σε θεωρώ. Σε συγχωρώ που δε βλέπεις τι είμαι και τι αξίζω. Σε συγχωρώ που είσαι ευτυχισμένος μακριά μου Σε συγχωρώ που δεν σου λείπω Σε συγχωρώ που δεν με άντεξες Σε συγχωρώ που μπορείς και χωρίς εμένα, ακόμη κι αν εγώ δεν μπορώ. Σε συγχωρώ για κάθε βαριά κουβέντα που είπες, κάθε προσπάθεια που δεν έκανες, για κάθε βράδυ που δεν έμεινες, κάθε φορά που με αγνόησες, κάθε φορά που με αρνήθηκες, κάθε αγκαλιά που δεν μου έδωσες, για κάθε δάκρυ που δεν έριξες για κάθε πόνο που δεν ένιωσες. Σε συγχωρώ που δεν μπορείς να νιώσεις Σε συγχωρώ και που δεν θες Σε συγχωρώ για κάθε ώρα που έχω σπαταλήσει να σε σκέφτομαι, για κάθε άνθρωπο που έχω απορρίψει για σένα. Και που σ’ αγαπώ τόσο, και γι αυτό σε συγχωρώ, και που πονάω και που ψάχνω να σε βρω , πάλι σε συγχωρώ. Και που μου λείπεις και που σε νοσταλγώ και που ονειρεύομαι το πρόσωπο σου. Και για κάθε τσιγάρο και κάθε ποτό που ήπια και κάθε βράδυ που έχασα και για κάθε κακό που έκανα σε μένα και σε σένα από φόβο, από ζήλια, από αγάπη , και από έρωτα. Και γι αυτό σε συγχωρώ. Από την καρδιά μου και κάθε μου αλήθεια, εαυτέ μου, σε συγχωρώ. Και ανυπομονώ να χορέψουμε ξανά μαζί.

Τσ’ όντε τη θάλασσα αγναντεύεις τσε γροικάς, τότες τσ’ αλήθειες του ψιθύρου να θυμάσαι. Τσε να λογιέσαι όλα τσίνα π’άγαπάς, τσ’ όλα τα όνειρα που κάμεις σα κοιμάσαι. Τσ’ οντε στο νου σου φτάσει ο έρως, σα θεριό Που μανιασμένο σου ορμά, τα σχίζει όλα Τσ’είνη την ώρα σου ζητώ από καρδιάς, Γροίκα τα λόγζια που μουρμούριζε μια βιόλα: ‘’Τση μουσική να πάψει να βαρά, τση λύρα ήχο ούτε στάλα να μη βγάνει, τση τσικουδιά σου να μη καίγει τώρα πλιά, τσο κόσμος όλος παντελώς να χει λωλάνει, Εγώ για σε θα τραγουδώ, τσε θα μεθώ, τσε με το βλέμμα σου θα κάμω ‘γώ κεφάλι, Τσ’ οντε τα μάτια σου θωρρώ, βρίσκω ρυθμό, τσε σου χορεύω πηδηχτά το Πεντοζάλι.’’ Τσείνα τα λόγια να γροικάς μέσα στα αυτιά σου Τσε να χορεύεις στον δικό τους τον ρυθμό Τσε να γνωρίζεις πως τσε γζια τη κοπελιά σου το πλιο μεγάλο το δικό σου σαγαπώ. Τσ’ όντε αποκάμει τση γουλιά απ’ τη ρακί σου Τσε σα σε κάψει τσε σου δώσει αυτή τη γεύση Γνώριζε αντρί μου τότε τούτο τσε θυμίσου Ο πόθος είναι μαθεμένος να πλανέψει.

272

iTravel poetry.com

273

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μια ψυχή που όλο χορεύει να σε βρει (-) Τι είμαι εγώ χωρίς εσένα? Είμαι ήλιος που φωτίζει, μα δεν λάμπει. Είμαι αστέρι, αλλά είμαι μακρινό. Είμαι κλάμα, μα δεν έχω άλλο δάκρυ. Χορός είμαι, μα δεν έχω πια ρυθμό. Είμαι εκείνο το τραγούδι χωρίς στίχους. Είμαι αγάπη, μα δεν λέω σ’ αγαπώ. Είμαι ελεύθερη μα έχω γύρω μου τοίχους. Διαμάντι ‘μαι, μα έχω πέσει στο βυθό. Είμαι εκείνο, που το λες ουράνιο τόξο, μα με χρώματα μονάχα μόνο γκρί. Είμαι εδώ, είμαι παντού! Μα είμαι χαμένη.. Μια ψυχή που όλο χορεύει να σε βρει.

274

275

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Κωνσταντίνος V. Νικολόπουλος

Το χάρισμα (-)

Λάθος τραγούδια (+)

Χάρηκα που μου χάρισες χαρά και χαίρομαι χαρούμενος απ’ της χαράς τη χάρη αλλά αναρωτήθηκα: Χαίρομαι απ’ τη χαρά μου ή απ’ τη δική σου τη χαρά που ’χω στα σωθικά μου; Γιατί αν είν’ το δεύτερο τότε μ’ απογοητεύω γιατί δε θέλω η χαρά να φύγει όταν φύγεις. Έτσι σαν χάρη στο ζητώ, αν το διευκρινήσεις, να πάρεις πίσω τη χαρά να μην τη χαραμίσεις κι εμένα με τη χάρη σου θλιμμένο να μ’ αφήσεις.

Απ’ τα τραγούδια μάζεψα μια θημωνιά από πόνο και πέρναγα απ’ τις δημοσιές μοιράζοντάς την στο κατώφλι καθενός με ξόρκι ταχυδρόμος μήπως και σε ξυπνήσω, μπας και στον ύπνο να σε βρω άγουρη να σε πιάσω και δήθεν μένεις για να δεις ευαίσθητο μπουκέτο ώσπου θα πεταγόντουσαν σμάρι τα δάκρυά μου να σε τσιμπήσουν άξαφνα στο μάγουλο στα χέρια, πως τάχα μένεις να τα δεις λίγο να σου θυμίσω. Λέγαν ας πούμε πως

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«το κλάμα είναι σαν καρφί όταν ποτέ δεν συγκινεί και νηστικό επιστρέφει» κι ακόμη έλεγαν «αν δεν σε συλλογίζονται παύεσαι απ’ τον έρωτα που ’ναι διπλό μαράζι» και άλλα τέτοια συναφή. Ενώ ο ήλιος έδυε στο χρώμα της λεβάντας, ανθρώπους ατελεύτητους τους καθιστά η σκέψη αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς η φύση δε λαθεύει κι όταν εκείνη προτιμά σε παύει σε τελεύει.

276

277

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ο ύπαρχος Οκτάβιος και ο flying Dutchman (+)

Κάμψη (+)

Και ποιόν καπετάνιο θα βάλεις στο σκαρί σου; Την λογική, την πίστη ή και τους δύο σε βάρδιες; Και ποιος θα καθοδηγεί την πλεύση στα γαλήνια νερά του βιολετί δειλινού γλιστρώντας στα ρεύματα από φλούδες πορτοκαλιού; Μα τότε δεν χρειάζεται και μόνο του ξέρει να ταξιδεύει. Και ποιόν θα εμπιστευτείς στη φουρτούνα της γκρίζας ορμής όταν η σκοτεινή θάλασσα μαλάζει τον ορίζοντα ζυμώνοντας όλο το βιός και τις αισθήσεις; Τότε δε μπορείς και τους δυό καπεταναίους, ποιος θα αντέξει τις αλλόκοτες οδηγίες τους; Ο ύπαρχος στο φούντο που άφησες το τιμόνι

Πότε κυρτώνουν οι άνθρωποι ρώτησες με απορία. Νομίζω από θάνατο, ίσως κι από αρρώστια, σίγουρα απ’ τα γηρατειά μα γέρνουν κι από πείνα, όταν τους κάμπτει η μοναξιά, γέρνουν για να ρωτήσουν και από θλίψη λύγισμα κι από ενδιαφέρον, πολλές φορές όταν πονούν, γέρνουν για να φιλήσουν.

ψάχνει να σε βρει,

Σαν καθώς γέρνει το νερό που παρασύρει η ρήση, άλλοτε μοιάζει να κυλά κι άλλοτε κατηφόρα, φιλότιμο η βαρύτητα, το κλάμα μου τυλίγω παραμυθία για άρμεγμα και μια ψυχή για τρύγο.

πρέπει να φανερώνεσαι στο πέλαγος των φόβων. Γι’ αυτή τη θάλασσα σου μιλώ, που παρά το πείσμα της έχει μονάχα ένα λιμάνι πλάι στον ιπτάμενο ολλανδό, που σκουριάζει αόρατος, παροπλισμένος γιατί εκεί ούτε τα φαντάσματα ζουν. Ο ύπαρχος Οκτάβιος δίχως κραδασμούς και ο flying Dutchman οξειδώθηκαν.

278

U Wr i t e

iTravel poetry.com

279

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Συντονισμένη ανάσα (-) Μάρτυρας μου τα σύννεφα για τούτο το χουνέρι, που φούσκωναν τα χάζευα σ’ όλες τις αποχρώσεις. Το ένα ήτανε λευκό, το άλλο σαν πλατίνα και μερικά θολώνανε σκοτεινιασμένα κρίνα. Πρόθυμα μου μαρτύρησαν, που από ψηλά το είδαν, πως μάταια περίμενα εσύ δε θα ξανάρθεις και η ανάσα τους παλμός να με παρηγορήσει όσο το βλέμμα είχε χαθεί τα σύννεφα αναπνέαν και μου θυμίσαν τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, όπως κι εγώ αναπνοή παίρνω να σε ξεχάσω. Πνέοντας στην ανάσα τους είχα δική μου τη βροχή, σύμμαχο το λιοπύρι, αλώβητος που έγινα κομμάτι της ψυχής τους, κι ας το γνωρίζω η καταχνιά που στέλνει η καπνοδόχος όλα θα τα διαλύσει, πρώτα αυτά κι εμένανε μετά καθώς προστάζει η φύση.

280

281

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Κορνάρου Γεωργία

Συνύπαρξη- Μείνε κοντά (Στιχομυθία ) (-)

Ο μικιός μου συννεφένιος, ο συννεφό-πουπουλένιος. (-)

Αετός πληγωμένος και ξανά ματωμένος, μα είναι συνηθισμένος, να παλεύει με μένος. Τώρα πια ξαπλωμένος και βαθιά προδομένος, ίσως και τελειωμένος, στο μηδέν γυρισμένος!

Σε μια μικρή γειτονιά, τα χρόνια εκείνα τα παλιά, ήταν ένα κοριτσάκι, ονόματι Γιωρλενάκι. Είχε απίστευτη καρδιά, γεμάτη αγάπη και απλοχεριά. Τον κόσμο συμπονούσε μα και τον βοηθούσε. Μα πάνω σε ένα συννεφάκι βρισκότανε το Γιωρλενάκι. Και από το σύννεφο αυτό, το δικό της το μικιό, να κατέβει δεν μπορούσε, γιατί φοβόταν θα κτυπούσε. Πέταγε από τη χαρά της, χτυπώντας τα πόδια τα μικρά της . Και ήθελε πάρα πολύ το μικρό αυτό παιδί, όλοι οι άνθρωποι να νιώσουν ότι ένιωθε και αυτή. Ώσπου μια μέρα με αγέρα , καταιγίδα και βοριά , ο μικιός της συννεφένιος ταρακούνησε πολύ, μα πολύ δυνατά. Και από την πτώση της αυτή, τρόμαξε πολύ. Και άρχισε βοήθεια να ζητεί, για να μπορέσει πάλι ν΄ανεβεί , στον μικιό της συννεφένιο που τον αγαπά πολύ. Όμως, εκεί που απευθυνόταν, όλοι το εκμεταλλευόταν. Γιατί μόνο την καρδιά της χρησιμοποιούσε και την λογική της προσπερνούσε. Έτσι λόγω αδυναμίας να διαχειριστεί, ότι της έφερνε εμπρός της η ζωή, έβαζε τον εαυτό της σε περιπέτειες πολύ. Από την καλοσύνη την μεγάλη, κακό στο νου της δεν βάνει. Και από το άγχος της που είχε, ξέχασε το πιο σημαντικό: Προσευχή , στο Θεό ν’ απευθυνθεί.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ποτέ τελειωμένος, πολύ πικραμένος. Κι όταν ακόμη πληγωθεί, ποτέ του δεν λυγίζει. Καθότι περήφανο πουλί, δύναμη αναζητεί, τον ουρανό με λαχταρά να διασχίσει. Πάλι χτυπά ,αναπηδά, να βρει φτερά, για να πετά.. Με δάκρυ κι αναφιλητά, να βρει καρδιά και θαρρετά να σχίζει τους αιθέρες..!! Νέα αυγή ξημερώνει, αγέρωχα για να πετά. Ποτέ δεν έχασε την καρδιά, τις κακοκαιρίες προσπερνά. Νάτος και πάλι στα ψηλά, πετά γαλήνια σταθερά, αγέρι έχει συντροφιά, Θεία πνοή Του Ανέμου. Κι αν στροβιλίζει ο βοριάς, σκορπίζοντας τα μονομιάς, εκείνος στέκει τον κοιτάς, Άξιος είν' επαίνου..! Αγέρωχος και δυνατός, στρέφει το βλέμμα του εμπρός και ανεβαίνει. Τόσο ψηλά για να βρεθεί και με οδηγό του την ψυχή, στον ουρανό να παραμένει.

Και μέσα από την προσευχή της, ακούστηκε στον ουρανό η φωνή της. Και έτσι ο καλός Θεός έσκυψε επάνω της στοργικός. Δεν την άφησε πολύ κάτω στη γη να ταλαιπωρηθεί , γιατί ένιωθε και συμπονούσε το πόσο πολύ πονούσε. Έστειλε στον δρόμο το δικό της, τον Φύλακα και Άγγελο της. Βοηθό και οδηγό της, να την προστατεύει ,μα και να την συμβουλεύει. Την καρδιά της να μην αλλάξει, την αγάπη της να δίνει, αλλά και με σκέψη και λογική να διακρίνει. Κατανόηση να έχει, αλλά και τον εαυτό να προσέχει. Και με την βοήθεια αυτή , άρχισε ν‘ αναρριχεί, την ουράνια την σκάλα, με γλυκιά προσμονή, στον συννεφένιο πάλι να βρεθεί. Και υπόσχεση μεγάλη έδωσε στον εαυτό της, πως την προσευχή να ‘χει σύμμαχο πάντα στον πλευρό της. Το ταξίδι να μην ξεχνάει και με αγάπη και με πίστη να ζητάει. Και όταν ο μικιός της συννεφένιος ταρακουνάει, να ελπίζει και να υπομένει, ότι κάθε τι καλό στην ώρα του θα γένει. Γιατί στο τιμόνι οδηγό έχει πάντα το Θεό. Και έτσι συνεχίζεται το ταξίδι ………………

Είσαι κι εσύ έτσι ακριβώς, μέσα σου κρύβεται Ο Θεός, σαν υψιπέτης αετός, με βλέμμα ανύσταχτο, φρουρός σε κάθε δυσκολία. Μη τον ξεχνάς είναι κι αυτός, πάνω στα χέρια του Σταυρός. Αίμα και δάκρυ και λυγμός κι ένας βαθύς αναστεναγμός, πονά η δοκιμασία. Είναι η δοκιμασία Σταυρική, επίπονη και δυνατή, σίγουρος πόνος και λυγμός και βαθύς αναστεναγμός πάνω στα ύψη. Και εύχομαι πάντα ο Θεός, να ‘ναι κοντά τους Βοηθός, σ αυτό τους το ταξίδι. Και να τους δώσει την ευχή, να ΄ναι πάντοτε μαζί στο πέταγμα τους . Και όταν ο ένας κουραστεί ,ο άλλος να τον οδηγεί και να τον φέρει, πολύ ψηλά στον ουρανό, να συναντηθούν μαζί με τον Θεό που στο ταξίδι τους αυτό τους περιμένει. Και είναι η Σπίθα τους κοινή, μες την ψυχή πυρώνει. Είναι το Φως το Αληθινό, είναι ο ίδιος ο Χριστός να τους ανταμώνει . Παράλληλα και πουθενά μέσα σ' αυτήν την απονιά, που η θλίψη έχει νεκρώσει. Έτσι το άγγιγμα βαθύ, ουσιαστικό ολοένα δυναμώνει. Και δίνει τέτοια ώθηση, ώστε να υπερβαίνει τα τετριμμένα της ζωής και να μετουσιώνει την νέκρωση σ Ανάσταση, αστείρευτη πληρότητα τις ψυχές τους να ζώνει. 282

283

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Γλυκύτατε Ιησού. (-)

Δύο καρδιές. (-)

Κύριε των δυνάμεων και λυτρωτή του κόσμου, Μέλωσε την ψυχή ημών , με το γλυκύ το Φως Σου. Δώσε το Μάννα του Θεού, σ’ όλα τα πλάσματα Σου, να νοιώθουν Αγάπη μόνο Αληθινή, μέσα απ’ το αγκάλιασμα Σου.

Δύο καρδούλες είναι αυτές, η μία μέσα στην άλλη, χτυπάει η μία δυνατά κι αμέσως νοιώθει η άλλη. Κάθε τι που γίνεται, μ αγάπη αντιμετώπισε το και με ευγνωμοσύνη για το δώρο Του έλα κι αγκάλιασέ το . Μαμά εδώ είμαι, σ΄ αγαπώ και προσμένω τ΄ όμορφο πρόσωπό σου για να δω. Να σ αγγίζω στο λαιμό, να κουρνιάζω στο πλευρό σου, να οσφραίνομαι το άρωμα το δικό σου. Να με φυλάς γλυκά στο προσκεφάλι, καθώς με βάζεις στην αγκάλη. Κάνε υπομονή και προσπάθησε λιγουλάκι πιο πολύ. Τα τσιγάρο σε παρακαλώ να κόψεις και τριανταφυλλένια γεύση στο στόμα σου εύχομαι να νοιώσεις. Καθώς λουλούδι είσαι στην μορφή σου και ροδοπέταλα έχεις στην ψυχή σου. Δες το σαν την δουλειά σου, αφού φροντίζεις τ άνθη τα δικά σου. Κάθε τι βλαβερό ,δεν τα αφήνεις πάνω στο φυτό. Ευχή δίνω στην μανούλα, να νοιάζεται για μένα την μικρούλα. Ξέρω ότι μ αγαπάς και την φροντίδα σου θέλεις να σκορπάς. Όλα καλά θα πάνε μαμά. Η Μαρία περιμένει και με καρτερία την καρδιά σου ακούει κ ανασαίνει. Χρειάζεται να μεγαλώσω και τον κόσμο να ανταμώσω. Την ώρα που θα σας επισκεφτώ, δεν μπορώ να σας την πω. Εσείς μ αγάπη να με υποδεχθείτε και στην αγκάλη σας με χαρά να με δεχθείτε.

Κύριε των δυνάμεων και Λυτρωτή του κόσμου, μέσα απ’ τα μάτια Σου να δει, η κάθε φυλή του κόσμου. Καθώς Αγάπη είσαι ΕΣΥ κι ουδέποτε εκπίπτεις, Πνοή ,Πηγή Ζωής κι όλους εμάς φροντίζεις. Να νοιώθει ο κόσμος την στοργή, το σφιχταγκάλιασμά Σου, την τρυφερή Σου την πνοή, το χάδι Σου, το άγγιγμά Σου. Κύριε των δυνάμεων και Λυτρωτή του κόσμου, στο θέλημα Σου αφήνω, τον χτύπο της ψυχής. Το Φως και η Αγάπη Σου Χρυσή κλωστή να γίνει, κέντημα κάθε πληγής, του πόνου που ανοίγεται να κλείνει.

iTravel poetry.com

Μαμά πεινάω μην αργείς και σε παρακαλώ μην ξεχαστείς. Γλυκό να φέρεις και παγωτό και το παιχνίδι μαζί σου ξεκινώ. Στριφογυρίζω, κολυμπώ, μικρές πατημασιές στην κοιλιά σου αφήνω και χαμογελώ. Ξέρω σ αρέσουνε πολύ, αυτά τα παιχνίδια που κάνουμε μαζί. Σ αγαπώ τόσο πολύ, αν και ακόμα δεν έχουμε ιδωθεί. Σ αισθάνομαι κοντά μου, στην καρδιά μου, στην ματιά μου. Το μικρό σου το βλαστάρι, λαχταρά έχει μεγάλη. Μες την αγκάλη σου να βρεθεί και με θαλπωρή να ζεσταθεί. Χάδι, χαμόγελο γλυκό, Θεέ μου, πόσο την μαμά αγαπώ. Καλό μεσημέρι μαμά...Να φιλήσεις τον μπαμπά…Να προσέχεις όλα τα παιδιά. Υπομονή κάνω και εγώ, μέχρι τα πρόσωπα σας δω. Να τους πει ότι τους αγαπώ. Κρίκος είσαι εσύ γι' αυτό. Πάω λίγο τώρα να κουρνιάσω, και να ΄σαι σίγουρη το παιχνίδι μας δεν θα ξεχάσω.

284

285

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αγάπη μόνο να ζητάς (-) Αγάπη θέλει ουσιαστική, να νοιώθει η καρδία, Αγάπη να ρέει αστείρευτη, να νοιώθει ευλογία. Αγάπη να έρχεται στην Γη, απ' την Ουράνια Πύλη, Αγάπη Χριστού να νοιώθει ο καθείς, Αγάπη κ Ευφροσύνη. Η Αγάπη γνώμονας να ναι κ οδηγός για όλους τους ανθρώπους, Πληρότητα να νοιώθουν οι καρδιές καθώς κοιτούν, να βλέπουνε Παραδεισένιους τόπους. Τίποτε άλλο να μη ζητάς εκτός απ' την Αγάπη και είθε να γίνει η ματιά καθρέφτης της καρδιάς, να ανακαλύπτει σθεναρά , ω! τα ενδόμυχα της. Και όσο βαθιά εσύ κοιτάς, μες στα αβαθή της μέρη, σ΄ αφήνει να θαυμάζεις γενναιόδωρα, το μεγαλείο της ψυχής, που μόνο ο Θεός το ξέρει. Άνοιξη να χουν οι καρδιές, μ΄ ανθούς να μας στολίζουν, ένδυμα να ναι λογισμών και αυτοί να μυροβλύζουν. Καθώς σκορπούν τ άρωμα σ΄ ολάκερη την πλάση, νέκταρ να γεύεσαι, μέθη καρδιάς και νου, Αγάπη είναι η βάση.

286

287

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Σίσσυ Μητσικώστα

Τα δύο είδη (-)

Το τσιτάχ (-)

Ο κόσμος αυτός φτιάχτηκε για δύο είδη ανθρώπων. Αυτών που πάντα θα πληγώνουν κι εκείνων που αιώνια θα πληγώνονται. Μέσα σ' αυτό τον κόσμο, περπατάνε κι ανασαίνουνε κι αυτοί κι εκείνοι. Βαδίζουνε στους ίδιους δρόμους. Αγκαλιάζουνε το ίδιο. Ποια αγκαλιά μένει εν τέλει άδεια, παραμένει μυστήριο. Έτσι υπάρχουνε στον κόσμο αυτό τα δύο είδη ανθρώπων. Αυτών που αγκαλιάζονται για να αδειάσουν κι εκείνων που αγκαλιάζουν για χάρη ενός απύθμενου κενού.

Κι έφυγε το τσιτάχ μονάχο του απ’ τη ζούγκλα. Σταμάτησε το κυνήγι και συνήθισε το κυνηγητό. Πέρασε το κεφάλι του σ’ ένα στενό κολάρο, κόντυνε την αλυσίδα και κούρνιασε σ’ ένα κλουβί, αποκλεισμένο από τον κόσμο. Πολύ βαριά η περιπέτεια για το είδος του, πιο βολικός ο εγκλεισμός για τα ζωώδη ένστικτα, μικρότερος ο κίνδυνος σε μια ζωή με αδράνεια

288

iTravel poetry.com

289

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Δωμάτιο 441 (-)

Το Δείπνο (+)

100 ανάσες το λεπτό. Ίσα να προλάβεις να σκεφτείς, να θυμηθείς, να καταλάβεις. Άλλες 100 για να χωρέσει ο αναστεναγμός, να βγει το άχτι, να πάρεις δύναμη, να προσπαθήσεις. Βάλε 100 για την υπομονή, το καρτέρι και την αγάπη από τους γύρω. Στις τελευταίες 100 σου φεύγει η αντοχή, αφήνεις κατάχαμα τα όπλα και αναμένεις. Έμειναν 41, χάρισμά τους. Ας τις πάρει πίσω ο άνεμος.

Έστρωσα τραπέζι για το δείπνο. Πίσω να παίζει το παλιό, γαλάζιο ραδιόφωνο του πόνου εκπομπές σε λούπα, να περνούν καθώς θα γευματίζω, τα λόγια τ' ασυνάρτητα στον εξώστη του μυαλού μου. Κι όταν θα 'ρθει η ώρα, ξέρουν αυτά πότε, θα σκίσουν τα χείλη μου και θα ποντάρουν στ' όνομά μου. Το πιάτο μου γεμάτο, έτοιμη τροφή μασημένη. Το ίδιο με χτες, το ίδιο κάθε μέρα. Τρώω χωρίς έγνοια καμιά. Χωνεύω εύκολα την προμαγειρεμένη σκέψη. Αύριο πάλι.

