Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
M A G N U M O P U S ΤΕΥΧΟΣ IV ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2020
1ος Πανελλήνιος Ποιητικος Διαγωνισμός
U
WRITE
1
Magnum Opus
2
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com χρόνια, είναι να δοθεί το έναυσμα για λογοτεχνική έκφραση. O διαγωνισμός U Write αποτελεί προέκταση αυτής της επιδίωξης.
Σ ημείω σ η Κριστιάν Νίρκα
Αυτό το τεύχος του διαδικτυακού περιοδικού Magnum Opus είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στους συμμετέχοντες του 1ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού U Write. Οι πρώτες εκατό συμμετοχές που διακρίθηκαν θα συμπεριληφθούν σε ανθολόγιο που είναι υπό έκδοση. Η κυκλοφορία του θα ανακοινωθεί στην ιστοσελίδα του itravelpoetry.com καθώς και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα τα ποιήματα όμως που έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό, θα δημοσιευτούν στο περιοδικό Magnum Opus. Ο αριθμός αυτών των ποιητικών κειμένων, καθιστά απαραίτητη την δημιουργία περισσότερων τευχών. Η πληθώρα των συμμετοχών σε συνδυασμό με το επίπεδο των ποιημάτων αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για τους διοργανωτές του διαγωνισμού, αλλά τονίζει παράλληλα και την ευθύνη που έχουν για την όσο το δυνατόν καλύτερη ανάδειξη των έργων. Μια από τις βασικότερες αρχές που διέπουν την σελίδα μας και αποτέλεσε σημαντικό κίνητρο τόσο για την δημιουργία της όσο και για την αδιάκοπη λειτουργία της τα τελευταία τρία
Είναι απαραίτητο να αναφερθεί πως έχει σημειωθεί μια σημαντική διαφοροποίηση ως προς άλλες αντίστοιχες διοργανώσεις, και αποτέλεσε ισχυρό πόλο έλξης πολύ παθιασμένων αρνητικών σχολίων. Πράγματι, δεν συνηθίζεται σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς να υπάρχει είσοδος για την συμμετοχή. Όντως, δεν υπάρχει άλλος ποιητικός διαγωνισμός (στην Ελλάδα τουλάχιστον καθώς στο εξωτερικό αποτελεί συχνό φαινόμενο) να απαιτείται 10 ευρώ ως παράβολο συμμετοχής. Ταυτόχρονα όμως, είναι εξίσου πρωτάκουστο να δημοσιεύονται όλα τα έργα ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων. Είναι επίσης πολύ σπάνιο να εκδίδονται τα πρώτα 100 ποιήματα και ακόμα σπανιότερο να υπάρχει χρηματικό βραβείο για τους νικητές συνολικής αξίας 1.000 ευρώ, αλλά και ισχυρή προώθηση αυτών μέσω συνεντεύξεων και αφιερωμάτων. Ακόμα, είναι σχεδόν αδιανόητο, για λογοτεχνικό διαγωνισμό, να εξασφαλίζεται χρηματική αμοιβή για την κριτική επιτροπή, η οποία αφιέρωσε σημαντικό χρόνο στην αξιολόγηση των γραπτών, ή αμοιβή της διοργανωτικής ομάδας η οποία εξασφάλισε την διεξαγωγή του διαγωνισμού, και αμοιβή της γραφιστικής ομάδας που εργάστηκε για την δημιουργία του ανθολογίου αλλά και αυτού του τεύχους και όσων θα ακολουθήσουν. Όλα αυτά βέβαια θα ήταν αδύνατα χωρίς την δικιά σας στήριξη, συμμετοχή και εμπιστοσύνη. Αποφεύγοντας τον βερμπαλισμό, ακολουθεί η δημοσίευση των πρώτων χρονολογικά συμμετοχών. Καλή ανάγνωση! 3
ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ
Magnum Opus
4
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
5
Magnum Opus
U
W r i t e
Φωτογραφία εξωφύλλου Μοντέλο: Γεωργία Γκέλη Φωτογράφος: Πέγκυ Παπαθεοδώρου Make up: Αναστασία Κίννα Επεξεργασία: Αννίτα Ελευθερίου
Επιμέλεια υλικού Γιάννης Ρουμελιώτης Χριστίνα Γιαβάσογλου
Γραφιστικά για αυτό το τεύχος Τζέφρυ Ιρασλάβ
6
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Τα ποιήματα που ακολουθούν συμμετείχαν στον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό U Write. Δημοσιεύονται χωρίς να έχουν υποστεί καμία απολύτως επεξεργασία.
7
Magnum Opus Γκέλη Ντηλιά ΛΕΞΕΙΣ 2 Λέξεις πνιγμένες στη σιωπή βουλιάζουν εντός μας μέχρι ένα χέρι να τις πιάσει και σε σχεδία να βρεθούν ημιθανείς λιπόθυμες ημίγυμνες κι αυτό το χέρι στο χαρτί να τις ξαπλώσει και δίνοντάς τους το φιλί της ζωής να γίνουν ποιήματα να γίνουν ιστορίες και να τις μάθει ο κόσμος.
8
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΜΕΤΑ-ΝΕΩΤΕΡΙΚΟ Σε ένα διαμερισματάκι στο οικόπεδο του μέλλοντος θα έβαζα όλα τα ερωτήματα που στους καιρούς τους δεν διατυπώθηκαν, όλες τις ουτοπίες που έπαιζαν κλαρίνο στα αυτιά των ποιητών και όσα αφηγήματα δεν βρήκαν κοινό τόπο να εκφραστούν κι αποκαθηλώθηκαν όπως-όπως. Απ’ έξω, θα καλλιεργούσα μια φυτεία καφέ σε περίπτωση που τελείωναν τα σοκολατάκια κι η συμπόνοια.
9
Magnum Opus
U
W r i t e
Η ΚΛΙΚΑ Δεν μπαίνεις αν δεν έχουμε χαθεί στις ίδιες ερήμους, αν τα φτερά μας δεν έχουν λιώσει πιστεύοντας πως θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν ανήκεις αν δεν έχεις σταυρωθεί κι αναστηθεί στο όνομα της αγάπης και του ανέφικτου, αν δεν έχεις πιστέψει πως δεν χρειάζεται να ορκίζεσαι για να γίνεις πιστευτή -αρκεί να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια κι αυτό είναι. Εδώ μέσα αν δεν σε έχουν προδώσει οι πιο αγαπημένοι και δεν σε έχουν λυτρώσει οι πιο άγνωστοι δεν έχεις θέση. Γι’ αυτό κοιτάξου καλά στον καθρέφτη και μέτρα πόσες φορές στεφανώθηκες τον κίνδυνο κι αν η απάντηση είναι «Οι άλλοι λιγότερες», τότε είσαι δικός μας, είσαι μια από εμάς. Ας ενωθούμε κι έτσι πιασμένοι ας αγρυπνήσουμε.
10
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΜΕΤΕΟ Κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του πολλά μετεωρολογικά φαινόμενα. Απελευθερώνει καταιγίδες στα ξαφνικά ή ανάβει ήλιους, όταν όλα προβλέπουν τα αντίθετα και ενδέχεται Αύγουστο μήνα να βάλει και παλτό. Μην τον ρωτήσεις το γιατί. Δεν ξέρεις τον καιρό του.
11
Magnum Opus ΠΟΙΟΣ; Ποιος μοιράζει τα χαρτιά; Ποιος κρατάει μυστικά; Ποιος κοιμάται με το φόβο; Ποιος ταΐζει το μηδέν; Ποιος σιωπά για να μιλήσει; Ποιος πεθαίνει για να ζήσει; Ποιος αντέχει να αγαπά; Ποιος αντέχει αυτόν;
12
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
13
Magnum Opus
U
W r i t e
Στέλλα Ζωγραφοπούλου Άτυπη Υπόσχεση Μην πας πουθενά. Μείνε εδώ. Είναι ανάγκη. Το σκοτάδι απόψε αιμορραγεί Και η μοναξιά μου χτυπάει την πόρτα. Μα,δεν σε θέλω γι’αυτό. Απλώς,θέλω να νιώσω , έστω και για μια στιγμή. Να παγώσω το χρόνο. Να σε πάρω από το χέρι και να χαθούμε... Για φαντάσου! Να σε πάω σε μέρη μακρινά,που ο νους δεν τα χωράει... Εκεί που οι θάλασσες είναι κίτρινες και ο βυθός κεχριμπαρένιος Εκεί που οι ψυχές είναι χάρτινα καράβια... και οι αγάπες είναι αέναοι οδοιπόροι... Εκεί που θα είμαστε μόνο εγώ κι εσύ! Και ο έρωτας θα’ναι το οξυγόνο μας... Τίποτα δεν θα μπορεί να μας σταματήσει! Άραγε, θα μείνεις; Στο φως και το σκοτάδι, Στη χαρά και στη λύπη... Όταν τα κύμματα αρχίσουν ν’αγριεύουν και το λιμάνι είναι πέρα μακρια... Θα μείνεις; Πες μου ότι θα μείνεις…
14
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Από Το Παρελθόν Στο Άπειρο Και Πάλι Από Την Αρχή Είναι μικροί. Γεννιούνται σ’ένα κόσμο αδειανό Κινούνται σαν σκιές στο χωροχρόνο Προσπαθώντας να φτάσουν στην μοιραία ανταμοιβή. Έχουν κιόλας μεγαλώσει. Είναι αργά τώρα πια... Δεν γυρίζει πίσω η στιγμή Εκείνη η μαγική ομπρέλα που έδιωχνε μακριά τη λύπη... Δε υπάρχει τίποτα πια. Ακόμη κι αυτοί που αγαπήσανε Έχουν εγκαταλείψει... Μα, ο σταθμός της λησμονιάς πλησιάζει. Και εσύ είσαι ακόμη στην αρχή... Άραγε, πότε θα προλάβεις; Πότε θα ζήσεις; Βίασου! Θα χαθείς…
15
Magnum Opus
U
Δημήτριος Καρπέτης Βυθός Βλέπω πάνω στη θάλασσα την αντανάκλαση μιας σαστισμένης ζωής να προσπαθεί να αποφύγει τις ακτίνες του ήλιου... Στεφάνια πεταμένα τα όνειρα να σωπαίνουν στα αζήτητα. Μέρες ανύποπτες, μέρες που ο χρόνος υφαίνει το ριζικό μας αγναντεύοντας τις ανεμοδαρμένες θάλασσες. Ψυχή γυμνή να σέρνεται καταγής στον πυθμένα της θάλασσας, μια πνοή που βηματίζει χωρίς ανάσες στην άκρη του κενού. Βλέπω το βυθό... στιγμές ζωής που κατακάθησαν μέσα του χαραγμένες με δάκρυα.
16
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Οι Άκρες των Χειλιών Λέξεις που τρέμουν, καθώς ταλαντεύονται στις άκρες των χειλιών . Ανάσες που ομορφαίνουν τη μελαγχολία του έρωτα. Στις άκρες των χειλιών μας σκοντάφτουν τα ανομολόγητα πάθη. Ένα αεράκι που χαϊδεύει τη σάρκα που περιφρονά ακόμα και το θάνατο. Χείλια ματωμένα από τις δαγκωνιές του έρωτα, οι άκρες τους κόκκινες απ’τα ακρωτηριασμένα λόγια των παθών μας. Αγγίζουμε τις άκρες των χειλιών ρίγη ζωής που σπαταλήθηκαν χωρίς κανένα δισταγμό, στη διαδρομή μας από το μηδέν έως το θάνατο.
17
Magnum Opus Οι Άγνωστες Θάλασσες Μέσα στην καθημερινή παρωδία η ελευθερία καίγεται και ξεψυχά. Ξοδέψαμε το υστέρημα της ψυχής μας στις επιταγές της μοίρας, στους αδειανούς καθρέφτες, και σε άστρα νεκρά. Πρόσωπα ξεθωριασμένα αντικρίζουν τις θάλασσες που ολοένα ταξιδεύουν. Παραμερίζουν οι άνθρωποι στο ψέλλισμα των νερών, αφουγκράζονται τον απόηχο της νεανικής παρόρμησης, συνωμοτούν να συντρίψουν το σκοτάδι. Αναδυόμαστε μέσα στο μισοσκόταδο σαν δύτες, με χείλη μουδιασμένα απ΄την απραξία της ψυχής. Ιχνογραφώ την απουσία των ανθρώπων από τη γέννηση έως το θάνατο. Αναζητώ άλλες,άγνωστες θάλασσες με τα δάκρυα του ήλιου τα κύματά τους να λικνίζονται, εκεί που οι γκρίζες ζωές πια θα χρωματίζονται.
18
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Λίγο Ουρανό... Το δάκρυ βαθαίνει, διαβρώνει τις ψυχές. Καταμεσής του πιο όμορφου τοπίου χάθηκαν οι ίσκιοι μας. ‘Εγειραν πάνω στην κατάπτωση. Η ψυχή μας σε πλήρη ανακωχή αγνοεί την καθαρότητα των αιθέρων. Δανείσου λίγες σταγόνες ζωής για να νικήσουμε την ερημιά μας. Καθώς κατεδαφίζονται τα όνειρα κρατώ τις εικόνες που αναδύονται απ’τα υγρά μου μάτια. Ακόμα λίγο ουρανό για να πιαστώ απ’τα χρώματα, να γαντζωθώ στα όνειρα καθώς θα ξεψυχάνε. Όνειρα που παραμένουν όμορφα ακόμα και στο θάνατο.
19
Magnum Opus Υπέρβαση Ελάχιστα τα εχέγγυα για να προσεγγίσουμε την υπέρβαση. Στον ουρανό μείναν πια τα φεγγάρια με μια θηλιά στο λαιμό, να αχνοφέγγουν. Στον καιάδα πετάχτηκαν οι ατέλειες της αγάπης και η αδύναμη εκδοχή του ήλιου. Ελάχιστη η βεβαιότητα που διαχέεται στο σκοτάδι, πως το χάραμα θα ξεπεράσουμε τα όρια. Τεντώνω τη σκιά μου για ν’ακούσω μέσα απ’τα κοχύλια τα αισθήματα που ξέφυγαν απ’τις γραμμές της μοίρας. Υπερβαίνουμε τα όρια του προσωρινού καθώς σμίγουν οι ιδρώτες μας, όπως οι ψυχές θα ταλαντεύονται στη αλμύρα των δακρύων μας.
20
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
21
Magnum Opus Στέργιος Τσακίρης Και η ζωή συνεχίζεται Κουκλάκι είναι ζωγραφιστό, το θέλωδεν με θέλει. Αυτή η απόρριψη του έρωτα, και γιγαντώνεται, του σαδιστή. Να δούμε που θα πάει. Το βλέμμα έχει ξεραθεί από την αναζήτηση του ανέφικτου. Και το κορμί ένα άγαλμασπασμένα χέρια, κομμένο φύλο, έκφραση πένθους, αχνό, αγέλαστο. Κάθε δεκαετία μια σπατάλη, μια αρχή, για πιο κοντά στο τέλος. Μια λίμνη νιώθω απέραντη που μεταβάλλεται σε έλος. Βράχια, πέτρες, μπετόν αρμέ. Κι η μέλισσα που μου ρουφά τη λίγη γύρη δεν αρκεί. Από νέκταρ ξεχειλίζω τις νύχτες μου.
22
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
23
Magnum Opus
U
W r i t e
Καλαντζή Βάσια ΞΥΠΝΑ Ύμνος στο θεό του χρήματος βωμός και θύμα ο άνθρωπος πέφτει χαμηλά και πατά στα τάρταρα. Η κοινωνία όλη βούρκος. Ξύπνα!ο ύπνος του δικαίου τελείωσε. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί. Όταν κύριος του εαυτού σου είσαι μαρτυράς πως η βαναυσότητα πρέπει να τελειώσει. Τα κλαδιά των δέντρων γυμνά τα πουλιά χωρίς λαλιά Ξύπνα άνθρωπε! Καιρός να λιπάνεις τη γή να χρωματίσεις τον ουρανό να δώσεις αξία στο όνομά σου.
24
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΣ Φόρεσα τα σκουλαρίκια που μου έστειλες, αυτά με τις κόκκινες καρδούλες, και σε ένοιωσα πάνω μου κρεμασμένο να με αγαπάς!!! Ήθελα να ταν αλήθεια, όχι δεν ήθελα να σε κρεμάσω, ήθελα απλώς να με αγαπάς. Ζήταγα μια αγκαλιά ένα χέρι ένα κοίταγμα ένα φιλί. Το μόνο που μπορώ να έχω είναι αυτά τα σκουλαρίκια, θύμηση και κρεμάλα μαζί, θύμηση δικιά σου ότι με κρέμασες σα φυλαχτό, κυνηγητό μιας αόρατης κλωστής να μας συνδέει.
25
Magnum Opus ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ Το τρένο βούρκωσε. Ήταν αυτό που μετέφερε τις γυναίκες στους καπνούς και στη σκληρή εργασία. Τα παιδιά ξερόκλαδα, μένουν πίσω χωρίς ένα κομμάτι ψωμί χωρίς ένα ποτήρι γάλα. Οι γυναίκες φτάνουν στο στρατόπεδο, τις γδύνουν,τις κουρεύουν βιασμός .. Σκυλιά οι γυναίκες μες τη βρώμα και την τιμωρία. Τί εφταιξαν; Ποιός θεός τις ξέχασε; Οι άντρες τους πού είναι; Κτηνώδης η κατάσταση στα χαρακώματα, εκεί τους πήγαν, και μετρούν αντίστροφα ημέρες ζωής. Σαπίλα και μικρόβια και αίμα. Μέχρι που όλα τελειώνουν και μένουν τα συντρίμμια. Ψυχές νεκρές και σώματα ξεψυχισμένα.
26
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΒΑΡΥΣ ΟΥΡΑΝΟΣ Ο ουρανός καθρεφτίζεται στη θάλασσα, όπως η αγάπη μου καθρεφτίζεται σε σένα. Μένω έκπληκτος. Μου χαμογελά ο ουρανός. Όπως κι εσύ όταν σου χάρισα ένα όμορφο λουλούδι. Μα...δεν πέρασε μια μέρα κι αναστέναξε ο ουρανός. Όπως εσύ όταν σου τελείωσαν τα σοκολατάκια που σου πρόσφερα. Και τότε δάκρυσε ουρανός. Όπως εσύ όταν σε ζήτησα σε γάμο. Είναι βαρύς ο ουρανός απόψε!
27
Magnum Opus
U
W r i t e
ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Είμαι ένας ποιητής. Είμαι ένας ζωγράφος. Είμαι ένας γλύπτης. Είμαι ένας τραγουδιστής. Είμαι πολύ μικρός για να φτιάξω τον κόσμο. Είμαι πολύ μεγάλος, για να τον χαρακτηρίσω με τις λέξεις μου, για να τον σχηματίσω με τα πινέλα μου για να τον πλάσω με τον πηλό μου για να τον διανθίσω με τα τραγούδια μου. Και τότε σαν κοιτάξω στον καθρέφτη το είδωλό μου θα δώ έναν αετό να με κοιτά αγέρωχο , εγώ είμαι αυτός. Εκείνος που δεν ήξερα πως υπάρχει Εκείνος που κάνει τα θαύματα!!! Ένας απλός άνθρωπος.
28
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
29
Magnum Opus Μωυσίδου Μαρία-Ελένη ΓΗ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Θάλασσα και ήλιος Δεν ήταν αρκετά Εκεί να με κρατήσουν Με μάτια ανοιχτά Και σαν τον ουρανό σου απόψε ονειρευτώ Θάνατο μυρίζει Και τόπο αδειανό Μονάχα αναμνήσεις και δάκρυα στεγνά Στους δρόμους να μεθύσεις Ξανά όπως παλιά Τότε που όλα ανθούσαν Και όλοι ήταν εκεί Και τότε δεν περνούσα Απλά περαστική Τα τείχη σου στοιχειώσαν Ιστοί από αράχνες Ως πέρα τα θολώσαν Εκεί που κάποτε ταψί όλη την πόλη Χαζεύαμε ως το πρωί Ώσπου να φύγουν όλοι Ο θόλος μας μικρός Έσπασε και χαθήκαν Όλα τα ξόρκια από παλιά Καπνός εξατμιστήκαν Και τώρα η ανάμνηση Πόνο θυμίζει μόνο Γη ζωντανών νεκρών Σταμάτησε το χρόνο!
30
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΖΩΗΣ Σαν το σούρουπο έγλυψε τις κορυφές των πέτρινων αγέραστων σπιτιών των πέτρινων σκιών που υψώνονται καθώς ο ήλιος πέφτει Από τον κυπαρισσένιο δρόμο σηκώνεται ψηλά τυλίγεται σφιχτά σαν τη ζεστή τη σάρκα ψάχνει Μια μυρωδιά κλεισούρας, σαν κάρβουνο καμμένο στο δέρμα πάνω κολλημένο Μάτια απύθμενης διαστολής αναζητούν λίγη δύναμη δανεική ν’ αρπάξουν στιγμές ζεστής ανάσας να ζήσουν λίγο ψέμα Μα Ξέρει... πως μονάχος του αιώνια θα γυρνάει και παλι το ξημέρωμα δεν θα προλάβει να τον βρει Καθώς το πηχτό αεράκι θα χώνεται ανάμεσα στα κλαδιά να τα ταράξει αυτός θα τρέχει να κρυφτεί με τις φτερούγες ανοιχτές και τρύπιες
31
Magnum Opus
U
W r i t e
ΜΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ Με ονειρεύτηκα νεκρή Μα ξύπνια, μπροστά από τον καθρέφτη Κοιτάζοντας τα χαριτωμένα δαχτυλίδια που σχηματίστηκαν στις άκρες των μαλλιών μου Πόσο όμορφα στέκονταν. Κι έκλεισα τα μάτια, και σ’ ένα δευτερόλεπτο η πλάτη μου άγγιζε το αιώνιο κρεβάτι. Γύρω, γύρω στολίσανε λουλούδια Μπουκέτα πασχαλιάς γύρω μου Θυσιάζονται κι αυτά, συμπορευόμενα προς το θάνατό μας Ενώ μέλισσες μου χαϊδεύουν απαλά τα μάγουλά μου αφήνοντας στο χλωμό δέρμα, κίτρινα χνάρια μακιγιάζ απ’ τα φτερά τους. Σιωπή και χαμόγελα τριγύρω Λύπη και κλάμα οργασμικό. Ο χρόνος δε σταμάτησε, αφού ποτέ δεν υπήρξε. Και τα μάτια γαλήνια πίσω από τα κλειστά βλέφαρα, κοιτάνε Κοιτάνε καθώς τους αποκαλύπτεται το κρυμμένο μυστικό της φθοράς Καθώς λύνεται και το τελευταίο χαριτωμένο δαχτυλίδι που ακόμα μοσχοβολάει σαπούνι. Στο στήθος ακουμπάει το Κλειδί της ζωής Μα τώρα σα ν’ άνοιξε την πόρτα του θανάτου Δε με κρυώνει πιά το κρύο του ασήμι Μονάχα βουλιάζει σιγά, σιγά στα σωθικά μου. Ανάμνηση πιο δυνατή από τατουάζ κρέμεται απ’ το λαιμό, σα θηλιά πιά. Στέκεται ειρωνικά, πάνω στο σώμα που παγώνει πάνω σ’ ένα αποκριάτικο κοστούμι που μόλις τελείωσε το ρόλο του και ξαναμπήκε στη ντουλάπα.
32
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ Η Σιωπή στέκεται σα σκιά και κοιτά απ’ το παράθυρο Έχει κολλήσει τα αχνιστά μαύρα της δάχτυλα επάνω στο σκοτεινό τζάμι κι αφήνει σημάδια... Προσπαθεί να κρατηθεί εκεί πριν ο αέρας τη διαλύσει Άσπρο περίγραμμα σαν ασπίδα τον τοίχο στηρίζει Ο ουρανός πιο φωτεινός φόντο θολό γκριζαρισμένο.. περιμένει τον ήλιο να ξυπνήσει μα δεν ξέρει οτι αργεί... Παλιές πινελιές σαν πίνακας ζωγραφικής όλα μαζεμένα πίσω απ’ το σφραγισμένο παράθυρο που με κοιτάει παράδοξα. Μόνο το λαμπάκι της τηλεόρασης στέκεται σαν μάτι διαβόλου και μου καρφώνει το μέτωπο σαν προσπαθώ σιγά, σιγά να νανουριστώ Να κλείσω τα μάτια και να χαθώ στα κύματα των ονείρων που θα με παρασύρουν για ακόμη μια φορά σαν τσουνάμι
33
Magnum Opus
U
W r i t e
ΣΑΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠ’ ΤΟ ΤΩΡΑ Καπνός οι σκέψεις Μόνο η μυρωδιά τους θυμίζει Αυτό που πέρασε. Κοιτώντας κάπου στο κενό του πουθενά Πίσω από το παλιό ρολόι και την καινούργια τηλεόραση Καπου εκεί Βρίσκομαι στην πιο μεγάλη χριστουγεννιάτικη γιορτή Εκεί που η χαρά δάκρυζε τα θολά μου μάτια Ξέροντας πως οι στιγμές τελειώνουν πιο γρήγορα απ’ το τώρα Προσπαθούσα να ξεγελάσω το χρόνο λίγο ακόμα Και να παγώσω με εικόνες τη ζεστή μου ψυχή Ανακατεμένη με ζεστό κρασί και κανέλλα Ανακατεμένη με γέλια, καρουζέλ που γυρνάνε και κρύο που πια δε μας τρομάζει Τα παιδιά χαρούμενα σαν την καμπάνα και πάλι χτυπάνε Και το τρένο να γυρνάει ξανά και ξανά Μουσική γιορτινή απ’ το πανηγύρι του ποτέ Βροχή χρωματιστή στολίζει την πόλη Φρεσκοψημμένα μπισκότα, κρεμασμένα στους δρόμους και μια καρδιά που χτυπάει βιαστικά να προλάβει... Ανακατεμένα όλα στη χώρα του ποτέ πια μαζί..
34
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
35
Magnum Opus
U
W r i t e
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΛΤΑΜΠΕΣ DEAD MAN ALARM Ι Είχαν σκύψει το βράδυ από πάνω μου, κοιμόμουν ή έτσι νόμιζαν. Τί κοιτούσαν; Πρίν πέσω,είχα επιμελώς ελέγξει όλες τις σωληνώσεις απενεργοποίησα όλα τα repose της οθόνης και έκανα το καθιερωμένο transfer. Η μόνη μου παρέκκλιση απ’το check list ήταν ότι είχα αγνοήσει την ενεργοποίηση του Dead man alarm κατά την παραμονή μου στο μηχανοστάσιο, αλλά αυτό ήταν κάτι που όλοι το αγνοούσαν και τέλος πάντων,τί να μου τύχαινε νυχτιάτικα. Ακούμπησα με το χέρι τον μπουλμέ χωρίς να το θέλω, τότε ένοιωσα ότι έφυγαν από πάνω μου, είχαν μετατοπιστεί στην άκρη δίπλα απ’την πόρτα δείχνοντας ψηλά στο δεξί κλίτος, φώναζαν χωρίς ν’ακούγεται τίποτα όμως με κάποιο τρόπο καταλάβαινα τις λέξεις απ΄τις κινήσεις του σώματος: -νά ‘τος,ολόσωμος ο άγιοςΙΙ Όταν έφτασα, οι κυρίες τάϊζαν με τα ψίχουλα απ’το αντίδωρο τα περιστέρια, με οδήγησε με ακρίβεια ο πλοηγός στο κινητό. Αρχοντικός και φιλήσυχος ο ναός ανάμεσα στα χαμηλά σπίτια, μέσα διάβαζαν την ευχαριστία της θείας Μεταλήψεως, μια γιαγιά-πρέπει να ήταν η νεωκόρισσαμου πρόσφερε κόλλυβα «είναι φρέσκα»,μου είπε,τα πήρα έπειτα προχώρησα νότια προς το τέμπλο πίσω απ’τον δεξιό χορό κοντοστάθηκα, έπρεπε πάση θυσία να φτάσω ως την πλώρη. Ἠταν παραμονές του αγίου Νικολάου. ΙΙΙ Στεκόμουν λέει στη μέση του ναού καθόμουν σ’ένα σκαμνάκι σαν και αυτά που οι ηλικιωμένοι μεταφέρουν κατά τις ακολουθίες της μεγάλης Εβδομάδας οι μορφές των αγίων κατέβαιναν σαν σταλακτίτες απ’τον τρούλο -έκανε παγωνιάαλλά δεν θυμάμαι να κρύωνα, κρατούσα στα χέρια ένα φεγγάρι αντεστραμμένο, όπως αυτά που βγάζουμε μέσα απ’τα όνειρα. 36
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
37
Magnum Opus
U
W r i t e
Κανιώτη Ολυμπία ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ-ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ Πόσο μπλε σκεπάζει το μαύρο της θλίψης; Ο ουρανός να γίνει θάλασσα και τα αστέρια βάρκες που πλέουν στο γιαλό. Να ταξιδέψω μετρώντας τα χρόνια που άφησα πίσω. Με αστραπές μες τα κύματα που με πηγαίνουν σε άλλους ωκεανούς. Συννεφιασμένα θα φύγουν τα καλοκαίρια. Θα έρθουν πάλι φουρτούνες από τους τόσους χειμώνες της ζωής. Ας γίνει ο ουρανός μου θάλασσα και τα δάκρυά μου βυθός που θα με κρύψει. Μια στιγμή προλαβαίνω, πριν ο πόνος την ανάσα μου αρπάξει.
38
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΠΟΙΗΣΗ Μαύρη η πένα Θρηνεί το μελάνι σου Τέλος ποιητή
39
Magnum Opus
U
W r i t e
ΑΝΤΡΕΑΣ ΔΑΝΙΗΛ 31 Ζω για να μπορώ να αποσύρομαι να κρύβομαι πίσω από τοίχους να δω τα λάγνα πορτοφόλια σας να μου ευνουχίζουν το όνειρο να το ξοδεύουν με μανία ξανά και ξανά να στριφογυρίζουν στην ρουλέτα τα κουρέλια μιας επανάστασης που χάθηκε στο χρόνο και πνίγηκε με τις ιδέες που έτρεφε για χρόνια ................................... (35) να δω να αυνανίζονται οι νέες μας γενιές, μπροστά από οθόνες που ξεπουλημένες κυβερνήσεις προωθούν την « άβυσσο » ............................... (31) οι παλμογράφοι στο μηδέν και εμείς να τρέχουμε γυμνοί στην άσφαλτο να σώσουμε τις τελευταίες σταγόνες λευκωματίνης που έμειναν στο πλαστικό κουτί . Κι εγώ να ψάχνω τον υπερποιητή να με λυτρώσει μα το κουτί τρύπιο από παντού να γνέφει να χορεύει βαλς την τελευταία μου σταγόνα . Κι εγώ σαν τσαρλατάνος με μαγικό ραβδί ανάμεσα σε πυρωμένα κάρβουνα να μπερδεύομαι στο μέτρημα και να αργοπεθαίνω ...
40
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
51 Μια παρακατιανή ελπίδα μου ανάβει το Φως με σέρνει στο απέραντο παρασύρθηκα τρέχω μαζί της κοιτάω δεξιά αριστερά . Τίποτα δεν βλέπω τίποτα , μόνο τρύπες τρύπες γεμάτες με τη χαμένη μας αξιοπρέπεια Δύο περιστέρια …………………………………………. (49) Δύο περιστέρια κάθισαν γύρω γύρω για να φάνε να εκτοξεύσουν στα ουράνια μια αξιοπρέπεια λιωμένη μες του στομαχιού τους την υγρή ύλη Έκαμα να τα προλάβω μα μου ξέφυγαν …………………………………………... (51) Κι άντε τώρα μες τα πολλά να βρείς τα δύο να μας την δώσουν πίσω ...
41
Magnum Opus
U
W r i t e
3:09 π.μ. Θα καθίσουμε μια μέρα και θα αναλύσουμε τα μέσα μας και έτσι με μικρά δίστιχα της κρυμμένης ποίησης μας θα εξομολογηθούμε . Κι έπειτα θα δακρύσουμε θα χάσουμε κάθε ίχνος της δωρικής αξιοπρέπειάς μας Και κάπου εκεί στο μεταξύ θα βρούμε τον ρομαντισμό μας Κι όταν πεθάνει η αξιοπρέπεια μας κάπου εκεί ανάμεσα , γεννιέται η ποίησις μας , σαν … από τα σωθικά μας , μέσα Κι εκεί που ολοκληρωτικά θα χάσουμε το εαυτό μας εκεί που Θα θρυμματίσουμε τα είδωλα μας εκεί Θα δούμε να αναβλύζει το εμείς κάπου εκεί εκεί στο μεταξύ …
42
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
43
Magnum Opus Σταθης Αρντιτ Κιοσια Θρίαμβος Στο τέλος κάθε φουρτούνας Ο Θεός κρύβει μια ηλιαχτίδα για σένα Μια λιακάδα που περιμένει Να στεγνώσει της μπόρες από πάνω σου Μια δόξα και δύναμη μεγάλη Στο πρόσωπο σου θα αστράφτει Τα όπλα σου ελαφριά σαν πούπουλα Και τα ρούχα θα ευωδιάζουν Τα λόγια σου θα ηρεμούν τα σύννεφα Και τα χέρια σου θα όταν τα κατεβάζεις Θα κατεβαίνουν βουνά Μήτε ο θάνατος θα σε φοβερίζει Μήτε η ζωή θα σε χαστουκίζει
44
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Με βασανίζει ώρες ώρες η ζωή Δεν με αναπαύει καμιά στιγμή Μα ένα Σάββατο πρωί Κοιμήθηκα με έναν άγγελο μαζί Φάγαμε πρωινό και σιωπή Του έτριψα τα ταλαιπωρημένα του φτερά Με το χέρι μου έβγαλα όλα τα καρφιά Δεν μου μιλούσε μα συχνά μου χαμογελούσε Μα σαν έβγαινε η γλυκιά του η φωνή Ηρεμούσε όλη μου η ζωή Ήταν μια ευτυχία μυστική σε μια μέρα γκριζωπή
45
Magnum Opus
U
W r i t e
Ο κύκλος μας Τα κτίρια σαν δέντρα Και εμείς σαν παιδιά Κυνηγιόμαστε συνέχεια Μια με πιάνεις εσύ Μια σε πιάνω εγώ Για λίγο μεγαλώνουμε Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά Εγώ για να μην σε χάσω Για να μην γεμίσω κενά Και να ζεσταθώ Εσύ σαν να βρήκες Άνθρωπο από παλιά Μεγαλώνουμε λίγο ακόμη Κοιταζόμαστε στα μάτια Χίλια μηνύματα χίλια νοήματα Σε χρόνο που δεν καλύπτουν οι λέξεις Αφού μεγαλώσουμε λίγο ακόμη Πεθαίνουμε ο ένας στα χείλια του άλλου Πεθαίνουμε ο ένας στο κορμί του άλλου Γινόμαστε παιδιά και επαναλαμβάνουμε τον κύκλο
46
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Αργοπεθαίνω Σαν αργείς να μου μιλήσεις Αργοπεθαίνω Αργοπεθαίνω γιατί μου φεύγει ο αέρας Αργοπεθαίνω γιατί φουντώνει η φωτιά μέσα μου Αργοπεθαίνω όταν μεγαλώνει ο χρόνος και η απόσταση μεταξύ μας Αργοπεθαίνω σαν αργείς να μου πεις πως με ποθείς Ο μα τι γλυκό άγχος είναι αυτό Λίγο πριν με προδώσουν οι σκέψεις Λίγο πριν το σκοτάδι με κυριέυση Ξανά με ανασταίνεις Με τον κρυφό σου έρωτα Που τον φυλάς σε μικρές εκφράσεις Τον φυλάς σε στιγμιαία βλέμματα Αφήνοντας με στο έλεος ενός φοβισμένου μυαλού Μα η καρδιά στέκει ακλόνητη Μέχρι το τέλος
47
Magnum Opus Χριστίνα Αλεξοπούλου 1 Μια στιγμή — Μια μικρή αναλαμπή μέσα στον χρόνο Κι είμαστε κιόλας νεκροί.
