Vergif by Thomas More Journalistiek

vergif

CULTUUR GEÏNJECTEERD | MAANDBLAD NR 0 |JUNI 2017 - €3,50

BERLIJN

///

PROJECT 101

///

EXPERIMENTELE MUZIEK

///

JUNG AN TAGEN

///

FILMOPLEIDING

///

MICHEL MARÉCHAL

VERGIF Volgens wikipedia is kunst het product van creatieve menselijke uitingen, onder meer: schilderen, tekenen, fotografie, grafiek, beeldhouwen, moderne media, theater, muziek en zang, dans, film, bouwkunde of architectuur, literatuur en poëzie. Kunst is belangrijk voor de maatschappij, het is tegelijk een uitlaatklep en een indicator. Hoe welvarender, hoe meer er aan kunst gedaan wordt. Langs de andere kant wordt kunst ook vaak geminacht. Uit de Franse film La Haine kennen we de uitspraak ‘C’est l’histoire d’un homme qui tombe d’un immeuble de 50 étages. Le mec, au fur et à mesure de sa chute, il se répète sans cesse pour se rassurer : « Jusqu’ici tout va bien... Jusqu’ici tout va bien... Jusqu’ici tout va bien. » Mais l’important, ce n’est pas la chute. C’est l’atterrissage.’ In ons leven zien we vaak dat alleen het eindresultaat telt, de manier waarop, het proces, doet er niet toe. Het feit dat kunst soms ook door die piepkleine bril wordt bekeken is fout. Bij kunst gaat het meer om de manier waarop het gemaakt is, voor de kunstenaar zelf dan. Dat wordt vaak vergeten, we kijken alleen maar naar of iets mooi is. Deze foute denkwijze zorgt ervoor dat kunst vaak als ontoegankelijk en abstract wordt gezien. Als we het niet mooi vinden, kijken we er niet meer naar en is het “slecht”. Op dat moment zou onze eigen bekrompen smaak er niet meer moeten toe doen. We kunnen veel leren van kunst, want dat is uiteindelijk een perceptie van iemand anders op de wereld waarin ook jij en ik leven.

TEKST SIMEN EECKHOUT

VERGIF

In dit nummer

Michel MarĂŠchal

p11

Het ToverBos

p15

Wat is experimentele muziek

p17

Berlijn

p19

Boem ts boem ts boem ts

p21

Floating in the moonlight

p22

RAW

p28

Project 101

p33

Filmopleiding, nodig of niet?

VERGIF

‘Ik ben misschien niet 100% kunstenaar’

Michel Maréchal is 16 jaar geleden begonnen met schilderen. ‘Ik wilde iets kunstzinnigs doen met mijn handen. Met tekenen kon ik het niet, ik kan alles overtekenen maar niks creëren. Beeldhouwen heb ik ook geprobeerd maar dat lukte ook niet.Toen ben ik begonnen met schilderen. Ik heb een klein paneeltje met kleuren en wat penselen gekocht en ben aan de slag gegaan. Het was wat toevallig maar het werd een echte openbaring.’

Michel Maréchal in zijn atelier, foto door Simen Eeckhout

VERGIF

Niet iedereen kan zomaar een schilderij uit de mouw schudden, je moet over de vaardigheden beschikken om te kunnen maken wat je voor ogen hebt. ‘Mijn vader heeft mij alles geleerd op het gebied van tekenen, waardoor ik de juiste verhoudingen wel ken. Het kleurenspel was wat zoeken maar dat is heel natuurlijk gegaan.’

Een kunstenaar evolueert mee met de tijdsgeest, en kan dus niet stil blijven staan. Ook Michel Maréchal heeft een evolutie doorgemaakt in zijn werken. ‘Ik heb elke twee jaar een kleine evolutie die zich voltrekt. Elke vijf jaar een grotere. Het genre blijft hetzelfde maar met toch serieuze aanpassingen. Dit komt omdat ik als mens evolueer, qua karakter en qua ideeën.

‘Geld speelt niet zo’n grote rol’

Michel omschrijft zijn doeken als abstract, ‘Ik wil absoluut geen figuratieve doeken maken. Landschappen of fruitmanden spreken mij totaal niet aan. Bij abstracte kunst kan iedereen er zijn eigen interpretatie aan geven. Vaak is het wat toeval dat er een mooie combinatie van reliëf en kleuren uitkomt.’ Zijn werken worden dus ook met reliëf gemaakt, een speciale stijl van hem. De meeste artiesten met reliëf maken dat in één keer al met de kleurenverf.

Daarnaast moet je als kunstenaar evolueren om niet in herhaling te vallen en niet simpelweg reproducties te maken. Dat gaat op een natuurlijke manier.’ Iedereen heeft zijn voorbeelden, op het vlak van schilders zijn dat bij Michel: ‘Pierre Soulages, de meester Het atelier achteraan in de tuin, foto door Simen Eeckhout

Hij maak eerst het reliëf met witte verf, laat het vervolgens drogen en brengt dan zijn kleuren aan. ‘Iedereen ziet andere dingen in mijn doeken en dat is wel tof. Het zit bij de mensen ingebakken om overal figuren in te zoeken en dat is interessant.’