290

iTravel poetry.com

291

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βαρεία διαπίστωση (-) Χωρίζουνε οι άνθρωποι, κατάλαβες; Αλλάζουνε κορμιά και προχωράνε… Κι εγώ τώρα νιώθω λουσμένη με μπετόν, πατόκορφα. Χυμένη πάνω στο κρεβάτι, ανήμπορη να καταλάβω, πού πάνε τα λόγια όταν ξεχνιούνται, τα χάδια όταν εξαφανίζονται τα αποτυπώματα, οι φρούδες ελπίδες, όταν τις διώχνουν τα γεγονότα.

292

293

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Γεώργιος Διονύσιος Λούντζης

‘‘ Πλεούμενες ψυχές ’’ (-)

‘‘ Υπογλώσσια μνήμη ’’ (-)

Αντικρίζω την θάλασσα και συνομιλώ με τα κύματα. Τους ζητώ να ξεπλύνουν τις ενοχές μου που γίνονται ουρλιαχτό στο κενό κουφάρι μου. Αγριεμένα με χτυπούν σαν να είμαι βράχος και η αλμύρα κυψελώνει με ηδονή το το ενοχικό μου δέρμα. Μα ο αεράς πονάει τις πλήγες μου, τις τρυπάει, φτάνει στα κόκκαλα μου και με κακοφορμίζει με περισσότερες ενοχές. Δεν μπορώ να σταματησώ τον άνεμο, απλά χάνω τον χρόνο μου! Το μόνο που μένει έιναι να κλείσω τα μάτια και να χαθώ στον κοιμώμενο γαλάζιο ωκεανό μαζί με τις υπόλοιπες πλεούμενες ψυχές που τις ενοχές τους τις ξέβρασε στην ακτή το καθάριο φίλημα του χρόνου...

Μια σταγόνα από το ποτήρι που έπινες κρασί μένει αλυσοδεμένη στα ξερά και ματωμένα χείλη μου. Μια επίγευση χρωματιστή, σαν μελωδία που χάθηκε σε μια χειμωνιάτικη μπόρα. Θυμίζει αγκαλιές δίχως αντάλλαγμα, ταξιδιάρικα ξενύχτια, μια εφήμερη συνουσία, δύο απαγορευμένες σάρκες ποτισμένες από γλυκό ιδρώτα και ένα ανοιχτό παράθυρο που ταξιδεύει τα ζεστά χνώτα της πόλης στο σημείο που ενώνονται τα κορμιά μας. Στο σημείο που οι ανάσες μας γίνονται καπνός, στο σημείο που η αφή γίνεται όραση, στο σημείο που τα χείλη μου μεθούν από τα δικά σου, στο σημείο που η ψυχή μου φωνάζει: ‘‘ Έλα να με πάρεις να φύγουμε! ’’

294

iTravel poetry.com

295

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

‘‘ Ανθρώπινα αστέρια ’’ (-)

‘‘ Εύοσμη αϋπνία ’’ (-)

Τα αστέρια χάνονται όπως οι άνθρωποι. Σβήνει η λάμψη τους και χάνονται στην γοητεία της νύχτας. Στιγματίζουν την μνήμη την στιγμή που παύουν να είναι ορατά. Χάνονται σαν λόγια ξεχασμένα, μεταναστεύουν για άλλους τόπους, Για άλλα σύμπαντα. Γίνονται φόβοι μέσα στα άδεια μου χέρια, γίνονται δάκρυ στην χαμένη μου ματιά, γίνονται η απόλυτη σιωπή της κενής μου σκέψης. Αστέρια είναι οι άνθρωποι που χάθηκαν, εκεί ψηλά στον μεθυστικό ουρανό, συντροφεύουν την σελήνη και μας φωτίζουν τον δρόμο για την συνέχεια της ζωής...

Οι τοίχοι του δωματίου πότισαν από την ασφυκτική υγρασία. Αφιλόξενος θάλαμος με οξυγόνο λιγοστό, ανάσες κοφτές σαν βασανιστήριο. Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα όταν τα βλέφαρα της γειτονιάς κλείνουν ερμητικά. Οι δρόμοι κενοί σαν την σκέψη μου, οι όψεις των κτιρίων απρόσωπες σαν τον περίγυρο μου. Μόνο ο τρυφερός αέρας μου τραγουδά μελωδίες με στίχους αρωματικούς, άϋλους και συνάμα απτικούς. Πόσο όμορφα λικνίζεται με τις κουρτίνες μου, της μεταμορφώνει σε σαγηνευτικές ντάμες κάτω από τον έναστρο ουρανό, σε μυθικά αερικά παραμυθένιων ουτοπιών, σε μεταξωτά πέπλα που στολίζουν την σιωπηλή ματιά μου. Εύχομαι μια μέρα να με συνεπάρει και εμένα ο άνεμος, Όπως συνεπαίρνει κάθε άοσμο βράδυ το παραπλανητικό άρωμα της σάρκας σου, που σαν αόρατος επισκέπτης περνάει το κατώφλι μου, με σκεπάζει σαν σεντόνι και μεταμορφώνεται σε επώδυνη αϋπνία..

296

iTravel poetry.com

297

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

‘‘ Ίλιγγος του πάθους; ’’ (-) Χάνω την ισορροπία και τον προσανατολισμό μου όταν βρίσκομαι στα χέρια σου. Συμφιλιώνομαι με το χάδι, με την απαγορευμένη ένωση των χειλιών μας. Φιλάω την σάρκα σου, την προσκυνώ σαν ιέρεια των συναισθημάτων. Η ματιά και το χαμόγελο σου θολώνουν την μιζέρια και την ρουτίνα, που σαν τσιμπούρια καθόνται και μου ρουφούν το αίμα. Τι γλυκά που είναι τα όνειρα, απόκτημα της φαντασίας μου, με ταξιδεύουν σε μονοπάτια του πάθους και του πόθου! Ίλιγγος με πιάνει... Ίλιγγος του πάθους ή μήπως της απάθειας;

298

299

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καλαγιάκου Δήμητρα Τόσοι ηλίθιοι (-) Άντρες σε μεγάλα γραφεία, με αξιόλογες θέσεις και σπουδές σοβαροί επαγγελματίες με κύρος, μόρφωση και σιδερωμένα πουκάμισα Θα μου μιλήσουν για τη ζωή μου αυστηρά αυτοί έχουν τις λέξεις, αυτοί εχουν το μαχαίρι και το καρπούζι ή μήπως το μαχαίρι στο κόκκαλο/ Θα μου εξηγήσουν τι πρέπει να κάνω, θα μου πουν τη σκληρή αλήθεια (υπάρχει αλήθεια που δεν είναι σκληρή;) όσο εγώ τους κοιτάω με μεγάλα μάτια πεντάχρονου Μην μπορώντας να μιλήσω ψελλίζοντας κάτι που δε βγαίνει απο το λαιμό μου υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί το νιώθω αλλά δεν είναι εκεί αλλά με πνίγει/ υπάρχει κάτι που πρέπει να πω αλλά χάνεται από το μυαλό μου υπάρχει κάπου αλλά το έχασα ίσως στο δωμάτιο του ευαγγελισμού, ίσως στο δρομολόγιο του λεωφορείου, ίσως στο παλιό σπίτι Αλλά πρέπει να το πω ακόμα κι αν δεν έχω τις λέξεις είναι ζήτημα ζωής και θανάτου ή θανάτου μόνο, να πω κάτι ο,τιδήποτε / ούτε η φωνή μου είναι εκεί το στόμα μου είναι ραμμένο / αλλά πρέπει να μιλήσω /ποια μοδίστρα ήταν τόσο επιδέξια που το έραψε χωρίς να το καταλάβω / αυτο που θα πω δεν εχει πια σημασία Το μέσο δεν είναι το μήνυμα, το μήνυμα δεν υπάρχειτα πάντα είναι η φωνή

300

301

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μαρία Περράκη

2.Η ορχήστρα (-)

1. Δικαιοσύνη (+)

Μια ορχήστρα μικροσκοπική μ´ ακολουθεί παντού και ζωντανεύει μια προς μια τις αναμνήσεις που ζητούν να μ´ αφανίσουν.

Θα ξημερώσει κάποτε η νύχτα που τους πρέπει. Μ’ όσα τους αφήσαμε κλαδιά θα σκαρφαλώσουν πάνω μας και θα χαράξουν τ´ αρχικά τους στις καρδιές μας.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αρχίζει μ´ εκείνο το κονσέρτο που σταματάει πάντα βίαια σαν να κοπήκανε μεμιάς όλες του κόσμου οι χορδές. Ύστερα πιάνει την ημιτελή συμφωνία του χαμένου συνεπιβάτη και αφήνει πάντα για φινάλε τη σονάτα των ματιών σου όταν με κοιτάζουν.

Θα ξημερώσει κάποτε η νύχτα που μας πρέπει. ‘Εναν-έναν τα δέντρα θα μας βρουν και θα μας ξεριζώσουν.

302

303

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4.Η σχεδία της Μέδουσας (+) (πάνω στον πίνακα του Géricault- La radeau de la Meduse.)

3.. Επιτύμβιον Ικάρου (+) «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» Α.Κάλβος, Εις Σάμον

Στεκόταν ακίνητος με την πλάτη γυρισμένη στις κραυγές τους για βοήθεια στην ελπίδα που φούντωνε ξαφνικά μέσα τους στην ίδια τη ζωή.

Εκείνα τα φτερά δεν ήταν για τις πλάτες σου κι’ οι πλάτες σου δεν ήταν για φτερά. Βιάστηκες πολύ ν´ αφήσεις τον λαβύρινθο. Σου ‘πρεπε ίσως περισσότερος για να μπορέσεις

Από δω και πέρα πια εκείνος θα βρισκόταν απέναντι στο βασίλειο της Μέδουσας. Μονάχα αυτή κατάλαβε τον πόνο του τον πήρε στην αγκαλιά της και τον έκανε πέτρα.

να πετάξεις μ´ αρετή -πέρα από τόλμηκαι να μην το λησμονήσεις πως ένα γράμμα μονάχα συγκρατεί την πτήση από την πτώση.

304

305

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5.Ποίησης διδάγματα (+) Χάρη σ´ εκείνην έμαθες όταν φοβάσαι τις νύχτες ν´ αφήνεις αναμμένο το πιο πηχτό σκοτάδι σου. Χάρη σ´ εκείνην έμαθες πως ο ήλιος ανατέλλει μοναχά όταν είναι βαθύ στον ουρανό το χάραγμα των λέξεων.

306

307

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΣΗΜΙΝΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2) Κορμί (-) Μάνα σε τύλιξε σφιχτά στα σύννεφα μιας νύχτας Σε χάιδευε και βόγκαγε τη μπόρα μιας ζωής Σου λεγε χίλια μυστικά που ούτε αυτή θυμάται Μα πάνω σου χαράχτηκαν και γιναν προσευχή. Πατέρας σε στύλωσε νωρίς με χώμα και μ’ αλάτι Φύσηξε μέσα σου βαθιά θυμούς , σεισμούς κι ευχές Σε τράβηξε απ’το σβέρκο σου , στέρεο να βαδίζεις

1)Ξανθούλα (-) Ξανθούλα κι ευκολόπιστη μύριζες καραμέλα δεν έβαζες κακό στο νου γελούσες δυνατά. Μεγάλωνες και νόμιζες θα πάρεις ό, τι δώσεις γι’ αυτό και κάποιοι φίλοι μας γελούσαν στα κρυφά. Εσύ τους είπες μίζερους δεν άντεχες ακούσεις ότι συνήθως άγαρμπα τα φέρνει η ζωή. Κι έτσι , κάθε που σκόνταφτες αφού λίγο δακρύσεις μεγάλωνες το βήμα σου και πίστευες πιο πολύ. Σήμερα σε συνάντησα κι είδα γυναίκα... άλλη. Ψιλή και ήσυχα γλυκιά κατάμαυρα μαλλιά. Μετράς κάθε σου συλλαβή, ζυγίζεις και το βλέμμα. Χαμογελάς με υπομονή στα λόγια τα παχιά.

Σε όρκισε να πολεμάς να κλείσεις τις ρωγμές. Ο αδερφός σε έσπρωξε να σπάσεις την πυξίδα Πουλί να γίνεις κι ουρανό στους ώμους να κρατάς Να κάνεις όνειρα θολά και πάντα ν’ αναπνέεις Του Απρίλη όλες τις πασχαλιές μέσα στη χειμωνιά. Άντρας σ’ ονόμασε μεμιάς τ’ όνομα μιας μητέρας Στέμμα σου φόρεσε βαρύ, χάλκινο , μ’ αστραπές Να σκεπαστούνε τα μαλλιά, τα μάτια σου να κλείσουν Να ξεραθούν τα δάκρυα.. κι οι μνήμες οι παλιές. Το δάχτυλο σου έσφιξε , αίμα να μην περνάει και βρει ξανά το δρόμο του και φτάσει στην καρδιά Μη γίνεις επικίνδυνο και σπάσεις το κρεβάτι Μη γίνει η γλώσσα σου σπαθί και σπάσει τα σκοινιά. Παιδί σε έκοψε στα εφτά, σε γέμισε με τρύπες Ξάπλωσε πάνω σου αργά και ήπιε τη ζωή Γέμισε κάθε σου πτυχή με χίλιες πεταλούδες Σ’ αγκάλιασε… σε ψήλωσε… σου’ πλεξε τα μαλλιά. Κάτι λευκό, κατάλευκο σε κοίταξε στο τέλος Γύρω σου έφερε δυο τρεις στροφές , σαν ξωτικό Δεν είχε χρώμα, ούτε φωνή , μόνο δυο χέρια μέλι Σαν τις πληγές σου άγγιξε, εκείνες τραγουδούσαν… έλεγαν ψέματα κι έκλαιγαν…κι έκλαιγαν…

Το βήμα σου , πιο σταθερό δε γίνεται να πέσεις και δίνεις πάντα το μισό απ’ ό, τι σου’ χει δοθεί. Μου’ πες πως είσαι πάντοτε διπλά προετοιμασμένη ό, τι σου τάξαν ,στο λεπτό να εξαφανιστεί. Πως δεν πιστεύεις τίποτα μου είπες με καμάρι. Τα βλέπεις όλα από πριν και μένεις ασφαλής. Μα εγώ έτσι που μίλαγες, έκλαιγα στον καθρέφτη γιατί αυτή... είσαι εγώ, έμπειρη , μα ....ΦΤΩΧΗ.

308

309

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3) Τρίτη μου μοίρα (-) Μου λένε όταν γεννήθηκα πως ήτανε Δευτέρα. Μέσα σε κούνια ξύλινημε τύλιξαν σφιχτά. Δεν ήξεραν νανούρισμαόμως να με κοιμίσουν ούτε και γάλα μπόλικοείχαν να με χορτάσουν. Κι έτσι μόνη ελπίδα μου απέμειναν οι μοίρες. Δεν πέρασαν δυο –τρεις βραδιές και στάθηκαν κοντά μου. Ψηλές, αλάθητα βουβές στην κούνια μου μπροστά. Η πρώτη ίσα με κοίταξε , «υγεία» μου’ πε «φως μου» Πάντα γερή να στέκεσαι. Να δεις άσπρα μαλλιά!» Η δεύτερη μου μουρμούρησε:«Να ξέρεις να σωπαίνεις, να συγχωρείς, ν’ανέχεσαι , να δίνεις όπου πηγαίνεις.» Η τρίτη μονάχα πρόσεξε ότι εγώ, πεινούσα. Με σήκωσε και με έβαλε στον κόρφο της να πιω. Αφού μέσα της κούρνιασα, με κοίταξε σα μάνα και φύσηξε στο στόμα μου λόγια σα φυλαχτό : «Μην τις ακούς», μου λέει «αυτές, μονάχα εγώ σε νιώθω. καλή είναι η ζεστή καρδιά, καλή και η υγεία μα δεν επρόκοψε κανείς , γερός μα πατημένος. Εγώ σου δίνω τη μιλιά. Θα κόβει σα διαμάντι μα αν σ’ αγαπούν στα τίμια, βάλσαμο θα σταλάζει. Σου δίνω χέρια δυνατά να βγάζεις το ψωμί σου. Θα κάνεις κόρη κάποτε, μόνη θα τη στυλώσεις. Τέλος σου δίνω , ενός σοφού κι ενός τρελού τη σκέψη μα πρέπει μόνη σου να βρεις τρόπο για να τις ζέψεις.»

310

311

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κωστούδη Φανή

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2) Μακάρι (-) Να ‘χα δύο χαμόγελα, το ‘να να στο χαρίσω, πίκρα μη δουν τα χείλη σου που θέλω να φιλήσω. Μακάρι να ‘χα δυο καρδιές κι αγάπη να μετράω, τη μια να σου ‘δινα να δεις, το πόσο σε αγαπάω. Μακάρι να ‘χα μια ευχή να πραγματοποιούσα, απ’ όλου του κόσμου τ’ αγαθά, εσένα θα ζητούσα. Μακάρι να ‘χα δυο όνειρα μα έχω μόνο ένα, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ δίπλα μου να ‘χω εσένα.

1) Πατέρα μου (-) Πατέρα μου δεν το μπορώ μπροστά μου να λυγίζεις πονάει η ψυχή μου όταν θωρώ εσένα να δακρύζεις. Είσαι αετός περήφανος κι οι αετοί δεν κλαίνε, στα βάσανα και στους καημούς φωτιά βάζουν, τα καίνε. Να ‘ξερα μόνο τι είναι αυτό που σ’ έκανε κομμάτια και δε μπορείς να σταματάς υγρά να χεις τα μάτια. Θεέ μου σε μένα δώσε όλα τα βάσανά του, τσι πίκρες, τους καημούς και τα προβλήματα του. Δωσ’ τα μου θεέ μου αληθινά δε σου το λέω για ψέμα, για δε μπορώ άλλο να πονά το ίδιο μου το αίμα. Σταυρό στη πλάτη μου θα κουβαλώ όλα τα βάσανα του, αρκεί γαλήνια να ζει και να βρει τη χαρά του. Πατέρα μου πόσο σ’ αγαπώ δε στο ‘χω πει ποτέ μου, μέτρο δεν έχει να σου πω, γύρνα και δειξ΄ του θεέ μου. Και κάτι τελευταίο τώρα που είσαι κοντά μου, συγνώμη αν σε πλήγωσα το έκανα άθελά μου.

312

313

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3)Μη μπαίνεις σε κόπο (-) Μου ‘πες “κυρά μου σ’ αγαπώ”, μου ‘πες “πολύ σε αγαπώ, εσένα μόνο θέλω”. Μα ήσουν στα ψέματα καλός, σου βγάζω το καπέλο. Ήθελα και να κάτεχα τον κτύπο της καρδιά σου όταν μου είπες «μια ζωή θέλω να ζω κοντά σου». Πως το μπορούσαν να με δουν τα ψεύτικά σου μάτια, που μου ζητούσες μια σπηλιά και σου ‘χτιζα παλάτια. Και τώρα λες ευχαριστώ με τόσο ωραίο τρόπο, μες στην αγκάλη αλληνής, στα ξένα, σ’ άλλο τόπο. Μα αγάπη μου αλίμονο, μη μπαίνεις και σε κόπο. Τι ειρωνεία έχει η ζωή κι εγωισμό και πίκρα, μια αγάπη ήταν αφορμή για όλα αυτά που είπα. Μα αν θελήσεις ξαφνικά για μένα να ρωτήσεις, καλά θα είμαι, θα γλεντώ. Mην τύχει και γυρίσεις.

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4)Πριγκηπέσα (-) Εγώ μεγάλωσα σωστά με ηθική και μπέσα, ποτέ δεν είχαμε λεφτά μα ήμουν πριγκηπέσα. Είδα θυσίες αρκετές να κάνουνε για μένα, παράπονο σημαντικό δεν έχω ούτε ένα. Μου ‘μαθαν το φιλότιμο, το κύρος, το μεράκι και στην υγειά τους θα το πιω τούτο το ποτηράκι. Στην υγεία τη δική σας και στις καλές στιγμές μας κι εύχομαι στις γρήγορες επόμενες χαρές μας. Κι εγώ γεννήθηκα σωστός, έντιμος και λεβέντης κύριος ευγενικός καλός μα και γκαντέμης. Ούτε εγώ ζήτησα πολλά, ποτέ μου στη ζωή μου, μονάχα να περνώ καλά και να γλεντά η ψυχή μου. Μ’ έρωτες και μπερδέματα εγώ δεν έχω μπλέξει, για αρραβώνες και παντρέματα μία έχω διαλέξει. Μία ερωτεύτηκα εγώ κι θέλω αυτή τη μία, γι’ αυτήνα μόνο ξενυχτώ, μα σημασία καμία. Αυτή η μία είν’ δύσκολη πολύ μ’ έχει παιδέψει κι η μάνα όλο με ρωτά πότε θα με παντρέψει. Γεννήθηκες γιέ μου άτυχος λέει, άτυχος και γκαντέμης. Σε άλλη αγκαλιά πως τα θωρείς τα μάτια που λατρεύεις;

314

315

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5) Ποιον να ρωτήσω; (-) Εσύ που μου ‘πες σ’ αγαπώ, πως το μπορείς και φεύγεις και την καρδιά και το μυαλό στο πηγαιμό σου κλέβεις; Εσύ που μου ‘δωσες χαρά, γιάντα την παίρνεις πίσω; Γιάντα δε παίρνω απάντηση; Ποιον πρέπει να ρωτήσω; Τι έγινε και ξαφνικά άρχισε το χαλάζι, αφού η φωτιά μας έκαμε τον πάγο τους να στάζει. Καρπούς και άνθη βγάζανε τα δέντρα του έρωτά μας, τι έγινε και ξαφνικά μαράζωσε η καρδιά μας; Πες μου το λόγο που εμείς αυτόν τον πόνο ζούμε, εσύ ή η μοίρα το ‘θελε εμείς να χωριστούμε;

316

317

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ψάρρα Αρετή Μη σταματάς, μ’ ακούς; (-) Ένας ρυθμός σταθερός να φωνάζει σε θέλω, ο ήχος του φιλιού φουντώνει στο άρωμα σου, το δέρμα σου έχει κάτι από εμέναΣε νιώθω καθώς αφήνεις πάνω μου ένα-ένα τα κομμάτια του εαυτού σου κι δέσμια ψυχή, παραδίνομαι στο γλυκό σου θάνατο. Η φωνή σιωπά μες την δίνη του πάθους ή -καμιά φορά μονάχα- πιστά υπηρετεί την λαγνεία. Ο χρόνος συνθλίβεται από τα χέρια σου κι όλα μοιάζουν κόκκινα-σαν μια ιδέα κραγιόν που έμεινε στα χείλη μου κι τα δικά σου Κι σαν η ανάσα διακόψει τον στρόβιλο, θα κυλούν ακόμα σταγόνες της αγάπης μου, να μου θυμίζουν την εθελουσία σκλαβιά μου. Τοποθετώ την καρδιά ενέχυρο στον έρωτα και σου ψιθυρίζω να συνεχίσεις να με σκοτώνεις.. Άγγιζε με, μη σταματάς, ανήκω σου ολοκληρωτικά. Διψώ για σένα..

318

319

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Έφη Καρρά

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ (-)

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΡΑΤΣΑ, ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ (-)

Από τις φασκιές ακόμη η ζωή σου σε μια ρόμπα πέτρινη μοίρα, σκοτεινή το σώμα ετούτο που άφησες στο άθλιο φόρεμα, ύστατο αντίο σ έναν κόσμο σαθρό που στήθηκε για σένα χωρίς δικό σου χρέος σε κανέναν. Θυμίσεις έρχονται σωρό: Η χαρά σου, άκρατη στα νεύματά σου αγνότητα απαράμιλλη η μιλιά σου τρόμος στο πέρασμά σου οίκτος και χλευασμός των άλλων μπροστά στην ανήμπορη αθωότητά σου. Στιγμές αγάπης που αποσιωπούν την κάθε παρηγοριά σου. Ένας Θεός που φυλά εκεί το αγαπητό του το παιδί και με πατέρα προσοχή, ακουμπά μέσα στο βλέφαρό του. Αιθέρας και μύρο στροβιλίζονται ψηλά, τι άλλο από Παράδεισο καλό να αρμόζει για σένα, στη θωριά Του; Άγγελοι κεντάνε τώρα το άλλο φόρεμά σου νήματα ξετυλίγοντας από τα φτερά τους, με αστέρια λαμπερά τελειώνουν το στρίφωμα του στης μάνας τα χέρια η μοιρασιά με μια κρινόλευκη αγκαλιά για ζεστασιά της να συνοδέψουν την άσπιλη ψυχή, στην αιωνιότητά της.

