Magnum Opus Λ ο γ ο τ ε χ ν ι κ ό
i
T r a v e l
π ε ρ ι ο δ ι κ ό
P o e t r y
P u b l i c a t i o n s
Σηµείωση Κριστιαν Νιρκα Υπεύθυνος έκδοσης
Μετά από απουσία ενός χρόνου, το διαδικτυακό περιοδικό Magnum Opus, επανέρχεται κοντά σας. Ο λόγος αυτής της επανακυκλοφορίας, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο έντονο ενδιαφέρον που υπέδειξαν οι αναγνώστες. Δεν είναι μυστικό πως λάβαμε πολλά μηνύματα στη σελίδα του magnum opus στο facebook για το πότε θα βγει το επόμενο ένθετο. Ήταν λοιπόν, αδύνατον να τα αγνοήσουμε. Έτσι, ξανά σε συνεργασία με το itravlepoetry.com , σας παρουσιάζουμε το καινούργιο τεύχος.
ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ
19
Ραδιουργίας πέρι
Εξάλλου, με ποια αξιολογικά κριτήρια, ποιοτικά εννοώ, μπορεί ο άμοχθος νους
Της Πέγκυς Ζαντρίμα Εμένα πάλι «το κόκκινο πανί μου
να αξιολογήσει τον κόπο; Όταν έχεις εθιστεί στην ευκολία, πώς
΄
ήταν πάντα η ευκολία» που λέει κι ο
ν αναγνωρίσεις τη δυσκολία και την αξία
ποιητής. Εκείνη η αβάσταχτη ελαφρότητα
ή την ποιότητά της;
με την οποία οι άνθρωποι προσεγγίζουμε
αβασάνιστη κριτική, η παραμονή στο
"Η ευκολία όµως είναι πλέον ιδεολογία, βιοθεωρία, τρόπος ζωής."
πρώτο επίπεδο θέασης και στοπ. Πιο μέσα
Την ευνοεί άλλωστε και η εποχή. Όλα
δεν έχει. Να μην ταλαιπωρήσουμε εκείνο
γίνονται αυτόματα, άκοπα, εύκολα…
το ρημάδι το μυαλό, να μη ζοριστούμε
Όλα; Τα σπουδαία, τα ουσιαστικά, αυτά
γενικώς… Σε τίποτα. Στη σκέψη, στο
που «τι ζωή δίχως αυτά θα κάμεις»; Ναι,
συναίσθημα, στο σώμα έστω. Αλλά: με την
μια ζωή δύσκολη, βασανισμένη δεν είναι
ήσσονα προσπάθεια, τον ελάσσονα κόπο
ωραία. Όμως, ο παιδεμός της σκέψης και
απαιτούμε το βέλτιστο και μέγιστο
της ψυχής, η δουλειά -δύσκολη πράξη και
αποτέλεσμα, ενώ ταυτόχρονα μειώνουμε,
λέξη λησμονημένη- με τον εαυτό μας,
ακυρώνουμε, ισοπεδώνουμε, φθονούμε
αποκαλύπτει και το μεγαλείο αυτής της
ενίοτε το ίδιο αυτό, όταν ο διπλανός μας
ζωής.
και βιώνουμε τα πράγματα. Η εύκολη ανάγνωση της πραγματικότητας, η «σιγά μην πονοκεφαλιάσω κιόλας», η εύκολη και
με πολύ κόπο το επιτύχει.
Η κουφότητα δεν μας επιτρέπει να
Και τη ραδιουργία, το ράδιον έργο, το
γευτούμε τη μοναδική γοητεία αυτής της
στιγμάτιζε ως πονηρό, κακό πάει να
σύντομης παρουσίας που μας έλαχε σε
πει. Ναι, η δυσκολία έχει οδύνη. Αλλά
τούτον το μικρό πλανήτη. Η σοφή
υπάρχει άραγε κορφή χωρίς ανηφοριά,
ελληνική γλώσσα θεωρούσε κακό ό,τι
παίδευση χωρίς παιδεμό, Ιθάκη χωρίς
«ράδιον», (εύκολο δηλαδή).