Maréchal is geen fulltime kunstenaar, het is voor hem meer een hobby. Hij krijgt vaak de vraag waarom dat zo is en of dat ooit kan veranderen. ‘Dat is moeilijk uit te leggen. Enkele jaren geleden heb ik eens een paar maanden vrij genomen om mij volledig op het schilderen toe te leggen, maar na twee weken was ik het al beu. Ik denk dat mijn kunst een tweede kant van mij is, die de eerste kant van mijn job nodig heeft. Als fulltime job wordt het snel saai voor mij. Daarom ben ik misschien niet 100% kunstenaar. Zeker als ik grote Belgische kunstenaars als Luc Tuymans of Michael Borremans bekijk. Zij zijn fulltime bezig met hun kunst als beroep. De doeken worden ook verkocht en er wordt dus geld verdiend. ‘Dat speelt niet zo zeer een grote rol, ik heb het geld niet nodig door mijn andere job. Dat is goed aangezien ik dan veel minder druk heb om te schilderen. Zo kan ik nu en dan pauzes nemen. Langs de andere kant krijg je wel voldoening en erkenning als mensen betalen voor jouw werk. Met schilderen heb ik ook kosten: doeken, verf , vernis, … Dus daar moet ik ook uitraken.’

van het zwart, Pollock, Rothko, Alechinsky, … Ik ben geen fan meer van de klassieke kunstenaars. Ik heb honderden boeken gelezen van Da Vinci, Veronese, Michelangelo, … Dat is allemaal mooi maar het zegt mij niet zo veel meer. De abstracte kunstenaars van de tweede helft van de 20ste eeuw spreken mij meer aan.’ Iets waar ook Michel zich vragen bij stelt zijn de hoge prijzen in de kunstensector. Hoe het komt dat er zo een prijsverschil is tussen verschillende artiesten, terwijl je bijvoorbeeld bij muziek ziet dat hoe gerenommeerd de artiest ook is, de verkoopprijs bijna gelijk is aan die van een beginnende muzikant. ‘Dat is onbegrijpelijk. Anderzijds is het verschil tussen een Soulages en mezelf duidelijk en normaal. Die mensen hebben de kunst laten evolueren door iets vernieuwends en speciaals te doen. Daarom vind ik het normaal dat die mensen in de geschiedenisboeken staan

VERGIF

en er meer voor verdienen. Er zijn duizenden artiesten zoals ik die dat nooit gaan bereiken en dat is normaal. Ik ben bescheiden genoeg om te zeggen dat ik dat talent niet heb. De prijsbepaling van mijn doeken is gebaseerd op wat de mensen er voor willen geven.

De werken zijn overal in het interieur terug te vinden, foto door Simen Eeckhout

Als je carrière wil maken moet je via galerijen handelen en na een tijdje gaat je prijs automatisch stijgen als je goed bent. Mijn doeken gaan binnen 50 jaar nooit voor miljoenen verkocht worden (lacht).’ Over galerijen gesproken, vroeger exposeerde Michel daar vaker in, de laatste jaren houdt hij zijn tentoonstellingen altijd bij hem thuis. ‘Galerijen zijn heel belangrijk als je carrière wil maken, zij geven je publiek en contacten. Het probleem met galerijen is dat ze 30-40% commissie vragen. Dat is om hun kosten te dekken maar ook om serieuze winst te maken. Dat vind ik niet altijd zo eerlijk, net zo min als die “wereld”. Ik heb ook geen ambitie om een grote kunstenaar te worden en mijn doeken aan 10.000 euro te verkopen. Mijn productie is klein en mijn doeken geraken aan een redelijk betaalbare prijs verkocht, daar heb ik geen galerij voor nodig.’ De voorbije 16 jaar zijn Michels prijzen verhoudingsgewijs serieus gestegen, wil dat dan zeggen dat ze nu meer waard zijn? ‘Nee absoluut niet. Het materiaal is veel duurder geworden en de mensen zijn bereid om deze prijs te betalen. Ik voel nu wel dat mijn prijzen stilaan pieken.’ In zijn hele carrière heeft Maréchal zo’n 250 schilderijen gemaakt. ‘Daar gaan er de komende jaren hopelijk nog veel bijkomen. Ik hoop nog tien of twintig jaar inspiratie te vinden om te blijven schilderen. Mijn stijl zou ook nog iets matuurder moeten worden, misschien komt dat op een dag nog.’ TEKST EN FOTO’S SIMEN EECKHOUT

VERGIF

Live opstelling van Forma, foto door Simen Eeckhout

In de paasvakantie werd concertzaal Het Bos in Antwerpen even omgetoverd tot een experimenteel toverbos. Amerikaanse band Forma en Oostenrijker Jung An Tagen kwamen hun eclectische en onconventionele muziek op ons afvuren. Om te begrijpen wat voor muziek zij brengen stelden we enkele vragen aan de man achter Jung An Tagen, Stefan Juster.

VERGIF

Het Toverbos

VERGIF

What is your definition of music? ‘I like to think of music as one of the most advanced forms of communication. It allows me to very vaguely or specifically formulate thoughts and feelings, send them over a vast amount of transmitters into a hive mind and get a variety of signals back that have a dramatic impact on my life. Funny thing is I just recently stumbled upon this sentence from deleuze: “What relationship is there between the work of art and communication? None at all. A work of art is not an instrument of communication. A work of art has nothing to do with communication. A work of art does not contain the least bit of information.’

to generally activate and ideally transform. There is great power in even the slightest shift of perception and self awareness. Ultimately that always taught me to have great respect of my surrounding because I know my personal perspective is something very ephemeral. Something that then becomes very interesting in consequence is what codes do I use to have what impact on what people. Sound itself might definitely be one of the most universal languages, though my stuff is deeply rooted in counterculture what makes it sometimes hard for people to absorb because of its inner purpose. But the impact can than be even more substantial.’