Για άλλους άβατο, ιερό για άλλους σπίτι φιλικό, πέρασμα στην άλλη όχθη. Με κόπο πληρωμένο και ικανοποίηση στην άκρη των χειλιών φανερωμένη φτάσαμε πάνω... φορά με την φορά, αγκαλιά με την αγκαλιά. Δάκρυ περίσσιο, ο αέρας, στο στόμα της σιωπής, θέλει να δονήσει το ανείπωτο. Προστασία στην ελπίδα φόβος και ανακούφιση για τα περασμένα (χρόνια) αλλά και λόγια πιο καθημερινά, απλά, φθαρτά, ανθρώπινα. Μεταλαβιά, στα χείλη μας πάλι κι ένας πόθος κρυφός να μοιάσουμε της αλήθειας φανερώνουν σκοτάδια με γέλια ως τις φλέβες μας. Σα να μην υπήρχαν σώματα, σαν έφτασε η ώρα να μοιραστούμε ακόμη περισσότερα από τα πολλά. Στην κορυφή της αναζήτησης κι από την τόση αγάπη σηκώθηκαν με δύναμη ψυχές και αέρας να βγάλουν από τη μέση τα λεφτά, μια για πάντα. κι ενώ ως εκείνη τη στιγμή την λατρεύαμε εμείς, με βλέμμα εραστή, έμεινε εκεί η Ακρόπολη να μας κοιτά, μετά τα μεσάνυχτα. αναρωτήθηκα: άραγε, η Αιώνια ζωή, να ναι αυτή;

320

iTravel poetry.com

321

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟΚΕΤΟΣ (-) Γεννάω... όσα κυοφόρησα στα τόσα χρόνια γεννάω ελπίδες σε φόβους και πορείες οι οδύνες μοιάζουν να λιγοστεύουν μπροστά στη χαρά της γέννας. κι ο φόβος που γεννάς; ρωτάς -ο φόβος, είναι κι αυτό παιδί μου, το νιώθω και με νιώθει. Όπως του δίνω στοργικό φιλί στέκει και με κοιτά κι ύστερα γρήγορα ξεγλιστρά από την αγκαλιά μου. Την προδοσία την παλιά, αφήνει απ’ το χέρι κοιτώντας το θυμό του παίζει, χορεύει, τραγουδά σε σώμα πια δικό του. Ο δρόμος μέσα άνοιξε σαν χάιδεψε η μάνα να πάω θέλω... μα έξω, ο δρόμος στήνεται στο βήμα κάθε μικρή του πέτρα, παπούτσι αποζητά στο χώμα να στεριώσει, καλή παρέα που μοχθεί για να τον μεγαλώσει. εδώ στο τώρα που βαδίζουμε μαζί, μυρίζει Άνοιξη μέσα στο καλοκαίρι η κούνια λικνίζεται στα γιασεμιά που φέγγουν μπρος μας από ένα ολόγιομο φεγγάρι - φυλαχτό, όλο δικό μας.

322

323

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μπεκριδάκης Ηλίας

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ (-) Πάμε μαζί κάπου στη Γή Σε μέρη που δεν έχουν βρει Κι αν χαθούμε να μου πεις Πως πρέπει τώρα να το πιεις Εκείνο το μπουκάλι Της ξενοιασιάς και πάλι Που σου’ χαν δώσει τα παιδιά Μαζί με ένα κουμπαρά Γεμάτο ευτυχία Κι όταν έρθει η στιγμή Κάτι να δώσεις και εσύ Θυμήσου το μπουκάλι Αυτό που δεν αδειάζει Στη μέρα που χαράζει Δώστο λοιπόν σ΄ αυτόν εκεί Που θέλει να ‘χει την στιγμή Για πάντα εκεί κοντά του Μαζί με αυτόν τον κουμπαρά Που ΄χει μια τρύπα στην κοιλιά Και βγάζει ευτυχία Αυτή που έβαλαν εκεί Κάτι παιδιά στην εξοχή Κι αυτά στην παραλία Αν τα κοιτάξεις και τα δυό Με μάτι ποιο προσεκτικό Θα δεις ότι είναι ένα Μπουκάλι ειν’ ο κουμπαράς Κι έχει μέσα ότι ζητάς Κι ότι μπορείς να δώσεις

ΣΑΝ ΤΡΕΧΕΙ Η ΣΚΕΨΗ (-) Ωραίο το μολύβι ωραία κι γραφή η σκέψη μου σαν φύγει τρέχει σαν παλαβή Βουνά, λαγκάδια, θάλασσες μαζεύει στην αυλή της άγρια ζώα ανήμερα φιλεύει στο μαντρί της Αν πεις και κήτη, θάλασσες ανέμους και μποφόρια στα ξάρτια όλοι θα βρεθούν δε σκιάζονται τ'αγόρια Και είναι τόσο ανήσυχη που φτάνει στα ουράνια θεούς να πιάνει να κλεφτεί στα χρόνια στα ζαμάνια Αλόγων ράχη καβαλά στον ουρανό καλπάζει στα σύννεφα ζητά νερό κάθεται και αράζει Μετά θα πάει να κρυφτεί κάτω απ&#39; τα κοχύλια των μεδουσών το τσίμπημα πονάει πα στα χείλια Τις αγαπά τις μέδουσες μα κείνες την τσιμπάνε δεν τον ζητούν τον έρωτα δε θέλουν να πονάνε Γυρνάει κάμπους ξενικούς χιόνια βροχές και κρύα μα σα μερέψει το μυαλό και φύγουν τα θηρία τότε γυρνά στο σπίτι της στου κεφαλιού η ζέση εκεί θα βρει την θαλπωρή ξανά να ζωντανέψει.

324

325

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΔΙΑΒΟΛΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ (-) Κάθομαι στην παραλία κι έχει κόσμο τρομερό Μα το μόνο που με νοιάζει που δεν έχω τι να πιώ. Με τα μάτια μου την ψάχνω μια καντίνα κει κοντά Μα αυτό που βλέπω μόνο κόσμο να με χαιρετά. Τι ειν’ αυτό που τους τραβάει που τους έλκει πάνω μου Μην να είναι η ομορφιά μου; μήπως ειν το κάλος μου; Τρίβοντας τους οφθαλμούς μου δε πιστεύω τι θωρώ Έρχεται με δυο μπουκάλια Θεέ μου, δε θα κρατηθώ Της απλώνω την πατούσα και την ρίχνω καταγής Της αρπάζω τα μπουκάλια κρίμα για την τύχη της. Μα πετάγετε ολόρθα βλέπω κόκκινη ουρά; Θες λοιπόν μια συμφωνία με ρωτάει βροντερά Όλα γύρω κοκκινίσαν φλόγες να με τριγυρνάν Φέρτε μου να υπογράψω το κορμί μου λύγισαν. Τα μπουκάλια μου αν θέλεις θα υπογράψεις με ψυχή Κι απ το σώμα σου θα πάρω μια σταγόνα κόκκινη. Καθώς έρχεται κοντά μου με τρυπάει στα πλευρά Και μου παίρνει μια σταγόνα με την σέξι την ουρά. Όλα γύρω παγωμένα το κορμί μου δροσερό Και αυτή μες τα λευκά της μου προσφέρει ένα νερό. Κόκκινα της λέω φορούσες πριν από μερικά λεπτά « Έλα τώρα ξεκουράσου, θα τα πούμε αυτά μετά» Καθώς φεύγει την κοιτάω Μα τα μάτια με γελούν Οι γοφοί της μες τα άσπρα Κόκκινα χαμογελούν…

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΓΑΛΑΖΙΟ ΜΕΛΑΝΙ (-) Νύχτα μόνος στο μπαλκόνι Να σ’ αγγίξω προσπαθώ Τώρα είσαι νιώθω μόνη Ψάχνω λόγους να σε βρω Λευκά γράμματα σου γράφω Με μελάνι γαλανό Μες τη θάλασσα το ρίχνω Κι όταν φτάσει θα σε βρω Θα’ με δίπλα σου με λέξεις Με σημάδια στο χαρτί Λες να φταίει η αλμύρα Που δεν έχουμε βρεθεί; Κι όπως πάει να ξημερώσει Ρίχνω βλέμμα στο βορρά Μια ανάσα απ τα χείλι Το μπουκάλι στη στεριά

326

327

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ίριδα (-) Ξερίζωσα απ τη νυχτιά Και πήρα το σκοτάδι Κι απ τη τρελή μου τη καρδιά Της ρούφηξα το αίμα Με μαύρο και με κόκκινο Νύχτα μες τη καρδιά μου Έβαψα με δυό χρώματα Όλα τα όνειρα μου Μου έδειξες την ίριδα Μου είπες, κοίτα πόσα Γιατί με δυό να πολεμάς Αν σου αξίζουν τόσα.

328

329

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Ταξιάρχης Δανέλης

Αλκυονίδες μέρες (-)

Εν πόλει (-)

Σαν φυλλοβόλα δέντρα μέσ'το άσπρο του χειμώνα να στέκουν πλέον έμαθαν τα όνειρά μου μόνα. Και ήρθαν μπόρες, ήρθαν χιόνια, κάποτε λυγίσαν. Τους έμαθα υπομονή, που δεν επεθυμήσαν. Αιώνας οι βδομάδες και ας κύλησαν σαν σφαίρες -στο τέλος πάντα έρχονται αλκυονίδες μέρες-. Τα όνειρά μου άνθισαν και δώσανε καρπούς -ελπίδες- τους αδύναμους να κάμουν δυνατούς. Δε βρίσκουνε ν'ανθίσουνε τα όνειρά τους μέρος εκείνων που δεν πίστεψαν πως τέλειωνε το θέρος. Αλλά εσύ που τις ελπίδες έθαβες στο χώμα, περίμενε, δεν έφτασε η άνοιξη ακόμα.

Σε πέντε τοίχους κι ένα πάτωμα, κελί. Μόνοι δέσαμε τα χέρια και το κλειδί πετάξαμε ξαργού. Πόσο κοντά να έρθουν δύο άνθρωποι, που τι κάνει κάθε βράδυ ο ένας, ο άλλος να μαντεύει; Χτίζαμε πόλεις για να μείνουμε μαζί -χαρά στον πολιτισμό μαςκαι κανείς δε λέει πια κουβέντα. Το πάχος πέντε δάκτυλα και τρία μέτρα ο τοίχος -διαμερισμάτων στοίχοςκαι δε μιλιόμαστε. Το πλευρό μου σαν γυρίζω τις ανάσες σου το βράδυ τις ακούω στο σκοτάδι, μα δε βλεπόμαστε. Κι αν κάτι έμεινε τον κόσμο να φωτίζει, ο ήλιος, καλά κρυμμένο, τελικά, κι εκείνον τον αφήσαμε.

330

iTravel poetry.com

331

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Νυξ (-)

Ενηλικίωση (-)

Στο σκοτάδι της νυχτιάς που βγαίνουν τα φαντάσματα, Μεσ' από της πόλης τα στενά και τα χαλάσματα, είδα τον κοσμο να γερνά, να χάνεται στη λήθη. Φρίκη! Αυτό που κάποτε περνούσα παραμύθι. Είδα νέους πεθαμένους να κείτονται στους δρόμους, να πίνουνε οινόπνευμα, να φτύνουν υπονόμους, να τραγουδούν για τη ζωή, λες και ζωή έχουν ζήσει, να αγαπηθούν ζητούν, χωρίς να έχουν αγαπήσει. Και τότε δράκοι φάνηκαν που κόλαση ξερνούσαν κι αυτοί με ξύλινα σπαθιά νωχελικά τραβούσαν. Κάθησα και σκέφτηκα σαν έκλεισα τα μάτια σε μια στιγμή τα όνειρα πως γίνονται κομμάτια. Εκεί που πίστεψα πως δεν υπάρχει πια ελπίδα, στο βάθος στον ορίζοντα φάνηκε μία αχτίδα. Είναι ο ήλιος που κάνει τον κόσμο να ξυπνήσει και τη ζωή που του &#39;ταξαν να θέλει να κερδίσει.

Από μικρούς μας τραβούσαν τα φώτα, ο κόσμος όλος θαύματα γεμάτος νομίζαμε, μα &#39;χαμε κάνει λάθος - καράβια στο λιμάνι δίχως ρότα -. Σου τάζουνε και λεν&#39; πως σ&#39; αγαπούνε. Ο κόσμος ψεύτικος απ&#39; άκρη σ&#39; άκρη. Κανείς δε ρίχνει πλέον γι&#39; άλλον δάκρυ και μόνοι τους αρκούνται να πονούνε. Και τώρα πια σαν άλλοι Μακεδόνες, τα όνειρά μας ψάχνοντας στη μάχη πλανιόμαστε στα πέρατα της Γης. Της δόξας και του εγωισμού θαμώνες σαν κάναμ&#39; όνειρα, παιδιά, μονάχοι, που όλοι είχαμε τάσεις φυγής.

332

iTravel poetry.com

333

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (-) Μια απόγνωση θεριεύει σα Λερναία Ύδρα στα στήθη μου και διαλύει το φωτεινό γαλάζιο του ουρανού κατακερματίζει την ώχρα της γης στο τέλος του καλοκαιριού σφάζει τα μικρά πράσινα δέντρα, που σκαρφάλωσαν το λόφο πετώντας ψηλά, ξεραίνει τα ορεινά λιβάδια στις αναβαθμίδες στεγνώνει τη δροσερή αύρα της θάλασσας κόβει τα διάσελα στα δυο τα βουνά σε ψηφίδες κόβει τα χέρια μου σε δάχτυλα την ψυχή μου σε ώρες τη ζωή μου σε σκοτεινές αναλαμπές πόθων κι όλο μου το είναι σε σκληρά βότσαλα ασύνδετα το ένα με το άλλο για πάντα σκληρά για πάντα λεία για πάντα επίπεδα.

Ηλιοστάλακτη Κόντου Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ (-) Εγώ ο γητευτής των ονείρων παραδίνομαι στις φλόγες εξιλαστήριο θύμα, κολυμπώ στην ευωχία θαλάσσιων λειμώνων, όπου ακινητεί η ζωή λουσμένη στο φως. Η ακτή του ονείρου σιμά μου αναδεύοντας μνήμες από πετάγματα αγγέλων. Εγώ ο ανδρείος της ηδονής παραδίνομαι στην οδύνη κάθε σκοτεινού πόθου φερμένου από το έρεβος. Παραληρώ και χύνονται άστρα από το στόμα μου, εξορίζουν το σκοτάδι στέλνοντας φωτεινές αναλαμπές χιλιάδων ετών, ενώ οι αιώνες παρακολουθούν αμέτοχοι. Εγώ ο ιατρός των ελπίδων παραδίνομαι εκουσίως στην ομίχλη των καιρών καρτερώντας το αγιάζι των πικρών ηδονών να κατρακυλήσει από το βουνό στον πράσινο κάμπο και να σκορπίσει όλες τις ανόσιες επιθυμίες του χτες, του σήμερα, του αύριο. Εγώ ο πλάνητας και άστεγος καταυγάζω με τη διαφάνειά μου το άπαν χωρίς δικές μου επιθυμίες. Εγώ η μνήμη του κόσμου αυτού και των αλλότριων ταξιδεύω με τον ίδιο πάντα τρόπο στέλνοντας μύρια χτεσινά κύματα στο παρόν. Εγώ ο γητευτής των ονείρων ονειρεύομαι ακίνητος πως μένω κάποιαν φορά στο τέλος του κόσμου να αφουγκραστώ την εκκωφαντική σιωπή του όλου.

334

335

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΠΙΓΝΩΣΗ (-) Κλείδωσα την καρδιά μου στον έρωτα πλήρωσα με το κορμί μου ανεξάλειπτο άγος από το αίμα της γενεάς μου. Χώρισα την ψυχή μου στα δυο: ένα μερτικό για την απελπισία κι ένα για τον έρωτα. Όλα καλώς καμωμένα χωρίς κρίση. Ο κλήρος μου στη ζωή αποδεκτός. Γυρεύοντας το απόλυτο γαλήνεψα ψηλαφώντας με τα χέρια μου σαν τυφλή την περίμετρο του Θεού. Σα ριπίδι άνοιξε ολόγυρά και μέσα μου ο νέος κόσμος.

ΣΙΩΠΗ (+) Σύννεφα πυκνού κουρνιαχτού κάλυψαν τις ελπίδες μας καθώς βαδίσαμε πάνω στη ράχη της έρημης γης. Στη θαλασσινή σπηλιά προσευχηθήκαμε και τους λυγμούς μας αφουγκράστηκαν ακόμα κι οι θεοί άλλων καιρών, σκιές που περνούσαν πίσω μας σαστισμένες από το θρήνο: οι Κάβειροι κι ο Ποσειδώνας. Στεγνοί χωρίς καμιάν ελπίδα πια ανηφορίσαμε καταπάνω στη μοίρα μας ανυπόμονοι να ριχτούμε σε καινούρια περιπέτεια. Τα πλάσματα του αέρα, τα πλάσματα του νερού αμέτοχα . Στα αυτιά μας ακόμα αντηχεί το υπόκωφο τραγούδι του νερού καθώς έσκαβε τη βάση του βράχου μέσα στη σπηλιά. Στο τέλος της νεότητάς μας, στην υστερνή γωνιά των άστρων βρήκαμε τη σιωπή. Κι εκεί μες στην αγκαλιά της γνωρίσαμε τον κόσμο από την αρχή.

336

337

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (-) Πνοές ανατολικού ανέμου -κουβαλώντας όλη τη σοφία από τις εσχατιές της γης μου, ταράζουν συθέμελα τα κυπαρίσσια φρουρούς στην άκρη του δρόμου χαράζουν κύματα ορμητικά στα πράσινα λιβάδια με το ψηλό χλωρό χορτάρι της άνοιξης, σωρεύουν σύννεφα στις κορφές των χιονισμένων βουνών, καθαρίζουν τις ψυχές μας με τη φρεσκάδα του νερού στα ρουθούνια μας κι απελευθερώνουν τις καρδιές μας από τα παλιά όνειρα που ακόμα δεν εκπληρώσαμε ξαναδίνοντας στις ψυχές μας όλη την ανεμελιά μιας ακόμα παιδικής ηλικίας χαρούμενης, τρυφερής και ελπιδοφόρας.

338

339

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ειρήνη Ντίνα

Σαν το βαρκάκι στον γιαλό που μοναχό αρμενίζει έτσι μονάχος μου κι εγώ κανείς δεν μ’ αραδίζει

Στη μάνα (-)

Σαν πότε ήταν που γέννησες και βλάστησε η ψυχή σου σαν του βασιλικού κλωνί άνθισε η ψυχή σου

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η απουσία (-)

Όλοι το ξέρουν πως πονώ πως κλαίω για τα σένα μα ο πόνος μ’ έκανε θεριό με μάτια αγριεμένα

Στα χέρια σου το κράτησες το αγριολούλουδό σου κι ήταν το πρόσωπο αυτό αρχή σου και σκοπός σου

Μες στης νυχτιάς τον πυρετό τα μάτια μου σαν κλείσω ΄κει μισοκοιμισμένος πια για λίγο θα ηρεμήσω Μα η φωνή μου μαρτυρά τον ξάγρυπνο καημό σου μέσα στο παραμιλητό ζητά το πρόσωπό σου.

Σου άξιζε να την γευτείς αυτήν την πρώτη τέρψη σαν μια γυναίκα δυνατή που ξέρει να παλέψει Στους κάμπους τσακιζόσουνα στα βράχια δρασκελούσες να βρεις νεράκι και ψωμί δύσκολα που το ζούσες Το χάδι όμως δεν του ΄λειψε το γέλιο, η αγκαλιά σου γιατί ήσουν μάνα μου εσύ για όλα η γιατρειά του Μάνα σε λεν κι έγινε αυτό το κύριο όνομά σου το γράφουν οι ρυτίδες σου τα γκρίζα τα μαλλιά σου

340

341

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Επίκληση στην αγάπη (-)

Μ’ ασημένιο και χρυσό θα στολίσω τον λαιμό σου θέλω να γίνω ο καλός σου Αχ πόσο σ’ αγαπώ

Μικρή μου άκουσέ με μυστικά έχω δυο λόγια να σου πω ξεχωριστά απ’ την ψυχή μου είναι βγαλμένα και απευθύνονται σ’ εσένα μοναχά

Ρόδο μου Ρόδο μου και κυπαρίσσι Κρύα, κρυσταλένια βρύση Θα ‘ρθω να σε βρω

Περίμενα για σένα στοϊκά Πέρασα θάλασσες, φουρτούνες και βουνά Ήταν για να σε συναντήσω Και την αγάπη να γνωρίσω αληθινά

Να σε βρω Να σε βρω να σου μιλήσω Την καρδιά μου να σ΄ ανοίξω Πριν να μαραθώ

Σε προσκαλώ Ν’ ακολουθήσεις την ζωή μου στ’ ανοιχτά Γίνε στον χάρτη μου πυξίδα μια βραδιά Παντοτινά

Μήλο μου Μήλο μου και μανταρίνι Και κανένας μην με κρίνει για ό,τι κι αν ειπώ

Σε προσκαλώ Να ζωντανέψεις τα όνειρά μου μαγικά Η αγάπη μου για σένα είναι φωτιά Πυρκαγιά

Μόνο εγώ θα κουρσέψω για τα σένα Σ’ αγαπώ δεν είναι ψέμα Κι ας είναι για καλό

Σε προσκαλώ Ανοίγω δρόμο Και χαράζω ουρανό.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πρόσκληση (-)

Του φεγγαριού το στόλισμα τα μάτια σου έχουν πάρει το θέλει απόψε κι ο ουρανός να γίνουμε ζευγάρι.

342

343

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Παναγιώτης Σερ. Χανός

2. Το Πεπρωμένο

1.Μνήμες (-) Κρύβονται σαν λησμονημένες μελωδίες βουβές, σε πλήκτρα διάφανα, ηλεκτρικά, εμπύρετων εγκεφαλικών κυττάρων και εξουθενωμένων αισθαντικών νεύρων, αόρατες, σε πέλαγα απρόσδεκτων εκκρίσεων, σε ωκεανούς δακρίων και γενετήσιων χυμών αχόρταγες, οι μνήμες, όλες, καραδοκούν…

Κάθε που, η σκιά του Ήλιου, πέφτει ο Πλούτωνας βγαίνει απ’ τη φωλιά του κρύβεται η φτωχή Σελήνη τρομαγμένη, βγαίνουν τα ξωτικά που είναι από κάτω.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τα σπίτια παίρνουν άλλο χρώμα, τα αυτοκίνητα αργά σαπίζουν κι οι ήρωες με λερωμένο στόμα μεσ’ τις σελίδες ξαναγυρίζουν.

Σαν τις ομίχλες που αγκαλιάζουν νοερά, τις πλάτες πράσινου βουνού δίνοντας την απατηλή εντύπωση ενός μεγαλόπρεπου ουράνιου θόλου, ασφυκτικά, οι μνήμες ζώνουν τη ζωή μας, με αγωνία, για να μας προσφέρουν ευτυχία, όμως, πασχίζουν ανεπιτυχώς.

Με αγωνία πρόγραμμα του σκότους, τ’ αραχνιασμένα βιβλία καρτεράνε για μαγικές ιστορίες “χόκους πόκους”* που καμπυλόγραμμες τροχιές ακολουθάνε. Ο γερό Ζωδιακός λάγνες στροφές γυρνάει με τα μυαλά του απ’ το μεθύσι μαδημένα σε ένα μοναχικό ζώδιο σταματάει και τ’ άλλα τραβιούνται πίσω μαγεμένα.

Οι μνήμες δεν πρέπει ευτυχία να χαρίζουν πρέπει, μονάχα την ψυχή να γαργαλάνε, τον νου μας να εγείρουν κι όχι να ναρκώνουν, σα να’ ναι άχνη ζάχαρης, σα να’ ναι κόκκοι γύρης, να γονιμοποιούν τα φύλλα της καρδιάς μας με μια απατηλή υπόσχεση, μια μάταιη ελπίδα, μ’ ένα λυγμό δροσιάς στην κάψα τού καλοκαιριού.

Σε σκοτεινόχρωμο μεγάλο ποταμό στρατιά από γοργόνες στροβιλίζει στο στοιχειωμένο του, κρυστάλλινο νερό το πεπρωμένο, με μια βάρκα, αρμενίζει.

*χόκους πόκους= μαγικό ξόρκι που αποδίδεται στους αλχημιστές του μεσαίωνα

344

345

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

3. Παγκόσμιο Χωριό* (-)

4. Λεγεώνα Φαντασμάτων (Ζόμπι) (+)

Σε υποχθόνια, σπειροειδή λημέρια την άσπλαχνη τρεμούλα σου σκορπάς σβουρίζεις την υδρόγειο στα χέρια και με υποψία την πλάτη σου κοιτάς. Σε θέατρο πολέμου, σε βρώμικη αλάνα αναπτερώθηκες με πνεύμα τρωκτικού**, με σχέδια ανήθικα και στοιχειωμένα πλάνα ροκάνισες με δόκανα του ποιητή τον νου. Ένα στοιχείο σου λανθασμένα τυπωμένο κάποιο λογισμικό σου άστοχα βαλτό μεσ’ τα ιδρωμένα δάχτυλα μας καθορίζει τον έξυπνο, τον βλάκα, τον κακοποιό, τον άτυχο, μα και τον ένα τυχερό. Λουσμένα με φωτιά τα κύτταρα σου βουλιάζουνε στον χόχλο του νερού τσιρίζοντας με τρόμο η καρδιά σου εξαφανίζεται σε σύννεφα καπνού. Κι όταν ανήμερα των «Αγίων Ποντικών» από τη μαραμένη σάρκα θα γλιστρήσεις θα γίνεις βόμβος στις οθόνες των πομπών και το άθυρμα σου απ’ την αρχή θα αρχίσεις.

