In de kantlijn Het is soms moeilijk een onderwerp te vinden voor deze rubriek…ik zit er nu al een paar dagen mee in mijn hoofd en eigenlijk is het raar want er zijn verschillende zaken die me bezig houden en waar ik over aan het nadenken ben…Maar soms lijkt het wel of mijn hersens in de ‘kreukels liggen’ (zoals ik het zelf noem) en dan is het moeilijk om dat wat er in mijn hoofd zit te verwoorden of op papier te krijgen. Ik kreeg vorige week van een collegaatje te horen dat ze misschien opnieuw kanker heeft (30 jaar)…4 jaar geleden is de bijnier verwijderd en nu zijn de pijnklachten en moeheid weer terug aan het komen, hoewel ze zich nooit helemaal goed heeft gevoeld in die tussentijd. Ze is niet gelovig en staat er eigenlijk helemaal alleen voor…Haar ouders zijn gescheiden toen ze 4 jaar was, haar vader heeft ze al 10 jaar niet gezien en haar moeder en zus ziet ze ook niet veel. Ze vertelde me dat ze door de gevolgen van die scheiding nu nog steeds kampt met het probleem dat ze ten diepste niemand kan vertrouwen, terwijl ze dat wel zou willen…zeker nu ze in afwachting is van de uitslagen van het ziekenhuis. Het ‘gekke’ is (hoewel toch ook weer niet) dat ze zich bij mij op haar gemak voelt; ze voelde zo’n rust bij mij. Dat was voor mij wel een moment om haar te zeggen dat dat komt omdat ik geloof in de God van de Bijbel, de God van Israël. Op zulke momenten ben ik blij dat ik in een gelovig en stabiel gezin ben opgegroeid; waar ik me geborgen en veilig voelde. Dat is bijna een zeldzaamheid tegenwoordig. Ook werd ik door het gebeuren met mijn collega opnieuw bepaald met de grote vraag: “Waarom laat God dit toe?” Zij vroeg mij dit ook….Heb eerlijk gezegd dat ik dit ook moeilijk vind en dat ik niet alle antwoorden heb, maar dat ik tijdens de ziekte en na het overlijden van mijn moeder heb ervaren dat God er bij was! Dat het Hem niet onberoerd laat wat er in mijn en in haar leven gebeurt. God begrijpt lijden omdat Hij het zelf meegemaakt heeft! Hij stuurde Zijn eniggeboren Zoon naar deze aarde om daar voor mij (ons) aan het kruis te sterven…en dat Hij opgestaan is en nu bij Zijn Vader in de Hemel is! Ik hoop dat mijn collega ook die rust gaat vinden en dat ze de God van Abraham, Izaäk en Jakob mag leren kennen! Denk dat wij, als we in gesprek gaan met nietgelovigen ook eerlijk mogen zeggen dat we niet alles weten en niet overal antwoorden op hebben…Kan me zelf goed herinneren dat ook ik, vaak ongevraagd, adviezen of opmerkingen kreeg (van christenen) terwijl ik op die momenten meer had gehad aan een luisterend oor. Door de gesprekken met mijn collega ben ik opnieuw het boek “Verborgen Genade” gaan lezen van Jerry Sitsser. De auteur gaf zijn boek de ondertitel mee: hoe kan de ziel groeien door verlies. Dit is een “treffende” uitspraak, omdat hij de diepte van verdriet en verlies heeft meegemaakt en de gevolgen ervan kent die blijvend aanwezig zijn. Hij verloor bij een tragisch auto-ongeluk (veroorzaakt door een dronken automobilist) zijn vrouw, dochtertje en moeder en bleef met drie jonge kinderen achter. In dit boek maakt hij de lezer deelgenoot van zijn ervaringen en benadrukt hij vooral het diepe besef dat niet het verlies, maar de reactie daarop bepalend is voor de rest van ons leven.“Door ervoor te kiezen de nacht tegemoet te treden, zette ik mijn eerste stappen naar de zonsopgang." Het boek heeft op mij diepe indruk gemaakt, heb er veel aan gehad en kan het iedereen aanraden om te lezen! Shalom, Sonja
Geef mij Uw Wijsheid, Uw woorden van eer, Dat ik in U blijf en U in mij Heer, U als mijn Vader en ik als Uw kind Dat in Uw armen geborgenheid vindt