Cut Magazine

MAGAZINE Experience it June 1, 2012

Starring DOMINIQUE DERUDDERE RINSE ZWALUA MORAAD EL KASMI LAÏLA EL MORABITI ALINE CORNELISSEN MAARTEN JACOBS

Nummer 1 | Jaargang 1 | € 4

Edito Camera, lights, action... cut! We weten wat er gebeurt wanneer de regisseur action roept. Maar wat volgt er na cut?

Cut Magazine gaat niet over televisieseries of films, maar over de mensen die ervoor zorgen dat wij een mooie film of serie kunnen zien. In dit eerste nummer van Cut Magazine lees je artikels en anekdotes van onder andere topregisseur Dominique Deruddere en up and coming acteur Moraad El Kasmi.

Naar de bioscoop gaan is nog nooit zo duur geweest. Dus hebben we verschillende bioscoopzalen bezocht in Antwerpen om te weten te komen welke cinemazaal het voordeligst is. Kinepolis is dat duidelijk niet. Kortom, Cut Magazine is het magazine om leuke weetjes te lezen over alles wat met televisie en film te maken heeft.

And action!

Inhoud Drama

8 10 13 15

Als kind beroemd, nu vergeten ‘Er is kleur op straat, waarom niet op tv?’

Fresh meat At the movies

26

Documentary

Action

Wat als ik stuntman wil worden?

Made in Berlin ‘Soaps van Marokko zijn niet zo liefdevol’ Cinema in cijfers ‘Dit is geen chips en popcorn publiek’ ‘Zolang er geen nieuw bloed komt, zijn er geen nieuwe sterren’ Top 5

52 54

36 40 43 44 46 49

Commercial

Fancy festival: Cannes 2012 Muct C Movies

Foto Lyn Schalk

DRAMA

8

drama

Als kind beroemd, nu vergeten Tekst en foto’s Anne Geerkens | LS

Kindsterren zijn er altijd al geweest. Denk maar eens aan Drew Barrymore of Jessica Biel.

Ze werden al ontdekt op hele jonge leeftijd en tot vandaag zijn ze bekend als topacteurs. Maar hoe zit het met onze Vlaamse kindersterretjes. Zijn die er dan wel?

Het is niet gemakkelijk om dagelijks te doen alsof je iemand anders bent. Dat geldt ook voor kinderen. Aline Cornelissen (22) werd ontdekt toen ze nog maar zeven jaar oud was. Ze speelde de hoofdrol in een kortfilm van actrice Hilde Van Mieghem. De kortfilm, De Suikerpot, was de eerste film die Hilde zelf regisseerde.

Later regisseerde ze nog langspeelfilms zoals De Kus en Smoorverliefd.

De Suikerpot De Suikerpot is het debuut van Hilde Van Mieghem. Naast acteren wou ze ook graag regisseren, dus begon zo met deze kortfilm. De film ging in 1997 in première. Het verhaal gaat over een 7-jarig meisje, Kristien. Zij wordt mishandeld door haar moeder en haar vader doet er niets aan. De film geeft weer hoe ‘normale’ gezinnen toch erg disfunctioneel kunnen zijn.

De rol van de moeder wordt gespeeld door Hilde Van Mieghem zelf. Dirk Roofthooft speelt de vader en het meisje Kristien wordt vertolkt door Aline Cornelissen.

AG

Ontdekt worden Of je nu zeven jaar oud bent of dertig, ontdekt worden als acteur gebeurt altijd op dezelfde manier. En dat is meedoen aan audities. De meeste acteurs zijn ingeschreven in castingbureaus en deze verwittigen je wanneer er een auditie is.

Maar soms heb je ook open audities, dan is iedereen welkom om zich kandidaat te stellen voor de rol. Zo gebeurde dat voor Aline Cornelissen. ‘Er was een oproep op de Antwerpse televisie (atv) voor meisjes tussen zeven en tien jaar om mee te doen aan een casting voor een kortfilm. Het was eigenlijk mijn oudere zus die mee wou doen, maar mijn mama heeft mij uiteindelijk ook overtuigd om deel te nemen. En uit de zovelen hebben ze mij gekozen.’

Aanbiedingen krijgen Het kan zijn dat je niet eens naar castings hoeft te gaan. Wanneer je in een film of serie hebt gespeeld, kunnen mensen je al aan het werk zien. Als je een goede prestatie hebt neergezet, zullen mensen je niet snel vergeten. ‘Veel castings heb ik niet gedaan. De aanbiedingen die ik kreeg kwamen door mijn rol in De Suikerpot’, bekent Aline.

Aline speelde in langspeelfilms zoals Olivetti 82, geregisseerd door Rudi Van

drama

Den Bossche en Blinker, een jeugdfilm naar het boek van Marc de Bel. Ze heeft ook nog meegedaan in een reclamespotje van Planckendael en bij meerdere eindwerken van studenten aan het RITS (Brussel).

Niet in het plaatje passen Wanneer je van jongs af aan ontdekt wordt, moet je ervan profiteren. Als je er te lang mee wacht, is de kans groot dat je vergeten wordt. Vele jaren na haar rol in De Suikerpot deed Aline auditie om te acteren in de film Dossier K, maar de rol ging naar Marieke Dilles. ‘Ik snap het wel.

Als je de keuze hebt tussen een bekende en een niet-bekende actrice, dan kies je de bekende actrice natuurlijk’, geeft Aline toe.

9

Einde acteercarrière Als kind is het gemakkelijker om tijd te maken om te acteren. Je hebt niet zo veel verplichtingen als volwassenen. Maar ieder kind wordt volwassen en dat kan het einde betekenen van een acteercarrière.

Toen Aline nog op de middelbare school zat, deed zo nog regelmatig mee aan audities. Nu heeft ze daar geen tijd meer voor. ‘Nu werk ik als ergotherapeut in een ziekenhuis. Ik zou heel graag nog eens willen acteren, maar ik kan niet zo gemakkelijk weg gaan van mijn werk.

Alleen maar gaan acteren vanaf vijf uur ’s avonds en in het weekend, dat gaat toch niet. Daardoor heb ik een beetje schrik om er terug aan te beginnen.’ •

10

drama

‘Er is kleur op straat, waarom niet op tv?’

Tekst Lyn Schalk | Foto’s Anne Geerkens | AG

Acteur Moraad El Kasmi (21) wil verandering zien in de Vlaamse televisieproducties. Als acteur was hij te zien als ‘de Marokkaan’ in Vermist en ‘de player’ in de kortfilm Broeders.

Moraad El Kasmi woont in Antwerpen maar is afkomsting van Marokko. Sinds kort begon hij aan het uitbouwen van zijn acteercarrière en mocht hij al enkele toprolletjes spelen. Toch voelt hij de moeilijkheden om als allochtoon een serieuze rol te krijgen. In de meeste Vlaamse series of films is er geen rol weggelegd voor allochtone acteurs, laat staan een hoofdrol. Mocht er dan toch een buitenlander op het scherm komen, is de kans groot dat hij een negatieve rol speelt. Moraads rol in Vermist opende heel wat deuren voor de jonge acteur, maar niet altijd de juiste. Nog niet zo lang geleden kreeg hij een rol aangeboden in de Antwerpse fictiereeks Zone Stad.

Moraad zou een terrorist moeten spelen, maar dat zag hij niet zitten. Hij weigerde de rol.

Je eerste hoofdrol was in de kortfilm Broeders. Waarover gaat die film?

Moraad El Kasmi: ‘Broeders is een kortfilm van de regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah. Ze vertellen het verhaal van twee verschillende jongens. Eén ervan is een Marokkaan die de Islam heel serieus neemt. Die rol wordt gespeeld door Nabil Mallat. De Marokkaan die ik speel, is een player. Doorheen het verhaal veranderen ze naar elkaars tegenpolen. Ik verander in de goede Marokkaan, Nabil in een player.

De rol die ik in Broeders speelde, was de enige rol waar ik niet het stereotype van

de Marokkaan moest spelen. Bovendien had de hele crew een buitelandse roots.

Broeders wordt dit jaar ingezonden om kans te maken op een Oscarnominatie.’

Na Broeders stapte je over naar het grote scherm?

El Kasmi: ‘Mijn allereerste acteerervaring was de rol in Vermist. Daar speelde ik het clichébeeld van een Marokkaan. Toen had ik daar echter geen problemen mee. Clichés zijn er om het publiek te bereiken. Ik vond het nog leuk om de rol te spelen, omdat ik helemaal niet zo ben.

Het enige waar ik me toen aan stoorde,

drama

was dat ik met een illegaal accentje moest praten. Maar een rol is een rol.