48
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2 Θα ‘θελα να ‘μουν Κάποιος άλλος για λίγο Κι ίσως να ζούσα
49
Magnum Opus
U
W r i t e
3 Πεθαίνω κάθε μέρα– φώναξε Δεν βλέπετε πως πεθαίνω κάθε μέρα; Το φαγητό μου προκαλεί απέχθεια Το κοιτάζω για ώρες και γίνεται ολοένα Και πιο αηδιαστικό Σκέφτομαι ότι το χρειάζομαι για να ζήσω Σκέφτομαι το φαγητό στο στομάχι μου μια άμορφη μάζα Κι ύστερα σκατά Και την άλλη μέρα πάλι ο ίδιος κύκλος φαγητού– Όχι Μου προκαλεί αηδία όλο αυτό Με κάνει να σκέφτομαι το σώμα μου Σαν ένα κομμάτι κρέας Χωρίς ψυχή Χωρίς νόημα Άδειο Που απλώς επιβιώνει Πρέπει να φας και σήμερα Πρέπει να επιβιώσεις μια ακόμη μέρα Χωρίς λόγο Χωρίς επιθυμία Απλώς υποκύπτοντας στο ένστικτο σου Και τα παπούτσια μου; Και τα ρούχα μου; Τι έγινε τώρα με τα παπούτσια και τα ρούχα σου; Δεν μπορώ να τα βλέπω, μου προκαλούν ανείπωτη θλίψη Με κάνουν να σκέφτομαι πως πρέπει να ντυθώ, Πρέπει να προστατεύσω το κορμί μου Να μην κρυώσει Να μην πεθάνει, Πάρτε τα από μπροστά μου! Γυμνός Θέλω να μείνω Πεινασμένος Διψασμένος Χωρίς ανάγκες Χωρίς θλίψη Ίσως τότε να καταλάβεις.
50
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
4 Μικρά χεράκια μέσα στα δικά μου Τι ψάχνετε; Σφιχτά πιασμένα Πώς δίνετε έτσι απλά Την εμπιστοσύνη σας; Μικρά χεράκια που απλώνουν να πιάσουν εμένα Τι μπορώ εγώ να σας δώσω;
51
Magnum Opus
U
5 Θέλω να αφήσω τη ζωή— Αλλά κοίτα το χορτάρι πόσο πράσινο είναι! Το χορτάρι δεν μ’ αφήνει να φύγω Και τα δέντρα— Τα μισώ Γιατί τ’ αγαπώ τόσο πολύ Αυτά με κρατάνε στον πόνο Και με κάνουν να πονώ περισσότερο
52
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
53
Magnum Opus ΛΙΖΕΤΑ-ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΛΑΓΟΥΡΗ Η μικρή κυρία Χρόνια πολλά. Τόσα, ώστε Δε θυμάμαι την απουσία τους, Πίσω από την πόρτα Του δωματίου μου Υπήρχε ένα σημείο με σπασμένα γυαλιά. Έμαθα, ποτέ να μην τα προσπερνώ. Κάποια μεγάλωσαν μαζί με’ μένα, Γίναν ένα με το δέρμα μου. Άλλα σε κάθετη ευθεία Με έχουν καταστήσει Μία κουτσή Μικρή κυρία.
54
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Παραλήρημα Κοράκια σχίζουν μία-μία Τις κόγχες των ματιών μου. Γεράκια φυτεύουν σπόρους Στην καρδιά μου. Καθώς ένας Ιησούς Χριστός Πεθαίνει μέσα μου, Προσδοκώ το θάνατο των επιθυμιών, Των νόθων παιδιών του συναισθήματος. Προσδοκώ την ώρα της λύτρωσής μας. Μαγδαληνή Κάτω από τον κόκκινο σταυρό.
55
Magnum Opus Fearless Δε φοβάμαι Εσένα Ούτε κι αυτούς. Τις προσδοκίες που δεν ήρθαν, Τα καράβια που πέρασαν Και δε με πήραν. Δε φοβάμαι Το κρύο του δρόμου Που σαρώνει τις νύχτες Τις καλοκαιρινές. Ούτε τους μεταλλικούς συριγμούς Του άλλου κόσμου. Γιατί έχω φτιάξει Ένα κλουβί. Με πόνο και λευκό χαρτί. Αυτό μόνο φοβάμαι.
56
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
57
Magnum Opus
U
W r i t e
Καλλιόπη Αλεξιάδου 1. -αν θελήσεις, θα σου τα πω όλατα όμορφα κορίτσια δεν τελειώνουν ποτέ τα ονειρεύτηκα μαζί με τρία-τέσσερα κουτάβια να με κοιτούν ταπεινωμένα το ίδιο βράδυ θέλησα να στα πω όλα να εξυψωθείς κι ύστερα να σ’ εξαφανίσω να ξεριζώσω και την πιο μικροσκοπική ελίτσα (αυτή που νομίζει πως μπορεί να κρυφτεί στον αυχένα σου) ενόσω μας καταπίνει σιωπή Τ’ αποφάσισα αύριο θα στήσω μια γιορτή. αν έρθεις, έλα ντυμένος γύμνια κι αν το θελήσεις, θα σου τα πω όλα. όλα όσα έμαθα για τα όμορφα κορίτσια που δεν τελειώνουν ποτέ για τα όμορφα αγόρια που από θλίψη καίγονται το ξημέρωμα
58
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2. -λούνα παρκανάσα πάρε ανάσα λέω φωναχτά ενώ ανεβαίνω το δρόμο το κορίτσι μπροστά μου τρομάζει κι επιταχύνει το μηχανάκι μ’ αφήνει να περάσω διασχίζω το δρόμο την ίδια στιγμή που η ανάσα σκίζει εγκάρσια τα σωθικά ανοίγει τρύπα στην κορυφή του κεφαλιού χτυπάει το τρίτο κατά σειρά σύννεφο και διαθλάται σκορπίζοντας αφηρημένα αίμα και ύδωρ ανάσα στην είσοδο της πολυκατοικίας περιμένει χορτασμένος βόλτα και μακαρόνια με κιμά καλώ το ασανσέρ (ανάσα μέχρι τον τέταρτο) εκείνος γουργουρίζει ξεδιάντροπα ζητάει, ζητάει, όλο ζητάει. τον κρατάω, σφίγγω τις ορέξεις του πάνω μου ώσπου γινόμαστε μια μάζα σάλια, νύχια και δόντια ολόλευκα τα σεντόνια δεν θυμάμαι από πότε έχουν ν’ αλλαχτούν ανάσα λέω φωναχτά πάρε ανάσα βγαίνω στο μπαλκόνι, ο ήλιος ρίχνει κατάρες στα μούτρα κλείνω τα μάτια και τις απορροφώ πρέπει να μαζέψω τα ρούχα απ’ την απλώστρα, φωνάζει το βλέμμα της γριάς απέναντι σκέφτομαι πως το σπίτι λέγεται έτσι, επειδή το είπαν κάποιοι πριν από μας αντί για σπίτι θα μπορούσαμε να λέμε παιδότοπος αλάνα θα μπορούσαμε να λέμε κατασκήνωση θα μπορούσαμε να λέμε λούνα παρκ
59
Magnum Opus
U
W r i t e
3. -τέχνη προς αποφυγήχτίζουμε το Νέο κόσμο. μέσα του η ποίηση μάς τρώει τον αέρα. γίναμε κυνηγοί -άξιοι επιτέλους γιοι και με λύσσα χτυπήσαμε στα τσιμέντα τη σακατεμένη της μούρη. να φύγει, να εξαφανιστεί παρέα με τ’ αρχέτυπα, τα σύμβολα, τα προπατορικά της στίγματα. ο Νέος κόσμος διαολόστειλε την ποίηση κι η ενοχή κρατάει τον ύπνο δέσμιο στα βουνά. κανείς δεν κοιμάται πια. φάρμακα, βελονισμοί, ορμόνες, ομοιοπαθητική, βαλεριάνες, υπνωτισμοί. κανείς δεν κοιμάται στο Νέο κόσμο και για όλα -αν με ρωτάςφταίει Αυτή η τέχνη προς αποφυγή
60
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
61
Magnum Opus Λεωνίδας Κοσκινάς Καμπούρα Και σήκωνα τους ώμους Και τέντωνα την πλάτη Και σφιγγόμουν -Πίστευα πως έτσι θα ισιώσωΜα πατώντας Στις μύτες των ποδιών Κανείς -ποτέ- δεν ισορρόπησε Μόνο κάποιες πληγές Στις άκρες των δαχτύλων Μένουν Για να θυμίζουν Πως κάποτε Κι εσύ Ίσως να προσπάθησες.
62
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
« Allegro non molto. Vivaldi. » Μάσκες περήφανες Κροταλίζουν -ΨύχοςΚι ύστερα σπάνε Ή λιώνουν Κι είναι κρίμα Τόση ομορφιά Κρυμμένη Πίσω από κρυστάλλινες ουτοπίες.
63
Magnum Opus Σταγονόμετρο Θα σε παρακαλούσα Να μην μου παρέχεις Όλη την αγάπη σου μονομιάς Αμφιβάλλω κάπως Και σαν να αυτό-στραγγαλίζομαι Μικρές δόσεις Γουλιά τη γουλιά Ψίχουλο το ψίχουλο Νιώθω πιο οικεία Όντας διψασμένος Νιώθω πιο ασφαλής Όντας πεινασμένος.
64
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
«Δ» Δεινή δίνη Η ηδονή της οδύνης Ω, πόσα δέλτα Γρατζουνισμένα Χωρούν μέσα σου Ωδή στην ηδονή σου Ωδή στην καταδυναστεία σου Οδύνη.
65
Magnum Opus
U
W r i t e
Νικόλαος Κοντουδιός Γαλάζια κύματα Τα γαλάζια κύματα κινούνται πάντα προς τους ανθούς Γεννιούνται πεθαίνουν μαζί με τους ανέμους Ανακαλύπτουν το κρυμμένο φως, μπαίνουν στην άδεια κάμαρα την γεμίζουν με αλμυρό παραπανήσιο σκοτάδι επισκέπτες τα κύματα κεντάνε την ώρα των ωρών Τα γαλάζια κρίματα ζωντανεύουν με τις φωνές Αντηχούν τις λέξεις στα άδεια καταστρώματα Εγκυμονούν κινδύνους στην ηγεμονική νύχτα Διαθλούν την ύλη στην διόπτρα κρατώντας το σταυρόνημα Επεκτείνουν τον ουρανό στο βλέμμα των βλεμμάτων Τα φουρτουνιασμένα κύματα ακουμπούν της στεριάς τις άκρες διαφεντεύουν τον χείμαρρο των στιγμών σαν σταλαγμίτες στα βράχια της μοίρας σκαλίζουν τα βήματα τους στο γυμνό ανεξέλεγκτο αναφιλητό των ποδιών σαν αγωνιστές που τρέχουν στο δρόμο των δρόμων τα λαδωμένα κεριά τακτοποιούν την φωτιά στο προσάναμμα θυμίζουν σκιές που κηλιδώνουν την γερμένη άβυσσο της σπηλιάς εισχωρούν βαθιά σε έναν ήλιο τραχύ που φεύγει σαν τρελό τρένο κυματίζουν τα πανιά στα σημάδια που χάραξαν οι φρούδες ελπίδες των γραμμών γλάροι στο καταμεσήμερο χαιρετούν την ακτή των ακτών τα γαλάζια κύματα
66
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Μεταίχμιο H ποίηση εξελίσσεται σαν τραγωδία μοιάζει στους κυματισμούς της ζωής που ανακατεύονται στις απέθαντες Κυκλάδες και αναζητά εναγωνίως μια κάθαρση. Έχει τις διακυμάνσεις της, τα σκαμπανεβάσματα, προχωρά με τα δικά της κρατήματα και περισσότερο πηγαίνει με τις διαθέσεις της. Είναι αιθεροβάμων γίγαντας μέσα σε νάνου ντουλάπι. Δεν ξέρεις τι είναι αυτό που θα γράψεις δεν ξέρεις σε ποιον ελιγμό στίχου θα απαθανατίσεις την στιγμή έτσι όπως προηγείται όλων των γυμνών αισθήσεων. Μένει μια έκπληξη καρποφορίας που φοράει το νυχτικό της νύχτας. Τώρα σπέρνει κερνάει θάνατο με κρασί στο άδειο τραπέζι. Σείεται το κρεβάτι και το πάπλωμα γίνεται μια θάλασσα από στάρια. Μετά ίσως θερίσει και κάτι λίγο από το καλοκαίρι και χαθεί στα καλντερίμια των ανέμων σαν τον φυγά. Τι θα απομείνει από τούτο το γεύμα με τις λέξεις; Μια συνάντηση που φλογίζει στα μάτια την αυταπάτη των γλυκισμάτων. Ένας καημένος ορίζοντας που ταλανίζεται από το φως. Ολονυχτίς σεργιανίζει για να φέξει του ουρανού το σκοτεινό νεφέλωμα. Μια επανάληψη μια μάθηση ηλιοβασιλέματος που σε διασταυρώνει στο ανήξερο καλοκαίρι και μένεις έκθαμβος στο πέσιμο του ήλιου. Μας κατοικεί ανάμεσα ο χειμώνας παγερός και βροχερός. Κρατάει και πάει μακριά αυτή η μπιγκόνια που αρωματίζει το στήθος. Πέρα δώθε πηγαινοέρχεται σαν τον αγγελιοφόρο που δεν έχει άλλο μήνυμα να ψιθυρίσει. Πάει και έρχεται σαν ίσκιος. Γράμμα απαράβατο και κλεμμένος ουρανός από γεννησιμιού πλησιάζει ο θάνατος σαν όμοιο τρένο. Κι εγώ που νόμιζα ότι ήσουν εσύ; Και τώρα πεθαίνω μέσα στην τόση ναφθαλίνη του παγετού. Δίχως την πνοή σου για χορηγό. Φεύγω ατελής στο μεταίχμιο του μήνα. Στου φθινοπώρου το πέλμα συγκρατώ τα θρόισμα των φύλλων που ραγίζουν την καρδιά. Άτιμη υπόσχεση το καλοκαίρι δεν συγκρατεί τους όρκους και βαθαίνει κι άλλο η νύχτα.
67
Magnum Opus
U
W r i t e
Το άσμα του Κύκνου Και ύστερα ήρθαν οι Φρύγες και πέταξαν οι πιο άγριες σφήκες κατέβηκαν ορδές στο ποδοβολητό αυτό φοβήθηκαν οι Κίκονες ριψάσπιδες με ενοχικά σύνδρομα φυγαδεύουν την ζωή μέσα στην σκόνη χάθηκαν στα λινούς των σταφυλιών έσμιξαν το αίμα με το νερό στράγγισαν τους ουρανούς τους στο απόσταγμα κρασιού χυμένο σαν τον ατιμόνευτο ήλιο που ωριμάζει στο βαρέλι των θρακών στο δισκοπότηρο της γλώσσας σε αυτό το μειδίαμα των αγγέλων στον ιδιωματισμό και την παραξενιά που έχει ο κάθε συρφετός των ανέμων αναθέρμανση του πλανήτη βογκά και που ξαναδιαβάζει ποίηση ουρανού και γης στην τελευταία επωδό στην μεγάλη έξοδο του σύμπαντος δεν είναι απλή καταιγίδα δεν είναι ο κατακλυσμός είναι η εγκοπή είναι ο ίδιος ο θάνατος μεταμορφωμένος σε πάγο σε ήλιο που ματώνει μέσα στις φλόγες που εκπυρώνει με όλεθρο το μεγάλο διηνεκές της ζωής το ατελεύτητο διήγημα του ανθρώπου σε μετάφραση σε νοήματα σε παντομίμα και πώς να ξεπεράσεις την ασυνεννοησία των σκοταδιών πώς μέσα στην τύφλα αυτή να ανακαλύψεις δρόμους που οδηγούν στο φως όταν εκείνο σβήνει καταρρέει η ζωή αναμετράται στο τελικό τέρμα η ίδια η άβυσσος. Άνθρωποι ιερά όντα ανύμνητοι και μονάχοι μέσα στην τέφρα. Αγαπήσετε την αστραπή. Σε λίγο θα σας καταπιεί το βαθύ σκοτάδι. Αγαπηθείτε και εκπληρώσετε τον σκοπό εκείνο που λυγίζει Στον βαθύ σύγκορμο ήχο του θανάτου. Τεχνηέντως ευθανασία. Διαβάζω ποιητικές σκελίδες από άκανθα λόγια ξεφυλλίζω τις εικόνες Τις χαμένες σελίδες της Ατλαντίδας και προσμένω Ανάσταση. Στον θάνατο αυτό η ζωή αποθνίσκει στο σύρσιμο της βροχής στην απόσυρση Του σίδερου στην ανακύκλωση των αιθέρων στης δια νόμου μετάπλαση Στην διαπόμπευση των υλικών στα υπερήφανα λόγια των γηρατιών. Και μετά ήρθαν Οι άγριες σφήκες να μας κατασπαράξουν μην τυχόν και προλάβουν να ζήσουν. Ίσα με το ύψος ίσα με τις κορφές ίσα με τον θάνατο. Κοινωνία καταρρέεις σαν πυραμίδα που πέφτει που αντίστροφα μετράει τον χρόνο και ξεσηκώνει τα πλήθη της επανάστασης. Μάζα χαμένη σε μια διηνεκή παρτούζα ερέβους . σε ένα συνονθύλευμα αδέσμευτης σάρκας η συμφορά, η αγωνία η μεταθανάτια επικαρπία ποιος την κυβερνά; Ο βρόγχος του τέλους. Ο επιθανάτιος λήσταρχος το κύκνειο άσμα της ανθρωπότητας είσαι εσύ.
68
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Οι δουβλινέζοι (ταπεινοί και καταφρονεμένοι) Ίσα που βάσταγα μια στάμνα σε μια πηγή σε αφύλαχτο σώμα και το άδειο της φορτίο το σμίλεψα με λίγο παραπανήσιο φως τόσο αξόδευτο μένει τα μεσημέρια ανόθευτο σαν το κρασί λησμονημένο στα πεζοδρόμια που αργά κυλάνε τρέχει το τσέρκι των βαρελιών διολισθαίνει την άμπελο το έπλεξα με το ροζ αγκάθι που πληγώνει τον καρπό και πενθεί τις τόσες στιγμές που πριονίζουν μαζί με το μαχαίρι το ασημόσκονο ξύλινο πάτωμα αυτό που αιωρείται πάνω από το παρκέ εκεί που σε ορίζουν οι αρμοί και ξεσπούν οι καταιγίδες στο αλλόθρησκο μετανιωμένο απόγευμα στην ανεξιθρησκεία του σκότους μπροστά σε ειδήσεις και τσίγκινα χαλάσματα να πιώ λίγο νερό μπας και μπορέσω να εξαγοράσω την σιωπή μου να ανταλλάξω το ύδωρ με τον ουρανό που έρχεται σαν ένας ανθός από σύννεφο να γειτνιάσει στα κορμιά που τρέμουν σύγκορμα φτωχοί και πλούσιοι κολασμένοι και παραδεισένια πουλιά στην επαύριο που σκαλώνουν και τιμωρούνται οι τιμωροί στον θανατωμένο ζωντανό άνθρωπο που ζητιανεύει στην βροχή πανεπιστήμιου γωνία έξω από το μετρό ώρα απόγευμα τρέμουν τα πόδια στα μουσκεμένα πέλματα , πληγώνομαι … στην υστέρηση και στην πείνα των ματιών και των νεύρων που απολήγουν το στομάχι τόσες δυστυχίες μαζεμένες σε μια εικόνα με τόσες εικόνες με τόσες επαναλήψεις σε είχα προειδοποιήσει είχα πει αν θυμάσαι μην τις εκπαραθυρώνεις τις δυστυχίες των άλλων μην ξορκίζεις την δική σου μην διαχωρίζεσαι από την αχλή του μυστηρίου που φέρνει ο πόλεμος και το σκοτάδι μην γυρίζεις βιαστικός μην προσπερνάς την δυστυχία του άλλου μην κόφτεις σαν να κυνηγούν προσωπικός στο είχα τονίσει και στο είχα πει και εσένα σου πήραν τα μυαλά όλοι οι άλλοι οι δουβλινέζοι του Τζέημς Τζόυς οι ταπεινοί και οι καταφρονούντες του Ντοστογιέφσκυ και άλλα απεικάσματα από στίχους στο χαρτί και διάφορες ιστορίες από αιώνες που λύγισαν μπροστά στον συρφετό από στιγμές που σκόρπισαν από γλώσσες που πέθαναν από αριθμούς που προστέθηκαν σαν τα μετόχια του κλήρου θα έρθουν κάποτε και θα σου χτυπήσουν και εσένα την πόρτα θα ηχήσει το κουδούνι και θα γυρίσεις το σκονισμένο μάνταλο και θα είναι ο εκφωνητής ακροατής ο παραγγελιοδόχος από μακριά να μιλάει για την ζωή σου για το τι και για το πώς θα ακούς μια βοή ύστερα θα κατέβεις στον βαθύ ποτάμι να απαλύνεις με λίγη σκέψη με των ήχων των κυμάτων και της ροής των γιασεμιών τον δικό σου πόνο να τον αλείψεις με την βέργα βουτηγμένη στο λάδι να τον προσθέσεις και αυτόν και να τον εναποθέσεις σαν ένα πικρό σημείωμα που υφαρπάζει την ξένη συμφορά και την κάνεις όλη δική σου μετανιωμένος μια ζωή για ένα χέρι που έμεινε αβοήθητο από λέξεις.
69
Magnum Opus Γιώργος Μπαρμπέρης Διαθήκη Πεθαίνω από λύπη που δεν κατάφερα όχι ν’ αλλάξω τον κόσμο μα ούτε καν μια γυναίκα να κάνω ευτυχισμένη. Αντί διαθήκης εκποιώ τα παιδικά μου όνειρα.
70
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Υγρασία Είναι ωραία εδώ κάτω στα βάθη της ψυχής σου ανάμεσα στους μύχιους πόθους σου, σαν παιδική κρυψώνα με τα αθώα σου μυστικά, τα κοριτσίστικα όνειρα, μιαν αύρα ανοιξιάτικη και μόνον κάπου κάπου λιγάκι υγρασία τις νύχτες που σε κάνω να κλαις.
71
Magnum Opus Χιονίζει Χιονίζει στα ορεινά κοιμητήρια του νομού Γρεβενών. Στην πόλη, μες στην παγωνιά, ένας μεσόκοπος άντρας με γένια δυο μερών βγαίνει αξημέρωτα να πάει στη δουλειά κι ούτε φιλί, ούτ’ ένα χάδι για το δρόμο. Είναι δυο μέρες τώρα πούθαψε τη γυναίκα του.
72
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Άλλες αγάπες Ανήσυχα γαυγίζουν τα σκυλιά στη λεωφόρο Δεκελείας, ένας χιονιάς χειρονομεί από την Πάρνηθα, το ξέρεις πως δεν έχω πού να πάω κι όμως με διώχνεις μες στη νύχτα σα σκυλί γιατί σε πήρανε, μου λες, άλλες αγάπες.
73
Magnum Opus
U
W r i t e
Άννα Χατζηβασιλείου Βροχή Κόπασε και η βροχή μα η καρδιά μου στάζει` απ’ του θορύβου τη σιωπή, απ’ της νυχτιάς τ’ αγιάζι.. Θα πλέξω στέφανο ακανθωτό στης ξενιτιάς το μύρο` θα στήσω ξέφρενο χορό στης μοναξιάς τον οίστρο! Έπιασε πάλι βροχή ξανά και αγριεύει και σα ζυγώνει καταχνιά με κατακυριεύει.. Είναι πια μαύρος ο ουρανός και πάλι μπουμπουνίζει και η βροχή η άγρια τον όλεθρο θυμίζει! Κι είναι ολοένα πιο βαθύ το νόημα του πόνου` που σα χρυσάφι το φυλώ στο διάβα αυτού του δρόμου.. Κάθομαι μόνος στο γκρεμό και ώρες αγναντεύω` πόσο εσένανε ποθώ και πως τον όρκο παίρνω! Ο όρκος λέει να αγαπώ χωρίς να αγαπιέμαι και τα ματάκια μου γλυκά να σιγοπικροκλαίνε.. Να μάθω πως πετούν ψηλά απ’ τ’ Άδη τα σαλόνια` να μάθω πως αναθαρρούν απ’ του χαμού τ’ αλώνια! Κι είναι ο όρκος πιο πικρός σαν τον ετηρήσεις κι αγγίζει θάνατο και ταραχή σαν έρωτα μυρίσεις.. Όμως για μένα δε μιλώ, μιλώ για τη βροχή σου.. αυτή που έφερες εδώ στην πόλη μου θυμήσου..! Με κυριεύει σ’ όλες τις μορφές και στης στιγμής τα πάθη` του ουρανού σταλαγματιές απ’ έρωτα και δάκρυ.. Είν’ η βροχή που μου μιλά με σένα απ’ τη στάχτη` είν’ η βροχή που αγρυπνά της πένας μου το δάκρυ!
74
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Μη σταματήσεις να μ’ αγαπάς Μη σταματήσεις να μ’ αγαπάς όπως ο χρόνος δε σταματά να τρέχει.. όπως ο ήλιος δε σταματά να χαμογελά.. όπως η βροχή δε σταματά να κλαίει.. όπως το φεγγάρι δε σταματά να ερωτεύεται ...! Μη σταματήσεις να μ’ αγαπάς γιατί πολύ σ’ αγάπησα και δε μου φτάνει πια να γράφω ποιήματα της δεκάρας αφού συνήθισα τα γράμματα με τις χρυσές κλωστές .. Μη σταματήσεις να μ’ αγαπάς όπως η ζωή δε σταματά -τουλάχιστον ακόμη` μα ούτε κι αυτό έχει καμία σημασία όταν μ’ αγαπάς ... Μη σταματάς γιατί δε γνωρίζω άλλο δρόμο πέρα από τον δικό μας που οδηγεί στην ευτυχία ` κι αυτή μας γνέφει από μακριά και μας υπόσχεται μια ατέλειωτη λαχτάρα ζωής ..! Μη σταματήσεις να μ’ αγαπάς γιατί κι εγώ δε θα σταματήσω μιας και το σώμα μου δε σταματάει να ζητά το δικό σου κι είναι αναγκαίο να μη χωριστώ .. Κι αγριεύει η καρδιά μου και φοβάται όταν σταματάς` το αίμα παγώνει όταν σταματάς` η νύχτα μεγαλώνει και με καταπίνει μονομιάς .. Όλα τ’αστέρια σβήνουν και κλαίω και χάνομαι σαν το μικρό παιδί .. Και πάλι όταν μ’ αγαπάς σαν το μικρό παιδί κάνω που όλος ο κόσμος του είσαι εσύ και του ανήκεις` μέσα στη δική του αγκαλιά μαθαίνεις να ταιριάζεις .. Μέσα σ’ ένα τόσο ανίδεο κόσμο που καταστρέφει κάθε ευγενές συναίσθημα , μη σταματήσεις να μ’ αγαπάς` γιατί τη μικρή μας χαρά συνήθισα και πως θα τραγουδάω; Πες μου πως θα τραγουδάω` αν σταματήσεις να μ’ αγαπάς..; πως θα τραγουδάω το τραγούδι μας μέσα σε μια φάλτσα πόλη δίχως τα δικά σου ντο- ρε –μι ;
75
Magnum Opus Ποιος γνωρίζει η αγάπη σου αν ζει; Άγγελοι σε πήρανε μακριά μου` -ποιος γνωρίζει η αγάπη σου αν ζει; Δε μπορώ να σβήσω τ’ όνομά σου από της καρδιάς μου το μικρό κελί.. Όνειρα που γίνηκαν δικά σου ήρθανε εμπρός μου σαν πουλιά κι ύστερα τα έκαμα δικά μου κι από τότε τραγουδούν τον έρωτα .. Έφυγε ο Δεκέμβρης χωριστά σου και το κρύο έπεφτε βαρύ η θλιμμένη καφετιά ματιά σου λείπει στης ματιάς μου το κυπαρισσί .. Τώρα η ανάμνησή σου θέλει να με κάνει μέγα ποιητή και τ’ άρωμά σου που με σβήνει συλλέκτη φαντασμάτων που θρηνεί . Λίγος χρόνος μάλλον μου απομένει για να ξαναβρώ μια νέα χαραυγή όμως δε θα είναι σίγουρα σαν τη δική σου γι’ αυτό και η ζωή μου δε συνηγορεί.. Με τα χρώματα του ήλιου παίζω Να! Το καλοκαίρι το γλυκό ! Μόνο η ομορφιά του δε μου φτάνει Πες πως είναι θάλασσα δίχως νερό.. Άγγελοι σε πήρανε μακριά μου.. “Ποιος γνωρίζει η αγάπη σου αν ζει;” Κι από τότε γράφω να ξεχάσω ότι δεν μπορεί να ξεχαστεί ..
76
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Φυλακή Πώς μπορώ να πω να ‘ρθεις να φύγουμε μακριά` αφού τη λευτεριά δεν έχω.. Όσο κι αν θέλω όσο κι αν το ποθώ` τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου φοβήθηκα -κι εσύ αγέρα στα πανιά μου μη φυσάς! Έτσι για λίγο παρασέρνομαι και νιώθω τη ζωή που σβήνει ακόμη πιο αβάσταχτη! Να φύγω` να πάω -που; Ρωτάς.. Φτερά να έχω να πετάς` Εσύ μονάχα να πετάς.. αφού αγάπη σου’χω πιότερη μα το δικαίωμα στη φυλακή δεν έχω.. Να βλέπω με τις ώρες τα πουλιά μπορώ` μες απ’ τα σίδερα να ξενυχτώ, να φεύγω.. Του κορμιού σου την αλμύρα να ονειρεύομαι και με την γλύκα του την άκαρπη στεριά ν’ αντέχω ! Ένα τσιγάρο δρόμος το ταξίδι μας` με τα μάτια σου μεθώ και λίγο στα κλεφτά σε κλέβω… Μονάχα σε μια ματιά τον κόσμο όλο έχω! Κι ας έχω χρόνια να δω τη ξαστεριά μαζί σου και μες από τη φυλακή τη λευτεριά μου γνέφω.. Φτερά να έχω να πετάς` εσύ μονάχα να πετάς.. αφού αγάπη σου’χω πιότερη μα το δικαίωμα στη φυλακή δεν έχω…
77
Magnum Opus
U
W r i t e
Θα με θυμάσαι.. Θα με θυμάσαι κάθε που σιμώνει Άνοιξη` τα χρώματα του ουρανού θα ‘ναι το βλέμμα απ’τα μάτια μου κι οι αχτίδες του ήλιου οι άκρες των μαλλιών μου.. Τα αστέρια της νύχτας τα σημάδια που αγαπούσες στο σώμα μου και το γιασεμί που θα μοσχομυρίζει πέρα στα λιβάδια το άρωμα μου ‘αυτό το πανάκριβο όπως το ‘λεγες ..’ Θα με θυμάσαι στα ανυπόκριτα πρόσωπα των μικρών παιδιών` η ψυχή μου θα σου θυμίζει τη γλύκα τους .. Κι όταν θα με θες πολύ κι η σκέψη σου θα γίνεται φλόγα σαν το πνεύμα μου όλο σου το σκοτάδι θα γίνεται φως κι ύστερα σαν φύλακας άγγελος θα σου σβήνω κάθε στεναχώρια . Θα με θυμάσαι όταν το αεράκι θα σε διαπερνά και θα νιώθεις μόνος.. Τότε που όλοι θα ‘χουν φύγει γιατί έπαψαν να σε χρειάζονται.. Τότε που θα ‘σαι ενώπιον του εαυτού σου θα με θυμάσαι σαν καρφί που λάβωσε το ψέμα κι η αλήθεια μου θα σε τρελαίνει .. Θα με θυμάσαι τις όμορφες μέρες κάθε που σιμώνει Άνοιξη θα με θυμάσαι` Θα με θυμάσαι σαν ένα όνειρο θερινής νυκτός που έμελλε να τελειώσει ` Έτσι θα με θυμάσαι..!
78
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
79
Magnum Opus ΘΑΝΟΥ ΝΑΤΑΣΣΑ-ΔΟΝΑ ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ Φημονόη... Φημονόη πρώτη του κόσμου Πυθία… Από την Ελληνική μας μυθολογία… Στο δικό σου χρηστήριο των Δελφών… Αναγραμμένη ρήση: “Γνώθι σαυτόν” Αυτεπίγνωση, του εαυτού αυτογνωσία… Του έσω μας η βαθιά γνωριμία… Δυνάμεις βαθιές να ανακαλύψεις… Με τις πιο δυνατές να προχωρήσεις… Ξύπνα Φημονόη απ’τον ύπνο τον βαθύ... Σε χρειάζεται η Ελληνική γη... Πιες νερό πηγής απ’την Κασταλία... Σε χρειάζεται τώρα η ιστορία.... Με τον εξάμετρο στίχο του χρησμού… Μεγάλης έκστασης και διαλογισμού… Τις μαντικές ικανότητες να δείξεις... Την Ελλάδα στο σωστό να οδηγήσεις... Τον πέλανο με χαρά σου φέρνω... Με μέλι και σιτάρι ζυμωμένο... Να βγει απ’το βάθος το μεγάλο... Τα φτερά της να ανοίξει δίχως άλλο... Να πάρει την χαμένη της δόξα... Απ’το σώμα της να βγουν τα τόξα... Στο κέντρο της γης χτυπάει δυνατά... Η Ελληνική ψυχή κάτω σπαρταρά...
