MEI 2015
EDITIE 1
SCHOONHEID DOOR HET JONGE OOG
01 MEI 2015
€ 3,95
‘De balletmeester kon mij kneden tot een volwaardige danser’ Glen Lambrecht
34
02 MEI 2015
EDITO Met mode, fotografie en dans gaan we op zoek naar de welpjes in de boeiende cultuurwereld. Ze zijn van jonge leeftijd, maar rennen sneller door hun savanne van ervaringen en inspiratie dan de doorsnee mens. Er zit een buitenpootje verstopt in Eesome, modeontwerper Paul Smith. Misschien kunnen we hem de grote oude leeuw noemen. Maar daarom niet minder interessant. In deze reportage focussen we op zijn jonge jaren en hoe het allemaal begon. Zie het als een twist met een knipoog. Pommelien Koolen laat ons verdwalen in haar kleurrijke droomwereld met behulp van fotografie. Ze is de blikvanger op de cover. Bovendien heeft ze dit beeld zelf gemaakt. Excentrieke modeontwerpster Kristien Follon maakt kleren bedoeld voor het jonge publiek. Dena Huys combineert onze volgende rubriek met mode. Ze trekt modefoto’s met een eigen insteek. Glen Lambrecht danst in zijn balletschoenen op podia van Vlaamse opera’s. Bij Ballet Vlaanderen is het zaadje van zijn dansdroom alvast geplant. Door de expressieve lay-out overtuigen we uw oog nog meer van Eesome’s schoonheid. De copyrights duiden ook een kleine expositie van het jonge talent binnen de cultuur. Het magazine biedt de kans om deze frisse windvlaag van cultuurbeoefenaars in de spotlights te zetten. We noemen het ons kindje. Omdat we gestart zijn met een heel ander beeld. Tijdens het kennismaken met onze talenten raakten we meer geïnspireerd en hebben we ons magazine zien groeien. Eesome is alvast onze schoonheid voor het oog geworden. Hopelijk ziet u dit ook?
© Rani D’Hondt
© Marylène Madou
IN HOU D
mei 2015
MODE
06 Portret TITI+ The German Kid 09 Streetstyle Hasselt 12 Reportage Paul Smith
FOTOGR AFIE
20 Portret Pommelien Koolen 25 Veiling studenten KASK 28 Portret Dena Huys
DANS
34 Reportage Glen Lambrecht Ballet Vlaanderen 40 Dancebattle III Classic & Urban 43 Infografiek studenten en cultuur
04 MEI 2015
MODE
05 MEI 2015
TITI+ The German Kid helpt jongeren zoeken naar eigen identiteit In het hartje van Hasselt ligt het open atelier van kledingmerk TITI+ The German Kid. De muren zijn beschilderd met een laagje witte verf waardoor de kleren goed tot hun recht komen. Modeontwerpster Kristien Follon (29) is het creatieve brein achter dit label. Ze focust zich vooral op het jonge publiek. Dat doet ze met Engelse quotes die ze aanbrengt op haar kledingstukken.
Tekst en fotografie MANOUCHE PUTZEYS
06 MEI 2015
‘Iedereen moet zich kunnen kleden naar zijn eigen karakter’ Kristien Follon is een vrolijke dame met rode lokken en een grote houten nerdbril. Al vanaf jonge leeftijd houdt ze zich bezig met tekenen, naaien en borduren. “Ik vind het interessant om met een bepaald soort materiaal iets nieuws te maken”, vertelt Kristien gefascineerd. Na een algemene, technische opleiding kwam ze voor het eerst in contact met het creatieve aspect van ontwerpen. “Op mijn zestiende kreeg ik de kans om stage te lopen bij het Antwerps productieatelier Trois-Quart. Daar mocht ik voor de top van België werken”, glundert de Limburgse designer. Bekende modeontwerpers als Walter Van Beirendonck, Dries Van Noten en Haider Ackermann waren enkele van de opdrachtgevers.
Op 21-jarige leeftijd droomde Kristien van een eigen label. “Ik had veel kledingstukken uitgetekend tijdens het pendelen naar Antwerpen. Ik heb toen besloten om ze gewoon uit te brengen.” TITI+ The German Kid is oorspronkelijk klein begonnen. “Ik maakte T-shirts met zeefdrukken en die verkocht ik dan online.” In 2011 ontwierp Kristien voor de eerste keer een volledige collectie. Bij een bijzonder kledingmerk hoort natuurlijk een originele naam. TITI is Kristiens bijnaam. “The German Kid is eerder een link daarbij, omdat ik geen eigen label wil”, verklaart ze. “Ik hou het liever wat algemener en minder persoonlijk.” German voegde ze er nog aan toe omdat ze veel inspiratie haalt uit de stad Berlijn. “Kid zit er in om het wat jong te houden.”
ZOEKTOCHT NA AR IDENTITEIT
TITI+ The German Kid richt zich op het jongere publiek. “De jeugd is veel meer bezig met het zoeken naar een identiteit dan iemand boven de 40 jaar”, licht Kristien toe. “Ik vind het heel belangrijk dat mensen zich kunnen kleden naar hun eigen karakter. Bij de jeugd heb je die voeling veel feller.” De link naar jongeren zal altijd een grote rol blijven spelen in haar label. “Ze zijn gewoon veel frisser om mee te werken.” Wat ook heel typerend is voor TITI+ The German Kid zijn de opvallende quotes op de kledingstukken. “De meeste zinnen komen uit gesprekken onder vrienden. Neem nu bijvoorbeeld ‘youth has
07 MEI 2015
no age’: wanneer je dat naar het Nederlands vertaalt, is dat een belachelijke zin. Maar in het Engels heeft dat wel wat.” Kristien laat zich zelden beïnvloeden door modetrends. “Trends verwateren snel, dus ik probeer er niet naar te kijken.” Ze focust zich vooral op jeugdigere inspiratiebronnen zoals street art en muziek. “Maar het meeste haal ik uit jongerenculturen.” Hierdoor kan ze vernieuwender uit de hoek komen. “Ik denk dat het net cool is voor mijn doelgroep om eens iets anders te vinden. Een T-shirt blijft een T-shirt, als je het heel cru bekijkt.” Kristien probeert daarom steeds het accent te leggen op het achterliggende verhaal. “Aansluiten bij een manier van leven speelt een hele grote rol in mijn ontwerpen. Dat gevoel dat je deel uitmaakt van een community.”
MODESHOW IN KERK
Kristien ontwerpt twee collecties per jaar. Dat doet ze telkens in een bepaald thema. “Het is een soort van tijdelijke obsessie voor mij”, lacht ze. Deze collecties worden elke keer voorgesteld met een show. “Dit kan bijvoorbeeld een
dansoptreden zijn, zolang het maar dicht bij mijn doelgroep staat.” Zo organiseerde Kristien eens een modeshow in een kerk. “Ook heb ik een keer een street performance gedaan waarbij mijn modellen spontaan door de stad begonnen te dansen.”
NA AIMACHINES EN COMPUTERS
‘Een T-shirt blijft
Een T-shirt, als je het Heel cru bekijkt’ Hoewel Kristien het liefst inspiratie zoekt in drukke, lawaaierige ruimtes doet ze het tekenen en de verwerking liever op een rustige plek. Haar vaste uitvalsbasis is een open atelier. “Hier wordt de volledige collectie ontworpen en uitgebracht.” Alles gebeurt dus in het knusse winkeltje. “Soms zetten we de computers aan de kant en vervangen we deze door naaimachines.” Kristien ziet er op toe dat ze zelf in de winkel staat. “Op die manier kan ik zien wie mijn klanten zijn en hoe ze reageren als ze naar de kledingstukken kijken.”