Je moet een nadeel als een voordeel gebruiken. Alleen zo kan je talent laten zien. Onlangs heb ik nog meegespeeld in een fictiereeks, Crimi Clowns, een Nederlandse productie die binnenkort op 8TV verschijnt.’

Hoe kom je bij die verschillende rollen terecht?

El Kasmi: ‘Via de regisseurs van Broeders heb ik een auditie gekregen voor een rol in Vermist. Uiteindelijk moet je gewoon de juiste mensen kennen. Als iemand me wil voor een rol, dan zal ik het wel horen.

In het begin wou ik er echt voor gaan en wat zelfpromotie doen. Daarmee ben ik gestopt. Ik heb me dan ingeschreven bij een castingbureau. Ze houden me op de hoogte wanneer er audities zijn. Ik hou me er niet echt mee bezig om bekend te worden. Wat komt, dat komt.’

Toch zijn het niet die rollen die je zou willen spelen?

El Kasmi: ‘België loopt achter met het uitdelen van serieuze rollen aan buitenlanders. Hier wordt alles nog zwart-wit bekeken. In dat opzicht is België oppervlakkig. In Nederland zie je bijvoorbeeld heel wat allochtonen op televisie of in films. Vlaamse producties kiezen voor een Belg om de rol van advocaat te spelen in plaats van een buitenlander. Alleen Noureddine Fahiri (Mo Fawzi in Thuis) had nog een deftige rol als allochtoon. Ik vind dat iedereen een kans moet krijgen. Er is kleur op straat, waarom niet op tv?’

De fout ligt dus bij de Vlaamse producties?

El Kasmi: ‘Nee, dat niet. Het is trouwens moeilijk om daarover uitspraken te doen.

Het is een maatschappelijk probleem.

Ik denk dat het duidelijk is dat er verandering moet komen. Het publiek moet dat ook willen natuurlijk. Hoe je het

11

12

drama

ook draait of keert, het gaat om geld verdienen. Langs de andere kant zijn er niet zo veel allochtonen die willen of kunnen acteren. Er is wel interesse, maar ook een angst om getypcast te worden.

Daarnaast is de taalbarrière te groot. Als je dan toch als allochtoon de kans krijgt om een rol te spelen, moet je dat ten volle benutten.’

Voel je die discriminatie ook buiten de acteersector?

El Kasmi: ‘Absoluut. Al ben ik in België geboren, word ik hier behandeld als Marokkaan. Maar wanneer ik in Marokko ben, vinden ze mij een Europeaan.

Eigenlijk voel ik me nergens thuis. Volgens mij voelt iedereen zoals mij zich zo. We passen nergens bij.’

Je werd zonet, tijdens het interview, herkend door je rol in Vermist. Zijn dit de series die je zelf ook kijkt?

El Kasmi: ‘Om eerlijk te zijn, kijk ik niet veel naar Vlaamse televisieseries. Loft vind ik wel een zalige film, maar het zijn de Amerikaanse series die mij aanspreken.

Entourage en Criminal Minds doen het voor mij. Wanneer ik de hele dag mensen rond mij heb, geniet ik ervan om even alleen in mijn zetel een film of serie te kijken.’

Kan er ook wel eens gelachen worden tijdens de opnames van een productie?

El Kasmi: ‘Zeker en vast. Bijvoorbeeld tijdens de opnames van Vermist. De serie wordt opgenomen bij het productiehuis Eyeworks. Een verdieping boven onze set waren de audities van de Belgische Oh Oh Cherso bezig. Voor de grap zijn Kevin Janssens, Axel Daeseleire en ik naar boven gegaan. We hadden ons opgegeven om auditie te doen, omdat de productie Nederlands is en ons niet herkende. Toen wilden ze bij ons spuitjes zetten om te zien of we geen SOA’s hadden. Dat zagen we niet zitten dus zijn we maar snel weggegaan. •

drama

13

Fresh meat Column door Lyn Schalk

Jong talent, nieuwe gezichten, vers vlees. In het medialandschap heeft men het daar constant over. Jonge talenten worden gestimuleerd om te dromen van een carrière in de Vlaamse film- en televisiewereld. Maar zoveel zien we niet van dat jong talent.

Woensdag 25 april had ik een interview met regisseur Dominique Deruddere (Iedereen beroemd, Firmin). Voor de verandering stelde hij ons een vraag. Wie kozen wij voor de rol in zijn nieuwe film? We hadden de keuze tussen volgende drie actrices: Maaike Neuville, Marie Vinck of Anemone Valcke. Al snel was mijn keuze duidelijk.

Anemone! Zij is het meisje in Adem dat een relatie begint met het personage van Tom (Stef Aerts). Ik wist meteen wie Deruddere daarmee bedoelde, maar kon geen gezicht herinneren. Toch koos ik voor haar, maar waarom?

Neuville en Vinck heb ik het afgelopen jaar vaak genoeg over mijn scherm zien lopen.

Er is geen Vlaamse film of serie waarin ze niet te zien zijn. Niet om te zeggen dat zij slecht acteren, integendeel. Ik heb simpelweg nood aan verrassende nieuwkomers. Soms ben je ze beu, die acteurs.

Vlaanderen wil dan misschien bekende gezichten, maar hoe leg je uit dat jong talent ook een kans krijgt? Zo is er op een jaar tijd één nieuw gezicht dat het maken kan. Ben je vertrokken, dan zien we je overal. Geraak je niet in één van de series in de Vlaamse top?

Geef je het beter op.

Maar als we dan Vlaamse acteurs uit soaps als Thuis of Familie in een andere serie zetten, dan kan dat niet! De Frank, Simone en zatte Rita zijn toch bekende gezichten? Zij kunnen hoogstens van Familie de overstap maken naar Thuis of omgekeerd. In een Vlaamse film zal je hen niet tegenkomen. Zij zijn naast de soap namelijk nog steeds Frank of Rita.

Ik begrijp dat het aanbod in Vlaanderen klein is. Zoals Deruddere het zegt is Vlaanderen een te kleine vijver. Ons land stroomt misschien niet over van het acteertalent. Maar we gaan ook alleen voor zekerheid en geven nieuwkomers geen kans.

Ik koesterde een ijdele hoop bij de veranderingen van het medialandschap. Nieuwe zenders gaven de kans op vernieuwende programma’s. Geen kook-, zang-, of danswedstrijden, maar verhalen. Mijn interesse in televisie is de voorbije jaren al sterk gedaald. Het ziet er niet naar uit dat het in de toekomst zal verbeteren. Daarom hou ik vast aan de kracht van film. •

drama

15

At the movies Tekst Anne Geerkens | LS Foto’s Anne Geerkens en Lyn Schalk

Johan Hollants (43) is de uitbater van Studio Rubens te Zwijndrecht. Studio Rubens is een authentieke cinemazaal uit 1948 waar nog iedere week films worden uitgezonden.

De filmzaal begon als familiebedrijf in 1948. Hollants’ grootmoeder gaf het bedrijf door aan haar dochter. In 1996 nam Johan Hollants de zaak over. De zaal moest echter een aantal plaatsen afgeven.

De eerste verdieping van het gebouw veranderde in winkels. Enkel het balkon bleef over waarop de zaal van 650 naar 140 plaatsen ging.

Naast het uitzenden van films kwamen er jaren geleden jongeren feesten. ‘Dat is wel heel lang geleden en nog voor mijn tijd. De stoelen werden uit de zaal gehaald en het decor werd omgetoverd tot een grote balzaal. Er waren optredens met orkesten en alle toeters en bellen die daarbij hoorden’, vertelt Johan.

Een cinemazaal als deze moet opboxen tegen de grote zalen.

De laatste tijd gaat dit beter door de crisis. Studio Rubens is veel goedkoper dan de grote zalen. ‘De meeste mensen willen nog naar de cinema gaan, maar het mag allemaal zoveel niet meer kosten’, denkt Johan. ‘De filmkeuze is ook zuiver commercieel. Ik zoek naar het beste verhaal met de bekendste acteurs.’

Ben Simon en Aline Cornelissen waren benieuwd naar de sfeer in deze filmzaal en brachten een bezoek aan Studio Rubens. Als een verliefd stel beleefden ze een date à la jaren ‘40. Een gepaste dresscode kon daar uiteraard niet aan ontbreken. •

We volgen alle clichés, dus de man trakteert, hoewel dat niet de gewoonte is van Ben: ‘We betalen meestal ieders een ticket, ofwel betaal ik de tickets en Aline de drankjes.’

