RAUW magazine by Thomas More Journalistiek

BE € 10 NL € 10 FR € 12,5 | April 2011 | Kunst en Cultuur |

magazine

01 Underground vs Mainstream Punk is dood Aanpassen of ster ven Kraakpand vol kunst

voorwoord 2

ART IMITATES LIFE, LIFE IMITATES ART Wat nooit of te nimmer te imiteren valt is authenticiteit, dat ene element dat van een creatief product iets gedenkwaardigs maakt. Dat de kracht heeft om mensen tot in het diepste van hun ziel te beroeren, en jawel, zelfs hun leven kan veranderen. Klinkt allemaal misschien wel vreselijk afgezaagd, maar is dat niet de hoofdreden waarom kunst bestaat? Dat is dan ook de focus van Rauw magazine, een nieuw kunstblad voor de liefhebber die zijn kunst zo oprecht mogelijk wilt, en vooral weigert een distinctie te maken tussen de verschillende media of genres. Alles is kunst, alles heeft een bestaansreden. Met open vizier, volledige onbevangenheid, en immens veel goesting begaven wij ons voor iets meer dan een maand in de Vlaamse kunstwereld. Wat we daar aantroffen, bevindt zich nu in uw handen.

Arno Costima

‘Vanuit diep gewortelde gedachten is mijn geesteskind geboren, genaamd Rauw.’

Tristan Vanheuckelom

‘Het is een eer en een plezier geweest om dit project vorm te geven, het was een geweldige ervaring, die…Afgezaagd? Yup. Ik ga je dus de rest van dit oeverloos gezwam besparen, en je doorverwijzen naar de volgende pagina. Enjoy!’

inhoud

28 3

interview 8 Muziek is mijn identiteit 10 Ik voel me alsof ik juist ben geaborteerd 24 Een jaar leven voor de kunst 28 Aanpassen of sterven 30 Black Swan heeft mij weer ontmaagd 34 Punk is dood, maar de levenshouding blijft

Reportage 4 Underground vs mainstream 1 4 Kraakpand vol kunst

Recensies 32 Film 33 Muziek

Underground vs mainstream 4

Kloppen de vooroordelen of verschillen we toch niet zoveel van elkaar?

[ÂŠ arno costima]

versus

‘Daniël Johnston begreep mij beter dan mijn vrienden’

Maarten Geets [©arno costima]

Maarten Geets (30) studeert journalistiek in Mechelen en vertelt hoe hij terecht is gekomen bij zijn favoriete muziek genre. Maarten is verzot op underground scène. ‘Het is onmogelijk om origineel te zijn bij het maken van muziek. Daarom hou ik van het genre waar een vijs aan los zit. Dat soort muziek geeft een heel intens en oprecht gevoel. Zo is er geen pretentie bij de muzikanten, ze proberen niet om cool te zijn. Ze spelen muziek omdat ze niets anders kunnen, het komt bij hun van binnen en heeft niets met hun imago te maken. Ik heb dit genre van muziek niet van thuis meegekregen. Ik ben zoals veel mensen het hele proces van muziekgenres doorgegaan. Lang ben ik fan geweest van Radiohead en zo heb ik Sparklehorse leren kennen. Toch had ik altijd het gevoel dat ik nog op zoek was naar iets, maar het nooit echt vond. Toen ik Daniël Johnston leerde kennen die echte underground muziek speelt, was ik volledig verkocht. Beter dan dat had ik nog niet tegengekomen, dat is echt wel dé muziek voor mij. Er waren zelfs momenten waarop ik liever thuis bleef en naar zijn muziek luisterde dan dat ik met mijn vrienden wegging. Ik had het gevoel dat hij mij beter zou begrijpen dan mijn eigen vrienden.

levensstijl beïnvloed. Zo heb ik nooit mijn eetgewoonten en mijn kledingkeuze daaraan aangepast. Vroeger was muziek wel bijna een religieus aspect voor mij. Net zoals in de Bijbel zijn muziekteksten ook gewoon verhaaltjes waar je je leven naar richt en waardoor je je laat inspireren. Feesten doe ik vooral in de Recyclart in Brussel en feestjes in het de Scheld’apen in Antwerpen. Daar geven ze veel optredens en doen ze vaak alternatieve en rare dingen. Dat is wel mijn stijl en het is goedkoop en tof. Gewone feestjes waar Dj’s draaien kom ik ook wel eens en daar kan ik mij perfect amuseren al is dat niet mijn lievelingsmuziek.

‘Van goa en techno krijg ik migraine’

Muziek is heel belangrijk voor mij maar heeft niet echt mijn

Mijn geld geef ik vooral uit aan muziek. Ik koop veel cd’s en platen maar ook films enzovoort. Af en toe doe ik wel eens zotte kosten en koop ik een collectors item. Zo heb ik bijvoorbeeld een exclusieve filmband gekocht van de regisseur Hurley Greans voor 120 euro. In elk genre van muziek kan je iets vinden. Ik kan naar alles luisteren, maar iets haten doe ik niet, alleen van goa en techno krijg ik na een tijdje wel migraine.’

versus

Tine Vandenplas [©arno costima]

‘Meezingen en onnozel doen’

Tine Vandenplas (20) is studente verpleegkunde in Lier en is al van kleins af aan liefhebber van mainstream muziek.

‘Ik heb echt wel een melodietje nodig waarop ik mij kan laten gaan. In mainstream muziek zit veel ritme en dit maakt het dansbaar. Wanneer ik de radio opzet komt er sowieso wel een liedje op dat ik goed vind en dat mijn stijl is en zo leer je vaak ook nieuwe kennen. Muziekgenres zoals R&B kom je tegenwoordig overal tegen: in de winkels, op straat,…

helemaal geen geld uit aan muziek. Wanneer ik een liedje op internet zie download ik dat liever gewoon direct. Ik heb nog nooit in de winkel gestaan en gedacht van: ‘die cd moet ik echt hebben’. Zeker nu ik op een school zit die vlak aan een winkelstraat gelegen is, spendeer ik veel tijd aan winkelen. Als ik niet aan het winkelen ben zit ik op café.

Van kleins af aan hou ik al van muziek waar je kan mee meezingen. Nu nog altijd hou ik ervan om mee te zingen en onnozel te doen en daar is deze muziek ideaal voor.

Het enige waar ik echt niet naar kan luisteren is Metal. Muziek waarin alleen maar wordt geschreeuwd kan ik niet aanhoren. Maar het ergste van alles is gothic, dat vind ik echt een verschrikkelijk genre.’

Mijn levensstijl is helemaal niet aangepast door dit genre. Ik vind de outfits in de muziekclips vaak heel mooi, maar ik zou zelf nooit zoiets dragen. Ik ga graag naar feestjes waar veel verschillende soorten muziek worden gedraaid. Ik apprecieer alle genres zolang er maar voldoende afwisseling in zit en het moet natuurlijk dansbaar zijn. Af en toe ga ik ook is naar een discotheek zoals Rio of Café Locale maar gewone fuiven blijven mijn eerste keuze.

‘Als ik niet winkel, zit ik op café’

Mijn geld geef ik uit aan verschillende dingen. Het meeste geld gaat naar kleren maar ook aan weggaan met de scouts, drank, eten en leuke hebbedingetjes. Ik geef eigenlijk

versus

‘Ik denk dat Maarten er heel alternatief uitziet. Een gast met een stretch en een safke in zijn mond. Hij kleedt zich met losse broeken en gekleurde floddertruien’ 8

Wat is je eerste indruk na het luisteren van Forcefield van Lightning Bolt, een lievelings liedje van Maarten? ‘Het was niet echt mijn ding. Ik ben iemand die van ritme houdt en voor mij moet muziek dansbaar zijn. Op deze muziek kan je volgens mijn mening niet dansen. Vaak zie ik op dit soort muziek de mensen met hun hoofd zwaaien en hun handen in de lucht steken op dit soort muziek maar dat is niet echt mijn stijl.’

Welke soort mensen associeer je met deze muziekstijl? En hoe denk je dat Maarten er zal uitzien? ‘Vaak associeer ik deze muziek met hippies met lang haar of ruige types die naar rock luisteren. Vaak nog met een paar tatoeages en piercings over heel hun lichaam.’ Je bent nu een paar uur op stap geweest met Maarten, wat is je het meest bijgebleven? ‘Ik voelde mij helemaal op mijn gemak bij hem. Wat mij het meeste opviel was dat hij van in het begin heel spontaan was. Er vielen geen ongemakkelijke stiltes en hij gaf echt een goede eerste indruk. Ik had hem helemaal anders voorgesteld. Maarten was niet het ruige rocktype dat ik verwachtte.’ Zijn je vooroordelen bevestigd of ga je ze aanpassen? ‘Ik had van in het begin niet echt vooroordelen. Bij een alternatief muziekgenre had ik een compleet andere kledingstijl verwacht. Nu heb ik ontdekt dat alternatieve mensen daarom niet extreem hoeven te zijn wat hun kleding en levensstijl betreft. Zelfs de muziek was minder alternatief dan ik had verwacht.’ Ga je nu ook naar Maarten zijn muziek luisteren? ‘Nee dat niet. Elke persoon is anders en heeft zijn eigen stijl en muzieksmaak. Ik vind het wel leuk om te ontdekken naar wat voor muziek andere mensen, zoals Maarten luisteren, maar ik zou niet van genre veranderen. Ik hou van mijn muziek.’ Zou je ook eens naar zo’n feestje gaan? ‘Een heel optreden zou ik niet aankunnen denk ik. Een feestje waar zowel zijn muziekgenre als dat van mij worden gedraaid zou ideaal zijn. Een paar liedjes kan ik gerust beluisteren maar een heel concert is teveel.’