HOODIE VAN BART DE PAUW
In 2010 kreeg Kristien de opdracht om een collectie uit te tekenen voor directrice Ann Claes van winkelketen JBC. “Dat moment was echt wel kicken.” In het algemeen heeft ze aan iedere collectiepresentatie wel leuke herinneringen. “Je kan ze onderling niet vergelijken met elkaar omdat het steeds een ander thema is.” In 2014 viel Kristiens stijl in de smaak bij Bart De Pauw en mocht ze een hoodie ontwerpen voor de crew van het VRT-programma De Biker Boys. “Het is een grote eer wanneer iemand naar wie je opkijkt je zo’n compliment geeft”, vertelt Kristien trots. Bovendien geeft ze ook les bij SYNTRA Limburg. “Daar werk ik rond het creëren van een eigen identiteit en stijl.” De nieuwe collectie van TITI+ The German Kid kan je momenteel in de kledingrekken bewonderen. Kristien gaf het de naam ‘Freedom of Youth’. “De enige verplichting die je als jeugd hebt, is naar school gaan”, vertelt ze. “Tijd maakt helemaal niet uit.” Dit idee leverde haar veel inspiratie op. “Die periode van je leven is zo fijn. Je kan gewoon je ding doen zonder dat iemand je op je vingers tikt.” Enerzijds betekent mode het plezier hebben bij het vinden van een perfecte outfit. “Maar anderzijds ook iemand anders dat plezier kunnen geven.” Kristien kijkt uit naar de release van haar nieuwe collectie in augustus. “Het belooft iets speciaals te worden”, geeft ze ons alvast mee.
<< Kristien Follon haalt het meest inspiratie uit jongerenculturen.
08 MEI 2015
e l y t s t e e r t S
Hasselt
Seraphine houdt van een casual look. “Ik ben geen ijdeltuit die uren voor de spiegel staat.” Bij het shoppen kijkt ze vooral naar wat er in de winkelrekken hangt. “Ik probeer er altijd iets van mezelf aan toe te voegen.” Instagram en Tumblr zijn haar vaste modegidsen. “De outfitfoto’s sporen me aan om ook eens een bepaalde combinatie te proberen.” De lange jassen en sneakers behoren tot Seraphine’s favorieten. Ook is ze een grote fan van vintage. “Het is leuk als je stuks die
09 MEI 2015
jaren geleden ook hip waren opnieuw kan dragen” Het liefst loopt Seraphine rond in stoere sneakers gecombineerd met een losse boyfriendjeans met daarop een lange jas. “Verder hou ik ook van simplistisch sieraden zoals fijne kettinkjes.” Een toekomst in de modebranche sluit Seraphine niet uit: “Als Karl Lagerfeld een communicatiemedewerkster zoekt, zou ik geen nee zeggen.”
Anna is totaal niet met mode bezig. “Ik draag wat ik mooi vind”, verklaart ze. Ze loopt het liefst in een casual outfit rond. “Ik durf vaak gewoon de deur uit te gaan in een comfortabele trui.” Enkel wanneer Anna een trend echt leuk vindt, zal ze die volgen. “Het is juist fijner om kledingstukken te dragen die niet iedereen heeft. Mij zou je dus bijvoorbeeld nooit in lage Converse All Stars zien omdat je die tegenwoordig overal tegenkomt.” “Vaak breken modetrends pas na een tijdje door. Neem nu de broeken met scheuren: ik durfde ze eerst nooit te kopen, maar nu
010 MEI 2015
heb ik mezelf uiteindelijk toch één aangeschaft”, vertelt ze trots. “Wat ik zo tof vind aan het rokje dat ik nu aan heb is dat je het zowel in de winter als in de zomer kan aandoen.” Anna vindt inspiratie bij mensen op straat en haar vriendinnen. Haar favoriete outfit ziet er als volgt uit: “Ik ben een grote fan van een casual jeansbroek gecombineerd met een leuk bloesje met daarop een blazer. Een paar ballerina’s en mijn Oozoo horloge zijn ook een must.”
Anneleen vindt een eigen stijl belangrijk. “Er mag voor mij wel een hoekje af zijn.” Samen met haar beste vriendin onderhoudt ze de blog Curly Red & Straight Blonde. “Hierop post ik artikels over mode, lifestyle, interieur en beauty. Ik ben dus wel op de hoogte van wat er in de modewereld gebeurt.” De trend die Anneleen het meest aanspreekt is het gebruik van neopreen. Haar favoriete outfit
bestaat uit verschillende prints of speciale stofjes. “Het moet vrouwelijk zijn, maar tegelijkertijd ook een beetje stoer.” Bij merken zoals Supertrash en Essentiel vindt ze steeds haar ding. Anneleen leest graag tijdschriften als de Vogue en ELLE. “Ik vind het belangrijk om fashionista’s te volgen die een leuke stijl hebben.” Mode heeft altijd een grote rol gespeeld in haar leven. Ze ziet het wel zitten om er in de toekomst iets mee te doen. “Voorlopig werk ik verder aan mijn blog. Op die manier hoopt ze nog meer interessante mensen en merken te leren kennen.”
tekst en fotografie MANOUCHE PUTZEYS
011 MEI 2015
012 MEI 2015
PAUL SMITH
‘INSPIRATIE KAN JE IN ALLES VINDEN: ZO NIET, KIJK DAN NOG EENS’ Van wielrenner naar topdesigner
De Britse modeontwerper Paul Smith (68) staat bekend om zijn intuïtieve creativiteit. In het Modemuseum Hasselt gaf hij op 7 mei een exclusieve rondleiding en signeersessie naar aanleiding van zijn expo ‘Hallo, Mijn naam is Paul Smith’. Zijn grijze haarbos, natuurlijke rimpels en stijlvolle outfits maken hem de geliefde opa van iedere fashionista. Ik had de eer hem te ontmoeten.
tekst en fotografie MANOUCHE PUTZEYS
013 MEI 2015
‘GESCHREVEN WOORDEN BLIJVEN VOOR ALTIJD BESTAAN’ DE ONTMOETING In een hoekje van het museum stond hij met een verantwoordelijke te praten. Hij gedroeg zich heel onopvallend, alsof hij zelf een toeschouwer was die naar de tentoonstelling kwam kijken. Met een luide maar toch sympathieke stem riep hij zijn fans toe. De rondleiding ging van start. Hij maakte een grapje over zijn leeftijd om het ijs te breken. Iedereen keek met grote ogen en luisterde met volle aandacht naar wat hij te vertellen had. We passeerden langs een reusachtige muur vol kunstwerken. Die representeerde eigenlijk perfect hoe de ontwerper is. Er hangen bekende stukken tussen van onder andere Emilio Pucci, maar ook werken die hij zelf gewoon mooi vindt. Werken die hem inspireren. De thema’s zijn heel uiteenlopend. Van een schilderij tot een gewone foto of tekening. Hij staat open voor zowel het jonge als het oude talent. Inspiratie vindt hij in alles. Tijdens de toer gaf hij bij ieder standje zorgvuldig een woordje uitleg. Hij is geen opschepper. Integendeel, het
lijkt net alsof hij zelf nog steeds verwonderd is over wat hij bereikt heeft. Na de rondleiding poseert hij nog even met een kind voor de lens van een moeder. Een oprechte glimlacht verscheen op zijn mond. Op zijn weg naar de signeersessie kwam hij nog een groepje schoolkinderen tegen die toevallig voorbij liep. Hij nam uitgebreid de tijd om hen te begroeten. Iedereen keek uit naar zijn handtekening in het dikke, roos getinte boek. Ik stond ook in de rij. Beetje bij beetje kwam ik dichterbij. Uiteindelijk was ik aan de beurt. ‘For Manouche, from Paul Smith x’ schreef hij in sierlijke letters. We sloegen nog een babbeltje. Ik zei dat ik erg genoten had van zijn rondleiding. Ik merkte aan de manier waarop hij mijn compliment ontving dat hij iemand is die met beide voetjes op de grond staat. We lieten een foto van ons maken en namen afscheid. Oh wacht. Ik vergat mijn boek. Hij lachte en duwde het stevig in mijn handen. Daarna vertrok ik trots en met een stralend gezicht uit het museum.