’Tijdens de film zijn we ook meestal heel geconcentreerd en durven we wel eens luidop meelachen’, geeft Aline toe.

Foto Carlos Owono

ACTION

26

action

Wat als ik stuntman wil worden?

Tekst Lyn Schalk | AG Foto’s Rinse Zwalua en Carlos Owono

Namen als Bruce Lee, Jackie Chan en Evel Knievel doen bij iedereen een belletje rinkelen. Maar zijn er ook Belgische en Nederlandse stuntmensen? Olivier Bisback is één van de grootste Belgische stuntmannen en stuntcoördinators.

Hij werkte met acteurs zoals Demi Moore en Jean-Claude van Damme. Toch zijn er weinig Vlamingen die hem kennen. Naar aanleiding van de komst van Nitro Circus naar het Antwerpse Sportpaleis op 30 november 2012, deden we onderzoek naar de wereld van stuntmannen- en vrouwen.

Onder andere in de aflevering Wat als het file was voor iedereen? van de populaire 2Be-reeks Wat Als? verzorgde een professionele stuntman een spectaculaire stunt. Een motorrijder reed tijdens de file tussen de auto’s door. Een passagier zag hem aankomen en was van mening dat het file voor iedereen was. Ze sloeg haar deur open waarop de motorrijder de deur aanreed en tegen de grond smakte. Deze stunt werd uitgevoerd door Rinse Zwalua, een Nederlandse stuntman die werkt onder de naam Daring Dantes.

Hoe word ik stuntman?

Rinse Zwalua getuigt dat er in België en Nederland geen opleidingen zijn tot stuntman. Daarvoor moet je naar Engeland, Duitsland of Amerika. Maar ook daar zijn er geen officieel erkende opleidingen te vinden.

De Belgische stuntman Olivier Bisback volgde zo’n opleiding aan de International Stuntschool in Seattle (USA).

In augustus 2004 slaagde hij daar als eerste en enige Belg. Hij volgde in 2001 reeds een opleiding cinema training in Los Angeles (2001). Hij kreeg er de kans om te leren van de grootste stunt- en gevechtscoördinators van Hollywood.

Bisback sloot zich als eerste Belg aan bij de United Stuntmen Association.

Toch zijn er heel wat stuntmannen – en vrouwen zonder opleiding. Zij moeten hun vak toch ergens hebben geleerd?

De meeste stuntmensen leren al doende.

Je sluit je aan bij een stuntteam en leert het vak stap voor stap. ‘Bij ons in het team gaat dat ook zo’, legt Rinse uit. ‘Iedereen heeft een specialiteit en leert dat aan de anderen. Iemand die van beroep kliminstructeur is, leert iedereen klimmen.

Een motorcrosser geeft motorles. Een

Daar moet je een echte Jackass voor zijn De mannen van Jackass zijn vooral bekend voor hun onorthodoxe en gevaarlijke stunts. Jackass begon met een serie op MTV in 2002 en al snel werd het de meest bekeken serie van MTV. In 2002 besloot de groep de serie te beëindigen en naar het grote scherm te gaan. Sindsdien heeft Jackass al drie films uitgebracht.

Don’t try this at home Of ze nu een wedstrijd houden om ter snelst 5 liter melk drinken of wasabi aan het snuiven zijn, zolang er maar iemand overgeeft, is de stunt gelukt. Hoe smeriger, hoe beter. Voor de eerste film van Jackass vonden ze het grappig om een klein speelgoedautootje in de poep te steken. Ze namen het kleine autootje, staken deze in een condoom en vervolgens in de poep. Daarna gingen ze naar een dokter om een röntgenfoto te nemen als souvenir.

De golfkar stunt De meest besproken stunt ooit is de stunt die Johnny Knoxville en Ryan Dunn deden in de eerste Jackass film. De twee stuntmannen reden in een kleine golfkar tegen volle snelheid op een golfterrein. Het golfterrein had geen platte grond, er waren veel heuveltjes en puntjes. Op zich is dit geen probleem, maar als je full speed aan het rijden bent, is het erg gevaarlijk.

De bedoeling van de stunt was om met dat golfkarretje over een plastiek varken te rijden. Maar de stunt ging fout. In plaats van erover te springen, kantelde de wagen in de lucht. Ryan Dunn werd uit de golfkar geslingerd voordat die de grond raakte.

Johnny Knoxville bleef vast zitten in de golfkar en crashte mee naar beneden. Het scheelde maar een paar centimeters of het hoofd van Johnny zou volledig verbrijzeld zijn. Gelukkig kwam hij er vanaf met een hersenschudding.

Ook al was de stunt totaal mislukt, hebben ze het in de film gelaten omdat ze het zo goed vonden. Eén ding is duidelijk, bij Jackass is veiligheid geen prioriteit.

AG

28

action

automonteur leert de anderen iets bij over techniek.’

Zijn er in België en Nederland werkaanbiedingen voor alle stuntteams?

Rinse heeft jaren gesolliciteerd, maar niemand wilde hem aannemen. Er is heel weinig werk terwijl er heel veel mensen stuntman willen worden. ‘Uiteindelijk heb ik mijn eigen bedrijf opgestart. Uiteraard ben ik de eerste jaren vaak in de mist gegaan. Ik leerde het vak met vallen en opstaan. Mensen die nu bij mij in het team komen, hebben het een stuk gemakkelijker’, vindt Rinse.

Ook Bisback begon met het uitbouwen van een stuntteam. Hij richtte het stuntbedrijf New Action Ideas op. Dat groeide uit tot het bedrijf Into Action dat gespecialiseerd is in actie voor film en televisie. Het bedrijf coördineert stunts van begin tot eind en staan in de filmwereld hoog aangeschreven als een professioneel team. Olivier Bisback heeft nog steeds de leiding over Into Action. Into Talent is een tweede bedrijf van Bisback.

Dit agentschap specialiseerde zich in stuntmensen en mensen met bijzondere talenten. Ze werken nauw samen met Into Action.

Een eigen stuntteam opstarten of je aansluiten bij een bestaand lijkt daarmee de oplossing voor de kleine werkgelegenheid. Zo leer je al de vakken waarin je nog niet gespecialiseerd bent door te werken met je collega’s.

Er zijn in België en Nederland meer stuntmannen dan stuntvrouwen. Daarom wordt er wel eens voor gekozen om een man in te zetten voor de vrouwelijke rollen. Ook Rinse deed dit ooit voor de opnames van Witse. Men werkt dit zo grondig uit dat het niet opvalt dat er een man de stunt uitvoert. Je kan ze bekijken op http://www.filmstunts.nl/video/witse. wmv Hoe gaat zo’n stunt nu juist in zijn werk?

De meeste stunts zijn voor professionals vrij standaard. Ze weten precies wat ze nodig hebben en hoe het moet.

action

Bepaalde stunts komen dan ook vaak terug zoals vechtscènes en van de trap vallen. Andere stunts vergen maanden voorbereiding. Die voorbereiding moet er zijn voor de veiligheid en het perfecte verloop van de stunts. Voor één stunt heb je een team van stunt- en gevechtscoördinators, trainers, coaches, choreagrafen en natuurlijk stuntmannenen/of vrouwen nodig. De meeste stuntteams beschikken daarbij ook nog over het nodige materiaal.

Daring Dantes vertelt meer over een stunt: ‘Neem bijvoorbeeld een autosprong die ik heb gedaan in de ruige Indische oceaan. De autosprong zelf is met diverse auto’s van hetzelfde type uitgeprobeerd.

Telkens werd het gewicht achterin de auto gevarieerd. Door berekeningen konden we exact nagaan hoe de auto bij een bepaald gewicht het water zou raken. We moesten de auto meteen na het raken van het water over de kop laten slaan.

Zoals men ons voor de film had gevraagd.

29

Na de wiskundige berekeningen hebben we de autosprong dagen lang in een zwembad geoefend. Ook repeteerden we wat de veiligheidsduikers moesten doen in alle mogelijke situaties. Op locatie deden de veiligheidsduikers dit opnieuw en lieten we meermaals een auto met een kraan in het water om te oefenen.

Daarna moesten we nog wachten op de juiste vloed, want ook dat was van belang. Dit duurde opnieuw vier dagen.

Daarna ben je heel blij als je na al die tijd eindelijk het signaal action car, action car hoort!’

Al vanaf de voorbereiding wordt er rekening gehouden met de veiligheid, maar zijn stuntmannen verzekerd als er iets mis gaat?

‘Alle stunts proberen we zo veilig mogelijk te doen. Daarbij is het belangrijk dat een grote stunt alleen mogelijk is met een groot budget.