Lightning bolt - Forcefield Daniel johnston - I remember painfully Wild man fischer - Monkeys vs. donkeys John frustiante - Enter a uh Animal collective - April & the phantom GG allin - I wanna fuck myself

He Likes

versus

‘Tine lijkt mij iemand die haar uiterlijk verzorgt. Ze draagt waarschijnlijk merkkledij en schminkt zich zwaar. Ze gaat uit in den Illusion’ 9

Wat is je eerste indruk na het luisteren van In my head van Jason Derulo, een lievelingsliedje van Tine? ‘Het is een sterk geproduceerd commercieel liedje. Maar het is zeker niet slecht, het steekt heel goed in elkaar en daar heb ik respect voor. Ondanks het feit dat het liedje zo toegankelijk is gemaakt zou ik het nooit zelf opzetten. De muziek spreekt mij persoonlijk niet aan.’ Welke soort mensen associeer je met deze muziekstijl? En hoe denk je dat Tine er zal uitzien? ‘Op zich associeer ik daar niet een bepaald soort mensen mee. Ik heb zelf ook vrienden die naar dat soort muziek luisteren. Moest ik alleen omgaan met de mensen die naar mijn soort muziek luisteren zou ik een heel kleine vriendengroep hebben.’

mijn eigen muziek. Bij mijn muziek komen er veel meer emoties los, dat gaat tot in mijn ziel. Dat gevoel heb ik totaal niet bij Tine haar muziek.’ Zou je ook eens naar zo’n feestje gaan? ‘Ja tuurlijk, daar zou ik absoluut niets op tegen hebben. Zoals ik al zei heeft het heeft ritme en het is dansbaar, dat maakt het leuk.’

Je bent nu een paar uur op stap geweest met Tine, wat is je het meeste bijgebleven? ‘Het beeld dat ik had van haar na het beluisteren van haar muziek was vrij correct. Dat is niet slecht bedoeld, het was een sympathiek en goedlachs meisje.’ Zijn je vooroordelen bevestigd of ga je ze aanpassen? ‘Het woord vooroordelen komt veel te negatief over. Ik heb absoluut niets tegen Tine en haar muziekstijl. Ik ben ervan overtuigd dat zij hetzelfde uit haar muziek haalt als ik uit mijn muziek. Mainstream muziek is gewoon niet mijn ding. Maar het beeld dat ik van haar had door haar muziek is wel bevestigd.’ Ga je nu ook naar Tine haar muziek luisteren? ‘Sommige dingen vind ik af en toe wel leuk om eens te beluisteren. Bepaalde liedjes klinken echt leuk. Het heeft nen beat en het is dansbaar. Haar muziek thuis opzetten en er volledig in opgaan zie ik mezelf niet doen. Mainstream muziek zou nooit zoveel kunnen betekenen voor mij dan

Eindredactie: Tristan Vanheuckelom

Tekst: Arno Costima

She Likes Jason Derulo - In my head Far east movement - Like a g6 Bruno Mars - Grenade Cee Lo Green - Fuck You Jay Sean - Down Peggy Lee - Why don’t you do right

‘Ik voel me alsof ik juist ben geaborteerd’

Joke Laureyns [©tristan vanheuckelom]

Eind vorig jaar maakte huidig minister van Cultuur Joke Schauvliege de subsidies voor 2011 bekend. Een ongeziene storm van protest volgde. Vooral de late bekendmaking van de cijfers en de onevenwichtige verdeling van de lasten waren voor velen een doorn in het oog. Er gingen zelfs stemmen op dat Schauvliege ongeschikt was voor de post, en voeling miste met het veld. Kathryn Bennetts van het Ballet van Vlaanderen ging zelfs zo ver door haar ‘ignorant and arrogant’ te noemen. Overdreven, of zit er wel degelijk een kern van waarheid in? Geweigerd

onvoldoende middelen zijn om het project te ondersteunen. That’s it hé. Ik was zo kwaad. We dienden het in september in, en in januari werden we verteld dat we geen subsidies zouden ontvangen. Je voelt uzelf een beetje geaborteerd, hé. Wij dachten echt dat het in orde ging zijn. We waren ook al bezig aan de repetities, omdat we ervan uitgingen dat we ze gingen ontvangen. We zijn dan ook gestopt met het project. Om in die fase nog aan fondsenwerving te doen, dat is praktisch onmogelijk. We willen een goed resultaat, en geen compromissen sluiten. Dat weiger ik. Komaan, wat zijn we hier aan het doen? Een systeem op haar wenken aan het bedienen door te zeggen dat als we die benodigde 62. 000 Euro niet krijgen, we het sowieso gaan doen? Gratis? Wat voor signaal geef je dan?! Dat is simpelweg niet haalbaar. En uw spaarcenten, die je sowieso trouwens niet hebt, er beginnen in te steken, dat is een brug te ver.’

‘Er wordt op zoveel andere vlakken werkelijk gesmeten met geld’

‘Als klein theatergezelschap zijn wij bijna volledig afhankelijk van projectsubsidies. Dat is een subsidie die men krijgt voor een afzonderlijk project. Hiernaast bestaan er ook structurele subsidies, maar die zijn bedoeld voor grote organisaties die per vier jaar een heel programma samenstellen. Twee keer per jaar mag je hiervoor een aanvraag indienen (in maart en september –red). Dus als je bijvoorbeeld in september je dossier hebt ingeleverd, weet je pas in januari of je aanvaard bent of niet. Dit is wat wij vorig jaar probeerden, maar het is deze keer niet gelukt. Het is ooit anders geweest, toen werden we elke keer geaccepteerd.” Al ruim tien jaar wint KabinetK (een uniek dansproject met jongeren) prestigieuze prijzen en treedt op in heel Europa. Dit maakt de recente weigering van hun nieuwste project “I See You” een bittere pil om te slikken. “Al die prijzen, de internationale erkenning, dat betekent uiteindelijk niets als er geen budget is. Er is natuurlijk nog wel het systeem van de co-productie, maar daarvoor moet je serieus netwerken en buiten de grenzen van Vlaanderen gaan. Het is zwaar en vermoeiend. Voor ons huidig project hebben we op die manier nog niemand gevonden.’ Tough sale

‘Het grote probleem is dat we een product hebben dat niet zo voor de hand ligt. We worden een beetje argwanend bekeken door de conceptuele danswereld omdat we openstaan voor een jong publiek. Niet meer door de beoordelingscommissie (geeft adviezen aan de minister voor subsidies), die zijn altijd heel begripvol geweest ten opzichte van wat wij aan het doen zijn. Het zit zo dat zij aan de minister een advies geven, zowel op zakelijk als artistiek vlak. En dat advies was heel positief bij ons, het probleem ligt bij de minister. Weet je welk bericht we van haar ministerie kregen? ‘De minister betreurt dat er

Blind boeken

‘Toen het nog goed ging, konden ze nog een keer zeggen dat het supergoed werk was, en dat je onbekendheid als artiest geen enkel probleem was. Ze boekten je blind, er was vertrouwen. Nu nemen ze geen risico’s meer. De danscommissie had zeventien aanvragen. Elf hadden ze goedgekeurd, maar voor amper drie ervan is er effectief geld op tafel gelegd. Die commissie volgt een jaar lang de sector, bekijken alles, en dan blijkt achteraf dat al het werk uiteindelijk quasi voor niets geweest is. Al die tijd, die middelen, de deur uit. ‘

Uit KabinetK’s voorstelling ‘Questo Ricordo’

besparing

Joke Laureyns (29), choreograaf bij het Gentse dansgezelschap KabinetK, ontving een weigering van subsidiering voor haar nieuwste project en vreest voor een snelle erosie van de culturele diversiteit: ‘Schauvliege heeft echt niet door wat ze hier eigenlijk aan het doen is.’

Plan B

‘De minister maakt er zich gemakkelijk vanaf met een dooddoener door te zeggen dat ‘We allemaal moeten bezuinigen.’ Ik zie veel toestanden waarbij ik denk: ‘Jezus,

‘Ik ben momenteel hard aan het proberen organisaties te vragen een soort van coproductie met ons aan te gaan. Het zullen dan erg veel kleintjes moeten zijn als we het absoluut willen maken, want de Vlaamse Gemeenschap is uiteraard weggevallen. Ik heb het dossier nu opnieuw ingediend, maar als we het weer niet krijgen hoop ik dat ik genoeg kleine potjes rondom me heb verzameld. Misschien dat ik wat van de stad krijg, maar dat gaat dan over twee à drieduizend euro waar je alleen maar pakweg uw decor mee kan betalen. Loonlasten worden niet gedekt, en die zijn het grootst. Voor ‘I See You’ hadden we een bedrag van 62. 000 euro aangevraagd, waarvan een goede 50.000 euro loonkosten waren. Daar zit een heel team achter. Zeven mensen die betaald worden voor een periode van één tot drie maanden om dat te maken.

