Ο Ταξιδευτής του Δικαίου Εικονογράφηση / κείμενο: Ανθούλλα Χατζηνικόλα
Μια φορά και έναν καιρό, στα χρόνια που μας πέρασαν,στο Ελαφονήσι, (που το όνομά του είχε πάρει από τα πολλά ελάφια που ζούσαν εκεί), ζούσε και ένα μικρό παιδί με συντροφιά του τα ελάφια. Ζούσε μέσα στη φτώχεια του. Που τη φτώχεια του όμως αυτή, την έκανε παράδεισο. Δούλευε από μικρό παιδί ξυλουργός. Για να προσφέρει σε φτωχούς και ανήμπορους. Ας μην είχε αυτός. Ξυπόλητο και κουρελιασμένο,βοηθούσε τους χωριανούς του. Και τα γύρω χωριά.
Με χαμόγελο έτρεχε να προσφέρει αυτά που μπορούσε. Γέμιζε νερό από το πηγάδι και το πήγαινε στους διψασμένους. Γυρνούσε στο δάσος να μαζέψει ξύλα για να ζεσταθούν τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Μάζευε φρούτα από το δάσος για να τα μοιράσει σε άλλα παιδιά. Ήταν γεμάτος χαρά και καλοσύνη. Αυτό τον έκανε ευτυχισμένο. Με το χαμόγελό του,έδινε δύναμη στη δυστυχία των άλλων. Το αγαπούσαν και το φώναζαν: «Ο μικρός ταξιδευτής.» Για τα συχνά ταξίδια που έκανε στα γύρω χωριά.
Τις ώρες ξεκούρασής του έπαιζε με τα κύματα. Κρεβάτι του ήταν η άμμος. Και πάπλωμα τ’ αστέρια και οι Σειρήνες συντροφιά, τραγούδια να του λένε,νανούρισμα αγγελικό στο απαλό το κύμα. Να ταξιδεύει μακριά σ’ απέραντα πελάγη, σ΄ ορίζοντες και σε στεριές και να το παλικάρι, να γενεί. Τα χρόνια που μας πέρασαν μεγάλο, και να υψωθεί! Και ο μικρός ταξιδευτής στα μάτια μας να απλωθεί. Σαν κυπαρίσσι λυγερό, που μπόρα δεν το πιάνει, παλληκάρι που το ζήλεψαν και οι θεοί.
Ο Ταξιδευτής συνέχιζε να αγαπά και να φροντίζει τους γύρω του. Τα ταξίδια του μεγάλωναν όλο και πιο πολύ. Γνώριζε και άλλες πολιτείες,καινούργιους κόσμους.. Τα ταξίδια του ήταν ατελείωτα.
Τότε δεν ήθελε πια να είναι γνωστός. Μια μέρα με πανσέληνο, παίζοντας με τα κύματα απελπισμένος με μάτια δακρυσμένα,έκανε μια Ευχή. Και ξαφνικά στα αφρισμένα κύματα παρουσιάστηκε μπροστά του ο θεός Πο σειδώνας. Δακρυσμένα σαν είδε τα μάτια του,τον ρώτησε: «τί θέλεις να κάνω για σένα;» Ο Ταξιδευτής τότε του ζήτησε να του δώσει τη μορφή του ελαφιού. Για τη μεγάλη αγάπη που τους είχε. Και την ηρεμία που έδιναν γύρω τους. Ώστε στα ταξίδια του να είναι άγνωστος.
Ο θεός Ποσειδώνας δίστασε γιατί ήταν ένα πολύ όμορφο παλικάρι. Έπεσε στα πόδια που και τον παρακαλούσε. Τότε, με το μαγικό ραβδί, του έδωσε τη μορφή του ελαφιού! Και μια τεράστια δύναμη για να αντέχει στις δυσκολίες που τον περίμεναν. Τα ελάφια ήταν η αδυναμία του: μαζί τους μεγάλωσε,τρέξανε σε βουνά,σε λαγκάδια,σε ποτάμια,σε σκι ές,κοιμηθήκανε αγκαλιασμένα. Ήταν η ζωή του. Από τα ελάφια πήρε την αγάπη,τη γλυκύτητα, την καλοσύνη και αυτά ήθελε να δώσει στην ανθρωπότητα.
Ευτυχισμένος! Ο Ταξιδευτής που ήταν πια ελαφάνθρωπος,ευχαρίστησε το θεό Ποσειδώνα και γεμάτος χαρά ξεκίνησε για τα μεγάλα ταξίδια. Εκεί! Εκεί όπου υπάρχει δυστυχία,φτώχια,πόλεμος,εκμετάλλευση. Σε χωριά,σε χώρες τριτοκοσμικές. Χώρες που ύψωσαν τεράστιους ουρανοξύστες. Και στέρησαν το οξυγόνο,τον ήλιο,τα δάση,την επικοινωνία,την απλότητα που υπήρχε. Και σκόρπισαν το ζήλο!
Ο Ταξιδευτής είναι ανάμεσά μας, μία μεγάλη δύναμη για να μας προστατεύει από κάθε κακό,όσα χρόνια και άν περάσουν. Αυτή τη δύναμη του έδωσε ο Θεός Ποσειδώνας. Μάλιστα λένε,άν έχεις καλοσύνη και αγαπάς τους γύρω σου,τον βλέ πεις... Είναι εδώ,μαζί μας,για να μας προστατεύει!