Geld koopt veiligheid. Verzekering is daar een klein onderdeel van’, aldus

30

action

Rinse. In Nederland zijn stuntmannen verzekerd volgens de ziektewet en er is een aansprakelijkheidsverzekering.

Arbeidsongeschiktheid is echter moeilijk te verzekeren.

en zal er meteen geschrapt worden in het budget als het gaat om kleinere stunts. Dit is echter niet altijd een veilige keuze.

Het gevaar schuilt soms in de kleinste hoekjes. Kleine stunts kunnen gevaarlijker zijn dan de grote, omdat er minder aandacht en budget voor is. Rinse heeft daarover een anekdote: ‘Toen ik 20 was, werkte ik in Moskou aan een film. Tijdens het ontbijt in een hotel sprak ik met een bekende stuntcoördinator. Hij zei tegen me: ‘Be careful Rinse, it’s the little stunt that will kill you, not the big one.’’

Het loopt dan ook wel eens fout tijdens zo’n stunt.

Volgend jaar zit Rinse 25 jaar in het vak.

Dan kan het niet anders dan dat het eens mis gegaan is. Daar is hij echter niet trots op. ‘Stunts waar je geen blessure aan overhoudt zijn veel meer iets om trots op te zijn. Ongelukken horen erbij, maar ik praat er zo min mogelijk over’, geeft Rinse toe. Stuntmannen lijken zich te schamen voor ongevallen want dan doen zij hun werk niet goed.

Ondanks het belang van en de aandacht voor veiligheid, is er duidelijk een verschil als het gaat om budget. De laatste jaren wordt er minder geld gestoken in de film

Het blijft niet altijd bij de kleine ongevallen. Het zou je verbazen hoeveel stuntmensen zwaargewond raakten of zelfs stierven. Zo ook bij de verfilming

action

van het eerste deel van Harry Potter en de Relieken van de Dood, de zesde film naar de gelijknamige boeken van J. K. Rowling. David Holmes is de stuntman die alle stunts deed van Daniel Radcliffe (Harry Potter) vanaf de eerste film. Bij de testopnames in januari 2009 raakte de 31-jarige man gewond aan zijn wervelkolom.

De scène zou eruit zien alsof de man door de lucht vloog maar door een explosie terug werd geslingerd en tegen de grond zou vallen. Deze stunt heet een Jerk Back en is één van de gevaarlijkste stunts in de business. Op het moment dat hij werd terug gegooid, ging dat sneller dan gepland. David miste alle veiligheidsmatten en kwam op de grond terecht. Toen vertelde hij de crewleden dat hij onder zijn taille niets meer voelde.

In het ziekenhuis kwam men tot het besluit dat David Holmes verlamd was en de rest van zijn leven in een rolstoel zou zitten.

Liefhebbers van actiefilms kennen xXx (Triple X) met Vin Diesel allicht, maar slechts enkelen zullen opkijken bij de naam Harry L. O’Connor. O’Connor stierf tijdens het uitvoeren van een stunt als stunt double van Vin Diesel. De man moest met een auto van een brug afspringen en naar beneden parasailen.

Hij had de stunt al een keer succesvol uitgevoerd maar was zelf niet tevreden.

Daarop sprong hij een tweede keer, maar het liep mis. O’Connor sloeg met een hoge snelheid tegen de brug en was op slag dood. Deze scène werd opgenomen en als eerbetoon aan de stuntman gebruikte men de beelden in de film.

Het moment van het ongeval werd eruit geknipt, maar zijn laatste sprong werd de bekendste stuntscène van xXx.

31

Men zegt wel eens dat acteur Tom Cruise zelf zijn stunts uitvoert... Waar of niet waar?

Rinse Zwalua gelooft daar alleszins niet in: ‘Geloof mij nou, als het ook maar een ietsiepietsie gevaarlijk wordt, heeft meneer Cruise gewoon een standin. Moet je je voorstellen dat hij een schrammetje oploopt. Dan loopt de hele film vertraging op. Ik moet er niet aan denken wat dat zou kosten.’ •

De foto’s bij deze tekst schetsen voor jullie een beeld van wat je kan verwachten tijdens de live show van Nitro Circus in het Antwerps Sportpaleis.

Op 30 november 2012 komen ze voor de eerste keer naar België. Tickets zijn te koop via teleticket service. Prijs: 25 tot 55 euro.

32

action

action

 

33

Niet altijd met een stand-in In Hollywood is bijna alles fake. Zeker in de films. Tegenwoordig heb je nog niet eens een stuntman nodig, maar wel een paar goede computernerds. Veel stunts worden nu met computerprogramma’s gemaakt en niet door de stuntmensen. Gelukkig zijn er toch een paar acteurs die sommige stunts wel aandurven.

Daniel Craig De huidige James Bond deed in 2008 een zeer gevaarlijke stunt in de film Quantum of Solace. In de stunt sprong Daniel van een gebouw van drie verdiepingen hoog en landde hij op een rijdende auto. Voor de meeste stuntmannen zou dit een makkelijk klusje zijn, maar voor deze acteur was het een grote uitdaging. Onze James Bond heeft namelijk hoogtevrees. En met veel training heeft Daniel Craig de stunt perfect kunnen uitvoeren.

Matt Damon Matt Damon moest voor de Bourne- filmseries de meeste stunts zelf doen. Matt deed het met plezier. Toch was er een stunt die hem heel nerveus maakte. De gevreesde stunt moest onder water gebeuren en de angst om te verdrinken was er wel.

Jackie Chan Wie kent Jackie Chan niet? Hij is niet alleen een wereldberoemde acteur, maar ook een beroemde stuntman. Alle stunts van alle films waarin Jackie speelt, heeft hij zelf gedaan.

Zijn stunts zijn erg gevaarlijk. Hij raakte bijna verlamd door een stunt uit de film Police Story en in Project A viel hij op zijn hoofd en bloedde hij uit zijn oren. Tot vandaag blijft hij een van de topstuntmannen van de moderne cinema.

Tom Cruise In de film van Mission Impossible heeft Tom Cruise zeker niet alle stunts zelf gedaan, maar toch een heleboel wel. In de eerste Mission Impossible is er een bepaalde scene waar heel veel aquariums kapot gingen. Het gebroken glas, samen met al het water spoelden Tom weg. Normaal gezien zou de stunt door een stuntman worden uitgevoerd, maar de regisseur wou perse dat Tom Cruise het zelf deed.

Keanu Reeves Als je nog maar de film Speed vermeld, dan weet iedereen waarover het gaat. Die ene stunt waarin Keanu van een rijdende auto op een rijdende bus springt. De stunt is zo gevaarlijk dat er een stuntman werd aangenomen om het uit te voeren. Maar Keanu wou het zo graag zelf doen en stiekem, zonder dat de regisseur het wist, heeft hij weken geoefend om de stunt te kunnen doen. Op de dag van de stunt liet Keanu iedereen in verbazing toen hij de stunt perfect volbracht.

Harrison Ford Als Indiana Jones heeft Harrison Ford negentig procent van alle stunts zelf gedaan. Ook als Han Solo in Star Wars heeft hij bijna elke stunt gedaan. Zijn stunts zijn in het algemeen helemaal niet zo gevaarlijk. Maar het was zijn leeftijd die het hem moeilijk maakte.

AG

Foto Anne Geerkens

DOCUMENTARY

36

documentary

Made in Berlin Tekst Anne Geerkens | LS

In 1920 was Babelsberg het Mekka van de filmwereld. Babelsberg is een wereldberoemde filmstudio in Potsdam, een stad naast Berlijn, waar onder andere films zoals Inglourious Basterds en The Three Musketeers werden geproduceerd. Hoewel de studio’s nu erg aantrekkelijk zijn voor internationale projecten, is dat niet altijd zo geweest. Na de val van de Berlijnse muur in 1989 kwam ook de filmindustrie in moeilijkheden

De voorgeschiedenis De oudste filmstudio ter wereld werd in 1911 opgericht in het Duitse stadje Potsdam. Deze filmstudio’s, genaamd Filmstudio Babelsberg, produceerde zijn eerste film in 1912.

W.O. I Tijdens de periode van de Eerste Wereldoorlog waren films erg populair in Duistland. De Duitsers gebruikten films als middel om propaganda te verspreiden.

In 1917 werd het Universum Film AG opgericht, die diende als thuisbasis van de Duitse filmindustrie. De UFA bevond zich in Berlijn.