ταξίδι, ηδονή χωρίς οδύνη;
www.itravelpoetry.com
Source |
ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑ
Οι ρόλοι είναι κατανεμημένοι, το σενάριο βασίζεται στην οφθαλμαπάτη και το σκηνικό λειτουργεί ως άλλος Εφιάλτης Μεταλλάσσεται και μετακινείται ανάλογα με τις διαθέσεις του εκάστοτε μαριονετίστα
Οι ήρωες, αγνώμονες και ενίοτε υπερόπτες, εθελοτυφλούν μπροστά στα δεμένα άκρα τους... Οι κινήσεις ορίζονται έξωθεν και άνωθεν
Κι όμως, οι μαριονέτες θαρρούν πως ορίζουν τη μοίρα τους Και, εάν τύχει και εισέλθει λίγο περισσότερο Φως, τότε διακρίνουν τα σχοινιά, τότε και η Αλήθεια.
Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή, της ευθύνης του Εαυτού, της σύγκρουσης με τη Συνήθεια και το Φόβο, σπεύδουν τρεμάμενες να σβήσουν το Φως, γ ρ ά φ ο ν τ α ς μ ε π ε ρ ί σ σ ι α ε υ κ ο λ ί α τ ο ν ε π ι κ ή δ ε ι ό τ ο υ ς .
PAGE 4 | LONE PLANET
ΦΘΟΡΑ Γ ι α τ η ν τ ό σ η μ α ς φ θ ο ρ ά Ο σ υ ν ή θ η ς ύ π ο π τ ο ς η τ ρ ι β ή Ο π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς έ ν ο χ ο ς η α δ ρ ά ν ε ι α Ο α μ ε ί λ ι κ τ ο ς κ α τ ή γ ο ρ ο ς τ ο π α ρ ε λ θ ό ν Ο χ λ ι α ρ ό ς υ π ε ρ α σ π ι σ τ ή ς τ ο π α ρ ό ν Ο ε ι ρ ω ν ι κ ό ς δ ι κ α σ τ ή ς τ ο μ έ λ λ ο ν .
Π α ρ α σ κ ε υ ή Π α π ί α
Ανάμεσα στις μέρες Ζω ανάμεσα στις μέρες δαμάζοντας τρικυμίες επιθυμιών Στις γραμμές της παλάμης μου γεννιούνται από αγγίγματα ανάγλυφες μορφές φωνάζουν ονόματα και αλήθειες Τα δάχτυλα που χάιδεψαν την απώλεια στάζουν άρωμα ορχιδέας και δάκρυα γλυκά Δέρμα που ρουφάει όσο πιο πολύ παρόν μπορεί μέσα από τις αναθυμιάσεις του άλλωτε Εμφανίζομαι και εξαφανίζομαι Σε εν δυνάμει ρόλους σε αντικατοπτρισμούς ενάρξεων και λήξεων με δυσδιάκριτα όρια Αναρριχάται συχνά η θύμησή σου δηλητηριώδης κισσός στην πλάτη μου κι εσύ να απορείς που με βρίσκεις πάντα και ακόμα μέσα στα λουλούδια και τα κύματα
Lilly June
Τώρα Τώρα που οι λέξεις έχουν παύσει Και οι ολόφωτες μέρες Έχουν προ πολλού παρέλθει Χωρίς ελπίδα πια, φως να ξανάρθει Τώρα που το τελευταίο φυλάκιο έπεσε Και ο τετράντας της μοίρας λύγισε Για να μην επιστρέψει Στο κάποτε που ίσως είχε ονειρευτεί Τώρα που τα τρένα δεν ταξιδεύουν Και οι σταθμοί ερμητικά κλειστοί πεθαίνουν Σαν μια κατάρα που γέννησε Εκείνος που σε έναν συρμό έπεσε Τώρα που το μάταιο τον χρόνο τήρησε Και η παλινδρόμηση στον τρόμο κίνησε Μπροστά στο αντίο που ανείπωτο έμεινε Γιατί ότι ήταν γραφτό, αιώνια νέκρωσε Τώρα που η πόρτα είναι κλειστή Σ' αυτήν την κόχη του γκρίζου Εδώ θα γεννηθεί το αστρικό μαβί Εκείνου του πρώτου ονείρου - ε. ρ. ρουσσάκης