How would you describe your own music? ‘The music that I enjoy and try to make is a three-dimensional (polyrhythmic) and nonlinear one, that uses the physics of space and time to have a direct psychotrope impact on body and mind. There are then two ways to interact - the various forms of how one consumes a record and how one consumes live music. On record I usually try to formulate my ideas more poetically, with the use of images and text, to be as open as possible for different listening situations. Live what so ever the process is more direct and radical. Because we share the the same intimate time and space I can react directly to the circumstances.’ 12 What do you think about your show in Belgium? ‘It’s always a pleasure playing in such a highly professional institution like Het Bos. Great sound, great food, great coffee, great beer, great people, inspiring environment really. There was a funny exhibition at the same time and everything seems to be in perfect shape. Also “Forma”, the band that played with me that evening, was very cool. You can really feel the enthusiasm in this place. I hope it will stay like this as long as possible. In my experience it happens quite easy that a generation change has a very negative impact on those places.’ Do you want to make a statement with your work? ‘How can one not? I guess the question is how deep my awareness is about it and how that corresponds with my general approach. Something directly politically that is worth stating out I think is definitely my wish

Stefan Juster, foto op hetbos.be, RR

Is all of your live music prepared or do you sometimes improvise? ‘It’s usually very composed. I have little interest in playing my live set very “musically”. But I do always have within the compositions a great deal of parameter to work with, where I think that they are vital to operate on in the live setting. To give you an example: The general shapes of the waveforms, their rhythmic structure and harmonies I work on for a long time alone. But the way how they then change over time, get in relation to other sounds and to find their ideal setting in the room for them that’s what’s important to me live. With what qualities a sound travels, or what time rhythms need to grow in certain settings and how drastic.’ TEKST EN DRIE FOTO’S SIMEN EECKHOUT

VERGIF

Forma in Het Bos, foto door Simen Eeckhout

Jung An Tagen in Het Bos, foto door Simen Eeckhout

VERGIF

Vraag aan de expert, wat is experimentele muziek? Allemaal goed en wel die avant-garde- of experimentele muziek, maar wat is dat nu juist? Daar probeert Frederik Donche, muziekleerkracht en duizendpotige beoefenaar, een antwoord op te geven Avant-garde muziek is muziek die probeert de normen van de muziek te weerleggen, muziek gemaakt op een manier waarop nog geen muziek gemaakt is. Een soort destabiliseren van status quo. Het idee van hoe muziek zou moeten klinken weerleggen. Revolutie Het lijkt soms dat men een beetje experimenteert en dat men niet goed weet waar men mee bezig is, dat is natuurlijk niet waar. Het is muziek die zich heel goed bewust is dat we sinds heel kort een grote revolutie meegemaakt hebben. Dat er in de 20e eeuw technologische vooruitgang geweest is, die heel veel invloed gehad heeft. Niet vergeten, in de 20e eeuw hebben twee van de grootste menselijke drama’s ooit plaatsgevonden, de grootste barbarijen op de grootste industriële schaal ooit. Het is niet abnormaal dat de kunst daar niet ongevoelig bij blijft. Men gaat de norm niet verleggen om hem te verleggen, geen rebel without a cause. Niet de punk uithangen om de punk uit te hangen, dat is er soms natuurlijk ook bij, maar in principe wordt die met een reden verlegt. Altijd goed beseffen dat muziek wie-wat-waar-hoe-wanneer-waarmee is. Waar komt de muziek vandaan? Hoe is ze gemaakt? Waarom is ze gemaakt? Waarmee is ze gemaakt? Heel belangrijk. Onbekend en onbemind Iemand die bijvoorbeeld naar Dour festival gaat, zal de indruk hebben dat hij alternatievere muziek luistert dan iemand die bijvoorbeeld naar Tomorrowland gaat. Eigenlijk is dat niet zo. Als we eerlijk toegeven of je nu naar studio brussel luistert of naar radio 1, het is allemaal strofe-refrein-strofe-refrein binnenin populaire

muziek, ik rond af. Als je kijkt naar de mogelijkheden binnenin de muziek is dat maar een heel geringe invulling daarvan. Mensen zijn zich van geen kwaad bewust omdat men al onder de indruk is dat men sommige dingen kent. De meeste mensen gaan uit van ‘ik heb mijn stijl, ik heb mijn smaak, dat is mijn muziek, dat hoor ik graag en dat hoor ik niet graag’. Mensen zitten a priori vast. Je moet proberen groeien en proberen divers worden. Er niet vanuit gaan dat je een eigen stijl hebt maar er vanuit gaan dat er heel veel dingen zijn op muzikaal vlak die gezond voor jou kunnen zijn en die interessant kunnen zijn. Gevoelige snaar Een tweede reden dat de mensen daar weinig mee in contact komen is denk ik een reden intrinsiek aan de muziek zelf, aan het empathische vermogen van de muziek. Iemand met een gitaar en een stem kan iemand anders in veroering brengen, doen wenen met een liedje. Dat wil zeggen dat zonder dat er een ajuin onder zijn ogen geschild wordt of zonder dat zijn kat dood is, iemand toch onder de beroering van die muziek is. Muziek komt echt binnen bij de mensen, is een kunstvorm die heel diep raakt. Men stelt de vraag soms: wat zou er erger zijn: blind zijn of doof zijn? Je denkt dat het blind is omdat je dan niks meer ziet, maar uiteindelijk meer essentieel qua leven, om te weten en voelen dat je leeft is het eigenlijk meer via geluid dan via de ogen. Het feit dat dit zo is en op die manier binnenkomt bij de mensen is het iets dat letterlijk een heel gevoelige snaar raakt. De schilderkunst die we wel kennen, daar zit ook veel distortie, avant-garde en moeilijke beelden in maar dat lukt. De reden dat dat bij muziek niet altijd geaccepteerd wordt is dat het te veel zou zijn voor de mensen.