Na de oorlog kende de Duitse filmindustrie een grote vooruitgang. Berlijn was in die periode een metropool met ongeveer 4 miljoen inwoners. Mensen begonnen meer en meer naar de cinema te gaan. In 1921 werd de filmstudio van Babelsberg opgekocht door de UFA. W.O. II Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleven films een grote rol spelen. Meer dan 1000 films werden opgenomen in Berlijn. De meeste films die werden geproduceerd, waren propagandafilms.

Joseph Goebbels was de meester der propaganda.

De Koude Oorlog Als gevolg van de Tweede Wereldoorlog moest Duitsland heropbouwen. Duitsland werd in 1945 opgedeeld in vier delen die werden bezet door Amerikanen, Britten, Fransen en de Sovjets. Op deze manier zou Duitsland moeten herstellen. En net zoals het land, werd ook Berlijn in deze vier zones opgedeeld.

Oost- Berlijn, ook de Duitse Democratische Republiek genoemd (DDR), werd bezet door de Sovjet- Unie. De DDR was een communistische staat. West- Berlijn werd bezet door de Amerikanen, Britten en Fransen. Door de spanningen tussen de westerse en communistische staat barstte de Koude Oorlog los. Later in 1961 kwam de Berlijnse Muur, die Oost- en WestBerlijn van elkaar scheidde. Pas in 1989 viel de Berlijnse Muur.

UFA Het Universum Film-Aktien Gesellschaft was het bedrijf dat vooral stomme films produceerde. Zowel nationale als internationale producties werden hier opgenomen. Het Berlijnse bedrijf experimenteerde veel met nieuwe cameratechnieken met als doel de Duitse films moderner te maken. Het UFA zou het imago van Duitsland moeten verbeteren, zeker tijdens de Eerste Wereldoorlog.

documentary

De eerste films die werden opgenomen bij UFA waren voornamelijk drama- en geschiedenisfilms. De eerste filmsterren van de wereld zijn er begonnen met acteren. Sterren zoals Marlene Dietrich (Duistland) en Asta Nielsen (Denemarken) hebben bij het UFA hun eerste films gespeeld.

Tot het einde van de Tweede Wereldoorlog ging het nog erg goed met UFA, want ook hier werden er propagandafilms gemaakt. Maar niet elke regisseur en acteur was het eens met de Nazi-mentaliteit, dus veel Duitsers verlieten de UFA en vertrokken richting Hollywood om daar hun filmcarrière verder te zetten.

DEFA Na de Tweede Wereldoorlog in 1946 kende Berlijn een snelle vooruitgang in de filmwereld. In deze periode was Oost- Berlijn, ofwel de DDR, een socialistische staat. Films werden gebruikt als ‘studiemateriaal’ om de mensen te heropvoeden.

Maar omdat het UFA zich in Oost- Berlijn bevond, besloot de DDR deze niet te gebruiken en zelf een filmstudio op te richten. Zo ontstond DEFA, Deutsche FilmAktiengesellschaft. Maar een jaar later, in 1947, verhuisde DEFA naar Babelsberg, in Potsdam. De filmstudio was eigendom van de DDR. In 1950 namen DEFA’s scenografen UFA over, zodat alle banden en gelijkenissen met de Nazi-periode volledig verdwenen.

Het ‘nieuwe Duitsland’ moest en zou socialistisch worden. Vanaf 1955 geeft en verkoopt DEFA films aan andere landen.

En sinds 1961 mocht er internationaal gewerkt worden met de studio’s. Maar enkel Oost- Europa had het privilege om in de DEFA- studio’s te filmen.

37

Voor de val van de muur Filmkenner en medewerker in het Filmmuseum Potsdam, Anne Bölun, vertelt wat meer over de filmindustrie van Berlijn.

‘Vroeger, tijdens de DDR-periode, waren de meeste films sprookjesverhalen. Een erg bekende film in de jaren ’70 was Drei Haselnüsse für Aschenbrödel ofwel Drie noten voor Assepoester. De film werd opgenomen in de DEFA-studio’s in Babelsberg. Het is zowel een Duitse als een Tsjechische productie. ‘Tot op de dag van vandaag is het sprookjesverhaal een Kerstklassieker‘, vertelt Anne.

‘Konrad Wolf is ook een belangrijk persoon in onze filmgeschiedenis. Hij was een bekende regisseur uit Oost- Berlijn‘, legt Anne verder uit, ‘hij werd meerdere keren genomineerd en heeft ook enkele prijzen gewonnen.‘ Konrad Wolf werkte als regisseur voor de DEFA studio’s. Zijn meest gekende film is Solo Sunny. De film werd gedraaid in 1980 en het verhaal gaat over een meisje uit Oost- Berlijn die het probeert te maken als zangeres. De film was een hit en werd ingezonden voor het 30ste Berlijnse internationale filmfestival.

De film viel helaas niet in de prijzen.

Na de val van de muur Toen de Berlijnse muur viel, kreeg de Duitse filmwereld het zwaar te verduren.

De studio’s in Babelsberg werden niet meer gebruikt en dus werd DEFA in 1992 verkocht aan een Frans bedrijf, CGE/ Vivendi. Later in 2004 werd DEFA weer doorverkocht, dit keer aan investeerders uit München. Momenteel is Babelsberg nog erg in trek voor Amerikaanse filmmakers. Meerdere kaskrakers werden in de DEFA-studio’s in Potsdam gefilmd.

Anne Bölun: ‘De coolste films die hier werden gemaakt, zijn The Pianist, The Reader, The Three Musketeers en Inglourious Basterds. The Three Musketeers was de allereerste 3D- film die in Duitsland werd gefilmd. En Quentin Tarrantino,

38

documentary

regisseur van Inglourious Basterds, komt hier nog zeker terug om andere films te maken.’ •

documentary

39

Filmmuseum Berlin

Filmmuseum Potsdam

Op de Potsdamer Platz in hartje Berlijn vinden we één van de zes filmmusea van Duitsland. Deutsche Kinemathek of het Filmmuseum Berlin werd geopend in 2000 en groeide op tot het grootste archief van de Duitse film.

In de stad Potsdam heb je een ander filmmuseum. Dit is in het oudste gebouw van heel de stad. Het gebouw mag dan wel groot zijn, het museum redelijk klein.

Bij het binnengaan kom je terecht in een spiegelruimte waar op een aantal grote schermen films worden afgespeeld. Hoe je ook draait of keert, de ogen van de acteurs zijn steeds op jou gericht. Na deze impressionante ruimte volgt er een reis doorheen de Duitse filmgeschiedenis. Vanaf 1895 wordt de rol van Duitsland in de filmwereld verteld en leggen ze de relatie tussen Berlijn en Hollywood.

Hierbij wordt extra ruimte gegeven aan Marlene Dietrich.

Het filmmuseum in Berlijn is een bezoek waard om de bom aan informatie die je er krijgt. Alsook de inrichting van het gebouw. Het is dan ook niet enkel informatie lezen, maar op knoppen drukken, kasten openen en het gevoel hebben dat je op een filmset rondloopt.

LS

In dit museum zie je hedendaagse elementen. Alle onderdelen, personen en materialen die je nodig hebt om een film te maken, worden uitgelegd en afgebeeld. Ook de bekende namen, zoals Marlene Dietrich, zijn hier te zien.

Iets wat leuk is in het museum, is dat je op een computer verschillende fragmenten van films aan elkaar kunt plakken en er een muziekje onder zetten. Op deze manier maak jij je eigen Duitse minifilm In de studio’s van Babelsberg in Potsdam zijn heel wat bekende Amerikaanse films gemaakt. Hier wordt veel aandacht aan gegeven. Zo zetten ze Quentin Tarantino in de spotlight met zijn film Inglourious Basterds.

AG

40

documentary

‘Soaps van Marokko zijn niet zo liefdevol’

Tekst en foto’s Anne Geerkens | LS

Wat zijn de grote Arabische televisiezenders?

Laila El Morabiti: ‘De meest bekeken zenders zijn MBC en 2M. MBC is niet Marokkaans, maar wel Arabisch. Die zender is dan nog eens verdeeld in bijvoorbeeld MBC 1 en MBC 2. Zij spelen vooral Amerikaanse series en films, maar dan met Arabische ondertiteling. Het is erg modern. 2M is een Marokkaanse zender. Op 2M kun je bijvoorbeeld een soort Idool bekijken. Het leuke aan deze idool is dat iedereen mag meedoen, niet enkel Marokkanen. Ze hebben ook een eigen versie van Debbie Travis, waar ze huizen verbouwen en herinrichten.

Je hebt wel een schotel nodig om deze zenders te ontvangen.

De onderwerpen die aan bod komen in de Marokkaanse televisieseries zijn dag en nacht verschil met onze tv-reeksen.