‘Fuck off, we pikken dit niet’ 12

met dat geld kunnen er veel nuttigere zaken gebeuren. Ik vrees dat er op zoveel vlakken werkelijk gesmeten wordt met middelen. Wat je bijvoorbeeld ziet is dat in eerste instantie de structuur veilig gesteld worden. Ik ga hiermee op zere tenen trappen, maar wat ik zie is dat bij toneelgezelschap de Kopergieterij 22 mensen op kantoor werken. Communicatie, onthaal, distributie, etc. niets te maken met het creatieve aspect. Al die jobs worden beschermd. Er wordt zelfs niet aan gedacht om daar op te besparen. Nee, weet je waar ze op besparen? Ze hebben hun dramaturg, de meest belangrijke functie van de hele onderneming, gevraagd om in plaats van een heel jaar, maar 9 maanden te komen werken. Niet zo drastisch als ontslagen worden, maar zulke zaken zijn dus wel aan de orde hé. Alle freelancers, acteurs en toneelmeesters worden uitgekleed waar ze bij staan. Een artiest is ook de enige met een echte noodzaak. Die anderen hun noodzaak is vooral om hun huis af te betalen. Een artiest heeft gewoon niets. Tegen hem wordt simpelweg gezegd: ‘je mag uw werk hier maken, en dat ze zich gelukkig mogen prijzen’. Het komt erop neer dat een artiest bijna geen rechten heeft, en niets kan opbouwen. Daar zijn ze verschrikkelijk leep in.’ Tijd voor actie

‘Kunstenaars moeten gewoon veel harder op tafel slaan, veel harder roepen van: ‘Fuck off, we pikken dit niet’. Als zichzelf respecterende kunstenaars teveel horen dat ze hun werk mogen presenteren maar niet betaald worden, dan moeten ze zeggen dat ze het niet doen. Het probleem is dat er altijd een nieuwe generatie is van kunstenaars die te trappelen staat om jouw plaats in te nemen. Bij ‘I See You’ zijn we heel duidelijk geweest. We maken het niet zonder middelen. No way. We doen het niet. Gratis werken, wie doet dat nu? Het enige wat je daaraan hebt, naast de mogelijkheid je te ‘uiten’, is dat je eventueel een naam voor jezelf kan opbouwen. Zo werken, voor jaren aan een stuk, wat heb je daaraan? Het is tijd om in te grijpen, want de mensen die erover beslissen, zijn de mensen die in die structuren zitten. Die beschermen zichzelf. Natuurlijk is dat niet overal zo, maar het gebeurt nog veel te veel.’

SJoke Laureyns [©tristan vanheuckelom]

besparing

Structuren veilig stellen

Joke Laureyns

‘Ik ben verantwoordelijk voor zeven man. Als mijn project niet geaccepteerd wordt, zijn zij werkloos’

besparing Joke Schauvliege [© eu trio.be]

Tijdelijk ander werk zoeken is geen optie voor mij. Dat is niet goed voor mijn creativiteit. het is niet omdat je effectief niets maakt, dat het niet dagelijks bij je leeft hé. Ik kan maar een ding, het is mijn enige drijfveer. Ik wil me liever volledig bezighouden met mijn vak. Maar wat ik nu doe is het geven van workshops,lezingen, projectbegeleiding op hogescholen, en meer freelance werk. Voor nu voldoet dat.’ Geen dynamiek

‘Het grootste probleem is nog altijd het compleet negeren van die projectsubsidies. Die zorgen voor de vernieuwing, voor de dynamiek, introduceren vers bloed. Hoe kan je dat in stand houden met slechts drie dansproducties per jaar? Ik heb echt niet veel liefde voor Schauvliege momenteel. Ze zegt tegen de buitenwereld dat ze zoveel geld vrijhoudt voor projectsubsidies, wat nauwelijks waar is. Het is niet genoeg. Ik ben vooral zeer teleurgesteld, omdat die structurele subsidies voor gevestigde waarden zijn. Dat is nog meer van hetzelfde. De kleine, onafhankelijke initiatieven worden gewoonweg in de kiem gesmoord. We leefden in een behoorlijk paradijselijke situatie, maar dat is niet meer.’ Verschraling

‘In privé-investeringen geloof ik niet, dat zorgt alleen maar voor een commercialisering binnen de kunsten. Dat is een echte bedreiging, en gaat ervoor zorgen dat kinderen geen kijkervaring meer gaan krijgen van iets dat wat abstracter is, zoals hetgeen wij met KabinetK doen. En die vormen de toekomst. Als kinderen al niet meer getraind worden om naar het meer moeilijkere werk te kijken, dan verdwijnt het, zo simpel is het. Ik weet zeker dat als Schauvliege haar eigen kinderen zou sturen naar een van onze voorstellingen, dat ze ons helemaal geen subsidies meer zou geven. Pas op, voor bepaalde genres zoals comedy geloof ik dat dit wel kan, maar het werk dat op een zeker intellectualisme doelt, dat valt tussen de mazen van het net. Wordt geschrapt. Persoonlijk zie ik het ook niet beter worden. Over heel Europa worden er besparingen doorgevoerd in de cultuursector, en er lijkt maar geen eind aan te komen. Het is desastreus.’

Adjunct-kabinetchef voor Cultuur Gerda Van Der Plas geeft kort haar eigen inzichten in Schauvliege’s controversiële cultuurbesparingen, en de toekomst van gesubsidieerde kunst. Uw kabinet heeft al meermaals het belang en potentieel van privé-investeringen onderstreept. Toch wordt dit met enige argwaan bekeken door mensen in het veld zelf. Wat is uw mening daarover?

‘Alternatieve financiering kan zeker een zinvolle aanvulling zijn op subsidies. Momenteel wordt er nog druk onderzocht welke pistes mogelijk zijn. Er wordt nu nog vaak negatief op gereageerd omdat het enerzijds voor Vlaanderen nog vrij ongewoon is en anderzijds omdat nog niet alle modaliteiten (fiscaal e.a.) alternatieve financiering faciliteren.’ De culturele sector krijgt de zwaarste klappen in de besparingswoede, lijkt het. Kan ze zich aan nog meer verregaande maatregelen verwachten?

‘De culturele sector wordt niet meer getroffen dan andere. De besparingen treffen alle sectoren in dezelfde mate. Als de budgettaire situatie de Vlaamse Regering tot extra besparingen dwingt mag worden aangenomen dat ook cultuur zijn deel zal moeten bijdragen. Dat is niet meer dan logisch.’

Tekst: Tristan Vanheuckelom Eindredactie: Arno Costima

Meer informatie over KabinetK, vind je op

Meer informatie over subidiering in de kunstensector, vind je op

www.kabinetk.be/

www.cjsm.vlaanderen.be/cultuur/index.shtml

Kraakpand vol kunst 14

Schilderijen, beeldwerken, graffiti en zoveel meer. â&#x20AC;&#x2122;t Klooster in Antwerpen daar adem je kunst.

[ÂŠ arno costima]

kunst 16

Pieter Durnez [©pieter durnez]

‘Kust mijn kloten, we doen het zelf wel’

Pieter Durnez (24) richtte in het kraakpand ’t Klooster (Antwerpen) het kunstfeest op, een platform voor kunstenaars. Daarna hebben ze de koppen bijeen gestoken om zelf kunst te gaan maken in ’t Klooster

‘Het gebouw is een oud klooster dat bestaat uit drie verschillende delen: het klooster zelf, een kloostertuin en een kerk. De gehele site is eigendom van de Vlaamse gemeenschap. Zij geeft ’t Klooster in bruikleen aan vzw DAK (Daklozen Actie Komité). Het bruikleen contract loopt vijf jaar en kan met vijf jaar verlengd worden. Het andere deel, de kerk, is in bruikleen gegeven aan een wijkcomité die er elke donderdag een activiteit organiseert en er af en toe een expositie geeft. De tuin wordt door beide gedeeld.

gebouw heb je ook een feestzaal waar af en toe een optreden of feestje wordt gegeven. De opbrengst van de drank wordt gebruikt om andere projecten te financieren. Sinds enige tijd wordt hier ook de voedselbedeling gedaan, die voordien aan het Centraalstation van Antwerpen gebeurde. Een deel van het gebouw wordt gebruikt als woonst. Een ander deel, de twee bovenste verdiepingen, worden gebruikt als ateliers. In totaal zijn er een twintigtal ateliers. Het merendeel hiervan zijn oude slaapkamers van de paters geweest, daarnaast zijn er nog enkele grote ateliers. Eén van die grote ateliers is een gemeenschappelijke ruimte en dient om grotere werken te kunnen maken.

‘Zelfhulp met een groot je m’en fou-gehalte’

In ’t Klooster worden tal van projecten georganiseerd. Zo kan je elke woensdag soep en brood komen eten voor 10 eurocent in de volkskeuken. Geregeld wordt ook de freeshop opengesteld en kan je gratis kleren komen halen, dit is enkel voor hulpbehoevende mensen. Eén van de kamers is omgebouwd als computerkamer waar mensen gratis op internet kunnen. Elke zondag is er ook een kinderwerking, een soort van jeugdbeweging voor de buurtkinderen. Achteraan het

Geregeld zijn er ook problemen met de stad Antwerpen. Enige tijd geleden kwam een leger politie agenten het klooster inspecteren op brandveiligheid. Om de één of andere reden moesten ze daarvoor zelfs met een helikopter op het dak landen.

kunst

Ik ben via een vriendin in contact gekomen met ’t Klooster. Ik was op zoek naar een atelier en kon tijdelijk in het gemeenschappelijk atelier zit terecht. Op die manier heb ik ook met de andere projecten kennis gemaakt. De motivatie voor mij zat hem hoofdzakelijk in het feit dat de gehele werking steunt op mensen van de ‘onderkant’ van de maatschappij en de dienstverlening ook naar die mensen gericht is. Deze manier van werken gaat veel dieper dan klassieke hulpverlening, die een veel gemoederlijker karakter heeft. Terwijl de klassieke hulpverlening, denk aan OCMW, vanuit een veilige, boven de miserie staande positie tracht te helpen, zie je in ’t Klooster iets totaal anders. De mensen die eraan meewerken staan pal tussen de mensen die ze willen helpen. Het is een soort van zelfhulp met een groot je m’en fou-gehalte. Het merendeel van de bewoners hebben hun geloof in de gewone hulp allang verloren. Net deze mentaliteit spreekt me enorm aan. Iets hebben van ‘kust mijn kloten, we doen het zelf wel!’. Ik kan me daar wel in vinden.