είναι απλό - έχει και μια σχετική πλάκα θα σου λέω γράμματα κι εσύ θα συμπληρώνεις τα κενά αν βρω τη λέξη κέρδισα αλλιώς..ικρίωμα θα μου πεις τα κενά δεν συμπληρώνονται ποτέ κι η λέξη δεν υπάρχει δεν πειράζει -στο 'χα πειμου φτάνει να μοιάζει με παιχνίδι
Κώστας Σκούρτης
Τα μάτια σου Τα μάτια σου, αυτός ο άγρυπνος άγνωστος. Ρωγμές στο βλέμμα τους. Εμμονές στις εικόνες τους. Ταξιδευτής μιας απόκοσμης ιστορίας τα μάτια σου... πάνω στο άτι της ηδονής καλπάζει επικίνδυνα η έλξη και βρυχάται σαν αειθαλής ανάμνηση ο ανυπεράσπιστος Αποσπερίτης. Ποια μάτια να ονειρευτώ προτού με καταδιώξει η μοναξιά; Καθρέφτες σπάνε μπροστά μου και γεννιούνται πυρκαγιές στο άγγιγμά τους. Ποιας ουτοπίας απότοκος βαφτίστηκε ο παράδεισος; Κι αν ο παράδεισος θυμάται τις ζωές του, θα μεγαλώσω μια απ' αυτές στα μάτια σου! Maria Voulgari
Ashraf Fayadh Σαν πέφτει η βροχή, γιορτή μας θυμίζει Την γλύκα του νόστου, στον νότο ταξίδι Τρέχουν παιδιά και κύκνοι πετάνε Πέφτει σταλιά κι εγώ δεν λυπάμαι Ήταν μια μπόρα πολλά μου'χε τάξει Κι ακόμα στις τσέπες τα έχω φυλάξει Τον ήλιο τ'αστέρια σκόρπια σε φύλα Στο πάτωμα όλα τα έχω πετάξει Γυμνός μες στης μέθης περίσσια μανία Χτυπάω τα χέρια σε άχρωμους τοίχους Μα λέω αστεία κι όχι έναν θρήνο Ίσως γελάω κι εγώ σαν εκείνον
Κριστιάν Νίρκα
και τώρα που μιλήσαμε το θάνατο να πούμε για τον κόσμο δεν είναι καθόλου το ίδιο να ξέρεις δεν έχουν όλοι μια φωτογραφία τους σε βολική κορνίζα για ώρα ανάγκης ένα ρούχο καλό που σε κάθε περίπτωση ας μη χωρώ θα φορέσω - σκισμένο στο πλάι κόκκινο φουστάνι παλιακό να φαίνεται το αίμα ότι πήγα ζωντανή τώρα που πειστήκαμε ας πούμε και κάτι άλλο υστερόγραφο: ν' αλέσετε τα κόκκαλα τροφή: να θρέψετε ένα όνειρο μεγάλο Κατερίνα Ζησάκη
Προς αναζήτηση πηγής αθανασίας Αχ βρε χρυσή, που την πνοή του δράκου αποφεύγεις. Που σε ποθεί ο θάνατος, να κοιμηθεί μαζί σου. Κι εσύ ζωή, απέραντη, χαμένη στ’ όνειρα σου, με τ’ αιματοβαμμένα χέρια σου τον διώχνεις. Με των κουφών την άγνοια που πορεύεσαι, και των τυφλών τα μάτια. Ποιό μάταιο όνειρό σου φίλησες σήμερα; Δύσμοιρη χρυσή που ακτινοβολείς χρώματα, που κανείς δεν ξέρει, και που το σκότος πάει να σε βιάσει. Ποιά σημαία κράτησες και σε ποιό χώμα γονάτισες; Γλυκιά ξενιτεμένη απ´τον βορρά και μάνα του ηλίου. Σε ποιά παιδιά ελπίδα είχες τάξει; Σε ποιόν ανήκεις και σε ποιόν πουλάς; Εσύ που όλοι σε περιφρονούν και όλοι σε λατρεύουν. Ζωή χρυσή και φλογερή με αίμα μες στα μάτια, Ποιανού αθάνατου ουρανού θα μάζευες κομμάτια ;
Μαρία Μούσχουρου
Άθροισμα μονάδων Σε δυαδικό κώδικα Μονήρες το ακροατήριο Προσκολλημένο Στης μοναξιάς του το ρετσίνι Στόχος το δέντρο Ποτέ ξανά το δάσος Παρασκευή Παπία
ΜΟΥΣΙΚΑ ΝΕΑ
Σ'αυτήν την ενότητα Η Μαρία Τριανταφύλλου, διαχειρίστρια της ιστοσελίδας Topicαπ, γράφει για το συγκρότημα Ενδοπία.