Στου ανθυπίλαρχου το σκούρο γένι φυτρώσανε του χρόνου μανιτάρια και στη φιδίσια ζώνη που το σπαθί του δένει, τυλίχτηκαν σαν δίχτυ τα χορτάρια.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κι εμείς οι άλλοι γυρνάμε σαν χαμένοι σέρνοντας την ομίχλη στα αχαμνά μας, πάνω στα άθλια ψωράλογα μας γαντζωμένοι κι έχοντας ένα μαυροσύννεφο κοντά μας. Compañeros Conquistadores*, μη νοιάζεστε, του σκοταδιού ο κλέφτης δεν πήγε μακριά, κι όσα καράβια γλιστράνε απ’ τα νερά στης φαντασίας, τη χρυσή πλεκτάνη, δέστε. Με του Δον Χουάν τον μεσκαλίτο** κι απ’ των Ίνκας τους μεγάλους δρόμους είδανε τα μάτια του γέροντα Πεπίτο τυχοδιώκτες, νέγρους παρανόμους. Τώρα σαν ένα σμάρι ξεχασμένο στης Ιστορίας και του λήθαργου τη λήθη αργοβαδίζουμε σε έδαφος στρωμένο τα βήματα μας δεν αφήνουν πλέον ίχνη.

*«Παγκόσμιο Χωριό»= όρος του Καναδού φιλόσοφου, μελλοντολόγου και θεωρητικού των επικοινωνιών Marshal Mc Luhan που αναφέρεται στην κυριαρχία της τεχνολογικής εξέλιξης και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο πλαίσιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. **τρωκτικό= έμμεση αναφορά στο λεγόμενο «ποντίκι» (mouse) των computers. Το μικρό, εξυπηρετικό περιφερειακό που με πολλή προσπάθεια θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με το τρωκτικό από το οποίο πήρε το όνομά του.

*Compañeros Conquistadores (Κονπανιέρος Κουανκισταδόρες)= Σύντροφοι κατακτητές στην ισπανική γλώσσα. Το κύμα των ένοπλων τυχοδιωκτών της Ιβηρικής που εισέβαλε στην Αμερική. **μεσκαλίτο (μεσκαλίνη)= ισχυρή ναρκωτική ουσία που περιέχεται στους κάκτους Πεγιότ. Αναφορά στη «Διδασκαλία του Δον Χουάν» του Carlos Castaneda.

346

347

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5. Cuchillo* (+) Στην Ανατολή δεν κάνουνε αμβλώσεις για την τιμή τους, κάνουν μονάχα χαρακίρι, είπε η Κουτσίγιο* και το μακρύ σπαθί της ανάμεσα στα στήθη της, βύθισε βαθιά. Τα μάτια μου βουρκώνουν, πονάω σαν σε κοιτάζω, οι πόθοι με ματώνουν, στη σκέψη σου τρομάζω. Χρόνια στα καράβια, χιλιάδες λιμάνια ποτέ μου δεν είδα τέτοια ομορφιά, αχνός, το αίμα απ’ τη φρικτή πληγή της στο φως του Ήλιου, λαμπάδιαζε δειλά. Τα δάκρια στεγνώνουν το σάλιο μου στα χείλη, -Μη φεύγεις, σου φωνάζω, μα έχεις ήδη φύγει. Στο βάθος της αφίσας, αληθινή φαντάζεις, ο ανεμιστήρας σου σπρώχνει τα μαλλιά, τα πόδια μου μουδιάζουν με λίγη νικοτίνη κι η σκέψη μου σαλπάρει σ’ απάτητα νερά. Πονάει το μυαλό μου, ποτέ δεν ταξιδεύω, χαμένο όραμα μου σε γέλασα ξανά κι απ’ όλες τις αλήθειες, που λέω στον εαυτό μου, μονάχα στ’ όνειρο μου, σε είδα μια φορά… *Cuchillo (κουτσίγιο)= μαχαίρι στην ισπανική γλώσσα (επειδή και τα όνειρα έχουν ταυτότητα).

348

349

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

# 2. Κόκκινο δάκρυ (-) Ήρθες στη ζωή μου σαν κομήτης που έλαμψε και γέμισε με κόκκινο χρώμα την Ψυχή μου. Φώτισε τις αισθήσεις μου και χρωμάτισε τα βράδια μου. Κάθε σκέψη μου, συνοδευόταν από το γλυκό χαμόγελο σου και χόρευε στον ρυθμό σου Κάθε λέξη σου, αγκάλιαζε τα χαμένα μονοπάτια της Ψυχής μου Τώρα, μονάχα ο ήχος ακούγεται από τα τραγούδια τους σ’ αυτό τον έρημο τόπο Κι οι σκιές, κάπου εκεί, γλεντούν με τον πόνο πάνω σε νότες της καρδιάς μου Έφυγες, σαν άγνωστος ταξιδευτής Ποιος ξέρει για που! Ίσως αναζητάς να απολαύσεις χαρές, σε άλλα γνωστά ή και άγνωστα μέρη Ποτέ δεν μίλησες γι’ αυτά! Έφυγες, κι έμεινε η Σιωπή Αυτή τώρα, προσφέρει ήχους μιας μελωδίας που ξεγυμνώνουν και αποδυναμώνουν την Ψυχή μου Όλα ερήμωσαν και σκοτείνιασαν στις σκέψεις και τις νύχτες μου Μόνο το δάκρυ της Σιωπής αγκαλιάζει το κορμί μου Μέχρι που χάθηκε κι αυτό, κάτω από ερείπια που δημιουργούν τα συνήθη λόγια της Ψυχής σου!

Έλενα Καλαποθάκου # 1. Αφηρημένη Τέχνη (-) Οι άνθρωποι μαραίνονται! Όταν ζουν στη φυλακή τους. Κανένας καρπός δεν ευδοκίμησε σε σκοτεινά μέρη. Κανένας ανθός δεν κατάφερε να προσφέρει τ΄ άρωμα του. Μήτε κήπος να ανθοφορήσει σε ανθρώπου Ψυχή που ήσαν καμένη γη. Οι άνθρωποι ζωντανεύουν! Όταν ζουν την ελευθερία τους. Ο νους, πλημμυρίζει απ΄ όνειρα. Τα χρώματα του ξεχύνονται σ τους δρόμους της Ψυχής, με τέτοια ορμή που μοιάζουν σαν καταρράκτης. Μην περιμένεις κάτι… Ψάξε να βρεις, τα χρώματα που επιθυμείς. Εκείνα, θα βοηθήσουν τη δύναμη της ζωής σου. Ζωγράφισε, και δώσε άλλη μορφή στην Ψυχή. Κι εκείνη, θα γοητευτεί από τις πινελιές σου…

350

351

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

# 4. Μην το αναλύεις (-) Ο πόνος, αιχμαλωτίζει την Ψυχή! Για αυτό δεν πρέπει να μείνεις εκεί, προσφέροντας στη δίψα σου πικρό δάκρυ. Να φεύγεις, όσο πιο μακριά μπορείς Να τρέχεις, κι ας σε πονάει, δίχως να γυρίζεις το κεφάλι. Να αναζητάς το φως, εκείνο που μοιάζει με την λάμψη των αστεριών. Την νύχτα, τ΄ αστέρια φέγγουν τόσο δυνατά και τρυφερά που όσο τα κοιτάς σε χαλαρώνουν και σε κοιμίζουν αντί να σε ξυπνούν. Μην κάνεις το λάθος και τα μετρήσεις! Όλη η ουσία θα χαθεί… μαζί μ΄ αυτή κι ο δρόμος, που σ΄ οδηγεί στο φως της ζωής. Γι΄ αυτό, τρέξε μακριά από την φυλακή του πόνου Μην εγκλωβιστείς και φοβηθείς Περπάτησε σ΄ ένα δρόμο που μόνο φως θα φέρει, στην Ψυχή.

# 3. Ήχοι και Χρώματα (-) Άκου ήχους, που ζεσταίνουν κι αγκαλιάζουν την σιωπή μου! Ο αέρας, τους φέρνει κοντά μου κι αγγίζουν το κορμί μου. Χορεύω στον ρυθμό τους και τα χρώματα τους ακτινοβολούν, σαν άστρα στις σκιές της Ψυχής μου. Δεν έχει σημασία αν η μελωδία τους είναι γνώριμη στ΄ αυτιά μου. Ρώτα με καλύτερα, πού φτάνει τ΄ άκουσμα τους! Κι εγώ θα σου πω σιωπηλά, Όσο γεννιούνται από τα βάθη της Ψυχής μου, Ηχούν δυνατά, πολύ δυνατά!!! Μέχρι εκεί, που ενώνεται το μπλε της θάλασσας με το γαλάζιο τ΄ ουρανού κι ακόμη πιο πέρα… Ηχούν τόσο δυνατά, που το σώμα κυριεύει η ελευθερία κι η Ψυχή αρχίζει να τραγουδά. #

352

353

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

# 5. Σκιές (-) Άκου, τους ψίθυρους που χορεύουν μες στο νου σου Δύο φωνές ορίζουν τη ζωή σου Η μία, έρχεται από τα βάθη της Ψυχής σου Η άλλη, τρέχει Μες στα κόκκινα κυλά σε κάθε σημείο του κορμιού σου Η μία, σου μιλά μα δεν απαντάς Σε κοιτά, μα δεν βλέπεις Σε αισθάνεται, μα δεν έχεις τη δύναμη να νιώσεις Η άλλη, δυνατή και φλογερή αλλάζει τον ρυθμό σου Χάνεσαι στον παλμό της Πετάς με τα μαγικά φτερά της Καίγεσαι μες στις φλόγες της δίχως να σ΄ αγγίζει ο πόνος της Χορεύεις, μα δεν κοιτάς Παντού φωνές, μα δεν ακούς Ελεύθερος περπατάς, μα δεν νιώθεις Για λίγο, μονάχα για λίγο αγκάλιασες την σιωπή σου Ήρθε κι έφυγε σαν χελιδόνι Τύφλωσε την ηδονή σου Τρέλανε το νου σου Στο δρόμο που διάλεξες, ντύσου με την φωνή της Ψυχής σου! Η μία… σου μιλά Η άλλη… σε τυφλώνει!

354

355

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΑΣΟΥΛΑ ΒΟΥΤΣΙΝΑ

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Εκείνη (+) Τρεμοσβήνει το φως από το πράσινο λαμπατέρ. Καπνός πνίγει την πολυθρόνα. Ασφυκτιά. Το τσιγάρο δίπλα καπνίζει ανέγγιχτο. Η πένα δεν έχει μελάνι. Στέρευσε. Υγρό χύνεται· Κάτι κόκκινο μπολιάζει το κιτρινισμένο χαρτί. Δύο τούφες, πέσανε στο παγωμένο γραφείο. Άδειο το βάζο· Δίχως ζωή. Εγκαταλείφτηκε από τη συντροφιά των λουλουδιών. Τελείωσε το οξυγόνο.

Αντάμωμα (-) Κράτησα το χέρι σου να λάβω λίγο θάρρος. Μ’ έπιασαν τα κλάματα. Ζήτησα ένα δάκρυ σου. Μου χαμογέλασες ειρωνικά. Με χάιδεψες απαλά. Με μίσησες αρκετά. Έφυγες γοργά. Κυνήγησα τη σκιά σου μάταια μέσα στη νυχτιά. Έπεσα χάμω και έσκαψα βαθιά. Στη γη εκρύφτηκα. Σε ένιωσα κοντά.

356

357

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αντίο (-) Σε κοίταξα στα μάτια με όλη μου τη δίψα. Παρατηρούσα κάθε σου κίνηση. Τα βλέφαρά σου πάλλονταν σαν χορδές από κιθάρα. Λέξεις σκληρές, δυσαρμονικές έρρεαν από το στόμα σου και χύθηκαν σαν χείμαρρος. Πνίγηκα εντός τους. Με καταβρόχθισαν οι Μοχθηρές. Με έγδαραν οι ακονισμένες καταλήξεις τους. Μπερδεύτηκα από τον έρωτα των ματιών σου και το νόημα των λέξεων σου. Οι πράξεις ή τα λόγια πληγώνουν, ή αυτά που τα συμπληρώνουν; Σίγουρα σε χαρακώνουν. Εκείνη κι εγώ. Μαζί. Δε σ ’αγαπώ πια. Αντίο. Μία τελευταία λέξη· Συγγνώμη

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αιώνια (-) Ωδές ολόκληρες, γραφτήκανε για σένα. Είσαι μάγισσα. Ξόρκια κάνεις και παγιδεύεις. Αιχμάλωτοί σου, όλοι μας. Υπηρέτες των αναγκών σου. Χαρίζεις απλόχερα στον λαό σου Τιμές και Δόξες· Θάνατο. Θυσίες ολόκληρες γινήκανε για σε. Ποίηση, τη Τέχνη εγκλώβισες στα στήθη σου. Άφθαρτη και Αέναη σε ονομάζω.

358

359

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ειρήνη Ζουπάνη

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ (-)

ΠΤΥΧΕΣ (-)

Είναι το σώμα μου γεμάτο με ουλές. Ουλές παλιές, κουβαλημένες ουλές. Καινούργιες ουλές. Ουλές ξεθωριασμένες.

Ποια πτυχή δείχνεις στη μάνα; Ποια πτυχή σου στον πατέρα; Ποια πτυχή στον αδερφό και ποια στον φίλο; Σε ποιον έδειξες και λίγο παραπάνω Σε ποιον έδειξες μιάμιση πτυχη;

Ουλές ασήμαντες. Ουλές σημαντικές. Ουλές πλέον ξεκάθαρες αν και μοιάζαν ανούσιες.

Άραγε αν μαζευτούν όλοι αυτοί και ενώσουν τις πτυχές που ο καθένας ξέρει θα δουν εσένα;

Κάποιες από αυτές πόνεσαν. Με κάποιες; Αγάπη ένιωσα. Κάποιες ευχαρίστησαν και κάποιες δυσαρέστησαν.

Όχι. Γιατί αυτό που δείχνεις είναι μία εικόνα. Μία εικόνα εκείνου που νομίζεις ότι είσαι. Γιατί ούτε εσύ ξέρεις ποιος είσαι.

Και συνεχίζουν να εμφανίζονται και άλλες να εξασθενούν, όσο στης ζωής το σταυροδρόμι στέκομαι που οι άνθρωποι δε παύουν να περνούν.

Βλέπεις ένα είδωλο στον καθρέφτη μα είσαι εσύ; θα ξέρεις ποτέ ποιος είσαι; Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος δεν τον πετυχαίνουν όλοι.

Βιαστικοί είτε όχι, στο πέρασμά τους πρώτα χαράζουν και μετά αποχωρούν.

Μα αν θες να τον γνωρίσεις μην βλέπεις πάντα μέσα από τα μάτια των άλλων γιατί ο κόσμος είναι σκληρός και σκληρά θα σε κρίνει.

Κάθε χάραγμα και ένας σκοπός. Κάθε χάραγμα και ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης. Το καθένα απαρτίζει το εγώ, χτίζει το μελλοντικό μου εαυτό.

Γιατί αν αυτό που έβλεπαν οι άλλοι είχες γίνει, θα είχες μαζέψει πάνω σου όλες τις κακίες του κόσμου.

Και αδιανόητα φτάνει η ώρα το σταυροδρόμι να αφήσω. Το σώμα μου στη τελική του μορφή και στο νου γυροφέρνουν οι περαστικοί σαν κάτι απτή φαντασία πλασμένο. Όταν έρθει αυτή η ώρα τότε και μόνο τότε πιθανόν καταλάβω το νόημα της συνάντησης των πορειών.

360

361

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ (+)

ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ(-)

Ξύπνησα μια μέρα και ήμουν εγώ. Εγώ που ήμουν εχθές.

Εντάχθηκα και γω στη κοινωνία μας και το μοτίβο της ακολούθησα. Σχολείο, δουλειά, γάμος, οικογένεια.

Ωραίο πρωινό! Αναλογίστηκα το χθες. Πως ένιωθα χθες; Ποια λάθη έκανα χθες;

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Και πριν το καταλάβω στα δίχτυα της έμπλεξα. Χαμένος χρόνος, δυστυχία, ζήλια, τσακωμοί, χαμένα όνειρα.

Αύριο; Αύριο πρέπει να τα διορθώσω. Αύριο έχω υποχρεώσεις. Πρέπει να κάνω αυτό αύριο, πρέπει να κάνω και εκείνο.

Γιατί απτή φύση του ο άνθρωπος μιμείται τους ανθρώπους και πέφτει στη παγίδα που εκείνος έφτιαξε. Εκείνος έφερε τις δυσκολίες στη ζωή του, ακολουθώντας λανθασμένο δρόμο, το δρόμο που του δείξανε οι συνάνθρωποι του.

Τώρα; Δεν έχω χρόνο για το τώρα. Βλέπεις τα έχω αντιστρέψει. Ζω τα δύο ανύπαρκτα μέσω του μυαλού και χάνω το υπαρκτό. Το μόνο που έχω. Το παρόν.

Και μες στο λανθασμένο μονοπάτι, προσπαθεί να βρει ένα νόημα σε όλα αυτά. Μία δόση ευτυχίας. Και προσπαθεί, προσπαθεί δίχως αποτέλεσμα. Γιατί έχει τυφλωθεί και έχασε το νόημα. Όσο το μοτίβο ακολουθεί τόσο νιώθει να ασφυκτιά.

Μα νύχτωσε. Θα συνεχίσω τις σκέψεις μου αύριο πάλι.

Ξέρει,πως δεν είναι αναγκασμένος τον χρόνο του να προγραμματίζει, ούτε κάποιο δρόμο να ακολουθεί. Αλλά όπως κάθε ον σε αυτό το πλανήτη να ζει πρέπει. Ελεύθερο, χωρίς θεσμούς. Μερικά είναι πιο ελεύθερα από αυτόν, αν και σε αυτό επενέβη και προσπαθεί να τους το πάρει μακριά.

362

363

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ (-) Τελικά δυσνόητο πράγμα η φιλία. Παίρνει χρόνια να στεριώσει, να χτίσει ισχυρά θεμέλια, να υψώσει τοίχους, να σιγουρευτεί για την ασφάλεια των παραθύρων πως δεν εισβάλλουν άλλοι και την επηρεάζουν. Τέλος να φτάσει στη σκεπή. Μα όσες δε φτάσουν στην σκεπή, παρά τα όσα χρόνια και να χτίζονταν, διαλύονται. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Σαν η μεγαλύτερη καταστροφή να τις βρήκε. Σαν το μεγαλύτερο τσουνάμι να τις διέσχισε, να τις συνέτριψε και να κατέστρεψε τα πάντα, μέχρι και τα θεμέλια. Μα αυτό δεν είναι αληθινό. Η αλήθεια είναι πως η ζημιά είναι μικρή, ασήμαντη. Ασήμαντη λες και υπήρχε διαρροή και ένα δωμάτιο του σπιτιού πλημμύρισε. Αλλά φαντάζει μεγάλη. Γιατί όταν τα αισθήματα πληγώνονται δε βλέπεις μπροστά, θολώνεις. Μετά ο εγωισμός παίρνει σειρά. Σε κρατάει δεμένο. Τρέφεται από τη στεναχώρια σου. Έτσι κάτι όμορφο που πήγε να χτιστεί, μένει απλά ένα παρατημένο οικόπεδο.

364

365

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μαρία-Ελευθερία Συρίγου

«Ζωή σ’ ένα κουτί» (-)

1 (-) Ξημέρωσε ευχές. Μάτωσαν φεγγάρια στα μάτια σου. Τη στιγμή μου δεν την πρόσεξες. Την τιμή σου δεν την άφησες. Μάτωσες κι εσύ μαζί με αυτά. Έβγαλες φτερά. Με μια ανάσα φως. Έσκασες σαν πυροτέχνημα. Σκορπίζοντας χρυσόσκονη. Στην αποστειρωμένη νύχτα μου.

Βαδίζεις μόνος σου στην κορυφογραμμή που χωρίζει το φόβο από τον πανικό ή το φόβο απ’ την απόγνωση.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαθαίνεις μόνος σου τη γραμμή που παρουσιάζει τις λέξεις, τα σημεία στίξης ή τις οδηγίες σε σχήματα ζωής. Αγαπάς κι αγα-πιέ(ζε)σαι μόνος σου, δύσκολοι καιροί για πολλούς. Έτσι θέλησαν Αυτοί, έτσι χρειάστηκε γι’ Αυτούς. Επιλέγεις μόνος σου. Ανεμοστρόβιλος ή αερόστατο. μόνος.

366

367

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«κλειδαριά» (-) Το χαμόγελο σου, η φωνή σου, οι αλήθειες σου. Τα μάτια σου άλλοτε γελούν κι άλλοτε ζεσταίνουν. Η ευγένειά σου γοητευτική, καθησυχαστική σανίδα σωτηρίας επουλωτική. Κρατιέμαι, παλεύω, κι όμως λυγίζω. Έκανα την αδιάφορη, την ανέγγιχτη κι εισχώρησες. Παραβιάζεις τη ζωτική μου ζώνη. άφησα τα μάτια σου να μπουν μέσα μου άπραγη, ανήμπορη να κάνω βήμα. Λες και με βιδώνεις εκεί. Μαγνήτης πλησιάζεις πολύ κοντά Κρατάς το οξυγόνο μακριά μου. Τα δευτερόλεπτα φαίνονται ώρες. Κάνεις μεταβολή και σε απόσταση αναπνοής πέφτεις. Φαινομενικά αδιάφορη, ήρεμη, εκεί γλιστράς. Σ’ άφησα, το θέλω, το χόρταινα. Πόση ανάγκη, μιαν ανάγκη κρυφή, ανείπωτη. Ένα φως σε τούνελ σκοτεινό. πηγαίνεις βαθιά, τέρμα. Κεραυνός με ακινητοποιείς Κάτι κάνεις, συνειδητά. Ένα έντονο μετά. Λέξεις , χρώματα δειλινού, μυρωδιά θάλασσας κι άμμου χωρίς εξήγηση. Ήχοι ανοίγουν την ψυχή σαν κλειδί συναισθημάτων. Ένιωσα την ουσία. Μια αγκαλιά μου «είχε-έχει» λείψει. Κανείς, μια αγκαλιά. Τόσο δύσκολο-τόσο σημαντικό.

368

369

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Μαρία Παπαναστασίου

Μέγαρο Μαξίμου, Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Μετά το θάνατο της Χαλιμάς

Η πιο κρύα χειραψία. Κρύα σαν το στόμιο των όπλων Κρύα σαν το κενό, σαν την άγνοια ή την αδιαφορία Κρύα σαν το μέτωπο των παιδιών που έπεσαν στο δρόμο άψυχα μετά την καταστολή. Πρόσεχε να κρατήσεις το νου σου μακριά από αυτά τα παιδιά μακριά από αυτές τις οικογένειες μακριά από τους εργαζόμενους που ποτέ δεν κέρδισαν τον ιδρώτα τους, μην σου βάλουν υποψίες για ενοχοποιήσεις και κατηγορίες τόσο απεχθείς που για χάρη της ιστορίας προτιμάς να μην καταγραφούν ποτέ για χάρη της ιστορίας σβήνεις ερωτηματικά σβήνεις και όσους μείναν πίσω να πενθούν. Κράτα το νου σου μακριά απ’ όλο αυτό γιατί μπορεί στις φλέβες σου να ανάψει μια σπίθα απροσδόκητη και η θερμότητά της να απλωθεί στην παλάμη και στα δάχτυλα και η χειραψία να μην είναι κρύα πια∙ και το στυλό που θα υπογράψει τις συμφωνίες να λιώσει πάνω στο κρατικό γραφείο και να προστεθεί το κόστος του στον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν είναι συμφέρουσα η πολλή η σκέψη μπρος στη σκιά των ισχυρών. «Μεγάλη μας τιμή να στηρίξετε την οικονομία μας»… Πρωθυπουργέ, δέσε το πανί σφιχτά πάνω απ’ τα μάτια του μυαλού σου κράτα το χέρι σου παγωμένο αφού το θεωρείς εθνικά και εμπορικά συμφέρον Άσε εμάς τους αδύναμους να αρρωσταίνουμε στα σπίτια μας και τα θρανία μας να ανακατευόμαστε και να απελπιζόμαστε να τρελαινόμαστε στην εσωστρέφειά μας και ο ύπνος μας να είναι κακός. Χθες το βράδυ η συνείδησή μου ένιωσε την ψύχρα τη δική σου Σωριάστηκε και ποδοπατήθηκε σε έναν παγωμένο δρόμο του Χονγκ Κονγκ Σύρθηκε ετοιμοθάνατη να βρει ζεστασιά στα κεριά της μνήμης ενός μαθητή Μα και αυτά έσβησαν από το νερό που έριξε η Κινέζικη Αστυνομία…

Και με τα παραμύθια μαζί ζωντάνεψαν και οι εφιάλτες. Μαζί και ο εφιάλτης που έδιωξε τους ανθρώπους της Ανατολής μακριά απ’ το σπίτι και ό,τι είχαν δικό τους. Έτσι, οι εφιάλτες συνάντησαν το παιδί απ’ το παραμύθι, τον Αλαντίν στις μέρες μας. Σήμερα ο Αλαντίν ξεριζώθηκε με τη βία, με τη βία περπάτησε σε ξένους τόπους, αντιμετωπίστηκε σα σκουπίδι από ξένους ανθρώπους, πάλεψε με τη θάλασσα και βρίσκεται στοιβαγμένος σε μια στάση στη μέση του ταξιδιού του προς την ελπίδα. Νοσταλγεί τους δικούς του. Το λυχνάρι εκλάπη. Ο Αλαντίν σήμερα περιμένει με το μαγικό χαλί διαλυμένο. Όμως η λάμψη των ματιών του δεν έφυγε. Κι αν κοιτάξεις καλά ίσως διακρίνεις τον πόνο που πέρασε, μα και την αντοχή του. Και από τον πόλεμο το χαμόγελό του επέζησε. Άραγε ποιο τζίνι το έσωσε για μια ευχή; Φαίνεται πως το χαλί του μυαλού ακόμα πετάει… Θα φτάνει εκεί που απαγορεύσεις και σύνορα δεν υφίστανται. Αγαπητοί φίλοι του παραμυθιού, Τη σήμερον ημέρα πρωταγωνιστούν οι εφιάλτες. Γκρι, κραυγές, φωτιές, κλάματα, μαύρο. Φόβος, ερείπια, εκμετάλλευση, όπλα, χωρισμός. Βία. Οι άνθρωποι της Ανατολής ψάχνουν πάλι ένα σπίτι να αγαπήσουν, αλλά για την ώρα μόνο διώχνονται. Όμως το χαμόγελο του Αλαντίν υπάρχει ακόμα πανέμορφο. Η λάμψη των ματιών του δεν έφυγε. Κι αν κοιτάξεις καλά, ίσως διακρίνεις την ελπίδα…

370

iTravel poetry.com

371

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χωροχρονικό Συνεχές Μέσα σε μια αμελητέα στιγμή: ένα ουράνιο σώμα εξετράπη ελαφρώς απ’ την τροχιά του ένα κύμα του Βοσπόρου έσκασε στην ακτή κάπου κάποιος φώναξε κάπου κάποιος γέλασε κάπου μια ζωή έφυγε και αλλού ήρθε μια άλλη αλλού κάποιος προχωρούσε αφηρημένα για το σπίτι κάποιος κομήτης έγινε ορατός στη γη κι εγώ φίλησα τα χείλη του. Μέσα σε μια ακαθόριστη αιωνιότητα: ζωές ήρθαν μεγάλωσαν και φύγανε όνειρα γεννήθηκαν, συνέβησαν ή ξεχαστήκανε εκατομμύρια φωνές ακούστηκαν εκατομμύρια χείλη ενώθηκαν η ιστορία διευρύνθηκε οι πόλεις αναπλάστηκαν η φύση εξελίχθηκε τα κύματα διέβρωσαν την ακτή και την έκαναν δικιά τους ουράνια σώματα ζήσανε και έσβησαν το φως τους όμως ακόμα ορατό στη γη, κι εγώ έχω φιλήσει τα χείλη του.