Wat er met de gemaakte kunstwerken gebeurd hangt volledig af van de kunstenaars zelf. Ik heb vorig jaar zelf meegewerkt aan een project met een deel van de kunstenaars en met mensen uit de beide kunstscholen van Antwerpen, Kunstfeest genaamd. We zijn toen gestart rond zes uur ‘s avonds met een expositie tot ongeveer tien uur. Daarna werd alles afgebouwd en gingen er in de feestzaal enkele optredens door gevolgd door Dj’s. Af en toe werd de boel onderbroken voor een performance. De nacht werd om zeven uur s ’ochtends afgesloten met een gratis ontbijt voor de echte diehards. Ook is er eenmaal per jaar een opendeurdag. Die dag worden er dan overal werken opgesteld van de kunstenaars.’

Kamers

Tekst en foto’s: Arno Costima Eindredactie: Tristan Vanheuckelom

Ramen die moeilijk sluiten, koude winters, ideaal van temperatuur in de zomer. Voor de kunst moet je wat overhebben.

fotoreeks [ÂŠ arno costima]

Eerste verdieping

Kunstenaar hebben meer dan een groot ego.

fotoreeks

[ÂŠ arno costima]

Trappenhal

Artiesten pluggen in voor artestiek energie.

fotoreeks [© arno costima]

Kristof Wynants

‘Dat wij hier ook zitten is voor ’t Klooster een winwin situatie. That’s basically it man.’

fotoreeks

[ÂŠ arno costima]

De soep

Een bord soep, een kop warme koffie en samen muziek spelen over de harde raliteit van hun zwaarbewogen leven.

fotoreeks [ÂŠ arno costima]

Kloostergang

Diefstal verboden, drugs en geweld ook.

fotoreeks

[ÂŠ arno costima]

Varkenspoten

Verwaarloos nooit je eten, maak er kunst van.

Steven Van Bossche [©arno costima]

‘De politie nam alles mee’

Het ging snel toen de Antwerpse politie kraakpand ’t Klooster en masse binnenviel. Voor Steven Van Bossche (24), zelf kunstenaar en ooit een geregeld bezoeker daar, was het pijnlijk. Wat overbleef na de inval, waren een aantal misnoegde kunstenaars, van wie een groot deel van hun kunst in beslag werd genomen. Hoe ben je er terecht gekomen? ‘Ik studeerde fotografie aan de Academie van Antwerpen. Daar leerde ik Pieter Durnez kennen. Pieter is, naar mijn mening, een zeer getalenteerd beeldhouwer en organisator. Een jaar later vertelde hij mij over “’t Klooster”. Hij vertelde me dat er ateliers aanwezig waren, voor projecten en de kunstenaar. Maar één bepaald project in het bijzonder was zeer interessant. Hij had het idee om met vrienden en alle kunstenaars een groot feest te organiseren, een “kunstfeest”. Er waren nog geen concrete plannen op dat moment. Enkel het concept zat in zijn hoofd. En dat concept luidde; we brengen een nest interessante beginnende kunstenaars samen om iets te organiseren, we voegen daar een publiek aan toe en wachten het resultaat af. Dit idee zag ik volledig zitten. Een kleine maand later kwamen we voor het eerst samen. Op dat moment leerde ik voor de eerste keer, buiten Pieter zelf dan, mensen van ’t Klooster kennen. Ik was zeer aangenaam verrast over hun engagement, en over hun kunst. Elke had zijn specialiteit. De ene was schilder, de andere beeldhouwer. Nog een andere was conceptueel kunstenaar. En zo verder.

Samen hebben we dan het grote “kunstfeest” uitgedacht en uitgevoerd. Het heeft dan de volgende vorm aangenomen; eerst een tentoonstelling in de gangen en kamers van ’t Klooster, daarna een feest in de concertzaal. Het begon met performances van allerlei soorten, er traden verschillende bands op met zeer uiteenlopende genres. Na dit alles was er om zeven uur ’s morgens een ontbijt voor diegenen die nog overbleven. Dit kunstfeest was een enorm succes. We hadden gehoopt op toch zeker een 200 man. Maar er kwamen er 500 opdagen. Na dit project heeft Pieter mij gevraagd of ik ook een atelier wou in ’t Klooster. Ik heb hier natuurlijk volmondig JA op geantwoord.’ Hoelang heb je er verbleven? ‘Ongeveer een jaar. In het begin kwam ik er vaak, maar later heb ik werk gevonden, en had nog weinig tijd. Ik woon in Brussel, dus het is nogal ver om vaak naar daar te gaan.’ Zijn er problemen geweest met de stad Antwerpen? ‘Sinds een klein jaar zijn er inderdaad problemen gekomen. De stad Antwerpen is zich beginnen bemoeien met het hele project. Je moet weten dat er buiten de kunstwerking in ’t Klooster, ook een volkskeuken is en nog andere daklozen hulpprojecten. Er woonden ook enkele mensen. En er is een redelijk actieve alternatieve concertenwerking. Daar bovenop is er kinderopvang en nog enkele kleine buurtwerkingprojecten.

Werkte je samen met anderen? ‘Door samen op dezelfde locatie aan kunst te doen, groeien er ideeën. Je begint automatisch samen te werken of elkaar te inspireren. Het is dus zeker een aanrader voor elke kunstenaar of gelijk wie die wil ondernemen.’ Wat was je reden om naar daar te gaan? ‘Ik wilde een plek waar ik mezelf op artistiek vlak kom uitleven en waar ik het ook met anderen kan delen. ’t Klooster was daarvoor ideaal. Net omdat je er met verschillende mensen van hetzelfde idee te maken hebt. Het idee is eigenlijk simpel: inspireren en je laten inspireren!’

kunst

Het project werd dus te groot en te populair voor Antwerpen. de stad kon zoveel alternativiteit niet aanzien. Zeker niet als je weet dat de grond waarop ’t Klooster staat in de ogen van Antwerpen mooie bouwgrond voor kantoorgebouwen zou kunnen zijn. Een renovatie van ’t Klooster zou dus niet echt goed in hun idee passen. Desalniettemin wilden ze wel investeren in renovatie. Maar wel op hun manier. Het eerste plan was om een muur te bouwen dwars door het hele gebouw. De officiële reden is dat de helft van het gebouw niet te renoveren valt, en dat ze maar net genoeg budget hebben om enkel “het renoveerbare gedeelte” te renoveren. Ze wilden dus het ene deel renoveren en het andere onbereikbaar maken om de veiligheid te bevorderen.

‘De stad kon zoveel alternativiteit niet aan’

Het is wel toevallig dat het onbereikbare deel net alle kunstateliers, woonkamers en de concertzaal bevat. Er blijft dus enkel nog de volkskeuken over. Op deze manier wordt dus ook de hele kern en het hele draagvlak van het project teniet gedaan. Opblazen van het project is dus waar het de stad dan echt om gaat lijkt mij. We hebben dit dus geweigerd. Resultaat is dat de stad Antwerpen niet zo heel lang geleden een razzia gehouden heeft in het gebouw. Ze hebben iedereen die aanwezig was meegenomen. Alsook alles wat er te vinden was van materiaal en dergelijke. Dit heeft het hele project momenteel uit elkaar getrokken. Nu is het afwachten wat er gaat gebeuren. Maar daar weet ik zelf weinig over, want ik heb nu nog weinig contact met de mensen van ’t Klooster.’

Mis je het verblijf daar? ‘Zeker en vast. Het was er altijd tof. We hebben op kunstgebied zeer interessante dingen gedaan. Ik heb er veel geleerd over mezelf. En dan vooral op gebied van de kunstenaar in mij. Ik denk nu veel ruimer en doe dingen die ik zonder ’t Klooster nooit had gedaan. En ik heb er vrienden voor het leven leren kennen. Dus ja, ik mis het. Het was een zeer leerrijke en interessante ervaring.’

Hoe kwam je aan een kamer? ‘Nadat Pieter mij gevraagd had was het niet meer zo moeilijk. Ik moest wachten tot er een ruimte vrij kwam. Die kwam dan een maand later vrij. Maar een vriend/collega kunstenaar was ook enorm geïnteresseerd in dat atelier. Na onderhandelen is het dan toch in orde gekomen. Hij had iets later ook een oplossing gevonden binnen ’t Klooster.’

[©arno costima]

Heb je ergens voor moeten betalen? ‘Alles was volledig gratis. Maar er waren wel voorwaarden aan verbonden. Ten eerste moest ik iets nuttigs doen met de ruimte. Het is te zeggen, ik moest op kunstgebied presteren. Hoe en wat ik maakte was mijn eigen zaak, maar ik moest wel iets doen. En ten tweede moest ik ook helpen met renoveren of opruimen van het gebouw waar nodig.’

Steven Van Bossche ‘Het dak van ’t Klooster heeft mij meermaals mooie

foto’s opgeleverd. De plek om tot rust te komen.’

kunst

Wat is jou het meeste bijgebleven? ‘Het kunstfeest en de barbecue achteraf met de bewoners van ’t Klooster en organisatoren van het kunstfeest.

Krakers worden onrespectvol behandeld

Het kunstfeest zelf was een enorme extase van voldoening. We hebben daar met een hele bende aan gewerkt. Een half jaar bloed, zweet en tranen heeft het gekost. En toen we zagen wat we bereikt hadden. Dat was te mooi voor woorden.

De aanpak van krakers laat vaak nog te wensen over. Het gebrek aan structurele opvang en de vaak overdreven grootschalige uitzetting van krakers vormen de hoofdbrokken in het debat. Een recent voorbeeld van deze problematiek is de ontruiming op 10 januari 2011 van de oude rijkswacht – kazerne aan de Korte Vlierstraat te Antwerpen. Maar liefst 150 agenten kwamen in volle wapenrusting zeven krakers uit het pand zetten. Er kwam zelfs een helikopter bij te pas.