Η ιστορία του τραγουδιού "ο Παπαγάλος" του Στέλιου Σαλβαδόρ, όπως την διηγήθηκε ο ίδιος σε συνέντευξη για το itravelpoetry.com
ΝΕΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ ΕΝΔΟΠΙΑ
"Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ" Της Μαρίας Τριανταφύλλου
Τέσσερις φίλοι στη μουσική -και όχι
πειραματίζονται με ατμοσφαιρικούς
μόνο- ενώνουν τις δυνάμεις τους και
ήχους, συνθέτοντας ψυχεδελική ροκ
σχηματίζουν τη μπάντα με την οποία
μουσική με ελληνικό στίχο. Αυτό το
αργότερα θα γίνονταν γνωστοί ως
υπέροχο πάντρεμα που έχουν
«Ενδοπία». Τα παιδιά -δηλωμένα
δημιουργήσει οι Ενδοπία μπορείς να
επηρεασμένοι από μπαντάρες, όπως οι
το βρεις σε όλους τους
Pink Floyd-
μουσικούς παρόχους του διαδικτύου (You Tube, iTunes, Spotify). Κομμάτια του (πρώτου) δίσκου τους, «Ο φόβος της σιωπής» κυκλοφόρησαν στον ιντερνετικό αέρα στις αρχές του προηγούμενου έτους και τώρα είναι διαθέσιμος σε CD. Το όνομα της μπάντας πρόκειται για λεξιπλασία (ένδον + τόπος), απευθυνόμενοι στον τόπο μέσα μας. Η επιλογή αυτή μόνο τυχαία δεν είναι, εφόσον αποτελεί σημείο αναφοράς για τα τραγούδια τους, καθώς οι στίχοι των τελευταίων αποτελούν μια εσωτερική κραυγή βιωμάτων και πραγματικών καταστάσεων. Μιλούν για όσα σκέφτεσαι, όσα αγαπάς και απεχθάνεσαι στη ζωή και σε εκείνη. Λυρικές εικόνες μπλέκονται μέσα στα πεντάγραμμα και βγάζουν τα πιο ακραία συναισθήματα, συναισθήματα, από θλίψη, μέχρι θυμό (από εκείνον τον καλό, που νιώθεις παντοδύναμος ζωντανός). Ξέρω να πω με σιγουριά πως ο καθένας από τα μέλη των Ενδοπία, τη στιγμή που παίζει, έχει μάθει να δίνεται, γιατί νοιώθει. Και, όπως μου είπε κάποιος, το να είσαι σε μπάντα δεν είναι
κατάσταση, είναι συναίσθημα. Είναι ανθρώπινη σχέση. Πρέπει να είσαι σε θέση να αγαπήσεις και να μισήσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου χιλιάδες φορές. Αναμένουμε με ανυπομονησία επιπλέον δουλειά των Ενδοπία, οι οποίοι ήδη δουλεύουν τα κομμάτια του δεύτερου δίσκου τους.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΓΑΛΟ
Σε συνέντευξη που έδωσε ο Στέλιος Σαλβαδόρ στους Χριστίνα Γιαβάσογλου και Γιώργο Περόγαμβρο, για το itravelpoetry.com μίλησε για το νέο του τραγούδι με τίτλο «ο Παπαγάλος.»