VERGIF

tentoonstelling in CO-Berlin, foto door Simen Eeckhout

Vluchtige bezittingen

Als je de kraan van de radio openzet, dan komt die muziek er niet uit. Terwijl er bij een goede curator in een moderne kunsten museum wel werken en schilderijen hangen die over die gedachtegang getuigen, en mensen kunnen dat wel aan. Muziek heeft geen object, muziek is vluchtig, heeft niet zo veel de keuze gehad om gepresenteerd te worden aan de mensen in die willen-bezitten 20e eeuwse moderne-post-moderne maatschappij, muziek ontsnapt daaraan. Het is heel gek maar met twintig euro kan je in een winkel van muziek één van de grootste meesterwerken of één van de grootste rommelwerken kopen en ze kosten allebei om en bij de twintig euro. Terwijl je met twintig euro in de (schilder) kunstwereld niets koopt. Er is te veel muziek, ook in de experimentele muziek. Soms zijn dingen vlugger geschreven dus ook vlugger beluisterd. In de populaire en klassieke wereld gaan we duizend keer naar Mozart luisteren en tien miljoen albums van Michael Jackson verkopen, die worden letterlijk grijs gedraaid. Dat is niet echt de bedoeling in de experimentele muziek, vaak vluchtiger gemaakt en vluchtiger beluisterd. Het is vooral heel divers. Wie moet je beluisteren om je een weg te banen in de experimentele muziek?

Er zijn er zo veel, maar als je er echt een paar wilt horen zou ik Morton Subotnick, John Cage, Keiji Haino en Anne-James Chaton toch eens beluisteren. TEKST SIMEN EECKHOUT

VERGIF

BER17

VERGIF

LIJN 18

tentoonstelling in CO-Berlin, foto door Simen Eeckhout

VERGIF

Boem ts boem ts boem ts Kalme dinsdagnamiddag in Berlijn, zonnig weertje, wat kunnen we doen? â&#x20AC;&#x153;We pakken de metro naar Warschauerstrasse en zien welâ&#x20AC;?. Nog geen vijf meter uit het station horen we technobeats opstijgen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en daar staat onder een brug een bestelwagen volgeladen met geluidsinstallaties, dj incluis. Waar anders dan in Berlijn kan zoiets? Op een doordeweekse namiddag feesten op straat. De politie passeert dan wel enkele keren maar, met de nodige tijdelijke volumeminderingen, vormt dat geen probleem. Opmerkelijk in Berlijn is dat veel inwoners met biertjes rondlopen, op elke straathoek vind je wel een winkeltje met alles wat je nodig hebt voor een aangename namiddag. TEKST EN BEELD SIMEN EECKHOUT

Draaiende dj aan Warschauerstrasse, foto door Simen Eeckhout

VERGIF foto door Simen Eeckhout

foto door Simen Eeckhout

VERGIF

Floating in the moonlight

Het grote bad met de oculus centraal, foto op Liquidrom-berlin.de? RR

Liquidrom is een luxueuze spa in het centrum van Berlijn. Het internet bombardeerde het vol verwachting tot “technospa”. Normaalgezien ben ik niet snel terug te vinden in spa’s of andere warme consoorten, maar ‘een technospa dat moet toch wel de moeite zijn!’, aldus mezelf. Bij het binnen gaan, verwachtingsvol al half aan het dansen, merken we vooral op dat er weinig volk is. Hup direct de sauna in en dansen maar! Maar … op welke muziek? Die komt nog wel denken we, gewoon niet in de gangen en sauna’s. Op naar buiten dan, lekker warm water onder de koude lucht, en weer geen muziek. Oké ‘in het grote zwembad achteraan dan waarschijnlijk’. Wondermooi bad en gewelven met een soort oculus in het midden waarin je de maan zag. Hier is muziek! Toegegeven het is geen techno, eerder relaxerende buitengeluiden. Voor ongekende tijd zweven we weg naar de o zo onderschatte plaats tussen het wakkeren in slaap zijn. Even zweven onder de volle maan. Met hernieuwde energie stappen we naar buiten, klaar voor het feest. We moeten die Berlijnse technobeats toch op een andere manier verkrijgen dan. TEKST SIMEN EECKHOUT

VERGIF

RAW: verzamel de troepen, cultuur is hier

De gevel van Haubentaucher. Verval aan de buitenkant, paradijs aan de binnenkant. ©Brittany Van den Acker

Van het industriecomplex uit oude vervlogen tijden van de DDR blijft niets meer over. De oude gebouwen vormen de dag van vandaag de omgeving van één van de grootste culturele verzamelplekken in Friedrichshain, Berlijn. Gooi wat graffiti en Street art tegen de oude muren, laat de cultureel gegadigden zich verzamelen en ze creëren een walhalla voor de cultuurliefhebber, de food-liefhebber en iedere liefhebber die men maar kan bedenken. Welkom in RAW.