014 MEI 2015
015 MEI 2015
ZIJN VERHA AL
WIELRENNERSDROOM
Als tiener had Paul Smith nog geen concrete toekomstplannen. Hij kwam eigenlijk per toeval in aanraking met de modebranche. Dat vertelt hij in zijn boek ‘Hallo, Mijn naam is Paul Smith.’ Zijn vader Harold Smith bezorgde hem op 16-jarige leeftijd een job bij een kledingwarenhuis in zijn geboortestad Nottingham. Aanvankelijk was hij hierin niet geïnteresseerd. Pauls grote passie was wielrennen. Deze sport ligt hem vandaag nog steeds heel erg nauw aan het hart. Maar door een zwaar ongeluk moest hij zijn ambitie van professioneel wielrenner opgeven. Paul Smith verbleef 6 maanden in het ziekenhuis. In die periode leerde hij tal van nieuwe mensen kennen. Na zijn verblijf sprak hij regelmatig met hen af in een cafeetje dat erg gekend was bij de studenten van de lokale kunstfaculteit. Zijn nieuwe vrienden babbelden over Mondriaan en Andy Warhol en luisterden naar de Rolling Stones. Paul raakte gefascineerd. Ook kreeg hij steeds meer belangstelling voor zijn job in het warenhuis. Op dat moment wist hij zeker dat hij deel wou uitmaken van dit creatieve wereldje.
PAUL EN PAULINE
In die periode kwam Paul Smith in contact met Pauline Denyer, een van de docenten van de lokale kunstschool. Ze was nog maar net afgestudeerd in mode aan de Royal College of Art (RCA). Pauline werd zijn vriendin, zijn eerste ontwerper, zijn business partner en uiteindelijk ook zijn vrouw. Doorheen Pauls hele carrière heeft hij erg veel steun en hulp van haar gekregen. Ze leerde hem de grondbeginselen van de mode-industrie. Ook op creatief vlak vormde ze een belangrijke invloed voor Paul.
HOND ALS MANAGER
Pauline ging fulltime werken in de kunstschool. Het koppel had nood aan een vast inkomen. Dit gaf Smith de mogelijkheid om zijn eigen kleren te maken en te verkopen. In 1970 openden ze hun allereerste shop Paul Smith Vêtements Pour l’Homme in Nottingham. De shop was amper 3m x 3m groot. “Mijn hondje Homer was mijn manager.” De focus lag op mannenkledij. Paul wou kleding verkopen die hij zelf zou dragen. Eerst was Denyer de ontwerper, maar daarna ging Paul Smith zelf aan de slag. Ze deden al het werk op hun appartementje. “We zaten aan de keukentafel met stapels stofstalen.” Zo werd zijn eigen kleding lijn Paul Smith geboren. Smith runde zijn winkel in het weekend. De rest van de week hield hij zich bezig met allerlei kleine jobs zoals het aankleden van etalages om zichzelf te kunnen onderhou-
016 MEI 2015
De
exp
osit
ie b
ren g
td
e jo
nge le
ve n
sja
ren
van
de
o nt
we
r pe
r in
be e
ld .
den. De shop deed het erg goed en er was een mogelijkheid tot uitbreiding. Paul Smith opende een grotere winkel en een outlet in Londen. Ook verkocht hij zijn kleren aan groothandelaars over de hele wereld.
KLEUREN EN STOFFEN
Zijn eerste modeshow vond plaats in het appartement van enkele vrienden in Parijs. Ze hadden professionele modellen kunnen regelen. Het was erg druk en het draaide uit tot een groot succes. Paul Smith is geen grote fan van modeshows. “Een modeshow is het laatste ingrediënt van een gerecht dat al 6 maanden op het fornuis staat. Ik ben meer geïnteresseerd in het zoeken naar de kern en het kiezen van kleuren en stoffen.” Nu ontwerpt Paul Smith 28 collecties per jaar en worden er 5 modeshows gegeven: twee voor mannenkledij in Parijs en twee voor vrouwenkledij in Londen.
VISUEEL DAGBOEK
Paul heeft altijd zijn notitieboekje bij de hand. Hierin maakt hij aantekeningen en ruwe schetsen van alles wat hem intrigeert. Het is zijn manier om gedachten en ideeën kwijt te kunnen. Ook door middel van fotografie houdt hij zijn inspiratiebronnen bij. Pauls vader was een amateurfotograaf en oprichter van de lokale fotografieclub. Smith kreeg zijn eerste camera van zijn papa toen hij elf jaar oud was en sindsdien maakt hij elke dag foto’s. “Inspiratie is overal rondom ons.” Hij houdt een visueel dagboek bij en is erg actief op de sociale netwerksite Instagram.
CHAOTISCHE WERKRUIMTE
Paul Smiths kantoor staat vol met verschillende boeken en objecten die hem blijven inspireren. “Bezoekers vinden deze plaats chaotisch, maar voor mij is het net erg georganiseerd.” Van stoffen en knoopjes tot speelgoed, alles kan je er aantreffen. Paul gaat verder dan enkel en alleen maar het ontwerpen van kleding. Zo maakte hij ook al patronen voor onder andere albumhoezen, waterflessen en stoelen. De winkels van Paul Smith zijn stuk voor stuk uniek. Het interieur is telkens anders aangekleed of je je nu in Londen of in Tokio bevind.
TOEKOMSTIGE GENER ATIE
Paul Smith is gefascineerd door nieuwe werken en de jeugd. Hij komt regelmatig praten op middelbare scholen en universiteiten. Deze lezingen gaan niet enkel over mode, maar ook over hoe je de dingen moet aanpakken. Op die manier wil hij jongeren raad geven over het leven. Ook nodigt Smith studenten uit om eens een kijkje te komen nemen in zijn studio in Londen. Bron: boek ‘Hallo, Mijn naam is Paul Smith’
017 MEI 2015
â&#x20AC;&#x2DC;Ik heb het geluk dat ik omsingeld ben door mooie vriendinnenâ&#x20AC;&#x2122; Dena Huys
28
FOTOGR AFIE
019 MEI 2015
020 MEI 2015
Voor Pommelien begon het allemaal met een waardeloos cameraatje Pommelien Koolen (19) fotografeert al vanaf haar twaalfde alles wat haar pad kruist. Dagdagelijkse dingen kleurt ze tot een droomwereld. Ze studeert op Sint-Lucas in Brussel en werkt de laatste pagina’s van haar eindwerk af. Ondanks Pommelien al mocht exposeren in het S.M.A.K. in Gent, weet ze nog niet of ze hierin wil verder studeren.