«Το συγκεκριμένο τραγούδι, πριν αποκτήσει την τελική του μορφή, είχε αλλάξει τρεις φορές στίχους. Yπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές του κομματιού δηλαδή, αλλά κάθε φορά ήξερα πως κάτι άλλο θέλω να πω. Έτσι, μέσω αυτής της συνεχόμενης αναζήτησης και επανάληψης, προέκυψε η μεταφορά του Παπαγάλου. Μέσα από αυτόν τον συμβολισμό τελικά, μπόρεσα να εκφράσω αυτό που ήθελα. Οι άνθρωποι βλέπετε, που είναι σαν τον Παπαγάλο (καμία σχέση με το ζωάκι) επειδή μαθαίνουν μόνο μέσα από τον καθρέφτη τους (όπως λέει και το τραγούδι)είναι και οι πιο αχάριστοι.
Γιατί, ενώ μαθαίνουν και επηρεάζονται από σένα, ενώ πίσω απ’όσα κάνουν βρίσκεσαι εσύ, ποτέ δεν το αναγνωρίζουν. Πρόκειται για ένα είδος δημιουργικού εγωισμού, το χειρότερο είδος εγωισμού, όπως λέει κι ο Γιώργος Χειμωνάς. ‘Η τουλάχιστον, το χειρότερο είδος, όσον αφορά τους καλλιτέχνες. Πάντως στο συγκεκριμένο τραγούδι συνέβη και κάτι ασυνήθιστο κατά την ηχογράφηση του. Ένα “βήξιμο μου”, πέρασε στην ηχογράφηση. Ζήτησα από τον ηχολήπτη να το διαγράψει. Αλλά, τόσο ο ηχολήπτης, όσο και όσοι το είχαν παρατηρήσει, μου είπαν ότι ακούγεται σαν εφέ από κραυγή παπαγάλου, και επέμεναν να το κρατήσουμε. Έτυχε μεν , πέτυχε δε…!»
To iTravelPoetry Publications, σας ενημερώνει για το Ανθολόγιο πεζών και ποιημάτων με τίτλο "100+1 κλειδιά της διπλανής Πόρτας" που είναι υπό έκδοση.
Τα 100+1 κλειδιά αναπαριστούν μεταφορικά τα 100+1 πεζά και ποιήματα που ξεκλειδώνουν τις κλειδαριές των διπλανών σπιτιών και μας βάζουν μέσα στο μυαλό των συνηθισμένων-ασυνήθιστων της διπλανής πόρτας. Αυτό το ανθολόγιο αντιστρέφει το δεδομένο του “ όλοι οι συγγραφείς είναι αναγνώστες” και αφήνει χώρο ώστε “όλοι οι αναγνώστες να γίνουν συγγραφείς”. Κείμενα και ποιήματα αντλήθηκαν από το συρτάρι ενός συνταξιούχου ναυτικού, το τάμπλετ μίας κοινωνικής εκπαιδευτικού, τις τελευταίες σελίδες του τετραδίου μιας μαθήτριας λυκείου και άλλων πολλών γνωστών άγνωστων που ζουν ανάμεσά μας. Πρόκειται για ένα όμορφο μπουκέτο συναισθημάτων, που έρχεται να αποδείξει ότι η τέχνη βρίσκεται ανάμεσά μας και προπάντων μέσα μας και χρειάζεται φαντασία, πάθος και μεράκι για να ωριμάζει αενάως.
Μαρία Μούσχουρου
Σ'αυτό το τεύχος συμμετείχαν:
Πέγκυ Ζαντρίμα Παρασκευή Παπία Lilly June Κώστας Σκούρτης Κατερίνα Ζησάκη Κριστιάν Νίρκα Μαρία Μούσχουρου Μαρία Τριανταφύλλου Maria Voulgari Σοφία Παπά Ε. Ρ. Ρουσσάκης
i Travel Poetry Publications 27/01/2019