RAW was, zoals gezegd, een industrieterrein. Voor het terrein zijn cultuurdagen werden er treinen gemaakt en hersteld. Toen de fabriek gesloten werd en het terrein verlaten werd achtergelaten, stroomden steampunkers en andere subculturen er binnen. Er werd kunst gemaakt, er werd geskate, er werden clubs opgericht en voilà: de rest is geschiedenis. Hier vind je enkele van de te bezoeken plekken in RAW. Lees, maar ga vooral ook met je eigen ogen kijken, want RAW bezocht hebben, is RAW geleefd hebben. Suicide Circus Suicide Circus is één van de grootste clubs op het terrein van RAW en daarmee ook één van de bekendere clubs doorheen Berlijn. Met ‘the finest techno club in town’ profileren ze zichzelf als hippe, middelgrote club die meer aanspreekt tot de techno-freaks die de extreme drukte wat willen vermijden. Met zowel een zaal binnen als een open-air gedeelte in de zomer maakt deze club voor een zeer goed feest in een unieke omgeving. Cassiopeia Deze nachtclub/bar biedt nagenoeg alles. Met hun slogan ‘sounds like subculture’ vatten ze namelijk zichzelf, maar ook de hele RAW-gelände samen. Deze club bewijst ook dat Berlijn meer te bieden heeft dan puur techno. Concerten variëren zich van hardcore tot country/doom tot metalcore en zelfs experimental. Naast de nachtclub hebben de eigenaars van Cassiopeia nu ook een bar geopend, waar men gezellig bier van het vat kan gaan drinken en tafelvoetbal spelen. Er worden vaak zelfs tafelvoetbaltornooien georganiseerd. Haubentaucher Haubentaucher is meer dan zomaar een bar. Met zijn zwembad, mini-strand, bar en volleybal-area is het een plek waar je gemakkelijk een dag en meer zelfs kan vertoeven. Hoewel deze bar ook wel een beetje uit de

toon staat tussen de meer obscure clubs, is het een fantastische plek om na een lange nacht feesten te genieten aan de kant van hun zwembad met een cocktail in de hand. Vlooienmarkt

VERGIF

RAW is een verzamelnaam. Het industrieterrein herbergt namelijk verschillende populaire nachtclubs, bars, een skatepark en, in de zomer, een openluchtcinema. Ook is er elke zondag een vlooienmarkt, waar het zeer gezellig over wandelen is. Zelfs al ben je geen diehard-cultuurfanaat of kenner, het is altijd zeer fijn vertoeven op de terreinen van RAW.

Elke zondag kan men op de RAW-gelände genieten van de vlooienmarkt die zich er elke week voordoet. Van acht uur ’s morgens tot zes uur in de avond kan men terecht op de industrieterreinen om een gezonde of ongezonde snack te eten, rustig oldschool platen te doorzoeken of een praatje te slaan met de schare verschillende culturen en visies die men er vind. Ook al ben je geen fan van vlooienmarkten, je bent bijna verplicht om een kijkje te gaan nemen, puur voor de sfeer en cultuur. Skatehalle Berlin Skaters rejoice! In Skatehalle Berlin kan je je hart ophalen aan alles wat met skaten te maken heeft. Halfpipes, een cemente bowl en verschillende ramps maken deze plek een aards paradijs voor de skate-fanaat en adrenaline-junkie. De locatie maakt deze plek ook des te aantrekkelijker, aangezien de omgeving de skate-cultuur ook perfect weergeeft, met zijn street-art en urban feel. Astra Kulturhaus Het Astra Kulturhaus is waarschijnlijk één van de betere ‘beginner’-clubs van de vele die we vinden in de RAW-gelände en Berlijn in het algemeen. De club, uitgerust met parketvloer weliswaar, biedt een wijde selectie aan muziekstijlen en evenementen. Je vindt er namelijk je standaard clubfeestje, maar ook concerten van bijvoorbeeld Machine Gun Kelly en de deels Belgische/Nederlandse/Engelse zangeres Birdy. Zin een avond gevuld met steengoede comedy? Die zijn er namelijk ook, en de pub-quizzen zijn ook altijd leuk om mee te pikken. Dit alles in combinatie met verschillende bars en een typisch Duitse Biergarten, maken het Astra Kulturhaus tot één van de gezelligste clubs in Berlijn voor zowel de doorwinterde uitgaanspersoon als de verse feestvierder.

VERGIF Ook protestposters mogen niet ontbreken op een plek als RAW. ©Simen Eeckhout

De Reichsbahn-Ausbesserungswerk gelände, oftewel RAW, is een openbaring voor iedereen die ook maar een greintje cultuur in zijn lichaam heeft. Het is een verzamelplek voor gelijkgezinden, en deze gelijkgezinden weten dit ook. Er is altijd wel iets te doen op één van de meest cultureel doordrenkte plekken van Berlijn, en ook voor de nieuwkomers zijn er altijd wel dingen te doen. Je moet namelijk geen cultuurliefhebber zijn om er een fantastische tijd te beleven. Ga iets drinken in een bar , wandel rond op de vlooienmarkt, ontdek. Dat is waar het voornamelijk om gaat in RAW. TEKST: BRENT VAN DEN BROECK

©Brittany Van den Acker

VERGIF foto door Simen Eeckhout

Naast interessante culturele zaken zijn er in de buurt van Berlijn ook andere bezienswaardigheden. Op een uurtje rijden ligt Sachsenhausen, een Duits concentratiekamp uit Wereldoorlog II.

Operatiekwartier van het kamp, foto door Simen Eeckhout

VERGIF

Herdenkingsteken voor de slachtoffers, foto door Simen Eeckhout

Lijkenkelder, foto door Simen Eeckhout

VERGIF

VERGIF 28

“ Wij zijn een bende marginalen die graag muziek maakt.”