Tekst en fotografie EVA MICHIELS
Foto: © Pommelien Koolen
021 MEI 2015
PAPA
^^ Pommelien: “Ik zou nooit een foto van mezelf thuis ophangen, dat vind ik absurd.” Foto: © Pommelien Koolen
‘Ik denk dat ik een beetje verslaafd ben’ “In het eerste middelbaar was ik heel hard met fotografie bezig. Dat was heel kleinschalig. Ik trok foto’s van mijn voeten of van het strand, heel typische dingen eigenlijk. Dat was puur omdat ik het leuk vond, meer had ik er achteraf niet aan. Ik was er zo hard mee bezig dat mensen tegen me zeiden: ‘Genoeg, stop ermee, want het is ambetant!’ Het is nooit gestopt sinds dan. Het begon dus allemaal met een klein cameraatje dat niks waard was”, vertelt Pommelien. “Soms komt het voor dat ik me afvraag waarom ik foto’s neem van banale dingen. Maar dat gaat snel voorbij. Op de een of andere manier komt mijn voorliefde daarvoor toch terug naar boven. Mijn cameralens is nu kapot. Dat vind ik vreselijk. Wat als ik nu iets interessants zie? Dan vind ik het zo jammer dat ik het niet kan vastleggen.”
Je moet doen wat je graag doet, krijgt Pommelien vaak te horen. Wat ze graag doet is duidelijk. Geef ze een camera in de hand en ze trekt het hele land. “Mijn stijl omschrijf ik als een fotodagboek. De foto’s die ik maak, registreren iets dat van mij is. Alledaagse dingen die me opvallen tracht ik op een andere manier in beeld te brengen. Ik probeer dus het Belgische saaie leventje interessanter te maken. Dit kan al door een simpel glas dat op tafel staat anders te bekijken. Op die manier creëer ik een uitdaging voor mezelf. En dat is niet altijd even gemakkelijk.” Op het eerste zicht denkt Pommelien dat het fotografische oog niet in de familie zit. Maar later verbetert ze zichzelf: “Papa trok vroeger vaak foto’s met een analoge camera. Hij maakte niet zomaar een foto. Papa dacht na over het kader. Je kan misschien wel stellen dat ik het leren kijken met een camera onbewust van hem heb overgenomen.” In de toekomst wil ze ook alleen analoog werken: “Het doet me langer kijken naar iets. Je drukt niet zomaar af om vervolgens meteen de foto op je camerascherm te zien. Op die manier denk je beter na over je foto’s. Het resultaat zal na het ontwikkelen ook veelbelovender zijn.”
GEZONDE JALOEZIE
Als je haar dromerige beelden bekijkt, zou je misschien denken dat Pommelien ergens inspiratie uit haalt. Maar ze probeert dit te vermijden. “Ik word enorm jaloers op andere fotografen. Maar dat is goed. Zo stap ik meteen de deur uit om te proberen bewijzen dat ik beter kan. Toch probeer ik zo weinig mogelijk van anderen te zien omdat ik weet dat je onbewust foto’s kan namaken. Dan zie je een mooi plaatje en denk je dat het jouw idee is, maar merk je achteraf dat je het toch van ergens hebt gehaald. Dus ik mag mezelf jaloers maken maar dan in kleine mate”, zegt het jonge talent.
GR ATIS
Pommelien laat veel mails voor betalende opdrachten onbeantwoord. Ze heeft het moeilijk om geld te vragen voor haar foto’s. Dus als ze opdrachten krijgt, fotografeert ze het liefst gratis op expo’s en andere evenementen. Ook trekt ze een harde lijn onder haar typerende stijl waarin ze fotografeert. “Ik heb ooit eens trouwfoto’s mogen trekken. Het koppel moedigde mij aan om in mijn eigen stijl te fotograferen. Zo niet, dan begin ik er gewoon niet aan.”
GEEN JONG GROENTJE
Ook het S.M.A.K. in Gent herkende het talent van Pommelien. Op haar zestiende mocht ze op de tentoonstelling ‘Belgian Young Photographers’ haar creaties ophangen. Ze heeft al drie keer meegedaan met de wedstrijd van de Kunstbende. Een bende waar de creatieve geest de vrije loop krijgt. De uiteindelijke winnaars kunnen samenwerken met enkele grote kunstenaars en ver-
022 MEI 2015
023 MEI 2015
Pommelien: “Stel dat ik straks op straat wandel en ik zie iets wat me intrigeert dan wil ik het niet zomaar voorbij laten gaan zonder een foto te nemen.”
Pommelien: “Ik kan niet kiezen tussen mijn foto’s. Daarom laat ik die keuze vaak aan iemand anders over.” Foto: © Pommelien Koolen
trekken op een creatief weekend in hun eigen discipline. Winnen zat er nog niet in voor Pommelien, maar ze is toch al twee keer in de finale geraakt. Om haar ervaringen op jonge leeftijd te verruimen, kreeg ze een publicatie in het Mexicaanse Errr-Magazine. Een magazine dat zich onderdompelt in de literatuur- en kunstwereld. Haar werk vind je vooral op het internet terug: “Online is er heel veel vraag naar mijn foto’s. Zo heb ik al een fotoboek mogen maken voor iemand uit Brazilië. Veel mensen uit andere landen sturen me soms een bericht op Facebook om te zeggen dat ik goed bezig ben. Dat geeft me extra doorzettingsvermogen.” Door deze berichten heeft Pommelien ingezien dat het onlinewereldje geen landgrenzen kent. “Ik wil mensen de mogelijkheid geven om dingen te zien. Ze moeten het daarvoor niet mooi vinden. Ik vind het vooral belangrijk dat ze het verhaal in mijn foto’s zelf kunnen invullen.”
ik mijn kost als fotograaf wil verdienen dan zal dat puur door tentoonstellingen zijn.” Maar zover is het nog niet. Pommelien wil graag van nul beginnen als ze gaat verder studeren. Daarom is ze niet bang om een nieuw avontuur te zoeken in het buitenland. Ze reist vaak met haar ouders naar hun vakantiehuis in Portugal. Als ze terug thuiskomt van vakantie voelt ze al meteen een zekere heimwee. “Misschien wil ik een jaar vrijwilligerswerk in het buitenland doen, zodat ik me eerst wat thuis voel in het land waar ik wil studeren. Zo kan ik vervolgens een goede school uitkiezen.” Welk land dat wordt, is nog steeds onbekend en onzeker.
‘Ik word enorm jaloers op andere fotografen, maar dat is goed’
TOEKOMSTBLIK OP BUITENLAND
Het werd me duidelijk dat Pommelien heel passioneel omgaat met haar foto’s. Toch heeft ze over haar passie minder rooskleurige toekomstideeën. “Een fotograaf is volgens mij iemand die goed zijn boterham verdient met de foto’s die hij maakt. Die doet dan ook andere opdrachten zoals trouwfoto’s nemen. Dat is totaal niet mijn ambitie. Als
Over de studierichting klinkt ze vastberaden. “Ik wil met mijn foto’s concepten uitwerken en reeksen maken. Dus de richting vrije kunsten is zeker iets wat ik graag wil doen in het buitenland. Ik beperk mezelf liever niet en wil mij meer openstellen voor andere kunsten. Het lijkt me leuk als ik dan al die kunsten kan combineren in mijn foto’s.” “Ik denk dat ik een beetje verslaafd ben”, vertelt ze tijdens het beschrijven van haar stijl. Het is een gezonde verslaving die zoekt naar een geschikte studieweg. Deze jongedame zit nog midden in een zoektocht naar wat ze echt wil bereiken. Ze heeft geen schrik om uitdagingen aan te gaan en haar blik op de kunstwereld te verruimen. Pommelien is een nieuwe naam in de kunst- en fotografiewereld die we in het oog moeten houden.