De barbecue achteraf hadden we georganiseerd om alle 26 bewoners te danken voor hun hulp. En natuurlijk om eens na te praten over hoe fantastisch het was. Maar het mooiste van al aan de barbecue was dat de ware aard en de schoonheid van de werking en samenleving in ’t Klooster naar boven kwam. Het was een allegaartje van volk om het cru uit te drukken. Er waren enerzijds de hele bende jonge kunstenaars, anderzijds zaten er de bewoners van het klooster. Er was een enorm mooie en gelaten sfeer. Er was ruimte om even van de wereld weg te zijn en interessante gesprekken te voeren. We hebben toen muziek gespeeld en de eerste ideeën voor een volgend project besproken. Kortom het was een productief maar gelaten en rustig moment. En dat is net waar het in ’t Klooster volgens mij om gaat; we creëren, we bedenken, we bespreken. Maar allemaal op een rustige en gelaten manier. NO STRESS.’

Velen vinden zoveel manmacht helemaal niet nodig. De krakers waren van middelbare leeftijd en hoewel ze de voordeur dichtgelast hadden, stelden ze zich helemaal niet agressief op. Opvang werd voor hen niet voorzien. Daarnaast was ook de belastingbetaler de dupe, en voor burgemeester Patrick Janssens werd het een moment van immense schaamte. Wat zulke toestanden vooral laten zien, is dat het huidige politieapparaat op dit moment geen structurele oplossing biedt voor deze prangende problematiek. Tijdelijke interventies verergeren het vaak alleen maar, en is simpelweg nefast voor de krakers zelf. Ook de buurtbewoners ondervindt er last van, aangezien het leegstaande gebouw vaak geen nieuwe eigenaar krijgt, en snel met ongedierte en verrotting te maken krijgt. Een georganiseerde, door de overheid gesteunde opvang van deze daklozen blijft nog steeds een toekomstdroom.

Tekst en foto’s: Arno Costima

[©cloee cooper]

Eindredactie: Tristan Vanheuckelom

k? a d r e d n o r a pen p a Opzoek na t s 6 n i d n n pa e e k i k a a r k Hoe

n e k a r k s e i k o o r r o vo

ls nd pand zoa en leegstaa e r a a e n ig k e n Ga op zo spand. De e ĂŠn rk of bedrijf minimum ĂŠ een huis, ke het pand al t a d is e rd a voorwa at. jaar leegsta

Stap 1

Stap 2

Stap 5

nengeraakt. het pand bin je t t a d r o o rg ervoor da Zorg erv deel dus zo le a g le il t e Dit is h gebeurt. het stiekem

Stap 3

jk snel mogeli bent bel je zo n e n t e in h b je je Zodra eten dat laat je hen w e komt dan de politie en o p ebt. De liti h t k a of het ra k e g pand leegstaat en t ch e d n a p r het eer dat achte nakijken of ldoet. Wann vo is ls e it g d t, re k e aa n d el gekraa on je officie de rug is wo wel legaal. zien je geen lf op. Aange ze d n a alles p t e h Knap naar moet je e ig e e d n a a huur betaalt ok net zoals n . J e mo e t o e p p a eit, gas, n k p o zelf or elektricit vo n le ta e b lf iedereen ze t. ch li n e r wate

Stap 4

n van een legaal krake t e H . id re e aar eeuwig Wees voorb niet dat je d rt e e d n ra a r wil kan g e b ou w g r de eigenaa e e n n a W . n u wen. D e kan blijve pen of verbo o rk ve w u o chter via hij het geb n voor de re a d je t g a a d l en d u s eigenaar ken is legaa ra K . g in d e geding een kort g te. Het kort ch a rd ve n e ben je ge burenruzie. a a r me t e e n r er van is vergelijkb rt de rechte e e b ro p r a a ft met De eigen plannen hee ij h t a d n e ig ijs kan te overtu neer jij bew n a w r a a M . s is van het pand el een smoe k n e it d t a d blijven leveren in het pand j ji g a m r a a b e nt d a t de eigen n overtuigd a rv e je ls A e n ka n wonen. ces zal winn ro p t e h r a a rlaten en de eigen het pand ve l a d n a rh o je op vo n. s voorkome zo een proce Wanneer ck-up plan. a b n e e r o Zorg vo jg je 2 tot agvaard kri je wordt ged nieuw tijd om een 6 weken de en. pand te vind leegstaand

Stap 6

e-book

Aanpassen of sterven Doorbreken als schrijver in het digitale tijdperk

[ÂŠarno costima]

e-book

Steve Emmett (52) heeft een gevarieerd leven achter de rug. Hij volgde les aan de prestigieuze ‘Architectural Association School of Architecture’ in Londen en was daarna voornamelijk actief in de vastgoedsector, waarin hij een eigen zaak had die zich specialiseerde in Italiaanse plattelandshuizen. In 2008 – op de leeftijd van 50 en na bijna 30 jaar werkervaring – geraakte hij verveeld en ontevreden over zijn job. Hij besloot dat hij iets anders wilde doen. ‘Het was een soort existentiële crisis, net zoals diegene die ik had toen ik 30 en 40 was. Ik hoop dat ik er op mijn zestigste geen meer bij krijg, enough is enough (lacht).’

[©rob booker]

‘Als deze oude zak verslaafd kan worden aan E-books, kan iedereen het’

Steve Emmett

Wist je al meteen wat je daarna wilde doen? ‘Wel, ik begon er serieus over na te denken over wat ik met mijn leven. Aangezien ik veel vrije tijd had, begon ik meteen boeken te bestellen, daar ik nooit de kans kreeg om veel te lezen. Een van die boeken was Stephen King’s novella ‘The Mist’. Volledig in beslag genomen door dat boek en las het ik het in één leesbeurt uit. Daarna zei ik tegen mezelf: ‘this writing thing, I’m going to do it’.’

Het lijkt me een aartsmoeilijke taak, aangezien u voor die tijd geen echte schrijfervaring had? ‘In mijn tijd als zakenman leerde ik de waarde van onderzoek, en van het juiste advies krijgen. Ik bracht een lange tijd door met lezen over schrijven en uiteindelijk schreef ik me in voor een schrijfcursus. Dat was bij de London School of Journalists. Toen ik de cursus afmaakte, was ik al halfweg met mijn horror roman, Diavolino. Toen ik eind 2009 klaar was, zond ik mijn werk naar zes verschillende agenten en uitgevers. Ze weigerden me allemaal. Dus Ik schaafde mijn boek wat bij en zond terug zes exemplaren uit rond de zomer van 2010.Ik kreeg opnieuw zes weigeringen, maar twee waren heel enthousiast over mijn schrijfstijl. Dit gaf me opnieuw moed en na het opnieuw wat bijgewerkt en uitgestuurd te hebben, kreeg ik eindelijk een contract bij Etopia in October.’

De manier waarop uw werk gepubliceerd werd valt niet echt traditioneel te noemen. ‘Klopt. Het boek was eerst gepubliceerd in E-formaat in februari 2011 en de paperbacks worden deze zomer verwacht. E-publishing bestaat al enkele jaren maar komt nu pas komt het echt van de grond.’

Hoe stond u tegenover deze nieuwe technologie, deze nieuwe manier van uitgeven? ‘Ik kan je verzekeren, had je me twaalf maand geleden gevraagd hoe ik erover dacht om op een of ander toestel boeken te lezen, had ik

‘Mijn wereld kent geen grenzen.’

gezegd dat ik nog liever zou sterven. Ik zou het papieren boek in de steek gelaten hebben.’

Dus u ben van mening veranderd? ‘Absoluut. Ik adoreer mijn Kindle. Ik haat het tegenwoordig om boeken in papierformaat te lezen. Je ziet, I did a full 180 on it. Hou in gedachten dat toen steentabletten vervangen werden door papyrus, een enkeling zei ‘Ik zal steen nooit opgeven – Ik hou ervan om ze in mijn handen te houden. But change is inevitable, you know?’

Ik kan me voorstellen dat het een hele resem nieuwe mogelijkheden biedt voor zowel schrijvers als uitgevers. ‘Er zijn enkele zeer goede, zelfs geweldige schrijvers in deze wereld die nooit een kans krijgen omdat de traditionele uitgeverswereld zo gesloten is. In dat opzicht is E-Publishing meer toegankelijk. Er zijn hopen schrijvers die zelf hun werk uitgeven en met succes. Nochtans blijf ik er in geloven dat de beste weg nog steeds een professionele uitgever is. Sommige zijn goed, sommige zijn slecht, maar je kan mensen die zelf uitgeven niets verwijten daar de gevestigde orde met hen is omgegaan op een te elitaire manier.’

Dus E-publishing maakt de markt meer toegankelijk? ‘Simpel gezegd? Vast en zeker. It’s a brave new world out there, and it has only just begun. Alles is mogelijk nu, en dat maakt het wereldje op dit moment geweldig leuk om in te vertoeven.’

Tekst: Tristan Vanheuckelom Eindredactie: Arno Costima

‘Black Swan

heeft mij weer ontmaagd’

film

Naar aanleiding van de vernieuwde Utopolis in Mechelen, die nu als eerste cinema in België een VIP zaal heeft, werd er op 1 maart heel wat bekend volk uitgenodigd om dit te komen vieren. Filmmaker Jan Verheyen was er bij. De inhuldiging werd passend voorbereid door de bezoekers te verrassen met de avant - première van de nieuwste film van Darren Aronofsky, Black Swan. Na de voorstelling had Jan Verheyen volgende commentaar over de vertoning. Telkens weer maagd ‘Ik probeer zo weinig mogelijk te weten over een film vooraleer ik er ga naar kijken. Er wordt al zoveel gehipet in de media, kijk maar naar “De ronde”. Je creëert dan een verwachtingspatroon dat zeer hoog ligt. Het is veel leuker om elke keer weer maagd te zijn als ik naar een film ga. Dat was zeker het geval bij deze film. In het begin zat ik wat op het verkeerde spoor, mijn verwachting was dat het over ballet ging, dit vooral omdat Natalie Portman er een Oscar voor kreeg. Ik dacht dat het een heel klassieke film zou zijn. En eigenlijk was het een horror film met streken.’ Duistere kant De film Black Swan vertelt het verhaal van een zeer gemotiveerde ballet danseres (gespeeld door Natalie Portman) die perfect de rol van de “goede” witte zwaan kan spelen maar problemen heeft met diens duistere kant te portretteren. Dit komt omwille van het probleem dat ze zich nooit laat gaan en alleen maar de perfectie wil bereiken. Door de toenemende druk, verliest ze uiteindelijk haar realiteitsbesef en draait stilaan door.