80
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Το όνειρο... Και το όνειρο σιγά σιγά ξεκινάει... Σαν παράσταση αυτό αρχινάει... Φτερά στους ώμους φοράω... Στην γη εγώ πια δεν πατάω ... Όνειρο από παλιά αγαπημένο... Της φαντασίας χαρισμένο... Ουράνιοι άγγελοι χορεύουν... Στην ματιά μου ζωντανεύουν... Αέρινη λευκοφορεμένη οπτασία.. Ονειρικό πέπλο η φαντασία Μελωδία ακούγεται συμπαντική... Στα αυτιά μου ηχεί μελωδική... Το όνειρο δεν θέλω να τελειώσει... Στην πραγματικότητα να το σκοτώσει... Μέσα σε αυτό εγώ να ζήσω... Σαν πουλί να φτερουγίσω.. Την ζωή από ψηλά να κοιτάω... Τα φτερά μου πάντα να φοράω...
81
Magnum Opus Να με ακούς ... Να με ακούς εγώ θα τραγουδώ Θα σου φωνάζω πόσο σε αγαπώ Να ανοίγει τις πόρτες ο ουρανός Να ακούει ακόμα και ο Θεός Με την ψυχή μου θα παρακαλώ Μια ευχή λίγο μόνο να σε δω. Να παίρνω δύναμη απ’την ματιά σου Τα αγαπημένα ματόκλαδα σου Όταν με δύναμη θα τραγουδώ Στην μέση θα σκίζω τον ουρανό Να φαίνεται η αέρινη θωριά σου Τα αγαπημένα ματόκλαδα σου Να με ακούς εγώ θα τραγουδώ Θα σου φωνάζω πόσο σε αγαπώ Να ανοίγει τις πόρτες ο ουρανός Να ακούει ακόμα και ο Θεός…
82
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Μέσα… Μέσα απ’την θαλάσσια αγκαλιά... Σαν Αφροδίτη , γυνή, ομορφιά... Κύματα χαράς σε κατακλύζουν... Κοχύλια όμορφα σε στολίζουν... Στα χέρια σου την γη κρατάς... Τον κόσμο με χάρη χαιρετάς... Κλάμα ζωής παντού πλημμυρίζει... Η αγάπη σαν λουλούδι ανθίζει. Δημιουργία γη φύση γυνή... Μήτρα θαλπωρή γέννηση ζωή Αναδυόμενη φως ομορφιά... Απ’της θάλασσας την αγκαλιά... Το θαύμα της γέννησης η ζωή... Στα σπλάχνα σου σκιρτήζει αυτή.. Άνεμος πνοής στροβιλίζεται... Ανάσα ψυχής, φώς χαρίζετε...
83
Magnum Opus
U
W r i t e
Κάλιο…. Κάλιο για την πατρίδα κανένας να χαθεί… Παρά να κρεμάσει , φούντα για ξένον στο σπαθί… Έλεγε ο Ρήγας, ο επαναστάτης, ο Βελεστινλής Συγγραφέας, πολιτικός και στοχαστής… Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά που σιωπάτε… Την πατρίδα στα χέρια σας κρατάτε… Μην την αφήνετε, σε χέρια ξένα… Σηκώστε, ανάστημα ψηλά, στον αέρα… Παιδιά της Ελλάδος ξυπνήστε… Από την νάρκωση να βγείτε… Τον νάρθηκα από γύψο σπάστε… Τα όπλα, στα χέρια σας, πιάστε… Που’ναι οι δυνατές, φωνές, του χθες… Που’ναι, οι υποσχέσεις, τώρα, τι λες… Χάθηκαν, στον αέρα, ξεψύχησαν… σαν άγρια ζώα, που βρυχήθηκαν!! Λόγια, γραμμένα, στην άμμο… Και εμείς, θεατές, από πάνω… Χάρτινοι, πύργοι, στην άμμο… Ένα κύμα, τους έριξε, χάμω…
84
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
85
Magnum Opus
U
W r i t e
Παναγιώτης Λιάκος ΠΟΙΗΜΑ 1ο Φθορά Σε είδα, μακριά, πάλι εφάνης, απόμακρη Ιδέα ερωτική μα και φθαρμένη η ηχώ φθόγγος αγνής ξεθυμασμένης ομορφιάς Γοφοί μυρωμένοι με παρελθόν και πόθο Αχ τα μαλλιά σου πόσα μυστικά μου ψιθυρίσανε κι άκουγα την κελαρυστή πρόγευση παραδείσου Λουλούδια λέξεις, φιλιά με φώτα αναστάσιμα Λίγο λίγο λάνθανε η φθορά θανατηφόρας λήθης Γέλασες, κοίταξες και ρώτησες αν πάω καλά βλέμμα χαμηλωμένο, ρωγμές δίπλα στ´ ακρόχειλα ρωγμές αλάβαστρου, δέρμα σαλπίζει υποχώρηση άγαλμα πανώριο ρημάζει ο φανατισμός του χρόνου Όμορφη μου, θλιβερή υπόμνηση του φευγαλέου ενσαρκωμένο προδωμένο χάδι, σκέψη ασθμαίνουσα Φεύγεις ξανά και χάνεσαι και πώς σ´ απαθανατίζω; Άψογη σκέψη, άριστη, ανέγγιχτη και νέα ή τωρινή; Απέναντι περνά η αγάπη μου• την κατατρώγει ο χρόνος
86
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΠΟΙΗΜΑ 2 ο Αδυναμία Στάθηκε κι αντιστάθηκε σε πειρασμούς και πάθη έκανε τόσα• τα μισά λειψά και τ´ άλλα ήταν λάθη αλλά ακόμη και οι ειδικοί περί τες νουθεσίες το πρέπει σαν τους φανεί ασήκωτο κάνουνε αβαρίες Προσπάθησε πάλι και ξανά και μια φορά και άλλη ήταν σαν χιόνι μαλακός δεν έμοιαζε μ´ ατσάλι Πως λειώνει η καρδούλα του. Θέλει μα δεν μπορεί όλοι τον θέλουν δυνατό μ´ αυτός αδυνατεί
87
Magnum Opus
U
W r i t e
ΠΟΙΗΜΑ 3 ο Ρίζες στον ουρανό Δέντρο ανάποδο ο άνθρωπος, το νιώθει Η Μοίρα του το ριζικό με αίνιγμα την κλώθει Οι ρίζες του στον ουρανό και τα κλαδιά στο χώμα Από ψυχή ξεκίνησε και έφτασε στο σώμα Μάνα μού στάθηκε η Γης, πατέρας ουρανός Σ’ αλλοτινούς καιρούς μας έσπειραν πολλούς Διψώ πολύ και χάνομαι δώστε μου να πιω μπορεί να θυμηθώ τι ήμουνα πριν νιώσω σαν Εγώ Πάνω-κάτω, λεία σφαίρα, κύκλος, τρίγωνο, ακτίνα Λίμνη, έλος, το πορθμείο κι ένα νόμισμα στα κρίνα Των θεών το μονοπάτι στάση στην Αχερουσία Μέσ’ στα σχήματα κρυμμένη, της πλάσης η ουσία Στην λίμνη τούτη κρύφτηκε ο ήλιος κι ανατέλλει Και δύει και μεσουρανεί, να τον δοξάσουν θέλει Που στέκεται ολόφωτος μπροστά σε χίλια αστέρια Μ’ ακτίνες στεφανώνεται και φως έχει στα χέρια Άδης τα πάντα κυβερνά κι η θύελλα μανιάζει μαύρη σιωπή το ρούχο μας, σφιχτά μας αγκαλιάζει οι ρίζες μας εκεί ψηλά κόβονται μία-μία κράτα ηνίοχε γερά μια σταθερή πορεία Παίζει εδώ η φόρμιγγα, η βάρβιτος η λύρα Ζωή σε νότες έδωσα μα πίσω δεν την πήρα Σάλπιγγα, αυλός και σύρριγα, τα θεϊκά πνευστά Τα συμπαγή στρεβλώνονται και γίνονται ρευστά Δρόμος ανοίχτηκε μπροστά, μου λέει να διαβώ Θέλω να φτάσω τον Θεό το Ένα για να δω. Απ’ την αρχή για μια φορά πριν πέσω από τα άστρα με κλάματα ξυπνώ μωρό, στην άμμο φτιάχνω κάστρα Ήμουν εδώ, ξανάρχομαι, κουράστηκα να φτάσω μετά απ’ το ταξίδι μου να πιω να ξαποστάσω στο κυπαρρίσι το λευκό απόφυγα την κρήνη ψυχρό νερό βρήκα αλλού μαζί με Μνημοσύνη
88
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
89
Magnum Opus ΜΑΡΙΑ ΔΑΤΣΙΚΑ ΛΟΓΟΣ Σκέψη αναρριχάται στον τοίχο της εξόδου. Τρομάζει απ’ τα νταούλια των μουσικών. Τρέχει Φτάνει στην έξοδο Ανέτοιμη Έτοιμη για τις λάθος λέξεις.
90
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΘΡΗΝΕΙ Φεγγάρι Κόκκινο Λαβωμένο Ξεπλένει τις πληγές του στο νερό της θάλασσας. Ακούει τα βήματα της Ανατολής Αργά, βαριά, εκκωφαντικά Τότε Θρηνεί για τ’ αστέρια που χάνονται στο πέρασμά της.
91
Magnum Opus ΕΦΗΜΕΡΟ Δείκτες ρολογιού Συνεπείς Ακούραστοι Αδίστακτοι Παίρνουν μαζί τους Κάθε στιγμή με ακρίβεια δευτερολέπτου.
92
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΑΔΡΑΞΕ Ανασηκώθηκα στις μύτες των ποδιών. Έτεινα το χέρι να πάρω ένα χρώμα. Ποιο θέλεις; Με ρώτησε το Ουράνιο Τόξο Δίστασα. Θα σου δώσω και τα επτά Ένα για κάθε μέρα Απάντησε.
93
Magnum Opus ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΩΛΙΑ Στρατιές μυρμηγκιών στο περβάζι Άλλα τρέχουν προς τ’ αριστερά Άλλα προς τα δεξιά Κουβαλούν ψίχουλα και κάθε λογής τροφή. Στη μέση κάθονται τα νωχελικά Προσεύχονται οκλαδόν ακούγοντας στο βάθος της περισυλλογής τους την πόρτα της μυρμηγκοφωλιάς να κλείνει ερμητικά.
94
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
95
Magnum Opus
U
W r i t e
Λυδία-Ηλιάνα Ξοφάκη 1. Ο Μαέστρος των Κυμάτων Ήταν αυτός ο μουσικός που ηγούταν τον τόνο της Μουσικής, είχε ως όργανα τα κύματα του νερού και οίστρο τον χαμό προσώπου γυναικείου, τον πνιγμό αγάπης δεσμευμένης. Κούναγε το χέρι του και τα ρεύματα ηχούσαν αισθαντικά, ναι, τόσο αφοσιωμένα, και πως να αντισταθεί ο αγέρας μπροστά στου υφάλου τη ταλαντούχα ορχήστρα. Ο απαράμιλλος ήχος πήγαζε από τη παράφορη μαεστρία του, της πείρας του τις ληγμένες συγκινήσεις και σαν να ‘χε το ραβδί του, μάγευε αιθέρες και αστέρες της βραδύτερης Νύχτας. Ύψωνε το χέρι του θυμούμενος κάθε θέρος, αλησμόνητο προς τη στερευμένη μνήμη του, αναπολούσε τα θαλπερά χέρια της δικής της πονετικής παρουσίας και ευωδιάς. Παρέσυρε τη μουσική του ωκεανού διά του χειρός τα νοήματα, όση δύναμη και αν είχε ήταν ο,τι απέμεινε από τα κάρβουνα της φλογερής θύμησης, όλο έστριβε τις παλάμες έντονα και ρυθμικά. Τα κύματα χόρευαν έναν χορό ρευστό, τόσο όσο ήλπιζε η ζωή του ποτέ να μην ήταν, γλιστρούσαν πάνω στου αφρού την επιφάνεια, αφήνοντας μια μελωδία μελαγχολίας και συνάμα ευσπλαχνίας. Τι και αν μπορούσε να τέρψει η Τέχνη τη καρδιά του, η αγαπημένη του δε θα ‘ταν να τον βλέπει, όσο και αν έμαθε να δαμάζει της θάλασσας τις εξοχές, είχαν 96
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2. Ένα Σκηνικό Απώλειας Την νύχτα εκλιπαρώ να κλέψει την όραση μου, εκτυφλωτικά πράγματα να μην αντικρίζω και εις το λυτρωτικό έρεβος το πνεύμα να βυθίζω. Μεταμεσονύχτια στιγμή είναι όλη μου η ζωή, οι συλλογισμοί μου παίρνουν μια υπνωτική ροπή και τι ματαιοπονία και αυτή να παίρνει η ονειροπαρσία μια μορφή ζοφερή. Κάνε να διαρκέσει για πάντα το σκοτάδι, βαθυστόχαστη νύχτα όπως αυτή, μην φοβάσαι την αυριανή λάμψη. Επικράτησε στου νου το αφηρημένο, μην αφήσεις, σου λέω, το φως να εισβάλει στο συνειδητό μου το διαταραγμένο. Από την δύση αποζητώ την ακοή μου να κλέψει, ανούσιους ήχους μακριά μου να στρέψει και μέσα σ’ ένα ατάραχο όνειρο να μην διστάσει καθόλου τους ρεμβασμούς να θωπεύσει. Σκιερά δέντρα αντάμωσα εν αρχή με δίνη, αγρυπνούσαν προς των σιωπηλών τάφων τη πύλη. Μακάβρια κοράκια επιτηρούσαν το σκηνικό, ενώ συμπονετικά αγάλματα επιτελούσαν τον σπαραγμό. Ο,τι έχω επιθυμήσει, ξάστερη νύχτα, όλα βρίσκονται στα χέρια σου, ο,τι έχω γευτεί με τη φαντασία, ο,τι έχω χάσει λίγο πριν την ευστοχία, για ο,τι έχω κλάψει απύθμενα, όλα βρίσκονται στα αστέρια σου και ας μη μου χάρισες ποτέ κανένα.
97
Magnum Opus
U
W r i t e 3.
Σκόνη & Αλμύρα Δεν είναι σωτηρία η λησμονιά για τους ανθρώπους, αυτό αφού τα σημάδια μόνο ψευδαίσθηση γιατρειάς δίνουν, ώσπου να θυμίσουν ξανά ένα χαμόγελο κατεβασμένο, ανάποδο, ώσπου ίχνη παραπόνων να φωλιάσουν πάλι στη τακτοποιημένη ψυχή και αφήσουν ακαθαρσίες από πάθη. Είθε να σχιζόταν η μνήμη και όσα βουλιάζει στη λήθη, να πλημμυρίσει η γη με των αλεσμένων ονείρων τη σκόνη και ευχών άναστρης νύχτας, άμποτε τα βράχια του χρόνου να σχίσει άγρια πλημμύρα, με αφρούς να ‘ναι καλυμμένα και να ξεβράσει τις πληγές που δεν έκλεισε η αλμύρα. Μην με κάνετε να ξεχάσω, κάντε με να κλάψω, μόνο με το τελευταίο δάκρυ ξεχνάει η καρδιά.
98
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
4. Άνθρωπος έντιμος Ένας καπνός ροβολούσε την πορεία του στο κηλιδωμένο μονοπάτι της ανέλιξης, ήταν καπνός της δράσης που δρούσε τυφλωτικά στις ρυτιδιασμένες κόρες του και ο θόρυβος του κόσμου ηχηρός για να πυκνώνει της περιουσίας το βάρος. Ξένος για πατρίδα και στην παρτίδα μόνος με την αναμονή για κοντινότητα και να κοντοζυγώνει αγκαλιαστός. Των δομών η πολυπλοκότητα έκλεβε την ζωή στην απλότητα και οι μηχανές της στέρησαν στον μόχθο το αντάλλαγμα. Για ένα καλό γρανάζι μιας κοινωνίας μηχανικής απαιτείται όνομα καλό και φημισμένο επάγγελμα, τσέπη πλουτισμένα μπουκωμένη και στόμα παραμασημένο από ρηχή δημόσια σχέση. Άνθρωπος, όπως άνθρωποι πολλοί, βρέθηκε να βούτηξε μες την ανωνυμία του πλήθους, μέθυσε στου κύρους τη καταξιωμένη θέση και κολύμπησε στην ύλη, ώσπου έπνιξε την ψυχή. Του ανθρώπου του σεβαστού, όπως άλλων πολλών που την σεβαστή θέση φιλοδοξούσαν, φύσηξαν τα δάκρυα του με ορμή μετάνοιας και κύλησαν στις λεκιασμένες πορείες, αγέρες μεταμέλειας έσταξαν στα καπνισμένα μονοπάτια που από τότε πια η εντιμότητα είχε καθαρίσει.
99
Magnum Opus
U
W r i t e 5.
Γλυπτική Αναλγησίας Τα χέρια σου, κρύα, ακίνητα όπως του αγάλματος τα άκρα τα πέτρινα. Στο αυτί μου η σιωπή σου φωνάζει αποστομωμένη γοητεία, όμως συνάμα με την ανία έκανα καλή γνωριμία. Ρωμαλέο το κορμί σου πλαγιάζει, μαζεύεται, στα τρυφερά στριμώγματα μου απαντάει με ακαμψία και μετά αποστρέφεσαι. Τα δάχτυλα σου με σκληρότητα μαρμαρωμένα ραγίζουν της καρδιάς μου τα πλασμένα αγγεία, καθώς ο γλύπτης τελειώνει την λαμπρή του δημιουργία. Κι αν το καλούπι σου ονειρεύτηκα πηλός στο αίμα δεν ρέει, ξύλινο βλέμμα δεν με βλέπει, πέτρα για δέρμα δεν σμιλεύει.
100
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
101
Magnum Opus Κωνσταντίνος Φωτιάδης ΠΛΗΞΗ Τα πλήκτρα ανάκατα… Στη σειρά να μπουν περιμένουν τα γράμματα… …Από το Α ως το Ω… Πληγή ενδόμυχη να στάξει… Να λερωθεί η οθόνη με αίμα… …Μια θάλασσα σκέψεις… …Συμπληγάδες πέτρες… …το Άλφα και το Ωμέγα… Και πώς να προλάβεις μονάχος τραβώντας κουπί να γλιτώσεις το πλήγμα;… Ποιό περιστέρι να στείλεις;… Ας είναι μια λέξη… Μα πώς ταξιδεύουν οι λέξεις;… Ποιά πρώρα;… Ποιά πρύμνα;… ΛΗΞΗ
102
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΕΣΩ ΟΥΣ Εδώ ας σταθώ… Καταμεσής στην τόση ησυχία… Όπου ο θόρυβος σιωπά… Να αφουγκραστώ… Της μοίρας τα λόγια… Εντός μου… Ο ήχος της σιωπής… …Αντιλαλεί… Ας είμαι πάλι έτοιμος -σαν από πάντα πρόθυμοςνα τρέξω… Ας σημαδέψει σωστά ο αφέτης… Τον ουρανό… Και πάνω στην ώρα ας πυροβολήσει… Να σκοτωθεί η στιγμή… Η στάση να γεννήσει…. ΜΠΑΜ
103
Magnum Opus ΓΥΜΝΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ …Στέκονται ακίνητοι… Αδαμιαία περιβολή φορώντας την αλήθεια τους… Αμέριμνα βιώνουν το χρόνο… Κυλά γύρω τους… Κατάσαρκα γλύφοντας τα κορμιά τους… Υπηρετούν σιωπηλά… δεν είναι από μάρμαρο δεν είναι από μπρούντζο δεν είναι από χρυσό καμωμένα ετούτα τα αγάλματα… Μα από σάρκα κι αίμα και κόκκαλα… και ιδρώτα… Και άσκηση… Στέκονται ακίνητοι… Σιωπηλοί… Και όποιος έχει μάτια ας βλέπει…. ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
104
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ο ΑΙΤΩΝ Μακάρι να ήμουν ποιητής… Να σου μιλώ… Να είμαι συντροφιά σου… Να σε νοιάζομαι… Να σε σκεπάζω τις νύχτες Μην κρυώσεις… Με το λόγο μου… Μακάρι να ήμουν ποιητής…. Σταγόνα τη σταγόνα πώς μουσκεύει το χαρτί!… Στιγμή τη στιγμή Πώς λιγοστεύει ο χρόνος… …Κι αν έρθει κάποτε η ώρα να με θάψετε… θα προτιμούσα να με θάψετε γυμνό… …Έτσι όπως ήρθα… ένα χαμένο κορμί… ένα άψυχο κουφάρι… κι εσείς φορέστε τα καλά σας… με εκτίμηση
Ο ΓΡΑΦΩΝ Χ
105
Magnum Opus
U
W r i t e
ΕΙΚΟΣΙ ΤΡΕΙΣ ΙΟΥΛΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Οσμή καμένου κρέατος… Θυσία προσφέρουν οι Αιμοβόροι στο θεό τους… Αντάλλαγμα μια χούφτα γης… Να οικοδομήσουν τα όνειρά τους… Τους εφιάλτες μας… Θυσία σε θεό βλοσυρό, χαιρέκακο, τιμωρό… Και εμείς αλληλέγγυοι την ώρα της δυστυχίας… Μα αύριο όλοι θα ξεχάσουν, όλα θα ξεχαστούν… Πυροτέχνημα η αδελφοσύνη… Πάλι ανταγωνισμός… Ο καθένας την πάρτη του, την οικογένεια του, το σπίτι του, το βιος του… Το συμφέρον του… Υπηρέτες ενός συστήματος που γεννάει Αιμοβόρους… Να είσαι αδερφός κάθε μέρα αδερφέ! …Όχι μόνο την ώρα της δυστυχίας!… Οσμή Ανθρώπινου Καμένου κρέατος… Κάθε μέρα… ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ
106
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
107
Magnum Opus
U
Βασίλειος Χριστοφορίδης Ερεσίχθων Στην Θεσσαλία την παλιά, ο Ερεσίχθων ζούσε Κι αν τίποτε δεν του λειπε, κάτι ήθελε πάντα Το παλάτι του φάνταζε μικρό δεν του αρκούσε Μαζεύει στην αυλή του εργάτες τριάντα Στα χέρια τους δίνει τσεκούρια κι αξίνες Στο άλσος που χορεύαν οι νύμφες του Δρυός Να σβήσει την χαρά που παίρναν εκείνες Πιο μεγάλο παλάτι να κτίσει αυτός Στο κέντρο του άλσους χάσκει λεύκα αιώνια Που χαν φυτέψει προγόνοι θαυμαστοί Στην Δήμητρα τιμή, να μην έχουνε χιόνια Στης καρποφορίας την εποχή Εμφανίζεται η Θεά γνώμη να του αλλάξει Τρομάζουν οι εργάτες τσεκούρι κρατά Στην Θεά με μανία θα το πετάξει Το αποφεύγει αυτή και δεν ορμά Το δέντρο σωριάζεται κι αυτός για ύπνο πέφτει Την κόρη της προστάζει τότε θλιμμένη Κι η Πείνα εισέρχεται στο δωμάτιο με κέφι Ορμάει και τον φιλάει ξαναμμένη Ξυπνάει αργότερα ο Ερεσίχθων με ανάγκη Σηκώνεται, τρώει μα δεν του φτάνει Αδειάζουν τα ράφια, με πιάτα οι πάγκοι Νηστικός ακόμη, την πείνα δεν χάνει Πουλάει την κόρη του, φαί να αγοράσει Του φέρνουν μοσχάρι το δαγκώνει ζωντανό Η κατάρα της Δήμητρας ειναι να μην χορτάσει Σε λίγα λεπτά δεν υπάρχει κι αυτό Τα δόντια του με τα δάκτυλα καθαρίζει Παραδόξως θα του αρέσει η γεύση Με τις σάρκες του κατάρα εξαγνίζει Καννιβαλίζεται μέχρι να πέσει ...
108
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Η Αμυγδαλιά Από την Τροία ξεκίνησε ταλαίπωρο καράβι Κάνει μια στάση στη θαλασσοταραχή Είχε πολεμιστές που γλιτώσαν τον Άδη Υπό τον Δημοφώντα του Θησέα παιδί Τον υποδέχεται με τιμές η πριγκίπισσα της Θράκης Κι ο έρωτας άνθισε στην πρώτη ματιά Μα όταν πέρασε η περίοδος ανάγκης Το πλοίο έπρεπε να ανοίξει πανιά Αναχωρεί ορφανό δίχως καραβοκύρη Γιατί η αγάπη φυτρώνει στην στεριά Ο πόθος τον κυρίψε να σύρει Την Φυλλίδα σε μιά αμυγδαλιά Όσο τον έτρεφε ο έρωτας, η λησμονιά τον τρυπούσε Κι ας ήτανε χαρούμενος μετά από καιρό Ζητάει να δει το μέρος που ζούσε Όρκο δίνει εκεί για γυρισμό Βιάζεται να γυρίσει, την κάψα να σβήσει Άλογο παίρνει σαν αέρας να τρέχει Κρυμμένος πεζός θα τον χτυπήσει Και για λύτρα αιχμάλωτο τον έχει Περάσαν δυο χρόνια ώσπου να ξεφύγει Μπορεί να κοιτάξει την πόλη επιτέλους Ο χρόνος περνάει και το ξέρει Και ξεκινάει επιστροφή στα μέσα του Θέρους Τα νέα ταξίδεψαν πριν χρόνια από διαβάτη Όταν το Θρακιώτικο άτι ευρέθη νεκρό Κανένα νέο για τον δικό του αναβάτη Κι η πριγκίπισσα διαλέγει τέλος πικρό Από αέρα κουνιέται μια θηλιά Γνώριμο δέντρο ξερό, λυπημένο Σε δάκρυα σπάει κι η αγκαλιά Θλιμμένο πότισμα κι απωθημένο Τον λόγο του κράτησε όμως ήταν αργά Η αγάπη δεν πέθανε από τα πρόωρα νέα Αυτά τα δάκρυα στον κορμό κι η αγκαλιά Άνθη στο δέντρο έβγαλαν λευκά, ωραία Ο αέρας σταμάτησε, αντάμωσαν ψυχές ξανά Ο έρωτας τους πήρε θέση στον ουρανό Μα και στην Γη για πρώτη φορά Ενα δέντρο άνθισε σε χειμώνα καιρό
109
Magnum Opus
U
Ο ανόητος του Αmbroce Bierce Στον χώρο της διανόησης έχει διεισδύσει Που εξαπλώνεται μέσω διαύλων ηθικής Τηλέγραφο και γράμματα έχει επινοήσει Παντουργός, παντογνώστης, πανσοφιστής Δημιούργησε κάποτε το ατμόπλοιο Τον πόλεμο δίδαξε στα έθνη Ίδρυσε νομική υπό σπάθη δαμόκλειο Κάθε μορφή δεξιότητας ή τέχνη Αιώνιος, προαιώνιος ως και τώρα βλακωδώς Όπως και στην αυγή στην δημιουργία Που σε λόφους υμνήθηκε ο ρημαγδός Στην πομπή του ΄΄είναι΄΄ πήρε ηνία Για ύπνο τον ήλιο έβαλε στοργικά Αυτόν τον δύοντα του πολιτισμού Στο λυκόφως πρωινό ετοιμάζει ευλαβικά Προιόν πρωτόγονου παροξυσμού Με γάλα κι ηθική, στρωσίδια για παγκόσμια ταφή Κι αφού αναπαυθεί την νύχτα στην αιώνια λήθη Θα αφήσει και κληρονομιά πολιτιστική Στην απραγία ο ανόητος το μυαλό του στίβει.
110
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Οι κόρες της Αγίας Παρασκευής Στα Άγραφα υπάρχει ανήσυχο ποτάμι Είναι η ροή του σε μόνιμη εβηφεία Πενήντα κόρες με ολόλευκο φουστάνι Σε βράχους και δέντρα αλλάζουν πορεία Μάτια με χρώμα θάλασσας μανιασμένης Φουστάνια πλεγμένα από λέπια ψαριών Νύμφες θυσίας ξακουσμένης Διψάνε για την παρέα περιηγητών Τραγούδι φοβερό σκαρώνουν την νύχτα Κάτω από την κρύπτη της Αγίας Παρασκευής Δείχνουν να καλούν σε βοήθεια Στήνουν χορό πριν το φως της Αυγής Αν το κάλεσμα ακούσεις καμία φορά Θυμήσου πως το άκουσε κι άλλος Άταφη κατάρα είχε πεινάσει ξανά Και πόθος του ξύπνησε μεγάλος Αντί να χαθεί στο κύμα κι αυτός Πήρε μια κόρη δική του να κάνει Τον κυνήγησαν όλες πριν έρθει το φως Σταματά στο ξωκλήσι να ανασάνει Το ολόλευκο φόρεμα ήταν ακόμη υγρό Κι αυτό εφάνη κάτω στο χώμα Η λάσπη τις οδήγησε στο ιερό Πρωτού στεγνώσει της αδερφής τους το σώμα Το ποτάμι που φέραν στα ρούχα αυτές Πορεία άλλαξε και εξεμάνη Η καμπάνα βάρεσε σαρανταεννέα φορές Το νερό στο ξωκλήσι είχε εισβάλλει Ο άντρας σε βράχο πνιγμένος, ωχρός Δίπλα στο ξωκλήσι όπως οι φήμες προστάζουν Αγία Παρασκευή και οι κόρες της μπρος Ακόμη και τώρα οι τοίχοι της στάζουν.
111
Magnum Opus Δέσποινα Ρεκούδη Χωρίς ταμπέλες Οι άνθρωποι χωρίς ταμπέλες σου απλώνουν τις κορδέλες για να φτάσεις. Κι άμα τη δική σου πιάσεις και με τη δική τους πλέξεις θα γελάσεις. Η συγκεκριμένη πλέξη οτιδήποτε θα αντέξει, εγγυημένα! Πιο πολύ από κάτι άλλες από ανθρώπους με ταμπέλες που περνάνε. Δεν μετράνε οι ταμπέλες ούτε οι πιο φαρδιές κορδέλες. Θα θυμάμαι
112
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Τα μπλε παράθυρα Πού αλλού θα βρω τις μουσικές σου, τα άσπρα πλεχτά να τρέμουν στον αέρα μέσα από τα μπλε παράθυρα, τα πράσινα μπαλκόνια να στάζουν γέλια, πλακόστρωτα που χάνομαι να βλέπω και ζαλίζομαι, τα ηλιοβασιλέματα να καίνε, τους γαλαξίες σαν φύσημα τσιγάρου και μύρια μικρές πυγολαμπίδες, τα στόματα όλα μαζί να τραγουδούν, μικρές καμπάνες να τσουγκρίζουν, δάχτυλα να κρατιούνται, τις φούξια βροχές επάνω στα λευκά, τις κοπέλες να αράζουν στο λιμάνι, Εβελίνα, Κορίνα, Έλενα; Χορεύουνε στα κύμματα, λες και δεν έχουν πόδια. Χορεύουμε κι εμείς στα χώματα, λες και δεν θα λερωθούμε.
113
Magnum Opus Δεν σ’ αγαπούσα εγώ Δεν σ’ αγαπούσα εγώ, μόνο τα χέρια μου που μέτρησαν κάθε σου αδυναμία και που ησύχαζαν κάτω από τα δικά σου. Τα μάτια μου με πρόλαβαν πριν σ’ αγαπήσω. Αυτά, που έχασαν το βλέμμα τους μέσα στο δικό σου και που προκάλεσαν, έστω για μια φορά, το χαμόγελό σου. Σ’ αγάπησαν τα χείλη μου. Κούρνιασαν σε μια μεριά μέσα στον μικρό σου λαιμό και γλυκάθηκαν. Ασκούπιστα απ’ το μετάξι του φιλιού σου. Ήταν αυτά που σ’ αγάπησαν. Όχι. Δεν σ’ αγαπούσα εγώ.
114
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
115
Magnum Opus
U
Βάσω Κακουρή Προμηθεύς Τις σπίθες φωτιάς που έκλεψες έλα και πάρ’ τις πίσω. Μάταια θαρρείς πιστεύτηκες στου καλού κάγαθού το είδος. Δε σου ‘φτανε βαρύ το τίμημα, του Καυκάσου οι αλυσίδες; Της Στυγής τα υδάτινα δεσμά, του αετού της Εχίδνης η κοψιά; Δες τι έμελλε απ’ το “δώρο” σου. Δακτυλίδι με πέτρα βγαλμένη απ’ τον δύσμοιρο βράχο σου, σου φτιάξανε. Στο χέρι με θέλγητρο σου φόρεσαν, οι δήθεν εγκωμιαστές σου. Να το φοράς,να σε φοράει νυχθημερόν η χλεύη. Την αλήθεια σου τώρα δες και παραδέξου. Το καμίνι του Ήφαιστου κατάρα σου έχει γίνει. Ο τροχός του Ήλιου ατέρμονη σου φοβέρα. Μαύρος καπνός πνίγει τις μέρες σου. Η στάχτη σεντόνι σου τις νύχτες. Με ποιον πήχη το τίμημα μετριέται; Να υποφέρεις σφόδρα από τους ευεργέτες σου. Να θλίβεσαι, ν’ απελπίζεσαι, μες την αθανασία σου. Εργαλεία τους έδειξες να πλάσουν και ξέσκισαν τη σάρκα τους. Τη γη με τρόπους να οργώσουν, και αυτοί με κολασμένες τσάπες την ξεκοίλιασαν. Να εκπολιτιστούν ήθελες και τώρα αλληλοσκοτώνονται. Ιατρική, μαθηματικά και αστρονομία, αρχιτεκτονική, ναυσιπλοΐα, του κόσμου τα διδάγματα τους χάρισες. Μα τώρα, μάταια ψάχνεις σωθικά να βρεις, το είναι σου να ξαναζωντανέψεις. Θα σε κυνηγά τούτος ο άθλιος ξεπεσμός, Ω δύστυχε Προμηθέα. Θα σε κυνηγά αιώνια, μέρα με τη μέρα. Τη φωτιά να κλείδωνες αεί θα ευχόσουν, στους πιο μακρινούς ουρανούς.