372

373

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χρήστος Φραγκούλης «Άγρια Όνειρα» Καλπάζουν στο νου μου όνειρα άγρια, ζωγραφισμένα στου ύπνου τον καμβά, της μέθης ύπουλα παιχνίδια ή της μοίρας. Είδα σε αυτά εικόνες να ξεχύνονται. Μοιάζαν με του Νταλί τους πίνακες. Με ταξιδέψαν στης Γης τις θάλασσες, στα χώματα που οι άνθρωποι πατούν. Είδα καράβια ξύλινα και πάνω τους, ανθρώπους μ’ αλυσίδες στα πόδια. Είδα του Σομμ τα βαθιά χαρακώματα, της Πίνδου τους κουρασμένους στρατιώτες. Έξω απ’τα τείχη της Βαστίλης, δυο αγόρια, βαδίσαν δίπλα μου και με χαιρέτησαν. Μιας μάνας η κραυγή με κούφανε. Γύρισα και την είδα ένα φέρετρο να κοιτά – και πάνω μια σημαία. Κι ύστερα πρόσεξα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο . Μοσχοβολούσε πρωινά στη Βερόνα. Το έκοψε ένας νέος ερωτευμένος, μ’ ένα τραγούδι να το δώσει σε μια κόρη. Άκουσα γέλια παιδικά και γλώσσες άγνωστες, ζεστούς ψιθύρους έρωτα , του πάθους οργασμούς. Και τότε σαν να πέταγα, έβλεπα από ψηλά ανθρώπους να χορεύουνε και νέους να φιλιούνται. Οι αλυσίδες άχρηστες στην άκρη ήταν σπασμένες, κι οι στρατιώτες έβγαζαν γελώντας τα χακί. Μπροστά μου εμφανίστηκε μία μορφή σαν ήλιος. Με τύφλωσε φως ολόλευκο και , σαν πετούσα, ένιωθα πως ξυπνούσα μα την άκουσα να λέει: «Εσείς που βλέπετε ψυχή στου ανθρώπου το χαμόγελο, γιατί κάθε όμορφή σας σκέψη την είπατε ουτοπία;»

374

375

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Κυριάκος Λοϊζου

Αύγουστος

Ο Άλλος

Αμείλικτη η μοίρα θα δείξει, της αγάπης την αιώνια κατάντια που πάντοτε πάλευε μόνη και έρποντας ζούσε τα βράδια Αόρατη, ανυπόφορη, σαν Αύγουστος τα σώματα καίει ποτάμι στεγνό και τραχύ, σαν όνειρο πάλι θα ρέει

Κι αν δεν έρθει ο Άλλος, ο άσχημος ακόμα κι αν δεν ήρθε ποτέ ο κακός, κοιμάμαι ήσυχα απόψε γιατί θα τον βρεις, θα τον σκεφτείς, θα του δώσεις σάρκα, όψη Μα κι αν σε σκοτώσει αυτός, μην κλάψεις Σκέψου μονάχα ότι τον βρήκες, επιτέλους

376

iTravel poetry.com

377

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Μια Ανάμνηση

Γκιαούρ Ιζμίρ (Άπιστη Σμύρνη)

Εσένα να έβλεπα πάλι κι ας μην έσταζε το μελάνι στο χαρτί, η πένα θα ήταν κρυμμένη στου γραφείου τη λήθη, μακριά μου Η ανάγκη να σ΄ ανταμώσω μ΄ έκανε να γδέρνω την κόλλα, να γράφω της λησμονιάς τη σονάτα Μα γιατί να τα πω στο χαρτί και όχι σε σένα, χωρίς κάποιο φως στο σκοτάδι, έστω μια ηλιαχτίδα, να μπει να φωτίσει του σκότους το πέπλο Θυμάμαι! Σαν όνειρο ήταν και πάει, σαν άστρο σβησμένο που κλαίει Εσύ που τον θόρυβο έκανες νότα, το κλάμα που έκανες ήχο απαλό Θυμάμαι! Μα η σκέψη μου τρέχει στην άμμο κι ο αέρας θα έρθει ξανά, θα την πάρει ξανά μακριά σου, ψηλά στα βουνά θα χαθεί Μα δεν κλαίω για σένα ετούτη την ώρα, φωνάζω εμένα στα κρυφά Φοβάμαι! Τα μάτια σαν κλείσουν το βράδυ, το όνειρο θα ψάξουν ξανά δεν έχει το φως αποκούμπι, δεν έχει η μοίρα γιατρειά Ίσκιος ψηλός και παχύς, δυνατός και γερός σαν τα δέντρα Φοβάμαι! Μα σαν μπει από τη χαραμάδα ο ήλιος, την πένα θα κρύψω και πάλι

Από τα Μορτάκια ως την Μπέλλα Βίστα η χάρη σου ίδια, η αγκαλιά μα κι ο ήλιος σου όλους τους ζέσταινε Μα άπιστη δεν έγινες, μπροστάρα ήσουν, ο πόθος ήσουν Λεβαντίνοι σ΄ αγάπησαν, Μαλτέζοι κι Αρμένοι, Στο Μπουλβάρ σε περίμεναν να φανείς σαν το κύμα, μα άπιστη δεν έγινες, έρωτας ήσουν Στ΄ Αϊδίνι τα μάτια σου, στα Τράσα το κορμί σου μα άπιστη δεν έγινες, ακούω τη φωνή σου

378

iTravel poetry.com

379

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΑΒΑΛΑ

Έχω κι άλλους…

Λέξεις-κόκκαλα

Μη μιλήσεις Μην πεις πως υπάρχω. Θα εξατμιστούν τα οστά της σελήνης Η μπλε φούστα της έχει απορροφήσει το αόρατο και ανεμίζει στο γκρεμό της επανάληψης, Με κτερίσματα την τιράντα του Ήλιου και την πένα της Μικρής Άρκτου μπαίνω στον Ύπνο. Τα παπούτσια του Αυγούστου τα έφαγε ο σκύλος της όλβιας στιγμής Το μάτι της κραυγής Ανοιχτό στον Κόσμο πίνει το θνητό είδωλο από τον καθρέφτη Στο κέλυφος του κοσμικού δράματος καταλύει τη γκριμάτσα της βίας Η Κάρμεν χορεύει -ήδη νεκρήμε το αιχμηρό πάθος της ελευθερίας. γητεύει τη διαύγεια του Μηδενός και ξεμακραίνει Κάτω από την πέτρινη αψίδα της προσωπικής αντωνυμίας σκουπίζω τα αίμα των σφαγμένων εαυτών Μη μιλήσεις μην πεις πως έχω κι άλλους...

Με παραλείπω Με δίνω στο Τίποτα Άγρυπνη Γεμάτη αδειοσύνη που πάλλεται και σφίγγει τη νύχτα τα εντόσθια της απουσίας Στο μπούστο της αντίληψης ακούω αναπνέει το ανύπαρκτο Πνίγομαι από λέξεις - κόκκαλα που κατάπια λαίμαργα Συγκρούονται γρονθοκοπούνται πυρπολούνται. Αθάνατες Προβάλλουν με φτερά από τα έγκατα Πετούν στροβιλίζονται στον άνεμο της σκέψης Πανάρχαιοι δαίμονες δοκιμάζουν μια χειρονομία αλλοπαρμένης φαντασίας Δραπέτες του κενού εξαντλούν την πραγματικότητα Επιτέλους εξατμίστηκε. εξατμίστηκα Το Εγώ το απορρόφησε του Τίποτα η αφθονία

380

iTravel poetry.com

381

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Χορεύοντας νύχτα

Πληγείσα ευημερία

Τη νύχτα βαδίζοντας ακούς το βάρος σου στη γη περπατάς και μέσα σου. βλέπεις τους έναστρους συλλογισμούς σου με την πιτζάμα του χρόνου Από την κάμαρα του Εγώ μια σκιά ύπαρξης αναχαιτίζει την πτύχωση του παρόντος Αλητεύεις στα στόματα των λέξεων και με τη μουσούδα στην αναλαμπή της αφήγησής τους παύεις το ξόδεμά τους Οι βροχές τόσων αιώνων σκούριασαν τη σιδερένια Ιδέα της θέλησης Κακοποιοί δισταγμοί κλέβουν και σκοτώνουν αναρχικές αλήθειες και κανείς δεν επεμβαίνει Κάποιοι καλλωπίζουν παρακεί τη δουλεμένη ευγένειά τους κάποιοι άλλοι σκαλίζουν τη μύτη της ανίας τους Κι εσύ χαρτογραφείς το τοπίο του νοήματος με τα βήματά σου και χορεύεις την πλάνη του πλάνητα συνήθως τη νύχτα.

Οι φυσαλίδες της κυριαρχίας σε συνοριακές λάσπες εικονογραφούν την εξουσία. Το Νόημα ραγισμένο συγκρούεται με την Ιστορία και καθηλώνει με τα φώτα του την αλεπού του χρόνου. Ο τουρισμός έχει πληγεί απ’ όλες αυτές τις «ορδές απερίσκεπτων πτωμάτων» που ξεβράζονται ανυπόφορα στις απείρου κάλλους παραλίες δυσχεραίνοντας το έργο της οικονομικής ανάπτυξης και της ατομικής ευημερίας. Μη σκέφτεσαι Είναι κουραστικό και ανώφελο. Διασκέδασε στο μικρό κενό σου με τα προνομιακά σου γονίδια και να προτιμάς τις πισίνες…

382

iTravel poetry.com

383

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φωνητική πράξη Το σώμα της ύπαρξης είναι η φλεγόμενη διαδρομή της σκέψης με κάλεσμα τη Γλώσσα. Στα παράλια της λοίμωξης φωταγωγεί το Άφατο αρθρώνοντας τη Σιωπή Ποιος ακούει το κάλεσμα; Ο ικανός για ακρόαση κατακρημνίζεται αενάως στη χαράδρα της αλφαβήτας πίνει το χυμό της λέξης κι επιπλώνει το χρόνο με φθόγγους πυρωμένης εκφοράς Αραιώνει το ζοφερό συλλέγοντας ευλαβικά λάμψεις Χάριτος Ο ικανός για ακρόαση κατοικεί στον πρισματικό τόπο του ομιλείν και απαντά στην κλήση του κεραυνού τεντώνοντας τη δυνατότητα της ουσίας του

384

385

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Μύριαμ Πατρού

Το είδωλο

Λύτρωση

Το φως έπεσε αργά στην ασημένια λεπίδα. Σαν να προσπαθούσε να το αποφύγει, σαν να είχε κρατήσει στην θύμισή του, τα παλιά τραύματα. Αλλά καθώς την κόγχη πλησίαζε, είδε την λάμψη από τις φωτεινές του ακτίνες. Περήφανα, γοητεύτηκε από την ταπεινή του φύση. Και όπως ο άνεμος φύσηξε, λες και το συνεπήρε, λες και αργά το οδήγησε στην κόψη, νοερά να χαζέψει τον εαυτό του στο ατσάλινο ξίφος

Γύρισα χθες σπίτι Από το μπαλκόνι μου Και είδα το χάος Μέσα μου Να ζει Βαθιά λυτρωμένο Από ενοχές Γιατί κι αυτό Υποφέρει Που δεν κατάφερε Ποτέ Στην τάξη μου Να γίνει ένα

386

U Wr i t e

iTravel poetry.com

387

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Φωνές

Ψυχές

Φωνάζουν άραγε Ποτέ οι φωνές; Φωνάζουν μέσα μας Και κλαίνε Που ποτέ τον κόσμο Δεν γνώρισαν Που έμειναν Μέσα κλεισμένες Στο μυαλό Τους τοίχους να χτυπούν Λυσσασμένες Για λύτρωση Πεινασμένες Να ροκανίζουν Μέρα με τη μέρα Τις σκέψεις του νου Να φυτρώνουν Εκεί Το δικό τους παράπονο

Στους άδειους δρόμους Περπατάνε οι μοναχικές ψυχές Χέρι με χέρι Σταυρώνουν η μια τα δάχτυλα της άλλης Κι έτσι μπλεγμένες Γυρίζουν τα στενά Να περιγελάσουν Αυτούς Που τάχα ανάγκη δεν είχαν Ποτέ Εκείνους που δεν Τους χρειάστηκε Ποτέ Να πλέξουν και αυτοί Τις παλάμες τους Ποτέ όμως Εκείνους που Μοναχοί τις παλάμες τους Έπλεκαν μεταξύ τους

388

U Wr i t e

iTravel poetry.com

389

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Όνειρο Απάνεμο όνειρο έφτασε στο πλατύσκαλο του μυαλού μου. Ο ήλιος στον ουρανό έμενε ψηλά για ώρες και έδυε μόνο όταν νιώθαμε μοναξιά. Έλαμπε τόσο, που τα μάτια μας δάκρυζαν στην όψη του. Αλλά συνεχίζαμε να τον κοιτάμε, με τη ματιά μας θολωμένη, να λάμπει κι αυτή παρέα του. Και όπως τα δάκρυα κυλούσαν, για μια στιγμή βλέπαμε καθαρά και ξανά απ’ την αρχή. Σκουπίζαμε με τα δάχτυλα, τα μάγουλά μας κι ύστερα με τις παλάμες νωπές κρατούσαμε ο ένας το χέρι του άλλου. Και οι ώρες περνούσαν ξέγνοιαστα, με εμάς να παίρνουμε ζωή από τον παντοδύναμο ήλιο, που έκανε για μια στιγμή και μάς να του μοιάζουμε. Και όπως τα μάτια άνοιξα, οι σκέψεις έφεραν άνεμο βοριά, το όνειρο πίσω να πάρει στο ανείπωτο του μυαλού μου.

390

391

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑ

~Το ανεκπλήρωτο~

~ Ημέρες αναγέννησης ~

Υπάρχει κάτι που δεν περνάει Κι αυτό το λένε "ανεκπλήρωτο". Παραπατάει στους διαδρόμους του μυαλού σου και ρέπει ανάμεσα στην ευτυχία και την αοριστία σου. Επουδενί δεν του προσδίδεις τη δυστυχία. "Θα ήταν, λες, καλύτερα εάν..." Με το "χειρότερα" θα έπαυε να είναι όνειρο και δε θα κάλπαζε τη φαντασία σου. Άσε που θα εξύψωνε το παρόν σου και τότε , ξαφνικά, δε θα 'χες που να φτάσεις...

Ο κόσμος δεν τελειώνει με μιαν αστραπή. Ο κόσμος είναι αιώνιος. Μα εσύ, δεν είσαι. Σ’αυτή την τρομερή ευκαιρία που ξεπήδησε απ'το πουθενά, στάσου και παρατήρησε: Τίποτα δεν τελειώνει˙ μόνο εσύ. Όλα τα άλλα είναι μια παύση στους ρυθμούς της τρομαγμένης ανθρωπότητας. Όλα τα άλλα θα βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν ή να γίνουνε ξανά. Μα εσύ, πως χάνεις τον καιρό σου, λες, μέσα στους τέσσερις τους τοίχους πως να στριμώξεις, λες, την τόση δα μικρή ζωή σου. Κι όμως τώρα, εκεί, είσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια σου. Την πιο βαθιά, την πιο κρυφή, την πιο μεγάλη. Αυτήν που πνίγει τη φωνή σου. Αυτήν που μασκαρεύεται μέσα σε οθόνες και φωτογραφίες. Αυτήν που βάφει τα σημάδια της στο σώμα, στην ψυχή σου, να μην φαίνονται. Την αλήθεια σου που κάθε βράδυ ξεντύνεται και πέφτει στο κρεβάτι σου μαζί σου. Γδέρνει τη γυρισμένη πλάτη σου με επιμονή, χτυπώντας πάνω στην αδιαφορία σου. Κοιμήθηκες κι απόψε ήσυχος. Έθρεψες τις πλασματικές ανάγκες σου και άφησες τις άλλες, τις πνευματικές σου, λιμασμένες, σε μια γωνιά στο πάτωμα να σε κοιτάνε. Τώρα φοβάσαι μέσα στο μικρό δωμάτιο, μη γίνουν πια θεριά απ'την πείνα τους κι ορμήξουν να σε φάνε. Δεν είν’ η μοναξιά που δεν αντέχεται, ούτε η απομόνωση. Είναι αυτή η ωμή αλήθεια σου, που ήρθε απρόσκλητη, να σου θυμίσει πως είσαι άνθρωπος, και πίσω στη μεριά σου να σε βάλει. Κι από την άλλη, εκείνα τα ακατόρθωτα όνειρα που τα'χεις κορνιζάρει στο σαλόνι σου. Πως πάνω στην ορμή σου και στην έπαρση είπες πως έχεις χρόνο, ποτέ σου δεν κατάλαβες... Και μείναν έτσι κρεμασμένα στην κορνίζα τους κι εσύ να καθρεφτίζεσαι στο τζάμι, όπως άλλοτε: αθώος, απερίσκεπτος, αλλότριος, ζεστός, με μια ματιά άλλη. Μα μέσα σ'όλες τις αλήθειες που αρνείσαι είναι κι αυτή: τα όνειρα δεν παύονται, δεν παύουν. Κοίτα την Άνοιξη πως μπαίνει απ'το παράθυρο και σου ζητάει να ονειρευτείς˙ για όσα δεν τόλμησες. Να σπάσεις την κορνίζα σου, να βγεις από το πλαίσιο˙ να αντέξεις! Πρώτα τον εαυτό σου με τη γύμνια του, κι ύστερα όλα τ' άλλα. Να αντέξεις για όλα όσα αγαπάς, για εκείνους που αγαπάς˙ να το παλέψεις! Να φτιάξεις έναν κόσμο που θα απλώνει το χέρι. Υπάρχει ένας τρόπος για να μη χαθείς: εκείνοι που ονειρεύτηκαν δε χάθηκαν ποτέ… Μην γίνεσαι ιός που κατατρώει τα σωθικά σου. Γίνε ο σπόρος για να ανθίσει η αγάπη, η καλοσύνη, η συμπόνια. Να ανθίσει ο κόσμος όλος μέσα στην τρελή τροχιά του. Υπάρχει ένας τρόπος να' σαι αιώνιος: να ονειρευτείς πως βγήκε αληθινό το όνειρο… Και να, η μέρα η επόμενη πως θα 'ν’ καλύτερη απ 'το τώρα...

iTravel poetry.com

Υπάρχει κάτι που δεν περνάει κι αυτό το λένε "ανεκπλήρωτο". Είναι έξω απ' το παράθυρο σου κάθε πρωί. Ανοίγεις το πατζούρι και σε κοιτάζει σαν ανθισμένη μυγδαλιά το Μάρτιο. Ποτέ δε θα την πρόσεχες αν ήτανε γεμάτο το κενό σου... Μα τώρα, εκεί, χωράνε όλα... Τώρα μπορείς και βλέπεις παντού την ομορφιά του κόσμου, μα και τη θλιβερότητα του. Υπάρχει κάτι που το λένε "έρωτα" κι αν λένε οι άλλοι πως περνάει εσύ έχεις βρει τον τρόπο... Υπάρχει κάτι που το λένε "έρωτα" κάποιοι το είπαν "πόνο" - ποτέ δε μ' άρεσαν οι ορισμοί, στενεύουνεεγώ θα πω απλά δεν έχει τέρμα Με ή χωρίς τον ορισμό του, είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό: του ανεκπληΈρωτος το αβάσταχτο κενό!

392

393

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

~Τα χέρια σου~

~ Των τοίχων τα μηνύματα ~

Τα χέρια σου φτιάχνουνε ιστορίες μυθικές, στους τοίχους φτιάχνουνε σκιές, λύκους που αλυχτάνε φεγγαρόλουστες βραδιές και πλέκουνε δολώματα τα χέρια σου χαϊδεύουνε και δέρνουνε και δίνουν διαταγές σε πυρωμένα σώματα.

Προσοχή στα μηνύματα στους τοίχους. Διαφέρουν ως προς το περιεχόμενο. Κοινό όμως αυτό που μας παρακινεί το χέρι. Είναι και κάπως επικίνδυνα, μπορεί να παρερμηνευθούν, μπορεί να μπερδευτούν οι παραλήπτες μεταξύ τους, μπορεί και να φυτρώσουν από ‘κει που ουδείς σπέρνει… Κι αν έχεις κάτι να μου πεις, ό,τι κι αν είναι, μη φοβάσαι, είναι καλύτερα επί προσωπικού˙ η δημοσία γνώμη δε με ξέρει. Άλλωστε, δε μας συμπάθησε ποτέ ούτε και μας κατάλαβε. Πιο πολύ άγνωστοι της ήμασταν, δυο ξένοι. Γι’ αυτό σου λέω, επί προσωπικού. Η δημοσία χρήση είναι άχρηστη αν δεν μπορείς να αποχωριστείς τα “πρέπει”. Αποδοχή και απόρριψη πηγαίνουν πλάι πλάι. Κι αν έπρεπε να γράψω μόνο ένα τελευταίο μήνυμα, αυτό θα ήταν ένα και μοναδικό και χιλιοειπωμένο κι αν θες πεζό, μα με διαχρονική αξία. Θα γέμιζα όλους τους τοίχους «Σ’ ΑΓΑΠΩ» με κόκκινη μπογιά ανεξίτηλη. Μήπως και παρ’ ελπίδα γκρέμιζα τον τοίχο τον δικό σου…

Στα χέρια σου γεννιούνται και πεθαίνουνε κραυγές απελπισμένης ηδονής που στάζει από τα δάχτυλα Μετρούν και παίζουν μουσική ερωτικής ωδής και οι φλέβες τους που πάλλονται όταν σφίγγουν το λαιμό μου, ρυάκια πόθου, αφρισμένοι ποταμοί μες στα κρουστά και μέσα στης σιωπής τα μονοπάτια τα άηχα Κι όταν βρεθούν τα χέρια σου με τα δικά μου μπλέκουν Καθώς κουμπώνουν τα κορμιά σμίγουν για λίγο οι γραμμές μας της ζωής μα στον ιδρώτα της στιγμής μου ξεγλιστρούν το νήμα κόβουν και πεθαίνω Πόσο αγαπώ τα χέρια σου... Μονάχα αυτά να με αγγίζουν θέλω Κι αν είναι έτσι ο θάνατος να ζω για να πεθαίνω...

394

iTravel poetry.com

395

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

~ Πόσο ακόμα ν’ αγαπήσω ~ Στον τοίχο μου άφησες δυο ακόμα χαρακιές Και στο ραδιόφωνο ένας στίχος που σου μοιάζει Δες πως αλλάζουνε στα μάτια σου οι εποχές στο αποκαλόκαιρο χειμώνας πλησιάζει Η κάθε Άνοιξη μετράει τις αγκαλιές που δεν προλάβαινα ποτέ μου να σου δώσω Φεύγουν οι χρόνοι, κι άλλο αύριο έγινε χθες Κι αν ήρθε ακόμα ένα Φθινόπωρο εδώ δε θα σε νιώσω Πάντα θα σκέφτομαι κοιτώντας τη ζωή σαν μια ταινία που την τρέχεις προς τα πίσω αν κάποτε έδινες μια τύχη στο “μαζί” πόσο πιο πάνω θα μπορούσα ν’ αγαπήσω!

396

397

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Αμαλία Κοντέση

Ακόμα ερωτεύονται οι φιλόσοφοι στην Αθήνα (-)

Σκοτάδι ποιητικό (+)

Στην Αγορά των Αθηνών πλανόδιοι έμποροι στήσανε καρτέρι μήτε Αλκιβιάδης, μήτε Σωκράτης να του κρατάει το χέρι. Του Περικλή ο Χρυσός Αιών είναι σε απεργία, της γειτονιάς τον φούρνο τρέχει μιαν Ασπασία.