Op het einde helemaal mee ‘Als ik wat minder positieve kritiek mag geven was er geen enkele verbondenheid met het personage doorheen het 31 verhaal. Voor mij dan toch. Maar naar het einde van de film toe was ik helemaal mee. De finale van de film was onwaarschijnlijk straf. Wel jammer dat Barbara Hershey niet genomineerd was voor beste bijrol, want zij speelde echt wel the mother from hell.’ Iets tussen mime en opera ‘Ik heb het graag gezien, al vond ik het een beetje lang. Alleen was het qua geluid en effecten niet meteen hoogstaand, het werd nogal dik in de verf gezet. Anderzijds was het wel zo consequent gedaan dat het klopte. Er is duidelijk over nagedacht. Wat mij nog nooit is overkomen is dat ik zin heb gekregen om het orginele ballet te zien.Want ballet is voor mij iets tussen mime en opera, en dat is juist wat mij het minst interesseert.’ Wil je het hele interview beluisteren? Surf dan naar www.rauwmagazine.be

‘Het is een horror film met streken’ Tekst en foto’s: Arno Costima

Eindredactie: Tristan Vanheuckelom

film 32 Een verhaal met kloten In Limburg, omgeven door velden van graan en grazende koeien, ligt Eikenhout. Hier speelt zich een verhaal af van genadeloze veeboeren, hormonenkuren, gebroken vriendschappen, liefde en een traumatisch letsel. Reeds bij het begin van de film merk je hoe hoog het niveau ligt van het camerawerk van Nicolas Karakatsanis en van regisseur Michaël Roskam (ondertussen ereburger van SintTruiden). Een film van dit kaliber met zo’n sterke cast kan alleen maar succes hebben. Met Rundskop krijg je een uitmuntend staaltje acteerwerk van Matthias Schoenaerts. Weetje: hij is speciaal voor deze film maar liefst 27 kilo bijgekomen. Matthias speelt Jacky Vanmarsenille, een boer die tussen de beesten is opgegroeid en niets anders kent dan het runnen van zijn boerderij. Hij heeft van zijn vader geleerd hoe je hormonen moet toedienen aan koeien. Daarnaast wordt hij samen met zijn vriend Diedrik Maes (Jeroen Perceval) meegenomen naar hormonenhandelaars. Na de moord op een veearts en het weerzien van een oude vriend, wordt alles op poten gezet voor een spannend verhaal. Van begin tot einde zit je op het puntje van je stoel, van een fantastische openingsscène tot een hartverscheurend slotstuk. Rundskop zit boordevol spanning en er werd gewerkt met bekende acteurs. Het enige wat er in deze cast niet thuis hoorde waren de twee Luikse garagisten die meer weg hadden van een slechte remake van Frits en Freddy dan dat ze een meerwaarde aan het verhaal. Rundskop is misschien wel de beste Vlaamse film die tot nu toe gemaakt is. Een aanrader voor iedereen.

Afrekening in no man’s land De eerste volbloed western van de gebroeders Coen begint met een dodelijk schot, gelost in een ijskoude nacht. Slachtoffer van dienst is Frank Ross, getrouwd en vader van drie. Ross’ vrouw blijft gebroken achter met kroost, maar de eigenwijze oudste dochter Mattie ( Haileen Steinfield) laat het hier niet bij: Wraak zal ze nemen – en alleen een trip naar de galg voor moordenaar Chaney (Josh Brolin) zal haar voldoen. Een rancuneuze meid, die Mattie. Maar rancune alleen zal haar niet dichter bij Chaney brengen. Chaney is immers een ploert van het zuiverste soort en een van de beruchtste criminelen in de staat. Daarbij komt nog dat hij meteen na de moord naar Indiaans territorium gevlucht is. Nauwelijks te vinden dus, tenzij de veertien jarige iemand vindt die suïcidaal genoeg is om de klus te willen klaren. Die vindt ze dan ook, en meer bepaald in de gestalte van Reuben ‘Rooster’ Cogburn (Jeff Bridges). Een haast maniakaal moordende, al cynische oneliners spuwende marshall met een iets té uitgesproken liefde voor de fles. De juiste man voor de job, lijkt het. Afspraken worden gemaakt, geld wisselt van eigenaar en beiden gaan ze op weg, de spreekwoordelijke horizon tegemoet. Die zoektocht naar de gewraakte Chaney wordt trouwens prachtig in beeld gebracht. De weidse panaroma’s van ongerept Amerika maken indruk en zuigen je meteen mee in die haast mythische wereld. Puur cinematografisch is de film dan ook een pareltje, met een soundtrack die opvallend eloquent de sfeer van de tijd weergeeft.

Moorden voor de cameralens Als Belgische productie is “C’est Arrivé Près De Chez Vous” (1992) - of “Man Bites Dog” - een vreemde eend in de bijt. Deze vaak schokkende, bij tijden nihilistische en af en toe simpelweg hilarische film staat bekend als een echte cult classic, met rabiate fans over de hele wereld. A Killer Comedy, zegt de poster, en dat is zeker een adequate beschrijving. “Man Bites Dog” is immers een film van extremen. Het verhaal is relatief simpel. Een bikkelharde huurmoordenaar (Benoît Poelvoorde) geeft een plaatselijke filmcrew de toelating hem in zijn illegale activiteiten te volgen. Waarom hij dit in hemelsnaam wil doen wordt nooit echt uitgelegd, maar dat doet er ook niet echt toe. Ze volgen hem in zijn gewone doen, de balans blijft behouden tussen koelbloedige executies en semi-filosofisch geneuzel, met af en toe een bijtend cynische (maar grappige) opmerking ertussenin. Geweldig materiaal, denkt de filmcrew. Maar langzaam aan begint de grens tussen objectieve waarnemer en participant te vervagen. De filmcrew begaat zich aan bijna even erge praktijken als de man waar ze de documentaire over maken. Laten we duidelijk zijn: alhoewel “Man Bites Dog” zeker een belangrijk werk is in de Belgische filmgeschiedenis, is dit materiaal niet voor iedereen geschikt. Het heeft zijn reputatie als schokkerend werk niet voor niets gekregen, en werd zelfs verbannen in een aantal landen. Maar voor de liefhebbers van grof geweld en gitzwarte humor is het een must-see.

muziek 33 The Empyrean

Geen Red Hot Chilli Peppers fan zal durven zeggen dat deze naam hem onbekend in de oren klinkt. John Frusciante, de ex-gitarist die in 2007 de groep verliet. Ondertussen is John Frusciante solo artiest en bracht hij in 2009 zijn tiende cd uit met als naam The Empyrean. Hij timmert dus flink aan een nieuwe weg. Het is weer enorm genieten van prachtige gitaarsolo’s en mysterieuze geluiden. Je wordt opgenomen in een droomwereld waar je hemelse vibes met satanische effecten ontvangt. Op de website van John Frusciante staat dat je dit album het best alleen in een donkere kamer kan beluisteren. Om het verhaal achter de teksten nog beter te begrijpen zegt hij “The main character goes through extreme loneliness (in song two and the first half of song five) and at times thinks he can only merge with this force upon dying”. Gesproken als een echte filosoof. Niet geheel vreemd van een man met zoveel levenswijsheid. Wil je in je eentje eens lekker een avondje genieten en ben je te vinden voor geniale gitaarsolo’s en experimentele muziek, dan heb je met de cd The Empyrean een pareltje in huis.

Tsiganisation Project

Gladde jazz in een rockjasje

Ben je student en zoek je vakantiewerk? Heb je geen zin om in warenhuis of magazijn te werken? Doe dan zoals het duo Kobe Leestmans (Hove, 23 juni 1990) en Sander Steel (Mortsel, 9 juni 1989).

In deze 21e Eeuw, waarin trends en stijlen snel de revue passeren en deze nog sneller verlaten, zal het zeer gemakkelijk gebeuren dat men uit het oog verliest wat het muziekverleden ons allemaal bracht. Een van de ingrijpendste veranderingen daarin was meteen ook diegene die het meest onopgemerkt bleef.

Zij vormen samen de groep Tsiganisation Project en mixen verschillende muziekstijlen door elkaar zoals Ska, folk, kudoro en electro maar vooral Balkanbeats. Deze stijl kun je het best vergelijken met zigeunermuziek met een swingende beat onder. Ideaal om tijdens een zwoele zomeravond eens lekker los te gaan op de dansvloer, waar alles mag en niets moet. Het nummer “Balkanbeats Kort”, een kleine mix, dat je gratis kan downloaden op hun website, dit is vanaf de eerste noot feest. Trompetgeschal en geluiden uit het Verre Oosten, gitaarsolo’s en nog veel meer maken van deze mix een gekke, maar leuke combinatie. Je kunt het nummer vergelijken met een absurde set van El Tattoo Del Tigre. Enorm bijzonder om naar te luisteren en best niet iedereen is hier voor te vinden. Bezoek Tsiganisation Project zeker eens op komende zomerfestivals. Binnen enkele seconden zal je al aan het dansen zijn. Hun motto is immers niet voor niets “Hop till you drop”.