^^ Pommelien: “Als ik iemand vraag om model te staan voor mijn foto’s, dan is dat vaak omdat ik die persoon wil leren kennen.” Foto: © Pommelien Koolen
024 MEI 2015
Foto: © Monday Agbonzee Jr.
KASK Gent legt masters onder de hamer Elk jaar organiseert de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) een veiling. Op die avond krijgen de masterstudenten van het laatste jaar de kans om een van hun sterke foto’s te verkopen. Zelf zijn ze overtuigd van hun werk, maar kunnen ze die overtuigingskracht overbrengen aan hun toeschouwers? Alles stond mooi opgesteld in de Gentse school. Voor er met de hamer werd geslagen, ging ik even luisteren naar hun verhalen en de gebeurtenis achter de foto.
Tekst en fotografie EVA MICHIELS
025 MEI 2015
Quitnten Prové
Quinten (22) heeft geen eigen stijl en omschrijft zichzelf als een vrijdenker. Hij vindt deze foto een van zijn betere beelden die de sfeer van zijn masterwerk samenvat. Je zou denken dat de bomen echt in de natuur staan, maar niets is minder waar. “Voor mijn reeks fotografeerde ik opgezette dieren, rotsen en bomen. Eigenlijk alle natuurelementen die nagemaakt zijn door kijkkastenbouwers”, vertelt Quinten. Hij is sterk gefascineerd in het precisiewerk van de bouwers. “Ik probeer de grens tussen realiteit en fictie te vervagen. Mensen moeten bij het zien van mijn foto’s twijfelen over de realiteit. Ik probeer mee te gaan in het verhaal van de bouwers.”
Monday Agbonzee Jr.
“Dit is foto nummer 1101 uit heel mijn masteropdracht. Dus het was zeker geen gemakkelijke keuze om deze eruit te kiezen. Er zijn een aantal foto’s die ook op zichzelf kunnen staan en dit is er zo eentje”, begint Monday (23). Deze creatieve duizendpoot met Amerikaanse roots maakte een documentaire over een muziekgroep waar hij zelf deel van uitmaakt: “Het is een reeks van een band zonder de groep zelf te tonen. De band is dus het voertuig geweest voor mijn reeks.” Deze foto trok hij op vakantie in Egypte. “Mijn groep heet Skinny Dynamite. Ik ben de bassist en ik zing als backingvocal. Hoe beschrijf ik onze stijl? Wel, ik denk space-pop”, vertelt hij lacherig.
Pauline Miko
De Belgisch-Hongaarse Pauline (22) veilt een heel persoonlijk beeld. Ze staat er namelijk zelf als twaalfjarige, samen met een goede vriendin op. “Deze foto is heel belangrijk voor mij omdat het de start is van mijn hele masterproject”, vertelt Pauline. Je denkt misschien dat de foto zwaar bewerkt is maar daarin ben je ronduit mis. Het is een analoog die in 2003 in een metalen kistje onder de grond werd begraven. “In 2013 kwam mijn vriendin aanbellen. Ze vertelde me dat ze zich kon herinneren dat er een metalen doosje van ons in haar tuin lag begraven. We zijn ze direct gaan opgraven. Tien jaar heeft het onder de grond gelegen. Het begon eigenlijk als een spelletje, maar het eindigde als mijn eindwerk”, blikt ze terug. “Omdat de echte foto heel klein is, heb ik ze gescand en vergroot. Toen zag ik pas goed dat de tijd de kleuren heeft gemengd. Er kwamen zelfs paddenstoelen tevoorschijn.” Toen ze de foto vond was Pauline geraakt dus kreeg ze het idee om over heel de wereld doosjes onder de grond te steken. Al de doosjes zijn uit verschillende materialen gemaakt en liggen in Japan, IJsland, Marokko, Gent en Amerika. In elke doos vind je foto’s en kleine spulletjes. Over tien jaar reist ze terug naar die landen en bekijkt ze het resultaat. “Ik hou een dagboek bij met de coördinaten en foto’s waar ik de doosjes heb begraven. De tijd zal beslissen wat er uit de grond komt”, vertelt Pauline met een grijnsje. Over tien jaar ontmoeten we elkaar weer op een van haar exposities over dit merkwaardig fotoverhaal.
Raf Michiels
“Voor een opdracht van mijn vorige school Narafi moest ik iemand volgen. Eerst wilde ik in contact geraken met bokser Sugar Jackson. Maar in diezelfde boksclub botste ik op Stephan. We zijn aan de praat geraakt. Hij begon zijn verhaal te vertellen en ik dacht meteen dat ik niet meer verder moest zoeken. Ik wilde Stephan volgen.” Raf (24) was geraakt door Stephans verhaal over zijn afkomst en de letterlijke tegenslagen die hij hier in België kreeg te verduren. “Ondanks alles wat er in Stephans leven gebeurd, vecht hij terug naar een beter en positief leven. Zijn doorzettingsvermogen intrigeerde mij zo dat ik dat probeer te vertalen in mijn werk”, vertelt Raf.
In mei 2014 vertrokken Stephan en Raf naar Ghana om Stephans biologische tantes, nonkels en grootouders na 24 jaar terug te ontmoeten. “De reis was een heel merkwaardige ervaring want ik werd er als tweede verloren zoon verwelkomd. Op deze foto zie je een omhelzing van handen tussen de oma van Stephan en hijzelf.” Raf koos deze foto omdat het duidelijk het verband weergeeft tussen Stephan en zijn familie. Door het verschil in huidskleur vertelt de foto het verhaal van de liefde die hij als klein kind nooit gekend heeft.” Uit deze toevallige ontmoeting is een jarenlange samenwerking en een vriendschap gegroeid.
Ode De Kort
“Het is een heel klein schattig wolkje”, vertelt Ode (22) terwijl ze de kleine maat tussen haar duim- en wijsvinger toont. “Ik hou wel van een simpel beeld waar niet alles op staat. Dan spreekt het in zijn schoonheid en eenvoud.” Ode houdt zich graag bezig met eenvoudige materialen als rubber, steen, hout, papier, … . Daar maakt ze dan zelf composities mee: “De materialen bouw ik op tot een evenwichtspunt. Dat ene punt fotografeer ik waardoor de verhoudingen en de schaal in het beeld niet altijd duidelijk zijn.” Heel af en toe komt ze dat punt ook tegen in de natuur. Waarvan dit wolkje een goed voorbeeld is.
Bij de vraag of ze graag als kunstfotografe wil werken voor exposities kreeg ik een overduidelijke: “Ja”. Dit jaar wordt haar werk stilletjes aan opgepikt. “Ik heb al een aantal tentoonstellingen mogen doen in binnen- en buitenland. Zo ben ik in contact geraakt met een goede galerij die mij onder zijn vleugels neemt. Ze hebben me meegenomen naar een kunstbeurs in Milaan.” Ondertussen loopt er een tentoonstelling van haar foto’s in Antwerpen.