VERGIF

Project 101, de covergroep vol vaderliefde Project 101 is de band die na hun optreden mee tussen het publiek gaat staan en, met een frisse pint in de hand, mee feest met een schare fans die ze in de loop van hun tweejarig bestaan hebben verzameld. “Mijn vader had zijn eigen band, die nu recent gestopt is. Project 101 is eigenlijk ook zijn kindje, en we zouden het zonder hem zeker niet kunnen”, zegt Jef Roevens, één van de gitaristen van de band. Ook Lowie Van den Eynde, bassist en Morris Van den Eynde, gitarist vertellen over de mooie en minder mooie momenten van het prille bandleven.

“Wij hadden niks anders te doen. Helemaal niks. Wij hebben samen enkele gitaren vastgenomen, Lowie met zijn basgitaar bijvoorbeeld. Een zanger erbij gesleurd. Een maat van ons achter het drumstel gezet. En zo is alles op gang gekomen.” Lowie vult aan: “Natuurlijk zijn er ook mensen bij gekomen en afgevallen, maar momenteel hebben we een redelijk vaste bezetting. Voor sommigen is het natuurlijk meer een hobby, maar wat je hier voor je hebt zijn eigenlijk de originele oprichters. De harde kern.” Het eerste optreden was puur geluk, zowel in de letterlijke als figuurlijke zin. “Mijn vader zijn band had eigenlijk een optreden, en hij had tegen ons gezegd dat als we zin hadden we ook eens een liedje mochten spelen” zegt Jef. “En dan hebben wij, met hun materiaal, een liedje of vier gespeeld.” Na dit optreden kregen de leden de smaak te pakken. “Van de living naar zo’n podium was echt een openbaring eigenlijk, en toen wisten we allemaal wel van: dit willen we meer doen”, volgens Lowie. Natuurlijk is het ook niet altijd een euforisch gevoel na een concert. “We hebben optredens gehad voor een goede honderd man al, wat zo gewoon gezegd niet zo indrukwekkend lijkt. Toch, als je op dat podium staat, dat is een moment waar je echt leeft. Het gevoel op zo’n moment is simpelweg onbeschrijfelijk.” Jef vult snel aan. “Dan heb je natuurlijk ook zo van die concerten

voor twee man en een paardenkop. Ik herinner me een concert waar we ook letterlijk voor twee man gespeeld hebben, en die mensen werkten daar dan nog ook. Op zo’n momenten vraag je jezelf dan wel af ‘waarom staan we hier eigenlijk’. Extreem frustrerend, maar het gebeurt.” Voor het geld doet de groep het zeker niet. “We willen de mensen vooral een goed gevoel bezorgen, ze blij maken. Als je de mensen vooraan het podium ziet lachen en plezier maken, dat si de grootste beloning die er is. Dat we er ook een vergoeding voor krijgen is leuk, maar het is zeker niet ons doel om met onze muziek onze zakken te vullen,” zegt Lowie. “Behalve bij optredens zoals waar we daarnet over het gepraat, zo voor twee mensen en een paardenkop,” vult Jef aan. “We werden toen normaal betaald voor twee uur, maar omdat er echt niemand stond zijn we een kwartier vroeger gestopt. Toen we de volgende ochtend maar de helft van het afgesproken bedrag kregen, was dat toch wel…” Morris maakt de zin af. “We waren allemaal kwaad. Toen was het niet meer een kwestie van geld, maar van respect. En dat was er niet.” “Ooit willen we wel eens onze eigen, originele muziek proberen maken,” zegt Jef. Morris vult gezwind aan. “Momenteel gaat dat gewoon echt nog niet. We zijn op het niveau waar we soms zelfs nog niet tevreden zijn

VERGIF

met onze covers, dus originele muziek gaat echt nog wel boven onze pet.” Lowie weet al wel op welk instrument hij zijn muziek zou maken. “Sowieso op elektrische of akoestische gitaar, omdat ik daar veel beter in ben dan basgitaar. Ik denk dat iedereen het daar wel mee eens is.” Morris valt Lowie in de rede. “Ik ben het daar zeker mee eens, maar wat moet ik dan spelen? Trekzak of wat?” “Natuurlijk willen we verder gaan in die muziekwereld, maar momenteel zijn er gewoon nog te veel andere dingen die belangrijk zijn voor ons.” Lowie heeft zijn plan al uitgestippeld. “Dit jaar ben ik klaar met school. In de zomer ga ik dan mijn politietesten doen, maar ondertussen ga ik zeker ook nog naar muziekschool. Extra oefening kan nooit kwaad.” Ook de twee anderen willen eerst zorgen voor zekerheid. “We willen eerst school afmaken en misschien zelfs een baan vinden. We weten toch niet of we met onze muziek ver zullen raken, dus we willen eerst aan een zekere toekomst werken. Het doel momenteel is zeker niet om bekend te worden, we spelen echt gewoon voor het plezier” aldus Jef.

Natuurlijk vergeten ze ook de persoon die hen door dik en dun steunt niet te vermelden. “De vader van Jef, Harry Roevens moet je zeker vernoemen,” laat Lowie duidelijk verstaan. Ook Jef vindt zijn vader de grootste drijfveer van de groep. “Zonder mijn vader zou dit nooit gelukt zijn. En ik denk ook dat hij dit fantastisch vind, dat wij er zo hard mee bezig zijn. Hij leeft echt voor deze groep. Hij heeft zelf ook een band, maar zij stoppen omwille van teveel stress. De energie die hij daarin stak draagt hij nu gewoon over op ons, wat echt fantastisch is.” Lowie springt weer in. “Zonder die mens had ik waarschijnlijk nog altijd geen basgitaar vastgenomen. We hebben enorm veel te danken aan hem.” TEKST: BRENT VAN DEN BROECK BEELD: BRENT VAN DEN BROECK

De eigen repetitieruimte van de groep is een godsgeschenk, aldus Lowie.