Het is 1972. Enter Steely Dan, een band die al van haar eerste levensjaar een unieke stijl bezat. Met haar geslaagde mix van jazz, rock, pop en funk zorgde ze voor een revolutie in het muzikale landschap. Elke dag kunnen we er nog van genieten.In dit opzicht is “Can’t buy a thrill” een perfecte distillatie van die stijl, en voor een debuutplaat meer dan puik werk. Sterker nog, vele critici vinden het een van de belangrijkste platen die de seventies hebben voortgebracht. Jammer genoeg waren deze plaat en haar opvolger, “Countdown to Ecstacy”, de enige echt grote successen voor Steely Dan. De volgende jaren waren wisselvallig voor de groep, en zorgden uiteindelijk voor de breakup in 1981. Toch is er altijd een kleine groep hardcore fans overgebleven, en die de groep steeds door dik en dun zijn blijven steunen. Na verloop van tijd zorgde een grotere groep van fans ervoor dat het mogelijk werd een heuse come-back te maken. Nu worden ze algemeen beschouwd als een van de allergrootste in de Amerikaanse rockgeschiedenis.

‘PUNK

is dood, maar de levenshouding

blijft’

U bent al heel lang bezig als illustrator, maar het was pas in 2005 dat u bent doorgebroken met uw graphic novel ‘The No Stories’. Waarom duurde het zo lang? ‘De reden waarom ik zo lang wachtte met debuteren was omdat het meteen goed moest zijn, en ik was nogal onzeker over wat ik deed. Het ging zelfs zover dat ik een jaar heb gewacht met iets uit te geven, ook al was het al klaar. Iedereen zei me dat mijn werk goed was, maar ik was erg zelfkritisch. In de jaren ‘80 ben ik ook vaak verschenen in een underground stripmagazine, maar in vergelijking met de echte punkbladen van die tijd was dat nog redelijk degelijk vormgegeven. Daarvoor publiceerde ik al in verscheidene magazines, heel kleinschalig. Maar wel volledig onafhankelijk. Dat vond ik belangrijk.’

noemen. Het was een soort manier om aan mensen te laten zien waar ik mee bezig was, een soort van promotie, zeg maar. Het was een opvallende stunt.’

kunst & leven

Serge Baeken (43) staat bekend als een beest onder de Vlaamse stripartiesten. Met zijn talloze solo projecten als graphic novelist, commissies voor diverse prestigieuze magazines en tijdschriften en zijn onverminderde werklust heeft hij over de jaren heen een indrukwekkend oeuvre bij elkaar getekend. Eigen en commercieel werk, hij combineert ze zonder enige moeite. Reden genoeg dus om eens te kijken naar wat deze eclectische man drijft. De aantrekkingskracht van superhelden, de noodzaak om te provoceren, de geneugten van de underground,filosofische overpeinzingen en ja, zelfs David Bowie zijn slechts enkele onderwerpen die ter sprake komen.

Bent u iemand die graag opvalt? ‘Nee, ik hou er het liefste van om een low profile te houden, ik zoek niet echt de spotlight op.’

En toch staat u gedurende een volledige maand in een etalage 35 te tekenen. Komt een beetje schizofreen over, zouden sommige mensen denken. ‘Ik heb graag dat mensen naar mijn werk kijken, en dat hun dat confronteert of provoceert. Dat zegt niets over mijzelf, wel iets over mijn werk. Ik wil communiceren via mijn medium in plaats van dat rechtstreeks te doen.’

Bent u ook opgegroeid met die underground stripcultuur? ‘Jazeker. Ik kreeg veel van de underground van Nederland binnen. Bladen als Gummi bijvoorbeeld. Van Amerika ben ik vooral veel in contact gekomen met Robert Crumb, die een zeer grote inspiratiebron was voor mij. Een echt genie, die gast. Niemand doet het hem na, omdat hij naast zijn vaardigheid ook gewoon heel persoonlijke strips maakt. Die geeft zichzelf helemaal bloot. Heel controversieel ook, in de weergave van bloot. We zijn nu wel wat meer gewoon wat bijvoorbeeld porno betreft maar het was, zeker in die tijd, echt een klasse apart. In de jaren ‘60 en ‘70 begonnen die elementen ook in films te kruipen. Het kwam geregeld voor dat, Jack Nicholson die in zijn blote lul rondliep, allemaal geen probleem. Nu zijn de filmbonzen vooral bang om hun mainstream publiek te verliezen. Amerikanen zijn zo preuts.’

Verschillende projecten van u (Sugar, Death and the Girl) zijn al aangekondigd geweest, maar nooit verschenen. Kan u dit verklaren? ‘Ik geef mijn barslecht organisatorisch vermogen de schuld. Heel dikwijls heb ik een paar dagen nodig om een illustratie te maken, waardoor ik uit mijn ritme geraak en moeite heb om mij opnieuw te focussen op het geheel. Van Sugar is er bijvoorbeeld al 1 pagina gepubliceerd. Death and The Girl is een project dat me nauw aan het hart ligt. Laat me even uitleggen waarom. Toen ik grafiek volgde aan het SintLucas Instituut ben ik naar een tentoonstelling gegaan waar werk van Egon Schiele hing. Ik stond voor een zelfportret van hem als gele, naakte man terwijl hij zijn arm voor zijn gezicht houdt. Ik stond aan de grond genageld, alsof dat werk bezit van mij nam. De houding van die figuur, hoe hij zijn spieren spande, dat werd perfect overgebracht. Geniaal. Het viel bijna samen met mijn eigen ziel. Ik was erdoor geïntrigeerd en heb daarna zelfs een tijdje in die stijl getekend. Na een half jaar gaf ik dat op en toen ik afstudeerde heb ik me met veel andere zaken beziggehouden. Veel grafische vormgeving, de organisatie van culturele festivals. Ik had zelfs mijn eigen bedrijf maar dat is jammer genoeg failliet gegaan na vijf jaar. Ik dacht toen dat ik verkeerd bezig was en ben terug beginnen tekenen. Maar ik vond niet meteen een aanknopingspunt.’

Terug naar The No Stories. Was het moeilijk om over uzelf zo na te denken, als personage in een strip? ‘Nee, dat ging vanzelf. Ik heb dat stripverhaal een maand lang getekend in de etalage van Mekanik Strip, hier in Antwerpen. Ik wou iets tekenen waarvoor ik geen documentatie zou nodig hebben, omdat ik het daar niet had. Ik had al veel zelfportretten van mijzelf gemaakt, dus op die manier kon ik volledig vertrouwen op mijn geheugen. Een reconstructie van mijn verleden, zou je het kunnen

En toen kwam Schiele weer opdagen? ‘Inderdaad. Ik kwam op een boek van hem, en ik dacht: ‘ja natuurlijk, als je wilt tekenen dan moet dat minstens het niveau van Egon Schiele zijn.’ Daarna ben ik hem heel intensief beginnen bestuderen en heb onmiddelijk het ‘aha’ gevoel ervaart dat ik had toen ik zijn schilderij zag. Ik begon me zelfs te verpersoonlijken met hem, we hadden ook dezelfde leeftijd. Maar toen hij stierf op 28-jarige leeftijd, dacht ik dat ik dat ook zou doen. Ik had toen

“Ik werd wakker en het voelde alsof ik in brand stond. Ik zat vol met energie en die MOEST eruit”

36 En was u dan niet klaar om als striptekenaar zelf werk uit te brengen? ‘Ik moest eerst het vak nog leren natuurlijk, want daarvoor had ik iets heel anders gedaan. Ik maakte eerder associatieve beelden, beelden die meteen een heel verhaal vertellen. Stripkunst is iets heel anders. Daar breng je door middel van vele beelden een verhaal. Het enige probleem is dat je met dat tekenen alleen simpelweg niet kan rondkomen, dus ik nam er een job bij. Ik werkte fulltime in een copy-winkel. Als ik thuiskwam, begon ik meteen te tekenen. Tot 3-4 uur ’s nachts, en dan stond ik ’s morgens terug om 7 uur op. Dat principe van ’s nachts te werken, zet zich nog voort tot op deze dag. Op die manier ben je wat geïsoleerd van de rest van de wereld, en kan je rustig doorwerken.’

te doen verwijderen. We zijn erin geslaagd, maar we kregen daarbij heel weinig steun van onze leerkrachten, hoewel die het met ons eens waren. Ik kwam tot de realisatie dat, als je een corrupt regime omver werpt, er simpelweg een ander in de plaats komt. Die posten worden ook terug gevuld met corrupte lui. Dezelfde toestand dus, maar met andere gezichten. Ik heb een tegenzin gekregen van politiek. Al mijn interesse in politiek was verdwenen op dat moment. We kwamen op voor onze leerkrachten, zetten onze diploma’s op het spel, maar wat kregen we in de plaats? Nada, noppes.’

Klinkt alsof u zich perfect thuis zou gevoeld hebben in het punkwereldje van die tijd. Zou u zichzelf omschrijven als een punker? ‘Ik ben eigenlijk herboren geweest toen ik er mee in contact kwam. Heel veel van mijn persoonlijkheid viel daardoor in de plooi. Heel die houding, de muziek. Ik kleedde mij toen ook zo, leren broeken, anarchietekens, zaken die ik er zelf opschreef. Mijn jas was één grote graffitilap. Zag er zeker niet slecht uit. Het hing sterk samen met de underground comic cultuur en die hele houding van ‘do it yourself ’ sprak mij sterk aan, en die heb ik ook altijd behouden. Je kan het beter zelf doen dan het iemand anders te laten doen.’