027 MEI 2015
028 MEI 2015
D DENA HUYS
‘HET IS ECHT KNOKKEN IN DEZE WERELD’ Dena Huys (25) werkt al drie jaar als freelance modefotografe. Daarnaast is ze modellenscout bij het agentschap Dominique Models. “Je geeft niet enkel de mooie meisjes een kans, maar ook de excentrieke.” Kleur, sfeer en compositie vormen de belangrijkste ingrediënten van haar werk. “Het is moeilijk om te verwoorden wat mijn foto’s zo speciaal maakt.” Tekst en fotografie MANOUCHE PUTZEYS
029 MEI 2015
‘MIJN VRIJ WERK IS EEN MOMENT WAAROP IK KAN EXPERIMENTEREN’ Dena fotografeert het liefst op locatie omwille van het natuurlijke licht en de vele mogelijkheden. Foto: © Dena Huys
Haar studie pedagogie maakte Dena Huys nooit af. Creativiteit was meer haar ding. Per toeval kwam ze in de fotografiewereld terecht. “Ik had mezelf een cameraatje aangeschaft met de bedoeling vakantiefoto’s te maken. Die waren al meteen heel goed gelukt”, vertelt het jonge talent trots. Dena heeft nooit een cursus fotografie
gevolgd. Ze leerde alles op zichzelf door het bekijken van tutorials op Youtube. “Ook heb ik het geluk dat ik omsingeld ben door mooie vriendinnen. Zo was het erg gemakkelijk om met modefotografie te starten.” Bij Dominique Models mag Dena modellen scouten en testshoots doen. Daardoor werkt ze nu voornamelijk met professionele modellen in plaats van met haar vriendinnen.
HET PERFECTE PLA ATJE
Foto: © Dena Huys
Ze beschrijft haar stijl als elegant en vrouwelijk. Ook probeert Dena telkens een bepaalde sfeer op te roepen in haar foto’s. “Vroeger vertelde ik eerder verhalen. Tegenwoordig draait het bij mij net om het perfecte plaatje zonder dat verhaal.” Door haar werk is ze meer in concepten beginnen denken. “Het gaat niet enkel over mooie modellen en leuke locaties, maar ook over wat er op dit moment op creatief vlak in de mode is.” Naast opdrachten voor klanten houdt ze zich eveneens bezig met vrij werk. Dat
Dena: “Mijn vriend noemt me mamascout.”
030 MEI 2015
gebruikt Dena om haar portfolio mee op te vullen. “Ik probeer altijd iets anders te doen. Ik oefen daar mee. Het is voor mij een moment waarop ik om even kan experimenteren en nieuwe dingen te leren.”
MUZIEKINSTRUMENTEN
Haar voornaamste opdrachtgevers zijn modemerken. “Daar spelen de kleren vaak de hoofdrol. Soms gebeurt het wel eens dat labels een concreet verhaal in gedachten hebben. Dan ga ik daar verder op in.” Een van Dena’s vaste klanten komt uit de muzieksector en leunt eigenlijk meer aan bij productfotografie. “Ze vragen mij wel steeds om het modeverhaal bij de instrumenten naar boven te brengen”, verduidelijkt ze. Dena probeert zichzelf op de kaart te zetten via sociale media. “Dat is momenteel mijn enige klanteninkomst. Ik ben er dagelijks mee bezig. Ik heb mezelf nog niet veel kunnen promoten omdat ik er zo snel ben ingerold. Het is ook maar een kleine moeite om iets te posten
over wat je die dag gedaan hebt.” Daar hecht ze veel belang aan.
PA ARDENMOLEN
“Het grappigste wat ik ooit gedaan heb, was een fotoshoot op een paardenmolen.” Dit was een van Dena’s allereerste fotoreeksen, toen nog met een vriendin als model. “We moesten de dame van het toestel omkopen want ze weigerde het stil te zetten. In het begin was ik dus letterlijk aan het meedraaien met mijn fototoestel”, blikt ze al lachend terug. “Toen heb ik de dame gewoon dubbel betaald en heeft ze de paardenmolen gestopt. Het was een snelle shoot van 8 minuten.” Dena mag regelmatig foto’s maken voor het excentrieke kledingmerk Tutu Chic. Daar heeft ze een goede ervaring mee. “Ik moest eens een shoot doen met een paard. Dat was heel vermoeiend want een paard zet je niet gewoon even stil. Toch was dat heel fijn om te doen.” Maar haar
hoogtepunt blijft de opdracht voor de producent van elektronische muziekinstrumenten Roland. “De hoofdzetel in Japan was erg onder de indruk van mijn werk. Ik mocht een Europese campagne voor hen doen. Dat was voor mij een hele mooie start, want ik was toen nog maar anderhalf jaar bezig met fotografie.”
R AUWE FOTO’S
Haar favoriete plek om te fotograferen is op locatie. “Ik mis het natuurlijk licht echt enorm hard. In België moet je veel geluk hebben met het weer. De afgelopen 6 maanden heb ik dus enkel in een studio kunnen werken.” In een studio draait het vooral om de gezichtsuitdrukking en wat het model aan heeft. “Op locatie bepaal je alles zelf. Je kan veel meer sfeer creëren. Je kiest de plaats, de styling, de belichting en de compositie. Het is veel indrukwekkender.” Vroeger gebruikte Dena vaak Photoshop. “Maar dat is een beginnersfout. Je denkt dat alles perfect moet zijn. Intussen is dat niet
Dena:“Ik heb geen wiskundeknobbel. Creativiteit is meer mijn ding.” Foto: © Dena Huys
031 MEI 2015
meer het geval. Modefotografie is veranderd. Ik heb het gevoel dat iets rauw vandaag meer geapprecieerd wordt dan twee jaar geleden.” Wat kleuren en sferen betreft, is Dena wel nog intensief bezig met het bewerkingsprogramma.
MOOIE VRIENDINNEN
Door mijn vriend ben ik in de zomer van 2013 in contact gekomen met Dominique Models. “Eigenlijk was het allemaal heel onschuldig begonnen. Ik vertelde dat ik nog een aantal mooie dames kende. Ze waren eigenlijk zo verwonderd door het feit dat ik drie meisjes kon opsommen die alle drie perfect waren.” Modellen scouten is niet zo eenvoudig als het lijkt. “Je moet rekening houden met de lengte en de leeftijd. Ook is het belangrijk dat je de gezichtskenmerken goed onder de knie hebt.” Dominique Models bood haar meteen een contract aan als modellenscout. Ik scout enkel meisjes. Ik heb niet zo een oog voor jongens”, zegt ze al lachend.
‘JE GEEFT NIET ENKEL DE MOOIE MEISJES EEN KANS’
Dena maakte een fotoreeks van de Belgische Tiany Kiriloff voor haar modeblog Belmodo. Foto: © Dena Huys
MAMASCOUT
“Als modellenscout heb je een zekere beroepsmisvorming. Ik ben daar 24/7 mee bezig.” Van de winkelstraten tot de sociale media, Dena spot overal modellen. “Als ik iemand zie passeren, waar dan ook, zal ik haar meteen aanspreken. “De meisjes die ik scout kunnen ook altijd bij mij terecht. Ik heb een aantal modellen die met hun zorgen of opdrachten eerst tot bij mij komen. Als ze vragen hebben, probeer ik ze te helpen.” Bovendien maakt ze ook hun portfolio sterker. “Soms laten ze mij fier weten dat ze een opdracht hebben gescoord. Ik ben eigenlijk altijd op de hoogte. Mijn vriend noemt mij de mamascout.”