Televisie in Marokko is vooral donker en negatief. Laïla El Morabiti (23) getuigt dat het Marokkaans volk liever naar iets anders kijkt.

Studente Laïla El Morabiti is afkomstig van Marokko en iedere zomer keert ze terug om haar familie te bezoeken. Laïla kijkt graag naar tv en gaat nog liever naar de cinema. Maar wanneer ze in Marokko is, gaat ze nooit een film zien en kijkt ze bijna geen tv.

Er is eigenlijk niet zo veel verschil met de programma’s die je hier ziet.

El Morabiti: ‘ Het grote verschil is seks. In Marokko ga je nooit een seksscene of een kusscene zien op televisie. Soms is dat wel grappig. Als ik naar een film kijk die ik al eens heb gezien, dan weet ik dat ze nu gaan kussen, maar dan hebben ze dat eruit geknipt. Het is een taboe om in Marokko in het openbaar te kussen en dus ook op televisie.’

Dus er bestaat dan ook geen porno in Marokko?

El Morabiti: ‘Er bestaat zeker porno in Marokko, maar gewoon geen Marokkaanse porno. Zo heb je ook die programma’s waar je naar een vrouw kunt bellen. Maar dat zijn geen Marokkaanse meisjes, het zijn Arabische meisjes. Hoewel Marokko heel modern is geworden, is er op seksueel gebied nog niet veel verandering gekomen. Nog niet zo lang geleden heeft een Marokkaans meisje zelfmoord gepleegd omdat zij

documentary

41

werd verkracht door een man. In Marokko wordt de man niet vervolgd wanneer het gaat om een getrouwd koppel. Dus trouwde de man met het meisje. Je moet oppassen met zo’n soort zaken. Als je wordt betrapt met porno, dan denk ik dat je heel lang in de gevangenis kunt zitten.’

Zo heb ik eens een aflevering gezien van Vermist en het ging over een Marokkaans meisje. Zij werd gedwongen om te huwen. Zo’n situatie heb ik nog nooit meegemaakt. Er zijn zo veel Marokkanen die heel veel hebben bereikt, maar dat komt nooit in beeld.’

Wat is populair bij de Marokkaanse kijker?

El Morabiti: ‘Tegenwoordig zijn de Turkse series heel populair. De Turkse soaps en films gaan vooral over huisvrouwen en je hebt veel huisvrouwen in Marokko. Je kan de soaps vergelijken met Mooi en Meedogenloos, maar dan veel erger.

Heel slecht geacteerd en overdreven melig. En het is allemaal gedubd in het Arabisch. Voor de rest zijn de Bollywoodfilms ook super populair, daarin wordt ook niet gekust. Ook hier in België zijn de Indische films geliefd bij de Marokkaanse meisjes. De films zijn erg overdreven, heel lovey dovey. Het is leuk om naar te kijken omdat daar de man achter de vrouw loopt en liedjes voor haar zingt.’

Hoe komt dat denk je?

El Morabiti: ‘Ik denk dat de media daarin een grote rol spelen. Als een Marokkaan iets goeds heeft gedaan, dan praten ze over een landgenoot. Maar wanneer een Marokkaan iets slechts heeft gedaan, dan benadrukken ze dat het om een NoordAfrikaan gaat. Juist daardoor krijgen heel

Wat zijn dan de onderwerpen van Marokkaanse televisie en films?

El Morabiti: ‘Meestal gaat het over een man die zijn vrouw of kuisvrouw mishandeld. In Marokko heb je ook veel kuisvrouwen die bij de gezinnen inwonen. Daar gaan de films dan ook meestal over. De soaps van Marokko zijn niet zo liefdevol, ze gaan meestal over problemen, mishandeling en uitbuiting.

Er was één serie die heel bekend werd en die ik ook goed vond. Het ging over straatkinderen die lijm snuiven en kauwgom verkopen. In Marokko zie je ook veel straatkinderen.’

Is er dan niet genoeg ‘Marokko’ op de Vlaamse televisie?

El Morabiti: ‘Nee, helemaal niet. Het is ook zo dat wanneer er een Marokkaan op tv komt, hij negatief wordt afgebeeld.

42

documentary

veel mensen schrik van ons. Ik herinner me een aflevering van Komen eten en er deed een man uit Antwerpen mee. Peter Van Asbroeck zei dan: ‘Hij woont in de vriendelijkste stad van België, waar een groepje mannen op je afkomt en zo maar vraagt of u een probleem heeft.’

Er is dus nog veel discriminatie.

El Morabiti: ‘In zekere mate wel, zeker op tv. In Nederland is het dan weer anders.

Je hebt er veel Marokkaanse acteurs en tal van series waarin Marokkanen een centrale rol spelen. Dan bedoel ik een leuke rol en geen negatieve rol.

Er is plaats voor discussie in Nederland en dat heb je hier nog niet. Ik ben een Belgische, maar heb een Marokkaanse achtergrond. Waarom zouden mensen zoals mij als ‘slechte Marokkaan’ moeten afgeschilderd worden? Ik vind het jammer, want België is nochtans een cultureel land. Wij zitten nog met die discriminatie.’

Is er ook een groot verschil tussen Belgische en Marokkaanse bioscopen?

El Morabiti: ‘Zeker weten. Ik weet niet of het zo in heel Marokko is, maar in het stadje waar ik vandaan kom, Tetouan, ga je gewoon niet naar de cinema. Het is er wel heel goedkoop om een film te gaan zien, ongeveer twee euro. Ik ben er zelf nog nooit geweest, omdat het bekend staat als een hoerenplek. Soms gaan er wel meisjes en jongens naartoe om stiekem te kussen.’ •

documentary

 

43

44

documentary

‘Dit is geen chips en popcorn publiek’ Tekst en foto’s Lyn Schalk | AG

Voor de jaren ’50 keken mensen het nieuws niet om zeven uur ’s avonds in hun zetel, maar eens per week in de bioscoop. Door de komst van de televisie daalde het aantal bioscoopgangers.

Plaatselijke cinemazalen sloten hun deuren en maakten plaats voor de grote complexen. Ook De Roma in Borgerhout ging begin jaren ’80 failliet, maar is één van de weinige cinemazalen die de deuren opnieuw opende voor menig filmliefhebbers.

Maarten Jacobs is één van een tiental mensen die op de loonlijst staan van De Roma. Hij is de verantwoordelijke voor pers en promotie en is veel bezig met gerichte publiekswerking. Maarten vertelt over de charmes van de oude cinema.

Hoe kan je vandaag terug opboxen tegen de grote complexen zoals UGC en de kinepolisgroep?

Maarten Jacobs: ‘Metropolis Antwerpen is al veel langer open dan De Roma in haar nieuwe structuren en coördinatie.

Metropolis heeft geen effect gehad op ons. We zijn geen filmzaal die nieuwe films meteen in de zaal brengt. Wij tonen ze pas een half jaar tot een jaar na de première. We zijn geen verdeelzaal zoals andere cinemas en dat maakt het grote verschil. De Roma bestaat dan ook uit één zaal. Een grote onverdeelde blok waar op het balkon slechts 250 mensen kunnen plaatsnemen.’

Waarom zouden mensen dan naar De Roma komen?

‘Onze prijzen liggen veel lager dan bij andere zalen. We vragen drie euro voor namiddagfilms en vier euro voor de avondfilms. Daarnaast komen mensen bij ons binnen in een gezellige foyer. Ze bestellen een drankje in een echt glas en mogen dit meenemen naar de zaal.

Ze hebben de feel om op een balkon uit 1928 te zitten in een filmzaal zoals het

documentary

vroeger was. Wij trekken mensen aan die ervan houden om naar de film te gaan.

Dit is geen chips en popcorn publiek.’

Een zaal van 250 plaatsen lijkt ons snel uitverkocht.

‘Als er een film heel hard in de smaak valt, moeten we al eens mensen naar huis sturen. Dat was zo bij The Artist. Niet toevallig de film die vorig jaar in de prijzen is gevallen. Het zijn doorgaans films die grote prijzen wonnen en veel in de media komen die heel wat volk lokken. Elke film wordt slechts één keer vertoond. Af en toe gebeurt het dat we ’s middags en ’s avonds dezelfde film draaien, maar nooit meer dan twee keer.’

45

Organiseren jullie naast film nog andere evenementen?