Ανείπωτη μοιάζει η ευτυχία εκείνων που τη Μούσα δεν ερωτεύτηκαν. Είχαν προφανώς – πόση τύχη άραγε! Ωραιότερα πράγματα να κάνουν. Αιδώ καμιά δεν ένιωσαν για την ευτυχή απλότητα της ζωής τους. Γιατί εκείνοι καταφύγιο βρήκαν σ’ ένα κορμί μόνο γι’ αυτούς πλασμένο και μια ψυχή όμοια με την ψυχή τους κι έναν φίλο – ίσως δυο – να τους αγαπούν στον παράδεισο και στην κόλαση πιο πολύ. Τυχεροί ας θεωρούνται όσοι φιλί βρήκαν να ξεδιψά τα χείλη τους και δάκρυ ξένο να κυλάει στο λαιμό τους και χάδι την ψυχή τους να ζεσταίνει. Κι ας μην θαυμάζουνε της νύχτας τους εραστές.

iTravel poetry.com

Μοσχοβολούν οι λεμονιές όταν η φύση ανθίζει, όμως Επίκουρος δεν έμεινε λεπτό να τις υμνήσει. Η Περσεφόνη κλείστηκε μέσα στην κάμαρα της. Δεν βαστά, λένε, να δει την γη πως κάμαν τα παιδιά της. Μαζί μ’ εμάς πτώχευσε της Επιδαύρου η τραγωδία, κι ας έτρεχε η μάνα το παιδί της στα ωδεία. Ακόμα αρνείται ο Αριστοτέλης πολίτευμα να διαλέξει, μ’ ατιμάστηκε η δημοκρατία που είχαμε επιλέξει. Όμως είτε στου Φιλοπάππου είτε πλάι απ’ τα γκράφιτι στο Γκάζι, πεσόντες από τον παράδεισο, με τέσσερα χέρια, δυο κεφάλια, μα ψυχή και σάρκα μία, ακόμα ερωτεύονται οι φιλόσοφοι στη Αθήνα.

Γιατί εκείνοι έγιναν ποιητές επειδή δεν μπόρεσαν να γίνουν άνθρωποι.

398

399

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Έρωτας στον 21ο αιώνα (-)

Θέατρο Ψυχών (-)

Να σου πω ένα μυστικό;

Μπήκα στην κρύα εκκλησιά, στα ψεύτικα σοκάκια σε μια γωνιά απόμερη σε βλέπω καθώς φεύγεις. Κι ειν’ το αντίο σου σου πικρό και η ζωή σπατάλη. Τα όνειρά σου κλέψανε, τα ονειρευτήκαν άλλοι.

Ξέχνα τα λόγια μου. Μικρή σημασία έχουν. Σου χαρίζω τις σιωπές μου. Αυτές να εμπιστεύεσαι.

iTravel poetry.com

Δεν την φοβόσουν τη σιωπή, δεν έτρεμες το τέλος Κι εγώ καιρό το ήξερα, σε λίγο θα ερχόταν. Και τώρα τρέμει η λογική, τρέμει μην υπακούσει στη δακρυσμένη πόρνη της, μην άτακτη ψυχή.

Κοίτα τον τοίχο. Έχει πάρει τις σκιές μας αγκαλιά. Κι αυτές παλεύουν Από δυο να γίνουν μία.

Στέκομαι τώρα προσοχή μπρος στ’ άψυχο κορμί σου στους ξεχασμένους κρίνους σου της παιδικής παγίδας και στις αξίες του τις αιώνιες που θα με κυνηγούν και στη ψυχή σου τη νεκρή που ίσως να μην πεθάνει.

Φεύγεις; Αρκεί να ξανάρχεσαι. Κι όταν λείπεις Θα σε φέρνω στο νου. Λίγο μόνο, να ηρεμεί η ψυχή μου.

Το ξέρω όμως ήδη καλά το δάκρυ μας θα σβήσει αν και η δική σου δύση θα μας κυνηγά. Εφόσον τούτη τη στιγμή, κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο γεννιέται ένα μωρό παιδί με μάτια λαμπερά.

Πες μου κι εσύ ένα μυστικό. Ψιθύρισέ το. Θα κάνω ότι δεν τ’ άκουσα. Κι εγώ.

400

401

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΟΡΕΣΤΗΣ ΡΟΥΣΚΑΣ

2) Το βράδυ των αγγέλων (-)

1) Αν δεν (-)

Καθώς χαράζει, άγγελοι ξεπηδούν απ' το σκοτάδι και φωτίζουν τις ψυχές των παιδιών. Αυτών που είναι, Αυτών που αισθάνονται., Και αυτών που κάποτε υπήρξαν.

Αν δε ζήσεις την κόλαση, πως θ' αναγνωρίσεις τον παράδεισο; Αν δεν περπατήσεις της νύχτας το μονοπάτι, πως θ' αντικρίσεις την αυγή; Αν δεν μαλώσεις με τη λογική σου, πως θ' απελευθερώσεις το συναίσθημά σου; Αν δεν αντέξεις το τσουχτερό κρύο του χειμώνα, πως θα μυρίσεις τα λουλούδια, στ' ανοιξιάτικα μπαλκόνια; Μα ... αν δεν χαϊδέψεις τα μαλλιά της, τι νόημα έχουν όλ' αυτά;

402

U Wr i t e

iTravel poetry.com

403

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

3) Ο άνθρωπος (-)

4) Αντίσταση(-)

Τι είναι άραγε ο άνθρωπος; Το σπίτι του, τ' αμάξι του ή ο τραπεζικός του λογαριασμός; Όχι..όχι, τίποτα απ'όλα αυτά δεν είναι. Το πιο κρυφό μας όνειρο είμαστε, αυτό που σε κανέναν δεν λέμε. Οι σκέψεις που κάνουμε μετά τις 3 τα ξημερώματα, όντας μόνοι και με την ψυχή μας γυμνή Το μέρος που σκεφτόμαστε, όταν ακούμε την λέξη θάλασσα Ακόμα έιμαστε οι ήχοι και οι μυρωδιές, που μας θυμίζουν το χωριό και τα παιδικά μας χρόνια. Είμαστε τα λόγια που δεν έιπαμε ποτέ, στο κορίτσι που έφυγε, και στον φίλο που δεν είναι πια εδώ. Αυτό είμαστε. Ένα βροχερό αυγουστιάτικο πρωινό, που δεν θυμόμαστε τι μέρα είναι. Και τι σημασία έχει άλλωστε;

Όσο δεν φέρουμε καμιά αντίσταση, ζούμε. Όσο όμως αντιστεκόμαστε,

U Wr i t e

iTravel poetry.com

είμαστε πραγματικά ζωντανοί, ακόμα κι αν πεθάνουμε Που να σαι άραγε; Θέλω να σε δω, όπως θέλει να δει ένας τυφλός το φως του ήλιου και ψάχνει μανιοδώς το χερούλι της εξώπορτας του. Παρ' ότι ξέρει. Ξέρει πως κι έξω απ' αυτήν θα παραμείνει τυφλός. Ξέρει αλλά ελπίζει. Ελπίζει ότι έστω θα τον αισθανθεί. Έτσι και γω, κλείνω πάντα τα μάτια μου μπρος στον ήλιο και προχωρώ, ώσπου να βρω κάποια σκιά. Κι όταν τα καταφέρνω, είναι λες και μου κλείνει το μάτι για μια στιγμή. Για τόσο λίγο, που ίσα που προλαβαίνω να φέρω στην θύμιση μου, τα δικά σου μάτια όταν κλείνουν.

404

405

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χασάν Αχμέτ ΠΕΣ! (-) Να, πλάκωσε ο ιός, Θετικός πατέρας, γιος! Σταμάτησαν οι δουλειές, Δυσκόλεψε ο βίος! Δεν λύνεται με ευχές, Δες χάνονται οι ψυχές! Αβέβαιο το μέλλον, Παλεύουν και οι αρχές! Κτύπησαν οι αστραπές, Κατέστρεψαν τις σκεπές. Τι θα κάνει ο κόσμος; Θα ξυπνήσει; Πες μου, πες!

406

407

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

MΥΡΤΩ ΒΑΞΕΒΑΝΗ

Eκβιασμός Καταιγίδας

Υπεύθυνη Θέληση

Καιρός νεφελώδης αναγγέλθηκε για ημέρα ανοίξεως Απριλίου μήνα

Τα ζάρια ρίχτηκαν εκ νέου. Τέσσερα βγήκαν γράμματα Γραφή επιτακτική επιούσια: Θ-Ε-Λ-Ω Το πόδι του εκείνο το δεξί σε ορθή γωνία ανάβει το σταυρό του αστερία. Το πόδι αυτό δικό του και δικό μου στην κλείδωση κλειδούχος όπως cle κλειδί αρθρώσεων και συναρθρώσεων της μυστικής του σάρκας.

iTravel poetry.com

Οι νεφέλες,αδαή μετεωρολόγε, είναι καιρός που μετοίκησαν κι ασπάστηκαν τη γαία ή μετανάστης αλλοδαπός ο ουρανός στη γη αφίχθη μάλλον άνευ αδείας παραμονής Και πάνω εκεί ταβάνι η θάλασσα που βάλθηκε να βρέχει αλμύρα στις ζωές των άνοστων ψυχών Αχ η υπόσχεση νεροποντής στα ισόγεια των ακατοίκητων σχέσεων των ακροτελεύτιων ανθρωποειδών «φίλων» που στέκουνε με τις οπλές περίφημα οπλισμένες

Να χαιρετάει η όψη, να επιμένει να μιλάει στεντόρεια στο χαμηλότονό του Η απομυθοποίηση ας μη φανεί πια άτεγκτη, ας μη γυμνώσει κόκαλα από σάρκες Ν’αγγίξω ΘΕΛΩ και να αρδεύσω το νερό εκεί που τέμνονται δυο σύμπαντα παράλληλα Ν’ ακούσω κύματα-κύματα τη θάλασσα που θα μ’ αρπάζει ολόκληρη στα δόντια της Βουτιά χωρίς να νιώθω βάθος, βάθος να είμαι εγώ κι όταν χωράει η χούφτα μου επάνω στην παλάμη του ζεστή το αίμα μου να ράβει ψιλοβελονιά το μέσα-έξω

Συναδέλφων ομοούσιω τω διαίρει και βασίλευε δι’ ου τα πάντα εγένετο Τιτλούχων μίζερων καθ’ έξιν ή ακόμα κατ’ επάγγελμα κατεστημένων εκ των άνωθεν εν αγνοία τους δυνάμεων των διεθνών μιντιακών ελεγκτών εναέριας συνείδησης συλλογικού παράλογου

Αλώνι η ηδονή, θέρισε-δρέψε, δρέψε-θέρισε, θρέψε το κάρπισμα του ανέμου οργίλου Θεία λειτουργία επικονίασης. Καμιά εποχή δε φτάνει. Καμιά ενοχή δε φτάνει να λιώσει μόνη η μοναξιά σε εντατική ωραίας ακηδίας. Διάβασε στο χέρι μου το αριστερό -το βλέφαρο μην τρέμει-αυτό που έγινα ΟΛΟ χωρίς περισπασμό Χωρίς τη χωρισμένη μοίρα μου μη με διαβάσεις. Ξεγέλασε τηνα να στρίψει στο μαζί Στο δάχτυλό μου το δεξί βίδωσε βέρα ακριβή την ώρα που δεν κοιτάζουν τ’ άστρα τη χαρά σου Και η σκιά μου αυτή που σιγοκαίει χωρίς τον ίσκιο της και χαμουρεύεται στα δέντρα ξύνεται στους κορμούς να βγει η πέτσα της ψυχής μου από τα φύλλα, πράσινη ανάσα του φωτός, μικρή τελεία μέχρι να κλάψει η χλωροφύλλη το χαμό της Σαν φωτοστέφανο χρυσό το ουράνιο τόξο, πολλά τα χρώματα. Κι ένα μονάχα φτάνει να πει το ναι στο πράσινό σου κόκκινο που κρύβεται στο καύμα σου, ταμπουρωμένο φως, κρυφή που είμαι εικόνα του, δομώ την ησυχία του και τρέμω μη φανεί. Βάζω σκιά για να λιανίσω φως για να κρυφτώ, μα πάλι αυτό με γδύνει Με σφυροκόπησες καλό αμόνι τύραννε ήλιε, λάβρε εραστή, τη χάλκινη μονόφθαλμή μου μνήμη την πολύφημη την τύφλωσες να βλέπει μόνο φως. Και στο σκοτάδι. Νομίζεις τάχα πως θυμόμαστε Πόσο οικτρά αυταπατάσαι. Κίβδηλους χρόνους πιάνεις στα πλοκάμια που τον αέρα επάνω εκεί χτυπάνε της ουράς σου Βούτα πιο μέσα στη χρονοσπηλιά. Όσο κι αν μέσα μείνεις τα μάτια σου σαν έξω βγεις δεν θα τα κάψεις. Εκεί θα βρεις μια ξιπασμένη σκόνη των ονείρων σουνα λέει‘’να αγαπάς να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι να αγαπάς’’ χωρίς επικαλύψεις από όνειρα άκοπα και προλαλήσαντα Και μην ξεχνάς στο τέλος να υπογράψεις Η αιτούσα Θέληση~

Α η υπόσχεση νεροποντής στους τιτανικούς επίπλαστων ανοίξεων στις προδοσίες κενόδοξων επιφανών σεσημασμένη λύτρωση εντέλει στη μακαριότητα του πνεύματος αυτών που φιλοκαλούν μετ’ ευτελείας φιλοσοφούν δε μετά μεγίστης μαλακίας Α αυτή η καταιγίδα, αιγίδα υπερκοσμική της κιβωτού του άσπιλου νου, με ποιήματα στα ιστία υπόσχεση εν’ αιθρία. Η αποκρυπτογράφηση των άστρων Δεν ξέρω πόσο κοιμήθηκα τα μάτια μαθημένα ανοιχτά και στην αγρύπνια Σαν ξύπνησα λόγια ζεσταίνονταν στων βράχων τις σχισμάδες λέξεις σαν σφήνες στις τεκτονικές του εγκεφάλου πλάκες ανοίγουν μεριές μεριές και ανατινάζουν τα αμφίρροπα σε λόγων σταθερές Δεν ξέρω πόσο έζησα ποια ενόρμηση είναι πιο μεγάλη αν είναι και οι δύο μαζί σε μία μήτρα που ξεγελιέται από το φως Άρχεται η αποκρυπτογράφηση των άστρων

408

409

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Απώλεια

Δεν ξέρω πόσο πέθανα Ξέρω ο θάνατος ήταν γλυκός σαν πεφταστέρι κι όλο κι αυτός έδειχνε πράγματα που με τα μάτια της ζωής δεν βλέπονται Ύπνος σαν μάρμαρο λαμπρό του Παρθενώνα για όλους τους αιώνες πρόσφορο και σαν λευκός παρθενικός υμένας που τρέμει στη θέα τού έμβολου μα σαν τον διαρρήξεις ύστερα ζεις για πάντα Ζεις την ηδονή του να μην είσαι να τους κοιτάς να μη σε βλέπουν κι όμως να νοιώθεις της οπτικής σου ίνας την παιγνιώδη κίνηση την κίνηση αοράτου που δεν διακρίνεται στο σκότος των ανθρώπων

Ψηλαφίζω την απώλεια κι όλο ξεφεύγει δεν πιάνεται δεν μετριέται την παίρνω αγκαλιά τη σφίγγω πάνω μου σφιχτά τη λέαινα να ζήσω πάλι Θα σπάσω τη σπονδυλική της στήλη σε ωραία μικρά-μικρά ποιήματα έτσι να μάθει να βρυχάται πιο αργά πιο αισθητικά κι ύστερα θα χώσω το κεφάλι μου στο στόμα της να της διαβάσω το εξώδικο έξωσής της Τι ζωντανού χαμός και τι θανόντος ίδια τα δόντια κι η δαγκωματιά μέχρι τα δόντια ένα-ένα να βγάλω να τα κηρύξω φυλαχτά θα σε ξορκίζω μ’ αυτό το τέλειο δόρυ το τεντωμένο μου τομάρι που δε σκούζει μόνο αντέχει και σε κοιτάει κατάματα

Ξέρω πως γράφω αόρατη κι έτσι είναι βέβαιη η ηδονή που νιώθεται στον ύπνο και στο θάνατο η μέγιστη ηδονή ελεύθερα να αγαπάς τα κρίνα και τα αγκάθια σαν άξιος πορθητής που κέρδισε το πέρας των Καιρών

Απώλεια κόρη του χαμού γέλα τώρα και γλέντα τη χαρά σου Κρατάω πάντα όμως το τελευταίο γέλιο για δικό μου.

410

411

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τα κόμιστρα των λέξεων Αξόδευτες λέξεις ζητάνε πάλι πίσω το αίμα τους ζητάν αυτόν που έμπαινε κρυφά μες στην καρδιά του κάθε ποιήματος κι άξαφνα τ’ άφησε ορφανά από τη μούσα πικρίζοντας εκείνες τις παλιές συναρμογές του πάθους τη γλώσσα που τώρα κόκαλα τσακίζει γυρνώντας μέσα-έξω το στοιχειωμένο φάντασμα των λέξεων Πώς λες αυτές να νιώθουνε στο κρύο που δεν τις πήρες σοβαρά που έμεινα πάλι εγώ να παίρνω το σφυγμό τους Ζητάνε το ψωμί τους Είπες ''καλά που διασταυρωθήκαμε'' είπα ''καλά που σταυρωθήκαμε'' δαίμονα της αγάπης Ρούφα όλο το κορμί μου κι άσε με ήσυχη, άυλη να μην ελπίζω παρά στην άλλη αναπαρθένευση του νου Πού είσαι γιατί δε βγαίνεις να με νουθετήσεις σαν πάω να αλλάξω τη ζωή σου που σε στοιχειώνει τόσο μακάβρια η αλλαγή κι η ωραία κορμοστασιά των αισθημάτων στον ήλιο εκτεθειμένη που θα’ πρεπε να δεις κατάματα όπως να δεις δε γίνεται τον ήλιο μες στα μάτια Πού είσαι να αναποδογυρίσεις τις τελευταίες μου λέξεις που’ χαν πνιγεί στο μαύρο αίμα να μου τις λευτερώσεις από το άχθος της μεταφοράς τους σε άλλη χώρα Όσα κι αν ανεβάζουν, μόνες γυναίκες μες στα υπόγεια μένουν κι άλλα Απέραντη η μοναξιά στη σάρκα του υποσυνείδητου κι αυτές οι Δαναϊδες πόσα πιθάρια ποιητικά να χρειαστούν Γυρίζεις πάλι έξω από την έρημο τούτη όπως εγκληματίας στον τόπο του εγκλήματος στοιχειό ερωμένε τραβάς απ’ τα μαλλιά τις μορφονιές τις λέξεις να μιληθούν τα βάθη, να γροικηθεί το άδειο η βάρκα που σε βούλιαξε για όσα δεν είπες σα μαριονέτα συστηματική που κρύβει καλά τα νήματα κάτω από τις μασχάλες Τράβα απ’ τα μαλλιά τις μακρυμάλλες λέξεις να σκούξουν το χαμό της λευτεριάς σου χρόνων και τον δικό μου το χαμό πάνω στις αυταπάτες που μας μοίρασες να αναγγείλουν το νόστο από τα χρόνια δίχως έρωτα Λέξεις, ας μου τον κουβαλούσατε στα χέρια σας γυμνό από την πραγματικότητα κι ήξερα τότε εγώ τι να τον κάνω.

412

413

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Γεώργιος Πλατής

Τώρα είδε το σταυρό στο σπίτι μας και απελπισμένα κλαίει.

1. (+) Μητέρα δεσμώτης

Μου φαίνεται , σαν κάτι να προσπαθεί να ειπή.

iTravel poetry.com

Κάτι που μοιάζει σαν προσευχή να λέει.

Ήρθε ο Σταυρός στο σπίτι μας για Φώτα.

Σαν την μητέρα την αδύναμη κοιτά.

Ήρθε ο Σταυρός και η αγάπη μου στον πόνο.

Χωρίς να βγαίνουν λόγια προσευχής.

Κλαίει πιο γοερά, τόσο που δεν ακούγεται.

Όλο προσεύχεται χωρίς φωνή

Σαν μια κραυγή που προσπαθεί από τα βάθη της να βγει

και όλο ανήμπορα μου κλαίει.

και όλο μέσα στα στήθη της αυτή να παραμένει. Κλαίει αυτό το κλάμα το ατελεύτητα βουβό. Κοιτά τον Ιερέα μες στα μάτια και όλο κλαίει. Σαν την μισή της Μόνα Λίζας την αναπνοή που προσπαθεί μες στους αιώνες να αναπνεύσει. Κλαίει αυτό το κλάμα, το απόκοσμα βουβό . Μοιάζει να αναβλύζει από τα πιο βαθιά του σύμπαν. Σαν προσευχή κοιτάει τον ιερέα μες τα μάτια του, πολύ βαθιά και ολάκερη μου κλαίει. Ήλθε ο Σταυρός και η αγάπη μου όλα τα κρέμασε σε Αυτόν και κλαίει. Τόσο στεγνά, τόσο βαθειά, σαν προσευχή. Για τον μαλαματένιο της τον γιο μιαν απέλπιδα βοήθεια γυρεύει. Κλαίει ολάκερη. Δεν έχει κάτι να πιαστεί. 414

415

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

2. Τι Άνοιξη είμαι εγώ (-)

3. (-) Καστελόριζο γαλάζια ματιά της Ελλάδος μου.

Τι Άνοιξη είμαι εγώ, ω Περσεφόνη. Εντύθηκα, στολίστηκα, χτένισα τα μαλλιά μου. Έγινα όμορφη αλλά για ποιόν. Για ποιους θα κελαηδήσουν τα πουλιά μου.

Μακρινή, μακρινή μου αγάπη, ζωγραφιά Μεσογείου.

iTravel poetry.com

Ακροτέλευτη θυγατέρα της λατρευτής μου μητέρας. Αμαρυλλίδα ματιά μου στην απέραντη,

Τι Άνοιξη είμαι εγώ. Για ποιους εγώ η δόλια εγέμισα με άνθη τα μαλλιά μου. Για ποιους τα ρυάκια μου κυλάνε το νερό. Για ποιους ο μέγας Ήλιος βγαίνει λαμπερός.

κυματίζουσα αγκάλη της γλυκυτάτης πατρίδας. Σε ευγνωμονώ πού υπάρχεις και ταξιδεύεις την χώρα μου. Σε ευγνωμονώ που υπάρχεις και ταξιδεύεις την χώρα μου.

Τι Άνοιξη είμαι εγώ Είδα τον Παρθενώνα να στέκεται βουβός να με κοιτάει. Είδα τις κερασιές στην Άπω Ανατολή, ολόκληρα βουνά με ανθούς. Χωρίς ανθρώπων θαυμασμούς, τώρα τα πέταλα τους δάκρυα μοναξιάς. Αφού δεν έβλεπαν ανθρώπων έρωτες να στεφανώσουν με άνθη τα φιλιά τους.

Ω μακρινότερο τέκνο στήν αγκαλιά του γαλάζιου φωτός της Ελλάδος μου. Σε χαλούνε και χτίζεσαι, σε γονατίζουν σηκώνεσαι.

Τι Άνοιξη είμαι εγώ. Ο Πύργος του Άιφελ μονάχος βλέπει τη σκιά του. Μάνα ζωή πως μπόρεσα να ιδώ, το άγαλμα της Ελευθερίας να με ρωτά πως είναι δυνατόν, ετούτη η πόλης η άυπνη τώρα να μου κοιμάται,

Σε εξορίζουν μα πάντα, γυρνάς στις εστίες σου.

Τι Άνοιξη είμαι εγώ Ατύχησα να ιδώ, την αιώνια την Ρώμη να βουλιάζει στην σιωπή. Είδα το αδιανόητο και μου ήλθε μέγας χαλασμός. Πως είναι δυνατόν στα πάρκα να μην παίζουνε παιδιά. Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να έχουν τις πλατείες αδειανές, χωρίς καφέ.

Ανυπότακτη κόρη γλυκυτάτης πατρίδας.

Τι Άνοιξη είμαι εγώ Πως το επέτρεψα να γίνει αυτό, Την Πυθία αντίκρυσα γυμνή, αναμαλλιασμένη και τυφλή. Εναγωνίως έψαχνε χρησμό. Μάνα Γη, βοήθα την Πυθία τον σωστό χρησμό να ειπεί. Αλλιώς, ω μάνα, τι Άνοιξη είμαι εγώ.

Αλησμόνητη, αλησμόνητη χώρα μου

Καίνε τις ρίζες σου, αναγεννιέσαι από τις στάχτες σου. Ανυπότακτη κόρη γλυκυτάτης πατρίδας.

Μικρή, μικρούλα αγάπη μου, κυρά της Ρώ μου αθάνατη.

Μακρινέ, μακρινέ μου αντίλαλε στης καρδιάς μου τον χτύπο. Αγάπη, αγάπη σημαία μου. Κράτα καρδιά μου γερά στην εσχατιά της πατρίδας μου. 416

Λατρεμένο, λατρεμένο μου σύνορο.

417

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. Διάσταση αόρατη (+)

Ανυπότακτη, κόρη γλυκυτάτης πατρίδας. Ανυπότακτη κόρη γλυκυτάτης πατριδας.