PESTEN
De belangrijkste elementen waar je als modellenscout rekening mee moet houden, zijn de lengte, de leeftijd en de over-all look. De leeftijd voor vrouwen bedraagt tussen 14 en 22 jaar. “Je hebt van die bloedmooie meisjes waarbij het overduidelijk is dat ze geboren zijn om model te worden. Er zijn er ook die misschien niet moeders mooiste zijn voor het gemiddelde oog, maar waar heel veel karakter in zit. Iets dat je gewoon op beeld wil hebben.” Deze categorie vindt Dena het leukst om te spotten. “Het zijn vaak heel onzekere meisjes die soms gepest worden op school vanwege hun lengte. En dan denk ik: ‘You go girl!
032 MEI 2015
Die heb ik wel even aan de bak geholpen.’ Je geeft niet alleen de mooie meisjes een kans, maar ook de excentrieke meisjes.” “Ik vind het moeilijk om te voorspellen hoe de toekomst er zal uitzien. Het is echt knokken in deze wereld. Er is veel concurrentie. Iedereen maakt tegenwoordig foto’s.” Maar Dena’s grootste droom blijft om zelfstandige modefotografe te worden. “Ik hoop dat ik ooit bij een fotoagentschap kan werken. Dat zou het al een stuk gemakkelijker maken aangezien ik nu alles zelf doe. Naar het buitenland gaan, is ook altijd mooi meegenomen.”
DANS
033 MEI 2015
034 MEI 2015
Glen danst op hoge tippen bij Ballet Vlaanderen
‘Ik wil ooit de boze fee dansen’
Tekst en fotografie EVA MICHIELS
035 MEI 2015
Balletdanser Glen Lambrecht (21) danst al drie jaar bij Ballet Vlaanderen. Ondertussen mag hij dus stralen naast andere grote balletdansers en –danseressen in het corps de ballet. Zes dagen op zeven staat hij op de dansvloer te trainen en daarnaast geeft hij zelf ook les in drie verschillende dansscholen. “Dat is natuurlijk ontzettend veel werk en vraagt extra energie. Maar ja, ik ben jong en ambitieus.” GEKNEDE DANSER
Hoewel Glen op latere leeftijd is begonnen, schittert hij nog geen tien jaar later als professionele danser op de scene. “Toen ik twaalf was, deed een vriendin mee aan een balletvoorstelling. Ze smeekte me of ik even wou komen kijken. Maar ik dacht meteen dat zo een voorstelling niets voor een jongen zou zijn. Uiteindelijk heeft ze me kunnen overtuigen. Sinds die voorstelling heb ik tegen mijn ouders gezegd: ‘Dit wil ik ook doen!’ Daarna ben ik meteen in dat privéschooltje beginnen dansen”, vertelt Glen. Vier maanden later stelde Glens leerkracht voor om auditie te gaan doen bij de Koninklijke Balletschool in Antwerpen. “Ik kon niets. Ik had zero flexibiliteit en geen gevoel voor ritme. Maar toch dacht ik: Waarom niet?” Hij geraakte door de eerste twee audities en mocht beginnen bij de Koninklijke Balletschool in Antwerpen. Het lijkt heel merkwaardig voor iemand met zo weinig danservaring, maar het heeft ook zijn voordelen. “Soms hebben ervaren dansers die beginnen in de balletschool de verkeerde techniek geleerd. Dat krijg je
er op latere leeftijd moeilijk uit. Ik had het voordeel dat de balletmeesters me helemaal konden kneden tot het totaalconcept van een danser.”
HARD COMMENTA AR
‘Iedereen heeft zijn ups en downs, maar ik ben fantastisch gelukkig’
“Vooral de eerste drie jaren heb ik heel veel commentaar gehad. Dat is belangrijk omdat de basistechnieken gedrild moesten worden. De leerkracht was zeer strikt en alles moest perfect zijn. Zelfs als je een vinger anders plaatste dan gevraagd, moest je terug opnieuw beginnen”, blikt hij terug. Ook thuis gingen ze niet meteen mee in Glens dansavontuur. “Ondertussen zijn ze 180 graden gedraaid en volgen ze mijn belevenissen op de voet. Mijn ouders gaan zelfs vaker naar culturele dingen kijken. Dus ze hebben echt wel de smaak te pakken”, vertelt hij trots.
WEINIG WERKZEKERHEID
Eenmaal afgestudeerd, staan de balletdansers nog steeds met maar één been in de danswereld. Werk vinden in deze branche is allesbehalve gemakkelijk. “In onze wereld zijn er maar een aantal beschikbare plaatsen waarin je kan starten als uitvoerende danser. In België heb je maar één klassiek dansgezelschap, Ballet Vlaanderen. De compagnies weten dat er veel dansers beschikbaar zijn, maar ze zoeken naar een bepaald type. Stel dat er op dat moment een kleine ballerina met een grote uitstraling ontslag heeft genomen, dan zoeken ze niet naar een grote ballerina met veel techniek.” Je mag jezelf dus gelukkig prijzen als je op dat moment het gezochte type bent.
CORPS DE BALLET
Op het moment dat Glen afstudeerde waren er twee contracten vrij in het corps de ballet van Ballet Vlaanderen. Normaal beslist de artistiek directeur wie deze contracten mag invullen. “Op dat moment was er geen directeur dus moesten we auditie doen. Samen met een Japans meisje mocht ik intekenen als stagiair.” Datzelfde
036 MEI 2015
Glen springt al dansend van geluk.
In de foto’s zie je een repetitie. Glen oefent voor het balletstuk Flanders Fields. Ondertussen staat de productie helemaal op punt en zijn ze aan het toeren in Antwerpen, Gent en Hasselt. Ballet Vlaanderen herdenkt hiermee De Groote Oorlog. Angst, machtsstrijd en verlies worden in verschillende choreografieën vertaald. Daarvan presenteert het corps de ballet één wereldcreatie, ‘Flanders Fields’ genaamd. Het dansspektakel is gemaakt door vier verschillende choreografen: Jeanne Brabants, Ricardo Amarante, Jiri Kylian en Kurt Jooss. Bij Jeanne Brabants gaat er misschien een belletje rinkelen. De choreografe is in januari 2014 overleden. De voorstelling wordt aan haar opgedragen.
037 MEI 2015
jaar is Glen gepromoveerd tot officiële danser bij de compagnie. De meeste klasgenoten van Glen studeren nog verder in een dansopleiding. Maar zijn beste kameraad moest door fysieke redenen stoppen. “Hij heeft jaren verkeerd gewerkt met zijn lichaam. Zijn heupen zijn volledig kapot gedanst. Om toch maar terug deftig te kunnen lopen, heeft hij een nieuwe heup laten steken.” Zo zie je maar dat het lichaam van een danser op een zo juist mogelijke manier moet groeien.
VERMOEIENDE DAGEN
De trainingen en voorstellingen vallen elke week van maandag tot zaterdag. Dus het komt wel eens voor dat de balletdansers weken aan een stuk moeten trainen zonder een vrije dag te hebben. “In de week dansen we van 10 uur tot half 6. Dit is niet genoeg voor mij. We hebben hier namelijk heel veel routine. Ik heb het daar soms moeilijk mee. Daarom geef ik nog les in drie dansscholen. Daarnaast doe ik ook mee aan musicalproducties of sta ik achter een dragqueen. Zo geraak ik even uit de dagelijkse sleur en de stress die daarbij komt kijken.”
