3 minute read
Functionele iconische kunstwerken in de Wilhelminapolder
Functionele iconische kunstwerken
in de Wilhelminapolder
Advertisement
Zeeland beschikt niet enkel over een aantal uitstekende duiklocaties, het heeft ook andere interessante bezienswaardigheden. Het weidse landschap van de Wilhelminapolder, dat zich uitstrekt ten noorden van Goes, is sinds enkele jaren het decor van het grootste landschapskunstwerk van Europa. De negen betonnen sculpturen die kunstenaar Michael Beutler installeerde, vormen samen het iconische werk 'Polder Peil'.
Een polder is niet zomaar een uitgestrekte platte vlakte die aan de zee onttrokken is. Het is een landschap dat glooit tussen hoogtes en laagtes, tussen dijken en sloten. Een landschap dat doorsneden wordt door asfaltwegen en altijd eindigt bij de zeedijk. De negen sculpturen van Michael Beutler (Duitsland, 1976) willen de bezoekers van de Wilhelminapolder bewustmaken van de verschillende hoogtes die deze polder zijn eigen karakteristieke profiel geven.
Beutler kreeg de opdracht van de 'Koninklijke Maatschap de Wilhelminapolder' ter gelegenheid van het 200-jarige bestaan van de Wilhelminapolder, in samenwerking met SKOR (Stichting Kunst en Openbare Ruimte) en CBK Zeeland (Centrum voor Beeldende Kunsten, Vormgeving en Architectuur).
De beelden zijn heel verschillend van omvang en staan allemaal op een andere hoogte. Het grootste is geplaatst aan een plas water op de bodem van de polder, het kleinste staat op de kruin van een dijk. De andere zeven staan daar ergens tussenin. Wat hen verbindt is natuurlijk het steeds wisselende licht dat gevangen wordt door het beton in de weidse polder.
Maar er is meer…
De bollen bestaan uit twee identieke helften die nooit helemaal exact op elkaar aansluiten. De duidelijk zichtbare hartlijn die zo ontstaat, bevindt zich op exact 3,80 meter boven het NAP (Normaal Amsterdams Peil of de referentiehoogte waaraan hoogtemetingen in Nederland worden gerelateerd). Als we in gedachten de hartlijn van het ene beeld doortrekken naar het volgende, krijgen we een denkbeeldige lijn die vlak boven de glooiende polder zweeft: een onzichtbare horizon op een hoogte waarop de ondergaande zon de polder laat gloeien.
Overal waar je staat in de polder, zie je minstens één andere sculptuur en op één plaats zelfs vijf tegelijk. Zo zijn ze visueel met elkaar verbonden en vormen ze een eigen route met een lengte van tien kilometer. Wie van het ene beeld naar het andere loopt of fietst, zal zien dat elk beeld een eigen identiteit heeft. Niet alleen de maat is anders, ook het profiel. Michael Beutler heeft de onderkant aangepast aan de altijd ongelijke bodem waarop het beeld rust. En omdat de twee helften elkaars spiegelbeeld zijn, zien we de ongelijkheid van de voet terug in de bovenkant van het beeld. Zo is de ene sculptuur afgeplat, terwijl de grootste bijna volmaakt rond is en de kleinste het meest wegheeft van een schaal. Samen zijn het negen observatoria die ons anders willen laten kijken naar wat een polder is.
Plan je een dagje Zeeland in de buurt van Goes, dan is na het duiken een wandeling of fietstocht langsheen dit spraakmakende kunstwerk een interessante en aangename trip voor de ganse familie.
Wij namen de proef op de som en fietsten op een zonnige oktobernamiddag langsheen alle beelden. We hebben onze tocht in het Goese Sas gestart en reden ongeveer 16 km om alle kunstwerken te bekijken en te fotograferen. Soms moesten we onze fietsen achterlaten en een eindje door de polder wandelen om de werken van dichtbij te bewonderen. Meestal waren de beelden echter gemakkelijk met de fiets te bereiken.
Nadat we het laatste werk bekeken hadden, fietsten we via de Oude Zeedijk terug naar het Goese Sas. De ganse tocht duurde ongeveer 3 uur en is 25 km lang. Wie ervoor kiest om het volledige traject te voet af te leggen, is dus gewaarschuwd. Te voet is het een echte onderneming die een hele dag in beslag neemt. Niets belet je echter om het traject in verschillende etappes af te leggen. Zeker doen!
MARIJKE VAN CAUWENBERGHE