Από τα μάτια μου θα βγάλω μια λάμψη όταν ο νους μου στο κρανίο ματώνει. Να την περάσω στα δικά σου αγαπημένα για να τα βλέπω να αρμενίζουν ελεύθερα. Να γίνω η αόρατη διάσταση της εισχώρησης μέσα σου. Να σου πάρω τον πόνο, να σε ελαφρώσω. Να γίνω θέληση ανυποχώρητη για να λυγίσω κάθε κακία που σε πληγώνει. Να γίνω αγέρας, η αναπνοή σου. Να σε δροσίσω. Να κάνω τον πόνο σου να διαλυθεί μέσα στο φως. Να γίνω ικέτης να σε λυτρώσω από της μαύρης σκέψης τις αλυσίδες. Έχω την δύναμη να μείνω όρθιος. Στην αγκαλιά μου όλα να λιώσουν. Να μην βουρκώνεις, να είσαι καλά. Να γίνω μάγος, ότι σε μάγεψε μέσα στο άσπρο φως να το σκοτώσω. Nα ανάψω πάλι στα μάτια σου αυτή την φλόγα που όλο ψάχνω να την ιδώ να την χορτάσω. Βροντή θα γίνω για να τρομάξει ό,τι σε ζήλεψε να αφανισθεί . Να γενώ το όμορφο όνειρο των στοχασμών σου να πορευτείς. Υστερόγραφο. Συγνώμη Γιέ μου δεν μπόρεσα ,πολύ μικρός, αμέτρητες συγνώμες.

418

419

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5. Θεέ μου ένα πρόσωπο (-) Θεέ μου ένα πρόσωπο σαν σταύρωση σε ύπνο. Θεέ μου ένα πρόσωπο που δεν ξεφεύγει η πένα. Θεέ μου ένα πρόσωπο που γύρισε στο πλάι. Να μην ιδώ τα δάκρυα που τόλμησαν να βγούνε. Θεέ μου ένα πρόσωπο που ζήλεψε ο πόνος και εθρόνιασε επάνω του χωρίς να δείχνει οίκτο .

Θεέ μου ένα πρόσωπο που είναι ζωγραφισμένο με ότι ζωγράφισαν ποτές όλοι μαζί οι ζωγράφοι. Θεέ μου ένα πρόσωπο και άπλωσε το χέρι να βάλεις το χαμόγελο τον πόνο να αποδιώξεις.

Θεέ μου ένα πρόσωπο, μοιάζει με του παιδιού μου. Στέρξε Θεέ και πρόλαβε την ζήλια που το τρώει .

420

421

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Αλεξάνδρα-Παναγιώτα Σμπήλια

II (-)

I (+)

Ζύμωσε μας μάνα, ένα ψωμί Ένα ψωμί αχνιστό, ζεστό και μυρωδάτο Βάλε μας μάνα, σε περβόλια Σε περβόλια γαλανά Και φωτεινά. Άπλωσε μας μάνα, τα πουκάμισα

Πότε – πότε μοιάζουν οι ζωές μας με των πόλεων τις γάτες Τις βλέπεις να περνάνε συχνά από τους δρόμους σακατεμένες Πότε κουτσαίνοντας στο ένα πόδα πότε με ουρές κομμένες και πότε – πότε πεινασμένες Να ψάχνουν στα σκουπίδια κάτι να βρούνε Ίδιοι και ʹμεις γυρνούμε και πονάμε τρώμε και καταπίνουμε Μα δεν μπορούμε να χωνέψουμε τις ίδιες μας τις ζωές.

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τα λινά πουκάμισα στην αυλή μας άπλωσε τα. Μάνα τίποτα δεν μας Έμεινε Όσα φτιάξαμε τα χάρηκαν οι άλλοι Πες μας μάνα πες μας. Κατά που να τραβήξουμε το βήμα.

422

423

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

III(+)

IV(-)

Υπάρχουν κάτι χώροι Που ʹναι ίδιοι άνθρωποι

ʹΏρες ώρες σκέφτομαι δεν μπορεί Θα μ ʹ αγάπησες και συ πολύ.

Έχουν τη δικιά τους μυρωδιά τα δικά τους χρώματα έχουν μια αύρα ερωτική

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κι ύστερα μορφάζω μονάχη μου και μου παραπονούμε. Μου παραπονούμε που σε φίλησα τόσο γλυκά και χάιδεψα το πρόσωπο σου τόσο αλλόκοτα -

Και κάποτε περπατάς και ξάφνου σε βρίσκει αυτή η μυρουδιά απροετοίμαστο Θυμάσαι αυτά που έγιναν Η ανάσα γρηγορεύει. Μα πως μπορεί ένας χώρος να φέρει τόση αναστάτωση;

Κι ύστερα γελάω, γελάω και κομπιάζω σε περιμένω καιρό τώρα, να ʹρθεις Μέρα και νύχτα καρτερώ στο μπαλκονάκι πίσω απ ʹ την κουρτίνα κοιτάζω μήπως ήρθες μάταια. Κι όλο παίζουν στο μυαλό μου κάτι σκοποί Ανατολίτικοι

Ή μήπως δεν είναι οι χώροι Είναι απλά οι άνθρωποι που βλέπεις να σου γελούνε είναι οι μουσικές που σε γλυκαίνουν και είναι και αυτοί που παίζουν τις μουσικές είναι το τραπέζι που κάθεσαι

Και χάνομαι στην αφή του δοξαριού Στο γλίστρημα της μελωδίας -

με αγαπημένα άτομα. Το φαγητό, το τσιγάρο το ποτό. -

Μα φορές πολλές μου παίρνουν την ψυχή ,οι χτύποι των ουσούλ η αργόσυρτη ,γοργή μεμβράνη.

Οι κλεφτές ματιές, τα δύο ζευγάρια μάτια που συναντιούνται ανάμεσα στα υπόλοιπα. Τα μάτια αυτά που υπόσχονται τα πάντα μα στο τέλος πάλι μένουν να κοιτούν.

Και παίρνω τον εαυτό μου –τον βάζωΠάνω σε μια γαλανή θάλασσα Κι όλο λέω να πέσω να αγγίξω αυτό το γαλανό.

424

425

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

V (-) Οχτώ άνεμοι φύσηξαν για να με ταξιδέψουν Ήρθε ο Πουνέντες Ήρθε ο Γαρμπής και μ ʹ άφησαν σε μια Μεσόγειο που φλέγεται πάνω στο λαμπύρισμα της θάλασσας. [6] ʹΌστρια, Γαρμπής με πήγανε σε χώρες μαύρες για να μου μάθουνε να περπατώ το έδαφος με γυμνά τα πόδια. Φύσηξε Βοριάς, Μαΐστρος, Τραμουντάνα Με στείλαν σε μια παγωμένη ερημιά μια άνηχη κοιλάδα Τράβηξε ο Λεβάντες σιμά με τον Γραικό, τον Σιρόκο με πήγαν σε υπαίθριες αγορές γεμάτες με μπαχάρια Κι ύστερα από τόσο ξεμάκρεμα σαν πάνε πάλι να με ξελογιάσουν παρασυρμό δεν έχω, παρά στέκω να νιώσω το χάδι τους καθώς διασχίζουν το πρόσωπό μου.

426

427

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ (-)

Μαυρουλοσηφάκη Κωνσταντίνα Παράλληλες ζωές

Magnum Opus

(-)

Κοίταξα δίπλα μου και ήσουνα απών Δεν ξέρω πόσο έλειπες ή αν ήσουνα ποτέ παρών Μόνη μου στεναχωριέμαι, μόνη χαίρομαι Μόνη μου πονώ και στην ψυχή μου καίγομαι βράδια ατελείωτα μοναχή μου τα περνώ Στα γνωστά σοκάκια μας πάλι περπατώ Κάπου - κάπου ένα χάδι και μια αγκαλιά Δώσε πάλι στον ζητιάνο λίγη ανθρωπιά Έτσι νιώθω την αγάπη όπως μου προσφέρεται Είδος πια πολυτελείας που την εμπορεύεσαι Σαν σε πόρνη μου χαρίζεις δυο όμορφες στιγμές Κι έχεις κάνει το καθήκον βλέποντας το εκκρεμές

Το τρένο πήρες της φυγής για ξένους τόπους Χωρίς ντροπή Με έβλεπες να ελπίζω και ……..έφυγες Με έβλεπες να πονώ και ………. γέλασες Ένιωσες την αγάπη μου και ……. Με πρόδωσες, Πήρες την καρδιά μου ……..και την πέταξες Με είδες ευτυχισμένη στα όνειρα μου…….. και με ξύπνησες

Η ζωή σου κι η ζωή μου δυο δρόμοι μακρινοί Κάπου- κάπου συναντιούνται σε μια μαγική αυλή Ευχή κάνεις, ευχές κάνω άλλα και μια προσευχή Να κρατήσει παραπάνω τούτη η ανατολή

Το τρένο πήρες της φυγής για ξένους τόπους χωρίς επιστροφή την ζωή μου την κατέστρεψες και όλα αυτά ……….ΓΙΑΤΙ????

Μα έρχεται η δύση πάλι και απογοητεύομαι Σαν λουλούδι μες το βάζο σου μαραίνομαι θα κρατήσω φυλαχτό μου τις αγάπης της πνοές Πριν γυρίσει ο τροχός μας στις παράλληλες ζωές.

428

429

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ…….ΕΙΣΑΙ ΖΩΗ ……………… (-)

ΣΚΟΡΠΙΑ ΟΝΕΙΡΑ (-)

Απ’ την στιγμή που γέννησαν τα σπλάχνα την ζωή Εσύ καταδικάστηκες σε αιώνια φυλακή Με αγωνία θα ξυπνάς, με πόνο θα κοιμάσαι ολημερίς και ολονυχτίς εσύ πια θα φοβάσαι.

Όταν τον δρόμο της μοναξιάς μου θα διαβείς και βρεις τα σκόρπια όνειρα μου, Μη πανικοβληθείς, μη φοβηθείς, Μην κλάψεις,……… μη …χαρά μου.

Τον ύπνο τον ανέμελο και την γαλήνια ώρα Τα ‘χασες όταν αντίκρισες το μέλλων….. τώρα!! Δάκρυ κυλάει ο πόνος σου, τρέμουλο στην καρδιά σου όταν απομακρύνονται τα σπλάχνα από κοντά σου

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πάρε μονάχα την σιωπή και κάν’ την Φυλαχτό σου, Όπου σταθείς όπου βρεθείς Να με έχεις στο λαιμό σου

Μόνο εσύ τον πόνο τους τον έχεις συντροφιά σου όλη η ζωή σου στρέφετε γύρο απ’ τα παιδιά σου Πονάς πριν καν πονέσουνε, χαρά σου είναι η χαρά τους λύπη, καημό και συμφορά τα παίρνεις μακριά τους

Δύναμη θα παίρνω εγώ απ΄ το χαμόγελο σου, κι σκέψη μου ολομερής θα είναι στο πλευρό σου

Ποτέ σου δεν τούς μαρτυράς τι κρύβεις στην καρδιά σου Μη τύχη και σου λυπηθούν μάνα… τα παιδιά σου Φοβάσαι για το μέλλον τους αλλά και στο παρών σκέφτεσαι την ζωή τους σαν θα ‘σαι πια απών

Άγγελος θε να γενώ, να μπω στα όνειρα σου, Κάθε κακό να διώξω εγώ, Εγώ …από κοντά σου.

Θέλεις να βρουν τον δρόμο τους ν’ ανοίξουν τα φτερά τους με λογική και σύνεση να κάνουν τ’ όνειρα τους. Όλα τους τα εφόδια τα δίνεις συντροφιά τους κι ότι εσύ τους δίδαξες να δείξουν στα παιδιά τους

Όταν τον δρόμο της μοναξιάς μου θα διαβείς και νιώσεις τα όνειρα μου Τότε μονάχα να σκεφτείς πως όλα γίνανε για σενανέ καρδιά μου

Πέρα απ’ την αγάπη σου και την γλυκεία σου έγνοια θέλεις ζωή να ζήσουνε καλή, παραμυθένια. Τιμή σου και καμάρι σου και άξια σαν μητέρα είναι η στιγμή που θα σου πουν ……………… “για τα παιδιά μου ας γίνω, μάνα μου σαν εσένα”.

430

431

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ο φόβος Ο φόβος μας φυλάκισε Μες στου μυαλού τα υπόγεια Σκέψεις τρελές, στενάχωρες Θα κυριαρχούν αιώνια Ρίγος κρατάει το κορμί Και την καρδιά ο πόνος Χείλη κλειστά μάτια ψυχρά Και στο κρεβάτι μόνος Ο φόβος μας γονάτισε Και κάνει τον αφέντη Κανένας δεν τολμά να βγει Δεν κάνει τον Λεβέντη Θάνατος πάνω σε παιδιά Καλά Αναθρεμμένα Άψυχα κείτονται κορμιά Και όλα μπερδεμένα Οργή μέσα μας , κραυγή Χαθήκαν τα κουράγια Όλα τα όνειρα θολά Πόνος και ορφάνια Αγγέλων μήνυμα και προσευχή να ανέβει στα ουράνια Θεέ μου κοίτα τα παιδιά Και δώσ’ τους περηφάνια.

432

433

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ευγενία Μαδιά

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΚΑΤΩΦΛΙ (-) Περνάς το κατώφλι και η ζωή σου πλέον δεν είναι τόσο ανώφελη. Δυο μάτια λαχταράς να αντικρίσεις, μα είναι η ψυχή τόσο ανούσια να τη σβήσεις;

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ (-) Σε βρίσκει το ξημέρωμα βυθισμένο σ’ εκείνο το παγκάκι. Το τραχύ ξύλο κάτω από τα δάχτυλά σου και εσύ γυμνός, εκτεθειμένος. Αγκαλιάζεις το σκοτάδι, κρεμιέσαι απ’ τα άστρα, ίσως και να κρύβεσαι ανάμεσά τους. Γιατί στο ημίφως όλα να φωτίζονται τόσο αληθινά; Γιατί να ακτινοβολεί το φεγγάρι στη ψυχή σου; Ξεγυμνώσου. Άνοιξε τα βαριά σου χέρια και γίνε πουλί, ελευθερώσου λοιπόν. Πριν βγει ο ήλιος, σου καίει τη ψυχή. Τα άστρα τρεμοπαίζουν γλυκά από πάνω σου, σου γελάνε, σου ψιθυρίζουν στο αυτί το μυστικό τους, καθώς σβήνουν. Πιάνεσαι απεγνωσμένα από τη στιγμή, προσπαθείς να αγκιστρωθείς στην αλήθειά της, μια αλήθεια καταδικασμένη να αστράφτει κάθε νύχτα και να ξεφτίζει με την πρώτη πρωινή αχτίδα. Μα βγήκε ο ήλιος. Να ξεπρόβαλλε ο φονικός εχθρός σου από τα βουνά. Μαζί του η λήθη. Γιατί θα ξεχάσεις άνθρωπε, θα λησμονήσεις ό,τι άγγιξε στιγμιαία την ύπαρξή σου. Η νύχτα πήρε για λίγο τη θνητότητά σου, γεύτηκες στην άκρη των χειλιών σου την αιωνιότητα. Μα τη φύση σου δεν θα την υπερβείς ποτέ. Φεύγεις λοιπόν. Σηκώνεις άκαμπτο το σώμα σου, μα όχι τη ψυχή σου. Εκείνη θα μείνει εκεί, εγκλωβισμένη στην υπέρτατη στιγμή της αποκάλυψης που βίωσες. Το παγκάκι σου στέκει περήφανο, ακλόνητο, το αγκυροβόλι της ύπαρξης σου. Μια μικρή έκλαμψη ήταν, σε μια κατά τα άλλα τυφλή περιπλάνηση.

Μια ξεγελασμένος, μια τυφλός κάποιες φορές πικρός θεός ένα ριγμένο πιόνι στη σκακιέρα και ένα κορμί χωρίς φοβέρα. Χωρίς μετάνοια ένας προδότης ή ένας παραπλανημένος Δον Κιχώτης, είναι το τραγούδι σε έρημη σκηνή γελάει, κλαίει η ψυχή. Έρμαιο ήσουν, υψώνεσαι τώρα είν’ τα φτερά ή της καρδιάς η μπόρα; Βροχή, χαλάζι, άλλοτε λιακάδα μα κάπου στην αφηρημάδα, ξεχνάς την κέρινη φορεσιά σου και παραδίνεσαι, Ίκαρε, στην τελευταία βουτιά σου.

Μα θα γυρίσεις εκεί, κουρδισμένος καθώς είσαι να διανύσεις την πορεία σου. Όταν γέρος πια θα αναζητήσεις για άλλη μια φορά το φως της ασημένιας σφαίρας να σε φωτίσει, να σε εξαγνίσει. Θα γυρίσεις, άνθρωπε, θνητέ, μα θα ‘ναι αργά. Σε λίγα λεπτά πάλι θα ξεπροβάλλει μοχθηρός ο ήλιος. Για τελευταία φορά να σε ειρωνευτεί.

434

435

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ(-) Δυο χέρια κοινό μυστικό θέλουν να σφραγίσουν. Μιλούν για πάθη, αδυναμίες, για μύχιες ανθρώπινες επιθυμίες και μεσ’ τις αυλακιές συναινούν, σύμμαχους σαν τους θέλει η μοίρα να πορευτούν. Μα εκείνος ο απέναντι δολοπλοκεί, Σφίγγει την παλάμη, προδίδει με φιλί. Κι ειν’ ο ποταπός εαυτός σου το άλλο, το φθονερό μισό σου Γλυκό ψιθύρισμα η φωνή, πρόδωσε τη στεριά σου, είναι φυλακή όταν η σειρήνα σε καλεί, τότε η αμαρτία κυλά απ’ τη ψυχή. Πλέον δε φωνάζει, μόνο προστάζει Βουβό σέρνεται πίσω το κορμί Γλυκό το τίμημα σε πικρή ζωή ρίσκαρε πριν το όνειρο σε καταπιεί.

436

437

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θεόφιλος Χατζηαριστεράς Ποθητό άλλοτε (-) Λησμονημένη εκείνη μυρωδιά άγριου γιασεμιού. Παραφορά της όσφρησης μάταια σε αναζητώ στις θύμησες του νου μου. Λαμπερή αμμουδιά απλωμένη σαν χαλί αμέτρητων κόμπων με αραβουργήματα πεπερασμένων λευκών στιγμών. Ραίνουσα κόρη άλλης εποχής τρέχεις σε πεδιάδες σμαραγδένιες με το βέλο του καπέλου σου να ανεμίζει σαν αγγέλου φτερά. Τι βροχές αγκάλιασαν το ωχρό κορμί σου κι εσύ τις υποδέχτηκες σαν μάνα με ξενιτεμένο γιο αγνώριστο απ’ τα χρόνια! Σύγνεφα επλημμύρισαν τον τόπο ως στέφανα πάνω από το αγαλμάτινο κεφάλι σου και σε μια δρασκελιά του χρόνου ο βράχος του Σίσυφου κομμάτια μικροσκοπικά εγίνηκε τόσα όσα να μοιραστούν σε όλους μας από ένα. Σ’ όλο το διάβα μας κλωτσώντας αυτό το μερίδιο σαν μπάλα παιδιού στο δρόμο ξεφούσκωτη. Λιτανεία ονείρων τώρα κενών άλλοτε καινών διεξάγουμε όπως τα μυρμήγκια του καλοκαιριού για ένα βραχύ μέλλον κοπιάζουν. Το δικό μας βουτηγμένο στην πλήξη με αποθήκες για τα πάντα φυλάει εντέλει το τίποτα σε ώρες γρήγορες και ώρες άστοχες και ώρες με κοντή ανάσα δρομέα και ώρες νοερές αέρινης νεράιδας νήματα. Ώρες νόστου απερίγραπτου κι ασχημάτιστου προέλευσης ακαθόριστης. Ώρες μετρημένες στην τελευταία τους υποδιαίρεση σαν το αγόρι κάτω απ’ τ’ άστρα που ξέμεινε στο μέτρημα από δάχτυλα. Ώρες λαίμαργες άγριας σαρκοφάγου του έρωτα. Ώρες λαμπάδες φωτεινές φάροι ψυχών που αποζητάνε των απροσέγγιστων καραβιών τα χνώτα. Ώρες ασπαίρουσες σαν εκείνες της Μποβαρύ μες στην απελπισία πριν τη λύτρωση του αρσενικού. Ώρες αμείλικτες. Ώρες περασμένες. Ώρες.

438

439

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΔΙΑΚΑΚΗ

Η Αγία Πελαγία(-)

Φωτεινοί σηματοδότες (-)

Τρία κόκκινα πυθάρια σαν από φονικό βαμμένα. Η Αγία Πελαγία είναι κλειδωμένη. Μια καμινάδα ανασαίνει αλαφριά χωνεύοντας λουκάνικα. Η Μπορντώ κουρτίνα περιμένει να κρυφτεί στην ομίχλη που κατεβαίνει. Κι εγώ δε ξέρω που να σε βρω. Γιατί την κλείδωσαν την Αγία Πελαγία; Ήτανε τόσο καλή. Ένα βράδυ πήγε και κρέμασε ρόδια στο απέναντι σπίτι κι έκανε μαγικά στη λεμονιά για να μοσχοβολάει μέχρι την απλώστρα. Άσπρο δαντελένιο στηθόδεσμο με άρωμα λεμονανθού - τα θαύματα της Αγίας Πελαγίας. Γιατί την κλειδώσατε τώρα; Εγώ πώς θα της χαϊδέψω το χέρι; Ούτε και το δικό σου τώρα πια δε θέλω. Γλιστράνε αυτές οι κίτρινες γαλότσες. Μόνο η φλόγα από το τζάκι απόμεινε στα μάγουλά μου. Ούτε ξυλαράκια στεγνά δε μπορώ να βρω. Γιατί κλειδώσατε την Αγία Πελαγία; Εσύ το έκανες πάλι, ε; Για να μη μπορώ να βρω γαλήνη.

Σας συνάντησα επανειλημμένως. Μου είπατε να περάσω, δεν πέρασα. Μου είπατε να σταματήσω, πέρασα. Σας αψήφησα επανειλημμένως. Δεν έβαλα ποτέ τη ζώνη μου επίσης. Μόνο οι υαλοκαθαριστήρες δούλευαν, ακόμη κι όταν έπαυε η μηχανή. Σαν το άσπρο εκείνο μακρύ αυτοκίνητο του Να. Τουλάχιστον έβλεπα συνέχεια καθαρά. Δεν καταπιεζόμουνα. Όταν όμως είχε ομίχλη; Ούτε οι υαλοκαθαριστήρες δε μπορούσαν να με σώσουν. Όταν έχει ομίχλη, δε βλέπεις καν τους φωτεινούς σηματοδότες. Σταματάς στην άκρη και περιμένεις να περάσει.

440

441

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λεπτοδείκτης (+) Η γειτόνισσα μου είναι ντυμένη σαν σκυλί Δαλματίας. Αφήνει την κουβέρτα της στο μπαλκόνι να λιαστεί. Μέσα από την αιωρούμενη σκόνη των ηλιαχτίδων φτάνουν στη δική μου απλωμένη κουβέρτα. Κοιμάμαι όλα της τα χθεσινοβραδινά όνειρα αύριο. Κάθε νύχτα σκεπάζομαι μια άλλη γειτόνισσα. Ανιχνεύω το υποσυνείδητο της ανθρωπότητας. Σχολαστικά, όπως πλένω τα χέρια μου. Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου στον ίδιο λεπτοδείκτη. Υπάρχει μια κουκίδα όπου τέμνονται τα πάντα. Λέγεται υπαρξιακή μοναξιά.