‘Zeker, alleen film zou absoluut niet rendabel zijn. We hebben een gigantische zaal. Die 250 mensen die naar de film komen, is niets in vergelijking met drie concerten waarbij je 1200 mensen een stoeltje geeft. Heel de zaal verwarmen puur voor het balkon zou ook niet werken. Toch willen we het stukje film in De Roma in ere houden.’ •

Foto Koen Broos

46

documentary

‘Zolang er geen nieuw bloed komt, zijn er geen nieuwe sterren’ Tekst en foto’s Lyn Schalk | AG

Dominique Deruddere woont al 10 jaar in Los Angeles, maar is sinds april 2012 terug in België voor de opnames van zijn film Flying Home.

In een exclusief interview vertelt hij ons over zijn carrière en de toekomst.

Hoe het allemaal begon...

Dominique Deruddere: ‘Ik was ongeveer elf jaar toen het allemaal begon. Mijn broer, die zeven jaar ouder was, had een videocamera. In die tijd was dat nog een Super 8. Van hem mocht ik daar niet mee spelen en dat vond ik verschrikkelijk.

Op een goede dag ben ik hem gevolgd toen hij zei dat hij in het bos zou gaan filmen. Blijkbaar had hij daar een afspraak met een meisje en terwijl hij met haar bezig was, stal ik de camera. Een hele namiddag filmde ik de vogeltjes in het bos. Aan het eind van de dag zei ik tegen hem: weet je, vanaf nu mag ik met de camera spelen. Of ik zeg tegen ons moeder wat gij aan het doen waard. And we had a deal!’’

‘Toen ik vijftien jaar was, maakte ik een film. Die werd getoond in een jeugdclub.

Ik stond al half zat aan de toog toen er iemand binnen kwam die niet wist wie ik was. Hij kwam erbij staan en zei: ‘zeg, het schijnt dat die film van net zo slecht en saai was?’ Dat was het genântste moment uit mijn carrière.’

Toch zette je door?

Deruddere: ‘Ik ging naar het Rits in Brussel.

Daar hebben ze me na het eerste jaar buiten gesmeten vanwege geen talent.

Ik begon dan maar aan het Sint Lucas en daar ben ik afgestudeerd. Ik heb een paar kortfilmpjes gemaakt waarmee ik een eerste kleine doorbraak had. Mijn eindwerk won een prijs op het Brussels filmfestival. Ze zeiden dat ik een gast was om in het oog te houden. Crazy love (1987) was internationaal een doorbraak.

Er kwamen bekende mensen kijken zoals Madonna en Sean Penn. Zij wilden allemaal met mij werken.’

documentary

Wat vind je zo fijn aan het regisseren?

Deruddere: ‘Het leukste aan het regisseren is dat ik ’s middags weet wat ik ga eten. Dat staat namelijk op de callsheet en is vaak een hele geruststelling. (lacht) Filmmaken is het combineren van verschillende kunstvormen. Het heeft te maken met fotografie, beeld en muziek. Maar net zo goed met architectuur en schilderkunst.’

Je bent niet alleen regisseur, produceren doe jij ook zelf?

Deruddere: ‘Een producent heeft in de Verenigde Staten veel inspraak.

Daarom produceer ik mijn eigen films om onnodige discussies te vermijden.

Die leiden naar mijn ervaring meestal tot slechte films. De meeste producenten willen niet dezelfde film maken. Ze fluisteren je dingen in het oor die je doet, maar waar je achteraf spijt van krijgt. Als je dat zelf in de hand houdt, is het je eigen verantwoordelijkheid. Niets is frustrerender dan achteraf zeggen: ‘ik had niet naar de producent moeten luisteren!’ Zoiets blijft langer knagen dan toegeven dat je zelf een foutje hebt gemaakt.’

Wat is er door de jaren heen veranderd in films?

Deruddere: ‘Het voornaamste verschil tussen film vroeger en nu is het commerciële aspect. Vroeger gingen films veel vaker over mensen en vertelden ze verhalen. Ze hadden een dramatische impact. In de jaren ‘80 en ‘90 begon dat hoe langer hoe meer over franchising te gaan. Films over robots, vol met special effects en met nog 5 vervolgen en een paar remakes ervan. Zo wordt de koe leeg gemolken.’

‘Het hart gaat uit de film. Het wordt nog meer dan vroeger gecontroleerd door zakenlui. Er kwamen mensen die normaal gezien onderbroeken verkochten terecht in de filmwereld. Dan heb ik het vooral over de Amerikaanse films. Daar is het

47

een massacultuur geworden en bijna onmogelijk om nog iets anders te maken.

Europa geeft nog wel de kans om een verhaal te vertellen.’

Hoe lang werk je aan één film?

Deruddere: ‘Het is moeilijk te zeggen hoe lang het maken van een film duurt. Een commerciëel project zoals Firmin heeft een jaar geduurd. Dat is een uitzondering omdat Kris Van Den Durpel al een commerciëel gegeven was en de film gefinancierd werd. Mijn gemiddelde is drie jaar, maar er is geen vaste regel. Dat is het boeiende aan een film maken, er zijn nergens regels.’

Waarover wil je nog een film maken?

Deruddere: ‘Ik schrijf al 30 jaar aan een verhaal dat Dot ik volgend jaar graag zou verfilmen. Het verhaal gaat over jazzmuzikanten tijdens de tweede wereldoorlog. Jazz was toen verboden want het was neger- en jodenmuziek. De muzikant moest kiezen voor zijn carrière, dus geen jazz spelen en bekend worden bij de Duitsers, of voor zijn droom kiezen.

Dat is wat ze deden en ze vochten met hun instrumenten in plaats van met geweren.’

‘Die verhalen zijn waargebeurd. Er was een plaats in België waar jazzliefhebbers samen kwamen. Daar nam men de regels van de Duitsers niet in achting. Belgische en Duitse soldaten gingen naar verboden concerten, hoewel ze vijanden waren.

Op een goede avond viel een leger van Hitler binnen om de instrumenten kapot te slaan. De Belgische en Duitse soldaten vochten samen tegen de soldaten van Hitler. Alle vijandschap valt weg door de muziek die sterker is dan de haat die soms gecreëerd wordt. Dat is het thema van de film.’

Wat doe je als een film af is?

Deruddere: ‘Ik kijk niet meer naar mijn films als mijn werk gedaan is. Soms

48

documentary

gebeurt het dat ik ze 10 tot 20 jaar later nog eens onder het stof uithaal. Voor ik aan een nieuwe film begin, kijk ik de slechtse die ik ooit gemaakt heb nog eens opnieuw. Om ervoor te zorgen dat ik niet dezelfde stommiteiten bega. Ik ken wel mensen die naar alle filmfestivals trekken om in de zaal tussen de mensen te zitten.

Dat zijn meestal de regisseurs die zeker zijn van zichzelf. Ik blijf de eerste minuut om klank en beeld te checken en dan vertrek ik. Je wordt er nerveus van om in de zaal te zitten. Je wil dat mensen op de juiste moment lachen. Daarbij heb je die film in de montage al honderd keer gezien. Je bent hem zo beu als koude pap.’

Waar werk je momenteel aan?

Deruddere: ‘Ik zit in volle voorbereiding voor de nieuwe film die we in augustus gaan draaien. Het verhaal gaat over een jonge, succesvolle Amerikaan. Hij wordt door een rijke Sjeik, die duivenliefhebber is, naar België gestuurd. De Amerikaan moet proberen een duivenmelker te overtuigen zijn favoriete duif aan de Sjeik te verkopen. De duivenmelker, gespeeld door Jan Decleir, werkt niet mee. De jonge wallstreet-gast moet allerhande slinkse plannen bedenken om in zijn opdracht te slagen.’

‘De titel is Flying Home en we nemen het verhaal op in New York, Dubaï en België.

Onderandere Jan Decleir en Josse De Pauw spelen mee. De hoofdrol moet nog getekend worden, maar wordt ingevuld door een Amerikaan. We twijfelen ook nog tussen drie actrices. Wie zouden jullie kiezen tussen Maaike Neuville, Marie Vinck en Anemone Valcke? Voor wie van deze meisjes gaan jullie naar de cinema?’

Anemone Valcke omdat we haar nog niet in elke Vlaamse serie of film tegen zijn gekomen.

Deruddere: ‘In Hollywood zie je ook steeds dezelfde acteurs. Je krijgt films gefinancierd als er een ster inzit. Dat is

ginder zo, maar stilaan ook in België.

Zolang er geen nieuw bloed komt, zijn er geen nieuwe sterren en ben je verplicht om met dezelfde acteurs aan de slag te gaan. Onze acteurs brengen geen extra financiering op. Je hebt anderzijds wel het feit dat de meeste mensen graag koppen zien die ze kennen. Mensen zeggen: ‘Oh, het is met Sien Eggers. Goed lachen waarschijnlijk.’ En ze gaan de zaal in. Ik zou liever werken met goede acteurs. Of ze nu bekend zijn of niet, de beste voor de rol. Vlaanderen is een heel kleine vijver.