En of je tegen de stress moet kunnen. Ondertussen heeft Glen een eigen routine gekweekt om voor een optreden helemaal tot rust te komen. Dat heeft hij zichzelf moeten aanleren. “Op mijn eerste balletvoorstelling kwam een balletmeester naar me toe, nam mijn schouders vast en vroeg: ‘Je hebt toch geen zenuwen? Je zou niet mogen stressen.’ Ze spelen er dus op in. Maar je moet daarmee om kunnen. Dat is voor hen de ultieme test of je geschapen bent voor deze harde wereld. Als je dat niet kan aanvaarden dan heb je de verkeerde job gekozen”, vertelt Glen vastberaden.
CLEVER
Een uitvoerende danser moet veel capaciteiten hebben, maar Glen klinkt heel vastberaden over één eigenschap. “Een danser moet slim zijn. Je kan het vergelijken met iemand die met een auto rijdt. Je hebt bestuurders die alleen rechtdoor kijken en niet anticiperen. Maar je hebt ook mensen die defensief rijden en alles tien meter vooraf gezien hebben. Als danser moet je niet gewoon doen, dan kom je er niet. Je moet eerst nadenken over wat je doet en rekening houden met je omgeving.”
CAR ABOSSE
Hoewel Glen zich individueel probeert te verbeteren om telkens een trapje hoger te kunnen dansen, kijkt hij nog altijd enorm op naar oudere dansers binnen en buiten het corps. “Er zijn dansers binnen de compagnie die al 25 jaar op de planken staan. Die mensen hebben meer lichaamskennis. Het is fijn om van hen te kunnen leren en tips te krijgen.” Glen zit goed en heeft met zijn plaats in het corps al een van zijn grootste doelen bereikt. Maar dat is niet genoeg: “Principal worden (danser in de hoogste rang van een compagnie), daar denk ik niet aan. Ik denk eerder: ‘Ik wil ooit die rol dansen’. Zo is er één bepaalde klassieke rol die vroeger gecreëerd werd op één van onze dansers. De boze fee Carabosse uit het stuk ‘Sleeping Beauty’ is op mijn lijf geschreven. De rol bevat heel veel acteerwerk, persoonlijkheid en gaat veel dieper dan alleen danspassen”, omschrijft Glen met volle passie. “Dat zou het hoogtepunt van mijn carrière zijn.” Volgend seizoen herneemt Ballet Vlaanderen de productie van ‘Sleeping Beauty’. Hij schat zijn kansen laag in. “Ze hebben iemand van buitenaf gevraagd om Carabosse te dansen. Maar als ik de rol al zou mogen leren, ben ik gelukkig.”
‘Een danser moet slim zijn’
VOLLE MA AN
Als je al een aantal jaar op een podium staat, komt het wel eens voor dat je iets gênants meegemaakt. Zo deelt Glen ook zijn moment van schaamte. “Tijdens een voorstelling hadden we strakke geklede broeken aan. Ik ben ooit eens zo slim geweest om onder die strakke broek geen zwart shortje te dragen. Op een bepaald moment moesten we in tweede positie met onze benen open springen. Heel de naad was van boven tot onder volledig opengescheurd. De dans duurde nog tien minuten. Je zag mijn mannelijke string. Het was dus volle maan voor het publiek. Maar wie heeft er nu nog nooit iets gênants meegemaakt?”, vraagt hij zich af.
UITLA ATKLEP
Glen zit volop in zijn drukke periode. ‘s Avonds geeft hij dansles aan zijn leerlingen en ondertussen reist hij de grote steden af om met het gezelschap het stuk ‘Flanders Fields’ te brengen. Naast al dat dansen vindt hij het toch belang-
038 MEI 2015
^^ Glen: “Ik zou heel graag in musical terecht willen komen.”
Repetitie Flanders Fields << Glen: “Ik heb al met iedere productie mogen meedoen.”
rijk om vrienden te hebben die niet rechtstreeks met zijn werk in contact staan. “Ons leven en werk zijn zodanig gecompliceerd dat we een ongelofelijke uitlaatklep nodig hebben. Neem nu bijvoorbeeld deze week, het zijn de laatste repetitiedagen voor de productie. Dus dan doet het deugd om thuis te komen, een vriend te bellen en te praten over totaal andere dingen.”
GLENS GR AND JETÉ VAN GELUK
“Iedereen heeft ups en downs, maar ik ben fantastisch gelukkig”, lacht Glen. Hij beseft zijn buitenkans om te mogen deelnemen bij de compagnie van Ballet Vlaanderen. Ondanks dat heeft hij nog grote doelen en wil Glen blijven streven naar meer. Elke kans die hij krijgt neemt hij met beide handen aan. “Mijn leerlingen doen het super goed en ik krijg de laatste tijd meer kansen in het gezelschap. Op dit moment valt alles in de plooi.”
039 MEI 2015
Glen: “In het middelbaar mocht ik een finale dansen in New York. Dat is tot hier toe één van mijn mooiste ervaringen.”
STUDENTEN ATHENEUM BOOM ORGANISEREN DANCEBATTLE De zesdejaars van het Atheneum in Boom organiseren voor de derde keer op rij een dancebattle. Het spektakel wordt elk jaar groter, maar dat is goed omdat het hele dansproject deel uitmaakt van hun eindwerk. Dit jaar is het een beetje anders. Normaal laten ze alleen urban dansgroepen toe, maar nu komen ook klassieke groepen hun kunsten tonen. De finale is een heuse dancebattle waar één klassieke dansgroep het opneemt tegen een urban team. De winnaar gaat naar huis met 3OO euro. Tekst en fotografie EVA MICHIELS
040 MEI 2015
De urban crews dansen de expressieve stunts uit hun lijf.
K!dans
^^ Deze drie heren maken deel uit van de hip hop crew Young Kingz. Voormalig So You Think You Can Dance deelnemer Roger Makabi (links) en Kevin Kofii (midden) zitten in de jury. Kamal Qebayli (rechts) zorgt voor de mentale steun tegen de stress van zijn twee kompanen. “Het is de allereerste keer dat ik in de jury zit. Ik heb dus een beetje zenuwen. Maar dat zie ik als een uitdaging. Dus vanavond leren we allemaal een beetje bij”, lacht Roger
De grote battle ging tussen urban dansgroep K!dans en de moderne dansers Felien en Nieke. “We hebben de dans op een week gemaakt. Dus het leek ons onmogelijk om te winnen. Laat staan dat we voorbereid waren op een battle”, zegt Felien. De jury kon geen compromis sluiten dus beide groepen wonnen elk 300 euro. “We gaan er een leuke activiteit voor plannen“, vertelt Felien trots.
^^ Ook Anneke Ghysens settelde zich achter de jurytafel. Als iemand iets van battles afweet, is zij het wel. Vorig jaar eindigde ze tweede in So You Think You Can Dance. Ze kijkt met kritische ogen naar de klassieke groepen.
041 MEI 2015
Felien en Nieke
â&#x20AC;&#x2DC;Mijn hondje Homer was de manager van mijn eerste winkelâ&#x20AC;&#x2122; Paul Smith
12
Studenten en cultuur 14% bezoekers van cultuurcentra is tussen de 18 en 29 jaar
8% bezoekers van cultuurcentra is student
S.M.A.K.
S.M.A.K. had in 2014 56 814 bezoekers
LUCA SCHOOL OF ARTS 264 studenten studeren muziek en podiumkunsten
LUCA had in 2014 2458 inschrijvingen
043 MEI 2015
© Rani D’Hondt
WEES EEN STEM, GEEN ECHO
29052015
044 MEI 2015