116
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ζωός Απαπούτσωτο σε ρίξαν στο κατώφλι της ζωής, μ’ αδαμιαία περιβολή να φτιάξεις αρχή στο είναι σου. Την αυτοπραγμάτωσή σου τρέμεις. Στην τέλεια αρμονία των αντιθέσεων καλείσαι, τ’ άλας της γης να ξεθάψεις στο ατελεύτητο. Το χρόνο αρχινάς να σμιλεύεις. Με το ‘να αυτί ακούς τα λεπτά, με μάτια κεραμικά επιβλέπεις τα δευτερόλεπτα. Σαν μοίρα που αντίστροφα μετρά καραδοκεί η αναπηρία, μα ζωντανός είσαι, πάσκισε ν’ αγγίξεις το άγγιγμα. Στον αγώνα αυτό μην ηττηθείς αβρόχοις ποσί. Αντί πινακίου φακής αξιώνεις μόνο μισό τίποτα. Ξεκλείδωσε με υπέρβαση τη σκλαβιά, νίκησε μ’ αναστοχασμό το σκότος, αισθάνθου τον κόσμο με ποίηση. Αγάπα.
117
Magnum Opus Σύγχρονος Οδυσσέας Δίνω πίστη στην υπόσχεσή σου -πωςη ζωή είναι τούτη που πιδακίζει κρυσταλλένια απ’ τα ομηρικά σου βελούχια. Που ‘ χει μάτια να βλέπονται αείποτε, καθάρια κι αδολίευτα μες το σμαραγδοπράσινο σου, το κυανό του παντός. «Ελαύνω γαλήνην». Στη νηνεμία της αλμυρής έκφρασής σου, στην πολιή εμορφάδα σου, στα ψαρά σου μαλλιά που κυματίζουν αγέρωχα. Μες του Λαέρτη την απλοχεριά, έτσι, που να στραφταλίζουν στο Φως πέρα δώθε ή να ξασπρίζουν στο κύμα με χάρη. Μετράω τις ρυτίδες σου. Απ’ την Ανατολή έως το Ηλιοβασίλεμα, απ’ την Ακτή έως τα αιώνια Πέρατα, και σαν Ιθακήσιος ναυτικός στον Εύξεινο Πόντο τις σβήνω. Όπως τρύουν τα βράχια τα καταπονημένα κύματά σου τις πιο αζύγωτες μέρες. «Πλέων επί οίνοπα πόντον». Οινόω. Στη μέθη σου να βρω τη Ζωή. Σε γνώριμες θάλασσες ή άμοιαστες ποντοπορώ μ’ ελπίδα. Με φοινικοπάρηες νήες και ‘να γλυκόλαλο αηδόνι σύντροφο πια, άνευ κισσών, άνευ φραγμών μόνο εμπρόσθεν τραβάω. Εμπρός όλοι -και εσύΜόνο εμπρός, σύγχρονε Οδυσσέα.
118
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Χρυσόσκονη Σελήνης Δευτέρα, διαβαίνει το πρώτο σκαλοπάτι κι άμα δει τριγυρινό Φως ευχή κάνει, βατός να ‘ναι ο δρόμος. Στην Τρίτη τρίτος δεν είσαι. Μονόχειρ θεό και μάχιμο χαλεύεις, μα κλωθογυρνάς πως, στο Τέταρτο πέρασμα ψυχοπομποί θεοί δεν υπάρχουν. Μύθος, οργή και ποίηση, Ερμής και Όντιν. Να γλιστρούν οράς με τέρψη σε βάρβαρη κατεβασιά και εσύ να ευφραίνεσαι πως νίκησες. Πέμπτος Θορ κρύβει τους κεραυνούς του. Τον έρωτα να προμηνύσει γλυκά η Φρίγια. Sabbatum ξημερώνει εντέλει, μια νεαρά ηλιαχτίδα σαλπίζει ‘ Αυτός Κατέπαυσεν’. Ανατέλλει. Η μέρα του Ήλιου μου η Ανάστασης. Ανυπόκριτη μου χαρμονή, ευλογία. Σοβεί. Τ’ αδύναμο γέρμα σου που ενεδρεύει τη Δύση. Απ’ τον Ήλιο ξοπίσω μου η Σελήνη να βγει. Απ’ την αρχή επιτάσσει να ξαναρχίσει. Ημερονύχτια. Ημερολόγια. Άπαυτη Εμποροπανήγυρης. Απ’ την Ανατολή έως τη Δύση. Χρόνος, Ημέρες, Στιγμές. Ο Ήλιος μου, η Σελήνη μου. Ξανά και ξανά. Ημερονύχτια. Ημερολόγια. Άπαυτη Εμποροπανήγυρης. Ο Ήλιος μου, η Σελήνη μου. Ξανά και ξανά. Γελάει -ναι- γελάει. Ο Θεός που κοιτάει βαριεστημένα τη ζωή σου κρεμάμενη σε κομπολογιού χάντρες. Που ενώ θέλεις την κλωστή του χρυσή, έχεις χαραμίσει ακέραια όλη τη χρυσόσκονη σ’ ένα άδειο φεγγάρι.
119
Magnum Opus
U
Ζωή ζω Τροχοδρομεί τη γένεση το Ζήτα κεφαλαίο, γιομάτο με υποσχέσεις και όρκους σύμπνοιας Consensus βάπτιση. Ως το Ωμέγα ζωντανή είμαι, αποθαρρυμένη πιο ώριμη. Στα πρόθυρα του -η απολήγω. Να ‘ναι κωμική τούτη η Ήττα; Ή εύπιστη νίκη;
120
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
121
Magnum Opus ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ Φλαμένγκο στην Ανατολή Οταν πέσει το σκοτάδι! το φως! γενιέται απο μακριά φτάνει ως τις ψυχές των ανθρώπων ουράνιες απαντήσεις καλύπτουν κάθε σκιά σμιλεμένο μυστικό κρυμένο βαθιά! Ότι αγαπάς ειναι δίπλα σου πάντα! ο,τι αντέχει στην φωτιά Μια αστραπή γεμάτη χρώματα! ενα κύμα ταξιδεύει μέχρι την ακτή Μια πεταλούδα φωτίζει τη γη! χορεύει ελεύθερη στον ήλιο! Φλαμένγκο στην ανατολή Θα ήθελα Να γίνω αιθέρας! απ’ την απέραντη θάλασσα! της μουσικής! Στο όμορφο φώς της μέρας! που ανθίζει η χαρά όλης της γης Η πεμπτουσία του απείρου που αντηχεί στο ποιήμα της αυγής εκεί που το όνειρο! Γίνεται ένα! και η αλήθεια σκορπά 122
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Άγγελέ μου Σου είχα πει! Δεν με νοιάζουν οι γύρω μας! θα φέρω πίσω τον ήλιο μας! Σε ενα παραμυθένιο τοπίο! σαλπάρει του πάθους το πλοίο! Όταν η σπίθα έγινε φωτιά όπως τα όνειρα που κάναμε παιδιά Άγγελέ μου! μικρή πριγκίπισσα ωκεανέ του ανέμου! μια ανάσα ειναι η ζωή πότε σαλπάρουμε! πες μου! Ταξιδεύω! απ’ τον ωκεανό στον ουρανό στην ανθισμένη γη! Κάνω βουτιά στο κενό αν σε χάσω θα χαθώ σαν ναυάγιο! στον πιο άγριο βυθό Μαζί ζούμε σε άλλη εποχή Που η αρχή ειναι το τέλος! και το τέλος η αρχή
123
Magnum Opus Ο ασημένιος ουρανός Όταν πετάμε μαζί η πόλη μοιάζει τόσο μικρή σε ενα αυτόφωτο αστέρι! που κανείς δεν έχει σταθεί Στον ρομαντισμό απ’ το φως σου! ενας κόσμος δικός σου! που ονειρεύομαι! σαν ναυαγός οταν κοιτά την στεριά απ’ την έκσταση του ονείρου! η άκρη του απείρου! παίρνει φωτιά ανθίζει η γη απο ψηλά! Μετά Μου χαμογελά Άραγε εχει φτάσει κι αλλος εδώ; μέσα στην μέθη του πάθους! στον ασημένιο ουρανό σε αντάρες , σε προσευχές! βρήκα το πιο δυνατό φως! τα κύματα απο τα φτερά μου! Η πούλια , ο αυγερινός! Το άπειρο! Εμείς! Της ποίησης τα νοήματα! που ταξιδεύουν απο το κέντρο της γης
124
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ο Δαίδαλος Ο δαίδαλος στις σκέψεις μας! ο νεογγένητος οίστρος της! Στιγμής! Το χτυποκάρδι μας κρατάει ο Άτλας! στο βάθος του ουρανού της σιωπής! Μια πύρινη μουσική μια αιώνια φωτιά Είναι η ζωή Η αστραπή γίνεται λουλούδι! στον ρυθμό της ομορφιάς! απ’ την αρχή Σαν τα πουλιά που τραγουδάνε! εμείς με τον νου μας πετάμε! τα ονειρά μας Κυνηγάμε! Γι ‘ αυτο είμαι ελεύθερος! τίποτα δε φοβάμαι! Τ’ακούς πετάω με τους αετούς! σαν κύκνειο άσμα! απο αρχαίους θεούς! εκεί που η σπίθα μας! Δυναμώνει! Στον λαμπερό ήλιο! δεν είμαστε μόνοι
125
Magnum Opus Ο ορίζοντας Σαν διαρρήκτης στο φως! Θα ρθώ Την ευτυχία απ το σκοτάδι να κλέψω! Να στην φέρω απλόχερα! Την ποίηση σου να γαληνέψω! Χάρτινα χάδια τα βαθιά ονειρά μας! Λαβύρινθοι , ουράνια σώματα! απ’ το σοφό ερωτά μας! Κολυμπάω στο φεγγάρι! με χαζεύει ο ήλιος! Έρημη αμμουδιά στο σκοτάδι! ακούγεται ενας αλόκοτος ήχος! Μια ερμηνεία απο ενα λυχνάρι! οπως της ευχής σου ο οίστρος! σαν τον φύλακα άγγελό σου! που απ’ το πάθος ουρλιάζει! Σα λύκος!
126
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
127
Magnum Opus
U
W r i t e
Ίρις Ζώη Μοίρες Το χέρι μου να διαβάσεις τη μοίρα μου να δεις Ποια κατάρα με δοκιμάζει Και ποιος ψάχνει να με βρει Οι ανέμοι ζαλισμένοι Και η πυξίδα τριγυρνά Ποια από τις μοίρες θα με πιάσει Να με πάει πίσω ξανά; Ποιο το μέλλον το δικό μου Που πλανάται αθόρυβα στη γη Ένα πέπλο κρύβει την αλήθεια Και τυφλή παραπατάω στη σιγή Ποια το νήμα μου θα γνέθει και το σφίγγει τόσο πολύ Που όρισε το πότε θα εμφανιστώ Και τι θα μου λάχει στη ζωή Πόσοι κλήροι μού έχουν πέσει Και κανέναν δεν μπορώ Σαστισμένη τους ξεφεύγω Και δεν μπορώ να κοιμηθώ Όλο ψάχνω μα δε βρίσκω Μίαν αγκαλιά στοργική Που μέσα της να λησμονήσω Το παρελθόν που υποβόσκει και ακόμη ζει.. Ποια το νήμα μου θα κόψει Να με σαστίσει πιο πολύ Και να μου πει πως αν είχα γνώση Τη ζωή θα λάτρευα πιο πολύ
128
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Όχι Όχι Λέξη κατηγορηματική Λέξη στατική, ορθή, απαγορευτική Είναι αναγκαία και μη επιθυμητή Λέξη μικρή Αλλά μπορεί να ορίσει μεγάλες έννοιες Λέξη με δάκρυ και θυμό Λέξη με λύπη και δισταγμό Μία λέξη με 3 γράμματα και χίλιους ορισμούς Μπορεί να γαντζωθεί πάνω σου και να σε γυρίσει πίσω Να σε κρατήσει όρθιο ή να σε γονατίσει Έχει σκιά μεγαλύτερη από το μέγεθός της Σκιά που τρομάζει τα παιδιά Και εξοργίζει τους μεγάλους Είναι εύκολη στην ανατροφή Λέξη σπαρτιατικής καταγωγής απαιτεί λίγα και μπορεί να σου στερήσει πολλά Με μια κίνηση σε επιστρέφει στο μηδέν ή σε εκτοξεύει στις πιο ψηλές φιλοδοξίες Λέξη πνιγμένη από γκρίνια, χειριστικές κινήσεις και πείνα Λέξη που καρτερεί να βγει από τα χείλια μπροστά σε κάθε τι άγνωστο Να μη σε αφήσει να κάνεις βήμα Λέξη δισήμαντη Με μεγάλα κόμπλεξ Που προσπαθεί να αποκρύψει τις καλές της δυνάμεις Λέξη μοναχική Όχι. Δεν έχει χώρο και χρόνο για παρέα Φοβάται τη δέσμευση
129
Magnum Opus
U
W r i t e Ψέσματα
Με πόσα ψέματα ντύνεις το κορμί σου Με πόσα ψέματα ξυπνάς κάθε πρωί Πόσα λες στον εαυτό σου και κατευνάζεις την ντροπή σου Πόσα ήπιες για να χορτάσεις τη σιγή Πόσες ανακρίβειες συνάντησες στο δρόμο Με πόσα ψεύδη περπατήσεις στον ουρανό Πόσες ψευτιές φίλησες ένθερμα κοιτάζοντάς τες στα μάτια πιστεύοντας ό, τι είπες; Σε πόσες αποκρύψεις βρήκες συντροφιά Με πόσα ψέματα κουβεντολόγησες για να περάσει η ώρα Με πόσες αβάσιμες πληροφορίες έβαψες τους τοίχους Και πόσες παραποιήσεις έκανες για να έχεις μια σκεπή Με πόσα ψέματα κοιμήθηκες αγκαλιά Και με πόσα πείστηκες ότι είσαι εσύ Πόσα ήθελες για να σε πιάσει η μπόρα Και να ξεπλύνει ό, τι έχτισες για να ζεις;
130
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Οι νοσταλγίες Ξύπνησαν Πώς θα ξανακοιμηθούν; Πώς θα κλείσουν τα μάτια τους; Πώς θα ονειρευτούν; Είναι πολλές οι αναμνήσεις και οι εικόνες πια θολές Είναι μπερδεμένες οι νοσταλγίες και να τις αντέξεις θες Μα πώς θα φύγουν Να σταματήσουν να σε κυνηγούν Σε ποια λακκούβα θα χαθούν Και θα γκρεμοτσακιστούν Μήπως αυτή η νεαρή, μικρή και άμυαλη πολύ Μήπως η εφηβική που ακόμη ψάχνει το φιλί? Μα υπάρχουν και πιο ώριμες που τρέχουνε σωστά Αυτή που τα νιάτα κατέχει δυναμικά και η άλλη που αγέρωχα τα προσπερνά Μα φτάσανε υπομονετικά και οι μεγάλες, οι δυναμικές Τη μνήμη κρατούν σφιχτά και ακράδαντα περπατούν χαμηλά Το βήμα βαρύ και σταθερό Θυμούνται καλά και γελούν με τον καιρό Μα ποια να πολεμήσεις και να διώξεις πιο μακρυά Όλες κάτι έχουν και ξανάρχονται σιμά Κάτι θέλουν να σου πουν Γι’ αυτό σκύβουν και σε κοιτούν Σου ψιθυρίζουν μελαγχολικά Τη στάχτη που κάηκε και τη φυσάς Εδώ την κρατούν στις δύο παλάμες με στοργή Σα να μην πέρασε μια μέρα Σα να μην ήρθε συντριβή Ακόμη τα εμπόδια αποφεύγουν με ελιγμούς τρομακτικούς Τα θηρία ημερεύουν κι τους ανθρώπους με λυγμούς Ακόμη όρθιες είναι, δεν δέχονται προσταγές Για ύπνο δε θα πάνε αν εσύ το θες….
131
Magnum Opus
U
W r i t e
Κουλουμπού Δήμητρα
Σωτηρία Χωρίς Ελπίδα Κραυγές δεν άκουσα πόνο ένοιωσα θάνατο είδα Η φθίση αθεράπευτη όταν με φύτεψαν εμένα και άλλους πολλούς γηρεύαν λίγο καθαρό ουρανό στην κόλαση των ζωντανών Η θέα μου καλύβες λαγούμια και το τριανταφυλάκι θάλαμοι μελλοθάνατων για να σώσουν και όχι να σωθούν Mια φορά, ήμουν νέος ακόμα, πέθανε ένας πέντε μέρες ήταν νεκρός πέντε μέρες καταραμένος μέχρι που βρώμισε και τον έθαψαν να ξεχαστεί Έπεφταν τα φύλλα μου να μαραθούν επάνω σε ψυχές άνθρωποι αθέατοι διάφανοι θύματα παντοτινά αθώα Κι όσο ψήλωνα οι ζωές χανόντουσαν απ το χτικιό έριχνα βελόνες να βγει η ανάσα απ το μαράζι κουκουνάρια να ασπρίσει το σάλιο είχα μπουμπούκια μα ήμουν αδύναμος και εγώ και οι άλλοι κι ας ήμασταν χιλιάδες κάποιοι στο τέλος λύγισαν, κάποιοι αντέξαν γίναμε δάσος στο πάρκο των ψυχών
132
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Άθρησκο Ξεγύμνωσα την πρόταση που μ’ ακολουθούσε και την έκανα σκέψη σκέψη σε καντήλι εκκλησίας δεν μύρισε λιβάνι ούτε άρωμα θείο Κιτρινισμένες ιδέες σαν παλιές προσευχές κάθισαν πλάι μου και μονολογούσαν Στάθηκα ν’ ακούσω οι ιδέες τρομαγμένες για την βίαιη και βέβαιη εξαφάνιση τους κρύφτηκαν ξανά Στα υπόγεια και επίγεια του ιερού ναού
133
Magnum Opus
U
Στους Πρόποδες Το βουνό που με σκέπαζε σαν ήμουνα παιδί νόμισε πως κάποτε μεγάλωσα να γυρίσω να το δω δεν θέλω ούτε την σκιά του ξανά να συναντήσω Κραυγή υδροβάτης και πανί μακραίνουν στου ουρανού το ροζ Χώμα με θρέφει την μυρωδιά δεν θέλω να θυμάμαι Ξεφλουδίζω μνήμες Γυρνάω στον νέο μου εαυτό Πίσω πίσω στους πρόποδες αγκαλιάζονται οι πλαγιές
134
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Πτέρυγα Απόκληρων Θάλαμος 501 όροφος πέμπτος δίπλα από το εκκλησάκι τυπική στο ραντεβού τυπική η ζωή της όλη Να βρει ψάχνει που κρύβονται τα μάτια της το λευκό τους κοχλάζει λευκό μόνο βλέπει δάκρυα στάζουν δάκρυα αίματα Λυγμοί κάτω από το μάλλινο σκούφο τάχα ότι κάνει κρύο τάχα ότι αύριο όλα θα είναι...
135
Magnum Opus
U
W r i t e
Ηλιοσταγόνες Το έβαλε πείσμα η ηλιοσταγόνα στο φεγγάρι να σταθεί πλάι ξέχασε πως τα κύματα στο σούρουπο ουρλιάζουν Στην θάλασσα δεν έχεις θέση σαν νυχτώνει φώναξε ένα αστέρι φούσκωσε το φεγγάρι και η δύναμη του έσπρωξε τα σύννεφα Το κύμα κόπασε και κάθε τόσο κοπάζει ξανά και κάθε τότε οι ηλιοσταγόνες χορεύουνε τη νύχτα
136
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
137
Magnum Opus
U
W r i t e
Χρήστος Φιλίππου Κούρδος σημαίνει ήρωας… Όσα χρόνια κι εάν επέρασαν, τις κορφές των απόκρημνων βουνών τις ψυχές τους κέρασαν. εκεί το ξέρεις.., ο άνεμος το ρούχο σου σπαράζει, και η μέρα πιο νωρίς χαράζει. Εκεί η μάνα είναι Αντάρτισσα! Και ο πόνος είναι αντάρτης... Και με ορεσίβιο σκορπιό λογίζεται η λευτεριά και το άδικο, και η λεβεντιά της… Κούρδος σημαίνει ήρωας στην γλώσσα των Περσών, ομολογία περίοπτη σαν ιαχή πολεμιστή στα βάθη των δασών. Στην κοιλάδα του Τίγρη στη Μεσοποταμία άνθισαν. Ξέρουν καλά τον πόλεμο στη μάχη, πολλούς εχθρούς εσπάθισαν! Εκεί η μάνα είναι αντάρτισσα! Και ο πόνος είναι αντάρτης... Και με ορεσίβιο σκορπιό λογίζεται η λευτεριά και το άδικο, και η λεβεντιά της… Δεν είναι η περιπλάνηση..., έμαθαν φόβο να μην φοβούνται . Αυτονομούνται! Την πατρίδα τους πονούν, και τραγουδούν απ’των ψυχών τα βάθη. Αγρίμια πάνω στα βουνά και της Τουρκίας την ράχη... Στέγη τους τα σύννεφα και η φυλλωσιά της καρυδιάς, στο χέρι έχουν το όπλο τους και στην καρδιά τ’αγκάθι!
138
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Επίσκεψη Τελικά δεν ματαιώθηκε η επίσκεψη. Δεν είχα αμφιβολίες.., πλην της αποφάσεως του επισκέπτη μας. Μήπως για λόγους που ούτε περνούν από το μυαλό, ακυρωνόταν. Και να που έρχεται και θα μάθει για την ακαταστασία μας και την αμεριμνησία μας. Κι όλο ανησυχώ μήπως μας αλλάξει συνήθειες, γίνουμε πιο τακτικοί. Πιο επιμελείς, νάρκισσοι ή αυταρχικοί. Πως φτάσαμε ως εδώ; Από της αναρχίας μας την έξη, να φοβόμαστε της συνήθειας την ανατροπή.
139
Magnum Opus
U
W r i t e
Οι Μυρμιδόνες Στρατοί κίνησαν από τις μητροπόλεις μας για της Ελένης τα καπρίτσια, τότε. Την αγάπη ξόδεψαν με χίλιες δυο αφορμές. Τί να τους κάνω άραγε τους Μυρμιδόνες, που στερνή πνοή αθανάτου τους σμπαράλιασε... Αχίλλειος πτέρνα της αγάπης τα τραύματα, ανθρώπων πεπρωμένο!
140
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Τα νέα Τα νέα της μέρας τους, ήταν η παγίδα της ζωής τους... Γυρνούν στα σπίτια τους, γερνούν. Μαζί τη κλειδαριά μια μέρα θα γυρίσουν... Θα νικήσουν!
141
Magnum Opus
U
W r i t e
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΙΚΡΑΚΗ ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΜΙΝΩΑ Καθως το νησι, αργα σε μεγεθυνση, εσπερνε λογια αγερωχων ψυχων Ο ανεμος σαν αλχημιστης εσμιγε αρωματα, μαλοτηρα και δικταμο, μεσα στα χρωματα της αλυκης γης τρόπαια ιστοριας. Το χωμα νωπο«νερο δε γινεται το αιμα». Τα Λευκα ορη οι αιωνιοι φυλακες ξανοιγουν τα πελαγα, παντα βαστουν το κλειδι της πολης. Μετα απο μιλια, ταξιδι μεσα απο το φως, λογια και πνευματα ωσαν αστερες κυλησαν μαζι σαν ενα Οπως ενα φεγγαρι, τοτε που φωτιζαν τους θησαυρους του Μινωα…
142
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
143
Magnum Opus
U
W r i t e
Διονύσιος Καρύδης 1. Καλύτερα από κάθε ποιητή I Οι φωνές της ημέρας, ο συρφετός λέξεων και ανθρώπων, οι αλλεπάλληλοι αλαλαγμοί και οι μικρές κραυγές, όλα σιωπούν Εγώ εκμυστηρεύομαι ‘’Εσένα ψάχνω. Εσένα και σήμερα γυρεύω’’ (Το ίδιο ένστικτο. Η ίδια φωνή) ΙΙ Αγκώνες λυγισμένοι. Τα χέρια μου στη μέση σου. Χείλη που σμίγουν. Πάθος ΙΙΙ Σβήνω τις λέξεις με το χέρι, προσθέτω αίσθημα. Προτιμώ τα χείλη να φιλάνε, όχι να φλυαρούν. ΙV Πράξη του έρωτα. Ψιθυρισμοί. Ματιά λεωφόροι που η μια την άλλη συναντούν. Παραπάνω οι ψυχές μιλάνε, γίνονται ένα ιδεατό σε κορμί και νου οι αισθήσεις μου, οι αισθήσεις σου ένα σώμα. V Όλα είναι προσιτά. Ηλεκτρισμός! Το μυστηριακό κλίμα, η ιεροτελεστία λουσμένα στο φως Γιατί τη θαλπωρή να αγγίξουμε του σκοταδιού; Δεν έχω μυστικά. - Πες μου μια λέξη - Μιλάνε τα φιλιά καλύτερα από κάθε ποιητή. Γράφουνε το δικό τους στίχο στη νύχτα μέσα και είναι έρωτας, έρωτας, έρωτας
144
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2. Μη φοβάσαι Έλα να σ’ αγκαλιάσω, να σε καθησυχάσω, να σου πω και να το νιώσεις πως δεν είσαι μόνη, ότι σε αγαπώ Γνωρίζω, ανησυχείς. Γνωρίζω πως φοβάσαι Ο κόσμος το συνήθισε να ομολογεί σκοτάδι. Να επαναπαύεται στη λήθη Να κυλά μέσα σε αίματος λουτρά και να μετατοπίζεται σε πολιτείες που δήθεν προστατεύουν ιδανικά για μια καλύτερη ζωή, κοινωνική δικαιοσύνη Μετά το πέρας τόσων αιώνων ποια έννοια και ποια ερμηνεία δόθηκε στο δίκαιο του πληθυντικού αριθμού; Στο καλώς πράττειν; Η κόλαση ή ο Παράδεισος που χτίζουμε θα μας αποδοθεί και θα μας επιστραφεί ακέραια. Καμία έκπτωση Γι’ αυτό παρά το γεγονός ότι δεχθήκαμε πληγές, εμείς όπως μυριάδες, εμείς θα συνεχίσουμε το έργο μας, γιατί έχουμε ο ένας την αγάπη του άλλου και αυτό να το θυμάσαι πάντοτε, ποτέ δεν είναι λίγο Δεν είναι λίγο δυο ψυχές που αγαπιούνται Δεν είναι λίγο δυο ψυχές που προχωρούν μες τη ζωή γυρεύοντας το δίκιο, το ψωμί, το γέλιο και το φως για όλους Δεν είναι το θάμβος του φωτός το οποίο τυφλώνει μα το πολύ σκοτάδι και στο σκοτάδι αυτό πάμε μαζί για να το καταρρίψουμε
145
Magnum Opus
U
W r i t e
3. Είμαι εγώ Πως κοστούμι να φορέσω χαρακτήρα ξένο; Τα βήματα δεν επιθυμώ να υιοθετήσω κάποιου άλλου Μη περιμένεις μάτια μου, μη προσδοκάς να είμαι εσύ Με χέρια διάφανα να ακουμπώ τον Ήλιο, να μη καίγομαι Να περνώ με μαθηματική ακρίβεια από τη μια ανδραγαθία στην επόμενη Να προσανατολίζομαι ως αεροπλάνο ή καράβι από τη μία σωστή πράξη προς την άλλη Εσύ διαθέτεις πια τη πείρα και πέφτεις πάλι σε ατοπήματα Είναι ανθρώπινο. Είσαι άνθρωπος. Το ίδιο και εγώ Κανένα λάθος μας όμως, κανένα βήμα μας δε πάει χαμένο Όλα τα χιλιόμετρα που κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε για γνωστούς και άγνωστους σκοπούς, είναι ο δρόμος μας, η ιστορίας μας, είναι όλα όσα διδαχθήκαμε και πρόκειται να διδαχθούμε στο απέραντο της ζωής σχολείο Μάθε να με αγαπάς Μάθε να με αγαπάς με όλα μου τα κουσούρια Εκείνα που ίσως διαφαίνονται στη καμπυλωτή - αόρατη καμπούρα μου Θέλω να με μάθεις Θέλω να με μάθεις να είμαι εγώ Όχι για να γίνω ομοίωμα σου μα ένα καινούργιο εγώ με πνεύμα καθαρό και διαυγές
146
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
4. Ωδή στον Οδυσσέα Ελύτη Ηλιοβασίλεμα ή Ελλάδα Διακτινισμός Μεταφορά της Άνοιξης, της αναγέννησης, των παραδείσιων νησιών στο μέλλον, στο παρόν, στον αιώνιο ενεστώτα Το μακραίωνο κόκκινο λουλούδι και το γαλάζιο τριαντάφυλλο της έμπνευσης θα ανθούν Κι η κόρη θα στέκει πάντοτε εκεί Ίδια, απαράλλακτη, στολισμένη, μυρωμένη όλη Ελλάδα, ψυχή γερμένη στον ορίζοντα που μόνιμα ανατέλλει η δημιουργία Με τη στάμνα ανάμεσα στα χέρια της, δάφνες από ελαιόδεντρα στεφανωμένη στα ξέπλεκα μελαχρινά μαλλιά της Θα περιμένει να’ρθεις δίκαιος, σοφός, αέρας, να τη στολίσεις με επαίνους, θριάμβους, δοξασίες, με τη χρυσαφένια σου πένα, το αδιάψευστο ποιητικό σου ένστικτο
147
Magnum Opus
U
W r i t e
5. Επιλογικό “Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε”έγραψε και δε μπορώ να φανταστώ με πόσο μαύρο η πένα τη σελίδα έντυσε Ονειρεύομαι μια ποίηση έγερση φωτός Μη προτρέχετε, γνωρίζω, μεγάλος στην άβυσσο υφίσταται ο συνωστισμός και τρέχουν όλοι με ένα κλειδί να βρουν το βάλσαμο Ποιο το λίκνο άραγε του καθενός; Ποιο το προσωπικό του όνειρο; Γυμνό το σώμα και η ψυχή γυμνή, καθώς πετάς τη μάσκα της συνήθειας, τη μάσκα της ρουτίνας και πας όλα όσα ονειρεύτηκες να συναντήσεις Και πάλι, λίγοι οι Άγιοι και λίγοι οι άγγελοι, διότι δυστυχώς βαφτίσαμε το όνειρο κενόδοξα, ιδιοτελώς Μα δε θέλω απόψε θλιμμένους στίχους, σκυφτά κεφάλια, χέρια σταυρωμένα, κινήσεις νευρικές Στα όσα γράφω, λέω, πράττω, διατείνομαι “αμφίρροπη αν είναι διαδρομή η ζωή, αγώνας μας η έγερση φωτός”
148
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
149
Magnum Opus
U
W r i t e
Νικολέττα Ιωάννου Πήγαινε κάθε βράδυ στο μπαρ Πήγαινε κάθε βράδυ στο μπαρ και έπινε, έπινε, έπινε. Εκείνη είχε φυλαγμένα συκώτια μέσα σε μπουκάλια με αλκοόλ και του τα σερβίριζε «χωρίς αγάπη, μόνο φέρε το αλάτι» της έλεγε κι έπινε, έπινε, έπινε. Κάποιο ξημέρωμα, πριν φύγει, την ρώτησε «Πες μου, δεν έχεις καρδιά;» και σκέφτηκε να της φάει τα κανταΐφια μαλλιά. Εκείνη κατέβασε το φερμουάρ που ‘χε στο στήθος της και φάνηκε μια βόμβα έτοιμη να σκάσει μετά τον ρώτησε μήπως τον λένε Τσάρλι κι αυτός απάντησε «Οι φίλοι με φωνάζουν Τάκη» και χάιδεψε το κοντό του μουστάκι. Κι όταν έκανε να σηκωθεί, Κι όταν έκανε να σηκωθεί, Κι όταν έκανε να σηκωθεί, δεν είχε πόδια! Εκείνη κάθε βράδυ σερβίριζε μπουκάλια με πόδια, πούτσες, συκώτια. Κι όλο έπινε, έπινε, έπινε. Ε, και τι έγινε;
150
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Jo Όποτε βροντάει την πόρτα πίσω του το σύννεφο και τρέχει για να πλακωθεί στις μπουμπουνιές με τους φίλους του σε θυμάμαι. Και κατουριούνται απ’ τα γέλια. Εγώ ψάχνω για πάντα μια κομψή ομπρέλα κι όλο βολεύομαι στο τέλος με την περσινή που ‘χει σκουριασμένα τα δοντάκια της. Κι εσύ κρύβεις τ’ αυτιά σου στα μπαμπακένια σου ακουστικά και τρέχεις ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα έπιπλα για να αποφύγεις τα χρυσά καλώδια που κρέμονται απ’ τον ουρανό. Και τρέμει το σπίτι, σαν βετεράνος πυγμάχος με Πάρκινσον. Ύστερα, στριμώχνεσαι κάτω από το κρεβάτι και μένεις εκεί ως την άνοιξη. Σε καλοπιάνω. Έλα, δεν θα αστράψει πάνω σου εμένα σημαδεύουν τα κωλοσύννεφα.
151
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Αναμνησιομανής Μουρμουρίζουν σκόρπιες λέξεις στο σαλόνι με τις σκέψεις κάθομαι και τις ταΐζω μνήμες που έφεραν πλημμύρες Και γυρνάω σαν σελίδα όποτε σε συναντάω - πίσω πίσω όλο χαζεύω κι αν μπροστά μόνο πηγαίνω οι ξεφούσκωτοι τροχοί μου καταλήγουν στην αυλή μου.