VERGIF 31

De band in volledige bezetting. “Met zeven is veel, maar het werkt.” ©Project 101

VERGIF

“Mensen worden als acteur of actrice geboren” Een opleiding is nuttig, niet per se essentieel

Unsplash CC0 Public Domain

Vele jongeren dromen van een carrière in Hollywood. Acteren, rode lopers, in de spotlight staan. Aan de meeste van zo’n carrières gaat vaak een lange en intensieve opleiding aan vooraf waarin de persoon in kwestie tot een waar acteur wordt gevormd. Andere jongeren gaan er gewoon voor. Ze doen audities voor bijrollen in films of tv-series in de hoop opgepikt te worden door een belangrijk regisseur, ze gaan bij een theatergroep om hun kunst bij te schaven. Welke tactiek werkt het beste? Is de snelste weg naar de acteercarrière waar je van droomt een goede opleiding of jezelf onderwijzen en ervoor gaan?

VERGIF

Sommigen onder jullie kennen de acteur Norman Reedus wel. Als de ultieme kruisboog-schietende badass uit de Amerikaanse televisieserie The Walking Dead of als Murphy Macmanus uit de film The Boondock Saints maakte en maakt hij nog steeds naam en faam in Hollywood. De eerste rol van Reedus was in het theaterstuk Maps for Drowners, dat speelde in het Tiffany Theater op Sunset Boulevard. De acteur verklaarde zelf in een interview met Jimmy Fallon, Amerikaans talkshow-host, dat hij werd ontdekt op een feestje in Los Angeles. Iemand vroeg hem namelijk om mee te spelen in het theaterstuk nadat de acteur in een dronken bui had staan roepen naar enkele van de andere feestvierders.

leiding en één zonder. Klaarblijkelijk maakt het dus niet uit of er een opleiding aan te pas kwam of niet. Stijgen en dalen Een verslag van de Vlaamse Overheid, Agentschap Hoger Onderwijs, Volwassenenonderwijs, Kwalificaties en Studietoelagen liet ook de cijfers van het hoger onderwijs van de periode 2016-2017 zien. Bij de cijfers van Luca School of Arts zien we bijvoorbeeld een daling van het aantal academisch gerichte Bachelors in de muziek en podiumkunsten met 5.92 procent. De Master-opleiding daarentegen kent dan weer een stijging van 4.71 procent.

“Waar een wil is, is een weg”

Één van de andere hoofdacteurs uit de hitserie The Walking Dead is Andrew James Clutterbuck, beter bekend onder zijn acteursnaam Andrew Lincoln. Deze Engelse acteur volgde een heel ander pad dan zijn co-ster Norman Reedus. Na de smaak van het acteren te pakken hebben gekregen in een schoolproductie van Oliver en een zomer in het National Youth Theatre van Londen te hebben gespendeerd, ging Lincoln studeren in de Royal Academy of Dramatic Art in Londen. De acteur ging daarna verder om in verschillende theaterstukken en films te spelen en zijn alom bekende rol van Mark in de film Love Actually tot leven te brengen. 34

De twee acteurs gaan nu als voltijdse en gerenommeerde acteurs door het leven, en zijn zelfs samen terechtgekomen in dezelfde televisieserie. Toch hebben ze allebei enorm verschillende paden afgelegd. In de wereld van het acteren is dit dan ook geen speciaal gegeven. Regisseurs en casting directors kijken natuurlijk wel welke achtergrond iemand heeft, of de persoon in kwestie al geacteerd heeft bijvoorbeeld, maar uiteindelijk gaat het erom wie een bepaalde rol het beste kan vertolken. Zelfs in Vlaanderen vinden soortgelijke gevallen terug. Zo kennen de fans van de Vlaamse televisieserie Familie Begir Memeti wel, die Farouk speelt in de serie. De acteur, van Italiaanse en Albanese afkomst, had nog nooit geacteerd voor een kennis hem een rol aanbood in de film Dirty Mind. Zijn collega Hilde van Wesepoel, die de rol van Linda De Smet op zich nam, volgde daarentegen wel een opleiding aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Twee acteurs op dezelfde set, één met op-

Aan de Artesis Plantijn Hogeschool in Antwerpen gebeurt er dan weer iets opmerkelijks. Bij de academisch gerichte bachelor en masteropleidingen zien we een daling van het aantal studenten, respectievelijk 5.37 procent en 1.42 procent. De professioneel gerichte bacheloropleiding kent dan weer een sterke stijging van twintig procent tegenover het studiejaar 2015-2016. Toeval, of zijn de verschillen in de opleidingen zo sterk? En is het om die reden dat veel jongeren zelf een carrière willen opbouwen zonder opleiding? Waarom ook niet? Clara van den Broek is coördinator acteren en docent aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Samen met enkele klasgenoten richtte ze het theatercollectief SKaGeN op. Ook schreef ze al enkele boeken, waaronder Aarde en Sommige Dingen vallen in het Water. Ze geeft uitleg. “Over die terugval in de cijfers kan ik niet zo veel zeggen omdat ik daar zelf niet zo veel mee bezig ben. In Antwerpen zelf kan ik daar dus weinig over zeggen, maar ik weet wel dat op de hogeschool in Gent die terugval zich wel laat voelen. Ik denk dat we dit in Antwerpen minder voelen, omdat er in Antwerpen sinds kort nog maar één toneelschool is in plaats van twee. En ook onze cijfers in verband met afgestudeerden liggen zeer positief. Er zijn elk jaar meer mensen die afstuderen, wat dus toch wel wijst op iets positief in de richting.”