442

443

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Χαρά Φρουδαράκη

Θηρία (+)

Η ημέρα της σφαγής (+)

Σε κάποιο μέρος Μόνο τα πραγματικά θηρία τέτοια ώρα δείχνουν τα δόντια τους Μπαίνουμε μέσ’τα σεντόνια Βγαίνουμε μέσα από ρωγμές τοίχων Μαζί με μουσικές που ακούγαμε όταν ο ένας δεν είχε τον άλλο

Ένα βράδυ γέννησα μια φλόγα που ήταν ικανή να κάψει όλους τους κάμπους τ’ουρανού Εκείνο το βράδυ είδα ακροβάτες μεθυσμένους από τον έρωτα της τέχνης τους να σκαρφαλώνουν ασταμάτητα με ματωμένα πόδια και χέρια σε ένα κενό διάστημα κατάμαυρο σαν το σύμπαν Το ίδιο βράδυ ονειρεύτηκα ότι ήμουν όλα όσα με ταξίδευες μέσα απ’τα μάτια σου Δώσε μου σημάδια ότι μπορείς να πετάξεις, να κολυμπήσεις, να τραγουδήσεις Η ζωή δεν είναι έρωτας χωρίς αυτή τη φλόγα Είδα ότι διέσχιζες λεωφόρους έρημες Έψαχνες κάποιον Μετά είδες εμένα Έτσι είπες μπροστά στην αιώνια σκάλα «Από ‘δω μπορούμε να κλαδέψουμε τα λουλούδια του ουρανού» Όσο δείχνεις επιδειχτικά τα ματωμένα σου δόντια μπροστά σε χαρούμενα ζώα που δε γνωρίζουν ότι πάνε για σφαγή Όσο δε θες να ξεριζώσεις Τόσο η μέρα της σφαγής θα γίνεται κενό Για σένα καμία δημιουργία Για σένα κανείς φόνος ποτέ Κι όλη η μουσική των δρόμων Κι όλη η θύελλα του φόβου

iTravel poetry.com

Τα τζάμια φώναζαν γράμματα αντεστραμμένα από τη μνήμη Τα εικονικά φιλιά και τα νύχια σου Ήταν εκεί Κάθε βράδυ Σε είχα όπως σε ήθελα Σε τάιζα το εγώ μου Κλεισμένο μέσα στο πιο χρυσό κλουβί που φτιάχτηκε ποτέ Όταν πείναγα σου έδινα να φας κάτι δικό μου Χέρια Πόδια Επιθυμίες Φόβους Δεν υπήρχαν κλειδιά Ούτε πόρτες Όμως τώρα Σε είδα Πόσα κόκαλα Δίχως κρέας Δεν έχεις όρεξη Μυρίζω μέταλλο Αρχίζουν να ξυπνάνε Αισθήσεις που κατάγονται από την κραυγή ενός λύκου

Κι όλη η γέννα του κόσμου Κι ο ήλιος που κατάπινες όταν έδυε Γίνεται σύμπαν Καμία μέρα Δε θα ναι Σαν αυτή της σφαγής Όταν καμήλες καταπίνουν άστρα Και θάλασσες μπαίνουν μέσ’τα σπίτια μας

444

445

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Σώμα (+)

Το μελάνι του φιδιού(-)

Χορεύαμε με το τραγούδι της βροχής Κι οι άλλοι γεννιόντουσαν από τα κύματα Σε τρυπάω αλλά δε βλέπω αίμα Το νερό βγαίνει απ’όλες σου τις τρύπες Όταν κάθομαι κάτω απ’το δέντρο Έρχονται όλοι μπροστά μου Μια ορδή ατελείωτη από ανθρώπους και ζώα Όλος ο θίασος των ονείρων μου Γιατί ποτέ δε βλέπουμε κάτι που δεν ξέρουμε; Θέλω τόσο να σκαρφαλώσω προς τα εσένα Αλλά ο κορμός γίνεται κύμα

Τα βράδια..πόσο όμορφα ξέρουν να μιλούν με τις ώρες… Πεισμώνω ν’αναμείξω τη γη με νερό φερμένο απ’τη σελήνη Οι πέτρες και οι βράχοι και τα φύκια και οι μάσκες Μπαίνουν στη χίμαιρρα μιας ερήμου που υπήρχε πριν Ξεκινήσουν οι εποχές Ένα φίδι τυλίγεται σαν κόσμημα γύρω απ’τον πρώτο άνθρωπο Μεθοδικά πλεγένο Μπαίνει στο πιο ικανό βιολί που μιλάει κάτω απ’τον Αρκτικό κύκλο Κολυμπάει μέσα σε μια δίνη χρωμάτων Και βγάζει μελάνι Γράφει, γράφει ατελείωτα Σε ιθαγενική γλώσσα με δύναμη θηρίου Τα χέρια του μάτια βλέπουν τη νύχτα να ποτίζει

Σεισμός Όλο το νερό μέσα στη γη Όλη η μουσική μέσα στα δέντρα Θέλω να φτάσω εκεί που δεν ξέρω Ούτε Πώς Περπατάνε

iTravel poetry.com

Δείχτες ρολογιού και αστοίβαχτοι πίνακες Ποτέ δεδομένα Και ποτέ αλγόριθμοι Φτάσαμε μακριά Και το φίδι έγινε Ιδεόγραμμα Νέα γλώσσα Πληγή Πανδημία Γεννήθηκαν σελίδες Χάος και αρμονία Μιλούν κάθε βράδυ με τις ώρες

446

447

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Μαριάννα Βασιλειάδη

Δεκαοχτούρες

Παλαιοβιβλιοπωλείο

Οι όμορφες και αρχοντικές Αθηναϊκές δεκαοχτούρες, Αδιάκοπα φτεροκοπούν Θέλουν να πετάξουν Σ ‘έναν προορισμό θέλουν να φτάσουν Απόφαση το έχουν πάρει Πετούν κάτω από τον συννεφιασμένο Μα βαθυγάλανο ουρανό Πετούν πάνω από τις νεραντζιές Δρόμους και πεζοδρόμια Είναι αυτόπτες μάρτυρες της καθημερινότητας των ανθρώπων Της χαράς και της λύπης Των πιο ένοχων μυστικών κι αληθειών Επάνω στα καλώδια ξαποσταίνουν Και υπομονετικά περιμένουν Να βγει ο ήλιος Τους καημούς τις να στεγνώσει

Τα παλιά βιβλία Πόσα ακόμη έχουν να μας πουν Κάπου μες στα άδυτα της Αθήνας Παλιά καταγώγια βιβλιοπωλεία Στοιβάδες κιτρινισμένων σελίδων Ξεβαμμένα πολύχρωμα μελάνια Χαλασμένα εξώφυλλα, Ξεραμένα οπισθόφυλλα, Ξεχασμένες ζωντανές γνώσεις και ιστορίες, Κάποτε αυτά τα βιβλία Τα βροχερά απογεύματα μιλούσαν, Τις παγερές νύχτες εξιστορούσαν Σε στιγμές μοναξιάς έδιναν ζωή Με ιστορίες παλιές Θλίψης και χαράς Με ατελείωτα ταξίδια και επιστροφές Υπήρξαν κάποτε χέρια Που τα χάιδεψαν Που βίαια τα αποχωρίστηκαν Που τα λάτρεψαν Από απλούς ανθρώπους Μέχρι και τρανούς λόρδους Μα αυτά τα χέρια δεν υπάρχουν πια

448

iTravel poetry.com

449

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Ψυχική γεωμετρία

Άστεγοι

Οι ανθρώπινες ψυχές Είναι σαν παράλληλες γραμμές Ποτέ τους δεν χωρίζουν Μα ποτέ τους δεν κολλάνε Έχουν άπειρες γωνίες Εντός κι εκτός Εναλλάξ και επι τα αυτά Δεν έχουν κοινά σημεία Λέγονται απλά Παράλληλες ευθείες Για να βρεθεί το κοινό τους σημείο Απαιτείται τελειότητα και ισορροπία Τότε οι ανθρώπινες ψυχές Γίνονται τεμνόμενες ευθείες

Ακόμη ένα βράδυ Η πόλη ερημώνει Κάτω στα άδυτα της Αθήνας Είναι αισθητή η απουσία Μια καληνύχτα τρέχει στα στενά Ασπρόμαυρο απόψε το τοπίο Μια καλοκαιρινή νύχτα Στην άδεια τη πόλη Επαναλαμβάνονται οι ίδιες ιστορίες Άστεγοι χαρτόνια κουβαλούν Σαν αδέσποτα κυκλοφορούν Στον ύπνο τους τον παράδεισο αναζητούν Και μες στη παραζάλη τους παραμιλούν Αγγέλους γυρεύουν Το μυαλό τους πλανεύουν Εκκλήσεις κάνουν στους διαβάτες Σπίτια τους έχουν κάνει τους δρόμους Φως έχουν τον ουρανό Τα πεζοδρόμια και πάρκα σταθμός Και καλή συντροφιά τα αστέρια Μα η αγάπη τους λείπει Στα άδεια και μοναχικά βράδια

450

U Wr i t e

iTravel poetry.com

451

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΟΥΛΟΥ

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. ΑΓΑΠΗ Άνοιξη σα φώς, ήρθες στη ζωή μου, ευχή στα χείλη μου, γλύκα στο κορμί μου. Πόση γλύκα… Το φώς με έλουσε, η αγάπη φώλιασε. Αλήθεια τι ζωή, το χθες ξεθώριασε. Κι αν πονάς για αγάπη, αλήθεια δεν πειράζει, τι κι αν είναι ο δρόμος ανηφορικός, δεν πονάς, δε σε κουράζει. Έχεις θέα να σταθείς, χέρι για να πιάσεις, αγκαλιά για να κρυφτείς, αλήθεια δε θα χάσεις. Πόση αγάπη.. Όχι δε θα χάσεις. Ακόμη και αν η ασπίδα σου έπεσε και είσαι πεσμένος καταγής, στρατιώτης λαβωμένος, την ήττα σου θα τη χαρείς, κι ας είσαι ο χαμένος.. Όχι δε θα χάσεις… Πόση γλύκα, πόση αγάπη.

ΑΜΑΡΤΙΑ Τι κι αν αμάρτησες; Βαρύ το φορτίο της ψυχής σου. Το καλοκαίρι που περίμενες δε θα έρθει. Ο χειμώνας είναι εδώ και σε κουράζει, σε φοβίζει, σε παιδεύει…. Τι κι αν μετάνιωσες; Τα δάκρυα δε σε σώζουν, Τα χρώματα καθυστερούν……. αργούν και σε τρομάζουν. Μόνο μαύρο….. μέχρι το φως να έρθει. Μόνο νύχτα…. μέχρι το πρωί. Τι κι αν αμάρτησες; Πόνεσες, μάτωσες, κουράστηκες.. Μέχρι το φως, μέχρι το πρωί. Μέχρι να μετανιώσεις πάλι…..

452

453

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3.ΔΡΑΚΟΣ Φιλιά μου έδινε ο δράκος με τη μορφή του αγγέλου. Χαρά με πότιζε, με μεγάλωνε, με θέριευε. Τα κλαδιά μου αγκάλιασαν τον ουρανό. Ο καρπός μου έπεσε βαρύς… τροφή στον κόσμο. Ο δράκος σαν ήλιος με ομόρφαινε… Χαμόγελο στον κόσμο. Καθαρό νερό στις ρίζες μου. Ευλογούσα τον άγγελό μου… Το δράκο μου.. Και η ομορφιά μου θέριευε, γιγάντωνε και ο εραστής δράκος μ ε πότιζε… Με πότιζε με το δηλητήριο της ζωής, της ψεύτικης ζωής. Και ήμουν όμορφη μα μέσα μου πονούσα. Και ο καρπός μου βαρύς… όμορφος. Τροφή στον κόσμο… Δάκρυα για τον κόσμο. Και ο δράκος όλο θέριευε…

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. ΨΥΧΗ Για όσα έχω στην καρδιά μου και είναι τώρα μακριά μου φυλαγμένα στη ψυχή. Σε μια ψυχή απούσα. Για όσα φωνάζουν τα όνειρά μου τις νύχτες μεσ’ τα δάκρυά μου για μια ψυχή νεκρή. Για μια ψυχή απούσα. Χωρίς ψυχή… μία ολόκληρη ζωή. Υποταγμένη και κρυμμένη, χωρίς τα θέλω της, πόλη ερημωμένη. Από ανθρώπους και στιγμές αποξενωμένη, από αγάπη και όνειρα εξαρχής αποδιωγμένη. Ίσως η ελπίδα όταν γεννηθεί, να είναι από πριν χαμένη.

454

455

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5.ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ Τα παραθυρόφυλλα κλειστά, ζεστή γωνιά δεν έχω, τρύπιο το δωμάτιο, απέχω.. Φωνάζει ο αγέρας, Θέλω τον ουρανό να με αγκαλιάσει, να σβήσει κάθε ίχνος μου τον πόνο να σκεπάσει…. Και η βροχή να με ακούσει, να σβήσει, να περάσει. Λίγο ουρανό να αναπνεύσω, λίγο θάλασσα να ξεπλυθώ. Στον ήλιο να ξαπλώσω, τα πουλιά να αφουγκραστώ, να ζεσταθώ, να κοιμηθώ, υπόσχεση να δώσω. Το δωμάτιο αυτό να είναι κλειστό, ερμητικά κι αμπαρωμένο, άνθρωπος να μη το δει, είναι το πεπρωμένο.

456

457

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μπαμπαράκος Γεώργιος

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ Ασθενής βροχή πρόκειται να αγγίξει τα πρόσωπα τους Επαληθεύοντας τον Έρωτα που πρόλαβε να αφήσει σημάδια υγρά Πριν λίγο εξασθένησε ο ήλιος μα η νύχτα δεν δήλωσε παρόν ως όφειλε Ίσως ξεγέλασαν την πλάση οι αιωνόβιοι πόθοι της ψυχής Ασθενής βροχή πρόκειται να αγγίξει το χώμα Επαληθεύοντας την Γέννηση Κι η Νύχτα κι ο Θάνατος δεν θα φανούν σύντομα Αιώνιος Ασθενής Έρωτας μας φυλάει

Ο ΕΧΘΡΟΣ Οι στρατοί έτοιμοι στο πεδίο της μάχης Κι ο στόλος επίσης Ναι Και από αέρος θα υποστηριχθεί ο πόλεμος Χρειάζονται τα εφόδια μαζί με όλες μας τις αντοχές Γυναίκες στα μετόπισθεν Ναι Και ιδανικά θα απαιτηθούν Ένδοξοι πρόγονοι απαραιτήτως Η νίκη είναι προφανής Δάφνη στεφανωμένα Τα αγάλματα ηρώων άλλων εποχών Περήφανα ο Στρατηγός την προσταγή δίνει Κι η μάχη διεξάγεται Ειδικοί αναλυτές περιγράφουν την αναμέτρηση με τον Εχθρό Ποιος αλήθεια είναι αυτός ? Πως μοιάζει ? Ένδοξους προγόνους ,υψηλά ιδανικά έχει? Αγάλματα ? Στρατηγέ Παύσατε Πύρ Απέσυρε τις Δυνάμεις μας Μας Σκοτώνεις

458

459

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ασημίνα Ιωαννίδου

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ Λεπίδα κοφτερή, χαράζει ροδοπέταλα Αρματώνει ουράνια τόξα κι αστροφεγγιές Παγιδεύει δροσοσταλίδες σε πάχνη πρωινή Ανταμώνει πέλαγα φουρτουνιασμένα κι απάνεμες ακρογιαλιές Γέλιο παιδικό και κόμπιασμα αθωότητας Χαϊδεύει απαλά το τώρα και χύνει τρυφερά συγγνώμη Μπολιάζοντας μ’ αγάπη και φροντίδα ψυχές εύθραυστες κι ανήλιαγες

ΣΙΩΠΗΛΗ ΚΡΑΥΓΗ Χιλιάδες μικροί γαλαξίες σε προσπερνούν αδιάφορα σφετερίζοντας κάθε σου σκέψη και διαπομπεύοντας κάθε σου λυγμό Της σιωπηλής κραυγής σου ο αντίλαλος εκεί ψηλά στου φόβου σου την άκρη μηδενίζει αιώνων ανομίες κι αφετηρία γίνεται σωτήρια Βάλσαμο της αποδοχής η ώρα όπου ατόφιος στέκεσαι κι αγέρωχα ατενίζεις του Τίποτά σου το μέγα το μυστήριο

460

461

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

Διονυσία Σουσάνη

Άγρας 20

Η ΠΟΙΗΣΗ Οι ποιητές κλείνουν τα παράθυρα να παρατείνουν τα βράδια του έρωτα μα ούτε οι λέξεις δεν τους πιστεύουνε πια χρυσοί από την αρρώστια του ίκτερου η αυγή ανέρχεται σε χρώματα πένθους κι η πατρίδα δύει στο σώμα ενός ξένου Οι ποιητές αγαπάνε τις νύχτες την ώρα που συλλαμβάνονται οι ιδέες εκείνοι σφραγίζουν τα παράθυρα να παρατείνουν τα βράδια του έρωτα

Στον ίδιο δρόμο κάθε μέρα προχωρώ τάχα με βήματα ποιητικά και πότε-πότε μου περνάει από το μυαλό σκυφτός έτσι που είμαι αν σκοντάψω πεινώντας για ψωμί διψώντας σαν πουλί το στίχο του μήπως μπορέσω και πιάσω

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στον ίδιο δρόμο πάνω μένει ο Ποιητής στο Τέλλος αυτής της Άγρας εκεί που ενώνεται η ποίηση κι αρχίζουν σκαλοπάτια και κάθε μέρα που περνώ με χέρια ανεβαίνω τάχα με δάχτυλα εξάμετρα πάνω σε ξένο στίχο την ποίηση κραδαίνω

462

463

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

15 Μαρτίου

Η Τελευταία Μέρα

Στις ειδούς του Μαρτίου ό,τι ακουμπάω με πληγώνει κι απλώνει γύρω του μια ασαφή σκίαση που άλλοι το λένε γρήγορα με μια μόνο ανάσα «σκιά χωρίς σαφή όρια» γιατί νομίζουν πως οι σκιές είναι χρόνια κι ότι αυτοί θα ζήσουν για πάντα Μέσα Μαρτίου εν είδει περισκοπίου κι εγώ ξύπνησα από ένα προφητικό όνειρο σ΄ ένα έτος ασαφές στις 15 Μαρτίου που αποφάσισα να βγω έξω από το σπίτι να σώσω την ανθρωπότητα από την πανδημία φωνάζοντας στους κενούς διαδρόμους «Να φοβάστε τις ειδούς του Μαρτίου!» Μα δεν συνάντησα κανέναν εκείνη τη χρονιά εξόν από τον Ιούλιο Καίσαρα που περπατούσε ξυπόλητος με είκοσι τρία μαχαίρια καρφωμένα στην πλάτη του «Εγώ δεν φοβάμαι τις σκιές που απλώνονται γύρω μου σαν οιωνοί του θανάτου.. Εγώ φοβάμαι μόνο μήπως με ξεχάσουν» Είπε κι αρνήθηκε να διαβάσει το σημείωμα που του έφερνα.

Η τελευταία μέρα είναι η πιο ωραία μέρα που έλιωνε το χιόνι μέσα σε μια αυλακωμένη ρυτίδα και το ξυρό δέρμα άνοιγε τους πόρους του στην αλλαγή του καιρού έβγαινε ο ήλιος να ξεπαγώσει τον θυμό σου στην απέναντι βουνοπλαγιά κι άφηνε ενθύμιο ένα σημάδι στο μέτωπο κι ένα παγωμένο γέλιο ανάμεσα στα δυο χείλη αντανακλώντας παιδικά πάνω στο πρόσωπό σου την τελευταία μέρα που κατάλαβες πόσο όμορφη ήταν αυτή η θέα που τόσα χρόνια στην ίδια καρέκλα έβλεπες ανασαίνοντας για πρώτη φορά τον καθαρό αέρα ήταν ένα τοπίο που είχες αιχμαλωτίσει στη συνήθεια κι ήταν η τελευταία μέρα που το απελευθέρωνε την μέρα που έπρεπε να φύγεις βιαστικά έζησες μια ζωή που ήταν η πιο ωραία μέρα που είχες δει ποτέ «Ήμουν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε υπάρξει ποτέ» «Ήσουν το πιο αγαπημένο παιδί του κόσμου»

464

iTravel poetry.com

465

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΜΒΟΕΣ Έπεσαν πτερόεντα μέσα στο ευήκοον αυτί μου λόγια που έσπασαν κι έγιναν τροχονόμοι της συνείδησης μου τα ακουστικά μου τραύματα που αδιάλειπτα σφυρίζουν μέσα σε σκριπτά μανιασμένα οι αιώνιοι τιμωροί μου πιστά σκυλιά που σέρνονται ξοπίσω μου οι λέξεις γαυγίζουν ατέρμονα τις αποφατικές μου σκέψεις τα λεκτικά μου θραύσματα που απηχούν στο αυτί μου ότι εις το διηνεκές ποιητική θα ναι η καταστροφή μου

466

467

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Ευαγγελία Μαλιόγκα

Η πόλη μέσα μου.

Η άφεση των αμαρτιών μας.

Υψώνω τείχη γιατί πλήγωσες τους ανθρώπους μου. Υψώνω τείχη γιατί έκλεψες την χαρά από τα μικρά παιδιά μου. Υψώνω τείχη γιατί σε φιλοξένησαν και κατέστρεψες τα σπίτια τους. Υψώνω τείχη γιατί έκλεισες το μεγάλο παράθυρο με τα όνειρα.

Αν μια μέρα σβήσω και γίνω μια θλιμμένη πανσέληνος και ένας ουρανός γεμάτος σύννεφα, θα θυμάσαι πως κάποτε ήμουν ο ήλιος που φώτιζε τον σκοτεινό σου δρόμο; Αν μια μέρα μέρα εξαφανιστώ όπως εκείνον τον δυνατό αέρα τον χειμώνα, θα θυμάσαι πως κάποτε ήμουν εκείνο το γλυκό αεράκι στην παραλία μέσα στην ζέστη; Αν μια μέρα γίνω μια καταιγίδα που δυσκολεύει και θολώνει το μυαλό σου, όπως τα τζάμια του αυτοκινήτου σου την στιγμή που προσπαθείς να φτάσεις στον προορισμό σου, θα θυμάσαι ότι ήμουν όλα τα ανθισμένα λιβάδια που έβλεπες από το παράθυρο του οδηγού; Αν μια μέρα ματώσω το δέρμα σου με τα αιχμηρά μου νύχια, θα θυμάσαι τις προηγούμενες που με τα ίδια χέρια σου χάιδευα το πρόσωπο μέχρι να κοιμηθείς; Αν μια μέρα η θάλασσα μου έχει φουρτούνες, φοβίζοντας σε ότι θα πνίξει για πάντα το καράβι σου, θα θυμάσαι την γαλήνη και την ηρεμία που σου χάριζε κάποτε; Αν για μια μόνο ημέρα... σε ανεβάσω στα ολόλευκα φτερά μου για να σε πάω μια βόλτα στον παράδεισο, πες μου...θα ξεχάσεις όλες εκείνες τις ημέρες που σε έθαβα λίγο-λίγο στον πάτο της κολάσεως;

iTravel poetry.com

Υψώνω τείχη γιατί δημιούργησες φουρτούνες στην πόλη μου όταν εγώ με τα σκούρα μου χρώματα προσπαθούσα να φτιάξω έναν ήλιο. Υψώνω τείχη γιατί νόμιζα θα φυτέψεις λουλούδια ενώ εσύ έκοψες και το τελευταίο, το έβαλες σε βάζο για να το μυρίζεις,να βλέπεις την ομορφιά του και να χαίρεσαι που πλέον το έχεις στην κατοχή σου.Δεν του δίνεις νερό,δεν το βγάζεις στον ήλιο,δεν του τραγουδάς.Έτσι μαρένεται αλλά εσύ ακόμα χαίρεσαι που είναι στο δικό σου βάζο.Η ομορφιά του έχει χαθεί και εσυ ισχυρίζεσαι οτι το αγαπούσες. ΥΨΩΝΩ ΤΕΊΧΗ...και μην αναρωτιέσαι γιατί...Συντρίμμια η πόλη μέσα μου μα εγω ακόμα Σε αγαπώ.

Αν μια μέρα σε ρωτήσω... “θυμάσαι;” Τι θα μου απαντήσεις; Άραγε...

468

469

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Magnum Opus

U Wr i t e

Μέσα στον κόσμο αυτοεξορίστηκα.

Όλοι πρέπει να πετάξουμε μια σαΐτα .

Πουλάτε τα όνειρα σας, για μια βολεμένη ζωή. Ρισκάρουμε την βολεμένη ζωή μας, για να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας. Χάσατε την πίστη σας

Όταν είσαι χάλια πέταξε μια σαΐτα . Πέταξε την από κάπου ψηλά. Θα πετάει πάνω από τα σπίτια της πόλης σου. Θα κουβαλάει όλα τα άσχημα. Τις θλιβερές σκέψεις, τις λάθος επιλογές, τα άσχημα λόγια, την απογοήτευση σου. Θα κουβαλάει τα “σ’ αγαπάω” που χρειαζόσουν να ακούσεις, τα δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια σου, τις φωνές από τους κακούς δαίμονες. Ας την να φύγει!

όταν εμείς αναζητούσαμε μέσα στο χειμώνα ανθισμένες αμυγδαλιές. Γελάσατε με τα χαζά αστεία της τηλεόρασης. Σπάσαμε την τηλεόραση στα κεφάλια σας μήπως καταλάβετε πόσο πονάει το μυαλό σας.

iTravel poetry.com

Και αν έχει αέρα θα βλέπεις την σαΐτα σου, να πετάει τώρα μακριά σου… Μην πηδήξεις να την φέρεις πίσω! Θα πέσεις στο κενό… Για αυτό άλλωστε είναι οι σαΐτες… Για να τις φτιάχνουμε και να αφήνουμε τον αέρα να τις ταξιδέψει. Μην κλαις που την έφτιαξες… Σου είπα… Είναι για να πετάνε μακριά… Όλοι φτιάχνουν.

Γελάσαμε με το μακιγιάζ σας. Γελάσατε με τα κόκκινα μάγουλα μας. Έκλεισε η φωνή μας φωνάζοντας συναισθήματα. Πόνεσαν τα μάτια σας διαβάζοντας μηνύματα. Κλάψαμε νιώθοντας τον πόνο του διπλανού μας. Κλάψατε βλέποντας το χαμόγελο του. Φωνάζετε για να ακουστείτε. Ψιθυρίζουμε γιατί η φωνή μας είναι πολύ δυνατή. Μπερδέψατε την εκκλησία με την πασαρέλα. Συνδέσατε την νηστεία με τον παράδεισο. Ξεχάσατε όμως να βουτήξετε το χέρι στη λάσπη ρισκάροντας το χρυσό σας ρολόι για την σωτηρία του άλλου. Μας λέτε αμαρτωλούς για μια κοντή φούστα. Λέτε ότι δεν έχουμε αρχές για ένα σκισμένο καλσόν. Την στιγμή που το ακριβό σας κουστούμι, καλύπτει το όπλο σας. Την στιγμή που ο προσεγμένος σας λόγος, θυμίζει φάκα για ποντίκια.

470

471

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

472