152
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Procrastination Θα μπορούσα να σε μισήσω που μου κόλλησες την τελειομανία - μα όλο το αναβάλλω. Αποχαιρετιστήριο Αν ήταν άντρας, θα ήταν ξανθός με μούσια. Θα φορούσε μπορντό παντελόνια, αθλητικά παπούτσια και ριγέ μπλούζες. Θα είχε ανοιχτούς ώμους και μπάκα από την καλοπέραση. Θα ανάσαινε χωρίς βάρος και θα περπατούσε λες και κατηφόριζε τον δρόμο προς τη θάλασσα ένα μαγιάτικο απόγευμα μασουλώντας αποξηραμένα φρούτα. Θα κουβαλούσε την Άνοιξη. Κι όταν θα χαμογελούσε θα άνθιζαν γύρω μας καμπανούλες baby blue, ροδακινί τριαντάφυλλα και θα αγαπούσα το ροζ μόνο μαζί της. 25/11/19
153
Magnum Opus
U
Χαρά Χρυσάφη Δοκιμαστικοί σωλήνες Τρεις φέτες καλοριφέρ. Ένα πιάτο. Το τραπέζι μονό. Δύο καρέκλες να θυμίζουν την απουσία. Σαρκίο μου βαρύ. Σέρνονται οι λάγνες υποθέσεις. Υποψίες αρώματος σε σεντόνι βαθύ. Μυρίζει κρεβάτι. Σώματα ερασιτέχνες, βαφτίζουν τον έρωτα απ’ την αρχή. Πείραμα πρώτο. Ο δεξής αντίχειρας διακόπτει τις φωταψίες. Δυο δέρματα ντύνουν τον τοίχο. Ταπετσαρία των ηδονών. Κρεμιέται το κάδρο. Πείραμα δεύτερο. Κάτω απ’ το χαλί ντροπιάζονται οι σκέψεις. Πετσέτα μουσκεμένη. Ο ιδρώτας στεγάζεται πάνω σε δύο ερωτικές ασκήσεις. Φλόγες με σάλιο. Το φαινόμενο δεν επιδέχεται άλλο πείραμα.
154
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Δημοσία δαπάνη Παραχώνω τις στιγμές. Μαζί σου. Σε χρονοντούλαπα, της ώρας γυαλισμένα. Παραχώνομαι σε κυρτούς ώμους. Δικούς σου. Σε δάκτυλα αχρηστεμένα. Δούλοι τ’ αγγίγματος. Στις κόρες της αμηχανίας, βυθίζομαι. Ματιών σκλάβων σε νεύμα ηδονής. Έναντι χρωστώ του έρωτα. Ληξιπρόθεσμα μιλώ για την οφειλή μου. Κατά νουν η αποπλάνηση. Εξ’ αγχιστείας συναινεί το αίμα. Μπλέξιμο. Δυο καρδιοχτύπια. Με φυλάκισες. Κι εγώ εξ’ αμελείας ας κατηγορηθώ. Δολοφόνησα τον φόβο. Ξεπληρώνω το χρέος μου, να κλέψω το φιλί σου. Να με θάψετε δημοσία δαπάνη. Παραχώθηκε με τόλμη, θα πουν.
155
Magnum Opus
U
Ένα έρωτας τζογαδόρος Υπό ομηρίαν η απόσταση. Λαχτάρα μισή. Κι οι αλυσίδες του χρόνου που καμώνονται τους δυνάστες, ατιμώρητες μένουν. Ένα εντευκτήριον που παραχώνονται οι λέξεις. Έτσι βαφτίσαμε τον τόπο συνάντησης. Συνεύρεση απρόσμενη, κατ’ επιλογήν; Καμία σημασία δεν έχει. Κλίναμε επ’ αριστερά, στην καρδιά, μα τα χέρια δεν ξέρουμε που να τα βάλουμε. Και το μαζί που τόσο πολύ ποθήσαμε, βουβό παραμένει. Θες λίγο η ενοχή, θες ο φόβος ο παντοκράτωρ, η ατολμία που ‘ρχεται μπουσουλώντας; Αμέλεια καθαρή; Έναν έρωτα παιδεύουμε εδώ και καιρό. Από δω, από κει τον πάμε κι αυτός ούτε άχνα. Ποντάρει στο φιλί. Κι αν χάσει, έχασε.
156
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Κύκλος θανάτου Της ώρας η παράνοια, κοιμισμένους έρωτες ξεσκεπάζει. Σεντόνι τεντωμένο τσαλακώνεται. Στις αυλακώσεις, ιδρώτας. Ανακατεμένος με σαγήνη. Πόδια κουμπώνουν. Χέρια αναζητούν. Κι ένα φιλί μπερδεύει της γλώσσας τις λέξεις. Το κρεβάτι δεν έχει γωνίες. Είναι ένας κύκλος. Μέσα του γυρίζουν κορμιά. Ένας κύκλος θανάτου, που περιμένει να μας σκοτώσει.
157
Magnum Opus
U
Το ράμμα Οι πνεύμονές μου κρεμασμένοι σ’ ένα σύρμα. Σταλάζουν μαύρη πίσσα. Απλώνονται τα δάκτυλά μου κομμένα. Αίμα καυτό βάφει το χώμα. Πόδια στραβά. Από γρήγορο φευγιό καμωμένα. Κομμάτι-κομμάτι η καρδιά, περιδιαβαίνει σαν άπορος συγγενής. Ψάχνει κάπου να πιαστεί. Ράψε μου το στόμα. Να μη λέει στο φόβο μυστικά. Πάρε τη σκουριασμένη βελόνα και πλέξε μου ξανά τη ζωή. Βάλτην αριστερά. Εκεί που μπολιάζεται ο έρωτας, θα βρει η ανάσα μου το τέρμα. Ράψε με στη σάρκα σου. Έτσι επουλώνονται οι εραστές.
158
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus Agnsostos Άνηκα σε εσένα και μόνο. Γεννήθηκα για να δίνω, να σκορπάω αγάπη και πόνο, να γράφω, να κλαίω, να σβήνω... Να αγαπάω, συχνά να γελάω.
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Στα βήματα σου περπάτησα. Σκονταφτα, μα πότε δεν σταμάτησα. Πόνεσα, έκλαιγα, πάλεψα, σώθηκα. Και τώρα ανήκω σε μένα και μόνο.
Άνηκα παλιά στα φεγγάρια τρελά, στα δειλινά, στη θάλασσα. Και σε εσένα... Και πάλεψα Μία κραυγή και δεν σαλεψα: έμεινα στη δική μου σιωπή. Ξαναγεννήθηκα απ’τη στάχτη μου ένα πρωί. Και αντί για ντροπή προσποιήθηκα ότι άλλαξα. Άνηκα παλιά και στ’αστερια, στην αυγή, βουτηγμένη στη θάλασσα, στα λημέρια σε εκείνα που ζούσες εσύ... Και την πάλεψα. Άνηκα μια στάλα στον άνεμο έκλαιγα, έλεγα: Κάνε μου τη μαγεία σου να εξατμιστεί... Ο πόνος να διαλυθεί. Αλλά μάταια... Άνηκα παλιά στη φωτιά. Συγκρουστήκαμε μια μέρα τυχαία και σαν μάντισσα αρχαία με ξετρύπωσε απ’ τη φωλιά. Με έκαψε, αλλά ποτέ δεν έπαψε να με λιώνει, πληγώνει, να επιμένει, ότι τάχα μου ήμουν η αγαπημένη. Άνηκα, δόθηκα, αγάπησα, σε κράτησα. 159
Magnum Opus Τελειώσαμε. Εμείς. Πριν καλά - καλά να αρχίσουμε. Απορείς? Σβήσαμε. Πριν καλά - καλά να γράψουμε. Πριν προλάβουμε Να αρπάξουμε Την ευκαιρία Να λάβουμε Πριν καν χτίσουμε Ευτυχία. Καταστρέψαμε Χωρίς να ξοδέψουμε Αφού δεν παλέψαμε Τρέξαμε... Ήμουν η θάλασσα Εσύ ήσουν ο άνεμος Προκάλεσες ναυάγιο Και θυσία Αλλά τη πιο διεισδυτικό Ανεμε μου, Από την υγρασία. Αδράχτι Κράτησες Το έμπηξες Γιατί σταμάτησες? Συμπόνια έδειξες? Κράτησες Την στιγμή? Εγώ - οι λυγμοί, Οι ελιγμοί πάλι - εσύ. Μα το αδράχτι Να ξέρεις, Έχει δύό άκρες, δύο όψεις: Φλόγα και στάχτη. Υποφέρεις. Ματιά μου, Ήμουν η φλόγα Θα είσαι η στάχτη.
160
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Θα σου γίνω απαραίτητη μια μέρα... Αργά θα είναι μόνο, να το ξέρεις. Ελπίζω εσύ να μην υποφέρεις Έτσι όπως μόνο εγώ θα ξέρω... Όταν μετανιώσεις Και διαπιστώσεις Ότι εκείνη δε θα σε κοιτάξει Έτσι όπως σε κοίταζα εγώ. Δεν θα πονάει με τον πόνο σου Ούτε με την ντροπή σου θα ντρέπεται Τη ζωή σου θα βλέπεις να μετατρέπεται Σε έναν εφιάλτη, και μόνος σου Θα αναζητάς δύο χέρια απλωμένα Δύο φιλιά φυλαγμένα Αλλά τότε θα είμαι μακριά Σε άλλη ζέστη αγκαλιά Και ελπίζω ευτυχισμένη. Με το ζόρι έρωτας δεν γίνεται Αν δεν με ήθελες ας μου το έλεγες Και καλύτερα από νωρίς να σβήνεται Και πότε μου να μην με διάλεγες. Εγώ εδώ σε αγάπησα Και σε μίσησα Και σε σταμάτησα Δεν σε απάτησα. Αλλά το ξέρω Θα έρθει η μέρα Που εμένα δεν θα θυμάσαι Αλλά όπου και να’σαι Θα νιώσεις, δεν θα κοιμάσαι. Θα σβήνεις για κάποια και τότε Θα καταλάβεις πως είναι να νιώθεις. Να σου δίνουν ελπίδες ή να σωπαίνουν Στο κενό να σε αφήνουν να κρέμεσαι Να σε αρρωσταίνουν Οι εφιάλτες Θα ξέρεις Θα νιώσεις Θα μάθεις: Πως είναι ο έρωτας Τυφλός Αλλά ποτέ δειλός Ματιά μου…
161
Magnum Opus
U
W r i t e
Χαράλαμπος Κατσάρας Ελληνικό Λυσίκομες μνήμες, αέναες πλεύσεις – Τριήρεις στ’ αντάμωμα του Χρόνου το γύρισμα, Κρατήρες αμφίστομοι, παιάνες Πυθιόνικοι, Πινδάρεια άσματα, Σωκράτεια σκέψη, Τα βήματά τους έλκοντας Απ’ την καυτή των Ηλίων φαρέτρα, Σαΐτες φευγάτες στ’ ατέρμονο διάστημα, Πορείες, στροφές, πισωγυρίσματα αέναα, Της φυλής χάραγμα και ξημέρωμα Και πάλι σκοτάδι… Την πανοπλία ζωσμένοι ξανά, Ως πότε τους Βαρβάρους Θα καρτερούμε για λύτρωση;
«Πατρίδα μου που εμφανίζεσαι σε τραγούδια και σφαγές, γιατί σε φυγαδεύω από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο σαν όπιο;» Μαχμούτ Ντάρβις (Παλαιστίνιος ποιητής)
162
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΦΥΣΗΞΕ ΑΝΕΜΟΣ Φύσηξε άνεμος ενάντιος άγριος αέρας πρόσφυγας πικραμένος έξω χάνονται άνθρωποι, πόλεις χτισμένες σε λάθος γεωγραφικό χάρτη! Φύσηξε ξερός αέρας πρόσφυγας βάνει πένθος στ’ αγάλματα στους απονευρωμένους στίχους βγάζει το μαύρο μαντήλι από τα μάτια τον άσπρο επίδεσμο απ’ το στόμα παγώνει το αίμα φύσηξε αέρας κόκκινος ξεβράζει ναυαγισμένα ονόματα στις ακτές έλα αδελφέ κάτσε να φας από τις πέτρες μας κάτσε να πιεις από το θαλασσόνερό μας κι αν θέλεις κάνα πικροτράγουδο να το ποτήρι ξεχείλισε από τρομαγμένα ποιήματα
163
Magnum Opus
U
W r i t e
Μαρία Ξενίδου «Ανούσια Διέγερση» Του νου μου κατασκεύασμα, Του νου σκοτάδι. Μεγάλη φαντασίωση, γλυκειά μου πλάνη. Σε επιζητω για να σωθώ απ τη βαριά ανία. Κι ετούτη η αναζήτηση είναι σαν αμαρτία. Μόνο στην απομόνωση κοντά μου σ έχω, Οι άλλοι κάνουν θόρυβο που δεν αντέχω. Όταν μου κάθεται βαριά του κόσμου η προδοσία, είσαι το καταφύγιο απ την ανυπαρξία. Καλέ μου αντιπερισπασμέ σ ευχαριστώ που σ έχω, δίπλα σου εκμηδενίζονται εκείνα που δεν έχω. Εκείνα που ήθελα παιδί,που βλέπω στα όνειρα μου. Εκείνα που αναγεννει κάθε ξεκίνημα μου. Να ξέρεις σ αποστρέφομαι κι ας σου χω αδυναμία, γιατί με το σκοτάδι μου έκανες συμμαχία. Μαζί σου αν πορεύομαι θα χάνω την ουσία, η ύπαρξη σου επιζητεί όλη τη σημασία. Το νόημα που σου δόθηκε καθόλου δεν σ αρμόζει, περίτεχνη η φυλακή μα τον τρελό δεν σώζει. Εκείνος ψάχνει την χαρά,εκείνος έχει ελπίδα, η ομπρέλα σου δεν τον χωρά,βγαίνει στην καταιγίδα. Και τραγουδά ελεύθερος κι ας είναι αφορισμένος, γιατί είναι στο χέρι του να είναι ευτυχισμένος.
164
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
165
Magnum Opus
U
W r i t e
ΜΑΧΠΟΥΠ ΤΑΣΟΣ ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ Θα `θελα να θυμάσαι πως εγώ είμαι το χέρι που άγγιξες,εγώ είμαι το σώμα που αγάπησες,εγώ είμαι το βλέμμα που στιγμάτισες,ο υπαινιγμός που λάτρεψες,το νόημα που άφησες,το μάγουλο που χάιδεψες,οι λέξεις και το αίμα...θυμήσου! τώρα για σκέψου νύχτες μες στην σιγαλιά,τα απόκρυφά μου τα νησιά,τις παραλίες μυστικά,τις σκέψεις και το βλέμμα!!κι ένα “μόνο;;” μας χώρισε... πράκτορες μιας μυστικής αναγνώρισης,παραβάτες του ίδιου νόμου και λάτρες”του ίδιου αμαρτήματος!όσες φορές τον χρόνο πίσω τον γυρίζω,τα σφάλματά μου οράματα και πάλι θα ξανάκανα! Μια μυστική αναγνώριση...
ΑΤΙΤΛΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ αγναντεύοντας τ`άγνωστο ψιλαφώντας το γνωστό… ούτε που γνώριζα, ούτε που έμαθα, το πότε, το πού,το πώς και το γιατί, μα πάντα ΜΙΑ ιδιοσυγκρασία κυμαινόμενη στο πέρας του χρόνου, του χώρου,του τρόπου, της αιτίας ΜΙΑ ανίχνευση ταραγμένη... γοητευτική στο είδος, στην μορφή ταράζει,άγνωστα πλανά...αγναντεύοντας.. Μονοσήμαντη πολύπλοκα αυτοτελής ύπαρξη μες στην πολυσημία των καιρών, μες στις ευμετάβολλες αναδιπλώσεις, πάντα ζεις ως ουσία πνεύματος και σκίρτημα ψυχής
166
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΥΡΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΑΦΗ ...σαν να μην πέρασε μια μέρα,πέταξες χνούδι στα μαλλιά,σαν να μην πέρασε μια μέρα όλα γινήκαν σαν παλιά....... και η ψυχή τ’ανθρώπου,μισή φωτιά και μισή σίδερο...που με καιρό όταν καίγεται βαστάει την πυρρά του,με νωτισμένη δύναμη “ψήνει” τα σωθικά του.....μια φωτιά περίεργη,όχι σαν κάποιες άλλες,με φλόγα κατακόκκινη,κόκκινη μες στο αίμα.... τα χρώματα, η δύναμη,μια πυρροκόκκινη αφή,που σου καψε το χέρι......που τώρα πλεον αναζητά και την φωτιά να πιάσει,δεν το τρώει πια το άδικο,αλλά στο δίκιο ψάχνεται,μέσα σε λαβυρίνθους,για αυτό το νήμα της ζωής,για να σηκώνει πλίνθους...... κι αν ακόμη διερωτάστε ποιοι είναι αυτοί οι λαβύρινθοι....ένα σας λέω...να μην εμπλακείτε ουτε καν σε τέτοιες αναζητήσεις....με την πορεία της ζωής,έρχονται ανακαλύψεις! όλη η ζωή μες στην φωτιά κα μες στηνι θάλασσα...και μες στο καλοκαίρι,να κι φωτιά.......να κι θάλασσα!...ξεφεύγει η αναλογία... η φλόγα και τ’αλάτι.....της ζωής ή του θανάτου..?ιδού η απορία,ιδού και η απάντηση... ....δίχως κανένα νόημα... ...βυθισμένος στο σκοτάδι της νύχτας και κλεισμένος τριγύρω από τοίχους,κι εγώ να γράφω τους στίχους,σαστισμένος στο φόντο της σκέψης...και βαδίζω σιγά,σιωπηλά, μια φωνή από μέσα μιλά μ`άλλη μία:
167
Magnum Opus
U
W r i t e
(ΔΙΑΛΟΓΟΣ) - Σε βρίσκω πάλι,στην ίδια γωνία,το ίδιο βράδυ,την ίδια στιγμή, εσένα μικρέ μου,τον ίδιο... - Πάλι σε κάλεσα να έρθεις,να μου κρατήσεις συντροφιά μέσα σ'αυτή την καταχνιά,με τρώει το σαράκι.....όμως ο λόγος προφανώς,είναι μυστήριος,γοερός και νοερός....σαν εσένα,καλή μου..... - Μην προσπαθείς να με δελεάσεις..ξέρεις πολύ καλά πως εγώ,δεν παίρνω από τα λόγια.... - Εσύ είσαι εδώ,για να λειτουργήσεις με πράξεις,που κάθε φορά αποφασίσω... - Λαθος αγόρι μου,μεγάλο λάθος...εγώ,εγώ και μόνο αποφασίζω για την τύχη σου,και σου προσφέρω τα δεινά και κανείς πια εδώ δεν είναι άξιος ούτε να σε σώσει,ούτε να σε προστατέψει!!.... - Πίστεψε με Μοναξιά μου, τώρα,να,σε προσφωνώ με τ’όνομά σου ...............
168
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΑΦΗΓΗΣΗ) μόνος,πια μόνος....πιο μόνος και απ’τον καθένα και απ’τον κανένα.....θολώνει το τοπίο....χωρίς μια σανίδα σωτηρίας,χωρίς καν να βλέπω την σκιά μου,για να επέλθει μια λύτρωση......το σκοτεινό πια πέπλο απλώθηκε.....μόνο,πια μόνο...κανένας στο δωμάτιο του εκτυφλωτικού πια,σκότους.....έπρεπε να το καταλάβω...είναι γένος θηλυκού και μόνο θηλυκού…»η Μοναξιά”…..»Η Μοναξιά».....κάθε βήμα,κάθε χάδι,κάθε λέξη....είναι ικανά να σε οδηγούν σε κάτι παραπάνω...μια γυναίκα μπορεί...εγγίζουν τα όρια της συνείδησής μου,σε αυτό το σημείο....ναι,στην αμαρτία εγγίζουν...όσο βυθισμένος,σαστισμένος,θολωμένος,συγχυσμένος,μπορούν και....φτάνουν....τρεκλίζω...δεν με βλέπεις...δεν με ακούς...ακούς;με αισθάνεσαι;τα αδύνατα γίνονται πλεον δυνατά.....τα ανέφικτα, γίνονται πλέον εφικτά....όχι,δεν χαίρομαι...μονάχα με παρηγορεί που έγραψα όσα ένιωσα ή όσα ήθελα να νιώσω...δεν φοβάμαι πλεον..προχωρώ πια παρακάτω,όσο μπορώ.......σε ένα βαθύτερο κενό,σε ενα μικρότερο και συνάμα πολύ μεγαλύτερο.....σε ένα βήμα ανεπίστρεπτο........ολοένα,αναπότρεπτο..και.... πέφτω πια......στο πάτωμα
169
Magnum Opus
U
W r i t e
ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ...(Tasos Machpoup) Χτυπούν τα σήμαντρα,χτυπούν καμπάνες,πιστοί και άγιοι γελαστοί καλωσορίζουν την θεία χάρη...Στη Εκκλησιά, παπάδες, ψάλτες τραγουδούν την Αναστάσιμη ωδή με τέρψη και ευσπλαγχνία... γιορτάζουν όλοι,νικητές,μα πάνω απ’όλα η ζωή,που νίκησε το θάνατο και λάμπει με καμάρι.....και κάποιοι απόμακροι,μικροί,κοιτάζουνε το έργo, με ένα ψιλό χαμόγελο,που μοιάζει μ’ ειρωνεία.....Αποχαιρέτα την σιωπή,χαιρέτα και τα Πάθη,κι άλλος κανείς μην θυμηθεί,αποχαιρέτα την ντροπή! Νίκησες τον θάνατο,νίκησες την απάτη,αποχαιρέτα την ντροπή και λάμψε σ’όλη σου την γη,μακριά από το γινάτι! ...κι έχω κάτι για να πιω;έχω ανάγκη να το πω,πως το θέλω,να το πιω εκείνο κει το δειλινό,με ένα ποτήρι κρασί παντοτινό και τελευταίο...γουλιά-γουλιά να το μετρώ,εκείνο το έρμο το λευκό,που με κρατά εξ αποστάσεως απ’τα ρόδινα!άραγε......φτάσαμε εδώ σε ένα σκόρπιο αποψινό,μετρώντας ραγισμένα στίγματα,χωρίς να βλέπω,χωρίς να νιώθω,χωρίς να κοιτώ.....μήπως και πάλι ξαφνικά αρχίζω και παραμιλώ,παραπατώ,παραστρατώ....γουλιά- γουλιά να το μετρώ, εκείνο το έρμο το λευκό,που ξέρει να ζαλίζει,να πονά και να θυμίζει άγρια δειλινά.....άραγε.... έχω για να πιω για μια στιγμούλα της ζωής ή για μια μέθη της ψυχής;κόκκινο ή λευκό κρασί;δεν προλαβαίνεις;πνίγομαι.......!
170
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ Στάζοντας δυο σταγόνες μέλι,σε λάτρεψα να σε γευτώ,στάζοντας δυο σταγόνες λάδι,σε παίδεψα να γιατρευτώ, στάζοντας δυο σταγόνες αίμα,δυο στάλες δάκρυα καυτό, πόσο καυτό το αίσθημά μου, που.....πέθανα για να σωθώ...!!
171
Magnum Opus
U
W r i t e
Η ΜΝΗΜΗ Μα ναι λοιπόν,θυμάμαι....όσο και να προσπαθώ θυμάμαι,που με πρόσεχες και με τάιζες στο στόμα,λες κι ήμουν μωρό....θυμάμαι ακόμη το γάλα του στήθους σου....το γλυκό μέλι που μου έδινες από τα χέρια...τόσο γλυκό που έφτανα μέχρι τα αστέρια!! ήταν όλα τόσο όμορφα,που κράτησα την αγνότητα του μωρού...ναι,θυμάμαι!!
172
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΒΙΟΝ ΚΑΚΤΟΣΠΑΡΤΟΝ!! Επι του κακτου ειμαστε, στην μυτη μιας βελονας, στο σταδιο αναζητησης και της παγοκολονας ..... και λιγο πριν την δυση μας, ξεχναμε και τα παθη επι της κεφαλης μας κρεμαται και η δαμόκλειος σπαθη.... Όπως ξεράθηκε το κρίνο, έτσι μαράθηκα κι εγώ, τα φύλλα έπεσαν κιτρινιασμένα …. Μέσα στο κρύο, σε διψώ. “Αραγε αγάπησες ποτέ” ακούς;..μην της το πεις,είπα κρυφά...τα χείλη θα προδώσουν... ένα χαμμένο αίσθημα κι ένα βλέμμα πλάνο... άσε καλύτερα,μην πεις,είναι ανάξιο λόγου,μπροστά σε αυτά που γίνονται,μπροστά σε αυτά που νιώθω.... φύλαξε τούτη την αυγή,σαν ναν στερνό μαντήλι,φάρμακο για τα χείλη σου,βάλσαμο της ψυχής σου.. ετούτη την αυγή,δική σου και δική μου,βαμμένη με χρυσόσκονη μαρμαροφυτεμένη,μόνο για μας του δυο απόψε,δεν μας χωράει άλλος...κράτα την,σφιχτά,στα δυο σου χείλη......πάει η νύχτα,έφυγε, με “τέρψεις”και “απολαύσεις”....σε περιμένει η αυγή με χάντρες της θαλάσσης!!.....μόνο που....πνίγεται η θάλασσα κι πέφτουν κάτω οι χάντρες,και η αυγή δεν θέλησε να βγει για μένα και για σένα και απέμειναν τα μάτια μου δυο κάρβουνα αναμμένα....όχι!μην τρέχουν δάκρυα από τα μάγουλά σου....γιατί κι αν άδει ο πετεινός,στην χάση και στην φέξη,για μας δεν θέλησε ποτέ,να δει η νύχτα φέξη.....να φέξει;..,συγγνώμη από τα χείλη σου και από τα όνειρά σου...μάάκρυνες,τόσο ξαφνικά,από “στέκια”της καρδιάς σου...τι να μιλώ;για θάλασσες,για ακρογιαλιές,για νύχτες αισθησιακές μέσα σε πέπλο ονείρου ή μήπως για τις θάλασσες μελλοντικής ηπείρου;...ό,τι κι αν πω,πια σβήνεται,ό,τι ανάψω,δύει,ό,τι γεννήσω,θάβεται βαθιά μέσα στη μνήμη...ό,τι να αγγίξω,χάνεται και ό,τι να φτάσω,φεύγει,έφυγε,δεν ζει ή μήπως με αποφεύγει;οι σκέψεις μας ξεγέλασαν,τα μάτια πια θολώσαν,η απαντοχή για το κορμί μας έπνιξε,το σώμα καθηλώσαν ...και... σιγά,σιγά....η μνήμη μου με χαιρετά!..τις λέξεις,που αφήνονται σε σένα,μου μετρούν.....σου αφήνω εδώ λοιπόν βλαστό και φτιάξε τον λουλούδι...σου αφήνω λόγο με παλμό και κάνε τον τραγούδι,να αναπωλείς τις μνήμες μας και τα βαθιά ένστικτά μας,τους παραδείσους της καρδιάς,τα ανέφικτα όνειρά μας!κι άσε με μένα μακριάά,από μια τέτοια επήρρεια,πάω να ζήσω μακρινά και αλλιώτικα μυστήρια,μόνο..... άσε την κάμαρα ανοιχτή,για να μπορεί να μπαίνει....ένα “άραγε” αχνοφαίνεται,σβησμένο στα σημεία,του απέμειναν τα σύμφωνα,δίχως πια σημασία....τα λόγια της παραδρομής που χάθηκαν αμέσως...όχι,πια δεν ακούς!θαυμάζω το βουλοκέρι της καρδιάς…»ποτέ σου,δεν αγάπησες!”Στα είπα όλα πια!τίποτε δεν σου χρωστώ...μπορώ να ξε173
Magnum Opus
U
W r i t e
κινήσω!..τι κι αν τα χείλη πρόδωσαν,ποτέ τους δεν προδόθηκαν...τα λόγια μου,απερίφραστα στην Ανάξια κλίμακα της Α’ Μείζονος,που πια δεν τα θυμάσαι!...όχι,πια δεν ακούς!χαμω-γελώ στο τίποτα,παρα-μιλώ στο πάντα!
174
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΕΝΑ “ΑΡΚΕΙ» ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ....(Tasos Machpoup) Φτάνει που θυμάμαι και δεν ξεχνώ,φτάνει που μυρίζω και θυμάμαι.....το τριαντάφυλλο που μου πλήγωσε το χέρι....είναι αρκετό,που μυρίζω ακόμη το άρωμά του,γνωρίζοντας στην ουσία την κίβδηλη υφή του... μετράω τις μέρες που μου ‘μειναν κοντά σου κι ας μην τέλειωσαν.... είναι νωρίς βλέπεις ακόμα να γιορτάσω την απελευθέρωση. Μα, ποιος ο λόγος? άλλωστε πάντα υπάρχει και κρυφά μια δέσμευση... σύ μου το έμαθες καλά,με το άλφα και το ωμέγα. ... Κοιτώντας μες στην θάλασσα τον καθρέφτη της ψυχής σου,μέτρα το κάθε κύμα της,ως κύμα της ζωής σου. Κι εκείνα κει τα δειλινά που μου χρωστάς ακόμα, στα δίνω πίσω, και διπλά,από τα φιλιά που μου χάρισες,σου δίνω....και το κρεβάτι ακόμα,που κάθε τάβλα έκαιγε μ’ένα φιλί στο στόμα! Ένα “αρκεί” είναι αρκετό για εκείνο το ταξίδι,φτάνει που θυμάμαι ακόμα. ............. μα σιγά σιγά....... ξεχνάω πως το κάναμε μαζί…. και ταξιδεύω μόνος… μόνος? Όχι και μόνος! το δειλινό μας ρώτα! συγγνώμη που δεν σου εξηγώ, μα πέρασα την πόρτα! ...ένα “αρκεί” είναι αρκετό....
175
Magnum Opus
U
Βασίλης Παπαδόπουλος «Χριστούγεννα» Ο βυθός της θάλασσας Συνορεύει με τα’ αστρικό πέλαγος. Η στρατόσφαιρα κείται αιώνια, Κάθετα με την ατμόσφαιρα Στο σπίτι ενός ζευγαριού που κλαίει. Αυλή άυλη όπου κάθεται Μια μελαχρινούλα με χρωματιστό πρόσωπο. Το Φέγγος της Νέας Σελήνης, Τα καλύπτει όλα Με την ιερή πάχνη του χρόνου. Ένας ήχος από έλκηθρα Προβαίνει, ραγίζοντας Τον ρυθμό της ημέρας. Φωτίζουν όλα σαν τ’ αρνητικό Ενός φιλμ που πρόκειται να εμφανιστεί. Η μπάντα απομακρύνεται, ορχήστρα Ιαπωνική..
176
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
«Salto mortale» Έφαγα στον Πύργο μια καροτόσουπα. Το ζουμί ηταν από ελάφι. Γκραβούρες νισάφι γκραφιτάς και βάφει. Οποία μετενσάρκωση Θα μου λάχει! Προσωδεία παλμικές γλώσσες πολεμικές κραυγές. Διθυραμβικές γιορτές. Soundart ‘n Dustart. Κοίταξα το χάρτη και είδα ημέρωμα Αυτοκτονώ σαν αστερόσκονη μ’ ένα νεφέλωμα.
177
Magnum Opus «Τανγκό θανάτου» Η χημεία μας είναι Heisenberg γι’ αυτό τρώμε συνεχώς iceberg. Σατέν μαξιλάρι, ήχος Σοπέν. Παγωτό καΪμάκι πλακωτό καμάκι Καιμάκτσαλάν βαλιτσάκι. It’ s causy Joseph Losey. Θέλω έναν άνθρωπο ν’ αγγίζει τις πληγές μου. Abba jour μ’ αναμμένο αμπαζούρ. Θα σου μπήξω χίλιες καρδούλες μές το αίμα. Μαγια- κοφσκικά επιτίθενται καφκικοί καθρέπτες. Τι ιστό υφαίνει Μιαν αράχνη που δακρύζει;
178
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
«Η γαλή» Έχει το χρώμα της ντομάτας Η περπατησιά μιας γάτας Σαν τους λόφους ανεβαίνει ν’ ακούσει πηαίνει τον φιλόσοφο Κλεομένη. Έφυγε μόλις απ’ το σπίτι και στο διάβα της συναντά έναν αλήτη. ‘’Με τι χάρη βαδίζεις κυρά μου, Αχ και να ήσουν αγκαλιά μου!’’ Να το γατίσιο μάτι που λαμπυρίζει, Πώς ο Έρωτας γι’ αγάπη ψιθυρίζει. Έχει άσπρη τη μουσούδα. Πώς ξαπλώνει, με τι νάζια! Είν’ αρχόντισσα στα χάδια, Και κουνά την ουρά σαν ακούει Για τον ποιητή Νερούδα. Εσκεπτόταν ο αλήτης, Δύσκολων αινιγμάτων λύτης, Πώς τη γάτα να κερδίσει. Βρέ τι κόλπο έχει στήσει! Ξανοίγεται στη φύση με τραγούδι και η γαλή αντικρύζει στον κάμπο έν’ λουλούδι. ‘’Ωραία που ανοίγεται το άνθος, Ίσως η καρδιά μου να μην κάνει λάθος’’ Λοιπόν; Πότε θα ‘ρθει το απόγευμα Να βρεθούνε μες το λιόγερμα; Ω, τρισεύγενη αρμονία της Ζωής, Πώς τον Έρωτα ποθείς! Το φεγγάρι λιώνει πέρα Για την γαλή, των ουρανών την πλατυτέρα Και τον αλήτη που ‘ναι λέρα!
179
Magnum Opus «Freddo espresso» Δώσ’ μου ένα Assantenissimo αύριο πανσετιώρε. Νερόσκονη.. Ασβεστόλιθος. Στάμνες με κρασί. Ντισκοτέκ μ’ έν’ αστέρι στα deck ‘s. Ξεφτέρι πεφταστέρι. Μαχαιριές από κρουσταλλιασμένο φίδι. Τόμας Μπέρνχαρτ burn my heart.
180
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
181
Magnum Opus
U
W r i t e
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Μονοπάτι Οι πρώτες νιφάδες χιονιού αγκάλιασαν την σφαλισμένη της καρδιά Εκεί που άλλοτε φύτρωναν άνθη Άφθονα, ευωδιαστά με λεπτά δαντελωτά πέταλα Σπέρνοντας το άρωμα τους Εδώ κι εκεί τώρα ξερόχορτα δεσπόζουν Μαύρα, αλλόκοτα, δύσμορφα Διψασμένα, αποκαρδιωτικά Μονοπάτι αδιάβατο Απάτητο Ευελπιστεί σε ένα αποτύπωμα Δίχως λασπόνερα Σε μια πνοή ύπαρξης Ακολουθώντας ευλαβικά την διαδρομή της ζωής της.. Μικρά νωχελικά βήματα Ηχούν μακρινά.. Μα θα ‘ρθούν Έρχονται για’κείνη Για’κείνη..