Clara is er wel van overtuigd dat je als acteur of actrice geboren wordt. “Wij maken van geen enkele van onze studenten acteurs of actrices of toneelspelers of wat dan ook. Dat zijn ze namelijk al als ze zich inschrijven en binnenkomen op onze school. Wij helpen hen wel om hun kunst bij te schaven. Dictie, woordkunst, acteertechnieken worden allemaal aangeleerd zodat de student zijn kunst kan bijwerken. Volgens mij is ook dit één van de redenen waarom mensen zonder acteeropleiding kunnen doorbreken in de industrie.” “Mensen die zonder opleiding acteur of actrice willen worden denken volgens mij niet dat de opleiding tot niets leidt. Sommige mensen zijn namelijk gewoon niet gemaakt voor een schoolopleiding, want de druk blijft wel erg hoog liggen. Voor jongeren en zelfs volwassenen kan dan gewoon ervoor gaan en audities doen wonderen verrichten. Wij proberen onze studenten dingen bij te brengen. Natuurlijk kan je deze ook in het veld leren door jezelf naar buiten te brengen en rollen te zoeken, maar dan zal het misschien iets langer duren vooraleer je succes boekt.

rijkste tip die ik kan geven is: leef je leven. Levenswijsheid en levenservaring zijn de bouwstenen van elke goede acteur of actrice. Je kan namelijk geen karakters tot leven brengen die barsten van de wijsheid als je deze zelf niet bezit.” Toch brengt, volgens Clara, een opleiding ook enkele voordelen met zich mee. “Sommige regisseurs of casting directors laten enkel acteurs en actrices auditie doen die een opleiding hebben gevolgd of al in het algemeen geheugen zitten door eerdere rollen. Het lijkt misschien oneerlijk, maar ook de regisseur wil enkel wat in zijn ogen het beste is voor zijn project. Wat vele jongeren zonder opleiding ook vaak onderschatten is de afwijzing. Het is namelijk erg toeval moest je eerste auditie een schot in de roos zijn. Voor een succesverhaal gaat meestal een hele hoop vallen en opstaan vooraf. Op onze school bereiden we de studenten hierop voor, maar als ‘zelfstandige’ kan dit vaak een zware klap zijn en het zelfvertrouwen serieus ondermijnen, tot op het punt waar er misschien een talent aan verloren gaat.” Er is dus geen concreet antwoord op de vraag of de persoon in kwestie best een opleiding volgt of niet. Wat we wel kunnen besluiten is dat, net zoals in de film, ieders verhaal anders is. Sommigen zullen hun gading vinden op de hogeschool tussen zijn of haar medestudenten/ acteurs, voor anderen wordt het misschien een lone wolf-verhaal.

“Sommige mensen zijn gewoon niet gemaakt om op de schoolbanken te zitten”

Clara geeft ook wel enkele tips aan jongeren die willen acteren, met of zonder opleiding. “Enorm veel lezen is de boodschap. Verhalen begrijpen en interpreteren is van zeer groot belang, alhoewel sommige mensen dit vaak vergeten of onderschatten. Als je geen opleiding wil volgen, zoek dan een toneelgroep of uitlaatklep waarin je jezelf kan zijn en expressief kan werken. Niemand maakt het in de acteerindustrie zonder ervaring natuurlijk, dus zoek deze op waar je kan. En de belang-

VERGIF

Jongeren moeten ook niet per se een opleiding volgen om acteur of actrice te worden. “Als iemand op het toneel wil staan of in series en films wil meespelen, dan zal die persoon wel een manier vinden. Natuurlijk raad ik iedereen die wil acteren aan een opleiding te volgen, maar het gaat vooral om passie. Er zijn genoeg succesverhalen van mensen die nooit een acteeropleiding hebben gehad en minstens evenveel succesverhalen van die de zwaarste opleidingen hebben voltooid. Waar een wil is, is een weg, ook al is die weg misschien voor iedereen anders.”

Ook Clara geeft haar mening. “Of je nu beslist om een opleiding te volgen of niet, het belangrijkste is dat je met passie aan je dromen werkt, op welke manier. Volg je passie, welke passie dan ook, op welke manier dan ook. Dan kom je wel op je poten terecht. Je landt misschien niet exact waar je had willen landen, maar je weet wel dat je alles in je macht en kennis hebt gebruikt om er te raken. En dan kan je jezelf tenminste niets verwijten.” TEKST: BRENT VAN DEN BROECK

VERGIF

Culturele agenda 2017

01/06-31/08

David Lynch Films

Flagey

09/06

Cubalandz

Bozar

09/06

Perfume Genius

18/06

Bozar Electronic Series

20/06

Anderson Paak & The Free Nationals

02/08-25/08

Luc & Jean-Pierre Dardenne: lâ&#x20AC;&#x2122;Enfant

Flagey

05/08-30/08

Ken Loach: I, Daniel Blake

Flagey

AB Bozar

24/08

Zwangere Guy en Ertebrekers

14/09-30/09

Bozar Electronic Arts Festival

Bozar

05/10-08/10

Accessible Art Fair

Bozar

30/10-31/10

The National

Bozar

10/11

Bozar Night

Bozar

15/11

Equal Idiots

Nest

01/12-02/12

Front 242

14/12-19/12

Are You Series?

AB Bozar

VERGIF