U hebt toen ook te maken gekregen met een depressie. Hoe ging u daarmee om? ‘Na 3 jaar dat tempo volgehouden te hebben was ik tegen het eind gewoon een zombie. Toen ben ik heel zwaar ingestort, je kan het een soort van depressie noemen. Ik heb mij toen 3 à 4 maanden opgesloten, ik kon niet meer onder de mensen komen. Ik moest pillen nemen om rustig te worden, waardoor ik een bordkartonnen figuur werd. Emoties had ik nauwelijks nog. Mijn vrouw heeft me toen overeind gehouden. Ik kwam tot het besef dat een mens alleen maar een hol vat is, wat gevuld kan worden met allerhande zaken. Een onbeschreven blad. Het idee van enige persoonlijkheid, was helemaal weg. Sindsdien heb ik het gevoel dat er een stuk ontbreekt, dat een soort inherente agressie toen verdwenen is.’

U staat bekend als iemand die enorm veel materiaal produceert. Waar komt die ijver vandaan? ‘Ik herinner me dat ik op een nacht wakker werd, en voelde alsof ik in brand stond. Ik zat vol met energie, en die MOEST eruit. Toen ben ik meteen beginnen tekenen, als een zot eigenlijk. Maar dat zat er altijd al wel in hoor. Mijn vader is romanschrijver en schrijft ook met de regelmaat van een klok. Die werkethiek heb ik overgenomen. Hij heeft zelf altijd die struggle gekend, als vader van 5. Werkte overdag keihard, en deed ’s nachts dan zijn artistieke werk. Hij is ook pas eigenlijk echt gelukkig geworden toen hij op pensioen kon gaan.’

Tijdens uw periode als student Grafische Vormgeving in het SintLucas Instituut hebt u een incident meegemaakt. ‘Ja, de directeur was simpelweg niet geschikt voor de job, daarover was welhaast iedereen het eens. Ik en een paar maten van me hebben toen een hele actie op potten gezet om hem uit de positie

kunst & leven

een heel reële, zelfgecreëerde angst om te sterven. Ik werd door een soort doodsdrift gedreven om zoveel mogelijk materiaal uit te brengen voor ik 28 werd. Toen ik 28 werd en toch nog in leven bleek te zijn, was het voor mij een heel bizarre ervaring, en ik dacht dat alles dat nu kwam iets extra was. Iets dat ik niet had verwacht. Mijn leven kantelde toen ook, op dat punt. Ik besefte dat mijn stijl, die zwaar geïnspireerd was door Schiele, zo goed was. Ik kon er nu alleen nog maar zaken aan toevoegen.’

Serge Baeken

‘Ik ben een expressionist, en daar gaat af en toe agressiviteit mee gepaard. That’s the point.’

kunst & leven

Kunnen we eigenlijk nog spreken van een echte underground scene in Vlaanderen? ‘Het ding met echte underground is dat het zijn eigen kanalen heeft, en die zijn vaak niet voor iedereen beschikbaar. Het is een select clubje. Je kan het vergelijken met die punk scene van de jaren 80. Je wist wie dat wie was, wie er met strips bezig was, en je had twee à drie punten waar die bladen gedistribueerd werden, maar dat is allemaal weg. Nu wordt het allemaal via internet gedaan, het is veel globaler. Die echte underground mannen, die zie je daar dan. Daar vind je zaken die mij zelfs lichtjes choqueren, en dan moet je al heel ver gaan. Dat is dan niet zozeer de thematiek die mij schokt, maar de lelijke manier van tekenen. Het integreren van de afschuwelijkste beeldelementen, dat is dan heel erg underground. Zo’n zaken doe ik niet meer, daarvoor ben ik te zeer een estheet geworden. Maar ik probeer wel nog zoveel mogelijk tegen de haren in te strijken. Maar ja, de echte underground, die houden hun werk zeer geheim. Die zetten zich zo hard af tegen de mainstream, dat ze een niche vormen.’

U hebt een speciale band met China. Waarom? ‘Ik ben er nog maar één keer geweest voor een opdracht, maar ik voelde me daar meteen al geweldig op mijn gemak. Ik kon het me zelfs voorstellen dat ik er zou wonen. Het was alsof ik thuiskwam. Ik was er wel de vreemde eend, met mijn grootte en blanke huid, maar de Chinezen stelden mij op mijn gemak. De mentaliteit is compleet anders. De mensen zijn er heel bescheiden, wat nog meer opviel toen ik via Nederland terug naar huis reisde. Daar was iedereen luidruchtig, en egocentrisch. Als individu heb je in Europa veel meer plaats dan in China, en we hebben 37 precies de behoefte om die plaats met onszelf te vullen. Chinezen doen dat niet, die zijn zeer op hun zichzelf gericht. Ze staan daar vaak op marktplaatsen als haringen in een ton, en toch botsen die mensen bijna nooit tegen elkaar aan. Als daar een fietsers langskomt, dan maken de mensen een opening, als een school vissen. ‘

‘Zonder mijn vader was ik nu geen tekenaar’

Maar de punkscene is toch grotendeels verdwenen. ‘Ja, punk is dead (denkt na). Dat komt nooit meer terug, het was iets kortstondigs. Maar ergens ook niet, want de hele filosofie erachter, de houding, die blijft overeind.’

Ik heb ergens gelezen dat u een enorme Bowie fan bent geworden. Er wordt zelfs geopperd dat u een strip gaat maken over enkele van zijn nummers. Waarom hem? ‘De laatste jaren ben ik werkelijk verslaafd geworden aan Bowie. Soms luisterde ik een half jaar intensief naar hem, werd hem dan beu, en vond dat hij een eikel was. Na nog een half jaar begon ik dan opnieuw, en vond hem dan opnieuw zeer goed. Maar nu laat hij me niet meer los, het is voor forever. Maar hij heeft ook ongelooflijk veel shit gemaakt, hoor. Laten we eerlijk zijn, hé. Maar die shit is wel altijd interessant, je vraagt je af hoe hij van het ene naar het andere uiterste gaat. Hoe kan zo’n geniaal persoon zo’n drol leggen, en die vervolgens dampend aan ons aanbieden (lacht)?’

En u zou geen problemen hebben met het huidige regime daar? ‘Het regime daar steekt me wel hard tegen, maar ik zou nooit moeite doen om via mijn kunst daartegen in te gaan, ze doen je toch dood. Politiek zegt me niets, ik ben geen activist. De reden waarom ik nooit spotprenten heb gepubliceerd over de politiek, is dat ze te agressief waren. Je moet met zo’n zaken namelijk altijd een beetje humor introduceren, en dat is mijn stijl niet. Het was simpelweg niet publiceerbaar. Ik heb ook niet de ambitie meer om zwaar te rebelleren, zo extreem ben ik niet meer. Ik ben nog altijd kwaad om zaken in de politiek, hoe het er allemaal aan toe gaat in de wereld. Die protesthouding zal ik nooit kwijtspelen, daar ben ik zeker van. Ik heb nu gewoon een andere manier gevonden om er mee om te gaan. En daar ben ik meer dan tevreden mee.’

Tekst: Tristan Vanheuckelom Eindredactie: Arno Costima

to do list 38

Aanstormend talent, muzikale toppers, bekende en minder bekende groepen. Vier dagen lang is Dour de plek om te genieten van goede muziek en een intense sfeer. Met artiesten zoals: Digital Soundboy Soundsystem feat. Shy Fx / Breakage / B. Traits with Donaeo / Youngman & Stamina Mc /Dirtyphonics live /Doctor P /Electric Wire Hustle /Erol Alkan /LeFtO /Netsky /Vitalic V Mirror live / en veel meer. Meer info: www.dourfestival.be

De meest uitgebreide werken van Chuck Close samengebracht in één boek. Een leidende figuur in de New Yorkse kunstwereld sinds de vroege jaren 1970. Dit boek omvat portretten van zijn kunstenaarsvrienden, vrienden en collega’s. Zijn foto’s worden gekenmerkt door kleurrijke patronen en levendige penseelvoering. Zit fotografie in je bloed dan is dit boek een aanrader. Meer info: www.chuckclose.com

Zaterdag 5 maart 2011 is Aalst (Houtkaai 1) het uithangbord voor de 13de editie van het Kraakfestival met ondermeer: Call Back The Giants/ Iasos/ France/ Bridget Hayden/ Floris Vanhoof/ Bryce Beverlin II/ Mother of Fire/ Thomas Bloch/ The Beautiful Band/Arthur Doyle & Steve Noble/ TwinSisterMoon 20€ in voorverkoop en 25€ aan de kassa. Meer info: www.kraak.net

Abattoir Fermé opgericht in 1999 in Mechelen (België) is een reizende theatervoorstelling. Het haalt zijn ideeën uit de gedachten dat mensen zich vasthouden aan de angsten in de wereld en diepe verlangens, fantasieën die we liever kwijt zijn dan rijk. Dit brengen ze dan in een eigentijdse, visuele en unieke beeldtaal die morrelt aan de grenzen van theater, film en performance. Meer info: www.abattoirferme.be

Vormgeving: Arno Costima Beeldredactie: Arno Costima Redactie: Arno Costima & Tristan Vanheuckelom Eindredacteurs: Arno Costima & Tristan Vanheuckelom Website: www.rauwmagazine.be Gebonden en gedrukt door acco www.acco.be

Dankwoord Graag willen wij iedereen bedanken die aan het tot stand komen van dit magazine zijn medewerking heeft verleend. De geĂŻntervieuwden, voor hun sterke verhalen. Een speciale vermelding gaat uit naar de mensen van â&#x20AC;&#x2122;t Klooster voor hun openheid en gastvrijheid. Tenslotte vrienden en familie voor de steun en feedback. Rauw magazine was een zeer prestigieus project waarvan het laatste woord nog niet geschreven is.