182
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Μαύρος Έβενος Η αντανάκλαση της γερασμένης της μορφής Φανερώθηκε στον ξεφτισμένο ξύλινο καθρέφτη Τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά της παρέμεναν αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων Τα ίδια ολοστρόγγυλα μαύρα μάτια Τα ίδια σαρκώδη χείλη ελαφρώς ροζιασμένα Σχολαστικά με τη σκαλιστή της χτένα Βούρτσισε τα γκρίζα μακριά μαλλιά της Βούρτσιζε, βούρτσιζε αδιάκοπα βλέποντας τις άλλοτε μαύρες σαν έβενο πυκνές της μπούκλες να κυματίζουν ρυθμικά Έχοντας πλέον μεταμορφωθεί σε μια γκριζωπή άμορφη μάζα Θυμήθηκε εκείνα τα χέρια.. Μα πως να τα ξεχάσει ; Εκείνα τα χέρια που κάθε νυχτιά προτού την κατάκλιση της Επί είκοσι χρόνια χτένιζαν και φρόντιζαν στοργικά τη μεταξένια δύναμη της Απόψε, για πρώτη φορά δεν ήταν εδώ. Τράβηξε με αργές κινήσεις την τελευταία της βουρτσιά Έφερε στο μέσο του στήθους της την σκαλιστή χτένα με το Μονόγραμμα του αποτυπωμένο στη ράχη της Και άφησε μια πνιχτή κραυγή να βγει από τα χείλη της..
183
Magnum Opus
U
W r i t e
Προσμονή Ήρθες.. μετά από τόσα αδιάφορα χρόνια να μου θυμίσεις τι εστί έρωτας.. ἔρως, τέσσερα γράμματα, μια μορφή Ένα βλέμμα, που έκρυβε μια κόλαση Κόλαση βαθιά ωσάν τα βάθυ του ωκεανού Έναν πόνο σφραγισμένο μέσα σε δυό βλέφαρα.. Τι ωραία που κοιτούσες, θυμάσαι ; Τι ωραία που σε κοίταγα, θυμάσαι ; Μα όχι, πάει κάμποσος καιρός.. Μέσα σ’αυτό το βλέμμα κουρνιάζει μια άλλη μορφή.. Ποιο γλυκιά ; Ποιο αθώα ; Ποιο ζεστή ; Ποιός ξέρει.. Η μόνη ανάμνηση που απόμεινε από εσένα , είναι δυό μάτια μπλε να αγναντεύουν το απέραντο γαλάζιο που απλώνονταν μπρος τους μέσα απ’τα ζεστά τζάμια ενός πολυσύχναστου καφέ.. Τι ωραία που κοιτούσες, θυμάσαι ; Πως σε κοίταγα, θυμάσαι ; Με αμέριστη αγάπη..
184
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Δάκρυ Ένα δάκρυ κύλησε.. Σχημάτισε μια αδιόρατη διαδρομή μέχρι τη βάση του στόματος της Εισχώρησε στις λεπτές γραμμές των χειλιών της Δεν θα γευόταν ξανά τη γλυκιά γεύση των φιλιών του. Αντ’αυτού, τη θέση τους πήρε μια αλμύρα, μια πίκρα συνοδευόμενη από το μισοτελειωμένο τσιγάρο στο χέρι της. Αυτά τα τόσο όμορφα καλοσχηματισμένα δάχτυλα τρεμάμενα ποτισμένα με δάκρυα και στάχτη κοσμούν την άκρη του ξύλινου τραπεζιού Κράτησε την υπόσχεση της .. Αυτό ήταν το τελευταίο δάκρυ που θα έσβηνε την πυρκαγιά στην ψυχή της ..μια για πάντα..
185
Magnum Opus
U
W r i t e
Aνάμνηση Ανάμνηση Σου ξεσκίζει Σου κατατρώγει την ψυχή Ωσάν αρπακτικό πτηνό Λυσσαλέο για δίψα Έτοιμο να κατασπαράξει Σπιθαμή προς σπιθαμή Την τρωτή σου σάρκα Πλανάται απ’ την ψυχή Που στέκει άυλη Απροσπέλαστη Η Αλκή -Ο δαίμων της δυνάμεωςΑιώνιος φρουρός του Δία Παρατηρεί απ’ το κρησφύγετο της Κάθε σου κίνηση Μα που ανακάρα για φυγή Τα μάτια της θολώνουν Απειράριθμα μικροσκοπικά θρύψαλα σκορπίστηκαν Στον αέρα Τα παραθυρόφυλλα της ψυχής της Σφάλισαν για πάντα Καθώς ψέλλιζε σιγανά Το όνομα του.. Ακολουθώντας τον αιώνιο ύπνο Έναν ύπνο δίχως όνειρα Δίχως αναμονές Μα προπάντων Δίχως αναμνήσεις..
186
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
187
Magnum Opus
U
W r i t e
Βούλα Λυμπεροπούλου 1.Το ηλιοβασίλεμα Αγία Ειρήνη . Santa Eirini! Σαντορίνη! Το κάλλος σου αγέρωχο Ο ήλιος γεννιέται και απλώνει την πορφύρα του στης εμορφιάς το απέραντο κι αγάλι –αγάλι τύλιγε τη γεωκαλλούσα νήσο μας. Πετώντας γύρω γύρω, έπειτα ντύνει τα ευρήματα στο χρώμα το λευκό τους. Κι ύστερα μαβιές όντας οι φτερούγες του σκορπίζουνε ολόγυρα γαλήνη και νηνεμία. Κι έρχεται τ’ άλλο πρωί Να μας πλησιάσει πάλι Για το ταξίδι το ΝΕΟ του!
188
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2. Ένα πύρινο καλοκαιρινό πρωινό Τα πύρινα λόγια, φλογίτσες που τρεμοσβήνουν. Οι ζεστές αγκαλιές, όνειρο ταξιδεμένο. Το όνειρο προς τον όμορφο στόχο. ΠΥΡΙΝΟ και αυτό! Το κρυστάλλινο νερό, Τον όμορφο πύρινο στόχο αδυνατεί να σβήσει. Ο πύρινος όμορφος στόχος, Φλογίτσα τρεμάμενη στην καρδιά μου. Μυστήριο… απλώνεται στην αμμουδιά. Η καρδιά μου αδυνατεί να πιστέψει… το κρυστάλλινο νερό ρέει σαν δάκρυ απ’ την ψυχή μου. Απλή μετουσίωση. Το δάκρυ γίνεται ανάμνηση εκείνης της όμορφης καλοκαιρινής ημέρας 15/8/17 που εσύ μου χάρισες με την όμορφη καρδούλα σου…
189
Magnum Opus 3. Αγάπη Αγάπη, Ταξίδι απότομο και αέναο σε πλοίο, με οδηγό πυξίδα ξερχαβαλιασμένη. Ο δείκτης κολλημένος καιρό. Ένα αστέρι πέφτει, το βέλος δείχνει την πορεία του. Κατευθύνεται προς Ιθάκη μεριά. Το ταξίδι στη μέση του. Κατάληξη η αφετηρία. Το βέλος τρεμοπαίζει, Σαν τα άστρα που καθρεφτίζονται στα κυματάκια του πελάγους, ή μήπως σαν φλόγα που σιγοκαίει ακόμα στην καρδούλα δύο νέων έχοντας φτάσει στον προορισμό τους;
190
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
4. Ελευθερία Ελευθερία… Το πέταγμα ενός πουλιού στο απέραντο γαλάζιο; Μονοπάτι δύσβατο; Η μελαγχολία με τριγυρνά… Τα φτερά μου πέφτουν, έχουν ήδη σπάσει… Αδιέξοδο… Το βαρύ αυτό λύγισμα με εμποδίζει να βυθιστώ στον απέραντο ουρανό, στο βαθύ μπλε… Μία αμυδρή ηλιαχτίδα δίνει τροφή για να αναπτυχθούν οι φτερούγες μου… Αρχίζω να πετώ ξανά… Να γίνομαι και εγώ ένα πετούμενο, Ένα με τον απέραντο γαλάζιο ουρανό. Το μονοπάτι δύσβατο, αλλά συγχρόνως μυστηριώδες… Το μυστηριώδες κρύβει, όμως, τη χάρη του… Το ανακαλύπτεις… Αναγκάζεσαι, αλλιώς στάσιμος πάντα μένεις. Υ.Σ. : Αυτό είναι ελευθερία: Τι θα ανακαλύψεις δηλαδή; Κάτι το δύσβατο είναι πολλές φορές και το πιο όμορφο … , το πιο λαμπρό, το πιο φωτεινό μονοπάτι για τον καθένα μας…
191
Magnum Opus
U
W r i t e
5. Leicester Μια πόλη αστήρ ή άραγε σκέτο βαμπίρ; Μια πόλη βουβή αλλοτινή, σκέτη νεκρική τελετή! Ντύνεται μια στα μαύρα και στα γκρίζα της και πότε στα λευκά της. Μα το λευκό το συναντά κανείς είτε όταν χιονίζει είτε μια μέρα καθαρή αχνίζει. Οι δρόμοι της γκρίζοι και βουβοί. Μα οι πιο ξεχωριστοί; Είναι αυτοί: New Walk και War Memorial. Άνθρωποι κάθε λογής εμφανίζονται σε αυτούς κοντολογίς, για να περιπλανηθούν ρομαντικά και γεγονότα να θυμηθούν ιστορικά. Συνονθύλευμα γεύσεων και λαών, ποικίλων πραγμάτων, Αράβων, Κινέζων, Ελλήνων, Ινδών «πέραν τῶν Ἄγγλων πολλῶν» .
192
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
193
Magnum Opus
U
Ελένη Αθανασίου Το τελευταίο ασανσέρ Ανεβοκατεβαίνεις Επιλογή σου η ανύψωση Μα πάντα κάποιος το κουμπί πατά επίμονα, με βία Θα κατεβείς πριν φτάσεις τον προορισμό σου Τα ελατήρια δεν έχουν δύναμη, μονάχα αφού ευθειαστούν Θ’ ανοίξουν πάλι οι πόρτες Εσύ κοιτώντας τον καθρέφτη Κι ο ξένος που σε κάλεσε, εσένα -Διαφέρει λίγο όροφος και οροφή. -Θα πάω από τις σκάλες.
194
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Το σπίτι που γεννήθηκα Χρόνια μετά επέστρεψα Ατέλειωτη ανηφόρα για να φτάσω στο σπίτι Ένας αλλιώτικος Σίσυφος Άνοιξα την πόρτα, μόνο σκάλες Κατέβαινα κατέβαινα και κατέβαινα Μέχρι που δεν ήξερα αν το σκοτάδι που πλησίαζα ήταν υπόγειο, ο κάτω κόσμος, μια αφιλόξενη μήτρα Ένας αλλιώτικος Σίσυφος γιατί δεν κατάφερα να ξεγελάσω κανέναν.
195
Magnum Opus Εποχή θερμοκηπίων Εκείνο το χώμα δεν ήταν το χώμα μου Εκείνη η βροχή δεν ήταν η βροχή μου Εκείνος ο ήλιος δεν ήταν ο κατάλληλος και εκείνα τα χέρια δεν ήταν τα σωστά Αλλά τι σημασία έχει θα μου πεις, σε μια εποχή θερμοκηπίων.
196
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΠΡΩΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Συνεχίζουν από το βράδυ Λίγο πιο φωτεινές λόγω του ανοίγματος των βλεφάρων σου Λυπάσαι που είναι Δευτέρα, που είναι χειμώνας κι ας είναι η πιο ζεστή Αυγουστιάτικη Παρασκευή Ένας φίλος σού είπε για τις αστρικές προβολές Μαύροι κύκλοι, ανακατεμένα μαλλιά, ένα διπλό κρεβάτι που χρησιμοποιείται κατά το ήμισυ μια ζωή που όσο τα κύτταρα της πολλαπλασιάζονται εκείνη επιμένει να διαιρείται Μετράς από μέσα σου 1,2,3,4,5, λύκοι που πηδάνε από γκρεμούς αλλά ξύπνησες και δεν θα ξανακοιμηθείς. Ότι μπορεί ας αναβληθεί λίγο ακόμη.
197
Magnum Opus
U
W r i t e
Αργυρώ Ζαμπούρη Σύνθεση Σιωπή και ανάσα. Φώς και Χώμα. Σκοτάδι και Ονειρο Πόσο να αντέξει η καρδιά; Πόσο να βαδίσει μόνη; Τα δάκρυά της πόσο να κρύψει; Ξεχειλίζουν τα συναισθήματα! Ευχή ή κατάρα? Σιωπή και Χώμα Φώς και Ανάσα Ονειρο μέσα σε όνειρο, και η αλήθεια στη μέση Εφιάλτης, Δέν Ξυπνάς δεν αναπνέεις Αγρίμι Περιμένεις. Αισθήσεις σε επιφυλακή. Ήχος Σκιά Τρομάζεις Νύχια βγάζεις Δε θές Μα κάτι λέει ΠΡΕΠΕΙ Σπασμός; Λυγμός; Ουρλιαχτά Φύγε Μα πας κοντά Κόντρα στην κόντρα Πάντα Ξεσκίζεις Οχι τον ήχο Όχι την σκιά Εσένα Κουβάρι.Θάλασσα Αέρας- Αντάρα. Και εσύ Που; Στάχτη σκόρπια . Μα να η φωτιά . Φλόγα αχνίζει Ζέστη κάψιμο Ξανά
198
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Πόνος Κύμα σκληρό. Αλάτι πάνω στη πληγή, του βράχου μυτερό αγκάθι. Αγκαλιά μεγάλη η μοναξιά, σε τραβάει σε βάθυ σκοτεινά. Και πως εσύ να την απαρνηθείς όταν, το χέρι σου απλώνει; Πως να ξεμάθεις ότι με το πρόσωπο στο χώμα έμαθες πως είναι ζωή, επιβίωση. Κι οι άλλοι γύρω σου σωπαίνουν. Παλεύουν με τα χώματα και εκείνοι και απο τα κόκκινα χρώματα ανάσα ψάχνουν να πιαστούν.
199
Magnum Opus
U
W r i t e
Ανάσα “Γαλάζιες σκιές στροβιλίζονται στα μέρη του μυαλού τα απάτητα και κομματιάζουν με βία εικόνες και λέξεις. Σαλεύουν αργά κρυμμένα νοήματα και όλα αποκτούν αξία άλλη. Όλα τώρα μοιάζουν αλλιώς.. Ξαναδιαβασμένο βιβλίο, Κι όμως στις τσαλακωμένες σελίδες κάτι καινούριο ανακάλυψες ξανά. Για σένα? Για τον άλλον? Για σας? Τι σημασία έχει? Όλα τώρα μοιάζουν αλλιώς.. Και η ζωή σε άλλη διάσταση σε τραβάει απο το χέρι γλυκά, απαλά και ύστερα με βιάση. Να σου δείξει τα δώρα της. Όλα τώρα μοιάζουν αλλιώς..”
200
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Άλικη στιγμή Ένα σώμα πεταμένο στη γωνιά του κρεβατιού. Μές στις σκιές των σεντονιών, σαλεύει αργά, κι ανασηκώνεται. Αναρωτιέται, Κοιτά με απορία. Σιωπά μπρος στη θολή, πνιγηρή στιγμή που δε περίμενε να ζήσει. Ότι νόμιζε πως ξόρκισε, αντίθετα ήρθε πιο κοντά. Και τώρα, η πηχτή αύρα γύρω του θηλιά στο λαιμό και πνίγεται. Σπαρταρά. Σπασμωδικά κινείται. Ψάχνει τη διέξοδο μα μές στο μυαλό του δρόμος κανείς. Ποιος μπροστά του στέκει; Ποιος τολμά να ζητά;; Η άλικη στιγμή δε του δίνει το δικαίωμα, ΌΧΙ. Στρέφει το πρόσωπο στο καθρέφτη.... Κι όλα γύρω υγρά.
201
Magnum Opus
U
W r i t e
Δρόμος Φωτογραφία σε σέπια, νοσταλγική πνοή που πια δε τη χρειάζεσαι. Γιατί τώρα αναπνέεις αλλιώς. Ο αέρας έχει άλλη σύσταση αν είχε χρώμα θα ήταν έντονο. Όσο έντονα πρωτόγνωρα είναι τώρα όσα ζεις. Δε ξέρεις να τα εξηγήσεις. Προσπαθεις να τα σκεφτείς, να τα αναλύσεις, μα είναι μόνο να τα ζήσεις. Προσπαθείς να τα κατατάξεις, όπως έκανες πάντα, μα δε μπορείς. Πουθενά δε χωράνε. Ξεχειλίζουν απο παντού. Και είναι αυτό που σε τρελαίνει. Κι όμως μια τρέλα που γουστάρεις. Σε αφοπλίζει, σε παραλύει. Σα τη πιο γλυκιά ηδονή που της παραδίνεσαι μη μπορώντας να κάνεις διαφορετικά. Και είναι αυτή η παράδοση η πιο σημαντική σου νίκη.
202
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΕΥΓΕΝΙΑ ΒΕΛΙΑΔΟΥ
1)
Θα ήθελα να μπορώ να σου μιλάω με αριθμούς
Να με ρωτάς τι κάνω Και να σου απαντάω ένα Να με ρωτάς τι θέλω Και να σου απαντάω ένα Να απορείς και να θυμώνεις Που δεν απαντάω δυο Ζυγά όλα μπορούν να γίνουν αν τα διαιρέσεις Στην πρόσθεση βρίσκεται η δυσκολία Ένα συν ένα ίσον ένα Πάλι αφαιρώ
203
Magnum Opus
U
2) Τα ήθελα όλα σε μια σειρά Μια ευθεία γραμμή Να μοιάζουν σαν σε τάξη Ισορροπώ σε αυτή τη γραμμή Πέφτω Κάθε φορά περιμένω κάποιον να με σηκώσει Όταν πλησιάζει του δίνω με πάθος το χέρι μου Κι ύστερα με μανία το τραβάω πίσω Θα έκανε λάθος Και κάνω εγώ Δε θα το έκανε όπως ήθελα Πόσο άδικη Σχεδόν αδικημένη Ανικανοποίητη Σχεδόν προδομένη
204
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
3) Ακολουθώντας την καρδιά μου Έφαγα τα μούτρα μου Μα η καρδιά εκεί Ανέγγιχτη και νηστική Κι αν πρόσφερα από το υστέρημα μου Σε χορτασμένους ζητιάνους Κάθε που βραδιάζει Αναζητούν καινούργιο καταφύγιο Φοβούνται μην τους πιάσουν Γι΄ αυτό και δεν έχουν στέκι Κέρασα και τη μοναξιά Μέρα μεσημέρι Της έδειξα τον δρόμο προς την καρδιά μου Για να φύγει κι αυτή
205
Magnum Opus
U
W r i t e
4) Το ιδανικό σπίτι Έχει ένα σπασμένο κρεβάτι Δεν άντεξε τον έρωτα και κατέρρευσε Το ιδανικό σπίτι Δεν έχει ταβάνι, τοίχους, παράθυρα Έτσι κανείς και τίποτα δε θα μπορέσει να το γκρεμίσει Ούτε καν εμείς Δεν έχει πόρτες Για να ξέρουμε πως είμαστε επιλογή Και το νερό ακόμη το κόψαμε Μας περίσσευε το μπλε Το ιδανικό σπίτι δεν υπάρχει Για αυτό θα κλειδώσω την πόρτα Εσύ σφράγισε τα παράθυρα Κι όταν πνιγώ Βάλε με να ξαπλώσω
206
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
5) Να πηγαίναμε μια βόλτα Από το φθινόπωρο ως το καλοκαίρι Να μου μιλάς για λουλούδια το φθινόπωρο Και πριν προλάβει να φτάσει η άνοιξη Να έχουν μαραθεί Ξεχνάς πως τίποτα δε θα ανθίσει αν δε βρέξει Να μου μιλάς για αστέρια το απόγευμα Κι όταν νυχτώσει, σαν πας να τα ονομάσεις, Να θυμάσαι πως δεν υπάρχουν Να λησμονείς τη ζέστη το χειμώνα Ξεχνάς πως ο πάγος αν τον αγγίξεις αργεί μα λιώνει Ξημέρωσε Πάμε μια βόλτα Βιάζομαι
207
Magnum Opus
U
W r i t e
Μαργαρίτα Παπαμίχου ΜΕΛΛΟΝΤΑΣ Ρυτιδώνει η θάλασσα να μου θυμίσει πως μια μέρα κι εγώ θα ξεχάσω μια μέρα κι εγώ θα ξεχαστώ μια μέρα το βάρος θα βρεθεί δεμένο στην ουρά ενός χελιδονιού να πετάει με τα χίλια σύννεφα για τις λίθινες χώρες κι εγώ θα το ξεπροβοδίζω από την άλλη μεριά μια μέρα θα ξεχάσω το ξέρω πως έτσι λέει το δίκιο πως δε γίνεται για πάντα να διυλίζεις τον καιρό μα αυτό εδώ το παλιό καρφί που πάει να σκουριάσει ποτέ του δε θα με ξεχάσει
208
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΤΟ ΚΟΙΤΑΓΜΑ Έκλαιγε το τζάμι ή εγώ; Δεν είδα Με είδα που μοίραζα χαρούμενη τις μπίλιες μου έπεφταν η μία πάνω στην άλλη Χρωματούσες ώρες μου ιριδισμός και θαύμα σπασμένο γυαλί την ώρα που εκείνοι μοίραζαν τα χαρτιά Απορίας άξιο που βρήκα τέτοιο φύλο Διπλά νοήματα καθόντουσαν δίπλα δίπλα κι εγώ ανάμεσά τους Διπλή κι εγώ; Δεν είδα
209
Magnum Opus
U
W r i t e
ΕΞΑΙΦΝΗΣ Έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας κάποιων ξαφνικών θανάτων ήμουν εκεί την ώρα που ξεψυχούσαν οι υποθέσεις με όλα τα αν στο προσκέφαλό τους άκουσα το ρόγχο που κάνει η αξόδευτη τρυφερότητα η σκέψη που δε χώρεσε στις γραμμές ενός προσώπου το συναίσθημα που γεννήθηκε με πολλαπλές κακώσεις η φαντασία που δεν κάρπισε μια πραγματική γεύση στην άκρη της γλώσσας είδα μια ιδέα να αυτοκτονεί από υπερβολική δόση ενθουσιασμού ήμουν εκεί έκλεισα απαλά τα δακρυσμένα μάτια της ενοχής και είπα αιωνία της η μνήμη και σκούπιζα το ιδρωμένο μου μέτωπο κι όλο σκεφτόμουν τι μόχθος είναι να αποχαιρετάς τους συγγενείς σου πόθους
210
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΥΠΟΘΕΣΗ Ας πούμε πως τα έχεις καταφέρει όλα εν τάξει κι άλλο δεν έχεις να αμφιβάλλεις ας πούμε πως σου αρκεί που ακούς το κελαηδητό των πουλιών από τα βάθη των τακτοποιημένων συρταριών σου ας πούμε πως δεν επηρεάζεσαι από τις καιρικές συνθήκες και πως τα λουλούδια ανθίζουν μονότονα ας πούμε πως η θάλασσα είναι ένα κόλπο από βαριεστημένα σύννεφα και η επιθυμία μικρό παιδί που πρέπει κάποτε κι αυτό να ενηλικιωθεί ας πούμε πως ζεις άνετα και βολικά στο μέτρο της δυνατότητας δέκα είκοσι κρίκων στη σειρά ας πούμε πως ο ταχυδρόμος μπέρδεψε τις διευθύνσεις και σε λάθος χέρια παρέδωσε φτερά
211
Magnum Opus
U
W r i t e
ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ Την ώρα που σε σκέφτομαι και σε ερωτεύομαι νομίζω πως είμαι λίγο πιο ψηλή από το δέντρο στην αυλή μου και φτάνω να πιάσω ακόμα και το μήλο που βγάζει τη γλώσσα του στον ήλιο έπειτα αρχίζουν η κούπα το τασάκι και το αποτσίγαρο το πετάλι και το κουδουνάκι όλα φωνάζουν όλα με ρωτάνε που πήγε με κουράζουν οι φωνές τους κι εκείνη η μελωμένη πάστα νοσταλγία κολλάει στο στόμα κι αμέσως σταματώ να σε σκέφτομαι και κάθομαι κι ακούω τα πουλιά που τραγουδούν το ένα και μόνο τραγούδι για το ταίρι τους και αγγίζω τις φλέβες της πόλης μας που είναι φουσκωμένες από τη βροχή που δε λέει να πέσει κάποιοι στο δρόμο βιάζονται να προλάβουν κάτι δεν άκουσαν ποτέ τους τίποτα για τούτο το θεώρημα η πηχτή ομίχλη καταπίνει το βλέμμα μου εκείνη τη φορά και κάθε φορά που με αφήνεις αγάπη οι λέξεις μου ριζώνουν στους μίσχους της μέρας υπερφυσικοί ηλίανθοι γεμάτοι από της ποίησης τα σπόρια να έχω να δίνω στα πεινασμένα χελιδόνια
212
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
213
Magnum Opus
U
W r i t e
Αντώνιος Κοντάκης 1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΦΥΣΗ Ας ήμασταν για μια στιγμή σύννεφα, σκαλιστά, μεταξένια, πολύσχημα, με την εισπνοή μας να φουσκώνουμε και να αδειάζουμε με την εκπνοή τον βρόχινο αέρα μας στη γη. Ας ήμασταν για μια στιγμή πουλιά, ταξιδιάρικα, αρχοντικά, ακροβάτες των ουρανών, βέλη να τρυπάμε τον παγωμένο άνεμο, τραγουδιστές για ρομαντικά αυτιά, οι μεγαλύτεροι εχθροί της ανθρώπινης μοναξιάς. Ας ήμασταν για μια στιγμή ωκεανοί, απέραντοι, μεγαλοπρεπείς, απύθμενοι, να προκαλούμε χάος από το τίποτα, κύματα σαν τεράστια πεινασμένα στόματα, να γαληνεύουμε από την απόλυτη οργή, ο ορίζοντας και εμείς μια μονότονη ευθεία. Ας ήμασταν για μια στιγμή δάση, πελώρια, πολύχρωμα, πολυποίκιλα, λησμονημένα στα θελήματα του ίδιου του χρόνου, σοφοί παρατηρητές του περάσματος των εποχών, ανιχνευτές κάθε φτερουγίσματος της καρδιάς της γης. Ας ήμασταν για μια στιγμή ποτάμια πολυδαίδαλα, υγρά, αμφίβια, ορμητικά σα δάκρυα στα μάγουλα της γης να κυλάμε, χαϊδεύοντας κάθε πτυχή, κάθε ζάρα του δέρματος, μεταφορείς ήχων για τις ψυχές που ονειρεύονται. Ας ήμασταν για μια στιγμή ψάρια, ερπετά, έντομα, θηλαστικά, νικητές του θανάτου και της εξέλιξης παρόντες σε όσα ποτέ άνθρωποι δεν αντίκρισαν, παντοτινοί εραστές της γης αυτής, ανατέλλοντες ήλιοι σε κάθε καταστροφικό για τη ζωή βασίλεμα
214
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ Η καρδιά μου μονάχα απέμεινε να χτυπά, καθώς τα προτεταμένα χέρια μου κλείνουν τα μάτια μου να μη βλέπω, καθώς τα τρεμάμενά χέρια μου σφαλίζουν τα αυτιά μου να μην ακούω, καθώς τα φοβισμένα χέρια μου σφραγίζουν τα χείλη μου να μη γεύομαι και έτσι στερημένος από αισθήσεις ολάκερος βυθίζομαι στη θλίψη. Η καρδιά μου μονάχα απέμεινε να χτυπά, έτσι όπως η ψυχή μου εισβάλλει στα προσωπικά μου όνειρα και καταστέλλει τις ελεύθερες μου φαντασιώσεις, έτσι όπως τα κοινωνικά πρέπει βυθίζουν την ασυνείδητη ύπαρξη του έρωτα, έτσι όπως η αδιακρισία των τύψεων εγκλωβίζει κάθε συνειδητή διατύπωση της αγάπης Η καρδιά μου μονάχα απέμεινε να χτυπά και εσύ η γενεσιουργός αιτία αυτών των χτύπων. Αν τοποθετήσεις το αυτί σου στο στήθος μου, θα ακούσεις τον παλμικό ρυθμό του ονόματός σου και αν αγγίξεις το σώμα μου θα αντιληφθείς τη δύναμη της κάθε σου κίνησης. Η καρδιά μου μοναχά απένειμε να χτυπά, ο ήχος της, ένας ανθρώπινος ήχος. Και εγώ ένας άνθρωπος. Μητέρα μου η αμαρτία του έρωτα, πατέρας μου η συνθήκη της ζωής μου. Και εγώ το γέννημα, και εσύ η μήτρα.
215
Magnum Opus
U
W r i t e
3. ΚΑΤΗΧΗΣΗ Ακούς τη σιωπή που σε σημαδεύει; Γεύεσαι την ακολασία; Αμαρτωλός, σάρκα σάπια, φλεγόμενος τάφος, σε μια κάσα με καρφιά να ακονίζονται πάνω στο σώμα σου. Γελάς, μα κοίτα ψηλά το αστέρι με τις πύρινες γλώσσες. Για σένα είναι έτοιμο να εκραγεί. Να αρπάξει με την ενέργεια του αυτή τη ψυχή φονέα, αυτή την υπάνθρωπη ψυχή. Δε θα έχεις ούτε εκατοστό στον τάφο σου για περιττή μεταθανάτια κίνηση, ούτε το παραμικρό ίχνος αέρα για μια βαθιά ανάσα, όταν το στήθος σου θα σφίγγεται από το βάρος των αμαρτιών σου. Θα πονάς, θα πονάς, θα πονάς. Δεν έκλεψα, δε φόνευσα, δε ψευδομαρτύρησα, δε μοίχευσα. Δεν ελέγχω την ανθρωπότητα, δεν είμαι ο θεός της. Δε μου αρέσει η ανθρωπότητα, δεν είναι δικό μου δημιούργημα. Και αν πονώ για το ασήμαντο, τόσοι πόνεσαν για τα σημαντικά, για αυτούς ας πονάω. Και αν ο τάφος μου φλέγεται θα βήξω με όλη μου τη δύναμη ψηλά και ίσως μία σπίθα κάψει την ανυπαρξίας σας. Και αν δεν κινούμαι θα κάνω διαμαρτυρία ακινησίας. Και δε θέλω αέρα για να ανασάνω, θέλω αέρα για να ακουστώ στα βάθη της γης, για να ακουστεί η κραυγή μου, να ακουστεί το όχι μου. Και δεν με ενδιαφέρει η σάπια μου η σάρκα, έτσι τη θέλω για να φτάσει ψηλά η ανυπόφορη οσμή, να αντιληφθείτε ότι έτσι κι εσείς μυρίζετε. Που είναι οι κανόνες; Που είναι η ηθική; Που είναι η παρούσα, υπαρκτή λύτρωση; Που είναι η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη; O παντοδύναμος ελεγκτής απέτυχε. Και όμως θα μπορούσαν όλα να είναι διαφορετικά, ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα. Και τότε θα αγαπήσω τον ουρανό. Όταν η γη μετατραπεί σε ουρανός, εγώ γίνω ένα με το θεό. 216
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
4. ΙΔΟΥ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ελεύθερος, σαν αισθάνομαι το χάδι των κυμάτων στο γυμνό μου πόδι μυρίζοντας το άρωμα της αρμύρας και ερωτοτροπώντας με τη γεύση της στα χείλη μου, αγγίζοντας το φρεσκοποτισμένο χώμα, αφήνοντας σημάδια από τις πατούσες μου, ταΐζοντας τη πεινασμένη γη με τα νεκρά μου κύτταρα, αιωρούμενος στο μεταίχμιο γης και φεγγαριού, κοιτώντας ανεμπόδιστα την πολύβουη πορεία των ηλιακών ακτινών, κόβοντας ένα σάπιο λουλούδι και κάνοντας το τροφή για το πλήθος των πετάλων που θα ανθίσουν μόλις τους τραγουδήσει η αυγή, σκαρφαλώνοντας τα βουνά και ακούγοντας τις μοναχικές χαράδρες να καλούν το όνομά μου, γλιστρώντας σε μια ολοστρόγγυλη πέτρα, πέφτοντας και χτυπώντας, γελώντας ταυτόχρονα με την ανοησία μου, αγγίζοντας με τα δάκτυλα μου τα σύννεφα έτσι όπως προεκτείνω με τα μάτια μου τις διαστάσεις μου στο άπειρο, κολυμπώντας γυμνός μέσα στη θάλασσα, νερό με νερό, προσθέτοντας το είναι μου στο απέραντο, αγγίζοντας σε, αγγίζοντάς με, και η ανατριχίλα τροφή για τα όνειρα που ανεμπόδιστα μπορούν να τεκνοποιούν, γονυκλινής δίπλα σε ένα πέτρινο σταυρό, με τα δάκρυά μου να γίνονται καθρέπτες της πραγματικότητας, μεταφέροντας λίγη οσμή, λίγη γεύση ελευθερίας σε όσους χαθήκανε στα πόδια της, στρεφόμενος με το σώμα μου προς κάθε κατεύθυνση, αγγίζοντας με τα άκρα μου τα άκρα όσων στρέφονται μαζί μου χαμογελώντας ανεμπόδιστα στο ελεύθερο σύμπαν.
217
Magnum Opus ΤΣΑΜΑΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ Στη ζωή Είπα να σε παίξω ζωή μία παρτίδα μα εσύ με ξεπερνάς! Με σέρνεις στο ανάθεμα της αυτοδιαγραφής. Εξάλλου οι διακαείς πόθοι ξεχείλισαν στο λιβανιστήρι και λούστηκαν στη λάσπη της ουτοπίας. Παραδίδω γη και ύδωρ. Σε εκλιπαρώ! Απάλλαξέ με από το κέλυφος που με κάνει να σέρνομαι. Όρθια ν’ ανασάνω για λίγο από το νόμο της φθίνουσας απόδοσης κι ας γίνω μετά μια οριζόντια γραμμή. Έπαιξα και έχασα το παραδέχομαι πια!
218
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Κλεμμένο φιλί Ανοιγόμαστε με τα λόγια ανοίγουμε τις καρδιές μας και όταν μου ζητάς ένα φιλί σου το δίνω με τα χείλη κλειστά. -Τόσο μεγάλο ταξίδι έκανα μουρμουρίζεις -Μόνο αυτό έχεις για’ μένα; Κι εγώ δακρυσμένη σου απαντώ: -Σου οφείλω πολλά... μα σε μια άλλη ζωή σε’ τούτη είσαι ο κλέφτης μου…
219
Magnum Opus Άγγιγμα προδοσίας Οι νύχτες μας δοκιμάστηκαν η ακατάδεκτη αξιοπρέπεια δεν γονάτισε. Τα πρωινά μας βρήκαν στο αίθριο της αναφοράς νικητές ηττημένους. Η ψυχή μας ούρλιαζε στον εγωισμό και τα μάτια γέμισαν χώμα. Έκτοτε η ματαιοπονία των άδηλων δακρύων το μόνο που καταφέρνει είναι να μας λερώνει με λάσπη!