De drie vrouwen die over bleven na de audities, zijn de beste.’

Josse De Pauw zien we vaak terugkomen in jouw films. Is daar een reden voor?

Deruddere: ‘Josse is een fetisj acteur, zoals men zegt. Als ik Josse niet cast, maak ik een slechte film. Soms geef ik hem de kleinste rol en zet ik hem op de achtergrond. Zolang hij maar in mijn film zit.’

Iedereen Beroemd werd in 2001 genomineerd voor een Oscar, maar viel niet in de prijzen. Wat vond je dit jaar van Rundskop?

Deruddere: ‘Rundskop is een fantastische film en Matthias Schoenaerts was fenomenaal goed. Zonder hem was Rundskop niet dezelfde film geweest.

Toch waren ze niet goed genoeg om een Oscar te winnen. Ze hadden even weinig kans als wij met Iedereen Beroemd.

Daarover moet je in Vlaanderen liegen want Vlamingen hebben niet graag dat je zoiets zegt. Dat is een hype bij mensen in kleine gebieden, bij hen is het altijd beter. Rundskop is een goede film met een verdiende Oscarnominatie, maar dat was het dan ook. Net als met Iedereen Beroemd waren er betere films bij de vijf genomineerden.’

De afgelopen jaren weigerde je alle interviews. Toch maakte je voor ons tijd vrij. Daarvoor willen we je bedanken. •

49

documentary

Foto Lyn Schalk

COMMERCIAL

52

commercial

Fancy festival: Cannes 2012 Tekst Lyn Schalk | AG

Op 16 mei startte de 65ste editie van het filmfestival van Cannes. Sinds 1946 wordt de Franse stad iedere derde week van mei op zijn kop gezet.

De grootste sterren vliegen over naar Frankrijk om er te paraderen voor de massa camera’s. Als filmliefhebber willen we weten hoe je als niet-celebrity op zo’n fancy festival terecht komt. Daarom een aantal tips.

Om goed te beginnen, vind je op de officiële site van het festival een screening guide: een schema van waar en wanneer welke films gespeeld worden.

Tip 1: vlucht naar Cannes Boek je reis op voorhand! De vluchten naar Cannes in die periode in mei zijn sneller dan je denkt volgeboekt. De snelste manier om in Cannes te geraken is via het internationale vliegveld van Nice: Nice Côte d’Azur Airport. Op Parijs na is Nice het drukste vliegveld van Frankrijk. Daarom kan je met een beetje zoeken heel wat goedkopere vluchten vinden. Vanaf het vliegveld rijden er shuttle bussen tot Cannes. Hiermee ben je ongeveer 45 minuten onderweg.

Als je geluk hebt, komen er enkele sterren samen met jou aan op de luchthaven.

Op 25 mei had je er de kans om Zac Efron tegen het lijf te lopen. Op twitter en facebook stroomden de berichten van arriverende celebs alvast binnen. Helaas lijkt het door de security onmogelijk om tot bij de ster te geraken.

Tip 2: verblijfplaats in de stad Boek op voorhand een verblijfplaats! Elk plekje in de stad, tot onder de bruggen toe, zal bezet zijn. Cannesguide.com voorziet een zoekmachine waarmee je

snel en gemakkelijk verblijfplaatsen kan vinden die naar jou wens zijn. Wil je zo dicht mogelijk bij het festival verblijven, dan moet je aan het Palais des Festivals zijn. Dat is op het Esplanade Georges Pompidou. Zoek naar een gigantisch perzikkleurig gebouw. Op de gronden rond het paleis zie je handafdrukken van vele beroemde Europese en Amerikaanse acteurs.

Tip 3: op hoop van zegen Eenmaal aangekomen in de stad, kan je niet meer doen dan over de straten lopen in de hoop een bekend persoon te spotten. Want het filmfestival van Cannes is, in tegenstelling tot andere festivals, uitsluitend voor professionelen uit de filmindustrie. Hopen op een toegangsticket voor één van de filmvoorstelling is hopeloos. Om toch van het filmfestival te kunnen genieten, zijn er nachtvoorstellingen. Op het Cinéma de la Plage (strandcinema) kan je gratis naar een openluchtcinema die start rond half acht ’s avonds. Opnieuw moet je uitgenodigd worden door het toeristenkantoor om binnen te geraken.

Tip 4: celebrities spotten Heb je het na een aantal dagen wel gehad met al die films? Dan is het tijd om op zoek te gaan naar de sterren. De

commercial

place to spot is het hotel Ritz Carlton.

Tijdens het festival is de security streng.

Maar met een beetje moeite glip je misschien in de lounge van het hotel binnen. Probeer tot aan de bar te geraken. Bar des Celebrities is de plaats waar alle magie begint. Als het hotel niet lukt, is er nog een laatste optie. Ga naar het Palais des Festivals waar alle grote films getoond worden. Eis er een plekje op aan de barricades naast de rode loper.

Wees op tijd voor de paparazzi je zicht belemmert.

België in Cannes Ook België wordt vertegenwoordigd op het filmfestival van Cannes. Matthias Schoenaerts paradeerde nog ietwat onwennig over de rode loper. Hij was er te zien aan de zijde van actrice Marion Cotillard en regisseur Jacques Audiard.

De nieuwe film De Rouille et d’Os (Rust and Bone) ging op het filmfestival in wereldpremière. In het buiteland wordt Schoenaerts getipt als aanstormend talent. •

53

54

commercial

 

Muct C Movies Tekst Anne Geerkens | Foto’s Lyn Schalk | LS

Maak jij het wel eens mee? Een afspraak verzetten omdat er een film op televisie komt. We doen het allemaal wel eens. Als hardcore filmliefhebber moet je die opoffering maken. Maar welke films zijn nu juist de moeite om voor thuis te blijven? We vroegen het aan filmliefhebbers op de Meir in Antwerpen.

55

commercial

Margaux Duydt (20) Student rechten Favoriete film: Stardust (2007)

Noah Jessey (28) Werkloos Favoriete film: Gladiator (2000)

‘Ik heb de film al zeker 21 keer gezien.

Vooral de scène op de boot met Robert Deniro vind ik geweldig. Hij is geen homo, maar doet graag meisjeskleren aan. Hij danst dan als een vrouw op het muziekje dat speelt.’

‘Het is een avontuurlijke film. Ik vind het werk van acteur Russell Crowe heel goed en interessant. De soundtrack geeft ook een extra gevoel bij het verhaal.’

56

commercial

Amal Mechouch (15) (links) Student wetenschappen Favoriete film: Kirikou (1998) Sam Goffin (19) Werkloos Favoriete film: V for Vendetta (2005) ‘Ik vind de symboliek achter de film V for Vendetta enorm goed. Je ziet hoe het hoofdpersonage door omstandigheden en de gebeurtenissen totaal verandert.

Het thema begint met wraak en eindigt bij liefde en intriges.’

‘Het is misschien kinderachtig, maar Kirikou is een tekenfilm die ik al zeker acht keer heb gezien’ Isabel Meskens (14) (rechts) Student wetenschappen Favoriete film: My Sassy Girl (2008) ‘Ik hou van de scene waarin de hoofdpersonages brieven terugvinden die ze het jaar voordien hadden geschreven.

Ze lezen de brieven opnieuw en dat vind ik heel mooi.’

57

commercial

Elisa Corné (25) Verpleegster Favoriete film: Die Fremde (2010)

Tijs De Rudder (25) Preventie adviseur Favoriete film: Kill Bill (2003)

‘Het is een prachtige film omdat het weergeeft wat er tussen vier muren in een Turks gezin kan afspelen. Bovendien was de laatste scene er één die toucheerde.’

‘De manier waarop het verhaal aan bod komt, vind ik geweldig. Het verhaal is in stukken geknipt en wordt niet in chronologische volgorde afgespeeld.’

Colofon Redactie Lyn Schalk Anne Geerkens Editie Nummer 1 Jaargang 2012 Prijs € 4 Sociaal netwerk Twitter @Cut_magazine Facebook Cut-magazine Email cut_magazine@AOL.com Website www.cut-magazine.be Drukker Multi Copy Jules Moretuslei 486 - 2610 Wilrijk Tel: 03/827.11.55 Fax: 03/825.01.62 info@multicopy.be

DRAMA

Aline Cornelissen

ACTION

Rinse Zwalua

Documentary

Dominique Deruddere

MAGAZINE

Juni 2012

To be continued