220
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ραντεβού στην κόλαση Ο εγωισμός σου γέννησε την ευθιξία κι αυτή με τη σειρά της την κακεντρέχεια. Δεν σε λυπάμαι πια λόγω της ανασφάλειας που κατά βάθος σε ορίζει. Ούτε σε δικαιολογώ γιατί δεν σ’αγαπώ πια. Μπροστά σε βουβό ακροατήριο με εγκαλείς και με υπέροχο χαμόγελο με κερνάς ξύδι. Ένα μόνο θα σου πω: -Δεν έχεις χώρο στην καρδιά μου. Στραγγάλισες την ευκαιρία σου στις πύλες του έρωτα! Α! Και κάτι ακόμη: -Ο Ιούδας χαμογελούσε υπέροχα μόνο λίγες ώρες προτού αυτοκτονήσει…
221
Magnum Opus Αλυσοδεμένα κίνητρα Θύτες και θύματα σε μια ψυχολογική βία εξ’αμελείας. Ούτε που ξέρω πώς βρέθηκα να μ’επηρεάζεις τόσο… Στην αρχή υπέκυψα στην ανθρωπιά μου ύστερα από οίκτο ανέχτηκα διπολικές εξάρσεις μα τώρα θήραμα γίνομαι στην παγίδα που άδολα μα επιτυχώς μου στήνει η μανία σου. Μη μου ρίχνεις σκελετούς στο λάκκο. Δεν έχω κουράγιο να παλέψω τα δικά σου φαντάσματα. Πώς να σου αποδείξω τη νοσηρότητα της παράνοιάς σου όταν μου δένεις τα χέρια; Ελευθέρωσέ μου την ψυχή και στην ανάταση θα σκορπίσω ακτίνες φωτός στα αισθαντικά σου σκοτάδια ν’ανασάνεις λίγο ουρανό. Ίσως εσύ το χρειάζεσαι περισσότερο Το μόνο που σου ζητώ πίσω είναι το κλειδί που μου έκλεψες….
222
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
223
Magnum Opus
U
W r i t e
Κλαυδιανού Αγγελίνα 1. Αν ερθει αποψε σπίτι Βγαλε του γάλα και μπισκότα στο τραπέζι Όπως έκανες παλια για κείνον εκεί τον άγιο Που δεν υπήρχε τελικά Κι ούτε ποτέ του έφερε εκείνο που χαμε ζητήσει Βγάλε ακομη ο,τι άλλο μπορεις Την καρδια σου Ή Τις βρομικες κάλτσες μετα τη βροχή που έφερα σπιτι Κι ακόμη δε στέγνωσαν Αυτός ο,τι μπορέσει θα φάει Μα μην καταδεχτεις ουτε ενα βλέμμα να του ρίξεις Και μη μου πεις μετά πως δε σου γέμιζε το μάτι Άστον να πάρει ο,τι θέλει και να φύγει Αν τον κοιτάξεις θα ριζώσει και δεν θέλω Εδώ μεσα κοντά σου να ζήσει Καποτε τον ειχα κολλημένο στο πετσί μου Τον ετριβα με σφουγγάρι στο μπάνιο και πίναμε το ιδιο νερό Τωρα τον αποφεύγω σαν ένα παλιό φίλο φορτικό Που δε χωράμε πια στο ίδιο πεζοδρόμιο Γιαυτο σου λέω ούτε βλέμμα ... (Ο Φ.)
224
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
2. Μωρή γύρω στα 27 θα καταλάβεις κανένα κραγιόν δεν θα γουστάρεις αλλο να φοράς Όλα τους έχουν απαίσια γεύση και δεν μπορείς να τον φιλάς όσο θες Κανένα ρούχο δεν είναι ωραιότερο από το σώμα του πάνω σου Καμιά δαντέλα πιο μυστηριώδης απτή γύμνια της σκιάς σου Γύρω στα 27 θα καταλάβεις πώς το αληθινό σου πρόσωπο μισοθαμμένο βρισκόταν κατω από τόνους μέικ απ και μάσκαρας μα δεν κοροϊδεψες κανέναν έτσι κι αλλιώς χειρότερα από τον καθρέφτη σου Θα καταλάβεις ότι ποτέ δεν ήθελες σταλήθεια να μοιάσεις στη μάνα σου Πως σε καμία μάνα γενικώς δεν ήθελες να μοιάσεις Θα καταλάβεις μωρή ότι σε αγαπούν περισσότερο με άλουστα μαλλιά και τσίμπλες και δάκρυα γιατί υπάρχει εκεί πολύ περισσότερη από εσένα κι αυτό είναι που θέλουν Θα καταλάβεις μωρή επιτέλους πώς σε θέλουν έτσι κι αλλιώς με γυναικεία εσώρουχα ή με τα φθαρμένα σου αθλητικά με τον σνούπι και τις κάλτσες και το πρόσωπο πασαλημμένο σοκολάτα Κι όταν ξυπνάς από εφιάλτη στη μέση της νύχτας και σε κρατάνε σφιχτά ώσπου πονάς για να μη φοβάσαι και πίνουν αλμυρά τα δάκρυα σου χωρίς να τους νοιάζει γιαυτούς είσαι πάντα ωραία Γιατί είσαι εσύ Μωρή Γύρω στα 27 θα καταλάβεις πως το ωραιότερο άρωμα είναι αυτό που μένει το πρωί στα σεντόνια σας Θα καταλάβεις πως μέχρι χθες πολλοί σε είδαν σαν ένα περιπλανόμενο αιδοίο σαν μια μαύρη τρύπα, σαν έναν μυστηριώδη επιπεδο πλανήτη μα εσύ ήσουν κατι πολύ πιο επικίνδυνο πολύ πιο τίποτένιο πολύ πιο απλούστερο Πολύ πιο Όλα μαζί ταυτόχρονα Ένα μεγάλο απεραντο τίποτα Κάτω από εφιάλτες και σκόνη πούδρας Τώρα δεν βάφεσαι πια Θέλεις να τον φιλάς ελεύθερα Όπως γουστάρεις (μωρή)
225
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
3. Τα γηρατειά της εφηβείας Στα 27 με τρώνε Και προαισθάνομαι τον θάνατο που θα ραγίσει το κουκούλι μου Βαθιά γαντζώνοντας τα άσχημα κομμένα νύχια μου (ανάμνηση μιας εποχής που έπαιζα πιάνο χωρίς κέφι, όλος αγωνία) στην σάρκινη κοιλότητα της φυλακής που είναι το δέρμα μου Όπως και να ‘χει τρομερός είναι ο θάνατος οποιουδήποτε είδους να μην ξέρεις με τι πρόσωπο με τι καρδιά θα σε ξυπνήσουν οι νέες ζωές Αν θα γίνεις πεταλούδα ή μέλισσα ή σφήκα ή σκέτος άνεμος Στα δέντρα και στις πόλεις φυσώντας αδιάκοπα απαλλαγμένος από τα χθεσινά σου όρια Χιονίζει απόψε στην γειτονιά Ξέφτισε το φεγγάρι και ρίχνει τα φύλλα του Ξέφτισε η φυλακή και το παλιό μου δέρμα Η γλώσσα μου πλήγωσε στη μέση σαν του φιδιού τώρα μπορώ να μιλάω στους ανέμους με σωστή προφορά Τι απέγινα; Νιφάδες αγνότητας αγγίζουν τα περαστικά παιδιά στην κορυφή του κεφαλιού τους εκεί που υποτίθεται κυλάει ουρανός και κάτι λίγο από θεό μέσα μας έξω μας χύνεται στη νύχτα στα πρόσωπα των πολυκατοικιών με τα νυσταλέα κι άγρυπνα μάτια στο σκοτάδι που ευωδιάζει νερατζιού αναμονή πιο λαμπερή από οποιοδήποτε κιτρινιάρικο άστρο Κρεμασμένη ανάποδα στο παλιό μου δωμάτιο Περιμένω την λύτρωση όπως περίμεναν οι Εβραίοι τον Θεό Ένα σταυρό έτοιμο έχω για το παλιό μου σώμα Γελάω όλος μίσος και τα δόντια μου σκορπίζονται αστέρια στην κοιλιά του σκοταδιού (εκείνα τα δόντια που τα είδες να φυτρώνουν και να αναπτύσσονται μα δεν κατάφεραν ποτέ να με υπερασπιστούν επάξια) Νερό με ξύδι θα μου δώσει ποιος; να καθαρίσω λέω τα σωθικά μου Δίψα με καίει κεντρίζει μια λόχμη από σίδερο ο ήλιος το αριστερό μου το πλευρό μου λένε «άλλαξε πλευρό. Θα σε κάψουν όπως και να ‘χει» όμως εγώ πάντα ανάσκελα κοιμάμαι (5.3)
226
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
4. Αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά Υπάρχει πιθανότητα να με κάψουν να με γδάρουν Να λιώσω Ένα με αυτό το πράγμα που ουρλιάζει Σκάβοντας όλον απο μέσα μου αυτόν που είμαι Και δεν ξέρω ακόμα δεν έχω δει ποτέ Τις γαλάζιες γραμμές των χεριών σε βάθος Την καταγωγή του πόνου Αυτό το πράγμα που κάνει τα σκυλιά να λουφάζουν Τις γάτες να στριμώχνονται κάτω απο τα παρκαρισμένα Να πέφτουμε στους τοίχους να κλειδώνουμε τις πόρτες Μπλέκοντας τα μάτια με παράθυρα ή τα παράθυρα με Αυτό το πράγμα Αρπάζοντας όλα τα σπλάχνα μια χούφτα Αυτό το πράγμα Ο γύπας που περιμένουμε κάθε απόγευμα στις έξι ακριβώς -Θέλεις καφέ Όχι; Τι θες. Περίμενε ξέρω. Μη πεις λέξη Αυτό το πράγμα Πέφτοντας απο το σχοινί στο κενό Εν πλήρη συνείδηση τα λευκά μου πουκάμισα ακροβάτες Αυτό το πράγμα τρέμοντας Αυτό το πράγμα Να ντύσουν κάποιον αόρατο τα σκυλιά της γειτονιάς Κάποιον που βλέπουν και παραμερίζουν Γνωρίζοντας πάντοτε Απο μένα κι εσένα πιο πολλά Τα σκυλιά μέσα μας που δαγκώνουν για να μη Μη μας λυπηθούν Αυτό το πράγμα που ουρλιάζει εκεί έξω Αυτο το πράγμα που Είμαι εγώ Ανοίγω όλα τα παράθυρα να μπει Κι αυτό μόνο Γκρεμίζοντας (Ψυχή)
227
Magnum Opus 5. Τις πλαστικές σακούλες Να τις αγαπάς Και σε παρακαλώ Μην τις κοιτάς Με περιφρόνηση Αυτές μπορούνε Και χορεύουν στον αέρα (Φόρος Τιμής στις Πλαστικές Σακούλες)
228
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
229
Magnum Opus
U
W r i t e
Αλεξάνδρα Στελλάκη Λανθάνουσα αναλογία ζωτικής σπουδαιότητας Τραχύς και δύσβατος βράχος η καρδιά. Δίχως αίμα ζωντανό και σάρκα υλική. Τάχατες έχει κρυφτεί στα κόκκαλα απ’ τις ράχες της το αναμάρτητο περίσσευμα. Βροντάει στα ψαχνά. Κομματιάζεται ελαφρώς, σπάζοντας όψη κοσμικής αντανάκλασης. Περίφραξη ελλιπής από ιδιοκτήτη σε ενοικιαστές. Ηνίοχοί της, ζέστα και θέρμη παγωμένη. Ουσίες από ανείπωτα ψελλίσματα άτοπου πνιγμού. Κράτημα στέρεο ερευνά το ακλόνητο ορόσημο. Πνοές μετριάζει και αναδύεται στο βήμα δίχως κλίση. Πέτρωμα γόνιμο η ψυχή. Ακαλλιέργητο και ντροπαλό στον κάθε σμιλευτή. Λες και στην παραχάραξη ανακλάται του εργαλείου η αδυναμία.
230
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Flashed Για μένα, η πιο θαυματουργή ανατολή του κόσμου βρίσκεται στο Βορρά. Είναι ντυμένη με κιτρινοκόκκινα χρώματα, λουσμένη με τις μελωδίες και τ’ ακούσματα των Rolling Stones. Δεν την ατένισα ποτέ, μήτε την άγγιξα, μήτε την πίστεψα. Μόνο τη θαύμασα μέσα από σένα και έμαθα πως η αγάπη και ζωγραφίζεται και ντρέπεται και σπαρταρά. Μα πιο πολύ από όλα περιμένει και αρνιέται όλους τους άλλους θαυμαστούς ήλιους του κόσμου, για το φως εκείνο που δεν μπορεί να ακολουθήσει, να επιθυμήσει και να χορτάσει. Κι αυτό, γιατί μπόρεσε να γνωρίσει όλες τις λάμψεις της, στο όνομα σου, με τους χειμώνες και τα διψασμένα καλοκαίρια να ανάβουνε αποστάσεις και αρνήσεις σε μια μονάχα φράση. Για σένα, δε θα μάθω ποτέ, τι δύναται, θαυματουργό, να αστράψει τις λιακάδες σου.
231
Magnum Opus
U
W r i t e
Μη με αρνείσαι Απόψε πάλι κλαις κι είναι απ’ τα στήθη που με βύζαξες πιο βαριά η φωνή. Το σώμα σου αρνείται τη στοργή. Δεν είναι πια μαζί με το έμβρυο εγκλωβισμένο. Κι εγώ μικρός ούτε λαλώ, ούτε το κλάμα τι θα πει γνωρίζω. Παρηγοριά για ένα μωρό να υιοθετεί της μάνας τη συνήθεια. Παραληρείς αδιάκοπα στης φύσης την ανταμοιβή δεν ξενυχτάς στην κλίνη μου λες κι είν’ νεκρού ένας τάφος. Είσαι στον ύπνο επιρρεπής, συνειδητή αποστροφή. Πεινώ, μα συμπαράσταση στη λύπη σου κρατάω. Έγδαρες χείλη και ο λαιμός σαν πυρωμένο στέφανο στις λέξεις πριν να βγουν εγκαύματα μοιράζει. Πόδια γυμνά με κούνια όμοια. Μάγουλα δήθεν ροδαλά-αποτέλεσμα καλλωπισμού. Φαντάσματα των συγγενών και ο στερεότυπός σου ρόλος κηδεμόνα σε στοιχειώνει. Είναι βαριές οι αλυσίδες, μάνα. Όσα τα βάρη τόσο και το κύρτωμα της πλάτης. Όσα τα πάθη τόσο πιο μανταλωμένη και η ψυχή. Μα ξέρεις, ίσως τη φορά αυτή δεν είναι δα και τόση η ζημία. Εγώ στα γόνατα και ίσως το τραύμα κουβαλήσω και σε ξαλαφρώσω.
232
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Υδάτινες μέρες Κάποτε σπαταλούσες μια ζωή μες τα καράβια, μα εμένα μου έδινες μονάχα χάρτινα να παίζω και ενώ τα βύθιζα, εσύ χασκογελούσες. Σου φάνταζε τάχα το άσπρο φουστάνι μου βαρκάκι ξύλινο και έλεγες να ρίξω τα μαλλιά στους ώμους να δούμε αν θα κάνουμε καλή ψαριά. Άλλοτε πάλι με έριχνες από τα βράχια στη θάλασσα να μάθω καθώς πρέπει να κολυμπώ σαν τις γοργόνες που μου διάβαζες στα παραμύθια. Σαν το αλμυρό νερό θωρούσες τη ζωή μας άγρια κυλούσε και μεις λιμάνια ψάχναμε και φάρους.
233
Magnum Opus Εν ψυχρώ Θαρρώ τις εικοστέσσερις της μέρας ώρες άχαρες και πληθωρικές. Τις έπνιξαν πρωτού χαράξει ανθρώπινες θελήσεις. Μια γυναίκα ναρκωμένη μάνα ήτανε να γίνει και το έμβρυο άσωτο έμεινε μπροστά σε σύριγγα γιατρού. Ένας αδύναμος τινάχτηκε από πρέζα δεν ήξερε για να θρηνήσει τη δόση του την τελευταία. Στην πάνω γειτονιά ο μπακάλης σάπια πουλούσε τα αγαθά. Οι αρχές τον μάγκωσαν. Ο αδερφός μου μικρός και τολμηρός βεγγαλικά πετούσε τη Λαμπρή. Για αυτά τον χάσαμε. Και εγώ τα λόγια μου κατάπια γιατί χίλιες φορές αθόρυβα τον εαυτό μου δολοφόνησα.
234
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
235
Magnum Opus Γκούλελη Μελπομένη Πατρική ιχνηλασία Η φιγούρα σου φαντάζει μπρος στα παιδικά μου μάτια πατρική. Μα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μεγάλο παιδί, που γυρεύει ακόμη εκείνη την «πολυπόθητη» μητρική αγάπη. Σε κοιτώ τόσο αναλυτικά και είναι σαν ένα μεγάλο φιλμ να αναδιπλώνεται – μπροστά μας θα ’λεγα, αλλά βλέπεις μιλάμε για τα παλιά- πίσω μας. Είδα τα πάντα. Τους πόνους. Τα γέλια. Τις χαρές. Τις πρώτες σκανδαλιές. Τα πρώτα σκαρφίσματα. Τα πρώτα βήματα. Μα… Σε γέλασαν. Αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός μεγάλο μου παιδί, μικρέ μου πατέρα. Λυπάμαι.
236
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Για κάθε Βαβέλ Σε βέβηλους βαβελικούς πύργους, ανεβοκατεβαίναμε. Πότε με φόρα. Πότε νωχελικά. Με κακές γλώσσες να έρπονται και τελικά να κατοικούν πάνω στα τιθασευμένα νιάτα μας που σκορπίστηκαν σαν παρατεταγμένα κομμάτια ντόμινο. Κι όταν βγήκαμε βιαστικά από ‘κείνους τους πύργους, βρεθήκαμε να τρέχουμε διαχωρισμένοι σε ‘κείνα τα ξένα και δηλητηριώδη στενοσόκακα με τα σκοτάδια και τις αποκλείνουσες καρικατούρες ανθρώπων που χάθηκαν μέσα σε παραπήγματα ηδονών και αμαρτιών τέτοιων που ίσως να μην θέλησαν πραγματικά.
237
Magnum Opus Μορφάζοντα Προσωπεία Μπορεί τα ξύλινα κολάρα κι οι ξύλινες γραβάτες σας να λαλούν. Μα, τα μεταλλικά μου λείψανα δε ληγάνε. Μήτε οξειδώνονται. Μπορεί η απουσία κάποιων να φαντάζει αιχμηρό συρμάτινο λουρί που με κάθε γύρισμα της κεφαλής σχίζει τη σάρκα μου. Μα, ακόμη αναπνέω. Ακόμη στέκομαι. Ακόμη τολμώ να το φορώ. Α κ ό Μη...
238
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ένα άρτιο νανούρισμα Διευκρίνησε μου, κάθε μορφή ευτυχίας που κυλά σα δροσοσταλίδα απ’άκρη σ’άκρη στα μύχια των μυστικών δωματίων που έχτιζες από τα παιδικά σου χρόνια. Ίσως καταφέρω να θυμηθώ τα αθώα και απερίσκεπτα χαμόγελα που μου χάριζες εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια. Ίσως πάλι καταφέρω να κατευνάσω εκείνες τις ανελέητες θύελλες που κατακλύζουν τις ανείπωτες περιοδείες σκέψεων τις νύχτες που ο ύπνος σου απουσιάζει. Ίσως τότε, καταφέρω να δώσω μη χαοτική μορφή σε τούτο το παραλήρημα. Καληνύχτα.
239
Magnum Opus
U
KATINA ΜΕΤΣΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΞΑΝΑ Δεν καθόταν κανείς δίπλα μου. Θα έρθει από τον ουρανό ή από την θάλασσα? Η ανάσταση νεκρών. Θα έρθει από κει που το φοβάμαι. Το καλοκαίρι σαλεύει μέσα από το χώμα. Αναπνέει εκείνο βαθειά από τις ρίζες. « Είμαι -λέει- ο προφήτης κι η ανάμνηση. Με χάραξαν στις αμόλυντες φωνές σου η αγωνία και ο θρήνος της γενιάς σου.» Δεν κάθεται δίπλα μου κανείς. Στο παγκάκι πλάι στη θάλασσα. Πώς να βουλιάξουμε τη μεγάλη νύχτα? Ο αέρας μπόλικος και δροσερός. Είναι το χέρι που χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Το χέρι του σύμπαντος μακριά μα τον οπλίζει με συμπόνια. Είναι το χέρι που λείπει. Το παγκάκι κι ο κανένας. Μα δεν ανησυχώ ούτε λυγίζω κόκκινο φεγγάρι. Μέσα από το χώμα η ανάσταση μυρίζει σαν μωρό.
240
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΟΠΩΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ Οι ποιητές θα πεθαίνουν μόνοι. Σε ένα δωμάτιο από κερί που καίγεται. Καταπίνουν τους καπνούς και φτύνουν την λησμονιά του κόσμου. Το οξυγόνο το λειψό θα το δώσουν στον βαρκάρη. Έτσι εκείνος μένει αθάνατος. Οι ποιητές πεθαίνουν τελευταίοι. Σαν τελευταία χάρη. Από τον αγιάτρευτο τον Θάνατο. Ξεπλένουν τις πληγές του και μοσχοβολούν. Φτάνει στα σπίτια των γειτόνων η ευωδιά, στις αγκαλιές των εραστών προπάντων ανεξάντλητη. Οι ποιητές πεθαίνουν από έρωτα. Τέρμα. Οι διαγνώσεις όλες θετικές και οι ελπίδες φρούδες. Κυλάει αξόδευτος ο ιδρώτας του στα μάτια τους και βλέπουν έτσι τις συμφορές πριν από όλους. Μια συμφορά οι ίδιοι γίνονται και στριφογυρνούν για να τους πιάσεις. Οι ποιητές πεθαίνουν τώρα. Ανάμεσα στα χέρια σου και το ξημέρωμα.
241
Magnum Opus
U
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ ΚΡΥΦΑ Απόμερα. Στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Ανεπίτρεπτα. Συνήθως στους δικούς τους ώμους πρέπει να κλάψουν οι εναπομείναντες. Μα το χειρότερο όλων, οι άντρες κλαίνε βουβά. Φουσκώνει η καρδιά τους από την υγρασία, και ξεφλουδίζει αργά και σταθερά.
242
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΕΤΣΙ Κι έτσι με ανάγκασες να διαγράψω το αίμα από τις φλέβες μου και να στείλω γράμμα στους νεκρούς μου φίλους. Κι έτσι κατάλαβα πως ο δρόμος πουθενά δεν χωρά, το άδειο μου κεφάλι δεν γεμίζει. Κι έτσι απέμειναν τα λουλούδια απότιστα στο μπαλκόνι. Οι νεκροί μου φίλοι παρακαλάνε να τους ραντίσω με αυτά, μην πάνε χαμένα. Κι έτσι ο κόπος ολόκληρων γενιών θα επιστρέψει ηττημένος. Μες την αγκαλιά μου θα φάει λίγο φως πριν γίνει πάλι υπομονή και χρυσαλλίδα.
243
Magnum Opus ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ Η φλέβα αναβοσβήνει στο ηχείο της ζωής. Η άνοιξη σωπαίνει. Που είσαι κυρά άνοιξη? Αδικημένη κόρη, στερνοπούλι μου εσύ. Αδικημένη φλέβα τώρα κι εσύ δεν πάλλεσαι. Τα χαμοπούλια του ουρανού ξεδίψασες. Μα οι γωνίες της υπομονής σου ‘ γιναν κύκλος. Το μάτι του λαβύρινθου του σκοτεινού. Με χωρά, είναι στα μέτρα μου. Μέχρι οι φλέβες μου να στάξουν πάλι αίμα θα γίνω άνθρωπος ξανά. Οι χειμώνες θα με τραβολογάνε κι ίσως μια μέρα με ασπρίσουνε. Μα τα βράδια θα βγαίνω σκοτεινή. Ντυμένη τον λαβύρινθο. Δεν θα ζηλεύω το φως σου πια. Κι έτσι θα σταματήσω να μαχαιρώνω την άνοιξη κάθε χρόνο.
244
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
245
Magnum Opus
U
W r i t e
Φοίβη Νομικού [ΖΗΤΩ ΠΑΝΤΑ ΝΟΣΤΟΛΓΙΑ ΜΕ…] Ζητώ πάντα απλή νοσταλγία με μέλι, ορατή ανάδειξη και συχνά λυρική ψυχή. Εξηγώ το όφελος του καθολικού ρυθμού με τη γραμμή στο αναμμένο στήθος που κυρίως επιδιώκει τους ευάλωτους οργανισμούς. Υπολογίζω την βαρβαρότητα των σπουδαίων φωτογραφιών ενώ ολόκληρο ηφαίστειο καταβροχθίζει περισσότερες γυναίκες από τον κρυφό οίκτο. Έχω διακριτικά χρώματα για μαλλιά και μάχιμα πορτοκάλια μόνο πάνω στο επονείδιστο ύφασμα. Αναφέρονται επίσης γραπτά ψέματα, γεραροί πίνακες και ίσως κρεμασμένες απαιτήσεις σε σχήμα ανακούφισης. Βαρέθηκα λοιπόν όλους τους θεσμούς που καλλιεργούν καλλιτεχνικούς κεραυνούς ως κατηγορηματικούς σκλάβους. Συμμετέχω στο τελευταίο κεφάλαιο αφού συνεχίζω τον μεγαλοπρεπή χορό. Έχουν ξεφύγει πια οι αξημέρωτες ιστορίες από τον κύκλο της διεστραμμένης ποίησης, κάηκαν στην ιδέα της μακρινής ανθρωπότητας δηλητηριάζοντας τους ξινούς εχθρούς τους που χρησιμοποιούν ερασιτεχνικούς ψίθυρους για να διδάξουν τη μοναξιά. Παράξενος ο δρόμος που μπορεί να σε ταξιδέψει στο σαγόνι του αλλόκοτου σταθμού με μόνο ένα άκαρπο φιλί που μένει σαν αναγκαία επαφή στο υπόλοιπο σώμα. Αρνήθηκα να γευτώ το αλάτι… Ξεκίνησα να περιμένω το αταξικό άγχος… μου παραχωρήθηκαν λευκές ζωγραφιές… τέλος πια, παραμένω ξένη στο μήκος της δαγκωμένης νύχτας.
246
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
247
Magnum Opus
U
Γενεράλη Μέμα ΟΜΟΝΟΙΑ Ο δήμος έκοψε τη Λεύκα της πλατείας Πήρε πριόνι ηλεκτρικό και την κομμάτιασε Βρώμιζε λέει, τα πλακόστρωτα κολλούσαν Και περιστέρια στα κλαδιά, συνωμοτούσαν Ένα πρωί που όλοι λείπαν στις δουλειές τους Πέσανε πάνω της με νύχια και με δόντια Την εξαφάνισαν την πέταξαν στο χώμα Σε φορτηγό τριαξονικό, φορτώσανε το πτώμα Τώρα στη θέση της κοτσάραν μια ομπρέλα Ο σκελετός της από σίδερο και πέτρα Και στο πανί έχει πουλιά ζωγραφισμένα Τώρα παράπονο δεν άκουσα κανένα Τραπέζια βάλανε και μπαρ να παραγγέλνεις Άραγε γράφει το μενού και... οξυγόνο; Πρόπερσι είχαν ξεριζώσει και τα Πεύκα Στον εφιάλτη πια δεν έμεινε ούτε Λεύκα
248
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Η ΩΡΙΜΗ ΦΟΥΣΚΑ Λίγο σαπούνι στο νερό Φυσάω στον κύκλο το μικρό Φαίνεται καταπληκτικό........ μα σκάει. Βουτάω λίγο πιο βαθιά Φυσάω απαλά, προσεκτικά Αλλάζει χρώματα, πετά...... που πάει; Πρέπει να βρω το μυστικό Η φούσκα μου να μείνει εδώ Αν δεν το βρω θα τρελαθώ.... Δε μ’ αγαπάει; Κάποια χημεία θα’ν κι αυτό Μαζεύω υλικά σωρό Ταξίδια, θάλασσα - βουνό... που θα μου πάει;! Βάζω νερό κι ανθρακικό Με άμμο απ’την Αμοργό Και μάρμαρο Πεντελικό.... Ανακατεύω. Ρίχνω το μείγμα στη φωτιά Μαζί με όλα τα παλιά Μετράω κάμποσα λεπτά.... και το μαζεύω. Φυσάω τώρα δυνατά Συγκεντρωμένα, σταθερά Φουσκώνει, κοίτα, σφαιρικά... Δεν το πιστεύω! Ίδια μορφή, άλλη υφή Διάφανη, λάμπει, καθαρή Φαίνεται πιο ανθεκτική.... Δεν κοροιδεύω. Της ρίχνω μία δυνατή Να δω αν αντέχει τη ζωή Και πέφτει σπάει σα γυαλί.... Σοβαρεύω. Και πάμε πάλι απ’την αρχή... Και πάμε πάλι απ ́την αρχή...
249
Magnum Opus
U
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο Θεός έχει θυμώσει. Απροσεξία, ασυδοσία, μια διαρκής απελπισία. Η ματιά μου έχει νεκρώσει. Καμμένα θαύματα. Πλημμυρισμένα οράματα. Στέκομαι ανίκανος. Πνιγμένα κλάματα. Και μη ρωτήσεις ποιος Θεός, ποιός άνθρωπος, πού άνθρωπος... Μη βλαστημήσεις! Κανένα όνομα. Σπάει και καίει ο καιρός μας ο κακός, αυτόνομα. Ο Θεός έχει θυμώσει. Αριστουργήματα, παραδεισένια καταλύματα. Παραδίνομαι στην πτώση. Παραστρατήματα. Πάρα πολλά ζητήματα, έχουν βαλτώσει. Τί θα μας σώσει; Και μη ρωτήσεις ποιος Θεός, ποιός άνθρωπος, πού άνθρωπος... Μη βλαστημήσεις! Κανένα όνομα. Σπάει και καίει ο καιρός μας ο κακός, αυτόνομα.
250
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Για να δουλέψεις εδώ... θέλω ζωντάνια. Θέλω δροσιά και υπερηφάνια. Να είσαι γερός κι ονειροπόλος. Να έχεις πλάνο! Διαφορετικά, δε σε προσλαμβάνω. Για να στεριώσεις εδώ... Θέλω ηρεμία. Απαλό θρόισμα σε αρμονία. Με τιτιβίσματα να ειδοποιείς. Και χωρίς βύσματα να γειωθείς. Να σε πληρώνω, και να παράγεις οξυγόνο. Για να αντέξεις εδώ, να μη χαθείς... Πρέπει να θες και να μπορείς Με σεβασμό να αναπτυχθείς. Εδώ είναι ζούγκλα περιωπής. Νόμος και τάξη. Γιατί αλλιώς, θα σε κατασπαράξει. Τι με κοιτάς σα χάνος; Ψαράκι έξω απ’ το νερό, σ’ αρχαία κωμωδία; Τι νόμιζες; Εδώ καλέ μου Έλληνα, είναι Σουηδία. Θα σε ειδοποιήσουμε!
251
Magnum Opus ΜΕ ΑΓΑΠΑ Λυπάμαι τα λουλούδια τα κομμένα... Τέτοιο δώρο, να με συγχωρείς, δε θα λάβεις από εμένα. Αλλεργία στα τετριμμένα. Προτιμώ τα ριζωμένα. Θα πεις στερούμαι από ρομαντισμό... Ίσως σκεφτείς, συχνά πυκνά, κι ότι δε σ’ αγαπώ. Όχι δεν είν’ αυτό. Σου φτιάχνω κήπο εγώ. Για φράχτη φύτεψα τριανταφυλλιά... Ποιος θα τολμήσει να περάσει; Είναι τ ́αγκάθια μυτερά. Ζαλίζει η μυρωδιά.. Θολώνει η ομορφιά. Στον τοίχο απλώνονται τα γιασεμιά... Μου είπαν δε νυχνώνουν. Έτσι θα μένουν φωτεινά. Σκοτάδια να σκοτώνουν. Αισθήματα να ζώνουν. Στο κέντρο στέκει ένα γλυπτό... Με πάθος σμιλεμένο. Είναι ο ́Έρωτας από χαλκό. Με βλέμμα λυτρωμένο. Και τόξο ακουμπισμένο. Τέλος εκεί σε μια γωνιά... Στρωμένες μαργαρίτες. Όλες με πέταλα εννιά. Όποια κι αν κόψεις στα κρυφά, να σου απαντάει σταθερά:
-
252
Με αγαπά…
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
253
Magnum Opus
U
Αθηνά Σαρλάνη ΑΓΑΠΗ Ψάχνοντας την αληθινή αγάπη, Χάνουμε την πραγματική ουσία της ζωής Η αγάπη είναι μια ουτοπία, μια ψευδαίσθηση, Μια απάτη για τους ανθρώπους, που θέλουν Να πιστεύουν σε κάτι, να νιώθουν δυνατοί
254
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΒΡΟΧΗ Ξαφνικά η βροχή έγινε μπόρα Αστραπές ξεσπούν Οι άγνωστοι μενουν Κρατώντας την ομπρέλα να μη βραχούν. Ο ουρανός έσκισε στα δύο. Πέφτει κεραυνός Στέκονται πλάι, δεν μιλάνε Το φανάρι άναψε Προχωράνε σαν δυό ξένοι. Η αυλαία πέφτει Η μοίρα τελικά τους χώρισε
255
Magnum Opus ΕΠΟΧΕΣ Νυχτώνει, ξημερώνει Ο χρόνος περνάει Ο καιρός φεύγει. Όλα αλλάζουν. Φεύγουν τα χρόνια σαν τις εποχές Κάθε εποχή μια σημασία, Μα η αγαπημένη μου η μοναξιά Σαν τα κίτρινα φύλλα Του φθινοπώρου όπου πετούν μαραμένα Την άνοιξη να ανθίσουν πάλι
256
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΘΛΙΨΗ Η μοναξιά είναι κάτι σαν τη θλίψη Αφήνει απώλειες που πονάνε Φεύγουν άνθρωποι που ίσως δεν άξιζαν Οι άνθρωποι διαλέγουν την μοναξιά Γιατί νιώθουν δυνατοί έχοντας τον ευατό τους Η μοναξιά σου χτυπάει την πόρτα Όταν έχεις νιώσει το κενό
257
Magnum Opus Ο ΧΡΟΝΟΣ Μόνο ο χρόνος Ξέρει πότε να χωρίζουν δυο ξένοι. Μόνο η μοίρα καθορίζει την πορεία. Άνθρωποι σαν πιόνια κινούνται, Έρχονται, φεύγουν, κάποιοι μένουν. Αυτοί που μένουν αξίζουν. Κάθε γνωριμία δεν γίνεται τυχαία. Κάθε φιλί Κάθε αγκαλιά Ο χρόνος θα δείξει αν θα αντέξουν
258
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
259
Magnum Opus Χριστίνα Λάιου Χαϊκού Οι σκέψεις λευκές στη θύελλα του νου μου τρελό ταξίδι. Στιγμή μυστική αισθήσεων μαγεία μυσταγωγία. Κρυφός στεναγμός ανεπαίσθητος, μικρός πλανάται πικρός. Νιώσε, άκου, δες ψίθυρος της αλήθειας μετά τη σιωπή. Τα άστρα κοιτώ γιατί με βασανίζουν κρυφά οι σκιές.
260
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
261
Magnum Opus Ειρήνη Βενικουά Έργο 1 ο : Μαμά,σ’αγαπώ Λουλούδια σου στρώνουν για να περάσεις Και αγγελούδια σου τραγουδούν Έφυγες γρήγορα πριν καν γεράσεις, θα σε γνωρίσουν όσοι σε δουν. Μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου κάπου εκεί μέσα κρύβεσαι εσύ όμως το γέλιο σου και ο εαυτός σου μέσα στις κόρες σου πάντα θα ζεί. Μέρες θα έρθουν χωρίς εσένα Και θα είναι δύσκολες για όλους εδώ Αλλά μια μέρα θα συναντηθούμε Θα ξαναπούμε Μαμά σ’αγαπώ.
262
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Έργο 2 ο : Καλή μου μητέρα Στον κόσμο μας φέρνεις ξυπνώντας μια μέρα Και όλοι αμέσως σε λένε μητέρα Περνάς τόσους πόνους, ξενύχτια και τρέχεις Γιατί η δουλειά σου είναι να μας προσέχεις. Συχνά δε σου δίνουν αυτά που σου αξίζουν Και οι μέρες καυγάδες και κόντρες γεμίζουν. Στα βαθύ της σκέψης σου,στο υποσυνείδητο σου δεύτερος έρχεται πάντα ο εαυτός σου. Γεμίζεις αγάπη τα άδεια κορμιά μας Και μια μέρα χάνεσαι,δεν είσαι δικιά μας. Ετούτη τη μέρα ακόμα θυμάμαι Και εσένα θα σκέφτομαι όπου και να 'μια. Γιατί σε είχα μια και δεν το εκτιμούσα Ατελείωτο χρόνο ανούσια σκορπούσα Θα έχουμε χρόνο και πάλι μια μέρα Θα ξαναβρεθούμε καλή μου μητέρα.
263
Magnum Opus
U
ΕΥΑ ΒΟΥΣΤΡΟΥ Θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου Με τρόπους που δεν έχεις δοκιμάσει, ακόμα. Θέλω να κρυφτώ στο σπίτι σου Για να με βρεις. Θέλω να σε φιλήσω, επιτέλους Για να νιώσω όπως παλιά. Θέλω να σου λέω ψέματα Και να με συγχωρείς. Μα όταν σε κοιτάω στα μάτια Να με πιστεύεις . Θέλω να είμαι ο υπερβολικός εαυτός μου Αλλά να μην με παρεξηγείς . Θέλω να με λατρέψεις Όπως θα σε λατρέψω και εγώ. Θέλω να με αισθάνεσαι Όταν σου μιλάω άσχημα Και να με φιλάς στο μέτωπο Όταν σου φέρομαι όμορφα. Θέλω να με αγκαλιάζεις Όταν σπαράζω για ώρες, δίχως λόγο. Και τελικά, δεν θέλω εσένα. Θέλω έναν δεύτερο εαυτό.
264
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
265
Magnum Opus
U
W r i t e
Πάστρας Διονύσιος ΡΟΞΑΣ ΤΟΠΟΣ Της πέτρας και της αρμύρας σύμπλεγμα Ρόξα της υπέροχης μοναξιάς της απεραντοσύνης του παράδεισου στα ουράνια η ψυχή μονομιάς. Γη του ανέμου και της φουρτούνας σκαλοπάτι υπερκόσμιας επικοινωνίας Ρόξα της ακατόρθωτης απεικόνισης ενσαρκώνεις τον καυμό της φαντασίας. Του γκρίζου και του θαλασσί Ρόξα βίγλα πελώρια σαν γίγαντας σημείο της φύσης πρωτόγνωρο του πλάστη θέα στον ορίζοντα. Στις αρχαίες ξερολιθιές σου να ξαποστάσω το κορμί να εξαγνίσω στα λαγούμια σου στη μυρωδιά της θρούμπης να μεθύσω την Ιόνιο αύρα ως χάδι..ω Ρόξα τα καλούδια σου..!!
266
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΟΝΕΙΡΩΞΗ Να΄σαι εδώ,πάντα εδώ στην οσμή του σαντάλου να ζω τ΄΄ ουρανίσκου μπαχάρι καυτό των χειλιών το υγρό το ζεστό μυρωδιά της βανίλιας να οσμώ. Να΄σαι εδώ,ανελέητα σε αποζητώ σαν χαμένος στο ύπέργειον φως μες την δίνη πόθων γλυκών με λαχτάρα ονειρώξεων κρυφών και στη θλίψη χαμένων καιρών. Να΄σαι εδώ,με λαγνεία στον νου σε κρατώ μες στην κάπνα τσιγάρων θρηνώ του γαρύφαλου ψήγμα ποθώ την μυστήρια σου αύρα ζητώ για να ζω..να΄σαι εδώ πάντα εδώ...!
267
Magnum Opus ΑΓΓΙΓΜΑ Να μου μιλάς καρδούλα μου να μου κρατάς το χέρι μελτέμι καλοκαιρινό του έρωτα αγέρι. Να μ’αγαπάς καρδούλα μου την άχνα σου να νιώθω ζωή από σένα να ρουφώ να υψώνομαι σαν πόθος. Ήταν η άνοιξη ψυχρή το καλοκαίρι γκρίζο σαν απ’αγάπη είμαι κενός αδύναμος λυγίζω. Στη χούφτα μου επτασφράγιστη σε κλίνω ονειρεμένη καυμέ της πίκρας μου γλυκέ για πάντα φυλαγμένη.
268
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΛΑΧΕΣΙΣ Κωσταντινάτα στο προσκέφαλό μου ένα ζευγάρι μάρκες,φυλαχτά, η Λάχεσις με προίκισε στη γέννα, κάποτε να ποντάρω για καλοτυχιά. Και μου ψυθήρισε ..δικά σου είναι αν θέλεις παίξτα στον τροχό μη μου ζητήσεις πιότερη βοήθεια στο γύρισμά του αν ξεμείνεις στο κενό. Την λογική που φέρεις σαν την μαστορέψεις ψυχρό συναίσθημα αν κουβανείς πέτα τα κέρματα βαθιά μες’στον Καιάδα δικαιωμένος πια δε θα τα χρειαστείς. Αυτά μου είπε η Θεά,ψηλά εχάθη ήξερε όμως,θα αποφύγω τον χρησμό ρισκάροντας πάντα στην τύχη, δυο δοκιμές Ολύμπιοι ..τι κινισμός;; Μηδενικά μου δέσανε τα χέρια σαν χειροπέδες που φοράνε στους τρελούς κυκλοθυμία μαραζώνει το μυαλό μου.. Ω..Λάχεσις ας έμενες ..στους ουρανούς.
269
Magnum Opus
U
Χάρης Δ. Ραϊτσίνης Η άνοιξη της Ε. Πως μοιάζεις του καλοκαιριού, ανέφερε μια μέρα. Ωστόσο κάνει λάθος, γιατί ‘ναι άβολη εποχή. Ιδίως όταν καίει, σαν μοχθεί, εξουθενώνει. Φέρνει ξανά ρηχές, νωθρότατες, στιγμές. Μοιάζεις της άνοιξης εσύ: μια υπέροχη υπόσχεση, ένα θέσφατο, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Εσύ ‘σαι ένα μέλλον, πρωθύστερο, πυκνό. Μια κόρη που ταιριάζει στη μάνα της σποράς. Η άνοιξη είναι μούσα, σωστή, λογική. Κάθε στερνό πρωί γιορτάζει η φύση. Συχνά φορά γλυκά τον ήχο του ανέμου. Ξανά κρατά σφιχτά πολύχρωμο το φως. Μα φυσικά∙ δεν κάνω λάθος. Σ΄αναγνωρίζω∙ είσαι μια άνοιξη εσύ.
270
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
271
Magnum Opus Έυα Μαζοκοπάκη ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΡΣΗΣ Φωτεινές εκρήξεις παθών. Άχρωμες απολήξεις ελπίδων. Διάφανες προτιμήσεις σκοπών. Αδιαφανείς αντιλήψεις μέσων. Συμμετρικές μελέτες αξιών. Ασύμμετρες αποδείξεις διαθέσεων. Κραυγαλέες εντάσεις φράσεων. Άηχοι ψίθυροι συμπερασμάτων. Ζωηρές εικόνες επιθυμιών. Οκνηρές ταυτοποιήσεις αδιεξόδων. Ετοιμόλογες απαντήσεις ορισμών. Ανέτοιμες διευκρινήσεις πράξεων. Ιδιοφυείς παραστάσεις υποκρισίας. Αδέξιες καταθέσεις ευθυκρισίας. Καταφανείς ενδείξεις ψέματος. Αφανείς αποδείξεις αλήθειας. Εύπεπτες πλάστιγγες δεδομένων. Δύσπεπτες σήραγγες ζητουμένων. Εύηχες θλάσεις υποκειμενισμού. Άηχες διαθλάσεις αντικειμενικού. Ρητές προδιαγραφές ευδαιμονισμού. Άρρητες υπογραφές δυσλειτουργιών. Σύνθετες ερμηνείες προδιαγραφών. Αντίθετες κατακτήσεις αρχών. Θέση στην εμμονή της άρνησης. Άρση στην παραμονή της κατάθεσης. Κατάφαση στο ενδεδειγμένο αθέμιτο. Αντίφαση στο αποδεδειγμένο θεμιτό. Στο βωμό των αντιθέσεων η ανυποψία των σκέψεων. Στη παλαίστρα των συνθέσεων η καχυποψία των λέξεων.
272
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΜΗ ΜΕ ΠΡΟΚΑΛΕΙΣ Αγναντεύω το ξέφωτο, όσο έχει απομείνει. Μου άφησες μια χαραμάδα εισπνοής. Την εκμεταλλεύομαι χρηστικά. Λιγοστό φως, ελάχιστος αέρας,μυωπικό τοπίο. Μα τουλάχιστον μια τρύπα ανάσας. Από τούτη την ανάσα οξυγονώνομαι. Έχεις τη πρόθεση να την καλύψεις. Μη με προκαλείς. Αγναντεύω τη θάλασσα, όση δεν με έχει ρουφήξει. Μου άφησες μια στιγμή πάνω στο κύμα. Την απολαμβάνω μυριστικά. Λιγοστή αύρα, ελάχιστη θέα, μυωπική δροσιά. Μα τουλάχιστον μια θέση στο όνειρο. Από τούτο το όνειρο χρωματίζομαι. Έχεις τη διάθεση να τη σβήσεις. Μη με προκαλείς. Αγναντεύω την ελευθερία, όση δε μου έχει κατασχεθεί. Μου παραχώρησες ένα λεπτό στην αθανασία. Τη γεύομαι αισθαντικά. Λιγοστό συμπλήρωμα, ελάχιστη απόλαυση, μυωπικό φάρμακο. Μα τουλάχιστον μια εισπνοή στο άπειρο. Από τούτο το άπειρο υφαίνομαι. Μη με προκαλείς. Αγναντεύω τον έρωτα, όσο μου έχει υπογραφεί. Μου πρόσφερες μία σταγόνα στην ευτυχία. Την καταπίνω λικνιστικά. Λιγοστή δροσιά, ελάχιστο ίαμα, μυωπική συντροφιά. Μα τουλάχιστον ένα άρωμα στη ζωή. Από τούτο το άρωμα ταυτοποιούμαι. Μη με προκαλείς. Αγναντεύω τη ψυχή μου,όση δεν έχει διαλυθεί. Μου χάραξες μια διέξοδο στην ανάμνηση. Τη βαδίζω αδιαμαρτύρητα. Λιγοστός χώρος, ελάχιστος αέρας, μυωπικός ρυθμός. Μα τουλάχιστον ένα μονοπάτι ζωής. Από τούτο το μονοπάτι σκαρφαλώνω. Μη με προκαλείς. Μη με προκαλείς Η αγάπη μου από τα λάθη σου σφάζεται ως άλλη Ιφιγένεια ,στο βωμό κι εκλιπαρεί άνεμο ευνοϊκό για να κουρσέψει τη Τροία. Μα δεν έμαθα το Δούρειο ίππο να προσκαλώ , δε γεννήθηκα Οδυσσέας για να σε ξεγελώ. Ένας κοινός θνητός χωρίς περγαμηνές που ψιθυρίζει μονάχα πως σε μια άλωση πόθων η αξιοπρέπεια της ψυχής δε ..θυσιάζεται. Μη με προκαλείς.
273
Magnum Opus
U
W r i t e
“ΞΕΦΩΤΟ ΑΦΩΤΟ” Στο σκοτεινό των πόθων δεν ξεπροβάλλει η Άνοιξη των σκέψεων. Ο χειμώνας των παθών σκορπίζει χιόνι και ρημάζει τα λουλούδια. Ακόμα και οι αμυγδαλιές θυμώνουν με τούτο το αδιάκοπο χιόνι. Αρνούνται τη μοσχοβολιά τους στο αδιέξοδο. Το αδιέξοδο δεν χαράζει δρόμους. Βγάζει μπροστά το άλφα της στέρησης. Και τούτη η στέρηση σου αφαιρεί δικαιώματα. Με άλφα στερητικό η ελπίδα στα ποτισμένα από λάσπη χαντάκια. Με άλφα στερητικό το άρωμα σε νοτισμένα με δυσωδία βαλτόνερα. Με άλφα στερητικό το χρώμα σε πληγωμένα από βράχια μονοπάτια. Με άλφα στερητικό η δροσιά σε στοιχειωμένα από κάπνα σπήλαια. Με άλφα στερητικό ο αντίλαλος σε κλειδωμένα από εμπάθειες στόματα. Με άλφα στερητικό το τοπίο στης ψυχής την αφώτιστη εικόνα. Με άλφα στερητικό το ξέφωτο. Το ξέφωτο ανθίζει την Άνοιξη. Στο σκοτεινό των πόθων δεν ξεπροβάλλει η Άνοιξη. Κι άλλαξε όνομα το ξέφωτο. Βαπτίστηκε Άφωτο.
274
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
ΓΑΛΑΖΙΑ ΟΝΕΙΡΑ Γεννημένος δίπλα στο πέλαγος. Τί να φοβηθώ; Έχω μάθει να υπολογίζω φουρτούνες. Γεννημένος κάτω από τον ουρανό. Τί να φοβηθώ; Έχω μάθει να ζωγραφίζω θαύματα. Γεννημένος μέσα στη θάλασσα. Τί να φοβηθώ; Έχω μάθει να κολυμπώ σε βαθιά συναισθήματα. Γεννημένος στη θέα του γαλάζιου. Τί να φοβηθώ; Έχω μάθει να πιστεύω στα όνειρα.
275
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Γεώργιος Παπακωνσταντίνου
ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ
Ανδρομέδα πες μου αλήθεια τι κρύβεται πίσω απ’ τα όνειρα; Είναι η σκόνη που αφήνουν μαγική ή μήπως καίγεται στο χρόνο; Και οι κομήτες του μυαλού που τόσο γρήγορα κινούνται είναι στ’ αλήθεια φωτεινοί ή κάθε τόσο βρέχει η σκέψη φαντασία; Mίλησέ μου Ανδρομέδα για τα όνειρα που σε θυμίζουν τόσο καθαρά και πείσε με πως δεν θα καταλήξουνε διάττοντες αστέρες..
276
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com ΑΟΡΑΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
Βαθειά νοήματα και υψηλές φιλοσοφίες Άλυτες εξισώσεις και χρόνια προβλήματα κατακλύζουν τη σκέψη μας κι εμείς σαν άλλοι Δαρβίνοι κοπιάζουμε να λύσουμε το αίνιγμα της ύπαρξης Κοπιάζουμε τόσο πολύ, που στο τέλος της μέρας εξαντλημένοι και σκυθρωποί μετά τη προσπάθεια, νιώθουμε τεράστια ικανοποίηση Όχι γιατί λύσαμε το πρόβλημα, αλλά διότι γι’ ακόμη μια φορά πείσαμε τους εαυτούς μας ότι η λύση δεν υπάρχει..
277
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ Σε αγαπώ στ’ αλήθεια μικρέ μου δαίμονα έτσι όπως ξεπροβάλλεις απρόσκλητος απ’ της στιγμής τα αιώνια
Και στέκομαι αμέτοχος στου λόγου σου τη μέση και στης τροχιάς σου την τριχιά, γυρεύω ν’ ανέβω καθώς από τ’ άλλοτε με είχες κακομάθει Όπως ο μάγος που γελά σε βάρος ανυπόπτων με κάνεις θέαμα μικρό προς χάρη του υπόπτου..
278
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Φως της ημέρας συλλέκτης παραμένω αισθητήριος των ματιών που με διαπερνούν Υπομένω σιωπηλά τον ζυγό της αμετροέπειας Τι περιμένω; Ίσως το θρόισμα των φύλλων να γίνει ανυπόφορο καθώς τα άτομα θα υποκύπτουν στη χάση σου Κι εμένα στη μέση πεισματικά να εκδικούμαι τη μάταιη συναναστροφή
279
Magnum Opus
U
W r i t e
Δασκαλάκη Ειρήνη Μια νύχτα στη Γη. Ουρανός από πάνω μας. Αστέρια. Τα τελευταία τριζόνια πλαισιώνουν με την μελωδία τους τα γέλια μας. Τις συζητήσεις μας. Το λευκό κρασί δροσίζει την δίψα μας για απαντήσεις. Το κύμα και ο ήχος του παίρνουν μακριά τις ερωτήσεις μας. Το αεράκι ταξιδεύει τα βλέμματα μας. Τα μπλέκει μεταξύ τους. Είναι σωστό? Είναι αλήθεια? Ένα νότιο νησί γίνεται μάρτυρας της πιο αληθινής ιστορίας. Άλλωστε αυτό δεν είναι ευτυχία? Μια μικρή, τόση δα στιγμή. Που καρδιοχτυπάς, που γελάς, που κλαις. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Της αλμυρής άμμου. Της γόνιμης Γης. Όταν η φύση ξυπνάει και ο άνθρωπος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κουρνιάσει στην αγκαλιά της. Σαν μικρό παιδί. Προστατευμένος από θεούς και δαίμονες.
280
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Λευκό χαρτί. Χρόνια περάσανε που δεν έγραψα. Το χέρι απόψε πάλι μόνο του χορεύει. Οι σκέψεις φεύγουν, να αγκαλιάσουν το χαρτί. Κάτι καινούριο ήρθε και ξύπνησε την έμπνευση. Κάτι φρέσκο, δροσερό, μυρωδάτο. Κάτι που όταν έρθει και σε βρει δεν το διώχνεις. Μόνο το καλείς να κάτσει κι' άλλο. Λίγο παραπάνω. Και αν είσαι τυχερός και έρθει. Και αν είσαι τυχερός και κάτσει. Εύχεσαι να μην φύγει ποτέ. Γιατί μαζί θα πάρει και την έμπνευση. Και χωρίς αυτό το χέρι θα μείνει βουβό και το χαρτί λευκό.
281
Magnum Opus Η γιορτή που δεν έγινε. Και ας μείνει αυτό το όνειρο ανεκπλήρωτο. Και ας μείνουνε τα σχέδια στα χαρτιά. Και ας μείνουν τα ποτήρια άθικτα. Και ας μείνει η μπάντα να μαζεύει. Και ας μείνουν οι καλεσμένοι σπίτια τους. Και ας μείνουμε αγάπη μου ελεύθεροι. Ας μείνουμε ερωτευμένοι.
282
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Χωρίς έγκριση. Αστεία που είναι η ζωή. Μια στιγμή φτάνει για ν'αλλαξεις. Μια στιγμή αρκεί για να ξεχάσεις. Σβήνουν στιγμές, φιλιά, αγκαλιές, αγάπες, πληγές. Αλλάζεις μνήμη και ταυτότητα. Χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Χωρίς να πάρεις έγκριση. Μα δεν χρειάζεται κιόλας. Κανείς δεν ζήτησε έγκριση πριν κάνει την πιο μεγάλη τρέλα. Και σε κανέναν ποτέ δεν δόθηκε.
283
Magnum Opus
U
W r i t e
Τολμάμε. Εκείνο το βράδυ με ψάχνανε τα μάτια σου. Μα δεν τόλμησες να με κοιτάξεις. Τα κορμιά μας βρέθηκαν δίπλα δίπλα μα δεν τόλμησες να με αγγίξεις. Οι λέξεις μόνο ήρθαν. Το μόνο σου όπλο για να με ξεκλειδώσεις. Με ένα παιχνίδισμα του χρόνου βρεθήκαμε στον αποχαιρετισμό. Και μια στιγμή πριν με χάσεις για πάντα τόλμησες. Τόλμησες και από τότε τολμάω και εγώ μαζί σου. Και κάθε βράδυ νομίζω πως είναι αποχαιρετισμός. Και κάθε πρωί πάλι τολμάμε.
284
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
285
Magnum Opus Βαρβάρα Γκότση Αναζήτηση Κάθε μέρα που ξυπνάω ευχαριστώ τον Θεό που υπάρχω και ζω Δίχως να ξέρω αν θα γελάσω ή αν θα πληγωθώ Κάθε μέρα διαπερνάνε το μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις ψάχνοντας το νόημα της ζωής Μα κάθε φορά που νομίζω ότι το βρήκα χάνομαι ξανά και αντιλαμβάνομαι πως η αναζήτηση ήταν μάταια
286
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ανακάλυψη Μια μεγάλη αγκαλιά με αγάπη τυλιγμένη ένα βλέμμα καθαρό που μένει πάντοτε αγνό γέλιο ευτυχία και χαρά είναι τα συστατικά που ανοίγουν την πόρτα της ψυχής αυτό είναι το νόημα της ζωής
287
Magnum Opus Φίλη μου Με το βλέμμα μου καθηλωμένο στο δικό σου προσπαθώ να κρατηθώ να μην πέσω στο κενό εγώ ο βράχος ταρακουνήθηκα και μετακινήθηκα σκάλωσα όμως σ’ αυτή την υπέροχη σιωπή που μοιραζόμαστε μαζί απλώνοντας ένα δίχτυ προστασίας αγκαλιάζοντας την καρδιά μου γλυκά με κράτησες σφιχτά απ’ το χέρι και προσγειώθηκα ομαλά Με το βλέμμα μου καθηλωμένο στο δικό σου προσπαθώ να κρατηθώ για να μην χαθώ στο χάος των σκέψεων μου εκεί που το μυαλό δεν συλλαμβάνει το κενό κράτα με ψυχή μου όσο πιο δυνατά μπορείς και μη με αφήσεις ποτέ σου γιατί από σένα αντλώ την δύναμή μου κι από την πίστη μου στο Θεό
288
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Ψυχές Δύο αδελφές ψυχές δεν συναντιούνται τυχαία έχουν ήδη βρεθεί πριν γνωριστούν στη γη έτσι και οι δικές μας είχαν δώσει ραντεβού πως θα ξαναβρεθούν αλλού δώσανε υπόσχεση πως αν τα καταφέρουν θα μείνουν για πάντα μαζί να είναι η μία για την άλλη το χάραμα και η αυγή
289
Magnum Opus Το μονοπάτι Στον λαβύρινθο της ζωής που θα διαβείς υπάρχουν πολλά μονοπάτια που σε βγάζουν απ’ το δρόμο όμως με θάρρος και πίστη στο Θεό θα βρεις το ένα και μοναδικό που σε οδηγεί στην έξοδο όχι δεν είναι εκείνο το λαμπερό με ροδοπέταλα στρωμένο το μονοπάτι το σωστό είναι ανώμαλο με αγκάθια στολισμένο μα αξίζει τον κόπο να το περάσεις διότι μόνο έτσι θα μάθεις τι αξίζει μια ζωή
290
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
291
Magnum Opus
U
Ιωάννης Λαδάκης Έργο πρώτο – Της Κατερίνας Τι υπέροχο το δάκρυ που κυλά Έρωτα πηχτή και σίγουρη σφραγίδα Για τα μάτια σου να λιώνω σιωπηλά Να βαλτώνω σε παράταιρη ελπίδα. Πόσο όμορφη η νύχτα η κενή Μ’ όνειρα και όρκους ξένους φορτισμένη Κι αν τα μάτια μου βουρκώνουν – στο ‘χω πει Φόρος της καρδιάς και του έρωτα απομένει. Πώς ν’ αφήσω τόσο αφάνταστη βραδιά Θα γεμίσω όλο τον χώρο με εσένα Θα χορεύω σαν τρελός στη σιγαλιά Κι ας με ξέχασες με δισταγμό κανένα. Τι αδιάκοπες οι ώρες οι ακριβές Μαρτυρούν κάθε παράπονο κρυμμένο Να, στο δάκρυ κρύβω άδειες προσμονές Σαν τη σκέψη σου τα βράδια αγναντεύω. Πώς ν’ αδειάσω της ψυχής μου τα ζουμιά Να ‘σκιζα το στήθος, να ελευθερωνόμουν Μα και πάλι η καρδιά θα λαχταρά Μες στης νιότης δάκρυ να εγκλωβιζόμουν.
292
W r i t e
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Έργο δεύτερο – Δίχως παρόν Πεισμώνω με του ήλιου το φως Μακριά που φέγγει, απέραντο Άτεγκτο και καθαρό Μα όταν ζυγώνω πάντα Πώς, με τα ίδια μάτια Να το κλείσω μέσα μου; Γιατί να φοβάσαι Ώρες που λείπει η χαρά Ώρες που κλαίει η μιλιά Ώρες που σ’ αγαπώ σου λέει. Γιατί να φοβάσαι Αφού στη σκιά σου έχω λουστεί. Κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι πώς Μέσα στο φως των δυο ματιών σου Να λυτρωθώ. Που να ‘σαι, καημέ μου; Σ’ ένα δάσος από βρεγμένα νούφαρα σ’ άφησα Μα δεν γύρισα, θυμάσαι; Να σ’ αγκαλιάσω. Που να ‘σαι, φωλιά μου; Πριν ώρες ο ουρανός κοκκίνισε με το αίμα σου Κι εγώ απλώς παρατηρούσα Αλλάζοντας κανάλι εκφοράς. Που να ‘σαι, κόσμε μου; Γιατί ξανά να πρέπει να αποκρύψω Τον απέραντο έρωτα που τρέφω Για τις ρίζες σου. Που να ‘σαι, φωνή μου; Τρύπωσες σε τηλεβόες κι αδυνατείς Σαν αλλάξει η μέρα Το πείσμα σου να ξαναβρείς. Που να ‘σαι, ποίημα μου; Φτενό κι αν είσαι Εμφανίσου μπροστά μου Κι εγώ θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο.
293
Magnum Opus
U
W r i t e
Έργο τρίτο – Πρελούδιο της νύχτας Η νύχτα ρίχτηκε πλατιά Στα πόδια της αγάπης μου… Φίλησε τα όνειρα της Προσμονή ατέλειωτη! Ποτέ μην φυγαδευτούν Στο άπειρο Κάλλος σου… Η νύχτα σήμερα κοιμήθηκε αγκαλιά Με μια εικόνα της αγάπης μου… Πολύ γρήγορα δεν φεύγει Η βιάση της ώρας, το κατώφλι της ζωής; Πολύ γρήγορα δεν φεύγει Ο έρωτας μου, μισεύει σε ανατέλλοντα σύννεφα; Η νύχτα χύνεται όλη Με τα ερωτικά ζουμιά της Στα χείλη της αγάπης μου… Έλλειψη ζωγραφίζεται στους τοίχους Κομμένες ώρες αφισοκολλημένες σε στεγνά ψηφία Κομμάτια ριμάτων αιωρούνται Ανάμεσα τους, να, Διαφαίνεται καθαρά Μια όψη της φωνής σου… Η νύχτα έσβησε τα φώτα Κι έμειναν να λαμποκοπούν στην πλάση Τα μάτια της αγάπης μου… Μ’ αγαπάς; Ρωτά το τέλος, πριν την αρχή γευτεί… Μ’ αγαπάς; Ρωτά η φλόγα που τρέμει τον αφρό της λήθης… Μ’ αγαπάς; Ρωτά το δάκρυ που ρέει και σβήνει τον πόθο των λουλουδιών… Μ’ αγαπάς; Ρωτά η στιγμή του εναγκαλισμού με το όνειρο… Μ’ αγαπάς; Ρωτά κάθε γλυκιά ματιά, κάθε αγαπημένο βλέμμα… Μ’ αγαπάς; Ρωτά σύσσωμη η ύπαρξη μου… Η νύχτα ξύπνησε νωρίς…
294
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
Έργο τέταρτο – Η έκκληση Μου ζήτησαν να φύγω. Θα κάτσω. Η ιστορία μου είναι μια ψευτιά. Η ιστορία σας μια πλάνη. Να δούμε στο τέλος ποια απάτη Θα φανεί πιο πραγματική. Ουράνιο πέρασμα, πτηνά σαρώνουν τα θλιμμένα σπίτια. Αντίο. Είπα να πω στη φυλακή μου. Αγνόησα τα περιττώματα στους τοίχους Ζωγράφισα τον δρόμο που θ’ ακολουθήσω Μα, μια βροχή ασβέστη Με καθήλωσε ως άγαλμα Τρανό παρατηρητή κι αδιάφορο πρόσωπο. Χαιρετώ με σέβας την ιστορία σας. Πιστεύω εις μιαν αλλόκοτη μέρα Που θ’ ανατρέψει την κωλοκαθημερινότητα μας. Περνοδιαβαίνω από αγρούς που κρύβουν άγρια ζώα Εκεί, στους κήπους που μόνο ζωντανή αγριάδα φυτρώνει Εκεί, που εξιστορείται ξανά και ξανά η δημιουργία πάνω στη ξέρα Τη φωτεινή αλήθεια της ανεξαρτησίας Κι άλλων τέτοιων περιττών στον κόσμο μας. Περνοδιαβαίνω από αγρούς που ηλεκτρίζονται Φωτισμένα σαλεύουν τα τελετουργικά Αναμένω μια φώτιση Κι ένα παραμύθι. Μου ζήτησαν να μείνω. Θα φύγω. Μιλώ μόνος μου με το φεγγάρι. Τελικά, δεν ακούγομαι, παρά μόνο τοποθετούμε σαν διακοπτόμενη απόχρωση Σε κάποιο μακρινό κτήριο, κλεισμένο από τους τόπους του πολέμου Πυρακτωμένο, ροζάτο Σαν το ροδαλό αιδοίο της παρθένας. Μιλώ μόνος μου και αποκτώ αξία Ως μηδενικό κι ως τίποτα. Μα αυτό καμία σημασία δεν έχει. Λέω: Ας φύγει η ζωή Μόνο κάτι να μείνει, παρακαταθήκη για τους λίγους Παρακαταθήκη για τους πολύ λίγους. Μου ζήτησαν να σταματήσω. Τους είπα: τώρα είναι αργά.
295
Magnum Opus
U
W r i t e
Έργο πέμπτο – Στρατηγική κραυγή Φίλε Φίλε Που είσαι και που πας; Γη μου, γη Ποιανού η τρελή επιμονή Του αποχωρισμού μας είναι η απόφαση; Ανησυχώντας για τα τόσα προβλήματα μιας στραβοχυμένης μηχανής Μιας μηχανής ιδιοτέλειας. Ένα ζουμί χύνεται από κάθε τρύπα του προσώπου Πολτός, σκέτο μίγμα που σιχαίνεσαι να καείς στη τοξικότητα του Μιας ανεκπλήρωτης υπόσχεσης η θύμηση Μιας τρομερής στρατηγικής το αποτέλεσμα. Πολτός χύνεται από κάθε τρύπα, από το δέρμα και τη καρδιά Μοιάζει μελάνι που γράφει μια τοπική ιστορία, ποτέ ειπωμένη, αλλά ξαναγραμμένη Μοιάζει μελάνι διάφορο του αίματος. Γιατί, το αίμα τόσο σημαντικό για τη στιγμή της σημαντικότητας Αυτής που καλεί ο τρανός ιστορία; Δεν υπάρχουν τοίχοι Δεν υπάρχουν κολώνες Σώματα να στηριχτούν, τη γης το σπέρμα να αρμέξουν Τα πατώματα τρίζουν Τα πόδια σείονται μες τη σιωπή των αρμάτων Που να βρεις το δίκιο σου, λαέ μου; Χαμένος πας Είν’ ο πόλεμος συμφέρον Κι εσύ σε χάρτες γεωπολιτικούς είσαι ένας λεκές… Ποτέ, ποτέ το δίκιο δεν θα γεννηθεί Στα καμένα απομεινάρια πολτοποιημένων συνειδήσεων. Η ενοχή πικρά βαραίνει τους ουρανούς Γη και πατρίδα μου κλειστή Από την ομολογία μου δεν γλιτώνω… Τα σύνορα αρπάξανε λοστούς Ανθρώπους χτυπούν, τους σπρώχνουν βίαια στα κελιά τους Αδεία μηδενική, μηδενικοί πυρροί ανάβουν Αν όχι τίποτα άλλο, προστατεύουμε έντρομοι τα σαχλά μας τραγουδάκια Κάθε ψεύτικη εξομολόγηση μας. Αληθινά αμαρτωλοί όλοι Ως αναμάρτητοι…
296
iTravelPoetry.com
Magnum Opus
U
W r i t e
iTravelPoetry.com
297
Magnum Opus
298
U
W r i t e
iTravelPoetry.com